main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

7 Σεπ 2014

Τελευταίες μέρες Καλοκαιριού...



Πόσο ευωδιαστές είναι οι μέρες του καλοκαιριού οι τελευταίες…Πόσο γλυκιά η  μελαγχολία τους, σαν άρτος απ'  τα εννιάμερα της Αειπαρθένου  με  γλυκάνισο αρωματισμένος , σαν κομμάτι από Φανουρόπιττα φτιαγμένη από παιδί  και κόλλυβο   του Νηστικάρη Αη Γιάννη.

 Νιώθεις πως κάτι φεύγει , μα για να σ ανταμώσει πάλιν και πολλάκις ,εν ετέρα μορφή,  σε ένα αλλιώτικο αποκάλυμμα 
του Θεού μες στη ζωή σου. Θέλεις να τις γευτείς χωρίς σταματημό  τις μέρες τις στερνές σε χώματα που αιώνια  θα περιδιαβαίνει η ψυχή...
Μεσημέρι ξαναπήρα τον ανήφορο της Βαϊδενίτσας…Μαζί με τον Πάτερ Ιωσήφ, παιδί της Κατακεκρυμμένης Παναγιάς της εν Άργει, τον Φώτη τον αδελφό μου, Καπετάνιο Αγιογράφο απ' του Αιτωλικού το νησάκι το αγιασμένο    και τις μικρούλες μου… Κάθε μας βήμα και μια ανάμνηση απ ότι ποτέ μας δεν αξιωθήκαμε να ζήσουμε μα πάντα θα νοσταλγούμε…Καιροί αλλοτινοί… Αέρινες φιγούρες μοναχών περνούν από μπροστά σου. Στα διακονήματά τους, τους  συναντάς… Εικόνες, της φύσης γεννήματα …Κερασιές, αμπέλια, καρυδιές, πλατάνια, δροσόλουστες σκιές κρύβουν του μεσημεριού τη λάβα . Καμάτεμα στου ρύακα την όχθη  την γεμάτη ευλογία…Ιδρώτας και ευχή…Δόξα Σοι και ανασεμιά…Ανοίγω  τα μάτια μου!  Ζωντανό το όνειρο, ο Θεός φανερός, δεν έχει εγκαταλείψει όπως θαρρείς όταν πρωτοκοιτάς, μόνο προσμένει την σπίθα…
Ερημωμένο της Κυράς Μοναστηράκι!  και συ καρτεράς τα πατήματά  μας, σφιχταγκαλιάζεις τις ματιές μας, αντιλαλείς τους θαυμασμούς  μας!

Στο καθολικό το πρώτο ξαπόσταμα .

Η πόρτα με τον Σταυρό  αγιασμένη από χέρια αγαθά. Περίβλεπτη ομορφιά ο χρόνος κι αυτός την φιλοτέχνησε…  Κεριά που ελπίζουν, συννεφάκια λιβανωτού ανεβαίνουν  ενώπιόν Του…Για λίγο θα τρυπώσουν στο ξύλινο αριστούργημα του τέμπλου. Λίγες μέρες μετά εδώ θα αντιφωνήσει το απολυτίκιο του Γεννεσίου της Μάνας μας.
 





                                                    
                                                                                                                                                                   Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρν μήνυσε πάσ τ οικουμέν, κ σο γρ νέτειλεν λιος τς δικαιοσύνης, Χριστς Θες μν, κα λύσας τν κατάραν, δωκε τν ελογίαν, κα καταργήσας τν θάνατον, δωρήσατο μν ζων τν αώνιον.

