main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

5 Αυγ 2010

Μετεμορφώθης ...


Σαράντα ημέρες πριν το πάθος έλαμψε ντυμένος πάλευκα.. Και οι Προφήτες που έδειξαν πρώτοι τον ουράνιο δρόμο στέκονταν δίπλα σε Εκείνον, παραστάτες ζωής αιωνίου … Ακόμα Σε ικετεύουμε να μείνουμε εκεί πάνω …όπου συναντήθηκε ο ουρανός με τη γη …το πανίερο καινό με το παλαιό…. Μια φωτεινή νεφέλη ανυψώνει τις ψυχές …Απ το Θαβώρ ως το Κουτλουμούσι και τη Λουκού ,από το Μήλεσι ως την Σκόπελο και το Μεσοβούνι της Καλύμνου θα ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί να διηγηθούν την δόξα του Θεού… Και τ' άγιο φώς θα συνοδεύει πάλι η φωνή του : Ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα, αυτού ακούετε….. Τα κρυμμένα θα φανερωθούν … Το αϊδιον φώς θα μεταμορφώσει την κουρασμένη μας ζωή ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Ακολουθεί μια γλαφυρή διήγηση θαυμάτων και θαυμασίων για όσους επιθυμούν έστω και νοερώς να βρίσκονται εκεί που βάδισε , έλαμψε και μεταμορφώθηκε η Ζωή ...
Με μεγάλη κατάνυξη αρχίζω να γράφω για τα μεγαλεία του Θεού που συνέβησαν εφέτος στους Αγίους Τόπους! Αισθάνομαι ότι είναι πολύ φτωχά τα οποιαδήποτε για να εκφράσουν την μεγαλειώδη Εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, που ζήσαμε στο Θεοβάδιστο Όρος ΘΑΒΩΡ,,,αλλά θα προσπαθήσω, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν να σας γνωστοποιήσω τα μεγάλα θαύματα, που έγιναν ΕΚΕΙ....
Φθάσαμε σε δυο ώρες περίπου στο ΤΕΛ-ΒΙΒ,, Από εκεί με λεωφορείο πήγαμε με τη βοήθεια του Θεού στο Θεοβάδιστον Όρος Θαβώρ, Στην ωραία διαδρομή με το λεωφορείο κατευθυνόμενοι από ΤΕΛ-ΑΒΙΒ προς ¨Ορος Θαβώρ, με ευγένεια μου ζητήθηκε να μιλήσω στους προσκυνητές από το μικρόφωνο για την Μεγάλη Εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, και γενικά να κάνω ξενάγηση. Πράγματι μίλησα από το μικρόφωνο για τη μεγάλη αυτή Δεσποτική Εορτή καθώς επίσης και για τα θαύματα τα οποία γίνονται κατ' έτος στο Όρος Θαβώρ,
Ειδικά για την Αγία Νεφέλη, η οποία σχεδόν κάθε χρόνο-μετά την Αγρυπνία που γίνεται σκεπάζει το ¨Ορος Θαβώρ,. Συγκεκριμένα έρχεται συνήθως από τη Ναζαρέτ ένα ολόλευκο σύννεφο σε πολύ χαμηλό ύψος και στέκεται επάνω από την Εκκλησία της Μεταμορφώσεως σκεπάζει όλον τον κόσμο και κατεβαίνει πολλές φορές μέχρι τη Γη. Αυτό συμβαίνει όμως μόνον όταν ψάλλουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Προσκυνητές. Όταν δεν ψάλλουν δεν έρχεται τίποτε.
Τους είπα και για μερικά άλλα θαύματα, που είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια τα οποία θα γραφτούν σε βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί στο προσεχές μέλλον διά της δυνάμεως του Κυρίου. Επίσης ψάλλαμε και μερικά τροπάρια επίκαιρα. Οι προσκυνητές ενθουσιάστηκαν. Ήταν όλοι πολύ ευχαριστημένοι και χαρούμενοι ώσπου φθάσαμε στο πανέμορφο ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ. Η λέξης Θαβώρ είναι Εβραϊκή και σημαίνει Έλευσις Φωτός. Καθόλου τυχαία ερμηνεία όπως θα ιδείτε παρακάτω. Έτσι φθάσαμε στο Όρος Θαβώρ-άδοντες και ψάλλοντες ωδές πνευματικές- όπου μείναμε έως την άλλη ημέρα το πρωϊ. Το απόγευμα έγινε Παναγυρικός Εσπερινός και Αρτοκλασία-Έξω στην Αυλή της Εκκλησίας-διότι είχε έλθει πολύς κόσμος από διάφορα Κράτη, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. ΚΥΡΙΑΚΟΥ! Κατά την ώρα του εσπερινού ερχότανε ελλάμψεις στον αέρα του Θείου Φωτός. Στις-10+20 το βράδυ άρχισε η Αγρυπνία για την Μεγάλη Εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Η Θ. Λειτουργία έγινε πάλι έξω στην Αγία Αυλή επάνω σε ξύλινη εξέδρα. Είχαν συγκεντρωθεί Προσκυνητές Έλληνες-Ρώσοι-Ρουμάνοι-Παλαιστίνιοι κ.λ.π. από διάφορα μέρη της Γης.
Ά) ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ. Μόλις άρχισε ο Όρθρος ώρα 10.20 τη νύχτα άρχισαν να έρχονται στον αέρα από τον Ουρανό ελλάμψεις Θείου Φωτός. Στεκόμουν δίπλα σε ένα ξύλινο ψαλτήρι-που δεν χρησιμοποιείτο-και σιγόψελνα. Οι ψάλτες έψαλλαν σε άλλο διπλανό. Ήταν πολύ καλοί ψάλτες Αγιοταφίτες. Πατέρες και Παλαιστίνιοι. Επίσης ήταν και μια Παλαιστίνια κοπέλα που έψελνε πολύ ωραία μαζί με τους Παλαιστίνιους . Έψαλλαν εναλλάξ Ελληνικά και Αραβικά. Από το μέρος που βρισκόμουν έβλεπα ολόκληρη την ξύλινη εξέδρα επάνω στην οποία τελέσθηκε η αξέχαστη αυτή Παναγυρική Θεία Λειτουργία. Στην Μεγάλη Είσοδο που βγήκε με τα Άγια ο νυν Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα Μητροπολίτης. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ακολουθούμενος από κάποιον Ρώσο Δεσπότη και φυσικά από το Ιερατείον των Αγιοταφιτών στάθηκε στην ωραία Πύλη της ξύλινης εξέδρας κρατώντας τα Άγια:: Όταν είπε: «του Πατριάρχου ημών Ειρηναίου μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε..»Τότε το Θαύμα:: Ήλθε Ουράνιο Φως και έλαμψε όλη η Πρόσοψη του Ναού-από την σκεπή της ξύλινης εξέδρας και όλο το εμπρόσθιο μέρος του Ναού γέμισε Φώς! Αυτό το Φώς ήταν άκτιστο, άϋλο, λαμπρό, όχι σαν ηλεκτρικό, αλλά στο χρώμα της φωτιάς..Ήτο το Πυρ της Θεότητος, το Άγιο Φώς! Όταν είπε: του Ιλαρίωνος Ιερομονάχου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Θαβωρίου ήλθε πάλι, αλλά κατά το ήμισυ Φώς.. ¨Όταν είπε: Θ....... κ.λ.π. και ορισμένα ονόματα μοναζουσών δεν ήλθε κανένα φώς..Η Θ. Λειτουργία ήταν ανεπανάληπτη..Προσευχόμουν και με το νου και την ψυχή μου. Όλος ο νους μου είχε γίνει θεοειδής. Είπα σε κάποια στιγμή στον Κύριο: Θεέ μου αυτό είναι που με εκφράζει. Είμαι τόσο ευτυχισμένη εδώ που ευρίσκουμε στον Άγιο αυτόν τόπο..Η μεγάλη μου ευτυχία είναι αυτή: Να είμαι εδώ και να ψάλλω! Δεν επιθυμώ τίποτε άλλο. Εκεί αισθάνεσαι τη χαρά του Κυρίου πεπληρωμένη..Δεν λέγεται με λόγια αυτό..
Βλέποντας το Άκτιστο Φώς,,αισθάνεσαι την Ιεράν ευδαιμονία. Που λέγουν οι Πατέρες, που δεν αγοράζεται άνωθεν παρά του Πατρός των Φώτων. Να λατρεύεις τον Κύριο αληθινά και χωρίς πάθη..Να είναι όλος ο νούς, η καρδιά και η ψυχή δοσμένα στον Θεό..Είναι πεπληρωμένη και αναφαίρετος ευτυχία που δεν υπάρχει στη Γη, γιατί η προέλευση της είναι Ουράνια. Λατρεύοντας τον Κύριο μέσα στη Θ. Λατρεία αισθάνεσαι τη Θεϊκή Του Παρουσία. Τότε σκέφτεσαι ότι πολύ σωστά ο Άγιος Πέτρος είπε: ΚΥΡΙΕ ΚΑΛΟΝ ΕΣΤΙΝ ΩΔΕ ΕΙΝΑΙ '' Η καρδιά πληρούται από την Θεϊκή Αγάπη. Ο Θεός δια του Μωσαϊκού Νόμου εζήτησε τον νου και την ψυχή και την καρδιά μας.. Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου σεαυτόν (δευτερ.-ΣΤ-5-) Ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός στη Καινή Διαθήκη απαντά στη Σαμαρείτισα και διά της απαντήσεως αυτής σε όλον τον κόσμο ότι::¨Έρχεται ώρα και νυν εστίν, ότι οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνίσουσι τω Πατρί εν πνεύματι και αληθεία, Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» Έτσι διετύπωσε τον κανόνα ο ίδιος ο Κύριος της αληθινής και αρεστής εις τον Θεόν προσκυνήσεως και λατρείας. Και εμείς έχοντες υπόψη τις δύο αυτές Εντολές του Κυρίου (την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον) που είναι οι δύο πτερήψες της ψυχής, σαν τα υψίπτερα πτηνά, πήγαμε στο Θεοβάδιστον Όρος Θαβώρ και προσκυνήσαμε το χώμα, ού έστησαν οι Πόδες Αυτού του Μόνου Αναμάρτητου Ιησού Χριστού και το Σημείον (την αγία πέτρα) της Θείας Αυτού Μεταμορφώσεως. Πήγαμε με μια πίστη απόλυτη να ζήσουμε ¨η να πεθάνουμε δια τον Κύριον και μια αγάπη απέραντη όσο η θάλασσα ο ουρανός, όσο το Σύμπαν. Το θερμόμετρο της Θεϊκής αγάπης έφθασε στο ζενίθ. Αρκεί να σας ειπώ ότι κλαίγαμε και μόνο, που σκεφτόμαστε ότι ΕΚΕΙ περπάτησε ο Κύριος, από εκεί πέρασε, σ' αυτό το χώρο Μεταμορφώθηκε, και αγίασε αυτό το χώμα. Εκεί σύμφωνα με το Ιερόν Ευαγγέλιον-ανέβηκε με τους τρείς προκρίτους Μαθητάς (τον Πέτρον, τον Ιάκωβον και Ιωάννη) με σκοπό να προσευχηθούν, τους οποίους ο ίδιος επέλεξε, διότι ήσαν έτοιμοι να πεθάνουν γι' Αυτόν. Και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών. Και έλαμψε το Πρόσωπον Αυτού ως ο ήλος και τα ιμάτια Αυτού εγένετο λευκά ως φώς! Τους έδειξε -;40-ημέρες προ του Πάθους Του την θεϊκή Του δόξα!. Και τον είδαν οι Μαθητές να συνομιλεί με τους Προφήτας: Τον Μωϋσή τον Νομοθέτη, που έλαβε περά Θεού τον Θείον Νόμον, τις Δέκα Εντολές και τον Ηλία τον αυστηρό τηρητή του Νόμου. Τότε ο Άγιος Πέτρος είπε: Κύριε καλό είναι να μείνουμε εδώ να φτιάξουμε 3-σκηνές: Μία για σένα, μία για τον Μωϋσή και μία για τον Ηλία. (για τον εαυτόν του δεν ενδιαφέρετο ο Άγιος Πέτρος) Εκείνη τη στιγμή νεφ'ελη φωτεινή (το Άγιο Πνεύμα υπό νεφέλης) επισκίασε αυτούς και ακούσθηκε φωνή εκ της Νεφέλης-η φωνή του Πατέρα -;λέγουσα « Ούτος εστίν ο ΥΙΟΣ ΜΟΥ Ο Αγαπητός εν ώ ηυδόκησα» όπως και άλλοτε στον Ιορδάνη Ποταμό. Τότε οι Μαθητές έπεσαν πρημνείς στο έδαφος όλαι όταν τελείωσε το όραμα ο Κύριος τους είπε να μην ειπούν σε κανέναν τίποτε, προ της Αναλήψεως Του στους Ουρανούς.
