main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

23 Μαΐ 2011

Πιστεύω Κύριε ...


Ο Χριστός είναι στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας….. Η ζωή όλων περιστρέφεται γύρω από τον Ναζωραίο. Όπως είπε και ο γέρων Συµεών, προς την Παρθένο όταν τον έπαιρνε στις αγκάλες του, «Αυτός θα είναι σηµείον αντιλεγόµενον». Όλοι οι άνθρωποι όµως δεν τον προσεγγίζουν µε τον ίδιο τρόπο.
Βλέπουµε πως προσέγγισαν τον Χριστό οι Γραµµατείς και οι Φαρισαίοι. Ποια στάση κράτησαν απέναντί Του οι γονείς του θεραπευµένου τυφλού. Και πως ο ίδιος ο τυφλός αντιµετώπισε τον Χριστό όταν τον γνώρισε βλέποντάς τον µε τα θεραπευµένα µάτια του.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης µας περιγράφει ως εξής το θαύµα. Ενώ περπατούσε ο χριστός σε ένα πολυσύχναστο δρόµο της Ιερουσαλήµ, βλέπει κάποιον άνθρωπο που ήταν εκ γενετής τυφλός. Αφού έπτυσε κάτω και έκανε πηλό, πήρε τον πηλό και τον έβαλε στα µάτια του τυφλού. Μετά του είπε: Πήγαινε να πλυθείς στην κολυµβήθρα του Σιλωάµ. Μόλις έριξε το νερό στα µάτια του και έφυγε ο πηλός, ο πρώην τυφλός έβλεπε καθαρά. Επέστρεψε πάλι στη θέση του και ο κόσµος που τον γνώριζε ότι ήταν τυφλός τόσα χρόνια και ζητιάνευε, τον ρωτούσε: Τι έγινε; Εκείνος δεν κουραζόταν να επαναλαµβάνει την ευεργεσία που του έκανε ο Ιησούς. Στο τέλος τον πήγαν στους Γραµµατείς και Φαρισαίους, που και αυτοί τον ανέκριναν. Και σ’ αυτούς, ο τυφλός µε θάρρος και παρρησία, περιέγραψε το γεγονός της θεραπείας του. Εκείνοι όµως ήταν προκατειληµµένοι εναντίον του Χριστού και προσπαθούσαν να τον µεταπείσουν λέγοντάς του ότι ο Ιησούς είναι ένας αµαρτωλός που λέει ότι είναι ο Υιός του Θεού και εποµένως δεν είναι δυνατόν να τον θεράπευσε.
Η κακή προαίρεση που είχαν µέσα στη ψυχή τους για τον Χριστό οι Γραµµατείς και οι Φαρισαίοι δεν τους άφηνε να δουν την ολοφάνερη αλήθεια! Έτσι γίνεται µε όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι πεισµατικά αρνητικοί ως προς την πίστη. Όσα λόγια καλά κι αν ακούν για το Χριστό, όσα θαύµατα κι αν βλέπουν, η πνευµατική τύφλωση που έχουν δεν αφήνει να φωλιάσει στη ψυχή τους η πίστη. Και ενώ νοµίζουν πως είναι οι έξυπνοι και τα ξέρουν όλα, ενώ κοµπάζουν ότι είναι εκείνοι που κατέχουν όλη τη γνώση και όλη την επιστήµη και περιφρονούν τους απλούς και αγαθούς συνανθρώπους τους, στη πραγµατικότητα στερούνται την αλήθεια και το φως της αληθινής γνώσης. Και αυτοί έχουν µεγαλύτερη ευθύνη γιατί ενώ έχουν την δυνατότητα να γνωρίσουν περισσότε
ρα από τους απλούς ανθρώπους, πεισµατικά αρνούνται να γνωρίσουν Εκείνον, που είναι η αλήθεια και το φώς. Σ’ αυτούς ο Χριστός στο ίδιο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου λέει: «ο βλέποντες τυφλο γένωνται» και«Ε τυφλο τε, οκ ν εχετε µαρτίαν· νν δ λέγετε τι βλέποµεν· ον µαρτία µν µένει». Επειδή λέτε ότι τα γνωρίζετε όλα, γι’ αυτό έχετε όλη την ευθύνη των αµαρτιών σας.
∆εν ήθελαν λοιπόν να πιστέψουν στο θαύµα του Χριστού οι Γραµµατείς και Φαρισαίοι και γι’ αυτό κάλεσαν τους γονείς του τυφλού να ρωτήσουν αν αυτός είναι πράγµατι ο γιός τους, και αν όντως γεννήθηκε τυφλός και πως τώρα βλέπει.
Οι γονείς φοβήθηκαν. Οι Ιουδαίοι είχαν βγάλει διαταγή: Όποιος οµολογήσει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Μεσσίας, θα τον έδιωχναν από τη συναγωγή. Γι’ αυτό και οι γονείς του τυφλού κράτησαν αποστάσεις. Έδωσαν την εξής απάντηση: «Ότι αυτός είναι ο γιός µας και ότι γεννήθηκε τυφλός είναι αλήθεια. Πως όµως θεραπεύτηκε δεν γνωρίζουµε. Ποιος άνοιξε τα µάτια του, δεν µπορούµε εµείς να το βεβαιώσουµε. Είναι µεγάλος σε ηλικία, ερωτήσατε τον ίδιο». ∆εν βρήκαν τη δύναµη να οµολογήσουν. Να φωνάξουν δυνατά: Ναι ο Χριστός τον έκανε καλά. Όσο κι αν µας φοβερίζετε, όσο κι αν µας απειλείτε, εµείς θα διαλαλούµε παντού ότι ο Ιησούς θεράπευσε το παιδί µας. ∆εν το έκαναν όµως. Κράτησαν αποστάσεις από τον Χριστό.
Το ίδιο κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Ενώ είναι Χριστιανοί, ενώ εκκλησιάζονται, κοινωνούν, προσεύχονται. Όταν βρεθούν σε ανάλογη θέση προτιµούν να σιωπήσουν. Όταν συκοφαντείται ο Χριστός, όταν κατηγορείται η Εκκλησία, δε βρίσκουν το κουράγιο να αρθρώσουν δυο λόγια. Να υπερασπιστούν την αλήθεια. Φοβούνται µήπως τους περιφρονήσουν οι άνθρωποι. Τρέµουν µη τυχόν χάσουν τη φιλία των ανθρώπων που είναι µακριά από τον Χριστό. «Ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων µάλλον είπερ την δόξαν του Θεού».
Μετά την απολογία των γονέων για δεύτερη φορά οι Γραµµατείς κάλεσαν το τυφλό να απολογηθεί στο συνέδριό τους. Και πάλι ο τυφλός µε κάθε λεπτοµέρεια τους περιέγραψε το θαύµα. Και τώρα φώναξε δυνατά ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Οι Ιουδαίοι νευρίασαν. Τον απείλησαν, τον ονόµασαν αµαρτωλό. Ο τυφλός όµως επέµενε. Ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Εάν δεν ήταν δε θα µπορούσε να µου δηµιουργήσει µάτια που δεν είχα. Οι Γραµµατείς τελικά τον πέταξαν έξω από το συνέδριο. Το έµαθε αυτό ο Ιησούς και φρόντισε να τον συναντήσει. – Σ πιστεύεις ες τν υἱὸν το Θεο; τον ρωτά. Και ο τυφλός: «ποιος είναι αυτός Κύριε για να πιστέψω»; «Και τον είδες και αυτός που τώρα σου οµιλεί εκείνος είναι». Ο τυφλός γεµάτος χαρά πέφτει και τον προσκυνάει και αναφωνεί: Ναι πιστεύω σε Σένα Κύριε. « δ φη· Πιστεύω, Κύριε· κα προσεκύνησεν ατ
Αυτή είναι η τρίτη κατηγορία των ανθρώπων που κρύβουν µέσα στην καρδιά τους πίστη και απεριόριστη αγάπη στο Χριστό! ∆εν υπολογίζουν στο τι λένε οι άλλοι. ∆εν τους τροµάζουν οι φοβέρες και οι απειλές. ∆εν τους νοιάζει αν χάσουν την αναγνώριση και την φιλία των κοσµικών ανθρώπων. Η καρδιά τους ξεχειλίζει από πίστη και αγάπη στο Χριστό. Όπου κι αν βρεθούν για τον Χριστό µιλάνε. Και µόνοι τους να είναι στο Χριστό µιλάνε µε την προσευχή.
Και µαζί µε άλλους να είναι τον Χριστό σκέπτονται. Αυτός οδηγεί τα βήµατά τους. Αυτός ρυθµίζει τη ζωή τους. Τον Χριστό συµβουλεύονται, τον Χριστό αντιγράφουν στη ζωή τους. Μαζί µε τον Απόστολο οµολογούν«Ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εµοί Χριστός».
Αγαπητοί αδελφοί. Με λίγα λόγια είδαµε σήµερα πόσο αρνητικά και µε πόση εχθρότητα προσέγγισαν τον Χριστό οι Γραµµατείς και οι Φαρισαίοι. Ακούσαµε τους γονείς του τυφλού να λένε, πως δεν ξέρουν αυτό που γνώριζαν, αυτό που έγινε στο τυφλό παιδί τους. Την ατολµία τους να οµολογήσουν ότι ο Χριστός έκανε καλά το παιδί τους. Παρακολουθήσαµε µε προσοχή και τη δύναµη της ψυχής του πρώην τυφλού που δεν υπολόγισε ούτε απειλές, ούτε φοβέρες, γιατί η ψυχή του ήταν γεµάτη από αγάπη, ευγνωµοσύνη και πίστη στον Χριστό.
Σε µας αφήνει ο Χριστός να κάνουµε την επιλογή. Θα τον προσεγγίζουµε όπως οι Γραµµατείς και οι Φαρισαίοι µε εχθρότητα και κακία; Θα τον αντιµετωπίζουµε µε την ψυχρότητα των γονέων του τυφλού; Η θα τον θρονιάσουµε στην καρδιά µας σαν θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας, όπως ο θεραπευθείς τυφλός;
Πηγή :http://www.scribd.com/AgiaMarinaLerou

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~