Το ψέλνουμε και οι φωνές μας γίνονται τόσο δυνατές που κοιταζόμαστε  αναμετάξυ μας με έκπληξη  .  Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς Κύριον εδεήθην. Το παραθύρι στον νάρθηκα δεν μαρτυρά  το παρόν…Η παμπάλαιη Κολυμπήθρα στο πλάι του, αέναα αστέγνωτη απ την καθαρτική ενέργεια της υπερουσίου Τριάδος ,  θυμίζει την συντριβή των εναντίων δυνάμεων. Κλείνω ξανά τα μάτια…

Μανάδες με τα σπλάχνα τους έρχονται  να τα βαπτίσουν στην χάρη Της. Πέτρες και χώμα πρωτόβροχο πατούν τα γυμνά τους πόδια ,  τάμα και χαρά πονεμένη… Στενή η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν …
Βγαίνουμε στην αυλή , καθόμαστε στις πεζούλες …Αγέρας προσκυνητής  καμπανίζει του Θεού την μικρή σάλπιγγα, κρεμασμένη στην ταπεινή λεβέντικη μουριά …Καλεί κι αυτός σε  πίστης σύναξη , σαν παιδί που τραβά χαρούμενο το σχοινί μετά το δι ευχών του εσπερινού  σε ερημικό ξωκκλήσι…Το μανιάτικο  φαράγγι γεμίζει με ήχους θριάμβου και πάλι…έστω για λίγο…
Ανεβαίνουμε απ την δεξαμενή ως την πηγή στου βράχου το σχίσιμο ....Του Ταϋγέτου το αγίασμα σταλάζει αργά,  κόμπο -κόμπο…Οι γυρίνοι στην λιμνούλα υπομένουν τον καιρό …Σαλεύει για λίγο η γαλήνη  τους από τα χέρια των παιδιών μου  που αναζητούν το παιχνίδισμά τους. Παλιά υπήρχαν και καβούρια με το Β χαραγμένο θαυμαστά επάνω τους…Τώρα δύσκολα τα βρίσκεις …Μοιάζει κι αυτά τα πλάσματα  να χουν αποστρέψει το πρόσωπό τους …Στερεύει το νερό κι η αγιότητα γύρω μας … Πληρώνουμε τον κανόνα μας , μα την πάσαν ελπίδα μας σε Σένα αναθέτουμε μακρόθυμε Κύριε!
 Λίγες  γουλιές περίσεψαν  απ του Ουρανού την.... κρήνη .
Τις μοιραζόμαστε και αποχαιρετάμε το λατρευτό μας Μοναστηράκι.
Παίρνουμε τον σύντομο δρόμο ως τα λημέρια του Σαμουήλ του καλογέρου…Στην είσοδο ο καστρόπυργος με τις πολεμίστρες αγναντεύει ακοίμητος  του εχθρού τα ασκέρια… Γύρω τα κελιά , γκρεμισμένα απομεινάρια αληθινής μακαριότητας. Στο καθολικό της Κοιμήσεως ξεθωριασμένες οι παραστάσεις από τους εικοσιτέσσερις οίκους των Χαιρετισμών… Ο Πάτερ βάζει ευλογητός και ξεκινά το Απόδειπνο…Οι μικρές λεν το Πάτερ ημών…ο Φώτης μετανίζει συνεχώς…Επί σοι χαίρει  Κεχαριτωμένη πάσα η κτίσις...
 
Τα βλέμματά μας στους ζωγραφισμένους τοίχους . Χιλιάδες χρώματα αποκτούν τώρα οι φωνές μας …Του Σαμουήλ του Κτήτορα η ψυχή αναγαλλιάζει  στις Άνω Μονές  …Τι κι αν δεν έβγαλε κέρασμα να μας γλυκάνει… Στέλνει από κει τις δεήσεις του υπέρ του Θείου φωτισμού μας.
Επιστρέφουμε στο Ξεχώρι …Αμέτρητοι μικροί οίκοι του Κυρίου αναμμένοι από χέρια ευλαβών  καρτερούν το σουρούπωμα να ευφρανθούν από Φως Ιλαρόν…Τα κοιμητήρια του Αη Δημήτρη και του Ταξιάρχη  σαν  μανουάλια στη γη αναπέμπουν  ανάπαυσον … Στο μισοσκόταδο των Θεοφανείων κλείνει η μέρα μας… Ανάβουμε όλα τα καντηλάκια του τέμπλου…Πέρασε πολύς καιρός από την προηγούμενη φορά…

