main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

24 Αυγ 2019

Άγιε μου Φανούριε...(Η Μόνη προίκα μου …)



-Ακούσατε ακούσατε , απόψε  στο καφενείο του μπάρμπα Κώστα του Τζιντζή η μεγάλη παράσταση : Ο Καραγκιόζης και ο Αθανάσιος Διάκος ! Τρέξατε  ! Στις 8 ακριβώς  αρχινάει η παράσταση ! Μην την χάσει  κανένας ! Φώναζε με όση δύναμη του είχε μείνει στο πολυδουλεμένο λαρύγγι του   ο Στάθης ! Που λεφτά για ρεκλάμες…Ο ίδιος σεργιάνιζε από Γειτονιά σε γειτονιά και διαφήμιζε το μεγάλο έργο του ! Ο Στάθης ο  Μικρασιάτης , ο δουλευτής ,ο ψάλτης ,  ο πολύτεκνος πατέρας , ο πρόσφυγας , ο τίμιος ,  ο φτωχός καραγκιοζοπαίχτης…Τόσα χρόνια μιζέρια, ξεριζωμός , περιφρόνηση , στεναγμοί , ελπίδες … Τίποτα από δαύτα όσο κι αν άλλα τους έταζαν οι μεγάλοι με τα ατσαλάκωτα ρούχα , δεν τους εγκατέλειψε ακόμα και τώρα που πέρασαν τόσα  χρόνια πια από του Γερμανικού  Θηρίου  το άσβηστο έγκλημα και το αδελφικό,  το δαιμονόσπαρτο μίσος …
Έξι  στόματα στο σπίτι μαζί με την γραία πλέον μάνα του καρτέραγαν από αυτόν …Όπου του λέγανε έτρεχε  χαρούμενος να κάνει μεροκάματο,  σε χωράφια που ακόμα υπήρχαν  ,  σε γιαπιά , στο λιμάνι  …Και στην Ενορία τους την Κοίμηση , περιστασιακός ψάλτης ευλαβικός και αρχοντικά περήφανος σε ό,τι του έδιναν ,όποτε ανοίγαν την εκκλησία για Λειτουργία  και τον καλούσε ο παπάς ,   κανένα προσφοράκι , δυό παράδες , τα παιρνε με συστολή και πολλά ανυπόκριτα ευχαριστώ !  Στο παραγκόσπιτό τους είναι αλήθεια πως το τσουκάλι δεν άχνιζε συχνά  ! Η πυροστιά τους , μια στο τόσο γέμιζε τα παιδιά με χαρά και την ψυχή του  Στάθη με δοξολογήματα ! Καμιά φορά στις μεγάλες αναδουλειές του ,  σαν παραπονιόντουσαν τα μικρότερα ,  έτσι για να τα ησυχάσουν λίγο ,  βράζαν σκέτο νερό και έριχναν μέσα πετρούλες , να τα ξεγελάσουν  για λίγο , πως τάχατες κάτι έφερε ο πατέρας για φαγί,  σαν συνέχεια εκείνα τον ρωτούσαν παιχνιδιάρικα :
-Πατέλα , πατέλα τι έφερες να φάμε ;
Τα κατάφερνε πάντα και τα έκανε να γελούν και να ξεχνιούνται τα κολλητήρια του… Τώρα , τους έλεγε  , θα φάμε , θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε!  Και έπειτα …δούλευε ξανά η μπαζίνα και τα αγριόχορτα που μάζευαν κάθε τόσο  οι μεγάλες,  οι δυο οι  θυγατέρες του! Δεν ήθελε τεφτέρια και γραψίματα ο Στάθης ! Ήθελε να μπορεί σε όλους να λέει την καλημέρα του κοιτώντας τους στα μάτια ! Με ό,τι είχαν και ό,τι έδινε ο Θεός  ήθελε να περνάνε!
