....Πάντα έβρισκε χρόνο, παρά το γεμάτο πρόγραμμα του, για να παρηγορεί και να στηρίζει με διάφορα μέσα και τρόπους τους εν τω κόσμω αγωνιζόμενους αδελφούς. Τους έστελνε επιστολές συνοδευόμενες με αγιορείτικες ευλογίες όπως λουλούδια, ρίγανη κλπ.
Μία από τις πνευματικές του δραστηριότητες ήταν και οι ομιλίες που έκανε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, μετά από πρόσκληση των Αρχιερέων ή διάφορων τοπικών συλλόγων. Αυτές οι ομιλίες του εμπλουτιζόμενες κατόπιν απετέλεσαν τα διάφορα βιβλία που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Ορθόδοξος Κυψέλη». Χαρακτηριστικό της επιμέλειας των διαφόρων ομιλιών του ήταν ότι μαζί με την ομιλία πάντα είχε εκδόσει κάποιο σχετικό κείμενο στα χέρια των ακροατών του, για μια περισσότερη κατανόηση των λεγομένων του.
Μία απόδειξη του πόσο ήταν κάτοχος της θεολογίας των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων, καθώς επίσης και των λεπτοτάτων εννοιών της νηπτικής και ησυχαστικής παραδόσεως, υπήρξαν οι συνεντεύξεις που έδωσε εδώ στο μοναστήρι μας στον κύριο Μανώλη Μελινό. Όπως ομολογούσε και ο ίδιος είχε ετοιμάσει ένα ερωτηματολόγιο με 70 ερωτήσεις πνευματικού περιεχομένου και χωρίς να τον έχει προειδοποιήσει, θαύμασε την ευχέρεια του να του δίνει απαντήσεις, που μαρτυρούσαν την εξαίρετη θεολογική κατάρτισή του. Καρπός αυτών των συνεντεύξεων είναι ο 11ος τόμος της σειράς «Πείρα Πατέρων» του κ. Μελινού.
Μία άλλη πνευματική διακονία του ήταν οι ομιλίες που έκανε μετά το Απόδειπνο εις τους προσκυνητάς, είτε στον εξωνάρθηκα - είτε στο Αρχονταρίκι της μονής.
Βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο (ασθένειες, διάφορα προβλήματα) των προσκυνητών θυσίαζε την ησυχία του και ασχολείτο με τα προβλήματά τους, παρ' όλο που όσο περνούσε ο καιρός καταβαλλόταν από τις διάφορες ασθένειες και από τον καθημερινό κόπο της μοναχικής ασκήσεως.
Του άρεσε να μην χάνονται αλλά να συνεχίζονται διάφορες παραδοσιακές μοναχικές ασχολίες όπως οι παγκοινιές, που αναφερθήκαμε προηγουμένως, για το μάζεμα των ελιών, των φουντουκιών, αλλά και του τρύγου των σταφυλιών, κ.α.
Αυτές οι παγκοινιές ήταν ευλογημένες συναντήσεις μεταξύ μας, που αναθέρμεναν τον ζήλο μας, καθώς λέγαμε την ευχή εκφώνως και καθώς ακούγαμε κατά τη διάρκεια του μικρού διαλείμματος από το στόμα του διάφορες ιστορίες - γεγονότα, από την ζωή των παλαιοτέρων μοναχών που γνώριζε.
Μας μένει αλησμόνητη η πηγαία χαρά και ο παιδικός ενθουσιασμός του καθώς μας μιλούσε, αλλά και της ευθύνης που ένοιωθε ώστε να μεταδώσει και στους νεωτέρους ό,τι ζούσε και γνώριζε. Αυτός δε ο ενθουσιασμός και αυθορμητισμός του δεν «τον παρέσυρε» αλλά μας εντυπωσίαζε που τον συνείχε η ευθύνη, ώστε να τηρείται ακριβέστατα το πρόγραμμά μας. Ενώ μας μιλούσε και μας έλκυε με τις ωραίες μοναχικές ιστορίες του, κάποια στιγμή μας φώναζε: σηκωθείτε πατέρες να συνεχίσουμε την διακονία μας.
