Να είστε περήφανοι…!(Το σήμερον και το...σήμερα)

…λέγουσι τοῖς ἀπωθουμένοις τὸν λόγον Κυρίου· εἰρήνη ἔσται ὑμῖν· καὶ πᾶσι τοῖς πορευομένοις τοῖς θελήμασιν αὐτῶν, παντὶ τῷ πορευομένῳ πλάνῃ καρδίας αὐτοῦ εἶπαν· οὐχ ἥξει ἐπὶ σὲ κακά. (Ιερ. 23,17)         

 

Ευλογημένη η μονοτονία που ωφελεί τις ψυχές! Τα ιερά συνθήματα που επαναλαμβάνονται! Ο διαρκής ενεστώτας της Αγίας μας πίστης! Το σήμερον το πανίερο! Όλα στο παρόν! Ίδιος και αμετασάλευτος ο Θεός Λόγος, χθες και σήμερον και εις τους αιώνες! Τίποτα δεν ξεθυμαίνει, δεν ξεθωριάζει, δεν ξεμακραίνει από τον όντως Όντα! Όσο κι αν το θεοστυγές σήμερα πασχίζει να φαλκιδεύσει με εκφιλοσοφήσεις και εξακαδημαϊσμούς τον Νόμο του Θεού, αυτός έχει ισχύ διαρκή και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων, τροποποιήσεων και εναρμονίσεων! Τότε, σου λένε οι…αναθεωρητές, ήταν τόσο διάφορα τα πράγματα! Σήμερα, αλλιώς βέβαια πρέπει να εφαρμόζεται ο Θείος Λόγος! Με άπειρες στρεβλές οικονομίες, αλλά κυρίως με αμέτρητες βλάσφημες αμνηστεύσεις και ακόμα-ακόμα και άθεσμες νομιμοποιήσεις! Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ότι ακούστηκε από στόμα ανωτάτου κληρικού,  πνευματικού των ημερών μας, ότι η Ιερή Αποκάλυψη γράφτηκε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες του τότε και ότι είναι λάθος να συγκαταριθμείται πλέον στα 76 βιβλία της Αγίας Γραφής, ως εξαιρετικώς ανεπίκαιρη!! Άπαγε! Ο νόμος και το θέλημα του Θεού, δεν έπαψαν ποτέ να κοινολογούνται στους ανθρώπους! Ο Φιλάνθρωπος πέμπει πάντοτε τους απεσταλμένους του, ελεγκτικά και αγαπητικά να διαφωτίζουν, εμπόνως να  προειδοποιούν και πατρικά να προσφέρουν την ελπίδα και την  θεραπεία. Ένδειξη της ατελεύτητης μακροθυμίας ενός πανοικτίρμονος Πατρός, που έρχεται συνεχώς πρώτος σε συνάντηση, επιποθώντας την καταλλαγή με το πλάσμα Του! Στις μέρες μας πλήθυναν οι «αγαπητικές» φωνές ανθρώπων, που ενώ μπορούν και είναι διαπιστευμένοι να μεσολαβήσουν για τούτη την συνάντηση, όλο και αποπροσανατολίζουν απ΄την οδό της μετανοίας,  τους εν διαστάσει αποστατούντες, εξωραϊζοντας το Θεομίσητο και το εφάμαρτο! Ως άλλοι ψευδοπροφήτες, βλέπουν παντού την αγάπη του Θεού που όλα τα σκεπάζει. Ομογενοποιούν δε σύμπασες τις έστω ελάχιστες γνήσιες... άνωθεν επιτετραμμένες φωνές του σήμερα, που αγωνιωδώς κραυγάζουν το:  μετανοείτε, έρχεται η δικαία οργή του Θεού! 

Μην ακούτε τους επικίνδυνους καταστροφολόγους σου λένε εκείνοι! Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα! 

Κάπου τα έχουμε ξαναδεί όλα τούτα! Στην Παλαιά Διαθήκη! Και τότε...νανούριζαν την παραπικραίνουσα, πονηρευομένη  και ασχημονούσα γενεά λέγοντάς της: Δεν θα πάθετε κανένα κακό! Συνεχίστε έτσι! Να είστε περήφανοι…!

