Της Παναγιάς οι ποιητές .

…Χαράς μου την καρδίαν Συ πλήρωσον Παρθένε,

όπως υμνολογώ Σε, ναέ ευλογημένε.

Ου σθένει πάσα γλώσσα Σοι ψάλλειν υμνωδίαν

ύμνος ηττάται άπας υμνείν Σε κατ' αξίαν.

Συ δίδαξόν με άδειν τηνθείαν υμνωδίαν.

Συ τείχισον τα φρένας, φρούρει μου την καρδίαν.

ίνα υμνώ απαύστως Παρθένε τ' όνομά Σου

και μεγαλύνω ψάλλων το θείον δώρημά Σου…

( Θεοτοκάριο Αγίου Νεκταρίου )

Είναι κάποιοι άνθρωποι απλοί και ταπεινοί στο πνεύμα,  που σεργιανούν αμέριμνοι για τα βιοτικά από την πρόσκαιρη τούτη ζήση στου Παραδείσου τα περιβόλια , που ανασαίνουν βρεμένο χώμα και καθάριο αεράκι αναδεμένο μ ΄αρμύρα και λιβανωτό , που δεν ζητούν τα μάταια της τρυφής και του κόσμου,  μα μόνο με του Ουρανού την αιώνια ελπίδα χορταίνουν και ζουν δίχως παύση την αληθινή χαρά …Δεν θα τους δεις ποτέ τους μελαγχολικούς μα μόνο χαρμολυπημένους . Έχουν Πατέρα για καταφυγή και σκέπη τους και Μάνα Άχραντη και σπλαχνική , της στοργής μεσίτρια,  με παρρησία αδήριτη , που κρατά συνεχώς και διάπλατη της ευσπλαχνίας την πύλη την ωραία ! Πόσα τα ευχαριστώ για την Μάνα του κόσμου ! Αμέτρητα σαν της αμμοθάλασσας τους κόκκους και τόσο ελάχιστα μπρος στο πρεσβευτικό και σωτήριο έργο Της . Τι να Της ανταποδώσεις ; Τι δώρο να Της στείλεις  ; Ποιος θησαυρός του κόσμου τούτου μπορεί να συγκριθεί και να προσφερθεί ανταπόδομα στην Δέσποινα του κόσμου για την Θεία επέμβασή της στης αποστασίας το κρέμνισμα; Δεν είναι τα τάματα τα λαμπερά , δεν είναι ο πλούτος και τα ατίμητα βραβεία στην Διασώζουσα Μητέρα του Κυρίου ! Ουδέν τελούμεν άξιον ! Το ευχαριστώ το αιώνιο , την άσβεστη ευγνωμοσύνη και τιμή , μπορούν να  εκφράσουν μόνο της ψυχής τους  τα δάκρυα!   

Τα σμίγουν με μελάνι κάθε που σουρουπώνει και λόγια ασύγκριτης ομορφιάς και αλήθειας , αγάπης ανυπόκριτης σαν ποτάμια ορμητικά ξεχύνονται από μέσα τους . 
Λαϊκοί ψυχοπλάστες , άλλοι σπουδαγμένοι και άλλοι αμαθήτευτοι με μια μόρφωση υπερκόσμια όλοι τους,  σαν φως που απλώνεται …Χάρισμα Θεόσδοτο , απερινόητη έμπνευση που καταπλήσσει και συγκινεί τους γύρω τους , που τους θαυμάζουν και τους επαινούν και τους ευχαριστούν . Μα εκείνοι οι ευλογημένοι χαμηλώνουν τα μάτια και μιλούν μονάχα για τη Δόξα του Πανάγαθου  και τα μεγαλεία της Παρθένου που βρύει θαύματα και πηγάζει ιάματα , αποστρεφόμενοι της φιλαυτίας και της ανθρωπαρέσκειας  τα τριβόλια …Γιατί γνωρίζουν , πως όσο εύκολα δίνει ο Κύριος στην γραφίδα τους  λόγους ποιητικούς , άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί μια στιγμή οίησης να πάρει μακριά και διαπαντός τούτο το δώρο το μονάκριβο , το δοξολογητικό  ! Λαοπρόβλητοι και Θεοπρόβλητοι , συνεχίζουν να αφιερώνουν  καρδιόβγαλτα λόγια και λέξεις στην Κυρία των Αγγέλων ! Είναι της Παναγιάς οι Ποιητές !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

Της Παναγιάς οι ποιητές.

Και τα δάκρυα να καούν …( Μικρό διήγημα )

 

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά  ..Αυτός μόνο  το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις  και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του,  στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας,  ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό   μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς  …Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα  , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών  που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές   , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς  και τους  κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα  χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα,  που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το χε μόνο για αυτήν την περίσταση ,  και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί  …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλα τούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει :

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες  και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο  Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα  !  Όλα έχουν την αξία τους ! Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και  το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου , μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει !  για  να εισέλθει  στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που  συμβολίζει τον πηγαιμό  του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια  …

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου ! Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι  από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : 

Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Μήλος ...Του Ουρανού οι κατακόμβες

Η γη που χνάρια αιμάτινα κι ηρωικά είναι γιομάτη , κρύβει στα πορώδη  σπλάχνα τα φρεσκοσκαμμένα απ τους κοπιάτες  ,  της λατρείας τον ύμνο , την ευλογία και την ευχαριστία των αθανάτων .

