Χ.Μ.Θ. Της Ελπίδας το ακρωνύμιο …

Αυτή η πρόσκαιρη ευδαιμονία,  είναι για την συντριπτική πλειονότητα του «Νέου Ισραήλ» το αποκλειστικό ζητούμενο.

Και αυτό έχει ως άμεση συνέπεια το να υπάρχει κατάρρευση και βύθισμα στην απελπισία, όταν κυκλώσουν τα πρώτα τρικυμισμένα κύματα του πόνου και της δοκιμασίας.

Για ποιόν ευεργέτη πόνο και για ποιόν Κύριο Καθηγητή να μιλήσει τότε κανείς;

Μα ο πανευμήχανος Κύριος πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να θέσει Νου και να διδάξει!

Να σμιλεύσει ψυχές και να τις μαλακώσει! Και βρίσκει τρόπους τότε να προειδοποιήσει τις ψυχές πως έφτασε πλέον η ενδεκάτη ώρα που μπορεί να πολλαπλασιαστεί και να γίνει αιώνιο…Με ένα βιβλίο γραμμένο από ανθρώπους με χιλιοτρυπημένα από τις θεραπείες και τους ορούς χέρια. Με ένα ομίλημα από εκείνους που συμπορεύτηκαν με την ασθένεια την ανίατη , την δυσίατη, την γιατρεμένη. Σε μια σελίδα χαρτιού , σε μια διαδικτυακή όαση, σ έναν ραδιοφωνικό άμβωνα…Σε ένα δωμάτιο ψυχρό, στην διάρκεια μιας ΧηΜειοΘεραπείας …

Ω αυτά τα δωμάτια, αυτοί οι διάδρομοι- γειτονιές του Σταυρού  πόσες ψυχές έχουν λυτρώσει! Πόσο Φως βρίσκει κανείς εκεί!

Τόποι που αγιάστηκαν από δάκρυα και προσευχές!

Καρδιές που συνεχώς πλαταίνουν για να χωρούν όλο και περισσότερους…

Χάριν συντομίας πολλές φορές αυτές οι μέρες οι μεγάλες λέγονται από όσους πορεύονται μέρες Χ.Μ.Θ.

Ένα ιδιότυπο ακρωνύμιο(κάτι σαν ακρωνύμιο και αρκτικόλεξο) τόσο φοβιστικό και απευκτέο για άλλους που ίσως δημιουργήθηκε και χάριν εξορκισμού του κακού, της παλιοαρρώστιας που λέει ο λαός…

Δεν είναι το ακρωνύμιο αυτό που μοιάζει να φτιάχτηκε όχι μόνο χάριν συντομίας, μα σαν μυστικό πέρασμα ανώδυνης διαφυγής. Είναι και η σιωπή και η λησμονιά και ένα λευκό χαρτί να παραμένει άγραφο, γιατί δεν βαστά τις περισσότερες φορές ο πονεμένος που μένει πίσω να το συμπληρώσει με θύμησες και χαμόγελα που γίνονται δίστομες ρομφαίες, σαν η αγέραστη μνήμη τα βγάζει ξανά στην επιφάνεια μιας πένθιμης γαλήνης.

Εμείς ελέω Θεού σκεφτήκαμε πως ίσως στο τέλος αυτής της ωριαίας ραδιοσυμπόρευσής μας, από αυτά τα γράμματα θα δημιουργηθούν κάποια άλλα ακρωνύμια που θα γεννούν Ελπίδα και Φως και Χαρά αληθινή!

Χ. Μ. Θ …

Χριστός Μόνο Θαύμα,

 Χριστός Μόνη Θεραπεία,

Χριστός Μαζί Θαρσείτε!

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 2 εκπομπών . 

Αφιερωμένες στην αδελφή μας Βασιλική που με το υπέροχο κείμενό της κατέθεσε τις μνήμες της από τις Χ.Μ.Θ και την μακαριστή συνοδοιπόρο της Μαρία στα δωμάτια του φωτός…

Η  Μαρία , ο Βασίλης, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Νότης  και τόσοι ακόμα, ψυχές διαλεχτές στεφανωμένες  και αιώνια χαμογελαστές,  στην συντροφιά την μεγάλη του Ουρανού, σε αυτήν την ξεχωριστή χορεία των Αγίων της υπομονής με κωδικό και ακρωνύμιο το Χ.Μ.Θ…

Χαραγμένα μονοπάτια...

