main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

16 Ιαν 2022

Ο Σταυροκόπος…(Διήγημα για παράΞενους που δεν πάγωσε η αγάπη τους...)

Σώσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος( Ψαλμ.11,2)
Άκουγε μικρός που ήτανε στα καφενεία του χωριού που είχαν πικάπ, ένα τραγούδι που τον έκανε να λυπάται …Ωραίο τραγούδι από τον υπέροχο «Δρόμο»…
Είχε μιαν απλή καρδιά και τον λέγαν Γιάννη …Τον φωνάζανε τρελό… Η απλή του η καρδιά πια δε θα στενάζει… Του την κλέψαν τα παιδιά για να κάνουν χάζι…
Ο τρελός ήταν ο τίτλος του …Ο Γιάννης με την κλεμμένη καρδιά έγινε τότε για αυτόν ένα πρόσωπο αγαπημένο, που αντανακλούσε στις μορφές όσων τρελών και περιφρονημένων αντίκριζε στο διάβα της ζωής του. Ένας δε από αυτούς, ήταν το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του μικρού τους χωριού, μια μορφή που κυκλοφορούσε συνεχώς στα καλντερίμια και στις ρούγες ολημερίς, με το φτωχό μα πάντοτε καθαρό του ντύσιμο και το ραβδί του το ακανόνιστο. Ήταν ο Μενέλαος ο Χωματιανός ο…τρελός παράξενος του χωριού, ο νεωκόρος της Κοιμήσεως, γνωστός με το προσωνύμι Σταυροκόπος… Όποτε και να περπατούσες στο χωριό, χειμώνα καλοκαίρι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον συναντήσεις …Κι αν τον ρώταγες, όλο κάπου σου έλεγε πως είχε να πάει, ένα θέλημα του παπά να κάνει, κάποιον να συναντήσει στο τέρμα του δρόμου …Το παρατσούκλι του είχε βγει από νέος που ήταν, γιατί ο Μέλος ο Σταυροκόπος δεν σταματούσε ποτέ να σταυροκοπιέται…Δεν ήταν δα και εντελώς ανεξήγητη αυτή του η συνήθεια, γιατί στο χωριό τους κάθε γειτονιά έχει και το εκκλησάκι της και το προσκυνητάρι της …
Μα αυτό που όλους τους παραξένευε και τους έκανε να γελάνε μαζί του, ήταν το πόσες φορές εκείνος έκανε τον Σταυρό του, όχι μόνο όταν τον έβλεπαν με το ρασάκι του μέσα στην Εκκλησία αλλά και έξω παντού! Ειδικά τα καλοκαίρια στην μεγάλη πλατεία της Παναγίας, τον έβλεπαν να μην σταματά…για ώρα πολύ να σχηματίζει αργά πάνω του το σύμβολο που ζωή ποιεί… Και να σου τα κρυφόγελα και τα πειράγματα και να και τα μικρά παιδιά, να περνούν με τα ποδήλατα από μπροστά του και να μιμούνται τον τρόπο του και να σταυροκοπιούνται τάχατες και κείνα με ξεκαρδίσματα. Εκεί στην πεζούλα του μπάρμπα- Κώστα του καφετζή του αδελφού της μάνας του , κάτω απ την μεγάλη μουριά, που του άρεσε να πίνει απειρόκακος και χαρούμενος την πορτοκαλάδα του την κερασμένη, τον έβλεπε και αυτός πάντα και θυμόταν τους στίχους απ'το τραγούδι το παλιό το αγαπημένο και χαιρόταν που ο Μέλος ο Σταυροκόπος, είχε την καρδιά του αστένακτη και απαλλαγμένη από κάθε τι το γήινο και το μικρό.

