main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

4 Νοε 2012

Μύρισε Παράδεισος ( Μέρος ζ΄)


 
…Σχεδόν τρέχοντας για να προλάβουμε και  φορτωμένοι , φτάσαμε στο Ναό του  Πρωτάτου από την  πολύβουη  πλατεία των Καρυών  , λίγο πριν αυτός  κλείσει στο μεσημέρι της τρίτης μέρας του Οκτώβρη . Μπήκαμε μέσα συναισθανόμενοι ότι θα αντικρύσουμε την πιο ιερή εικόνα του Αγίου Όρους ,αυτήν που μπροστά Της για πρώτη φορά ακούστηκε ο αγγελικός ύμνος , το Άξιον Εστί ….'Ενα νεαρό παληκάρι από ξένη χώρα  γονατιστό με δάκρυα στα μάτια Της μιλούσε . Αδιαφορούσε πλήρως για ό, τι άλλο συνέβαινε στον χώρο . Δίχως να νοιάζεται , έχοντας αποθέσει κάθε άλλη βιοτική του μέριμνα εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή βρισκόταν μόνος του με την Μάνα κάθε ανθρώπου με την Ενδοξοτέρα των Αγγέλων Βασίλισσα του παντός.Τι άραγε να της ψέλλιζε;

Πρωτάτο . Λιτανεία Άξιον Εστί , Δευτέρα  Πάσχα 1913.
Τον πόνο του , την χαρά του , την αγάπη του , τον ιερό του πόθο κάποτε να Της αφιερωθεί ; Ποιός μπορούσε να ξέρει ..Τα δάκρυα που κύλαγαν απ τα μάτια του μπορούσαν βέβαια να σημάνουν  όλα τα παραπάνω …Γι αυτό που όλοι μας ήμασταν σίγουροι εκείνες τις άληστες στιγμές , ήταν ότι η Παναγιά τον άκουγε και είχε απλώσει τα άχραντα χεράκια Της πάνω του γεμίζοντας την ψυχή του με γαλήνη . Γονατίσαμε και εμείς μπροστά στην εφέστια προστάτιδα του Αθωνικού Παραδείσου . Στα χείλια μας ήρθαν τα λόγια εκείνου του Μοναχού που πριν τόσους αιώνες αξιώθηκε ν ακούσει από τον Αρχάγγελο τον πιο γλυκό ύμνο της Χριστιανοσύνης : «Δεδοξασμένα ελλαλήθη περί σού η πόλις του Θεού, Δέσποινα μου Μαρία». Ένας μικρός σχετικά σε ηλικία Μοναχός που διακονεί σιμά στο πανίερο λίκνο Της , μας πλησίασε γεμάτος αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον ….Άρχισε να μας ρωτά διάφορα που οπουδήποτε αλλού θα φανέρωναν αδιακρισία  …Μα μπροστά στην Άχραντη Κυρά  ήταν μια αδελφική αγκαλιά. Σύμπονος κάθε ψυχής που προστρέχει στην Μητρική Της παρρησία . Έχετε οικογένειες ; Πόσα παιδάκια ; Πνευματικό έχετε ; Εξομολογείστε συχνά; Εκκλησιάζεστε ; Κοινωνάτε τον Χριστό μας ; Κάθε ερώτησή του μια σωτήρια παραίνεση.Κάθε του ματιά , μες στα  κατάβαθα του μέσα μας ανθρώπου , του πάντα αμαρτωλού ,ικανή να ελέγξει συνήθειες ολέθριες  να ξεριζώσει πάθη δυσβάσταχτα …. Μας έδωσε από ένα μικρό μπουκαλάκι με λάδι απ το ακοίμητο καντήλι που καίει μπροστά Της .Να έσβησε άραγε ποτέ από κείνο το ξημέρωμα Κυριακής της ενδέκατης μέρας του Ιούνη στα 982 ;  
Πήραμε τον δρόμο για την Μονή Κουτλουμουσίου.Ήταν ο επόμενος προορισμός μας .