Ας ήταν καλά  και εκείνος ο αρραβωνιαστικός της Δεσπούλας  τους ,  ο Μηνάς ο γαμπρός τους ,   που όλο και λίγο λαδάκι,  λίγο αλεύρι,   καμιά φάβα και κανα ζαρζαβάτι τους οικονομούσε από την αγορά που δούλευε στον θειό του … Σε λίγο θα ορίζανε τον γάμο και ο Στάθης σαν πατέρας,  δεν είχε για την προίκα της τίποτα ! Μόνη του περιουσία το παραγκόσπιτό τους και οι  φιγούρες του ! Ο  αδελφός του,  ο Μαυρομάτης του , ο  αχώριστος φίλος του , ο  Καραγκιόζης , τα κολλητήρια του , ο  Μπάρμπα Γιώργος , ο Χατζηαβάτης που όλοι λέγανε πως του έμοιαζε , ο  Πεπόνιας ,ο  Ομορφονιός , ο  Σταύρακας , ο  Διονύσιος , η  Αγλαϊα , οι γενναίοι ήρωες… …Ώρες –ώρες τους μιλούσε και τους έλεγε για τα βάσανά του , τα όνειρα , τα περασμένα όμορφα … Και κείνοι σαν να του δίνανε υπόσχεση πως όλα θα σιάξουν …
-Εμείς θα σε βοηθήσουμε να γίνεις σπουδαίος , να μάθει ο κόσμος για την τέχνη σου Δεν πάνε χρόνοι πολλοί που όλοι οι σπουδαίοι δάσκαλοι  μιλούσανε   για σένα και το λαρύγγι σου,  και λέγανε πως από την εποχή του Μίμαρου έχουμε να ακούσουμε τέτοια φωνή  να παίζει Καραγκιόζη ! Ξανάρχισε να φωνάζει ο Στάθης : Πιο δυνατά τώρα από πρωτύτερα !
- Ακούσατε ακούσατε , τρέξατε σήμερα στο καφενείο του μπάρμπα Κώστα του Τζιντζή  στην πλατεία ! Η  μεγάλη παράσταση  , το μεγάλο έργο : Ο Καραγκιόζης και ο Αθανάσιος Διάκος !  Απόψε  στις 8 αρχινάει η παράσταση ! Μην λείψει κανένας !
Πως του άρεσαν τα έργα τα ηρωικά ! Έβαζε όλη του την ψυχή και το μαράζι μέσα σε αυτές ! Έκλαιγαν όλοι πάντα με τον Αθανάσιο Διάκο , τον Ανδρούτσο , τον Κατσαντώνη ! Έσπαγε και η δική του φωνή σαν τους παράσταινε , λεβέντες , αγέρωχους και αθάνατους !
Απόψε πρέπει να κάνω είσπραξη σκεφτόταν περπατώντας στις φτωχογειτονιές  ! Δεν βαστάνε κι άλλη μέρα με τα ψέματα  τα κούτσικα!  Πρέπει να αχνίσει η χύτρα αύριο το δίχως άλλο ! Στην σκέψη αυτή σταυροκοπήθηκε καταμεσίς του δρόμου !Άγιε μου Φανούριε προστάτη μας ένδοξε  , βοήθησε και εσύ να πάω στο σπίτι κάτι καλό  , να χαρούνε όλοι! Το βράδυ γέμισε η πλατεία και το καφενείο του μπάρμπα Κώστα  του Τζιντζή  από παιδιά και μεγάλους ! Ό,τι είχε ευχαρίστηση έδινε ο καθένας  στον σερβιτοράκο τον μικρό που περνούσε κάθε λίγο από μπροστά τους με έναν δίσκο στα χέρια …Χειροκρότημα και γέλια άφθονα όλο το βράδυ ! Ποτέ του δεν τα στερήθηκε ο Στάθης και ήταν πλερωμή και αυτά ανεκτίμητη ! Στο τέλος σαν άδειασε η πλατεία , μοιράσανε την είσπραξη. Πήρε το καφενείο , πήρε ο βοηθός του ο Γιωργάκης της αδελφής του το ψυχοπαιδί …Το μερτικό το δικό του  και πάλι πενιχρό  , όπως βιαστικά τα υπολόγισε έφτανε ίσα-ίσα  για μια  οκά  όσπριο και μια μισοκαδιάρικη μπουκάλα με γάλα για τα παιδιά !
 Πήρε τον δρόμο  της επιστροφής για την γειτονιά του εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ , φορτωμένος με τα σύνεργα της παράστασης. Σκοτεινιά ,  πίσσα στον χωματόδρομο και ησυχία , ώσπου μια φωνή ακούστηκε στα ξαφνικά :  
–Αγαπητέ μου κύριε…είστε μεγάλος καλλιτέχνης !Συγγνώμη αν σας τρόμαξα !Η φιγούρα ενός  νεαρού ψηλόλιγνου άντρα σαν να εμφανίστηκε δίπλα του από το πουθενά !
