main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

10 Φεβ 2010

Στις 10....ραντεβού με τον Θεό !



Ο Παππούλης προσηύχετο πολύ. Και ήθελε και τα δικά του πνευματικά παιδιά να κάνουν το ίδιο. Ιδιαίτερα σε εμένα ήθελε, με κάθε τρόπο, να με πείσει να το κάνω. Γι'; αυτό συνεχώς μου μιλούσε, για την δύναμη της προσευχής. Προσευχή, παιδί μου, Ανάργυρε, έλεγε, σημαίνει συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό, που είναι ο Πλάστης, είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος! Είναι Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο κατ'; εικόνα και ομοίωση Του. Είναι Εκείνος που έφτιαξε αυτά που βλέπουμε, αλλά και εκείνα που δεν βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας. Τέλος είναι εκείνος που δεν αρνιέται ποτέ να συνομιλήσει μαζί μα, αρκεί να του το ζητήσουμε εμείς, όποτε θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Δεν πρόκειται να μας πει ποτέ όχι. Αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμος να μας ακούσει με προσοχή και με αγάπη όπως κάνει κάθε καλός Πατέρας, όταν του το ζητά το παιδί του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μας δώσει ότι του ζητήσουμε, αρκεί να είναι αυτό που του ζητάμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ παιδί μου να συνομιλήσεις έστω και μια φορά με κάποιον από τους σημερινούς άρχοντες της Πατρίδας μας και να έγινε η επιθυμία σου; αν όχι σου συνιστώ να το τολμήσεις. Θα διαπιστώσεις ότι η επιθυμία σου θα παραμείνει απλώς επιθυμία! Ουδέποτε θα δεχτούν να μιλήσουν μαζί σου. Το πολύολύ να σε παραπέμψουν σε κανένα παρακατιανό, για να σε ξεφορτωθούν ...; Αντίθετα ο Κύριος μας που είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, δεν πρόκειται ποτέ να σε παραπέμψει σε κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί να συνομιλήσει μαζί σου, δια της προσευχής και πρόσθεσε: τα καταλαβαίνεις αυτά που σου τα λεω; - Ασφαλώς ναι, Παππούλη μου, του απάντησα. -; Και, όμως εμένα κάτι μου λεει, πως δεν θέλεις να τα καταλάβεις. Γιατί, εάν τα καταλάβαινες, θα έκανες πιο πολύ προσευχή. -; Μα, προσεύχεστε εσείς για μένα, προσέθεσα. -;Και όταν τρώγω εγώ, χορταίνεις εσύ; με ρώτησε! Οπότε με αφόπλισε τελείως! -; Άκουσε Ανάργυρε, μου λεει. Θα σου κάνω μια πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθείς, ότι θα την δεχτείς, και θα την τηρήσεις. -;σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ότι μου πείτε. -;Ε! τότε σου προτείνω να προσευχόμεθα την ίδια ώρα ακριβώς, και οι δυο μαζί. Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο.
Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε. Καθορίσαμε, μάλιστα και την ώρα της προσευχής. Ήταν η 10 μ.μ. Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ'; αυτό το είδος της προσευχής. Τα αποτελέσματα, μου έλεγε, της κοινής προσευχής, είναι καταπληκτικά. Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Θέλω όμως, ακριβώς στις 10 μμ. Να είσαι πιστός στο ραντεβού μας. Να μην παραλείψεις, ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Και εγώ θα κάνω το ίδιο.

