Ποιος να στο έλεγε πως εκείνο το όνειρο εφιάλτης που πριν κάποια χρόνια ένα τέτοιο ξημέρωμα σε συνάντησε θα έβγαινε κάποτε αληθινό…Κυριακή των Βαϊων ξημέρωνε και τρόμαξες μες στην νύχτα. Αλάφρωσε η ψυχή σου, όταν ύστερα ξύπνησαν μαζί και όλες οι αισθήσεις σου. Ονειρεύτηκες ότι ήσουν παιδί και αποκοιμήθηκες, χωρίς να προλάβεις να πας στην Εκκλησιά όρθρου βαθέως, όπως το συνηθίζατε με τους άλλους να ακουστεί το πρώτο Ευαγγέλιο της μεγάλης μέρας και έπειτα αφού πάρεις αγκαλιά την δική σου κόφα με τα βάγια να περιμένεις το σινιάλο με τα λόγια του παπά: ὁ δὲ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ, ἄλλοι δὲ ἔκοπτον κλάδους ἀπὸ τῶν δένδρων καὶ ἐστρώννυον ἐν τῇ ὁδῷ…και εκείνη την ώρα να αρχίσεις μαζί με τα άλλα παπαδάκια να πετάς τα κλαδιά και τα φύλλα από την βαγίτσα της πλατείας να στρωθεί καλά όλη η Εκκλησία και να μοσχοβολήσει.
Την αλογία ήρθε ο Χριστός να λύσει την κάκιστη. Υιέ Δαυίδ και Ωσαννά φωνάξαμε όλοι εμείς εδώ …της «Εκκλησίας οι άνθρωποι». Βασιλέα των Ουρανών και των Αγγέλων, Νικητή και Σωτήρα Ευλογημένο, Νέο Αδάμ, και Λόγο σε προσφωνήσαμε εμείς εδώ…της Εκκλησίας οι πρώην ακολουθούντες…Μετά κλάδων σε υμνήσαμε, μετά ξύλων σε συλλάβαμε…Από υμνητές Σου αγνώμονες θα μπήξουμε λόγχη στην πλευρά Σου. Απ το ωσαννά στο σταυρωθήτω! Λίγο αρκεί να γίνει το όνειρο εφιάλτης! Και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, από υμνητής και προϋπαντητής να γίνεις σταυρωτής.
Υπάρχει τελικά χειρότερος εφιάλτης από εκείνον τον παιδικό σου, κρυμμένος βαθιά εντός μας…στο υποσυνείδητο! Στο βαθύ σκοτεινό αποθηκάκι, την κρύπτη όλων των θλιβερών ιαχών του πραιτωρίου. Όλα τα Βαραββάν και τα σταυρωθήτω που ναι, δεν ακούστηκαν ποτέ απ το δικό μας στόμα, μα όλη μας η βιωτή οι κρυφοί μας λογισμοί και το φαρισαϊκό μας πνεύμα συνεχώς τα ξεστόμιζαν.
Σε εμάς και στο αυτεξούσιο μας εναπόκειται το αν θα κάνουμε ξανά και ξανά αυτήν την διαδρομή. Απ τους δρόμους της πόλης της Αγίας τους στρωμένους με τα βάγια ως υμνητές Του ταπεινοί ως τον αιματοβαμμένο Γολγοθά ως γνήσιοι απόγονοι γενεών απίστων και μοιχαλίδων…
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Έτσι βάζει ο Βάρναλης την Παναγιά να πονά και να αγωνιά για τον Υιό και Θεό της. Ψάχνει η Θεοτόκος ένα καταφύγι να προφυλάξει το σπλάχνο της. Άλλος εφιάλτης και αυτός! Θεέ μη βγει αλήθεια! Και εδώ η απόσταση μικρή σαν τις λίγες μέρες που μακραίνουν το ωσαννά από το σταυρωθήτω. Ένα γράμμα απέχει το άγριο από το Άγιο. Ένα γράμμα και μια σκοτασμένη αιωνιότητα!
Νώντας Σκοπετέας . Μεγάλη Εβδομάδα 2021
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...