Στο αρχονταρίκι αφήσαμε τα πράγματά μας και ο Μοναχός Κ. μας είπε να επιστρέψουμε αργά το μεσημέρι για να μας δώσει δωμάτιο . Είχαμε τρεις γεμάτες ώρες μπροστά μας . Σχεδόν είκοσι λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω απ την πόρτα του αγαπημένου μας Γέροντα Φ. στο κελλάκι του στις Καρυές . Τα λόγια του η ταπείνωσή του και η απέραντη αγάπη του για όλον τον κόσμο μας φέρνουν κάθε φορά  στο «φωτισμένο»  κατώφλι του . Μας υποδέχτηκε ο πάντα χαρωπός μα λιγομίλητος Μοναχός Χ. Μας έβαλε να καθίσουμε στο μικρό και τακτοποιημένο αρχονταρίκι και μας έφερε κεράσματα . Στο ενδιάμεσο προσκυνήσαμε στο γεμάτο θεία θαλπωρή και ευωδιές Αγίων εκκλησάκι του κελιού . Στολισμένο από μικρά εικονισματάκια τα περισσότερα ασήμαντης υλικής αξίας ,τιμημένοι ψυχής θυσαυροί , απ τον αγιαστικό  λιβανωτό και τις σαν θυμίαμα προσευχές , σε έθελγε τόσο μοναδικά που με δυσκολία καταφέραμε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας.  Έπειτα από λίγο φάνηκε και ο Γέροντας . Μας ασπάστηκε όλους με μια στοργική καλοσύνη που θα λύγιζε και τον πλέον αδιάφορο .Τα μάτια του εξέπεμπαν Χριστό και ξεχείλιζαν από μια μεταδοτική πλεοναστική αγάπη . Νοιώθαμε νομίζω όλοι μας πως έστω για κείνες τις στιγμές ,  αγαπούσαμε αφειδώλευτα και αληθινά δίχως διακρίσεις , κάθε ελάχιστο αδερφό του Κυρίου μας  . -Αγαπάτε παιδιά μου ! Να θυμάστε τον Άγιο Αυγουστίνο που έλεγε :Αγάπα και κάνε ό, τι θες !
- Γέροντα ερχόμαστε κοντά σας  και γεμίζουμε από συναισθήματα όμορφα!  -Για να γεμίσει ο άνθρωπος αδέρφια μου  πρέπει πρώτα να αδειάσει ..κυρίως απ τις αμαρτίες του…Σε λίγο στην παρέα προστέθηκαν τρείς ακόμη προσκυνητές  γύρω στα πενήντα. Ο Γέροντας άρχισε να μας μιλά για τα παιδιά μας . – Να ρωτάτε εσείς πρώτοι   τα παιδιά σας . Να παίρνετε την γνώμη τους. Να νοιώθουν ότι τα εμπιστεύεστε. Να γίνετε οι πρώτοι τους πνευματικοί .  Να μην τους λέτε ψέματα ποτέ . Το πρώτο ψέμα είναι του γονιού . Το δεύτερο του παιδιού .– Γέροντα τι να κάνουμε όταν μας ζητούν να πάνε σε έναν χορό , ένα πάρτυ , μόνα τους χωρίς την επίβλεψή μας ; -Άκούστε τι μου είπε πως έκανε ένας πατέρας όταν η κόρη του  ζήτησε να πάει σε έναν αποκριάτικο χορό .. Της είπε : Να πας παιδί μου με την ευχή μου ! Και να χορέψω πατέρα ; ρώτησε αυτή . – Να χορέψεις ! Μόνο να γίνει  με τέτοιον τρόπο που όταν γυρίσεις στο σπίτι μας να μπορέσεις να κοιτάξεις την εικόνα του Χριστού μας και να τον αντικρύσεις στα μάτια!  Βάθος Σοφίας και απλότητας χωρίς υπερβολές , ακρότητες μα κυρίως με εμπιστοσύνη στον Θεό Πατέρα . Το ίδιο αισθανθήκαμε και όταν ο Γέροντας καταλάγιασε την έκδηλη αγωνία ενός απ τους μεγάλους της παρέας , όταν εκείνος  του φανέρωσε το μεγάλο του άγχος για την αποκατάσταση των παιδιών του , που μόλις τελείωναν με τις σπουδές τους . – Να κάνεις προσευχή για όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν και σπουδάζουν ορφανά χωρίς τους γονείς τους …και ο Θεός θα οικονομήσει τότε και για τα δικά σου …Να σαι σίγουρος πως έτσι θα αποκατασταθούν !  Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας χωρίς κανείς να καταφέρει να μιλήσει ...Μια σιγή λίγων δευτερολέπτων και έπειτα τα πρόσωπά μας  χαμηλά , να μην μπορούν έστω για λίγο να αντικρύσουν τα μάτια του Γέροντα ...