Προχωρώντας με τον Παππούλη, φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων του Πολυγώνου. Αυτήν την φορά δεν με άφησε να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του, όπως συνήθως έκανα. Όχι, μου λέει, δεν θα έρθεις μαζί μου. Θα πας σπίτι σου. Προ ολίγου υποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει να αρχίσεις αμέσως. Από απόψε. Το γοργόν και χάριν έχει. Υπάκουσα. Ο Παππούλης επιβιβάστηκε στο λεωφορείο και εγώ περίμενα την αναχώρηση του. Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο, θυμάμαι καλά, μου χτύπησε το τζάμι και μου είπε: Στις 10 ακριβώς! Νομίζω πως αυτή την στιγμή βλέπω την μορφή του και ακούω την φωνή του! Το πρόσωπο του έλαμπε και ομοίαζε με αγγελικό! Ήταν βέβαια, και κατά 30 χρόνια νεώτερος. Στην πιο δημιουργική ηλικία.
Περίμενα στην αφετηρία μέχρι την στιγμή που το λεωφορείο χάθηκε μέσα στο χάος της απέραντης Αθήνας κουβαλώντας μαζί του και έναν άγνωστο, μέχρι τότε, Άγιο της Εκκλησίας του Δεσπότου χριστού και αμέσως μετά έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου, προκειμένου να είμαι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού της προσευχής.
Πράγματι! Στις 10 μ.μ. κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να προσεύχομαι. Όμως, από το πρώτο κιόλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα , που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι την κεφαλή μου και τανάπαλιν(!), ενώ ένα ισχυρό άπλετο φως πλημμύρισε όλο το δωμάτιο μου και μου έδινε την εντύπωση, ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες, όμως δεν με έκαιγαν! Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να καταληφθώ από πανικό ! αμέσως όπως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μια πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη! Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής. Την άλλη μέρα η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη. Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτα. Ήθελα πρώτα να μιλήσει ο παππούλης. Και έτσι έγινε. Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο παππούλης με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε: Τρόμαξες ε! Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια ...; Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως, που πλημμύριζε όλο το δωμάτιο σου και εσύ περιχαρής ανέβαινες -;ανέβαινες σαν να ήθελες να φτάσεις στο Θρόνο του Κυρίου! Βλέπεις τι δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή; Συνέχισε και θα με θυμηθείς. Πράγματι! Τον θυμάμαι. Και θα τον θυμάμαι όχι μόνον σ'; αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή. Γιατί τα φαινόμενα αυτά προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω!

Μακάρι να προσεύχεται και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο. Γένοιτο!
Ανάργυρος Ι. Καλιάτσος
Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός
Επτάλοφος 1996

8 Φεβ 2010

ο αναρχικός... με τα δικηροτρίκηρα

« Φως μεν μοναχοίς, άγγελοι, Φως δε κοσμικοίς, μοναχική πολιτεία»
( Κλίμαξ ΚΣΤ, 23 )


