Στην Αγιά Παρασκευούλα ( Στο φαράγγι του Βιρού )

 

Μια ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο  , αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα …μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά .

  Εκεί που αγριεύει η ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει , άνοιξε η μανιάτικη η γη στα δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φιλί  στα μάτια , αντίκρυ  στην πηγή τη δροσερή …

Στη χαράδρα την άγρυπνη , στου  Θεού τις ανοιγμένες παλάμες , φρύγανα κι αρώματα και η ανίκητη απ τον άνθρωπο η ορμή , απ του Προφήτη την κορφή ξεκινημένη ,  στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα, βρίσκει χειμώνα απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα , να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί  ελέησον …

Κι ένα ξωκκλήσι ,το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα ,  στου Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του  τη σμίλευση   τη λειτουργιά και το νάμα , Χριστός αυτά να γίνουν …

Και φύσηξε αέρας εωθινός , που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα μπροστά , λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες , σαν διαβατάρης προσκυνητής    ακάματος ,  χαρά γοργά  ανασαίνοντας , που τα κατάφερε και δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο κανέναν,  στου Αλωνάρη  το σύναγμά  τους …

Κι έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών  και του προσώπου του , στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια …Πως το καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δακρυγόνο φίλημα ….    

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /

Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :

 Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .

Το πετραχηλάκι ( Η Θεία Καλλιοπίτσα) μικρό διήγημα

Κοιτάζει το σκοροφαγωμένο ύφασμα στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα …Θυμάται και στενάζει χαμογελώντας   για τη μορφή  που το φτιαξε αυτό το …παιδικό  πετραχήλι όταν ήτανε τόσος δα  και έλεγε σε όλους τους μεγάλους   που καλόγνωμα τον ρωτούσανε  , οτι όταν μεγαλώσω θα γίνω Δεσπότης  ! Και εκείνη η ευλογημένη  βάλθηκε να το ράψει  στη μηχανή της την ακούραστη που ο ήχος της  δεν έμοιαζε με καμιάς άλλης… Και του το δωσε  για να χαρεί  στα 8 του , ένα καλοκαίρι στις αρχές του Ιούλη , μαζί με  μια στολή πορφυρή ,  με χρυσοκέντητους Σταυρούς να την έχει μαζί του και να την  φορά όπου τον έπαιρνε ο παπά –Μιχάλης για Παπαδάκι , στα μικρά ιερά με τις Πλατυτέρες στο σμίλευμα της μανιάτικης πέτρας να αγκαλιάζουν τον κόσμο του  ολόκληρο …

Η Καλλιοπίτσα , η γλυκιά και πάντα χαμογελαστή αυτή γυναίκα με την λεπτή φωνή και την Αγγελική  ψυχούλα . Την έλεγε Θεία και ποτέ δεν χρειάστηκε να απομνημονεύσει το είδος της συγγένειας που τους έδενε …μια δυο φορές την είχε ρωτήσει , μα τι σημασία είχε, αφού την ένιωθε τόσο αγαπητή σαν την μάνα του την ίδια …Και όλα τα παιδιά στο χωριό έτσι την αγαπούσαν  …

Ήταν αυτό το βάλσαμο στην ευρύχωρη καρδιά της ,  που δεν αξιώθηκε εκείνη να φέρει στον κόσμο δικά της βλαστάρια , το ότι ένιωθε δικά της όλα τα παιδιά του Θεού . 

Γι αυτό και όταν η μηχανή της ξαπόσταινε για λίγο από αυτά που έφτιαχνε αχρήματα , Θεός φυλάξοι,  όλο για τους άλλους  , εκείνη πάντα έβαζε μπροστά να φτιάξει ένα γλυκό ή μια πίτα με αγριόχορτα και μυζήθρα  για να χει να φιλέψει όποιο παιδί θα περνούσε έξω απ τις … αυλές της … Στα πρώτα χρόνια δεν είχε δικό της σπίτι στο χωριό …Και έτσι είχε αλλάξει αρκετά , ερειπωμένα σχεδόν  …Όλα  τα συμμάζεψε  όμορφα και ήταν τόσο δροσερά , με περήφανες  μουριές να ρίχνουν της σκιάς τους το παράστημα  στα μικρά δωματιάκια , που μοσχομύριζαν συνέχεια από  τα μαγειρέματά της και το λιβάνισμα το άπαυστο …

Οι τοίχοι τους γεμάτοι από μικρές  εικονίτσες με τους λατρευτούς της τους  Αγίους και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο τον προστάτη της . Μαζί με τον άντρα της , τον Πετράκη της , δεν σταμάτησε ποτέ να τον επισκέπτεται στην Αίγινα και κάθε φορά που επέστρεφε όλο και γέμιζε περισσότερο τον τοίχο με φωτογραφίες από την οσιακή του κοίμηση , και αυξάνονταν τα μπουκαλάκια με τον Αγιασμό και το λαδάκι  του ,  αμέτρητα πλέον  σε κάθε γωνιά του φτωχικού  της …Αμέτρητοι και οι Νοέμβρηδες όταν σημάδευαν την μνήμη του,  που η Καλλιοπίτσα έφτιαχνε η ίδια μεγάλους  άρτους αφράτους με γλυκάνισου  άρωμα και έκανε λειτουργία στον Ταξιάρχη να τιμήσει της Σηλυβρίας τον γόνον και της Αιγίνης τον έφορον , ψέλνοντας  κι αυτή απ τις πίσω θέσεις που πάντα καθότανε , το απολυτίκιό του που τόσο πολύ την δάκρυζε…

Μα δεν άφηνε παραπονεμένους και τους άλλους Αγίους …Όλοι την θυμούνται , τα καλοκαίρια ιδίως , να φέρνει σε κάθε μικρό ξωκκλήσι ,  το μικρό ταψάκι της με τα σπερνά ,όπως  λένε οι Μανιάτες τα κόλυβα   και εκείνες τις υπέροχες τις Φανουρόπιτες να διαβαστούν όλα και έπειτα  να μοιραστούν στους ανθρώπους  κι αυτά ως ευλογία κι έλεος  .