Ήταν πολλά τα άνθη των χαρισμάτων του πατρός Μαρκέλλου, όσα τον είχε προικίσει η Θεία Χάρις και όσα απέκτησε με τους επίμονους αγώνας του, τα οποία θα πρέπει μελλοντικά κάποιος να αναλάβει την συλλογή όλων αυτών των στοιχείων για να φανερώσουν τον πνευματικό πλούτο που έκρυβε αυτή ή σύγχρονη Αγιορειτική μορφή.
Ας έλθωμε τώρα στο θέμα της ασθενείας του, που τελικά τον οδήγησε στον θάνατο, αν και σε όλη την μοναχική του ζωή στην μονή μας κατατρυχόταν από διάφορες ασθένειες (ζαλάδες, οσφυαλγίες, φλεβική ανεπάρκεια, δύσπνοιες κ.α.).
Κατά την διάρκεια του 2005 και συγκεκριμένα την διάρκεια της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου τον έζωσαν δυνατοί πόνοι που τους απέδωσε «στη μέση του» από την οποία έπασχε, από παλαιότερα (δισκοπάθεια).
Σκόπευε να βγει στη Θεσ/νίκη μετά την νηστεία της Παναγίας, αλλά οι πόνοι ήσαν τόσο δυνατοί και συνεχείς -μέρα νύχτα- που τον ανάγκασαν να βγει και παρά την θέλησή του την άλλη μέρα της Μεταμορφώσεως. Έλεγε χαρακτηριστικά: Παναγία μου δεν ήμουν άξιος να μείνω στις παρακλήσεις σου και στην γιορτή σου!
Οι πόνοι του ήσαν τόσο δυνατοί που δεν μπορούσε ούτε να αναπνεύσει, ούτε να ξαπλώσει σε κρεβάτι, αλλά καθόταν μόνο καθιστός.
Τελικά με τις ιατρικές εξετάσεις διαγνώσθηκε η νόσος του καρκίνου στο παχύ έντερο, με μεταστάσεις σε αρκετά μέλη του σώματος. Αμέσως έγινε η εγχείρηση και εγώ με την εντολή του Γέροντος βγήκα στη Θεσ/νίκη να του συμπαρασταθώ σαν διακονητής στην δοκιμασία του.
Η εγχείρηση έγινε στο Νοσοκομείο του Παπανικολάου, με την άμεση συμπαράσταση και υποστήριξη του κ. Κωνσταντίνου Κάτση, πνευματικού αδελφού και φίλου της μονής μας, ο οποίος προΐσταται ως αρχίατρος στην ιατρική μονάδα «express servise». Η μετεγχειριτική παραμονή μας στο νοσοκομείο ηταν στην 4η χειρουργική κλινική με μία εξαίρετη φροντίδα του νοσηλευτικού προσωπικού. Όλως ιδιαιτέρως μας έβαλλαν σε ένα δωμάτιο με δυο κρεβάτια για να μπορώ και εγώ να ξεκουράζομαι.
Ο π. Μάρκελλος με την πνευματική ακτινοβολία του είχε γίνει γνωστός στο χώρο του νοσοκομείου, απ' όπου ερχόταν πλήθος ανθρώπων να τον επισκεφθούν (όχι μόνο ασθενείς αλλά και ιατροί - νοσοκόμες).
Ιδιαίτερα μετά την εγχείρηση οι πόνοι του ήσαν αβάστακτοι και μαρτυρικοί. Είχε φοβερή δύσπνοια και οι νύκτες του φαίνονταν χρόνια, αξεπέραστες, μέσα στους φρικτούς πόνους πού δοκίμαζε. Αλλά και σε όλη τη διάρκεια του ενός έτους και περισσότερο, που κράτησε η δοκιμασία του οι πόνοι του ήταν δριμύτατοι. Κάθε βράδυ σκεπτόταν πως θα περάσω πάλι αυτή την βραδυά.
Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη την περίοδο ήταν, πως, παρ' όλους τούς φρικτούς πόνους του έβρισκε την δύναμη με μία ιδιαίτερη πνευματική ευφορία να ομιλεί στους πολυπληθείς επισκέπτας του και να τους στηρίζει στα δικά τους προβλήματα. Περνούσε πάρα πολύς κόσμος, άνθρωποι δηλαδή που είχαν από πριν μεγάλο δέσιμο μαζί του. Έτσι μάθαμε εκ των πραγμάτων ότι ο π. Μάρκελλος βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο, ποικιλοτρόπως. Απαντούσε κυρίως από το τηλέφωνο της μονής σε πολλούς που τον ζητούσαν γιατί δεν ήθελε να έχει μαζί του κινητό, που θα τον αποσπούσε από την συνεχή εσωτερική πνευματική εργασία του. Σε πολλούς έστελνε βιβλία, διάφορα χειρόγραφα πνευματικού περιεχομένου που τα φιλοκαλούσε ο ίδιος.
Αυτή η ευγενής διάθεσή του να ανταποκρίνεται προς όλους τους επισκέπτας είχε πολύ κόστος γι' αυτόν, γιατί αμέσως μετά που έφευγαν του δημιουργείτο κρίσις και επιδείνωσις. Στην διάρκεια των 3 πρώτων μετεγχειρητικών μηνών συνέβη να δημιουργηθεί συρρίγιον πάνω στην εγχείρηση ώστε να λένε και να απορούν οι γιατροί, πως τον βρίσκουν συνεχείς επιδεινώσεις της ασθενείας του.
Σε όλην αυτήν την πολυώδυνη δοκιμασία του δεν υπέστελλε την σημαία αλλά έβρισκε δύναμη και με χαρά ασχολείτο στο να διαβάζει και να συγγράφει νέα χειρόγραφα πνευματικού περιεχομένου.
Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό είναι το έξης: Μια μέρα ενώ ήταν καθιστός στο κρεβάτι και έγραφε πάνω στα πόδια του σημειώσεις, τον επισκέφθηκε στο δωμάτιό του ο υπεύθυνος γιατρός του και με ενδιαφέρον τον ρώτησε τι γράφει. Αυτός δε με ένα χαρίεν πρόσωπο του απαντά, δείχνοντάς του την επικεφαλίδα του κειμένου που έγραφε. «περί του αφθάρτου και ουρανίου σώματός μας», τώρα που κατέπεσε το φθαρτόν σώμα μου, γράφω για το ουράνιο και άφθαρτο σώμα.
Ένα μεγάλο στήριγμα στην δοκιμασία του ήταν η συμπαράσταση που έννιωθε από τον Γέροντα Εφραίμ, ο οποίος από το μεγάλο ενδιαφέρον και την αγάπη που έτρεφε απέναντί του τον έπαιρνε τακτικά τηλέφωνο από την Αριζόνα της Αμερικής. Αφού μάθαινε τα σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του επί πολλήν ώρα τον στήριζε και τον νουθετούσε με τις θεόσοφες συμβουλές του. Ιδιαίτερα του συνιστούσε να μην χάση την ζέση της προσευχής.
Επίσης μεγάλη ανακούφιση έννιωθε από την συχνή συμπαράσταση και το μεγάλο ενδιαφέρον του Γέροντός μας Φιλοθέου, ο οποίος τακτικά έβγαινε στο Νοσοκομείο για να τον στηρίξει και να του διαβάζει ειδικές ευχές από το ευχολόγιον της Εκκλησίας μας.
Όταν έβρισκα ευκαιρία πήγαινα σε νυκτερινές λειτουργίες σε διάφορους ιερούς ναούς. Όταν επέστρεφα πάντα με περίμενε και έκανε τον κόπο να σηκωθεί από το κρεβάτι, μου έβαζε μετάνοια και με πολλή ταπεινότητα ζητούσε να μου ασπασθεί το χέρι για να λάβει και αυτός την ευλογία της Θείας Λειτουργίας και Θείας Κοινωνίας.
