
Δύο και μισή το πρωί … Στο γνώριμα ισχνό σε λάμψη , μα διάχυτο για την ψυχή μας φως των καντηλιών των επιβλητικών στο τέμπλο εικόνων και των προσκυνηταριών του καθολικού της Παύλου , αφιερωμένο στην Υπαπαντή του Κυρίου , συναντήσαμε τον Αριστοτέλη που είχε κατέβει από νωρίς , να κάθεται πίσω απ το δεξί ψαλτήρι . Λίγο πριν , όπως έπειτα ο αδερφός μας περιέγραψε , ο Ηγούμενος , Γέροντας Παρθένιος , απήγγειλε χαμηλόφωνα τον εξάψαλμο . Και έπειτα κρατώντας ένα μικρό κεράκι αναμμένο περιδιάβηκε μπρος από κάθε στασίδι φωτίζοντας τα πρόσωπα όλων όσων εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί … Αναρωτηθήκαμε όλοι τον λόγο, γιατί κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξανασυναντήσει ... Σκέφτηκα πως αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα Φως Χριστού στα πρόσωπα των φιλότιμων τεκνίων Του… Τίποτα λιγότερο από μια ταπεινή φλόγα κεριού που σκορπά την ελπίδα ,που διώχνει την ραθυμία και ενισχύει τα ασθενή …Αυτά που Κύριος εξελέξατο ίνα καταισχύνει τα ισχυρά … Αυτά που ο αγέρωχος Γέροντας ποιμαίνει σχεδόν μισό αιώνα αγαπητικά και ανύστακτα φωτίζοντας τους με ένα μικρό κεράκι τον δύσβατο δρόμο προς την λύτρωση ....Για την Θεία Λειτουργία μεταφερθήκαμε στην Λιτή . Από εκεί πήραμε μέρος στο γεμάτο κατάνυξη μυστήριο της Θείας Λατρείας που τελέστηκε στο διπλανό παρεκκλήσι ... Οιονεί Θεόπτες νοιώθαμε χωρίς να μπορούμε να δούμε αυτά που ίσως οι σκυφτοί Μοναχοί με τις καθαρές καρδιές αξιώνονται να θαυμάσουν .Τα πλήθη των αγγέλων ,το ένθρονο βρέφος , την Θεόσαρκη θυσία …Στο μικρό ιερό για την ιερή μυσταγωγία ένας νεότατος Ιερομόναχος . Ο λογισμός μας τον υποτίμησε όταν λίγες ώρες πριν τον συναντήσαμε στην αυλή , θεωρώντας τον νέο και άπειρο … Μα αυτός τώρα θα κατεβάσει τον ουρανό στη γη …θα φέρει ενώπιον μας τον Ζώντα Πλαστουργό .Νοιώσαμε δέος και θαυμασμό γι αυτόν τον νεαρότατο σε ηλικία λειτουργό του Παντοδύναμου , ο οποίος με ευλάβεια και γαλήνια πίστη ιερούργησε τα Θεία Μυστήρια εκείνο το χάραμα στην Αγίου Παύλου.

Στις πέντε και μισή το πρωί νωρίτερα από κάθε άλλη φορά στις μέχρι τώρα
Αγιορείτικες μέρες μας , τρώγαμε νόστιμα
και φρέσκα λαδερά φασολάκια δίχως ίχνος
χημείας πάνω τους , στην παλιά τράπεζα της Μονής . Ο τραπεζάρης αεικίνητος ,
μας προσέθετε κάθε λίγο ζυμωτό ψωμάκι και ελιές στα πιάτα μας , χαμογελώντας με
αγάπη για την έκδηλη όρεξή μας. Βγήκαμε
στο πρώτο φως του πρωινού με μια ευχάριστη δροσιά , σκεπτόμενοι αν θα πρεπε να
πάμε για λίγες ώρες ξεκούρασης ακόμα στο δωμάτιο , αφού στις δέκα και μισή θα
πέρναγε το καραβάκι για τον επόμενο προορισμό μας τον ξακουστό βράχο του Αγίου
Όρους στα μέρη του Αγίου Σίμωνος . Ξαφνικά ο Αριστοτέλης με τον συγκάτοικό μας
Ι. ανέβηκαν στο υψωμένο αρχονταρίκι της Μονής . Από κει αγναντεύοντας απέναντι ,
τους έβλεπα από μακριά να συζητούν δείχνοντας κάτι με τα χέρια τους . Πήρα τον
δρόμο για το δωμάτιο . Εκεί ξεκουράζονταν ήδη ο Μιχάλης και ο Νικόλας . Στην
αυλή με πρόλαβε η ενθουσιώδης φωνή του
τέταρτου συνοδοιπόρου μου . Πάμε Νέα
Σκήτη μου ανακοίνωσε ο Αριστοτέλης αποφασιστικά ! Είναι μισή ώρα δρόμος από το
μονοπάτι . Μου έδειξε ο Ι. από πού θα πάμε . Προλαβαίνουμε θα μαστε πίσω στις
δέκα ! Δίστασα στην αρχή ,σκεπτόμενος την δύσκολη ανάβαση που μας περίμενε για
Σιμωνόπετρα , τους χρόνους και τους άλλους που ήδη είχαν ξαπλώσει . Μα όταν
σκέφτηκα πως έτσι αναπάντεχα θα μας δινόταν η ευκαιρία να πατήσουμε τα
αγιοβάδιστα χώματα όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της εν τη γη βιωτής του ο αναβιωτής του ησυχασμού και
στυλοβάτης του σύγχρονου Αθωνικού μοναχισμού , ευχαρίστησα τον Κύριο που με μέσο Του τον
αγαπητό αδερφό μου θα με αξίωνε επιτέλους να πραγματώσω ένα ανεκπλήρωτό μου τάμα . Έτσι σε
λίγα μόνο λεπτά αφήναμε πίσω μας το κάστρο του Αγίου Όρους και παίρναμε το ποτισμένο με δάκρυα θάλασσας και μετανοίας μονοπάτι
προς τα μέρη του παππού Ιωσήφ του Σπηλαιώτη.







Πόσα δεν είχαμε να τους διηγηθούμε …Κουβαλούσαμε
μαζί μας τόσες εικόνες επιγείων αγγέλων παντοτινές πλέον παραμυθητικές θύμισες ....( συνεχίζεται )
νώντας σκοπετέας
( Αναζητήστε
τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής
Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και
το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)