Νώντας Σκοπετέας

23 Ιουλίου 2023

Μνήμη προφήτου Ιεζεκιήλ

 

Ε εσύ εκεί έξω, μας ξεκούφανες ρεε!(+π.Ανανίας Κουστένης)

 

Ο πατήρ Ανανίας! Κάθε πρωί βγαίνω στο μπαλκόνι μου και προσανατολίζομαι προς της Καρακαλλούς τα μέρη! Την ευχή σου παππούλη μου του λέω! Και την στέλνει αδελφέ μου! Τώρα είναι πιο κοντά μου από ποτέ! Πόσες αναμνήσεις έχω από αυτόν τον Άγιο άνθρωπο! Δεν θα λησμονήσω ποτέ την μέρα που τον πρωτοσυνάντησα! Πάνε σχεδόν 30 χρόνια! Τότε ήμουν στην Αθήνα και εργαζόμουν σε χοιροσφαγεία! Είχα έναν φίλο-αδελφό τον Δημητράκη! Κάτι δύσκολο τον βρήκε και μπήκε στο Νοσοκομείο! Έπρεπε να χειρουργηθεί! Εγώ απ΄έξω από το χειρουργείο όλην την ώρα! Δόξα τω Θεώ πήγε καλά! Μετά από λίγες ώρες τον συνάντησα στο δωμάτιο! Όλα είχαν πάει κατ’  ευχήν! Εκείνος το πρώτο πράγμα που μου είπε(τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσει) ήταν: -Αδελφέ μου Θανάση σε παρακαλώ να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη! Θα πας να συναντήσεις τον πνευματικό μου τον πατέρα Ανανία! Μένει σε μια πολυκατοικία στην οδό Μετσόβου! Σε παρακαλώ να πας να τον βρεις και να του μεταφέρεις τα καλά τα νέα! Έτσι και έγινε λοιπόν! Μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν έξω από την πόρτα του διαμερίσματός στην οδό Μετσόβου! Εκεί στα χαμηλά, στα ταπεινότερα της Αθήνας, ζούσε αυτός ο υπέροχος παπάς! Η πόρτα ήταν ανοιχτή! Μου θύμισε πόρτα ιατρείου που δεν κλείνει όσο ο γιατρός εξετάζει! Μπήκα μέσα χωρίς να χτυπήσω, αθόρυβα και προσδοκώντας κάποιος να μου νομιμοποιήσει αυτήν μου την αναίδεια…Δεν ήταν κανείς εκεί, σε ένα μικρό χώρο σαν σαλονάκι με καθίσματα και τόση ωραία ακαταστασία! Παντού κεράσματα, άπειρα βιβλία στιβαγμένα και εικόνες …πω-πω πόσες εικόνες! Μύριζε λιβάνι και καθαρό κερί! Άκουσα στο μέσα δωμάτιο με κλειστή την πόρτα συνομιλίες! Δεν ήξερα τι να κάνω…Δεν έφυγα…Θέλοντας και μη, άρχισα να ακούω! Ήταν ο Γέροντας και μια γυναίκα! Εκείνη, κλαίγοντας του μιλούσε και τι του έλεγε αδελφέ μου; -Πάτερ το πήρα απόφαση! Θα αυτοκτονήσω! Δεν αντέχω άλλο!  Και ο πατήρ Ανανίας της απαντά! -Να σε ρωτήσω…με τι τρόπο σκέφτεσαι να γίνει; Εγώ αδελφέ μου ταράχθηκα! Βρε παπά, λέω από μέσα μου, τι είναι αυτά που της λες; Ακούς εκεί να την ρωτάς τον τρόπο! Αυτό σε ενδιαφέρει; Πες της μωρέ για τη χαρά της ζωής, μίλα της για τον Χριστό, για το έγκλημα το μεγάλο που πάει να κάνει, που θα χάσει την ψυχή της! Και ξαφνικά αδελφέ μου ακούω από μέσα την βαριά φωνή του παπά Ανανία να λέει: - Εεεε…εσύ που είσαι έξω! Μας ξεκούφανες ρεε!! Κοκκάλωσα αδελφέ! Άρχισα να καταλαβαίνω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με…περίπτωση! Άνοιξε η πόρτα μετά από λίγο! -Δεν θα κάνεις τίποτα Βαγγελιώ μου!  Άσε να το σκεφτούμε καλύτερα και μαζί θα αποφασίσουμε! Εξατομίκευε ο παππούλης! Δεν της είπε τα…κλασσικά! Ήθελε πρώτα να της γλυκάνει τον πόνο! Όχι με αυστηρότητες και απαγορεύσεις! Ήθελε να της κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη! Και έπειτα με την προσευχή του, να την μπολιάσει με την χαρά του Χριστού! Έτσι και έγινε από ότι έμαθα μετά από καιρό! Όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε εκείνη η ψυχή, αλλά απόκτησε οικογένεια και Την Ελπίδα στη ζωή της! Συνέχεια υπό την σκέπη του παππούλη!  Για να επιστρέψω στην δική μας γνωριμία τώρα…Μόλις μείναμε μόνοι με ρωτάει!