Αμέτρητες οι ιστορίες επιστροφής , αναγέννησης και μετανοίας . Έχουμε και εμείς και ο καθένας να διηγηθούμε το προσωπικό μας βίωμα . Να θυμηθούμε τότε που ένα πυκνό σκοτάδι μας εμπόδιζε να δούμε καθαρά , όταν τα λέπια ακόμα τύφλωναν τα μάτια της ψυχής να μην μπορεί εκείνη να αντικρίσει το Φως . Έρχεται στη μνήμη  σου  εκείνη την εποχή της αποδημίας εις χώραν μακράν . Συνταράσσεσαι όταν θυμάσαι πως τότε  είχες εντελώς  απονεκρωμένα τα πνευματικά σου αισθητήρια . Αηδιάζεις και θλίβεσαι με εκείνον τον παλιό εαυτό σου , τον παλαιό άνθρωπο. Απορείς που μπορούσες και ζούσες χωρίς Χριστό, Το Φως , Την Χαρά , Την Ελπίδα και έπειτα δοξολογείς την μακροθυμία Του , το πανευμήχανό Του. Θαυμάζεις το σχέδιο που άνωθεν εξεπονήθη για τον σωσμό της ψυχής σου .

Θυμήθηκες την Δαμασκό και το δικό σου θαύμα και ξανατύπωσες Σταυρό στην αμαρτίας το τραύμα …

Ως το νυν απολύεις όμως και την τελευταία ανάσα , αυτή η πληγή θα μένει ανοιχτή και θα χρειάζεται φροντίδα και φάρμακο  ακεσώδυνο αιωνίας ζωής να χορηγείται, για να μην ξαναφορμίσει. Γιατί τα έλκη και τα πάθη, αγαπούν να επιστρέφουν . Είναι φιλεπίστροφα ! Το μονοπάτι της προηγούμενης ζωής της παλαιάς, είναι σημασμένο από τα βήματα των παθών και της αμαρτίας . Χαραγμένο και ευδιάκριτο πολλές φορές ! Κι όπως υπάρχουν αμέτρητες διηγήσεις επιστροφής στο Φως , υπάρχουν και αμέτρητες ιστορίες επιστροφής στο σκοτάδι . Και ένα οικοδόμημα πίστης , πνευματικότητας , μετανοίας και αναζήτησης Της Αλήθειας , που έχτισες πετραδάκι –πετραδάκι , γκρεμίζεται σε μια στιγμή μόνο ! Τεράστια σημασία λοιπόν εκτός από την Επιστροφή στην αγκαλιά του Ευσπλαχνικού Πατέρα, έχει και η παραμονή και η διατήρηση αυτής της θεάρεστης ζέσης .

Υπάρχουν άνθρωποι αδελφοί μου που αξιώθηκαν της Ιερατικής κλήσης και της θείας Χάριτος δια του μυστηρίου της Ιεροσύνης , έχοντες ορθώς και υγιώς περί την πίστη , που θεώρησαν το μοναχικό τριβώνιο και το τιμημένο ράσο ως φόρμα εργασίας και την Ιεροσύνη ως επάγγελμα, του οποίου ο κύκλος κάποτε έκλεισε, επανερχόμενοι       (νομική εδώ η ορολογία) στην τάξη των λαϊκών αυτοβούλως ! Αυτή η επάνοδος , αυτή η επιστροφή , πρέπει να μας προκαλεί θλίψη . Να προσευχόμαστε γι αυτούς τους αδελφούς μας . Μην μου ζητάς να σε αποκαλώ με το όνομά σου, χωρίς να προηγείται το πάτερ…πάτερ μου ! Δεν είναι  επάγγελμα η Ιεροσύνη , είναι σαν το δέρμα πια . Δεν θα την αποχωριστείς ποτέ ! Κι αν γκρέμισες αυτό που κοπιωδώς έχτισες , χτυπά η καρδούλα σου ακόμα! Κι αυτό είναι τρανή απόδειξη, ότι ο Κύριος σε περιμένει . Γύρισε πάλι ! Ξαναφόρεσε το ράσο ! Έχει κι ο δρόμος της μετανοίας χαραγμένο μονοπάτι ευδιάκριτο και φωτισμένο ανέσπερα απ του Αγίου Πνεύματος τις λαμπηδόνες, που ακόμα δεν έχουν σκοταστεί μέσα σου !