Πέρασανε τα χρόνια και έχτισαν το   δικό τους  σπίτι , στου Νικόβου το κάτω καλντερίμι.  Δεν είχε αυλή μπροστά στο δρόμο  όπως τα άλλα μα έβγαινε πίσω  σε μια ρούγα που κατοικούσε εδώ και αιώνες ολάκερους η Αγιά- Μαρίνα .Και έτσι την έκανε γειτόνισσά της η Καλλιοπίτσα και δεν παρέλειψε ποτέ της την ιερή επίσκεψη κάθε απόγευμα χειμώνα –καλοκαίρι  …Και στου  Ιούλη τη γιορτή  Της Αγίας που πάτησε τον Σατανά ,  μαζί με τους υπόλοιπους τους γείτονες , στρώνανε πολύχρωμες κουρελούδες σε όλες τις μεγάλες φρεσκο ασβεστωμένες τις πεζούλες  και τις κάνανε καθίσματα έμορφα να γεμίσουνε από γέρους και παιδιά στου πρωινού το πανηγύρι , λίγο πριν όλοι μαζί ψάλλουν  το Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν …χορταίνοντας τις ψυχές τους με Παραδείσου ελπίδα .

Κι έτσι ξοδεύτηκαν  τα χρόνια της και μεγάλωσε η Καλλιοπίτσα και την επισκέφθηκε αλλιώτικα τούτη τη φορά  ο Θεός . Στα τελευταία της αρρώστησε η μνήμη της και  δεν θυμότανε πολλά . Δεν ήτανε ανώδυνα τα τέλη της μα ήτανε Χριστιανά και ανεπαίσχυντα και Ειρηνικά …Το τελευταίο της καλοκαίρι κίνησε με τις μικρές τις  κόρες του  να πάρουν την ευχή της …Το νιωθε πως δεν θα την ξανάβλεπε …Θεία  με θυμάσαι ; Δεν μίλησε εκείνη  …Πήρε το χέρι της λοιπόν  το τόσο δουλεμένο στου Χριστού τα έργα και το φίλησε να την αποχαιρετήσει …Κύριε Ελέησον …η Παναγιά μαζί σας ..την άκουσε να λέει και να επαναλαμβάνει συνέχεια μέχρι που βγήκε έξω απ το σπίτι …Βάλθηκε τότε να ψάξει σε όλα τα μπαούλα στο κατώι για να βρει εκείνα τα παιδικά του, τα πορφυρά του,  τα αθώα τα χρόνια … Βρήκε κείνο το πετραχηλάκι της , σκονισμένο και φαγωμένο στο μέσο του , από του χρόνου το αδυσώπητο το πέρασμα …Είπε στην γυναίκα  του να το πλύνει και να το συνεφέρει όσο μπορούσε  …Μόνο που την παρακάλεσε  να του αφήσει εκείνο το τρύπημα για να θυμάται όλα τα πάθη του ,  που σαν παράσιτα ζήτησαν   την ψυχή του  να γυμνώσουν …Έτσι το κρέμασε σαν εικόνισμα κι αυτό στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα του δωματίου του  …

Ξημέρωνε 9 του Νοέμβρη …Νεκταρίου Αιγίνης …Πενταπόλεως του Θαυματουργού …Γιορτάζει και η Θεία Καλλιοπίτσα σκέφτηκε μόλις άνοιξε τα μάτια του… θα χει χαρά σήμερα ! Και όντως είχε αφού τα ξημερώματα της πιο  σπουδαίας και χαρμόσυνης  για όλη τη ζήση της μέρας , διάλεξε ο Χριστός μας να την καλέσει κοντά του . Στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου της  ταξίδεψε του λατρεμένου . Σκίρτησε  από λύπη αναδεμένη με χαρά μόλις το έμαθε , έτρεξε πίσω από την πόρτα του  και φίλησε   το πετραχηλάκι της να πάρει την ευχή της …

 

Νώντας Σκοπετέας/Αληθινή Ιστορία

Αφιερωμένο στην μνήμη της πιο ταπεινής και γλυκιάς Θείας που γνώρισα στον κόσμο …που αναπαύεται πλέον στου Ταξιάρχη μας το κοιμητήρι…

Καλό Παράδεισο μετά των Αγίων …

ΥΓ: Όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κοίμησή της , μετά το μνημόσυνό της στον Ταξιάρχη , ο Πετράκης  πήγε στο μνήμα της και της είπε : Πάρε με και εμένα καρδούλα μου να είμαστε μαζί ...Το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε  και αυτός για το μεγάλο ταξίδι ...στα μέρη των Αγίων... ... 

Το φιλί του Ψάλτη (Καλό Τριώδιο !)

Κάθε σελίδα του και ένα δάκρυ …ένας γλυκός αναστεναγμός…μια θύμιση….Πενήντα  ολάκερα χρόνια από νέος , ανύπαντρος ακόμα , ψάλτης στον Ταξιάρχη  του όπως τον έλεγε με αγάπη . Τότε που στο χωριό υπήρχαν άλλες τέσσερις ενορίες …Η Παναγία στη Χώρα , Η Υπαπαντή στο Ξεχώρι κι ο Σωτήρας στα Πρίπιτσα … Δεν έλειψε ποτές του από Λειτουργία Κυριακή ... -Αποσπερού αρχίζει η γιορτή και ο ήχος της Βδομάδας !  συνήθιζε να λέει όποτε έπαιρνε την θέση του στο ψαλτήρι  για τον εσπερινό του Σαββάτου . Και ξελειτούργησε ,χωρίς να προσμένει αντάλλαγμα ,  Παππούληδες που τον εκτίμησαν,  τον πιστό και ταπεινό αυτόν διάκονο του αναλογίου …Και αυτός τους σεβάστηκε και δεν τους αρνήθηκε  ποτέ .Πάντα τους υπάκουγε και τις μικροπαραξενιές τους τις υπέμενε κρυφοχαμογελώντας αγαθά…Και όλους  τους έκλαψε σαν μικρό παιδί όταν έφυγαν για τα άνω σκηνώματα …Στο ξόδι τους  τον θυμούνται να ψέλνει χαρμόσυνα δακρυσμένος , κοιτάζοντας κάθε τόσο  με αγάπη από το υπερυψωμένο του στασίδι τις ησύχιες γνώριμες μορφές τους που τόσο τις αγάπησε .

