Αν δεν υπάρχει Θεός ...

Αν υπάρχει Θεός την βάψαμε ! γραμμένο στον τοίχο της μεγάλης Πόλης …Το βλέπεις και χαμογελάς και θυμάσαι και τον Ντοστογιέφσκυ που λεγε πως χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται ! Πήρα σπρέι και βγήκα στους δρόμους της σκόρπιας ψυχής μου ! Βρήκα έναν τοίχο της , χιλιογραμμένο  με της αμαρτίας τα χρώματα και άλλες τόσες σβησμένο με του Θεού το έλεος   και έγραψα και εγώ :Καληνύχτα παιδί μου …Ο Χριστός μας σ’ αγαπά !

Μια αίθουσα κατάμεστη από γονείς και αγωνίες …Φοβίες , ανασφάλειες , δισταγμοί …Άνθρωποι και συναισθήματα καθισμένα άβολα σε καρέκλες , κοιτάζοντας απέναντι την συμπαθητική Κυρία με τα γυαλιά και τα ζωηρά μάτια . Σπουδαία Ψυχολόγος , Οικογενειακός Σύμβουλος με πολύχρονη εμπειρία και πλούσιο Βιογραφικό …Το θέμα σπάνιου ενδιαφέροντος γεμάτο από μέλλον και ελπίδα…Κατάγιομο από ευτυχισμένα χαμόγελα …Χαμόγελα υπό αίρεση όμως …Την αίρεση να ακολουθηθούν πιστά οι συμβουλές της Συμπαθητικής Κυρίας και της σύγχρονης Ψυχολογίας …Την ακούνε με προσοχή …

- Αυτό που κάνει κάποιον να πετυχαίνει στη ζωή, έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι δεν είναι οι γνώσεις, τα πτυχία, τα υλικά εφόδια, οι γνωριμίες, ή ότι άλλο συνηθίζουμε να επικαλούμαστε σαν προϋπόθεση όταν μας απασχολεί ένα τέτοιο θέμα. Αναμφισβήτητα , συνεχίζει, όλα τα παραπάνω είναι βοηθητικά.  Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τη διαφορά. Μοιάζει να είναι το βασικό, το κύριο και.. ίσως το μοναδικό συστατικό για να πετύχει η συνταγή και είναι :

 Η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό…. Έτσι μόνο η προσωπικότητα γνωρίζει πως με όποιο καιρό, με όποιες συνθήκες, με όποιες αντιξοότητες, είναι σε θέση να ανταπεξέλθει. Να πέσει και να ξανασηκωθεί…

Μέσα στις συμβουλές , στην τελευταία θέση στο κάτω μέρος της οθόνης και άλλη μια :Πνευματικότητα και σε παρένθεση γραμμένο :Επαφή με το Θείο …-Τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί και αυτό…Σε οποιαδήποτε έκφρασή του …Θεός ή Βούδας ή Αλλάχ , δεν έχει σημασία!  συνεχίζει η συμπαθητική Κυρία …Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις …απλά σε κάτι και αυτό να σε δυναμώνει …Ο εαυτός μου! πετάχτηκε κάποιος …. Η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό!…. Επανέλαβε η συμπαθητική Κυρία …-Δεν φοβάμαι τίποτε δεν πιστεύω σε τίποτα είμαι ελεύθερος! Πετάχτηκε κάποιος άλλος να πει αυτό που ο Καζαντζάκης ζήτησε να γραφτεί στον Τάφο του … 

Πολλοί συμφώνησαν κουνώντας θαυμαστικά τα κεφάλια τους …Η συμπαθητική Κυρία με τις εξαιρετικές γνώσεις και την δομημένη σκέψη συνέχισε να προτρέπει τους γονιούς να γίνουν προπονητές των παιδιών τους ….Σκέφτεται επίσης δυνατά πως κάποιοι γονείς που θα έπρεπε να ήταν στην αίθουσα σήμερα λείπουν υπονοώντας πως δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν  ότι χρειάζονται τις συμβουλές της …Κάποιος άλλος τώρα πήρε τον λόγο διακόπτοντας σχεδόν την συμπαθητική Κυρία …-Μπορεί αυτοί οι άλλοι που λείπουν όπως λέτε από εδώ , να ναι τώρα αλλού …Κάπου που ιεραρχούν τον Θεό στην κορυφή …Όχι τον οποιοδήποτε Θεό , Μα τον μόνο αληθινό …Ιησού Χριστό Εσταυρωμένο …Δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείτε τον όρο προπονητής ,  όταν κατατάσσετε  τον Θεό τόσο χαμηλά …Το ρήμα προπονώ κρύβει μέσα του τον πόνο . Να εκπαιδεύσεις όμως τα παιδιά σου στον πόνο χωρίς Χριστό  δεν γίνεται ! Τον αγαπώ τον Καζαντζάκη …Στο Αναφορά στον Γκρέκο μ έκανε να λατρέψω πιότερο τον Θεό …στ αλήθεια ! Μα αγαπώ και τον Ντοστογιέφσκι που έγραψε πως αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται ! και τον Άγιο Νικόλαο τον Βελιμίροβιτς τον Άγιο των Σέρβων , που είπε πως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται !

Η συμπαθητική Κυρία τότε φανέρωσε πως κι αυτή πιστεύει στον Θεό και τον προτάσσει στην δική της ζωή μα συνήθως στις ομιλίες της το αποφεύγει για να μην προκαλέσει …Ποιους στ αλήθεια; Τους ελεύθερους δεσμώτες ; Τους ανεξαρτήτους «ορθοτομούντες» το …αδέσμευτο πνεύμα και την  άνυδρη ψυχή ; Τους υπό αίρεση ευτυχισμένους ; Τις απρο- πόνητες  μπερδεμένες ψυχούλες ;… Θυμήθηκα τότε αυτό που είπε ο περιφρονημένος Θεάνθρωπος : «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον επουράνιο»….

Στην κλίμακα των …συμβουλών πάντα πρώτος ο Χριστός και η Αγάπη Του …

Καληνύχτα παιδί μου …Ο Χριστός μας σ’ αγαπά !

Nώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την Εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Αν δεν υπάρχει Θεός...

Του Σταυρού ...

Η Μεγάλη Παρασκευή του Φθινοπώρου

 

Πλημμύρισε από του Γολγοθά την ευωδία η Μεγάλη η Παρασκευή του Φθινοπώρου …Πυκνώσαν οι Βασιλικοί , θέριεψαν τα κλωνάρια τους …Λες και ολάκερος ο ουρανός γιόμισε με τους ανθούς τους , τόσο που να αχνοφαίνεται μόνο το γαλάζιο του . 

 

Και στόλισαν σύγκορμη την πλάση και κείνη  πήρε το σχήμα που ξεπνέει σωτήριο έλεος …Και έγινε ολάκερη η γης ένας ναός σταυροειδής με τρούλο της  τον Παντεπόπτη …

 

Και οι γυναίκες με τα μαύρα τσεμπέρια βάλθηκαν να μοσχοκαίνε λιβάνι μπρος στα πινακούλια τους , αναπιάνοντας το προζύμι το ευλογημένο με το αγίασμα που μέσα του βάφτισαν τα σταυρολούλουδα τα δοσμένα απ του Παπά τα χέρια τα πολυφιλημένα, που τον Σταυρό υψώσαν να καυχηθούν ψυχές βασανισμένες , θαλερές … 

Όλη η ζήση τους ένας Σταυρός υψωμένος δίχως βαρυγκόμια …

 

Ειν’ η πόρτα του Παραδείσου το Τρισμακάριστο Ξύλο μπροστά στις όντως ζωές μας , ν’ αποζητά την δακρυσμένη σαν του ληστή φωνή μας για να ανοίξει , με την αθάνατη βρώση της Εδέμ αιώνια να μας χορτάσει…

 

 Νώντας Σκοπετέας /

Απόσπασμα από το βιβλίο : Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν και  από την εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :Η Μεγάλη Παρασκευή του Φθινοπώρου

Τα γενέθλια της Παναγιάς μας ( Στην Βαϊδενίτσα ξανά ...)

Ήταν πάντα η …τελευταία μας μέρα στο χωριό …η τελευταία μέρα καλοκαιριού ..Γι αυτό φρόντιζα πάντα να μην χάσω ούτε μια στιγμή της ..

Η παρέα των νέων θα ξεκινούσε με τα πόδια για την Βαϊδενίτσα πρωί-πρωί γύρω στις εφτά …ενώ άλλοι οι του όρθρου εραστές …είχαν ξεκινήσει από χαράματα ξυπόλυτοι στην …χάρη της …στα γενέθλιά της .ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος τότε ,..γεμάτος από μυρωδιές Ταϋγέτου και χρώματα του πρώτου Φθινοπώρου …Στάση για ξεϊδρωμα στον πύργο των Κιτρινιαρέων …και από κει άλλα είκοσι λεπτά ως την αγιασμένη αυλή του μοναστηριού …

Σίγουρα μες στο καλοκαίρι η παρέα θα ρχόταν ακόμα μια φορά τουλάχιστον στην πιο ζεστή του μέρα να δροσιστεί με τα κρυστάλλινα νερά της πηγής …να φάει καρπούζι παγωμένο στην λιμνούλα πάνω απ την δεξαμενή…. να θαυμάσει τα καβούρια με το Β (Βαίδενίτσα )χαραγμένο απ τον Θεό πάνω τους …να ανάψει κερί μπροστά στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού….να αφουγκραστεί τους πύρινους λόγους του Παπουλάκη που πέρασε κάποτε από εκεί….