-Εσύ ποιός είσαι;

-Με λένε Θανάση του λέω!

-Και τι γυρεύεις εδώ;

-Με έστειλε ο Δημήτρης το πνευματικοπαίδι σας, να σας πω ότι όλα πήγαν καλά στο νοσοκομείο! Χειρουργήθηκε και οι γιατροί είπαν ότι σε λίγες μέρες θα βγει!

-Α καλά! Δόξα τω Θεώ! Εσύ που εργάζεσαι;

-Εγώ…στα γουρούνια πάτερ μου!

-Ωραία! Σε πάω! Θανάση όλα είναι του Θεού! Εκείνος κανονίζει! Πάντοτε να βλέπεις την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων!

Αυτές ήταν αδελφέ μου οι πρώτες του κουβέντες σε μένα! Από τότε τον συνάντησα άπειρες φορές! Και έμαθα κοντά του ακριβώς αυτό! Να χαίρομαι και να ελπίζω! Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο! Πανεπιστήμιο  ο παπά-Ανανίας! Να έχουμε την ευχή του!

Νώντας Σκοπετέας

Διασκευή από προφορική εξιστόρηση του αδελφού μας Α.Α. πνευματικού τέκνου του μακαριστού πατρός Ανανία Κουστένη. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για τις άγιες και αγνές του θύμησες.

Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΤΣΕΝΗΣ», του συγγραφέως Κώστα Γ. Παναγόπουλου και τις εκδόσεις «Άθως»

Οι φωτοβολίδες του παπά- Ανανία...

 

