main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

2 Οκτ 2022

Να ελπίζουμε μόνο μας μένει…

Κάθε μέρα που φεύγει και κάθε μια που ξημερώνει  ένα νέο δώρο του Θεού Πατέρα! Ένας κόσμος που συνεχώς αλλάζει και μοιάζει ανεμπόδιστα να βυθίζεται και να κατρακυλά, παρασύροντας όσους μαζί του συμπορεύονται θεοστυγώς και συνεχώς ανασταυρώνοντας τον Θεάνθρωπο Ιησού. Φαίνεται ότι  ζούμε την παράταση της παράτασης του Θείου ελέους! Ένα και μόνο ελέησον βέβαια, το δικό σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, είναι ικανό  να παρατείνει το έλεος του Κυρίου. Είναι ανεξάντλητο αλλά και δυσερμήνευτο το έλεός Του. Γιατί κάποιες φορές, μοιάζει με τιμωρία και βάσανο…Άλλοτε πάλι, σε κάνει να απορείς και να αναρωτιέσαι: Τι είναι αυτό που συγκρατεί την δικαία οργή Του; Γιατί ακόμα εισακούει εκείνες τις ικετευτικές κραυγές των ταπεινών Του;…μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ μὴ ἐκκλίνῃς ἐν ὀργῇ ἀπὸ τοῦ δούλου σου· βοηθός μου γενοῦ, μὴ ἀποσκορακίσῃς με καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ὁ Θεός, ὁ σωτήρ μου. (Ψαλμ.26,9)Δύσκολα τα ερωτήματα αυτά! τις γαρ έγνω νουν Κυρίου η τις σύμβουλος Αυτού εγένετο; λέει στην προς Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος. Τα αποθέματα λένε πως τελειώνουν…Στην ενέργεια…στις τροφές…στο νερό…στην Ειρήνη… Για τα αποθέματα της χρηστότητας του Θεού, δεν γίνεται καν λόγος στα κατά τα άλλα άρτια ενημερωμένα δελτία ειδήσεων…Λαμβάνονται συνεχώς "φιλάνθρωπα" μέτρα για εξοικονόμηση και ανακούφιση των ασθενεστέρων…Μα πουθενά σχεδόν δεν ακούς πως η μετάνοια μόνο  μπορεί να κερδίσει και άλλον χρόνο ελέους εκ του Μόνου Φιλανθρώπου και να κάνει τις ρημαγμένες και ασθενείς μας ψυχές να ανανήψουν…Το να μετανοείς είναι σαν να αντιστέκεσαι σε όσα την ψυχή απελπίζουν! Είναι σπουδαίο να ελπίζεις! Έχουμε την Ελπίδα αδελφοί μου! Σε Αυτήν να  προσφεύγουμε! Μόνο Αυτή μας μένει ψυχή μου! …ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον. (Ψαλμ.26,14)

Κείμενα αυτομεμψίας που μιλούν για το ανέσπερο έλεος και την ολοζώντανη-αληθινή ελπίδα στην σημερινή μας εκπομπή! Κάθε μια πλέον μοιάζει να ναι και η τελευταία, σαν την μέρα που μόλις ξημέρωσε!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

29 Σεπ 2022

Κεράσματα και...περάσματα Αθωνικά.


...Βρέχει στον Άθωνα και μια ομίχλη σκεπάζει κυρίαρχα το τοπίο. Χαλκός και μολύβι, τρούλοι και καμπαναριά , της αντιστέκονται τρυπώντας το λευκό πέπλο της. Παραμυθένια ομορφιά . Καιρός ευλογημένος όπως όλοι. Μπαίνουμε στο πάντα φιλόξενο Σεράι. Πρωί στις 10. Πλέον η μορφή του δεν θυμίζει σε τίποτα την μελαγχολική του εικόνα την παλιά, την σχεδόν ξεθωριασμένη…Στο προαύλιο κορμοί κυπαρισσιών στρέφουν το βλέμμα σου στο διπλανό κοιμητήρι, ασβεστωμένοι με σταυρούς ζωγραφισμένους πάνω τους, σαν δείκτες σκηνών δικαίων, σαν πυξίδες ζωής του μέλλοντος αιώνος.
Η μεγάλη σιδερένια πόρτα μας φέρνει στο νου τον μακαριστό Γέρο –Ανδρέα με τους δυο Μοναχούς κατά σάρκα γιούς του . Εκείνος την μαστόρεψε όταν πρωτόρθαν για να ξαναστήσουν την ερημωμένη σκήτη. Είχε ωραίο λείψανο όταν τον βγάλαμε! Καθαρό! μας είπε με χαρά ένας δόκιμος μοναχός. Λάμπει ο Παράδεισος στα λείψανα των Αγιορειτών. Γι αυτόν μόχθησαν και αυτόν γεύονται στις Ουράνιες πλέον μονές …Γι αυτόν μοχθούν και οι συνεχιστές τους!
Πήραμε δωμάτιο στον δεύτερο όροφο κάτω από το αρχονταρίκι. Μαζί μας και ο Χαράλαμπος , αδελφός εξ Αθηνών «πρωτόμπαρκος» στο Αθωνικό ταξίδι. Τον καλέσαμε να μας ακολουθήσει σε έναν ψυχωφελή περίπατο στις ώρες που έμεναν ως την Τράπεζα και τον Εσπερινό. Δίστασε στην αρχή, λόγω καιρού και βροχής. Μα όταν μας είδε απτόητους και αποφασισμένους μας ακολούθησε. Λίγες ώρες μετά θα μονολογούσε: -Το καλύτερο μεσημέρι της ζωής μου!
Η βροχή που κατά διαστήματα έπεφτε αθόρυβα και ελαφρά , δεν μας ενοχλούσε , μα έκανε τα βήματά μας προσεχτικά . Τα πετρωτά μονοπάτια πάνω απ τις Καρυές γλιστρούσαν αρκετά. Αργά-αργά πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για ένα αγαπημένο μας κελί . Είχαμε αρκετό καιρό να συναντήσουμε τον Γέροντα Σ. και την συνοδεία του. Έσκυψε εκείνος ο γλυκύτατος και μας φίλαγε τα χέρια. Τον Νικόλα τον αγκάλιασε και τον φίλησε στο κεφάλι. -Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά μου έτσι , τέτοια ζεστή αληθινή αγάπη! μας εκμυστηρεύτηκε βγαίνοντας ο αδελφός μας …
Άρχισε να μας μιλά λοιπόν ο πάτερ και εμείς έκπληκτοι να διαπιστώνουμε ότι μιλούσε για ό, τι απασχολούσε τον καθένα ξεχωριστά!
- Τα άλογα αν βρουν χορτάρι θα φάνε! Έτσι γίνεται και με τους λογισμούς που μας ταλαιπωρούν…Οι ακάθαρτοι πυρπολούν τις ψυχές μας με δυσωδία! Όσο πιο καθαρές είναι αυτές τόσο δεν θα βρίσκουν τροφή να βόσκουν! Και κάτι άλλο...Ο Γέρο Παϊσιος έλεγε πως μια κασέτα αν παίξει πολλές φορές κάποτε θα ξεφτίσει και δεν θα ακούγεται τίποτα ! Αν όμως καθίσεις και βγάλεις αντίγραφά της….- Όλα είναι μέσα μας παιδιά μου! Και οι εχθροί μέσα μας είναι! Μα και η Βασιλεία των ουρανών! Μαγνήτες και τα δυο. Και εμείς παλεύουμε ποιος θα μας ελκύσει! Και η μοναξιά αδέλφια μου εντός ημών εστί. Η ερημιά είναι εσωτερική! Αν αγαπάς όμως δεν έχεις ούτε ερημιά ούτε μοναξιά! Για σκεφτείτε τους ασκητές στον Άθωνα …Αυτοί δεν γνωρίζουν μοναξιά κι είναι μονάχοι τους, άνθρωπο δεν συναντούν για μήνες ολάκερους! Προσευχή και νηστεία συνέχεια!
-Η νηστεία ξέρετε δεν είναι κάτι σχετικό, κάτι που ο καθένας το διαμορφώνει , έχει δογματική υπόσταση αφού είναι Θεού εντολή! – Άρα παιδιά μου η μοναξιά είναι κάτι που από εμάς εξαρτάται … Ακούω τώρα με αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που οι περισσότεροι νέοι όλη την ημέρα είναι μπροστά σε μια οθόνη και στέλνουν μηνύματα …Το facebook ….Εκεί να δείτε μοναξιά …Μου ήρθε ένα παλικάρι και μου λέει: Πάτερ έχω 1500 φίλους περίπου στο facebook! Μα αισθάνομαι πολύ μόνος μου! Ε βέβαια του λέω! Αν δεις τον οποιονδήποτε από αυτούς στον δρόμο θα τον γνωρίσεις αμέσως; Μάλλον θα τον προσπεράσεις χωρίς να τον καταλάβεις! Ενώ αν δεις έναν αληθινό σου φίλο έστω και με την πλάτη γυρισμένο ανάμεσα σε 1500 ανθρώπους, είμαι σίγουρος πως αμέσως θα τον καταλάβεις! Δεν ζεις εκεί μέσα παιδί μου αληθινή ζωή! Προσπάθησε να το ελαττώσεις και να παίρνεις μόνο ό,τι ωφελεί την ψυχούλα σου!
Σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, πως
ο Γέροντας μιλά για όλους εμάς που συνεχώς συμπνευματιζόμαστε και πορευόμαστε σε μια συνεχώς επιδιωκόμενη εν Κυρίω συναλληλία…Και μιλάμε συνεχώς μεταξύ μας για τον Θεό…Και ελάχιστα στον Θεό για εμάς …
-Πρέπει παιδιά μου να αγαπάμε ανεξαίρετα και αληθινά όλους τους αδελφούς μας! Όταν ο Γέροντας Παϊσιος βρισκόταν στα τελευταία του στη Σουρωτή κάποτε ήταν περίπου χίλιοι άνθρωποι για να πάρουν την ευχή του! Αυτός παρ ότι αποκαμωμένος από την αρρώστια, στάθηκε όρθιος και απλά είπε να περάσουν όλοι από μπροστά του και εκείνος τους ευλογούσε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν . Και οι χίλιοι που πέρασαν από μπροστά του ( μετά το συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι όταν μίλησαν μεταξύ τους ) έλεγαν το ίδιο: -Έτσι όπως με κοίταξε ο Γέροντας , μου φάνηκε ότι με αγάπαγε πιο πολύ απ όλους! Είδατε πόσο ανεξαίρετα αγαπούν οι Άγιοι, όπως ο Άγιος Θεός μας! Όπως αγαπάτε εσείς τα παιδιά σας! Να μιλάτε στα παιδιά σας να γίνετε οι πρώτοι τους πνευματικοί! Και να τους μιλήσετε και για την άλλην ζωή.
Για αυτό το πέρασμα! Για να πιστέψουν όμως τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν και οι γονείς! Και να μην τα μαλώνετε με το παραμικρό ..γιατί έπειτα δεν θα σας εμπιστεύονται και θα σας κρύβονται και θα σας λένε ψέματα…Και το ψέμα ξέρετε γεννάει …Δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα ψέματα! Ένας ξεκίνησε να μιλάει σε έναν Δεσπότη και είπε ένα μικρό αθώο φαινομενικά ψέμα , ότι κάπου είχε πάει δήθεν ενώ δεν είχε ..Αυτό όμως έκανε εντύπωση στον Δεσπότη που ξεκίνησε να τον ρωτάει διάφορα για εκείνο το μέρος…Και ο δύστυχος αναγκάστηκε να πει ακόμα δέκα ψέματα για να καλύψει εκείνο το πρώτο! Και πως ντράπηκε να ομολογήσει στον Δεσπότη ότι τελικά δεν είχε πάει πουθενά! Μα να μην είμαστε αληθινοί μόνο στο στόμα αδελφοί μου! Να μαστε και στις πράξεις! Σας κούρασα όμως! – Εμείς Γέροντα που σας χαλάμε την ησυχία ! Ο Χαράλαμπος ρώτησε κάτι για την βασκανία … -Παιδιά μου να κρατάτε πάντα Αγιασμό του μήνα στο σπίτι ! Κάθε αρχή του μήνα να παίρνετε από την Εκκλησία ! Και να πίνετε το πρωί και να στάζετε και λίγο πάνω στο κεφάλι σας! Να δίνετε και να ραντίζετε και τα παιδάκια σας! Και τους Αγίους να τους τιμάτε ! Να τους έχετε φίλους σας! Για να έχετε έπειτα και το θάρρος να τους ζητάτε!
Ήταν ένας που έχασε μικρός τον Πατέρα του. Ευλαβής και αγαπούσε πολύ τους Αγίους! Αρρώστησε σύντομα και η μητέρα του! Μου λέει λοιπόν κάποτε: Πάτερ μόλις το έμαθα πήγα αμέσως στην ενορία μου στην Αγία Παρασκευή που είναι δίπλα στο σπίτι μας και της λέω με δάκρυα: Γειτόνισσά μου έχασα τον πατέρα μου, σε παρακαλώ μην χάσω και την μάνα μου! Και ζει η μάνα του ακόμα σήμερα είναι κοντά στα 90! Έτσι την ένιωθε την Αγία ! Γειτόνισσα , συγγενή του , αδελφή του ! Έτσι και σεις να αποκτήσετε γείτονες Αγίους και συγγενείς! Να γίνουμε όλοι μας παιδιά μου Οικείοι Θεού και συμπολίτες Αγίων!
Πέρασαν ώρες σε εκείνο το κελάκι! Βγήκαμε έξω όλοι μας ανακουφισμένοι και χαρούμενοι τόσο! Ο Γέροντας με την Θεόσδοτη καλλιέπειά του μίλησε σε όλους μας! Τα λόγια του τα τόσο βαθιά σε νόημα ήταν πλέον δικά μας . Μαγνήτες στις ψυχές μας , να αποδιώχνουν την πολύκοσμη ερημιά της, να την γεμίζουν με τον μόνο Θεό!...
Νώντας Σκοπετέας
Η Παναγία οικονόμησε …
Ημερολόγιο Όρους 2014. Απόσπασμα

