Ζήσε…

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνουμε απολογισμό. Κάποια ευλογημένη ψυχή (θαρρούμε ο κυρ Δήμήτρης ο Παναγόπουλος) έλεγε πως πρέπει να μιμούμαστε τους παλιούς μπακάληδες, που κάθε βράδυ βγάζανε το τεφτέρι, να κάνουνε τη σούμα της ημέρας που έφευγε. Έτσι και εμείς, κάθε νύχτωμα, καλό είναι να λογαριάζουμε της ημέρας τα έσοδα τα έξοδα και τα… βερεσέδια, που άφησε πίσω οφειλόμενα η ψυχή μας. Στου Ουρανού το κατάστημα αδελφοί μου, δεν θα συναντήσουμε ποτέ την ταμπέλα-υπενθύμηση που βλέπαμε παλιά στα μαγαζάκια της γειτονιάς: Πίστωση δεν δίδεται…Το αντίθετο! Εκεί η μακροθυμία και η χρηστότητα του Χριστού μας, δίνει συνεχή και επαναλαμβανόμενη αμέτρητες φορές πίστωση. Τα πάντα καταγράφονται, δεν παραγράφονται αλλά…διαγράφονται! Και η διαγραφή τους, γίνεται με τον πλέον ανέξοδο και απλό τρόπο. Μια ρανίδα από δάκρυ και το πετραχήλι του πνευματικού…Και λευκό ξανά το τεφτέρι της ψυχής. Δυστυχώς όμως, δεν τα βλέπουμε πάντα έτσι τα πράγματα. Στους απολογισμούς μας,  άλλα τις περισσότερες φορές μετράνε. Έφτασα σου λέει ο αδελφός τα 50 μου χρόνια και τι χάρηκα απ τη ζωή; Δίκιο έχει ο μακαρίτης ο Χιώτης σε εκείνο το παλιό του τραγουδάκι με τίτλο: Ζήσε! που έλεγε: 

«Γλέντα, γλέντα, γιατί αλλιώς είσαι κορόιδο με πατέντα....,  Ζήσε, ζήσε και κορόιδο σαν τους άλλους να μην είσαι,  που περνάνε τη ζωή τους δίχως να χαρούν σταλιά, από τη δουλειά στο σπίτι κι απ το σπίτι στη δουλειά…ζήσε, όπα, όπα... αν μπορείς και κάθε βράδυ γλεντοκόπα,η ζωή μας είναι λίγη τα μαλλιά γεμίζουν χιόνια, δεν θα ζήσει η αφεντιά σου εκατόν ογδόντα χρόνια…

Τώρα να πεις,  σε αυτόν τον...πεντηκοντούτη αδελφό το Παύλειο…καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι· παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου.(Α Κορ. 7,31) ή να θυμηθείς κάτι από τα μακάρια και ουχί μακάβρια της νεκρωσίμου και από τον Χιώτη να περάσεις στα πολύ βαθέα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού με το : Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται… Θυμόμαστε εκείνον τον πανούργο εισηγητή στο συνέδριο των δαιμόνων που αν και νεόκοπος στην διαβολή και την ψυχοφθορά άφησε εποχή με την εισήγησή του…Να μην λέμε στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ή διάβολος…Να τους λέμε ότι όλα αυτά υπάρχουν και Θεός και ο Αρχέκακος και τα μυστήρια της Εκκλησίας…Αλλά να τους διαβεβαιώνουμε πως έχουν χρόνο μπροστά τους…και ότι δεν ήρθε η ώρα ακόμα… Έτσι να λογαριάζουμε αδελφοί μου, ότι τώρα είναι η στιγμή να σβήσουμε το τεφτέρι με τα χρέη…και να ετοιμαστούμε όντως για να…ζήσουμε!  ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας-(Β Κορ. 6,2) Και κάτι τελευταίο. Το έχουμε ξαναπει και ξαναγράψει: Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα  τραγούδι, το οποίο να μην μπορεί να μας δώσει μήνυμα αιώνιας προοπτικής, αν το φιλτράρουμε όμως  με το φίλτρο της Αγίας μεταστρεψιμότητας. Το ζήσε, του μακαρίτη του Εμμανουήλ, αποτυπώνει ανάγλυφα  το πνεύμα μιας παρατεταμένης εποχής που ξοδεύεται  μέσα στο πρόσκαιρο. Είναι η αγωνιώδης  φωνή του ανθρώπου, ιδίως των ιδιαζόντως σκοτεινών  ημερών μας,  που θέλει να παρακάμψει  τον θάνατο περνώντας καλά, να βρει χαρά και νόημα σε έναν κόσμο δίχως  Θεό. Ένας Θεός που δεν απορρίπτει βέβαια αυτό το ζήσε, αλλά το γεμίζει με το αιώνιο. Το ζήσε του Χιώτη, μοιάζει με εκείνο το: φάε πιές ευφραίνου του άφρονος πλουσίου. Ας το ακούσουμε ως : λάβετε και πίετε εξ Αυτού πάντες! Τώρα και όχι αύριο επίστρεψε και... Ζήσε εν Χριστώ! 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Σκέψου και μένα αδελφέ…(Σαρανταλείτουργο Χριστουγέννων)

                        

Κάθε μέρα αγιασμένη ιερή και ευλογημένη. Κάθε περίοδος της Αγίας μας πίστης, ξεχωριστή και η βάση για μια επόμενη, σε μια παγχαρμόσυνη αλυσσίδα σωτηρίας. Στο επίκεντρο η ψυχή του κάθε ανθρώπου, που ήρθε για να πεθάνει και πεθαίνει για να ζήσει, όπως έλεγε τόσο χαρακτηριστικά ο Ιεροκήρυκας του Παραδείσου ο κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος. Καποιοι, ζουν με αυτήν την καλήν ανησυχία και πορεύονται έτσι σε όλο τους τούτο το πρόσκαιρο. Και μεριμνούν συνεχώς και φροντίζουν πάντοτε για το επέκεινα. Κι όσο κι αν οι πολλοί του κόσμου τούτου, με πεισμονή δεν ξεριζώνουν εκείνο το β από το μακάβριο, αυτοί οι μακάριοι και ευλογημένοι, έχουν ετοιμάσει από τώρα τα της τελευτής τους. Κάποιοι ακόμα, εκεί στο περιβόλι της Παναγίας μας, αλλά και αλλού, έχουν σκάψει με τα σημαδεμένα από τις μετάνοιες χεράκια τους, αυτό το ίδιο το μνήμα τους…για όποτε ο κυριεύων σε ζωή και θάνατο Χριστός, αποφασίσει την ευλογημένη  ώρα της μετάβασης εκ του θανάτου εις την ζωήν, όπως έγραψε ο ηγαπημένος μαθητής σε ένα Ευαγγέλιο, που το ελπιδοφόρο μήνυμά του ακούγεται, παράδοξα είπαμε για κάποιους, την ώρα της νεκρωσίμου ακολουθίας. Άλλοι πάλι έχουν φροντίσει να αφήσουν ένα ποσό και μια παραγγελία σε έμπιστό τους, να τους κάνει ο παπάς σαρανταλείτουργο αμέσως μετά την κοίμησή τους. Είναι κι άλλοι όμως, που δεν μερίμνησαν ποτέ τους, που έζησαν τούτο το πρόσκαιρο  ως αθάνατοι και  λοιδώρησαν όλα τα παραπάνω, είτε δεν πρόλαβαν μετά από πολλές αναβολές, να ξεχρεώσουν της ψυχής τους τους λογαριασμούς. Και τώρα πλέον, γνωρίζουν και μετανιώνουν αλλά…Μα δόξα τω Θεώ έμεινε για κάποιους πίσω τους μια στρατευομένη Μάνα, να δέεται για τις ψυχές τους. Ιδίως σε τούτη την περίοδο την ιερή που ξεκινά. Γεμίζουν πάλι τα δίπτυχα του ελέους και των οικτιρμών. Στ΄αριστερά οι ζώντες, στα δεξιά οι κεκοιμημένοι αδελφοί! Μνήσθητι Κύριε των δούλων σου! Κάνε το έλεός Σου και ανάσυρε κι άλλες ψυχές στο Φως!

Σκέψου και μένα αδελφέ, φωνάζουν οι ψυχούλες.

Κι όσα δεν πρόλαβα να πω, κάμε τα προσευχούλες…

Στείλε μερίδα να πλυθεί, μέσα στο αίμα Εκείνου,

να πάψει η αείφωτη χαρά  του σκοταδιού το θρήνο…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Θείος Έρως...

Είναι απερίγραπτος με λέξεις αυτός ο έρωτας. 

Σαν σαγήνη και μαγνήτης, σαν ζεστή αγκαλιά της μάνας μόλις αντικρίσει ο άνθρωπος το πρώτο του φως. Σαν πυξίδα και δρόμος ηλιόφωτος, να σε οδηγεί στην πιο ψηλή κορυφή. Σαν δροσιά που απομακρύνει το καύμα, σαν βάλσαμο που επουλώνει την πληγή. Σαν δάκρυ που ξεπλένει ρύπους ως χθες ακαθάριστους. Σαν μέλι που αν δεν γευτείς, πώς έπειτα να εκφράσεις την γλυκύτητά του; Όσοι τον ένιωσαν αναγεννήθηκαν, πέταξαν, ελευθερώθηκαν…Νέοι αιώνιοι, του ληστή και της Αιγυπτίας ομότροποι και ομόψυχοι. 