Κρύπτες και αρκοσόλια , ναοί που δεν θα γκρεμιστούν από χέρι αγριμαίου  ασεβούς , τάφοι που ακουμπούν επάνω τους τα Άγια …

Ένα Χριστόγραμμα απτόητος  σκαλίζει ο μικρός στρατιώτης που σε λίγο εκεί θα αναπαυθεί …

Και σήμερα διωγμός και μαρτύριο …

Μετριούνται λιγότεροι στης Αγάπης τη σύναξη …

Κι άλλοι στο Δείπνο του Ουρανού ανεβαίνουν …

Τα σώματά τους στους θαλάμους τους νεκρικούς …

Οι ψυχές τους ευφραίνονται στη χορεία των ένΘεων μυστών …

Σιμώνουμε στην σπηλιά του Ουρανού , στης Τρυπητής τα τηλαυγή τα αγιομέρια…

Στην είσοδο,  Εύτολμοι  Καλλιμάρτυρες  και  Θεοφόροι Ποιμένες  προσμένουν τα δάκρυά μας …

Ήταν άλλοι χρόνοι τότε …οι πρώτοι του Χριστού μετά την ένδοξη Ανάληψη… Μα ο Κύριος πάντα ο ίδιος χθες και σήμερα και εις τους αιώνες …Αν πας εκεί θα καταλάβεις … Ήταν από τότε Ιερός ο τόπος . Δεν χρειάζονταν σφραγίδες για να γονατίσεις  … Μόνο όσοι δεν γνώριζαν το αγιασμένο τώρα το μαθαν και τώρα ξέρουν πια πως δεν είναι το τοπίο που σαγηνεύει και τα ηλιόλουστα γαλανοπράσινα νερά και οι αμέτρητες ακτές που κάνουν το νησί διαλεχτό …Είναι τα επουράνια θυσιαστήρια που έκρυψε η ηφαιστειογενής γη . Οι Άγιες Τράπεζες που σμιλεύτηκαν στο χώμα και στο βράχο . Οι μυστικές φωνές , οι κρύφιες ικεσίες οι σιγανές δεήσεις που αντηχούν ακόμα  .

Είναι τα δισκοπότηρα γεμάτα από Σώμα και Αίμα Κυρίου αένααα προσφερόμενα στους γνήσιους ομολογητές της Αληθινής πίστης …Κι όταν τα χρόνια κύλησαν και γίνηκαν οι κατακόμβες τόπος προσκυνήματος και τιμής , φανερώθηκαν οι απόγονοι εκείνων που ακοίμητα καίνε της μνήμης τους το φως… Αυτοί που όταν θα χρειαστεί δε θα διστάσουν να ομολογήσουν και να θυσιαστούν ζωντανεύοντας την Ιστορία , την θαυμαστή αλήθεια , το θαύμα της πίστης !

Θαύμα της πίστης είναι η Μήλος και οι κατακόμβες της !

Στο Ελληνικό , το Ορθόδοξο , το τρισευλογημένο καλοκαίρι ο νους και η ψυχή μας θέλουν να ταξιδέψουν ,να σεργιανίσουν  στα ιερά , τα ηρωικά τα αιώνια ουρανόφωτα … Να περιπλανηθούμε σε ξωκκλήσια και υψώματα λατρευτικά , σε ερημικές παραλίες με ορθρινά ηχολογήματα γιορτάδων ! Να χαμηλώσουμε μπροστά στης Πίστης το μεγαλείο διαβαίνοντας τις αγιασμένες και Αγγελοφύλακτες κατακόμβες …

Στη Μήλο να βρεθώ , να νιώσω του θέρους την Δοξολογία  και το θυμίαμα …Να κρυφτώ και να σβήσω απ την ψυχή ο,τι νοθεύει και λερώνει  το καλοκαίρι με όσα ο Θεός δεν έφτιαξε για να ξοδεύονται …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άγιος Προκόπιος (Όταν φανερώθηκε ο Προστάτης! )

Τα χρόνια τα αλησμόνητα  της ζήσης της . Νέα , δυνατή , όμορφη και πόσο χαμογελαστή ! Πως τα νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια ! Μετά ήταν που δυσκόλεψαν …Δεν ήταν τότε η Μάνα με τα τρία παιδιά , αλλά η χήρα με τα ορφανούλια …Τα αναπολεί  όμως και εκείνα τα χρόνια και πόσο παραξενεύεται γι αυτό ! Μπορεί να μην είναι βέβαια και νοσταλγία …Μάλλον απορία είναι , για το πως άντεξε κατάμονη  να μεγαλώσει τα παιδιά της , πως τα κατάφερε όλα τους να τα αποκαταστήσει ,να τα δει χαρούμενα με δικές τους οικογένειες …Τώρα που τα σκέφτεται μετά από τόσο καιρό , όλο αναζητά τις μεθόδους , τους τρόπους και  τις καταστάσεις …Τα βάζει κάτω και με τη λογική μα πάλι δεν της βγαίνουνε …Αδύνατο μου φαίνεται !  λέει και σταυροκοπιέται . Ο Θεός τα κανόνισε ! Η Παναγία με βοήθησε ! Είχα Άγιο να με προστατεύει ! Στο  γωνιαίο προσκυνητάρι με το χρυσωμένο καντήλι και τις κρεμασμένες λιγοστές εικόνες και τούτο το βράδυ είναι στραμμένη ! Προσεύχεται , παρακαλά και ευχαριστεί για την Προστασία ! Κυλήσανε τα χρόνια ! Νιώθει το τέλος να σιμώνει . Καλοστέκεται ακόμα βέβαια,  μα όσο να ναι , κάθε μέρα που φεύγει πιο κοντά την  φτάνει στο τέρμα …Ο Κύριος γνωρίζει , μα την έμαθε τόσα χρόνια η γλυκόπικρη ζωή της  να μην αφήνει εκκρεμότητες . Και έχει μια εδώ και σαράντα ολάκερα χρόνια αφημένη , ακουμπισμένη πάνω στο ψηλό προσκυνητάρι . Τυλιγμένη σε ένα μικρό πορφυρό  τσόχινο ύφασμα …

-Μην φύγεις κάτι θέλω να σου δείξω !  Θέλω να σου πω μια ιστορία πρώτα και έπειτα κάτι να σου δώσω … μου είπε .

-Ήταν ένα πρωινό καλοκαιριού  ,  γύρω στις αρχές του Ιούλη!  Ήμασταν στο  Λεωνίδιο τότε ! Εκεί υπηρετούσε ο μακαρίτης για τρία χρόνια περίπου …Διοικητής ήταν και τον αγαπούσαν πολύ γιατί τους νοιαζόταν σαν ντόπιος …

Εκείνο το πρωί χτυπάει η πόρτα …Δυο χτυπήματα βαριά , ακόμα τα θυμάμαι σαν τώρα ! Άνοιξα και ξαφνιάστηκα ! Ήταν ένας καλόγερος , ψηλός και ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του μέσα απ το κουκούλι του … Καλημέρα του είπα , την ευχή σας πάτερ !

