Στον Εσπερινό του Σαββάτου

Στην μεγάλη πόλη την Αθήνα . Ένα όνειρο , μια πόλη …Μαγική άκουσε να την λένε κάποτε …Κι έτσι του φάνηκε μόλις ήρθε , πρώτη φορά στα δεκαπέντε του ,με τους γονείς  και τα αδέρφια του απ το χωριό  …Το χωριό του που το λάτρευε κι ήθελε κάποτε να επιστρέψει , για να του προσφέρει όλην την αγάπη που του χε απλόχερα χαρίσει κάθε σπιθαμή της γνώριμης γης του , της ξερικής μα τόσο ευλογημένης  , στ ανέμελα και μπολιασμένα με αθωότητα χρόνια , που  η μνήμη του συνέχεια αποζητούσε σε ολάκερη τη ζωή του . Ήθελε να γίνει ο δάσκαλος του . Όνειρο και αυτό μαζί με την μεγάλη πόλη με το Πανεπιστήμιο …Tα κατάφερε λοιπόν  …Αρχές δεκαετίας του 80 …Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Παιδαγωγικό τμήμα. Ναι θα γινόταν δάσκαλος ! Θα τον φιλοξενούσε η αδερφή της μητέρας του. -Ένα στόμα παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος είχε πει στο τηλέφωνο μόλις μαθεύτηκαν τα νέα …

-Άλλωστε τον Αντωνάκη μας  τον έχω σαν παιδί μου …Θα έχω τρία τώρα . Μην νοιάζεσαι καθόλου αδερφή !

 Κι ήταν όμορφη η συνοικία  πλάι στα προσφυγικά της Πανόρμου . Δίπλα σε μεγάλες λεωφόρους , που τότε μπορούσες να τις διαβαίνεις άφοβα μέρα και νύχτα . Αυτήν την Αθήνα αγάπησε ο Αντώνης , με τους μεγάλους δρόμους και τις ήσυχες κελαηδιστές  γειτονιές , που ακόμα ανάδυαν αρώματα   και έκρυβαν  μέσα τους αυλές με  χώμα ευωδιαστό και  παιδιά με της νιότης τους  το αμέριμνο ,  να πηγαινοέρχονται ολοένα τα απογεύματα τα καλοκαιρινά , στις χαρούμενα  πολύβουες αλάνες πριν τις σκεπάσει το πελώριο το  γκρίζο.

Κι άρχισε η πρώτη του χρονιά …Δεν άργησε να αγαπήσει το κάθε τι που συντρόφευε εκείνα τα αξέχαστα χρόνια …Όλη την Εβδομάδα τα πρωινά στο Πανεπιστήμιο και έπειτα στο φιλόξενο  σπίτι των θειών του .  Στην δική του γωνιά στο καθιστικό  με τον μικρό  καναπέ που άνοιγε και γινότανε κρεβάτι και ένα σπαστό  τραπεζάκι  για γραφείο . Πως την θυμόταν πάντα εκείνη την γωνιά …σαν άκλειστη αγκαλιά που έζησε μέσα της χαρές και αγωνίες ….εκείνα τα αξέχαστα χρόνια …Πως λαχταρούσε να ‘  ρθει   το Σαββατο-Κύριακο ! Όχι για να ξεκουραστεί , ούτε για να ξεφαντώσει , μαζί με τις φοιτητοπαρέες στα στέκια του κέντρου της Αθήνας ως το ξημέρωμα . Τίποτα από αυτά δεν του  ανάπαυε την ψυχή την πάντα διψασμένη σαν τα χώματα του χωριού του . Κι όσες φορές προσκλήθηκε εκείνος ευγενικά το αρνήθηκε …-Γιατί βρε Αντώνη , έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις ;του λέγαν με νόημα οι υπόλοιποι .. –Κάτι έχω να κάνω τους έλεγε χαμογελαστός …Κι όντως είχε ! Τα δικά του τα απογεύματα του Σαββάτου ήταν τόσο  ξεχωριστά ! Ξεκινούσε , πολλές φορές  με τα πόδια και πήγαινε στον Εσπερινό . Πότε στο καθολικό της Μονής Πετράκη πίσω απ τον Ευαγγελισμό . Πότε στον Άγιο Λουκά δίπλα στο Ιπποκράτειο . Πότε στον Άγιο Σάββα της Αλεξάνδρας σιμά στου στεναγμού  το καταλάγιασμα . Του άρεσε να έχει ποικιλία στον Εσπερινό,  μα το θελε κιόλας πολύ να προσφέρει μια …ελάχιστη θυσία εσπερινή ,   κοντά εκεί που φώλιαζε η ελπίδα η πονεμένη  … Τις Κυριακές ήταν ενορίτης στην Αγία Τριάδα στη Λεωφόρο Κηφισίας .Το μόνο που τον πίκραινε κάπως ήταν πως στον Εσπερινό σπάνια συναντούσε αρκετό κόσμο . Μα δεν τον παραξένευε τόσο αυτό αφού και στο χωριό του στη Μάνη το ίδιο συνέβαινε . Ο πατέρας του που έψελνε , ο παπά- Παναγιώτης , η μάνα , άντε και δυο τρεις γυναίκες ακόμα . Μα εκεί πες ότι ήταν  και λιγοστοί οι χωριανοί …Εδώ στην Αθήνα με τα μιλιούνια του κόσμου δεν μπορούσε να το δεχτεί  με τίποτα κι όλο το είχε στο μυαλό του ανεξήγητο . Έβαλε λοιπόν σκοπό του σ έναν εσπερινό εκεί στην Μονή των Ασωμάτων να γεμίσει το καθολικό από νέους ανθρώπους σαν κι αυτόν .