Όταν έφθασε η ώρα να κοινωνήσει ο κόσμος, λίγο πριν από το «Μετά φόβου» σχηματίσθηκε μία μεγάλη σειρά από τη μια πλευρά της Αγίας Αυλής μέχρι την άλλη. Τότε έγινε το εξής θαύμα: σε όλη τη σειρά που ήτο συγκεντρομένος ο κόσμος για να κοινωνήσει έβγαινε από τη Γη μια λευκή νεφέλη σαν αχνός-και άχνιζε και έφευγε επάνω. Αυτό το είδαν πολλοί προσκυνητές. Και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας η Αγία Νεφέλη πέρασε δεξιά της Εκκλησίας και στο μέσον περίπου του ¨Ορους. Την ώρα, που κοινωνούσε ο κόσμος-με αξίωσε ο Κύριος και έψαλλα από το μικρόφωνο των Ιεροψαλτών το ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ του Αγίου Νεκταρίου. Και μετά από εμένα έψαλλε ωραία και μια κοπέλα Ρουμάνα στη Ρουμανική γλώσσα. Και εξακολουθούσε να βγαίνει-εν όσο ψάλλαμε-η Αγία Νεφέλη μέσα στον κόσμο που κοινωνούσε.! Μετά πήγα και κοινώνησα κι εγώ και αισθάνθηκα μεγάλη χαρά. Και πήγα πάλι στο ψαλτήρι-είχε τελειώσει πια η υπέροχη αυτή Θ. Λειτουργία-και έψαλλα πάλι από το μικρόφωνο το «ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ» σε ήχο ΄΄Α, ενώ ο κόσμος έπαιρνε αντίδωρο και σταφύλια για την Εορτή. Έψαλλα΄και ταυτόχρονα έβλεπα την Αγία Νεφέλη να βγαίνει σαν Λευκός αχνός μέσα από τον κόσμο (Ρουμάνοι, Ρώσοι, Άραβες, Έλληνες, Κύπριοι, κ.τ.λ.) όλους τους περιέλουζε η Αγία Νεφέλη, . τελείωσε περίπου ώρα-2-η Αγρυπνία και επειδή είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στην Εκκλησία-περίπου διακόσια άτομα διάφοροι αλλοεθνείς-κα έψαλλαν στην γλώσσα τους-εμείς που είχαμε προγραμματίσει να ψάλλουμε δεν πήγαμε αμέσως, από ευγένεια. Μετά όμως που πέρασε περίπου μισή ώρα και δεν ερχόταν η ΑΓΙΑ Νεφέλη συνήντησα κάποια φίλη ευλαβεστάτη Προσκυνήτρια Κυπρία-την Φωτούλα-και πήγαμε στο μέσον της Αγίας Αυλής εκεί όπου είναι Φοίνικας και αρχίσαμε να ψάλλουμε τροπάρια της Εορτής..
Σε λίγο μαζεύτηκαν δίπλα μου κι άλλες γυναίκες πάρα πολύ πιστές.. Είμαστε 2-κοπέλες και οι άλλες 6-παντρεμένες. Σύνολο οκτώ. Έκαναν υπακοή σε μένα που διηύθυνα την ψαλμωδία (εφόσον) δεν υπήρχε άλλος. Κι ας μην ήξεραν όλα τα τροπάρια κι'ας μην είχαν βιβλία, όμως ακολουθούσαν εμένα. Στην αρχή τους μίλησα ότι έχουμε απόφαση να ψάλουμε όλη τη νύχτα, και συμφώνησαν οι γυναίκες. Ψάλαμε όλες με πίστη πολλάκις με τα χέρια ψηλά, όπως ο Μωϋσής, και με τα μάτια της ψυχής και του σώματος στραμμένα προς τον Ουρανό. Ψάλλαμε περίπου μισή ώρα, οι αλλοεθνείς είχαν σταματήσει, γιατί έψαλλαν μιάμιση 1 ½ ώρα και δεν ερχόταν τίποτα. Τότε έρχεται μια καλή κοπέλα-προσκυνήτρια, η Κατερίνα, και μου λέει: Ιωάννα δυστυχώς εφέτος δεν θα ιδούμε τίποτε. Λέω να έχετε υπομονή και θα έλθει η Αγία Νεφέλη. Μόνο έλα να ψάλλεις. Αλλά δεν ήλθε, είπε ότι θα πήγαινε επάνω στην ταράτσα για να ιδεί, πότε θα έλθει η Αγία Νεφέλη. Εμείς συνεχίσαμε να ψάλλουμε με απόλυτη πίστη στον Κύριο. Είχα φέρει μαζί μου τα βιβλία μου (ψαλτήρι, μηναίον του Αυγούστου κ.λ.π.) και φακό για να βλέπουμε. Ήμουν οργανωμένη για την υπέροχη αυτή Αγρυπνία. είμαστε αποφασισμένες να μείνουμε έως το πρωϊ και να ψάλλουμε όλη την υπόλοιπη νύχτα αν θα ερχόταν ¨η όχι η Αγία Νεφέλη-Θεωρούσαμε ότι δεν είμαστε άξιες να ιδούμε την Αγία Νεφέλη, μόνο αν ήθελε ο Κύριος από την μεγάλη του ευσπλαχνία να μας αξιώσει. Με αυτό το ταπεινό φρόνημα και με πίστη που λυγίζει τα όρη ψάλλαμε με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την αγάπη.
Και ο Κύριος μας αξίωσε να ιδούμε και να ζήσουμε το Μέγα Θαύμα: Μία ώρα είχε περάσει αφότου είχαμε αρχίσει να ψάλλουμε και ήλθε Ουράνιο Φώς από τον Ουρανό σαν ΠΡΟΒΟΛΕΑΣ μέχρι τη Γη και μας κατακάλυψε. Και βρεθήκαμε όλες οι8-μέσα στο ΦΩΣ ΤΟΥ.! Τι ευτυχία δεν λέγεται με λόγια. Αλλά να σας τα διηγηθώ με τη σειρά: Από την αρχή που αρχίσαμε να ψάλλουμε-οι-8-προσκυνήτριες-τα τροπάρια του Όρθρου της Μεταμορφώσεως έγιναν τα εξής θαυμαστά σημεία ...;..Ήλθαν από πάνω μας σε χαμηλό σχετικά ύψος (στο ύψος της Εκκλησίας) -;3-συνεφάκια λευκά πάνω από τα κεφάλια μας (Εις τύπον της Αγίας Τριάδος) ...;2-Η Αγία Νεφέλη, ολόλευκη ερχόταν συνεχώς από τη Ναζαρέτ και περνούσε στο μέσον του Ορους ...;.-3-Μας ήλθε τόσο μεγάλη κατάνυξης, που θέλαμε να κλάψουμε γοερά για τον Κύριο Απέναντι μας επάνω στη Ναζαρέτ βλέπαμε, όπως ψάλλαμε να έχει γίνει ένα πέπλο ολόλευκο και να καλύπτει σαν σκυνή όλη την πόλη.. 5) Η Εικόνα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, που ήταν στην είσοδο-κοντά στα κεριά-ευωδίασε καθώς και πίσω από το Ιερό οι-3-σκηνές, που έχει φτιάξει ο π. Ιλαρίων..Ευωδίασαν από της ψαλμωδίας μέχρι-7-η ώρα το πρωϊ..Κάποια στιγμή αισθάνθηκα κι' εγώ μια ευωδία σαν λιβάνι να έρχεται στον αέρα από την Εκκλησία ως ριπές, ενώ δεν λιβάνιζε κανείς μέσα σ' αυτή
Ενώ ψάλλαμε με πλήρη αφοσίωση στην Αγία Τριάδα γονατίσαμε και ψάλλαμε με απέραντη λατρεία προς τον Θεό, το ...;«ΣΕ ΥΜΝΟΥΜΕΝ»-3-φορές και μετά σηκωθήκαμε όρθιες και είπαμε το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ» Τότε έγινε το ΜΕΓΑ-ΘΑΥΜΑ: Κατέβηκε ένα τεράστιο Ουράνιο ΦΩΣ, ΣΤΟ Χρώμα της φωτιάς, το Ουράνιο ΠΥΡ,,σαν ΠΡΟΒΟΛΕΥΣ,,μας περίέλουσε και επάνω από τα κεφάλια μας έσκαζαν αστραπές φωτιάς. Δεν ήταν μόνο μια αστραπή, αλλά βλέπαμε να αστράφτουν φωτιές καθ' όλον το μήκος της Αγίας Αυλής-από το κέντρο και προς τα έξω-Δεν ήταν αστραπές-όπως όταν βρέχει, αλλά πολλές πύρινες αστραπές που έσκαζαν στον αέρα επάνω μας κι' όλες ατές οι φωτιές ευρίσκοντο μέσα στον ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΡΟΒΟΛΕΑ! Ήταν κάτι το φανταστικό, το πρωτόγνωρο. Δεν αισθανθήκαμε κανένα φόβο, αλλά αντίθετα μεγάλη χαρά. Διότι βρεθήκαμε μέσα στο ΠΥΡ της ΘΕΟΤΗΤΟΣ! «Πυρ ήλθον βαλείν επί την Γην και τι θέλω ει ήδη ηνήφθη» λέγει ο Κύριος. Και αυτό επαληθεύθηκε στην παρούσα περίπτωση, διότι το θείον πυρ είχε ανάψει πρώτα μέσα στις καρδιές όλων μας, -των οκτώ-οι οποίες εφλέγοντο από πίστη και θεϊκή αγάπη για τον Κύριο και κατόπιν το είδαμε και στον αέρα! ...; ...;Εκάλυψε όλο το χώρο που ήμασταν εμείς οι-8-Δεν πήγε σε εκείνους που καθόντουσαν λίγο παραπέρα σε κάτι άσπρες καρέκλες, ούτε και στους ορθίους. Ούτε σ' αυτούς που στέκοντο, αλλά δεν έψαλλαν. Εκάλυψε ΜΟΝΟΝ όσες έψαλαν. Και το σημαντικό είναι ότι δεν έφυγε αμέσως αυτό το Ουράνιο φως. Έμεινε Περίπου μισή ώρα! Επίσης το Άκτιστο αυτό Φως έπεσε επάνω και στα κυπαρίσσια της Αγίας Αυλής. Εκείνη την ώρα είδα κι' εγώ-αν και αναξία-ένα Κυπαρίσσι το μεγαλύτερο, που έγινε πύρινο. Φλεγόταν από φωτιά, χωρίς να καίγεται, όπως η φλεγομένη και μη καιομένη Αγία Βάτος, που είδε ο Μωϋσής. Εξεπλάγησαν οι πάντες με το μεγάλο αυτό θαύμα. Οι Ρώσοι σηκώθηκαν όλοι όρθιοι. Άλλοι πήγαιναν και φώναζαν αυτούς που εκοιμώντο να ξυπνήσουν. Έγινε μεγάλη αναστάτωσης στην κόσμο. Ήταν 4 η ώρα το πρωϊ . Εμείς οι 8 γονατίσαμε μέχρι τη Γη και προσκυνήσαμε τον Κύριο. Είπαμε το Πιστεύω, το Πάτερ ημών» και μετά ψάλλαμε το «ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ» τα Ευλογητάρια, το Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ολόκληρο, σε ήχο πλάγιο του Ά-το Κύριε Ελέησον το αργό κ.λ.