….Σουρούπωνε έξω και εμείς
δεν θέλαμε να τελειώσει αυτή , η κατάγιομη από εικόνες και Αγίους του Θεού , αφήγηση
του Γέροντος Αθανασίου . Ο τρόπος με τον οποίον μας μετέδιδε την αγάπη του για
τον λατρεμένο ασκητικό του Παράδεισο , αλλά και για κάθε σπιθαμή του Αθωνικού
λειμώνα , μας συνάρπαζε και αύξανε το ενδιαφέρον μας για όλα αυτά που ποτέ μας μεν δεν ζήσαμε μα
πάντα θα νοσταλγούμε..Μας μίλησε για την προστάτιδά τους Αγία Μαγδαληνή που αιώνες τώρα βρίσκει τον τρόπο να σώζει και να οικονομεί. Στα 1902 που για 4 ολόκληρα χρόνια
το ζεστό χεράκι της περιδιάβαινε την Ορθοδοξία κάνοντας έρανο για την
κατεστραμμένη Μονή από την μεγάλη πυρκαγιά του 1891 . Αλλά και λίγους μήνες
πριν από σήμερα μ ένα μεγάλο θαύμα , όταν γιάτρεψε ένα τετράχρονο μικρό κω
φάλαλο παιδί , η Αγία
που άγγιξε τον Αναστημένο Χριστό , παραστέκεται στα δύσκολα , ενισχύει στα
αδύνατα παρ ανθρώποις . Μας διηγήθηκε έπειτα μια άγνωστη στους νεότερους
ιστορία , για το σχέδιο των πολιτικών στα 1950 περί κατάργησης του αβάτου του
Αγίου όρους , μεταφοράς των εναπομεινάντων μοναχών στην Λαύρα ,την μετατροπή των
υπολοίπων Μονών σε πολυτελή ξενοδοχεία και καζίνο με τελεφερίκ και άλλα
απίστευτα, που στο άκουσμά τους μόνο ν ανατριχιάσεις μπορείς ιδίως αν τα
συνδυάσεις με την διαρκή προσπάθεια απαξίωσης του σήμερα . Μα η Παναγιά δεν
επέτρεψε να γίνει τίποτα από όλα αυτά τα ανίερα στον αγαπημένο της τόπο. Όχι
πως το Άγιον Όρος ήκμασε στην συνέχεια ,το αντίθετο . Μάλιστα ήταν τόσο
απογοητευτική η κατάσταση με τους ελάχιστους μοναχούς σε προχωρημένη ηλικία να
κρατάνε τις Θερμοπύλες της Χριστιανοσύνης , που στα 1963 όταν εορτάστηκε η
Χιλιετηρίδα του Όρους , ο τότε Πατριάρχης Αθηναγόρας απελπισμένος μίλησε για το
τέλος που αναπόφευκτα ερχόταν . Όλοι οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν και τον
θωρούσαν αμίλητοι να διηγείται για τις εικόνες ερήμωσης που συν
άντησε σε όλες
τις Αγιορείτικες μονές που επισκέφθηκε. Μόνο ένα ευλογημένο Γεροντάκι από την
Καρακάλλου ο Γέρο – Βασίλειος σηκώθηκε τότε και με απλά λόγια σκόρπισε γύρω του
την ελπίδα και την σιγουριά της Ανάστασης. Ήταν τόσο παραστατική η διήγηση που θαρρείς πως μεταφερθήκαμε στο χθες εκεί στα
μέρη του Πρωτάτου . -Παναγιώτατε μην
στενοχωριέστε, αδερφοί μου μην απελπίζεστε ….Η Παναγιά μας δεν θα μας αφήσει…Το
έχει υποσχεθεί …και όταν η Μάνα μας υπόσχεται
δεν αθετεί τον λόγο Της …
Θυμηθείτε αυτά που είπε στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη τότε που από Μόνη της ονόμασε τον τόπο μας δικό Της
Περιβόλι : Ως που θα υπάρχει ο κόσμος Εγώ
θα φυτεύω στο περιβόλι μου σαν δέντρα ολόκαρπα και σαν λουλούδια ευωδιαστά τους
Μοναχούς που θα δοξάζουν την Αγία Τριάδα .


Πενήντα χρόνια από κείνη
την υπενθύμιση του Καρακαλληνού Γέροντα μπορούσαμε όλοι μας αντικρίζοντας τις
υπέροχες μορφές των σύγχρονων μοναχών να νοιώσουμε την σιγουριά εκείν
ων των
ταπεινών σαν βάλσαμο στις ψυχές λόγων του .

Ο γέροντας Αθανάσιος είχε
στο πλευρό του ένα μικρό παιδί τον Χρηστάκο από την Καλαμάτα . Συχνά ενώ μιλούσε γύριζε και του χαμογελούσε
στοργικά ,ενώ έσπευσε κάποια στιγμή να του φέρει ένα σακουλάκι γεμάτο καραμέλες
. Συνέχισε για κάμποση ώρα ακόμη να κερνά και μας πνευματικά λουκούμια σαν αυτά
που κέρναγε ο αγαπημένος του γέρο- Παΐσιος .


Πατέρων και των
προσκυνητών να περνούν από πάνω του .
Η θέα της Σιμωνόπετρας την
νύχτα είναι ασύλληπτη ακόμα και για την πιο σπάνια ανθρώπινη έμπνευση , με μια
λέξη απερίγραπτη . Σταθήκαμε για αρκετή ώρα παρατηρώντας το λιγοστά φωτισμένο 8ο
θαύμα του κόσμου . Έπειτα μαζί με ακόμα δυο προσκυνητές απ την Θεσσαλονίκη
θελήσαμε να περάσουμε τον χρόνο μέχρι την βραδινή ανάπαυση στο πιο ψυχωφελές
μέρος κάθε Μονής , το κοιμητήριο . Άλλωστε όπως σοφά είδαμε κάπου γραμμένο : Τα μνήματα κρύβουν μηνύματα ….
-Α
ν μας έβλεπε κάποιος σε κοιμητήρι έξω στον κόσμο
, σίγουρα θα μας πέρναγε για τρελούς
είπε ένας αδερφός …-ενώ εδώ είναι τόσο
φυσιολογικό τόσο αναγκαίο …να συντηρείς σε κάθε σου βήμα την μνήμη του θανάτου
….να πεθαίνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις!
…Χαμογελάσαμε θυμούμενοι το μόλις προηγούμενο βράδυ μας στην Αγίου Παύλου εκεί
που ξανανταμώσαμε μ αυτήν την υπέροχη ρήση . Νοιώθαμε πως είχαν περάσει από
τότε μήνες ολάκεροι.

Κι αυτό … τόσο κατά φύσει , αν σκεφτείς όπως ο σοφότατος ψαλμωδός , πως για τον Χριστό μας χίλια χρόνια κυλούν σαν μια
μόνο μέρα...



Αποχαιρετίσαμε τον πάντα
χαμογελαστό σαν παιδί Μοναχό Αβ. με την ελπίδα της γρήγορης αντάμωσης. Μαζί με
άλλους προσκυνητές πήραμε το λεωφορειάκι για Καρυές και το ξακουστό Κουτλουμούσι . Θέλαμε να φτάσουμε νωτίς για να βρούμε το Πρωτάτο ανοιχτό. Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί καρτέραγε τα γόνατα και τις ικεσίες μας ενώπιόν Της…( συνεχίζεται…)
νώντας σκοπετέας
( Αναζητήστε
τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής
Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και
το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)