Στην Ωραία πύλη αντικριστά οι Θεοπάτορες … Ο Κύριος στα αριστερά ,  Καταβάς εν ύδασι ταπεινός σηκώνει την αμαρτία του κόσμου…Ο Βαπτιστής λιπόσαρκος και αυστηρός  υποκλίνεται στον Μεσσία. Δίπλα ο Θεολόγος μαθητής καταγράφει εξ Αρχής  την σωτηρία . Δεν υπάρχει εκκλησιά  στην Παλιά Ανδρούβιστα που να μην τον φιλοξενεί . Ηγαπημένος του Κυρίου μα και του Αγιογράφου που πριν αιώνες παράστησε τόσο μοναδικά τον Θαυμαστό Θεό σε όλο σχεδόν αυτό το κομμάτι της αδούλωτης γης.   Απέναντι οι τρείς  Ιεράρχες σαν να παρίστανται αυτόπτες βεβαιωτές του απερινοήτου,   προσκυνούν κι αυτοί την Αγία  Τριάδα που νιώθεις  υποστατικά να φανερώνεται  μπροστά τους! 

Οι Άγιοι Ανάργυροι σιμά στον αρματωμένο  Αρχηγό των Αγγέλων Μιχαήλ σε κοιτούν κατάματα υποσχόμενοι μεσιτεία .Ο Αη Δημήτρης καρτερά το δικό του καλοκαίρι... Φεύγοντας τα μάτια μας πέφτουν πάνω στον λογχισμό του Αθώου Σταυρωμένου . Προσκυνούμε το πανίερο  Πάθος σκύβοντας στην χαμηλή είσοδο…

 

Κλείνω ξανά τα μάτια μου…Καρδίαν νήφουσαν και ύπνον ελαφρόν ζητώ απ τον Θεό. Και να ονειρευτώ ότι σήμερα αξιώθηκα να ζήσω…
Εκχεώ ενώπιον Αυτού την δέησιν μου…  

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"
( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)



1 Σεπ 2014

Σεπτέμβριος αρχηγός ...




Σεπτέμβριος ήρθε αρχηγός, του χρόνου ο Αρχοντάρης,
Σταυριάτης και Τρυγομηνάς στο αμπέλι δουλευτάρης.
Δασκάλισσα έκανε ευχή να δώσει φως κι εφέτος
κι ο Δέσποτας ευλόγησε των ευλαβών το έτος.



Γεννιέται πάντων η Χαρά από Ιωακείμ και Άννα
και αγάλλονται οι Χριστιανοί, που απόκτησαν τη Μάνα.
Μήνυμα στέλνει ο Εύσπλαχνος σ’ όλη την Οικουμένη,
πως την κατάρα έλυσε η Κεχαριτωμένη.

Πουρνάρια, που φυτρώσανε σε ξωκλησιού τη στέγη,
Θεοδώρας ήτανε μαλλιά, που από εκεί δε φεύγει.
Και το νερό το ολόδροσο, που κάποτε ήταν αίμα,
κυλάει δίπλα στου Ιερού το αγιασμένο ρέμα.



Μαυροφορούσα ανάπιασε από βραδύς προζύμι,
βασιλικός αγίασε του σπλάχνου της τη μνήμη.
Μες στο σκαφίδι έστιψε ζωοποιό κλωνάρι
κι έψελνε Σώσον Κύριε για του Σταυρού τη χάρη.

Στέκει η Σοφία δίπλα της, κλαίει τρείς θυγατέρες,
η Αγάπη, η Ελπίδα, η Πίστη της μυρώνουν τους αιθέρες,
Μαζί και ο Ευστάθιος με οικογένεια Αγία,
φριχτά όλοι υπομένουνε για την αθανασία.



Μοσχοβολά στα Κήθυρα μυρσίνη σε εικόνα,
θαύμα της Μυρτιδιώτισσας μένει εις τον αιώνα.
Μετέστη κι ο Ευαγγελιστής, Λόγου ηγαπημένος,
στον Ουρανό εν σώματι Χριστού προσκαλεσμένος.



Κινήσαν πάλι οι γιορτές, αρχή στο συναξάρι,
να εξιστορήσει θαύματα, ευώδες θυμητάρι.

Νώντα Σκοπετέα , 
από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : Του μηνού η ψυχή . 



13 Αυγ 2014

Επιστροφή στην Άνδρο ...