 Μας μίλησε έπειτα για την αξία της ελεημοσύνης . – Να δίνετε σε όλους παιδιά μου . Σε όποιον σας ζητά χωρίς να γογγύζετε  . Θυμηθείτε τον Άγιο Νικόλα τον Πλανά που ανεχόταν να τον κλέβουν και δεν μιλούσε …μόνο αγαπούσε .
– Ο Γέρο – Παϊσιος κάποτε βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη . Είχε ένα πεντακοσάρικο όλο και όλο και μ αυτό έπρεπε ν αγοράσει κάποια χρειαζούμενα και  να επιστρέψει στο Όρος . Στον δρόμο που περπατούσε τον σταμάτησε μια τσιγγάνα και του ζήτησε χρήματα . -Παιδάκι μου ,της είπε , αυτά έχω και της έδωσε τις πεντακόσιες δραχμές . Μα κάτσε να σου σημειώσω εδώ την Διεύθυνσή μου και όποτε έχεις ανάγκη να μου γράφεις και εγώ θα σου στέλνω χρήματα … Έτσι και έγινε . Ο Γέροντας βρήκε κάπου και δανείστηκε και έτσι επέστρεψε στην Παναγούδα . Ύστερα από λίγες μέρες φτάνει ένα γράμμα στο κελί . Το ανοίγει και τι να δει …ένα πεντακοσάρικο . Το είχε επιστρέψει η τσιγγάνα , την οποία ο Γέρο-Παϊσιος  κέρδισε  με την γνήσια αγάπη που της έδειξε !
Μιλούσε ο Γέροντας και εμείς κρεμόμασταν απ τα χείλη του τα εύλαλα , τα χρυσοστομικά . Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε μα είχαν περάσει ήδη δυο ολόκληρες ώρες , μεστές απ τον Χριστό της Αγάπης . Μας ξεπροβόδισε ως τον φράχτη . – Να συγχωρείτε παιδιά μου και να μην κρατάτε  θυμό σε κανέναν . Ο Κύριος όλα θα τα τακτοποιήσει . Αφεθείτε στην πρόνοιά Του . Του φιλήσαμε συγκινημένοι το χέρι ,χαιρετίσαμε την ταπεινή και ασκητική του συνοδεία και πήραμε τον κατηφορικό δρόμο για τις Καρυές. Γύρισα για λίγο αφού είχαμε απομακρυνθεί κάπου εκατό μέτρα. Ο Γέροντας Φ. έστεκε ακόμα στην πόρτα με ένα ...αναστάσιμο χαμόγελο και  ευλογούσε προς την πλευρά μας  σαν να μας έλεγε : Ο Θεός πάντα ακολουθεί τα βήματά σας και ποτέ μα ποτέ δεν αποστρέφει το πρόσωπό του από εσάς …όσο και αν τον πικραίνετε όσο κι αν τον σταυρώνετε Εκείνος πάντα θα κλίνη το ους Του σε κάθε σας δέηση και ανάγκη . Ένα μικρό κομποσκοινάκι φτιαγμένο απο τον ίδιο  και μια φωτογραφία του μαζί μας , μετρίασαν λίγο το σφίξιμο που νοιώθαμε όλοι για τον αποχωρισμό . Την ευχή σου αγαπημένε μας Γέροντα .
Καλή αντάμωση ….( συνεχίζεται ) 
 νώντας σκοπετέας      
   
Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος 
( 6 συνέχειες) 
και το Άγιο όρος μέσα μας 
( 10 συνέχειες) .                           

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~