Παπαδιαμάντη τέλη Χριστιανά…

                          

Ευλογημένη να ναι από τον Άγιο Τριαδικό Θεό η νέα χρονιά! Να μας βλέπει ο Θεός και στο νέο έτος! Πολλά τα έτη και Θεάρεστα! Και ακόμα μια ευχή μακάρια: «Χριστιανά τα τέλη τής ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά καί καλήν απολογίαν την επί τού φοβερού βήματος τού Χριστού...» Αυτή η δέηση των πληρωτικών… Η κορυφή των ακήρατων  κορυφών! Το αίτημά μας το καρδιακό και όχι των χειλέων! Ο θάνατος έρχεται μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης και τέφρας, απέναντί σου, κάθε που στο τέλος της ευχής, εσύ ξεστομίζεις το παράσχου Κύριε. Αντιμέτωπος με εκείνον που γεμίζει αστραπιαία τα πάντα με σκοτάδι, μα και φιλοσοφία…Γιατί εκείνη την ελάχιστη στιγμή, που ο παπάς μέσα από το Ιερό δέεται για όλους, εσύ αντιλαμβάνεσαι το ασθενέστερο της σκιάς, το απατηλότερο του ονείρου, το βραχύ  και τόσο παροδικό της ζωής…Γίνεσαι άμορφος και άδοξος, όσο κρατά εκείνη η  το τόσο επαναλαμβανόμενη ευχή. Θέλει Σταυρό και  αγώνα όμως πριν φτάσει εκείνη η στιγμή, που θα αποκαλυφθεί αν το αίτημά σου έγινε εισακουστό στον θρόνο του δικαίου Θεού. Και τότε που θα κριθεί, δεν θα χρειάζονται επιχειρήματα και αποδεικτικά τεχνάσματα, μα μόνο μια ανασκόπηση πεπραγμένων και ένα αποδεικτικό μυστηριακής μετανοίας σφραγισμένο από το έλεος του Κυρίου… Το σημαντικό δεν είναι μόνο το να φύγει κάποιος έχοντας πρόσφατα εξομολογηθεί και μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Δεν είναι μόνο αυτό αυτό που τον κάνει έτοιμο για το μεγάλο ταξίδι της αθάνατης ψυχής του. Έτοιμος είναι όποιος προετοιμάστηκε για το δικό του νυν απολύεις…Με διαρκή μνήμη θανάτου και ζωή εν Χριστώ…Δεν είναι θέμα ποσότητας αλλά ειλικρινούς καρδίας! Έστω την ενδεκάτη ναι! Αλλά όχι σπαταλώντας όλους τους καιρούς, θαρρώντας πως κάποτε θα φτάσει η ώρα του ευγνώμονος ληστού και για μας…Γιατί πολλές φορές εκείνη η… ροπή του θανάτου δεν προειδοποιεί κανέναν….ιδίως τους ραθύμους.

Ο κυρ Αλέξανδρος προετοιμάστηκε πολύ πριν φτάσει στο ξημέρωμα της 3^ης νέας μέρας του 1911. Γιατί στ΄ αλήθεια χρειάζεται καλή προετοιμασία, για να φτάσει κανείς εκείνη την ώρα, ατάραχος, ειρηνεμένος και σωφρονών,   να ψάλει από στήθους το δοξαστικό της ενάτης ώρας στα πανέκλαμπρα προεόρτια των Θεοφανείων! Σαν να τον ακούμε τώρα δα με την ισχνή μα καθάρια φωνή του, να το ψέλνει αργά-αργά πάνω στην νεκρική του κλίνη...Μόνος μόνω Θεώ, σε ήχο πλάγιο του πρώτου: 

«Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του δεσπότου μεθ' ης και δακτύλω ημίν Αυτόν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν' και γαρ μείζων των προφητών απάντων υπ' αυτού μεμαρτύρησαι. Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ' ημών επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως».

Και έπειτα  εκείνη την ώρα του μεσόνυχτου, ώρα αγαπημένη κατά την οποία αμέτρητες φορές ξαγρυπνούσε ψέλνοντας πολυελαίους και κανόνες μεγάλων εορτών στον Άγιο Ελισσαίο,  η ψυχή του πέταξε, να συναντήσει τον Χριστό του τον τόσο αγαπημένο. Το είχε πει εξάλλου, το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του και σε όλους μας…

«Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δεν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τάς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῷ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου…»

Και κράτησε την υπόσχεσή του ως την τελευταία του ανάσα. Για αυτήν τη στιγμή πάλεψε και ανηφόρισε σαν Άγιος Σταυροφόρος και τα κατάφερε να φύγει ακουμπώντας και εκείνος νοερώς πάνω στην ακήρατη κορυφή του Δεσπότη Χριστού. Τέλος Χριστιανικό, ανώδυνο, ανεπαίσχυντο, ειρηνικό και υποσχόμενο…Γιατί κάθε ελάχιστη λέξη από τα Χριστοφόρα διηγήματά του, δυναμώνει πιότερο το Φως του και το Φως μας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άγιο Δωδεκαήμερο 2023

Ποιό να ναι αυτό το μικρό παιδί…

 Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που η Παναγιά κρατάει,

το νανουρίζει, το τραγουδεί

και τρυφερά το κοιτάει.

Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που οι μάγοι δώρα φέρνουν,

χρυσό, λιβάνι, μυρτιάς κλαδί

και τα ουράνια γέρνουν.

Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί

που μήνυμα έχει φέρει,

χαράς εσήμανε γιορτή

στον ουρανό ένα αστέρι.

(Αλ.Αλεξόπουλος. "Ο μικρός Χριστός" απόσπασμα)

Ένα παιδικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι έδωσε το έναυσμα για την θεματολογία της σημερινής εκπομπής. Ποιο να ναι αυτό το μικρό παιδί που η Παναγιά κρατάει…Τούτο το ερώτημα μη βιαστούμε να το χαρακτηρίσουμε ως απλό αδελφοί μου. Θέλει προσοχή η απάντησή του. Ίσως φαντάζει η πιο εύκολη ερώτηση που θα μπορούσε και ένα μικρό παιδί ακόμα αβίαστα να απαντήσει. Αναπολόγητοι θα είμαστε και μετεξεταστέοι εν εκείνη τη ημέρα αν δοθεί λανθασμένη απόκριση…Δεν θα έχουμε δικαιολογία καμία, γιατί σε εμάς ο Θεάνθρωπος αποκαλύφθηκε δια της Αναστάσεως. Γίναμε και είμαστε συνεχώς αυτόπτες και βεβαιωτές, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…Τότε, μόλις ο Χριστός μας περπάτησε μεταξύ των ανθρώπων και συνανεστράφη μαζί τους, ήταν για όλους ο μεγάλος άγνωστος! Ακόμα και για τους οικείους του…Τα αδέλφια του, δεν ήξεραν ποιόν είχαν στο σπίτι ανάμεσά τους, οι εκλεκτοί και ένδοξοι μαθητές ακόμα και το βράδυ του Μυστικού Δείπνου αναρωτιόνταν… Μα γιατί να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα παραδείγματα, όταν ακόμα και οι άγγελοι οι υπερκόσμιοι, δεν γνώριζαν! Στον κανόνα της Μητρόπολης των εορτών περιγράφεται από τον Άγιο Κοσμά και είναι συνταρακτικό!

Σοφία, λόγος καὶ δύναμις, Υἱὸς ὢν τοῦ Πατρός καὶ ἀπαύγασμα, Χριστὸς ὁ Θεός, δυνάμεις λαθών, ὅσας ὑπερκοσμίους, ὅσας ἐν γῇ, καὶ ἐνανθρωπήσας, ἀνεκτήσατο ἡμᾶς…

Προφητεύθηκε βέβαια, μα σαν ήλθε η ώρα της του Θεού ενανθρωπήσεως ο Χριστός ήρθε λαθών, μυστικά χωρίς καμία ουράνια ή επίγεια δύναμη να μπορεί να Τον αντιληφθεί ως τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, Τον προ των αιώνων!

Η λογική ισοπεδωμένη, βγάζει τόσους αιώνες τώρα άναρθρες κραυγές!