-Παιδιά!  είπε  με δυνατή και ενθουσιώδη φωνή που τους παραξένεψε όλους μια Παρασκευή σε ένα διάλειμμα από τις παραδόσεις , Αύριο το βράδυ θα σας ακολουθήσω  ! Υπό μια προϋπόθεση όμως ! Θα συναντηθούμε νωρίς το απόγευμα , στις 5 του Σαββάτου στο άγαλμα του Βενιζέλου ,  για έναν ωραίο  περίπατο και έναν Εσπερινό κάπου που θα σας φανεί σαν τον Παράδεισο ! Τι λέτε; ρώτησε την μεγάλη ομήγυρη των συμφοιτητών του … 

Τον ακολούθησαν περίπου στα είκοσι νέα παιδιά αγόρια και κορίτσια που έσφυζαν από ζωή εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα . Μ έναν υπέροχο ασυννέφιαστο ήλιο και τις νερατζιές της μεγάλης λεωφόρου ανθισμένες …Χάρηκαν οι καλόγεροι και ο ψάλτης με την ασυνήθιστη αυτή παρουσία , την απρόσμενη έκπληξη που έκανε τα πρόσωπά τους να λάμπουν αναστάσιμα ,  πιότερο από ποτέ άλλοτε που ο Αντώνης τα παρατηρούσε , πάντα γαληνεμένος . Η επόμενη μέρα θα ξημέρωνε Κυριακή των Μυροφόρων , με ήχο δεύτερο και Β΄εωθινό . Ξεκίνησε ο εσπερινός …Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον …και έπειτα ο ψάλτης άρχισε το Κύριε εκέκραξα , τους λυχνικούς ψαλμούς …. Το θυμιατήρι , το κατσί  περνά μπροστά απ τον καθένα λούζοντάς τους με αρώματα βυζαντινά τριαντάφυλλου σμιγμένου με μύρου στάλες …Δόξα και Σε τον αναβαλλόμενον σε πλάγιο του πρώτου να θυμίζει της Αποκαθήλωσης τα δάκρυα … Νυν απολύεις τον Δούλο Σου Δέσποτα κι Απολυτίκιο Αναστάσιμο ..Ότε κατήλθες προς τον Θάνατον η ζωή η αθάνατος …Και έπειτα ο ευσχήμων Ιωσήφ και οι τολμηρές οι Μυροφόρες που συναντούν τον Άγγελο . Ένας απ τους πιο όμορφους Εσπερινούς ήταν εκείνος όπως και να τον θυμόταν τα κατοπινά τα χρόνια ο Αντώνης . Ο ναός σχεδόν γεμάτος ! Τα είχε καταφέρει …Το μόνο που δεν θυμόταν ο δάσκαλος μετά από τόσα χρόνια ήταν αν το βράδυ είχε ξενυχτήσει με εκείνη την όμορφη και αγνή παρέα … Θυμόταν όμως καλά ότι το επόμενο πρωινό δεν πήγε όπως συνήθιζε  στην Ενορία του στην Αγία Τριάδα , μα ξαναβρέθηκε μαζί τους στα ίδια στασίδια στην Μονή των Ασωμάτων . Δεν θυμόταν επίσης  και κάτι άλλο ο Αντώνης  …να έλειψε ποτέ στη ζωή του  από Εσπερινό Σαββάτου…

Προετοιμαζόμενος για την Ημέρα του Κυρίου , την Αναστάσιμη και Πανευφρόσυνη…την όλο  ηλιόχαρη , την Ευλογημένη Κυριακή …

Ξεκίνησε ο Εσπερινός …Άρχισε ο προοιμιακός …Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο !   

νώντας σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο ¨Δάκρυ στο Εγώ" και την εκπομπή του  Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο "Φως Εσπερινό"