Κάποια φορά πού είχα πάει σε μια αγρυπνία στη μονή της Σουρωτής, όταν επέστρεψα μου εκμυστηρεύτηκε μία δαιμονική επίθεση που δέχτηκε βλέποντας τον κοινό εχθρό σαν μανιασμένη Τίγρη.
Ήταν χαρακτηριστικό της φιλοπονίας του και της ακριβείας του στα μοναχικά του καθήκοντα ότι όλη κυριολεκτικά την ήμέρα αλλά και όλη την νύκτα εξαιτίας της αϋπνίας του δεν έφευγε το 300αρι κομποσχοίνι από τα χέρια του, καθώς κάθε κόμπο τον συνόδευε με το σημείο του σταυρού.
Το άλλο αξιοσημείωτο είναι, ότι, παρ' όλο το πλήθος των επισκεπτών και των γιατρών που διέρχονταν από το δωμάτιό του, έβρισκε χρόνο να διαβάζομε όλες τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Μόλις έφευγε μία ομάδα επισκεπτών και ήταν η ώρα της ακολουθίας με εγρήγορση μου έλεγε φέρε τα βιβλία να κάνομε την ακολουθία, πριν έλθει άλλη ομάδα.
Αν έρχονταν ενδιαμέσως άλλοι επισκέπτες κάθονταν και αυτοί και συμμετείχαν στην ακολουθία και τους είναι αξέχαστη η πνευματική εκείνη ατμόσφαιρα που δημιουργείτο.
Μετά από όλη αυτή την μετεγχειριτική και οδυνηρή περίοδο των 3 μηνών επιστρέψαμε στη μονή μας με μία καλυτέρευση της υγείας του και με ελπίδα δια το μέλλον, όπως του έδιναν οι γιατροί, επιθυμώντας, όσο χρόνο του έδινε πλέον ο Κύριος να τον αφιερώσει στην διακονία, τόσο προφορική, όσο και γραπτή του πλησίον.
Έτσι ξανάρχισε σιγά-σιγά τις παλαιές ασχολίες του, παίρνοντας το καλαθάκι του και επισκεπτόμενος τα διάφορα περιβόλια γύρω στη μονή, που τα είχε δημιουργήσει εκ του μηδενός και αναγιγνώσκων την Αγία Γραφή και διάφορα άλλα πατερικά βιβλία.
Όπως είπαμε και πιο πριν δεν σταμάτησε την συγγραφή, αλλά έγραφε διάφορα χειρόγραφα και τώρα μάλιστα μέσα από το πρίσμα του πόνου και του θανάτου το περιεχόμενο έπαιρνε ιδιαίτερη αξία και μεταρσίωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το τελευταίο έργο του περί θανάτου, παραδείσου και κολάσεως και έτσι ημιτελές το εξέδωσε η Ορθόδοξος Κυψέλη και διαμοιράστηκε στους προσκυνητάς την διάρκεια του 40μέρου μνημοσύνου του.
Μετά από ένα διάστημα στο μοναστήρι άρχισαν οι χημειοθεραπείες, οπότε βγαίναμε κάθε 20 ήμέρες στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και συγκεκριμένα στην γαστρεντερολογική κλινική. Οι χημειοθεραπείες βέβαια είχαν πολλές παρενέργειες (ζαλάδες, μεγάλο πρίξιμο στα πόδια, παραμόρφωση του προσώπου του και πτώση των τριχών της κεφαλής και των γενίων του κ.ά.). Φιλοξενούμασταν στο μεγάλο και άνετο σπίτι της ευλαβούς και φιλομονάχου κ. Ελένης Σιμωνίδου, η οποία με πολύ κόπο και θυσία μας συμπαραστέκονταν μαζί με το φιλομόναχο ζεύγος και αδελφικούς φίλους μας Αλεξάνδρα και Νικόλαο Ζουρνατζόγλου. Είναι αδύνατον να περιγράψω την ηρωικοί τους συμπαράσταση, που εκτός από όλα τα άλλα ιδιαίτερα την νύκτα παρέμεναν σε κατάσταση ετοιμότητος καί αϋπνίας για να μας συμπαρασταθούν στις κρίσεις που συχνά καταλαμβανόταν. Τα γράφω αυτά παρόλο πού προσκρούουν στη ταπείνωσή τους και στην ανιδιοτελή και φιλόχριστη διάθεσή τους. Είμαστε πολλαπλώς ευγνώμονες απέναντί τους για όλη την προσφορά τους.