Η πίστη μας προσπαθεί να συνδαυλίσει τα ζώπυρά της και να παλινορθωθεί, θερμαίνοντας τα τόσο παγωμένα εσώτερά της.

Δεν είναι η σκοπίμως τόσο περιλάλητη "κλιματική αλλαγή" που και φέτος μας έκανε να ξαναστολίσουμε Χριστουγεννιάτικα φορώντας κοντομάνικα. Είναι αυτή η αγνωσία μας, που αλίμονο, καλά κρατά ακόμα!

Φέτος ας απαντήσουν τα χείλη της καρδιάς στο ερώτημα του παιδικού τραγουδιού! Και η απάντηση, σε μια ευλογημένη παραλλαγή,  ας ληφθεί από τον Αναστάσιμο κανόνα!

Οι ουρανοί μεν επάξια ας ευφρανθούν, η γη δε ας χαρεί, ας εορτάζει δε ο ορατός και ο αόρατος κόσμος, γιατί ο Χριστός γεννήθηκε, που είναι η αιώνια ευφροσύνη».

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2023

Στο γκρεμό…με υπερήφανο βήμα…

….Ὅσο κι ἂν τὸ θεοστυγὲς σήμερα πασχίζει νὰ φαλκιδεύσει μὲ ἐκφιλοσοφήσεις καὶ ἐξακαδημαϊσμοὺς τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἔχει ἰσχὺ διαρκῆ καὶ δὲν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεων, τροποποιήσεων καὶ ἐναρμονίσεων!
Τότε, σοῦ λένε οἱ... ἀναθεωρητές, ἦταν τόσο διάφορα τὰ πράγματα!
Σήμερα, ἀλλιῶς βέβαια πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται ὁ Θεῖος Λόγος!
Μὲ ἄπειρες στρεβλὲς οἰκονομίες, ἀλλὰ κυρίως μὲ ἀμέτρητες βλάσφημες ἀμνηστεύσεις καὶ ἀκόμα-ἀκόμα καὶ ἄθεσμες νομιμοποιήσεις! …
…Ὁ νόμος καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ κοινολογοῦνται στοὺς ἀνθρώπους!
Ὁ Φιλάνθρωπος πέμπει πάντοτε τοὺς ἀπεσταλμένους του, ἐλεγκτικὰ καὶ ἀγαπητικὰ νὰ διαφωτίζουν, ἐμπόνως νὰ προειδοποιοῦν καὶ πατρικὰ νὰ προσφέρουν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν θεραπεία.
Ἔνδειξη τῆς ἀτελεύτητης μακροθυμίας ἑνὸς πανοικτίρμονος Πατρός, ποὺ ἔρχεται συνεχῶς πρῶτος σὲ συνάντηση, ἐπιποθῶντας τὴν καταλλαγὴ μὲ τὸ πλάσμα Του!
Στὶς μέρες μας πλήθυναν οἱ «ἀγαπητικὲς» φωνὲς ἀνθρώπων, ποὺ ἐνῶ μποροῦν καὶ εἶναι διαπιστευμένοι νὰ μεσολαβήσουν γιὰ τούτη τὴν συνάντηση, ὅλο καὶ ἀποπροσανατολίζουν ἀπ᾿ τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας, τοὺς ἐν διαστάσει ἀποστατοῦντες, ἐξωραΐζοντας τὸ Θεομίσητο καὶ τὸ ἐφάμαρτο!
Ὡς ἄλλοι ψευδοπροφῆτες, βλέπουν παντοῦ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ὅλα τὰ σκεπάζει.
Ὁμογενοποιοῦν δὲ σύμπασες τὶς ἔστω ἐλάχιστες γνήσιες... ἄνωθεν ἐπιτετραμμένες φωνὲς τοῦ σήμερα, ποὺ ἀγωνιωδῶς κραυγάζουν τό: μετανοεῖτε, ἔρχεται ἡ δικαία ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!
Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἐπικίνδυνους καταστροφολόγους σοῦ λένε ἐκεῖνοι! Δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ τίποτα!
Κάπου τὰ ἔχουμε ξαναδῇ ὅλα τοῦτα! Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη!
…λέγουσι τοῖς ἀπωθουμένοις τὸν λόγον Κυρίου· εἰρήνη ἔσται ὑμῖν· καὶ πᾶσι τοῖς πορευομένοις τοῖς θελήμασιν αὐτῶν, παντὶ τῷ πορευομένῳ πλάνῃ καρδίας αὐτοῦ εἶπαν· οὐχ ἥξει ἐπὶ σὲ κακά. (Ιερ. 23,17)
Καὶ τότε... νανούριζαν τὴν παραπικραίνουσα, πονηρευομένη καὶ ἀσχημονοῦσα γενεὰ λέγοντάς της:
Δὲν θὰ πάθετε κανένα κακό!
Συνεχίστε ἔτσι!
Νὰ εἶστε περήφανοι...!

Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από παλαιότερο κείμενο και εκπομπή με τίτλο:
Νά εἶστε περήφανοι...! (Τό σήμερον καί τό...σήμερα)


Πολυτονισμός: Ιστολόγιο Εθνέγερσις

13-12-2023...Στα Καλάβρυτα με αγκαλιά τον Σουχαήλ...

«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό·

την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,

το στέγνωμα της αγάπης·

Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…».

(Γ.Σεφέρης, Σαλαμίνα της Κύπρος, Ημερολόγιο Καταστρώματος)

Νυχτώνει τόσο νωρίς τον Δεκέμβρη στα Καλάβρυτα.

Λυχνάρια αναμμένα στον λόφο και βοές από αγκαλιασμένους ψιθύρους.

Αχνές ανάσες βαριές, θρηνητικές.

Κόκκινο χιόνι.

Γυάλινη γη θρυμματίζουν τα κάτισχνα χέρια τους…

Οι γυναίκες με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…

Ψάχνουν  χώμα να βρουν να σκεπάσουν την ασύλητη αγάπη.

80 χρόνια μετά, Δεκέμβριος στην περίβλεπτη ράχη.

Σπαρμένη από Σταυρούς και λαχτάρα της Ανάστασης.

Τότε μόνο θα ξημερώσει ο Δεκέμβρης τους Τρίτη.

Τότε μόνο θα ξεμαραθεί το χαμόγελο των γυναικών με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…

Νώντας Σκοπετέας

Δεκέμβριος 2023

80 χρόνια από τότε...13-12-1943

Συγκλονισμός της ψυχής. Πάλαισμα του νου που πεισμώνει να αποδεχτεί οτι μπόρεσαν και μπορούν ακόμα  άνθρωποι να σκεφτούν οτι το κακό μπορεί τόσο πολύ να γιγαντώσει. 80 χρόνια τώρα και η μνήμη παλεύει να μην νικηθεί. Μαζί με τον Σεφέρη τον Μακρυγιάννη και τον Αισχύλο, κρατώντας σε ματωμένη αγκαλιά τον Σουχαήλ έναν από τους 18 αγγέλους του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, σεργιανάμε μνημολογώντας και αναχρονίζοντας, ανάμεσα σε Σταυρούς που βλάστησαν το συχώριο. Μα άλλο η συγχώρεση και άλλο η λησμονιά...Η πρώτη καρπίζει τον Παράδεισο,  η δεύτερη σκοτάδι αιώνιο...

ΥΓ: Αν έγραφε σήμερα ο Σεφέρης την Σαλαμίνα της Κύπρος,στα σίγουρα θα αναχρόνιζε και θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο το ποίημα του με τα λόγια εκείνου του πατέρα που τριγυρνούσε ανάμεσα στα ερείπια και στους τάφους των 3 μικρών του παιδιών, του Μαχντ,της Τζούλη και του Σουχαήλ Ραμέζ Ελ Σούρι, των 3 από τους 18 αγγέλους Νεομάρτυρες του Χριστού μας, Ορθοδόξους Παλαιστινίους, που είχαν βρει καταφύγιο στην αγαπημένη τους Εκκλησιά του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα.