-Του Χριστού μας και της Παναγίας μας να έχετε και εσείς και τα παιδιά σας !   Θα ήθελα τον Ιωάννη τον σύζυγό σας !

-Είναι στην υπηρεσία ! Το μεσημέρι θα ρθει για λίγο ! Τι τον θέλετε ;

-Θέλω να του αφήσω μια ευλογία ! Αυτό εδώ… μου είπε και μου έβαλε στα χέρια μου ένα τόσο δα  δεματάκι ! Ίσα που χώραγε στις χούφτες μου . Πήγα να του φιλήσω το χέρι μα το τράβηξε απότομα …

-Να σας βάλω ένα κέρασμα πάτερ ! Μια λεμονάδα να δροσιστείτε !

Αλήθεια από πού είστε ; Από την Έλωνα έρχεστε ; ( τότε ήταν ανδρώο το μοναστήρι πάνω στο βράχο ) Γύρισε και έφυγε γρήγορα δίχως να βγάλει άλλη κουβέντα ! Δεν το είπα σε κανέναν από τότε , μόνο στον Γιάννη μόλις ήρθε σπίτι . Το χε σκοπό έλεγε , να το πάει κάποια στιγμή στην Παναγία , να το ανοίξει εκεί στον τόπο τον ιερό και να τους ευχαριστήσει μιας και πίστευε πως ο Ηγούμενος που πολύ τον αγαπούσε του στειλε το φυλαχτό …Μα δεν πρόλαβε …Λίγο ύστερα έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο νέος …Έτσι σαράντα χρόνια τώρα εκείνο το φυλαχτό , το μικρό αυτό δώρο στέκεται εκεί πάνω στο προσκυνητάρι δίπλα στον Σταυρωμένο και στα στέφανά μας …Και κείνος ο καλόγηρος …Δεν τον ξανάδα ποτέ μου …Σαν να κατέβηκε απ τον Ουρανό ! Ανέβα τώρα σε παρακαλώ και άνοιξέ το να δεις τι είναι! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω και εγώ να δω και κυρίως να σας πω γι αυτό !

Ανέβηκα στο σκαμνί και πήρα στα χέρια μου το μικρό υφασμάτινο δέμα ! Δυο κομμάτια από κόκκινη τσόχα ραμμένη με σπουδή γύρω-γύρω … Αφαίρεσα το πάνω …Στο δεύτερο  γραμμένο με μαύρο πυκνό μελάνι : ΆΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ .

-Αυτός ήταν ο προστάτης σου ! Δίκιο είχες τελικά ! της είπα και κείνη συγκινήθηκε !

Πήρα ένα ψαλίδι και προσεκτικά έκοψα το ράψιμο . Έκπληξη με κατέλαβε ! Μέσα τυλιγμένο σε άλλο λευκό υφάδι πολλές φορές , ένα οστό σε σχήμα καρυδιού !  Λείψανο του Αγίου Προκοπίου !

- Θεέ μου ! είπα δυνατά  . Σαράντα χρόνια κρυμμένος και σήμερα φανερώνεται μπροστά μας ! Το κατασπαστήκαμε και οι δυο ! Λίγες μέρες αργότερα στην Εκκλησία των  Αγίων  Κωνσταντίνου και Ελένης , ο παπά –Γιώργης και αυτός συγκινημένος φορώντας το πετραχήλι του , το απέθεσε με ευλάβεια πάνω στην Αγία Τράπεζα , το λιβάνισε πολλές φορές και έπειτα  αφού το ασπάστηκε  , το τοποθέτησε μέσα σε μεγάλη λειψανοθήκη μαζί με άλλα λείψανα Αγίων .

-Ξέρεις , μου είπε , μόλις τελείωσε η Αγιογράφηση του Αγίου μπροστά απ την Λιτή ! Θα τον τιμάμε κάθε χρόνο στις 8 Ιουλίου με αρτοκλασία και πανυγηράκι ! Θεία πρόνοια !

-Αν είναι ευλογημένο παππούλη , θα ήθελα να έχω τρία μικρά τμήματα από το λείψανο ! Ένα για την Κυρά –Αγγελικούλα , ένα για μένα και ένα για τον Παναγιώτη τον Μεσολογγίτη που τόσο πολύ τον αγαπά τον Άγιο !

-Να ναι ευλογημένο ! είπε και έτσι έγινε ! Έσταξε καθαρό κερί και πάνω έβαλε με προσοχή τρία τεμάχια από το ιερό λείψανο!

Πέρασε καιρός από τότε . 

Ο Άγιος Προκόπιος συνεχίζει να προστατεύει αθόρυβα το σπίτι μας ! Ήσυχα , ταπεινά δίχως να αξιώνει το παραμικρό . Αρχοντικός και γενναίος όπως έζησε . Κρυστάλλινος και θαρραλέος . Αγέρωχα φροντίζει και παρηγορεί σκορπώντας πίστη και υπομονές σε όσους ο Κύριος στεφανώνει προετοιμάζοντάς τους με τρόπο ανερμήνευτο  την οδό του Παραδείσου . Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης …Πλησίαζε η γιορτή του , στις 8 του Αλωνάρη …Μεγάλη του η χάρη !

Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" και   από την εκπομπή με τίτλο :

Την μέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης ( Άγιος Προκόπιος )

Κράτα το φως αναμμένο ! ( Αληθινή ιστορία για την άσβεστη μνήμη των ψυχών.)

