Αμέτρητες οι ιστορίες επιστροφής, αναγέννησης και μετανοίας. Έχουμε και εμείς και ο καθένας να διηγηθούμε το προσωπικό μας βίωμα. Να θυμηθούμε τότε που ένα πυκνό σκοτάδι μας εμπόδιζε να δούμε καθαρά , όταν τα λέπια ακόμα τύφλωναν τα μάτια της ψυχής να μην μπορεί εκείνη να αντικρίσει το Φως. Έρχεται στη μνήμη σου εκείνη την εποχή της αποδημίας εις χώραν μακράν. Συνταράσσεσαι όταν θυμάσαι πως τότε είχες εντελώς απονεκρωμένα τα πνευματικά σου αισθητήρια. Αηδιάζεις και θλίβεσαι με εκείνον τον παλιό εαυτό σου, τον παλαιό άνθρωπο. Απορείς που μπορούσες και ζούσες χωρίς Χριστό, Το Φως , Την Χαρά, Την Ελπίδα και έπειτα δοξολογείς την μακροθυμία Του, το πανευμήχανό Του. Θαυμάζεις το σχέδιο που άνωθεν εξεπονήθη για τον σωσμό της ψυχής σου.
Θυμήθηκες
την Δαμασκό και το δικό σου θαύμα και ξανατύπωσες Σταυρό στην αμαρτίας το
τραύμα…
Ως το νυν απολύεις όμως και την τελευταία ανάσα, αυτή η πληγή θα μένει ανοιχτή και θα χρειάζεται φροντίδα και φάρμακο ακεσώδυνο αιωνίας ζωής να χορηγείται, για να μην ξαναφορμίσει. Γιατί τα έλκη και τα πάθη, αγαπούν να επιστρέφουν. Είναι φιλεπίστροφα! Το μονοπάτι της προηγούμενης ζωής της παλαιάς, είναι σημασμένο από τα βήματα των παθών και της αμαρτίας . Χαραγμένο και ευδιάκριτο πολλές φορές! Κι όπως υπάρχουν αμέτρητες διηγήσεις επιστροφής στο Φως, υπάρχουν και αμέτρητες ιστορίες επιστροφής στο σκοτάδι. Και ένα οικοδόμημα πίστης, πνευματικότητας , μετανοίας και αναζήτησης Της Αλήθειας, που έχτισες πετραδάκι –πετραδάκι, γκρεμίζεται σε μια στιγμή μόνο! Τεράστια σημασία λοιπόν εκτός από την Επιστροφή στην αγκαλιά του Ευσπλαχνικού Πατέρα, έχει και η παραμονή και η διατήρηση αυτής της θεάρεστης ζέσης.
Υπάρχουν άνθρωποι αδελφοί μου που αξιώθηκαν της Ιερατικής κλήσης και της θείας Χάριτος δια του μυστηρίου της Ιεροσύνης, έχοντες ορθώς και υγιώς περί την πίστη , που θεώρησαν το μοναχικό τριβώνιο και το τιμημένο ράσο ως φόρμα εργασίας και την Ιεροσύνη ως επάγγελμα, του οποίου ο κύκλος κάποτε έκλεισε, επανερχόμενοι (νομική εδώ η ορολογία) στην τάξη των λαϊκών αυτοβούλως! Αυτή η επάνοδος, αυτή η επιστροφή, πρέπει να μας προκαλεί θλίψη. Να προσευχόμαστε γι αυτούς τους αδελφούς μας . Μην μου ζητάς να σε αποκαλώ με το όνομά σου, χωρίς να προηγείται το πάτερ…πάτερ μου! Δεν είναι επάγγελμα η Ιεροσύνη , είναι σαν το δέρμα πια . Δεν θα την αποχωριστείς ποτέ! Κι αν γκρέμισες αυτό που κοπιωδώς έχτισες, χτυπά η καρδούλα σου ακόμα! Κι αυτό είναι τρανή απόδειξη, ότι ο Κύριος σε περιμένει. Γύρισε πάλι! Ξαναφόρεσε το ράσο! Έχει κι ο δρόμος της μετανοίας χαραγμένο μονοπάτι ευδιάκριτο και φωτισμένο ανέσπερα απ του Αγίου Πνεύματος τις λαμπηδόνες, που ακόμα δεν έχουν σκοταστεί μέσα σου!