10 Σεπ 2022

Την ευχή σου... Λεμονανθούλα μας!


Κάθε που φτάνει το αποκαλόκαιρο και ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, έρχεται να με συναντήσει εκείνη η παιδική μελαγχολία που μόνο γιατρικό της έχει την ελπίδα της παλινόστησης, στα μέρη που η ψυχή αναγνωρίζει ως καταδικά της. Στη Μάνη την τόσο αγαπημένη, σαν παιδί  πάντοτε τέτοιες μέρες…αποχωρισμού, έκρυβα κάτω από πέτρες…πέτρες για να τις βρω, μόλις θα επέστρεφα από την μεγάλη και άχρωμη πόλη. Σημάδια καρτερίας, που έπαιρναν πολλές φορές και οι μορφές των ανθρώπων, που δεν έφευγαν ποτέ  από τα τιμημένα τούτα χώματα, ρουφώντας ως το μεδούλι, κάθε ευλογημένη μέρα που ο Κύριος ξημέρωνε στην αποσκιάδα του Ταϋγέτου. Σαν να τους αγαπούσα όλους τους ακόμα περισσότερο και σαν να τους συγχωρούσα κάθε δυσκόλεμα της αγάπης μου για εκείνους, κάθε φορά που το παλιό λεωφορείο κατηφόριζε αφήνοντας πίσω του το χωριό…Ένα χωριό που ησύχαζε πλέον και δεν αντιλαλούσαν τα πυκνόφυλλα λαγκάδια του,  απ’ τις φωνές και τα γέλια  των πρωτευουσιάνων, τα δροσερά βράδια του Αυγούστου και από τα τραγούδια των πανηγυριών στη μεγάλη πλατεία της Υπαπαντής. Λίγες μέρες πριν, όλοι τους, εκείνοι οι παλαιότεροι, κρατημένοι χέρι-χέρι εόρταζαν χαρούμενοι της Παναγιάς την μεγάλη μέρα, χορεύοντας ως το πρώτο ξημέρωμα. Κι ήταν τόσο όμορφα και αγνά εκείνα τα χρόνια, σαν τα τραγούδια που δάκρυζαν από χαρά τα μάτια και γέμιζαν με μεράκια τις καρδιές των συγχωριανών! Σκεφτόμουν καθισμένος με τις θυγατέρες μου τις προάλλες πάλι στο ίδιο προαύλιο της Παπαντούλας, πως πλέον στα παραδοσιακά πανηγύρια δεν ακούγονται τέτοια αθάνατα άσματα. Μα είναι δυνατόν; Θα σου πουν κάποιοι εξελιγμένοι, του aλήτη και της μαντάμ θαυμαστές, είναι δυνατόν να κάνεις κέφι με  τραγούδι που ο πρωταγωνιστής του απευθύνεται σε….ένα λεμόνι;   – Λε- καλέ, λεμο- λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο μη παραμυρίζεις τόσο και με κάνεις και σε κόψω.

Κάπως έτσι γίνηκε πλέον η ζωή μας, σκεφτόμουν εκείνο το φετινό βράδυ του Δεκαπενταυγούστου! Λεμονανθοί ούτε για δείγμα! Λεμονόφυλλα ευωδιαστά, να χαϊδέψουν οι ψυχές με τα ακροδάχτυλά τους, ξεραίνονται απ’ τον πάγο, που την αγάπη πάγωσε…Όλα πλέον μοιάζουν άοσμα και απονεκρωμένα…Και η γη μας ξερική! Τι να ναι αυτό που ακόμα μας κρατά; Ποιων ευωδιαστών αγαθών  ψυχών  οι προσευχές, Χριστέ μου σε κάνουν να παρατείνεις το έλεός Σου;

Πλέον τέτοιες στερνές μέρες…αποχωρισμού, μαζί με εκείνη την παιδική μελαγχολία που κουβαλώ ακόμα, ψάχνω  μέσα στις ερημωμένες αυλές για λεμονιές της ελπίδας,  να ανασάνω τον Δημιουργό…Αναζητώ και  στα πρόσωπα των απλών, εκείνα τα μάτια που μόλις τα αντικρίζω κάνουν  τα δικά μου να χαμηλώνουν…Φέτος το καλοκαίρι, σε ένα κοντινό μας χωριουδάκι, που ακόμα έχει παπά να λειτουργάει σε Κυριακές και σε γιορτάδες, συνάντησα κάποιες φορές την κυρά-Ανθούλα! Τσεμπερού μαυροφόρα, μορφή βγαλμένη απ’ την περικοπή της συγκυπτούσης! Κυρτωμένη στο σώμα, γονατιστή στην ψυχή με τα μάτια της καρδιάς της μόνο ψηλά! Πάντοτε μαζί με τον παπά στην Εκκλησία και σε όλα τα ξωκκλήσια με τα βυζαντινά αριστουργήματα στους τοίχους, που ακόμα αντέχουν στην ασεβή φθορά! Όρθρου βαθέως! Μίαν ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ζητήσω· του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου, πάσας τας ημέρας της ζωής μου…( Ψαλμ.26)