Αναχρονισμοί και συνειρμοί, όπλα φωτός και αυτά να  υποστηρίζουν την μνήμη...Μόνο  αυτή αντιστέκεται στην επανάληψη και στο φριχτό σκοτάδι...Μόνο η μνήμη δεν παραγράφεται. Η μόνη βεβαία αποζημίωση και δικαιοσύνη θα είναι η Ουράνια! Τότε οι εκτελεστές αποχώρησαν από τον λόφο του μαρτυρίου τραγουδώντας και πανηγυρίζοντας...Μακάρι όλοι τους να έφυγαν για πάνω μετανοώντας...Μακάρι επίσης όλοι εμείς οι περιλειπόμενοι σημερινοί Έλληνες να νιώσουμε, πως τα πολλά χρόνια που κύλησαν από τότε "ειρηνικά" και ξέγνοιαστα, χωρίς... νέα Καλάβρυτα, δεν ήταν παρά μόνο χάριν μετανοίας και πνευματικής προκοπής. Και πως στην αμετανόητη και παρά φύσει εποχή μας, ο Κύριος, που δεν θέλει ούτε ένας να χαθεί και να μείνει χωρίς επίγνωση της αλήθειας, επιτρέπει  όλο και περισσότερες "ανθρωπιστικές, εν δικαίω και εν αμύνη" σφαγές, με αμέτρητους σύγχρονους μάρτυρες. Στους λόφους και στους δρόμους της παγκόσμιας γειτονιάς μας...Και για να προσαρμοστούμε και λίγο με τα συνθήματα της δεινώς παγκοσμιοποιημένης γλώσσας και ρητορικής: Είμαστε όλοι          (άμαχοι και αθώοι) Καλαβρυτινοί του 1943 και όλοι (άμαχοι και αθώοι) Παλαιστίνιοι του 2023. Τόσο κοντά μας πλέον τα Καλάβρυτα και η Γάζα...Μια ριπή δρόμος...

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Για αυτήν την μια φορά πασχίζει και… πάσχει ο Θεός…

...ἐτυρώθη ὡς γάλα ἡ καρδία αὐτῶν...( Ψαλμ.118,70)

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πεις και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου αυτό που μέχρι χθες σε έκανε να απορείς με εκείνους που το ξεστόμιζαν…Γιατί Θεέ μου αυτό σε εμένα;

 Έχεις κάθε δίκιο να το λες…Άνθρωπος είσαι και εσύ! Άστο να βγει από μέσα σου! Δεν είσαι από σίδερο! Σου ψιθυρίζει η εφήμερη λογική και εκείνοι που…σε νοιάζονται…

Μα έρχεται και η αιώνια φωνή του Ευαγγελίου να κραυγάσει την ίδια ακριβώς στιγμή:

...Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. " ( Ρωμ. 8,18)

 ...ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔχετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον." (Ιω. 16,33)

Ποια από τις δυο φωνές θα υπερισχύσει;

Εκείνη του κόσμου ως χοάνης  του κακού ή αυτή Της Ελπίδας του αιωνίου;

Θεατής ή συμμέτοχος σε αυτήν την αέναη πάλη;

Ακροατής ή ποιητής;

Χαμερπής παπαγάλος ή Υψιπέτης Ερωδιός;

Έφτασε η δική σου στιγμή να διαγωνιστείς!

Μυριάδες οι φορές που είπες το γεννηθήτω το θέλημά Σου! 

Πόσες το απήγγειλαν της καρδιάς σου τα χείλη; 

 Για αυτήν την μια φορά πασχίζει και πάσχει ο Θεός…

 Κι ας φανεί ξανά, ότι το παν απόλλυται…

Χρειάζεται τράνταγμα η καρδιά, να ξαναστάξει γάλα…

Νώντας Σκοπετέας

 26-10-2023

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Η φίλη μου η...Ακυλίνα

Παράκληση στους κτήτορες, για δυο μεγαλυνάρι.

Μιας νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι... 

Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής. Δέκα το πρωί, με την δική μας ώρα,  στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή, κοντά στο μεσώριο της έκτης. Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο. Ο Άγιος Σίμων, ο αιώνιος οικιστής και προστάτης, μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η μόνη Αγία που εν Αγίω Όρει τιμάται ως  συν κτήτορας.

Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος, Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις χαρίσμασι.

Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα, τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.

Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια τόσο περίτεχνα. Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα  της Μονής πάνω στον γρανιτένιο  βράχο,  με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα και η συγκλονιστική ζεστάδα  από το πάντιμο χέρι της Αγίας, μαρτυρούν την αδιάκοπη και ολοζώντανη  τους παρουσία εδώ. Το τρισάγιο διαβάζεται από τον ηλικιωμένο μοναχό, τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση. Τίποτα εδώ δεν πρέπει να αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας.

Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της παράκλησης, υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα. Πάλι αλλιώς τονίζονται οι λέξεις. Γράφτηκε και πιο πάνω: Ο χρόνος φαίνεται να λιγοστεύει. Η Μακροθυμία Του, βλασφήμως δοκιμάζεται.

Ὕψωσον τὰς χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.

Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα, τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ, σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.

Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια, δυο άκοπες  μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί, λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι. Δευτέρα, μέρα νηστείας στο Όρος. Τιμώνται έτσι οι Άγιοι Άγγελοι, που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι. Στην κορυφή δεν κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος. Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στα αριστερά. Δεσπότης  σήμερα στην Σιμωνόπετρα,  από τα μέρη τα ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια, τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας  της Λαοδικείας και της Συρίας. Το πρόσωπό του, μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα. Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του. Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός. Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του. Εκεί που εκδιωγμένοι Χριστιανοί, όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό. Ο διαβαστής Μοναχός, συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει  το μαρτύριο της νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε. Ο πατέρας της δειλός εξωμότης, προτιμά τα πρόσκαιρα. Η μάνα της με ψυχή ανδρεία, την προτρέπει να μαρτυρήσει και να κερδίσει τα αιώνια.  Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον, σηκώνοντας τον Σταυρό της. Μια πληγή το σώμα της. Η γη της Μακεδονίας, ρουφά στα σπλάχνα της το αίμα, που σαν ποτάμι τρέχει. Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν. Και έπειτα, σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της, να υποφέρει κι αυτή, να σχίσει την καρδιά εκείνης,  η δίστομη ρομφαία της ομολογίας.

27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν,  όταν η Αγία στα δεκαεννιά της,  έφυγε για τη χορεία των Οσιοπαρθενομαρτύρων. Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος στον Γέροντα Ελισσαίο: -Η γνώση είναι Φως Γέροντα! Πόσο δίκιο έχει ο γενναίος Ποιμενάρχης. Το φως του συναξαριού, σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε πάντα απ’ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων,  σπάει τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.

Ησυχία στην Τράπεζα. Περιμένουμε την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων. Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών Αγίων, που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο: «Ο καρπός της προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης . «Ιησούς Χριστός το γλυκύ πράγμα και όνομα, το νοητό μύρο»διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο Παντοκρατορινός. Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών: «Το μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης». Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του ψαλμωδού:  «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων. Έχουν πάψει εδώ και πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους. Λιγοστό το φαγητό τους. Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου. Ευλογημένη αντίφαση. Στο δι ευχών, κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση: «Ποτέ μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησούν».

Νώντας Σκοπετέας

2016

 Απόσπασμα από ημερολόγιο Όρους Αγίου με τίτλο: «Δεν χαμηλώνει ο Άθωνας» και ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο της κ.Μαρίας Ξανθάκη: "Αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή". 