Στις μεγάλες γιορτές πάντα ντυμένος με τα καλά του , της Λαμπρής τα ρούχα και από πάνω το πολυλιβανισμένο ρασάκι του , που του διάβασε ευχή ο Δέσποτας για να το φορεί και γι αυτό πάντα πριν το ντυθεί , συνήθιζε να το ασπάζεται σαν εικόνισμα με μια ευλάβεια απαράλλαχτη . Η φωνή του και αυτή ανέγγιχτη όπως τότε που ο δάσκαλός του ο Γεώργιος εκ Μάνης  του μάθαινε τα πρώτα …πα βου γα στις πηγές της Βονάς , εκεί που ήχοι του Θεού αναμιγνύονταν με φωνές αγγελικές  …Γαλήνια πάντα αυτή η φωνή , να φανερώνει την συγκίνηση αυτού που σέβεται τις ιερές στιγμές ,τις ανεπανάληπτες …Ιεροπρεπής και τώρα στα γεράματά που  ψέλνει με την γνώριμη σε όλους φωνούλα του  , «φιλοξενούμενος» πλέον σε Εκκλησιά διπλανού χωριού που έχει ακόμα Παπά…Πόσο ευτυχισμένος είναι όταν μια φορά τον μήνα ο Παπά-Γιάννης έρχεται να λειτουργήσει στον Ταξιάρχη του …Δεν κυλάει μέρα χωρίς να τον επισκεφθεί δυο και τρεις φορές …Πάντα έχει μια αιτία όταν η γυναίκα του και τα παιδιά και τα εγγόνια από το τηλέφωνο τον μαλώνουν που βγαίνει μες στο κρύο…-Μα να αφήσω αφώτιστη την Εκκλησιά …Κύριε Ελέησον ..δεν παθαίνω τίποτα ! φυλάει ο Ταξιάρχης !

Σάββατο απόγευμα…Αύριο ο Παπά –Γιάννης θα είναι απ τις έξι στον ναό …Αχάραγα και αυτός θα έρθει να ετοιμάσει τα βιβλία του , να μελετήσει το Τυπικό της μεγάλης ημέρας …Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου …Αρχίζει το Τριώδιο… Το βιβλίο που έχει μέσα την ψυχή του …Αυτό που πάντα του καρτέραγε πως και πως,  να ανοίξει τις πύλες του ευσπλάχνου ελέους  του Ζωοδότη Χριστού . Και τι πειράζει που δεν θα ρθει ο Παπά –Γιάννης για Εσπερινό αφού πρέπει  να πάει κι αλλού  ….Αυτός θέλει να θυμηθεί και να μνημονεύσει τόσους Λειτουργούς του Υψίστου που χρόνια  κάθε τέτοιο απόγευμα γιορτάζανε μαζί του τον ερχομό της Θείας Κατάνυξης …Ναι θα πάει αυτός  μόνος στον Ναό…Θα ανάψει όλα τα καντήλια του τέμπλου και μπρος στην εικόνα του Παντεπόπτη Χριστού πάνω στην πολυκαιρισμένη ψάθινη καρέκλα θα ακουμπήσει όρθιο το μεγάλο βιβλίο ….Θα πει το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας  από την θέση του και ύστερα θα κατέβει αργά-αργά όπως τότε , θα βάλει τρεις στρωτές μετάνοιες μπροστά στον Χριστό θα του φιλήσει τα πόδια και ύστερα θα αγκαλιάσει το Τριώδιο …Θα το πάρει στα χέρια του με την ευλάβεια της πρώτης φοράς θα το φιλήσει και ύστερα σκυφτός με πίσω βήματα ,θα ξαναπάει στην θέση του να ψάλει με όλη του την κατάνυξη  σε ήχο πρώτο το : Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί· ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες…. Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς.

 Όλα έτσι γινήκανε όπως τα είχε σχεδιάσει …Μόνο που κείνο το φιλί κράτησε ως το νύχτωμα …Τα χείλη του δεν θέλανε τίποτα άλλο να πουν εκείνη την νύχτα παίρνοντας τον δρόμο για το σπίτι …Μόνο ένα:  Ὁ Θεός, ἰλάσθητι μοί τῷ ἁμαρτωλῶ, καί ἐλέησον μέ ….

Καλό Τριώδιο …

Νώντας Σκοπετέας Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ 

Αφιερωμένο στην μνήμη του προπάππου μου Γεωργίου Κασκαμπούρη φτωχού και απλού δασκάλου Βυζαντινής Μουσικής εκ Μάνης  και ιερού συνδαιτημόνος των Παπαδιαμάντη-Μωραϊτίδη στις ξακουστές Αγρυπνίες του Αγίου Παπά-Νικόλα του Πλανά στον Άγιο Ελισσαίο …

( βλ .βιογραφία Αγίου Νικολάου Πλανά  Ο παπα  Νικόλας Πλανάς Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Αθήνα 1979 σελ .116.  )

Στην Βαϊδενίτσα στα γενέθλια της Παναγιάς...

Ήταν πάντα η …τελευταία μας μέρα στο χωριό …η τελευταία μέρα καλοκαιριού ..Γι αυτό φρόντιζα πάντα να μην χάσω ούτε μια στιγμή της ..

Η παρέα των νέων θα ξεκινούσε με τα πόδια για την Βαϊδενίτσα πρωί-πρωί γύρω στις εφτά … ενώ άλλοι οι του όρθρου εραστές …είχαν ξεκινήσει από χαράματα ξυπόλυτοι οι περισσότεροι στην …χάρη της …στα γενέθλιά της... Ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος τότε ,γεμάτος από μυρωδιές Ταϋγέτου και χρώματα του πρώτου Φθινοπώρου …

Στάση για ξεϊδρωμα στον πύργο των Κιτρινιαρέων …και από κει άλλα είκοσι λεπτά ως την αγιασμένη αυλή του μοναστηριού …

Σίγουρα μες στο καλοκαίρι η παρέα θα ρχόταν ακόμα μια φορά τουλάχιστον στην πιο ζεστή του μέρα να δροσιστεί με τα κρυστάλλινα νερά της πηγής …να φάει καρπούζι παγωμένο στην λιμνούλα πάνω απ την δεξαμενή…. να θαυμάσει τα καβούρια με το Β χαραγμένο απ τον Θεό πάνω τους …Να ανάψει κερί μπροστά στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού….να αφουγκραστεί τους πύρινους λόγους του Παπουλάκη που πέρασε κάποτε από εκεί….

Ο Σεπτέμβρης σημαδεύει την όγδοη μέρα του και τα γεννητούρια της Κυρίας Θεοτόκου …Έχω χρόνια πολλά να βρεθώ εκεί ανήμερα του γενεσίου Της …।μα η ψυχή μου δεν θα λείψει ποτέ ,απ το μισογκρεμισμένο μα πανέμορφο , ερειπωμένο μοναστηράκι μας … ψάλλοντας την χαρά που εμήνυσε η γέννηση της Παναγιάς μας σε όλη την οικουμένη….