Ένας
Άγιος των ημερών μας θα μιλήσει σε όλους μας, (ο μακαριστός π.Αθανάσιος
Μυτιληναίος) γιατί όλοι μας λοξοδρομούμε και γκρεμίζουμε αδελφοί μου! Και
θηριάλωτοι υπό του νοητού λύκου γινόμαστε! Για την αγάπη του Χριστού μας, ας
φροντίζουμε αυτό το νέο οικοδόμημα, τον
νέο άνθρωπο! Πετραδάκι
–πετραδάκι για τα ΣΕΝΑ (Χριστέ μου) το
χτισα! Μην ξαναγυρίσουμε στα συντρίμμια
του παλαιού οικοδομήματος , του παλαιού ανθρώπου, να ξαναχτίσουμε με τα
ερείπια και τα απομεινάρια, εκείνο το παλαιό οικοδόμημα το ανήλιαγο! Για να
θυμηθούμε …έχει και συνέχεια εκείνο το στιχούργημα της Ευτυχίας
Παπαγιαννοπούλου (Αχ αυτή η Θεολογία των τραγουδιών και η Αγία
Μεταστρεψιμότητα…όλα μα όλα, στα άνω να στρέφουν το βλέμμα τους)…
Φλόγες άναψα ένα βράδυ, το
τσαρδάκι το καψα…
Κι ύστερα πάνω στη στάχτη, μοναχός
μου έκλαψα!
Το μόνο φωτεινό μονοπάτι Σωτηρίας, το μόνο που θα τον φτάσει στο Θεό , για εκείνον που κάποτε αξιώθηκε της Ιεροσύνης ή του μοναχικού σχήματος, είναι αυτό της ισόβιας αφιέρωσης. Δεν θα κρίνουμε σε θέματα βίου! Δεν θα γίνουμε ποτέ σύμβουλοι του Κυρίου στην κρίση Του αδελφοί . Θα προσευχόμαστε πάντοτε για την επιστροφή όλων όσων απαρνήθηκαν την Ιεροσύνη που έλαβαν, δια του μυστηρίου του μεγίστου!
Αυτό όμως που μας πονά, είναι να συναντάμε ανθρώπους, ακόμα και κληρικούς, που θωπευτικά και αγαπολογικά ενισχύουν τέτοιες αποφάσεις και τέτοια γκρεμίσματα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι ρασοφόροι που πολεμούνται από τον πονηρό και τους πλανά ο μυσαρός ο λογισμός να πετάξουν το ράσο και αμφιταλαντεύονται και αναζητούν στηριγμό και πατρική νουθεσία! Αν επικρατήσει η άποψη ότι όλα είναι καλά , αφού έκλεισε ένας …κύκλος Ιερέως ή Ιερομονάχου ή Μοναχού και τώρα βάζουμε πλώρη για άλλες πολιτείες (με εμπειρίες διόλου λυτρωτικές και αληθινές, για να θυμηθούμε ακόμα ένα γνωστό άσμα, αλλά ολέθριες και ψεύτικες), αυτούς τους ανθρώπους –νέους Ιερείς και Μοναχούς στην πλειονότητά τους- θα τους οδηγήσουμε να επιστρέψουν στα δικά τους ερείπια και θα έχουμε κι εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης και συναυτουργίας …
Δεν
είναι λοιπόν προσωπικό το ζήτημα, αλλά
καθαρά δογματικό! Αφού έχει να κάνει με αυτό το ασύλληπτης ιερότητας μυστήριο, το Θεοπαράδοτο της Ιεροσύνης! Το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να
μην εξωραϊζουμε και να μην διαφημίζουμε έστω και χωρίς πρόθεση τέτοιες πράξεις. Να προσευχόμαστε μόνο! Να μην αμνηστεύουμε! Και να ελέγχουμε όσους
εξομοιώνουν την Ιεροσύνη με δημοσιοϋπαλληλίκι και το τιμημένο εκ Θεού ράσο με
φόρμα και στολή εργασίας.
Το
έβγαλες …πάτερ μου και συνεχίζεις στα
ερείπια της ψυχής σου, μα και άλλων ψυχών, που θα σπεύσουν να σε μιμηθούν και
να γίνουν πολίτες αυτού του κόσμου, χωρίς το πάτερ πλέον να συνοδεύει το όνομά
τους. Όμως , ποτέ δεν θα είναι σκέτο αυτό το όνομα! Η πατρότητα που επέρχεται
με την Ιεροσύνη δια Πνεύματος Αγίου, δεν είναι ψηλαφητή ουσία που αποβάλλεται, αλλά ουσία και υπόσταση που άπαξ και δια παντός πλέον μεταδόθηκε
μυστηριακώς, δια του διανέμοντος της Χάριτος, Ομοουσίου και Ομοθρόνου Τρίτου Προσώπου της
Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας!
Πάμε
ξανά σε μνήμες του Άθωνα…
Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό
πάνινο σακί γεμάτο…
-Τι είναι αυτό πάτερ; ρωτάμε.
–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που
πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας!
Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον
κόσμο. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος ,
εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος.
Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή, τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ! Είναι μέσα στο
σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις
εαυτόν πριν το τέλος!
Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ
δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα
κριθείς ως μοναχός!(
Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2015 με τίτλο : «Ψυχή Ορθρία» , Μέρος 11ο)
Εκείνος
που επέστρεψε εκεί όπου ετάχθη, ελπίζοντας στο έλεος του Κυρίου και στο αέναο
θαύμα της ενδεκάτης ώρας, είναι εδώ, ήρθε… πάτερ μου, ναι, είπαμε πάντοτε
πάτερ θα σε προσφωνούμε και γυρεύει να σε συναντήσει, γλυκά να σ ορμηνέψει:
Να επιστρέψεις παιδί μου! Μην
λογαριάσεις όλους εκείνους τους μεγάλους αδελφούς που ποτέ δεν θα μπουν ξανά μαζί σου στην
πατρική οικία! Να επιστρέψεις! Μην λησμονάς ότι όσα ρούχα χρωματιστά κι αν
φορέσεις, κι ας έκοψες την γενειάδα σου και τα μαλλιά σου τα μακριά , εκείνες οι
μέρες της μοναχικής σου κουράς ,της χειροτονίας
σου, εκείνες οι ευχές που ο Ουρανός
απήγγειλε , δεν πρόκειται ποτέ να απαλειφθούν απ του Δικαιοκρίτη τα κατάστιχα. Μην
προσπαθήσεις να τα σβήσεις όλα τούτα, γιατί
θα σβηστεί και το ωραίο όνομα το αγιασμένο, που διάλεξε για σένα ο Γέροντάς
σου απ το Βιβλίο της Ζωής και θα πτωχεύσει η καρδιά σου! Να επιστρέψεις παιδί
μου. Κι όταν θα ψελλίσεις στον Πατέρα μας το ήμαρτον σώσον με και το ποίησόν
με ως έναν των μισθίων Σου, να ξέρεις πως Εκείνος, ναι ο Θεός, θα κλάψει και
πάλι θα σε χωρέσει η φιλόστοργη αγκαλιά Του. Να το θυμάσαι αδελφέ μου! Έχει
επιστροφή και τούτος ο δρόμος που διάλεξες! Η οδός της μετανοίας πάντα θα
φωτίζεται από όλα τα καθαρά κεριά που ανάβουν για σένα, όσοι επιμένουν να σε αποκαλούν με εκείνο το
παντοτινό νέο σου όνομα…
Πως εκλήθης αδελφέ;
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