Σμιρίγλια  και σχιστολιθιά καθάριοι χαλαζίες
στην Άνδρο φτιάχνουνε Σταυρούς γίνουνται προστασίες
Αέρηδες μυροβολούν , θάλασσα ταξιδεύει
Λαμπάδα ο φάρος άσβηστη τους γυρισμούς γυρεύει…

( Ν.Σκ)


 Ο Νους μου πάει ξανά στην  Άνδρο …

Όρμοι , ακρωτήρια , ακτογραμμές, χρυσαφένιοι κόκκοι άμμου  , ξερόβραχοι , άνεμοι ανησύχαστοι  , γυαλένιες ψηφίδες  του βυθού καθρεφτίσματα του Ηλιάτορα …ξανά μπροστά στα μάτια μου …

Ο Θεός παντού !

 Σκαρφαλωμένα εικονίσματα στ απρόσιτα ερμητικά κατηφόρια με έναν μπλε θόλο σαν ουρανό να τα σκεπάζει …σπαράγματα  επιστροφής  και ανάπαυσης σ΄ ωκεανούς αλαργινούς …


Ξερική γη αυλακωμένη , βρίσκει δρόσο στου Ξωκκλησιού την ζωύρητη πηγούλα … Και έπειτα από  λίγο μόνο ,  γη καρπερή , κοιλάδα και ρεματιά ,  μάνες  για πρίνους  , πλατάνια κι ασφεντάμους  που  σκιάζουν το ξαπόσταμα…
Καμπάνες αγιάζουν τον αέρα , σαν ανεμόδαρτες ηχολογούν μυστικούς εσπερινούς και παρακλήσεις …

Μοναστήρια σημαίνουν τα πρώτα τάλαντα …Οι ήχοι τους  περιδιαβαίνουν στα πετρόσπαρτα   και οδηγούν τα βήματα στο θαύμα …


Μυροβλύτισσα Κυρά , της Βλαχέρνας αιώνια  Αρχόντισσα στέλνει  σ όλη τη χαράδρα κύματα μύρου , αγιαστικά παρουσίας Της χνάρια…
Στου Αη Νικόλα την αυλή τρεχούμενο αγίασμα του Αρχαγγέλου…Καθολικό στο λίγο φως του κερόφωτου πολυελαίου…
Το θυμίαμα δεν νοθεύει της Ρίζας  του Ιεσσαί  το υπερκόσμιο άρωμα που απ το τέμπλο ξεχύνεται …Ούτε και του εν Βουνένοις Αγίου η πολυτίμητη κάρα που μοσχοβολά στα δεξιά , σιμά στου Πατροκοσμά τα άχραντα λείψανα και στου Αγίου Ευθυμίου την χαραγμένη κατά Θεόν υπακοή …Στα ζερβά ο Άγιος Επίσκοπος Λαμψάκου Παρθένιος και Των Θαλασσινών ο Καραβοκύρης , Άγιος Αργυροκέντητος  .  Σχιστόλιθοι ποτισμένοι κι αυτοί από το υπερφυές, ντύνουν  τους τοίχους και τον τρούλο . Σαν αναρίθμητες μικρές κλίμακες αρετών οδηγούν την ψυχή και την ματιά  στα υπέροχα Παντοκρατορινά σκηνώματα  
  Κρεμασμένες απ τα αναρίθμητα καντήλια ευχαριστίες και ευγνωμοσύνες παίρνουν σχήματα διάφορα  …Ασημένια άρμενα τα περισσότερα κι αυτά γυρισμούς καρτεράνε …   
Μεγαλοπρέπεια απρόσμενη …
Απύθμενη η ευλογία τούτου του προσκυνήματος ,  σε ένα μικρό κομμάτι μπαμπακιού  το σαρκώνεσαι πλέον φυλαχτό και παίρνεις τον ευωδιαστό ανήφορο προς την Γερόντισσα  της Άνδρου …