Ευρισκόμενοι στην οικία της κ. Ελένης συνέβη πολλές φορές να συγκεντρωθούν πολλοί γνωστοί πνευματικοί αδελφοί και ο π. Μάρκελλος για πολλή ώρα μας μιλούσε σχετικά και εκπληττόμασταν με την χάρη την πνευματική με την οποία μας δίδασκε. Μας ανέφερε και πολλές εμπειρίες του από τα χρόνια που έζησε σαν δάσκαλος σε ακριτικές περιοχές, πριν απαρνηθεί τον κόσμο και γίνει μοναχός.
Όσο περνούσε ο καιρός τόσο και κατέπιπτε σωματικά ώστε είχε γίνει αγνώριστος. Επειδή ποτέ δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι, διότι η υπτία θέση του αύξανε τον πόνο και επειδή ήταν όλο το 24ωρο καθιστός, ο κόπος τον έκανε να γέρνει προς τα δεξιά με απoτέλεσμα να σκεβρώσει η σπονδυλική του στήλη και να φαίνεται ένα διπλωμένο στα δύο γεροντάκι.
Στην τελευταία εξέλιξη του καρκίνου δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρήξιμο από την κοιλιακή χώρα μέχρι τα πέλματα των ποδιών του.
Ευρισκόμενοι στο Νοσοκομείο και παρ' όλη την προσπάθεια των γιατρών να ξεπεράσουν τα προβλήματα που είχαν προκύψει, συνέβη μία ημέρα Παρασκευή μία κατακόρυφη καθίζηση στον οργανισμό του. Συνειδητοποιώντας ότι βάδιζε προς το τέλος ζήτησε επίμονα -παρ' όλες τις αντιδράσεις των γιατρών ό,τι στη μονή δεν υπάρχουν τα ιατρικά μέσα προς συμπαράστασή του- να επιστρέψει αμέσως ώστε να κοιμηθεί, στην μετάνοιά του, μέσα στο περιβόλι της Παναγίας.
Αυτό ήταν και ιδιαίτερη επιθυμία του Γέροντος της μονής μας, το να έλθει εγκαίρως κοντά στους πατέρες και αδελφούς για να χαρεί την συναναστροφή μαζί τους και να αισθανθεί την μοναχική ζεστασιά που αισθάνεται ένας μοναχός στο μοναστήρι του.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα που είχε κορυφωθεί η αγωνία όλων μας με την άσχημη εξέλιξη της ασθενείας του, επληθύνθησαν οι παρακλήσεις και οι προσευχές όλων των πατέρων. Η τελευταία νύκτα Σάββατο προς Κυριακή μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένας προσωπικός Γολγοθάς. Είχαν αχρηστευθεί όλα τα όργανα του σώματός του, εξαιτίας της επιδεινώσεως του καρκίνου και έχοντας παντελή έλλειψη οξυγόνου στον οργανισμό του χρειάστηκε να του κάνουν δυο φορές παρακέντηση, αφαιρώντας του από την πλάτη αιματώδες υγρό.
Προς τα ξημερώματα ήλθαν εσπευσμένα μερικά συγγενικά του πρόσωπα για να τον αποχαιρετήσουν, διότι είχαμε κανονίσει να έλθει το ασθενοφόρο για να μας μεταφέρει επειγόντως στην μονή μας.
Ήταν συγκινητικές οι στιγμές, όπου εκτός από τους συγγενείς του μαζεύτηκαν και άλλοι πνευματικοί αδελφοί για να του προσφέρουν τον τελευταίο ασπασμό - χαιρετισμό. Εντύπωση έκανε η θαυμαστή γαλήνη που έννιωθε σε σημείο που ο συνοδεύων ιατρός του ασθενοφόρου να εκπλήττεται γι' αυτό το σπάνιο θέαμα της ήρεμης αντιμετωπίσεως του θανάτου.