Οι συναντήσεις που οικονομεί η Κυρία Θεοτόκος να έχεις στο περιβόλι της χαράσσονται παντοτινά και άσβηστα μέσα σου. Τότε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα ήταν, που πρωτοσυναντήσαμε την νεότατη και ανδρεία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι. Κύλησαν αρκετά χρόνια και αδελφός-συνοδοιπόρος, μας έστειλε ευλογία ένα μικρό βιβλίο με τον θαυμαστό της βίο και την πολύ πρόσφατη εμφάνιση αποκάλυψή της. Δεν πάνε παραπάνω από δέκα χρόνια που η Αγία Κυράννα εμφανίστηκε, για να φανερώσει σε όλους μας την φίλη της και γνήσια φίλη του Χριστού μας Ακυλίνα. Συγκλονιστικό θαύμα, που είναι αλήθεια πως ελάχιστα ταιριάζει στην ορθολογική και ειδωλολάτρισσα εποχή μας. Μια εποχή που ολοκληρωτικά και ραγδαία συσχηματίζεται με το μάταιο και το εφήμερο, λοιδορώντας σχεδόν ο,τι γεννάει προοπτική αιωνίου. Μεταλλαγμένη παρα φύσει, παραμορφωμένη εποχή,  που απορρίπτει ο,τι μεταμορφώνει και ανακαινίζει. Οι νέοι αυτής της εποχής στην πλειονότητά τους, αγνοούν και απομακρύνονται βιαστικά από  εκείνο το "δεύρο ακολούθει μοι" του Χριστού μας προς τον πλούσιο νεανίσκο. Ο  ηδυπαθής και ταχύτατος  συρμός με τα...ασταμάτητα  δρομολόγια,  φαντάζει στα μάτια τους ασύγκριτος με τα αργά, συρτά και κοπιώδη ανηφορικά βήματα του Γολγοθά...Μα και σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν Ακυλίνες και Κυράννες και Ιωάννηδες Μονεμβασιώτες! Εγγυάται ο Χριστός πως δεν θα αφήσει αμάρτυρή Του καμιά περίοδο της Ιστορίας, ακόμη και την σημερινή,  την τόσο Θεοστυγή. Ακήρατες πλευρές Του θα ξεπροβάλλουν έως το τέλος της. Στεφάνια αφθαρσίας και Αθανασίας πανευωδέστατα και μυρίπνοα λείψανα που φέρουν πάνω τους τα στίγματα της μαρτυρικής πίστης. Δεν υπάρχει ανώδυνη Ορθοδοξία μας μηνύουν οι Άγιοι αγωνιστές! Δίχως Σταυρό δεν θα αναστηθεί η ζωή…Θαρσείτε!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2023

Του καλού Σαμαρείτη και φέτος...

 
Κάθε πλησίον ένας Χριστός! Ο Χριστός μας! Ο εκδιωγμένος, ο λοιδορούμενος, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, ο Νικητής του Θανάτου, ο μόνος γνήσιος…Σαμαρείτης. Εκείνος που δεν προσμένει κανένα αντάλλαγμα για την ευεργεσία Του. Εκείνος που έχει διαθέσιμα 2 δηνάρια για τον καθένα μας. Γιατρικά για όλες τις ανοιχτές μας πληγές. Το Ευαγγέλιο και τα μυστήριά Του τα ζωοποιά. Κάθε πλησίον ο Χριστός! Και εσύ κατά χάριν και κατά μίμησή Του, Χριστός και Σαμαρείτης. Διαχειριστής του ανεξάντλητου θησαυρού Του. Κρατάς και εσύ στα χέρια σου τους θησαυρούς Του. Και έχεις χρέος να τους διανείμεις σε όσους γυμνούς, ληστεμένους πληγωμένους βρεθούν στον δρόμο σου. Ιερή η υποχρέωσή σου να τους οδηγήσεις στο επιμελητήριο των ψυχών, στο Ιερό πανδοχείο, στο θεραπευτήριο της Αγίας Εκκλησίας. Να συμπονέσεις, να κουβαλήσεις εσύ, να  νοιαστείς για τον καθένα αιμόφυρτο και… λερωμένο πλησίον σου. Μην προσπεράσεις, μην αλλάξεις δρόμο, μην αναζητήσεις την αυτοδικαίωση, μη βρεις δικαιολογία γιατί έπειτα δεν θα υπάρχει απολογία...

 Τα έμμυσα χείλη μου ψέλλισαν τα παραπάνω και φέτος παραμονές της όγδοης Κυριακής του Λουκά Του…μα την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλαν ορμητικά,  τα παραπονεμένα αιώνιά Του ρήματα, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου Του:

 …ἐγγίζει μοι λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσίν με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ…

και ένας στίχος από τον άμωμο…

Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…διεσκέδασα  (ν) τον νόμον Σου…

Ίσως το μόνο ταιριαστό μας πια, είναι το: Σπλαχνίσου μας Κύριε και μην μας παραδειγματίσεις!

Νώντας Σκοπετέας

Νοέμβριος 2023

Απόσπασμα από  ομότιτλη εκπομπή

Πού πήγε το μαγκάλι;

 

Στοχασμοί της συνείδησης που αγρυπνά…

Η αναγαγούσα μάνα-μνήμη της ρίχνει κι απόψε σχοινί, σαν μεσοπέλαγα ναυαγεί…

Μαύρη κι αφέγγαρη η θάλασσα, ανταριασμένη από κύματα που γυρεύουν να με καταπιούν…

Σαν πρώτος ήλιος και κελάηδημα πρωινό,  οι θύμησες μπάζουν από τις χαραμάδες της πόρτας στο νέο σου ζωντάνεμα…

Ταξιδεύεις στα χρόνια τα αγνοκέρια σου, που φώτιζαν τη χαμοκέλα  την ταπεινή, σαν ετοιμαζόσουν μπροστά στο αναμμένο μαγκάλι, με μια μπουκλιά αγιασμό και μια ψίχα αντίδωρο να μυρώνει το στόμα…

Στον πάνινο τορβά σου, μαζί με το αναγνωστικό και το χοντρό τετράδιο και ένα κούτσουρο για την ξυλόσομπα της τάξης, το δικό σου μερίδιο στην θαλπωρή και στον πολλαπλασιασμό της αγάπης…

Σιμά στην αίθουσα, το μικρό δωμάτιο της δασκάλας. Στο διάλειμμα και πάλι θα κλέψεις εικόνες από το καντήλι πάνω στο μικρό τραπέζι και τις κόκκινες βελέντζες στο ντιβανάκι της γωνιάς…

Πόσο μιλούσε εκείνη για τον Χριστό Σωτήρα, για ηρωικούς αγίους και αγιασμένους ήρωες…

Μια μέρα την ώρα της Ιστορίας των γενναίων, σταμάτησε απότομα και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο κοιτάζοντας προς της αυλής τις λεύκες…

-Ποιόν από όλους αυτούς θέλετε να συναντήσετε στην άλλη ζωή; μας ρώτησε.

-Tον Κολοκοτρώνη κυρία! -Τον Άγιο Μόδεστο!...Εσείς κυρία;

-Εγώ…εγώ την μάνα μου που δεν την γνώρισα…

Ω εκείνα τα δάκρυά της δίπλα στο παράθυρο…Να’  ξερες τότε την αξία τους! Θα έβγαζες αμέσως το μαντήλι σου να τα φυλάξεις…

Μα τα σφούγγισε τότε στα μυστικά η άνυδρη ψυχή σου…

Κι είναι  εκείνα τα δάκρυα, σαν ρανίδες  ποθητής  βροχής, αργοπέφτοντας  από τα μεσοδόκια και την καλαμωτή του παλιού σχολειού, που ακόμα την υγραίνουν…

Για αυτήν την βροχή σου μίλησα, μόλις απόρησες αχάραγα σαν σε ρώτησα: Πού πήγε το μαγκάλι;;

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην της κυρίας Δήμητρας της δασκάλας…

Μ.Π πολύ σε ευχαριστούμε για τις σωστικές σου θύμησες…

Εκείνο το άγγιγμα...