π. και ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΠΡΟΒΟΛΕΥΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Εκείνη την ιερή ώρα, που ευρισκόμεθα μέσα στο ΟΥΡΑΝΙΟ ΦΩΣ-καθ' όν χρόνον ψάλλαμε το Κύριε Ελέησον-είπα στις γυναίκες να συνεχίσουν να το λένε κι' εγώ προσευχήθηκα στον Κύριο να Ελεήσει εν τη απείρω Του ευσπλαχνία: τους οικείους μου, τους γνωστούς μου τη Λαμία και γενικά τη Φθιώτιδα το ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ και γενικά να ελεήσει όλη την Ελλάδα, όλους τους χριστιανούς ΟΡΘΟΔΌΞΟΥς λαούς ΑΠΑΝΤΑΧΟΎ Της γης, τους Αιρετικούς για να αφήσουν την αίρεση και να προσέλθουν στην Ορθοδοξία, τους Παλαιστίνιους, αλλά και τους Εβραίους για να μετανοήσουν και να έλθουν εις την Οδόν Του, και γενικά προσευχήθηκα για όλον τον κόσμο.. Ψάλλαμε με μεγάλη κατάνυξη, με τα χέρια υψωμένα και με δάκρυα δεν ντρεπόμασταν τον κόσμο που μας κοίταγαν. Ψάλλαμε όχι άγρια, ούτε με φωνές, αλλά σεμνά, με γλυκύτητα και με μεγάλο σεβασμό προς τον Κύριο και τας Επουρανίους Δυνάμεις! Ψάλλαμε με Αληθινή ΑΓΑΠΗ με ΛΑΤΡΕΙΑ προς τον ΚΥΡΙΟΝ της ΔΟΞΗΣ! Είμαστε περίπου μισή ώρα μέσα στο Άγιο Φώς! Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στις 12-φορές που με έχει αξιώσει ο Θεός και πήγα στο Όρος ΘΑΒΩΡ ειδικά για την Εορτή της Μεταμορφώσεως. Κάποιοι προσκυνητές ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από την ευωδία που διαχέετο σε όλο τον αέρα, που δεν ξαναπήγαν πλέον στα δωμάτια τους να κοιμηθούν, όπως μας έλεγε μετά ο Ιωάννης Σοπελίδης ένας ευλαβής νέος προσκυνητής από την Αθήνα. Εκείνη την Ιερή ώρα η Φωτούλα από την Κύπρο είδε ένα πύρινο Σταυρό ανάμεσα στα-3-συνεφάκια, η Αγγελική από την Αμερική είδε ένα αστέρι φωτεινό, κι' εγώ το κυπαρίσσι που έγινε φωτιά και δεν εκαίγετο! Κάποιοι άλλοι από τους προσκυνητάς που ευρίσκοντο στην Ταράτσα-δίπλα από την Εκκλησία-είδαν ένα αστέρι λαμπρό να φεύγει μέσα από τα -;3-συνεφάκια και να κατευθύνεται προς τις-3-Σκηνές που είναι πίσω από το Ιερό της Εκκλησίας. Ψάλλαμε συνεχώς και οι -;8-καθώς το Ουράνιο Φώς μας κατακάλυψε ...; Τι μεγάλη Ευλογία! Δεν ήταν κανένας άνδρας μαζί μας. Οκτώ ταπεινές γυναίκες, αλλά όπως οι Μυροφόρες, που αγάπησαν τον Κύριο και ήταν αποφασισμένες να θυσιάσουν και την ζωή τους. Γιαυτόν. Οκτώ γυναίκες θυσίασαν την βραδιά τους και έψαλλαν για τον Κύριο όλη τη νύχτα, από όλη τη Γή. Και κοιτάξτε τι μεγάλη αμοιβή Αξιώθηκαν να τον ιδούν! Διότι ο Θεός Φώς εστί, όπως μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Και όπως μας λέγει κι' ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Ο Θεός εμφανίζεται στις εξής περιπτώσεις: 1) Στον Πανάγιο Τάφο μία φορά το χρόνο-με το Άγιο Φώς- το οποίο συμβολίζει την Ανάσταση των ψυχών, την Πνευματική Ανάσταση που έγινε με την εις' ¨Αδου Κάθοδον του Κυρίου 2) Στους Ασκητάς της ερήμου 3) Διά την Πίστην του λαού και 4) Στους αγαπώντας Αυτόν.
......Το έτος1999-είμασταν-50περίπου προσκυνητές-που ψάλλαμε ΠΑΛΙ έξω στην Αγία Αυλή-μάλιστα ήταν μαζί μας πολλοί άνδρες και -;3-Αρχιμανδρίτες (Από Καναδά, Γαλλία, και Ελλάδα). Όλοι Ορθόδοξοι και τότε έγινε μεγάλο Θαύμα: Ήλθε η Αγία Νεφέλη επάνω μας, μας κατακάλυψε ένα ολόλευκο σύννεφο, σαν χιόνι και έπεφτε πολλές φορές επάνω μας ένα φωτεινό σύννεφο, στο χρώμα της φωτιάς!
Τότε η Αγία Νεφέλη κατέβηκε μέχρι τη Γη (και τότε εμένα αξίωσε ο Θεός και διηύθυνα την ψαλμωδία διότι οι Πατέρες εκείνοι ήταν τόσο, ταπεινοί και επειδή είχαν έλθει για πρώτη φορά στους Αγίους Τόπους, έδωσαν σε μένα το προβάδισμα και εφόσον επέμεναν, έκανα υπακοή). Κι' όταν έφυγε πια ο Ουράνιος Προβολέας εμείς συνεχίσαμε την ψαλμωδία μέχρι που βγήκε ο Ήλιος,7 παρά τέταρτο το πρωϊ. Όταν τελειώσαμε -;εν τω μεταξύ είχαμε μείνει-6-γυναίκες-μου ήλθε Θεϊκή έμπνευσης και τις ονόμασα μυροφόρες! Ήταν ευλαβέστατες γυναίκες: Η Αγγελική, Κυπρία, αλλά διαμένουσα στην Αμερική, η Φωτούλα από την Κύπρο, η Ελένη από την Αθήνα, η Μαριάννα με την μητέρα της από την Κύπρο και εγώ από την Λαμία ...;.Σημειωτέον, ότι τρεις φορές προσπάθησαν κάποιοι να μας σταματήσουν την ωραία αυτή ψαλμωδία, κινούμενοι προφανώς υπό του αιωνίου εχθρού προφασιζόμενοι δήθεν ότι θέλουν να κοιμηθούν, αλλά ματαίως ...;.. Συνεχίσαμε να εκτελούμε το έργον του Κυρίου, χωρίς καμιά συζήτηση ...; ...;.Και το αποτέλεσμα ήταν ότι έγινε ΤΟ ΜΕΓΑ-ΘΑΥΜΑ! Ότι ωφελήθηκαν τόσες ψυχές ...;..Όλες αυτές οι χιλιάδες ψυχές, που ευρέθησαν στο Όρος ΘΑΒΏΡ το καλοκαίρι του έτους-2002-, και ξόδεψαν και πολλά χρήματα για να πάνε,θα θυμούνται σε όλη τους τη Ζωή και θα διηγούνται και στις επόμενες γενεές ...;. ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, την κάθοδο εκ του Ουρανού του Αγίου Φωτός! Και οι ξένοι Ρώσοι, Ρουμάνοι, Άραβες, κ.λ.π. θα χαίρονται για πάντα αυτή την Παρουσία του Θεού που έζησαν στο ΘΑΒΩΡ. Τον ύπνο τον ευρίσκουν κι' άλλον καιρό, αυτά τα θαύματα όμως δεν γίνονται πάντοτε. Κάθε χρόνο είναι και διαφορετικά και ανεπανάληπτα ...;. Θα ήταν παράλειψη να μην ειπούμε εδώ και για την μεγάλη και με αυταπάρνηση φιλοξενία, σε Έλληνες και ξένους αδιακρίτως, που έκαμε σε όλους τους Προσκυνητάς ο τόσο δραστήριος και καλός Καθηγούμενος π. Ιλαρίων, καθώς και όλη η Αδελφότης της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής ΘΑΒΩΡΙΟΥ και νομίζω ότι χρήζει πάντα της συμπαραστάσεως όλων μας..Οι Αγιοταφίτες Πατέρες γενικώς, οι οποίοι φυλάνε Θερμοπύλες είναι ΗΡΩΕΣ και θα πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες και Ελληνίδες Απανταχού της ΓΗΣ να τους βοηθούμε και τους συμπαραστεκόμαστε: ...;.Υλικά και Πνευματικά (με τις προσευχές μας) Διότι μέσα σε μύριους κινδύνους φυλάτουν τα Άγια Προσκυνήματα των Αγίων Τοπίων ...;.Η νύχτα που περάσαμε στο Θεοβάδιστον Η ΝΎΧΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΆΣΑΜΕ ΣΤΟ Θεοβάδιστον Όρος Θαβώρ ΉΤΑΝ ΜΕΓΑΛΕΙΟ! Αισθανθήκαμε μεγάλη χαρά που είδαμε το Άγιο Φως. Είπα στις γυναίκες: δωρεάν το είδαμε το Άγιο Φως, δεν είμαστε άξιες ...;Και συμφώνησαν όλες. Όμως επειδή ο Κύριος είδε την καλή προαίρεση ίσως γι' αυτό μας το έδειξε. Διότι είμαστε αποφασισμένοι, όσοι πήγαμε ως προσκυνητές, εφέτος στους Αγίους Τόπους ακόμη και να πεθάνουμε για τον Χριστό,,Πήγαμε με μεγάλη πίστη και εμπιστοσύνη στη Θ. Πρόνοια. ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ¨Η ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ, τον ΗΓΑΠΗΜΕΝΟ των ψυχών μας, τον ΓΛΥΚΥΤΑΤΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ! ...;Μας έλεγαν διάφοροι : Που θα πάτε μέσα στις βόμβες; Που θα πάτε μέσα στον πόλεμο; Όμως εμείς πήγαμε με πλήρη επίγνωση της καταστάσεως. Πάντως ήμασταν αποφασισμένοι-προσκυνήτριες-αν ήταν Θέλημα Θεού, να γίνουμε Μάρτυρες για τον Χριστό. Όμως πιστεύαμε ακράδαντα, ότι ο Κύριος θα μας διαφυλάξει, όπως και έγινε. Δεν επέτρεψε ο Κύριος να πάθη κανείς απολύτως τίποτε. ...;Γύρισαν όλοι γεροί πίσω στην πατρίδα τους ...;ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΥΛΑΞΕ. ΑΣ ΕΧΗ ΔΟΞΑ Ο ΘΕΟΣ! Γιαυτό ο Κύριος μας έστειλε το ΦΩΣ Του! Ας μας αφήσει να ζούμε ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΞΑΖΟΥΜΕ! Μετά την Υπέροχη αυτή αγρυπνία με τα καταπληκτικά Θαύματα, που συνέβησαν την αξέχαστη αυτή Άγια Νύχτα στο Θεοβάδιστον Όρος ΘΑΒΩΡ στις-7-περίπου η ώρα το πρωϊ φύγαμε με το Γκρούπ και κατευθυνθήκαμε σε άλλα προσκυνήματα. Μας έδωσε ο Θεός τόση χάρη και τόση δύναμη, που παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε κοιμηθεί΄όλη τη νύχτα-όσοι είχαμε ξενυχτίσει-δεν νυστάξαμε καθόλου και δεν αισθανόμεθα καμία κούραση! Πήγαμε και προσκυνήσαμε στις Εκκλησίες Ναζαρέτ, Κανά, Καπερναούμ, Τιβεριάδα και κατόπιν πήγαμε στον Ιορδάνη Ποταμό,-όπου έγινε αγιασμός από τον Ιωακείμ και κάναμε το συμβολικό βάπτισμα ευλογίας. Πολλοί και πολλές προσκυνήτριες φορώντας λευκούς μανδύες μπήκαμε στην άκρη βέβαια του Ποταμού-στο Κινερέτ-(έτσι λέγεται η τοποθεσία) και λάβαμε το βάπτισμα-ευλογία του Ιορδάνου. Αισθανθήκαμε μεγάλη χαρά. Μετά κατευθυνθήκαμε προς τα Ιεροσόλυμα. Όλη την ημέρα πηγαίναμε σε προσκυνήματα-κι' ας μην είχαμε κοιμηθεί-κι' όμως δεν κουραστήκαμε καθόλου, δεν ήταν κι' αυτό κάτι το θαυμαστό; την άλλη ημέρα προσκυνήσαμε τον Πανάγιο Τάφο, ο οποίος είναι: Πηγή της ημών Αναστάσεως και μετά όλα τα άλλα Προσκυνήματα, που ευρίσκονται μέσα στην Αγία Πόλη Ιερουσαλήμ.
πηγή :http://misha.pblogs.gr