Έτσι παρ' όλες τις δηλώσεις των ιατρών ότι υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει στον δρόμο φτάσαμε στην μονή μας, όπου μας υποδέχτηκε με συγκινητικό τρόπο έξω από την πύλη της μονής όλη η αδελφότητα συγκεντρωμένη.
Κατά παράδοξο τρόπο όταν ήλθε στην μονή μας ανέλαβε δυνάμεις και έζησε ακόμη για 8 μέρες. Την πρώτη νύκτα της Κυριακής μετά το Απόδειπνο συγκεντρωθήκαμε στο κελλί του μερικοί πατέρες με τον Γέροντα και τότε ο π. Μάρκελλος μας μίλησε με ένα ενθουσιασμό και με μια μεγάλη ψυχική ευφορία, προτρέποντάς μας να συνεχίσουμε με ζήλο το υπόλοιπον της μοναχικής μας πορείας. Τότε μας εκμυστηρεύτηκε, ότι λίγο καιρό προτού τον ζώσουν οι πόνοι του καρκίνου είδε σε ώρα προσευχής ένα όραμα που μας το περιέγραψε και που τον προειδοποιούσε για τον επικείμενο θάνατό του. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του, άκουσε μία γλυκειά παρηγορητική φωνή πού του έλεγε ότι θα περάσει μέσα από αυτή την οδυνηρή δοκιμασία αλλά σύντομα θα έλθει η λύτρωσή του.
Στο διάστημα αυτό συνομιλούσε με πολλή χαρά με τους αδελφούς της μονής αλλά και με άλλους πατέρας που έρχονταν από διάφορα μέρη του Αγίου Όρους για να τον ιδούν.
Έτσι φτάσαμε στην τελευταία μαρτυρική του νύκτα της Κυριακής προς Δευτέρα κατά την οποία είχαμε ολονύκτιο αγρυπνία στην αποτομή του Τιμίου Προδρόμου. Επειδή οι πνεύμονές του, λόγω της ελλείψεως οξυγόνου, είχαν γεμίσει από διοξείδιο του άνθρακος έβγαζε ακουσίως κάτι σπαρακτικές κραυγές -διότι βρισκόταν σχεδόν σε κατάσταση κώματος- και τιναζόταν ολόκληρο το σώμα του.
Μετά το τέλος της αγρυπνίας οι πατέρες έψαλαν τον κανόνα εις ψυχοραγούντα του Αγίου Νήφωνος και ο Γέροντας του εδιάβασε τις κατάλληλες προς τούτο ευχές και οι άλλοι αδελφοί που βρισκόμασταν μέσα και έξω από το κελί του, του συμπαραστεκόμασταν με το κομποσχοίνι μας σ' αυτές τις τελευταίες δύσκολες στιγμές.
Λίγο αργότερα έπεσε σε κώμα που κράτησε μέχρι την ώρα του Εσπερινού. Συγκεκριμένα, την ώρα του προοιμιακού ψαλμού που εδιαβάζετο μέσα στο ναό, άφησε την τελευταία του πνοή. Ήταν ημέρα Δευτέρα στις 29 Αυγούστου και 11 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο στις 5:30' μ.μ. του έτους 2006.
Άξιο σημειώσεως είναι ότι το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης και ως εκ τούτου ο Τίμιος Πρόδρομος που τον είχε υπό την προστασία του τον παρέλαβε κατά την ήμέρα της εορτής του.
Όταν ετελειώθη και αφού τον ράψαμε κατά την τάξη την μοναχική, μετεφέρθη το σκήνωμά του στη Λιτή του Καθολικού, όπου οι πατέρες κατά διαδοχή ανεγίγνωσκαν το ψαλτήρι και οι ιερείς οι της μονής και όσοι έρχονταν από άλλα μέρη του Αγίου Όρους τελούσαν τρισάγιο.
