main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

26 Μαρ 2016

Άρον τον κράββατον … Αράτω τον Σταυρόν …


Μια εβδομάδα, δυο Κυριακές στις άκριες της…
Ενώνουν το θαύμα και τον πόνο, μπερδεύουν όλα τα δάκρυα της οδύνης και της ελπίδας, της ανακούφισης και της ίασης …
Όλα σε μια λυτρωτική ξεδιψαστική βροχή, που ανθίζει τις ψυχές και τις κάνει να γεννούν καρπούς γλυκούς, βγαλμένους απ την τρυφή του Παραδείσου. Είναι το κρεβάτι, το καροτσάκι, το δεκανίκι, η υστέρηση, η παραλυσία, το ανίατο, πόρτες του ουρανού, πύλες της Άνω Πόλης. Είναι του Σταυρού η ολάνοιχτη αγκάλη διάπλατα φτερά και κείνοι που με θάρρος τον βαστούν και τον σηκώνουν, φτερακίζουν όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο αέρινα, αιθέριοι οδίτες, ουρανοδρόμοι, λευτερωμένοι απ ότι μπορεί να καθηλώνει τα πόδια τους στο λασπερό βαλτώδες χώμα…

Δυο Κυριακές, σαν κρίκοι και αυτές στην αλυσίδα των ψυχών που παρατάσσονται στις δυο μεριές του ανηφοριού που οδηγεί στον Γολγοθά. Μαζί τους και ο πριν Παραλυτικός με τα τέσσερα αδέλφια του, τους καρδιακούς του φίλους, που αψήφησαν κάποτε τα πρέπει και τα μη τα άσπλαχνα. Κρατά στης ψυχής του τους ώμους τον κράββατό του. Όρθιος πια στέκεται και θωρεί τον Παθόντα Κύριό Του, ν 'ανεβαίνει σέρνοντας το γδαρμένο κορμί Του. Ακόμα η στρωμνή του είναι νωπή από των ωδινών του τα κλάματα, απ της παραλυσίας τους χρόνους και τον καημό.
Στ αυτιά του ηχεί ασίγαστη εκείνη η υπέροχη προσταγή που πόσο την καρτέραγε: Άρον τον κράββατον σου και περιπάτει! Αλλά και εκείνη η απαλλακτική για την ψυχή του λαλιά: Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου! Το έξω και το μέσα του.
Σώμα και ψυχή θεράπευε ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων με δυο του μόνο φράσεις! Στέκεται τώρα στην μια άκρη του ανήφορου και γοερά θρηνεί, που βλέπει τον Ευεργέτη του, πληγωμένο να προχωρά σηκώνοντας το βαρύ φορτίο του κόσμου. Θέλει ν ανταποδώσει και για λίγο βγαίνει στο δρόμο, να τον βοηθήσει που έπεσε, μα ένας που έμαθε πως τον λένε Σίμωνα Κυρηναίο τον προλαβαίνει.
Για λίγο η ματιά του πέφτει στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Θρήνος και εκεί, κλάματα σπαρακτικά! Φωτισμένα πρόσωπα ανθρώπων που…Θεέ μου πως γίνεται και όλους να τους γνωρίζει με τα ονόματά τους! Είναι ο Κωστάκης από το Άργος και ο Μάριος ο λαβωμένος σημαιοφόρος της χαράς, και η Μαρία η ψηλή και η Δήμητρα η Κόντου από την Πάτρα που μόνο την ευπρόσδεκτη απολογία λαχταρούσε και όχι την ίαση, και ο Γιώργος ο Αγρινιώτης ο γιός του Γιατρού και της Μαρίας και ο κυρ-Τάσος ο Μαλαμάς ο αγιασμένος Μανάβης κι ο Σπύρος ο Ανωγειανός που 8 χρονώ πρόλαβε ν αγιάσει και πόσοι ακόμη αμέτρητοι μυώδεις στην ψυχή! Μαζί τους και άλλοι θλιμμένοι, αγνοημένοι, συκοφαντούμενοι, αδικημένοι, καταφρονημένοι, πτωχοί στο πνεύμα, Όσιοι και Μάρτυρες και του κόσμου τούτου του μάταιου οι λοιδωρούμενοι και ονειδιζόμενοι …
Στέκεται εκεί και ο Λάζαρος ο φτωχός και ο πολύαθλος Ιώβ και της Πενταπόλεως ο Άγιος Επίσκοπος και ο Άγιος Μύρων ο Ηρακλειώτης…Να κι η Αγία Υπομονή η ικέτιδά τους η χαριτωμένη και πόσοι ακόμη απειράριθμοι νοσούντες, κοπιώντες και πεφορτισμένοι…
Νιώθουν τον πόνο του αγκαθοστεφανωμένου Υιού της Μαρίας, γνωρίζουν πώς το βάρος του Σταυρού τα πληγωμένα γόνατα κάποτε τα λυγίζει…Στα δικά τους αυτιά ακούγεται άπαυστη εκείνη η πρώτα παράξενη προστακτική του Υιού του Θεού, που καιρό κάνανε να την νοήσουν και να την αγαπήσουν.:
Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι…