2 Αυγ 2010

Το στήριγμα της ψυχής μας ...η Κυρία Θεοτόκος .

-->
Ο πιο πλούσιος μήνας… ο καλός μας …να ΄ταν δυο φορές τον χρόνο!! …. Mε τα γάλατα του ανέλαιου πρώτου μισού του θα φτιάξουν στο χωριό χυλοπίτες και τραχανά …Τη νύχτα που ξημερώνει του Σωτήρος θα ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί να δούμε το Άγιο Φώς ..να κάνουμε ευχή …να ζήσουμε επιτέλους και εμείς την εν Χριστώ μεταμόρφωσή μας!! …Λιβανοευωδιαστά απογεύματα ικεσίας θα κυλήσουν και πάλι όμορφα στις εκκλησιές ,με τις ψυχές να αναπέμπουν ευχαριστίες και δεήσεις παρακλητικές… Και στα μέσα του αυτός θα αναστηθεί !!Δεν θα κλάψει από λύπη ούτε μοιρολόι θα πεί στην Κυρά του ,γιατί ξέρει πως αυτή μετέστη στον θρόνο της …δίπλα στον Θεό Λόγο…εκεί που κανείς άλλος δεν πλησίασε ακόμη…Θα κλάψει μόνο από χαρά για την δεύτερη Ανάσταση …από χαρά και βεβαιότητα ότι η Μάνα δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τα παιδιά της …το βεβαίωσε και Εκείνος πάνω στο σταυρό όταν είπε σε όλους μας το …ιδού η μήτηρ σου …

Του Καλοκαιριού το Πάσχα έφτασε λοιπόν …Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε την ψυχή σας όπου η χάρη Της πάντα θα σκεπάζει τα βήματα όλων των Χριστιανών …μεσιτεύοντας ακαταπαύστως ….. Σε κάποια από τις παρακάτω …. «Παναγιές» του Καραντώνη σίγουρα θα έχετε πάει ...έστω και νοερώς ,παρακαλώντας την ….ευχαριστώντας την…απορώντας και ..εξιστάμενοι …Μετρημένα τα προσωνύμιά της …αμέτρητος ο αδαπάνητος θυσαυρός της ζωής μας …η Αγία Αγίων Μείζων …η Κυρία Θεοτόκος ….
….Υπνωτισμένος από το φως, βλέποντας όπου κι αν ρίξω τη ματιά μου, εκκλησούλες, σταυροθόλια, τρούλλους άσπρους και γαλαζοβαμμένους, ανάλαφρα καμπαναριά σαν πύλες από ασβέστη χαραγμένες στον εκτυφλωτικό ουρανό, τριγυρισμένος από παληές εικόνες θαμπές και ραγισμένες, όπου το πρόσωπο της Θεοτόκου μόλις αχνοφαίνεται, ακούοντας τις μαυροφορεμένες γρηούλες να μιλάνε για τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, συλλογίζομαι τους βαθύτατους δεσμούς που δένουν το λαό μας με τη μητέρα του Χριστού. Τη νύχτα, απέναντι στην Τήνο, δέκα μίλλια απόσταση, λάμπει φωταγωγημένος ο μεγάλος Ναός της Θεοτόκου, που χιλιάδες θάρθουν να τον προσκυνήσουν κι’ εφέτος. Μπροστά στο φαινόμενο της πίστης και στη δύναμη που δημιουργεί η πίστη, ο ανθρώπινος νους χάνει κάθε υπόσταση. Λιποθυμά. Μα η πίστη προς την Παναγιά και η λατρεία που της δείχνει ο λαός μας, έχει κάτι το ανείπωτο, το γλυκύτατα ανθρώπινο.
Ο χριστιανικός ουρανός, είναι κατοικημένος από αναρίθμητες μορφές αγίων, οσίων και μαρτύρων που αντανακλάν εκεί ψηλά τον θρησκευτικό θρίαμβο της επίγειας ανθρώπινης αρετής. Στα χρόνια τα βυζαντινά η χριστιανική φαντασία, τους παράστησε στις εικόνες και στους τοίχους των ναών, σα να είχε μπροστά της, μικρογραφημένο, τον χριστιανικό ουρανό. Ζωντάνεψε θαυματουργά τα εσωτερικά των ναών με το πλήθος των αγίων και των οσίων, και, παρά τη μεταφυσική πνευματικότητα του ύφους τους, τους άφησε να φαίνουνται με την απλή ανθρώπινη παράσταση και μορφή τους. Έτσι τους κράτησε πολύ κοντά μας. Άπειροι δεσμοί, ψυχικοί, συναισθηματικοί, λατρευτικοί, δεσμοί πρόληψης, προτίμησης κι’ αγάπης, δένουν τον κάθε χριστιανό με καθέναν από τους σεπτούς κατοίκους του χριστιανικού ουρανού. Κάθε ένας από μας, έχει τον προτιμημένο του άγιο, τον όσιό του, το μάρτυρά του. Γι’ αυτό, και χιλιάδες, ποικιλλώνυμα ερημοκκλήσια στολίζουν τα βράχια, τους λόφους, τις ρεματιές, τις πλαγιές, τ’ ακρογιάλια της Ελλάδας.
Όμως, πέρα κι’ απάνω από τους ατομικούς αυτούς δεσμούς, υπάρχει η κοινή λατρεία όλων προς την Παναγιά που προστατεύει ακόμη και τους κολασμένους, και που το μητρικό της χαμόγελο ή δάκρυ, συγκλονίζει παράξενα και βυθίζει σε κατάνυξη τις καρδιές μας. Η ψυχική αυτή παράδοση, ξεκινά μαζύ με τον Χριστιανισμό. Και φουντώνει στα βυζαντινά χρόνια, όπου η Παναγιά γίνεται κάτι σαν αρχαία Θεά, προστάτισσα μοναδική της απέραντης Αυτοκρατορίας, της πανίσχυρης βυζαντινής βασιλείας. Πόλη της, έδρα της, κατοικία της, είναι η Κωνσταντινούπολη. Έτσι η Παναγιά, βρίσκεται στα στόματα όλων, κάθε στιγμή, από τον Αυτοκράτορα και το Δεσπότη, ως τον πιο ταπεινό υπήκοο της Αυτοκρατορίας. Χιλιάδες ποιητές την υμνούν. Χιλιάδες ζωγράφοι την παρασταίνουν κατά μύριους τρόπους, και στέλνουν τις εικόνες της στα μοναστήρια, στα κελιά, στις λαύρες, στις σκήτες, στις μικρές και τις μεγάλες εκκλησιές. Η Παναγιά είναι μια διαρκής παρουσία του «Θείου», σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή. Είναι μια ζέστη, μια καλωσύνη, μια επιείκεια, μια φρόνηση, μια συμβουλή, μια σκέπη, μια στοργή, μια υπόσχεση. Ημερώνει, εξαγνίζει, θεραπεύει, καταλαγιάζει τα πάθη, γεννάει τη διάθεση της αγνής λατρείας, ενθουσιάζει, προσφέρει τη σωτηρία και την ελπίδα. Αυτή είναι η Παναγιά των Βυζαντινών κι’ αυτή την Παναγιά αισθανόμαστε και μεις σήμερα. Χίλια πρόσωπα, χίλιες όψεις έχει η Παναγιά· άπειροι μύθοι είναι πλεγμένοι με τη θεία της φύση και τα θαύματά της – και τούτο, γιατί η Παναγιά, είναι το βασικό θρησκευτικό στοιχείο της καθημερινής μας ζωής, είναι το στήριγμα της ψυχής του ελληνικού λαού.
Ανδρέας Καραντώνης
Αύγουστος, ο Μήνας της Παναγιάς
Ελληνική Δημιουργία, τ. 61, 1950

23 Ιουλ 2010

Γέροντας Μάρκελλος Καρακαλληνός ...Ο γλυκύτατος υιός της υπομονής ...