Όπως όλα τα θεωρούσε στην θετική και ψυχωφελή τους έκφανση και δοξολογούσε πάντων ένεκεν, έτσι σε αυτό το πνεύμα είχε και εφάρμοζε κάτι μοναδικό ο π.Ανανίας. Είχε την «Αγία μεταστρεψιμότητα»! Όλα τα έστρεφε στον Ουρανό! Τα μετέτρεπε σε  φωτοβόλα! Και έτσι δεν υπήρχε ελληνικό τραγούδι και οι στίχοι του,  που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ο παππούλης παρένθετα στα ομιλήματά του! Και απορούσες πως ήταν δυνατόν, αυτός ο μελετητής, ο μύστης της Ορθοδοξίας, της Πατερικής Θεολογίας, της Ιστορίας, της Ελληνικής γλώσσας, ο μεταφραστής του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού, να είναι ειδήμονας και να μην του ξεφεύγει στιχάκι τραγουδιού, εφόσον βέβαια είχε ψυχή και μπορούσε και αυτό ακόμα να οδηγήσει στο «άνω σχώμεν τας καρδίας»! Θυμόμαστε χαρακτηριστικά σε μια από τις εκπληκτικές εκείνες  παρεκβάσεις του, τις μακροσκελείς, τις απολαυστικές τις τόσο συναφείς και ωφέλιμες, να σταματά θυμούμενος ένα στιχάκι του Θεού…-Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα Η Αγάπη μένει, που λέει και το γνωστό ωραίο άσμα… -Του μακαρίτη του Εμμανουήλ οι στίχοι!- Η Αγάπη με κεφαλαία! Ο Χριστός μας μένει! Μας γονατίζει μα και μας ανασταίνει!  Ιδού το παιδαγωγικό της Θείας πρόνοιας, μα Αυτή, Η Αγάπη , ο Χριστός μας ανασταίνει! Και έτσι  ο πατήρ Ανανίας έφτιαξε ένα υπέροχο τζουκ μποξ, με αναρίθμητα τραγούδια και στιχουργήματα που κοίταζαν ψηλά! Άσματα εν δυνάμει και με δύναμη Χριστοκεντρική! Κάντε το πείραμα! Θα εκπλαγείτε! Όλα μπορούν και μιλάνε για τον Χριστό! Όλα είναι ίδια αν δεν τ΄αγαπάς! Όλα μένουν ίδια, άμα δεν τα πας! Πόσο τον γοήτευε και αυτός ο στίχος! Και πόσο δίκιο είχε να του αρέσει! Ό,τι περιβληθεί με Την Αγάπη δεν θα μείνει…φωτοβολίδα! Θα γίνει Φως ανέσπερο!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ», του συγγραφέως Κώστα Γ. Παναγόπουλου και τις εκδόσεις «Άθως»

Ο κυρ-Παναγιώτης στο ΦΩΣ! (Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου)

 

«Εν τω ουρανώ τους οφθαλμούς μου αίρω,

προς σε Λόγε οίκτειρόν με,

ίνα ζω σοι»

(Αναβαθμοί Παρακλητικής πλ. β’)

Έχει μάτια η καρδιά! Έχει μάτια η ψυχή! Στον Ουρανό εκπέμπονται να πάρουν σαν ανταπόδομα την επίλαμψη Εκείνου, του Θεανθρώπου, που έπλασε όμμα από χώμα και σίελο, βγαλμένο από το άχραντο στόμα Του!

Όλα τα πνευματικά, που την ψυχή ανεβάζουν στο Φως, δεν θα είχαν καμία υπόσταση όμως, αν τα πρέσβευαν μονάχα οι ακροατές σαν τον ταλαίπωρο γράφοντα, αλλά οι ποιητές του Νόμου του Θεού, οι βιωματικοί εκφραστές της μόνης Αλήθειας, οι μπροστάρηδές μας, σαν τον αξέχαστο Παναγιώτη Οικονόμου. Τον πρόεδρο των τυφλών! Εκείνον που οδηγούσε τους τυφλούς, όχι όμως σε βόθυνον απωλείας, μα σε λειμώνα φωτόλαμπρο από το ανέσπερο Φως! Ο κυρ-Παναγιώτης, που έβλεπε τόσο καθαρά μέσα στα κατάβαθά σου! Που κάθε του λέξη φανέρωνε την ελπίδα και την προοπτική της αιωνιότητας! Ένας ανδρειωμένος αγωνιστής της ζωής και του Παραδείσου! Ένα πάλαισμα όλη του η επίγεια βιωτή, Θεαρέστως και αλίμονο όχι αυτάρεσκα, να αναπαύει κάθε εμπερίστατο πλησίον του! Τον γνωρίσαμε πριν από 20 περίπου χρόνια και θαυμάσαμε τότε και κατεβάσαμε τα δικά μας μάτια, σαν κατανοήσαμε πως στα αλήθεια είναι να αγαπάς τον κάθε διπλανό σου και να μοχθείς για αυτόν!