- Σας ακολούθησα απ την πλατεία ! Έτυχε να περνάω και στάθηκα ! Και σας χάρηκα! Τέτοια φωνή !Τέτοιο πάθος ! Σπουδαία παράσταση , όμορφα λόγια του Θεού , οι ήρωες , οι θυσίες τους ! Ξέρετε, ασχολούμαι με τα θεάματα , το θέατρο … έχω γνωριμίες ! Θα σας ενδιέφερε να παίξετε τα έργα σας και αλλού; Στην επαρχία; Εκεί είναι καλύτερα τα πράγματα ! Κόβουνε και εισιτήρια !
–Δεν ξέρω τι να σας πω κύριε ! Έχω και οικογένεια εδώ πιο κάτω στα προσφυγικά ! Εφτά στόματα περιμένουν …Αλλά πάλι , δεν πάει άλλο, μεγάλη φτώχεια κύριε  ! Ναι , ναι με ενδιαφέρει η πρότασή σας !
–Μάλιστα …λοιπόν , ελάτε αύριο να με συναντήσετε στο καφενείο που δώσατε την παράσταση!  Θα είμαι εκεί στις δέκα το πρωί να μιλήσουμε! Ορίστε , πάρτε παρακαλώ και αυτά τα χρήματα !
-Όχι , όχι δεν χρειάζεται , αλίμονο !
–Σας παρακαλώ , είναι για την παράσταση που απήλαυσα ! Δεν είναι ελεημοσύνη ! Σαν εισιτήριο να το εκλάβετε !
–Είναι πολλά …
-Ωραία…τότε … να το εκλάβετε σαν προκαταβολή  …κύριε Στάθη …για την συνεργασία μας !
Δεν μίλησε άλλο σε  όσο δρόμο έμεινε για το σπίτι ! Τον καλοδέχτηκε  όπως πάντα η γυναίκα του η Αγγελικώ  του,  η βεργετόστομη , η γλυκομίλητη!
-Καλώς τον ! Καλώς τον !  Έλα να βάλεις τα πόδια σου στο νερό ,  τόσες ώρες όρθιος ! Πως τα πήγες ; Δόξα τω Θεώ ! Δεν μας αφήνει άντρα μου !
Δεν τις είπε για τα χρήματα του αγνώστου ….Μέσα σε όλα λησμόνησε να ρωτήσει  και το όνομά του ! Έδωσε στην γυναίκα του την είσπραξη της παράστασης μόνο και εκείνη πάλι χιλιοευχαρίστησε τον Ουρανό ! Λογάριαζε έπειτα αυτή  , τι θα αγόραζε το επόμενο πρωινό απ το μπακάλικο του μεγάλου δρόμου  ! Μαζί με τα δικά της από κάτι ξενοπλυσίματα θα περνούσανε  λίγες μέρες ! Και έχει ο Θεός ! Δοξασμένο το όνομά του ! Τσιτσίριζε το καντήλι στο εικονοστάσι . Δυο εικόνες είχε πάνω στο περβάζι που έβλεπε στον δρόμο !
 Ο  Χριστός να μπαίνει στα Ιεροσόλυμα πριν το Εκούσιον Πάθος Του ! Μια μεγάλη εικόνα κειμήλιο από τα λίγα που κατάφεραν να φέρουνε μαζί τους σαν ξεριζώθηκαν τότε στα δεκάξι του !Και μια μικρότερη που είχε  ο Στάθης , του Αγίου Φανουρίου του προστάτη του σωματείου τους των καραγκιοζοπαιχτών ! Είχανε βάλει και ένα  τάμα και συνέχεια το λέγανε με την γυναίκα του ,  κάποτε να μπει  στο εικονοστάσι τους και μια Παναγιά Γαλακτοτροφούσα,  σαν εκείνη την μάλλον καμένη την χρυσοποίκιλτη , που χαν στο σπίτι της Αγγελικώς  , στου Αγίου Βουκόλου , στου Μπασμανέ τις όμορφες γειτονιές της μάνας Σμύρνης !    Έριξε μέσα στο καντήλι λίγο λάδι η γυναίκα   και κατέβασε ακόμα το φιτίλι να μην καίει αυτό πολύ ! Την είδε ο Στάθης και σφίχτηκε στο μέσα του  και του ήρθε να της πει για το μπαξίσι που είχε στην μέσα τσέπη του σακακιού του …Κρατήθηκε γιατί ήθελε πρώτα να ανταμώσει με τον άγνωστο άνδρα το πρωί στο  καφενείο του μπάρμπα Κώστα …Πήγε εκεί νωρίτερα από τις 10 …Περίμενε ..περίμενε ..Δεν φάνηκε ο άγνωστος …Έφτασε περίπου μεσημέρι ! Ακούστηκε ο ψαράς με το καρότσι του ! Φρέσκα ψάρια ! Ο ψαράς!