Οι ερωτευμένοι με τον Νυμφίο Χριστό στην παστάδα του Ουρανού…Γίνονται ποιητές που δοξολογούν, αγγελόφωνοι μελωδοί που υμνολογούν...Χωρίζουν τη ζωή τους στο πριν και το μετά…

Το πριν τους μελαγχολεί, το μετά τους γεμίζει με εκστατικό ενθουσιασμό μα και με  ταπείνωση…Γνωρίζουν δα  πόσο εύκολη είναι η επιστροφή στα δυσώδη λερά και στα αδιάλυτα σκοτάδια, στις ανοιχτές πληγές τις θανάσιμες…

Θείος Έρως αντιταττόμενος, όπως τόσο ποιητικά τον περιγράφει στους κανόνες της Κοιμήσεως της Κυρίας Θεοτόκου ο Ιερός Κοσμά ο Μελωδός. Το πυρ που εδρόσιζε εν μέσω φλογός,  τους ερωτευμένους 3 παίδες μέσα στην κάμινο! Ο Θείος Έρως  που αντιστέκεται και κερδίζει μάχες με τον αόρατο πολεμήτορα. 

Από το Άσμα Ασμάτων κραυγάζουν όλοι οι ερωτευμένοι  στον Σωτήρα Νυμφίο: «Εὕρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ... ἀφήσω Αὐτόν!»

Μη αποστήσης Κύριε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Συνεργάτες στο θαύμα...

      

«Μη νομίσης εύσπλαγχνον, ει μη συνστένῃς» –

Μην θεωρείς τον εαυτό σου εύσπλαχνο, αν δεν συμπάσχεις (Μ.Βασίλειος)

Αμέτρητα μηνύματα καθημερινά λαμβάνουμε και στέλνουμε, με αιτήματα αδελφών μας και δικά μας αντίστοιχα, για δύσκολες περιστάσεις, ασθένειες, εξετάσεις, εντάσεις και ταραχές σε οικογενειακές σχέσεις, κλπ κλπ. Ονόματα αδελφών, να τα διαβιβάσουμε σε κάποιον άνθρωπο της προσευχής, κληρικό ή λαϊκό, να δεηθεί, να μεσιτεύσει στον Κύριο, να βρεθεί λύση, ανακούφιση, να κοπάσει ο κλύδωνας ο θεώρατος που θέλει να μας καταπιεί. Και εμείς με τη σειρά μας, στέλνουμε το αίτημα και περιμένουμε τα αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές αδελφοί μου(και μιλάμε πρώτα για τον ταλαίπωρο εαυτό μας) όλα σταματάνε ακριβώς εκεί, σε αυτήν την διαβίβαση. Και έχουμε ην ψευδαίσθηση ότι φερθήκαμε και άκρως πνευματικά και ότι τώρα αναλαμβάνει… άλλος….Εμείς ως εδώ…Γράψαμε το όνομα, το δώσαμε, ξοφλήσαμε…Πέραν του ότι πάντοτε τα αιτήματα ικανοποιούνται με γνώμονα το συμφέρον της ψυχής του αιτουμένου..έχουμε ποτέ μας αναρωτηθεί, μήπως αυτή η μη ικανοποίηση, οφείλεται και στη δική μας πνευματική νωθρότητα(για να μην πούμε τεμπελιά και ακουστεί τραχύ); Μακάρι να νιώθαμε την ουτιδανότητά μας και να βιώναμε ταπεινά χωρίς την παραμικρή ιδέα για τον εαυτό μας…Μακάρι να ήταν αυτός ο λόγος που σταματάμε εκεί, την βοήθεια προς τον αδελφό μας…Ο αληθινός λόγος είναι, ότι δεν έχουμε θυσιαστική αγάπη αδελφοί μου. Ειλικρινά δεν μπορούμε να ακούμε αυτήν την νιόφερτη και τόσο πολυφορεμένη λέξη που και αυτή η μόδα ανακάλυψε…Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι ψυχολόγοι…Μιλάμε για την έννοια της ενσυναίσθησης…Ενσυναίσθηση και συμπερίληψη …Τόσο πολυακουσμένες, τόσο εκκοσμικευμένες  στις μέρες μας…Αλλά τόσο ελάχιστα βιωμένες όπως εδώ και τόσους αιώνες έχουν διδαχθεί από τον ίδιο τον Κύριο. Και ακριβώς αυτή η θυσιαστική αγάπη, αυτό το σύμπονο, το αγαπάτε αλλήλους στην πράξη, είναι αυτά που στην απουσία τους, δεν μας επιτρέπουν να πάμε ένα βήμα παραπάνω από το να δίνουμε μόνο ονόματα σε ιερείς και σε αδελφούς για προσευχή…Ο Κύριος θέλει την θυσιαστική μας αγάπη, το να πονέσει και η δική μας καρδιά για τον πόνο του κάθε αδελφού μας. Να κλάψουμε με το κλάμα του, να προβληματιστούμε με τη δυσκολία του, να γονατίσουμε και εμείς για εκείνον που τα πόδια του δεν τον βαστούν, να σημαδέψουμε τις γροθιές μας για εκείνον που είναι καθηλωμένος…Όσους πιο πολλούς συνεργάτες βρίσκει ο Κύριος στην προσευχή, τόσο το αδύνατο θα γίνεται δυνατό…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

ΥΓ: "...Ρώτησε  κάποιος έναν σύγχρονο Γέροντα: Γέροντα πώς να κάνω προσευχή;

Και εκείνος απάντησε: Να νιώθεις την παρουσία του Χριστού παιδί μου! Και πως γίνεται αυτό; Να, πως ενώ εγώ είμαι εδώ, ξέρω ότι οι Πατέρες είναι δίπλα; Έτσι να νιώθεις, ότι στο διπλανό δωμάτιο είναι ο Χριστός μας! Τόσο κοντά και τόσο αδιάλειπτα!

Πήγα και εγώ κάποτε στην Παναγούδα στον Άγιο Παϊσιο και τον ρώτησα: Γέροντα πως θα κάνω καρδιακή προσευχή; Όλο αποσπάται ο νους μου! Και μου δίνει ένα τόσο δυνατό χτύπημα στην πλάτη! Ακόμα τον θυμάμαι τον ξαφνικό πόνο! «Ένιωσες τίποτα καλογέρι; με ρώτησε…

Ναι, Γέροντα το ρωτάτε; πόνεσα πολύ! Και που πήγε ο νους σου παιδί μου; Μα που αλλού Γέροντα, στο μέρος που με χτυπήσατε! Στον πόνο δηλαδή ευλογημένε! Έτσι και με την προσευχή γίνεται! Για να κατέβει ο νους στην καρδιά , πρέπει εκείνη να συντριβεί και να πονέσει ! Στον πόνο της θα πάει ο νούς σου! Έτσι μόνο θα κατέβει!»..."

( Νώντας Σκοπετέας.

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2018)

Κάνε με να θέλω ό,τι θέλεις…

                         

Πα­ραι­τή­σου από το δικό σου θέ­λη­μα, για να βρεις ει­ρή­νη ψυ­χής. Για­τί το θέ­λη­μα του αν­θρώ­που έχει γί­νει χάλ­κι­νο τεί­χος και εμ­πο­δί­ζει το φω­τι­σμό και την ει­ρή­νη... Όν­τως μέγα εί­ναι, στ' αλή­θεια, το μυ­στή­ριο της υπα­κο­ής! Αφού ο γλυ­κύς μας Ιη­σούς πρώ­τος χά­ρα­ξε τον δρό­μο και έγι­νε πα­ρά­δειγ­μα για μας, πόσο μάλ­λον εμείς εί­μα­στε οφει­λέ­τες να Τον μι­μη­θούμε...

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Αυτή η απερίγραπτη με λέξεις πνευματική μέθη, για την οποία μιλάνε συνεχώς οι Άγιοι Πατέρες. Αυτό το...νηφάλιο μεθύσι, που αλλοιώνει με Θείο έρωτα μανικό, όσους αγαπάνε το Φως και μισούν το σκοτάδι. Πόσοι τέτοιοι μεθυσμένοι δεν πέρασαν απέναντι, ως αγαθοποιούντες, ως του Χριστού γνήσιοι φίλοι! Και πόσοι δεν το τόλμησαν τελικά αυτό το απολυτρωτικό πέρασμα, παραμένοντας  και εμμένοντας στη φαυλότητα μιας χαμαιζήλου και τόσο πρόσκαιρης απόλαυσης. Δεν είναι ότι τόσες φορές δεν το έχουν σκεφτεί, ότι δεν θαυμάζουν όλους εκείνους  που γεύονται από εδώ τον γλυκό Παράδεισο, αλλά τους φαίνεται τόσο  δύσκολο να δοκιμάσουν το πικρό και την κακοπάθεια, να ακολουθήσουν την στενή και τεθλιμμένη οδό, να τηρήσουν χωρίς ανίερες αμνηστεύσεις και φαιδρές εκφιλοσοφήσεις το Ευαγγέλιο του Χριστού, να απαρνηθούν του κόσμου τα τερπνά και να συγκαταριθμηθούν και αυτοί σε  μια λοιδορούμενη μειονότητα. Μα αυτό αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου είναι το σωτήριο λείμμα για το οποίο ομιλεί το στόμα του Χριστού μας, ο Θείος Παύλος. Κάποτε ένας τέτοιος αλυσοδεμένος αιχμάλωτος αδελφός πεπραμένος υπό την αμαρτίαν(Ρωμ. Ζ΄14) συνάντησε έναν άνθρωπο του Θεού αφιερωμένο και του εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημά του.

-Θέλω τόσο πολύ να αφήσω πίσω μου κάθε τι έκλυτο…όμως αυτό που μισώ, αυτό που σιχαίνομαι, αυτό και πράττω…

Ο απλούς και ταπεινός άνθρωπος του Θεού του είπε:

-Κάνε μια μικρή προσευχή αδελφέ μου στον Κύριό μας. Γονάτισε απόψε το βράδυ και πες Του.  Βοήθησε με Κύριε το πρωί σαν σηκωθώ από τον ύπνο να θέλω ό,τι Εσύ θέλεις!

Σάστισε ο αδελφός! Αμίλητος και έκπληκτος έμεινε να κοιτά τον…απεσταλμένο του Ουρανού!

-Αυτό…αυτό που μου λες δεν γίνεται!

 -Γιατί ευλογημένε; Τι σε δυσκολεύει;

-Κι αν με ακούσει ο Θεός και πραγματοποιηθεί η προσευχή;

-Ε τότε, θα στήσουν πανηγύρι οι άγγελοι αδελφέ μου! Και εσύ θα είσαι τόσο χαρούμενος! Μεθυσμένος από χαρά Θεϊκή! Δεν θα μεριμνάς για τίποτε! Όλα, μα όλα, θα τα έχεις αφήσει στην πρόνοιά Του!

Ξεμάκρυνε ο αδελφός! Ούτε που τόλμησε σαν βράδιασε να απαγγείλει με τα χείλη της καρδιάς του, το κάνε με να θέλω ό,τι θέλεις…Είπε ένα βιαστικό Πάτερ ημών ως συνήθως και ξάπλωσε στο μαλακό κρεβατάκι του…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Αγαπητικά και ανυπόκριτα…

Γεμάτη η ζωή από παραστάσεις και συνειρμούς. Κάθε τι μπορεί να μας διδάξει, να μας προβληματίσει, να μας επαναπροσανατολίσει, να μας κάνει να θυμηθούμε ρήματα ζωής αιωνίου. Πριν λίγες μέρες, ένα πρωινό οδηγώντας για την εργασία μας, θυμηθήκαμε ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον…Εκεί στο 23^ο κεφάλαιο στα φοβερά οχτώ ουαί του Χριστού μας προς τους Φαρισαίους όλων των εποχών…Και ας μην βιαστούμε να θέσουμε εαυτούς εκτός αυτής της θλιβερής συνομοταξίας… Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας…. ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. Όλα να γυαλίζουν εξωτερικά και στα εσώτερα να επικρατεί δυσωδία και βρωμιά. Το περιστατικό τώρα…Στο φανάρι βρισκόμασταν και περιμέναμε να ανάψει το πράσινο…Από ένα πολυτελέστατο αυτοκίνητο δίπλα μας ακριβώς γυαλιστερό και πεντακάθαρο μέσα, ο οδηγός πετούσε από το παράθυρό του αδιάκριτα σκουπιδάκια στον δρόμο. Δεν άφησε το παραμικρό. Και έπειτα έκλεισε το παράθυρό του και συνέχισε τον δρόμο του. Σε μια αντίστροφη θεώρηση εδώ όπως καταλαβαίνετε ο συνειρμός μας. Αλλοίμονο σε εσάς φαρισαίοι όλων των εποχών και του σήμερα, γιατί το μόνο που σας ενδιαφέρει, είναι να είναι τακτοποιημένο και καθαρό το σπίτι σας, η αυλή σας, ο περίγυρός σας. Ό,τι πάει να εισχωρήσει, κάθε ταλαιπωρημένος, πληγωμένος, εμπερίστατος αδελφός, φτωχός κουρελής, διψασμένος για λόγο Θεού, συμπαράσταση, ελπίδα, χαμόγελο, αγκαλιά και χαρά, τον πετάτε έξω να μην σας μολύνει. Ας πρόσεχε, ας είχε μυαλό, όπως έστρωσε…Εμείς να έχουμε αμόλυντο και άσπιλο τον κύκλο μας. Εμάς που ξέρουμε τι προστάζει ο δικός μας Θεός και που τηρούμε τις εντολές του στο ακέραιο. Εμείς που γνωρίζουμε τις προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα της Σωτηρίας. Εμείς που κοπιάσαμε τόσα χρόνια μέσα στην Εκκλησία για να τα μάθουμε όλα τούτα. Θα έρθει τώρα ο χθεσινός να καθίσει μαζί μας; Με τι παρελθόν; Με τι επίπεδο πνευματικότητας; Κύκλος, αυλή, θρόνοι και... παραθρόνια, συναγωγή από τη μια και από την άλλη απογοητευμένοι και σκανδαλισμένοι αποσυνάγωγοι του πνευματικού περιθωρίου…

Πόσο γνώριμα φαντάζουν αδελφοί μου όλα τα παραπάνω στις μέρες μας, που η αδελφική γνήσια εν Χριστώ αγάπη γίνεται δυσεύρετη; Που κυριαρχεί ο ξύλινος και άνυδρος κηρυγματικός λόγος των ακροατών-εκφωνητών και ουχί των ποιητών, που απουσιάζει το βίωμα και η ανεπιτήδευτη απλότητα…Γυαλίζουν τα μωσαϊκά των Ναών μας εντός! Απ΄έξω τι; Χορτάριασαν τα σκαλοπάτια, αράχνιασαν οι άμβωνες… Έλεγε ο Κόντογλου κάποτε για τις χειραψίες και τις αγκαλιές που αμέσως σβήνουνε μόλις τραβηχτεί το ξένο χέρι απ’ το δικό μας… Αναζητώ σαστισμένα σοφά λόγια του κυρ Φώτη και του κυρ Αλέξανδρου, να σπάσουν τα αγκυλωτά σύρματα κάθε αυλής! Να ανοίξουν τους ερμητικά και αφιλάδελφα κλειστούς κύκλους…Να θυμίσουν ότι αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά(Παρ. 18,19) Αγαπητικά αληθινά και ανυπόκριτα…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Θεέ μου ζούμε, για να Σε δούμε!(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

Μέσα στο ευλογημένο φετινό καλοκαιράκι, πήραμε νοερώς τα αγιορείτικα ραβδιά και τα  ντορβαδάκια μας και ανεβήκαμε ξανά στο Όρος, σε ένα ταξίδι στο αγιασμένο Αθωνικό Παρελθόν, να συναντήσουμε εκείνους που ολοκληρωτικά και από μέσα τους μανικά ερωτεύτηκαν και θυσιαστικά αγάπησαν τον Δεσπότη Χριστό! Η αλήθεια είναι ότι δεν ακολουθούν πολλοί σε αυτές τις θερινές εξορμήσεις μας, εδώ και χρόνια. Κατανοητό και σεβαστό εν μέρει. Θέλει και ένα διάλειμμα ο άνθρωπος, να βουτήξει στη θάλασσα, να βγει και μια βόλτα στη νυχτερινή δροσιά, να πάει και σε μια συναυλία καλοκαιρινή υπό το φως της πανσελήνου…Βρεθήκαμε και εμείς σε μια τέτοια πρόσφατα, ενός καταξιωμένου μελωδού τραγουδιστή και ακούσαμε από το πιστό κοινό που χρόνια ακολουθεί τα καλλιτεχνικά του βήματα ένα σύνθημα…Και πως έγινε αδελφοί μου εκείνη τη στιγμή εκείνο το σύνθημα να μας μεταφέρει…ξανά στο Όρος! Έλεγαν λοιπόν εν χορώ οι πλείστοι των θεατών: Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε! Χρόνια τώρα ακούγεται αυτό το σύνθημα! Στην υπερβολή του, θέλει να μεταφέρει την μεγάλη αγάπη και τον θαυμασμό των ακροατών. Στην βαθύτερη όμως ανάλυσή του αδελφοί μου, αυτό το σύνθημα  εκφράζει απολύτως  τη σύγχρονη νεοειδωλολατρία! Ειδωλοποιήσαμε την τέχνη και τον πολιτισμό, την πολιτική, τον αθλητισμό, το φαγητό, την επιστήμη και όσους τις πρεσβεύουν…Ειδωλοποιήσαμε τα πρόσωπα! Τα λατρέψαμε και στην υπερβολή μας, λέμε συνθήματα που το φανερώνουν αυτό το κατάντημά μας. Ζούμε για να σε ακούμε και Θρύλε Θεέ μου…και πράσινος, πράσινος  Θεός… και Αεκάρα μου μαζί σου ανασταίνομαι και ήρθαμε πάλι για να προσκυνήσουμε, το μεγαλείο σου δικέφαλε…και άλλα τέτοια σε πλησμονή…Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούγοντας το σύνθημα για τον περιάκουστο τραγουδιστή, πως μας ήρθε στο νου μια εικόνα…μυριάδων αγγέλων εν σώματι Αγιορειτών, στο δικό τους στάδιο, εκείνο των αρετών, να τραγουδούν και αυτοί ομοθυμαδόν ένα σύνθημα! Και δος ημίν, εν ενί στόματι και μια καρδία, δοξάζειν και ανυμνείν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...Μας μιλούν με τις βιωτές τους οι Άγγελοι εν σώματι, οι Αθωνίτες πρεσβευτές μας. Ιδού το αληθινό νόημα αυτής της ζωής αδελφοί! Για τούτη την δοξολογία  αλλά και για αυτήν την αποκάλυψη, αυτήν την παμπόθητη Θεία επιφάνεια γεννήθηκαν οι από μέσα Αγιορείτες! Για να τους βλέπει ο Θεός και εκείνοι να βλέπουν το πρόσωπό του! Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς και ευλογήσαι ημάς· επιφάναι το πρόσωπον αυτού εφ' ημάς και ελεήσαι ημάς. Στίχοι από το ιερό ψαλτήρι περιγράφουν ευσύνοπτα όλο τους το επίγειο πέρασμα. Ξεχάσαμε να σας πούμε το σύνθημά τους όμως…

                                    -Θεέ μου ζούμε, για να Σε δούμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Σαν τον πατέρα Χαρίτωνα...(Οι από μέσα Αγιορείτες)

 

Οι από μέσα Αγιορείτες έχουν καρδιές λευκασμένες,  μακαρία αφελότητα, μιλούν και κοιτούν σαν μικρά παιδιά, δίχως υποκρισίες και υπολογισμούς. Ποθούν να αρέσουν του Χριστού και συμβουλεύονται την Παναγία, πριν πράξουν και μιλήσουν. Δεν κοιτάζονται ποτέ τους σε καθρέφτη. Αν βλέπανε κάποτε τον εαυτό τους στο  δρόμο να περπατά, δεν θα τον αναγνώριζαν. Καθρέφτης τους η εικόνα του Δικαίου Κριτή. Αν καταφέρουν να την αντικρίσουν, χωρίς να χαμηλώσουν αμέσως τα μάτια, πήραν πληροφορία και ταπεινά συνεχίζουν.  Σμιλεύματα του Αγίου Πνεύματος, ταμειούχοι Θείας χάριτος. Δεν ξοδεύουν ποτέ…μόνο αποταμιεύουν κόπους στεναγμούς και δάκρυα! Άφθονα δάκρυα παρακλήσεως. Είναι αλήθεια πως όσο πιο πίσω γυρνάς τις σελίδες του βιβλίου, που η Παναγία του Μονοξυλίτη συμπληρώνει με τους αφιερωμένους  που έρχονται στο περιβόλι της, εκείνου του βιβλίου που μαζί με την Κυρία Θεοτόκο αξιώθηκε κάποτε να αντικρίσει ολοζώντανα ο μακαριστός ηγούμενος π. Ανδρέας ο Αγιοπαυλίτης, τόσο πιο πολλούς θα συναντήσεις. Μα και σήμερα υπάρχουν από μέσα Αγιορείτες. Ίσως κάποιοι τα καταφέρνουν και ασκούν εκείνο το "λάθε βιώσας". Ίσως όμως για να αναπαύσουν τους αδελφούς τους αφήνουν  την ησυχία και γίνονται άθελά τους περιάκουστοι. Σαν τον πατέρα Χαρίτωνα τον Διονυσιάτη. Έναν από μέσα Αγιορείτη, που σκόρπιζε αγαθοσύνη και ελπίδα αιωνίου ζωής σε όποιον τον συναντούσε. Που αγαπούσε σαν γιός την Μάνα του την Παναγία και καθημερινά την χαιρέτιζε με αμέτρητες απαγγελίες των Χαιρετισμών της. Που αγκάλιαζε σαν πατέρας καρτερικός κάθε επιστρέφοντα. Που διείσδυε βαθιά στην ψυχή των κουρασμένων και αναγκεμένων. Ω εκείνα τα μικρά σημειώματα με τα θεία μηνύματα που μοίραζε…Και τα γλυκά μαλώματα όσων θυμίαζαν τον διάβολο με το τσιγάρο. Πόσοι, με την έμπονη προτροπή του, δεν έκοψαν τούτη την βλαπτική για σώμα και ψυχή συνήθεια!  Σκόρπισε θλίψη η είδηση της γαλήνιας κοίμησής του. Και ξεκίνησαν από τότε να μαθαίνονται περιστατικά που φανερώνουν ότι και η εποχή μας δεν είναι αμάρτυρη…από μέσα Αγιορειτών…Να έχουμε την ευχή του!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Στην ιερή μνήμη Χαρίτωνος Μοναχού Διονυσιάτη με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από την κοίμησή του.

Γύρω τους και εντός τους…(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

                                        

 Οι από μέσα Αγιορείτες, δεν χρειάζεται να σου μιλούν για να διεισδύσουν στα κατάβαθά σου…Στη θέα τους, αναβιώνουν οι ιστορίες από το Γεροντικό. Κάποτε ένας προσκυνητής επισκεπτόταν πολύ συχνά τον Αββά Αντώνιο στην έρημο. Όμως ποτέ, όπως οι υπόλοιποι που συναντούσε εκεί, δεν ρωτούσε κάτι. Μετά από αμέτρητες  επισκέψεις και πολλά χρόνια ο Άγιος θαυμάζοντας, τον ρώτησε:

-Αδελφέ, έρχεσαι τόσους καιρούς εδώ και δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ σου τίποτα!

-Μου αρκεί να σε βλέπω πάτερ!

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Αγίους του Θεού. Αρκεί η όψη τους η χαρμολυπημένη και τόσο  εύλαλη,  να σου μηνύσει την Αλήθεια του Ευαγγελίου, να σου υποδείξει την Σταυρική ανάβαση προς τα άνω προσδοκώμενα. Ακόμα και μια φωτογραφία τους, τόσα χρόνια μετά την κοίμησή τους, μπορεί να σου αλλάξει την…πορεία. Έτσι συνέβη με έναν νέο, που ζήτησε να εξομολογηθεί και να μεταλάβει, σαν αντίκρυσε μια φωτογραφία του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη! Σε μια κολώνα, είδε μια αφίσα, που προσκαλούσε τον λαό του Θεού σε μια πνευματική σύναξη-αφιέρωμα στον Άγιο Εφραίμ. Τον συγκλόνισε εκείνο το ταπεινό και τόσο διαπεραστικό του βλέμμα. Χωρίς να τον γνωρίζει, ξεκίνησε να του μιλάει μέσα σε αναφιλητά συντριβής! Έπειτα πληροφορήθηκε τα πάντα για εκείνον…Τώρα πορεύεται την οδό της μετανοίας, με τον Άγιο συμπαραστάτη και βοηθό του και μεσίτη του. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά, πως ο Άγιος δεν μεσιτεύει ποτέ για να γίνουν αυτά που του ζητά. Αλλά ο,τι συμφέρει την ψυχή του. Κατησχυμένος δεν θα εξέλθει ποτέ από την θερμή του προσευχή. Δώρημα στα σίγουρα θα λάβει, αλλά προς το συμφέρον της αιτήσεως! Έτσι δίδασκε ο σοφός κατά Θεόν Γέροντας! Έλεγε πως κάθε πειρασμός, κάθε ασθένεια, κάθε δοκιμασία( όπως αυτές οι πρωτόγνωρες για τους πολλούς, που τώρα διάγουμε) είναι ένα ξυπνητήρι, που παραχωρεί ο Θεός να χτυπήσει!

- Μην φοβάστε ο,τι σας ξυπνά! Μόνο ο,τι σας κοιμίζει…! Εγώ θα κάνω δέηση προς την γλυκειά μας Μανούλα, να γίνει το θέλημα του Υιού της και μόνο!

Έτσι και μόνο δέονται οι από μέσα Αγιορείτες! Έτσι και παλεύουν όπως οι πνευματικοί τους πρόγονοι…οι παππούδες τους! Νήψη, ακρίβεια, υπομονή, Θεία Λειτουργία! Κάθε φορά σαν την πρώτη τους και την τελευταία συνάμα! Κάθε που ακούγεται το  τελευταίο δι’ ευχών, ξεκινά η προετοιμασία τους για το Ευλογημένη η Βασιλεία του Αγίου Τριαδικού Θεού! Τα δάκρυα δίνουν συμμαρτυρία παρουσίας Θείας Χάριτος! Και η υπακοή σε εκείνους είναι  γνήσια και ατόφια,  ως αρετή! Χωρίς υπολογισμούς και αχαρίτωτες νεωτερικές μωροσοφίες…Μας το φωνάζουν οι γαληνές μορφές τους:

-Η υπακοή  είναι αρετή και όχι υπεκφυγή! Το πάσαν τη ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα, είναι για να βιώνεται εις ολόκληρον και όχι χρησιμοθηρικά…Ο Χριστός είναι Ο  Κυβερνήτης και Ο Καπετάνιος στην τρικυμισμένη μας θάλασσα και όχι τιμόνι και κουπί να το φέρνουμε συνεχώς στα μέτρα μας…

Ζωντανή η παρουσία Του! Γύρω τους και εντός τους…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Από μέσα Αγιορείτης…

 

Βροχερή πρώτη Άνοιξη στον Άθωνα…Παραμονές Μεγάλης Σαρακοστής. Αλισάχνη σταλμένη  από λιμάνι  του ουρανού, δακρύζει τη μέρα και μια ομίχλη απλωμένη, σαν νεφέλη φωτοφόρος, να ακουμπάς με τα ακροδάχτυλά σου και να αγιάζεσαι και νοερώς να αναβιβάζεσαι… Ξανά εδώ, στης ψυχής τα πανίερα, πατώντας το χώμα πάνω στο οποίο μεταφυτεύθηκαν του Παραδείσου όλα τα αθάνατα και αειθαλή έμψυχα άνθη. Κάθε φορά όπως η πρώτη! Μύριες δόξες στον Θεό! Δεν γίνηκε η συνήθεια κόσμος…Παίρνουμε τον δρόμο-επιστροφή για το σύννεφο-κελί των Καρυών. Η ίδια λαχτάρα για την πατρική αγκαλιά του Γέροντα. Ένας από μέσα Αγιορείτης… Κουρνιάζουμε σαν μωρά μέσα της και ευχόμαστε να μείνει άκλειστη για πάντα…Γεννιέται πάλι ο Χριστός εντός μας. Πάτερ αγαθέ εμακρύνθην… Καθόμαστε απέναντί του. Χαμηλώνουμε τα μάτια μας. Δεν αντέχουν εκείνα,  τόση...ξοδεμένη μακροθυμία…Ξεμακρύναμε τόσο πλούσιοι και επιστρέψαμε ξανά ρακένδυτοι και λιμοκτονούντες…  Με αγωνία ξεκινάμε να ρωτάμε τον γέροντα για εκείνα που είναι εδώ και πυκνώνουν τα σκοτάδια γύρω μας…

-Μη χάνετε την χαρά σας παιδιά! Να χαίρεστε με την χαρά του Χριστού μας, που τίποτα δεν την μικραίνει… Μη βιάζεστε και μην  αγωνιάτε για αυτά που θα έρθουν. Κάθε άνθρωπος έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το παρελθόν το αφήνουμε στον πνευματικό μας, το μέλλον στον Κύριο! Εσείς μεριμνείστε για το τώρα...και όταν λέμε τώρα εννοούμε τις 12 επόμενες ώρες...το περισσότερο...Ζείτε Θεαρέστως το παρόν με τον Χριστό! Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ενδιάμεσο, κάτι που να μπορεί να ταιριάξει τον Χριστό με άλλην αγάπη. Ξέρετε πως έγινα μοναχός; Άκουσα κάποτε τον μακαριστό Άγιο Επίσκοπο Κοσμά, να λέει: Πρέπει να τα δώσουμε όλα στον Χριστό…και σκέφτηκα εκείνη την ευλογημένη στιγμή, πως μόνο αν γίνω μοναχός, μπορώ να εκπληρώσω αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο…Τι αφιερωμένη αγία ψυχή ο μακαριστός! Αυτός παιδιά, σαν ήταν νεότατος ακόμα ιερέας, είχε φτιάξει μια πνευματική ομάδα…Ήταν εκείνος ο μπροστάρης! Και έβγαιναν ξημερώματα εκεί στα μέρη του Αγρινίου και έκαναν…ξέρετε τι; Αφισοκολλήσεις! Παράξενο σας φαίνεται ε; Μη φανταστείτε βέβαια τίποτα πολιτικά-κομματικά συνθήματα και τέτοια…Θεός φυλάξοι! Είχαν ένα σύνθημα οι αφίσες, αλλά σύνθημα του Ουρανού…Έγραφαν: ΧΡΙΣΤΟΣ ή χάος…! Πόσο επίκαιρο στην εποχή μας αυτό το μήνυμα!  Να ακολουθούμε τον Χριστό, αλλιώς…!

-Πάτερ, παρακολουθείτε αυτά που ψηφίζονται σήμερα; Νομιμοποιούν  το άθεσμο και το Θεομίσητο με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς μάλιστα! Ένας κιόλας,  μετά την ψήφιση ενός τέτοιου θλιβερού νομοσχεδίου στη βουλή, βγήκε δημόσια  και είπε: Επιτέλους, εάλω η πόλις!

Σίγησε για λίγο ο γέροντας...Και έπειτα, είπε κάτι με πονεμένο το βλέμμα του...

- Τουλάχιστον παραδέχονται την βαρβαρότητα...

-Γέροντα έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα…Καμιά φορά ακόμα και με τους πνευματικούς μας, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορούμε πλέον να αναπαυθούμε…

-Τι λέει παιδιά ο Θείος Παύλος; ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας·... Μην αγωνιάτε όμως! Αν το θέλετε πραγματικά, θα στέλνει πάντοτε ο Κύριος δικούς Του να σας κρατούν…Να έχετε χαρά, σας το ξαναλέω! Μην παραπονιέστε για τίποτα! Έχει ο Θεός! Εάν δεν έχετε αυτό που αγαπάτε, αγαπήστε αυτό που έχετε!

Πλουτισμένοι με μια ατίμητη χαρά- θησαυρό, κατεβαίνουμε προς Παναγούδα. Κάνουμε στάση στον Γέροντα Γαβριήλ, να πάρουμε την ευχή του. Στην πόρτα του τρισευλογημένου κελιού του, γραμμένο από τον ίδιο:  «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΛΑΤΕ ΜΕΣΑ» και από κάτω ένας Σταυρός με το ΙC XC NI KA. Ένα κομμάτι χαρτόνι, δεκτικό και αυτό  να ρουφήξει χάρη, να αναβλύσει ρείθρα αγιότητας. Βρίσκουμε τον γέροντα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Ενενήντα χρονών πλέον, φαίνεται τόσο αδύναμος και ανήμπορος…Δεν σταματάνε αμέτρητοι αδελφοί να εισέρχονται καθημερινά για να λάβουν…δύναμη από εκείνον! Στον τοίχο του μικρού του δωματίου γραμμένο άλλο ένα ιερό σύνθημα: Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΛΕΙ! Δοσμένο στην Νεοελληνική, εκείνο το περίφημο πατερικό λόγιο: Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται ανευ σου σώσαι σε…Μας ευλογεί έναν-έναν με την κλεισμένη γροθιά του…σήμα κατατεθέν του…Χαμογελάει Φως ο πατήρ Γαβριήλ! Ένα μικρό παιδί!  Εύχεται με έναν τόσο ανυπόκριτα αγαπητικό τρόπο! Από τα βάθη της λευκασμένης του ψυχής! Ατάραχος και απαθής, μας προτρέπει να μην μείνουμε στα συνθήματα των ακροατών…να  κρατήσουμε, ως ποιητές των κριμάτων του Αγίου εν Τριάδι Θεού, την Ορθόδοξη Πίστη και τις ιερές παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων!Αυτός κι αν είναι από μέσα Αγιορείτης! Στην Παναγούδα φτάνουμε έπειτα από λίγο. Ζωντανός ο Άγιος Παϊσιος, φανερώνεται στην αδημονία τόσων προσκυνητών που καταφθάνουν από κάθε μέρος της οικουμένης. Ο πατήρ Αρσένιος διαμοιραστής γλυκασμού και ευλογίας. Έχει για όλους τους πεινασμένους περίσσευμα…Ανεβαίνοντας, συναντάμε τον πατέρα Δημήτριο τον λιβανά. Μας μιλά για την πορεία του στον Άθωνα! Οδηγός νταλίκας σαν λαϊκός, τώρα αναζητά συνεχώς τα ουρανόσημα της Άνω Πατρίδας. Ταχογράφος πλέον δεν υπάρχει για να αγωνιά τι θα γράψει, μόνο στο βιβλίο της Ζωής λαχταρά να είναι συμπληρωμένο και το δικό του όνομα μαζί με όλους τους αδελφούς του!   Δεν τον γνωρίζαμε, μα τα δάκρυα του κάθε φορά που αναφερόταν στην Παναγία μας, έγιναν παντοτινά συνοδευτικά της θύμησής του. Και πόσες μορφές πνευματικών αγωνιστών, ωραίων μορφών ελπιδοφόρων και αληθινά χαρούμενων και σε τούτο το ταξίδι στον Αχαμήλωτο Άθωνα! Και εκείνο το καλογέρι που είχε γονατίσει στην είσοδο της Λιτής…-Πατέρες και αδελφοί συγχωρέστε με! Κρίνω και έχω αντίδραση! έλεγε μέχρι να περάσει και ο τελευταίος μας από μπροστά του, στον δρόμο για την τράπεζα μετά το Απόδειπνο. Μαθητεία στην ταπείνωση και στο ξερίζωμα των παθών…Όλο και πιο βαθειά το δικέλλι...Εκεί που κάποτε, άμποτε  να  ξεπροβάλλει ένας από μέσα Αγιορείτης...

Νώντας Σκοπετέας. Ημερολόγιο Όρους/ Μάρτιος 2025

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

 

 

Σώμα με σώμα...(Στις ειδικές δυνάμεις του Χριστού...)

            

Πολλές φορές στην πνευματική ζωή χρησιμοποιούμε λέξεις ή φράσεις στρατιωτικής ορολογίας! Στρατιώτες του Χριστού με τα όπλα του Φωτός ανά χείρας δεν ευχόμαστε ολοένα να είμαστε; Ή να θυμηθούμε υπέροχα λόγια από το Άγιο Τριώδιο; Η πάνοπλος εγκράτεια! Η πανοπλία του Σταυρού!

 Ο αντίμαχος εχθρός! Η πίστη, άρρηκτον τείχος, η προσευχή θώρακας και ασπίδα, η ελεημοσύνη περικεφαλαία και η νηστεία μαχαίρι που εκτέμνει κάθε κακία! Τέτοια εξάρτηση πολεμική, τόσα όπλα , τέτοιο πεδίο μάχης για τους στρατιώτες του Χριστού! Που είναι όμως οι ιαχές και οι πολεμικές κραυγές; Πού τα στίφη των εχθρών κι οι πολεμίστρες; Δεν βλέπω τίποτα μου λες! Μήπως όλα τούτα είναι λίγο υπερβολικά; Ησυχία απλώνεται! Μόνο πολεμικό δεν είναι το κλίμα!

….οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.( Εφ. 6,12) ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ ….διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ,…ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ…. στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν…. ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης,…. ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως….. καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε,….( Αποσπάσματα από 6ο κεφ.Εφ)

Στην προς Εφεσίους επιστολή του Θείου Παύλου οι προτροπές για την μάχη κάθε Χριστιανού Ορθοδόξου! Με το μαχαίρι του Πνεύματος ξεθηκαρωμένο, βγαλμένο από την πανοπλία του Τριαδικού Θεού, θα πολεμηθεί ο αθέατος αντίμαχος της ψυχής! Χωρίς σώμα και υπόσταση, κρυμμένοι από τις σωματικές αισθήσεις, από την υλική εξωτερική πραγματικότητα! Αντιληπτοί μόνο όταν τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν απονεκρωθεί! Αφανείς οι εχθροί σε τούτον τον ασταμάτητο μυστικό πόλεμο, που ξεκινά από την στιγμή της αναγέννησής μας! Από τους όρκους παντοτινής αφιέρωσης! Συντάσσομαί Σοι Χριστέ! Αποτάσσομαί σοι σατανά! Από το βάπτισμά μας και τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου, ως την τελευταία μας πνοή σ αυτόν τον πόλεμο με τον μισάνθρωπο ψυχολετήρα! Αρχηγός και Αρχιστράτηγος ο Χριστός μας περιστοιχισμένος από τις στρατιές των Αγγέλων και τα στρατεύματα των Αγίων! Πολύπειροι εκείνοι γνωρίζουν τις πονηρές μεθοδείες και τα τεχνάσματα του πανούργου εχθρού.

Τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ο εχθρός εμφανιζόταν εν υποστάσει. Πάμε στο Άγιο Συναξάρι! Η Αγία Μαρίνα στο εικόνισμά της πατάει τον Σατανά! ἀνδρείως κατεπάτησας ὄφιν ἀρχέκακον… τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε….ψέλνουμε στα απολυτίκιά της! Εμφανίζεται ο φθονερός διάβολος με μορφή δράκοντος μπροστά στην Αγία για να την φοβίσει την ώρα του μαρτυρίου και της θυσιαστικής ομολογίας της. Εκείνη ατάραχη συνεχίζει να προσεύχεται! Τότε αλλάζει τη μορφή του σε έναν κατάμαυρο και απαίσιο στην όψη άνθρωπο, με πρόσωπο μαύρου σκυλιού. Η Αγία Μαρίνα τον αρπάζει απ τα μαλλιά και με ένα σφυρί που βρίσκει, τον χτυπά στο κεφάλι ταπεινώνοντάς τον. Έτσι, συνέχισε η Αγία τα συγκλονιστικά παλαίσματά της, έχοντας συμπαραστάτη τον Χριστό ως το τέλος φορώντας το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου! Δεκαπέντε χιλιάδες ψυχές βλέποντας όλα τούτα και κυρίως την ήττα του μισόψυχου διαβόλου, πίστεψαν τότε και συναθληθέντες και συμμαρτυρήσαντες με την Αγία θανατώθηκαν, κερδίζοντας το αιώνιο Φως! Και είναι αμέτρητες οι σελίδες του συναξαριού, ιδίως των πρωτοχριστιανικών χρόνων, με τέτοια περιστατικά! Η τακτική λοιπόν έπρεπε να αλλάξει! Αφού τοιουτοτρόπως τόσες ψυχές ξέφευγαν από τα δίχτυα του φθονερού, έπρεπε εκείνος να παραλλάξει το σχέδιό του.  Με ακριβώς την αντίθετη στρατηγική! Με την κρυφή, αόρατη, υπόγεια και ανεπαίσθητη παρουσία του. Και με το να πείσει φυσικά τους εχθρούς του ανθρώπους ότι δεν υπάρχει! Ότι όσα ακούγονται γι' αυτόν είναι υπερβολές, σκοταδισμοί και ζηλωτισμοί …

                       

Ο πόλεμος όμως δεν έπαυσε ποτέ! Οι στρατιώτες του Χριστού γνωρίζοντας τα δόλια σχέδια και τις απάτες του επίβουλου πολεμούν ατρόμητοι και γενναίοι, σώμα με σώμα δίχως να υπολογίσουν το τίμημα αναμένοντας μόνο την Θεϊκή μισθαποδοσία και το αμάραντο στεφάνι της νίκης σε τούτον τον πόλεμο! Διαλεχτοί στρατιώτες, εξουδετερώνουν και εκδιώκουν, ακαταγώνιστα μεσιτεύουν πλέον στον θρόνο του Δεσπότη! Έναν τέτοιον γενναίο μαχητή, έναν επίλεκτο ειδικών αποστολών θα γνωρίσουμε καλύτερα στις παρυφές της ιερής του μνήμης! Δαιμόνων διώκτης! Ειδικότητα σπάνια και για λίγου μονάχα εκλεκτούς! Δεν είναι όλοι για όλα! Επικίνδυνη άκρως αυτή η ειδικότητα αν δεν έχεις εκπαιδευθεί να μάχεσαι στο πιο αλλόκοτο και δύσκολο πεδίο μάχης! Την ανθρώπινη καρδιά! Για να ξεριζωθούν από εκεί τα δαιμονοκίνητα πάθη που έχουν εγκατασταθεί, χρειάζεται πάλη στήθος με στήθος! Τέτοιος παλαιστής της πίστης, Άγιος εν ζωή, λουσμένος στο Φως της του Θεού επιγνώσεως! Ο μακαριστός Άγιος Πατήρ, Σάββας Αχιλλέως! Ο διώκτης των πονηρών πνευμάτων, ο προφητικός διδάχος των ημερών μας! Ιαματικός, πρεσβεύει για έλεος και παράταση στον Κύριο! Επίλεκτος στις ειδικές δυνάμεις του Χριστού!

Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 2 εκπομπών αφιερωμένων στον Άγιο Γέροντας των ημερών μας μακαριστό πατέρα Σάββα Αχιλλέως και το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί (εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας-Εκδ.Εφύμνιον)

Μ΄ένα τετράδιο αμαρτίες στην Παναγούδα...

 Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!  Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!

-Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…

-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!

Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα  πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του,  να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!

-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!  Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία  και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.

-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;

Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!

-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία  μια σιδερένια  μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία!

-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50^ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;

-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!

Πήγε και στάθηκε μέσα στο  εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και  καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι  πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα  πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα  στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.

Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.  

-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!

-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;

Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή  από τα γραμμένα  του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!  Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!

Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν  ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το  εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού  και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός...Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών...Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση...

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα και όπως περιέχεται στο βιβλίο: Χώμα και Χριστός...Των ΛεμονΑνθΩν το συναξάρι" ( εκδ.Εφύμνιον)

Απόσπασμα από το 2ο μέρος( από τα 6 συνολικά) εκπομπής με τίτλο: Θ έρως στο Όρος.) Ιούλιος 2025.

Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Θ έρως στο Όρος...(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

Οι γνήσιοι φίλοι του Χριστού. Οι διαλεχτοί του Κυρίου. Οι διδαχτοί του Θεού. Είναι συνήθεις φράσεις, που της καρδιάς τα χείλη προφέρουν, σαν αντικρίσουν εκείνους που βιώνουν και σμίγουν  Σταυρό και Ελπίδα, πόνο και χαρά, υπομονή και προσδοκία…Άνθρωποι που μιλούν με την σιωπή τους την εύλαλη, που ανασαίνουν έλεος και δοξολόγημα, που ποθούν μόνο το Θεάρεστο και ό,τι τους ενώνει με τον Δημιουργό. Ακούγοντας ένα από τα αμέτρητα, δόξα τω Θεώ, καταγεγραμμένα ομιλήματα του Χρυσοστόμου των ημερών μας, π.Αθανασίου Μυτιληναίου, ένας ακόμα προσδιορισμός για αυτούς τους μακαρίους προστέθηκε και πόσο μίλησε μέσα μας! Ο από μέσα Χριστιανός, ο από μέσα Μοναχός, ο από μέσα ιερέας, ο από μέσα άνθρωπος! Όχι σχήματα ευσεβείας που παρασύρουν και παραπλανούν τους γύρω μας, να ξεκινήσουν εκείνοι τις φιλοφρονήσεις και τις θωπείες στο φιλέπαινο εγώ μας, όχι έργα και λόγια  ανθρωπαρέσκειας,  βροντώδη και φωνακλά  για τα δικαιώματα  τις κρίσεις και τις εντολές  του Θεού, όχι εξωτερικά αλλά από τα τρίσβαθα, όχι επιφανειακά αλλά πηγαία, όχι αστραφτερά επιχρίσματα αλλά φως  τηλαυγές. Χαραγμένη η θύμησή τους, παραμυθητική κάθε λέξη που η μνήμη αναδύει για το επίγειο πέρασμά τους. 

Ταξίδι στον χρόνο που αγίασαν, θα κάνουμε σε τούτη τη σειρά εκπομπών μέσα στο φετινό καλοκαίρι. Να συναντήσουμε τους…από μέσα Αγιορείτες. Εκεί, στον τόπο που η μετάνοια καρποφόρησε τα πιο ευώδη και ευσκιόφυλλα άνθη του Αθωνικού Λειμώνα. Ποτισμένα από πηγές δακρύων, σκαλισμένα από το δικέλλι της νήψης και  των αρετών. Να πάμε εκεί που η ψυχή θα δροσιστεί ξανά και τούτο το καλοκαίρι! Σπίνοι και τριζόνια συνοδοιπόροι στη συντροφιά μας, να ξημερωθούμε με τα μοναχικά κελαηδήματα των φτερωτών απεσταλμένων, να νυχτωθούμε με τους ακούραστους γαληνούς κήρυκες ακόμα μιας θερινής Αγιορείτικης αγρύπνιας. Να ευχηθούμε για την αιώνια μνήμη τους, να τους παρακαλέσουμε να μεσιτεύσουν, σαν αντιληφθούμε το μέγεθος της παρρησίας τους…

Θ έρως στο Όρος! Γραμμένο... ανορθόγραφα, για να εκφράσει την πιο βαθιά άδολη και ολοκληρωτική αγάπη και αφιέρωση στο περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου. Οι περισσότεροι από αυτούς, τους από μέσα Αγιορείτες, δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από την μετάνοιά τους. Εκεί  που πρωτοήρθαν σαν αμούστακα καλογέρια, εκεί είπαν το στερνό τους ευλογείτε και εκεί ενώθηκαν με το ευωδιαστό Αθωνικό χώμα. Δεν ξεμάκρυναν ποτέ από τον τόπο τους, για να μην ξεμακρύνουν ποτέ και από τον τρόπο τους...τον Θεάρεστο και Αγγελομίμητο. Θ έρως στο Όρος! Θείος Έρως μανικός με τον Δεσπότη Χριστό και τους Αγίους Του. Πρώτη στη σύναξή τους η Παναγία! Η Μάνα τους! Η προστάτις τους, η πρόμαχος και πυλωρός της ψυχής τους. Καλοκαίρι εκεί που και η δική μας ψυχή γαληνεύει, εκεί που ξεδιψά και δροσίζεται...Μακριά από την ξεραϊλα και το άνυδρο του ματαίου, συναντώντας τους από μέσα Αγιορείτες...

Νώντας Σκοπετέας

Ιούλιος 2025.

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος, όπου μεταξύ άλλων διαβάζονται και σελίδες από το βιβλίο: «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση" Εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Χαλκιδικής»

Ο Παύλος που αγάπησε τους Έλληνες…

 

Ο διώκτης που γίνηκε μέγας σαγηνευτής των ψυχών. Αυτός που ανατόμησε, όσο κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο, την ψυχή του φιλαμαρτήμονος. Διαβάζοντας τους παρακάτω λόγους από την προς Ρωμαίους επιστολή του, ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το αμφισβητήσει;

Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;(Ρωμ. 7,24)  

Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος; .         

...οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.

εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.(Ρωμ. 7,19-20) 

Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω.

Εάν δε εγώ πράττω το κακόν, που εις την πραγματικότητα δεν το θέλω, αυτό σημαίνει ότι δεν το πραγματοποιώ πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία, που κατοικεί μέσα μου και η οποία με έχει κάμει δούλον της. 

Και έπειτα η Πάυλεια Ανθρωπολογία, με  τους ψυχικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους…τους απνευμάτιστους και τους εν πνεύματι αναγεννημένους…

Και εκείνος ο Παύλειος έλεγχος, ο τόσο αγαπητικά αυστηρός…Εμείς Εβραίοι, Εμείς Ρωμαίοι αδελφοί, ΕΜΕΙΣ  όλοι εκείνοι, στους οποίους ΣΗΜΕΡΑ απευθύνεται  ο Θείος Παύλος!

Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας. (Εβρ.2.2)...

Θλίψις και στενοχωρία θα κυριεύση και θα πλημμυρίση κάθε άνθρωπον, ο οποίος αμετανόητα επιμένει να εργάζεται το κακόν (Ρωμ. 2,9) …ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται·( Ρωμ,2,12) Δεν χρειάζονται μετάφραση αυτοί οι λόγοι! Χτυπούν απευθείας στο κέντρο της συνείδησης, αν αυτή δεν έχει απονεκρωθεί…

Και έπειτα εγγυάται την ασφαλή ελπίδα της Σωτήρίας…ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν (Eβρ. 6.19), για όσους όμως εκμεταλεύονται τον πλούτο της Χρηστότητας του Κυρίου προς συντριβή πνεύματος, ταπείνωση καρδιάς και πορεία στον λυτρωτικό δρόμο της μετανοίας…

Πόσα ιερά συνθήματα δεν έγραψε ο Παύλος στους τοίχους του Παραδείσου;

«…ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ κυρίου ἐσμέν.(Ρωμ .14,8)

Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13, 11-14)

Πόσο βαθιά εισχώρησε στην ανθρώπινη ψυχή! Εκείνος, που στο τέλος του, αυτοαποκαλείτο ως ο τελευταίος όλων των αμαρτωλών! Πόσο μας ευεργέτησε εμάς τους Έλληνες! Τι κι αν τον λοιδορήσαμε τόσο; Μας αγάπησε, μας νοιάστηκε, μας ποίμανε, μας φώτισε! Και τώρα κλαίει μπροστά στον θρόνο του Δικαίου Κριτή, για το κατάντημά μας! Και ξαναπιάνει να γράψει επιστολές προς Κορινθίους και Αθηναίους και Θεσσαλονικείς, προς εσένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και μας ξαναλέει:

Λογίζη δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε…,ὅτι σὺ ἐκφεύξη τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρώμ. 2, 1-3)

Και…βάζει συνεργάτες του…όπως τον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο, με αγάπη έμπονη να μας προειδοποιούν και με σπαραγμό να μας μιλούν… Πριν 24 χρόνια (πόσο το σημερινό θεοστυγές κάνει τα 24 χρόνια να μοιάζουν αιώνες…) ανήμερα της μνήμης Πέτρου και Παύλου, ο π. Αθανάσιος σαν να μας μεταφέρει μια σύγχρονη επιστολή του Θείου Παύλου! Από εμάς, μόνο ένα μη γένοιτο, με χαμηλωμένα τα μάτια  και αυτό ισχνά, ακούστηκε σαν την πρωτοακούσαμε…

«….Δηλαδή κοπίασε ο Παύλος εις μάτην για μας εδώ τους Έλληνες;

Ας προσέξουμε, αγαπητοί, διότι έρχεται βαρύ το χέρι του Θεού. Διάβαζα στον προφήτη Ιερεμία το εξής. Ακούστε. Αποτείνεται ο Θεός εις τον λαό Του, τον Ισραήλ. Προ Χριστού. Και λέει. Επειδή ο λαός Του είχε αποκλίνει και είχε στραφεί προς την ειδωλολατρία, διότι εζήλευε εκείνα που οι γύρω λαοί λάτρευαν, άφησαν τον αληθινό Θεό και εστράφησαν στα είδωλα, λέει: «Εάν ο Μωυσής σταθεί μπροστά μου και ο Σαμουήλ –σπουδαία πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης– και με παρακαλέσουνε για τον λαό, δεν θα τους ακούσω». Ακούσατε; «Δεν θα τους ακούσω!». Σήμερα, αν λέμε και ζητάμε την πρεσβεία του Αποστόλου Παύλου, να μας σώσει εμάς τους Έλληνες, μήπως πει το ίδιο ο Θεός; «Δεν θα τον ακούσω τον απόστολο Παύλο». Και είπε ο λαός: «Και πού θα πάμε;». Και απαντάει ο Θεός. Θα το ‘λεγα, θα το ‘λεγα, να με συγχωρέσει ο Θεός που το λέω έτσι: «Να πάτε κατά διαβόλου». Να με συγχωρέσετε κι εσείς. Για μας τους Έλληνες: «Να πάτε κατά διαβόλου… Δυο χιλιάδες χρόνια σας περιμένω. Τι κάνατε;».

Όχι ότι δεν υπάρχει και πιστός λαός. Υπάρχει. Ακούστε λοιπόν τι λέει ο Θεός εδώ: «Ένα μέρος από σας θα σας φάει μαχαίρι· ένα μέρος από σας θα σας φάει η πείνα· ένα μέρος από σας θα σας φάει η αιχμαλωσία». Λοιπόν; Αγαπητοί μου. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, του λαού μας. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, το ακούτε; Το λέω διπλά. Αν κανείς για μια στιγμή τον πήρε ο ύπνος, να το ακούσει….» Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Αθανασίου Μυτιληναίου, που εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 29 Ιουνίου 2001 (Απομαγνητοφώνηση και ψηφιοποίηση της ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος)

Αδελφοί μου, το οτι ο Θείος Παύλος βρίσκεται σήμερα κλαμμένος μπροστά στον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, δεν είναι μια ιερά φαντασία, μια προσπάθεια για παραστατικότητα και έμφαση στην δεινή θέση που έχουμε εκουσίως περιέλθει, ως ράθυμοι και μη μετανοούντες. Ο ίδιος ο μέγας Απόστολος, έχει περιγράψει αυτήν την ένδακρυ προσπάθειά του για νουθεσία, μεσιτεία και ιλασμό, εκεί στις Πράξεις των Αποστόλων, που ακόμα συμπληρώνονται...Αγωνιά για να διαφυλαχθεί η Αγία Πίστη, η Ορθοδοξία, Η Αλήθεια, η Παρακαταθήκη που ο Τριαδικός Θεός ΜΑΣ εμπιστεύθηκε έως της δευτέρας παρουσίας-επιφανείας Του...Δεν απευθύνεται ο Θείος Παύλος μόνο στους Πρεσβυτέρους της Εφέσου, απευθύνεται σε όλους ΜΑΣ σήμερα, κλήρο και λαό...

"...Προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας, πως θα συμπεριφέρεσθε και τι θα διδάσκετε. Προσέχετε και όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Άγιον Πνεύμα σας τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού, την οποία ο Κύριος έσωσε και κατέστησε κτήμα του με το δικό του αίμα.

Προσέχετε, διότι εγώ το γνωρίζω, μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν ανάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι και πλάνοι, σαν άγριοι και σκληροί λύκοι, που θα διαρπάζουν αλύπητα το ποίμνιο βλάπτοντας και αφανίζοντας τις ψυχές των λογικών προβάτων.

Ακόμη κι από σας τους ίδιους, θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα διδάσκουν διδασκαλίες οι οποίες θα διαστρέφουν την αλήθεια, για να αποσπούν τους μαθητές από τον ευθύ δρόμο της αλήθειας, να τους παρασύρουν πίσω τους και να τους κάνουν οπαδούς τους.

Γι’ αυτό να προσέχετε και να είστε άγρυπνοι, έχοντας ως παράδειγμα εμένα˙ και να θυμάστε, ότι για μια τριετία συνεχώς νύχτα και μέρα δεν σταμάτησα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας ξεχωριστά...." (Πρξ., Κ,28-31, Ερμ. Π.Τρεμπέλα)

Τα δάκρυά του δεν κράτησαν μόνο για  3 έτη, έμειναν αστέγνωτα δυο χιλιάδες χρόνους τώρα...Πιστεύετε πως  υπερβάλλουμε αδελφοί μου; 

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή/2 μέρη

 

 

    

 

 

 

Εμείς θα...διαψεύσουμε τον Θεό;

 "...Είναι ανώφελη αδελφοί μου συναμαρτωλοί η χρηστότητα και η μακροθυμία του Κυρίου μας, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια . (…ἢ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς, ἀγνοῶν ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει; Ρωμ/2,4). Επιπλέον χίλια χρόνια δικά μας είναι σαν μια μέρα του Κυρίου! Ούτε σαράντα ούτε πενήντα ούτε εκατό χρόνια  κι αν περάσουν, μπορούν να μας κάνουν να λοιδωρήσουμε και να απαξιώσουμε όλους εκείνους, που με πόνο καρδιάς μιλούν για τα επερχόμενα, τα οποία  όλοι μας πλέον τα θεωρούμε ως μια φυσιολογική κατάληξη και ως μια ενεργοποίηση του λεγομένου πνευματικού νόμου. Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης : …Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ θυμηθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό καὶ νὰ ζητήση βοήθεια.. δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τὰ κανονίζει ἔτσι καὶ βγάζει μία διαταγή νὰ ἔρθη κάποια συμφορά στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς βλέπει μέχρι ποὺ θὰ φθάση ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξουν, καὶ γι' αὐτὸ ἐπιτρέπει νὰ συμβῆ μία συμφορά, γιὰ νὰ συνετισθοῦν. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός….(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Πνευματική Αφύπνιση, Λόγοι Β’” , Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999)..."

"...Δεν πάει πολύς καιρός αφ΄ ότου επισκεφθήκαμε έναν κατά την κρίση μας  ιδιαιτέρως φωτισμένο εκ Θεού Γέροντα, σε ένα κελί «σύννεφο» στις Καρυές του Αγίου Όρους.  Αυτοί οι άνθρωποι, δέχονται καθημερινά πλήθος ερωτήσεων απ τους επισκέπτες προσκυνητές και εκείνοι οι ευλογημένοι, από αγάπη και με αγάπη, προσπαθούν να μην κακοκαρδίσουν κανέναν, αλλά ταυτόχρονα με θαυμαστή διάκριση, προσπαθούν να μην φύγει και κανείς από το ταπεινό τους κελίον, δίχως ωφέλεια αληθινή για την ψυχή και προβληματισμό για την πνευματική του κατάσταση. Ήμασταν αρκετοί εκείνο το μεσημεράκι του φετινού Φθινοπώρου και μέσα στον καταιγισμό των αποριών  που δέχτηκε ο πάτερ, έγινε και η ερώτηση σχετικά με τα μελλούμενα και τις προγνώσεις  των ημερών μας.

-Γέροντα, ακούγεται πως έρχεται καταστροφή, πόλεμος! Ακούμε για τις προφητείες και είναι αλήθεια πως τρομάζουμε κάπως!

Μια φράση μόνο βγήκε από τα χείλη του σαν απάντηση:

-Παιδιά μου , καμιά προφητεία δεν είναι προφητεία αν δεν βγει αληθινή !

Αυτό είπε μόνο και σιώπησε! Μαζί του και εμείς, που αναρωτιόμαστε τι ήθελε να μας πει …

Ας το σκεφτούμε λίγο αδελφοί μου. Εκεί είναι η διαφορά θαρρούμε, η οποία πρέπει να μας κάνει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί ώστε να μην απαξιώνουμε και να μην ομογενοποιούμε  τις γνήσιες φωνές όπως αυτή του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου! Η διαφορά έγκειται στην πρόθεση και στον σκοπό όσων στομάτων του Θεού μας μεταφέρουν τα μελλούμενα, τα επερχόμενα δεινά. Δεν προφητεύουν οι Άγιοι Γέροντες για να επαληθευθούν και να δικαιωθούν ως φερέγγυοι και αξιόπιστοι. Εύχονται με όλην την δύναμη της ψυχής τους, να βρεθούν σύγχρονοι Νινευίτες να τους διαψεύσουν και να κάνουν τον Θεό να…μετανοήσει, να μακροθυμήσει, να παρατείνει το έλεος και την χρηστότητά Του  .Όσοι χαρισματούχοι τέτοιοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί,   μιλούν  έχοντας το εκ Θεού δοθέν προορατικό χάρισμα ( ένα παράδειγμα ακόμα  ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος που μάλιστα θέλησε αυτές οι προρρήσεις του να υπάρχουν χειρόγραφες και άρα απρόσβλητες -αυθεντικές), δεν επιδιώκουν(πλην φυσικά θλιβερών εξαιρέσεων …δεν μιλάμε για κερδοσκόπους και κακοδόξους μισθοφόρους  τσαρλατάνους)  τον εντυπωσιασμό αλλά την μετάνοιά μας και μόνο αυτή! Πονούν λοιπόν και προτρέπουν σε λυτρωτική μετάνοια! Ο Θεός γνωρίζει αλλά δεν προορίζει! Μας έχει παραχωρήσει την ακλόνητη δύναμη του αυτεξουσίου! Εμείς ...θα διαψεύσουμε τον...Θεό ...;;;"

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από κείμενο και εκπομπή αφιέρωμα  του 2020, με τίτλο: Μόνο την Αλήθεια-Αυγουστίνος Καντιώτης