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς

Μοναστήρι Βαϊδενίτσας

(Πηγή:http://www।mani.org.gr/ekklisies/vaiden/vaid.htm)

Μεταξύ των βουνοκορφών της «Μαυροβούνας» και του «Ταξιάρχη» του Ταϋγέτου, στην ανατολική πλευρά μιας ρεματιάς βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαϊδενίτσας ή Βοϊδενίτσας. Η πρόσβαση γίνεται είτε από τη Σαϊδώνα, είτε από το Εξωχώρι, περίπου στη μέση της απόστασης των δύο χωριών.

Η ονομασία μάλλον προέρχεται από τη σλάβικη λέξη «Βόδα» που σημαίνει νερό ή «βοδονίτσα» που σημαίνει μύλος, νερόμυλος. Άλλωστε κοντά στο Μοναστήρι βρίσκονται έξη παμπάλαιοι νερόμυλοι που εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής μέχρι τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο από μαντρότοιχο για την απόκρουση επιδρομέων. Η χρονολόγηση της ανέγερσής του δεν έχει γίνει. Πιθανόν να κτίσθηκε για άμυνα και φύλαξη των χωριών της Καρδαμύλης και της Ανδρούβιστας από τυχόν επιδρομές Τούρκων, από τη πλευρά της Σπάρτης μέσω του δάσους της Βασιλικής. Τα Μοναστήρια της Βαϊδενίτσας, του Σαμουήλ και ο πολεμόπυργος του καπετάν Κιτρινιάρη, πάνω στο ξερόβραχο της «κουδούνας», πράγματι αποτελούν ένα ισχυρό οχυρό τρίγωνο άμυνας.

Η εκκλησία βρίσκεται εκτός περιβόλου και πρέπει να είναι νεώτερη. Πιθανόν εντός περιβόλου να υπήρχε παλαιότερη. Δεν είναι τοιχογραφημένη, αλλά διατηρεί αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στην πέτρινη παραστάδα της αριστερής πλευράς της εισόδου διακρίνουμε επιγραφή με χαραγμένο σταυρό και χρονολογία 1807.

Παλιότερα υπήρξε καταφύγιο κλεφταρματωλών ενώ σ’ αυτό κατέφυγε ο αντιοθωνικός κήρυκας Παπουλάκης που αναστάτωσε τη περιοχή με τα κηρύγματά του και συνελήφθη το 1852.

Σ’ αυτό φιλοξενήθηκαν κατά τη κατοχή Κύπριοι και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό αποτέλεσε την αιτία επιδρομής των Ιταλών το 1942, με αποτέλεσμα να πυρποληθούν τα περισσότερα κτίρια του Μοναστηριού.

Σήμερα διασώζεται πολεμόπυργος, με θολωτή στέγη και πολεμίστρες ενώ υπάρχει ορατότητα με το πύργο του καπετάν Κιτρινιάρη, χαμηλότερα στη πλαγιά.

Παλιότερα και μέχρι τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν καλόγεροι στο Μοναστήρι, που αποτελούσε μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου. Το ερειπωμένο Μοναστήρι στέκεται περήφανο ανάμεσα στις καρυδιές και στις κερασιές της πανέμορφης ρεματιάς, ενώ το λιγοστό νερό από την υπερχείλιση της κοντινής δεξαμενής κυλάει ανάμεσα στα βράχια και σε ορισμένα σημεία σχηματίζει μικρές λιμνούλες.

Εκεί κατά καιρούς βρίσκονται και καβούρια, που στο καύκαλό τους λέγεται ότι διακρίνεται το γράμμα «Β». Ο επισκέπτης δροσίζεται από στάλες νερού που αναβλύζουν από τα τοιχώματα της πλούσιας σε βλάστηση ρεματιάς, η οποία φιλοξενεί τη πανίδα και ορνιθοπανίδα της περιοχής. Από εδώ αρχίζει το Φαράγγι της Νούπαντης το οποίο καταλήγει στη παραλία «του Φονέα», ανατολικά της Καρδαμύλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, εορτή των γενεθλίων της Παναγίας, εορτάζεται η ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο περίβολο του Μοναστηριού, από τους προσκυνητές των κοντινών χωριών.

Τ΄όνειρο ...του Αγίου Φανουρίου

Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως σχεδόν όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια …το σκαγα απ το σπίτι στο χωριό και συναντιόμουν με όλα τα άλλα τα παιδιά στην …καμάρα που χε δροσιά ,και καταστρώναμε το σχέδιο …οι άλλοι οι μεγάλοι από νωρίς μέσα στη λάβα του μεσημεριού ήταν ήδη σε ένα απ τα αναρίθμητα μικρά μανιάτικα ξωκκλήσια και ξεχορτάριαζαν τις μικρές αυλές και ασβέστωναν με την ψυχή τους να μοσχοβολήσει η γειτονιά γιορτή …Εμείς με τα κοφίνια για τους άρτους έπρεπε να τραβήξουμε για τις απάνω ρούγες εκεί που τα βασιλικά σταυρολούλουδα και οι καλοκαιρινοί κατηφέδες περίμεναν καρτερικά την δική τους σειρά να γίνουν αγιασμένοι , πλέκοντας ευωδιαστό στεφάνι στον Άγιο της ημέρας …Είχαμε και ένα εκκλησάκι στο χωριό που οι μεγάλοι το λέγανε :Αη Χαραλάμπη μα εγώ πάντα το έλεγα Άγιο Φανούριο …και οι μεγάλοι με διόρθωναν …μα εγώ πάντα έτσι θα το λέω και ας με συγχωρέσει του Φλεβάρη ο αγαπημένος Άγιος …γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν πάντα θα θυμάμαι αυτό το πανηγύρι των ψυχών που στήνονταν εκεί κάθε χρόνο στα τέλη του Αυγούστου …και μείς τα παιδιά που ήδη είχαμε κάπως αδιόρατα αρχίσει να μελαγχολούμε με το φευγιό της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς ευχαριστούσαμε ενδόμυχα τον Άη Φανούρη που έκανε το θαύμα του μαζεύοντας στη χάρη του ένα χωριό ολάκερο και τόσα μοσχομύριστα ταψιά σκεπασμένα με τα πιο λευκά δαντελωτά …κι ας μην είχε… δικό του εκκλησάκι και ας τον …φιλοξενούσε χρόνια τώρα κάποιος άλλος … Τώρα στα 40 μου έχω ένα όνειρο που κάθε χρόνο στις 27του μήνα της Παναγιάς ,θερμαίνεται όλο και πιότερο αντικρύζοντας τα βλέμματα των θυγατέρων μου όταν καμαρώνουν μπρος την πίττα που φτιάξανε στον Άγιο ,όταν ξαναατενίζω τις δώδεκα παραστάσεις του μαρτυρίου του μια-μια με τον Άγιο να αναδύει πίστη ακλόνητη φρόνημα μαρτυρικό και Αγάπη για τον Χριστό και όλα τα παιδιά Του .Να φτιάξουμε ένα μικρό εκκλησάκι στην χάρη του Αγίου , με αυλή που να χωρά όλα τα γλυκά τάματα των πιστών και υπέροχα απλοϊκών ανθρώπων που του ζητούν να τους φανερώσει απο το πιο μικρό και ασήμαντο αντικείμενο μέχρι το πιό πολύτιμο αγαθό της ζωής μας , την ελπίδα της σωτηρίας ,την σιγουριά της αιωνιότητας ...