Ως φαίνεται είχε προηγηθεί θερμή προσευχή εν τω κελλίω του διότι ευρισκόμενος σε κατάσταση βαθυτάτης συγκινήσεως και έχων τεταμένας τας χείρας προς το σκήνωμα του αγαπητού συνεργάτη του, εξεχύθη η καρδία του σε λόγια θερμής παρακλήσεως, ζητώντας τις ευχές και μεσιτείες του.
Η εξόδιος ακολουθία έγινε την επομένη ημέρα 30 Αυγούστου με πολύ πλήθος κόσμου τόσο πατέρων, όσο και προσκυνητών. Προέστη της ακολουθίας ο Καθηγούμενος της Μονής Ιβήρων π. Ναθαναήλ και συμμετείχαν πολλοί Πατέρες, που είχαν έλθει και από άλλα μοναστήρια και σκήτες, διότι ήταν πολύ γνωστός στο αγιορειτικό κοινό.
Νιώθαμε όλοι την ώρα της ακολουθίας μία αίσθηση εντόνου χαράς ή συγκινήσεως σαν να ήταν ημέρα εορτής. Μετά τη συμπλήρωση των 40 ημερών από της εκδημίας του πολλές οικογένειες, που είχαν πολυχρόνιο πνευματικό δεσμό μαζί του, καθώς επίσης και μοναστικές αδελφότητες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, που τον είχαν καθοδηγητή σε θέματα νοεράς προσευχής και νήψεως, μας ζήτησαν ως ευλογία να τους στείλομε κάτι από τα προσωπικά του αντικείμενα.
..... ήταν πολλές και αξιόλογες οι εμπειρίες που έζησα κοντά του, και τελειώνω ζητώντας τις ευχές του για να μας συνοδεύουν στον ανηφορικό δρόμο της πολυκυμάντου μοναχικής ζωής μας, έχοντας την χαρά ότι τον έχουμε συμβοηθό και πρεσβευτή προς τον Κύριο μετά των άλλων Αγιορειτών Πατέρων που βρίσκονται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Από τις Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
--> 
Του Καλοκαιριού το Πάσχα έφτασε λοιπόν …Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε την ψυχή σας όπου η χάρη Της πάντα θα σκεπάζει τα βήματα όλων των Χριστιανών …μεσιτεύοντας ακαταπαύστως ….. Σε κάποια από τις παρακάτω …. «Παναγιές» του Καραντώνη σίγουρα θα έχετε πάει ...έστω και νοερώς ,παρακαλώντας την ….ευχαριστώντας την…απορώντας και ..εξιστάμενοι …Μετρημένα τα προσωνύμιά της …αμέτρητος ο αδαπάνητος θυσαυρός της ζωής μας …η Αγία Αγίων Μείζων …η Κυρία Θεοτόκος ….
….Υπνωτισμένος από το φως, βλέποντας όπου κι αν ρίξω τη ματιά μου, εκκλησούλες, σταυροθόλια, τρούλλους άσπρους και γαλαζοβαμμένους, ανάλαφρα καμπαναριά σαν πύλες από ασβέστη χαραγμένες στον εκτυφλωτικό ουρανό, τριγυρισμένος από παληές εικόνες θαμπές και ραγισμένες, όπου το πρόσωπο της Θεοτόκου μόλις αχνοφαίνεται, ακούοντας τις μαυροφορεμένες γρηούλες να μιλάνε για τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, συλλογίζομαι τους βαθύτατους δεσμούς που δένουν το λαό μας με τη μητέρα του Χριστού. Τη νύχτα, απέναντι στην Τήνο, δέκα μίλλια απόσταση, λάμπει φωταγωγημένος ο μεγάλος Ναός της Θεοτόκου, που χιλιάδες θάρθουν να τον προσκυνήσουν κι’ εφέτος. Μπροστά στο φαινόμενο της πίστης και στη δύναμη που δημιουργεί η πίστη, ο ανθρώπινος νους χάνει κάθε υπόσταση. Λιποθυμά. Μα η πίστη προς την Παναγιά και η λατρεία που της δείχνει ο λαός μας, έχει κάτι το ανείπωτο, το γλυκύτατα ανθρώπινο.