Φιλόξενο  το κάστρο της Αγιάς Μαρίνας ….Σαράντα χρόνια ο διαλεχτός της Κυπριανός  φροντίζει το σπίτι της , το  σέμνωμα πλέον της Κυκλαδίτικης γης   …Και εκείνη , ακοίμητη Έφορος , σεργιανά στις περιβόλους τούτου του κόσμου  να ξεδιψάσει οδοιπόρους και της οδύνης  τους καταφεύγοντες .
 Θαύματα και Θαυμάσια της ,  ακουμπούν δακρυσμένα πρόσωπα πάνω στην  ολοζώντανη εικόνα και  γόνατα μπροστά στο γλυκύτατο συμπονετικό πρόσωπό της  …  Άσπιλη Αμνάς , Ασύλλητος θησαυρός , του νησιού της αγλάισμα …
Σαν φρούριο στο βουνό η Πανάχραντος ,  Θεοσκέπαστη Πλατυτέρα ευλογεί τα πέρατα …Ο Αθλοφόρος και Ιαματικός Παντελεήμων προσμένει το συναπάντημα , ο Παναχραντινός Παππουλάκος δέεται υπέρ του σύμπαντος κόσμου … Στην Αγιά φτερούγισε η υπόσχεσή μας  ...


Κατεβαίνω στη χώρα …Στα στενά της ,  ασπρογάλανα  παραθύρια , με γαρύφαλλα , βασιλικούς  και καϊκια …
Σαν να ακούς από κάπου μια  φωνή να διαβάζει ημερολόγιο καταστρώματος …



Ο αφανής ναύτης  χαιρετά και υπόσχεται στο πέλαγο ότι τον αβάσταχτο   μισεμό γιορτή θα κάνει… Στον σάκο του έχει την ευχή της χαροκαμένης γραίας του και το φιλί το πρώτο της λευκοντυμένης αγνής …
Στης Θαλασσινής τα θεμέλια τα αρμυροφαωμένα , δυο παιδιά , χαρούμενα φτωχά ,  με υπομονή ψαρεύουν και μοχθούν στον Κύρη τους να δείξουν ιχθύν επ’ ανθράκων...

 

Στο βάθος ο Τουρλίτης , Φάρος απειρόφοβος , λαμπάδα άσβεστη …
Λαδάκι η ασετυλίνη του…

Κάνε Παναγιά μου  να μην σωθεί το όνειρο …
  Ο Θεός παντού !
Ο Νους μου πάει ξανά στην  Άνδρο …

Νώντας Σκοπετέας
Αύγουστος 2014



   




7 Αυγ 2014

Οι Μικρές Κυκλάδες της Κυρά -Μιχαήλας



Ω Παναγιά μου Αμοργιανή , Σταυρέ απ την Δονούσα
Και Παναγία Ακαθή , που είσαι στην Σχοινούσα !
Ο Αη Γιάννης στη σπηλιά , της Αρακλειάς στολίδι
Και η Παναγία Ηρακλειανή που ναι το πανηγύρι !
Σήμερα είναι όμορφα γιορτάζει η Παναγία !
Πάντοτε να σας βοηθά να δίνει ευλογία !
Στον Αη Γιώργη το χωριό θα κάνω εγώ  σεργιάνι
Λιβάδι μα και Σπήλαιο και στ όμορφο λιμάνι !
Εις την Αγία Παρασκευή θα πάω να προσκυνήσω
Εκεί θα βρω τους φίλους μου να την πανηγυρίσω !
Τον Ταξιάρχη του χωριού θα πάω να τιμήσω
 κι όλους τους Αρακλειανούς
να αποχαιρετίσω !
  ( Μιχαήλα Μελανίτου )


Είναι κάποιοι άνθρωπο απλοί και μακάριοι …
Κρυμμένοι από τα βλέμματα των πολλών . Φανερώνονται μόνο στου Θεού το κοίταγμα το Πατρικό , το Φιλεύσπλαχνο.
Εκείνος αναπαύεται με την ήσυχη ζωή τους, την γεμάτη από θυμίαμα ενώπιόν Του και την άσβεστη φλόγα στο ταπεινό εικονοστάσι τους . Την καταφυγή τους , το απάγγειο και την λύτρωσή τους . Στις θλίψεις και στις χαλεπές ώρες των ασθενειών , λίγο λαδάκι απ το καντήλι και μια προσευχή με λόγια ικετευτικά σπαρακτικά , διώχνουν μακριά του βασάνου τα δάκρυα που κυλάνε πια δοξολογικά .
Ευχαριστούμεν Σοι δια την μεγάλην Σου δόξαν …
φωνάζουν οι ψυχές τους .