Μικρό κορίτσι με εικονίτσες Αγίων  και την μικρή Αγία Γραφή  κάτω απ το μαξιλάρι να συναντά στα όνειρά της το Φως …Μόνο αυτό της έρχεται από τα περασμένα κάθε ξημέρωμα όταν πλαγιάζει μετά τον κανόνα της ως το πρώτο τάλαντο …Δεν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν …Δεν νιώθει την ανάγκη να νοσταλγήσει το χθες …Την κάνει χαρούμενη το σήμερα ,  το σήμερον του επιούσιου  άρτου της Ζωής , την μόνη μέριμνά της …Έχει βέβαια και τα διακονήματα εδώ στο Μοναστήρι , το εργόχειρό της με τα κομβοσκοίνια , τα ζωντανά , τους κήπους …μα αυτά άσκεφτα τα κάνει , δεν σπαταλά ψυχή για δαύτα , μόνο το σώμα και τον κόπο της αφιερώνει , όλο το υπόλοιπο είναι της , το χάρισε σε Εκείνον , την αληθινή Ζωή και την Μητέρα Της  την Κεχαριτωμένη…Δεν λησμονά τους δικούς της βέβαια , που έρχονται να την δουν μα είναι αλλιώτικη τούτη η αγάπη και δεν διαφέρει από αυτήν που καίει μέσα της για κάθε αδελφό της που θα διαβεί την πύλη της μετανοίας της . Έτσι όταν την ειδοποίησαν για τον πατέρα της που κοιμήθηκε απρόσμενα, δεν θρήνησε , δεν έκανε όλα αυτά που γίνονται συνήθως με τα μοιρολόγια , και τους κοπετούς  …

Δάκρυσε όπως ο Κύριος και έφερε τον πατέρα της  στην μνήμη,   συγχωρώντας τον για κάθε φορά που την πίκρανε  ιδίως όταν έλαβε την μεγάλη απόφαση της αφιέρωσης …

Ένιωσε τώρα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια την ανάγκη να ψάξει στο παρελθόν για κείνες τις στιγμές της πατρικής αγκαλιάς , το χαμόγελό του , την καλόκαρδη ματιά του , την καλοσύνη του …Όχι σαν ελαφρυντικά μα σαν απάντηση στην ξαφνική αγωνία που την κυρίευσε για τον αγώνα που μόλις εκείνος ξεκινούσε … Δεν ήταν σίγουρη αν είχε φροντίσει για την ..τακτοποίησή του …Κάθε φορά βέβαια που ερχόταν στο μοναστήρι μεριμνούσε με διάκριση να του υπενθυμίζει την μακαρία  εγρήγορση στους χρόνους της χρηστότητος και της μακροθυμίας,  το σωτήριο μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως…  Μα πάντοτε εκείνος πήγαινε την κουβέντα αλλού …-Μην ανησυχείς , ξέρω εγώ ! της έλεγε …

Μακάρι να ήταν έτοιμος  ο Πατέρας , να έχει καλήν απολογία! Σκέφτηκε και έπιασε αμέσως το κομποσκοίνι της το διακοσάρι…

Ξεκίνησε να δέεται στον πολυεύσπλαχνο Δεσπότη των πάντων για την ψυχή του …Χιλιάδες μνήσθητι έφυγαν για τον Θρόνο του Δίκαιου Κριτή μαζί με δάκρυα και νηστεία και αγρυπνία…

Ζήτησε και από τις αδελφές της να προσευχηθούν και απ την Γερόντισσά τους την αγαπημένη …

-Προσευχηθείτε Γερόντισσα για τον δούλο του Θεού Ελευθέριο …Ζητήστε αν είναι ευλογημένο πληροφορία για την ψυχούλα του ...

-Ναι παιδί μου θα κάνουμε όλες προσευχή και θα πάρουμε τηλέφωνο και στον Γέροντα στο Όρος να κάνουν σαρανταλείτουργο !

Κύλησαν έτσι οι σαράντα ημέρες …Προσπαθούσε να καταλάβει κάθε φορά που συναντούσε την Ηγουμένη, από την έκφραση του προσώπου της,  αν είχε ανοίξει καθόλου ο Ουρανός , αν υπήρχε καλή είδηση για την ψυχούλα του Πατέρα της … Δεν ρώτησε βέβαια ξανά …Μα η σιωπή της σοφής Μητέρας  την γέμιζε με λύπη,  αφού λογισμοί απωλείας της ψυχής του πατέρα της την κυρίευαν κάθε τόσο …

Δεν σταμάτησε να προσεύχεται κάθε νύχτα για την ανάπαυσή του …Τι κι αν είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγε …Με  επιμονή και πίστη προσευχόταν …

Αυτό  το νύχτωμα σκέφτηκε λίγο πριν την προσευχή να μελετήσει τους Αγίους Πατέρες , τους Αγγέλους εν σώματι …

Πήρε να διαβάσει του Χρυσοστόμου τους Θείους λόγους …

Πάντα της άρεσαν τα ρητά του…Σταμάτησε μόλις διάβασε :  Κλαύσον τους αμετανοήτους, κλαύσον τους μηδέποτε μετανοήσαντες…. Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια….

Ο μισόκαλος που πάντα απεργάζεται την αιώνια συντριβή μας , έγειρε και της επανέλαβε αυτό το τελευταίο ρητό : Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…. Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…Αρέσκεται ο επίβουλος της ψυχής μας να μεταχειρίζεται ακόμα και Αγιογραφικά αποσπάσματα προκειμένου να μας σαλέψει την διάνοια,  να μας θολώσει την σκέψη …Εδώ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την Αγία Γραφή στο Σαραντάριο Όρος όταν πείραζε τον Θεάνθρωπο …Αν είσαι Υιός του Θεού Του είπε πέσε κάτω. Άραγε  θα διατάξει ο Θεός τους αγγέλους του να σε σηκώσουν στα χέρια, ώστε να μη χτυπήσεις στις πέτρες, όπως λένε οι Γραφές; . Και ο Κύριος του απάντησε: «Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή ότι δεν πρέπει να προκαλούμε τον Θεό με τις πράξεις μας».

Πάλι Τον πήρε έπειτα  και Τον μεταφέρει σε πολύ ψηλό βουνό, απ’ όπου φαίνονταν όλα τα βασίλεια της πλάσης  μ’ όλα τα πλούτη και τη δόξα τους και του λέει: Αν με προσκυνήσεις, όλ’ αυτά θα σου τα χαρίσω. Κι ο Χριστός μας  του είπε αυστηρά: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. Στη Γραφή είναι γραμμένο: Μόνο τον Κύριό σου να προσκυνήσεις και μόνο Αυτόν να λατρέψεις».

Νικημένος ο διάβολος έφυγε μακριά από τον Ιησού. Τότε ήρθαν άγγελοι του Θεού και Τον υπηρετούσαν.

