Ένα
μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια , έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη
από υπομονή , ταπείνωση και υπακοή ζωή της . Τέλη δεκαετίας του 60.
Στις
20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά το
φεγγάρι . Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη , ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει
να πατήσει στα κάποτε απλησίαστα . Το
φεγγάρι γίνηκε ο σκοπός του. Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να
γίνει παντοδύναμος ! Ω της κατάδικης πλάνης, ω της άψυχης αυταπάτης !
Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα . Γι
αυτήν , σελήνη λαμπρόφωτη ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά , στο
ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση .
Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων , που για
αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια , φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός . Τι λαχτάρα , να
τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα
, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας
! -Είσαι μικρή ακόμα για να πας … της είπε κοφτά όταν το
πρωτοζήτησε ο Πατέρας της . Δεν το ματαείπε … Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία ! Μα
σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της! Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε
ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους . Αυτό που
τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα ! Ο Πατέρας απρόσμενα την
άφησε μονάχη , να καματέψει στο περβολάκι τους , τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο. Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του
παν στο γιαλό το δίχως άλλο .
Θα
ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά , πριν το πάρουν
είδηση οι δικοί της . Άκουσε και πάλι την καμπάνα, που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν
ακανόνιστα , όσοι έφταναν στο εκκλησάκι , μαρτυρώντας έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα .
Τούτη
η ανεμισμένη μελωδία , της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει
Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια …Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το
ζωντανό , την δική της… σεληνάκατο ! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε
κάπου στο μέσο του . Κατέβηκε απ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε
αρκετά . Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής …Και τα κατάφερε
έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της , από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα
του δρόμου ! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της , όσοι την είδαν μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο
ποτέ το κεράκι της, σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν
Ανάβασης του Προφήτη . Στάθηκε σε μια
γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα
που πανηγύριζε το μέσα της !
Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως
το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού …
Δεν
την ένοιαξε , ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι , που δέχτηκε απ τον πατέρα
της , σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα …
Δεν
έψαξε να βρει δικαιολογίες …Ούτε που μίλησε ! Για χάρη του προφήτη Ηλία ! Κι έδωσε
ο Κύριος τούτη τη γιορτή να γίνει ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της
.
Από
τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής . Τούτο το θερινό
ταξίδεμα στα ψηλά , τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της ! Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα
ξυπνητή …
Τι
κι αν τώρα τόσο πολύ τα πόδια της
δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της …
Ξεπεζεύει
πάλι απ το ευλογημένο …άρμα της και δακρυσμένη , βάνει ξανά κερί όπως τότε ,
στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους
του εσπερινού .Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι !
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ"
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .
Αληθινή
Ιστορία , αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα ποδαράκια της ψυχής τους , πάντα θα τους
βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη, στο πασίχαρο εσπέρας
της Αγίας του μνήμης .
