main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

10 Μαΐ 2011

Ένα όνομα Χαραγμένο στο μέρος της καρδιάς...

Πολλές φορές ο νους μας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, όπως και στις ιδιωτικές μας προσευχές, και άλλες φορές ακόμα, και στη μελέτη της Αγίας Γραφής ή άλλων ιερών βιβλίων, το μυαλό μας φεύγει και ταξιδεύει πότε εδώ και πότε εκεί. Άλλοτε είναι ένας απλός μετεωρισμός, και ο νους ωσάν αλήτης τρέχει στα σοκάκια τα διάφορα, και άλλοτε αμαρτωλός διότι κατακρίνει ή διότι δέχεται πονηρές, αισχρές και διεστραμμένες προσβολές και φαντασιώσεις. Η προσευχή μας είτε λέγεται προφορικά, είτε λέγεται από μέσα μας με το νου, και καμιά φορά με όλη μας την καρδιά αλλά εσωτερικά, πρέπει να είναι καθαρή. Αν δεν ακούμε αυτά που λέμε εμείς, αν δεν έχουμε την συναίσθηση της προσευχής, και λέγεται αυτή μόνον μηχανικά, έτσι για να λέγεται, πως έχουμε την απαίτηση αυτήν την προσευχή να την ακούσει ο Θεός; Προσευχή χαριτωμένη είναι να μην φεύγει καθόλου ο νους, από τον ζώντα παρόντα Θεόν, έχοντας πλήρη τη συναίσθηση την ψυχοσωματική και της παρουσίας Του, και της αγάπης Του και της προστασίας Του. Αυτό δε το επιτυγχάνει, το κατορθώνει ύστερα από πολύ κόπο, και πειρασμούς πολλούς η ευχή, η νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Σ’ αυτό μας ευκολύνει η μνήμη του θανάτου, της αδεκάστου κρίσεως του Θεού, κατά την Δευτέραν αυτού Παρουσίαν, και της Κολάσεως ακόμα, όπως μας τα περιγράφουν τα ιερά Ευαγγέλια, και μάλιστα η σημερινή παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, όπου ο πλούσιος ευρίσκετο εις τον Άδην, δηλαδή εις την Κόλασην, για να ομολογεί ότι «οδυνώμαι εν τη φλογή ταύτη». Η καθημερινή μελέτη του Λόγου του Θεού, των βίων των Αγίων και των Συναξαριστών, όπως και των διαφόρων Γεροντικών, αυξάνουν τον ζήλον μας για καθαρή προσευχή, ζωντανή προσευχή, θερμαίνουν την καρδιά μας, και εγγράφουν σ’ αυτήν, χαράσσουν σ’ αυτήν, το Πανάγιον όνομα του Ιησού Χριστού. Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν στο Άγιον Όρος μαζί με κάποιους λαϊκούς προσκυνητάς. Κάποιος γέροντας στο προαύλιο μας σκήτεως, απευθυνόμενος σε κάποιον από μας λαϊκόν, του λέγει: «Γιώργο, τι είναι αυτό που έχεις μέσα στο στήθος σου;» «Ποιο», ρωτάει αυτός έκπληκτος, «τι, φοράω μπουφάν, πουκάμισο, αυτό το Σταυρό μήπως;» «Όχι, όχι, αυτό που βλέπω είναι φως, βλέπω στην καρδιά σου πολύ φως» «Μα άγιε γέροντα συγχωρέστε με αλλά εγώ δε βλέπω τίποτα», απάντησε ο Γιώργος. «Εμ, πώς να το δεις, αφού τα μάτια της ψυχής σου είναι τυφλά και νους σου σκοτεινός; Και όμως έχεις φως, και μάλιστα μέσα σ’ αυτό, βλέπω χαραγμένο με χρυσά γράμματα ένα όνομα», -ένα όνομα. «Ποιο όνομα;», ρώτησε εκείνος σαστισμένος ο Γιωργάκης, «Βλέπω το όνομα του πνευματικού σου πατρός. Αυτό σημαίνει ότι τον αγαπάς και τον σέβεσαι πολύ. Και με αυτήν την πίστη, αν τυχόν γίνεις μοναχός, θα προκόψεις πολύ πνευματικά.» Όλοι μας παραμείναμε άφωνοι και βουβοί από την κατάπληξη και τον θαυμασμό. Αλλά συνέχισε εκείνος ο γέροντας. «Α, τι βλέπω ακόμα; Πίσω απ’ αυτό το όνομα βλέπω και ένα άλλο, βαθύτερα χαραγμένο, και φωτεινότερο μυρίων μεσημεριάτικων ηλίων λαμπρότερον», -μυρίων ηλίων λαμπρότερον! «Και ποιο είναι αυτό»; Πετάχτηκα εγώ τότε και ρώτησα. «Είναι το όνομα Ιησούς», - Ιησούς! «Όσο θα σέβεσαι, θα αγαπάς,» συνέχισε ο γέροντας, «και θα υπακούς τον γέροντά σου, «ως εις Θεόν, τόσο και περισσότερον θα προκόπτεις στην αρετή και θα χαριτώνεσαι από το Πανάγιον Πνεύμα. Για να σου αποκαλυφθεί όμως αυτό το φως, θα χρειαστούν ματωμένες προσπάθειες, για την πιστή τήρηση πρώτα των αγίων εντολών του Θεού, γιατί τις εντολές δεν τις τηρούμε. Θα χρειαστεί άκρα υπομονή και ταπείνωση σε όλους τους πειρασμούς της ζωής, νηστεία, αγρυπνία, εγκράτεια και καθαρή έμπονη προσευχή». Αυτά είπε ο εκείνος ο γέροντας στο Γιώργο. Τα ίδια περίπου περιγράφει και ο μακάριος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, όπως τα έχω ακούσει απ’ το στόμα του τονίζοντας ότι το πρώτο φως, είναι το φως της χάριτος του Αγίου Βαπτίσματος. Ούτε και αυτό το βλέπουμε. Βλέπουμε μόνον την εξωτερική του ενέργεια. Αν έχουμε και λίγο τα μάτια καθαρά, θα το δούμε στο νεοβαπτιζόμενο βρέφος, και ειδικότερα θα το δούμε όταν βαπτίζουμε έναν μεγάλον άνθρωπον. Αυτό το φως. Θα δούμε την ενέργεια του φωτός. Το δεύτερο φως είναι το φως του μοναχικού αγγελικού σχήματος, κατά τον γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη επαναλαμβάνω, το τρίτον είναι του πνευματικού πατρός και γέροντος, και το τέταρτον είναι το φως της θείας τελειώσεως, το άκτιστον φως του Σωτήρος Χριστού. Ας έλθομε όμως σε μας τους