 
Τις ο αψάμενός μου; Αναρωτήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος που τον συνέθλιβε…

Αρκεί ένα άγγιγμά Του, να θεραπεύσει, να φωτίσει, να ουρανοδρομήσει…

Μα πριν αυτό το άγγιγμα το Θεϊκό, πρέπει να υπάρξει ένα δικό μας, ταπεινό γεμάτο ζέση και πίστη. Σαν ένα ευλογημένο προαπαιτούμενο, το να βιωθεί εκείνο το «τα αδύνατα για τους ανθρώπους δυνατά παρά τω Θεώ εστίν»…Να βιωθεί η αίσθηση της πατρικής απέραντης και θυσιαστικής Αγάπης, που αν το ζητήσουμε και μόνο τότε, θα υπερβεί τον νού και τη λογική, πάντοτε προς το συμφέρον της ψυχής…Και τότε είναι που θα πλησιάζουμε συνεχώς και θα ακουμπάμε σαν άλλη Αγία Βερονίκη το κράσπεδο των ιματίων Του. Σε μια εικόνα χάρτινη, που θα κατασπαζόμαστε, σε ένα απειροελάχιστο μυρίπνοο απομεινάρι Αγίου, με το οποίο θα σταυρώνουμε το πονεμένο σώμα και την βασανισμένη ψυχή μας…Όση πίστη το συνοδεύει αυτό το άγγιγμα, τόση θα είναι και η Θεία επέμβασή Του. Με έναν άλλο τρόπο, γίνεται εδώ το ζήτημα ποσοτικό. Μόνο που το μέτρο που θέτει ο Κύριος δεν ζυγίζεται, μα αυτεξουσίως και  μόνο βιώνεται…Ο κόκκος σινάπεως δεν είναι μονάδα μέτρησης, μα σύμβολο ειλικρίνειας και  αλήθειας, σήμα κατατεθέν της ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριον και Θεό μας. Τότε τούτο το άγγιγμα θα γίνει…λυτήριο των αμπλακημάτων μας και των φριχτών αποστασιών μας,  που σαν δεσμά  κρατούν δεμένα και ανήμπορα τα χέρια Εκείνου που συνέτριψε τους αιώνιους μοχλούς του Θανάτου…

«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω… 

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!           

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…

…Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και κείμενο με τίτλο 'Δεμένα τα χέρια του Θεού" και  το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί", Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021, με εισαγωγικό συμπλήρωμα τον Οκτώβριο του 2023

Να’ ταν και να μοιάζαμε….

 

Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου….τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. 

Ξεκίνησε η Θεία Λειτουργία. Με τα ειρηνικά! Μαζεμένα, συναγμένα πολλά παρακαλετά, να φτάσουν ως τον θρόνο του Αγίου Θεού! Όλα μας τα ποθούμενα σε αυτήν την μεγάλη συναπτή! Και πρώτο μας αίτημα η Ειρήνη για όλον τον κόσμο! Και δίνει ο Κύριος μεγάλα διαστήματα με τέτοια Ειρήνη αδιατάραχτη! 

Και εδώ παρουσιάζεται κάτι εξαιρετικά οξύμωρο! Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την εποχή του πολέμου, τόσο χαλάει. Γίνεται χαλασμένος άνθρωπος, «κατεφθαρμένος εις τον νούν», όπως περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στο τελευταίο του γράμμα προς τον αγαπημένο του μαθητή και συνεργάτη Τιμόθεο! 

Όσο πιο πίσω πας και πλησιάζεις προς τα χρόνια της συντριβής και του πολέμου, τόσο περισσότερο συναντάς αγνές ψυχές, φιλότιμες και φιλόθεες, απονήρευτες, σωφρονούσες και αταλάντευτα πιστές. 

Να παρακαλάμε για πόλεμο λοιπόν; Μη γένοιτο! 

Για Ειρήνη να παρακαλάμε, αλλά για την Ειρήνη του Χριστού!

 Εκείνος είναι ο αρχηγός της Ειρήνης και ο Σωτήρας των ψυχών μας! Αλλιώς μιλάμε για μια επίπλαστη Ειρήνη, που γίνεται εργαλείο διαφθοράς και απώλειας.

 Η χρηστότητα του Κυρίου και η Ειρήνη που μας χαρίζει φιλεύσπλαχνα, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια είναι άχρηστη και πιο ολέθρια και από αυτόν τον πόλεμο! Ακούγεται παράξενο, μα...να ταν και να μοιάζαμε με τα παιδιά του πολέμου! Ας γίνουν αυτά τα πρότυπά μας! 

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που μας επιστρέφει σε εκείνα τα φτωχά και τόσο ταλαιπωρημένα χρόνια των προγόνων μας. Είναι η ανάγκη να ξεφύγουμε από τούτην την διαστροφή των «ειρηνικών» και ανέμελων καιρών...να  γλιτώσουμε από ό,τι βλάπτει και αλλοιώνει αι αυτήν την ίδια μας την φύση, να συμμαχήσουμε επιτέλους με την άγρυπνη και αλάνθαστη συνείδησή μας, εναντίον του πονηρού και του μισόθεου.

 

Νώντας Σκοπετέας

Οκτώβριος 2023

Ποιος θα το πει το ουκ εξεστί σοι;

Όσα αιώνια ρήματα έχουν γραφεί σε χρόνο παρελθοντικό οφείλουμε να τα αντικαταστήσουμε χρονικά! Η χρονική αντικατάσταση της αυτομεμψίας και της μετανοίας! Όλα να μεταφέρονται στον παρόντα χρόνο, οπότε και θλιβερά ΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ τον Κύριο των πάντων! Κάθε λέξη δε από τον Θείο Λόγο δίνει απάντηση σε ό,τι σκοτεινιάζει το μέσα μας! Πόσο διαρκεί η ανάγνωση ενός κεφαλαίου από την Αγία Γραφή; Ελάχιστα στ΄αλήθεια!  Ένα κεφάλαιο για παράδειγμα από την δεύτερη επιστολή του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου; Ας πάμε εκεί λοιπόν στο δεύτερο κεφάλαιό της! Ξεκινά με το "Εγένοντο"και θα μπορούσε κανείς ελαφρά τη καρδία να υποστηρίξει πως αυτά γράφτηκαν για το τότε, αλλά αμέσως πιο κάτω  συνεχίζει σε χρόνο μελλοντικό με το "εξακολουθήσουσιν" και το "βλασφημηθήσεται" η οδός της αληθείας...

"...Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν...(Β Πε. 2,1) "καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι᾿ οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται..."(Β Πε. 2,2)"...ὀφθαλμοὺς ἔχοντες μεστοὺς μοιχαλίδος καὶ ἀκαταπαύστους ἁμαρτίας, δελεάζοντες ψυχὰς ἀστηρίκτους..."(Β Πε. 2,14)    

 Αυτές οι αστήρικτες ψυχές! Θυμόμαστε τον π.Αθανάσιο Μυτιληναίο πως στέναζε και έκανε μια...λαλίστατη παύση, κάθε φορά που θυμόταν αυτό το χωρίο... Πόσες δεν περνούν καθημερινά από δίπλα μας και ΕΜΕΙΣ τις παρασύρουμε και τις εξαπατούμε με τα λόγια ή το βίωμά μας, ή το πιο σημαντικό παραλείπουμε να μιλήσουμε για τον Χριστό μας εν Αληθεία;

Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Η οικογένειά μας, οι φίλοι μας και οι οικείοι, οι συνάδελφοι και συνεργάτες μας.

Τους περιβάλλουμε με την αγάπη μας, το νοιάξιμό μας, το ανύστακτο ενδιαφέρον μας. Όχι υπολογιστικά και με υστεροβουλία, μα θυσιαστικά και άρα αληθινά. Η αληθινή αγάπη εξάλλου έχει 2 βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον είναι απροϋπόθετη! Και δεύτερον έχει θυσία του εγώ μας. Αλλιώς είναι κάποια ψευτοαγάπη, ευκαιριακή του….μισθωτού συμφέροντος χωρίς στερρές βάσεις. Μέσα στο εγώ, κρύβεται πάντοτε το ανθρωπάρεσκο. Επομένως και αυτό πρέπει να θυσιάζεται για την αγάπη. Εδώ είναι που δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα λοιπόν…Γιατί όταν αγαπάς, πρέπει να γίνεσαι και ενίοτε δυσάρεστος. Λέει ο απλός λαός   θυμοσοφώντας,  ότι όποιος σε αγαπάει σε κάνει και κλαις…Αυτό το ακούγαμε από μικροί και είναι αλήθεια ότι δυσανασχετούσαμε με τον θυμόσοφο που το κυκλοφόρησε…Αλλά πλέον, το πιστεύουμε όσο λίγα σοφά λόγια  των πεπειραμένων τούτης της ζήσης. Και πιο πολύ, θαυμάζουμε όσους το βιώνουν τούτο το γνωμικό, αδιαφορώντας για το αν θα προκαλέσουν την δυσαρέσκεια όσων έχουν δίπλα τους. Και περισσότερο ζηλεύουμε όσους το τηρούν, δυσαρεστώντας εκείνους από τους οποίους εξαρτώνται, μη θυσιάζοντας την αλήθεια. Έλεγε ο μέγας π.Αυγουστίνος Καντιώτης, ότι αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Ναι, αν το καλοσκεφτούμε εξαπατάς όποια αστήρικτη ψυχή «νανουρίζεις» και φασκιώνεις μη φανερώνοντάς της την ασχήμια της, το ότι δεν ευαρεστεί τον Θεό, το ότι αμαρτάνει, το ότι δεν της επιτρέπεται κάτι τέτοιο. "Ουκ εξεστί σοι"…με άλλα λόγια, αληθινά, αιώνια, Ευαγγελικά! Εκείνος που μνημειωδώς το ξεστόμισε αποκεφαλίστηκε, δίχως δίκη και υπεράσπιση…Με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή μόνο ήλεγξε τον μοιχό και ανήθικο άρχοντα…Όπως ακριβώς θα «αποκεφαλιζόταν» και στις μέρες μας, αν ήλεγχε όσους με υπερηφάνεια Θεοστυγή νομοθετούν και βιώνουν τα άθεσμα και τα μη καθήκοντα «…πεπληρωμένους πάση αδικία πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, μεστούς φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρετάς κακών, γονεύσιν απειθείς, ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας…».( Ρωμ.1,28-31)

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως "χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται".  Και ο Θείος Παύλος το λέει το όλα επιτρέπονται,  συμπληρώνοντας όμως, πως την ψυχή δεν την συμφέρουν όλα.

"...Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος..."( Κορ.Α΄6,12) 

Ποιος όμως θα το ξεστομίσει  σήμερα αδελφοί μου το "ουκ εξεστί σοι"; Σπανίζουν θλιβερά οι ελεγκτικές φωνές κυρίως των ποιμένων μα και των λαϊκών αδελφών  που ναι σιωπούν...ΣΙΩΠΟΥΜΕ, συνένοχα. Ναι, χρειάζεται περισσή διάκριση και βίωμα των δικαιωμάτων του Αγίου Θεού για να ελέγξεις. Και σε όσους αντιτείνουν τα περί κατακρίσεως τι θα πεις; Τι θα έλεγε στις μέρες μας ο Τίμιος Πρόδρομος, σαν θα  τον κατηγορούσαν για κατάκριση, όταν θα ήλεγχε όσους μετέβαλλαν την φυσικήν χρήσιν εις την παραφύσιν;(Ρωμ.1,26) Χρυσοστομικά θα τους απαντούσε, ότι το μην κρίνετε περί βίου εστίν και ου περί πίστεως…Φαίνεται οξύμωρο, μα αν σκεφτούμε πως στις μέρες μας αμνηστεύεται νομιμοποιείται και επιβάλλεται με υπερηφάνεια η διαστροφή του Θείου και απαρασάλευτου εις τους αιώνας νόμου του Θεού, τότε θα κατανοήσουμε γιατί όλοι μας ανεξαιρέτως, όντας ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του, οφείλουμε να λέμε όλο και συχνότερα πλέον γαλήνια και αγαπητικά με σκοπό και μόνο το να θέσουμε νου, το ουκ εξεστί σοι…Διαφορετικά εν εκείνη τη ημέρα θα ακούσουμε επαναλαμβανόμενα και αναπολόγητα ουαί από το άχραντο στόμα του Δικαίου Κριτή, για όλες τις ψυχές που εγκαταλείψαμε αστήρικτες…Μη γένοιτο αδελφοί μου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Διψάει η ψυχή να ξαναζήσει Οκτώβρη…

 

Χρυσοκίτρινες μέρες, γαλανές ψυχές και ο Οκτώβριος ξανά να προσπαθεί εποχές να εναρμονίσει. Κουβαλάει πάνω του θύμησες καλοκαιρινές και ελπίδες του χειμώνα…Όψιμα και πρώιμα αναμετριόνται ποιο θα διαφεντέψει το μέσα μας. Και ένα χρυσάνθεμο κομμένο από στεφάνι Αγίου σε απόγευμα γιορτάδας σταυρώνεται μαζί με τα δάχτυλα που το βαστούν σφιγμένα σε Τριαδικό δοξολόγημα. Νυχτώνει νωρίς πια…Παλεύει το φως να κρατηθεί  κι αποσπερού σαν ξεμακραίνω απ’  το ξωκκλήσι του πυρπολητή  Αη Δημήτρη στον λόφο του τον αγιασμένο, από παπάδες ήρωες και απλούς. Παραμονή απ΄ τις πιο καρτερικές της ζήσης μου. Αναρωτιέμαι ποιος με έμαθε  να αγαπώ τόσο τον Οκτώβρη, τους Αγίους του  και τα χρυσάνθεμα των προσκυνηταριών τους. Κάποτε έβαλα πολλούς στη σειρά να φτιάξω και εγώ ένα διάδημα με λέξεις και ρίμες-μνήμες.

Αϊ-Δημητριάτης βροχερός φόρεσε ένα ρασάκι
σε αγρυπνία ταπεινή λαλεί ένα κοντάκι.
Καλλικελάδου Ρωμανού, Οσίου Ιωάννη,
νόμισμα κράτησε χρυσό και Μαϊουμά στεφάνι.

Διονύσιος και Ιερόθεος, διάσημοι Αθηναίοι,
του Παύλου ήταν μαθητές, Επίσκοποι γενναίοι.
Και οι στρατιώτες του Ιησού, ο Σέργιος με το Βάκχο,
ασπάζονται Μονογενή, αρνούνται θεομάχο.

Απόστολοι , Ομολογητές και Θεολόγος Νέος
τις μέρες τις λαμπρύνουνε, είν’ του Οκτωβρίου κλέος.
Και τον Καψάλη ασκητή, το θαλερό Αρτέμη
εύλαλα χείλη τους φιλούν σε Εικόνα στολισμένη.

Κηρύττει ο Εκατόνταρχος Χριστό Αναστημένο.
Ο ιερότατος Λουκάς αγιογραφεί Παρθένο.
Της Οδηγήτριας τη ματιά με δέος να κοιτάξεις
και να θαυμάσεις ύστερα των Μαθητών τις Πράξεις …

Καλοκαιράκι άμοιαστο τιμά τον Πολιούχο,
γάλα για αίμα έσταξε στο λογχισμένο ρούχο.
Κι ο καβαλάρης Άγιος απίστους αφανίζει,
πεντάκλιτη Βασιλική με μύρο ξεχειλίζει.

Ανέμισε η Λευτεριά στης Πίνδου τα αγιομέρια
του Αργυροκάστρου οι νικητές σηκώνουνε τα χέρια !
Ευχαριστούν τη Δέσποινα, τη Σκέπη την Αγία,
Γοργουπήκοος Ουρανός πάνω απ΄την Αλβανία.

Βαστώ κοντάρι με Σταυρό, του Δίκαιου Ρομφαία,
χρυσάνθεμα και γαλανό στην ένδοξη σημαία.