Κάθε φορά που συναντούσα κάποιον από την οικογένεια του Νίκου , ζητούσα νέα του .
Είχα την περιέργεια να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει η αντοχή ενός τόσο δυνατού μυαλού σαν του Νίκου…
-Τελείωσε την Φυσική με άριστα …Τώρα σπουδάζει Αστροφυσική στην Αμερική . Έχει υποτροφία του Χάρβαρντ!!
Ύστερα από καιρό συναντώ τη θεία του . Άρχισα πάλι τις ερωτήσεις για τον Νίκο.
-Πήρε το πτυχίο της Κοινωνιολογίας και της Ιατρικής .Όλα αυτά με τα «Μάστερ» τους !! Τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής ζητούν την συνεργασία του και οι πιο ξακουστές φαρμακοβιομηχανίες της Ελβετίας τον θέλουν για στέλεχος με όποιους όρους θέλει αυτός !!!
-Αυτός τι λέει;
-Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα! Παίρνει ακόμα ένα πτυχίο και έρχεται .
-Κι άλλο πτυχίο;
-Λέει πως χωρίς αυτό το πτυχίο , όλα τα άλλα δεν αξίζουν τίποτα …Με το πτυχίο αυτό βρήκε τον δρόμο του . Το παίρνει στην Βοστώνη με δύο «Μάστερ» . Είναι ξέρεις το πτυχίο της Θεολογίας .
-Της Θεολογίας; Και τι σχέση έχει με όλα τα άλλα ;
-Πού να ακούσεις και τα παρακάτω …Σκέπτεται την ιερωσύνη και μάλιστα την Ασκητική !!!
-Ε , αυτός παιδί μου παραείναι Αναρχικός !!! Να έχεις δώσει τόσα χρόνια σε σπουδές και Επιστήμες ,να σε ζητούν τα καλλίτερα Πανεπιστήμια , να μπορείς να ζήσεις σαν άρχοντας στην Ελβετία και συ να σκέπτεσαι ασκητική ζωή και Άγιον όρος είναι ή δεν είναι αναρχία ; Είσαι ή δεν είσαι αναρχικός ;
Μάθαμε ότι η πρώτη χειροτονία θα γινόταν στην Κόνιτσα από τον Σεβαστιανό .όλες οι Αμερικανικές εφημερίδες έγραφαν : Ο καινούριος Αϊνστάιν γίνεται μοναχός…Πολλοί φίλοι του , συμφοιτητές του , πιστοί και άπιστοι , πολλοί μαρξιστές διέσχισαν τον Ωκεανό και πήγαν στην Κόνιτσα να παραβρεθούν στην Χειροτονία του. Σε διακόσια πενήντα άτομα , έστρωσε η μητρόπολη το Σαρακοστιανό τραπέζι …
23 Αυγούστου , παραμονή της γιορτής του Κοσμά του Αιτωλού βρέθηκα στην Κόνιτσα .Δεν είπα σε κανέναν τίποτα , δεν παρουσιάστηκα πουθενά .Ήθελα να δω αυτόν τον Αναρχικό την ώρα της Λατρείας .Ανέβηκα στον γυναικωνίτη και έπιασα μια καλή θέση . Νάτος ο πατήρ Νικόλαος ο Διάκονος ετοιμάζεται .Πρώτα φοράει το στιχάριο «έστη η χάρις του Θεού εν αυτώ». Μέσα σε αυτό λες και χώρεσαν όλες οι ψυχές που θα πλησίαζε με τις επιστήμες του . Πολλή ώρα πριν τα φορέσει , βλέπει τα επιμάνικα. Σκέπτεται φαίνεται πως με αυτά είναι αιχμάλωτος Χριστού .
Σε λίγο παίρνει το οράριο . Το πρόσωπό του λάμπει καθώς το φορά .Υψώνοντάς το καλεί τους πιστούς σε προσευχή .Χαμογελά που και που .Ίσως να σκέπτεται πως για αυτά τα άμφια πέταξε τόσες επιστήμες .Βλέπεις τόση ικανοποίηση στο πρόσωπό του με τις ευχές , που εκφωνεί .Πόσο γλυκά ακούγονται τα ειρηνικά !!Με πόση περηφάνεια κρατάει το θυμιατό και με πόση στοργή αγκαλιάζει όλο το εκκλησίασμα !!
Μα όταν τον είδα να πλησιάζει τον Μητροπολίτη με τα δικηροτρίκηρα στο ένα τα δύο και στο άλλο τα τρία αναμμένα κεριά , παρά λίγο να φωνάξω δυνατά :Να τα καλέ τα πέντε πτυχία του !!!Να τα ολόφωτα ,δυνατά ,πανίσχυρα .Πέντε ολόφωτες λαμπάδες : Φυσική , Αστροφυσική , Κοινωνιολογία ,Ιατρική , Θεολογία , φώτισαν την Εκκλησιά ολόκληρη .
Τι να τις κάνει τις έδρες στα Πανεπιστήμια ,όταν του δώσανε την καλλίτερη έδρα :την Ωραία Πύλη; Εδώ εύχεται για την Ειρήνη του κόσμου , για την Σωτηρία των ψυχών μας , ζει μέσα στον όμορφο και ανεπανάληπτο κόσμο της Θείας Λειτουργίας , εύχεται για γήινα και ουράνια σαν ..Υπουργός του Θεού , και γω ζητώ τα Μάστερ!!
Αυτός ζώσθηκε το οράριο σαν τα φτερά του Αγγέλου και πλησιάζει τον Θρόνο του Θεού .Αυτός μεταδίδει σώμα και αίμα Χριστού και γω ζητώ ιατρεία και νυστέρια και φάρμακα ; Ντρέπομαι για τις συγκρίσεις που βρήκα να κάνω . ‘Ήμαρτον , Κύριε .Να είχαμε κι άλλους τέτοιους αναρχικούς !!!!

Πέρασαν τα χρόνια …..Πρίν λίγες ημέρες σε μια κηδεία , συναντώ την μητέρα του , την Κυρία Χατζηνικολάου .Την πλησιάζω με χαρά και ανοίγω μαζί της συζήτηση .
-Πέστε μου από πότε προετοιμάζετε έναν πατέρα Νικόλαο ;
-Από τότε που τον ένοιωσα να σκιρτάει στα σωθικά μου , στα σπλάχνα μου λαχτάρισα να τον δω ιερέα!!! Κι όταν αυτός γυρνούσε σχολές και πολιτείες και μάζευε πτυχία ,εγώ γονάτιζα και έλεγα : Δεν γίνεται Θεέ μου να μην με άκουσες … «Πολλά ισχύει δέησις μητρός» δεν είπες ; Και πράγματι με άκουσε !!!! Τον είδα μπροστά στην Αγία Τράπεζα …
Να λοιπόν πως βγαίνουν οι άγιοι ιερείς της εκκλησίας μας .Αν εκείνος με συγκίνησε μια φορά , η μητέρα του με συγκίνησε δέκα .Σκέφτηκα να μπορούσαμε όλες οι μανάδες να λέγαμε «Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών και επάρθητε πύλαι και εισελεύσονται οι παίδες ημών εις το θυσιαστήριον του Κυρίου , εις τας Αγίας Τράπεζας των εκκλησιών μας»
Αχ η δέηση των μητέρων !!!
Της Φανής Θεοδωρίδου από το περιοδικό «ΛΥΔΙΑ»

