Στο ανηφόρι για Ροβιές
συνάντησα έναν Άγιο
μες στην καρδιά μου
κοίταξε , της στάλαξε κουράγιο .
Σαν άγγελος , δεν πάταγε στη γη , σαν να πετούσε
.
Την κάρα του προστάτη
του με δέος την κρατούσε .
Στων Εισοδίων τη χαρά
μηνού του Νοεμβρίου ,
Στο συναξάρι θα γραφτεί
η μνήμη του Οσίου !
Θα στείλει ελπίδα ο
Ουρανός , για να μας πει θαρσείτε !
Μα πάλι αυτός ο ταπεινός
θα λέει : Με συγχωρείτε ! ( Ν.Σκ.)
Γράφονται
ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και
ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του
αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας
τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .
Κάποιες
φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι, στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί . Και Εκείνος
μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος
και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και
σώματος . Μια συνάντηση , ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να
βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου . Μέσα στον
Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει
ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ . Και σαν φτάσεις
περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του .
Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει : με συγχωρείτε!
Το
ξημέρωμα μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .
Ο παπάς
βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους ,πάνω απ τα σκαλοπάτια ,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή , ίσα που φαίνεται στην γωνιά της . Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του . Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .
Με συγχωρείς παιδί μου , θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που
δυσκολεύεται ..του λέει ! Ξαναβυθίζει
εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει
στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού . Ένας μικρός λοφίσκος στ
αριστερά για τους αναγκαιμένους ζώντες κι
άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους . Και συνεχίζει ο Γέροντας
Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή … Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου
Δαυίδ , ν αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την
Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη , την τελευταία του σε τούτη τη ζήση . Τότε που
στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας
. Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο .
Κι όλο
ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:
- Παιδιά
μου με συγχωρείτε !
-Μια
γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο , όλοι ν αξιωθείτε !
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα
από ομότιτλη εκπομπή