Κι όταν ο πόνος συντροφιά αχώριστη γίνεται , κλείνουν τα μάτια κι ανακουφιστικά μεταφέρουν νοερώς τα βήματά τους σε μονοπάτια ιερά , της μνήμης τους τα καταφύγια …
Ένα σεργιάνι μοσχομύριστο  σε όλα τα ξωκκλήσάκια του τόπου τους του λατρεμένου . Τρίζουν υποδεχτικά οι πόρτες τους από τους  καιρούς τους αμέτρητους . Μπαίνουν μέσα ! Άναμμα και ασπασμός ! Το απολυτίκιο του Οικοδεσπότη Αγίου με γαλήνια ανεπιτήδευτη φωνή  ! Σταυροκόπημα ασταμάτητο …Οι ψυχές μετανίζουν ολοένα …Κι είναι πολλές οι πόρτες οι αγιασμένες …
Πολλές οι στάσεις ως το νύχτωμα …

Μεγάλη η ευλάβεια αυτών των ανθρώπων !

Μια τέτοια απλή κι αγνή ύπαρξη με ζεστή καρδιά απ του Χριστού μας την θέρμη,   έβαλε σε έναν φάκελο , με γραμματόσημο σαν φυλαχτό,  όλη της την συγκίνηση και την  αγάπη για τα… νησιά της τα τόσο ευλογημένα…
Ξεχασμένα κι αυτά απ τους πολλούς μα ποτέ από τον Πλάστη τους . Θυμάται λοιπόν εκεί στην Μάρπησσα της Πάρου όπου ζει και μας ακούει,  την Ηρακλειά της , αυτό το στολιδάκι του Αιγαίου , τον λατρεμένο τόπο των προγόνων της , τα εκκλησάκια του , τις σπηλίτσες του , τις μετάνοιές της , τα θαύματα της ζήσης της . Τις μικρές Κυκλάδες της που σαν καντηλήθρες μέσα στου Αιγαίου την γαλάζια καντήλα , φωτίζουν ανέσπερα όλο της το είναι. Κάθισε όλα τούτα αυτή η ψυχούλα και με τα καλύτερα γράμματά της τα αποτύπωσε πάνω στο χαρτί .

Αμέτρητες σελίδες , Φωτογραφίες, Εικόνες, Εκκλησιές , Απολυτίκια , Προσευχές ,Παναγιές , η Ακαθή , η Χοζοβιώτισσα , θαύματα και δάκρυα ,  λόγια που μόνο από ψυχές μακαρίων λαλούνται … 
Και κρατήσαμε στα χέρια μας τις σελίδες της ..
Κι ήταν σαν να χωρέσαμε στην αγκαλιά μας τις Μικρές Κυκλάδες …
Τις Μικρές Κυκλάδες της Κυρά Μιχαήλας !!!


Νώντας Σκοπετέας


Απόσπασμα από την εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως: Οι μικρές Κυκλάδες της Κυρά-Μιχαήλας ( 2 συνέχειες ) 

1 Αυγ 2014

Ξημέρωσε ο Αύγουστος …







 Παίρνω τσαμπί και αντίδωρο από Παπά το χέρι
Τα μερομήνια δείξανε , μα μόνο Ένας ξέρει …
Τρεχαντηράκι   η ψυχή , πελάγου το μελτέμι ,
καθάριο μελισσόκερο γύρω από την ανέμη ...