....Πάντα έβρισκε χρόνο, παρά το γεμάτο πρόγραμμα του, για να παρηγορεί και να στηρίζει με διάφορα μέσα και τρόπους τους εν τω κόσμω αγωνιζόμενους αδελφούς. Τους έστελνε επιστολές συνοδευόμενες με αγιορείτικες ευλογίες όπως λουλούδια, ρίγανη κλπ. Μία από τις πνευματικές του δραστηριότητες ήταν και οι ομιλίες που έκανε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, μετά από πρόσκληση των Αρχιερέων ή διάφορων τοπικών συλλόγων. Αυτές οι ομιλίες του εμπλουτιζόμενες κατόπιν απετέλεσαν τα διάφορα βιβλία που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Ορθόδοξος Κυψέλη». Χαρακτηριστικό της επιμέλειας των διαφόρων ομιλιών του ήταν ότι μαζί με την ομιλία πάντα είχε εκδόσει κάποιο σχετικό κείμενο στα χέρια των ακροατών του, για μια περισσότερη κατανόηση των λεγομένων του. Μία απόδειξη του πόσο ήταν κάτοχος της θεολογίας των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων, καθώς επίσης και των λεπτοτάτων εννοιών της νηπτικής και ησυχαστικής παραδόσεως, υπήρξαν οι συνεντεύξεις που έδωσε εδώ στο μοναστήρι μας στον κύριο Μανώλη Μελινό. Όπως ομολογούσε και ο ίδιος είχε ετοιμάσει ένα ερωτηματολόγιο με 70 ερωτήσεις πνευματικού περιεχομένου και χωρίς να τον έχει προειδοποιήσει, θαύμασε την ευχέρεια του να του δίνει απαντήσεις, που μαρτυρούσαν την εξαίρετη θεολογική κατάρτισή του. Καρπός αυτών των συνεντεύξεων είναι ο 11ος τόμος της σειράς «Πείρα Πατέρων» του κ. Μελινού. Μία άλλη πνευματική διακονία του ήταν οι ομι­λίες που έκανε μετά το Απόδειπνο εις τους προσκυνη­τάς, είτε στον εξωνάρθηκα - είτε στο Αρχονταρίκι της μονής. Βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο (ασθένειες, διάφο­ρα προβλήματα) των προσκυνητών θυσίαζε την ησυ­χία του και ασχολείτο με τα προβλήματά τους, παρ' όλο που όσο περνούσε ο καιρός καταβαλλόταν από τις διάφορες ασθένειες και από τον καθημερινό κόπο της μοναχικής ασκήσεως. Του άρεσε να μην χάνονται αλλά να συνεχίζονται διάφορες παραδοσιακές μοναχικές ασχολίες όπως οι παγκοινιές, που αναφερθήκαμε προηγουμένως, για το μάζεμα των ελιών, των φουντουκιών, αλλά και του τρύγου των σταφυλιών, κ.α. Αυτές οι παγκοινιές ήταν ευλογημένες συναντήσεις μεταξύ μας, που αναθέρμε­ναν τον ζήλο μας, καθώς λέγαμε την ευχή εκφώνως και καθώς ακούγαμε κατά τη διάρκεια του μικρού δια­λείμματος από το στόμα του διάφορες ιστορίες - γεγο­νότα, από την ζωή των παλαιοτέρων μοναχών που γνώριζε. Μας μένει αλησμόνητη η πηγαία χαρά και ο παι­δικός ενθουσιασμός του καθώς μας μιλούσε, αλλά και της ευθύνης που ένοιωθε ώστε να μεταδώσει και στους νεωτέρους ό,τι ζούσε και γνώριζε. Αυτός δε ο ενθουσιασμός και αυθορμητισμός του δεν «τον παρέ­συρε» αλλά μας εντυπωσίαζε που τον συνείχε η ευθύ­νη, ώστε να τηρείται ακριβέστατα το πρόγραμμά μας. Ενώ μας μιλούσε και μας έλκυε με τις ωραίες μοναχι­κές ιστορίες του, κάποια στιγμή μας φώναζε: σηκωθεί­τε πατέρες να συνεχίσουμε την διακονία μας.Ήταν πολλά τα άνθη των χαρισμάτων του πατρός Μαρκέλλου, όσα τον είχε προικίσει η Θεία Χάρις και όσα απέκτησε με τους επίμονους αγώνας του, τα ο­ποία θα πρέπει μελλοντικά κάποιος να αναλάβει την συλλογή όλων αυτών των στοιχείων για να φανερώ­σουν τον πνευματικό πλούτο που έκρυβε αυτή ή σύγχρονη Αγιορειτική μορφή. Ας έλθωμε τώρα στο θέμα της ασθενείας του, που τελικά τον οδήγησε στον θάνατο, αν και σε όλη την μοναχική του ζωή στην μονή μας κατατρυχόταν από διάφορες ασθένειες (ζαλάδες, οσφυαλγίες, φλεβική α­νεπάρκεια, δύσπνοιες κ.α.). Κατά την διάρκεια του 2005 και συγκεκριμένα την διάρκεια της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου τον έ­ζωσαν δυνατοί πόνοι που τους απέδωσε «στη μέση του» από την οποία έπασχε, από παλαιότερα (δισκο­πάθεια). Σκόπευε να βγει στη Θεσ/νίκη μετά την νηστεία της Παναγίας, αλλά οι πόνοι ήσαν τόσο δυνατοί και συνεχείς -μέρα νύχτα- που τον ανάγκασαν να βγει και παρά την θέλησή του την άλλη μέρα της Μετα­μορφώσεως. Έλεγε χαρακτηριστικά: Παναγία μου δεν ήμουν άξιος να μείνω στις παρακλήσεις σου και στην γιορτή σου! Οι πόνοι του ήσαν τόσο δυνατοί που δεν μπορού­σε ούτε να αναπνεύσει, ούτε να ξαπλώσει σε κρεβάτι, αλλά καθόταν μόνο καθιστός. Τελικά με τις ιατρικές εξετάσεις διαγνώσθηκε η νόσος του καρκίνου στο παχύ έντερο, με μεταστάσεις σε αρκετά μέλη του σώματος. Αμέσως έγινε η εγχεί­ρηση και εγώ με την εντολή του Γέροντος βγήκα στη Θεσ/νίκη να του συμπαρασταθώ σαν διακονητής στην δοκιμασία του. Η εγχείρηση έγινε στο Νοσοκομείο του Παπανι­κολάου, με την άμεση συμπαράσταση και υποστήριξη του κ. Κωνσταντίνου Κάτση, πνευματικού αδελφού και φίλου της μονής μας, ο οποίος προΐσταται ως αρχίατρος στην ιατρική μονάδα «express servise». Η μετεγχειριτική παραμονή μας στο νοσοκομείο ηταν στην 4η χειρουργική κλινική με μία εξαίρετη φροντί­δα του νοσηλευτικού προσωπικού. Όλως ιδιαιτέρως μας έβαλλαν σε ένα δωμάτιο με δυο κρεβάτια για να μπορώ και εγώ να ξεκουράζομαι. Ο π. Μάρκελλος με την πνευματική ακτινοβολία του είχε γίνει γνωστός στο χώρο του νοσοκομείου, απ' όπου ερχόταν πλήθος ανθρώπων να τον επισκεφθούν (όχι μόνο ασθενείς αλλά και ιατροί - νοσοκό­μες). Ιδιαίτερα μετά την εγχείρηση οι πόνοι του ήσαν αβάστακτοι και μαρτυρικοί. Είχε φοβερή δύσπνοια και οι νύκτες του φαίνονταν χρόνια, αξεπέραστες, μέ­σα στους φρικτούς πόνους πού δοκίμαζε. Αλλά και σε όλη τη διάρκεια του ενός έτους και περισσότερο, που κράτησε η δοκιμασία του οι πόνοι του ήταν δριμύτα­τοι. Κάθε βράδυ σκεπτόταν πως θα περάσω πάλι αυτή την βραδυά. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη την περίοδο ήταν, πως, παρ' όλους τούς φρικτούς πό­νους του έβρισκε την δύναμη με μία ιδιαίτερη πνευμα­τική ευφορία να ομιλεί στους πολυπληθείς επισκέ­πτας του και να τους στηρίζει στα δικά τους προβλή­ματα. Περνούσε πάρα πολύς κόσμος, άνθρωποι δηλα­δή που είχαν από πριν μεγάλο δέσιμο μαζί του. Έτσι μάθαμε εκ των πραγμάτων ότι ο π. Μάρκελλος βοη­θούσε πάρα πολύ κόσμο, ποικιλοτρόπως. Απαντούσε κυρίως από το τηλέφωνο της μονής σε πολλούς που τον ζητούσαν γιατί δεν ήθελε να έχει μαζί του κινητό, που θα τον αποσπούσε από την συνεχή εσωτερική πνευματική εργασία του. Σε πολλούς έστελνε βιβλία, διάφορα χειρόγραφα πνευματικού περιεχομένου που τα φιλοκαλούσε ο ίδιος. Αυτή η ευγενής διάθεσή του να ανταποκρίνεται προς όλους τους επισκέπτας είχε πολύ κόστος γι' αυ­τόν, γιατί αμέσως μετά που έφευγαν του δημιουργείτο κρίσις και επιδείνωσις. Στην διάρκεια των 3 πρώτων μετεγχειρητικών μηνών συνέβη να δημιουργηθεί συ­ρρίγιον πάνω στην εγχείρηση ώστε να λένε και να α­πορούν οι γιατροί, πως τον βρίσκουν συνεχείς επιδει­νώσεις της ασθενείας του. Σε όλην αυτήν την πολυώδυνη δοκιμασία του δεν υπέστελλε την σημαία αλλά έβρισκε δύναμη και με χαρά ασχολείτο στο να διαβάζει και να συγγράφει νέα χειρόγραφα πνευματικού περιεχομένου. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό είναι το έξης: Μια μέρα ενώ ήταν καθιστός στο κρεβάτι και έγραφε πάνω στα πόδια του σημειώσεις, τον επισκέφθηκε στο δωμάτιό του ο υπεύθυνος γιατρός του και με ενδιαφέ­ρον τον ρώτησε τι γράφει. Αυτός δε με ένα χαρίεν πρόσωπο του απαντά, δείχνοντάς του την επικεφαλίδα του κειμένου που έγραφε. «περί του αφθάρτου και ου­ρανίου σώματός μας», τώρα που κατέπεσε το φθαρτόν σώμα μου, γράφω για το ουράνιο και άφθαρτο σώμα. Ένα μεγάλο στήριγμα στην δοκιμασία του ήταν η συμπαράσταση που έννιωθε από τον Γέροντα Ε­φραίμ, ο οποίος από το μεγάλο ενδιαφέρον και την α­γάπη που έτρεφε απέναντί του τον έπαιρνε τακτικά τηλέφωνο από την Αριζόνα της Αμερικής. Αφού μά­θαινε τα σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του επί πολλήν ώρα τον στήριζε και τον νουθετούσε με τις θεόσοφες συμβουλές του. Ιδιαίτερα του συνιστούσε να μην χάση την ζέση της προσευχής. Επίσης μεγάλη ανακούφιση έννιωθε από την συ­χνή συμπαράσταση και το μεγάλο ενδιαφέρον του Γέ­ροντός μας Φιλοθέου, ο οποίος τακτικά έβγαινε στο Νοσοκομείο για να τον στηρίξει και να του διαβάζει ειδικές ευχές από το ευχολόγιον της Εκκλησίας μας. Όταν έβρισκα ευκαιρία πήγαινα σε νυκτερινές λειτουργίες σε διάφορους ιερούς ναούς. Όταν επέ­στρεφα πάντα με περίμενε και έκανε τον κόπο να σηκωθεί από το κρεβάτι, μου έβαζε μετάνοια και με πολ­λή ταπεινότητα ζητούσε να μου ασπασθεί το χέρι για να λάβει και αυτός την ευλογία της Θείας Λειτουρ­γίας και Θείας Κοινωνίας. Κάποια φορά πού είχα πάει σε μια αγρυπνία στη μονή της Σουρωτής, όταν επέστρεψα μου εκμυστηρεύ­τηκε μία δαιμονική επίθεση που δέχτηκε βλέποντας τον κοινό εχθρό σαν μανιασμένη Τίγρη. Ήταν χαρακτηριστικό της φιλοπονίας του και της ακριβείας του στα μοναχικά του καθήκοντα ότι ό­λη κυριολεκτικά την ήμέρα αλλά και όλη την νύκτα εξαιτίας της αϋπνίας του δεν έφευγε το 300αρι κομπο­σχοίνι από τα χέρια του, καθώς κάθε κόμπο τον συνό­δευε με το σημείο του σταυρού. Το άλλο αξιοσημείωτο είναι, ότι, παρ' όλο το πλήθος των επισκεπτών και των γιατρών που διέρχο­νταν από το δωμάτιό του, έβρισκε χρόνο να διαβάζομε όλες τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Μόλις έφευγε μία ομάδα επισκεπτών και ήταν η ώρα της ακολου­θίας με εγρήγορση μου έλεγε φέρε τα βιβλία να κάνο­με την ακολουθία, πριν έλθει άλλη ομάδα. Αν έρχονταν ενδιαμέσως άλλοι επισκέπτες κάθο­νταν και αυτοί και συμμετείχαν στην ακολουθία και τους είναι αξέχαστη η πνευματική εκείνη ατμόσφαιρα που δημιουργείτο. Μετά από όλη αυτή την μετεγχειριτική και οδυνη­ρή περίοδο των 3 μηνών επιστρέψαμε στη μονή μας με μία καλυτέρευση της υγείας του και με ελπίδα δια το μέλλον, όπως του έδιναν οι γιατροί, επιθυμώντας, όσο χρόνο του έδινε πλέον ο Κύριος να τον αφιερώ­σει στην διακονία, τόσο προφορική, όσο και γραπτή του πλησίον. Έτσι ξανάρχισε σιγά-σιγά τις παλαιές ασχολίες του, παίρνοντας το καλαθάκι του και επισκεπτόμενος τα διάφορα περιβόλια γύρω στη μονή, που τα είχε δη­μιουργήσει εκ του μηδενός και αναγιγνώσκων την Α­γία Γραφή και διάφορα άλλα πατερικά βιβλία. Όπως είπαμε και πιο πριν δεν σταμάτησε την συγ­γραφή, αλλά έγραφε διάφορα χειρόγραφα και τώρα μάλιστα μέσα από το πρίσμα του πόνου και του θανά­του το περιεχόμενο έπαιρνε ιδιαίτερη αξία και μεταρ­σίωση. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν πρόλαβε να ολοκλη­ρώσει το τελευταίο έργο του περί θανάτου, παραδεί­σου και κολάσεως και έτσι ημιτελές το εξέδωσε η Ορ­θόδοξος Κυψέλη και διαμοιράστηκε στους προσκυνη­τάς την διάρκεια του 40μέρου μνημοσύνου του. Μετά από ένα διάστημα στο μοναστήρι άρχισαν οι χημειοθεραπείες, οπότε βγαίναμε κάθε 20 ήμέρες στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και συγκεκριμένα στην γαστρεντερολογική κλινική. Οι χημειοθερα­πείες βέβαια είχαν πολλές παρενέργειες (ζαλάδες, με­γάλο πρίξιμο στα πόδια, παραμόρφωση του προσώ­που του και πτώση των τριχών της κεφαλής και των γενίων του κ.ά.). Φιλοξενούμασταν στο μεγάλο και ά­νετο σπίτι της ευλαβούς και φιλομονάχου κ. Ελένης Σιμωνίδου, η οποία με πολύ κόπο και θυσία μας συμπαραστέκονταν μαζί με το φιλομόναχο ζεύγος και α­δελφικούς φίλους μας Αλεξάνδρα και Νικόλαο Ζουρ­νατζόγλου. Είναι αδύνατον να περιγράψω την ηρωικοί τους συμπαράσταση, που εκτός από όλα τα άλλα ιδιαίτερα την νύκτα παρέμεναν σε κατάσταση ετοιμό­τητος καί αϋπνίας για να μας συμπαρασταθούν στις κρίσεις που συχνά καταλαμβανόταν. Τα γράφω αυτά παρόλο πού προσκρούουν στη ταπείνωσή τους και στην ανιδιοτελή και φιλόχριστη διάθεσή τους. Είμα­στε πολλαπλώς ευγνώμονες απέναντί τους για όλη την προσφορά τους. Ευρισκόμενοι στην οικία της κ. Ελένης συνέβη πολλές φορές να συγκεντρωθούν πολλοί γνωστοί πνευματικοί αδελφοί και ο π. Μάρκελλος για πολλή ώρα μας μιλούσε σχετικά και εκπληττόμασταν με την χάρη την πνευματική με την οποία μας δίδασκε. Μας ανέφερε και πολλές εμπειρίες του από τα χρόνια που έζησε σαν δάσκαλος σε ακριτικές περιοχές, πριν απαρνηθεί τον κόσμο και γίνει μοναχός. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο και κατέπιπτε σω­ματικά ώστε είχε γίνει αγνώριστος. Επειδή ποτέ δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι, διότι η υπτία θέση του αύξανε τον πόνο και επειδή ήταν όλο το 24ωρο καθιστός, ο κόπος τον έκανε να γέρνει προς τα δεξιά με απoτέλε­σμα να σκεβρώσει η σπονδυλική του στήλη και να φαίνεται ένα διπλωμένο στα δύο γεροντάκι. Στην τελευταία εξέλιξη του καρκίνου δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρήξιμο από την κοιλιακή χώρα μέχρι τα πέλματα των ποδιών του. Ευρισκόμενοι στο Νοσοκομείο και παρ' όλη την προσπάθεια των γιατρών να ξεπεράσουν τα προβλήματα που είχαν προκύψει, συνέβη μία ημέρα Παρασκευή μία κατακόρυφη καθίζηση στον οργανισμό του. Συνειδητοποιώντας ότι βάδιζε προς το τέλος ζήτησε ε­πίμονα -παρ' όλες τις αντιδράσεις των γιατρών ό,τι στη μονή δεν υπάρχουν τα ιατρικά μέσα προς συμπα­ράστασή του- να επιστρέψει αμέσως ώστε να κοιμηθεί, στην μετάνοιά του, μέσα στο περιβόλι της Παναγίας. Αυτό ήταν και ιδιαίτερη επιθυμία του Γέροντος της μονής μας, το να έλθει εγκαίρως κοντά στους πα­τέρες και αδελφούς για να χαρεί την συναναστροφή μαζί τους και να αισθανθεί την μοναχική ζεστασιά που αισθάνεται ένας μοναχός στο μοναστήρι του. Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα που είχε κορυφωθεί η αγωνία όλων μας με την άσχημη εξέλιξη της ασθε­νείας του, επληθύνθησαν οι παρακλήσεις και οι προσευχές όλων των πατέρων. Η τελευταία νύκτα Σάββα­το προς Κυριακή μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένας προσωπικός Γολγοθάς. Είχαν αχρηστευθεί όλα τα όργανα του σώματός του, εξαιτίας της επιδεινώσεως του καρκίνου και έχοντας παντελή έλλειψη οξυγόνου στον οργανισμό του χρειάστηκε να του κάνουν δυο φορές παρακέντηση, αφαιρώντας του από την πλάτη αιματώδες υγρό. Προς τα ξημερώματα ήλθαν εσπευσμένα μερικά συγγενικά του πρόσωπα για να τον αποχαιρετήσουν, διότι είχαμε κανονίσει να έλθει το ασθενοφόρο για να μας μεταφέρει επειγόντως στην μονή μας. Ήταν συγκινητικές οι στιγμές, όπου εκτός από τους συγγενείς του μαζεύτηκαν και άλλοι πνευματικοί αδελφοί για να του προσφέρουν τον τελευταίο ασπα­σμό - χαιρετισμό. Εντύπωση έκανε η θαυμαστή γαλή­νη που έννιωθε σε σημείο που ο συνοδεύων ιατρός του ασθενοφόρου να εκπλήττεται γι' αυτό το σπάνιο θέαμα της ήρεμης αντιμετωπίσεως του θανάτου. Έτσι παρ' όλες τις δηλώσεις των ιατρών ότι υ­πήρχε κίνδυνος να πεθάνει στον δρόμο φτάσαμε στην μονή μας, όπου μας υποδέχτηκε με συγκινητικό τρό­πο έξω από την πύλη της μονής όλη η αδελφότητα συγκεντρωμένη. Κατά παράδοξο τρόπο όταν ήλθε στην μονή μας ανέλαβε δυνάμεις και έζησε ακόμη για 8 μέρες. Την πρώτη νύκτα της Κυριακής μετά το Απόδειπνο συγ­κεντρωθήκαμε στο κελλί του μερικοί πατέρες με τον Γέροντα και τότε ο π. Μάρκελλος μας μίλησε με ένα ενθουσιασμό και με μια μεγάλη ψυχική ευφορία, προ­τρέποντάς μας να συνεχίσουμε με ζήλο το υπόλοιπον της μοναχικής μας πορείας. Τότε μας εκμυστηρεύτη­κε, ότι λίγο καιρό προτού τον ζώσουν οι πόνοι του καρκίνου είδε σε ώρα προσευχής ένα όραμα που μας το περιέγραψε και που τον προειδοποιούσε για τον ε­πικείμενο θάνατό του. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του, άκουσε μία γλυκειά παρηγορητική φωνή πού του έλε­γε ότι θα περάσει μέσα από αυτή την οδυνηρή δοκιμα­σία αλλά σύντομα θα έλθει η λύτρωσή του. Στο διάστημα αυτό συνομιλούσε με πολλή χαρά με τους αδελφούς της μονής αλλά και με άλλους πατέ­ρας που έρχονταν από διάφορα μέρη του Αγίου Ό­ρους για να τον ιδούν. Έτσι φτάσαμε στην τελευταία μαρτυρική του νύ­κτα της Κυριακής προς Δευτέρα κατά την οποία είχα­με ολονύκτιο αγρυπνία στην αποτομή του Τιμίου Προδρόμου. Επειδή οι πνεύμονές του, λόγω της ελ­λείψεως οξυγόνου, είχαν γεμίσει από διοξείδιο του άνθρακος έβγαζε ακουσίως κάτι σπαρακτικές κραυγές -διότι βρισκόταν σχεδόν σε κατάσταση κώματος­- και τιναζόταν ολόκληρο το σώμα του. Μετά το τέλος της αγρυπνίας οι πατέρες έψαλαν τον κανόνα εις ψυχοραγούντα του Αγίου Νήφωνος και ο Γέροντας του εδιάβασε τις κατάλληλες προς τούτο ευχές και οι άλλοι αδελφοί που βρισκόμασταν μέσα και έξω από το κελί του, του συμπαραστεκόμα­σταν με το κομποσχοίνι μας σ' αυτές τις τελευταίες δύσκολες στιγμές. Λίγο αργότερα έπεσε σε κώμα που κράτησε μέχρι την ώρα του Εσπερινού. Συγκεκριμένα, την ώρα του προοιμιακού ψαλμού που εδιαβάζετο μέσα στο ναό, ά­φησε την τελευταία του πνοή. Ήταν ημέρα Δευτέρα στις 29 Αυγούστου και 11 Σεπτεμβρίου με το νέο ημε­ρολόγιο στις 5:30' μ.μ. του έτους 2006. Άξιο σημειώσεως είναι ότι το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης και ως εκ τούτου ο Τίμιος Πρόδρομος που τον είχε υπό την προστασία του τον παρέλαβε κα­τά την ήμέρα της εορτής του. Όταν ετελειώθη και αφού τον ράψαμε κατά την τάξη την μοναχική, μετεφέρθη το σκήνωμά του στη Λιτή του Καθολικού, όπου οι πατέρες κατά διαδοχή ανεγίγνωσκαν το ψαλτήρι και οι ιερείς οι της μονής και όσοι έρχονταν από άλλα μέρη του Αγίου Όρους τελούσαν τρισάγιο. Ως φαίνεται είχε προηγηθεί θερμή προσευχή εν τω κελλίω του διότι ευρισκόμενος σε κατάσταση βα­θυτάτης συγκινήσεως και έχων τεταμένας τας χείρας προς το σκήνωμα του αγαπητού συνεργάτη του, εξε­χύθη η καρδία του σε λόγια θερμής παρακλήσεως, ζη­τώντας τις ευχές και μεσιτείες του. Η εξόδιος ακολουθία έγινε την επομένη ημέρα 30 Αυγούστου με πολύ πλήθος κόσμου τόσο πατέρων, ό­σο και προσκυνητών. Προέστη της ακολουθίας ο Κα­θηγούμενος της Μονής Ιβήρων π. Ναθαναήλ και συμμετείχαν πολλοί Πατέρες, που είχαν έλθει και από άλλα μοναστήρια και σκήτες, διότι ήταν πολύ γνω­στός στο αγιορειτικό κοινό. Νιώθαμε όλοι την ώρα της ακολουθίας μία αίσθηση εντόνου χαράς ή συγκινήσεως σαν να ήταν ημέρα εορτής. Μετά τη συμπλήρωση των 40 ημερών από της εκδημίας του πολλές οικογένειες, που είχαν πολυχρό­νιο πνευματικό δεσμό μαζί του, καθώς επίσης και μο­ναστικές αδελφότητες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, που τον είχαν καθοδηγητή σε θέματα νοεράς προσευ­χής και νήψεως, μας ζήτησαν ως ευλογία να τους στείλομε κάτι από τα προσωπικά του αντικείμενα. ..... ήταν πολλές και αξιόλογες οι εμπειρίες που έζησα κοντά του, και τελειώνω ζητώντας τις ευχές του για να μας συνο­δεύουν στον ανηφορικό δρόμο της πολυκυμάντου μο­ναχικής ζωής μας, έχοντας την χαρά ότι τον έχουμε συμβοηθό και πρεσβευτή προς τον Κύριο μετά των άλλων Αγιορειτών Πατέρων που βρίσκονται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία. Από τις Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