Με πίστη αδίσταχτη, να κατασπαστεί κάθε εικόνισμα, να σταυροκοπηθεί σε κάθε δόξα Σοι!  Ίσως να ναι και πάνω από δέκα και οκτώ τα χρόνια της δικής της υπομονής! Τα τελευταία μεγαλώνοντας και την ορφανή από μάνα εγγονή της…Ρώτησα άλλους και έμαθα πολλά για εκείνην! Και απόρησα και θαύμασα! Την πλησίασα αρκετές φορές απολείτουργα! Πόση καλοσύνη μπορεί να αποκαλύψει μια ματιά; Πόση ελπίδα Παραδείσου; Πόσους ψαλμούς μπορεί να ψελλίσει ένα βλέμμα αληθινά ευσεβούς και μακαρίου;

Ούτε που άκουσα σχεδόν τη φωνή της γραίας Μανιάτισσας! Τόσο ισχνή, όσο το εγώ της! Την τελευταία Κυριακή που ανταμώσαμε, μόνο μυστικές δακρυσμένες ευχές και λόγια απ το Ψαλτήρι, ένιωσα πως έστελνε σε όλους μας  ξεμακραίνοντας… Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος· ότι ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων.( Ψαλμ.11)

Άρχισα ασυναίσθητα ύστερα από λίγο μόνο, ετοιμαζόμενος  για την μελαγχολική μας αναχώρηση και  φέρνοντας την   μορφή της μπροστά μου,  να σιγοτραγουδώ και εγώ  σε ένα λεμόνι, που μόλις είχε φανερωθεί στη λεμονίτσα της αυλής μας…Σκέφτηκα να το κόψω και να το κρύψω καλά, να μην το βρει ο πάγος και ο βαρύς χειμώνας…Μα έπειτα θυμήθηκα την κυρά Ανθούλα και όλους τους κρυφούς σπόρους που σκεπάζει η αγαθή γη της προσευχής της  και άνθισε ξανά δειλά της αγάπης  και της ελπίδας το κλωνάρι…

Την ευχή σου Λεμονανθούλα μας!

Νώντας Σκοπετέας 

Σεπτέμβριος 2022

Απόσπασμα από μέλλουσα συν Θεώ εκπομπή με τίτλο: 

"Να ελπίζουμε μόνο μας μένει"


 

 

28 Αυγ 2022

Με αλλοιώτικες φωνές...(Παράκληση της Παναγίας στο μπαλκόνι τ΄ουρανού...)

                                            Σε λάξευμα αποσκιαδερό, σπηλιά του Γρηγορίου

Κρεμάμενα  τα ασκηταριά και τα κελιά του Αγίου…

Αγνάντεμα αξέχαστο, Θεέ μου τι ευλογία

Να ψηλαφάς τα σύγνεφα , να ακούς την ησυχία.

 Στο αναλογάκι ακουμπούν μηναία και ωρολόγια

τροπάρια απολυτίκια  κι όλα τα αιώνια λόγια!

Από τα μέσα της ψυχής ψάλουμε τον Κανόνα

Μη μείνουμε , ας προσέχουμε, έξω απ τον Νυμφώνα!

                 

Ο πατήρ Θ. μας δίνει οδηγίες για το μπαλκόνι του ουρανού, όπως ο ίδιος μας το περιέγραψε. Την σπηλιά  του κτήτορος προστάτη και τα κελιά, των Αγιορειτών Πατέρων και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι βίγλες  της Γρη
γορίου! Μας είπε για τις κρυψώνες των κλειδιών τους και μας ευχήθηκε ωφέλεια από αυτό το ξεχωριστό προσκύνημα.

Κανείς μας δεν φανταζόταν τις αλησμόνητες  στιγμές που θ ακολουθούσαν, μόλις έπειτα από λίγο ανηφορίσαμε απ το κοιμητήρι της Γρηγορίου, παίρνοντας το απαιτητικό μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή του  Διονυσίου. Βασιλικοί στο μνήμα του μακαριστού Γεωργίου. Μύρισε και πάλι ο Παράδεισος με του σταυρολούλουδου  την άμοιαστη την ευωδία.

Εδώ ανέβαινε τα Σάββατα των ψυχών ο Γέροντας να δεηθεί για τον αναπαμό των αδελφών του των Γρηγοριατών. Τώρα καρτερά αυτός και αγάλλεται  με  τα μνήσθητί των περιλειπομένων… Εκείνη την στιγμή που αμίλητοι στεκόμασταν δίπλα στο ευωδιαστό και απερηφάνευτο κιβούρι του Γέροντος, άντρο σκιάς και δρόσου που θα λεγε και ο Κυρ –Αλέξανδρος, ήρθε και πιτσίλισε τα πρόσωπά μας μια απαράβλητη αίσθηση δροσιάς. Στην αρχή νομίζαμε πως ψιχάλιζε, μα ύστερα από ελάχιστο αντιληφθήκαμε πως ήταν κάτι τελείως ασύνηθες!

Θυμήθηκα τα λόγια κάποιου φωτισμένου παππουλάκου εκείνη τη στιγμή ακριβώς, όταν μας περιέγραφε τα θαυμάσια που μπορεί κανείς να ατενίσει, παρατηρώντας του Θεού τα έργα τα φαινομενικά ασήμαντα για τον χοϊκό άνθρωπο: Ο άνθρωπος έφτιαξε πολλά! Τεχνητά τα πάντα! Το νερό, η βροχή, τα σύννεφα ακόμα και ήλιο τεχνητό έκαμε! Την δροσιά και τις σταλιές που το πρωί σκεπάζουν τα λουλουδόφυλλα και τα ταπεινά χορταράκια δεν μπορεί να τα φτιάξει! 

Ξεκίνησε το ανηφόρισμα, που κάθε τόσο το διέκοπταν τα επιφωνήματα της ψυχής μας,  όταν η Γρηγορίου σε κάθε βήμα  που μας ξεμάκραινε   φαινόταν διαφορετική, σαν μια πολύχρωμη ψηφίδα στου Πλάστη το μωσαϊκό. 

Έπειτα από λίγο μπαίναμε στην αυλή των του Άθω Πατέρων και Αγγέλων εν σώματι! Ανάψαμε τα καντηλάκια και ψάλαμε το απολυτίκι τους. Ακολούθησε η σπηλιά του Αγίου. Υγρή και αποσκιαδερή, με ένα μικρό άνοιγμα για είσοδο. Ένας βράχος σαν Άγια Τράπεζα και πάνω του εικονάκια που μετρούν καιρούς και γενεές ευλαβών προσκυνητών. Λίγο παραπάνω καταλήγουμε στο Ιερόν κελίον της Παναγίας. Βρίσκουμε ξανά τα κλειδιά και χαιρόμαστε σαν παιδιά όταν καταφέρνουμε να βγούμε στο μικρό μπαλκόνι με την ασύλληπτη θέα. Στο ισόγειο ένα πρόχειρο μαγεριό και μια μικρή τράπεζα. Εκεί φτιάχνουμε καφέ, και τσάι του βουνού που βρίσκουμε στο γέρικο φανάρι που γεννά μνήμες.  Μέσα κι άλλα απαραίτητα για όποιον απ τους Πατέρες έρχεται εδώ πάνω για διακόνημα και  προσευχή. Ένα μπουκαλάκι με λάδι, δυο χαρτιά με φακές και ρύζι, λίγο αλάτι. 

Δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίας δυο μικρά κελιά με κρεβάτια, παλιές κουβέρτες και ξυλόσομπες. Μακριά από κάθε άνεση, μα πιο κοντά στην ένωση με τον Ελεήμονα Κύριο. Αποζητώντας την ένδεια και την κακοπάθηση που ανοίγουν τα μάτια στο αληθινό φως (του Κυρ-Φώτη η λαλιά), λαχταρώντας μόνο τη γαλήνη, την ειρήνη του Θεού!  Καθόμαστε και απολαμβάνουμε την σιγαλιά, που σαν να μας διδάσκει το αιώνιο. Λίγο αν προσπαθήσουμε θα ακουμπήσουμε  στον ουρανό του. Νιώθεις πως δεν υπάρχει πιο ψηλά από δω που τούτη την ώρα βρισκόμαστε. Δωροδότης ο Κύριος σε κάθε μας Αθωνική περιπλάνηση! Τι να πρωτοθυμηθούμε!

Ο Παναγιώτης ανακαλεί στην μνήμη του όσα ο Παπά –Μύρων μας έλεγε μόλις χθες σε ένα άλλο μοναστικό ξάγναντο,  αυτό της Σίμωνος Πέτρας.

Μας συγκινεί, όταν μας λέει πως θέλει να τα σημειώσει, ώστε να τα συζητήσει  όλα με τη  γυναίκα του μόλις επιστρέψουμε. Την μεταφέρει  έτσι νοερώς στα άβατα αραξοβόλια του Όρους και εκείνη πόσο το χαίρεται!  Περνούν ώρες και εμάς δεν μας κάνει καρδιά να αφήσουμε το μοναδικό τούτο γαλήνεμα. Ο Θεοδόσης μας προτρέπει να μπούμε στο εκκλησάκι και να ψάλουμε την παράκληση της Παναγίας μας. Αληθινά θα ήταν κάτι παραπάνω από παράλειψή μας αν δεν το πράτταμε. Μια φιάλη με αγιασμό στην είσοδο και πάνω από την πόρτα έντεκα εικονίσματα, με παραστάσεις από κάθε  μηνού την ψυχή.

Λείπει του Οκτωβρίου που είναι ήδη τοποθετημένο κάτω από την εικόνα της Κοίμησης. Ακόμα πάνω της τα αποξηραμένα λουλούδια από του Αυγούστου την γιορτάδα. Το παλιό ωρολόγιο είναι ανοιγμένο στην σελίδα του μικρού παρακλητικού κανόνος, ψαλλομένου εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής. Ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού! Η περίσταση αληθινά τόσο ευλογημένη, η ψυχή μας τόσο πολεμουμένη.

Ψέλνουμε πρωτόγνωρα απαλλαγμένοι, έστω και για ελάχιστα, από την φιλαυτία και την ανθρωπαρέσκεια, τα ψυχοφθόρα έλκη κάθε ψαλμωδού. Ευλόγησε Κύριε, οι φωνές μας εν μετανοία και εκ βάθους ψυχής, να σπαράξουν για βοήθεια, σπλαχνισμό, έλεος και σωτηρία απ τα δεινά!

Κάθε τι εδώ μέσα είναι αγιασμένο. Οι αισθήσεις μας επαγρυπνούν μήπως και κάτι βεβηλωθεί έστω και ακουσίως. Σου ρχεται να ασπαστείς τα πάντα, ακόμα και την μικρή ξύλινη βάση, το αναλογάκι. Πάνω του   ακουμπούν όλες οι σελίδες που φανερώνουν την αληθινή ζωή…

 Νώντας Σκοπετέας

 Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 5. Απόσπασμα

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον 'Άθωνα"

25 Αυγ 2022

Την Παναγία απ' το φουστάνι...

 Γλυκοφιλούσα στοργική στέκεται η Μητέρα

Δίνει για εφόδιο ένα φιλί στην ιλαρή εσπέρα!

Πιαστείτε απ τον μανδύα Της και μην την χωριστείτε

Σωτήρια η εγγύηση, με αυτήν αγωνιστείτε!

....Εσπερινός στη στοργική Γρηγορίου. Άλλη μια μέρα κλείνει τον αινετικό της κύκλο, υποδεχόμενη και περιφανώς χαιρετίζοντας τους Αγίους, που έναν ολάκερο χρόνο πρόσμεναν για να μνημονευθούν εξαιρέτως. Αδελφοί και Πατέρες σε μια νέα αλυσίδα προσκύνησης και ενδυνάμωσης της πίστης. Περνάμε από τον Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο απ την Ευλογημένη των γυναικών και τον αρχηγό του αγγελικού τάγματος Ιωάννη, από τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία. Όλοι καταλήγουμε στο θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρώ κάποιων ρασοφόρων τα σκαμμένα πρόσωπα. Σαν να καρτερούν  κάτι από την Εγγυήτρια Μητέρα τους. Να ανανεώσει την υπόσχεση της παντοτινής προστασίας! Και σαν να τους δίνει Εκείνη η Πανυπέραγνος, το πιο γλυκό μητρικό φιλί στο μέτωπο. Το βραβείο της σημερινής πνευματικής τους εργασίας. Το εφόδιο για την νυχτερινή μάχη με των παθών τον τάραχο τον απεχθή….

…. Μετά το Απόδειπνο ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι με την μαγευτική θέα. Θα συναντούσαμε τον Ηγούμενο Χριστοφόρο ο οποίος θα μας έλεγε λόγον αγαθόν.

Μια μεγάλη κορνίζα με την φωτογραφία του μακαριστού πατρός  Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα  στην είσοδο, μαρτυρά το παντοτινό δέσιμο των τωρινών και μελλόντων Γρηγοριατών πατέρων με τον αλησμόνητο Γέροντα. Κρατά ένα κλωνάρι από τον αγαπημένο του βασιλικό και χαμογελά κοιτάζοντάς μας. Έτσι χαρούμενο και γεμάτο ελπίδα, ήθελε να τον θυμούνται τα αγαπημένα του παιδιά.

                            

Εδώ σ αυτό  το θαλπερό υπερώο , με τις βιβλιοθήκες και τη θάλασσα να στέλνει τους χαιρετισμούς της με τους ήχους και τα αφροκύματά της, σύναξε ο Γεώργιος την λατρεμένη του Αδελφότητα, σε έναν αλλιώτικο μυστικό δείπνο, για τελευταία φορά πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Κι όπως ο Κύριος εκείνο το συνταρακτικό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, προείπε τον αποχωρισμό παρηγορώντας τα τεκνία του, όπως υποσχέθηκε την επανένωση, όπως ενετείλατο την προς αλλήλους αγάπη, όπως προσευχήθηκε εν ουρανώ για εκείνα, έτσι και ο Ποιμένας της Γρηγορίου, μιμούμενος ανυποκρίτως και  κατά πάντα τον Αρχιποίμενα Οδηγό του, είπε τα τελευταία του λόγια που όλοι οι Γρηγοριάτες κρατούν σαν φυλαχτάρια στο νου και την καρδιά τους, ως το πανηγυρικό ξανααντάμωμά τους. Στις παρυφές του Κατανυκτικού Τριωδίου του 2014 ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης μιλά στους αδελφούς του:….( εκείνο το συγκλονιστικό του τελευταίο γράμμα καταλήγει έτσι : Εύχεσθε και για μένα γιατί μπαίνω τώρα σε μια περίοδο δυσκολιών σωματικών, οι οποίες συνεπάγονται και ψυχολογικές ταλαιπωρίες αλλά ελπίζω στο έλεος του Θεού και στην καλή μας Παναγία. Πιστεύω ότι η Κυρία Θεοτόκος όλους μας, και εσάς και εμένα, μας σκεπάζει, μας ευλογεί, μας έχει παιδιά της, μας αγαπά και θέλει να την ευαρεστήσωμε. Πιαστείτε από τον μανδύα της Παναγίας και μη χωριστείτε ποτέ από την μητέρα μας, γιατί αυτή είναι η εγγύησις της σωτηρίας μας. Και αμαρτωλοί να είμαστε και ανάξιοι να είμαστε η Παναγία θα μας βοηθήσει να σωθούμε εφ όσον όμως και εμείς έχομε φιλότιμο και αγωνιζόμαστε. Ευλογημένη η αφιέρωσίς σας. Ευλογημένος ο πόνος και ο κόπος σας για το μοναστήρι. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Μη στενοχωρήσθε υπερβαλλόντως. Ξέρω ότι αγαπάτε τον Γέροντά σας. Μια ζωή ζήσαμε μαζί. Δεν είναι λίγα 40 χρόνια ή 30 ή 20. Πιστεύω όμως ότι ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Πιστεύω και ελπίζω στη χάρη και στην ευλογία της Παναγίας μας. Η Παναγία να μας οικονομήσει όλους και να μας αξιώσει να έχουμε καλή αντάμωση στον Παράδεισο. Δι’  ευχών των αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Διαφυλάξαι Κύριος ο Θεός πάντας υμάς!....

Νώντας Σκοπετέας

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) μέρος 6

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον 'Άθωνα"

22 Αυγ 2022

Με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια...(Η ματιά της Παναγίας)

…Σε όποιο μέρος κι αν σταθείς,  σ’ ακολουθάει  η ματιά της

Μεσίτρια  αχειροποίητη σου λέει τα μυστικά της.

Μητέρα Προδρομίττισσα φωνή μου μη παρίδης!

Μη σταματάς γλυκύτητα σ όλους να μεταδίδεις!

Αμαρτωλών η δύναμις, υπόσχεση πρεσβεία

Η Εγγυήτισσα η Κυρά σώζει την Αιγυπτία!

Απ’ του Ουρανού τις άκριες  κρέμεται σπηλιαράκι

Κλωστή ηλιαχτίδα το βαστά πάνω απ το θαλασσάκι.

Σαρακοστές με δάκρυα και αγώνες περασμένες…

Στου βράχου το απαράκλητο μορφές ηγιασμένες

Χαράδρα που αντιλαλεί ευχή εις τον αιώνα!

Μεγαλοσχήμων  τα μαλλιά πίσω από την Εικόνα!

…Μπήκαμε μέσα στο καθολικό του Τιμίου Προδρόμου. Μεγαλόπρεπο,  ολοφώτεινο στο πρωινό του Οκτώβρη και επιβλητικό, γεμάτο ζεστά φρέσκα χρώματα, περιποιημένο και με τάξη παροιμιώδη. Το εικονοστάσι της Παναγίας της Προδρομίτισσας δεσπόζει και εντυπωσιάζει με την γλυκύτητα που ξεχύνει αφειδώλευτα στις ματιές και στις ψυχές μας.

Η ιστορία της εικόνας γνωστή μα είπαμε πως η πραγματικότητα και η ψηλάφηση του θαυμαστού είναι άλλο πράγμα. Αχειροποίητη, άνευ χειρών ανθρώπων, Θεαρχίω νεύματι πλασμένη,  σπάνια και ανεκτίμητη. Παράσταση μόνο… δίχως  το ανά να την συνοδεύει… Δεν χρειάζεται η πρόθεση δίπλα της …εδώ το ζωντάνεμα του Ουρανού και της Ενδοξοτέρας Του δεν απεικονίζεται …Στέκεται εν υποστάσει  μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου . Στα 1863 οι κτήτορες της σκήτης Νήφων και Νεκτάριος παρήγγειλαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας την εικόνα της Παναγίας για να την τοποθετήσουν στο καθολικό. Ένας ευσεβέστατος Αγιογράφος ονόματι Ιορδάνης ανέλαβε την υπόθεση, υποσχόμενος στους Πατέρες πως η δημιουργία της εικόνος θα ετελείτο με το προσήκοντα  σεβασμό στην Παναγία και τον Κύριο, εν προσευχή και νηστεία… Ξεκίνησε λοιπόν ο σεμνός και πιστός τεχνίτης να ζωγραφίζει όλο θέρμη και προσευχόμενος στην Υπεραγία Μητέρα…

Μόλις τέλεψε με τα άμφια του Κυρίου και της Μητρός Του, ξεκίνησε να ζωγραφίζει τα πανίερα πρόσωπά Τους. Μα το αποτέλεσμα τον απογοήτευσε τόσο, που με δάκρυα και θλιμμένος ανείπωτα σκέπασε την εικόνα με ένα ύφασμα και κλείστηκε στο δωμάτιό του, προσευχόμενος συνεχώς  και εκλιπαρώντας τον Θεό δια πρεσβειών της Θεοτόκου  για θεία φώτιση, ώστε να καταφέρει να ολοκληρώσει την εικόνα. Έτσι κύλησε όλη η νύχτα… Το πρωί με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα και την αγρύπνια μπήκε ξανά στο εργαστήριο με πίστη ότι θα τα καταφέρει. Ξεσκέπασε το εικόνισμα και έπεσε αμέσως κατά γης δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Κύριο που φανερώθηκε σ αυτόν τον τόσο ανάξιο δούλο Του. Η Εικόνα ήταν έτοιμη στην σημερινή της μορφή!

Από χέρια Αγγέλων έτσι όπως πρόσταξε ο Κύριος Σαβαώθ να γίνει! Πήρε έπειτα τον δρόμο της για το Όρος θαυματουργώντας καθ οδόν και χαρίζοντας από τότε την γαλήνη και την άφατη παρηγοριά της σε όποιον καταφεύγει γονατιστός έμπροσθέν της. Ασάλευτοι καθόμασταν και την κοιτάζαμε για αρκετή ώρα. Όπου και να πηγαίναμε έπειτα το υπέραγνο βλέμμα της  μας ακολουθούσε. Θεόσδοτο εικόνισμα! Προστασία και Σκέπη η Γεννήτρια του Φωτός. Κι είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που γεννιούνται στην θέα Της. Ναι, ένιωσα να με ελέγχει, να με νουθετεί αυστηρά σαν Μητέρα που αγωνιά. Μα δεν άλλαζε το κοίταγμά της . Αυτό, αιώνια γλυκό, αμετάθετα παραμυθητικό στέκεται εκεί και πάντα σε ακολουθεί. Είσαι εσύ που αλλιώς το εισπράττεις, όπως θα γίνει και στον άλλον  αόρατο ακόμα κόσμο, όπου το αναλλοίωτο Φως του Κυρίου άλλους θα φωτίζει και άλλους θα κατακαίει…

Τραβήξαμε οι γνωστοί πέντε λοιπόν, την πορεία  για το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου. Μια σύντομη δοξολογία δρόμος ως τον Σταυρό, που σαν ουράνιος οδοδείκτης έστρεφε τα βήματά σου προς  το αξόδευτο γαλάζιο. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα –ένα τα σκαλιά αποτυπώνοντας μέσα μας  μαγευτικές εικόνες βγαλμένες απ’ του Παραδείσου τ΄όνειρο… Ανάσες κομμένες από το απερίγραπτο με χιλιάδες λέξεις ακόμα πανόραμα των θαυμασίων του Πλάστη!

Κατ΄ αρχάς συ, Κύριε, την γη  εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοί…. Στην άκρη του Όρους ο αγιασμένος νότος του από την έρημο της Βίγλας. Και εδώ στην αετοφωλιά του ανεμοφαγωμένου γκρεμού,  μια σπηλίτσα που δεν ακουμπά στη γη μα απ τον ουράνιο θόλο  μοιάζει κρεμάμενη… Στον λαξευμένο βράχο, Θεού θυσιαστήρια να μαρτυρούν περάσματα Αγίων. Ο Άγιος Αθανάσιος που καρτερά αιώνια  τον καιρό των πνευματικών αγώνων, το ταξίδι των αρετών, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή… Εδώ ξεκινούσε των αρετών το στάδιο, ησυχάζοντας από την Καθαρή Δευτέρα ως το Σάββατο του Λαζάρου! Προσευχόμενος για όλα του τα εκλεκτά τεκνία, παλεύοντας ανδρείως  με τους ανύστακτους δαίμονες και τα φιλεπίστροφα, υποκινούμενα από αυτούς, πάθη… Νηστεύοντας και ευχόμενος  ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά,  μαστίζοντας τα τάγματα των αοράτων εχθρών και επέστρεφε έπειτα στη Λαύρα του και στο ποίμνιό του, για να συνεορτάσει την ένδοξη Ανάσταση.

Κτυπάμε την μικρή καμπάνα. Γοργόφτερος ο ήχος της μαρτυρά το προσκύνημά μας. Ο Άγιος ξέρει πως είμαστε εδώ! Φανερός παντού! Στο μικρό παρεκκλήσι του. Στο εικόνισμά του  στο πλάι της Εγγυήτισσας Παναγίας! Μήνυμα κρατά ο ίδιος γραμμένο πάνω του! Τα λόγια του ηχούν κι αυτά ασίγαστα: Εν καρδία πραέων αναπάυεται Κύριος. Ψυχή δε ταραχώδης, δαιμόνων καθέδρα… Οι Άγιοι δεν μεριμνούν για την  υστεροφημία τους! Θεωρούν εν ζωή, εαυτούς αμαρτωλοτέρους και ελαχιστοτέρους απάντων. Μόνο τον Παράδεισο ζητούν για όλους ανεξαιρέτως και αγωνιούν αέναα μήπως και οι μεθοδείες του διαβόλου,  μας κάνουν  να τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας. Γι αυτό μας στέλνουν συνεχώς μηνύματα… Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Να κι ο έτερος καθηγητής της ερήμου Μέγας Ευθύμιος σιμά του κι αυτός ! Άλλο Θείο άγγελμα  εκείνος  κομίζει στον κόσμο: Όπλα του Μοναχού η μελέτη, η προσευχή, η διάκριση, η ταπεινοφροσύνη και η κατά Θεόν υπακοή!

Στεκόμαστε και πάλι άσειστοι μπροστά στην Παναγία! Εγγυήτισσα, γιατί ήταν αυτή η εικόνα που κάποτε βοήθησε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία να μετανοήσει και να φύγει στην λυτρωτική για εκείνην  έρημο του Ιορδάνη. Ήταν αυτή που μεσίτευσε και παρηγόρησε και εγγυήθηκε την άφεση των αμαρτιών! Και έπειτα θέλησε να έρθει μόνη της  σ αυτό το σπηλιαράκι. Την βρήκε ο Άγιος και θέλησε να την μεταφέρει στην Λαύρα για να προσκυνείται από τους Μοναχούς. Όμως η εικόνα  επέστρεφε στου βράχου το θηκάρι που το΄ θελε για αιώνια εστία της. Έκτοτε εδώ στέκει και αγναντεύει το Αγιονορείτικο πέλαγο και υπόσχεται και ασφαλίζει με την παρρησία της. Και όσους Μοναχούς προστρέχουν, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους σώζει εκ παντοίων δεινών. Και εκείνοι,  άμετρα  και σπαραχτικά  την ευλαβούνται και αγνοούν το απρόσιτο και το δύσβατο, τους μανιασμένους καιρούς και το απαράκλητο του τόπου, για να την φωτίσουν και να την υμνήσουν. Ανέβαινε συχνά ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής εδώ πάνω, να ανάψει το καντήλι της. Εδώ αξιώθηκε για πρώτη φορά του ακτίστου φωτός! Εδώ εκάρη Μοναχός… Γι αυτό ονομάστηκε και σπηλαιώτης!

Αν ψάξεις  πίσω απ την θαυματουργή εικόνα θα βρεις ακόμα το κερί με κολλημένα τα μαλλιά από την κουρά του Θεοφώτιστου Ασκητή, του παππού σχεδόν όλου του σημερινού αθωνικού  κόσμου! Αν σκύψεις και ασπαστείς   στο χώμα το αγιασμένο,  ίσως αισθανθείς πως ακόμα δεν έχει στεγνώσει από τα δάκρυα του Παπά-Χαρίτωνος του Πνευματικού,  που κάποτε το κατοίκησε για χρόνους πολλούς με την ευλογημένη του συνοδεία. Κι άλλοι αμέτρητοι οικήτορές της, ασκητάδες της ησυχίας και της Αγιότητας αγωνιστές, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα της δεομένης ψυχής τους σε αυτό το λάξευμα του Δημιουργού.  Βρισκόμασταν  σε ένα από τα πλέον συνταρακτικά προσκυνήματα του Άθωνα. Στην καρδιά του Ιερού βουνού, την πάντα καιομένη από Θεϊκό Έρωτα, την σπλαχνική και φιλόξενη για όσους θελήσουν να συμπορευτούν με τους χτύπους της…

Μαζί μας και ένας Ρουμάνος προσκυνητής ο Κωνσταντίνος. Μόνος μόνω Θεώ, ταπεινός προσκυνητής, έλεος ζητούσε και γαλήνη, τίποτα άλλο! Προσκύνησε αθόρυβα στα δυο παρεκκλήσια του Ακαθίστου ύμνου και του Αγίου, γονάτισε μπροστά στην Παναγία και έφυγε έπειτα. Βρήκε ένα βραχάκι με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια και καθόταν ήρεμος και αληθινά χαρούμενος με καρδία πραεία φωνάζοντας με την σιωπή του: Έρχου Κύριε! 

                                                        Νώντας Σκοπετέας
Η Παναγία οικονόμησε… Ημερολόγιο  Όρους 2014

                                       Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: 
                                                "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"
                                             

19 Αυγ 2022

Παναγιά μου! (Φτάνει μια μόνο φορά να το πεις;)

Κανόνες παρακλητικοί ακούγονται ολοένα.

Με ελέησον και στεναγμούς είναι αναδεμένα!

Δέσποινα Κουκουζέλισσα σώζε δεινών παντοίων!

Δείξε στον Κύριο να δει πηγές μας  των δακρύων!

...Μετά την προσκύνηση των τιμίων Λειψάνων, όλοι Μοναχοί και Λαϊκοί, στεκόμαστε απέναντι από την  Οικονόμισσα.

Εννέα ασημοκάντηλα  ρίχνουν το εσπερινό τους φως  στις ικετευτικές φωνές μας, που ψέλνουν τον Αγγελικό ύμνο στην Παναμώμητον Δέσποινα του κόσμου. Εδώ ακούγονται οι τελευταίες λέξεις της ημέρας στο καθολικό… τα παράπονα και οι ευχαριστίες, τα αιτήματα και οι ελπίδες να οικονομήσει η Παναγιά, μέσα στου Άξιον Εστί το μεγαλυνάρι το όντως Θεομητορικό.

 Όλοι περνούν  από τον Άγιο για μια τελευταία επίσκεψη,  έναν ύστατο πριν την νύχτα χαιρετισμό.  Βγαίνοντας, ένας νεαρός Μοναχός μας προέτρεψε να κατευθυνθούμε προς τον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη! Εκεί, κάθε απόγευμα ψέλνεται παράκληση μπροστά στην Κουκουζέλισσα. Πάλι Παράκληση; απορεί ένας αδελφός που πρωτοέρχεται στο Όρος …

Μόλις τώρα δεν κάναμε; Δίπλα του κάποιος που μετρά πολλές επισκέψεις …Καλοσυνάτα του απαντά:

-Αδελφέ μου πόσες φορές σου έχει συμβεί να επικαλεστείς την Παναγία μπροστά σε έναν επερχόμενο κίνδυνο ή μια δυσκολία;

- Πολλές! απαντά εκείνος …

-Είπες ποτέ ότι φτάνει μια μόνο; και από τότε δεν ξανάπες ποτέ: Παναγιά μου; Έτσι είναι και οι Παρακλήσεις!

Και τι όμορφο που είναι να υμνείς και να παρακαλάς την Παναγιά όταν δεν στο επιβάλλει κανείς και τίποτα  παρά μόνο η αγάπη σου και η ευγνωμοσύνη για Κείνη!

Σοφά τα λόγια του αδελφού διέλυσαν την απορία και την όποια βαρυγκόμια… Μπαίνουμε στον Ναό. Την εκτενή Ικεσία  ψέλνουν ένας Μοναχός μαζί με έναν μικροκαμωμένο μα εκ Θεού χαριτωμένο Ιερομόναχο. Αεικίνητος και ευλαβής, πράος,  χαρούμενος στην όψη  και κατανυκτικός. Μας θυμιάζει έναν-έναν…Σκέφτομαι πως  κάθε τίναγμα του θυμιατού στις εικόνες του τέμπλου και στο εικονοστάσι της Κουκουζέλισσας, επιστρέφει στον κόσμο την ευωδία του Κυρίου  και την ελπίδα των Αγίων Του. 
Αν οι ψυχές τη φυλακίσουν με άγιον φόβο του Θεού, αυτή θα τις μυροβολά για πάντα, άσωστη και ανεξίτηλη…

                                                                         Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε(Απόσπασμα) … Όρος 2014

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: 

                                                "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"

13 Αυγ 2022

Μαύρα φοράει η Παναγιά...

                                                                                    Κλείνει τα μάτια ο Μοναχός και σιγανά μιλάει!

Του στέλνει λόγια ο Κύριος,το στόμα του οδηγάει!

Η αγκαλιά Του είν ανοιχτή, ουράνιος Αρραβώνας!
Μα αν δεν υπάρξουν δάκρυα θα έρθει ο Κανόνας!
Μαύρα φοράει η Παναγιά πενθεί την αμαρτία!
Σώζει τον κόσμο απ την οργή, έχει τα δευτερεία!
Πορταϊτίσσης Άγιο Φως το έλεος σκορπίζει
Και στη Βαβέλ του Αμαλήκ δίκαιος μόνο ελπίζει…


Στο αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου που κοιτά  στο καθολικό αναζητήσαμε ανάπαυση και λόγον αγαθό το τελευταίο μας βράδυ στο Όρος. Συναντήσαμε τον Μοναχό Γ. που διαρκώς ανιχνεύει την σπίθα στα μάτια και στην ψυχή κάθε επισκέπτη –προσκυνητή στην Μονή Κουτλουμουσίου. Παλαιός συνενορίτης μου στα μέρη του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα . Τον θυμάμαι σαν παιδί, να μπαινοβγαίνει εκείνος και να διακονεί στο Ιερό. Και τώρα Μοναχός Κοινοβιάτης, της Ριζαρείου τέκνο πεφιλημένο και του Αγίου Νεκταρίου απόγονος εκλεκτός. Ξεκινά να μας μιλά..Έχει τα μάτια του κλειστά κάτω από ένα ζευγάρι με γυαλάκια . Σαν κάποιος να του ψιθυρίζει τούτα τα λόγια: -Αποστελλώ εις υμάς Ποιμένας και Επισκόπους κατά τας καρδίας υμών …Έλεγε ο Πατροκοσμάς στις διάφορες διδαχές του και προφητείες του εν Αγίω Πνεύματι και πολλές φορές μιλώντας αλληγορικά, ότι στις έσχατες μέρες αδελφοί μου , δηλαδή σε αυτές που όλοι μας βλέπουμε πως διάγουμε , δεν θα υπάρξει αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού…  Πιστεύω ακράδαντα ως ένας ελάχιστος Αγιορείτης Μοναχός ότι αυτή η Προφητεία εκπληρώνεται σήμερα! Πνευματική κατάπτωση! Ανοίγει λίγο τα μάτια και μομφάζει θλιμμένα…-Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αδελφοί μου , παρά μόνο η αυθεντική επιστροφή στην γνήσια Εκκλησιαστική ζωή της μετανοίας . Μόνο έτσι θα έρθει η χάρις του Θεού! Δυστυχώς παρ ότι η φιλανθρωπία του Θεού, μας έχει δώσει αδιάψευστα και αμέτρητα σημεία της απανταχού παρουσίας Του μέσω των θαυματουργικών ενεργειών Του, πολλοί από εμάς προσπαθούν να εφεύρουν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν , ενώ όλα είναι εμπρός μας! 

Εάν μπορούσαμε να διαισθανθούμε έστω  την πνευματική συνυπευθυνότητά μας,  θα κατανοούσαμε γιατί ο Κύριος επιτρέπει να γίνονται όλα τούτα, και θα επιστρέφαμε σαν άλλοι  Νινευίτες στην Κιβωτό της Σωτηρίας, που δεν είναι άλλη από την Αγία μας Εκκλησία…Η Αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα μας περιμένει αδιακρίτως να μας υποδεχθεί όπως τον Άσωτο Υιό και να μας σφίξει μέσα της πατρικά …Να μας δώσει τον αρραβώνα της Σωτηρίας από τώρα! Από την παρούσα ζωή αδελφοί μου δια των Ιερών μυστηρίων! Εκείνο το δακτυλίδι που έδωσε ο σπλαχνικός Πατήρ στον Άσωτο,  φανερώνει την Αποκατάσταση και την συνδιαλλαγή με την χάρη του Θεού. Όπως συμβαίνει και με  ένα  νέο ζευγάρι που  δεν αρραβωνιάζεται μόνο κοσμικά αλλά εντός της Εκκλησίας για να ζήσει την χαρισματική ζωή, τον εγκόσμιο αρραβώνα,  ώστε μέσα από την Κοινωνία με τα πρόσωπα να κοινωνήσει με αυτά της Αγίας Τριάδος και να λάβει τον Ουράνιο Αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Έτσι γίνεται  και με εμάς τους Μοναχούς που θελγόμαστε από Θείο Έρωτα…Αφού διέλθουμε τις δοκιμασίες,  τότε έρχεται το στάδιο του Αρραβώνα,με την Μοναχική μας Κουρά…Κι όπως ο Γάμος,  έτσι και η Μοναχική βιωτή δεν σημαίνει παύση των αγώνων αλλά μάχη που έχει ως τέλος της μα και αρχή την συνάντηση με τον Νυμφίο Χριστό…Ο Αιώνιος Αρραβώνας! 
Ακούμε και θαυμάζουμε την συνεχή ροή των λόγων του. Γραμμένα στης ασκητικής του ζωής τις σελίδες τις αξεθώριαστες , τις λαμπερές! Μοιάζει σαν διδασκαλία αυτή η ώρα που περνά στα νυχτωμένα μέρη της Κουτλουμουσίου μα καθόλου αυτό δεν μας ενοχλεί…Αφενός γιατί ο δείκτης του  χεριού του   δεν κουνιέται προς το μέρος κανενός –άλλωστε όταν αυτό συμβαίνει τα υπόλοιπα τέσσερα δάκτυλα συνήθως δείχνουν αυτόν που…δείχνει –και αφετέρου γιατί στο πρόσωπο αυτού του πραότατου Μοναχού βρίσκει λιμάνι ο Μακαρισμός του Κυρίου μας για τους ποιήσαντες και διδάξαντες…