Ο Σεπτέμβρης σημαδεύει την όγδοη μέρα του και τα γεννέθλια της Κυρίας Θεοτόκου …Έχω χρόνια πολλά να βρεθώ εκεί ανήμερα του γενεσίου Της ….μα η ψυχή μου δεν θα λείψει ποτέ ,απ το μισογκρεμισμένο μα πανέμορφο , ερειπωμένο μοναστηράκι μας … ψάλλοντας την χαρά που εμήνυσε η γέννηση της Παναγιάς μας σε όλη την οικουμένη….

( από http://www.mani.org.gr/ αυτό που ακολουθεί                   Μεταξύ των βουνοκορφών της «Μαυροβούνας» και του «Ταξιάρχη» του Ταϋγέτου, στην ανατολική πλευρά μιας ρεματιάς βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαϊδενίτσας ή Βοϊδενίτσας. Η πρόσβαση γίνεται είτε από τη Σαϊδώνα, είτε από το Εξωχώρι, περίπου στη μέση της απόστασης των δύο χωριών.

Η ονομασία μάλλον προέρχεται από τη σλάβικη λέξη «Βόδα» που σημαίνει νερό ή «βοδονίτσα» που σημαίνει μύλος, νερόμυλος. Άλλωστε κοντά στο Μοναστήρι βρίσκονται έξη παμπάλαιοι νερόμυλοι που εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής μέχρι τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο από μαντρότοιχο για την απόκρουση επιδρομέων. Η χρονολόγηση της ανέγερσής του δεν έχει γίνει. Πιθανόν να κτίσθηκε για άμυνα και φύλαξη των χωριών της Καρδαμύλης και της Ανδρούβιστας από τυχόν επιδρομές Τούρκων, από τη πλευρά της Σπάρτης μέσω του δάσους της Βασιλικής. Τα Μοναστήρια της Βαϊδενίτσας, του Σαμουήλ και ο πολεμόπυργος του καπετάν Κιτρινιάρη, πάνω στο ξερόβραχο της «κουδούνας», πράγματι αποτελούν ένα ισχυρό οχυρό τρίγωνο άμυνας.

Η εκκλησία βρίσκεται εκτός περιβόλου και πρέπει να είναι νεώτερη. Πιθανόν εντός περιβόλου να υπήρχε παλαιότερη. Δεν είναι τοιχογραφημένη, αλλά διατηρεί αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στην πέτρινη παραστάδα της αριστερής πλευράς της εισόδου διακρίνουμε επιγραφή με χαραγμένο σταυρό και χρονολογία 1807.

Παλιότερα υπήρξε καταφύγιο κλεφταρματωλών ενώ σ’ αυτό κατέφυγε ο αντιοθωνικός κήρυκας Παπουλάκης που αναστάτωσε τη περιοχή με τα κηρύγματά του και συνελήφθη το 1852.

Σ’ αυτό φιλοξενήθηκαν κατά τη κατοχή Κύπριοι και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό αποτέλεσε την αιτία επιδρομής των Ιταλών το 1942, με αποτέλεσμα να πυρποληθούν τα περισσότερα κτίρια του Μοναστηριού.

Σήμερα διασώζεται πολεμόπυργος, με θολωτή στέγη και πολεμίστρες ενώ υπάρχει ορατότητα με το πύργο του καπετάν Κιτρινιάρη, χαμηλότερα στη πλαγιά.

Παλιότερα και μέχρι τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν καλόγεροι στο Μοναστήρι, που αποτελούσε μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου. Το ερειπωμένο Μοναστήρι στέκεται περήφανο ανάμεσα στις καρυδιές και στις κερασιές της πανέμορφης ρεματιάς, ενώ το λιγοστό νερό από την υπερχείλιση της κοντινής δεξαμενής κυλάει ανάμεσα στα βράχια και σε ορισμένα σημεία σχηματίζει μικρές λιμνούλες.

Εκεί κατά καιρούς βρίσκονται και καβούρια, που στο καύκαλό τους λέγεται ότι διακρίνεται το γράμμα «Β». Ο επισκέπτης δροσίζεται από στάλες νερού που αναβλύζουν από τα τοιχώματα της πλούσιας σε βλάστηση ρεματιάς, η οποία φιλοξενεί τη πανίδα και ορνιθοπανίδα της περιοχής. Από εδώ αρχίζει το Φαράγγι της Νούπαντης το οποίο καταλήγει στη παραλία «του Φονέα», ανατολικά της Καρδαμύλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, εορτή των γενεθλίων της Παναγίας, εορτάζεται η ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο περίβολο του Μοναστηριού, από τους προσκυνητές των κοντινών χωριών, ενώ τα παλιότερα κυρίως χρόνια στήνονταν μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι στην ρεματιά του μοναστηριού το οποίο άρχιζε πάντα μετά την απόλυση εκ του ιερέως .