21 Ιουλ 2010

Εκεί που κάθε μετάνοια πρέπει να πονά ...

-->
Φτάσαμε στ Βατοπέδι τν ρα το πνου, στς δυ τ πόγεμα. μον συχάζει. Τ κμα το μεγάλου του κόλπου νανουρίζει τν πραξία της, σβήνοντας πάνω στ χαλίκια ρυθμικ κα ρεμο. Εμαστε μπροστ στ θολωτν πυλώνα, πο κρύβει στν κοιλότητά του ζωγραφισμένη τν Παρθένο, καθς λοι ο πυλνες τν μοναστηριν, κα περιμένομε ν προβάλη πορτάρης. ρχεται μ τν προθυμία κα τν περιέργεια—δυ χαρακτηριστικ το καλόγερου. Τ πρόσωπ του τραχύ, τ γένεια του σ μοσκλα σ δέντρο, τ πολλ μαλλιά του στενοχωρημένα μέσα στ στεν κυλινδρικ καλυμαύχι. Οτε μς κοιτάζει. πλώνει μόνο τ χέρι του γι τ διαμονητήριο. Τ διαβάζει μ προσοχ κα μ δυσπιστία, πειτα τ στέλνει στν ρχοντάρη γι τν λεγχο. ρχοντάρης τ πηγαίνει στν πιτροπή. πιτροπή μας δίνει τν δεια. νεβαίνουμε μι σκάλα λόρθη, σχεδν κάθετη, κα πέφτομε κατάκοποι στ ρχονταρίκι. Ατ τ ρχονταρίκι δ διαψεύδει καθόλου τν νομασία του. Δωμάτια πνου νετα, κρεβάτια πο κοιμίζουν, καναπέδες πο ξεκουράζουν, τ γαλάζιο τς θάλασσας κι έρας της μέσα στν ξενώνα, λεκτροφωτισμός,—ν νεωτεριστικ νορθογραφία πο κάνει τ Βατοπέδι μέσα στν παρελθοντικν ατ πολιτεία. Πς πρε τέτοιο χαρακτήρα, δν τ ξέρει κα τ διο τ μοναστήρι. νας πηρέτης λαϊκός, ξυρισμένος, μ τακουνάτες παντοφλες, σήκωσε τ πράγματά μας. νας νεαρς καλόγερος μ τν κοντ στρογγυλ θάμνο τς μαύρης του γενειάδας γύρω στ ροδαλ πρόσωπό του, μς καλημέρισεν γγλικ μ τέλεια προφορά. ταν εδε πς καμε λάθος, μεταχειρίστηκε τ λληνικά του. ταν καλόγερος πο ρίστηκε καμαριέρης μας. Δύσκολα στ ξενοδοχεα θ βρίσκαμε ναν τόσο γοργ κα ξασκημένον πάλληλο. Εχε κάμει στρατιώτης στος τελευταίους πολέμους, πηρέτησε πέντε χρόνια στ Λονδΐνο σ' να διπλωμάτη, κι στερα ρθε στ Βατοπέδι, ντύθηκε τ ράσο κι γινε κωδωνοκρούστης. Τ δεύτερη φορ πο ξαναπγα στ ρος, δν τν ξαναβρκα. Εχε ατοκτονήσει. Ποιός, θ τ ξηγήση ατά; λέξη μοναστήρι φέρνει σ' μς τος ρθόδοξους μιν ρισμένη ρχιτεκτονικν εκόνα: μεγάλο τετράγωνο π νωμένα κελλιά, αλ κλεισμένη μέσα στ κελλιά, κα στ μέση τς αλς κκλησία. ν σ' ατ προσθέσωμε τ θεμελιώδη μοτίβα το μοναστηριο, τν ξύλινο ξώστη πο πλώνεται π' κρη σ' κρη στ ξωτερικ τν κελλιν, τ τόξα κα τ κυπαρίσσι, χομε τ μοναστρι, τν κοιν ντικειμενικν εκόνα, τ ρωμαντικ σκιαγράφημα πο βρίσκεται μέσα στ νο τν λλήνων. Πόσα μως νέα σχήματα δημιουργε πάνω σ' ατν τ θεμελιώδη τύπο το μοναστηριο καιρός, ποιος πλουτισμος μπορε ν πάρη ρυθμός, τ βλέπομε στ Βατοπέδι. δ καιρς εχε φαντασία. Προσθέτοντας νάλογα μ τν νάγκη, φτιασε μία πόλη λόκληρη, που τίποτε δν εναι βαρύ, δυσαρμονικό, βιαστικ ξένο. Καμινάδες, μπαλκόνια, πύργοι, παρεκκλήσια, καμπαναριά, χαγιάτια, λιθόστρωτα, κολνες, χωνεύουν τ νώμαλα σχήματά τους μέσα σ μι γενικν ρμονία, σ' ναν, ς τν πομε τσι, γιορειτικ ρυθμό. Καιρς χει τν ασθητική του. Κα τν πιβάλλει. Πόσο ατ τ σχήματα βοηθονε τ να τ λλο! Πς βρίσκομε τν νότητα σ τόσο πλθος μορφν! Πόσο νετα, μέσα στν πέραντην αλή, ψώνεται τ πάμπυκνο τοτο δάσος τν κτιρίων, κα πς λ ξαφνα ζωντανεύει, ταν π τ ψος το ρχαίου καμπαναριο μελωδικ κωδωνοκρουσία καλε τος μοναχος στν προσευχή!
Εναι δειλινό. Κατεβαίνουν μέσα στν λιο νας-νας κα πηγαίνουν στ Καθολικό, πο στέκει μ τ βαθ κόκκινο χρμα του στν αλή. πυκν μοναστικ πόλη ξύπνησεν π τ νάρκη το μεσημεριο. σπερινός. Πρτα, φαίνονται ο γέροι. Τος χρειάζεται ρα ν φτάσουν, κα ξεκινον νωρίς. πειτα κούγεται τ στερε κα γρήγορο βμα τν νέων. Τ νιάτα τους δν ξεχνον τ λύγισμά τους μέσα στ ράσο. Μερικο π' ατος εναι νήσυχες σερπαντίνες, λλοι κρατον τ παράστημα λόϊσο, λεπτ κα σεμν κιονίσκο βυζαντινο τρούλλου. φορεσι τους περιποιημένη. Τ ράσο κατακαίνουργο. Τ πανωκαλύμαυχον ψογο. Εναι αστηρ τ πρωτόκολλο στ Βατοπέδι. ταν μπκα στ Καθολικ κι εδα τος μαύρους των σκιους ν γεμίζουν τ σωτερικ το ναο κρυμμένοι στ στασίδια, ντοιχισμένοι, θλεγε κανείς, δίστασα ν πάρω τ θέση πού μο δωκαν σ’ να στασίδι. κτελοσαν τν κολουθία το σπερινο μ σοβαρότητα, πως καλς τεχνίτης τ ργο του. νιωθα λοιπν πς κανένας λαϊκς δν χει δουλει κε. ζήτησα κάποια γωνιά. λες ο γωνις ταν πιασμένες. λα τ σκοτάδια εχαν καλόγερους. Μ δυσκολία βρκα να πόμακρο στασίδι γι ν παρακολουθήσω λην ατ τν τελετικν αστηρότητα. Ο καλόγεροι εναι τοποθετημένοι, πως πάντα, κατ τάξιν εραρχίας κα ξίας. Λάθη στ πρωτόκολλο δν πιτρέπονται. ρθιοι κρατον τ στασίδια τους. Τ κανονάρχημα γίνεται σύμφωνα μ τ μοναστηριακ παράδοσή του.
κανονάρχης, πο εναι πάντα καλόγερος, πηγαίνει διάκοπα π τ δεξι στν ριστερ ψάλτη, πειδ διος εναι ποχρεωμένος ν κανοναρχήση κα στος δυό. συχα νεμίζεται στς πλάτες του τ εδικό του νδυμα, μαρος αλακωτς μανδύας, προωρισμένος μόνο γι' ατ τν πηρεσία. Στν πρτο νάρθηκα, στ «λιτή», στέκουν ο κουρασμένοι, ο λιγώτερο χρήσιμοι γι τν κολουθία. Στν ξωνάρθηκα, ο ντελς γέροι. Δ θέλω ν κρίνω τν ψαλμδία. μουσικ ατή, μ τν νατολική της τεχνοτροπία, πο δν πακούει σ κανόνα, πως λς ο νατολικές, εναι μι παράδοση κα χει τν ξία τν παλιν πραγμάτων. ς μ ζητομε τ μουσικ ξία τς βυζαντινς ψαλμδίας, τουλάχιστον στ γιον ρος. Περιπλεγμένη μ τ λαττώματα πο βλασταίνουν φθονα μ τν καιρ γύρω στς καλλιέργητες παραδόσεις, γινε μι λαϊκ τέχνη, χωρς σχεδν μελωδικ γραμμή, φορτωμένη κεντήματα, κτελεσμένη μ τημελησία, πο τν κάνει πι μορφη κα σκοτεινή. Δν παύει μως ν εναι κάτι παλιό, κα σν παλι ν χη τ μοναστηριακό του χαρακτρα, ποος, μαζ μ τς μαρες σκις τν καλογέρων, μ τς σπρες γενειάδες, μ τ αστηρ τυπικό, συντελε γι ν διεγείρη τ μυστήριο. λα εναι μοναστηρήσια, λα αστηρ κα θλιβερ κε μέσα. Δειλινό. ς λάμπη ξω λιος, ς πρασινίζουν ο ράχες, ς πηδάη τ κμα. Τ μοναστήρι χει τν ργασία του. σπερινς κρατε ρα πολλή. ν ο καλόγεροι διαβάζουν κα ψέλνουν, μετέωρος Παντοκράτορας, π τ ψος που τν νέβασαν ο ρχιτέκτονες τν πεταχτν τρούλλων, γρυπνε σ λην ατ τν τυπικότητα, κούει, βλέπει, κα εναι αστηρς γι κάθε παράλειψη, γι κάθε μετάνοια πο δν ταν τόσο βαθει στε ν πονέσουν τ κόκκαλα τν γονάτων!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Ζω το Μεγάλου Μοναστηριο
π τ «γιον ρος». θήνα, κδόσεις στία, 1934. Πηγή:http://ellas60.blogspot.com

