main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

29 Μαΐ 2012

Πλάθωντας τον πλαστουργό ...( Αυτός που δεν ήξερε να βράζει ούτε νερό ...)


Μια ζωή μαζί …Ο Π. και η Μ. Το πιο αγαπημένο ζευγάρι …Από παιδιά σχεδόν ο ένας στο πλάι του άλλου . Εκεί στην μικρή τους πόλη πάντα τους έβλεπες αγαπημένους πιασμένους χέρι-χέρι να χαίρονται τη ζωή ν αγαπούν αληθινά ο ένας τον άλλο , να αλληλοσυμπληρώνονται ανεπιτήδευτα ,αστείρευτα …Πόσο φρόντιζε ο ένας τον άλλον …Και πόσο άρεσε στην Μ. να περιποιείται τον Π. που ώρες ατέλειωτες δούλευε σκληρά να μην λείψει τίποτα από το όμορφο σπιτικό τους …
-Αχ βρε ψυχή μου της έλεγε …-Κοντά σου ούτε νερό δεν έμαθα να βράζω ! όλα μου τα χεις πάντα έτοιμα… -Αυτό δα έλειπε ! του απαντούσε εκείνη …-Με τόσο ιδρώτα και κόπο κάθε μέρα να μην τα βρίσκεις όλα έτοιμα …Αυτά είναι όλα δική μου δουλειά !!
25 χρόνια παντρεμένοι …Από 19 χρονών εκείνη , λίγο μεγαλύτερος αυτός …Κι έφτιαξαν σπουδαία οικογένεια με τέσσερα παιδιά …τρία αγόρια και ένα κορίτσι .-Τα αγγελούδια μας !!έλεγαν και τα καμάρωναν …-Τα πειραχτήρια μας που δεν αφήνουν ήσυχα τον πατέρα τους -Μα βρε μπαμπά τον πείραζε η μεγάλη τους …-Να μην ξέρεις να βράσεις ένα αβγό !!! Τίποτα δεν έμαθες τόσα χρόνια απ την μαμά ; Γέλαγε καλόκαρδα εκείνος και την απολάμβανε σωστή νοικοκυρούλα να βοηθά πρόθυμα την μάνα της και να καταπιάνεται με όλα …
Μα ήρθε εκείνο το ξημέρωμα που σκοτείνιασε την ζωή τους …Ο Μιχάλης ο μικρότερος ο γιός τους …Συνοδηγός σε αυτοκίνητο …Ξημέρωμα Κυριακής …Αξέχαστης , συννεφιασμένης, μαρτυρικής, βουβής και αβάσταχτα πονεμένης …Κι έγιναν από τότε έτσι όλα τα Κυριακάτικα ξημερώματα ..Τι κι αν όλοι τους έλεγαν ότι είναι πλέον άγγελος στον ουρανό ..Τι κι αν το πίστευαν κι οι ίδιοι πως το στερνοπούλι τους γίνηκε του Χριστού εκλεκτός …Το ξημέρωμα κάθε Κυριακής έβρισκε τον Π. και την Μ. άγρυπνους με τις ορθρινές καμπάνες να παρηγορούν το παράπονό τους .
Εκείνο το πρωινό Κυριακής …έκτης μετά την Ανάσταση και αμέτρητης …μετά από κείνη του χαμού …στέκονταν οι δυο τους μπροστά από τις πύλες της εκκλησιάς που φρουρούν οι Αρχάγγελοι . Και έγινε κάτι που άλλαξε τις Κυριακές τους …Με λευκή στολή είδε ο πατέρας τον Μιχάλη του να βγαίνει από του ιερού την δεξιά την πόρτα …Τον πλησίασε του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο ξέχειλο από ευτυχία και αγαλλίαση …και έπειτα χάθηκε στον κόσμο …Μόνο εκείνος τον είδε και κατάλαβε τότε πως του θρήνου ο καιρός πέπαυται …
Ο Π. που ούτε νερό δεν ήξερε να βράζει έπιασε μια παραμονή Ψυχοσαββάτου Πεντηκοστής να φτιάξει το πρώτο του πρόσφορο …Είχε από μέρες παραγγείλει σφραγίδα φτιαγμένη σε κελί αγιασμένο , Αγιορείτικο …Κι έβαλε την μάνα και την κόρη του να του μάθουν τον τρόπο …Και τα κατάφερε καλά για πρώτη του φορά…Το σταύρωσε , το έβαλε στη φωτιά και έπειτα έγραψε στο ψυχοχάρτι πρώτο το όνομα του Αγγέλου του …Και γαλήνεψε απερίγραπτα .Κι όλες τις ορθρινές καμπάνες τις Αναστάσιμες , όλα τα Κυριακάτικα ξημερώματα αλλιώτικα πια τα πρόσμενε …Αυτός που …ούτε νερό δεν ήξερε να βράζει έγινε προσφοράρης και των ψυχών βοηθός , σώμα Θεού ζυμώνοντας , σκορπίζοντας χαμόγελα στον ουρανό και τους γύρω του …Έγινε αυτή η πιο αγαπημένη του συνήθεια …Να πλάθει τον Πλαστουργό…Και να πηγαίνει το δικό του πρόσφορο αχάραγα κάθε Κυριακή μέσα στο Ιερό στα χέρια του Παπά …Και έπειτα να αντικρίζει εκείνο το ευτυχισμένο χαμόγελο του λαμπροφορεμένου του γιού …
Αληθινή Ιστορία
νώντας σκοπετέας

11 Μαΐ 2012

Του Εγώ το βάρος το αβάσταχτο ...





