main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

18 Ιουν 2016

Της Ζωής Χορηγός



Είναι του παραλόγου η εποχή μας, του παρά την δημιουργηθείσαν φύσιν, άνοστη, ανούσια, άμορφη, ανιστόρητη, δίχως προσανατολισμό, χαμωσερνάμενη, φθηνή, αλλοτριωμένη και ξέφρενη, μα κυρίως απνευμάτιστη…
Ίσως να έχει ξαναειπωθεί τούτο το τελευταίο, μα σπάνια ακούγεται και νοείται στην πραγματική του διάσταση. Η εποχή μας είναι απνευμάτιστη!  Σπανίζουν έως εκλείπουν  οι   πνευματικοί άνθρωποι! Και δεν εννοούμε όλους αυτούς, που κάπως φίλαυτα και ανθρωπάρεσκα ωσαύτως αυτοπροσδιορίζονται. Στην πλειονότητά τους, όλοι εκείνοι που στην σύγχρονη εποχή μας, αποτελούν τον «πνευματικό κόσμο» της χώρας,  είναι άνθρωποι μάλλον  απνευμάτιστοι, αφού είτε αθεούν, είτε δυστυχώς και ολέθρια για αυτούς και όσους εμπιστεύονται την κρίση τους  Θεομαχούν, όπως συμβαίνει τόσο απροκάλυπτα πλέον στην Ορθόδοξη Πατρίδα μας. Πρόσφατα επισκέφθηκε τα μέρη μας, μια πολυγραφότατη και πολυδιαβασμένη  Ελληνίδα συγγραφέας κυρίως παιδικών πασίγνωστων βιβλίων. Αρκετά προχωρημένης ηλικίας. Σε μια τιμητική για αυτήν και το έργο της εκδήλωση, της οποίας την συντριπτική πλειονότητα του κοινού αποτελούσαν παιδιά ποικίλων ηλικιών, κάποιος μικρούλης ρώτησε την αγαπημένη του συγγραφέα: -Πιστεύετε στον Θεό; -Τι να σου πω του απάντησε κάπως αμήχανα…ούτε τον είδα  ούτε εκείνος  με είδε ποτέ του…
Οντολογική άποψη, οντολογική θεώρηση των πραγμάτων….Το να πιστεύουμε δηλαδή  όπως η διάσημη συγγραφέας , στο υπαρκτό, στο ον, δηλαδή σε ό,τι μόνο φανερώνεται μπροστά μας! Και αυτή η άποψη εκφράστηκε δημόσια σε πλήθος διψασμένων παιδικών ψυχών!
  Προφανώς αν την καλούσαμε  να μας πει, αν πιστεύει και στο Πνεύμα,  θα υπερθεμάτιζε στην ύπαρξη Του. Μα κι Αυτό δεν φανταζόμαστε  να το είδε ποτέ της …
Η συγγραφέας (την οποία σαν παιδί αχόρταγα διάβαζα) θα υπερθεμάτιζε στην ύπαρξή του πνεύματος, γιατί θεωρεί εαυτήν άνθρωπο πνευματικό όπως δυστυχώς όλοι οι συνόμιλοί της...
Τι όμως είναι για αυτούς  τους πολλούς «πνευματικούς ανθρώπους»  το πνεύμα;  Κάτι, έστω και υπό μορφή τέχνης, που μπορεί να στρέφεται αβίαστα ακόμα και εναντίον του Δημιουργού του παντός!
 Πνεύμα όμως είναι μόνο ό,τι σε κάνει να περιστρέφεσαι σαν τον ηλιανθό γύρω απ τον Τριαδικό Θεό!! Το Πνεύμα επισκέπτεται μόνο όσους Το εκζητούν να έλθει με την πνοή Του και να σκηνώσει μέσα τους,  να τους καθαρίσει την κηλιδωμένη ψυχή και να τους σώσει!
Σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι λοιπόν! Μόνο εμείς οι υπόλοιποι  μπορούμε βέβαια να τους διακρίνουμε…Οι ίδιοι, αλλοίμονο αν αυτοανακηρυχθούν τέτοιοι! Όποιος θεωρεί εαυτόν αναμάρτητο και πνευματικό υπό την ορθή έννοια όμως (δηλαδή εμφορούμενο από το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα), τότε θαρρούμε  πως πάσχει από Εωσφορικό εγωισμό που καταβαραθρώνει την ψυχή του! Το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι σαν την αρετή σε οποιαδήποτε έκφανσή της!
