Τη ΙΓ
΄του αυτού μηνός μνήμη Φωτίου Κόντογλου.
Ο κυρ-Φώτης
πλήρωνε ακριβό ένα άστρο του ουρανού , ένα καληνύχτισμα γρύλου , ένα θρόισμα
στ΄ακροθάλασσο...
Φώναζε
το όχι με τη σιωπή του και τα δάκρυα του, τα βουτηγμένα στο μελάνι και στις ψυχομπογιές της μνήμης ...
Λέρωνε
με λάσπη και σκόνη τα γυμνά του πόδια σαν σεργιανούσε στης απλής ζωής τον
Παράδεισο , με χρώμα αναδεμένο με το αίμα των μαρτύρων ένιβε τα ευλογημένα χέρια
του.
Λευκοντυμένη
η ψυχούλα του , απείραχτη από του κόσμου το φτιασιδωμένα σκεπάσματα .
Λεβέντης
, Γίγαντας ταπεινός, σαν τους ήρωες των αξύπνητων ονείρων του .
Αν
ζούσε σήμερα θα κοίταζε στα μάτια τον καθένα μας , αναζητώντας στο βάθος τους ,
την λυτρωτική μας καρδιά , την συντετριμμένη ....
Αυτή
που συνεχίζει να καθεύδει , σκεπασμένη στο κρύο καλοκαίρι ...
Νώντας Σκοπετέας