                                         Νώντας Σκοπετέας/ΕΝ ΤΩ ΦΩΤΙ ΣΟΥ ΟΨΟΜΕΘΑ ΦΩΣ

Στης Παναγιάς το ξόδι...

Χαρείτε  ρημοκλήσια ταπεινά , στου ουρανού τις άκριες υψωμένα

 και σεις τα θαλασσάρικα μ ΄αρμύρα κεντημένα …

Χαρείτε αγέρηδες λιβανωτοί και κύματα του μελτεμιού 

 που μοιάζετε με σκαλοπάτια ασβεστωμένα ,

 να φέρετε στη Χάρη Της

τα πονεμένα τάματα και γόνατα απ τις μετάνοιες ματωμένα …

Χαρείτε σταυρολούλουδα και ανθοί που θα πλεχτείτε γύρω απ την κλίνη Της ,

ζωή αιώνια αποχτώντας

και άρωμα αμάραντο στη μνήμη μας  σκορπώντας…

Χαρείτε σεις ψαλτάδες και ιερείς του Υψίστου ευλογημένοι , που θα ξαναλαλήσετε πως της φύσεως οι όροι θα είναι πάντα νικημένοι …

Χαρείτε σεις Γυναίκες που η εκλεκτότερή σας με σώμα και ψυχή , στου Θεϊκού Νυμφώνα τα Παλάτια , στα χέρια του Αναστημένου Σπλάχνου Της ,

Βασίλισσα οδηγείται

 και από υπερκόσμιες τάξεις , αντάμα με Αποστόλους και Θεοσόφους Ιεράρχες λαμπρά δορυφορείται…

Όλος ο κόσμος , τα πέρατα της γης , ζωή ας χαρεί αληθινή , αυτή που ανατέλλει  ,του Αυγούστου την δεύτερη Ανάσταση ας Την πανηγυρίσει !

Ακοίμητη χαρά των θλιβομένων , ελπίδα αμετάθετη , τάφος ποτέ δεν θα κρατήσει…

Προπομπή με της Χαράς τα δάκρυα…

Ξόδι ολόχαρο εξαπτερύγων και δυνάμεων ασωμάτων , γης και ουρανού , ανθρώπων ιλαρών και έκπληκτων Αγγέλων…

Λιτανεία της τρανώς Ηπλωμένης Υπτίας ΜητροΘέου , απ της Καταπολιανής τους ολάνθιστους τους κήπους ως το περιβολάκι του καμαροσκέπαστου μικρού μοναστηριού Της στου Παραδείσου  τ΄ αγνάντι …  

    

νώντας σκοπετέας /Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι ... ( Της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος )

Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Στην  στιγμή που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η ψυχή μας με το  αναλλοίωτο το  φως…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Τότε που για ελάχιστα νοιώσαμε αγάπη αληθινή, του Σταυρωμένου  την αγάπη, που χώραγε μέσα της …δήμιους  και διώκτες…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …

Όταν στου πετραχηλιού τα κρόσσια αφήσαμε λυτρωτικά να κυλήσουν διαμάντια καρδιοστάλαχτα , ξαναφορώντας τον χιτώνα τον πρώτο μας τον Φωτεινό…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι Κύριε…

κάτω απ την Θεϊκή Σου Νεφέλη που επισκιάζει του μισεμού τον φόβο , της αμαρτίας το πηχτό σκοτάδι…

᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε! είπες Κύριε…

κι ευχήθηκα το ταξίδι το αιώνιο του καθενός παιδιού Σου ν ΄αρχίσει μ ένα Σου πρόσταγμα ξανά, στης δικής του  Μεταμόρφωσής  την ιερή την ώρα… νυν απολύεις στερνά ανασαίνοντας…

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Δεκαπενταύγουστος στης νέας Εύας τις αυλές ...

Δεκαπενταύγουστος !

Στης νέας Εύας τις αυλές ευλογημένοι προσμονάριοι του Επιταφίου Της , της πονεμένης στεναξιάς οι καταφεύγοντες  , μια καρδιακή ευχή κρατούν στα χείλη  τούτες τις ώρες τις χαρμολυπημένες …Στων μερομηνιών τα απογεύματα και στις Παραμονές του Πάσχα της Κυράς Τους , εκείνη η γλυκιά λαλιά σαν βάλσαμο απλώνεται στα κατάβαθά τους … 

Καλή Παναγιά !

Στο μισοσκόταδο της γωνιάς δίπλα στο προσκυνητάρι της Αγίας του Θεού στέκεται και εκείνος ορθός και σιγοψέλνει την μικρή παράκληση και θρηνεί και στενάζει …με τα μάτια κλειστά και την ζέστη του απόσπερου  να αγκαλιάζει την ελπίδα την άσβεστη , πως αυτή η ψιθυριστή φωνή θα φτάσει στον Φιλάνθρωπο Θεό. 

Και έπειτα θα γονατίσει να νοιώσει την Αναστημένη χαρά των θλιβομένων να περνά σαν μοσχομύριστο  αεράκι απ το πλάι , ταχυνή βοήθεια …να αισθανθεί εκείνο το νεύμα το ποθούμενο, να σιγουρευτεί πως δεν θα παραβλεφθούν οι μέσα του κλαυθμοί και τα δάκρυα κι οι στεναγμοί…  

 Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην; 

Μετά το στερνό εξαποστειλάρι θα σηκωθεί . Θα προσκυνήσει με αγάπη εύλαλη Αυτήν που γέννησε το προαιώνιο το Φως και αμέτρητες φορές θα  πει  σε   όποιον συναντήσουν τα υγρά του μάτια  ,   αυτήν την ευχή που δεν την χορταίνει η ψυχή του :

Καλή Παναγιά !

νώντας σκοπετέας/Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο «Καλή Παναγιά!»

Στην Αγιά Παρασκευούλα ( Στο φαράγγι του Βιρού )

 

Μια ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο  , αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα …μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά .

  Εκεί που αγριεύει η ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει , άνοιξε η μανιάτικη η γη στα δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φιλί  στα μάτια , αντίκρυ  στην πηγή τη δροσερή …

Στη χαράδρα την άγρυπνη , στου  Θεού τις ανοιγμένες παλάμες , φρύγανα κι αρώματα και η ανίκητη απ τον άνθρωπο η ορμή , απ του Προφήτη την κορφή ξεκινημένη ,  στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα, βρίσκει χειμώνα απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα , να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί  ελέησον …

Κι ένα ξωκκλήσι ,το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα ,  στου Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του  τη σμίλευση   τη λειτουργιά και το νάμα , Χριστός αυτά να γίνουν …

Και φύσηξε αέρας εωθινός , που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα μπροστά , λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες , σαν διαβατάρης προσκυνητής    ακάματος ,  χαρά γοργά  ανασαίνοντας , που τα κατάφερε και δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο κανέναν,  στου Αλωνάρη  το σύναγμά  τους …

Κι έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών  και του προσώπου του , στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια …Πως το καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δακρυγόνο φίλημα ….    

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /

Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :

 Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .

Το πετραχηλάκι ( Η Θεία Καλλιοπίτσα) μικρό διήγημα

Κοιτάζει το σκοροφαγωμένο ύφασμα στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα …Θυμάται και στενάζει χαμογελώντας   για τη μορφή  που το φτιαξε αυτό το …παιδικό  πετραχήλι όταν ήτανε τόσος δα  και έλεγε σε όλους τους μεγάλους   που καλόγνωμα τον ρωτούσανε  , οτι όταν μεγαλώσω θα γίνω Δεσπότης  ! Και εκείνη η ευλογημένη  βάλθηκε να το ράψει  στη μηχανή της την ακούραστη που ο ήχος της  δεν έμοιαζε με καμιάς άλλης… Και του το δωσε  για να χαρεί  στα 8 του , ένα καλοκαίρι στις αρχές του Ιούλη , μαζί με  μια στολή πορφυρή ,  με χρυσοκέντητους Σταυρούς να την έχει μαζί του και να την  φορά όπου τον έπαιρνε ο παπά –Μιχάλης για Παπαδάκι , στα μικρά ιερά με τις Πλατυτέρες στο σμίλευμα της μανιάτικης πέτρας να αγκαλιάζουν τον κόσμο του  ολόκληρο …

Η Καλλιοπίτσα , η γλυκιά και πάντα χαμογελαστή αυτή γυναίκα με την λεπτή φωνή και την Αγγελική  ψυχούλα . Την έλεγε Θεία και ποτέ δεν χρειάστηκε να απομνημονεύσει το είδος της συγγένειας που τους έδενε …μια δυο φορές την είχε ρωτήσει , μα τι σημασία είχε, αφού την ένιωθε τόσο αγαπητή σαν την μάνα του την ίδια …Και όλα τα παιδιά στο χωριό έτσι την αγαπούσαν  …

Ήταν αυτό το βάλσαμο στην ευρύχωρη καρδιά της ,  που δεν αξιώθηκε εκείνη να φέρει στον κόσμο δικά της βλαστάρια , το ότι ένιωθε δικά της όλα τα παιδιά του Θεού . 

Γι αυτό και όταν η μηχανή της ξαπόσταινε για λίγο από αυτά που έφτιαχνε αχρήματα , Θεός φυλάξοι,  όλο για τους άλλους  , εκείνη πάντα έβαζε μπροστά να φτιάξει ένα γλυκό ή μια πίτα με αγριόχορτα και μυζήθρα  για να χει να φιλέψει όποιο παιδί θα περνούσε έξω απ τις … αυλές της … Στα πρώτα χρόνια δεν είχε δικό της σπίτι στο χωριό …Και έτσι είχε αλλάξει αρκετά , ερειπωμένα σχεδόν  …Όλα  τα συμμάζεψε  όμορφα και ήταν τόσο δροσερά , με περήφανες  μουριές να ρίχνουν της σκιάς τους το παράστημα  στα μικρά δωματιάκια , που μοσχομύριζαν συνέχεια από  τα μαγειρέματά της και το λιβάνισμα το άπαυστο …

Οι τοίχοι τους γεμάτοι από μικρές  εικονίτσες με τους λατρευτούς της τους  Αγίους και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο τον προστάτη της . Μαζί με τον άντρα της , τον Πετράκη της , δεν σταμάτησε ποτέ να τον επισκέπτεται στην Αίγινα και κάθε φορά που επέστρεφε όλο και γέμιζε περισσότερο τον τοίχο με φωτογραφίες από την οσιακή του κοίμηση , και αυξάνονταν τα μπουκαλάκια με τον Αγιασμό και το λαδάκι  του ,  αμέτρητα πλέον  σε κάθε γωνιά του φτωχικού  της …Αμέτρητοι και οι Νοέμβρηδες όταν σημάδευαν την μνήμη του,  που η Καλλιοπίτσα έφτιαχνε η ίδια μεγάλους  άρτους αφράτους με γλυκάνισου  άρωμα και έκανε λειτουργία στον Ταξιάρχη να τιμήσει της Σηλυβρίας τον γόνον και της Αιγίνης τον έφορον , ψέλνοντας  κι αυτή απ τις πίσω θέσεις που πάντα καθότανε , το απολυτίκιό του που τόσο πολύ την δάκρυζε…

Μα δεν άφηνε παραπονεμένους και τους άλλους Αγίους …Όλοι την θυμούνται , τα καλοκαίρια ιδίως , να φέρνει σε κάθε μικρό ξωκκλήσι ,  το μικρό ταψάκι της με τα σπερνά ,όπως  λένε οι Μανιάτες τα κόλυβα   και εκείνες τις υπέροχες τις Φανουρόπιτες να διαβαστούν όλα και έπειτα  να μοιραστούν στους ανθρώπους  κι αυτά ως ευλογία κι έλεος  .

Πέρασανε τα χρόνια και έχτισαν το   δικό τους  σπίτι , στου Νικόβου το κάτω καλντερίμι.  Δεν είχε αυλή μπροστά στο δρόμο  όπως τα άλλα μα έβγαινε πίσω  σε μια ρούγα που κατοικούσε εδώ και αιώνες ολάκερους η Αγιά- Μαρίνα .Και έτσι την έκανε γειτόνισσά της η Καλλιοπίτσα και δεν παρέλειψε ποτέ της την ιερή επίσκεψη κάθε απόγευμα χειμώνα –καλοκαίρι  …Και στου  Ιούλη τη γιορτή  Της Αγίας που πάτησε τον Σατανά ,  μαζί με τους υπόλοιπους τους γείτονες , στρώνανε πολύχρωμες κουρελούδες σε όλες τις μεγάλες φρεσκο ασβεστωμένες τις πεζούλες  και τις κάνανε καθίσματα έμορφα να γεμίσουνε από γέρους και παιδιά στου πρωινού το πανηγύρι , λίγο πριν όλοι μαζί ψάλλουν  το Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν …χορταίνοντας τις ψυχές τους με Παραδείσου ελπίδα .

Κι έτσι ξοδεύτηκαν  τα χρόνια της και μεγάλωσε η Καλλιοπίτσα και την επισκέφθηκε αλλιώτικα τούτη τη φορά  ο Θεός . Στα τελευταία της αρρώστησε η μνήμη της και  δεν θυμότανε πολλά . Δεν ήτανε ανώδυνα τα τέλη της μα ήτανε Χριστιανά και ανεπαίσχυντα και Ειρηνικά …Το τελευταίο της καλοκαίρι κίνησε με τις μικρές τις  κόρες του  να πάρουν την ευχή της …Το νιωθε πως δεν θα την ξανάβλεπε …Θεία  με θυμάσαι ; Δεν μίλησε εκείνη  …Πήρε το χέρι της λοιπόν  το τόσο δουλεμένο στου Χριστού τα έργα και το φίλησε να την αποχαιρετήσει …Κύριε Ελέησον …η Παναγιά μαζί σας ..την άκουσε να λέει και να επαναλαμβάνει συνέχεια μέχρι που βγήκε έξω απ το σπίτι …Βάλθηκε τότε να ψάξει σε όλα τα μπαούλα στο κατώι για να βρει εκείνα τα παιδικά του, τα πορφυρά του,  τα αθώα τα χρόνια … Βρήκε κείνο το πετραχηλάκι της , σκονισμένο και φαγωμένο στο μέσο του , από του χρόνου το αδυσώπητο το πέρασμα …Είπε στην γυναίκα  του να το πλύνει και να το συνεφέρει όσο μπορούσε  …Μόνο που την παρακάλεσε  να του αφήσει εκείνο το τρύπημα για να θυμάται όλα τα πάθη του ,  που σαν παράσιτα ζήτησαν   την ψυχή του  να γυμνώσουν …Έτσι το κρέμασε σαν εικόνισμα κι αυτό στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα του δωματίου του  …

Ξημέρωνε 9 του Νοέμβρη …Νεκταρίου Αιγίνης …Πενταπόλεως του Θαυματουργού …Γιορτάζει και η Θεία Καλλιοπίτσα σκέφτηκε μόλις άνοιξε τα μάτια του… θα χει χαρά σήμερα ! Και όντως είχε αφού τα ξημερώματα της πιο  σπουδαίας και χαρμόσυνης  για όλη τη ζήση της μέρας , διάλεξε ο Χριστός μας να την καλέσει κοντά του . Στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου της  ταξίδεψε του λατρεμένου . Σκίρτησε  από λύπη αναδεμένη με χαρά μόλις το έμαθε , έτρεξε πίσω από την πόρτα του  και φίλησε   το πετραχηλάκι της να πάρει την ευχή της …

 

Νώντας Σκοπετέας/Αληθινή Ιστορία

Αφιερωμένο στην μνήμη της πιο ταπεινής και γλυκιάς Θείας που γνώρισα στον κόσμο …που αναπαύεται πλέον στου Ταξιάρχη μας το κοιμητήρι…

Καλό Παράδεισο μετά των Αγίων …

ΥΓ: Όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κοίμησή της , μετά το μνημόσυνό της στον Ταξιάρχη , ο Πετράκης  πήγε στο μνήμα της και της είπε : Πάρε με και εμένα καρδούλα μου να είμαστε μαζί ...Το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε  και αυτός για το μεγάλο ταξίδι ...στα μέρη των Αγίων... ... 

Ευλογημένη η Βασιλεία... ( η Κυρά-Αγγελική )

Είναι χαρούμενος άνθρωπος η Κυρά- Αγγελική . Δεν γνωρίζει το παράπονο μα ξέρει τον πόνο . Δεν έκλαψε ποτέ της για τα τόσα  δύσκολα που την απάντησαν , μα τα μάτια της όλο δάκρυα είχαν να προσφέρουν , σε όποιον διπλανό της τα χε ανάγκη για στήριγμα και κυρίως στους Αγγέλους της τους λατρευτούς τους …συνονόματους , έτσι τους φώναζε  , που τους ένιωθε συνέχεια σιμά της  , να τα πάρουν και σαν διαμάντια  βαρύτιμα να τα ταξιδέψουν  ως τον θρόνο του  Θεού Πατέρα μαζί με όλα της τα  αμέτρητα τα ελέησον  ….

Χαίρεται με τα μικρά και ασήμαντα για άλλους , μα τόσο σπουδαία γι αυτήν την μικροκαμωμένη Γερόντισσα πλέον . Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι γι αυτήν μοναδική . Κάποιος Άγιος που η αθάνατη η μνήμη του γιορτάζει , κάποια Αγία που μαρτύρησε εκουσίως για την αγάπη του Χριστού ,  της θυμίζουν  της πίστης το χρέος το πάντοτε οφειλόμενο . Δεν λείπει ποτέ από Εσπερινό Εκκλησιάς που πανηγυρίζει για  τον Προστάτη της μα ούτε από τις καθημερινές τις πιο ταπεινές , τότε που μετρημένες ψυχές διάσπαρτες μες στον Ναό της Παναγιάς θωρούν την ανοιχτή αγκαλιά του Εσταυρωμένου πίσω απ του παππούλη τους  την αγαπημένη μορφή που τους ευλογεί . Τώρα που οι μέριμνές της  οι βιοτικές γίναν ελάχιστες , τώρα μπορεί να γεύεται και να γνωρίζει όλο και πιότερο ότι… Χρηστός ο Κύριος .

Εκεί στην σταθερή της θέση στου ιερού την μισάνοιχτη  πόρτα  μπροστά στου τέμπλου τη Μετάσταση  της Παναγιάς προς την Αληθινή Ζωή , στέκεται η χαριτωμένη γραία . Όχι πως με τον χρόνο γίνηκε δική της , ή της την έχουν κρατημένη όπως κάνουν μερικοί , μα φτάνει τόσο πρωί στης Κοίμησης την Εκκλησιά , σχεδόν μαζί με τους ιερείς απ το σπίτι της λίγα μέτρα πιο πάνω στην ανηφοριά , που πάντα την βρίσκει αδειανή να την προσμένει . Μα  εκείνη  ελάχιστες φορές θα την χρησιμοποιήσει για να ξαποστάσει . Όρθια έστω κι αν άλλα η δύναμή της  προστάζει , με τα μάτια της καρφωμένα στην Γαλήνια Κυρά-Παναγιά και τον γλυκασμό των Αγγέλων της των λατρεμένων , των συνονόματών της   …   

Κυριακή πρωί . Ο ναός σιγά –σιγά γεμίζει . Οι ψάλτες τελειώνουν την Μεγάλη Δοξολογία …Το Άγιος Αθάνατος , αργόσυρτο , κρατά τώρα περισσότερο και η ηχώ του , σαν να ανεβαίνει ,αιώνια  ασίγητη , στου τρούλου τις φωτεινές τις δέσμες , δορυφορούμενη κι αυτή απ τις αόρατες τάξεις των Αγγέλων της των λατρεμένων , των συνονόματων  … Αρχίζει το Αναστάσιμο τροπάρι :

Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονεν, ᾄσωμεν τῷ ἀναστάντι ἐκ τάφου καὶ ἀρχηγῷ τῆς ζωῆς ἡμῶν· καθελὼν γὰρ τῷ θανάτῳ τὸν θάνατον, τὸ νῖκος ἔδωκεν ἡμῖν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος. Σήμερα που είναι Κυριακή …Σήμερα που γιορτάζουμε την αιώνια νίκη …Τα στασίδια τρίζουν . Είναι αλλιώτικος τούτος ο θόρυβος …Δεν ενοχλεί κανέναν αυτή η χαρμόσυνη αναστάτωση. Είναι που όλοι σηκώνονται για να σταθούν ορθοί . Οι ψάλτες κατεβαίνουν για λίγο απ το αναλόγι τους . Η Κυρά-Αγγελική είναι έτοιμη με κάθε της αίσθηση να αδημονεί   . Τα δάχτυλά της ενωμένα σφιχτά  έτοιμα να κάνουν το σημείο της πίστης , του Σταυρού το σημάδι …Τρείς φορές . Κάθε μια με μια βαθειά υπόκλιση όσο αντέχει το κουρασμένο της σώμα . Η δυνατή φωνή του Παπά δίνει το πιο χαρμόσυνο έναυσμα . Το αιώνιο μήνυμα για κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική ψυχή , που το λαχταρά πάντα σαν να τ ακούει πρώτη και αξέχαστη φορά , όπως αυτή η πάλλευκη  Αγγελική μορφή .   

Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ....

νώντας σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο: Ευλογημένη η Βασιλεία

Οι Άγιοι Πάντες ...Του Κυρίου οι φίλοι ...

Χιλιάδες χρόνους ξεχασμένοι σε οπές μαρτυρικές …Όλο και πιο βαριά η ουράνια η γη που τους σκεπάζει…Έτσι το θέλησε, ν’  αργήσει η μυροβόλος η αποκάλυψη.

Κι είναι μαζί τους αρίφνητοι και άλλοι , άγνωστοι σε ανθρώπους χοϊκούς, με αιμάτινες στολές που λάμπουν Άγιο Φως της Ανάστασης…

Χορεία  αγγελική , ένθεο νέφος που ύψωσε η ταπείνωση και του Χριστού η λαχτάρα, σαν σε απόκρημνο σκοτάδι βυθίστηκε το τάγμα του εωσφόρου…

Και καρτερούν στις αγκαλιές τους , να δεχτούν και σήμερα έναν Καινούριο, του Ουρανού Άγιο Μέτοικο…

Φτάνουν δυο αντρειωμένοι νικητές, σφιχτά κρατούν τα χέρια…

Ο ένας στεφάνι μάρτυρα φοράει  στο κεφάλι…και έναν σταυρό στο στήθος του που αρνήθηκε να βγάλει…

Κι ο άλλος το φωτοστέφανο ντυμένος  των Αγίων, της Αφρικής τα χώματα τα πότισε με τους κρουνούς της πίστης του,  ψελλίζοντας μια προσευχή  στα χέρια των δημίων…

 

Κι όλοι μαζί δοξάζουνε Χριστό τον Θεό τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού…

Κι η Παναγιά η Κυρά Τους πάει μπροστά, νεφέλη φωταυγής αεί Πρεσβεύουσα…

Κι ακολουθούν Εκείνοι…του Κυρίου οι Φίλοι…

οι Άγιοι Πάντες. 

                      Νώντας Σκοπετέας Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;                                    ( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)