- Ο Χριστός μας παραπονέθηκε σε μας αδελφοί μου! Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη έως πότε ανέξομαι και έως πότε έσομαι μεθ υμών; Αυτά τα λόγια αρμόζουν στον καθένα μας προσωπικά! Και εδώ η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει όρια!Θα μπορούσε να μας συντρίψει ως σκεύη κεραμέως …Θυμηθείτε τα λόγια του Ψαλμωδού: Ανοίξαντός Σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε Σου το πρόσωπον ταραχθήσονται…..Είμαστε λαός αγνώμων και αχάριστος αδέλφια μου!Υπάρχει όμως ένα μεγάλο τείχος που μας προστατεύει ως τώρα … Σε  και τείχος, και λιµένα έχοµεν, και πρέσβιν ευπρóσδεκτον…. Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις Σε προστρεχόντων…Να λοιπόν πως παρεμβαίνει η Παναγία μας ως φιλόστοργη Μάνα για να καταπαύσει την δίκαιη οργή του Θεού…Παιδιά μου αν για μια στιγμή μόνο σταματήσει η Παναγία μας να ικετεύει δεν θα μείνει καμιά ζωτική ύπαρξη πάνω στη γη …Το έργο της Θεοτόκου είναι το πιο κορυφαίο το πιο λεπτό ανθρώπινο και μητρικό…Πρόσφατα ένας Ταπεινός Γέροντας που όλοι τον γνωρίζουμε είδε την Παναγία με μαύρο πουκάμισο! –Την ρώτησε: Γιατί Κυρά μου μαυροφορείς;  


   Εκείνη του απαντά: Παιδί μου εφόσον δεν πενθεί ο κόσμος για τις αμαρτίες του, πενθώ εγώ για να μην αφανίσει ο Υιός  μου αυτόν τον κόσμο! Θα με ρωτήσετε τώρα : Θα μπορούσε ο Θεός να αφανίσει τον κόσμο; Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά προτού σαρκωθεί ο Θεός και Λόγος , προ Συλλήψεώς Του, τι έγινε θυμάστε; Ο Κατακλυσμός του Νώε! Παρ ότι ο Νώε και οι οικογένειά του ήταν ενάρετοι δίκαιοι και ευσεβείς , παρά ταύτα ο Θεός βλέποντας το κατρακύλισμα του κόσμου αποφάσισε την καταστροφή τότε …ξέρετε γιατί; Γιατί τότε δεν υπήρχε η Παναγία μας!Να λοιπόν γιατί η Θεοτόκος κατέχει τα Δεύτερα Πρεσβεία …Να γιατί πρέπει  υπερβαλλόντως να την τιμάμε!Το 1940 ο Άγιος Γέροντας μας ο Παϊσιος Την έβλεπε να βοηθά και να κατευθύνει η ίδια τα στρατεύματα! Όμως, όπως έλεγε ο Γέροντας, δεν ανεχόταν να την βλασφημούν στο μέτωπο! Όσοι την βλασφημούσαν πήγαν από βόλι και έναν μάλιστα δεν τον δέχτηκε ούτε το χώμα! Παιδιά , οι βλάσφημοι αν δεν μετανοήσουν και εξομολογηθούν και λάβουν κανόνα,  θα κληρονομήσουν στα σίγουρα την αιώνια κόλαση! Ακούστε ένα θαυμαστό γεγονός που πρόσφατα συνέβη και αποδεικνύει τα παραπάνω: Στην Κρήτη είχε πάει  ένας Μοναχός που ζει σε μια καλύβη που ανήκει στην Μονή μας…Για  να συμπαρασταθεί σε μια ψυχούλα που παλεύει με τον καρκίνο…Πήγε την Κυριακή να εκκλησιαστεί ο Μοναχός σε μια ενορία όπου τελείτο και ένα τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο κάποιου άνδρα. Αυτός ήταν πολύ βλάσφημος και απ ότι πληροφορήθηκε αργότερα ο Μοναχός έφυγε αμετανόητος…
     Μόλις τελείωσε το μνημόσυνο και έφτασε η στιγμή να μοιραστούν τα κόλλυβα στους παρευρισκομένους, αυτά μύριζαν τόσο άσχημα που κανείς δεν τα πλησίαζε καν! Πήραν αμέσως τηλέφωνο στο Ζαχαροπλαστείο να διαμαρτυρηθούν οι συγγενείς , μα ο άνθρωπος εκεί τους θύμισε ότι όταν οι ίδιοι τα παρέλαβαν το ίδιο πρωί μόλις πριν λίγες ώρες ήταν φρεσκότατα και μοσχομύριζαν! Αναστάτωση και θλίψη στους συγγενείς του κεκοιμημένου...Όλοι αναρωτιούνταν το γιατί και έψαχναν να βρουν δικαιολογίες για το γεγονός…Τότε πλησίασαν τον Μοναχό δυο μικρά παιδάκια , αγνότατες ψυχούλες και του είπαν πως κατά τη Μεγάλη Είσοδο είδαν έναν μαύρο να κάθεται και να  κοπρίζει πάνω στα κόλλυβα! Κατά παραχώρηση Θεού δηλαδή είδαν τον δαίμονα της βλασφημίας να βρωμίζει πάνω στα κόλλυβα που θα μοιράζονταν…Αυτό το αληθινό γεγονός  αν και ακραίο στο άκουσμά του αδελφοί μου, θα πρέπει να λέγεται,  γιατί το πάθος της βλασφημίας είναι καταστροφικό! Κατακρεμνίζεται ο βλάσφημος! Ακούω μερικούς που λένε: Εγώ για πλάκα βλασφημώ! Αφού πιστεύω …έτσι τα λέω δεν τα εννοώ! Να σε ρωτήσω εσένα  αδελφέ μου …είπε ο πάτερ Γ λες και είχε έναν βλάσφημο απέναντί του…-Έχεις βάλει ποτέ το χέρι σου στην πρίζα για να γελάσεις;…

 Έχει νυχτώσει για τα καλά στο Κουτλουμούσι…Σχεδόν εννιά το βράδυ…Είναι πολύ αργά αν σκεφτείς πως στις 3 θα χτυπήσει το τάλαντο . Δεν σκεφτόμαστε όμως ούτε για λίγο να προτιμήσουμε την ξεκούραση του σώματος από αυτήν της ψυχής . Άλλωστε ο πατήρ. Γ.  έχει ακόμα κλειστά τα μάτια του και έχει να πει ακόμα κάτι… Στο απέναντι κάθισμα ένας Πατέρας με τον γιό του κάθονται ήρεμοι και φαίνεται σαν να μας περιμένουν…
Ο πάτερ Γ. μας μιλά για την Θεία Λειτουργία…Θυμάται τις διδαχές του πατρός Μιχαήλ Καρδαμάκη που ζούσε την Ιεροσύνη με αγνά κίνητρα.
-Παιδιά μου η Θεία Λειτουργία υπάρχει για να υπάρχουμε! Και εμείς πεισματικά καταπατούμε και υβρίζουμε την Μια των Σαββάτων , την εορτή των εορτών , την πανήγυρη των πανηγύρεων! Αν κατανοούσαμε πως υπάρχουμε μόνο γιατί υπάρχει και τελείται η Θεία Λειτουργία! Το λέει τόσο όμορφα ο Άγιος Σιλουανός! Μόλις θα παύσει η Θεία Λειτουργία τότε θα έρθει το τέλος!  Εμάς τους Αγιορείτες μας ελεεί η Παναγία με το Άγιο Φως της Καντήλας της…Η Πορταίτισσα που λάμπει σαν Πανάγιος  Τάφος και που διαβεβαιώνει πως όσο υπάρχει και φωτίζει,  τόσο θα ελεεί …
Θα σταματήσει μόνο για να μην καταμολυνθεί απ τον αντίχριστο…Όμως η Παναγιά αδελφοί μου πενθεί μαυροφορώντας  και για μας, βλέποντας την τραγική κατάπτωση την εκκοσμίκευση την απιστία και την έλλειψη φόβου Θεού…Αν μας πάρεις όλους και μας στύψεις, έναν Γερο Παίσιο και έναν Παπά  Εφραίμ Κατουνακιώτη δεν θα βγάλεις …Και έτσι αναλαμβάνει η Παναγία σαν φιλόστοργη Μητέρα να θρηνήσει  και για εμάς…Μόνο αν μείνουμε στην υπακοή εμείς οι Μοναχοί θα σωθούμε...
Ο Κύριος δίνει δεινά για να κατανοήσουμε την μεγάλη αξία της επιστροφής…Ο Θεός θα βρει τρόπους για να σώσει … Θα δώσει πληγές του Φαραώ…Θυμηθείτε τους ανθρώπους του πύργου της Βαβέλ …Εκεί σύγχυσε την γλώσσα ο Κύριος…Στη σύγχρονη νοητή Βαβέλ του Αμαλήκ όπου η ψυχή μας απειλείται, ο Θεός θα συγχύσει την κατάσταση, τη ζωή μας,  ώστε να επιστρέψουμε στην Κιβωτό της Εκκλησίας μας!
Έστω και την ενδεκάτη αδέλφια μου! Μην αποκάμνετε! Μην απελπίζεστε!   Πολλαί αι μάστιγες του αμαρτωλού, τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει. Η δικαιοσύνη του Θεού αργεί, αλλά δεν λησμονεί! Ας επιστρέψουμε! Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μη καταισχυνθή…Κοινωνοί της Θείας   Χάριτος ..Συμπολίτες των Αγίων και Οικείοι Θεού!
Νώντας Σκοπετέας /
Η Παναγία οικονόμησε /Ημερολόγιο Όρους 2014/Μέρος 10
Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"

1 Αυγ 2022

Με το καραβάκι της Άγιας Μνήμης, Αύγουστο στο περιβόλι της Κυράς…

 


Ο πιο πλούσιος μήνας… ο καλός μας …να ΄ταν δυο φορές τον χρόνο! Με τα γάλατα του ανέλαιου πρώτου μισού του, θα φτιάξουν στο χωριό χυλοπίτες και τραχανά! Τη νύχτα που ξημερώνει του Σωτήρος, θα ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί να δούμε το Άγιο Φώς, να κάνουμε ευχή, να ζήσουμε επιτέλους και εμείς την εν Χριστώ μεταμόρφωσή μας! Διαδοχικά απογεύματα ικεσίας θα κυλήσουν και πάλι όμορφα στις εκκλησιές, με τις ψυχές να αναπέμπουν ευχαριστίες και δεήσεις παρακλητικές, μια τη μικρή και μια τη μεγάλη! Και στα μέσα του αυτός θα αναστηθεί! Δεν θα κλάψει από λύπη, ούτε μοιρολόι θα πεί στην Κυρά του, γιατί γνωρίζει  πως αυτή μετέστη στο θρόνο της, δίπλα στον Θεό Λόγο και  Υιό της! Εκεί που κανείς άλλος δεν πλησίασε ακόμη…Θα κλάψει τούτος ο μήνας  μόνο από χαρά για την δεύτερη Ανάσταση!Από χαρά και βεβαιότητα ότι η Μάνα δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τα παιδιά της! Το βεβαίωσε και Εκείνος πάνω στο Σταυρό, όταν είπε σε όλους μας το…ιδού η μήτηρ σου!