Νώντας Σκοπετέας .Απόσπασμα απο ραδιοφωνική εκπομπή του εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο:Ο Φιλοξενούμενος Άγιος Φανούριος )

Στον Αη Πέτρο ...στις 29 του Ιούνη

Τι κι αν τα καλοκαίρια καθημερινά περνούσα από μπροστά του …με την μεγάλη παρέα των παιδιών στον δρόμο για τη θάλασσα , από τα μανιάτικα κατηφορικά καλντερίμια … σχεδόν τρέχοντας κάναμε έναν βιαστικό σταυρό και προσπερνούσαμε το εκκλησάκι του Αη Πέτρου…Μου έκανε τότε εντύπωση που η πόρτα του ήταν αγκαλιασμένη από ξηραμένα λουλούδια…Αυτό μαρτυρούσε πως λίγες μέρες πριν κατεβούμε όλοι οι πρωτευουσιάνοι στο χωριό κάποιοι το γιόρταζαν στην χάρη τους …

Τα κατοπινά χρόνια το εκκλησάκι του Αη Πέτρου έγινε το σημείο που θα τελείωνε ένας απογευματινός περίπατος μέσα σε ήχους και μυρωδιές καλοκαιριού και μανιάτικης γης . Και έπειτα οι καλότυχοι εκείνοι άνθρωποι που αποφάσισαν στον απομακρυσμένο και δυσπρόσιτο τόπο να στήσουν ένα σπιτικό που σε γύριζε πίσω σε χρόνους αγνούς …με κήπους που το ευωδιαστό χώμα αγκάλιαζε λιόδεντρα,ροδιές και λουλούδια , βασιλικούς και βοκαμβίλιες , με ζώα πολύτιμα και ξεχασμένα για τους αστούς τους λεπτεπίλεπτους , γίδες και κότες και κουνέλια και όλα τα καλά που τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με κάνουν να γελάω με τον εαυτό μου και κείνη την πρώτη την έκπληξη που ένιωσα μόλις τα αντίκρυσα όλα τούτα λέγοντας και από πάνω : τι θέλουν και παιδεύονται έτσι …

Μα το πιο σπουδαίο απ όλα είναι ότι στην αυλή τους έχουν και κείνο το καλοκαιρινό ξωκκλήσι του Αη Πέτρου να το περιποιούνται και να το φωτίζουν κατανυκτικά κάθε σουρούπωμα και κείνο να σκεπάζει τις μέρες τους και να ομορφαίνει ολότελα το όνειρο της ζωής τους…

Το ΄κανα τάμα λοιπόν και τα κατάφερα να βρίσκομαι παραμονή και ανήμερα στο μικρό μανιάτικο ξωκκλήσι στα τέλη του Ιούνη . Τι κι αν δεν είχε τίποτα από τη μεγαλοπρέπεια του εσπερινού της Πνύκας και της πανηγυρικής ολονυχτίας της Αγιορείτικης Καρακάλλου , εκείνος ο ταπεινός οίκος του Υψίστου με τις ξεθωριασμένες από το χρόνο σπάνιες αγιογραφίες των πρωτόθρονων των Αποστόλων ,έγινε για τους λιγοστούς πιστούς μια άλλη Δαμασκός και μια Πέτρα ακλόνητη , θεμέλιο αρραγές να στηρίξει τα ψήγματα της πίστης μας….

Το κέρασμα το γλυκό και το δροσερό νερό απ τον Ταϋγετο μετά τους άρτους με το γλυκάνισο, ήρθαν σαν βάλσαμο να διώξουν ιδρώτα και βαρυγκόμια μακριά από την δασύσκιωτη αυλή των μακάριων εκείνων ανθρώπων , που θα συνέχιζαν μέχρι τον επόμενο Θεριστή να προετοιμάζουν την γιορτή των κορυφαίων και θεσπέσιων φίλων του Χριστού …Και του χρόνου! τους είπα …Μακάρι να αξιωθούμε να ξανανταμώσουμε στον Αη Πέτρο …στην χάρη τους …Και του χρόνου ! Τι ευχή κι αυτή ...πόσες και πόσες φορές ειπωμένη...γνήσια και ανόθευτη ευχή...σαν την πίστη μας την πάντα γλυκιά και γιορτασμένη ...σαν τους Αγίους του καλοκαιριού μα και όλους τους Αγίους, τους ταπεινούς και πάντα ευγνώμονες σε ένα θυμιάτισμα και μια αρτοκλασία ,την ημέρα της αιώνιας μνήμης τους !

Νώντας Σκοπετεας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς

Μην μελαγχολείς ....Το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !

Βραμπά 1980 . Ιερέας π.Επαμεινώνδας Κιτρινιάρης . ( Φωτο. από αρχείο Μιχαήλ Κιτρινιάρη ) 

 Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό σχεδόν δακρυσμένο να ρωτά τον πατέρα του :

-Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;

Kαι εκείνον  με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά :-Τελείωσε λέει ...ακόμα δεν άρχισε!

 Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας παιδί μου είναι Πάσχα   ! Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ απο την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά ...

Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε ,κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό μιας και σχεδόν όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και οι Νικοβιανοί Ξεχωρίτες  γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο ,στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή ,στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί και περισσότερο  μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα , τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .

Και ερχόταν η Παρασκευή του Πάσχα  … Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα παπαδάκια , τους ψάλτες και αυτούς του δυο –τρείς που πάντα τον ΄ χαν τάμα να ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας …

Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω , ησύχιοι  στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις παραδείσιες  μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του Θεού μνήμες αλλοτινών εποχών , μετρώντας ο καθένας τους  πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο το ευλογημένο ξέφωτο , και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω...

Ο Ταϋγετος , ακόμα χιονισμένος μανιάτικος ουρανός ,  έστελνε  τα τελευταία του υγροστόλιστα σεβάσματα να μπλεχτούν αγιαστικά με το ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής …

Τα παιδιά ντυμένα με τις στολές τους τις πορφυρές , και  μια  κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι , άλλοτε για να ανάψουν κάρβουνο για  το θυμιατό , άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή καμπάνα κρεμασμένη απ την μουριά  στην ενάτη , για να κρατήσουν το κερί στο πλούσιοι επτώχευσαν , που γνώριζαν και το ψαλαν όλοι μαζί , για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα .   

                                                                                                                                                                                                                         Με το δι ευχών του Παπά η ίδια πάντα ερώτηση :-         Τώρα τελείωσε το Πάσχα ; Απάντηση δεν έπαιρνε παρά μόνο ένα νεύμα που κατηύθυνε το βλέμμα του στο λουλουδοστόλιστο εικονοστάσι με τις εικόνες του Αναστάντος Χριστού και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής της δικής μας Παναγιάς της Βραμπάς μαρτυρούσε πως το δικό μας ...Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ!

Εις μνήμην των Ιερέων του Υψίστου που αξιώθηκαν να λειτουργήσουν στην χάρη της Ζωοδόχου Μάνας  την Αγία Τράπεζα της Βραμπάς : Παναγιώτου , Επαμεινώνδα , Μιχαήλ , Αναστασίου

και των Ιεροψαλτών που είχαν στο πλάι τους : Παναγιώτου   ( εορτάζοντος ) Χρήστου , Δημητρίου , Σωκράτους , Χρήστου .... Αυτών που έζησα και όσων δεν συνεόρτασα μα πάντα θα νοσταλγώ την φωνή τους στο Μεγαλυνάριο της απόλυσης : Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον,  τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας /2019)

Πασχαλινό ..ονειροδρόμιο

Μεγάλη εβδομάδα στο ιερό του Ταξιάρχη ..

Την καρτέραγε , μικρό παιδάκι , αυτήν την Εβδομάδα , την Μεγάλη και

μακάρι έλεγε πάντα να μην τελείωνε ποτέ …τόσο πολύ τις αγάπαγε εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες τις πρώτες τις μεγάλες που άρχιζε να νυχτώνει αργά και ο αέρας να μυρίζει λουλούδια …Τότε στο αγαπημένο του χωριό το Νίκοβο Εξωχωρίου ζούσε την κάθε στιγμή μοναδική ,να χαράσσεται βαθιά μες στην αλώβητη ακόμα ψυχούλα του …

Από το πρωί του Σαββάτου που πόσο το πρόσμενε να φτάσει κάθε φορά που έκοβε ένα πόδι της Κυρά Σαρακοστής , του Σαββάτου του φίλου του Χριστού που έκλαψε ως τέλειος άνθρωπος όταν έμαθε πως εκείνος πέθανε , του τετραημέρου Λαζάρου που άκουγε πάντα τον παπά –Μιχάλη να τον μνημονεύει στην απόλυση , έπαιρνε την σταθερή του θέση στην γωνιά του ιερού στριμωγμένος μαζί με άλλα ευτυχισμένα παιδιά πάνω στο μεγάλο μπαούλο με τα άμφια και τα κειμήλια του Ταξιάρχη …θυμιατά , σκεύη και υφάσματα πολυλιβανισμένα …

Φορώντας το πορφυρό του παπαδάκι μαζί με όλα τα αγόρια της ηλικίας του αλλά και τα πιο μεγάλα που κρατούσαν το θυμιατό τους Σταυρούς και τα εξαπτέρυγα .Και έφτανε και η Κυριακή με τις δυο βαγίτσες της πλατείας να προσφέρουν το μυρωδάτο Ωσαννά στον Ερχόμενο Κύριο …Έναν ολόκληρο χρόνο πρόσμεναν να αγκαλιάσουν με τα φύλλα τους τα πρώτα μαρτυρικά βήματα του Θεανθρώπου …

Και ξεκίναγαν οι ακολουθίες …και στο πρώτο σουρούπωμα τα κεριά έμεναν μόνα να φωτίζουν τον Γλυκό και παραπονεμένο Νυμφίο ..

Κι αυτό που ένιωθε τότε σαν ανατριχίλα και σαν φόβο όταν όλοι τους στέκονταν πομπή βγαίνοντας απ το ιερό πίσω απ την μεγάλη εικόνα που ο παπά –Μιχάλης κρατούσε ψέλνοντας με σπαστή φωνή , αργότερα κατάλαβε πως ήτανε συγκίνηση … και μέσα του σκεφτόταν πότε θα μεγάλωνε να υψώνει και αυτός στο Σοφία Ορθοί αγγελόμορφο εξαπτέρυγο …Ώρες αμέτρητες που πάντα κύλαγαν σαν μια στιγμή μέσα του κάθε ιερή μέρα στην εκκλησία των Ταξιαρχών …

Συχνά έβγαζε απ την τσέπη του το μικρό εγκόλπιο με τον Εσταυρωμένο και την κόκκινη κορδέλα το απίθωνε μπροστά του και μέτραγε με το μάτι τις μέρες τις περασμένες και χαιρότανε άμα τις έβγαζε λιγότερες από αυτές που ήταν εμπρός τους …Στις ακολουθίες αλλά και στο συγύρισμα της λατρεμένης του εκκλησιάς πάντα έφτανε πρώτος ….Στα πένθιμα σκουρόχρωμα πανιά που σκεπάζουν οι Μανιάτες της Εικόνες του τέμπλου όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και στα αρώματα των ζουμπουλιών που στεφάνωναν του Εσταυρωμένου το πρόσωπο , ένιωθε την καρδιά του να πλημμυρίζει με ένα συναίσθημα που αργότερα έμαθε πως το λένε χαρμολύπη ….μα και στο στόλισμα του Επιταφίου απ τους νέους και όλα τα παιδιά με τα εύοσμα δεντρολίβανα να γίνονται στρώμα για τον νεκρό Δεσπότη πάντων … και στο κτύπημα το πένθιμο της βαριάς και της μικρής καμπάνας - επτά η μικρή μια η μεγάλη !!! τους φώναζαν απ την πλατεία του Ταξιάρχη άντρες και γυναίκες μιας και μόνο παιδιά χωρούσαν ν ανέβουν ψηλά απ το στενό καμπαναριό που σκέπαζε όλο το μανιάτικο χωριουδάκι .

Στιγμές που φώλιασαν μέσα του γλυκά και δεν τις ξερίζωσαν ποτέ του μάταιου κόσμου οι έννοιες …

Μ αυτές τις μνήμες μεγάλος πια με οικογένεια και παιδιά έπιασε μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ μετά τα μεσάνυχτα που γύρισε απ τον αγαπημένο του Ταξιάρχη , ένα λευκό χαρτί και άρχισε να γράφει ονόματα ψυχών κεκοιμημένων . Πάνω-πάνω ένας μικρός Σταυρός ζωγραφισμένος με μολύβι και τι ΙC XC NI KA βαλμένο με σπουδή στις τέσσερις γωνιές του. Δίπλα έγραψε αναστενάζοντας βαθιά το Υπέρ Αναπαύσεως , και από κάτω όσα περισσότερα ονόματα μπορούσαν να χωρέσουν . Το πρόσφορο το χε φτιάξει ο ίδιος απ το απόγευμα συντροφιά με τις θυγατέρες του , και ζυμώνοντάς το δίπλα στο αναμμένο κερί και το θυμιατήρι που’ καιγε φουζέρ αγιαννανίτικο , θυμόταν ψυχούλες που άλλοτε αντίκριζε κάθε φορά που έβγαινε παπαδάκι απ την πόρτα που φρουρούσε ο Αρχηγός Μιχαήλ και τώρα πια είναι ουρανοπολίτες …

Γέμισε το χαρτί με πρώτο το όνομα :Μιχαήλ Ιερέως αλλά και όσους ακόμα πέρασαν απ το ιερό των Ταξιαρχών και μετέλαβε απ το χέρι τους Άρτο ζωής αιωνιζούσης και Αίμα τίμιο …. : Επαμεινώνδα , Παναγιώτου , Αναστασίου, Ναπολέοντος,  πρεσβυτέρων …Πρόσθεσε όσους μπορούσαν ακόμα να χωρέσουν στα λιγοστά κενά τόσο που να μην περισσεύει ούτε εκατοστό λευκού στο πονεμένο χαρτί …Το τύλιξε και το ακούμπησε πάνω στο διπλωμένο πρόσφορο … Θα το΄ δινε την επομένη στον παπα- Γιάννη να μνημονεύσει τις ψυχές την νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής στην μεγάλη τους …γιορτή .

Στο ολοφώτιστο από κεριά και κατάγιομο από συγγενήδες κοιμητήρι του Ταξιάρχη θα γινόταν δέηση και Τρισάγιο γι αυτούς που αναπαύονταν στην γνώριμη και αγαπημένη τους μανιάτικη γη .

Έπεσε να κοιμηθεί …Το ξημέρωμα λίγο πριν ο θλιμμένος ήχος της πρώτης καμπάνας των παιδιών τον ξυπνήσει είδε στον ύπνο του έναν άντρα να κλαίει με παράπονο …Εμένα γιατί με ξέχασες ; Εμένα γιατί με ξέχασες ; επαναλάμβανε συνέχεια …. Σηκώθηκε ταραγμένος και έτρεξε στο τραπέζι όπου είχε αφημένο το πρόσφορο . Πήρε το χαρτί στα χέρια του και δάκρυσε …Συγχώρα με μπάρμπα –Χρήστο που σε λησμόνησα ψέλισσε και ξανάρχισε αμέσως να γράφει ονόματα σε καινούριο ψυχοχάρτι …

Ξημέρωμα Λαμπρής στις δύο μετά το μεσόνυχτο , και το ο Άδης Επικράνθη που τόσο δυνατά φώναξαν όλοι από βαθιά μέσα τους , εκείνο το Συγχώρα με έδωσε την θέση του στο Χριστός Ανέστη μπάρμπα –Χρήστο !!! Ξημέρωμα Αναστάσιμο στο κοιμητήρι του Ταξιάρχη …Κάπου από ψηλά ήταν σίγουρος πως ακούστηκε ένα χαρούμενο Αληθώς !!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

και  την ραδιοφωνική εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς , με τίτλο Πασχαλινό Ονειροδρόμιο .

Αγκαλιάζοντας το Τριώδιο ...

Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών· επιστράφητε προς με εξ όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ· και διαρρήξατε τα καρδίας υμών και μη τα ιμάτια υμών και επιστράφητε προς Κύριον τον Θεόν υμών, ότι ελεήμων και οικτίρμων εστί, μακρόθυμος και πολυέλεος και μετανοών επί ταις κακίαις» (Ιλ. β’ 12-13).

Ο θείος μου στο χωριό μου στην Μάνη …Ένα πρόσωπο που κουβαλά τις πιο γλυκές παιδικές μου θύμισες . Βαπτισμένος με το όνομα της Μητέρας του Θεού …Γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα με το ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής , αυτής που ξεδιψά ανθρώπους σαν κι αυτόν . Απλούς , ταπεινούς που κάποιοι σπεύδουν να τους προσδώσουν προσωνύμια χλεύης και υποτιμήσεως , αγνοώντας βέβαια πως έτσι τους ευεργετούν παρασημοφορώντας τους αιωνίως και καθιστώντας τους εκλεκτούς για τον κλήρο των δικαίων όπου χαρούμενοι και αγαλλόμενοι θα εισέλθουν …εις παστάδα αιώνιον …

Μικροί κρεμόμασταν από τα χείλη του όταν αυτός έπιανε να μας αφηγείται βίους Αγίων και θαύματα που μας συνέπαιρναν πιότερο και από τα πιο ξακουστά παραμύθια …Κι έπειτα όταν τα χρόνια κύλησαν κι εμείς μεγαλώσαμε και κάπου ξεχαστήκαμε ασώτως βιούντες και πολιτευσάμενοι , αμαρτίαις σχολάζοντες…,εκείνος συνέχιζε να μας μιλά με την σιωπή του και την υψοποιό ταπείνωσή του , προσμένοντας καρτερικά την στιγμή που θα τον ξαναπαρακαλάγαμε σαν παιδιά να μας αφηγηθεί ένα μεγάλο θαύμα της Παναγιάς μας…

