main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

29 Δεκ 2022

Του Ουρανού το ρεβεγιόν...(Πρωτοχρονιά με τους ταπεινούς)

 «…ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοί σε ἀντικαλέσωσι, καὶ γενήσεταί σοι ἀνταπόδομα. ἀλλ᾿ ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς, καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.

«…ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε( Λουκ,ΙΔ, 12-14,21)

Έρχονται οι Άγιες μέρες του δωδεκαημέρου. Ο καθένας διαφορετικά συναισθάνεται τη σπουδαιότητα αυτών των ημερών. Κάποιοι κάνουν πλάνα και σχέδια για ρεβεγιόν και καλεσμένους…Ανταποδοτικά, συμφεροντολογικά, με το βλέμμα στο μέλλον, με προοπτική, με μια, έστω και λανθάνουσα, υστεροβουλία. Υπάρχουν όμως και μερικοί, έστω και ελάχιστοι, που όλη τους τη  ζωή την περνούν ανάμεσα στα Θεϊκά λόγια του Ευαγγελίου. Τα Χριστουγενιάτικα...πλάνα για εκείνους, αρχινάνε την Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, με την παραβολή του μεγάλου Δείπνου. Ξεκινούν τότε και κείνοι να κάνουν τα δικά τους ξεχωριστά σχέδια για τις ημέρες που έρχονται. Ζουν με το Ευαγγέλιο ή καλύτερα, ζουν το Ευαγγέλιο. Η λίστα με τους καλεσμένους αυτών των μακαρίων γράφεται και συμπληρώνεται ολοένα, ιδιαιτέρως αυτήν την προεόρτια Κυριακή! Σαν προσκαλούνται απ' τον Χριστό μας, να βιώσουν στην πράξη την παραβολή του μεγάλου Δείπνου! Δεν καλούν λοιπόν  φίλους, ημετέρους αρεστούς και συνεργάτες της ανταπόδοσης…Ψάχνουν να βρουν ταπεινούς  και ταπεινωμένους, που παλεύουν με τον ιδρώτα του καμάτου τους, να μην απελπιστούν από  τις καθημερινές δυσκολίες και ύστερα εισέρχονται όλοι μαζί  στην πνευματική τράπεζα την ουράνια. Απόψε λοιπόν θα σας διηγηθούμε για τους φετινούς μας καλεσμένους!

Μέσα σε σπηλιές, ανεμοδαρμένα καταφύγια ψυχών που διψούν τον Κύριο. Μέσα σε ανήλιαγα σπίτια Εκκλησιές, με προσκυνητάρια κεροφώτιστα και τα αγιωτικά κειμήλια να καθρεφτίζουν το ιλαρό το Φως. Με ήχους της θάλασσας που τάματα και απάγκια λυτρωτικά  ξέρει να φανερώνει. Με την ευχή της  γονατιστής μάνας και  της καμπάνας  τον αχό από την μακρινή την πατρίδα,  να σημαίνει το ξημέρωμα της μεγάλης γιορτής. Το Άγιο δωδεκαήμερο, συντροφιά με τους ταπεινούς ήρωές μας. Βγαλμένο από τη ζωή των μακαρίων, που ξέρουν το γιατί γιορτάζουν και κυρίως το γιατί ζουν!

Ταπεινοί Γίγαντες, όπως τόσο συχνά στα μοσχοθυμιατισμένα αναστάσιμα γραφτά του μας τους συστήνει με δάκρυα χαράς ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου…Δεν είναι γεννήματα της φαντασίας του ψυχογράφου ης Ρωμιοσύνης! Κάπου τους έχουμε όλοι μας συναντήσει…και πολλές φορές, αλίμονο, τους έχουμε λοιδορήσει, λόγω, έργω, ή διανοία, κλείνοντάς τους ερμητικά  την πόρτα της ψυχής μας…

Αυτοί να είναι  οι δικοί μας καλεσμένοι αδελφοί μου στου Ουρανού το ρεβεγιόν! Θα μας κεράσουν και αυτοί, όχι κάτι γαστριμαργικά ευφάνταστο και δυσεύρετο, μα ένα τόσο δα κουφετάκι…που η γλυκύτητά του όμως, απερίγραπτα μελισταγή κάνει ξανά τα χείλη και τα στόματά μας, κάθε που η μάνα μνήμη ανακαλεί εκείνη την επίγευση του πρώτου κεράσματος σαν τους αντικρίσαμε! 

Όπως η λέξη κόσμος κατά τον Άγιο Ισάακ τον Σύρο, των δακρύων τον μύστη, είναι ένας ορμαθός όλων των παθών, των θεομίσητων ροπών, των κακών επιθυμιών  και των ολέθριων συρμών, έτσι και η λέξη ταπεινός συγγενεύει εξ αίματος Της άκρας Ταπείνωσης, όλες τις υψοποιές αρετές, τις θεάρεστες συνήθειες και το θαυμαστό αυτό μικρό ποίμνιο, που του κόσμου αποξενωμένο, έχει τον νουν και της καρδιάς τα όμματα μόνο στον Ουρανό και ποτέ στα χαμερπή του κόσμου.

Σε αυτές τις γιορτάδες, ας ανακαλύψει η μνήμη και η ψυχή τέτοιους ταπεινούς ανθρώπους, θριαμβευτές του θείου ελέους και να τους αγαπήσει, διάπλατα μα κυρίως ανυπόκριτα… "Τα μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε  μ᾿ αὐτὰ τα δάκρυα  ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς" όπως πολύ όμορφα σημειώνει ο ίδιος ο Κόντογλου …

Να θυμηθούμε ξανά και λυτρωτικά, αυτό που τόσο μοναδικά μας προέτρεπε ο Κυρ -Φώτης, να ζούμε αληθινά. Αληθινή ζωή είναι μονάχα η εν Χριστώ ζωή  και αληθινή χαρά... η πονεμένη. "Καλό είναι να υπάρχεις έλεγε  αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα...έλεγε!

  Μέσα από κείμενα παραμυθίες θα τους συναντήσουμε σήμερα  και θα τους καλέσουμε κοντά μας! Ελάτε, καθίστε στο τραπέζι μας! Εσείς οι πιο δικοί μας! Μαζί με τον Χριστό την Παναγία Μητέρα μας και τον Ουρανοφάντορα προστάτη μας! Άγνωστοι ως χθες…Πλέον καταδικοί μας! Έτσι όπως λαχταράμε να μας αποκαλέσει κάποτε ο ίδιος ο Ουράνιος Οικοδεσπότης, όταν θα φέρει το βλέμμα Του πάνω μας και θα μας συγκαταριθμήσει…Καταδικοί του Χριστού  και όχι κατάδικοι του σκοταδιού…Ένας τόνος και μια αιωνιότητα…Το φως και το σκοτάδι,  η κρίση και η Ανάσταση, η αγαθότητα και η φαυλότητα που, αλίμονο, επικράτησε (για το καλό…!) τούτες τις άγιες ημέρες, να έχει την τιμητική της…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από νέα  ομότιτλη εκπομπή με κάποια επιλεγμένα τμήματα από παλαιότερη του 2013

Δεν ξέρουμε πότε ακούς τούτη την εκπομπή...Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2023, ή στο Άγιο ξημέρωμά της...Έκλεισες την πόρτα στο πολύβουο και στο πολύφωτο και έμεινες στο ταμείον σου, με το φως ενός καθαρού κεριού, μόνος μόνω Θεώ, να Τον εκλιπαρείς για παράταση στην παράταση του ελέους Του. Πριν λίγο στο... ρεβεγιόν των θλιμμένων ελπιζόντων, στην αγρυπνία του νέου έτους, γεύτηκες οίνο και ψωμί και ο Χριστός έγινε πάλι της καρδιάς σου κατακτητής και κατοικητής, ο πιο ειρηνικός, ο πιο χαροποιός, ο πιο ζωοποιός! Σε τέτοιες αληθινά χαρούμενες στιγμές ίσως να  συναντιόμαστε! Καλή και Θεάρεστη να ναι η νέα χρονιά!

Καλή Πρωτοχρονιά! Με τους ταπεινούς! Τους ελαχίστους των αδελφών Του! Σαν να ακούγεται η φωνή του Κυρίου σε μια αλλιώτικη έκφανση της Ευαγγελικής περικοπής την Κυριακή της κρίσεως… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μουΑν με αυτούς περάσατε την Πρωτοχρονιά με εμένα την περάσατε! 


Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~