Ο χριστιανικός ουρανός, είναι κατοικημένος από αναρίθμητες μορφές αγίων, οσίων και μαρτύρων που αντανακλάν εκεί ψηλά τον θρησκευτικό θρίαμβο της επίγειας ανθρώπινης αρετής. Στα χρόνια τα βυζαντινά η χριστιανική φαντασία, τους παράστησε στις εικόνες και στους τοίχους των ναών, σα να είχε μπροστά της, μικρογραφημένο, τον χριστιανικό ουρανό. Ζωντάνεψε θαυματουργά τα εσωτερικά των ναών με το πλήθος των αγίων και των οσίων, και, παρά τη μεταφυσική πνευματικότητα του ύφους τους, τους άφησε να φαίνουνται με την απλή ανθρώπινη παράσταση και μορφή τους. Έτσι τους κράτησε πολύ κοντά μας. Άπειροι δεσμοί, ψυχικοί, συναισθηματικοί, λατρευτικοί, δεσμοί πρόληψης, προτίμησης κι’ αγάπης, δένουν τον κάθε χριστιανό με καθέναν από τους σεπτούς κατοίκους του χριστιανικού ουρανού. Κάθε ένας από μας, έχει τον προτιμημένο του άγιο, τον όσιό του, το μάρτυρά του. Γι’ αυτό, και χιλιάδες, ποικιλλώνυμα ερημοκκλήσια στολίζουν τα βράχια, τους λόφους, τις ρεματιές, τις πλαγιές, τ’ ακρογιάλια της Ελλάδας.
Όμως, πέρα κι’ απάνω από τους ατομικούς αυτούς δεσμούς, υπάρχει η κοινή λατρεία όλων προς την Παναγιά που προστατεύει ακόμη και τους κολασμένους, και που το μητρικό της χαμόγελο ή δάκρυ, συγκλονίζει παράξενα και βυθίζει σε κατάνυξη τις καρδιές μας. Η ψυχική αυτή παράδοση, ξεκινά μαζύ με τον Χριστιανισμό. Και φουντώνει στα βυζαντινά χρόνια, όπου η Παναγιά γίνεται κάτι σαν αρχαία Θεά, προστάτισσα μοναδική της απέραντης Αυτοκρατορίας, της πανίσχυρης βυζαντινής βασιλείας. Πόλη της, έδρα της, κατοικία της, είναι η Κωνσταντινούπολη. Έτσι η Παναγιά, βρίσκεται στα στόματα όλων, κάθε στιγμή, από τον Αυτοκράτορα και το Δεσπότη, ως τον πιο ταπεινό υπήκοο της Αυτοκρατορίας. Χιλιάδες ποιητές την υμνούν. Χιλιάδες ζωγράφοι την παρασταίνουν κατά μύριους τρόπους, και στέλνουν τις εικόνες της στα μοναστήρια, στα κελιά, στις λαύρες, στις σκήτες, στις μικρές και τις μεγάλες εκκλησιές.
Η Παναγιά είναι μια διαρκής παρουσία του «Θείου», σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή. Είναι μια ζέστη, μια καλωσύνη, μια επιείκεια, μια φρόνηση, μια συμβουλή, μια σκέπη, μια στοργή, μια υπόσχεση. Ημερώνει, εξαγνίζει, θεραπεύει, καταλαγιάζει τα πάθη, γεννάει τη διάθεση της αγνής λατρείας, ενθουσιάζει, προσφέρει τη σωτηρία και την ελπίδα. Αυτή είναι η Παναγιά των Βυζαντινών κι’ αυτή την Παναγιά αισθανόμαστε και μεις σήμερα. Χίλια πρόσωπα, χίλιες όψεις έχει η Παναγιά· άπειροι μύθοι είναι πλεγμένοι με τη θεία της φύση και τα θαύματά της – και τούτο, γιατί η Παναγιά, είναι το βασικό θρησκευτικό στοιχείο της καθημερινής μας ζωής, είναι το στήριγμα της ψυχής του ελληνικού λαού.
Ανδρέας Καραντώνης