Ήταν…ΕΙΝΑΙ από τους ανθρώπους, που αν συναντήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, χαράσσουν στην μνήμη σου ανεξίτηλα την φωτοβόλα μορφή τους! Πριν λίγο μόλις καιρό τον συναντήσαμε για τελευταία φορά! Μαζί με τον αγαπημένο του γιό τον Γεράσιμο, είχε έρθει Κυριακή να εκκλησιαστεί στην Πορτοκαλούσα! Δεν είπαμε πολλά! Μας έσφιξε το χέρι! Αντανακλαστικά σχεδόν χαμηλώσαμε ξανά το βλέμμα! Δεν αντέξαμε και πάλι το Φως που εξέπεμπαν τα μάτια του!

Δεν είναι παράδοξο αδελφέ μου αναγνώστη τούτου του μικρού αφιερώματος, που σε ένα κείμενο γραμμένο στην μνήμη ενός τυφλού, «πλεόνασε» η λέξη ΦΩΣ! Ούτε τα χρώματα είναι παράδοξα σαν θυμόμαστε τον κυρ-Παναγιώτη! Ο δικός του ο δρόμος για τον Ουρανό δεν είναι απλά επτάχρωμος σαν της μυθολογικής και οικείας του Ίριδας! Είναι κατάγιομος από όλα τα χρώματα του Μεγάλου Ζωγράφου! Ο καμβάς ο ατέρμονος, ήταν πάντοτε ολοζώντανος και ωραιότατος μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια της ψυχής του!

Εκεί στην πύλη του Παραδείσου για όπου τώρα ταξιδεύει, θα τον περιμένει μαζί με άλλους πολλούς και ο πεφιλημένος του Δεσπότης της Χίου ο Παντελεήμων Φωστίνης, που τόσο θαύμαζε! Αξέχαστος ο τρόπος που κάποτε μας διηγήθηκε για εκείνον και την ακίβδηλη Ιεροσύνη του. Εκεί θα τον περιμένουν και πολλοί ευεργετημένοι αδελφοί του να τον αγκαλιάσουν στοργικά, μετά την συνάντησή του με τον αφέντη Χριστό! Στα σίγουρα θα γνωριστεί μαζί του και η Αναστασία, που στερήθηκε τη σωματική όραση αλλά με την μέθοδο Μπράιγ, ψηλαφητά για πολλά χρόνια ρουφούσε κάθε λέξη του Αγίου Ευαγγελίου, με τα ακροδάχτυλα της και προς το τέλος της, σαν ξεράθηκαν και εκείνα, διάβαζε ακουμπώντας στην Αγία Γραφή τα χείλη της! Κοιμήθηκε οσιακά η Αναστασία, ψελίζοντας το: ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος! Και αυτό ταιριαστό για τα δικά του στερνά λόγια! Εμείς σαν να τον ακούσαμε πριν ξεπνεύσει για τελευταία φορά, να ψελλίζει του Θεοδόχου Συμεών το άληστο ρήμα: Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…

Καλή αντάμωση κυρ-Παναγιώτη!

Στο αιώνιο Φως του Χριστού πορεύου μακάριε!

14-07-2023

Νώντας Σκοπετέας

(Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου

προέδρου Συλλόγου Τυφλών Νομού Αργολίδας “Η Ίριδα”)

Η παστρική εξομολόγηση...(Με ένα τετράδιο στην Παναγούδα…)

Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!  Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!

-Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…

-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!

Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα  πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του,  να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!

-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!  Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία  και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.

-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;

Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!

-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία  μια σιδερένια  μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία!

-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50^ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;

-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!

Πήγε και στάθηκε μέσα στο  εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και  καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι  πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα  πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα  στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.

Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.  

-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!

-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;

Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή  από τα γραμμένα  του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!  Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!

Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν  ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το  εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού  και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός...Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών...Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση...

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα.

Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Τσάμπα καλοριφέρ το καλοκαίρι…(+π.Ανανίας Κουστένης)

Δύο όψεις κάθε νόμισμα και κάθε ποτήρι…Το μισοάδειο και το μισογεμάτο! Σε μια πνευματική θεώρηση, πάντοτε θα υπάρχουν εκείνοι, που συνεχώς θα παραπονιούνται και δεν θα τους ευχαριστεί καμιά εξέλιξη των πραγμάτων, μα και οι…πολύ  λιγότεροι, που για όλα  θα δοξολογούν και όλο θα ευχαριστούν πάντων ένεκεν. Της βασανιστικής επιμονής-εμμονής οι πρώτοι, της εξιλεωτικής υπομονής οι δεύτεροι…οι λιγότεροι και σπάνιοι! Σε όλα βάζουν καλό λογισμό! Ουδέν κακόν αμιγές καλού, σου λένε! Απ΄ όλα στύβουν θετικά και συμφέροντα για την ψυχή! Τίποτα δεν τους ενοχλεί! Τίποτα δεν τους στενοχωρεί, δεν στενεύει τη μεγάλη τους καρδιά, που μόνο να  πλαταίνει γνωρίζει! Από τα πιο μικρά, ως τα πιο μεγάλα! Και η βροχή ξεδιψά τη γη σου λένε, όταν εσύ παραπονιέσαι που πάλι βρέχει και το κρύο καθαρίζει το οξυγόνο και την ατμόσφαιρα, όταν εσύ τα έβαλες πάλι με τον κακό μας τον καιρό. Μα και στον καύσωνα ακόμα, βρίσκουν να σου πουν! -Γιατί στενοχωριέσαι αδελφέ μου; Εδώ έχουμε τσάμπα καλοριφέρ και εσύ γκρινιάζεις; Ναι, έχει ειπωθεί τούτο το καταπληκτικό, από κάποιον που είχε σοφία κατά Θεόν, αδίσταχτη πίστη στην πρόνοιά Του, ανεξαίρετη αγάπη για όλην την πλάση και ανέσπερη ελπίδα στην αιώνια και ατελεύτητη Ζωή! Ο π.Ανανίας Κουστένης, ο γλυκύτατος και μοναδικός Γέροντας των Εξαρχείων, μα και κάθε γειτονίτσας της Ορθοδοξίας μας. Δεν τα έβλεπε όλα καλά γιατί εξωράιζε, αμνήστευε και αγαπολογούσε, όπως θλιβερά συμβαίνει με πολλούς…( Προχθές μόλις ακούστηκε ένας ανώτερος κληρικός να λέει δημοσία: Ο Θεός είπε ου μοιχεύσεις δεν είπε ου πορνεύσεις! Ποιοί δεν θα κληρονομήσουν βασιλεία Ουρανών σεβαστέ μου; Το στόμα του Χριστού ο Θείος Παύλος δεν ήταν έγκυρος;   «…ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται ….»-Α΄ Κορ. στ΄ 9-) Αλίμονο!