Σε όσους στέλνουν μηνύματα με καλά λόγια για τις εκπομπές και το ιστολόγιο , ένα ευχαριστώ απο ψυχής ! Τους παρακαλώ όμως να διαβάσουν το κείμενο που ακολουθεί στο οποίο καθρεφτίζεται ο ...αληθινός εαυτός μου-μας ...Χαίρετε αγαπητοί συναμαρτωλοί αδερφοί μου ! (ν.σ)


νας ερες ζηλωτς, μ πλούσια δράση, εδε κάποτε να νειρο. διος μς τ χει περιγράψει ς ξς:
«Καθόμουνα στν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι ξαντλημένος π τν ργασία. Τ σμα μου πονοσε π’ τ μεγάλη κόπωση.
Πολλο στν νορία μου ζητοσαν τν πολύτιμο «Μαργαρίτη». Κα πολλο τν εχαν βρε. νορία μου προόδευε π κάθε ποψη. ψυχ μου πλημμύριζε π χαρά, λπίδα κα θάρρος. Τ κηρύγματά μου καναν μεγάλη ντύπωση. Πολλο προσήρχοντο στν ξομολόγηση. κκλησία μου ταν πάντοτε σφυκτικ γεμάτη. Εχα κατορθώσει ν κινητοποιήσω λόκληρη τν νορία.
κανοποιημένος π’ λα, ργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρις ξαντλήσεως. ν σκεπτόμουνα λα ατ, χωρς ν τ καταλάβω, μ πρε πνος. Τότε συνέβη τ ξς, πο θ σς περιγράψω:
νας ξένος μπκε στ δωμάτιο χωρς ν χτυπήσει τν πόρτα. Τ πρόσωπό του ταν γλυκ κι εχε μεγάλη πνευματικότητα. ταν καλ ντυμένος κα κρατοσε στ χέρι του μερικ ργανα χημικο ργαστηρίου. λη του μφάνιση προκαλοσε παράξενη ντύπωση. ξένος μ πλησίασε. Κι ν μο πλωνε τ χέρι του γι ν μ χαιρετήσει, μ ρώτησε:
ς πάει ζλος σου;
ρώτηση ατ μο προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατ μουν πολ κανοποιημένος μ τ ζήλο μου. Κα δν εχα καμία μφιβολία, πς κι ατς ξένος θ ταν πολ χαρούμενος, ν τν γνώριζε.
Τότε, πως θυμμαι π’ τ νειρό μου, γι ν το δείξω πόση ξία χει ζλος μου, σν ν βγαλα π’ τ στθος μου μι συμπαγ μζα, πο κτινοβολοσε σν χρυσάφι. Το τν βαλα στ χέρι κα το λέω:
τς εναι ζλος μου.
κενος τν πρε κα τ ζύγισε προσεκτικ πάνω στ ζυγαρι του:
-Ζυγίζει πενντα κιλά, μο λέει σοβαρά.
γ μόλις πο μποροσα ν συγκρατήσω τ χαρ μου γι τ βάρος ατό. κενος μως μ σοβαρότητα, σημείωσε τ βάρος σ’ να χαρτ κα συνέχισε τν ξέτασή του.
σπασε τ μζα κείνη σ κομμάτια κα τν βαλε μέσα σ’ να χημικ τηγάνι πάνω στ φωτιά. ταν μζα λειωσε κα καθαρίστηκε, τν βγαλε π’ τ φωτιά. Ξεχώρισε τ διάφορα στοιχεα. ταν ατ κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τ γγιζε μ’ να σφυράκι κα ζύγιζε τ βάρος κάθε κομματιο πάνω στ χαρτί.
ταν τελείωσε, μο ριξε μι ματι γεμάτη π συμπόνια κα μο λέει:
χομαι ν σ λυπηθε Θες κα ν σωθες.
Κι μέσως, γκατέλειψε τ δωμάτιο.
Στ χαρτ πο μο φησε στ τραπέζι, ταν γραμμένα τ ξς:
νάλυσις το ζήλου το ερέως Χ.
Συνολικν βάρος: 50 κιλ
προσεκτικ νάλυσις παρουσιάζει τ ξς στοιχεα:
• Φανατισμός: 5 κιλά.
• Προσωπικ φιλοδοξία: 15 κιλά.
• Φιλοχρηματία: 12 κιλά.
• Τάση πρς πιβολ κα κυριαρχία πάνω στς ψυχές: 8 κιλά.
πίδειξις: 10 κιλ παρ 20 γραμμάρια.
γάπη πρς τν Θεό: 10 γραμμάρια.
γάπη πρς τος νθρώπους: 10 γραμμάρια.
Σύνολον: 50 κιλά.
παράξενη συμπεριφορ το ξένου κα ματι μ τν ποία μ ποχαιρέτησε, μο μετέδωσαν κάποια νησυχία. Μ ταν εδα τ ποτέλεσμα τς ξετάσεώς του, νοιωσα τ γόνατά μου ν λυγίζουν.
Θέλησα στν ρχ ν’ μφισβητήσω τν ρθότητα τν ριθμν. Μ κείνη τ στιγμ κουσα ναν ναστεναγμ το ξένου, πο εχε φθάσει στν ξώπορτα. ρέμησα κι ρχισα ν σκέπτομαι πι ψύχραιμα. Μ καθς σκεπτόμουν, σκοτείνιασε μπροστ μου. Δν μποροσα ν διαβάσω τ χαρτί, πο κρατοσα στ χέρια μου. γωνία κα φόβος μ κατέλαβαν. Στ χείλη μου λθε κραυγή:
-Κύριε, σσον με…
ριξα πάλι μι ματι στ χαρτί. Ξαφνικά, μεταμορφώθηκε ατ σ’ ναν λοκάθαρο καθρέπτη, πο καθρέπτιζε τν καρδι μου. νοιωσα κα νεγνώρισα τν κατάστασή μου. Μ δάκρυα στ μάτια παρακαλοσα τν Κύριο ν μ’ λευθερώσει π’ τ ΕΓΩ μου. Τέλος, ξύπνησα μ μι κραυγ γωνίας.
Στ περασμένα χρόνια, παρακαλοσα τν Θε ν μ σώσει π διαφόρους κινδύνους. Μ π τν μέρα κείνη, ρχισα ν παρακαλ τν Θε ν μ’ λευθερώσει π τ δικ μου ΕΓΩ.
Γι πολ καιρ νοιωθα ταραγμένος. Τέλος, στερα π πίμονες προσευχές, νοιωσα τ φς το Κυρίου ν πλημμυρίζει τν καρδι μου κα ν καίει τ’ γκάθια το γωκεντρισμο μου. ταν Κύριος μ καλέσει κοντ Του, θ Τν εχαριστήσω λόθερμα γι τν ποκάλυψη κείνης τς μέρας, γιατ μο φανέρωσε τότε τν ληθιν αυτ μου κα δήγησε τ πόδια μου στν πι στενό, λλ κα πι μορφο δρόμο. π τότε κάθε μέρα νανέωνα τς ποφάσεις μου.
κείνη πίσκεψη πο μο κανε κενος πο «τάζει καρδίας κα νεφρούς» (πρβλ. Ψαλμ. 7:10), μ κανε λλον νθρωπο κα φέλησε πολ τν ργασία μου».
ρθρο π τ περιοδικ «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» (1-11-1956), τ ποο εχε φυλάξει στ ρχεο του ὁἀείμνηστος Γέροντας, πατρ ρσένιος Κομπούγιας, το συχαστηρίου «Παναγία Γοργοεπήκοος» στἡὴ Ναύπακτο... όπως μας το παρουσίασε ο ευλογημένος π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος σε ένα απο τα αμέτρητα ψυχωφελή πονήματά του .
πηγή : www.agiazoni.gr