Ένας Άγιος των ημερών μας θα μιλήσει σε όλους μας , (ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος) γιατί όλοι μας λοξοδρομούμε και γκρεμίζουμε αδελφοί μου ! Και θηριάλωτοι υπό του νοητού λύκου γινόμαστε ! Για την αγάπη του Χριστού μας , ας φροντίζουμε αυτό το νέο οικοδόμημα , τον  νέο άνθρωπο !  Πετραδάκι –πετραδάκι για τα ΣΕΝΑ ( Χριστέ μου)  το χτισα!  Μην ξαναγυρίσουμε στα συντρίμμια του παλαιού οικοδομήματος , του παλαιού ανθρώπου , να ξαναχτίσουμε με τα ερείπια και τα απομεινάρια, εκείνο το παλαιό οικοδόμημα το ανήλιαγο! Για να θυμηθούμε …έχει και συνέχεια εκείνο το στιχούργημα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου ( Αχ αυτή η Θεολογία των τραγουδιών και η Αγία Μεταστρεψιμότητα …όλα μα όλα ,  στα άνω  να στρέφουν το βλέμμα τους)…

Φλόγες άναψα ένα βράδυ , το τσαρδάκι το καψα …

Κι ύστερα πάνω στη στάχτη , μοναχός μου έκλαψα ! 

Το μόνο φωτεινό μονοπάτι Σωτηρίας, το μόνο που θα τον φτάσει στο Θεό ,  για εκείνον που κάποτε αξιώθηκε της Ιεροσύνης ή του μοναχικού σχήματος , είναι  αυτό της ισόβιας αφιέρωσης . Δεν θα κρίνουμε σε θέματα βίου ! Δεν θα γίνουμε ποτέ σύμβουλοι του Κυρίου στην κρίση Του αδελφοί . Θα προσευχόμαστε πάντοτε για την επιστροφή όλων όσων απαρνήθηκαν την Ιεροσύνη που έλαβαν, δια του μυστηρίου του μεγίστου !

Αυτό όμως που μας πονά, είναι να συναντάμε ανθρώπους, ακόμα και κληρικούς, που θωπευτικά και αγαπολογικά ενισχύουν τέτοιες αποφάσεις και τέτοια γκρεμίσματα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι ρασοφόροι που πολεμούνται από τον πονηρό και τους πλανά ο μυσαρός ο λογισμός να πετάξουν το ράσο  και αμφιταλαντεύονται και αναζητούν στηριγμό και πατρική νουθεσία! Αν επικρατήσει η άποψη ότι όλα είναι καλά , αφού έκλεισε ένας …κύκλος Ιερέως ή Ιερομονάχου ή Μοναχού και τώρα βάζουμε πλώρη για άλλες πολιτείες (με εμπειρίες διόλου λυτρωτικές και αληθινές , για να θυμηθούμε ακόμα ένα γνωστό άσμα, αλλά ολέθριες και ψεύτικες ) , αυτούς τους ανθρώπους –νέους Ιερείς και Μοναχούς  στην πλειονότητά τους- θα τους οδηγήσουμε να επιστρέψουν στα δικά τους ερείπια και θα έχουμε κι εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης και συναυτουργίας …

Δεν είναι λοιπόν προσωπικό το  ζήτημα, αλλά καθαρά δογματικό ! Αφού έχει να κάνει με αυτό το ασύλληπτης ιερότητας μυστήριο , το Θεοπαράδοτο της Ιεροσύνης ! Το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να μην εξωραϊζουμε και να μην διαφημίζουμε έστω και χωρίς πρόθεση τέτοιες πράξεις . Να προσευχόμαστε μόνο ! Να μην αμνηστεύουμε ! Και να ελέγχουμε όσους εξομοιώνουν την Ιεροσύνη με δημοσιοϋπαλληλίκι και το τιμημένο εκ Θεού ράσο με φόρμα και στολή  εργασίας.

Το έβγαλες …πάτερ μου  και συνεχίζεις στα ερείπια της ψυχής σου, μα και άλλων ψυχών, που θα σπεύσουν να σε μιμηθούν και να γίνουν πολίτες αυτού του κόσμου,  χωρίς το πάτερ πλέον να συνοδεύει το όνομά τους. Όμως , ποτέ δεν θα είναι σκέτο αυτό το όνομα ! Η πατρότητα που επέρχεται με την Ιεροσύνη δια Πνεύματος Αγίου , δεν είναι ψηλαφητή  ουσία που αποβάλλεται,  αλλά ουσία και υπόσταση  που άπαξ και δια παντός πλέον μεταδόθηκε μυστηριακώς, δια του διανέμοντος της Χάριτος,  Ομοουσίου και Ομοθρόνου Τρίτου Προσώπου της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας !

Πάμε ξανά σε μνήμες του Άθωνα…

Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο …

-Τι είναι αυτό πάτερ ; ρωτάμε .

–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας !

Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος .

Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ ! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος !

Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός !( Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2015  με τίτλο : «Ψυχή Ορθρία» , Μέρος 11^ο)

Εκείνος που επέστρεψε εκεί όπου ετάχθη , ελπίζοντας στο έλεος του Κυρίου και στο αέναο θαύμα της ενδεκάτης ώρας , είναι εδώ , ήρθε… πάτερ μου , ναι , είπαμε πάντοτε πάτερ θα σε προσφωνούμε και γυρεύει να σε συναντήσει,  γλυκά να σ ορμηνέψει :

Να επιστρέψεις παιδί μου ! Μην λογαριάσεις όλους εκείνους τους μεγάλους αδελφούς  που ποτέ δεν θα μπουν ξανά μαζί σου στην πατρική οικία ! Να επιστρέψεις ! Μην λησμονάς ότι όσα ρούχα χρωματιστά κι αν φορέσεις , κι ας έκοψες την γενειάδα σου και τα μαλλιά σου τα μακριά , εκείνες οι μέρες  της μοναχικής σου κουράς ,της χειροτονίας σου,  εκείνες οι ευχές που ο Ουρανός απήγγειλε , δεν πρόκειται ποτέ να απαλειφθούν  απ του Δικαιοκρίτη τα κατάστιχα . Μην προσπαθήσεις να τα σβήσεις όλα τούτα,  γιατί θα σβηστεί και το ωραίο όνομα το αγιασμένο , που διάλεξε για σένα ο Γέροντάς σου απ το Βιβλίο της Ζωής και θα πτωχεύσει η καρδιά σου ! Να επιστρέψεις παιδί μου . Κι όταν θα ψελλίσεις στον Πατέρα μας το ήμαρτον σώσον με και το ποίησόν με ως έναν των μισθίων Σου, να ξέρεις πως Εκείνος , ναι ο Θεός , θα κλάψει και πάλι θα σε χωρέσει η φιλόστοργη αγκαλιά Του . Να το θυμάσαι αδελφέ μου ! Έχει επιστροφή και τούτος ο δρόμος που διάλεξες ! Η οδός της μετανοίας πάντα θα φωτίζεται από όλα τα καθαρά κεριά που ανάβουν για σένα,  όσοι επιμένουν να σε αποκαλούν με εκείνο το παντοτινό νέο σου όνομα …

Πως εκλήθης αδελφέ ;

                         Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

 

Των ψυχών το ευχαριστώ …

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα τους θυμάται όλους !

Κανέναν δεν ξεχνά από εκείνους που έφυγαν πρώτοι…

Όχι πως και τις υπόλοιπες μέρες σταματά να μνημονεύει !

Ιδίως κάθε σουρούπωμα στου θυμιάματος τα συναπαντήματα και στου καντηλιού το ιλαρό το δοξολόγημα .

Εκεί θα θυμηθεί στο μετά των Αγίων , όσες περισσότερες ψυχές μπορεί,  με πρώτες εκείνες των γονιών και των αδελφών της. Όσα από τα 12 αδέλφια της έχουν ήδη ταξιδέψει ! Έρχονται τούτων οι μορφές και στέκονται δίπλα της να της πουν το ευχαριστώ !

Ξέρει πλέον καλά,  πως και μόνο μια φευγαλέα έστω θύμησή τους και ένας αναστεναγμός,  πηγαίνει και τους συναντά  όλους στον τόπο  που βρίσκονται και προγεύονται πριν την κατάταξή τους την αιώνια, την αμετάκλητη .

Τον Πατέρα της τον ευλαβή τον Παναγιώτη που ξυπνούσε μέσα στο μεσόνυχτο με ό,τι καιρό κι αν είχε,  να πάει ως την Παναγία των Εισοδίων που ήταν επίτροπος  να μετανάψει το καντήλι της μήπως και σβήσει …

Πως τους θυμάται πάντα τα λόγια  του … Όλοι γύρω από ένα καντήλι και μια ακοίμητη προσευχή .