Χαρά αληθινή, εν Χριστώ και εν Πνεύματι Αγίω, είχε κάθε του λέξη! Ελπίδα Τριαδικού Θεού ελεήμονος και φιλευσπλάχνου, γύρευε συνεχώς να μεταλαμπαδεύσει σε όσους ο Κύριος του εμπιστευόταν να ποιμάνει! Ελπίδα θα υπάρχει μόνο, όσο ο Χριστός μας μαρτυρείται δια των δικών Του! Είχε κηρύξει ανοιχτό πόλεμο κατά της απελπισίας και του θανάτου ο π.Ανανίας! Όπλα του Φωτός τα ομιληματά του! Και οι ατάκες του! Ή καλύτερα, να το πούμε με μια ελληνική λέξη, από τις στην κυριολεξία εκατομμύρια αγαπημένες, της μάνας γλώσσας που καμάτεψε και εξόρυξε όσο ελάχιστοι, τα αποφθέγματά του! Βιωματικά και ανεπανάληπτα! Όχι λόγια του εντυπωσιασμού! Μα του ενθουσιασμού! Ένθεα και ωραία! Φανέρωναν έναν Θεό Πατέρα,  που δεν θα αφήσει απροστάτευτα τα τεκνία του! Θαρσείτε! Φώναζε ο πατήρ Ανανίας! Έχουμε Θεό Πατέρα βρε που νενίκηκε τον κόσμο! Και έτσι και ο ίδιος ήταν και είναι πατέρας, αφού γεννά συνεχώς τον Χριστό εντός μας! Με όλη τη σημασία της λέξεως! Και πατέρας και μεγάλος! Τόσο πατέρας ώστε να μην λογαριάζονται τα παιδιά του, οι αναγκεμένοι , οι ορφανοί, οι εξαρτημένοι, οι αλήτες, οι άστεγοι και οι αποσυνάγωγοι…οι δικοί του! Και τόσο μεγάλος, ώστε να κάνει τα πάντα, που να του χαλάνε τη φήμη, να του θαμπώνουν την λάμψη, να ψαλιδίζουν σύγκορμα τα καλά και εύφημα λόγια, ακόμα και τις σκέψεις όσων τον άκουγαν! Πάλευε…πως πάλευε! Να μικρύνει τον εαυτό του, μα αρκούσε η θέα του και δυο κουβέντες απλές για τον Χριστό μας, την Παναγία μας και την πατρίδα μας, για να καταλάβει κανείς, να νιώσει και να σωπάσει μυστικά και εν υπακοή! Να κρατήσει καλά φυλαγμένη μέσα του την αλήθεια, ως την ημέρα της επιγείου τελευτής του παππούλη! Τότε ήταν που δεν κρατήθηκε και φώναξε το Πατέρας, το Μεγάλος και το Άγιος!

Μέσα στο ζεστό καλοκαιράκι θα πορευθούμε σε μια σειρά εκπομπών με αυτόν τον…παράξενο τίτλο! Τσάμπα καλοριφέρ το καλοκαίρι…Θα τον επισκεφθούμε στο κελάκι της Μετσόβου στα Εξάρχεια, στα χαμηλά της παλιά πολυκατοικίας, στο ίδρυμα της Ισαύρων έπειτα και στον παμφίλτατο και πολυφίλητό του Άγιο Νεκτάριο, που πόσο του έμοιασε!

Μνήμες και ευγνωμοσύνη, προς το άπειρο έλεος του Κυρίου, που μας δώρισε αυτό το έμψυχο και αλύπιο άνθος! Ανεξίτηλο το άρωμά του! Ανθεί σε κάθε καιρό του χρόνου! Ακόμα και μέσα στο… αλύπητο καύμα του θέρους, μέσα από το τσιμέντο ξεπροβάλλει και ομορφαίνει και χρωματίζει τις γκρίζες μας ζωές! Σε τούτη την εσχατολογική εποχή, ακόμα και μέσα στην θεοστυγή γενιά μας,  την σκολιά, την διεστραμμένη και παραπικραίνουσα τον Άγιο Θεό!  

Πριν συνεχίσουμε να διαβάζουμε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο, αυτήν την σπουδαία…ανανιακή σπουδή, θα μεταφερθούμε νοερώς εκεί στης Αρκαδικής γης τα μέρη! Εκεί στη σκιά της Βλαχέρνας Παναγιάς ανεμίζουν τα λάβαρα του παπά -Ανανία, του δικαίου οι ρομφαίες! Εκεί και το ταπεινό του μνήμα! Όποια ώρα και να πας, πάντα κάποιο κεράκι ακόμα δέεται πριν αποσωθεί! Λιώνοντας από ανάγκη και φωτίζοντας τις μεσιτείες του! Σε κείνο το ύψωμα, σαν παιδί φύλαγε ο μικρός Αποστόλης τα πρόβατα που του εμπιστευόταν ο πατέρας του! Από εκείνο το ύψωμα, αγναντεύει όλην την πλάση τώρα, αναζητώντας χαμένες ψυχές, να δεηθεί στον θρόνο του Αρχιποίμενος, της Καρκαλλούς το τσομπανάκι…

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΤΣΕΝΗΣ», του συγγραφέως Κώστα Γ. Παναγόπουλου και τις εκδόσεις «Άθως»