Ήταν καλοκαίρι του Σωτήρος ανήμερα, πριν από μερικά χρόνια, προτού κοιμηθεί ο παράξενος τούτος άνθρωπος! Το παιδί μεγάλωσε! Φοιτητής πια στο Πανεπιστήμιο! Οδοντίατρος! Μόλις είχαν αφιχθεί απ την Αθήνα στο λατρεμένο τους χωριό και περπάτησε ανυπόμονα ως την πλατεία, που ήταν γεμάτη από τους συγχωριανούς του και τους πρωτευουσιάνους παραθεριστές! Ασίγαστος θόρυβος ζωής και τόσες αναμνήσεις να συνοδεύουν κάθε του ματιά! Πήγε και κάθισε στο καφενεδάκι το παλιό. Εκεί ο Μέλος, σταθερά στην πεζούλα του, σαν να μην πέρασε στιγμή από την τελευταία τους συνάντηση …Καταχάρηκε εκείνος που τον είδε! Τον αγκάλιασε και του φίλησε το χέρι! Ένιωσε τέτοιο δέος ο νεαρός! Και τέτοια αγάπη να τον πλημμυρίζει που τον συντάραξε… Τόσα χρόνια ποτέ δεν είχε κάτσει κοντά του να μιλήσουν πέραν των συνηθισμένων και τυπικών χαιρετισμών στα βιαστικά … Άρχισαν να κουβεντιάζουν και να λένε τα νέα τους! Όλο ενδιαφέρον ο Σταυροκόπος τον ρωτούσε για τις σπουδές του,τα αδέλφια του, τους γονείς του, την πνευματική του ζωή στην Θεσσαλονίκη …Και την ώρα που μιλούσε κοιτούσε έντονα ολόγυρά του και κάθε λίγο και λιγάκι ως συνήθως έκανε…τι άλλο; Τον Σταυρό του!
-Μέλο μου να σε ρωτήσω κάτι…χρόνια το θέλω μα δεν τολμούσα γιατί πίστευα πως θα σε πειράξει …
-Πες μου Αποστόλη μου…Αλίμονο, γιατί να πειραχτώ; Εσύ είσαι του Θεού παιδί! Από μικρό σε καμαρώνω και σένα και όλους σας! Είσαι ευλαβής! Πήρες απ τους γονείς σου αλλά και από τον παππού σου τον συγχωρεμένο τον Λυκούργο και την γιαγιά σου την Θεώνη την αγία ψυχούλα! Αχ, πόσο τους αγαπώ αυτούς μάτια μου ! Πάντοτε με τον καλό λόγο μαζί μου! Και πόσο με βοηθούσαν στα δυσκολέματά μου! Εύχομαι συνεχώς για την ανάπαυσή τους! Και λέω και στον παπά συνέχεια να τους μνημονεύει!
-Να, αυτό που όλο κάνεις τον Σταυρό σου, εμένα καθόλου δεν με ενοχλεί …ίσα –ίσα με αναπαύει …αλλά τόσα χρόνια που σε γνωρίζω δεν βαρυγγόμησες ποτέ που όλοι σε…κοροϊδεύουν και γελάνε μαζί σου;
-Να βαρυγγομήσω; Να χάσω τον μισθό μου βρε παιδί; Δεν έχεις διαβάσει το Ευαγγέλιο που μακαρίζει όσους τους κοροϊδεύουν για την χάρη του Χριστού μας; Θα σου πω λοιπόν και σε παρακαλώ να μην το πεις σε κανέναν, μέχρι που να μου πάρει την ψυχή ο Αρχάγγελος! Θέλω να μου το υποσχεθείς!
-Ναι Μέλο μου ! Στο υπόσχομαι!

-Ρίξε μια ματιά γύρω σου παιδί μου! Πόσοι άνθρωποι! Πόσες ψυχές! Πόσα μικρά παιδιά! Στο κέντρο ο Ναός της Παναγίας μας! Ο οίκος του Πατέρα μας! Η Εκκλησία που βαπτιστήκαμε που γευτήκαμε την γλυκάδα της πίστης μας, εκεί που κάποια στιγμή θα μας φροντίσουν στο στερνό μας μονοπάτι…Όλους αυτούς τους νοιάζομαι και τους αγαπώ και δεν με νοιάζει που με έχουν για τρελό και αλλόκοτο …Μόνο κάτι με στενοχωρεί, αλλά ποτέ δεν τους το λέω! Νιώθω χρόνια τώρα πως η αγάπη τους για τον Χριστό μας την Παναγιά και τους Αγίους έχει παγώσει! Και το ελάχιστο δεν κάνουν για να στείλουν πάνω ένα ευχαριστώ για όλα τα καλά που μας χαρίζει ο Πανάγαθος…Ούτε έναν Σταυρό παιδί μου! Ούτε έναν Σταυρό! Κάποτε λοιπόν, ήμουν πολύ νέος ακόμα το πήρα απόφαση…
-Τι αποφάσισες Μέλο μου;
-Ρίξε μια ματιά γύρω σου παιδί μου! Πόσοι άνθρωποι! Πόσες ψυχές! Αυτό που δεν κάνουν…κάνω …Τους παρατηρώ έναν–έναν…Και για όποιον αδιάφορος δεν κάνει τον Σταυρό του που ζυγώνει στον οίκο του Θεού, τον κάνω εγώ το σταυροκόπημα για εκείνον, τον αναπληρώνω και παρακαλάω τον Κύριο να τον λογαριάσει στον δικό του τον μισθό… Έτσι κι όταν συναντώ κάποιον στον δρόμο να περνάει από τα ξωκκλήσια μας και τα προσκυνητάρια μας! Κατάλαβες τώρα; Σου φαίνεται τρελό; Για την αγάπη του Χριστού ! Μην πεις σε κανέναν τίποτα! Μου το υποσχέθηκες! Άντε πάμε στην Παναγία να συμπληρώσουμε λαδάκι στα καντήλια!
Προχώρησε ο Μενέλαος ο Σταυροκόπος κάνοντας τον Σταυρό του για όποιον νιόφερτο συναντούσε να έρχεται προς το μέρος του. Τον ακολούθησε κατασυγκινημένος , χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κουβέντα! Στην απέναντι είσοδο της πλατείας έμπαινε εκείνη την στιγμή η Ρεβέκκα και ο Νίκος με τα 6 τους παιδιά! Ασυνάντητη η ευλάβεια αυτής της ευλογημένης φαμίλιας! Έκαναν όλοι τον Σταυρό τους! Τον κοίταξε με νόημα και αγάπη ο…τρελός…Μια φορά μόνο τότε σταυροκοπήθηκε και άνοιξε την πόρτα της Παναγίας ψιθυρίζοντας…Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου Κύριε…
Νώντας Σκοπετέας
 Εις μνήμην Π.Σ
Απόσπασμα από το βιβλίο:"Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί"( εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας) και  την εκπομπή με τίτλο : Πάγωσε η αγάπη
 














Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~