Η αλήθεια και η αρετή  έλεγε  πλέουν πάντοτε όπως το λάδι στο νερό !  Θα έρθει σίγουρα κάποτε  η ώρα,  έστω και αργά που και τα δυο θα βγούν στην επιφάνεια !

 Με αυτό το λαδάκι του Φιλευσπλάχνου και Πανοικτίρμονος Πατρός  γιάτρευαν κάθε πληγή σώματος και ψυχής αυτοί οι διδαχτοί Του.  

Και πήρε την ευχή τους η Μιχαήλα και συνέχισε με πίστη αδίσταχτη τον δρόμο τους !

Πάρε ευχή γονιού και στο βουνό ανέβα συνηθίζει να λέει !  

Σαν ξημερώνει Ψυχοσάββατο,  ψάχνει   χώματα εύφορα για να σπείρει πάνω τους δύο ιστορίες αληθινές,  της μνήμης της ψυχόφιλους  σπόρους,    να βλαστήσει προσευχή για λησμονημένες  ψυχούλες  που από εμάς περιμένουν .

-Ήμουνα νιόπαντρη , Ιούνιος με πολύ ζέστη θυμάμαι ! Μάιο τότε είχε η Λαμπρή !  Καθόμασταν ένα πρωί Παρασκευής παραμονή των ψυχών στην Πεντηκοστή ,  με την μάνα μου την Μαρία και την αδελφή μου την μεγάλη την Ποθητή  και ετοιμάζαμε τα  κόλλυβα και το  πρόσφορο…

-Πιάσε Μιχαήλα μου χωρίς άργητα  χαρτί  και το μολύβι , να γράψουμε τα ονόματα για τον παπά  να μνημονέψει,  μου είπε η μάνα  …

Φτιάξε απάνω-απάνω έναν Σταυρό και αρχίνα …Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου, Ιωάννου…

Βρε μάνα να σε ρωτήσω κάτι την διέκοψα … Που θα γνωρίζουν οι πεθαμένοι ποιόν Ιωάννη μνημολογάει ο παπάς μας; Μήπως να  βάζουμε δίπλα και το παρανόμι του να καταλαβαίνουν;

-Ξέρει παιδί μου ο Θεός!  της αποκρίθηκε εκείνη με ήρεμη φωνή …Μην αμαρτάς !

Κατέβασε το κεφάλι και δεν   γύρεψε πιο πειστική απάντηση η Μιχαήλα …

Το ίδιο βράδυ όμως έστειλε κι ο Ουρανός το μήνυμά του, σαν είδε ένα τόσο ζωντανό όνειρο  που δεν ξεθώριασε ποτέ,  παρ όλο που έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε ! Βρισκόταν στο νησί της την Ηρακλειά, την Ηρακλείτσα της την λατρεμένη ,  στον Άγιο Αθανάσιο εκεί που είχανε τα χωράφια τους …Το ένα ήτανε γεμάτο από φίδες και σκηνάρια . Στην πλαγιά από πάνω ανάμεσα στα πολλά δέντρα ξεπρόβαλλαν πολλοί στρατιώτες με τις στολές τους. Στρατιώτες του Χριστού μας Σε ένα σπηλιαράκι  ξέβγαινε φως πολύ από το στόμιο του. Στεκόταν εκεί ο αδελφός μου ο Γιάννης που είχε κοιμηθεί νέος , 33 χρονώ ! Με κοίταξε και μου είπε : Σε ευχαριστώ για το ψωμί που μου έστειλες …Μου είπε ο πεθερός σου ότι και εκείνος περιμένει να του στείλεις ..Τον ξέχασες !  Κι όντως δεν τον είχε γράψει τότε σε εκείνο το ψυχοχάρτι ! Το διηγήθηκε στην μάνα της ζητώντας της με δάκρυα συγγνώμη για το ολιγόπιστό της …Και εκείνη  παρηγόρησε την τόσο ευαίσθητη ψυχή της,  εξιστορώντας κάτι που συντάραξε την κόρη της  ακόμα περισσότερο …

