main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

29 Σεπ 2015

Δεν χορταίνεται η αγάπη … Μουελαμπά ξανά και ξανά !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :
Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …
Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …
Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !
Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …
Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …
Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…
Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …
Το παιδί :
Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το πέρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …



Η Τζάτζα μουτσάρα :
Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!
Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :
Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …
Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …
Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …
Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…


Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη στην 4η Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

22 Σεπ 2015

Ον ο Ιησούς ηγάπα…( Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος)


  
Tον Ιωάννη, τον γνήσιο φίλο του Χριστού,  τον επιστήθιο απόψε δεν θα ξεχάσω!
Σκόρπια κοιτώ το πολύφυλλο  συναξάρι του και εξίσταμαι με τα αμέτρητα  θαυμάσιά του! Επικαλέστηκα τόσους άλλους εκλεκτούς και αφιερωμένους , μα αυτόν που τόσο ο Ιησούς ηγάπα,  δεν τον εφώναξα ποτέ ως τώρα  σιμά μου.
 Καρτερά εκείνος ο τρισμακάριος  από την οπή της γης,  που πνέει αστείρευτη σκόνη του Ουρανού, εκεί στης Εφέσου τα αλησμόνητα χώματα .
 Και ευλογεί ακόμη και φωνάζει: Να αγαπάτε! τίποτε άλλο!…
Γόνος Παρθένου  κι αυτός κατά χάριν, ξεκινά σαραντάημερο σε τρικυμισμένη θάλασσα,  που ο Κύριος δεν της φώναξε «πεφίμωσο» για να παιδεύσει, ακούς; τον πιο διαλεχτό Του! Στης Ιβήρων το λιμάνι καταπλέει, με την Μάνα του στον κλήρο και στο περιβόλι και στον Παράδεισό της, για πρώτη τους φορά!


Στέκεται πάντα άκρυφτος  με αφοβιά κάτω απ τον ματωμένο Βασιλέα,  ατενίζοντας με πόνο  την Σταυρωμένη Αγάπη… Θαβώρ και Γολγοθάς φανερώνουν στα έκθαμβα μάτια του, την ίδια εν τοις υψίστοις Δόξα!
 Αίμα και ύδωρ  αγιάζουν τον κόσμο,  επίχαρμα δαιμόνων,  που αλύτρωτος στενάζει …Τα βλέπει εκείνος να ξεχύνονται από την άχραντη πλευρά του Πατέρα κι Αδελφού του και τα σμίγει με τα δάκρυά του…Ρουφάει της αμπέλου τους κρουνούς, τους ζωοποιούς του πνεύματος, και την βροντή της Τριάδος,την Πανάγια γνώση, την  πέρα από τον νου, την στέλνει να φτερακίσει σε όλα τα έθνη, μήνυμα σωτηρίας    με τον αητό του,  τον  αθάνατο τον παραστάτη…

 " χων τν Υἱὸν χει τν ζωήν, μ χων τν Υἱὸν το Θεο τν ζων οκ χει"
Παίρνει χαρτί ο Θεόσοφος και ακουμπά σ αυτό  με δέος  την αληθινή Ζωή και το Φώς και την Οδό,  αφού ξετύλιξε από πάνω τους τα μυρωμένα οθόνια…
Αυτουργός νεκρανάστασης κι ο ίδιος, τη μια γοργόφτερος νεοσσός πρώτος τρέχει στο μνήμα το κενό και την άλλη πρεσβύτης διδάσκαλος , φανερώνει  την τελική αποκατάσταση…

Ξημερώνει η Μετάστασις το Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου…
Στο πρώτο χάραμά της, ενδέκατο εωθινό…Και  πάλι ο  Πέτρος τρις ομολογεί και έπειτα ξαναρωτά με αγωνία  για τον ηγαπημένο: ουτος δ τ;
Και ο Κύριος με γλυκιά αποτομιά του απαντά  Ἐὰν ατν θλω μνειν ως ρχομαι, τ πρς σ;
Με Ηλία και Ενώχ σε πληγωμένου Ορθοδόξου ονείρατο περιπλανιέται ο Θεολόγος  και προσμένει την σάλπιγγα…
Τους πιστεύοντας τω σεπτώ σου κηρύγματι, ταις σαις ικεσίαις διαφύλαξον ένδοξε Παρθένε!


Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν( Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :
 Ον Ιησούς ηγάπα




11 Σεπ 2015

Ακτή ...( Στον πνιγέντα Αϊλάν Κουρντι)


Πάνω στις βέργες των
δευτερολέπτων,
ταξίδεψε
ταχιά ταχιά η
τριανταφυλλένια
σου πνοή.

Μοιρολογιού ψαλμό,
δεν πρόλαβε,
ούτε μητέρας,
ούτε πατέρα,
ούτ αδερφού,
ούτε Θεού,
λαρύγγι
ν αρχινίσει.

Και γέννησ ο ουρανός
έναν δεύτερ ουρανό, για να
κουκουλώσει τα στήθια
τής ντροπής μας.

Και γέννησ η θάλασσα
μια δεύτερη θάλασσα, για να
βρουν καταφύγιο και να φιληθούν
στο παγωμένο σου αίμα,
τα κλάματα
τής συνείδησής μας.

Τον ισόκοσμο
θησαυρό των
τριών σου χρόνων,
η γαλάζια
δεν έστερξε
οικουμένη
να τον νανουρίζει
άπειρα
στα αιώνια
υγρά της σπλάχνα.

Δεν ανέχτηκε το
γιγαντόσωμο ανάστημα
τής καλοσύνης της,
να βρέχει
το μονοπώλιο
τής ιερής σου μνήμης
για πάντα.

Είπ από μέσα της:

“Πώς αλλιώς
θα κάνω τον
ληστή
να δακρύσει;

Τον φονιά
να μετανοήσει;

Τον συκοφάντη
να μελαγχολήσει; ”

Κι έσυραν τ
αφρισμένα
χέρια της,
το κοκκαλιασμένο
σου κορμάκι
ως την ακτή,
για να γενεί
η σπιθαμή
τής ύπαρξής σου,
ανεξάντλητη σκάλα,
που ενώνει
γη και ουρανό
κι ανεβοκατεβαίνουν
ανάλαφρα πάνω της
σαν σιγοψιχάλισμα,
αγγελικά τάγματα,
ψυχές,
και υπέραγνα
πνεύματα που
μακαρίζουν
τη μορφή σου.

Και φύσηξε
η γλαυκή
κολυμπήθρα
το απειρόκακο
κορμάκι σου
ως την ακτή,
για ν αγκαλιαστούμε
όλοι μας τον
χρυσαφένιο λυγμό
τού Ήλιου
για τον χαμό σου,
εκείνου
τού καλόκαρδου
Αστεριού,
που σε καμάρωνε
κάθε που το
λαχταρούσες.

Πονάει, σήμερα,
η αμμοσκέπαστη η γη.

Πονάνε, σήμερα,
οι σοφοί οι σπάροι.

Πονάει, σήμερα,
τού χελιδονιού η φυγή.

Πονάνε, σήμερα, κι
οι γλάροι.

Τώρα δα,
ο Συμπαντικός Πόνος,
έρχεται στη γωνιά που σ
έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,
και ποτίζει
με τ αναφιλητά του
τα παραπονεμένα
ποδαράκια σου, όπως
με δάκρυα πότιζε
εκείνη η αμαρτωλή η αγία,
τα μαλαματένια πόδια τού Ιησού.

Τώρα δα,
ο Παγκόσμιος Αναστεναγμός,
έρχεται στη γωνιά που σ
έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,
και τραντάζει
με τα βογγητά του
τα άψυχα χεράκια σου, όπως
τραντάζει η αστραπή, την ανεμελιά
τής επαναπαυμένης στιγμής μας.

Τώρα δα,
αθώο μου αγόρι,
έρχομαι να σου ζητήσω
συγχώρεση εκ μέρους
κάθε ανθρώπου επί της γης,
να φιλήσω
το θεϊκό σου
μέτωπο,
και να μεταλάβω
λίγο
από το Άγιο Φως που
άναψε
η λαμπάδα
τής θανής σου,
εκείνης που
λαμπυρίζει
φωτιστικά
τη γέννηση
τής μετάνοιας,
όλου
τού πλανήτη!

Τώρα δα,
μ έκανες ν αγαπώ,
ακόμα περισσότερο!

Τώρα δα,
υπόσχομαι περισσότερη,
Ευθύνη!

Αυτή,
Θεέ μου,

Άπνιχτη, άπνιχτη, άπνιχτη
ας μείνει...

Του φιλολόγου και συγγραφέα -ποιητή Παναγιώτη Σκοπετέα

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~