Ασκητής μέσα στον κόσμο ..Στο ερημωμένο πλέον χωριό που άλλοτε μετρούσε 4 ενορίες με αντίστοιχους λειτουργούς του Υψίστου , λαχταρά πλέον κάποιον Παππούλη από γειτονικό χωριό να ρθει να τον μεταλάβει αληθινό Σώμα και αίμα Χριστού στο Κυριακό Μυστήριο μια φορά τον μήνα …Τις υπόλοιπες μέρες του Κυρίου αν δε βρει κάποιο μέσο από βραδύς για να τον μεταφέρει , θ ακούσει τις τόσο ποθητές γι αυτόν αναστάσιμες ακολουθίες της Κυριακής από το ραδιόφωνο στο παλιό κομοδίνο σιμά στο κρεβάτι του ..Εκεί πάνω ακουμπούν τα λιγοστά αγιωτικά βιβλία του , που θα λεγε και ο Κυρ Φώτης , και μια παλιά Καινή Διαθήκη του Τρεμπέλα με τα πολυδιαβασμένα και κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα του Λόγου της Ζωής …Εκεί και ένα τεράστιο σε μέγεθος βιβλίο που από μικροί το βλέπαμε πάντα στην ίδια θέση να στηρίζει τα υπόλοιπα …

Αρκετά χρόνια πριν , καλοκαίρι ήτανε στα τελειώματά του…Ετοιμαζόμασταν για την επιστροφή στην πόλη από το χωριό ... Φορτώναμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο , όταν ο θείος μας πλησίασε για να μας χαιρετίσει κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα στην αγκαλιά του εκείνο το τεράστιο γνώριμο βιβλίο …- Αυτό στο χαρίζω , να το έχεις βοήθημα και να με θυμάσαι κάποτε όταν θα φύγω …μου ψιθύρισε …

Ήταν ένα Τριώδιο…Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο της Εκκλησίας μας κατανυκτικόν- περιέχον άπασαν την ανήκουσαν αυτώ ακολουθίαν της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής από της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου… Μια έκδοση της δεκαετίας του 60. Τον ευχαρίστησα για εκείνο το απρόσμενο για μένα τότε δώρο, το οποίο πήρε την σταθερή του θέση στην βιβλιοθήκη της …άγνοιάς μου για πολλούς καιρούς…
Μα τα ευλόγησε έτσι ο Θεός, και κάποια στιγμή κατέβηκε από εκείνη την ..σταθερή του θέση…Και το πήρα και εγώ στα χέρια μου , ή καλύτερα στην αγκαλιά μου….
Και ήταν σαν να αγκάλιασα εβδομήντα ευωδιαστές μέρες με τους όρθρους , τους εσπερινούς , τα μεσονυκτικά, τα μεγάλα απόδειπνα, τις Προηγιασμένες τα γονατίσματα , τις στρωτές μετάνοιες, τους ασύγκριτα πολυύμνητους Χαιρετισμούς της Μείζονος Αγίας των Αγίων και τον ακατάληπτο Ευαγγελισμό της , την πιο Μεγάλη Εβδομάδα της πίστης μας, την χαρμολύπη, την ελπίδα , τον πόνο που εξαγνίζει, την μετάνοια που δείχνει τον Γολγοθά που οδηγεί στα αιώνια άνω, το λυτρωτικά επαναλαμβανόμενο Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…
Και ήταν σαν να αγκάλιασα και Μορφές αγιασμένες. Τον όσιο Τελώνη και τον Άγιο Άσωτο, μα και όσους στα κρυφά χόρτασαν τους πεινασμένους, δρόσισαν τους νεροδιψώντες, ντύσαν τους κουρελήδες, συμπόνεσαν με πράξεις αρρώστους και φυλακισμένους.

Και αγκάλιασα και άλλους πολλούς μα και Αγίους…Τον Άγιο Νικόλα τον Πλανά και τις χιλιάδες ψυχούλες που μνημόνευε αργά και υπομονετικά κάθε χάραμα στις Αγίες Τράπεζες της όμορφης τότε Αθήνας. Τον νέο Θεολόγο τον Άγιο Συμεών που έλεγε πως εκείνων που το μυαλό σκοτίστηκε από πάθη, νίβεται μόνο με της μετανοίας τα δάκρυα . Και τον Άγιο Αλέξιο και τόσους ακόμη που άξια και δίκαια τους είπανε ανθρώπους του Θεού . Και τον Άγιο Ανδρέα της Κρήτης και τον μεγάλο θρήνο του, που κραυγάζει για έλεος στον σπλαχνικό Πατέρα έτσι όπως σπαρακτικά θρηνώντας στην Έρημο του Ιορδάνη ζητούσε την άφεση η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, που την παρακαλώ κάθε βράδυ να μου χαρίσει ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας από τον μισό αιώνα της ηλιοκαμμένης δικής της….
Και αγκάλιασα το Τριώδιο και ένιωσα την δύναμη που φωλιάζει στις ευλογημένες του σελίδες…Και ήταν σαν να αγκάλιασα κάθε αδερφό μου ξεχωριστά, και έπειτα να πήραμε μαζί τον δρόμο τον ανηφορικό σιγοψέλνοντας το«μη προσευξώμεθα Φαρισαϊκώς…» και όλα τα αμέτρητα επόμενα θεία ερωτικά …τραγούδια. Και συνεχίζοντας στα δύσκολα και τεθλιμμένα πατήματα των Δικαίων να φτάσουμε λίγο πριν την Ανάσταση να ψάλουμε το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»,χαρούμενα προσμένοντας το ανέσπερο Φώς της Ζωής…

Όταν ανοίγει το Τριώδιο ανοίγει η αγκαλιά του Θεού Πατέρα . Ας τρέξουμε με την λαχτάρα του πληγωμένου Ασώτου και ας μην την αποχωριστούμε ποτέ ξανά !!!

Θείε θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτό το ευλογημένο αγκάλιασμα …Καλό Τριώδιο …Καλό Παράδεισο !

Νώντας Σκοπετέας .
Στην ιερή  μνήμη του θείου Παναγιώτη .
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 

Απόσπασμα από ομότιτλη  εκπομπή