Πολλές κατηγορίες άκουσε μέχρι σήμερα ο Μοναχισμός
Λυπάται γι' αυτό. Αλλά οι μοναχοί δεν επηρεάζονται απ' αυτές. Έχουν γραμμή πλεύσεως. Έχουν πυξίδα ορθήν. Έχουν χαραγμένη πορεία. Οι φωνές των σειρήνων τους αφήνουν αδιαφόρους. Και αυτοί βαδίζουν τον δρόμο τους. Δεν στρέφουν, προς τα οπίσω. Δεν ταλαντεύονται. Δεν ολιγωρούν. Μπροστά τους έχουν το μεγάλο τους σκοπό. Σ' αυτόν έχουν αφιερωθή. «Ηκολούθησαν Χριστώ ανεπιστρόφω λογισμώ». Οι συκοφαντίες δεν τους κλονίζουν. Γιατί στο δρόμο τους μπόρεσαν να χορτάσουν την ψυχική τους πείνα και να ικανοποιήσουν κάθε βαθύτερη της ψυχής τους επιταγή.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου με τίτλο: «Το αγγελικό πολίτευμαΓνωριμία με τον Ορθόδοξο Μοναχισμό»).

5 Φεβ 2010

Το δικό τους ...Σάββατο


Το Ψυχοσάββατο λένε ότι οι ψυχές κάθονται στα δέντρα και μας βλέπουν. Αν κόψεις ένα κλαδί θα πέσουν κάτω και θα παραπονεθούνε… για αυτό την παραμονή και ανήμερα του Ψυχοσάββατου δεν κόβουν δέντρα....
(ΚΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ) Ωφελούν τους νεκρούς τα μνημόσυνα; Οι νεκροί μας έχουν, στη διάρκεια της μέσης καταστάσεως, το άτρεπτον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν θέση. Εκεί που έχουν έστω προσωρινά τοποθετηθεί μέχρι της Β' Παρουσίας εκεί και παραμένουν. Αυτό βέβαια σημαίνει πως δεν έχουν καμμιά αξία ούτε οι προσευχές, ούτε τα μνημόσυνα, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε ο,τιδήποτε άλλο προσφέρουμε εμείς οι ζώντες υπέρ των κεκοιμημένων; Ας πλησιάσουμε, όμως, από πιο κοντά το θέμα μας. Κατ αρχήν είναι αλήθεια ότι «εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». Δηλ. ο καθένας κρίνεται όπως θα φύγει από τον κόσμο αυτόν. Και η τακτοποίηση του στη μέση κατάσταση γίνεται με βάση τη ζωή του και τα έργα του, την πίστη του και την ηθική του. Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «Μη τοίνυν απλώς κλαίωμεν τους αποθανόντας, αλλά τους εν αμαρτίαις. Ούτοι θρήνων άξιοι, ούτοι κοπετών και δακρύων. Ποία γαρ ελπίς, είπε μοι, μετά αμαρτημάτων απελθείν, ένθα ουκ εστίν αμαρτήματα αποδύσασθαι; Έως μεν γαρ ώσιν Ενταύθα, ίσως ην προσδοκών πολλή, ότι μεταβαλούνται, ότι βελτίους έσονται. Αν Δε απέλθωσι εις τον άδην ένθα ουκ εστίν από μετανοίας κερδάναί τι (εν γαρ τω Άδη φησί τις εξομολογήσεταί σοι;) πως ου θρήνων άξιοι;» Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος πως κρίνει ο Θεός; Παρά ταύτα ποιος μπορεί από εμάς να είναι βέβαιος για την πραγματική κατάσταση στην οποία βρέθηκε -όταν απέθνησκε κάποιος αδελφός μας; Ποιος μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να πει ότι ο τάδε προορίζεται για την κόλαση; Και έπειτα ποιος γνωρίζει πως σκέφτεται και πως αποφασίζει ο Θεός. Τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές άνθρωποι που εμείς καταδικάσαμε φαίνεται να τους εδικαίωσε ο Θεός, και αντίστροφα. Θα μπορούσε κανείς έτσι να δικαιολογήσει την Εκκλησία μας που από πολύ ενωρίς καθιέρωσε προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων και ως ένδειξη του συνδέσμου μας μαζί των και ως ένα δείγμα της αγάπης μας γι' αυτούς. Εμείς προσευχόμαστε υπέρ αυτών και ο Θεός ξεύρει τι θα κάνει. Δεν θα του το πούμεν εμείς, ούτε θα προδικάσωμεν εμείς την ιδικήν του κρίση. Γι' αυτό και προσφέρουμε για τους νεκρούς μας Λειτουργίες, δεήσεις, ελεημοσύνες και άλλα θεοφιλή έργα με τα οποία πιστεύουμε ότι παρέχεται στους ευσεβείς που απέθαναν «δέησις και ωφέλεια» δηλ. κάποια ευπρόσδεκτη υπηρεσία, και «άνεσις και αναψυχή παρά Θεού των κατεχομένων αυτούς ανιαρών» (Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως 1642). Και όλα αυτά χάριν της αγαθότητος του Θεού και όχι ένεκα των ιδικών μας αξιομισθιών και αρετών ή για την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης. Η Εκκλησία ανέκαθεν προσεύχεται για τους κεκοιμημένους. Η πρώτη αρχαία Εκκλησία ετίμα τους κεκοιμημένους και προσηύχετο υπέρ αυτών. Ο Τερτυλλιανός (200 μ. Χ. ) μνημονεύει την Θ. Λειτουργία που προσφέρεται υπέρ αυτών. Ο Κυπριανός ομοίως. Όλες οι Θ. Λειτουργίες, και αυτές που τελούνται σήμερα, περιέχουν ευχές για τους νεκρούς. Στην άγια Πρόθεση ρίπτονται «μερίδες» υπέρ αυτών. Τα μνημόσυνα είναι σε πρώτη χρήση. Ο Απ. Παύλος προσευχόταν για τον νεκρό Ονήσιμο (Β' Τιμ. α' 18). Οι Αποστολικές Διαταγές συνιστούν μνημόσυνα «υπέρ των κεκοιμημένων εν ψαλμοίς και αναγνώσεσι και προσευχαίς» την 3ην ημέρα, την 9ην, την 40ήν. Έτσι επένθησε ο ισραηλιτικός λαός τον Μωυσή. Ο άγιος Συμεών ο Θεσσαλονίκης συνιστά τα 3ήμερα μνημόσυνα εις τύπον της Αγ. Τριάδος. Τα 9ήμερα εις τύπον των εννέα αγγελικών ταγμάτων και τα 40ά εις ανάμνηση της Αναλήψεως του Κυρίου. Εξ άλλου όλα τα Σάββατα είναι αφιερωμένα από την Εκκλησίαν μας στους κεκοιμημένους, όλη δε η υμνογραφία της ημέρας αυτής έχει πένθιμο χαρακτήρα. Εκτός αυτών και τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα, το προ της Πεντηκοστής και το προ των Απόκρεω έχουν θεσμικό χαρακτήρα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Αυτά δε καθιερώθησαν ως γενικά μνημόσυνα υπέρ των νεκρών, για όσους τυχόν δεν έχουν συγγενείς που να ενδιαφερθούν γι' αυτούς και γενικά υπέρ όλων των ευσεβώς κοιμηθέντων επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου. Τα μνημόσυνα, λοιπόν, συνδέονται αναπόσπαστος με τη Θ. Λειτουργία και πρέπει σε συνδυασμό με αυτήν να τελούνται. Το «αντί μνημόσυνου» που καμμιά φορά γράφεται δεν είναι σωστό. Το μνημόσυνο δεν αντικαθίσταται. Μπορείς να δώσεις μια δωρεά σε ένα ίδρυμα ή σε κάποιον φτωχό, όχι όμως αντικαθιστώντας την προσευχή με αυτήν, αλλά συμπληρώνοντάς την. Τα μνημόσυνα συνοδεύονται από κόλλυβα. Τα κόλλυβα είναι στάρι βρασμένο με διάφορα άλλα στοιχεία. Το σιτάρι είναι το σύμβολο της Αναστάσεως. Την εικόνα του την εχρησιμοποίησεν ο ίδιος ο Κύριος για να υποδηλώσει την ανάσταση. Γι' αυτό και το χρησιμοποιούμε κι εμείς. Έπειτα όλοι οι χριστιανοί που μετέχουν στο μνημόσυνο δοκιμάζουν από το στάρι και εύχονται για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου. Όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια των λειτουργικών πένθιμων εκδηλώσεων και των νεκρικών ορθοδόξων εθίμων του λαού μας. Τα κόλλυβα καθιερώθηκαν από τον 4ον αιώνα. Τα έτρωγαν οι χριστιανοί και ηύχονταν «Μακάρια η μνήμη αυτού». Και σήμερα εύχονται «Θεός σχωρέσ' τον». Ανακεφαλαιώνοντες επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές για τους κεκοιμημένους, τα μνημόσυνα, οι Θ. Λειτουργίες κ.