main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

19 Δεκ 2013

Καλά Χριστούγεννα ...Λίγα βήματα μόνο είναι ...


Βήματα ως τον Χριστό ... 


Οι Μάγοι οι Σοφοί πορεύονταν δυο χρόνια ολάκερα για να Τον συναντήσουν …Τον Νιογέννητο Θεό και Άνθρωπο …

Των Προφητών οι ρήσεις και τα γράμματα ,  αιώνες αφάνταστους καρτερούσαν τον Άναρχο Βασιλέα των όλων …

Του Ησαϊα η φωνή ακόμα ηχεί στ αυτιά σου …
Κάτι σου θυμίζει έτσι δεν είναι ;

Ο Μακαριστός π.Ειρηναίος Ματζίμπι , ο Γέροντας της Ουγκάντας
Στης Μαύρης Ηπείρου  τα πεινασμένα τα χώματα τα λασπερά  , στης Ασίας το απέραντο και στης Βορείας Ηπείρου τα φοβισμένα τα απότομα τα  Όρη  , Χριστιανοί Αλύπιοι , που οι ψυχές τους ζεματάνε από την Αγάπη την Αιώνια , μετράνε βήματα ατέλειωτα στα αφώτιστα για να Τον συναντήσουν …

Κι έχεις εσύ μια καμπάνα αντίκρυ απ το παραθύρι σου …
Κι είν’  το δέντρο πάλι στολισμένο και το τραπέζι σου ξέχειλο ξανά από περίσσευμα…μα είν’  η ψυχή σου άδεια…

Την άκουσες και φέτος να σημαίνει  αχάραγα  και συ δεν έκανες λίγα βήματα μόνο ως της Φάτνης το Δοξολόγημα …



Κι είπες πάλι χθες το βράδυ στο πολύβουο το σπίτι :
 Χρόνια πολλά και να μαστε καλά !
Πάλι χωρίς Χριστό ευχήθηκες !

Μα Εκείνος Γεννάται και για σένα !
Θα ξαναχτυπήσει η καμπάνα στων Καταβασιών το πανηγύρι !
Κι ύστερα πάλι στων φτωχών Ποιμένων το χαρμόσυνο το άγγελμα …

Να περισέψει φέτος ο Χριστός στην ψυχή σου !
Γεννάται και για μένα , θα πεις μόλις λίγα βήματα κάνεις ..
Αντίκρυ σου είναι της αληθινής ζωής το σήμαντρο …
Έρχου και ίδε ..Έρχου και αγάλλου !



Κι άκουσε ξανά τη φωνή του Ησαϊα που κάτι σου θυμίζει …
Ναι , τον χόρεψες κι εσύ αυτόν τον στεφανωμένο τον χορό μα τότε δεν καταλάβαινες …Σήμερα θα το νοιώσεις για πρώτη φορά εκείνο το : «Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, και έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ, Θεόν τε και άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, την Παρθένον μακαρίζομεν.»

Καλά Χριστούγεννα …Λίγα βήματα μόνο είναι …



Νώντας Σκοπετέας 
Απόσπασμα από  την εκπομπή με τίτλο : Λίγα βήματα είναι ως τον Χριστό ...
Χριστούγεννα 2013 
απόσπασμα από το βιβλίο :"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
 (Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας) 













13 Δεκ 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου . Οκτ 2013 μέρος 12 & τελευταίο .)









Χρυσόστομα μας μίλησε Παπάς στο Κουτλουμούσι …
Και καθενός μας η  καρδιά καρτέραγε  να ακούσει ,
με  λόγια που την κάνανε στα αιώνια να ελπίζει ,
για της Αγάπης την ισχύ που το κακό λυγίζει …
Στο Αρχονταρίκι το ζεστό μας βρήκε  κι ένας άλλος
Θυμάται , κλαίει και όλο μιλά για  του Χριστού  το κάλλος …
Είναι τα δίκαια του Θεού αυτά που θα μας σώσουν
απ της απώλειας το γκρεμό , τώρα θα μας γλιτώσουν ….
  
Εσπερινός του Αγίου Χαρίτωνος του Ομολογητού στο Καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Μακάριος  Ασκητής της εγκρατείας που έφτιαξε Λαύρες , αγίασε σπήλαια και πότισε της ερήμου το χώμα με καρπερά  ευσεβείας δάκρυα  , γνωρίζοντας στον κόσμο την Θεαγάπητη  ησυχαστική ζωή την φιλέρημη , συσταυρούμενος και συννεκρούμενος με τον Κύριο  ...
Στην σκοτεινή λόγω διακοπής ρεύματος  τράπεζα , μας φώτιζαν κεριά και το άπλετο φως , απ τον βίο του μεγάλου Ασκητή , που διαβαζόταν . Στα τίμια λείψανα,  ξαναθυμηθήκαμε τα ασκητικά του παλαίσματα , όταν προσκυνήσαμε μέρος της αριστεράς του πληγωμένου αετού της Εκκλησίας του Χριστού ,  του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που έλεγε πως:  
Με τίποτα άλλο δεν ευαρεστείται ο Θεός όσο με την κακοπάθεια...Στα δάκρυα έλεγε ανταποδίδει το έλεός Του ...
Η Αγία Παρασκευούλα  και η  Αγία Αναστασία η  Φαρμακολύτρια θεραπεύουν  λιγόψυχες θλίψεις , απομακρύνουν ράθυμους πειρασμούς  με το φάρμακο της Αγάπης και της Αφοσίωσης  στον Μέγα Ιατήρα ψυχών και σωμάτων . Η ημέρα κλείνει στο ημίφως  της Φοβεράς Προστασίας . Λίγο πριν , ακούστηκαν  οι  Χαιρετιστήριοι Οίκοι της ελάχιστης προσφοράς στην πανύμνητη Μητέρα και Εκείνη μέσα από την θαυματουργή της εικόνα ,  στέλνει την ευχή Της  , σε όσους ευλαβικά μετανίζουν , αποζητώντας την μητρική Της παρρησία για την νύχτα που φτάνει  .  


Ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι και περιμέναμε τον Πατέρα Χ. να μας μιλήσει.  Όλοι σχεδόν οι προσκυνητές εκείνης της μέρας , καθίσαμε σε θέσεις  κάτω από τα πολλά κρεμασμένα  κάδρα με τους Αγίους Γέροντες της εποχής και Μακαριστούς Πατριάρχες . Ο Πάτερ Χ . μπήκε αργά  κρατώντας στα χέρια του το πιο διάσημο πνευματικό … πορτοκαλί βιβλίο , τον Βίο και τους Λόγους του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Μας χαιρέτησε με ευγένεια απροσποίητη και κάθισε κοιτώντας μας . Για λίγες στιγμές κάτι συμβουλεύτηκε από το βιβλίο και έπειτα άρχισε να μας  μιλά …  Η Πίστη μας αδερφοί μου είναι μεστή του ακαταλήπτου του Θεού . Σκεφτείτε ότι η Παναγία μας χώρεσε όλη την Θεϊκή Ενέργεια . Μπορείτε αυτό να το σκεφτείτε ; Είναι ασύλληπτο μα είναι η αλήθεια !   Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα ! Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί ! Τα υπέροχα απερινόητα …Του Θεού τα μυστήρια… Η   πάγκαλη  Θεοτόκος, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αφού συγκέντρωσε επάνω της όλα τα καλά τα ανθρώπινα και τα αγγελικά συνέδραμε στην Θεανθρώπιση....
   