-Παιδί μου δεν πάνε πολλά χρόνια που η κυρά Ευδοκία από την Χώρα είχε πάει στο κοιμητήρι με την θυγατέρα της την Άννα,  να κάνουν έπειτα από χρόνια που είχαν περάσει την ανακομιδή της μάνας της μακαρίτισσας ! Στεκόταν λοιπόν δίπλα στον τάφο της γιαγιάς της  συνονόματης  η μικρή και παρακολουθούσε την κυρά Ευδοκία μόλις τέλεψε ο παπάς το τρισάγιο,   πως έβγαζε με προσοχή τα κόκκαλα της μανούλας της και με σεβασμό ένα- ένα τα ξέπελενε πρώτα με νερό να φύγει το χώμα και ύστερα με κρασί μαύρο,  προτού τα ακουμπήσει πάνω στο λευκό σεντόνι  . Για μια στιγμή σαν έγειρε το βλέμμα της στην μικρή της θυγατέρα της λέει : Άννα μου φύγε από εκεί που πατάς παιδί μου ! Είναι μνήμα ! Είναι τόσο παλιό που δεν φαίνεται με τα χόρτα και τα λουλούδια,  αλλά αχνοθυμάμαι από πολύ μικρή  που ήμουν,  πως είχε Σταυρό εκεί  …Τώρα ξεχάστηκε φαίνεται αυτός που είναι μέσα,  αλλά είναι αμαρτία για την ψυχούλα …μακάρι να ξέραμε ποιος είναι να τον μνημονεύουμε κιόλας …-Συγνώμη μαμά , μίλησε η μικρή και απομακρύνθηκε από κεί που πατούσε και είπε  …Όποιος και να ναι όμως , ο Θεός να τον συγχωρέσει!  Το ίδιο βράδυ παιδί μου είδε το Αννιώ στον ύπνο της μια γυναίκα …Σε ευχαριστώ παιδί μου ! Σ ευχαριστώ ! Περίμενα τόσα χρόνια να βρεθεί άνθρωπος να συγχωρέσει και για την δική μου ψυχή ! Πόσο αναπαύτηκα παιδί μου  ! Σ ευχαριστώ !

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα θυμάται και εκείνη την ορφανή ψυχούλα στο ξεχασμένο μνημούρι ! 

Λίγα σπυριά σιτάρι , ένα πρόσφορο και ένα Θεός σχωρέστον …Αυτά περιμένουν οι ψυχές ! Θα ρθει η ώρα που κι εμείς μόνο αυτά θα λαχταράμε και τίποτε άλλο …Διαβατάρικα πουλιά είμαστε λέει συνέχεια των μικρών κυκλάδων αυτή η διαλεχτή ύπαρξη ! Έρχονται και φεύγουν, ας το σκεφτούμε …μόνο ψυχές να συγχωρούμε κάποτε και εμείς ανάπαυση να βρούμε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και το βιβλίο :"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"(εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

Ευχαριστούμε από καρδιάς την συνοδοιπόρο μας και Λαϊκή ποιήτρια κυρά Μιχαήλα Μελανίτου για τις αγιασμένες της αληθινές θύμησες !

Επιστροφή στη Ζωή...

 

Στο Ευαγγέλιο του Φωτός . Στο κατά Ιωάννην ! Δεν είναι ότι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα . Αλίμονο ! Είναι που όποια λέξη του κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις το Φως του κόσμου ! Είναι που ο συγγραφέας του ακολούθησε τον Κύριο μέχρι τον φριχτό Γολγοθά , ως του Σταυρού τον ίσκιο τον πανάχραντο. Είναι η αποκαλυπτική γραφή, που παρουσιάζει από την πρώτη κιόλας λέξη, τον προαιώνιο Υιό και Λόγο του Θεού , τον Δημιουργό , το Φως και την Ζωή των ανθρώπων ! Τον Χριστό ! Πόσες αλήθειες ! Πόσες απαντήσεις ! Πόσες κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις !

Κεφάλαιο 8^ο στίχος 51: Ο Ιησούς διακηρύσσει : ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Ερμηνεύει ο Π.Τρεμπέλας : Σας διαβεβαιώνω, ότι όποιος φυλάξει και εφαρμόσει τα λόγια μου εις την ζωήν του, δεν θα αντικρύσει ποτέ τον αιώνιον  πνευματικόν θάνατον , δηλαδή τον χωρισμόν του από τον Θεόν, την αιώνια κόλασιν”.