λ.π. στηρίζονται στην ευσπλαχνία του Θεού και στην παράδοση της Εκκλησίας. Πιστεύουμε ότι ο Θεός ακούει ημών Α' Ιωάνν. ε' 14. Πιστεύουμε ακόμη ότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Και μαζί με τον άγιον Κύριλλον Ιεροσολύμων διακηρύττουμε ότι «μεγίστη δέησις (ωφέλεια)» για τους νεκρούς μας είναι το μνημόσυνο. Και μαζί με τον ιερό Χρυσόστομο επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων προσφέρουν σ' αυτούς «τινά παραμυθίαν». Γι' αυτό στα μνημόσυνα πρέπει να παραμένουν όλοι και να προσεύχονται. Ο νεκρός υπέρ του οποίου γίνεται το μνημόσυνο δεν είναι ξένος. Είναι μέλος της Εκκλησίας, μέλος δηλ. του ίδιου σώματος του Χριστού, και εμείς όλοι είμαστε «αλλήλων μέλη». Είναι γι' αυτό μεγάλη ωφέλεια η μνημόνευση του ονόματος κάποιου νεκρού στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, γιατί ο Συμεών Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι ιδιαιτέρως ωφελούν τα μνημόσυνα που γίνονται κατά την ώραν «της φρικτότατης θυσίας». Οι αμετανόητοι έχουν προβληματικό μέλλον. Μέχρι ποίου σημείου φθάνει η ωφέλεια αυτή δεν γνωρίζουμε. Είπαμε, δεν μπορούμε εμείς να περιορίσουμε την κρίση του Θεού. Κάποια ωφέλεια γίνεται, όμως αποκλείεται μεταπήδηση από της καταστάσεως των πονηρών και αμαρτωλών, στην κατάσταση των αγίων και δικαίων. Οι παραβολές των 10 Παρθένων, του πλουσίου και του Λαζάρου κ. α. είναι χαρακτηριστικές. Γι' αυτό ο ιερός Χρυσόστομος μας συμβουλεύει να αξιοποιούμε τον παρόντα χρόνο. Όσον χρόνον είμαστε εδώ, λέγει, «ελπίδας έχομεν χρηστάς» όταν απέλθομεν εκεί δεν είμεθα «κύριοι μετανοίας». Η Εκκλησία δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι οι αμετανόητοι θα σωθούν με τα μνημόσυνα. Ο Κ. Καλλίνικος παρατηρεί σχετικά: «Γνωρίζω ότι υπάρχουν ηθικά πτώματα εις τα οποία ενέσεις δεν ισχύουν. Αλλά επίσης γνωρίζω ότι υπάρχουν αμαρτωλοί -κι αυτοί είναι οι την μεγάλην πλειονότητα αποτελούντες- οίτινες εμωλωπίσθησαν μεν, αλλά και δεν απέθανον, οίτινες έπεσον μεν, αλλά κρατούντες εις τας χείρας το ξίφος, οίτινες ενητένισαν κατά τας τελευταίας ώρας των την ασχημίαν των και ανέμιξαν υπόκωφόν τι «μνήσθητί μου Κύριε» με τους εσχάτους των παραληρισμούς. Και υπέρ των τοιούτων τις θα υποστήριξη πεισματωδώς ότι αι δεήσεις των επιζώντων δεν ωφελούν; Η μέση κατάστασις είναι κατάστασις απλώς εισαγωγική. Έχει μεν τελεσθή προσωρινή τις κρίσις κατά την εντεύθεν έξοδον της ψυχής, αλλ' η μεγάλη κρίσις, ήτις θα καθορίση εις το διηνεκές την θέσιν της δεν έχει λάβει ακόμη χώραν». Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου

13 Ιαν 2010

Γενάρη μήνα ομολογώντας τον Χριστό...







Ξημερώνοντας Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου… Φτάνοντας στο Κουρμανιό τον ρώτησαν πάλι: -Τι είσαι συ; -Χριστιανός. Προσκυνώ τον Χριστό μου και τη Δέσποινά μου Θεοτόκο… Ευθύς αμέσως οι δήμιοι του πέρασαν στο λαιμό την τριχιά, που είχε ριχτεί πρόχειρα στο γείσο της στέγης του φούρνου «Και τραβώντας την, παρέδωσε το πνεύμα ο γενναιότατος, ων τριακονταετής».
Aπο Ουρανούπολη-Δοχειαρίου παραμονές Σαρακοστής…Καθόμασταν στο κατάστρωμα και ταϊζαμε τους γλάρους . Ασύγκριτη αίσθηση Γαλήνης και Θεού.. Στην παρέα μας ο Τ …νεότατος ασκητικός στην εμφάνιση με μακριά ξανθά μαλλιά και γένια …Θα έχει έρθει άπειρες φορές στο όρος σκέφτηκα …μιας και τον συναντούσα πρώτη φορά …ίσως πάει και για μοναχός .. -Λοιπόν  πόσες φορές έχεις ξαναέρθει στο Περιβόλι της Παναγιάς μας ;ρώτησα νιώθοντας σίγουρος πως θα μου απαντούσε ένα νούμερο απλησίαστο για εμένα …-Δεν έχω ξαναέρθει μου είπε χαμογελώντας γιατί κατάλαβε την έκπληξή μου …Ξέρεις εμένα στο Όρος με φέρνει ο Άγιος Γεώργιος…και έβγαλε από την τσέπη του μια μικρή εικονίτσα ..παρ την ευλογία μου είπε …Δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε όταν αντίκρισα αντί του καβαλάρη τροπαιοφόρου έναν Άγιο με φουστανέλα και Σταυρό στο χέρι …Είναι ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων …ο φουστανελάς μου είπε …και μου διηγήθηκε την ιστορία του …Λίγους μόλις μήνες πριν η τρομακτική διάγνωση :Καρκίνος σε μια πολύ επιθετική μορφή …Εσπευσμένα στο χειρουργείο …Το ξημέρωμα της παραμονής ο Άγιος εμφανίστηκε στον ύπνο ενός συγγενούς του  …αυτός τον ευλαβείται πολύ …-εγώ ήμουν τότε λίγο χλιαρός …καταλαβαίνεις μου είπε όπως δυστυχώς οι περισσότεροι σήμερα …. Του μήνυσε λοιπόν πως θα γίνω καλά ..πως λίγες ώρες μετά το χειρουργείο θα περπατήσω…και πως θα γίνω ιερέας και θα πάρω το όνομά του …τέλος είπε να έρθω στο Άγιο Όρος να επισκεφθώ τον Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό (τότε ήταν εν ζωή )ο οποίος είναι …άνωθεν διαπιστευμένος !!! σε θέματα ιεροσύνης …Όλα έγιναν όπως τα είπε …και να ’ μαι εδώ λοιπόν !!!…Ένοιωσα συγκλονισμένος και έστεκα μην μπορώντας να αρθρώσω λέξη …-Είχα γνωρίσει μόλις έναν μεγάλο σύγχρονο Άγιο με έναν τόσο συνταρακτικό τρόπο …. Όταν λίγους μήνες αργότερα επισκέφθηκα τα Ιωάννινα πήγα στο σπίτι του Αγίου στην Πλατεία Πάργης …εκεί προσκύνησα στο ζεστό εκκλησάκι εντός της οικίας του …εκεί φίλησα την θαυματουργή ζώνη του είδα τα τσαρουχάκια του …εκεί ένοιωσα την διαρκή του παρουσία την οποία συνόδευσε ένα πρόσφατο θαύμα του με μια ανάπηρη κοπέλα όπως με δάκρυα στα μάτια μας το διηγήθηκε η γλυκύτατη εκκλησσάρισα που διακονεί μέρα -νύχτα …εκεί που χιλιάδες πιστών και ευεργετηθέντων σαν τον φίλο μου τον Ανδρέα…. σπεύδουν κάθε 16 του Γενάρη την παραμονή της γιορτής του να αγρυπνήσουν στην χάρη του να προσευχηθούν να ικετέψουν να ευχαριστήσουν … σαν τον φίλο μου τον Ανδρέα …ο οποίος ετοιμάζεται πλέον να εκπληρώσει στο έπακρο όλο το θαυμαστό σχέδιο του Θεού και του φουστανελά Αγίου Του …. Ανδρέα σε ευχαριστώ ..για αυτήν την υπέροχη γνωριμία …σύντομα το Άξιος !!!! (Φιλαγιορείτης ) «Ο Νεομάρτυς Γεώργιος ην εκ τεινός χωρίου Τζούρφλι ονομαζόμενον, υποκείμενον του αγίου Γρεβενών, πτωχών γονέων υιός και μετερχόμενος των υποκόμων εις πολλούς. Εις δε τους 1836, Οκτωβρίου 26, ενυμφεύθει εις Ιωάννινα μίαν νέαν Ελένην ονόματι, εις δε τους 1837, τέλει Δεκεμβρίου, εγένησεν υιόν, ο οποίος ονομάσθει Ιωάννης. Αναμεταξύ σικοφαντίτε παρά μερικών ότι ποτέ καιρόν εξόμοσεν την πατρίαν θρησκείαν και δι’ αυτό παραστένετε πρώτην και δευτέραν φοράν εις τους κρατούντας, ο οποίος και κηρίττει τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, και δι’ αυτό καταδικάζετε δια θάνατον. Λοιπόν «δι’ αγχόνης ετελείωσεν» εις ηλικίαν τριάκοντα ετών, ημέρα Δευτέρα, ώρα πέμπτη της ημέρας, Ιανουαρίου 17, 1838, ηγεμονεύοντος ο Μουσταφά πασιάς, αρχιερατεύοντος Κυρίου Ιωακήμ Χίου, προεστεύοντος Κυρίου Ιωάννου Νάγιου. Δι’ εξόδου ελαχίστου ιερομονάχου Χρύσανθου Λαενά εκ πόλεως Κονίτζης: 1838, Ιανουαρίου 30, δια χειρός Ζήκου Χιονιαδίτου». Το συναξάρι αυτό είναι γραμμένο στο κάτω μέρος μιας φορητής εικόνας, που ιστορήθηκε από τον Ζήκο Χιονιαδίτη και βρίσκεται σήμερα στον Οίκο του Αγίου Γεωργίου, στο τέμπλο. Ο Άγιος Γεώργιος λοιπόν γεννήθηκε το 1808 στο χωριό Τζούραλη της επαρχίας Γρεβενών από γονείς φτωχούς, τον Κωνσταντίνο και την Βασιλική, και λόγω της φτώχειας της οικογένειάς του έμεινε αγράμματος. Σε μικρή ηλικία απορφανίσθηκε και μετέβη στα Ιωάννινα, όπου έγινε ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν Πασά, πλησίον του οποίου παρέμεινε επί οκτώ χρόνια. Κατά τον Οκτώβριο του 1836 συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους, ότι είχε εξισλαμισθεί κατά τα προηγούμενα χρόνια και επανήλθε στην ορθόδοξη πίστη. Προσαχθείς στο κριτήριο απολογήθηκε και με πνευματική ανδρεία απέδειξε ότι ουδέποτε έγινε αρνησίθρησκος. Μετά από αυτά και επειδή τον βρήκαν και απερίτμητο, απολύθηκε. Αργότερα έλαβε σύζυγο, την Ελένη και προσλήφθηκε ως ιπποκόμος στον μουσελίμι των Φιλιατών επί του ηγεμόνος Ιωαννίνων Μουσταφά Πασά. Χρειάσθηκε όμως να μεταβεί και πάλι στα Ιωάννινα για ιδιωτικές του υποθέσεις. Εκεί, στις 12 Ιανουαρίου 1838, ημέρα Τετάρτη , λίγες μόνο μέρες μετά την γέννηση του γιού του Ιωάννη , ένας Οθωμανός τον συκοφάντησε και πάλι ότι προηγουμένως ήταν Τούρκος και τώρα είναι Χριστιανός. Αφού τον συνέλαβαν τον έκλεισαν στην φυλακή και τον εκβίαζαν να αλλαξοπιστήσει. Εκείνος παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας την πίστη του στον Χριστό. Ο κλήρος και ο λαός των Ιωαννίνων μάταια προσπάθησαν να προλάβουν την άδικη απόφαση κατά του Γεωργίου και να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή και να φυγαδευτεί στην ελεύθερη Ελλάδα. Το μαρτύριο άρχισε. Του τρυπούσαν τα νύχια με βελόνες και έβαζαν στα στήθη του μεγάλες πέτρες. Εκείνος υπέμενε γενναία λέγοντας : «Είμαι Χριστιανός». Στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα, ο Άγιος απαγχονίστηκε στην αγορά και δέχθηκε από τον Σταυρωθέντα Κύριο το στέφανο του μαρτυρίου. Το ιερό λείψανό του παρέμεινε κρεμασμένο μέχρι τις 19 Ιανουαρίου και κατόπιν δωρίθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ, ο οποίος τον ενταφίασε με τιμές στο ιερό βήμα του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου. Επί του τάφου και στην οικία του Αγίου τελέσθηκαν και τελούνται ως σήμερα πλείστα θαύματα. Στις 26 Οκτωβρίου 1971 έγινε η ανακομοιδή των ιερών λειψάνων αυτού, τα οποία εναπετέθησαν στο φερώνυμο ναό των Ιωαννίνων.

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~