Να καταφύγουμε στη Θεολογία των τραγουδιών και στην αγία μετατρεψιμότητα! Θέλετε να θυμηθούμε ένα παλιό τραγούδι; Οι πολύ νεότεροι ίσως δεν το θυμούνται…
Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ κι είναι η ζωή του καθενός θάλασσα δίχως άκρη… Πόσες φορές ναυάγησα μες στα θολά νερά της και χάθηκε η βάρκα μου στη Μαύρη αγκαλιά της…
Κρατήστε για λίγο αυτούς τους στίχους. Πάμε στα λόγια από το ιερό οκταήχι, την Παρακλητική και την Παράκληση :
«Του βίου την θάλασσαν, υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι· ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε». Των παθών μου τον τάραχον, η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, και τον κλύδωνα κατεύνασον, των εμών πταισμάτων, Θεονύμφευτε.
Κυβερνήτης, αρχηγός της γαλήνης και καπετάνιος ο Χριστός μας! Κύματα τρικυμισμένα έχει τούτη η Ζήση! Από τη μία στιγμή στην άλλη, η θάλασσα ενώ είναι γυαλί και λάδι, γεμίζει από αφρισμένα, μανιασμένα κύματα! Ξανά στο πρώτο τραγούδι του μακαρίτη του αδελφού μας του Πυθαγόρα! Παραλείψαμε πριν σκοπίμως τον πρώτο στίχο του! Εκεί η ένστασή μας!
Είναι η ζωή μια θάλασσα και εμείς καπεταναίοι!
Εμείς καπεταναίοι; Μα όσες φορές νιώσαμε έτσι, καταποντίστηκαμε! Όσες φορές δεν παραδοθήκαμε ολότελα στην πρόνοια του κυβερνήτη Χριστού, βουλιάξαμε σαν τον Πέτρο την ώρα της φοβερής τρικυμίας! Συγκλονιστικό και υπέρλογο το να περπατάει ο άνθρωπος πάνω στο υγρό στοιχείο, πάνω στα κύματα! Μα αν το σκεφτούμε καλύτερα αδελφοί μου, όλη μας η ζωή δεν είναι ένα ολοζώντανο θαύμα, δεν είναι σαν να περπατάμε συνεχώς σαν τον Άγιο Πέτρο πάνω στα κύματα; Από την πρώτη μας ανάσα ως τη στερνή, πόσες φορές δεν αναλογιζόμαστε αυτήν τη θαυμαστή διακυβέρνηση της ζωής μας, από τον Ένα και μοναδικό Κυβερνήτη της, πόσες φορές δεν νιώθουμε την θεία επέμβαση αφημένοι στη θεία πρόνοια ; Eίναι η ζωή μια θάλασσα και εμείς καπεταναίοι! Όταν όμως αυτός ο στίχος γίνεται τρόπος θεώρησης των πραγμάτων, όταν αρχίζουμε και νιώθουμε πως εμείς κυβερνάμε το καράβι της ζωής ...Ω τότε... μόλις ξεκινάνε οι τρικυμίες, οι κλυδωνισμοί, τα μανιασμένα κύματα , οι λυσσασμένοι άνεμοι, οι ασθένειες, οι απογοητεύσεις, οι θλίψεις… Τότε αρχίζει ο καταποντισμός στον βυθό της ολιγοπιστίας και της φθοράς, και ο …παντοδύναμος καπετάνιος, ο εγώ, ο καπετάν ένας, μετατρέπεται στο πιο αδύναμο πλάσμα! Και αν πει Σώσον με Κύριε εκείνος θα επέμβει απλώνοντας το χέρι του και θα τον ανορθώσει ! Ολιγόπιστε εις τι εδίστασας ; Θα ψελλίσει ξανά και ξανά ο Κύριος! Αν όμως εκείνο το σώσον με Κύριε δεν ακουστεί, αν αισθανθεί ο καταποντιζόμενος, ο βεβυθισμένος τη αμαρτία, και τη αποστασία, ικανός να σωθεί από μόνος του, αν καταφύγει αποκλειστικά σε καπεταναίους της επιστήμης και του ξερού ορθολογισμού, τότε θα έρθει το ναυάγιο και ο βέβαιος πνιγμός.
Αν αμφισβητήσουμε τον κυβερνήτη Κύριο αν κλονιστεί η πίστη μας στο παντοδύναμο Του, τότε κάθε που θα βλέπουμε τον άνεμο να δυναμώνει, θα έρχεται εκείνη η ολέθρια για τις ψυχές μας φοβία να κυριαρχήσει και να μας καταπιεί, σαν μανιασμένο κύμα! Κρατημένοι από το χέρι Του ! Συνεχώς με Εκείνον δίπλα μας, η ψυχή μας στραμμένη μόνο στον μεγάλο Κυβερνήτη ! Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου, εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου.. Εκεί στον 62ο ψαλμό, τόσο σπουδαίος, στα λόγια που δεν υπάρχει μέρα που να ξημερώνει και να μην ακουστούν στον εξάψαλμο! Εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου! Στηριγμός , καθοδήγηση και προστασία η δεξιά, η δύναμη του Κυρίου! Αρκεί να ακουστεί από τα ολιγόπιστα χείλη μας εκείνο το σώσον με Κύριε!
Καράβι να ναι η πίστη και καπετάνιος ο Χριστός μας !
Νώντας Σκοπετέας . Ιούλιος 2021
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