4 Μαΐ 2012

Έχω άνθρωπο ( Του Παραλύτου )


Περνούν από δίπλα σου αδιάφοροι …Μοιάζουν για δυνατοί , μα δεν είναι… Τόσο καιρό καρτεράς και το παράπονό σου το πνίγεις μέσα σου καλά … Να είναι τόσο σιμά σου η πηγή της γιατρειάς και τα πόδια σου να μην σε κρατάνε … Ν ακούς δίπλα σου να κυλά το ύδωρ το ζωήρυτον , του Θεού η ορμή , και να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να σου σταλάξει λίγο στα σφαλισμένα σου χείλη … Ανήμπορος στέκεσαι και θωρείς τους άλλους με την παράλυτη ψυχή βιαστικά να πίνουν , να πίνουν μα να μην ξεδιψούν….Και έπειτα να αναρωτιούνται το γιατί … Κι ήρθε αργά και στάθηκε δίπλα σου αδερφός …Ένοιωσες πως ήταν ο ίδιος ο Χριστός … Σε βάσταξε με μια ματιά που έσταζε κουράγιο , με μια λέξη που έκανε την ξεχασμένη ελπίδα να σταθεί και πάλι ορθή… Κι έκανες το πρώτο βήμα ! Και βγήκε από μέσα σου φωνή δοξαστική , ψηλά να φτάσει ! Κύριε Άνθρωπο έχω ! 
Νώντας Σκοπετέας 
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~