Βρίσκει απάγγειο φωτεινό , να μείνει πάντα θέλει
Όπως οι Τρείς οι Εκλεκτοί κάτω από την Νεφέλη…
Λευκοντυμένος Κύριος με Μωυσή και Ηλία ,
Δόξα που στέλνει ο Ουρανός , Αγαπητού Ευδοκία …







Διάσωσον και Επίβλεψον στην Δέσποινα του κόσμου
Κι εμένα Μήτερ  Άχραντη  ένα φιλί έλα  δως  μου …
Μεγάλα τα απογεύματα , νήστεμα και μετάνοια
Κόμποι από δάκρυα , στεναγμοί κι Ελπίδα επουράνια …







Στην Τήνο και στη Σουμελά , στης Πάρου όλες τις πύλες
Της πέμπουνε τα  Εγκώμια, φέγγουνε  οι καντήλες …
Γονατιστός ο Γλυκασμός , στερνό ξαποστειλάρι
Παραμονή της Χάρης Της οκτάηχο δοξαστάρι …






Έρχεται το ξημέρωμα , Πάσχα σημαίνει πάλι
Αρχάγγελοι Την οδηγούν  στου Γιού της την αγκάλη..
Παρήγορα υπόσχεται με πόνο της καρδιάς της  ,
Ευσπλαχνικά να δέεται να ελεεί ο Πλάστης …





Το ξόδι γίνηκε γιορτή , χαρά και πανηγύρι
Πλατεία σημαιοστόλιστη, έναν χορό θα σύρει …
Μνήμες , μορφές  θα θυμηθούν  προγόνων Αθανάτων ,
κι ο  Αη Κοσμάς λέει στις εννιά  το Απόστολοι εκ περάτων...




Κλειδοχρονιάς μελαγχολεί σαν φτάνει στο μουράγιο
Σε ένα ταψάκι με Σταυρό Φανέρωσε τον Άγιο…
Του Νηστικάρη η Κεφαλή λάμπει στο εικονοστάσι
κι οι κατηφέδες γείρανε και αυτούς να τους αγιάσει …







Πάρε τσαμπί κι αντίδωρο από Παπά το χέρι
Ξημέρωσε ο Αύγουστος , λιβανωτό το αέρι …


Νώντα Σκοπετέα 
από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 
Του Μηνού η ψυχή 

16 Ιουλ 2014

Καλοκαιρινό Δόξα Σοι...

Δόξα Σοι Κύριε να λες το αίμα  όταν στάζει
Σαν σε βαραίνει ο Σταυρός που τη ζωή σου Αγιάζει
Δόξα Σοι Κύριε να λες σαν ξημερώνει η μέρα
Τα μάτια στρέψε στα ύψιστα και στον Θεό Πατέρα( ν.σκ.)





Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι, Αγαθέ, και τον Αγγέλων τον ύμνον βοώμεν Σοι, Δυνατέ. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.
Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και την καρδίαν και τα χείλη μου άνοιξον, εις το υμνείν Σε, Αγία Τριάς. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.



Πρωινή προσευχή …Στην ησυχία της νύχτας που γαλήνια ενώνεται με του πρώτου καλοκαιρινού φωτός τα ηλιοπαιχνιδίσματα , τα πρώτα κελαηδήματα  της χαραυγής και του πετεινού το λάλημα που μετάνοια θυμίζει …
Όπου και να γείρεις το βλέμμα ,  αποτυπώματα Θεού θα κεντρίσουν των αισθήσεών σου  την πεντάδα…Κι αν κλείσεις τα μάτια θα αρχίσεις να μεταφράζεις το καθετί σε ένα υπέροχο δοξολόγημα …Το τραγούδι του ανέμελου  γρύλλου και η ελπίδα του , που θα λεγε και ο Γκάτσος , είναι σαν να υμνεί τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα σαν ελπίδα καταφυγή και σκέπη …
Της λεβάντας το πέρασμα φερμένο στο πρόσωπο με του δροσερού αγεριού τις τελευταίες ανάσες , πριν της ζεστής ημέρας το κρυφτό με τους ανθρώπους  και πάλι αρχινίσει , είναι σαν το σταυροειδές θυμίαμα στου ορίζοντα τα τέσσερα σημεία …
Σηκώνεις τα χέρια ψηλά σαν να θέλεις να τα κρατήσεις για λίγο στις χούφτες σου   όλα τούτα πριν γίνουν μνήμη , να παρατείνεις το ορθρινό δοξολόγημα της πλάσης στον Ποιητή της …
Ένα αγριόμουρο κόβεις να γευτείς…  Δροσοσταλίδα πάνω του , σαν αγιασμός  βρέχει τα χείλια σου…   Κύριος ποιμαίνει με κα οδέν με στερήσει….ες τόπον χλόης, κε με κατεσκήνωσεν, π δατος ναπαύσεως ξέθρεψέ με…



 
Νώντα Σκοπετέα
Αποσπάσματα από την εκπομπή Εν  τω φωτί Σου οψόμεθα φως .
Καλοκαιρινή Δοξολογία ( 2 μέρη )


  

1 Ιουλ 2014

Στου Ιούλη τις κορφές ...





Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε γιατρέψει …
Με ιάματα και εσπερινούς ψυχές  να γαληνέψει  !
Άρτοι σε κόφες καρτερούν ξανά να ευλογηθούνε
Κι ανοιξαντάρια άπαυστα από παντού ηχούνε …

Σε αποσκιάδα Ιερού σε ασπάστηκε  στα μάτια…
Δρωτάρια στάξανε στη γη, ποτίσαν  μονοπάτια ,
που οδηγούν σε Εκκλησιές σε βράχους λαξευμένες
από τη Μάνη ως τις Μαριές σεπτά  Λειτουργημένες.

 


Χρυσοβαλάντου η Κυρά , Αγιά Παρασκευούλα ,
και Αθωνίτες Άγγελοι  σε μιας Ζωής πηγούλα ,
το Ζέον ετοιμάζουνε ,  Νυμφώνος  Κοινωνία ,
την μέρα που εορτάζουνε μνήμη τους την οσία .




Μικρής  Μαρίνας  προσευχή τον σατανά πατάει ,
Τρίχρονου Μάρτυρα  η ευχή την Μάνα του οδηγάει,
Και ένα χαλίκι από τη Χιό στο αίμα βουτηγμένο
Μαρκέλλας είναι φυλαχτό , αιώνες δωρισμένο .

Προκόπιος  που κρύσταλλο  στον Ουρανό υψώνει ,
Και Κυριακή και Υάκινθος με όνομα που μυρώνει ,
Στου Ταϋγέτου τα ύψιστα  λιβάνι κουβαλάνε ,
του Αγιολιά την μηλωτή γέρνουν και προσκυνάνε …



Όλους , Θεσβίτης τους θωρεί καθώς ξαναανεβαίνει …
Σε πύρινο άρμα ένδοξος τον ερχομό προσμένει ,
Της Παρουσίας του Χριστού της ένδοξης της Θείας ,
Σάλπιγγα , Πρόδρομος κι αυτός Θεού Επιφανείας …

Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε  γητέψει  …
Στου  παραδείσου τις κορφές , τον Πλάστη  να αγναντέψει   !

Νώντα Σκοπετέα 
Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο: 
Του Μηνού η ψυχή .


23 Ιουν 2014

Τα γράμματά μου ...



Παλεύω με τα γράμματά μου …
Όλο πάνε αλλού και κάθονται και απότομα φεύγουν και για αλλού πηγαίνουν …
Μοιάζουν με τον Παράκλητο και με τον Φύλακα Άγγελο που τόσο λεπτά σαν αεράκι στέκονται δίπλα μας και όλο απομακρύνονται αποστρέφοντας το Πάναγνο Πρόσωπό τους.
Και τα άλλα που έρχονται και θρονιάζονται στης ψυχής μου τα ανάκτορα που τα καλοδέχονται και τα φιλοξενούν …
Το ρο που σαν ζιζάνιο ριζωμένο και πολυκαιρισμένο βλασταίνει σιμά στην αλυσοδεμένη μου Αγιότητα κάνοντάς με Άγριο από Άγιο που είπε ο Θεός να γίνω ...


Το σίγμα και το ταφ που φτερακίζουν στα σκοτεινά αθέατα και κάνουν τη στοργή να οργίζεται …
Και άλλα τόσα γράμματα …
Και γίνεται φυγή η καταφυγή , η προστασία αποστασία , και ο Χριστός Άχρηστος…
Θέλω να μαι ανάμεσα στο Άλφα και το Ωμέγα Του ...και να ζητώ το έλεός Του
Μα όλο αγκαλιά με άλλα γράμματα είμαι ...

Με το Έψιλον το Γάμα και το Ωμέγα μου 

Νώντας Σκοπετέας 

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~