20 Ιουλ 2010

Άγια φωτιά σε κάθε κορυφή ...

…Oι Iουδαίοι περιμένανε να ξανάρθει στον κόσμο, για τούτο θαρρούσανε πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο Hλίας. Kαι τότε που ρώτησε ο Xριστός τους μαθητές του “Ποιος, λένε, πως είμαι, οι άνθρωποι;”, του απαντήσανε πως λέγανε πως ήτανε ο Hλίας ή κάποιος άλλος από τους προφήτες. O προφήτης Mαλαχίας, που έζησε πολύ υστερώτερα από τον Hλία, λέγει: “Tάδε λέγει Kύριος Παντοκράτωρ. Iδού εγώ αποστελώ υμίν Hλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή”, και πολλοί το εξηγήσανε πως ο Hλίας θάρθη πάλι στον κόσμο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και θα μαρτυρήσει. Σε όλα μοιάζει μ’ αυτόν ο Πρόδρομος, γι’ αυτό οι απόστολοι κ’ οι άλλοι Eβραίοι υποπτευόντανε μήπως ήτανε ο Hλίας ξαναγεννημένος. Ύστερα από τη Mεταμόρφωση, σαν κατεβήκανε από το βουνό οι τρεις μαθητάδες με τον Xριστό, τον ρωτήσανε: “Oι γραμματείς λένε πως ο Hλίας πρέπει νάρθει πρώτα. Eσύ τι λες;” Kι’ ο Xριστός τούς αποκρίθηκε: “O Hλίας έρχεται πρώτα και θα τ’ αποκαταστήσει όλα• αλλά σας λέγω πως ο Hλίας ήρθε κιόλας, και δεν τον γνωρίσανε, αλλά του κάνανε όσα θελήσανε• τα ίδια μέλλεται να πάθει και ο γυιος του ανθρώπου απ’ αυτούς”. Tότε καταλάβανε οι μαθητές πως για τον Iωάννη τον Bαπτιστή τούς είπε (Mατθ. ιστ΄, 10). Pωτήσανε οι μαθητές τον Xριστό για τον Hλία, επειδή τον είχανε δει πριν από λίγο, απάνω στο Θαβώρ, να φανερώνεται μαζί με τον Mωυσή, την ώρα που μεταμορφώθηκε ο Xριστός, και να μιλά μαζί του, με όλο που είχε ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο πριν από 800 χρόνια. Aλλά και κατά τη Σταύρωση, σαν φώναξε ο Xριστός “Hλί ηλί, λαμά σαβαχθανί”, κάποιοι από τους Eβραίους που στεκόντανε κοντά στο σταυρό λέγανε πως θα φώναζε τον Hλία να τον βοηθήσει: “Tινές δε των εκεί εστώτων ακούσαντες έλεγον ότι Hλίαν φωνεί ούτος” (Mατθ. κζ΄, 46). Παντού πλανιέται ο ίσκιος του. O προφήτης Hλίας γεννήθηκε προ 2767 χρόνια. Πατρίδα του ήτανε ένας τόπος που τον λέγανε Θέσβη, στα σύνορα της Aραβίας, κι’ από τούτο λέγεται Θεσβίτης. Tον πατέρα του τον λέγανε Σωβάκ, από το γένος του Aαρών. Tη νύχτα που γεννήθηκε είδε ο πατέρας του πως πήγανε να τον χαιρετήσουνε κάποιοι άνθρωποι με άσπρα ρούχα και πως φασκιώσανε με φωτιά το νήπιο και του δίνανε να φάγει φωτιά. Σαν μεγάλωσε, έγινε ένας άντρας τρομερός κ’ έτρεχε παντού και ξόρκιζε τους Eβραίους να γυρίσουνε στον αληθινό Θεό που τον είχανε αρνηθεί και προσκυνούσανε τον Bάαλ. Φωτιά έβγαινε από το στόμα του και δεν στεκότανε μέρα-νύχτα, αλλά ολοένα μιλούσε για την πίστη τ’ αληθινού Θεού, για τούτο ονομάσθηκε “ζηλωτής”: “Kαι ανέστη Hλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο” (Σοφ. Σειράχ μη΄,1 )… O προφήτης Hλίας είναι πολύ τιμημένος από εμάς τους Έλληνες.Όπου να πας θα δεις ρημοκλήσια του απάνω στις κορφές των βουνών, από τα μικρά ως τα μεγάλα. O άγιος Nικόλας φυλάγει τη θάλασσα κι’ ο προφήτης Hλίας τα βουνά. Mέσα στα ρημοκλήσια του είναι ζωγραφισμένος από κείνους τους παληούς μαστόρους σαν τσομπάνος με τη φλοκάτα, με μαλλιά και γένια ανακατεμένα και στριφτά σαν αγριόπρινος, γερακομύτης σαν αητός, με μάτια φλογερά. Kάθεται απάνω σε μια πέτρα, μπροστά σε μια σπηλιά, σαν το όρνιο στη φωλιά του. Έχει ακουμπισμένο το κεφάλι του στην απαλάμη του, και κοιτάζει κατά πίσω, σαν να ακούγει τη φωνή του Θεού που του μιλά μέσα σε κείνα τα άσπλαχνα κράκουρα. Aπό πάνω του πετά ο κόρακας μ’ ένα κομμάτι κρέας, και χυμίζει κατά κάτω να του το δώσει. Όπως είναι ζωγραφισμένος μέσα στο ρημοκλήσι του, θαρρείς πως βρίσκεσαι αληθινά μέσα στη σπηλιά του, και ακούς τον αγέρα που βουΐζει στα χορτάρια και τα όρνια που κράζουνε κόβοντας γύρους από πάνω από το βουνό. Kανένα παμπάλαιο θυμιατήρι είναι κρεμασμένο δίπλα του απάνω στον καπνισμένον τοίχο, κανένα κερί σβηστό στέκεται μπηγμένο στον άμμο σ’ ένα μανουάλι βουνίσιο σαν τον άγιο που είναι ο νοικοκύρης εκείνου του ρημοκλησιού. Kάθε χρόνο, στις 20 Iουλίου, έρχουνται αποβραδύς οι χριστιανοί από το χωριό με τον παπά, και τον προσκυνάνε τον προφήτη Hλία, ανάβουνε τα καντήλια, θυμιάζουνε, και ψέλνει κανένας γέρος και λέγει τα στιχηρά της μνήμης του, και κείνος ακούγει με το άγριο κεφάλι του ακουμπισμένο στο χέρι του, κι’ ο κόρακας βαστά το ίσιο με τη βραχνή φωνή του: “Xαίροις επίγειε Άγγελε και ουράνιε άνθρωπε, Hλία μεγαλώνυμε. Xαίροις Hλία ζηλωτά, των παθών αυτοκράτωρ. Ω του θαύματος! O πήλινος άνθρωπος, ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν, και ουρανούς ανατρέχει εν πυρίνω άρματι”. Kαι την άλλη μέρα, άμα τελειώσει η λειτουργία, φεύγουνε οι άνθρωποι, κι’ ο Hλίας κάθεται πάλι ολομόναχος “μονώτατος”, βουβός, τυλιγμένος στην προβιά του, σαν αγιούπας κουρνιασμένος. Xιλιάδες χρόνια κάθεται έτσι, άλλες πολλές θα κάθεται, “έως του ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή”. Από το βιβλίο Γίγαντες Ταπεινοί, Εκδόσεις Aκρίτας 2000

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~