Πνευματικός θάνατος ! Πάνε στην άκρη οι φυσικοί νόμοι ! Είναι αλυσίδα φωταυγής ο θείος λόγος ! Η παραμικρή λέξη συνδέεται αναπόσπαστα με μια άλλη! Για αυτήν  την αιτία εξάλλου οι αιρετικοί, φροντίζουν επιμελώς να απομονώνουν και να αποσπασματοποιούν τις Ευαγγελικές λαλιές. Κάθε λέξη λοιπόν, γεννά συνειρμούς  που σε οδηγούν στις υπόλοιπες Θεοφώτιστες Ευαγγελικές γραφίδες ! Κατά Ματθαίον , κεφάλαιο 8 στίχος 22…Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς. Κάποιος εκ των μαθητών ζητά την άδεια του Διδασκάλου πρώτα να κηδέψει τον πατέρα του και έπειτα να τον ακολουθήσει . Και ο Χριστός μας : Απροσδόκητα για εκείνον δεν του το επιτρέπει , μιλώντας και διαχωρίζοντας και αυτούς τους ίδιους τους νεκρούς ! Οι νεκροί της ζωής και οι νεκροί του θανάτου. Εκείνοι που πέθαναν δίχως χτύπο στην καρδιά και αναπνοή και εκείνοι που πεθαίνουν κάθε στιγμή, διατηρώντας μεν παλμό κι ανάσα, αλλά έχοντας νεκρώσει πλήρως το πνεύμα , την ψυχή τους …

Ο κόσμος των ζωντανών νεκρών …Ο κόσμος μας …

Την θυμόσαστε εκείνη την παλαιότερη εκπομπή μας με τίτλο : «Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;» Σχεδόν τέσσερα χρόνια κύλησαν από τότε . Λες και κάθε μέρα που έχει περάσει ως σήμερα , βάζει ένα ολοδικό της ερωτηματικό δίπλα στων υπολοίπων που συνεχώς προστίθενται ! Δεν έχει εξαλειφθεί ούτε ένα αδελφοί μου ! Μαζί με των ημερών που φεύγουν και τα δικά μας ερωτηματικά ! Με πρώτο και πιο έντονο το ερωτηματικό του γράφοντος ! Ξεγυμνωμένα ερωτηματικά ! 

Η καρδιά μας ακόμα χτυπά και είναι εγγύηση μακροθυμίας αυτός ο παλμός ! Να οδηγεί αυτή η χρηστότητα όμως σε μετάνοια ! Γιατί τόσους καιρούς τώρα οδηγεί στην νέκρωση και στην αναισθησία! Πάνε πλέον πολλά χρόνια ( σχεδόν πενήντα) από τότε που μια μεγάλη οσιακή μορφή των ημερών μας, μίλησε και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον πνευματικό μας αφανισμό και την νέκρωσή μας ! Είμαστε ακόμα ζωντανοί αδελφοί με ενεργοποιημένα τα πνευματικά μας αισθητήρια, εκείνα που μόνο μπορούν να αντιληφθούν το τι πραγματικά είναι αιώνιο και τι όντως αληθινό ; Βλέπει , ακούει , γεύεται η ψυχή μας την χρηστότητα του Κυρίου , ή κάθε στιγμή που περνά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι , στην νεκρική της σιγή και στο άγευστο της Αγνωσίας Του;    

Ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος . Ο βαθύς Αγιοπνευματικός και αποκαλυπτικός λόγος, σαν επομβρία ουράνια πέφτει πάνω στους σπόρους του Μεγάλου Σπορέως που ο καθένας μας κουβαλά  στο χωράφι της ψυχής του. Ας είναι εύφορη τούτη η γη,  να σταλάξουν πάνω της οι σταγόνες των θεoπνεύστων διδαχών του!   Ένα δικό του από τα αμέτρητα σπουδαία ομιλήματα, μας θέτει νου Χριστού ! Θα μας οδηγήσει ως νους Νοϊ !Ως άλλος Χρυσόστομος  Χρυσορρήμων και Θεορρήμων Παλαμάς ! Και ο πατήρ Αθανάσιος, Θεολόγων στόμα , διδασκάλων ακρότης , πέλαγος των θείων ρημάτων! Θα προσπαθήσει και πάλι για την ψυχική μας ανάσταση και την Χριστοειδή μας μεταμόρφωση ! Το ζωντάνεμά μας και την επιστροφή στην ζωή !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή