Άλλο μακάβριο και άλλο μακάριο! (Χριστός Ανέστη κυρ- Δημήτρη μας!)

 

Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι! Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου! Πόσο αλλιώτικα της καρδιάς τα χείλη, πρέπει να προφέρουν τούτο το αιώνιο άγγελμα μαζί με το πρσδοκώ Ανάστασιν νεκρών! Όλα νέα! Κάθε φορά! Χωρίς παύση! Με ελπίδα ιλαρή και ανέσπερη! Με αφοβιά θανάτου! Να ξεριζωθεί το β από το μακάβριο! Να γίνει ο θάνατος πέρασμα μακάριο! Να κολλήσει το Α σιμά στον θάνατο που σπέρνει τρόμο και σκοτάδι! Η Εκκλησία του Εσταυρωμένου Ναζαρηνού Ιησού Χριστού, η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, αντηχεί το Αληθώς Χριστός Ανέστη! Χαιρετάμε με αυτό το αιώνιο μήνυμα, ζώντες και ιδίως τους κεκοιμημένους! Εκείνους που ζουν προεορτίως την αιώνια γιορτή!

Πεντηκοστάρι παγχαρμόσυνο ξεκινά! Με μακάρια λόγια θα ασχοληθεί τούτη η σειρά των επτά εκπομπών! Σε δρόμους ευτυχισμένους θα πορευθεί! Για πολλά χρόνια σκεφτόμασταν αυτήν την μετάδοση με άγια και ελπιδοφόρα λόγια,  μέσα στο Τριώδιο των ρόδων! Ελέησε ο Κύριος! Κάποιοι σίγουρα θα παραξενευθούν! Ας βαθύνει ο λογισμός μας και θα κατανοήσουμε, πως δεν διψάει το μέσα μας  για τίποτε άλλο από το να προσδοκά την Ανάσταση! Έχουμε χρέος στη ψυχή μας, κάποτε να σταθούμε απέναντι σε αυτά τα λόγια τα μακάρια! Θα έχουμε πεπειραμένο και Άγιο ιχνηλάτη σε αυτούς τους δρόμους! Τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου , τον κυρ-Δημήτρη τον Παναγόπουλο! Θα μας μιλήσει για όσα συνήθως σπεύδουμε να αποφύγουμε! Εκείνο το β από το μακάβριο, βάσανο και βάρος που βοά το Ανάστα στις ψυχές μας! 15 ομιλήματα του μακαριστού Χριστοκήρυκα για την ακολουθία εις κεκοιμημένους! Ωκεανός θείων μηνυμάτων! Κάποια ευλογημένη ψυχή, συνεργάτης της εκπομπής, εργάστηκε κοπιωδώς αλλά κυρίως προσευχητικώς τα μετέφερε στο χαρτί! Εμείς με τη σειρά μας αποθησαυρίσαμε κάποια συνταρακτικά αφυπνιστικά, εκτενή αποσπάσματα, διανθισμένα από κείμενα και περιστατικά από τα Χριστιανά και οσιακά  τέλη του ευλογημένου και Θεοκλήτου εργάτη του Ευαγγελίου! 

     

Σε κάθε ξεκίνημα αυτής της σειράς των εκπομπών  μέσα στο Πεντηκοστάριο νοερώς θα πηγαίνουμε στο ταπεινό του μνήμα για να του πούμε το: Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών(Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!) αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους,  υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.

Κάντε ησυχία! Μιλάει ο Θεός!

Νύχτωμα Μεγάλης Παρασκευής! Και οι πιο σκληροί μαλακώνουν μπροστά στη θυσία του Θεανθρώπου Ιησού. Έτσι τουλάχιστον μας υπαγορεύει να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε, ο αγαθός λογισμός. Ακόμα κι οι αλειτούργητοι, κι  οι αλιβάνιστοι, όπως θα’  λεγε και ο κυρ-Αλέξανδρος, όλοι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά τη διάρκεια των εγκωμίων, βρίσκονται μέσα στις Εκκλησίες! Ελάχιστοι απουσιάζουν! Κρατούν κεριά αναμμένα, κάποιων τα μάτια δακρύζουν, άλλοι απολαμβάνουν τα μελωδήματα και τις φωνές των ψαλτών, πολλοί ανεβαίνουν εθιμικά και στο ψαλτήρι…

-Πρόσεξε μη στάξει το κερί στο καινούργιο κουστούμι! Έχε το νου σου τώρα που θα βγούμε στην περιφορά! Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο…και έπειτα το ούζο με τα καλαμαροχτάποδα! -Χωρίς λάδι , μη μας βρει και καμιά συμφορά! Και καμιά ντοματούλα κομμένη γαρύφαλλο , καμιά ελιά , κανένα παξιμάδι..Ε που θα πάει, θα περάσει…Ένα βράδυ είναι, θα περάσει μέχρι αύριο! Να κοινωνήσουμε στην πρώτη Ανάσταση και έπειτα τρώμε!

Φαίνονται λίγο κωμικά όλα τα παραπάνω, αλλά πιστέψτε μας έχουν ακουστεί, είτε σε περιφορά Επιταφίου, είτε ακόμα και στην ώρα των Εγκωμίων! Την ώρα που ο θύτης κηδεύει το θύμα του! Το έλεγε αυτό ο μακαριστός Ιεροκήρυκας του Παραδείσου, ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Πού αλλού έχουμε συναντήσει κάτι τέτοιο; Συνήθως ο δολοφόνος είτε φυγοδικεί, είτε είναι προφυλακισμένος…Μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή συμβαίνει να πηγαίνει ο θύτης στη κηδεία του θύματος, σαν σε πανηγύρι! Ορθόδοξη Ελλάδα, 2017 χρόνια μετά Χριστόν! Να ζητήσω συγγνώμη από σένα συναμαρτωλέ αδελφέ μου, που δεν σε αφορούν και που βρίσκεις τόσο υπερβολικά  όλα τα παραπάνω και ανάρμοστα να ακούγονται σε μια καθωσπρέπει εκπομπή Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου, μέσα σ’ αυτές τις Άγιες μέρες! Ας μεταφερθούμε λοιπόν σε μια άλλη στιγμή της ίδιας ακολουθίας. Την ώρα που σηκώνεται ο ευωδιαστός λουλουδοστόλιστος Επιτάφιος και όλοι περνάμε από κάτω και μάλιστα κάποιοι,  3 φορές! Κάτω από το νεκρό και άψυχο σώμα του Πλάστη μας! Άλλος συντετριμμένος βάζει μετάνοια εκείνη την ώρα κάτω απ’ τον ενταφιασμένο Ιησού, άλλος περνάει για να υποχωρήσει ο επίμονος πονοκέφαλος και άλλος για το καλό, επειδή έτσι το βρήκαμε απ’ τους παππούδες και τους γονήδες μας! Τελείωσε το πέρασμά μας λοιπόν και μπαίνουμε ξανά μέσα στο Ναό. Οι μισοί βέβαια και παραπάνω έχουν ήδη αποχωρίσει!

- Που πάτε; Έχει κι άλλο; Καλά, ερχόμαστε! Να πάρουμε και κανένα λουλούδι! Συνηθίζεται αυτό για ευλογία! Για το καλό!

Οχλαγωγία! Όχι ευλογία! Μια αλλαχόθεν υποκινούμενη αναστάτωση…Παρατηρήστε λοιπόν εκείνη τη στιγμή κάτω από  κάποια κουρασμένα βλέμματα δυσφορίας, την ώρα που με νοήματα οι περισσότεροι κάνουν παρατήρηση να επιταχυνθεί το τέλος…εκείνη την ώρα ο ψάλτης αρχίζει κάτι να διαβάζει…

-Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν. Ὁ Θεός, ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμῶν ἠκούσαμεν. Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα!

«…Ο Κυριος είπε προς εμέ· “υιέ ανθρώπου, είναι δυνατόν να αποκτήσουν ζωήν τα οστά αυτά;” Και εγώ είπα· “Κύριε Κύριε, συ γνωρίζεις τι μπορεί να συμβή με αυτά”. Ο Κυριος μου ειπέ· “προφήτευσε δια τα οστά αυτά και ειπέ τα εξής· Τα οστά τα ξηρά ακούσατε τον λόγον του Κυρίου. Αυτά λέγει ο Κύριος εις αυτά τα ξηρά οστά· ιδού, εγώ φέρω εις σας πνεύμα ζωής, θα δώσω εις σας νεύρα, θα σας καλύψω με σάρκας, θα απλώσω επάνω εις σας δέρμα και θα δώσω το Πνεύμα μου εις σας. Θα αποκτήσετε ζωήν και θα ζήσετε. Ετσι δε,  θα μάθετε, ότι εγώ είμαι ο Κύριος”….» (Ιεζ. 37,4 -6. Απόσπασμα σε μετάφραση)            

Θα είμασταν υπερβολικοί αν λέγαμε οτι στους 100 οι 95 ούτε που γνωρίζουν, oύτε που φρόντισαν ποτέ τους να μάθουν τι διαβάζεται από τους ψάλτες εκείνη τη στιγμή της επιστροφής του Επιταφίου, ανεξαιρέτως σε κάθε Εκκλησία;

Κι όμως, εκείνη τη στιγμή που οι περισσότεροι απαξιώνουμε και θεωρούμε ίσως ακόμα και περιττή, μιλάει ο ίδιος ο Θεός και μας αποκαλύπτει την πιο συγκλονιστική και αναντίρρητη αλήθεια της πίστης μας! Μας αποκαλύπτει ότι θα αναστηθούμε! Και τονίζεται το Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών, που δυστυχώς όλοι μας, μηχανικά και μόνο επαναλαμβάνουμε!

Είναι η πιο ακλόνητη αλήθεια και πραγματικότητα στη ζωή μας, μαζί με το θάνατο του σώματός μας! Και απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως! Σε σένα αδελφή μου, που μαυροφορέθηκες και έχεις να πατήσεις το πόδι σου στην Εκκλησία τρία ολόκληρα χρόνια, γιατί λες πως έχεις πένθος, επειδή έχασες τον άνθρωπό σου, λες και είχες να κάνεις με ένα άψυχο αντικείμενο! Σε μένα που με κύκλωσαν ένας αγωνιώδης φόβος θανάτου και κίνδυνοι που με απειλούν να με στείλουν στον Άδη!...περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με·…(Ψαλμ.114,3)

Μιλά και πάλι ο Θεός: Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς…( Ματθ.22,29)

Ας κάνουμε λοιπόν έστω για λίγο ησυχία! Φέτος για πρώτη φορά! 

Υπόσχεται ο Θεός! Μιλάει ο Θεός!

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Εβδομάδα 2017

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2017.

Μεγάλη Εβδομάδα 2022...

Υγ. 1) Ας προσευχηθούμε για όλους μας και ιδίως  για κάποιους,  οι φωνές των οποίων... ακούγονται σε αυτήν την προς πενταετίας εκπομπή, να φτάσουμε όλοι  στο επίγειο τέλος μας,  όχι ως ακροατές αλλά ως ποιητές του Θείου Νόμου...

Υγ.2)Για όσους, όπως τον γράφοντα, ελέγξουν τα του παραπάνω κειμένου, ας μην απελπιστούν...Ας θυμηθούμε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία.

Όπως εμείς ακολουθούμε... ανακόλουθα  τον επιτάφιο του Σωτήρος Χριστού, έτσι και εκείνη μπήκε κάποτε στη σειρά,, ακολουθώντας σε μια ανακόλουθη πομπή  τους εραστές της προκειμένου να προσκυνήσουν τον Σταυρό του αναμαρτήτου Θεανθρώπου...

Όπως εκείνη ελέγχθηκε από την Θεόσδοτη συνείδησή της και παιδαγωγικά εμποδίστηκε να εισέλθει στο Ναό της Αναστάσεως, έτσι και εμείς να συναισθανθούμε το Ποιόν ακολουθούμε και ας κατανυχθούμε όχι ψευδοεβλαβώς μα αληθινά και ας κλάψουμε τις αμαρτίες μας και με τα δάκρυά μας να μυρώσουμε  τον τάφο Αυτού που συνεχώς ανασταυρώνουμε...   

 

 

 

 

 

Τα ξεχασμένα παραμύθια…(Εις μνήμην Κώστα Καρακάση)

 

Δεν θα σας μιλήσω μόνο για τον κύριο Καρακάση, τον ποιητή, τον πολυβραβευμένο συγγραφέα ευπώλητων βιβλίων, τον ευπατρίδη και φιλόπατρη, μα για τον κύριο Κώστα τον Φιλόχριστο και αγαθό, που τούτες τις μέρες θα συναντηθεί για τρίτη φορά με τον Δίκαιο Κριτή στον Ουράνιο Θρόνο του.

Σαράντα μέρες κύλησαν σχεδόν από την κοίμησή του και θα ήθελα να μείνουν στο χαρτί κάποιες λιγοστές θύμησες, που μαρτυρούν ότι τούτος ο άνθρωπος πέρασε από εδώ, αφήνοντας χνάρια σε χώμα ποτισμένο από δάκρυα μετανοίας και αληθινής ζωής.

 Ήταν παραμονές μεγάλης Εβδομάδας πριν από αρκετά χρόνια όταν πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο του. «Ιστορίες για τον Θεό και τον άνθρωπο» ο τίτλος του. Είχε εκδοθεί και παλαιότερα με άλλον τίτλο: «Τα ξεχασμένα Παραμύθια».  Εννιά διηγήματα για τα θαυμάσια του Σωτήρος Χριστού. Ξεχασμένες παραμυθίες σε έναν κόσμο, που βυθίζεται ολοένα και μεσοπέλαγα σε φουρτούνα, έχοντας σφιχταγκαλιάσει τη δήθεν σωστική  λογική των πολλών του σωτήρων…

Διάβασα τότε πρώτα το οπισθόφυλλο του κυρίου Κώστα:

 …Εννιά θαύματα που κάποιοι τα έζησαν, άλλοι τα άκουσαν και τα κληροδότησαν στους πρόθυμους ακροατές, εκείνους που πάντα αποζητούν το δικό τους θαύμα. Η Ζωή μας απέχει μόλις ένα βήμα από ένα τέτοιο αίτημα προς τον Θεό. Οι απαρχές αυτού του βιβλίου ανήκουν σε χρόνια παλιά, τότε που η γιαγιά μου η Αθηνά έσπερνε στο διψασμένο μου μυαλό τις ιστορίες αυτές σαν να 'ταν αληθινές μέχρι που έκρινα πως άξιζε τον κόπο να τις μεταδώσω και εγώ με την σειρά μου, όπως θα έκανε κάθε παππούς στα εγγόνια του.

Και έπειτα ταξίδεψα με τους τόσο αληθινούς ήρωές του, με τις απαλές ψυχές τις ευγενικές, τις διψασμένες για ανοιχτό Ουρανό.  Τόσο πολύ με σαγήνεψε η γραφή του, που θέλησα εκείνη την μεγάλη Εβδομάδα μια   από τις εννιά διηγήσεις, οι 2 επισκέπτες,  να μεταφερθεί στο ραδιόφωνο στις Ιστορίες Μεγαλοβδόμαδου. Έτσι και έγινε, αφού πρώτα ο κύριος Κώστας έδωσε την δακρυσμένη του άδεια…Τότε ήταν που μου αποκάλυψε πως είχαμε κοινό πνευματικό πατέρα, τον μακαριστό παπά Λιά μας! Και ο παππούλης ύστερα και σε ανύποπτο χρόνο,  με διαβεβαίωσε  πως στα πολλά χρόνια που κάτω απ’  το πετραχήλι του αλάφρωνε ψυχές, η εξομολόγηση του Κωνσταντίνου του, ήταν από εκείνες που τον συγκλόνισαν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του, για την ολοσχερή αλήθεια της!

 Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε στις μέρες που ένα  τρύπιο σωσίβιο, αυτό της λογικής, προσφέρθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο στους απειραρίθμους του κακού ποταμοφόρητους αβοηθήτους (Αποκ.12,15) μιας ναυαγισμένης πέρα ως πέρα εποχής. Ο κύριος Κώστας, έγκλειστος… για το καλό του,  μέσα από το δωμάτιο του γηροκομείου πλέον, προσπαθούσε κάθε μέρα να επικοινωνεί, να μεταδίδει την ξεχασμένη ελπίδα, την αγνοημένη βεβαιότητα του αιωνίου, την λησμονημένη αλήθεια της ψυχωσόστριας πίστης. Το παρεκκλήσι του Αγίου Δαυίδ του Γέροντος εντός του ιδρύματος,  έγινε η καταφυγή του. Εκείνος το φρόντιζε καθημερινά, έχοντάς το έτοιμο για να λειτουργηθεί, μόλις η… κανονικότητα θα χορηγούσε την άδεια προς τούτο. Ένα πρωινό με πήρε στο τηλέφωνο:

Παιδί μου θέλω να σε παρακαλέσω για κάτι, αν είναι μπορετό…Θέλω να μεριμνήσεις να έχει η Αγία τράπεζα της Εκκλησούλας μας Ευαγγέλιο και Ιερατικό! Σε παρακαλώ! Θέλω και λίγα βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, να τα μοιράσω εδώ στους ανθρώπους να τους λένε καθημερινά!

Σαν παιδί χάρηκε μόλις έπειτα από λίγο καιρό, τοποθέτησε με τα χέρια του στο Ιερό  τα Αγιωτικά βιβλία, να τα βρει ο παπάς και να τον μνημονεύει πλέον ισοβίως στους διακονήσαντες και ευεργέτες του Ιερού Ναού τούτου… Τους Χαιρετισμούς τους μοίρασε αμέσως σε όλους τους φιλοξενούμενους αναγκεμένους, μα και στο στοργικό προσωπικό του Γηροκομείου του Ναυπλίου.

Τα επόμενα Χριστούγεννα ζήτησε να πάω να τον δω. Από το παράθυρο που με περίμενε, μαζί με τις πολλές ευχές του,  μου έδωσε μια μεγάλη τσάντα.

-Αυτά στα δίνω για να με θυμάσαι παιδί μου! Θα φύγω όπου να ναι! Είναι ένας τρίτομος  συναξαριστής, για να μελετάς κάθε μέρα εκείνους που πορεύτηκαν μόνο με την πίστη! Και είναι κάτι ακόμα μέσα! Είναι η πρώτη μου και παντοτινή Αγία Γραφή! Μου την χάρισε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1954 ο τότε  πνευματικός μου ο πατήρ Προκόπιος! Αγιασμένη μορφή!

Σε παρακαλώ πολύ να την διαβάζεις και  να μας μνημονεύεις και τους δυο!  Άντε πήγαινε τώρα και μη μας ξεχνάτε! Τις Κυριακές ιδίως! Ένα αντίδωρο έστω να μου φέρνεις παιδί μου, εδώ να μου το δίνεις από το παράθυρο!

Έφυγα αμίλητος και συγκλονισμένος από την αγάπη του την προνοητική μα και το παράπονό του! Τακτοποιημένη ψυχή, παραμυθητική! Σαν άνοιξα την Αγία Γραφή του  την πολυδιαβασμένη με τα κιτρινισμένα από χρόνια δακρυσμένα φύλλα της, ένιωσα πως δεν υπάρχει πιο σπουδαίο δώρο από άνθρωπο σε άνθρωπο από την αφτιασίδωτη αλήθεια της ψυχής του.

Κοιμήθηκε ήσυχος και ειρηνικός, ένα Σάββατο των ψυχών μέσα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Ευχηθήκαμε ο παπά Λιάς και ο πατήρ Προκόπιος να τον περιμένουν πάνω,  στα φωτεινά δώματα του Παραδείσου, τα λουσμένα από άδυτο Φως, να σεργιανάνε μαζί ελεύθερα χωρίς…περιορισμούς και να θυμούνται πολλά  ξεχασμένα παραμύθια, ζώντας το θαύμα του ανεσπέρου αιωνίου Φωτός. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ιδίως θα τον θυμάμαι μαζί με την καρτερούσα Ιουλία του και τον Πέτρο της  που κάποτε επέστρεψε…

Και ήταν νύχτα Αναστάσεως!

Τότε που όλες οι ψυχές γιορτάζουν την εορτή των εορτών!

 Χριστός Ανέστη κύριε Κώστα! Αδελφέ μας αγαπημένε! Εσύ μη μας ξεχνάς!

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην Κωνσταντίνου Καρακάση.

Μεγάλη Εβδομάδα 2022

 https://soundcloud.com/promachos1/qczqvnosd8xs?in=promachos1/sets/istories-megalovdomadou

 

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη…

Μεγάλη Εβδομάδα έφτασε πάλι! Των Αγίων Παθών η Εβδομάδα! Του Θείου Δράματος! Της καρτερίας! Της προσμονής! Ιερή αποκαραδοκία! Ψυχής συγκλονισμός! Πόσο κρατά; Πότε λήγει; Πότε θα επανέλθουμε στη θλιβερή κανονικότητά μας; Υπάρχουν ψυχές αδελφοί μου που διάγουν συνεχώς μια ατέλειωτη Εβδομάδα των Παθών! Τα προσωρινά δάκρυα της συγκίνησης για τον Χριστούλη που σταυρώσανε, αυτά που υγραίνουν τα δικά ΜΑΣ τα μάτια, σ΄εκείνων μένουν αστέγνωτα, γιατί συνεχώς αντικρίζουν έναν μόνιμα Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο,  γιατί δεν παύει ποτέ να ξεβγαίνει από τα διψασμένα Του χείλη, εκείνο το παράπονο, που δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ακούγεται διάχυτο ανάμεσα στα 12 Ευαγγέλιά Του! Ω μνήμη και ανδρεία αυτομεμψία! Αλήθεια θλιβερή,  σαν πλησιάζει ο Κύριος προς το Εκούσιον Πάθος! Όλους ΕΜΑΣ ρωτά…

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; 

τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ 

ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε.

 Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· 

κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».

( Αντίφωνο Μ.Πέμπτης)

Στη μέση ο Εσταυρωμένος. Καρφωμένη η αγκαλιά Του! Γερμένη η κεφαλή Του! Όπου κι αν σταθείς, το παραπονεμένο Του βλέμμα  σε ακολουθεί. Προσπαθείς να το  αποφύγεις…Του φοράς στεφάνι με λουλούδια, του ανάβεις κεριά και θυμίαμα! Δακρύζεις στο Σήμερον κρεμάται και στο εξέδυσάν με…Λίγο πριν όμως Τον άκουσες να σε ρωτά! Ναι, για σένα αδελφέ  μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ΕΙΝΑΙ αυτές οι ερωτήσεις! Το παράπονο Εκείνου που δωρεάν εμίσησες! Εσύ τέκνο του Νέου Ισραήλ αντί να Τον αγαπήσεις ευγνωμόνως εξ όλης καρδίας ακόμα τον προσηλώνεις στον Σταυρό . Βρες επιτέλους την τόλμη να Του μιλήσεις και εσύ! Βάλε αρχή τούτο το σουρούπωμα της Μεγάλης Πέμπτης! Κοίταξέ Τον λοιπόν και πες Του:

Είμαι όλοι εκείνοι για τους οποίους είπες το ου γαρ οίδασι Κύριε!

 Παράνομος προδότης  έγινα μέσα σε λίγες μέρες από του Ωσαννά κραυγαστής και μαθητής σου…

Εγώ ο αιχμάλωτος, απόλυσα  τον Βαρραβά και καταδίκασα εσένα τον Ελευθερωτή μου!

Απύλωτο το στόμα μου, σε φτύνει και σε βλαστημά  και Εσύ Κύριε δεν αποστρέφεις το πρόσωπό σου!

Σε ράπισα με τα χέρια και σε αντίκρισα φθονερά με τα μάτια που εσύ Εσταυρωμένε μου Φωτοδότη  έπλασες!

Σε πότισα χολή βγαλμένη από πηγάδι συντετριμμένο, εγώ ο αχάριστος  που χόρτασα με το θρέμμα σου το ουράνιο και γεύτηκα  από το αστείρευτο Ζωντανό  νερό σου.

Κέντησα την πλευρά σου με λόγχη εγώ ο αμνήμων φονευτής,  που την Ερυθρά διέσχισα με της ράβδου σου τον Σταυρό!

Τόσες ατιμίες, τόσα αγκάθια , τόσα φραγγέλια …εγώ βαστώ και Εσύ ακόμα υπομένεις…

 Δεν έγινα νέος όπως με ευλόγησες…Έμεινα παλιός, τυφλοπάνι φορώντας πάνω στης ψυχής μου τα όμματα…

Δεν είμαι Κύριε ο Άγιος Ληστής, μηδέ ο Πέτρος Σου!

Καμώνομαι μόνο,  κάθε Μεγάλη Πέμπτη μόλις  ακούω τα δώδεκα καρφιά στα άρθρα σου τα άχραντα!

Δοξάζω τη μακροθυμία Σου Κύριε για  όσο βαστά ο χτύπος τους…

Και έπειτα συνεχίζω να σεργιανώ στον λογικό σου Παράδεισο, τριήμερους αιώνες σπαταλώντας…  

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Εβδομάδα 2022

 

 

Των ψυχών το ευχαριστώ …

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα τους θυμάται όλους !

Κανέναν δεν ξεχνά από εκείνους που έφυγαν πρώτοι…

Όχι πως και τις υπόλοιπες μέρες σταματά να μνημονεύει !

Ιδίως κάθε σουρούπωμα στου θυμιάματος τα συναπαντήματα και στου καντηλιού το ιλαρό το δοξολόγημα .

Εκεί θα θυμηθεί στο μετά των Αγίων , όσες περισσότερες ψυχές μπορεί,  με πρώτες εκείνες των γονιών και των αδελφών της. Όσα από τα 12 αδέλφια της έχουν ήδη ταξιδέψει ! Έρχονται τούτων οι μορφές και στέκονται δίπλα της να της πουν το ευχαριστώ !

Ξέρει πλέον καλά,  πως και μόνο μια φευγαλέα έστω θύμησή τους και ένας αναστεναγμός,  πηγαίνει και τους συναντά  όλους στον τόπο  που βρίσκονται και προγεύονται πριν την κατάταξή τους την αιώνια, την αμετάκλητη .

Τον Πατέρα της τον ευλαβή τον Παναγιώτη που ξυπνούσε μέσα στο μεσόνυχτο με ό,τι καιρό κι αν είχε,  να πάει ως την Παναγία των Εισοδίων που ήταν επίτροπος  να μετανάψει το καντήλι της μήπως και σβήσει …

Πως τους θυμάται πάντα τα λόγια  του … Όλοι γύρω από ένα καντήλι και μια ακοίμητη προσευχή .

Η αλήθεια και η αρετή  έλεγε  πλέουν πάντοτε όπως το λάδι στο νερό !  Θα έρθει σίγουρα κάποτε  η ώρα,  έστω και αργά που και τα δυο θα βγούν στην επιφάνεια !

 Με αυτό το λαδάκι του Φιλευσπλάχνου και Πανοικτίρμονος Πατρός  γιάτρευαν κάθε πληγή σώματος και ψυχής αυτοί οι διδαχτοί Του.  

Και πήρε την ευχή τους η Μιχαήλα και συνέχισε με πίστη αδίσταχτη τον δρόμο τους !

Πάρε ευχή γονιού και στο βουνό ανέβα συνηθίζει να λέει !  

Σαν ξημερώνει Ψυχοσάββατο,  ψάχνει   χώματα εύφορα για να σπείρει πάνω τους δύο ιστορίες αληθινές,  της μνήμης της ψυχόφιλους  σπόρους,    να βλαστήσει προσευχή για λησμονημένες  ψυχούλες  που από εμάς περιμένουν .

-Ήμουνα νιόπαντρη , Ιούνιος με πολύ ζέστη θυμάμαι ! Μάιο τότε είχε η Λαμπρή !  Καθόμασταν ένα πρωί Παρασκευής παραμονή των ψυχών στην Πεντηκοστή ,  με την μάνα μου την Μαρία και την αδελφή μου την μεγάλη την Ποθητή  και ετοιμάζαμε τα  κόλλυβα και το  πρόσφορο…

-Πιάσε Μιχαήλα μου χωρίς άργητα  χαρτί  και το μολύβι , να γράψουμε τα ονόματα για τον παπά  να μνημονέψει,  μου είπε η μάνα  …

Φτιάξε απάνω-απάνω έναν Σταυρό και αρχίνα …Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου, Ιωάννου…

Βρε μάνα να σε ρωτήσω κάτι την διέκοψα … Που θα γνωρίζουν οι πεθαμένοι ποιόν Ιωάννη μνημολογάει ο παπάς μας; Μήπως να  βάζουμε δίπλα και το παρανόμι του να καταλαβαίνουν;

-Ξέρει παιδί μου ο Θεός!  της αποκρίθηκε εκείνη με ήρεμη φωνή …Μην αμαρτάς !

Κατέβασε το κεφάλι και δεν   γύρεψε πιο πειστική απάντηση η Μιχαήλα …

Το ίδιο βράδυ όμως έστειλε κι ο Ουρανός το μήνυμά του, σαν είδε ένα τόσο ζωντανό όνειρο  που δεν ξεθώριασε ποτέ,  παρ όλο που έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε ! Βρισκόταν στο νησί της την Ηρακλειά, την Ηρακλείτσα της την λατρεμένη ,  στον Άγιο Αθανάσιο εκεί που είχανε τα χωράφια τους …Το ένα ήτανε γεμάτο από φίδες και σκηνάρια . Στην πλαγιά από πάνω ανάμεσα στα πολλά δέντρα ξεπρόβαλλαν πολλοί στρατιώτες με τις στολές τους. Στρατιώτες του Χριστού μας Σε ένα σπηλιαράκι  ξέβγαινε φως πολύ από το στόμιο του. Στεκόταν εκεί ο αδελφός μου ο Γιάννης που είχε κοιμηθεί νέος , 33 χρονώ ! Με κοίταξε και μου είπε : Σε ευχαριστώ για το ψωμί που μου έστειλες …Μου είπε ο πεθερός σου ότι και εκείνος περιμένει να του στείλεις ..Τον ξέχασες !  Κι όντως δεν τον είχε γράψει τότε σε εκείνο το ψυχοχάρτι ! Το διηγήθηκε στην μάνα της ζητώντας της με δάκρυα συγγνώμη για το ολιγόπιστό της …Και εκείνη  παρηγόρησε την τόσο ευαίσθητη ψυχή της,  εξιστορώντας κάτι που συντάραξε την κόρη της  ακόμα περισσότερο …

-Παιδί μου δεν πάνε πολλά χρόνια που η κυρά Ευδοκία από την Χώρα είχε πάει στο κοιμητήρι με την θυγατέρα της την Άννα,  να κάνουν έπειτα από χρόνια που είχαν περάσει την ανακομιδή της μάνας της μακαρίτισσας ! Στεκόταν λοιπόν δίπλα στον τάφο της γιαγιάς της  συνονόματης  η μικρή και παρακολουθούσε την κυρά Ευδοκία μόλις τέλεψε ο παπάς το τρισάγιο,   πως έβγαζε με προσοχή τα κόκκαλα της μανούλας της και με σεβασμό ένα- ένα τα ξέπελενε πρώτα με νερό να φύγει το χώμα και ύστερα με κρασί μαύρο,  προτού τα ακουμπήσει πάνω στο λευκό σεντόνι  . Για μια στιγμή σαν έγειρε το βλέμμα της στην μικρή της θυγατέρα της λέει : Άννα μου φύγε από εκεί που πατάς παιδί μου ! Είναι μνήμα ! Είναι τόσο παλιό που δεν φαίνεται με τα χόρτα και τα λουλούδια,  αλλά αχνοθυμάμαι από πολύ μικρή  που ήμουν,  πως είχε Σταυρό εκεί  …Τώρα ξεχάστηκε φαίνεται αυτός που είναι μέσα,  αλλά είναι αμαρτία για την ψυχούλα …μακάρι να ξέραμε ποιος είναι να τον μνημονεύουμε κιόλας …-Συγνώμη μαμά , μίλησε η μικρή και απομακρύνθηκε από κεί που πατούσε και είπε  …Όποιος και να ναι όμως , ο Θεός να τον συγχωρέσει!  Το ίδιο βράδυ παιδί μου είδε το Αννιώ στον ύπνο της μια γυναίκα …Σε ευχαριστώ παιδί μου ! Σ ευχαριστώ ! Περίμενα τόσα χρόνια να βρεθεί άνθρωπος να συγχωρέσει και για την δική μου ψυχή ! Πόσο αναπαύτηκα παιδί μου  ! Σ ευχαριστώ !