Ο Πάτερ Χ. μιλά και μας κάνει να σκεφτόμαστε πως κάθε Μοναχός με την βιοτή του και την πολιτεία του στους πανίερους χώρους , θα πρέπει να τιμά το όνομα με το οποίο εκλήθη κατά την κουρά του . Και αυτός που μας μιλούσε εκείνο το απόγευμα στο Κουτλουμούσι είχε λάβει ένα τόσο ταιριαστό όνομα …Μελίρρυτα τα  λόγια του και Αγάπη για τον Θεό και το σχέδιο της Σωτηρίας Του . Κάποια στιγμή ένας αδερφός ξεκίνησε να μιλά και να εκφράζει τα παράπονά του για τον Πατριάρχη , τον Οικουμενισμό και τις κακόδοξες στιγμές κάποιων Ιεραρχών . Ο Πατήρ. Χ . με γαλήνιο τρόπο έδωσε μια απρόσμενη για πολλούς απάντηση  χωρίς να μειώσει τη θέση ή να αντιδικήσει με τον Αδερφό μας . –Πρέπει να αντιδράμε αγαπητικά! Πάντα να προτάσσουμε τον καλό λογισμό . Δεν γεννάται ζήτημα , ότι σε θέματα Πίστεως θα πρέπει να είμαστε αταλάντευτοι . 

Μα πρέπει εμείς να σκεφτόμαστε πρώτα τον Χριστό και να μην ασχολούμαστε μονοδιάστατα με τον Πάπα και τους Οικουμενιστές . Κάποιος άλλος αδερφός πήρε τον λόγο και έδωσε μια διαφορετική διάσταση στον περίφημο «διάλογο» με τα άλλα δόγματα : Ο Λόγος του Θεού είπε , ου δέδεται …και υπ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξετάζουμε την όποια προσπάθεια διαλόγου …Χωρίς την οποιαδήποτε υπαναχώρηση στα Πιστεύω της μόνης αληθινής Πίστης της Ορθόδοξης Χριστιανικής , μιας και όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είπε :  σε θέματα πίστης μικρό  δεν είναι το παραμικρό ,  θα πρέπει να προσπαθούμε με αγάπη να βοηθήσουμε και άλλους να γνωρίσουν την μόνη αλήθεια  και να πιστέψουν… Στο βιβλίο που ο Πάτερ κρατά στα χέρια του υπάρχει ένα περιστατικό με τον Γέροντα Πορφύριο που πήγε ανήμερα Θεοφανείων , να κάνει Αγιασμό σε έναν οίκο ανοχής ...Αν ο Γέροντας στεκόταν σε μια στείρα όσο και προφανή  αντιμετώπιση και δεν εισερχόταν για να αγιάσει όλες τις ψυχούλες ,   ίσως κάποιες από αυτές  που ωφελήθηκαν και εσώθησαν εκείνη την μέρα,  τώρα να ήταν κολασμένες …
 Ήρθε  συμπληρωματικά  στο μυαλό μου τότε και ο  Άγιος Οδοιπόρος του Θεού ο  Γέροντας της Λογγοβάρδας , ο π.Φιλόθεος Ζερβάκος που έλεγε ότι : Ημείς, οι Ορθόδοξοι Έλληνες, θέλομεν την ένωσιν κατά Χριστόν, υμείς οι Λατίνοι θέλετε αυτήν κατά Πάπαν. Εάν ο Πάπας ήτο σύμφωνος με τον Χριστόν, να μην αμφιβάλλετε ότι και ημείς οι Ορθόδοξοι, οι κατά Χριστόν ορθά φρονούντες, θα εδεχόμεθα την ένωσιν ....
Ο Πατήρ. Χ. , συμφώνησε πάντα υπό το πρίσμα της διάκρισης και της  Αγάπης για τον αδερφό…
Πήραμε ένας-ένας την ευχή του και εκείνος μας μοίρασε εικονίτσες της Φοβεράς Προστασίας  . Ως δρόσος γαρ εκ ταύτης μυστική η χάρις Της προέρχεται αεί…Ταιριαστά αυτά τα λόγια και  αυτό το συναίσθημα το ψυχένδροσο , για κείνη την συνάντησή μας με τον Παπά της Κουτλουμουσίου …
Πήγαμε στο δωμάτιο για ανάπαυση , μιας και είχε νυχτώσει για τα καλά . Συζητούσαμε για όλα αυτά που είχαμε αξιωθεί να ζήσουμε μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Αναζήτησα ένα επιπλέον σκέπασμα μιας και είχε «βάλει» αρκετό κρύο . Βγήκα  πάλι προς το Αρχονταρίκι . Ευτυχώς γιατί με αναζητούσε ο Μοναχός Γ. Παλιός μου γνώριμος από την εποχή που σαν Λαϊκός αυτός μπαινόβγαινε τις Κυριακές και τις Γιορτάδες στο Ιερό του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα , την ενορία των παιδικών μου χρόνων . Πάντα νοσταλγούμε με τον Πατέρα Γ. εκείνες τις όμορφες μέρες που ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού σκέπαζε . Πρόσφατα έχασε και τους δυο γονείς του . Τους θυμάται με χαρμολύπη και τους μνημονεύει συνεχώς . Ετοιμάζεται για την μεγαλοσχημία του και αν θέλει ο Θεός και για την χειροτονία του. Θυμάται τον Παππού Παϊσιο που όταν σαν Λαϊκός τον επισκέφθηκε του είχε πει:  - Θα γίνεις Μοναχός και Γείτονας μάλιστα ! Όντως μετά από περιπλάνηση βρήκε της μετανοίας του καταφύγιο στο γειτονικό της Παναγούδας Κουτλουμούσι ! Θυμάται επίσης αξίους Ιεράρχες και μιλά με αγάπη και υϊκό σεβασμό ιδίως  για τον Καρυστίας και Σκύρου κ.Σεραφείμ , αυτήν την λαμπρή μορφή της Ιεραρχίας , αυτόν που στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η πραγματική έννοια του Επισκόπου... Αναπολεί   τις μέρες της Ριζαρείου από την οποία απεφοίτησε και τον Άγιο που τόσο την μνημόνευσε πλέον  εις τους αιώνες , τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο .
 Μα πιο πολύ τον ενδιαφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος .
 Κάθε αδερφός του που τα σκοτάδια των ημερών μας του  καλύπτουν τη ζωή . – Θα σου πω δυο λόγια και θέλω να τα μεταφέρεις εκεί έξω …μου είπε . -Ο Χριστός μας είναι Πατέρας και είναι τόσο όμορφος και υπέροχος  ο τρόπος που μας φέρεται...
 Ο σύγχρονος άνθρωπος  όμως , θα κληθεί να πληρώσει είτε το τίμημα της Ομολογίας , είτε το αντίτιμο της απωλείας του Παραδείσου ! Σημείωσέ το αυτό !  Πως αλλιώς ο Θεός να σώσει έναν κόσμο που καταρρέει ; Κλήρος και λαός τον απογοητεύουμε συνεχώς !
 Μα  Θεός είναι και δικαιοσύνη. « Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν ». Και επειδή τόσο μας αγαπά , αγαπά και την δικαιοσύνη , την μόνη που συγκρατεί τον άνθρωπο που αμαρτάνει ασύδοτα χωρίς μέτρο ….Ή θα ομολογήσουμε λοιπόν νοιώθοντας όσο ποτέ άλλοτε το βαρύ τίμημα ή θα υποταχθούμε στα ανίερα χάνοντας την αιώνια ζωή του Παραδείσου ….
Άφησα πίσω δυο μάτια δακρυσμένα που μίλησαν αληθινά χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα . Το δίλημμα έχει τεθεί ήδη …


Το Άγιο Όρος που το βράδυ σαν ένα ολοφώτεινο κερί με φλόγα άσβεστη οράται θαυμαστά   από το διάστημα  έχει δώσει  εδώ και πολλούς καιρούς την απάντηση , την καλή ομολογία ….
Τα λόγια που άκουσα από τον Πατέρα Γ. ήταν τα τελευταία της φετινής μας περιπλάνησης στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια του Άθωνα . Ήταν ένας επίλογος στο φετινό ημερολόγιο Αγίων  ή ένας πρόλογος στο ημερολόγιο της σκοτεινής και δολίως πλανεμένης εν τω κόσμω καθημερινότητας . Ομολογία ή Απώλεια στην επικεφαλίδα της …
Στις 7 το πρωί  μετά τις ακολουθίες στο Καθολικό και το  βορινό της Λιτής Παρεκκλήσι της Φοβεράς Προστασίας , προσπαθώ να γράψω τα πρώτα λόγια τις πρώτες λέξεις –μνήμες  …. Τις  δείχνω στον Μιχάλη ,  τον Παναγιώτη , τον Αριστοτέλη και τον Νικόλα ,  που κάθονται στο μπαλκόνι πίσω απ το βαρύ το τάλαντο .

Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες .
Στο Περιβόλι της Κυράς , στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα τα υγρά τα μονοπάτια .
Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών , του Αντίμαχου φοβέρες ,
Να ζωντανεύουν   τ’  όνειρο πως κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…
Τι τίτλο να βάλουμε παιδιά ; Τους ρωτώ …-Να χει Παράδεισο οπωσδήποτε ! Μη λείψει και φέτος ο Παράδεισος απ τον τίτλο ... Είναι η πιο ταιριαστή λέξη !
Ναι , να μην λείψει ο Παράδεισος ούτε από τον τίτλο στο φετινό ημερολόγιο , ούτε απ τους ύπνους μας  ώσπου να ξανανταμώσουμε στο περιβόλι της Κυράς …
Κάνε Θεέ μου να βγει αληθινό του Παραδείσου τ’ όνειρο  ….
Στο δρόμο της επιστροφής γράφω σαν να προσπαθώ να υποσχεθώ στον ταλαίπωρο εαυτό μου :




Μέσα από  λέξεις θα ρχομαι ξανά στην Πολιτεία , 
που προστατεύει ακοίμητα  των Πάντων η Κυρία…
Μητέρα Προστατεύουσα θα ρχομαι στην αυλή σου …
Γέμισε όλων μας  τις ζωές μ’  όνειρα Παραδείσου…
Του Παραδείσου τ’ όνειρο θα χω για φυλαχτάρι
και κομποσκοίνι Γέροντα  κάτω απ το μαξιλάρι ,
να με φυλάει απ τον εχθρό όποτε με ζυγώνει ,
θα ψάχνω για παρηγοριά και αυτό θα με λυτρώνει ….
Ξημέρωσε  αποχαιρετισμός , μια αγκαλιά δεν φτάνει…
Τα δάκρυα μας θα μπλεχτούν τώρα με το μελάνι …

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα.





Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια .
Στον Παναγιώτη που με μικρού παιδιού ψυχή τα κατάφερε να μας δείξει και εφέτος πως ο Κύριος μας θέλει χαρούμενους οδοιπόρους  στον δρόμο της Αγάπης  Του . 
Στον Αριστοτέλη που λαχταρούσε να Ευλογεί  ανύστακτα και ασίγητα τον Κύριο…  Στον Μιχάλη που  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε .
Στον Νικόλα που κατάλαβε ότι στης σιωπής τα μυστικά και τα ήσυχα  φανερώνονται όλα τα Σωτήρια για την ψυχή  λόγια  .
Στις οικογένειες και στα παιδιά μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες .
Στην διψασμένη μας ψυχή .
νώντας σκοπετέας
Δεκ.2013
Γρηγόριος Διονυσιάτης /Αγιορείτικη Φωτοθήκη 


7 Δεκ 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου Οκτ. 2013) μέρος 11






Πίσω από Αγία Τράπεζα ήταν  τα σκαλοπάτια ,
που έφταναν ως τον Θρόνο Της και στου Θεού τα μάτια…
Θωρούμε την Βασίλισσα ,  Ουράνια Πλατυτέρα
Άδουμε  το Άξιον Εστί για την Ενδοξοτέρα…
Άραγε είν’ αγγελόφωνοι όλοι οι υμνωδοί Της ;
Μετανιωμένων  οι φωνές αγγίζουν  το θρονί Της…
Κι έπειτα στον  Αη Νικόδημο , στον Θείο τον  αστέρα
Αυτόν που’ λεγε πως η Κυριακή  μόνο χαράς είν’ μέρα…
Μας ψιθυρίζει μυστικά πολέμου του Αοράτου ,
αυτά που τον επλήρωσαν  Δόξης της  ακηράτου …
Για αγρύπνια ετοιμάζονταν , στα μέρη της Καψάλας ,
Άραγε θα αξιωθώ και εγώ ποτέ , ο άθλιος ο τάλας ;
εις  το κελίον  του Πρόδρομου  με θέα του τον Άθω ,
εκεί , που η ταπείνωση προσμένει  για να μάθω ,
πώς είναι να φιλάς αγνά το χέρι  του αδερφού σου
και να εύχεσαι από καρδιάς για το καλό του εχθρού σου …
Στον Άγιο Ανδρέα μπήκαμε σαν τη φορά την πρώτη
κι είδαμε   σχήμα αγγελικό  σε όμορφο  Σεραγιώτη …
Και ο Διάκος βηματίζοντας με πρόσωπο όλο χάρη
Μαθαίνει πώς να προσφωνεί φορώντας το στιχάρι …



…Στο Πρωτάτο μέσα στο Ιερό πίσω απ την Αγία Τράπεζα η εικόνα του Άξιον Εστί… Αληθινή Πλατυτέρα που  αγκαλιάζει το Άκρως Ταπεινωμένο  σπλάχνο Της …Που  χωράει μέσα της τον Αμνό του Θεού , τον  Υιό του Πατρός ,τον αίροντα  τας αμαρτίας  του κόσμου …
 Ήδη είχε σχηματιστεί μια μικρή ουρά από προσκυνητές . Λίγα σκαλοπάτια  ως το αντάμωμα το  συγκλονιστικό με την Εικόνα που πρωτάκουσε τον ύμνο τον Αγγελικό , του Θεού το εγκώμιο προς την Άχραντη Μητέρα Του . Δυο σκαλοπάτια ως του Ουρανού τα σκηνώματα , ως του Θεϊκού Νυμφώνα τα ετοιμασμένα υπέροχα για κάθε άνθρωπο .
Σε αυτά ήδη κατοικεί η Κεχαριτωμένη  Βασίλισσα.
Νοιώσαμε ουρανοβάμονες έστω για ελάχιστα …
Ψέλνεται το Άξιον Εστί από κάποιους …Αναρωτιέμαι πόσες φορές ακούγεται καθημερινώς σε όλον τον κόσμο και πόσες από αυτές ευαρεστούν την Παναγία ….
Και Αυτή αποστρέφεται  τις νοθευμένες με του εγωισμού το λέρωμα φωνές , της υψίφωνης επίδειξης και της μουσικολογιωτάτης  φιλαρέσκειας … Μόνο ολοκάρδια , αληθινά κατανυκτικά Άξιον Εστί θα Την κάνουν να «χαρίζει» στους υμνωδούς Της   χρυσά νομίσματα όπως εκείνο με το οποίο κάποτε αντάμειψε  τον  Αγγελόφωνο Κουκουζέλη…
Εύχομαι να υπάρξει μέρα που όλα τα Άξιον Εστί που θα ψαλλούν  να Την ευαρεστήσουν …
Εύχομαι επίσης εκείνη η ημέρα να μην είναι πονεμένη … 
Μεσημέρι στις Καρυές …Αγοράσαμε λίγα νηστίσιμα κεράσματα και πήραμε τον ανήφορο για τα μέρη του Αγίου Νικοδήμου ,  του πολυγραφότερου Αθωνίτη  Εργάτη του αμπελώνος του Χριστού . Θα πηγαίναμε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στον πολυσέβαστό μας Γέροντα Ε. και την συνοδεία του .  Ανεβαίνοντας το ανήλιαγο και πάντα υγρό μονοπάτι ρίχναμε ματιές μέσα απ τις πυκνές φυλλωσιές στην Αγιορείτικη Πρωτεύουσα . Το Άγιο Παρελθόν αυτών των βημάτων είναι κάτι μοναδικό . Σκεφτόμουν την μορφή του Αγίου Νικοδήμου και το τεράστιο έργο του . Τον αγώνα του απέναντι σε κακοδοξίες ,κατεστημένα , πόλεμο και συκοφαντίες ,  τις υπερπολύτιμες μελέτες και διδαχές του . Φτάνουν ακόμα και μόνο οι τίτλοι από τα έργα  του για να διδάξουν αληθινό Χριστό  στον κόσμο ιδίως σήμερα .  
Περί συνεχούς Θείας Μετάληψης , Αόρατος Πόλεμος , Χρηστοήθεια , Πνευματικά Γυμνάσματα και τόσα άλλα . Σκέφτηκα επίσης  ότι τα τελευταία του  επίγεια χρόνια από αυτό το ίδιο μονοπάτι , αν κάποιος περνούσε όπως εμείς , θα συναντούσε την εξαϋλωμένη μορφή του μεγίστου Αγίου Διδασκάλου , να κάνει έναν τελευταίο περίπατο ως τους Αδερφούς του Πατέρες της Κουτλουμουσίου . Μέσα στην ησυχία και τους ήχους των βημάτων μας αντικρύσαμε από μακριά τον νέο πανέμορφο Ναό του Αγίου στα μέρη των Σκουρταίων …
Σαν να ξεκίνησε στη θέα του να ακούγεται , πάλι μυστικά ,  το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων . Το έγραψε μαζί με τα εγκώμια και την ακολουθία τους ο ίδιος ο Αη Νικόδημος . Σίγουρα όταν το συνέθετε η ταπείνωσή του δεν θα του επέτρεπε να σκεφτεί , πως όταν μετά από  χρόνια κάποιοι θα το έψελναν , συνειρμικά θα έφερναν στο μυαλό τους την δική του μορφή , αυτήν του νοητού αστέρα της Εκκλησίας του Χριστού .  «Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι»
Φτάσαμε στο κελί του Βαπτιστού  . Η θέα του Άθωνα από την  αυλή του είναι εξαίρετη . Νοιώθεις πως αν απλώσεις τα χέρια σου θα τον χωρέσεις στην αγκαλιά σου . Χτυπήσαμε την πόρτα του κελιού . Πάντα αναπαυόμασταν πολύ με τον Γέροντα και την αγαπημένη για μας συνοδεία του . Δεν ξεχνάμε ποτέ το πώς μας υποδέχεται φιλώντας μας το χέρι με μια ανυπόκριτη αγάπη . Αγάπη προσευχόμενη για όλους χωρίς διάκριση . 
Στο κελί αυτό το πολυθυμιατισμένο  , ο ύμνος της  είναι αυτός που διδάσκεται με κάθε βλέμμα , κάθε κίνηση των Πατέρων .  Δεν ξεχνάμε ποτέ τις συμβουλές του Γέροντα  ποτισμένες με Σοφία Αγίων και Ταπεινών Θεοπτών βιώματα . Μας υποδέχτηκε ο μόνιμα γελαστός Πάτερ Χ. – Κάθε φορά νομίζεις  ότι σαν να μας περίμενε  …. -Καλώς τους ! Περάστε παιδιά ! Ο  Γέροντας ξεκουράζεται , γιατί το βράδυ θα πάμε στην Καψάλα στο κελί της Αναστάσεως στον Γέροντα Ευθύμιο…Έχει αγρυπνία για τον Άγιο Ισαάκ ! …-Μην τον ανησυχείτε Πάτερ ! Είναι σαν να πήραμε την ευχή του είπαμε. –Καλά να ναι ευλογημένο  , πάτε να προσκυνήσετε στην Εκκλησία και έρχομαι να σας κεράσω και κάτι . Κατεβήκαμε λίγα σκαλάκια ως το ταπεινό εκκλησάκι  . Πλέον στο κελί υπάρχει Παπάς και αυτό τους έχει όλους πολύ  ευχαριστήσει . Κάθε φορά εύχομαι κάποτε να λειτουργηθώ σ αυτό το εκκλησάκι που χωρά απέραντη αγάπη για τον Θεό και που το χώμα του μουσκεύει των δακρύων η αξεχρέωτη η οφειλή . Αλλά και η βραδινή αγρυπνία στα μέρη της Καψάλας με έκανε να αναρωτηθώ αν αξιωθώ και εγώ  ποτέ να αγρυπνήσω , και τον Χριστό  να υπαντήσω  μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών , σε έναν τέτοιο ασκητικό τόπο . Καθίσαμε στο αρχονταρίκι και σε λίγο έφτασε ο Πατήρ. Χ . με τα «χαμογελαστά» κεράσματά του . Αρχίσαμε να συζητάμε μαζί του για τον Παπά Ευθύμιο που προσεύχεται κάπου αποσυρμένος , αποζητώντας την γόνιμη ησυχία . Η αλήθεια είναι πως κάποτε-κάποτε είναι πνιγηρή η αγάπη του κόσμου και η συνεχής αναζήτηση τέτοιων χαρισματικών φωνών . 
Τα παιδιά του Πατρός Παϊσίου συνεχίζουν την παράδοση του Γέροντά τους . Μονοπάτια αφανέρωτα ως τα χθες έχουν δημιουργηθεί από τα χιλιάδες βήματα που καθημερινά τους ψάχνουν για να αναπαυτούν με έναν τους λόγο . Χρειάζονται όμως και αυτοί μα κυρίως όλοι εμείς οι υπόλοιποι την απρόσκοπτη επικοινωνία τους με τον Θεό Πατέρα . Γι αυτό ο Παπά Ευθύμης σταμάτησε για λίγο να μιλά με τον κόσμο , για να μιλήσει πιότερο για τον κόσμο στον Θεό …Παρατηρούσα στον τοίχο ένα κάδρο της παλιάς εποχής με παραστάσεις ζωγραφισμένες …Στο κέντρο το μάτι του Χριστού μας ως Παντεπόπτου Ηλίου  της δικαιοσύνης . Δίπλα του γραμμένο : Χαίρε Αγία Σιών Θεού κατοικητήριο . Γύρω του παραστάσεις απ την Αγία Πόλη . Η Ιερουσαλήμ , η Ναζαρέτ , το Όρος Θαβώρ και αυτό των Ελαιών , ο Ναός του Παναγίου Τάφου .
 Οι ακτίνες του Χριστού ακουμπούν πάνω σε όλα τα Άγια Προσκυνήματα . Οι Αγιορείτες έχουν τον τρόπο πάντα να σου υπενθυμίζουν τις ιερές σου υποχρεώσεις …. 
Ο Πατήρ Χ. έδωσε ευλογίες σε όλους μας κομποσκοινάκια φτιαγμένα με την ευχή του Ιησού  και βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς . Ο Παναγιώτης δεν ξεχνά και τον Νίκο που φέτος δεν τα κατάφερε να έρθει μαζί μας και ζητά ένα επιπλέον «όπλο» κατά του μισόκαλου για να του το δώσει …Πως το περίμενε εκείνος !
Αφήσαμε πίσω τους  Πατέρες να προετοιμαστούν για την αγρυπνία και κατεβήκαμε ξανά αυτήν τη φορά με προορισμό μας το Σεράι. Νοιώσαμε έκπληξη μόλις μπήκαμε μιας και όλα είχαν πάρει σχεδόν την τελική τους μορφή . Θυμηθήκαμε τους λόφους από υλικά και αντικείμενα που πρωτοσυναντήσαμε  και που πλέον έχουν τακτοποιηθεί  και θαυμάσαμε ξανά  τη θέληση και την επιμονή του Γέροντα Εφραίμ και της συνοδείας του , να ξαναγίνει το Σεράι όπως κάποτε . 
Οι τεράστιες καμπάνες είχαν πλέον τοποθετηθεί σε μια ειδική  μεταλλική κατασκευή , παίρνοντας μια άλλη πλέον χάρη . Οι εργασίες συνεχίζονταν με αμείωτο ρυθμό …Μπήκαμε στο καθολικό των Αγίων Ανδρέα και Αντωνίου . Ο Νικόλας με τον θαυμασμό της πρώτης φοράς , μα και οι υπόλοιποι δεν υπολειπόμασταν σε δέος και έκσταση . Ο Μοναχός που καθάριζε προσεκτικά τα προσκυνητάρια της λιτής , μας καλοδέχτηκε με νοήματα και ήρθε προς το μέρος μας . Καθάριο , χαρούμενο βλέμμα που έκανε το μικρόσωμο δέμας του να περνά απαρατήρητο . Μάλλον για λεβεντόκορμος  έδειχνε όταν σε κοίταζε όλο γαλήνη . –Ελάτε να προσκυνήσετε αδερφοί μου μας είπε και   ξεσκέπασε την λειψανοθήκη , με το μέρος από την ευωδιάζουσα  τιμία κάρα του Πρωτοκλήτου μαθητή του Κυρίου . Στον πρόναο μια σημείωση μας συγκίνησε . Μια παρότρυνση προς όλους να αφήνουν τα κεράκια να σβήνουν μόνα τους και να μην πετιούνται νωρίτερα  . Είναι προσευχή  για κάποια ψυχή !
 