Κι αποσπερού το ψιθυρίζω σαν ξεμακραίνω. Είναι πυκνό το σκοτάδι και σκληρό πια σαν τις καρδιές μας. Βοηθήστε Άγιοι του Θεού, να μαλακώσει η γη μας η άνυδρη. Λιγόστεψαν τα χρυσάνθεμα σαν τις προσευχές μας. Μην μας εγκαταλείψει το έλεος του Πλαστουργού μας…Διψάει η ψυχή να ξαναζήσει Οκτώβρη…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Και είναι ελάχιστοι οι Άγιοι από τους αμέτρητους της σύναξης του Οκτώβρη που χώρεσαν σ΄ αυτό το στεφάνι με τις λέξεις και τις μνήμες- ρίμες...Όσοι δεν μπήκαν, δεν παραπονιούνται...Μόνο ρίχνουν κι εκείνοι το Φως τους οι φωτοφόροι και φωτοβόλοι, να σπάσουν τα σκοτάδια τα μισόθεα.Αντίδικός τους η αμαρτία, τα είδωλα και η πλάνη. Καμία έκπτωση, κανένας συμβιβασμός ως το ένδοξο τέλος της επίγειας ζωής τους.  Σκεφτήκαμε σε αυτήν την εκπομπή στα μέσα του Οκτωβρίου να συναχθούμε και να συναντηθούμε με 6 ζεύγη και χορείες αγίων, ίσως λιγότερο γνωστών για τους πολλούς. Κυπριανός και Ιουστίνη, Δομνίνα, Βερίνη και Προσδόκη, Ανδρόνικος και Αθανασία, Ευλάμπιος και Ευλαμπία, Ζηναϊς και Φιλονίλλη, Ζηνόβιος και Ζηνοβία. Παμφίλτατοι διαλεχτοί του Χριστού μας, θα δώσουν και σήμερα απαντήσεις με τους βίους τους, σε πολλά ψευτοδιλήμματα του σύγχρονου πραιτωρίου...

Έως ενός...

....πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.(Ψαλμ.52)

Το ψαλτήρι, το προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων σταλάζει βάλσαμο στις πληγωμένες ψυχές των ανθρώπων! Ουράνια δρόσος και  παραμυθία που διεισδύει από μικρές τρίσβαθες  χαραμάδες και αδιόρατα γαληνεύει! Δεν χαϊδεύει όμως ο Ιερός ψαλμωδός! Μας γεμίζει τις καρδιές με την ελπίδα του αιωνίου, μα ενίοτε μας προειδοποιεί, μας αφυπνίζει μας τρομάζει! Τρόμος και έκστασις! Μπροστά στο άγγελμα της Αναστάσεως! Τρόμος και έκστασις μπροστά στις θλιβερές διαπιστώσεις που αλίμονο δεν αφορούν το παρελθόν και το τότε μα το σήμερα όσο ποτέ! Στον 52^ο ψαλμό…πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός….Ἀλλ’ εἶδεν ὅτι ὅλοι ἐξετράπησαν ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν καὶ ὅλοι κατήντησαν εἰς ἐξαχρείωσιν καὶ διαφθοράν. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ πράττῃ τὸ ἀγαθόν· δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Τρομερή η διαπίστωση! Ιδίως αν αντιληφθείς ότι αυτός ο ένας οφείλει να είσαι εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Δίχως φυσικά αίσθηση τέτοιας σημαντικότητας και αξιοσύνης! Αλλά αυτομεμπτικής  συναίσθησης που κανέναν άλλον δεν κατηγορεί πλην του αθλίου εαυτού μας και μόνο.

Λιγοστεύουν οι μέρες αδελφοί μου! Τα σημεία των καιρών δεν αφήνουν περιθώρια για εξωραϊσμούς και εφησυχάσεις! Εγώ φταίω για όλα!

Έλεγε ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Σεραγιώτης: «…Ταπεινώσου, αν θέλεις να ταπεινωθούν οι διάβολοι που σε θλίβουν. Ρίξε τον εαυτόν σου κάτω απ’ όλους και πες: «Εγώ είμαι ο τελευταίος του κόσμου και εγώ φταίω για όλα.»

Να το κάνεις αλλά όχι προσχηματικά, όχι αυτάρεσκα και ανθρωπάρεσκα με τον γνωστό σου ευσεβισμό, αλλά ειλικρινώς και καρδιακά!

Έλεγε ο μέγας Ντοστογιέφσκυ «…μονάχα ένας τρόπος σωτηρίας υπάρχει. Να πάρεις επάνω σου όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων όταν αναλάβεις τα πάντα και για τους πάντες. Θα δεις αμέσως πως πραγματικά έτσι είναι, πως είσαι ένοχος για τους πάντες και για τα πάντα».

Να σε τρομάζει εκείνο το έως ενός! Πόσα χρόνια έρχεται και ξαναέρχεται ο Κύριος να επιθεωρήσει την άκαρπη συκιά στον αμπελώνα σου; Και όλο παράταση ζητάς, να μην την κόψει, μέχρι να την ξανασκαλίσεις  και να την φροντίσεις πιότερο…Και όλο άκαρπη μένει, αφού λογαριάζεις αυτή την παράταση με το μέτρο της δήθεν  αγάπης των στρεβλοδόξων που αγνοούν ότι μόνο η μετάνοια θα πέσει σαν κοπριά γύρω από τον κορμό της…

Αναζητώντας τους δέκα των σύγχρονων Σοδόμων και τον ένα του 52^ου ψαλμού, τους κανονάρχες του Θείου ελέους, λέμε πάλιν και πολλάκις το παράτεινον Κύριε το έλεός Σου…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Στην οικοδομή με υλικά την πίστη και την γνώση…

 

Η εμπιστοσύνη…Τι λέξη, τι έννοια, τι εφόδιο για κάθε άνθρωπο! Εμπιστεύεται κανείς όποιον αποπνέει αλήθεια, ειλικρίνεια, ακεραιότητα, δικαιοσύνη, ασφάλεια…Από μωρό παιδί ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται. Πρώτα εκείνους που έχει γύρω του. Γίνεται πυξίδα του η εμπιστοσύνη και μαθαίνει να την ακολουθεί για να μην χάνει  τον δρόμο και τον προσανατολισμό του. Μεγαλώνοντας αρχίζει να εμπιστεύεται όλο και περισσότερους, να οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης. Θυμάστε ένα σλόγκαν παλιάς διαφήμισης; Έχουν πολύ «ψωμί» αυτά τα συνθήματα! Διαφήμιζε ένα υγρό καθαρισμού… «Αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε!» Άρα για να εμπιστευθείς κάποιον πρέπει και να τον γνωρίζεις…Πως μπορείς να εναποθέσεις την ελπίδα ή την ασφάλειά σου σε κάποιον που σχεδόν αγνοείς; Κι αν σου χρειάζεται η γνώση για ένα υγρό καθαρισμού, πόση γνώση χρειάζεσαι για Εκείνον που καθαίρει συνεχώς την ψυχή σου;

Από την άλλη σχεδόν πάντοτε και όσον αφορά την εμπιστοσύνη,  δίπλα στη γνώση πρέπει, όχι λόγω ετυμολογίας μα σχεδόν νομοτελειακά, να συμπορεύεται και η πίστη. Για να το σκεφτούμε. Μπαίνουμε σε ένα καράβι. Εμπιστευόμαστε την εταιρία, που ενίοτε γνωρίζουμε την πορεία και την αξιοπιστία της. Στις πλείστες των περιπτώσεων όμως, αγνοούμε παντελώς τον κυβερνήτη…τον καπετάνιο! Πιστεύουμε όμως ότι και την εξειδίκευση και την εμπειρία διαθέτει και μάλιστα πλούσια, ώστε να οδηγήσει το πλοίο μας και εμάς με ασφάλεια, σε λιμένα αποβίβασης…

Αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου πόση εμπιστοσύνη δείχνεις στον Μεγάλο Καπετάνιο, τον Αρχηγό της γαλήνης;

…πιστὸς ὁ Θεὸς δι᾿ οὗ ἐκλήθητε εἰς κοινωνίαν τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.( Α Κορ. 1,9)

 Ερμηνεύει ο μακαριστός Π.Τρεμπέλας:

Περὶ αὐτοῦ δὲ νὰ εἶσθε βέβαιοι, διότι ὁ Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐκαλέσθητε νὰ γίνετε συμμέτοχοι τῆς ἐνδόξου ζωῆς τοῦ Υἱοῦ του, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ ὅλας τὰς ὑποσχέσεις του, δι’ αὐτὸ δὲ καὶ ὀφείλει ὁ καθένας μας νὰ βασίζεται ἀδιστάκτως εἰς αὐτόν.

Πιστός ο Θεός! Αξιόπιστος! Άξιος εμπιστοσύνης! Άξιος πίστης αδίσταχτης! Πίστη όχι μόνο στην ύπαρξη, μα στην πρόνοιά Του! Δεν σταματά αυτή η πορεία προς την απόλυτη παράδοση στα χέρια Του! Στο  Άγιο θέλημά Του! Θεία οικοδομή εμπιστοσύνης!

Τον γνωρίζεις για να Τον εμπιστευθείς; Της καρδιάς σου τα φύλλα έχουν έστω μια χαραμάδα να παρεισδύσει το Φως Του; Και αυτή η γνώση που έχεις, γίνεται αγάπη και βίωμα Χριστού;

Πάλι στην Α΄προς Κορινθίους.…ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ. εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι·(Α΄Κορ.8,2)

 Ερμηνεία Ι.Κολιτσάρα:  Η γνώσις όμως χωρίς την ορθήν πράξιν οδηγεί εις κουφότητα και αλαζονεία, ενώ η αγάπη οικοδομεί και ωφελεί τον πλησίον. Εάν δε κανείς νομίζη ότι γνωρίζει κάτι, αυτός ακόμη δεν έχει γνωρίσει τίποτε, όπως πρέπει να το γνωρίζη εις βάθος και πλάτος.

Δύσκολο το μίγμα, το… χαρμάνι της Θείας Οικοδομής. Γνώση και βιωματική πίστη συνεχώς αναμειγνύονται! Δοκιμές επί δοκιμών…Τα θεμέλια τις περισσότερες φορές σαθρά…Θέλει γκρέμισμα τότε και πάλι από την αρχή…Ο Μέγας Κτίστης αναμένει πάντοτε με άπειρη συγκατάβαση. Το σχέδιό Του είναι κοινό και απαράλλαχτο! Το όνομά του: Σωτηρία!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ερχόμενος και Αναμένων…

 

"Ιδού ο Νυμφίος Έρχεται"( Ν.Γύζης)

…αλλ’ ο Θεός διηνεκώς έστηκεν αναµένων,

ει τις ποτε κάλεσειεν αυτόν των οικετών…

Αγ.Ιω.Χρυσ.

Έχει ακουστεί μέσα σε αυτήν την ραδιοφωνική πολύχρονη συμπόρευση,  πολλές φορές η φράση:  η θεματολογία της σημερινής εκπομπής. Θεματολογία είναι ένα σύνολο θεμάτων που συγκροτούν ένα θέμα, μια έννοια, ένα αντικείμενο. Χριστού η θεματολογία. Στο κέντρο ο Χριστός μας. Και πάλιν και πολλάκις και πάντοτε και για όσο το έλεός Του μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να τολμάμε να μιλάμε για Εκείνον. Χριστού η θεματολογία. Χριστού η…πολυλογία! Χριστού η…παλιλογία! Ναι, ας χαρακτηριζόμαστε αδελφοί μου βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι, χωρίς πρωτοτυπίες και εκπλήξεις…Δεν πρωτοτυπεί, όποιος αποκλίνει από τα ρήματα της αιωνίου Ζωής! Κινδυνεύει να γκρεμιστεί σε βάραθρο απωλείας και να παρασύρει κι άλλους δυστυχώς, με τις πρωτοτυπίες του και τα εφευρήματά του, τις δοκησισοφίες του και τις ψυχολογίες του…τα life coaching και τις ψεύτικες ελευθερίες του…Το είπε ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιό Του; Τέρμα και Αρχή! Είναι νόμος! Δεν επεξηγείται, δεν προσαρμόζεται, δεν τροποποιείται, δεν στρεβλώνεται…Συνήθως όποιος αναλύει προς το συμφέρον της σάρκας και όχι προς το συμφέρον της ψυχής, μετατρέπεται ο ίδιος σε έναν κακόδοξο εχθρό του Χριστού, ο οποίος, αλίμονο θα διασκορπίζεται κάθε στιγμή στη θέα του Αναστημένου Λυτρωτή. Στους περισσοτέρους μας αρέσει, είναι η αλήθεια, ο ευρηματικός λόγος, ο πρωτότυπος, ο γεμάτος από σύγχρονες καταστάσεις και παραδείγματα, από την καθημερινότητα του καθενός την δύσβατη, πολλές φορές όμως διάσπαρτος από μικρά σποράκια αμφιβολίας, για το αν όσα παραδόθηκαν από τους Αγίους Πατέρες στις κατοπινές γενιές του Θεανθρώπου Ιησού είναι σε ισχύ και μπορούν να γίνουν βίωμα στο σήμερα…Και έτσι τερπόμενοι και τρεπόμενοι  δίχως να το καταλάβουμε εγκαταλείπουμε τον λόγο του Θεού, τα λόγια τα Άγια και νιώθουμε ότι μας καλύπτει απόλυτα  το ομίλημα του σύγχρονου και σπουδαγμένου στις Λωζάνες…Ιεροκήρυκος με το κανάλι στο διαδίκτυο και τα αμέτρητα βιβλία best seller…Ποιος άραγε αναπαύεται και δυναμώνει με τα λόγια του αμώμου που επαναλαμβάνονται καθημερινά στο μέσο της νύχτας;  Εκείνη την ώρα που ακούγεται το Ιδού ο Νυμφίος έρχεται και το εξαποστειλάρι Τον Νυμφώνα σου βλέπω…Παλιλογεί ο ψαλμωδός και ο Αναγνώστης σε κάθε μεσονυχτικό! Παλιλογεί ο Ιερέας κάθε Κυριακή εξιστορώντας των Εωθινών τα θαύματα και τα θαυμάσια! Παλιλογεί ο Ιεροψάλτης σε κάθε δοξολογία και χερουβικό ύμνο! Παλιλογεί ο Χριστός που μόνο το μετανοείτε κραυγάζει και περιμένει… Απορούμε και καλά κάνουμε με την μακροθυμία Του. Τόσο που γινόμαστε εκμεταλλευτές της χρηστότητας και της αγαθότητάς Του. Μα δεν την εκμεταλλευόμαστε για να μετανοήσουμε αδελφοί, μα για να παρατείνουμε το φιλήδονο και  βολεψό εγώ μας. Και Εκείνος έρχεται και περιμένει…Με άκλειστη την αγκαλιά του την σταυρωμένη. Με την άμοιαστη  απαλάδα και την αρχοντιά Του μα και με την παιδαγωγία Του…Οι σοφοί κατά Θεόν άνθρωποι, τα ταπεινά του κόσμου, οι διαλεχτοί και διδαχτοί του Κυρίου, που δεν χρειάζονται κανένα ομίλημα και κανένα κείμενο περισπούδαστου "πνευματικού καθοδηγητή" για να λάβουν πνευματικές αποφάσεις και να απαντήσουν στα διλήμματα του...σύγχρονου πραιτορίου, παρά μόνο την βεβαία και ασφαλή συνείδησή τους, ποτέ δεν χρησιμοποιούν φράσεις του τύπου : φυσική καταστροφή , κλιματολογική αλλαγή και άλλα τέτοια ασύνετα, παρά μόνο μια : ΘΕΟΜΗΝΙΑ ! Του Θεού η μάνητα, θέτει νου και απερινόητα , μα τόσο παιδαγωγικά, αποκαλύπτει το μέγα Του έλεος... Ας παλιλογήσει ο Ιερός ψαλμωδός: ...ὅσας ἔδειξάς μοι θλίψεις πολλὰς καὶ κακάς, καὶ ἐπιστρέψας ἐζωοποίησάς με, καὶ ἐκ τῶν ἀβύσσων τῆς γῆς πάλιν ἀνήγαγές με. ( Ψαλμ.70,20)

Έρχεται και περιμένει… Να ακούσει την φωνή την παρακλητική, την υιική ικεσία του απολωλότος…Να επιστρέψουμε, όχι ψεύτικα και υπολογιστικά, μα για την αγάπη Του και μόνο! Κάθε στιγμή Σταυρός κι Ανάσταση! Μεγάλη Παρασκευή και Πάσχα!

Τίποτα πρωτότυπο και στην σημερινή μας θεματολογία λοιπόν…

Ο Χριστός Ερχόμενος και Αναμένων…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή