main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

14 Ιαν 2023

Το 9 ο σκαλοπάτι...(Θα μιλήσει ο Ουρανός σαν έρθει η ώρα...)

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» 

(Ματθ. ε΄, 11-12)

Ομιλεί  ο Χριστός μας στο όρος των μακαρισμών και μας κατηχεί αιωνίως. Δείχνει τους δρόμους της αληθινής ευτυχίας τους δύσβατους και ανηφορικούς. Δείχνει την κλίμακα με τα 9 σκαλοπάτια που οδηγεί στην Ουράνια μισθοδοσία…Στου Ουρανού το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό το ένατο σκαλοπάτι…Πόσο δύσκολη η ανάβαση και η παραμονή σε αυτό…Απευθύνεται ο Χριστός μας στους Αποστόλους Του. Γι’ αυτόν τον λόγο αλλάζει το πρόσωπο της απεύθυνσής Του. Μα και πάλι μιλά σε όλους μας…τους εν δυνάμει νέους κήρυκες του Ευαγγελικού Του λόγου. Και γνωρίζει ο μόνος Καρδιογνώστης, ότι όσοι πορευθούν στη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την μόνη Αλήθεια, θα υποφέρουν. Θα κατακριθούν, θα κακολογηθούν, θα ονειδιστούν…Μας προτρέπει, αυτά που θλίβουν τις ψυχές μας, τα άδικα, τα φθονερά, τα τόσο πανουργικά σχεδιασμένα και ειπωμένα, να αποτελούν πηγή χαράς! Πόσο δύσκολο φαντάζει κάτι τέτοιο για το πανίσχυρο και άκαμπτο εγώ μας! Και πόσο εύκολο είναι ακόμα  συνεχώς οι…ρόλοι να εναλλάσσονται! Και από μακαριζόμενος ονειδιζόμενος, να βρεθείς αξιοκατάκριτος ονειδιστής. Χωρίς καν να το καταλάβεις, να πέσεις σε μια πλάνη ολέθρια για την ψυχή σου…Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που κατέφθαναν προσκυνητές στις Καρυές του Αγίου Όρους με προορισμό τους για πρώτη φορά την Παναγούδα και τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο.  Όπως ήταν φυσικό έσπευδαν να πληροφορηθούν για τον δρόμο, τη διαδρομή ως το ταπεινό του κελλίον! Ξέρετε ότι πολλοί από εκείνους που ρωτούσαν, ακόμα και ρασοφόροι ασκητές, τους απαντούσαν: Τι τον θέλετε αυτόν τον πλανεμένο; Μην πάτε εκεί! Θα ζημιώσετε τις ψυχές σας! Και αγαλλόταν  ο ταπεινός Άγιος μόλις μάθαινε τι γνώμη είχαν για αυτόν, γιατί είχε πατήσει καλά σε εκείνο το έννατο σκαλοπάτι και από εκεί ατένιζε το Φως και τα μεγαλεία των Ουρανίων μονών. Και πόσα ακόμα παραδείγματα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου με περισσή ευκολία καταδικάζουμε κάποιον ως πλανεμένο και επικίνδυνο (τις περισσότερες φορές χωρίς καν να τον γνωρίζουμε) είτε επειδή πρεσβεύει αντίθετα από το δικό μας «αλάνθαστο» πνεύμα, είτε γιατί το σαράκι της ζηλοφθονίας κατατρώει αθόρυβα το μέσα μας… Φυσικά, και σε μια αντίστροφη θεώρηση δεν θα πρέπει αβίαστα να αποδίδουμε αρετές και χαρίσματα  (ακόμα και αν αυτά είναι προφανή) με μια κακή ευπιστία,  αλλά με την καλή απιστία, κυρίως προσευχητικά  να καρτεράμε να μιλήσει ο Ουρανός! Και θα μιλήσει! Ω να είμαστε βέβαιοι για αυτό! Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό στις Πράξεις των Αποστόλων, αυτές που θα συνεχίζονται να γράφονται ως το τέλος της Ιστορίας! Στο 5ο κεφάλαιο, στον 17ο στίχο και στους επόμενους, όπου περιγράφονται τα περιστατικά που ακολούθησαν της 2ης φυλακίσεως του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Άγγελος Κυρίου στο μεσόνυχτο τους αποφυλακίζει και τους προτρέπει να συνεχίσουν απτόητοι να λαλούν τα ρήματα της αιωνίου Ζωής. Οι φθονεροί Αρχιερείς, έκπληκτοι πληροφορούνται το θαυμαστό γεγονός της απελευθέρωσής τους με το δεσμωτήριο κλειστό εν πάση ασφαλεία(Πραξ. 5,23) και ξαναφέρνουν τους 2 Αποστόλους ενώπιόν τους να  απολογηθούν, γιατί ενώ τους είχαν απαγορεύσει να κηρύττουν περί Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος, εκείνοι συνέχιζαν την φλογερή διδασκαλία τους.  Και εδώ στην συνέχεια,  πέραν της μνημειώδους απάντησης του Πέτρου: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις(Πραξ.5,29) συναντάμε μια σκέψη  από έναν πασίγνωστο νομοδιδάσκαλο της εποχής, τον Γαμαλιήλ, πνευματικό μέντορα του Αποστόλου Παύλου πριν την θαυμαστή επέμβαση του Χριστού μας και τον Φωτισμό του με το Πνεύμα το Άγιο. Δεν θα αναφερθούμε σε Θεονευστία του Γαμαλιήλ και άλλα παρόμοια που κάποτε επιπόλαια συντροφεύουν ανά τους αιώνες αυτήν του την απόκριση, αλλά θα κρατήσουμε μόνο κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο, προσαρτώντας το  στη σημερινή μας θεματολογία ….: καὶ τὰ νῦν λέγω ὑμῖν, ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο, καταλυθήσεται· εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μή ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε. (Πράξ. 5:38-39).