Όλα έχουν την σημαντική τους αξία . Του Θεού τη φιλανθρωπία παροτρύνουν  οι ευλαβικώς  καταφεύγοντες μπρος στα μανουάλια των Αγίων μεσιτών Του . Τη φωτίζουν τόσο  ενός μικρού κεριού τα σπινθηρίσματα ! Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί και να ξεχνά έτσι  τις αναγκαιμένες ψυχούλες της γης και του Άδη  . Μπορεί αυτό το λίγο ακόμα ξόδεμα του  καθαρού κεριού να είναι αυτό που θα  φωτίσει του Θεού το σωτήριο το  έλεος . Κατευθυνθήκαμε προς της έξοδο . Νοιώθαμε πως μας ευχόταν από κάπου ο Γέροντας με εκείνο το  όλο χαμηλωμένο του πρόσωπο . Ένας Μοναχός καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μας κοιτούσε …Πώς μας κοιτούσε …Δεν έχω λόγια για να το περιγράψω εκείνο το κοίταγμά του …Δεν έχω δάκρυα για να το νοιώσω …Είχε δικό του τον Παράδεισο και τον φορούσε στο σχήμα το αγγελικό που ξεπρόβαλλε κάτω απ το ρασάκι του . Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει , με δυσκολία έστρεφε λίγο το κεφάλι του . Μα το χαμόγελό του και τα μάτια του , μόνο αγάπη για τον Δημιουργό του μαρτυρούσαν . Σκύψαμε και του φιλήσαμε το χέρι . 

Ένοιωσα πως είχε λίγο δισταγμό το φίλημά μου . Το ξαναπήρα και το φίλησα σαν να ασπαζόμουν  εικόνισμα της Παναγιάς . Και ένοιωσα τότε πως πήρα την ευχή του πιο όμορφου Σεραγιώτη Αγγέλου . Λίγο πριν τον Εσπερινό του Αγίου Χαρίτωνος ανεβήκαμε για λίγο στο δωμάτιο . Είδα κάποιον Μοναχό  να βρίσκεται στο διπλανό αρχονταρίκι . Μπήκα μέσα και άρχισα να ψάχνω στην βιβλιοθήκη για κάποιο βιβλίο . Εκείνος βημάτιζε συνεχώς και κάτι μονολογούσε σε μια ξένη γλώσσα . Δεν σταματούσε ούτε  για λίγο . Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι έλεγε  από στήθους την τάξη του τυπικού των ακολουθιών . Του το είπα : Μελετάτε το τυπικό !  Ναι ! μου απάντησε λάμποντας από ενθουσιασμό , που είχα καταλάβει  … -Είμαι Διάκος στο Μοναστήρι και εξασκούμαι …

-Σε ποια γλώσσα το λέγατε  ; τον ρώτησα . –Στα Λιβανέζικα μου απάντησε …Νέοι ιεροί συνειρμοί στο μυαλό μου . Ξανά στα μέρη της Καψάλας στης Αναστάσεως το κελλί η σκέψη μου .Στον μεγάλο Γέροντά Του τον Αξέχαστο Μοναχό  Ισαάκ τον Λιβανέζο, το αγαπημένο παιδί του Γέροντος Παϊσίου αυτόν που έγραψε τον πολυδιαβασμένο βίο του  . Το χαμογελαστό πρόσωπο του Ιεροδιακόνου μου τον θύμισε …Τι όμορφα που συνδέονται όλα στο Όρος . Σαν ένα δέντρο  , ριζωμένο σε όλη την πλάση , με διάφορους  καρπούς , πάντα γεμάτο να χαρίζει μόνο την γλύκα του Παραδείσου σε όσους ,  έστω και για λίγο θα ξαποστάσουν στης ισκιάδας  του τη δροσιά , μοιάζει η Μοναχική Πολιτεία …. ( συνεχίζεται ...) 





νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013 ( 11) 


4 Δεκ 2013

Η Αγία Βαρβάρα στο σκοτεινό τον ξερότοπο...


Κάθε χρόνο στου Δεκέμβρη τις αρχές  κινά η Αγιά  Βαρβάρα για το σκοτεινό τον ξερότοπο...
Μπροστά αυτή και πίσω της Άγιοι που χέρι γονιού αμετανόητου τους φόνευσε …
Κι είν’ όλοι τους παιδιά, που λάμπουνε σαν ήλιοι καθαροί τα πρόσωπά τους…
Κρατώντας αναμμένα κεριά, αργά περπατούν προς το σκοτεινό τον ξερότοπο …
Φτάνουν και βλέπουν τον Χριστό γονατισμένο, να κρατά στα χέρια του ένα ματωμένο σπλάχνο …
 

Εκείνος τους κοιτά Λυπημένος και σιωπά…Δεν μπορεί να ζωγραφίσει στο χώμα με το δάχτυλό του τη συγχώρεση…γιατί είναι η λάσπη κόκκινη και σκληρή που δεν χαράζεται …Μόνο όταν τα δάκρυα την ξεπλύνουν, θα γραφτεί  το έλεος…
Μπαίνουν μέσα οι Άγιοι …
Εκκωφαντικό το Γιατί που ασίγητα ακούγεται ….
Κάνει νεύμα η Αγία, και με μιας  σταματούν οι ψυχούλες το θλιβερό τραγούδι τους …
Και αρχίζει να τις παρηγορά  η Μεγαλομάρτυς ,…
Τους διηγείται την δική της ιστορία για τον ασεβή πατέρα που τη ζωή της στέρησε …
Για το μαρτύριο της και τον γλυκύτατο Νυμφίο που τόσο πόθησε!

Και εκείνες αναπαύονται όπως κάθε χρόνο έστω και για λίγο στου Δεκέμβρη τις αρχές, εκεί στο σκοτεινό τον ξερότοπο …
Νώντας Σκοπετέας

 Διηγήθηκε ο Γέρο Παϊσιος :

….Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά.
Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει.
Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»!
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα…….

Σήμερα το πρωί θυμήθηκα τα παραπάνω λόγια  μόλις διάβασα τους στίχους απ το συναξάρι της Αγίας Βαρβάρας :

Ξφει πατρ θσας σε, Μρτυς Βαρβρα,
πρξεν λλος βραμ διαβλου….

Έκλεισα τα μάτια και τόλμησα να φανταστώ πως θα συμπληρωνόταν το όραμα του Αγίου Γέροντα μια μέρα σαν κι αυτή ….
Σήμερα ο Διόσκορος , σε λίγες μέρες ο Ηρώδης …Στ'  αλήθεια αποκρουστικές μορφές στις σελίδες του Ιερού Συναξαριού …  Στην Ορθόδοξη και Χριστοφόρα  Ελλάδα  μας ...υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο διενεργούνται περίπου 500.000 εκτρώσεις…
Άραγε σε τι διαφέρουν αυτά τα  500.000  ονόματα  παιδοκτόνων απ τον Διόσκορο και τον Ηρώδη …
Σε τίποτα αν όλα αυτά τα αμέτρητα εκατομμύρια ονόματα δεν ξεπλύνουν το αθώο αίμα με τους κρουνούς των δακρύων τους …φωνάζοντας με όλην την δύναμη της μετανιωμένης τους ψυχής : ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ !
 
Λέγει ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης στο βιβλίο του :
Η Τέχνη της Σωτηρίας 
( εκδ.Ι.Μ.Φιλοθέου Αγ.Όρους) :

….Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. 
Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή…..Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα• ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού• πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε• την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!...



νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως 



30 Νοε 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο... ( Μνήμες Όρους Αγίου .Οκτ 2013 μέρος 10 )


Η κορυφή του Άθωνα και η πανταχού σκιά του ,
Με γαληνεύει πάντοτε μαζί με τα παιδιά του …
Αυτή που λαχταρούν πολύ  να την πατήσουν όλοι
Για να βρεθούν πιο κοντινά προς την απάνω Πόλη …
Απ το Πρωτάτο βήματα ως την Κουτλουμουσίου
Και έπειτα ο κατήφορος μέχρι του Παϊσίου ,
τα μονοπάτια τα ιερά και τα κελιά Αγίων ,
που εικόνες χάρτινες σκορπούν το μύρο των δακρύων….
Του Γαβριήλ του Μοναχού  φιλήσαμε το χέρι
και διδαχές που ταπεινός μόνο να δίνει ξέρει,
γράφτηκαν ανεξίτηλα για πάντα σε βιβλία
που κλείνουν  μέσα αρετές και κάθε αμαρτία,
που οι συνειδήσεις τα κρατούν  και κάποτε θ’ ανοίξουν
να διαβαστούνε δυνατά , τα αιώνια να δείξουν ….  



Το λεωφορείο για Καρυές μας περίμενε έξω απ την πύλη της Μονής Φιλοθέου γύρω στις 8 το πρωί . Ανεβήκαμε παίρνοντας μαζί μας  τις πιο έντονα χρωματισμένες με του Θεού την ωραιότητα εικόνες . Δίπλα μου κάθισε ένας αδερφός που κάτι μου θύμιζε το πρόσωπό του . Είχα να τον δω είκοσι ολόκληρα χρόνια ! Από νέα παιδιά ανταμώναμε ξανά σε ένα λεωφορείο , με προορισμό την πρωτεύουσα της Αθωνικής Πολιτείας . Μόλις είχε κατέβει από την κορυφή του Άθωνα . Μας περιέγραψε με ενθουσιασμό αυτήν την ανεπανάληπτη εμπειρία της ανάβασής του  στα απόκρυμνα μονοπάτια της Αγίας Κορυφής . Εκεί τα ξηρά και άνυδρα προσφέρουν «υγρασία» στην ψυχή , τα γυμνά και τα απαρήγορα την «ντύνουν» με  ευλογία και  Θεία χάρη  . Ίσως η κορυφή του Άθωνα να ναι η πιο κοντινή στην Ουράνια Πατρίδα , την Άνω Πόλη . Δεν έχει σημασία το ύψος της μα η σκιά της …Αυτή που θα γαληνεύει πάντα όσους παραμυθητικά  σκέπασε και εκείνοι την «φορούν» κατάσαρκα  πλέον πανταχού , σαν χειροποίητο Εσταυρωμένο  σε κάθε τους  επίγειο βήμα .
Παντοτινοί Αναβάτες του  βουνού  , Οικήτορες του ονείρου …


Μνήμη ….λαού που σε λένε  Άθω
Εσύ μόνη απ' την φτέρνα τον άνδρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των Αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
Πασχαλιάν Αναστάσιμη…
(Οδυσσέας  Ελύτης, Το Άξιον Εστί /Τα Πάθη, Ε'/Ίκαρος)


Οι Καρυές είναι γεμάτες από προσκυνητές . Εύκολα καταλαβαίνεις ποιος φεύγει , ποιος έρχεται και ποιος συνεχίζει . Τα πρόσωπα καθρεφτίζουν συναισθήματα . Ενθουσιασμός , γλυκιά μελαγχολία , ανυπομονησία , μπερδεύονται με τους σύγχρονους ρυθμούς , με το παρελθόν που σκορπά σεβασμό  αλλά και νοσταλγία για όσα δεν έζησες ποτέ…Αρκεί μια  πέτρα στον πλακόστρωτο δρόμο ,   ένας γέρικος κορμός στην άκρη του , ένα κοίταγμα ψηλά σ ένα ερειπωμένο  κελί , ένας ήχος καμπάνας από κονάκι , να σε ταξιδέψουν σε μέρες ένδοξες   μόλις  κλείσεις για λίγο τα μάτια . 
Πήραμε τον δρόμο για Κουτλουμουσίου . 

Το Πρωτάτο ήταν ακόμα κλειστό . Η Βασιλική του κυριαρχεί στην πρωινή πολύβουη πολίχνη . Θα επιστρέφαμε αργότερα να προσκυνήσουμε την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ .  Λίγα λεπτά ως την πολυδιάβατη  αυλή της Φοβεράς Προστασίας .  Αφήσαμε τα πράγματά μας στο Αρχονταρίκι . Θα επιστρέφαμε το μεσημέρι για να πάρουμε δωμάτιο . Συναντήσαμε τον γνωστό μας Πατέρα Π. . Το δικό του όνειρο σιγά-σιγά βγαίνει συν Θεώ αληθινό . Φτιάχνει κάτω απ την Κουτλουμουσίου σε γειτονιά των Αγγέλων το δικό του ασκηταριό  . Μας πήγε ως την αυλή του υπό ανέργεση καθίσματος  . Χώματα και πέτρες σχημάτιζαν λόφους . Τα απόκρυμνα λίγο –λίγο και έπαιρναν να ισιώνουν  , να γίνουν και αυτά βάση για ακόμα έναν ταπεινό του Θεού Οίκο . Γαλήνια χαρά στα μάτια του Μοναχού . Πλέον είχε βρει μετά από έμπονη αναζήτηση το δικό του καταφύγιο ηρεμίας και σιωπής . Δίχως πολλά μέσα και πόρους προσπαθεί να οικονομηθεί με του Θεού την πρόνοια , για  να φυτέψει και αυτός άλλο ένα ευσκιόφυλλο  δέντρο  μέσα στο πυκνόφυτο δάσος που ο Άθωνας αιώνια σκεπάζει . 
Είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρει και ευχόμαστε κάποτε να αξιωθούμε να ξημερώσουμε  στο Εκκλησάκι που θα θεμελιωθεί σύντομα…


Κατηφορίσαμε κι άλλο προς τα μέρη της Παναγούδας , η οποία απείχε πλέον ελάχιστα . Δεν θα μπορούσαμε να μην πάρουμε την ευχή του Γέροντα Γαβριήλ. Χτυπήσαμε την πόρτα του . Πάνω της κολλημένα χαρτάκια με ονόματα για προσευχή  από προηγούμενους επισκέπτες .   Δεν πήραμε απάντηση …Θα ησυχάζει , σκεφτήκαμε και καθίσαμε στο καθιστικό κάτω απ το υπόστεγο . Στο τραπέζι υπήρχε ένα παγούρι με δροσερό  νερό και μια σκεπασμένη γαβάθα με λουκούμια . Παρατήρησα για πρώτη φορά το δέντρο που στέκεται απέναντι από την είσοδο του κελιού . Το σχήμα του ήταν εντυπωσιακό . Ένας τέλεια σχηματισμένος Σταυρός …ένας κορμός σαν  αγκαλιά ορθάνοιχτη που καρτερά τον γυρισμό …  Ακούγαμε χτυπήματα από κάπου κοντά . Κάποιος σαν κάτι να μαστόρευε . Ο Αριστοτέλης κίνησε προς τα εκεί . Έπειτα από λίγο ήρθε και μας ανακοίνωσε με ενθουσιασμό ότι ήταν ο Γέροντας Γαβριήλ με ακόμα δυο Γέροντες  και φτιάχναν ένα φράχτη για να μην περνούν τα ζώα . Είχαμε ακούσει ότι ο  Γέροντας πρόσφατα νοσηλεύθηκε και εντυπωσιαστήκαμε όταν ακούσαμε ότι έκανε τόσο κοπιαστικές δουλειές . Ακόμα περισσότερο εκπλαγήκαμε μόλις τον είδαμε να κατεβαίνει προς το μέρος μας με βήμα ανάλαφρο και ταχύ . Τον είχαμε συναντήσει άλλες φορές ακόμα και εξαντλημένο να μας νουθετεί απ το κρεβατάκι του … Τώρα φαινόταν δυνατός …Γέμισε τις καρδιές μας με ελπίδα η όψη του . Δυνάμωσε και εμάς . Ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Αγίου  πλέον Γέροντος Πορφυρίου  που έλεγε : Να δουλεύεις σαν αθάνατος και να ζεις σαν ετοιμοθάνατος !
 –Παιδιά κεραστήκατε ;  Πάω λίγο μέσα και έρχομαι . Πάρτε αυτό και διαβάστε… μας είπε και έδωσε σε έναν από τους πολλούς που πλέον είχαν συγκεντρωθεί , να διαβάσει ένα θαυμαστό περιστατικό από μια οπτασία γυναικός που είδε τα φριχτώδη  της κολάσεως και τα φωτεινά του Παραδείσου  σε  μια μεταθανάτια εμπειρία …

Η Ζωή μετά την ζωή !
Δεν ήθελε ο Γέροντας να αφήσει έστω και λίγο απ το χρόνο μας να περάσει ανεκμετάλλευτος…Ήθελε εκτός απ τα συνταρακτικά και διδακτικά της αληθινής ιστορίας που ακούστηκε , να μας δείξει τον δρόμο της εγρήγορσης , της διαρκούς αγρύπνιας.... Ύστερα από λίγο βγήκε και κάθισε μαζί μας. Χωρίς προλόγους με την γνώριμη απαλή φωνούλα του άρχισε να μας μιλά : -Παιδιά αν θέλετε να πεινάσετε να αποθηκεύετε ! Αν θέλετε να φτωχύνετε να θησαυρίζετε ! Σε δυο απλά ταπεινά λογάκια του  Χριστού μας οι διδαχές:   Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού οτι ου σπείρουσιν ουδε θερίζουσιν ουδε συνάγουσιν εις αποθήκας και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών..
Δεν είπε πολλά ο Γέροντας εκείνο το πρωινό…Ήταν όμως τόσο αρκετά για τις ψυχές μας και τόσο επίκαιρα για τις αγχωμένες αδέσποτες μέρες μας . Ο Γέρο –Γαβριήλ μας ευλογεί έναν –έναν ακουμπώντας  την γροθιά του στα κεφάλια μας. Είναι τόσο ιδιαίτερος , τόσο ταπεινός και τόσο ολόψυχος  αυτός ο τρόπος που ευλογεί …Σαν να έχει φυλακισμένη μια καρδιά μες στην χούφτα του , την δική του …Και την προσφέρει χωρίς εξαίρεση σε όποιον τον αναζητήσει …
 Παρατηρεί έναν νεαρότατο Ρώσο με μακριά μαλλιά  που είχε εν τω μεταξύ φτάσει στο κελάκι του Αγίου Χριστοδούλου . Αστειεύεται μαζί του … - Μακριά μαλλιά πείτε του ότι αφήνουν ή οι αφηρημένοι ή οι αφιερωμένοι ! Αυτός τι είναι από τα δυο; -Και τα δυο!  απαντά με χαμόγελο  ο νέος ! –Ε τότε πείτε του να με συγχωρέσει είπε ο Γέροντας και το εννοούσε! Ο νέος έσκυψε και του φίλησε το χέρι  με σεβασμό που μαρτυρούσε πολλά…Τον φαντάστηκα σύντομα αφ… ιερωμένο μπροστά απ την Αγία Τράπεζα κελιού φτωχού σαν του Γέροντα με εικόνες μικρές ακόμα και χάρτινες   μυροβλύζουσες…σαν του Γέροντα … να στολίζουν μικρά  προσκυνητάρια και τους τοίχους του …-Να σας φάει όλους ο Παράδεισος!  μας ευχήθηκε ο φίλος του Γέροντος Παϊσίου …-Μην μου αφήνετε ονόματα παιδιά …Λέω την ευχούλα για όλον τον κόσμο ! Πάτε τώρα  στην ευχή του Χριστού μας !
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο τις φράσεις του ξακουστού χαρισματούχου  Γέροντα …Να μην μείνουμε στα λόγια παιδιά!  σαν να ακούστηκαν  από μακριά  ίσως και απ την κορφή του Άθω , φωνές Ουράνιων πλέον πρεσβευτών  !
Ξαναμπήκαμε στο Κουτλουμούσι . Ο Γερμανικής  καταγωγής Μοναχός  αεικίνητος , και πρόσχαρος , με διακόνημα του την φροντίδα των επισκεπτών,  αφού μας ενημέρωσε με την χαρακτηριστική του προφορά για το πρόγραμμα του Μοναστηριού , μας τακτοποίησε σε  ένα μεγάλο δωμάτιο στην άκρη του πρώτου  ορόφου με δυο παράθυρα που κοιτούν στην αυλή της Μονής  . Κοιτώ την θολοσκέπαστη κρήνη και το Καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος . Κάθε φορά όπως η πρώτη … Ξανά  νέες εικόνες και άλλες οράσεις  να γεμίζουν τα Κουτλουμουσιανά θυμητάρια . Μέχρι τον εσπερινό είχαμε τρείς  ώρες μπροστά μας . Ανεβήκαμε ως το Πρωτάτο . Μπήκαμε μέσα και συναντήσαμε τον γνωστό νεότατο Μοναχό τον Εκκλησάρη , που μας «μίλησε» τόσο ένα χρόνο πριν . Μας θυμήθηκε με χαρά και μας ένευσε δείχνοντάς μας προς το Ιερό . Καταλάβαμε ότι η Παναγιά ήταν  στο πιο ταιριαστό και περίβλεπτο για τις ψυχές  μέρος . 

 Εκεί πίσω από την Αγία Τράπεζα η Πανίερη Εικόνα του Άξιον Εστί μας πρόσμενε ....

νώντας σκοπετέας /
Ημερολόγιο Όρους 2013/μέρος 10 

28 Νοε 2013

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου .


Tον Συνάναρχον Λόγον  πλ.α΄

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου



Τον θαυμάσιον μύστην  Χριστού υμνήσωμεν ,
Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή ,
την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙
Τον αναπαύσαντα  σοφώς τας ψυχάς των ασθενών  ,
του πνεύματος συνεργεία .
Πορφύριον  Καυσοκαλυβίτην ,
επικαλέσωμεν άπαντες .


Νώντας Σκοπετέας 
27-11-2013
Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .





Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία  ,
αλλά είναι προϊόν ευλαβείας  και απέραντης ευγνωμοσύνης ,
προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού ,
στην μεγάλη η μέρα της Αγιοποίησής του . 
( ν.σκ.)



Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~