main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

6 Νοε 2021

Πατήρ Ηλίας Αλευράς+ (Αφιέρωμα ) Μέρος 9

Πέρασαν 46 χρόνια από όλα τούτα τα θαυμάσια  …Σε 2 άγιες τράπεζες …Της Αγίας Τριάδας στον Μέρμπακα της Αργολίδας  ,της  Αγίας Τριάδας  στην Πρόνοια  του Ναυπλίου…μα και σε μια έμψυχη , αυτή της Πρεσβυτέρας του , με την ανδρεία και ποιητική ψυχή …5 παιδιά , πολλά εγγόνια , αμέτρητα πνευματικοπαίδια …Ένα από αυτά και εκείνος που έγραψε τούτες τις λίγες γραμμές για τον Παπά –Λιά μας … Μισός αιώνας ανυποχώρητης και αδίσταχτης πίστης …Κάποτε δεν φοβήθηκε ακόμα και να παραιτηθεί από την θέση του,  στέλνοντας μήνυμα για ομόνοια και σωφροσύνη σε όσους ανωτάτους  Εκκλησιαστικούς δημιουργούσαν και δυστυχώς ακόμα δημιουργούν  θλιβερές διχοστασίες … Ένα σύνθημα πάντα στα χείλη του γραμμένο με δάκρυνο μελάνι στην μεγάλη του καρδιά: Τοις πάσι γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσω… Κάποτε έπεσε με τα ράσα στην θάλασσα , στο λιμάνι του Ναυπλίου να σώσει κάποια ψυχή που χανόταν …Οι φυλακισμένοι του Ναυπλίου και οι εξαρτημένες ψυχούλες της Αργολίδας για χρόνια βρήκαν στον παππούλη παρηγοριά και άνθρωπο να έχουν … άνθρωπο του Θεού,  με ανόθευτη διάθεση μαρτυρίου … Ούτε οι τιμές –ακόμα και Πρόεδρο του Νοσοκομείου τον τοποθέτησε η πρόνοια του Μεγάλου Ιατρού – ούτε τα αμέτρητα ευχαριστώ και τα μπράβο  τον άγγιξαν στο ελάχιστο  ποτέ του  , ούτε καν τα συγκινητικά λόγια που ακούστηκαν παραμονή  του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος το 2012  στην αποχαιρετιστήριά του  Ιερή Αγρυπνία , στην αγαπημένη του Πρόνοια , στον Ναό του τον πολυαγαπημένο , που δεν διάβηκε ποτέ του δίχως συστολή και συγκλονισμό στα κατάβαθά του …Στο τέλος φώναξε μια ψυχή βασανισμένη που καθόταν πίσω …σπάραξε το ευχαριστώ της , το αντίο της στον ευεργέτη της …

Δεν μου επέτρεψε  ποτέ να πάω στο σπίτι του στο Ναύπλιο  ,απέναντι από το μεγάλο φουγάρο όσο βρίσκονταν  εκεί  …Δεν ήθελε να τον επαινέσω ούτε καν  διανοία , δεν ήθελε να μακαρίσω την εκουσία πτωχεία του και την Ιώβεια υπομονή του …Μόλις έφυγαν για τον Τυρό , έρημο πήγα να το επισκεφθώ αυτό  για πρώτη φορά …Ήταν εύκολο το να μπεις …Άλλωστε μια μαγκούρα απ το Σινά που είχε φέρει κάποτε από τα Θεοβάδιστα μέρη , ήταν η μόνη τους διαρκής ασφάλεια τόσα χρόνια…

Την είχε αφήσει σε μια σταθερή θέση,  ακριβώς  έξω από την πόρτα λέγοντας το : εάν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι φυλάσσοντες…

-Αυτή μας φυλάει ! μου είπε κάποτε !

Πήγα στο πίσω δωμάτιο , εκεί που αναρίθμητα  περιστέρια , καθημερινά κρατούσαν συντροφιά στην Πρεσβυτέρα του,  που αγνάντευε δυσκολεμένη μα γαλήνια ,τις πλαγιές της Αγίας Μονής , τις ώρες τις ατέλειωτες τις μοναχικές του πόνου, που ο Γέροντάς της περνούσε κάτω απ το δεξί αναλόγι της Πρόνοιας ,  στην σταθερή γνωστή σε όλους  θέση,  φορώντας το επιτραχήλιό του , θεραπεύοντας τραυματισμένες ψυχές … Πήγα και στα υπόλοιπα μέρη του σπιτιού … Εμβλέψατε τα πετεινά του        Ουρανού  !  Μόνο αυτό μου ήρθε στον νου και στα χείλη…

                     

Στην παραλία του Τυρού , σε ένα στενό δρομάκι πάνω απ το κοιμισμένο ποτάμι , που πάντα θα γυρεύει να γίνει ένα με της θάλασσας την αρμυρωμένη αγκάλη,  μια σημαία σχεδόν συνέχεια κυματίζει …Δεν είχαμε ξαναπάει στο Τσακώνικο σπίτι και ψάχναμε ολόγυρα …Το ρασάκι του παπα –Λιά ανέμιζε κρεμασμένο σε ένα λιακωτό υπερώο !  Σαν λάβαρο Ορθοδοξίας έμοιαζε στ αλήθεια εκείνο το πολυφορεμένο αντερί του ! Ήταν ανήμερα του Προφήτη Ηλία …20 Ιουλίου 2013 . Πήγα και τον συνάντησα  με ένα ηχογραφικό στα χέρια και ένα ψυχογραφικό στην ευγνωμονούσα ες αεί καρδιά μου …3 ώρες περίπου μου μιλούσε στον Άγιο Νεκτάριο κάτω απ την Αγία Μαρίνα …Λίγα χώρεσαν σε εκείνες τις αλησμόνητες στιγμές   , πολλά παρασιωπήθηκαν ηθελημένα …Μόνο Ένας να τα γνωρίζει και κανένας άλλος! Μεγάλη Εβδομάδα πάντα θα τον φέρνω μπροστά μου τον Παπά –Λιά μας , την ώρα ακριβώς  που με σπαραγμό αγκαλιάζει τον ολοζώντανο στα χέρια του Νυμφίο και τον Εσταυρωμένο…

Και έπειτα στην αγρύπνια , στο ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής  να στολίζει εκείνος ακούραστος  συντροφιά με Προϊνιώτισσες Μυροφόρες , τον τάφο του Κυρίου και Δεσπότη της ζωής μας …Κάποτε τον στόλισε αποκλειστικά με χιλιάδες μεθυστικούς  πορτοκαλανθούς!

Μια λέξη μόνο υπάρχει για το τέλος τούτης της πολυκύμαντης  ζωής του  στο χαρτί ..

Ευχαριστώ …

Στον Ουρανό να φτάσει , φτερό αγγελικό  να γίνει κάποτε στο πύρινο άρμα της δικής του ανάβασης …( συνεχίζεται με τον Επίλογο)

                                                          Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 

όπου συμπεριλαμβάνεται η αφηγηματική βιογραφία του μακαριστού π.Ηλία Αλευρά + 28.7.2021.  

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~