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα θυμάται και εκείνη την ορφανή ψυχούλα στο ξεχασμένο μνημούρι ! 

Λίγα σπυριά σιτάρι , ένα πρόσφορο και ένα Θεός σχωρέστον …Αυτά περιμένουν οι ψυχές ! Θα ρθει η ώρα που κι εμείς μόνο αυτά θα λαχταράμε και τίποτε άλλο …Διαβατάρικα πουλιά είμαστε λέει συνέχεια των μικρών κυκλάδων αυτή η διαλεχτή ύπαρξη ! Έρχονται και φεύγουν, ας το σκεφτούμε …μόνο ψυχές να συγχωρούμε κάποτε και εμείς ανάπαυση να βρούμε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και το βιβλίο :"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"(εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

Ευχαριστούμε από καρδιάς την συνοδοιπόρο μας και Λαϊκή ποιήτρια κυρά Μιχαήλα Μελανίτου για τις αγιασμένες της αληθινές θύμησες !

Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας!(Στον τάφο του Δ. Παναγόπουλου)

Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που για πρώτη μου φορά γνωρίστηκα με τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο. Σχεδόν δεν είχα πάει ακόμα σχολείο .

Καλοκαίρι ήταν και είχαμε κατέβει στο χωριό στην Μάνη.

Μια νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένος !

Γύρεψα την αγκαλιά της μάνας μου . Στο διπλανό δωμάτιο βρισκόταν ο μακαρίτης ο αδελφός του πατέρα μου !

Της προσευχής και της θείας μεταλαβιάς χαρμολυπημένος οδοιπόρος , ο μακαρίτης ο θείος μου ο Παναγιώτης.

Εμένα τότε με ξύπνησε μια φωνή που μιλούσε έντονα, σχεδόν κραύγαζε! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει μες την νύχτα: Βρε Πότη , χαμήλωσέ το, ξύπνησαν τα παιδιά ! και έπειτα …Μην φοβάσαι Νώντα μου ο θείος σου ακούει κήρυγμα …ακούει Παναγόπουλο ! Μεσονυχτικού η ώρα και ο θείος ( που πήγαινε πολύ συχνά και στα εν Αθήναις κηρύγματα του μακαριστού) , είχε βάλει μια από τις περίφημες κασέτες ( κάπου 600 και πλέον) με ομιλία του κυρ Δημήτρη.

Για πολλούς κατοπινούς καιρούς δεν ξανάκουσα για εκείνον .

Ξέχασα την τρομάρα μου , ξεχάστηκε ο …νυχτερινός Παναγόπουλος , ξεχάστηκαν οι κασέτες του, όπως και πολλά ακόμα ψυχοβλαβώς για τον γράφοντα… Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε «αισίως» κάποτε στην λεγόμενη ψηφιακή εποχή , που έχει και κάποια καλά …Ένα από αυτά : Χώρεσαν οι 600 τόσες κασέτες του Παναγόπουλου σε έναν και μόνο ψηφιακό δίσκο ! Και αυτός μπήκε σε ένα πανεράκι ταπεινό με μια ταμπέλα από πάνω του που έγραφε : Πάρτε ευλογία , δωρεάν ! Πάνε πολλά χρόνια πλέον από τότε !

Μονή του Φιλοθέου στο Άγιο Όρος ! Εμείς πρώτη μας φορά εκεί προσκυνητές ! Πήραμε στα χέρια μας το αρχείο. Πάνω του σημειωμένο : Ομιλίες μακαριστού Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου .

Κάτι μου θύμισε ! Εκείνο το μεσονυχτικό στην Μάνη ….

Ποιός να μου το λεγε ( δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε !) πως θα ακολουθούσα και εγώ «μανιωδώς» εκείνη την παράξενη , την… αλλόκοτη συνήθεια του θειού μου ! Να ακούω Παναγόπουλο μες στην νύχτα ! Και να τρομάζω ακόμα ! Τώρα απ τις συνταρακτικές για την ψυχή μου αποκαλύψεις , απ την ζέουσα πίστη , απ τους πύρινους λόγους και απ την έντονη φωνή του, που πάσχιζε να θέσει νου και να μεταδώσει Φως Χριστού ! (απόσπασμα από κείμενό μας με τίτλο : Δεν Ορθοδοξούν όσοι αγαπολογούν. 2020)

Εκείνους που σε ευεργετούν πνευματικά πάντοτε έχει χρέος η ψυχή να τους θυμάται .

Δοξάζει η ψυχή μου τον παντευεργέτη και πανευμήχανο Άγιο Θεό μας που έστειλε στον δρόμο μου τον Ιεροκήρυκα του Παραδείσου ! Χρόνια έχουν κυλήσει πια από τότε που σαγηνεύτηκα από τον Θείο λόγο του ! Μέρα νύχτα , ευκαίρως ακαίρως με ένα ακουστικό στο αυτί και την φωνή του Ιεροκήρυκα να με συγκλονίζει! Υποβολέας αχώριστος στα κηρύγματά του ο Χριστός μας ! Τίποτε δικό του ! Δεν κράτησε ούτε ένα ευχαριστώ από τα αμέτρητα που καθημερινά προσπαθούσαν να του αντιδωρίσουν οι μυριαρίθμητες ψυχές, που άλλαξαν τον νου και τη ζωή τους από το πρώτο κιόλας ομίλημά του. Τα επέστρεφε όλα , ή μάλλον τα έστρεφε στον Χριστό ! Διηγείται ο ίδιος :

-Κύριε Παναγόπουλε σας ευχαριστώ ! Σας χρωστάω τόσα …μου είπε μια γυναίκα που με συνάντησε την ώρα που ερχόμουν για την ομιλία …Μου αλλάξατε την ζωή !Μου κόπηκε η χολή αδελφοί μου ! Μου κόπηκε η χολή ! Δεν μου λέτε …της είπα …Αν ξεδιψάσετε και δροσιστείτε, την βρύση θα πάτε να ευχαριστήσετε ή τον Μαραθώνα ;;; Την βρύση ή το Νερό;

Πόσα τέτοια περιστατικά , πόσες αναφορές, από τον ίδιο στα κηρύγματά του, για το βίωμά του , για την καθημερινότητά του, την αταλάντευτα προσαρμοσμένη σε έναν μόνο σκοπό : Την ευαρέστηση του Κυρίου ! Έγινα και εγώ λοιπόν με τον καιρό , όπως αμέτρητοι άλλοι απανταχού της γης , οικείοι του ! Οικογένεια του Παναγόπουλου , που έγινε όργανο εκλεκτό Εκείνου που γεφύρωσε το μεσότοιχον του φραγμού ! (Ἐφ. β΄ 14)

Ήμουν βέβαιος πως θα με επέπληττε με τον γνώριμο και ανυπόκριτο τρόπο του ( που πόση αγάπη έκρυβε όμως) όταν στα 100 χρόνια από την γέννησή του έγραψα ένα ποίημα που έμοιαζε με απολυτίκι…

Εκ της γης του Αιγίου ιεροκήρυξ ανεβλάστησας, του Ευαγγελίου ο λύχνος και Χριστού δούλος έμπιστος . Αλίευσας ψυχάς εκ του βυθού, του σκότους και ανύψωσας αυτάς , εις λειμώνα Παραδείσου, διαπρυσίοις λόγοις και παραδείγμασι εκ του άμβωνος . Δόξα Τω ενισχύσαντι ημάς , Δόξα Τω μακροθυμήσαντι, Δόξα Τω ενεργούντι δια σου σωτήριον διαφώτισιν .

Και έκανα ένα τάμα εκείνη την ημέρα . Να με αξιώσει ο Θεός να το διαβάσω στο μνήμα του . Και ο μακρόθυμος Κύριος έστειλε μέσα από διαλεχτή ψυχή που βαδίζει σταθερά στα χνάρια του κυρ Δημήτρη, πληροφορία για το που βρίσκεται το ταπεινό του μνημούρι !

Σάββατο πρωί , Σάββατο των ψυχών , Σάββατο μέσα στο Τριώδιο των ρόδων , στο τρισευλογημένο Πεντηκοστάρι , ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με τον πεφιλημένο αδελφό και συνοδοιπόρο Ηρακλή για τον πευκόφυτο προορισμό μας . Προσκύνημα στον τάφο του Παναγόπουλου .

Το κοιμητήρι με τον πανέμορφο Ναϊσκο της Αγίας Αικατερίνης στην είσοδο ! Και έπειτα εκατοντάδες μνήματα ! Κάπου ανάμεσα και του κυρ Δημήτρη ! Ξεκινήσαμε να τον ψάχνουμε και να περιδιαβαίνουμε τα μονοπάτια ανάμεσα σε όσους γνωρίζουν πλέον τον ορατό και αόρατο κόσμο , σε όσους κατέχουν απόλυτα την γνώση του πόσο αξίζει ένα λεπτό πάνω σ αυτήν τη γη …
Ο Ηρακλής με έναν αλλιώτικο ενθουσιασμό με φώναξε να τον πλησιάσω…Εδώ είναι, το βρήκαμε !Δεν θα μπορούσε να έχει ο κυρ Δημήτρης αλλιώτικο τάφο είπε …

Ένα ταπεινό μνήμα που αγκαλιάζει τα ανακομισμένα λείψανά του ! Όλα γραμμένα απο του Ουρανού το λεξιλόγιο, εκείνο που έχει αντικαταστήσει θριαμβευτικά και διαπαντός την λέξη θάνατος με την λέξη ύπνος…

Δημήτριος Α. Παναγόπουλος . Εκοιμήθη 13-2-1982. Ένα μάρμαρο στην βάση με γραμμένο το : Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών ! Μια φωτογραφία του σε στάση προσευχής! Ένα μικρό εικόνισμα του λατρεμένου του Αγίου Νεκταρίου δίπλα! Το καντηλάκι του με αγνό λυχναράκι, φιτίλι νερομβαβακιάς . Θυμίαμα Αγιορείτικο και ένα κομποσκοινάκι τριμμένο από ψυχή που αγάπησε Το Φως ! Όλα γαλήνια και ατάραχα ! Όλα του Θεού ! Πεταλούδες, της μεταμόρφωσης θυμίσματα, ψυχάρια απειρόκακα, πετούν αδιάκοπα από Σταυρό σε Σταυρό ! Κελαηδιστές του Ουρανού ψέλνουν ευλογητάρια χωρίς σταματημό και υμνολογούν απερίγραπτα Τον και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν Έχοντα...»

Χριστέ μου, αν τέτοια ομορφιά δεν βαστά η καρδιά να αντέξει, πως είναι ο Παράδεισός Σου ;

Ψάλαμε από την επιμνημόσυνη δέηση ! Κάποιες φράσεις εδώ που πατάμε τονίζονται ανεπαισθήτως…

Μακαρία ζωή , η κατάπαυση του Κυρίου και η ανάπαυση τον Αγίων, η λύτρωση εκ των οδυνών !

Σαν να ακούμε την φωνή του κυρ Δημήτρη να ξεκινά εδώ να μας νουθετεί εν Χριστώ Αναστάντι :

…Η μεγαλύτερη Φιλοσοφία, η μεγαλύτερη Θεολογία βρίσκεται εις την Νεκρώσιμον Ακολουθίαν, την οποία θα έπρεπε να ξέρει ο καθένας μας απ’ έξω και να μην περιμένει να του την ψάλλουν, αλλά να την ψάλλει αυτός καθημερινά. Θα μπορούσε μ’ αυτήν την ακολουθία να κατανύγεται τόσο και να έρχεται τόσο στον εαυτό του, που να μην φοβάται τον θάνατο.

Μια ώρα έχει ήδη περάσει ! Ο ήλιος μεσουρανεί ! Το τάμα πραγματοποιήθηκε ! Σε έναν διπλανό τάφο βρίσκουμε σκιά και καθόμαστε σιωπηλοί ! Μετά από λίγο τον αποχαιρετάμε προσευχόμενοι να μεσιτεύσει την παράταση στο έλεος …Ψέλνουμε το Χριστός Ανέστη ! Ευλογητός ο Θεός ημών !

Αργά –αργά σέρνουμε τα βήματά μας προς την έξοδο . Μια τελευταία ματιά στο κοιμητήρι το ευλογημένο . Ο άμωμος εδώ δεν παύει ποτέ ! Κάποιοι στίχοι του πόσο πρέπει να μας ελέγχουν …Σε εκείνα τα 600 τόσα κηρύγματα μια σειρά δεκαπέντε ωριαίων ομιλημάτων για την νεκρώσιμο ακολουθία …Κι άλλο τάμα θυμόμαστε …Κάποτε να μεταφέρουμε εκείνα τα άξεχαστα λόγια του Παναγόπουλου στην εκπομπή.

«Επεπόθησεν η ψυχή μου του επιθυμήσαι τα κρίματά σου εν παντί καιρώ» Αχ κυρ Δημήτρη, πάντοτε με όλην την δύναμη της ψυχής σου θα κηρύττεις την επιστροφή , την διαρκή μετάνοια , το ότι ο Θεός έχει δυο ποδάρια …Την αγάπη μα και την δικαιοσύνη !
Επεπόθησεν η ψυχή μου…Πάλι μας μιλάς , στις μέρες μας πιο επίκαιρος από ποτέ!

….Θα μπορούσαμε να φωνάξουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας ΨΕΜΑΤΑ!!! Ουδέποτε επιποθήσαμε, ουδέποτε επιδιώξαμε και ουδέποτε ηθελήσαμε να κάνουμε έστω μίαν ημέρα Αγίαν. Όχι εν παντί καιρώ, αλλά ούτε μίαν ημέρα! Αυτός ο ψαλμός για πολλούς από εμάς είναι φωτιά!!!

Δεήσου στρατιώτη του Χριστού αγαπημένε !
Φωνή μετανοίας ασίγαστη έως το τέλος της Ιστορίας!
Ιεροκήρυκα του Παραδείσου εκλεκτέ από τον Αναστημένο Ναζαρηνό ! Πρέσβευε να μην καούμε στην γέενα του πυρός , εκεί που το ανέσπερο Φως του Χριστού, θα βιώνεται σαν πυρ και σκοτάδι αιώνιο !
Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας !

Νώντας Σκοπετέας

23-05-2021

Κυριακή του Παραλύτου 

 

Της ψυχής το σαράκι ...

Ήταν  τα χρόνια που το σαράκι  θέριζε …

Η φθίση που έλιωνε τα σώματα και έθλιβε τις ψυχές ! Οι άνθρωποι οι θεόφτωχοι μοιάζαν καταδικασμένοι αν τους συναντούσε το κακό. Ένας πυρετός , ένας βήχας , ένας ιδρώτας νυχτερινός και ο εφιάλτης ξεκινούσε…Στην θέα του αίματος  ξεπρόβαλλε και η απελπισία,  μα και η θυσιαστική αγάπη της μάνας του γονιού και  του αδελφού,  που παρέστεκαν στον φθισικό τους. Στα ελατόφυτα και πευκοσκέπαστα  βουνά  κατέφευγαν οι ορεινοί,  να βρουν ανακούφιση και καθάριες αναπνοές  . Έμεναν εκεί με τους δικούς τους, να τους φροντίζουν με την ελπίδα να αδειάσει ένα κρεβάτι στο φθισιατρείον , στο σανατόριο …Πόσο  αποκρουστική για κάποιους αυτή η λέξη στο άκουσμά της , έστω κι αν η ρίζα της φανερώνει γιατρειά και θεραπεία…

Για τους περισσότερους τότε,  γεννούσε λέξεις καταδικαστικές και μόνο… Χτικιό και βάσανο και θάνατο… Μα για τον παπά Στάμο,  τούτοι οι άνθρωποι ήταν αγιασμένοι !

 Στην όψη τους δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά τον αδελφό τον σταλμένο από τον  Υιό του ανθρώπου, εν τη δόξη αυτού… εν ημέρα Κρίσεως… ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με…οι ευλογημένοι του Πατρός μου…

Τέτοια ρήματα αιωνίου Ζωής  του έρχονταν στο νου,  κάθε φορά που επισκεπτόταν αυτόν τον καταραμένο για τους πολλούς τόπο…το σανατόριο ,μια φορά τουλάχιστον τον μήνα για να εξομολογήσει και να αναστήσει από της αμαρτίας την νέκρωση , για  να λειτουργήσει στον όμορφο Ναῒσκο του και έπειτα να περάσει απ τους θαλάμους,  να μεταδώσει τον Ζωντανό Θεό και να θεραπεύσει τραύματα ψυχής και σώματος.

Έτσι  έγινε κι εκείνο το Σάββατο, μέσα στο κατανυκτικό Τριώδιο,  παραμονές Κυριακής  της Κρίσεως το 193…Απολείτουργα ενημερώθηκε από την νοσοκόμα και μαζί της , κρατώντας τα άχραντα μυστήρια ξεκίνησε να επισκέπτεται τους αρρώστους,  που δεν βαστούσαν να σταθούν πριν στην ακολουθία. Εκείνοι, εξασθενημένοι και κάτωχροι, ανασηκώνονταν απ τα κρεβάτια τους  και υποδέχονταν με ανείπωτη ευλάβεια και δέος  Τον Χριστό ! Στο πρόσωπο του παπά Στάμου αντίκριζαν το Φως και την Ελπίδα ! Ζωή τους μετέδιδε αιώνια και οξυγόνο του Αθανάτου Βασιλέως !

  Πρόσμενε τον παπά  και ο Μανώλης,  ο νεαρός φθισικός από τα Τρίκαλα! Πως λυτρωνόταν  κάθε φορά με  τούτη την ουράνια επίσκεψη !Εικοσιεφτά χρονώ,  πεντάρφανος,  από οικογένεια που ξεκληρίστηκε από την φυματίωση ! Ο πατέρας σκοτωμένος στον πόλεμο ! Έμεινε ο νέος,  προστάτης  ως το τέλος,  με αυταπάρνηση  να φροντίζει την μάνα του πρώτα  και ύστερα τους δυο  μικρότερους  αδελφούς  του ! Τους έθαψε και έπειτα ξεκίνησαν να φανερώνονται και  τα πρώτα δικά του συμπτώματα …Άρχισε έπειτα  να ακούει  τους γύρω του απάνθρωπα να τον αποστρέφονται και  να τον λέν στα μυστικά φυματικό και χτικιάρη… Ο Θεός μερίμνησε κι η Παναγιά η Φανερωμένη η προστάτιδά του  και βρέθηκε στο σανατόριο ο Μανώλης ! Βρήκε φροντίδα και αγάπη εδώ ! Και τον παπά Στάμο που όλοι τον σέβονταν τόσο   και τον θαύμαζαν για την πίστη του την ατρόμητη.

 Εκείνο το πρωινό ο Μανώλης με λαχτάρα μετέλαβε από τα χέρια του . Μα δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα απ την μεταλαβιά   και τον Μανώλη τον κυρίευσε ένας πολύ  δυνατός βήχας ! Δεν μπόρεσε να κρατηθεί ο καψερός και ένα απόχρεμμα έχοντας πάνω του τον Θείο Μαργαρίτη,  έκανε τον Μανώλη να ουρλιάζει και να κλαίει  κοιτώντας το  ! Χωρίς να χάσει καιρό και με ατάραχες κινήσεις  ο παπά Στάμος σήκωσε το σεντόνι το έφερε στο στόμα του και κατέλυσε τον Χριστό ! Έπειτα και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχε μείνει το παραμικρό ίχνος πάνω στο σκέπασμα ζήτησε να του δοθεί το σεντόνι προκειμένου να κάψει το κομμάτι εκείνο του υφάσματος ! Σιωπή απλώθηκε  στο μικρό δωμάτιο ! Με δέος ο Μανώλης  και η κυρία Ιωάννα η νοσοκόμα παρακολουθούσαν τον παππούλη έντρομοι και τόσο ξαφνιασμένοι από το θέαμα τούτο το υπέρλογο …Επέστρεψε ο παπά Στάμος στην Θεία πρόθεση να καταλύσει τα περισσεύματα από το Άγιο Ποτήριο . Και έπειτα γύρισε και κάθισε στο προσκέφαλο του Μανώλη !

– Παπά μου ! Τι έκανα ο άθλιος ! Δεν ήμουν άξιος να μεταλάβω …Γι αυτό δεν τον κράτησα τον Χριστό ! Πολλά τα κρίματά μου φαίνεται ! Να με ξαναεξομολογήσεις !

–Παιδί  μου καλό , τον Χριστό τον έλαβες ! Ολόκληρο ! Μπορείς να το καταλάβεις ; Δεν είναι θέμα ποσότητας…Και μια απειροελάχιστη ρανίδα να δεχθείς …Όλον τον Χριστό έλαβες ! Ήθελε μόνο  ο πονηρός να σε πειράξει γιατί σε είδε τακτοποιημένο και χαρούμενο …

–Αλήθεια παπά μου ; Πόσο με ανακούφισες με αυτό που άκουσα ! Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα …και να με συμπαθάς… Δεν φοβάσαι …να τώρα που έρχεσαι συνέχεια εδώ  … καταλαβαίνεις… μήπως και κολλήσεις την αρρώστια …πριν …με την Θεία Κοινωνία…που…

-Αχ Μανώλη μου …μην και μολύνεται ο Χριστός ή μήπως μολύνει  ; Βλασφημία μεγάλη  παιδί μου και μόνο που το σκεφτόμαστε αυτό …Ξέρεις , έρχομαι εδώ τακτικά εδώ και πολλά χρόνια …Κάποτε ο Δεσπότης μας ο Άγιος, ίσως και  για να τον… δοκιμάσει,   έστειλε μαζί μου να λειτουργήσουμε  τον Διάκο του …Ήταν στην πανήγυρη της Εκκλησούλας  της Ζωοδόχου Πηγής ανήμερα. Χριστός Ανέστη έψελναν όλοι και κλαίγανε ! Την θυμάμαι καλά εκείνη την Αναστάσιμη Λειτουργία ! Μόλις τελείωσε,  όπως ορίζει η τάξη της Εκκλησίας μας , είπα στον Διάκο να καταλύσει ο,τι είχε μείνει μέσα στο  Άγιο Ποτήριο ! Εκείνος ξαφνιάστηκε και  έντρομος …αρνήθηκε …λέγοντάς μου :

-Πάτερ μου , αφήστε να το ρίξουμε στο χωνευτήρι …Δεν θα το πετάξουμε δα και  στα σκουπίδια… Σας παρακαλώ ..τόσοι άρρωστοι, φυματικοί ,κοινώνησαν ...

-Αμαρτία μεγάλη παιδί μου ! Μην φοβάσαι διάκο μου ! Εγώ χρόνια τώρα , τόσες φορές , αμέτρητες έχω έρθει εδώ να λειτουργήσω και πάντοτε καταλύω …Ποτέ δεν έπαθα τίποτα! Ούτε σε εκείνους που κοινωνάω στην ενορία μου ,ούτε στο σπίτι μου σε κανέναν δεν μετέδωσα τίποτα από εδώ… Μην σε κυριεύουν τέτοιοι λογισμοί του δαίμονα ! Φυλάει ο Χριστός μας ! Προστατεύει κι η Παναγιά μας !