Του Καλοκαιριού το Πάσχα έφτασε λοιπόν! Λαχταρά να ταξιδέψει η ψυχή, όπου η χάρη Της πάντα θα σκεπάζει τα βήματα όλων των Χριστιανών,μεσιτεύοντας ακαταπαύστως! Σε κάποια από τις αμέτρητες «Παναγιές» όλοι μας έχουμε  πάει, έστω και νοερώς ,παρακαλώντας την,ευχαριστώντας την,απορώντας και εξιστάμενοι. Μετρημένα τα προσωνύμιά της, αμέτρητος ο αδαπάνητος θυσαυρός της ζωής μας! Η Μείζων Αγία των Αγίων! Η Κυρία Θεοτόκος! Άξιον έστι, Πορταϊτισσα, Παναγία του Ακάθιστου, Μυροβλύτισσα, Τριχερούσα, Γοργοεπήκοος, Οδηγήτρια, Παραμυθία, Βηματάρισσα, Παντάνασσα, Οικονόμισσα, Γλυκοφιλούσα, Φοβερά Προστασία, Γερόντισσα, Αντιφωνήτρια, Αχειροποίητη, Προδρομίτισσα,  Εγγυήτρια… Μπροστά στα εικονίσματά τους, μας αξίωσε η μακροθυμία του Αγίου Θεού, να σταθούμε και να θαυμάσουμε. Η Βασίλισσα του κόσμου! Άνασσα κι ανάσα! Η Δέσποινα Παναγία, στο ταπεινό θρονί της, στο αχειρότευκτο τέμπλο, στο πολυλιβανισμένο προσκυνητάρι της, στο δικό της περιβόλι! Εκεί στην αέναη Αθωνίτισσα Κρήνη θα λαχταρά πάντοτε η άνυδρη ψυχή μας να βρίσκεται για να ξεδιψά σε όλους τους αγιασμένους μήνες της! Δεν υπάρχει κανένας από τους δώδεκα χωρίς γιορτή και σύναξη στη χάρη της! Μα αυτός ο όγδοος, σαν Απόστολος ηγαπημένος έρχεται με  καραβάκι πολυκαιρισμένο να μας οδηγήσει ξανά στον κλήρο και στους αρσανάδες της Κυράς, τους αγιασμένους απ’  τις αναμονές και τις υπομονές! Και τούτον τον Αύγουστο τον τόσο δυσκολεμένο, το βαρκάκι μας έχει στην πλώρη του γραμμένο  με λευκή μπογιά το όνομά του! ΑΓΊΑ ΜΝΉΜΗ! Θα πλεύσει με όλους μας επιβάτες, στα νερά που η σκιά του Άθωνα απλώνεται και έπειτα στα μονοπάτια που αγιάστηκαν από δάκρυα και δρωτάρια Αγίων ασκητάδων, αγγέλων εν σώματι, θα ξαναπερπατήσουμε, να δυναμώσει η ισχνή μας πίστη, από τα θαύματα και τα θαυμάσια τα ανεξίτηλα του Όρους του Αγίου. Δεν θα πάψει ποτέ η Άγια Μνήμη να ταξιδεύει λοιπόν και να αγκυροβολεί στου Ουρανού-Άθωνα τους ασφαλείς λιμένες! 

Το παλιό καρνάγιο του μάταιου κόσμου, δεν θα φιλοξενήσει ποτέ το παραπεταμένο κουφάρι της, όσο η Κυρία Θεοτόκος διαπορθμεύει τα αιτήματα των μετανοημένων παιδιών της για έλεος και παράταση…Μία στο πηδάλιο οδηγεί  και μια στην κουπαστή ταξιδεύτρα ατενίζει τα περίβλεπτα καθολικά η Άγια μνήμη! Συνταξιδιώτες της τούτον τον Αύγουστο, ορτσάρουμε με πανιά μας σελίδες από παλαιότερα ημερολόγια Άθωνα, βγαλμένα και γραμμένα μέσα απ’  την ψυχή μας…Σελίδες αφιερωμένες στην Αγαθή Μεσίτρια του κόσμου, την παντοτινή έφορο του Όρους! 

 Στου Αυγούστου  το αγνάντεμα πατώ Περιβολάκι! Έχω τα μάτια μου κλειστά, οσφραίνομαι αεράκι,

που'  ρχεται απ΄ το πέλαγο,  της Βίγλας το ακρωτήρι κι απ΄ του Εσφιγμένου την αυλή  σαν καίει  το  θυμιατήρι!

Βοήθα με Οικονόμισσα οι λέξεις να αγιαστούνε, χάρη να λάβουνε από Σε να μοσχοβοληθούνε!

Μεσίτευε Γερόντισσα, στείλε  μας ευλογία,να μείνει  πάντα άληστη κι αυτή η οδοιπορία…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών 

Αύγουστος 2022


17 Ιουλ 2022

Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!(Μακαριστός π.Ηλίας Αλευράς+28-7-2021)

 

Μας αξίωσε ο Θεός να γνωρίσουμε έναν γνήσιο ποιμένα Του! Έναν, που ούτε μια ελάχιστη στιγμή, της επί μισό αιώνα Ιερατικής του διακονίας, δεν έπραξε σαν μισθωτός, αφήνοντας έρημα τα πρόβατά του, ορφανό και αποίμαντο το ποίμνιό του…Για πολλά χρόνια ακουμπήσαμε στο πετραχήλι του. Εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι με την ανοιγμένη Παρακλητική στων αναβαθμών την πυρφόρο ανάβαση, με το Μηναίο ορθάνοιχτο στους στεφανωθέντες Αγίους του Θεού! Κατάκοπος από τις αμέτρητες ώρες της διακονίας, αλλά πάντοτε χαρούμενος με εκείνο το λεπτό πνεύμα και την διάκριση και την αγάπη την ανυπόκριτη και το δόσιμο το ολοκληρωτικό! Έγινε ο παπά Λιάς μας! Και σε αυτό το κτητικό που δηλώνει η αντωνυμία, φανερώνεται η  τόσο χωρητική του καρδιά! Για να γίνει ο παπά Λιάς ΜΑΣ, χώρεσε εκείνη, αμέτρητες τραυματισμένες ψυχές εμπεριστάτων αδελφών μας! Κι ο παππούλης μας, μπόλιασε κάθε μια, με το κεντρί της Ελπίδας και Του Ζώντος Θεού! Και από άκαρπη και ξερή, γινόταν η ψυχούλα εύφορη και καρποφόρα! 

Και ο παπά Λιάς μας φρόντιζε να την ποτίζει με δάκρυα μετανοίας κάθε φορά εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι, απέναντι απ’ τον Αρχάγγελο με την Ρομφαία, τον Γαβριήλ, που σημαίνει άνθρωπος του Θεού! Πόσο ταιριαστή τούτη η  θέση για τον παπά Λιά μας! Άνθρωπος του Θεού, δούλος του Θεού! Λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει! Πόσες φορές δεν βγήκε από τα χείλη του αυτή η φράση!

Ο παπά Λιάς μας κοιμήθηκε με το συναξάρι ανοιγμένο στου Ιούλη τις κορφές! Δεν είναι οφειλόμενο προς τον πνευματικό μας πατέρα αυτό το αφιέρωμα ένα χρόνο μετά! Είναι ανάγκη της ψυχής μας, τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας μας κυνηγά, να κάνουμε την γνωριμιά με έναν εργάτη και ποιητή του Ευαγγελικού Λόγου! Θα ξετυλίξουμε μαζί με τον ίδιο το νήμα αυτής της κατά Θεόν βιωτής! Η δική του η φωνή θα εξιστορήσει, μαζί με σελίδες που γράφτηκαν από εμάς για εκείνον.

Ένα αφιέρωμα μνήμης, αληθινής χαράς και Ελπίδας!

 Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!

Νώντας Σκοπετέας

 

Από τον πρόλογο του  ραδιοφωνικού αφιερώματος, (3 μέρη) με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από της κοιμήσεως του π.Ηλία Αλευρά( +28-7-2021).

 Με σπάνιο παρένθετο ηχητικό ντοκουμέντο, με τον ίδιο να μιλά ανήμερα των ονομαστηρίων του το 2013 καθώς και  αποσπάσματα από την αφηγηματική βιογραφία του Γέροντα της Αργολίδας, όπως αυτή εμπεριέχεται στα βιβλία: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;" και "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" τα οποία κυκλοφορούν από το Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Στην ιερή μνήμη του πνευματικού μας μακαριστού π .Ηλία Αλευρά, του ανθρώπου που χάριτι και φιλανθρωπία Θεού θα καθοδηγεί πνευματικά τα βήματά μας ως την στερνή μας πνοή. Ας μεσιτεύει για όλους μας  στον Μακρόθυμο Κύριο κάποτε το έλεός Του να μας αξιώσει να συμπορευθούμε μαζί του αιώνια  λουσμένοι απ το Φως του Χριστού μας ...

 

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~