Ναι , τώρα ξέρουν καλά πως εκείνα τα λόγια του Κυρίου είχαν την ίδια αξία την θεραπευτική με τα ρήματα που άκουσε ο πρώην παράλυτος!
Τους γιάτρεψαν την ψυχή, γιατί με υπομονή και φιλότιμο, με χαρά και γενναιότητα σήκωσαν το φορτίο και πέταξαν ψηλά με του Σταυρού τους τα ηλότρητα φτερά…
Μια εβδομάδα, δυο Κυριακές στις άκριες της να την ενώνουν…
Και αυτές παραστέκουν στους ματωμένους αναβαθμούς προς τον τόπο του κρανίου…
Η μια Κυριακή στο πλάι του θεραπευμένου παραλυτικού, η άλλη σιμά σε όσους υπέμειναν, δεν απελπίστηκαν, δοξολόγησαν, ευχαρίστησαν, αγκάλιασαν και βάσταξαν σαν φυλαχτό τον πόνο…
Αχ αυτά τα ποδαράκια τους, αχ αυτές οι δυνατές ψυχούλες τους οι μυώδεις, αχ αυτά τα χαμόγελά τους στα απόσκια κοιμητήρια να φανερώνουν τον προορισμό μας!
Μια εβδομάδα, δυο Κυριακές στις άκριες της να την ενώνουν… Στεκόμαστε και εμείς εκεί στο μέσο του δρόμου…
Και ποθούμε ν' ακούσουμε την φωνή του Δεσπότη .
Σαν άνθρωποι καρτεράμε εκείνο το Άρον τον κράββατον…Δειλιάζουμε μπροστά στον Σταυρό και στο Άράτω …
Μα η ψυχή μας ξέρει πως ο, τι κι απ τα δυο ακουστεί, όποια Κυριακή και αν μας πλησιάσει πιότερο, θα ναι για την δική της λύτρωσή, για να πετάξει και αυτή κάποτε λεύτερη στον Αναστάσιμο Ουρανό, αλώβητη από τα βέλη τα πεπυρωμένα που δεν σταματούν να την στοχεύουν…
Ξέρει πως αν σφιχταγκαλιάσει τον πόνο, θα τον κάνει γιατρικό και ελιξίριο που θα της χαρίσει την αληθινή ίαση , την παντοτινή θεραπεία!
Ξέρει πως αν στραφεί και σπαράξει προς τον Πλάστη της, Εκείνος θα την ακούσει και θα σπεύσει να θεραπεύσει και να απαλλάξει, προς το συμφέρον της αιτήσεως όμως …
Εν τω θλίβεσθαί με,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε Σοι κράζω!


Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σ' ένα Αμήν;"(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)
Οι αναφερόμενοι ήρωες, ξεπήδησαν από παλαιότερες ραδιοφωνικές προσευχές, που στην διάρκεια παρελθόντων Σαρακοστών μας έδωσαν δύναμη και ξεδίψασαν την ψυχή μας από την αστείρευτη κρήνη της υπομονής τους…Αυτής που τους οδήγησε στα υπέροχα άνω σκηνώματα. Ιδιαιτέρως αυτή η εκπομπή αφιερώθηκε στην μνήμη του Γιώργου του Αγρινιώτη, γιου του… Γιατρού και της Μαρίας, που κάποτε με τα δικά του αγγελικά φτερά έδωσε την αφορμή να ξεκινήσει το υπέροχο ταξίδι του Εργαστηρίου ¨Παναγία Ελεούσα¨ στην Αιτωλοακαρνανία, για νέους με νοητική υστέρηση, με πληγωμένη νοημοσύνη και συνοδές αναπηρίες... εισιτήρια για τον Παράδεισο .

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~