 Αυτά του είπα …Μα εκείνος συνέχισε…

–Δεν μπορώ πάτερ μου  ! Είναι πάνω απ τις δυνάμεις μου !  Συγχωρέστε με !

 Και έτσι κατέλυσα εγώ παιδί μου Μανώλη εκείνη την μεγάλη μέρα  ! Πολύ πικράθηκα τότε ! Δεν είπα βέβαια τίποτα στον Δεσπότη μας  ποτέ! Προσευχήθηκα μόνο να δώσει ο Κύριος και να κατανοήσει ο Διάκος αυτό το μέγιστο θαύμα που δεν εξηγείται και δεν υπακούει στην λογική μας… Θα μου πεις τώρα  ..γιατί σου ανέφερα ειδικά τούτη την ιστορία απ τα παλιά …Πάνε δυο χρόνια   περίπου ..Ακόμα εσύ δεν είχες έρθει εδώ και δεν τον γνώρισες …Τώρα είναι στην Αθήνα στο Σωτηρία και πάει καλύτερα …Ένα πρωί που ήμουν πάλι εδώ και λειτουργούσα,  βγήκα από το ιερό  με τα άχραντα μυστήρια να μεταλάβω τους ανθρώπους …και τότε είδα…αχ Θεέ μου ! είδα  να πλησιάζει για να μεταλάβει  ο τότε διάκος…ο παπά Σωτήρης …ως ασθενής πλέον φυματικός! Μόλις είχε πρωτοέρθει εδώ!

Μιλήσαμε για ώρες μετά… Εκείνος με δάκρυα στα μάτια και εγώ επίσης , να δοξολογούμε τον Θεό   για τα μεγαλεία Του ! Μου έκανε εντύπωση η αλλοίωσή του και  που ποτέ δεν κατηγόρησε τον Κύριο ως τιμωρό.

- Αν δεν γινόμουν φθισικός παπά Στάμο έτσι θα συνέχιζα μου είπε…Χλιαρός και άπιστος χωρίς φόβο Θεού και την αγάπη μου για Εκείνον …Αν δεν αρρώσταινα δεν θα κατανοούσα ποτέ  την βλασφημία που ξεστόμισα εκείνη την Παρασκευή της Ζωοδόχου Μάνας… Τώρα πια γνωρίζω καλά πως ο μοναδικός μολυσμός που μπορεί να υπάρξει μέσα στην μητέρα Εκκλησία , είναι εκείνος της αμετανόητης αμαρτίας ! Να προσεύχεσαι για την ψυχή μου σε παρακαλώ !  

Νώντας Σκοπετέας .

Διήγημα βασισμένο σε αληθινές ιστορίες .

Ο παπά Στάμος ο Κονταξής, κοιμήθηκε οσιακά  94 χρονών ! Έζησε υγιής  για ακόμα  35 χρόνια,  μετά από εκείνη την υπέρλογη , για τους πολλούς και άλογη,  κατάλυση …

Μυριάδες τέτοιες ιστορίες για το Θεοποιητικό και Ζωοποιητικό αμόλυντο μυστήριο των μυστηρίων , την καρδιά της καρδιάς της πίστης μας , έχουν να διηγηθούν όσοι τις έζησαν και ακόμα τις βιώνουν…

Από έναν τέτοιον Άγιο Γέροντα , διαλεχτό υπουργό του Υψίστου ακούστηκαν όσα διασκευάσαμε σε αυτό το μικρό διήγημα ! Από τον Χρυσόστομο των ημερών μας των εσχάτων , τον μακαριστό  Άγιο Γέροντα π.Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Οι λόγοι του συνεχώς αποκαλύπτουν και κατηχούν .

                           Κάθε λέξη του γεμάτη από Φως Χριστού και ανυποχώρητη Ορθόδοξη πίστη !

                                                                                  Αφιερωμένο στην Ιερή τους μνήμη !  

 

 

Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Χριστός Ανέστη ψυχή μου!

 

Ποτέ ξανά ένα εθελόθυτο και απροστάτευτο θύμα δεν ήταν τόσο ισχυρό, δεν είχε την παντοδυναμία να αφθαρτοποιεί και να αθανατίζει. Κατέβηκε ως τον Άδη και τον εσκύλευσε! Τον ενέπαιξε! Τον πίκρανε, γεμίζοντάς μας αιώνια χαρά! Ω αυτό το Χριστός Ανέστη …Μήτρα πανίερη όλων των αρετών , όλων των αναγεννητικών δακρύων , της αιώνιας ελπίδας και της άληκτης χαράς! Ένα καινούργιο, μα άδειο μνημείο Ζωοδόχο και πανόλβιο, συντρίβει κάθε κανόνα λογικής και το φυσικώς νομοτελές! Ένας τάφος που φιλοξένησε και ξενοδόχησε  Το Αθάνατο! Ένας θάνατος , αείρροη πηγή αθανασίας! Γιατρικό ο θάνατος! Ελευθερωτής! Λυτρωτής! Τάφος Ζωαρχικός! Πηγή Ζωής ένα κενό μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα Τον Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω!Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν …τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού  η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν , δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών ! Χριστός Ανέστη !

Όλη η ζωή μας αυτό το μνήμα! Ό,τι αληθινό και ζωηφόρο υπήρξε μετά το κενό μνημείο, οφείλει σ αυτό την ύπαρξή του! Όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια, που δάκρυα δοξολογίας γεννούν, πηγάζουν από αυτό ! Όλες οι Αναστάσεις και οι συγγνώμες μας! Ό,τι μπορεί να οδηγήσει στην μετάνοια, στο Φως και στο να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο! Χωρίς αυτό το κενό, δεν θα υπήρχε το καινό παρά μόνο το μάταιο, που θα οδηγούσε σε ένα απάνθρωπο και φρικώδες τέρμα ! Θα ταν  κενό το κήρυγμα , ο λόγος και η πίστη μας , αν η ελπίδα μας δεν έρρεε αστείρευτα από αυτόν τον κενό βράχο! Κλειστός ο Παράδεισος! Δεν θα υπήρχε ούτε η διαπορθμεύουσα Αειπάρθενος Κόρη, ούτε το Άγιο συναξάρι με τους αγώνες και τα παλαίσματα τα ακατανόητα για την πεπερασμένη θνητή λογική μας!  Ούτε πνεύμα θυσίας, να διακονεί τον πλησίον και να λατρεύει υπεράνω όλων τον Θεό! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο, δεν θα ήταν Φιλάνθρωπος και πολυέλεος ο Κύριος! Θα στεκόμασταν μπροστά σε έναν Δημιουργό βασανιστή και τυραννικό!   Θα ήμασταν αξιοθρήνητοι  και ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων κατά τον Θείο Παύλο. Κενός ο τάφος , γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή!  Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα θρηνούσαμε για το μηδέν μας …την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε …

Όσοι αξιώθηκαν να ακουμπήσουν χείλη και καρδιές πάνω στον πανόλβιο Τάφο, όσοι οσφράνθηκαν την άρρητη ευωδία του Ζωηφόρου μνήματος , δεν σταματούν με όλην την θέρμη της ψυχής τους, να βροντοφωνάζουν το Χριστός Ανέστη! Δύσπιστοι μέχρι πρότινος ! Διαπρύσιοι κήρυκες της Αναστάσεως πλέον, ως την τελευταία τους επί γης πνοή! Ψηλάφησαν την ακήρατη πλευρά Του Δεσπότη! Εισήλθαν εντός του μνημείου και ως άλλοι Πέτρος και Ιωάννης, αντίκρισαν τα αδιάσειστα …Φυλαχτάρι εγκολπώθηκαν από τότε τα εντάφια σπάργανα, να μυροβλύζει το στήθος τους  και η αναπνοή τους, Χριστό Αναστημένο εκ του Τάφου!  

Ο Ζωοδότης,  Η Ζωή, Η  Αυτοζωή , δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , πόσο εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την ενταφιάζουμε …Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος ..

Νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην καθεύδεις ! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά  όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε ! Νεκρή ην και ανέζησε ! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου! Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ του θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής!

Χριστός Ανέστη ψυχή μου !

Νώντας Σκοπετέας

Πάσχα 2021