Ο Ιερός Αυγουστίνος, κάπου σημειώνει ότι υπάρχει αμαρτία εφάμιλλη της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος! Της  μόνης  που όπως είπε ο Χριστός μας  δεν συγχωρείται: Η  εν επιγνώσει αρετή! Την μόνη ιδιότητα που πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να λαχταράνε και να διεκδικούν, είναι αυτή του ασθενούς! Νοσοκομείο η Εκκλησία, Θεραπευτήριο! Ακεσώδυνο το φάρμακο του Αγίου Πνεύματος...Μόνο που πρέπει να αμφιβάλλουμε ως την στερνή πνοή μας αν ποτέ τα  καταφέραμε να Το φιλοξενήσουμε εντός μας!
Οι αληθινά λοιπόν πνευματικοί άνθρωποι είναι δένδρα αγλαόκαρπα που ανυποψίαστα για την μεγαλοσύνη τους,  σκορπούν και χαρίζουν στους γύρω τους , τους γνήσιους καρπούς της κατοικούμενης υπό του Παναγίου Πνεύματος ψυχής τους: Την αγάπη, την χαρά, την ειρήνη, την μακροθυμία, την χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πίστη, την προκοπή, την εγκράτεια, όπως δίδαξε το σκεύος εκλογής του Κυρίου μας. Ξηρή η εποχή μας…Μίσος ατέλειωτο, πόλεμος παντού, μνησικακία, ανηθικότητα, διαστροφή, απιστία, τέλμα και απελπισία… Απνευμάτιστη η εποχή μας. Ζητά την ελπίδα, το κάρπισμά της!
Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε Αγαθέ, σώσον τας ψυχάς ημών!
Και εμείς που οικονόμησε ο Κύριος να Τον…βλέπουμε και να μας βλέπει μέσα στην μάνα Εκκλησία, είμαστε άνθρωποι πνευματικοί; Tί σκοπό έχουμε στ αλήθεια; Εμείς που εκκλησιαζόμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε , ενίοτε ελεούμε, ξέρουμε πως όλα τούτα είναι τα μέσα και μόνο για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού όπως δεν σταματούσε ποτέ να λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ; Αν όχι, μάλλον έχουμε παρερμηνεύσει, έχουμε παραπλανηθεί , μάλλον δεν μας επισκέπτεται  ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον το Κύριον, το Ζωοποιόν. Μάλλον και εμείς ανήκουμε στους έστω και ανεπίγνωστα απνευμάτιστους ανθρώπους, σαν την συμπαθέστατη συγγραφέα των παιδικών μας ονείρων, τους ζωντανούς νεκρούς, που μεριμνούν για όλα πλην του μόνου σημαντικού: Της απόκτησης της χάρης του Αγίου Πνεύματος, που τα πάντα χορηγεί!  Ούτε αλλοιωμένο απ το σήμερα και την εξέλιξη, ούτε προσαρμοσμένο από την ανάγκη και το απρόβλεπτο! Το λαλήσαν δια των Προφητών Πνεύμα το Άγιον , μας καρτερά όλους, προσμένει τη ζωή μας να την αγκαλιάσει Πατρικά και να την μεταμορφώσει, να την νεοποιήσει, να της δώσει αυτό που αληθινά και μόνο έχει ανάγκη!  Αν έχουμε Αυτό τα έχουμε όλα! Χωρίς Αυτό όμως δεν έχουμε τίποτα!
Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή 
της ραδιοφ. σειράς Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως 

 

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~