Δεν μπόρεσε να τα σκεφτεί όλα τούτα η Ανθία η Μοναχή  ,  αν και από μικρό παιδί τα διάβαζε ,  μόλις επαναλαμβανόταν συνεχώς  κείνη την νύχτα  το : Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…. Έξαφνα της φαινόταν ανώφελο το να προσεύχεται για την ψυχή του πατέρα της …Μόνο ευχήθηκε την Σωτηρία , μα ένιωσε πλέον ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα …Όσες φορές και αν το μετέφρασε όσες κι αν το ερμήνευσε δεν μπορούσε να βρει λόγο για να συνεχίσει …Σκοτείνιασαν απότομα όλα μέσα της. Ξεκίνησε να λέει μόνο την ευχή του Ιησού την μονολόγιστη...

Θα ρωτήσω αύριο την Γερόντισσα σκέφτηκε . Δεν πέρασε πολύ ώρα και βλέπει απ το παράθυρό της κάποιον από μακριά  να πλησιάζει με ένα φως …της φάνηκε φακός …

Παραξενεύτηκε γιατί πλησίαζαν μεσάνυχτα …Κάτι θα συνέβη  σκέφτηκε , ίσως με την ηλικιωμένη Μακρίνα που την περίμεναν τούτες τις μέρες …Άνοιξε την πόρτα του κελιού της και προσπάθησε να διακρίνει την μορφή …

-Ποιος είναι  ;  Ποιος είναι  ; 

Δεν πήρε απόκριση και περίμενε να πλησιάσει …

-Ακυλίνα εσύ είσαι ; Ευλόγησον !

 Πάλι δεν ακούστηκε φωνή …Ήταν πυκνό το σκοτάδι εκείνης της νύχτας , αφέγγαρο σχεδόν . Σε λίγο αντιλήφθηκε πως δεν ήταν φακός αυτό που κρατούσε η φιγούρα μα ένα μικρό φανάρι …Περίεργο σκέφτηκε …Που το βρήκε αυτό , δεν ήξερα πως έχουμε ...Έφτασε σιμά της η λεπτή φιγούρα κρατώντας το φανάρι …Το σήκωσε ψηλά και φωτίστηκε το πρόσωπό της …

-Θεέ μου ! Πατέρα εσύ ! μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει ….Ακούστηκε η γνώριμη φωνή του αδύναμη και παραπονεμένη …

-Ένα φως είχα και αυτό  μου το έσβησες !

Άνοιξε τα μάτια μετά από ώρες  …Την βρήκαν σχεδόν λιπόθυμη πριν το μεσονυκτικό , όταν ήρθαν γιατί ανησύχησαν που δεν την είδαν στο καθολικό  …

Η Γερόντισσα της μίλησε και γαλήνεψε την ψυχή της , της φώτισε και πάλι τον εσκοτισμένο , τον πρόσκαιρα πλανεμένο νου της  …Η μορφή του Πατέρα της και το παράπονό του δεν την εγκατέλειψαν ποτέ από τότε  …

Έδωσε υπόσχεση στην ψυχή του αλλά και σε όλες τις αναγκαιμένες ψυχούλες , ποτέ να μην τις λησμονήσει…Εκείνες δεν μπορούν να κάνουν τίποτε , ούτε να αλλάξουν μόνες την κατάστασή τους …

Αυτοί που μένουν πίσω όμως μπορούν και δεν πρέπει να λησμονούν , διαρκώς να κρατούν το φως αναμμένο …

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ 

και  εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη )

Διασκευασμένη σε διήγημα ,  αληθινή Ιστορία από προφορική εξιστόρηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )

Ευχαριστώ πολύ ! Πάντων ένεκεν ! (Αληθινή Ιστορία για την ανάπαυση της αιώνιας ψυχής.)

Ούτε το κατάλαβε πως έφτασε από το Πέραμα στο Κερατσίνι... Ελάχιστα του φάνηκε πως περπάτησε …Δεν του κόλλαγε ύπνος με τίποτα …Προσπάθησε να ηρεμήσει από την ένταση , από την κούραση από την θλίψη που ξαφνικά τον αντάμωσε …Δεν τα κατάφερε και πάλι …Έτσι μόλις αχνοχάραξε βγήκε έξω και ξεκίνησε για την αγαπημένη τους βόλτα  …Αποζητούσε  μόνο να ανασάνει για λίγο , να ξεπνεύσει το γιατί που θρόνιασε μέσα του και δεν τον άφηνε σε ησυχία …Θύμισες , φωνές παιδικές , αγκαλιές στοργικές με ένα γιατί μπλεγμένα …Σταματούσε ολοένα και έστρεφε ψηλά το βλέμμα , όχι για να δει τον ουρανό τον καθαρό , τον ανοιξιάτικο μα για να στείλει ξανά το γιατί του ψηλά …Σ ΄Εκείνον που αγάπησε από μικρό παιδί , που ως τώρα μόνο δοξολογούσε  , μόνο ευχαριστούσε για όλα …και τα καλά και τα δυσκολεμένα …Μα για αυτό εδώ , όσο κι αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε να στείλει ευχαριστώ και δόξα Σοι ψηλά …Ένα γιατί μονάχα  έφευγε από μέσα του τούτες τις ώρες , τούτες τις μέρες και πέταγε ψηλά …Έψαχνε να βρει μια  απάντηση , να νιώσει  πως υπήρχε λόγος και αιτία , σχέδιο σωτηρίας , πρόνοια πατρική …Και έπειτα έρχονταν εκείνες οι θύμισες που γλύκαιναν για λίγο τον πόνο και ύστερα γίνονταν παράπονο και πάλι απορία  …Μην ήτανε θυμός ;  -Όχι δεν είναι θυμός , δεν είναι  ! Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως δεν ήταν θυμός μα δεν τα κατάφερνε όποτε σήκωνε το βλέμμα …Κύριε ήταν μόνο 19 χρονώ ! Η Κατερίνα μας η μονάκριβη η ανεψιά μου ! Κόρη του αδελφού μου , δική μου κόρη …Εγώ την μεγάλωσα , την διάβαζα , την καμάρωνα …Έμεινα μόνος,  μα είχα και εγώ ένα παιδί , ένιωθα του γονιού την αγωνία , τη χαρά , τον ενθουσιασμό από τα νιάτα της …Να μην έμπαινε ποτέ σε εκείνο το αμάξι …Να την προλάβαινα , να την έπαιρνα μαζί μου στην βόλτα μας την αγαπημένη …Πέραμα –Κερατσίνι με τα πόδια …Να μου πει ξανά τα νέα της , τα όνειρά της , να την ορμηνέψω,  να την παρακινήσω πάντα να κοιτά ψηλά και να δοξολογεί Εσένα για όλα !

-Πάντων ένεκεν έτσι θείε ; Η φωνή της ακούστηκε μέσα του …

 Ούτε το κατάλαβε πως έφτασε από το Πέραμα στο Κερατσίνι …Στο λιμανάκι στάθηκε και πάλι …Έκλεισε τα μάτια , πήρε βαθιές  αναπνοές… Τον διέκοψε μια χαρούμενη δυνατή φωνή …

-Πατριώτη καλημέρα ! Τώρα τα φερα ! Διάλεξε πριν εξαφανιστούν ! Μυλοκόπι που σαλεύει  ,ζωντανό είν ακόμα ! Να διες τα μάτια του, ολόφρεσκο ,πρωινό –πρωινό !  Για σούπα για ψητό όπως θέλεις !

-Συγγνώμη!  δεν σε άκουσα …έχω αλλού τον νου μου …

-Και γω που νόμιζα πως έχω φωνή καμπάνα ! Λέω έχω ψαράκι διαλεχτό που μοσχοβολάει θάλασσα ! Δεν θα ξαναβρεις τέτοιο ψάρι …Πάρε αυτό και θα με θυμηθείς ! Να,  ένα οχτακόσια , βαριά -βαριά  ! Θα βγάλει μια σούπα αριστούργημα  ! Πάρε το  πατριώτη ! Να μου κάνεις και σεφτέ ! Άντε να βγει το μεροκάματο …

Τι να το κάνω το ψάρι σκέφτηκε μέσα του ! Αλλά και πάλι , αυτός ο άνθρωπος αγώνα κάνει ! Ας το πάρω …για την ψυχή της Κατερινούλας ! Να το πάω στην Κυρά –Βασιλικούλα με τα έξι  παιδιά  που μένει δίπλα μας  …Θα το ευχαριστηθεί πολύ η καψερή ! Αυτοί  κι αν δίνουν  μάχη για να τα φέρουν βόλτα  !

–Εντάξει βάλτο να το πάρω αδελφέ  !

-        Έτσι ντε να σε χαρώ !  Τέτοιο ψαράκι ολόφρεσκο  να το αφήσεις ….αμαρτία απ το Θεό  !

Έκανε όντως  μεγάλη χαρά η Κυρά –Βασιλικούλα !Δεν της είπε κουβέντα ! Μόνο της άφησε το μεγάλο ψάρι και έφυγε !

Στάθηκε εκείνη στην πόρτα και τον γέμισε  με αμέτρητες  ευχές και γαλήνεψε έπειτα από τόσο καιρό ! Δεν φανταζόταν πως ένα ψάρι θα κατάφερνε να απαλύνει τον πόνο του τόσο …Μετά από μέρες δεν έστειλε γιατί στον Ουρανό και δάκρυα απαράκλητα , μα ένα χαμόγελο , έστω μελαγχολικό …

-Βοήθησε Κύριε να καταλάβουμε το σχέδιό Σου ! Ανάπαυσε την Κατερίνα μας !

Άλλαξαν μέσα του πολλά μετά την χθεσινή βόλτα…Σαν να νιωθε μια θαλπωρή συνέχεια , μια ξαφνική ζεστασιά που δεν τον άφηνε να απελπίζεται , μα μόνο με προσευχή  και αγαλλίαση γέμιζε την καρδιά του …

Λίγες μέρες ύστερα περπατώντας στις ανηφορικές  γειτονιές  με την  πνοή και το χρώμα της θάλασσας κάπου στο βάθος να ομορφαίνουν τον κόσμο του , αναπολούσε τα χρόνια που κύλησαν κι αυτά που αγάπησε  ...Μα ήταν διαφορετικές  τώρα οι θύμισες…αλλιώτικα χαρούμενες …

-Ξάδελφε !  Βρε καλώς τον ! Πως απ τα λημέρια μας ;

-Γειά σου Θόδωρα αδελφέ μου ! Έτσι έναν περίπατο κάνω , να θυμηθώ τα παλιά , τα παιδικά μας , τα ανέμελα !

-Ωραίες εποχές ! Και τώρα καλά είναι ! Ευτυχώς κρατήσαμε εμείς ! Δεν μας σκέπασαν κι ακόμα οι πολυκατοικίες ! Είναι κι η θάλασσα που πάντα θα μας ομορφαίνει, έστω κι αν την κατάντησαν έτσι  !

-Ναι όμορφα είναι πάντα εδώ !Με τις αυλές , τις λεμονίτσες σας !  Συνοικίες το όνειρο  !

-Μακάρι να μπορούσαμε να το βλέπαμε όλοι σαν όνειρο …μα είναι κι οι δυσκολίες , κι η ανεργία κι η φτώχεια που το κάνουν καμιά φορά εφιάλτη… Αφού τα ξέρεις …Όλοι οι Περαμιώτες τα βλέπουμε εκτός απ τα παιδιά …Αυτά μπορούν και ονειρεύονται …Δόξα τω Θεώ ! Γερά να ναι μόνο ! Θα κάτσεις να σε κεράσω ένα τσίπουρο;

-Μετά χαράς  Θόδωρά μου ! Μην σε βάζω σε φασαρία όμως ! Έχεις και τα κουτσούβελα  !

-Σπουδαία τα λάχανα!  Άλλωστε η Λένη και τα παιδιά  έχουνε πάει σε κάτι γενέθλια μιανού συμμαθητή της μικρής …Ευκαιρία να ηρεμήσει και λίγο η γειτονιά ! Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ κάθε απόγευμα τώρα που καλοκαίριασε ! Δεν σταματάνε ως που να νυχτώσει για τα καλά !Μήπως και μεις τα ίδια δεν κάναμε !

Έφερε το τσίπουρο και  φιστίκια αράπικα  ο Θοδωρής ! Μαζί από παιδάκια στο Πέραμα, ξαδέλφια αγαπημένα …Τα μανιατάκια ! Έτσι τους λέγανε σαν γυρνούσαν όλες τις γειτονιές παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους !

-Θυμάσαι  βρε ξάδελφε που μας είχανε χάσει ένα Σαββατόβραδο ; Που μας ήρθε να πάμε Κερατσίνι με τα πόδια τόσο δα πιτσιρίκια  ; Τι λαχτάρα που τους κάναμε !!

-Αν θυμάμαι ! Χθες είχα πάει την βόλτα μας ! Είναι η αγαπημένη μου ! Την έκανα και με την Κατερινούλα την συγχωρεμένη !

-Η Κατερινούλα μας  ! είπε ο Θόδωρας και σώπασε ! Ήθελα να στο πω …Ξέρεις πάνε κανα δυο βράδια που την είδα στον ύπνο μου την Κατερίνα μας !

-Αλήθεια ; Εγώ δεν έχω αξιωθεί να την δω ! Πες μου Θόδωρα πως την είδες ;

-Χαρούμενη πολύ ήταν, και όλο φως  ! Συνέχεια  χαμογελούσε ! Μα μου πε κάτι περίεργο για σένα  που δεν το κατάλαβα …Ήθελα μάλιστα να ρθω να σε βρω για να στο πω …Ξέρεις πιστεύω πολύ στις ψυχούλες , πως είναι εδώ μαζί μας , κοντά μας …απλά δεν μπορούμε να τις δούμε εμείς με τα μάτια μας !

-Πες μου σε παρακαλώ τι σου είπε ;

- Να , εκεί που την έβλεπε έτσι να λάμπει και να γελά  , γυρίζει και μου λέει : Να πεις στον θείο μου τον Γιώργη ότι το έλαβα το ψαράκι του και τον ευχαριστώ πολύ ! 
Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει με αυτό μα … Ξάδελφε τι έπαθες ; Είσαι καλά ; Τι συμβαίνει ; Δεν έπρεπε να στο πω ! Μα νόμισα πως θα χαρείς που είναι καλά η Κατερινούλα μας !

-Όχι ! δεν είναι …δεν είναι στενοχώρια ! Σ ευχαριστώ Θόδωρα ! Να ξερες τι μου είπες ..να ξερες μόνο ! Ο πανταχού παρών ! Η ελεημοσύνη ! Μια σκέψη έκανα , δεν την είπα σε κανέναν  και πήγε πάνω ! 

Σκέψου τα τόσα  γιατί μου , πόσο Τον έχουν πικράνει …

 

Δεν πολυκαταλάβαινε ο Θοδωρής τον ξάδελφό του ! Μόνο όταν εκείνος ξεκίνησε να του αφηγείται  την ιστορία  με το ψάρι , σείστηκε η ψυχή του ,  τον αγκάλιασε σφιχτά και ο Γιώργης   έκλαψε πάνω του για ώρα πολύ   …

Όχι από λύπη μα από λύτρωση ευχαριστιακή  που ανέβηκε ψηλά και σκέπασε σαν νεφέλη φωτεινή όλα τα θλιμμένα γιατί που κάποτε  σκοτείνιασαν τον Ουρανό του ! Σήκωσε τότε ξανά το βλέμμα του και είπε δυνατά :

-Πάντων ένεκεν Κατερίνα μου ! Πάντων ένεκεν !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα απο εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ...

Διασκευασμένη σε διήγημα αληθινή Ιστορία από προφορική διήγηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )

Της ψυχής η αλμύρα… ( Αληθινή ιστορία για τον αγώνα της ψυχής )

Φωτ.αρχείο.Θωμά Στ.Γκίνη.

 Ο Παπά –Γιάννης από τας Σέρρας ,   ο απλός και ταπεινός ο ολιγογράμματος και πράος , ο ησύχιος και σοφός κατά Θεόν …Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια διακόνησε , συμπόνεσε , παρηγόρησε , έκλαψε μετά κλαιόντων και χάρηκε με τις χαρές κάθε αδελφού του –συγχωριανού του , στον τόπο των γονιών και των παππούδων του,  τον βουνήσιο τον ελατοστολισμένο που δεν τον αποχωρίστηκε σχεδόν ποτέ του  …Ακόμα και στα βαθιά γεράματα όταν του λεγαν τα παιδιά του να τον πάρουν έστω για  λίγο καιρό να ξεχειμωνιάσει στην μεγάλη την πρωτεύουσα εκείνος τους απαντούσε : -Και να λείψω την Κυριακή από την Εκκλησία μου ; Και μόνο κτητικότητα δεν φανέρωνε εκείνο του μου , μα όλη του την στοργή και την έννοια για τον λατρευτό του οίκο , που τον φρόντισε και τον παρέδωσε στολίδι ουράνιο 

στον νέο εφημέριο που ήρθε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωρίο τους …Να αγαπάς τον Κύριο και  την Εκκλησία μας!  του είπε μόνο και σώπασε συγκινημένος εκείνη την πρώτη και τελευταία  Κυριακή που λειτούργησαν μαζί …Δεν θέλησε να μπλέκεται στα πόδια του …Μόνο μια γωνιά στο ιερό , απέναντι από την Αγία πρόθεση  ήθελε ,  να κάθεται εκεί με κλειστά τα μάτια και να νιώθει τα θροΐσματα τα Αγγελικά , να οσφραίνεται τις ευωδίες που ανέβαιναν στον Θόλο του κόσμου  … Τον  καρτέραγαν οι επίτροποι , όρθρου βαθέος να  αργοσύρει  τα βήματά του ως το δεξί κλίτος , να ασπαστεί τον Αρχηγό Μιχαήλ το ταξιαρχούδι του  και έπειτα από λίγο να κλίνει ευλαβικά  τον γέρικο κορμό του στην Τράπεζα , το μνημείο το κενό της Αναστάσεως …

-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Περνούσαν όλοι μετά την απόλυση  από κοντά του και με αυτά τα ανυπόκριτα λόγια του έδιναν τα πολυτίμητα βραβεία της καρδιάς τους , ευχαριστώντας τον για όλα αυτά που τους έδειξε όχι με τα λόγια του μα με την ζωή του την παραδομένη στο θέλημα του εν υψίστοις Πατρός…

Την ημέρα της κοίμησής του  όλοι το ίδιο του είπαν δίνοντάς του τον τελευταίο ασπασμό στα χέρια του , που ευλογώντας  αγκάλιαζαν το ασημωμένο ευαγγέλιο…

-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Τρείς μέρες πέρασαν …Τρείς μέρες που όλο το χωριό προσευχόταν όπως τους είχε διδάξει ο παππούλης τους …Δεν ξέχασαν ότι εκείνος δεν άφησε κανέναν λησμονημένο …Αμέτρητα σαρανταλείτουργα για ψυχούλες , και μνημόσυνο ατελεύτητο ..Ειδικά στις πρώτες σαράντα μέρες …Βοήθεια λαχταράνε   ! Έτσι τους έλεγε …Μην τους ξεχνάμε ποτέ ! Έχουν μεγάλο αγώνα ! Από εμάς περιμένουν ! Έτσι και εκείνοι του ανταπόδιδαν το ελάχιστο από όλα αυτά που δίχως αντάλλαγμα και βαρυγκόμια τους χάρισε σε όλη του την Χριστοφόρα  ζωή…

Στο τριμέρι του γέμισε και πάλι η Εκκλησιά ! Και έπειτα όλοι πάνω απ το μνήμα του  …σε ένα μακρύ τρισάγιο που μοιαζε με νεκρώσιμη !  

Στο σπίτι σιωπηλές η Άννα και η Γεωργία οι γειτόνισσες , ετοίμαζαν τους καφέδες και το κέρασμα για όλους . Ο Γιαννάκης το μικρότερο παπαδογγόνι ήταν μαζί τους …Κοιμόταν το πρωί και τον άφησαν πίσω να μην τον ξυπνήσουν …Τριγύριζε και κείνος και αναρωτιόταν που πήγαν όλοι …

-Στην εκκλησία στον παππού πήγαν του είπαν …Όπου να ναι θα ρθουν …

-Και μένα γιατί δεν με πήραν μαζί ; παραπονέθηκε ψευτοκαλαίγοντας εκείνος …

Αφού έχει ήλιο σήμερα , δεν βρέχει ..Και αφού  ο παππούς πέθανε ! Τον είδα που κοιμόταν στην Εκκλησία !

- Καλά –καλά του είπαν μέσα στη φούρια τους οι γυναίκες …Γιαννάκη για πήγαινε κάτω να δεις ποιος χτυπάει χαρά μου …Μήπως άρχισαν να έρχονται !  

Κατέβηκε ο μικρούλης την σκάλα και κοντοστάθηκε πριν την πόρτα …

-Παππού !!! Τι κάνεις εσύ εδώ ; Δεν πέθανες ;

-Γιαννάκη μου να έχεις την ευχή μου !

-Δεν πέθανες παππού; Ρώτησε ξανά  ο μικρός με την μακάρια αθωότητά του , με την παιδική του αφέλεια …Αφού σε είδα προχθές ! Γιατί στάζουν παππού τα ρούχα σου;  … Λιακάδα έχει σήμερα! δεν βρέχει …Σε κατάβρεξε κανείς ; 

Τα ράσα του παπα-Γιάννη , το καλιμαύχι του , το πετραχήλι του , τα γένια του , το πρόσωπό του ,έσταζαν συνέχεια…Στα πόδια του μια μικρή λιμνούλα άρχισε να σχηματίζεται …

-Δεν είναι νερό αυτό παιδάκι μου ! Είναι ιδρώτας ! Πες σε όλους παιδί μου τώρα που θα ρθουν , πως τους  ευχαριστώ πάρα πολύ ! Τώρα λυτρώθηκα , τώρα γλίτωσα μετά από τρείς ολόκληρες μέρες που τυραννήθηκα ! Ιδρώτας είναι παιδί μου από την αγωνία μου , μήπως και δεν τα καταφέρει   η ψυχή μου να ανέβει   ! Σας ευχαριστώ πολύ ! Να το πεις σε όλους αυτό !

Σαν φως που έσβησε χάθηκε από μπροστά του ..

Ο Γιάννης το παπαδογγόνι ,  έξι χρονώ τότε , μεγάλος άντρας σήμερα δεν ξέχασε ποτέ του όλους εκείνους που έσκυψαν στην λιμνούλα της αγωνίας  και έφεραν έπειτα το δάχτυλό τους  στο στόμα …

Γεύτηκαν την αλμύρα της καρτερίας του Παραδείσου , κατανόησαν τον αγώνα του χωρισμού της ψυχής εκ του σώματος  , ήλπισαν με άληστο τρόπο  στην αληθινή ζωή …

Θυμάται ακόμη τους περισσότερους  που τότε μονολογούσαν:

 -Αν δυσκολεύτηκε και ο Παππούλης μας ,  τότε πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς!  Πόσο πρέπει να αγωνιστούμε από εδώ  …

Παπά –Γιάννη  πρέσβευε υπέρ ημών !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ...

Διασκευασμένη σε διήγημα  αληθινή Ιστορία από προφορική διήγηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )

Από εμάς περιμένουν …( 3 λόγοι ψυχών με φωνή που μας μιλούν ...)

Λόγος Πρώτος 
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…

Δρόσος και ανάπαυση και Φως !

Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο  !

Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !

Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα  στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό  …

Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,

 μπουκιά και στάλα …

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …

Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …

Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς ! 

Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …

Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα  με ελπίδα ,

στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,

 στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς , 

στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…   

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ ! 

Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ , 

δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …

Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !

Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !

Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !

Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !

Από σένα περιμένω !

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Και προσδοκώ !

Μην με ξεχνάς !

Λόγος Δεύτερος 

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,

τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το  άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …

Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;

Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την  ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …

Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού ! 

Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου,  στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..

Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !

Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !

Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα  κλαμμένα μάτια!

Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !

Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !

Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ  , θα αναπαυθώ !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !

Χάρισε μου το Φως !

Διψάω τον Παράδεισο !

Λόγος Τρίτος

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !

Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !

Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !

Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές ,  των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου  τρυπούσαν  το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .

Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !

Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !

Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !

Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !

Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !

Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον  καθάριο φωτισμό  του Πανοικτίρμονος Θεού !    

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο

Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)