αμαρτωλούς, τους αγωνιζομένους εν τω κόσμω χριστιανούς, λαϊκούς και κληρικούς. Υπάρχει και για μας φως, φως σωτηρίας. Όπως φάνηκε στην περίπτωση ενός ταπεινού προσκυνητού στο Άγιον Όρος, με το όνομα Γεώργιος. Με τη συμμετοχή μας λοιπόν στα Πανάγια Μυστήρια, την ακριβή τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών, και την υπακοή μας, πρώτα στη φωνή της Εκκλησίας, δεύτερον στη φωνή του σεβαστού μας πνευματικού πατρός, και τρίτον στη φωνή της συνειδήσεώς μας, να είτε βέβαιοι ότι θα πετύχομε εν Χριστώ Ιησού, την μεταμόρφωσή μας. Και όχι μόνον αυτή αλλά και την θέωσή μας. Όταν μεταμορφώθηκε ο Κύριος στο όρος Θαβώρ, μας είπε ότι «έτσι και σεις, ενωμένοι μαζί μ’ εμένα, θα μεταμορφωθείτε, θα αλλοιωθείτε, θα αναγεννηθείτε, θα θεωθείτε». Θα δούμε τα χάλια μας, και τα βλέπουμε τα χάλια μας. Αλλά αν τηρήσουμε όλα όσα είπαμε, θα δούμε και πρόσωπο Θεού. Όχι σαν τούβλα, όπως είμεθα τώρα, «ων πρώτος ειμί εγώ», αλλά σαν πρόσωπα, σαν υπάρξεις, σαν εικόνες Θεού. Σαν πλάσματά Του, σαν παιδιά Του, σαν κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Αυτό το κατόρθωσε και ο νέος άγιος της Ορθοδόξου Ρωσικής εκκλησίας, Άγιος Λουκάς και ιατρός. Η αγάπη του για τον Χριστό και την Εκκλησία έγινε χρυσή ουράνια μελάνη, για να γραφτεί στην καρδιά του το όνομα του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και ευρέθη στην ανακομιδή των λειψάνων του, τελείως άθικτη, σκορπίζοντας υπερουράνιες ευωδίες στους χιλιάδες πιστούς που παρέστησαν στην εκταφή του. Σύσσωμος λαός και διοικούσα εκκλησία τον ανεκήρυξε άγιο. Λοιπόν ποια είναι η δική μας προσευχή, έναντι αυτής, την οποία ζητά από μας ο Πανάγιος Θεός; Γι’ αυτό και με το στόμα του Αποστόλου Παύλου, ζητά απ’ όλους μας «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Και αν αδιαλείπτως προσεύχεσθε, και το φως του Θεού θα δείτε, και πρόσωπον Θεού θα δείτε στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, και τα ουράνια μακάρια ανεκλάλητα αγαθά θα απολαύσετε. Αυτά μας λέγει ο Κύριος. Αν προσέχουμε λιγάκι στη ζωή μας, που δεν προσέχουμε, αν προσέχουμε την γλώσσα μας, που δεν την προσέχουμε γιατί διαρκώς κατακρίνει, τις αισθήσεις μας και το νου, αν προσέχουμε στην εφαρμογή των Ευαγγελικών εντολών και των συμβουλών που δίνει ο πνευματικός, - δεν δίνει διαταγές, συμβουλές δίνει ο πνευματικός -, αν με φόβο Θεού προσερχόμεθα στην Θεία Μετάληψη, στην Θεία Κοινωνία, και με αληθινή μετάνοια στην Ιερά Εξομοόγηση, αν υπομένουμε καρτερικά τις αδικίες της ζωής, τους πειρασμούς της και την αχαριστία των συνανθρώπων μας, τότε θα ’χουμε ανάπαυση και ειρήνη στην καρδιά, και φωτοπλημμύρα Θείας Χάριτος σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Η στιγμή τότε του θανάτου, δεν θα μας τρομάζει, δεν θα είναι οδυνηρή. Η παρουσία των δαιμονικών τεράτων δεν θα μας κλονίζει την πίστη, αφού θα μας στηρίζει η παρουσία των φωτοφόρων αγγέλων του Θεού, και ειδικότερα του αγγέλου φύλακος της ψυχής μας. Η συνείδησή μας, δεν θα μας ελέγχει, γιατί το ποινικό μας μητρώο θα ’ναι πεντακάθαρο σαν το γαλάζιο ουρανό, δυνάμει της δικής μας καθαράς εν μετανοία εξομολογήσεως. Οι αισθήσεις μας θα απολαμβάνουν το φως του Θεού, την αίγλη της Αγίας Τριάδος, η δε ψυχή μας θα απολαμβάνει την απρόσιτη θέα της Τριαδικής Θεότητος. Ώ χριστιανοί μου και αδελφοί μου, είθε και στις καρδιές όλων μας να γραφτεί το όνομα του Σωτήρος Ιησού Χριστού, του και Θεού ημών. Αν γραφτεί από τώρα, -και μπορούμε αυτό να το πετύχουμε, όπως μας διαβεβαιώνουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και σε μια ώρα, και σε μια μέρα, και μέσα σε μια νύχτα,- τότε πήραμε και το εισιτήριο για τον Παράδεισο. Το διαβατήριο είναι σφραγισμένο με το όνομά Του. Γι’ αυτό λοιπόν, πάρε και συ την πέννα της υπομονής, και βούτηξέ την στη μελάνη των πειρασμών και γράψε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Τις προϋποθέσεις τις έχουμε, και τον αγώνα μας τον αρχίσαμε – η παρουσία σας εδώ, μέσα σ’ αυτόν τον Ναόν, αλλά και σε κάθε Ναόν-, το δείχνει και τα αποδείχνει. Ιδού μας ανοίχθηκε λοιπόν ένα παράθυρο στον ουρανό γεμάτο φως, φως κατά πρώτον λόγον του Αγίου Βαπτίσματος, φως του Αγίου Ποτηρίου τώρα που θα εξέλθει, για να φωνάξει ο ιερεύς «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», το φως της μετανοίας, το φως του Ευαγγελίου, το φως της αδιαλείπτου προσευχής, το φως Ιησούς Χριστός, το αείδιον παναείδιον εράσμιον άκτιστον Τριαδικόν φως του Θεού, το φως της Βασιλείας των Ουρανών, το φως της σωτηρίας μας...
Απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα π.Στεφάνου Αναγνωστοπούλου πηγή :http://agia-varvara.blogspot.com/

5 Μαΐ 2011

Η υπερευλογημένη και Εκείνος ον ο Ιησούς ηγάπα ....


Όταν ανέβηκε η Θεομήτωρ στο όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, έγειραν τα δέντρα και την προσκύνησαν. Κατά την γενική αγιορείτικη παράδοση, η Κυρία Θεοτόκος με τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, ταξίδευε με πλοίο από την Παλαιστίνη στην Κύπρο, για να επισκεφτεί τον Άγιο Λάζαρο (τον αναστημένο εκ νεκρών). Λόγω όμως μεγάλης τρικυμίας και με υπερφυσικό τρόπο, το πλοίο βρέθηκε στον Άθω και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Κλήμεντος στη Μονή Ιβήρων.
Εκεί οι κάτοικοι του Άθω, οδηγούμενοι από τη θεία Πρόνοια, έσπευσαν να υποδεχθούν την μητέρα του Κυρίου μας Παναγία και αφού άκουσαν τη διδασκαλία της δέχθηκαν το Χριστιανισμό. Λέγεται επίσης από την παράδοση, ότι όταν πλησίαζε το πλοίο της Παναγίας το Άγιο Όρος, καταστράφηκε το μεγάλο άγαλμα του Διός που βρισκόταν στην κορυφή του Όρους και τα υπόλοιπα είδωλα συνετρίβησαν. Η κορυφή του Άθω και όλα τα δέντρα και τα σπίτια έκλιναν και προσκύνησαν προς το μέρος του λιμανιού του Κλήμεντος όπου έμπαινε το καράβι της Παναγίας.
Την άφιξη της Θεοτόκου στο Όρος αναφέρουν οι κώδικες Λ' 66 και Ι' 31 της Λαυριώτικης βιβλιοθήκης.
10.jpg
Όταν οι απόστολοι έβαλαν κλήρο τις περιοχές στις οποίες θα κηρύξουν, ζήτησε και η Παναγία να πάρει κλήρο για να κηρύξει το ευαγγέλιο. Ο κλήρος έδειχνε την περιοχή Ιβηρίαν. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ όμως παρουσιάστηκε και είπε στην Παρθένο ότι η πραγματική περιοχή στην οποία θα βρεθεί θα είναι η Μακεδονία και το Όρος Άθως. Όταν μπήκε το καράβι στο λιμάνι και έγινε μεγάλη αναταραχή στο Όρος, τότε οι κάτοικοι ήρθαν και ρωτού
σαν τον Ιωάννη, πως έγιναν όλα αυτά και από ποιά δύναμη. Και αυτός τους εξήγησε και τους κύρηξε τον λόγο του Θεού μιλώντας τους στα Ελληνικά, ενώ ήταν Εβραίος.
Η Παναγία ευχαριστημένη από την ομορφιά του Όρους και τον κλήρον που της δόθηκε, προσευχήθηκε στον Χριστό λέγοντας:
"Υιε μου και Θεέ μου, ευλόγησον τον τόπον τούτον και κλήρον μου. Και επίχεον επ' αυτού το έλεος σου και φύλαξον αβλαβή ως της συντελείας του αιώνος τούτου και τους κατασκηνούντας εν αυτώ, δια το όνομα σου το Άγιον και Εμόν, ώστε δια μικρού κόπου και αγώνος της μετανοίας αφεθήναι αυτής αμαρτήματα αυτών. Έμπλησον αυτούς παντός αγαθού και αναγκαίου εν τω αιώνι τούτω και ζωής αιωνίου εν τω μέλλοντι καταξίωσον, δοξασον υπέρ πάντα τόπον, τον τόπον τούτον και θαυμάστωσον παντοιοτρόπως, πλήρωσον αυτόν εκ παντός έθνους των υπό τον Ουρανόν, των κεκλημένων τω ονόματι Σου και πλάτυνον τα σκηνώματα εν αυτώ από άκρον εως άκρου αυτού. Απάλλαξον αυτούς της αιωνίου κολάσεως και σώσον εκ παντός πειρασμού, ορατών και αοράτων εχθρών και πάσης αιρέσεως και ειρήνευσον τω ορθοδόξω δόγματι."
Τότε ακούστηκε φωνή από τους Ουρανούς που έλεγε:
"Όσα ήτησας και προσεύξω Μήτερ μου, ούτως έσται Σοί πάντα, εάν και αυτοί τα εντάλματά μου φυλάξωσιν! Από του νύν και εξής έστω ο τόπος ούτος κλήρος Σός και περιβόλαιον Σόν και Παράδεισος, έτι δε και λιμήν σωτηρίας των θελόντων σωθήναι, αλλά και προσφυγή και καταφύγιον και ατάραχος λιμήν της μετανοίας των πεφορτισμένων με πολλάς αμαρτίας."
(Απο το βιβλίο-Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ)

3 Μαΐ 2011

Ένα Α και ένα δάκρυ (Καλό παράδεισο Θ.Β.)


Κοντά στου ΜαηΘανάση την γιορτή έτρεξες για ψηλά …
Κι ήταν το τρέξιμό σου τούτη τη φορά σαν πέταγμα με συντροφιά αγγέλους…
Όλοι στα γαλανά τα μάτια σου τα δακρυσμένα γίνονταν καλοί …
Εσύ έβλεπες παντού έναν πλησίον… και τον αγκάλιαζες συμπονετικά με κάθε σου κοίταγμα…
Δεν προσποιήθηκες ποτέ το ήθος ….ό,τι ανάσαινες το ζούσες αληθινά …και όσα γέλια βγήκαν από μέσα σου είχαν σπαραγμό και δάκρυα ….
Εσένα σου ταιριάζει το Α το στερητικό του ονόματός σου …ένα Α και ένα δάκρυ όχι πόνου μα καρτερίας για καλή αντάμωση στις γειτονιές του καλού Θεού….
Αποχαιρετώντας την αθωότητα και τον πιο καλόκαρδο δικό μας άνθρωπο …
Καλό Παράδεισο Θ.Β.
Νώντας Σκοπετέας

25 Απρ 2011

Μην μελαγχολείς ... το Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !!


Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό σχεδόν δακρυσμένο να ρωτά τον πατέρα του :Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;;; Kαι αυτόν με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά :Τελείωσε λέει ..ακόμα δεν άρχισε ..!!!
Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας παιδί μου είναι Πάσχα !Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ απο την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή …και του Θωμά …Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε ,κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό μιας και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και ..πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν … Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα ..και γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο ,στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή ,στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς…Και με ασβέστη που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί ..μάλλον μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα …τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πρίν τον Εσπερινό ,προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής . Και ερχόταν η Παρασκευή …Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα παπαδάκια , τους ψάλτες και αυτούς του δυο –τρείς που πάντα τον ΄ χαν τάμα να ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας …Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις υγρές μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του Θεού, μνήμες αλλοτινών εποχών … μετρώντας ο καθένας τους, πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο το ευλογημένο μέρος, και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω .. Τα παιδιά με μια…. κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι ,άλλοτε για να ανάψουν το θυμιατό ,άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή καμπάνα στην ενάτη ,για να κρατήσουν το κερί στο πλούσιοι επτώχευσαν ,που γνώριζαν και το ψαλαν όλοι μαζί ,για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα …. Με το δι ευχών του Παπά η ίδια πάντα ερώτηση :Τώρα τελείωσε το Πάσχα ; Απάντηση δεν έπαιρνα ποτέ ..μόνο ένα νεύμα που κατηύθυνε το βλέμμα μου στο λουλουδοστόλιστο εικονοστάσι με τις εικόνες του Αναστάντος και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής ..της δικής μας Παναγιάς της Βραμπάς ..μαρτυρούσε πως το δικό μας ...Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ …

18 Απρ 2011

Η σφραγίδα του Πατέρα ...(το πάσχα των παιδιών)


Να χουμε αναμνήσεις και βιώματα κοντά στον Χριστό …το δυνατότερο όπλο για σένα και το παιδί σου …μόνο έτσι δεν θα φύγει από την εκκλησία… Και αυτό θα το καταφέρεις μόνο αν του προσφέρεις βιώματα μέσα στον ναό … Ο στάρετς Ζωσιμάς του Dοstοyevsky στους Αδελφούς Καραμαζώφ λέει: «εκείνος που μπορεί να έχει αναμνήσεις Χριστού από την παιδική του ηλικία είναι σωσμένος για όλη του τη ζωή». Το σπουδαίο είναι ότι κάνει αυτή την μνημειώδη παρατήρηση ύστερα από τη γλυκιά θύμηση της μητέρας του ,όταν τον έπαιρνε μαζί της στη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων. Θυμάται την ομορφιά της Ακολουθίας, τη μοναδική μελωδία του κατανυκτικού «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου…». Τις γριούλες που έκαναν μετάνοιες , τον κόσμο όλο δακρυσμένο να παρακαλά τον Χριστό ,το λιβάνι που ανέβαινε ψηλά, τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν απ τα χρωματιστά τζάμια της εκκλησιάς , την μάνα του που τον κρατούσε αγκαλιά πηγαίνοντάς τον να κοινωνήσει … Αυτή η ανάμνηση τον κρατούσε ζωντανό στις δυσκολίες και στις πίκρες της ζωής ,τους πειρασμούς και τις ταλαιπωρίες … Τότε γύριζε πίσω και άνοιγε αυτό το «άλμπουμ» της καρδιάς του …κοιτάζοντας νοσταλγικά αυτές τις φωτογραφίες …αυτές τις παλιές όμορφες αναμνήσεις …Γιατί είναι πολύ ωραίο να έχεις αναμνήσεις από την εκκλησία … Ποτέ μην φοβηθείς λοιπόν τον άνθρωπο που έχει αναμνήσεις κοντά στον Χριστό …Δεν θα φύγει …μα και αν φύγει θα θυμηθεί αυτήν την αγάπη αυτά τα βιώματα …και κάποτε θα γυρίσει … Όπως ο άσωτος που είχε γευτεί την αγάπη του πατέρα …είχε νιώσει το φιλί ,την αγκαλιά, την ζεστασιά το πατρικό χάδι ,το πατρικό βλέμμα ,την πατρική ασφάλεια το στήριγμα την αγάπη.. Τα είχε γευτεί ….Και γι΄ αυτό ο Πατέρας του δεν το φοβήθηκε το φευγιό του παιδιού του και το άφησε ελεύθερο …και δεν το εμπόδισε να φύγει ,γιατί ήξερε πως υπήρχε μια σφραγίδα στην καρδιά του ,και όπου και να πήγαινε ,αυτό το φωτεινό σφράγισμα …θα το έκανε να θυμηθεί και να γυρίσει …….
(Απομαγνητοφωνημένο …. απόσπασμα απο την εκπομπή Αθέατα περάσματα της 20-2-2007 του π.Ανδρέα Κονάνου. ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ...





Μεγάλη Δευτέρα, ο Χριστός με τη μαχαίρα
Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρύφτη
Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη
Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη
Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί

Μεγάλο Σαββάτο, ο Χριστός στον τάφο


Κυριακή, Χριστός Ανέστη


Εκθεση του μαθητή της Δ΄Δημοτικού .....Ν.Σ. Θέμα :Το Πάσχα στο χωριό μου .(1984)
…Την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, ντύνομαι παπαδάκι με τα άλλα τα παιδιά και βγαίνουμε με τις λαμπάδες σε όλα τα ευαγγέλια και στα δώδεκα .Ο θείος μου μόλις ακούγεται το σήμερα κρεμάται επι ξύλου ,δακρύζει και σκουπίζει τα μάτια του . Μετά τα Δώδεκα Ευαγγέλια, ο κόσμος μένει όλο το βράδυ στην εκκλησία του χωριού μου ,για να ξενυχτήσει τον Χριστό. Μόλις ξημερώσει η Μεγάλη Παρασκευή, βγαίνουν τα κορίτσια με μεγάλα κοφίνια , για να μαζέψουν λουλούδια για τον Επιτάφιο. Τα αγόρια χωριζόμαστε σε ομάδες και ανεβαίνουμε στο καμπαναριό για το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας ,πέντε χτυπήματα η μικρή ένα η μεγάλη ,χωρίς σταματημό ως το απόγευμα που γίνεται η αποκαθήλωση και το τύλιγμα του Χριστού με το σεντόνι . Μόλις στολίσουμε τον επιτάφιο , αρχίζουμε να τραγουδούμε όλοι μαζί του Χριστού το τραγούδι : Καλό ΄ναι και άγιος ο Θεός, καλό ΄ναι και ας το λέμε. Όποιος το λέει σώζεται, όποιος το ακούει αγιάζει, κι όποιος το καλοαφουγκραστεί Παράδεισο θα λάβει. Παράδεισο και λίβανο από τον Άγιο Τάφο Εκεί δεντρί δε φύτρωνε, δεντρί ξεφανερώθει Το δέντρο ήταν ο Χριστός, η ρίζα η Παναγία Και τα περικοκλάδια του οι Δώδεκα Αποστόλοι Τα φύλλα οπου πέφτανε ήταν οι Μαρτυράδες Που μαρτυρούσαν κι έλεγαν για του χριστού τα Πάθη. Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της, την προσευχή της έκανε για το μονογενή της. Φωνή της ήρθε εξ΄ουρανού και από αρχαγγέλου στόμα: «Σώνει , Κυρά μου, οι προσευχές, σώνουν και οι μετάνοιες , Το γιο σου τον επιάσανε και στα καρφιά τον πάνε. Σαν κλέφτη τον επιάσανε και σα φονιά τον πάνε Και στου Πιλάτου την αυλή, εκεί τον τυραννάνε» Η Παναγιά σαν τ΄ άκουσε πέφτει, λιποθυμάει, Σταμνιά νερό της ρίξανε, δύο κανάτια μόσχο, τέσσερα το ροδόσταμο ώσπου να συνεφέρει. Και μόλις εσυνέφερε, Ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί, φωτιά να πάει να πέσει, Ζητά μαχαίρι να σφαγεί για το Μονογενή της. Πήρε τη στράτα το στρατί, στρατί το μονοπάτι, το μονοπάτι την έβγαλε στου ουρανού την πόρτα. Κοιτάει ζερβά, κοιτάει δεξιά, κανένα δε γνωρίζει, Κοιτάει δεξιότερα, βλέπει τον Αϊ- Γιάννη: «Αϊ- Γιάννη Πρόδρομε και Βαφτιστή του γιού μου, μην είδες τον ιόκα μου και σε διδάσκαλό σου; «Βλέπεις εκείνον το φτωχό τον παραπονεμένο, οπου φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι; Αυτός είναι ο ιόκας σου και ο διδάσκαλός μου. «Καρφιά, καρφιά, φτιάξτε καρφιά, φτιάξτε τρία σπιρούνια…» Κι εκείνος ο παράνομος πιάνει και φτιάχνει πέντε, τα δυο να μπουν στα χέρια του και τα άλλα δυο στα πόδια, το πέμπτο το φαρμακερό να μπει μες στην καρδιά του. Η Παναγιά πλησίαζε, γλυκά τον ερωτούσε: «Δε μου μιλάς, παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;» «Τι να σου πω, μανούλα μου, διάφορο δεν έχει. Μόνο το Μέγα Σάββατο, κοντά στο μεσονύχτι, που θα λαλήσει ο πετεινός, σημαίνουν οι καμπάνες.» Καλά ΄ναι κι Άγιος ο Θεός, καλό ΄ναι κι ας το λέμε. Το βράδυ αργά γυρίζουμε τον επιτάφιο σε όλες τις ρούγες του χωριού και στα παράθυρα είναι αναμμένα θυμιατά και μυρίζει όμορφα λιβάνι .Όλοι σηκώνουν απο λίγο τον επιτάφιο και μόλις ξαναφτάσουμε στηνεκκλησία τον γυρίζουμε τρείς φορές γύρω γύρω και όλοι περνάμε απο κάτω του για το καλό . Το Μεγάλο Σάββατο όλη την μέρα δεν τρώμε τίποτα σχεδόν γιατί ο πατέρας μου λέει οτι είναι το μόνο Σάββατο του χρόνου που δεν τρώμε ούτε λάδι .Το βράδυ φοράμε τα καλά μας, παίρνουμε τις λαμπάδες μας και πηγαίνουμε στην εκκλησία για την Ανάσταση.Στην αρχή ηεκκλησία είναι γεμάτη αλλά μετα το Χριστός Ανέστη μένουμε λίγοι και περιμένουμε ως το τέλος να κοινωνήσουμε και να φωνάξουμε το Επικράνθη που έγραψε ο Αη Γιάννης ο Χρυσόστομος .Μετά αργά την νύχτα φιλιόμαστε όλοι και φεύγουμε με το άγιο φώς να το πάμε σπίτι να σταυρώσουμε την πόρτα .Εκεί τρώμε μαγειρίτσα και τσουγκρίζουμε αυγά . Την άλλη μέρα κρεμάμε στην εκκλησία τον Ιούδα που τον καίμε γιατί πρόδωσε τον Χριστό μας για τριάντα αργύρια ,και πάμε το απόγευμα στην αγάπη και ξαναανάβουμε τις λαμπάδες. Το Πάσχα λαχταρώ να το περνάω στο χωριό μου και πάντα στενοχωριέμαι όταν τελειώνει . Χρησιμοποιήθηκαν ζωγραφιές που ανήκουν στην υπέροχη έμπνευση των μαθητών της ΣΤ΄τάξης του Δημοτικού Σχολείου Σκουτάρεως (περίοδος 2004-2005) Επίσης απο το εξαιρετικό Μ.Εβδομάδα -Πάσχα -Πάμε Εκκλησία; των Γ.&Μ Αντωνάκη/Ακρίτας Παιδικά.

13 Απρ 2011

Το φαρμακείο ..της ψυχής



Ήταν πολύ περήφανος για τον μοναχογιό του ο κύριος Μιχάλης ο Φαρμακοποιός ….Καλός στα γράμματα από μικρός....φιλομαθής ,φιλόδοξος και υπάκουος …από μικρός …Γι αυτό και δεν τα λυπήθηκε τα τόσα χρήματα που ξόδεψε για να τον σπουδάσει έξω …βλέπετε εκείνα τα χρόνια ήταν καλύτερα να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό …γι αυτό δεν νοιάστηκε …με όλη του την καρδιά κάθε μήνα του έστελνα τα ….χρειαζούμενα. Και δεν λάθεψε …Ο γιός του τέλειωσε τις σπουδές του στην φαρμακευτική και επέστρεψε στην πατρίδα …με το πτυχίο στο χέρι …Χαρά …δάκρυα ευτυχίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύριο …Αυτό το ευχαριστώ ήταν αλλιώτικο …κάθε μέρα έστρεφε τα μάτια του έστω και για λίγες στιγμές στην εικόνα του αγκαθοστεφανωμένου Χριστού ,αυτή που 30 χρόνια τώρα έστεκε πάνω από τον πάγκο του …μα τώρα το ένιωθε πιότερο από κάθε άλλη φορά αυτό το ευχαριστώ…. Μπορούσε τώρα να αποσυρθεί ο κ.Μιχάλης …και να περιμένει και άλλες χαρές ..ίσως και κανένα εγγονάκι ….Το φαρμακείο του αυτό που έφτιαξε με πολύ μόχθο και λαχτάρα για προσφορά στους συνανθρώπους του ,θα το αναλάμβανε πλέον ο γιός του …-Μόνο μην ξεχάσεις τούτο παιδί μου …να νοιάζεσαι τον άλλον σαν τον εαυτό σου ..και τον φτωχό πάντα να τον διευκολύνεις …-Εντάξει Πατέρα μόνο που θα κάνω κάποιες αλλαγές στο Φαρμακείο έχω κάποιες ιδέες να το κάνουμε πιο σύγχρονο .. Ό,τι εσύ κρίνεις σωστό γιέ μου αυτό να κάνεις ..δικό σου είναι τώρα ,εσύ αποφασίζεις … Έτσι και έγινε …Μια καινούρια φωτεινή επιγραφή παραγγέλθηκε …καινούρια ράφια …καινούριο γραφείο και μια αναπαυτική δερμάτινη πολυθρόνα ..για τις διανυκτερεύσεις ...Μια χαρούμενη αναστάτωση επικρατούσε στο Φαρμακείο… Πολύτιμος βοηθός του νέου της ιστορίας μας ,ο Ανέστης .. Από μικρό παιδί τον είχε πάρει ο πατέρας του βοηθό στο φαρμακείο ..είχε μάθει καλά την δουλειά και πολλές φορές τον άφηνε στο πόδι του …αλλά και πόσο τον ξεκούραζε έχοντας αναλάβει όλες τις εξωτερικές δουλειές …αποθήκες ,ταμεία, φάρμακα σε ηλικιωμένους κατ΄οίκον ….πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος … -Ανέστη μόλις τελειώσεις με τα ράφια θέλω να κάνεις ακόμα μια δουλειά …Αυτήν την εικόνα του Χριστού σε παρακαλώ ξεκρέμασέ την …και βάλε στην θέση της αυτόν εκεί τον πίνακα που έφερα από την Ρώμη … Σάστισε ο βοηθός …Μα κύριε Δημήτρη αυτήν την εικόνα ο πατέρας σας την έχει εκεί 30 χρόνια …θα στενοχωρηθεί …Ο πατέρας δεν έχει πρόβλημα ..άλλωστε τον άκουσες ..είπε να κάνω ό,τι εγώ κρίνω σωστό …Λοιπόν αυτά είναι ξεπερασμένα Ανέστη ..είπαμε θα το κάνουμε σύγχρονο τα φαρμακείο …αυτά ήταν για πρίν 30 χρόνια ..αστεία θα λέμε ;;;τώρα ο κόσμος έχει προχωρήσει ..καλά εσύ που ζείς ;; δεν το βλέπεις πως αλλάξαμε:;; Δεν είπε τίποτα ο βοηθός …Ανέβηκε στην σκάλα και με τρεμάμενα χέρια έκανε αυτό που πρόσταξε το νέο αφεντικό …Πού να την βάλω ;;ψέλλισε….-Βάλ την εκεί στο κάτω συρτάρι που δεν το χρησιμοποιούμε ….Έτσι και έγινε . Όλα λοιπόν άλλαξαν ..έγιναν μοντέρνα …-Λοιπόν πατέρα πως σου φαίνεται ;;Αγνώριστο δεν έγινε;; -Ναι γιέ μου είπε ευτυχισμένος ο πατέρας μπαίνοντας στο φαρμακείο ..και θέλησε πάλι να ευχαριστήσει Εκείνον για όλα ..όπως πάντα το συνήθιζε …Μα δεν τον βρήκε στην θέση του …Ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του μα μόνο ο Ανέστης το κατάλαβε …Δεν μίλησε ..δεν είπε κουβέντα ..βρήκε μια καλή πρόφαση και έφυγε πικραμένος για το σπίτι ..εκεί τουλάχιστον το εικονοστάσι του θα του απάλυνε για λίγο τον πόνο … Κύλησε ο καιρός ..Το φαρμακείο δούλευε καλά και η πελατεία είχε αυξηθεί αρκετά …Μόνο κάτι τον στενοχωρούσε τον Δημήτρη ..ο πατέρας του σπάνια ερχόταν ..όλο κάποια δικαιολογία έβρισκε και δεν ερχόταν ..-Σε ζητούν οι παλιοί σου πελάτες πατέρα ..του έλεγε ο Δημήτρης προσπαθώντας να τον κάνει να έρχεται …-Έχουν εσένα τώρα ..απαντούσε ο κυρ.Μιχάλης με εκείνο το γνωστό πικρό χαμόγελο που μόνο ο Ανέστης μπορούσε να καταλάβει το τί το γεννούσε … ....-Διανυκτέρευση σήμερα Ανέστη ..πήγαινε σπίτι σου θα μείνω εγώ …είπε ο Δημήτρης και κάθισε στην αναπαυτική του πολυθρόνα αφού πρώτα κλείδωσε την πόρτα …Έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να ξεκουραστεί από τον φόρτο της ημέρας …Αποκοιμήθηκε και μόνο ένας παρατεταμένος χτύπος τον ξύπνησε κάπως απότομα Ήταν ένα μικρό κορίτσι ..δε θα ταν πάνω από 12 χρονών ..ήταν αναστατωμένη τα μάτια της κλαμένα και μιλούσε βιαστικά ….Γρήγορα κύριε ..η μητέρα μου ..πρέπει να της φτιάξετε αυτό το φάρμακο …να η συνταγή …μόνο βιαστείτε …-Ηρέμισε κορίτσι μου ..θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ …… -Να ορίστε …έτοιμο – Αφήνω τα χρήματα και τρέχω είπε το κορίτσι ….-Τα ρέστα σου …μόλις που πρόλαβε να πεί ο Δημήτρης μα το κορίτσι είχε εξαφανιστεί …. -Τι ήταν κι αυτό… σκέφτηκε κλειδώνοντας την πόρτα ..ευτυχώς που δεν ήταν ο Ανέστης …ήταν δύσκολη η συνταγή ….Στην σκέψη αυτήν πάγωσε και σχεδόν τρέχοντας πήγε στο εργαστήριο….η αναπνοή του κόπηκε μόλις συνειδητοποίησε ..το λάθος του …. Δεν είχε χρησιμοποιήσει το σωστό μπουκάλι …και είχε ρίξει …αλλοίμονο ….δηλητήριο στο φάρμακο ..Βγήκε έξω φωνάζοντας …έτρεξε απεγνωσμένα μήπως και έβρισκε το κοριτσάκι …μα τίποτα ..Ήταν καταδικασμένος ..πάνε τα όνειρά του για την ζωή το φαρμακείο ..τώρα μια εφιαλτική σκέψη κυριαρχούσε …φόνος εξ αμελείας …φυλακή …απόγνωση …-Χριστέ μου …είπε και ένιωσε μεγάλη έκπληξη σε αυτήν την φράση …Δεν θυμόταν ποτέ να την είχε ξαναξεστομίσει ….Θυμήθηκε τότε το …κάτω συρτάρι … Σε λίγο αυτός ο ..σύγχρονος επιστήμων με τις φρέσκιες ιδέες και τα μεγαλεπίβολα σχέδια μιλούσε σε μια εικόνα ..-Χριστέ μου ..κάνε ένα θαύμα σε παρακαλώ ..και εγώ θα σε πιστέψω ….απόδειξέ μου ότι υπάρχεις …σε ικετεύω Έμεινε εκεί να κοιτά Εκείνον και προσμένοντας …απάντηση .. Τρόμαξε όταν απότομα η πόρτα άνοιξε …ήταν πάλι το κοριτσάκι πιο αναστατωμένο από πρίν και κλαίγοντας ασταμάτητα τώρα …-Τι …τι ..συνέβη ρώτησε τρέμοντας ο Δημήτρης ..το…το….πήρε η Μητέρα σου το φάρμακο ;;;….-Όχι κύριε …δεν το πήρε …εκεί που έτρεχα να της το πάω ..σκόνταψα χωρία να καταλάβω το πώς και έπεσα ..το μπουκαλάκι μου έσπασε …και άλλα χρήματα δεν έχω …φτιάξτε μου ένα καινούριο και θα σας τα φέρω αύριο …σας το υπόσχομαι ….-Κορίτσι μου αν ήξερες τι ήταν αυτό που μου είπες ….Δεν θέλω χρήματα ..περίμενε στο φτιάχνω αμέσως… και στρέφοντας το βλέμμα του σε Εκείνον είπε και αυτός νοερά για πρώτη φορά στην ζωή του ένα Eυχαριστώ στην αγαπημένη εικόνα του πατέρα του …. .....-Πατέρα σε περιμένω σήμερα σου έχω μια έκπληξη …..δεν δέχομαι κουβέντα ..να πάρε και τον Ανέστη …-Ναι κύριε Μιχάλη πρέπει να ρθείτε σήμερα ….σας περιμένουμε ….οπωσδήποτε πρέπει να ρθείτε ….εγώ σας παρακαλώ ..... Πικρό χαμόγελο δεν ξαναζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του πατέρα.. Πλέον δεν περνούσε μέρα χωρίς να περάσει από το Φαρμακείο . Και πάντα μπαίνοντας …έλεγε το μεγάλο του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κοιτάζοντας με λαχτάρα πάνω από τον αγαπημένο του πάγκο …..Ο γιός του είχε κάνει τόσες αλλαγές ….μα άλλη μια τώρα τελευταία τον έκανε πιο ευτυχισμένο από ποτέ …ένα μικρό καντηλάκι φώτιζε πλέον ακοίμητο το άκρως ταπεινό και αγκαθοστεφανωμένο πρόσωπο του Χριστού ….Εκείνου που πάντα έχει το φάρμακο για όλες τις ψυχές …                                                       
Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας  σελ.141. 
(αληθινό περιστατικό από προφορική διήγηση του μακαριστού και πρώτου Μητροπολίτη Νικαίας +π.Γεωργίου Παυλίδη ./Τα ονόματα δεν είναι τα αληθινά /Διασκευή :Νώντας Σκοπετέας /ΕΝ ΤΩ ΦΩΤΙ ΣΟΥ ΟΨΟΜΕΘΑ ΦΩΣ/ από ραδιοφωνική αφήγηση της υπέροχης και αγαπημένης μας παραμυθούς και συγγραφέως κ.Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη /Εκπομπή :Κουβεντούλες με την Γαλάτεια /Πειρ.Εκκλησία 91,2 fm )

11 Απρ 2011

Πασχαλινές αναμνήσεις ...της μνήμης χελιδόνια


…Να που και το τελευταίο πόδι της Κυρά-Σαρακοστής το κόψανε και φέτος τα μικρά παιδιά …κάποια τουλάχιστον….Να που έφτασε σχεδόν και η πιο μεγάλη εβδομάδα …η εβδομάδα των ανεκτίμητα σωστικών παθών ,του λυτρωτικού ανήφορου ,της ζωοποιού Σταυρώσεως της Φωτοδότρας Ανάστασης …Το ανέσπερο Φώς της ήδη φωτίζει τον πόνο τα δάκρυα και τις ελπίδες κάθε Χριστιανού Ορθοδόξου …Η ψυχή ετοιμάζεται να φορέσει τα πιο γιορτινά της ενδύματα . Να λαμπροφορεθεί και φέτος η στολή της…
Ετοιμασία λοιπόν . Η πιο σπουδαία που δεν χωρά αναβολές και ραθυμίες … Ο γλυκύτατος Νυμφίος μας περιμένει άπαντες χωρίς την παραμικρή διάκριση έστω και την ενδεκάτη ώρα …Και ο Θεϊκός Νυμφώνας έχει μια θέση για τον καθέναν μας …
Το Πάσχα για όλους είναι κατάγιομο από αναμνήσεις .Νοσταλγικά σκιρτήματα της μνήμης που σαν τα χελιδόνια επιστρέφει στα πιο ευλογημένα λημέρια της .
Κάποτε-κάποτε βέβαια ανοίγουμε αυτό το σεντούκι με τις θύμισες και μέσα του δεν βρίσκουμε τίποτα το ουσιαστικό …μα κοπιαστικές μεγάλες εβδομάδες ,με πολύβουη ατμόσφαιρα και ατέλειωτες ετοιμασίες…Τα αβγά το αρνί τη σούβλα , τα τσουρέκια την παράδοση….τα βεγγαλικά ,το κάψιμο του προδότη, τα έθιμα….τα ταξίδια , τις εθνικές οδούς ,τις λαμπάδες , το Χριστός Ανέστη και φύγαμε ή πιο σωστά το Χριστός Ανέστη και φάγαμε …
Αλήθεια πόσα χωρά αυτό το σεντούκι ! Κι όμως είναι εντελώς άδειο ….Το κλείνω αμέσως ελπίζοντας πως κάποτε …όταν το ξανά ανοίξω θα το βρω ξέχειλο από νοήματα που ασύγκριτα γεννά κάθε ξεχωριστή μέρα αυτής της όντως Μεγάλης Εβδομάδας . Υπομονή , Πίστη , Συντριβή μετανοίας , Αγάπη καρτερική , Ταπείνωση αδελφική , Συγχώρεση …Όλα τα πολύτιμα διαμάντια που θα κυλήσουν μόλις ακουστεί το «Εξέδυσάν με» , όταν ο Πέτρος ξανά κλάψει πικρά την άρνησή του , όταν ο Κύριος θα συγχωρέσει τους σκληρούς σταυρωτές του , όταν Εκείνος χαρίζοντας την αιώνια ελπίδα σε όλα τα παιδιά του θα υποσχεθεί τον Παράδεισο στον Όσιο Ληστή. Και έπειτα η ανείπωτη χαρά του κενού μνημείου !!!
Τέτοιους θησαυρούς προσεύχομαι να αντικρύσω όταν μετά από καιρούς θα αναζητώ της μνήμης μου τα φυλαχτά…Όλοι τους σμιλεύονται μέσα σε κάθε Εκκλησιά . Μεγάλη μια ενορίας πόλης , μικρής ενός φτωχού εγκαταλελειμμένου για όλον τον υπόλοιπο χρόνο χωριού …μέσα σε ένα καθολικό Μοναστηριού με αδιαλείπτως προσευχητικές ψυχές μοναστών και μοναζουσών που συμπορεύονται και ανεβαίνουν τον αγιασμένο ανήφορο του Γολγοθά βοηθώντας ως σύγχρονοι Σίμωνες Κηρυναίοι ,τον εξαθλιωμένο από το μαρτύριο Χριστό …και αναστένονται μαζί Του αφήνοντας πίσω τους του θρήνου τον καιρό…
Ας αποθησαυρίσουμε δάκρυα και μνήμες ιερές τούτες τις μέρες που έρχονται… …
Λάμπρυνόν μου την στολή της ψυχής Φωτοδότα ...
Καλή Ανάσταση !
νώντας σκοπετέας /Φιλαγιορείτης

4 Απρ 2011

Αγία Μαρία ...δώσε μου ένα λεπτό απ τους αιώνες σου (Αφιέρωμα)

Ένα λεπτό απ' τους αιώνες σου

Αγία Πόρνη σε είπανε …και κλάψανε στη θύμισή σου όλες οι αλύτρωτες ψυχές οι πονεμένες…
Στη γυμνή σου θέα μόνο τα μάτια μου στη γη
μπορώ να χαμηλώσω…
Όχι από ντροπή που δεν σε σκέπασε ολάκερη του Ζωσιμά το ράσο , μα γιατί τα δικά μου τα ρούχα τα ξεχωριστά δεν μπορούν την γύμνια της ψυχής μου να καλύψουν …

Δώσε μου ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας …ένα λεπτό απ΄τους αμέτρητους αιώνες που χώρεσαν σε σαράντα επτά χρόνια
της ηλιοκαμένης δικής σου...
Δώσε μου ένα ψίχουλο λυγμού από τα τρία καρβέλια που χόρταιναν την ζήση σου και την καρτερική σου θλίψη ….
Την ελπίδα στα μάτια σου αντικρίζω κάθε φορά που της απελπισίας η χάρυβδη θέλει να με αγκαλιάσει …
Στην δίνη της να αντισταθώ βοήθα με …Κι απόψε πριν κλείσω τα πάλι στεγνά μου μάτια εσέ θ’ αναζητήσω…
«Έκβαλόντες με νυνί περιεκύκλωσάν με».
«Το άγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κυκλωσάντων με»
Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών …

νώντας σκοπετέας /Φιλαγιορείτης

Στην κόλαση δεν πάνε οι αμαρτωλοί μα οι αμετανόητοι

Στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν πολλοί προσκυνητές ν' ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους, έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν.
Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια.
Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε ...;». Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα.
Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε ...;». Με σταματάει απότομα.
Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει.
-Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.
Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:
-Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ειπε η γυναίκα. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: «Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου».
Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:
-Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.
Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλα το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε ...;», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές.
Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:
-Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.
Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.
Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου/Βίος &Λόγοι(Εκδ.Χρυσοπηγή -Χανίων)


Ο Θεός ακούει όλα τα παιδιά του
Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ να νοσοκομεο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει πό λευχαιμία. πόνος τς εναι μεγάλος, διότι δη χει χάσει λλα δυό παιδιά, καί τώρα βλεπε νά τς φεύγει καί τό τελευταο, τρίτο βλαστάρι της. σο περνοσαν ο ρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε πελπισία της.
ταν δη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ταν λως κτάκτως πέρασε πό τό θάλαμο διευθυντής το τμήματος, νά δε να διπλανό κοριτσάκι ‘’πί πληρωμή’’ καί πό παρόρμησι πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τς χαροκαμένης κείνης μάνας. Τό ξέτασε καί τς επε: Λυπμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου καί φύγε τώρα, γιά νά πεθάνη τουλάχιστον στήν γκαλιά σου καί στό σπίτι σου.
Σάν τό κουσε ατό δύστυχη μάνα πό τό στόμα το γιατρο, μέ λυγμούς, τύλιξε τό παιδάκι της μέ μία κουβερτούλα, τό σφιξε στήν γκαλιά της καί φυγε τρέχοντας. Βγκε στό δρόμο… Παντο πικρατοσε ρημιά καί συχία. Τίποτα δέν κυκλοφοροσε.
Σέ μία στροφή το δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά τς μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 τν. Μόλις εχε τελειώσει τή <<δουλειά της>>, ταν πόρνη.
Μόλις φθασε μάνα μπροστά της, τήν σταμάτησε καί τς βαλε μέ βία τό παιδάκι τς μέσα στήν γκαλιά της. Ταυτόχρονα, πεσε στά πόδια της καί φώναξε: Σσε τό παιδί μου! Σσε τό παιδί μουουουου!!!
Τά χασε ατή! Πόρνη ταν, μαρτωλή ταν, βυθισμένη στό βορκο τς κολασίας! Τί νά κάνει; Στά πόδια τς μία μάνα, στά χέρια τς να παιδί πού σβηνε. Τό εδε τι σβηνε. Σήκωσε τά μάτια της στόν ορανό καί επε μέ δυνατή φωνή: Τί προσευχή νά κάνω τώρα Θεέ μου; γώ εμαι μαρτωλή, γώ εμαι πόρνη! Τώρα μόλις <<τελείωσα>> τήν δουλειά μου. ν δέν μ’ κος μένα –καί δέν θά μέ κούσεις, βέβαια, γιατί εμαι μαρτωλή- κουσε τουλάχιστον ατή τή πονεμένη μάνα.
κείνη τή στιγμή γινε τό θαμα!!! Κατέβηκε να φς πό τόν ορανό καί τό παιδί νοιξε τά ματάκια του, φώναξε <<μανούλα μου!>> κι πλωσε τά χεράκια του γκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε τι ατή ταν μανούλα του. Πάρ’ τό τς επε. Θεός κανε τό θαμα Του!
Θεός κουσε τή προσευχή μίας μαρτωλς, μίας πόρνης καί χι τς μάνας! Ατό συντάραξε τά λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στή ψυχή τς μαρτωλς γυναίκας, στε μέ συντριβή καί μετάνοια, καί μέ ξομολόγηση, ριστικά πλέον λλαξε τό σκοτάδι τς μαρτίας μέ τή νέα ν Χριστ ζωή. Δόξα στό νομά σου, Κύριε!
Πηγή: π. Στεφάνου ναγνωστόπουλου, «Πνευματικές διαδρομές στούς μακαρισμούς»

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~