                         

Απελευθερώστε λέει ο Γαμαλιήλ τους Αποστόλους,  μη και την ημέρα της κρίσεως βρεθείτε να έχετε Θεομαχήσει. Φυσικά  στην καθαρή και ανόθευτη πίστη δεν χωράνε επιφυλάξεις και άπραγες αναμονές. Ιδίως όταν μπροστά μας τελούνται δυνάμει Παρακλήτου θαύματα και σημεία!  Μα το να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας και στους χαρακτηρισμούς μας είναι αυτό που πρέπει εν προκειμένω να συγκρατήσουμε και να εγκολπωθούμε! Γιατί το να απολογηθούμε ως Θεομάχοι έχοντας αμφισβητήσει και χλευάσει Θεοκλήτους Αποστόλους, ανθρώπους του Θεού, αυτό θα είναι κάτι ιδιαιτέρως βαρύ και δυσβάσταχτο για τις ψυχές μας εν ημέρα κρίσεως. 

Αυτήν την νέα χρονιά που ανέτειλε, η οποία θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας, αλλά και κάθε νέα μέρα που ο Κύριος μας ξημερώνει, ας γίνουμε πνευματικοί αναβάτες! Οι σωτήριες προτροπές δόθηκαν στων Μακαρισμών το Όρος! Η ταπείνωση, η χαρμολύπη,η πραότητα, η λαχτάρα για αγιότητα, η ελεημοσύνη, η καθαρή καρδιά, που ειρηνεύει τους γύρω και το σταυρικό πνεύμα που διώκεται, η ομολογία που ονειδίζεται. Αναβαθμοί αληθινής μακαριότητας από τη μια και το χαμερπές του κόσμου από την άλλη! Αυτό το 9ο σκαλοπάτι του ονειδισμού και της συκοφαντίας, πόσο στενό φαντάζει! Σαν την οδό του Κυρίου μας την τεθλιμμένη! Μα και όλα τα σκαλοπάτια στην κλίμακα της μακαριότητας είναι δυσπρόσιτα και στενά! Μόνο από εκεί όμως βλέπεις Ουρανό άκρυφτο και ανεμπόδιστο! Και κάτι τελευταίο. Δεν θα κατακριθούμε εν εκείνη τη ημέρα, αν δεν τα ανεβήκαμε τούτα τα σκαλιά...Είναι η αληθινή μετάνοια και το φιλάνθρωπο Θεοχαρίτωτο μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, που όλα τα θεραπεύει και τα αναπληρώνει! Γεμάτο το Άγιο συναξάρι! Θα κατακριθούμε αν δεν προσπαθήσαμε, έστω να προσεγγίσουμε τούτη τη σκάλα  κι αν άλλους ανα...βαθμούς ανεβήκαμε, που σε ...γκρεμό απωλείας οδηγούν. Το φιλότιμό μας το υψοποιό, θα μας κρίνει κάποτε αδελφέ μου,ταλαίπωρε εαυτέ μου! Καλή και Θεάρεστη χρονιά! Καλή ανάβαση!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~