Ασυναίσθητα έβαλε το χέρι του στην μέσα τσέπη του σακακιού ! Έβγαλε τα χρήματα και πλησίασε στο κάρο με τον πάγο  που μύριζε θάλασσα!
-Θέλω δυο  ψάρια για νόστιμη  σούπα για τα παιδιά !Είμαστε 8 στόματα!  
–Αμέ …ό,τι θέλει ο κύριος ! Θα πάρεις αυτά τα μεγάλα ! Μπακαλιάροι πρώτης ! Θα κάνει μια σούπα η κυρά σου !
–Φτάνουνε αυτά ; τον ρώτησε ο Στάθης που δεν θυμόταν από πότε είχε να αγοράσει ψάρια… Φτάνουνε και για ένα ακόμα ! Του τα δίπλωσε στο χαρτί εκείνος ! Καλοφάγωτα κύριε ! Και να σας βλέπουμε ! Περνάω κάθε μέρα σχεδόν  από εδώ !
Έτρεξε να φτάσει σπίτι ! Λαχταρούσε να δει την έκφραση της Αγγελικώς και των παιδιών,  μόλις θα έμπαινε στο σπίτι με τα ψάρια ! Τα μικρά ήταν έξω στον δρόμο και έπαιζαν ! Μπήκε μέσα,  έβγαλε  ένα ψάρι και το σήκωσε ψηλά !
- Κοιτάξτε τι έφερε ο πατέρας σας  !Κοιτάξτε ! Ψάρια ! Πρώτης ! Τα πιο φρέσκα !
Κοίταξε την γυναίκα του στα μάτια ! Τις μεγάλες του τις θυγατέρες ! Περίμενε την χαρά τους! Αλλόκοτη του φάνηκε τούτη !
-Στάθη μου ! Μάτια μου ! Φρεσκότατα είναι ! Πως μυρίζει η θάλασσα ! του είπε η Αγγελικώ ! Μα ψυχή μου …σήμερα …σήμερα είναι Τετάρτη …και το λαδάκι νηστεύουμε !  
 -Ω ! Το είχα ξεχάσει …ελέησέ  με Κύριε ! είπε και αμέσως έβαλε ξανά μέσα στο χάρτινο χωνί το ψάρι ! Βγήκε στον δρόμο και με όλην του την δύναμη έτρεξε ως την πλατεία να προλάβει τον ψαρά ! Έφτασε έπειτα από λίγη ώρα …Μόλις που έφευγε εκείνος !
-Συγγνώμη , συμπαθάτε με…σας παρακαλώ είναι Τετάρτη σήμερα ..Νηστεύουμε στο σπίτι …ξεχάστηκα …ως αύριο θα μυρίσουν …δεν έχω πάγο να τα βάλω …μπορείτε αν δεν είναι πρόβλημα,  να μου επιστρέψετε τα χρήματα ;
Τον λυπήθηκε εκείνος και του επέστρεψε όλα τα χρήματα !
–Να , κρατήστε και αυτά για την ταλαιπωρία …του είπε ο Στάθης…
-Όχι αδελφέ ….προς Θεού ! Μην νοιάζεσαι θα βρεθεί μουστερής να τα αγοράσει !  
Πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο παραγκόσπιτό τους . Ανακουφίστηκε  που ο Ψαράς ήταν καλός και φιλότιμος άνθρωπος και δέχτηκε να του επιστρέψει  τα ψάρια .Σκεφτόταν και τον νέο άντρα που δεν ήρθε τελικά στην συνάντηση …-Τι να του συνέβη άραγε ; μονολόγησε...μήπως να μην χαλάσω τα λεφτά ;Αλλά πάλι μου τα δωσε με την καρδιά του ! Δυο στενά πριν τον μεγάλο δρόμο άκουσε μια φωνή να του μιλά …Του φάνηκε σαν γνώριμη εκείνη …Και ένα νέο ψηλόλιγνο παλικάρι που  φορούσε κόκκινο πουκάμισο με μεγάλους γιακάδες…
-Συγχωρέστε με  κύριε , μπορώ να σας μιλήσω  για λίγο ; 
-Παιδί μου , γνωριζόμαστε ; Έχουμε ξανανταμώσει εμείς οι δύο ;
Εκείνος σαν να μην άκουσε την ερώτηση του Στάθη συνέχισε :
-Έχω ανάγκη κύριε ..ψάχνω να βρω έστω λίγα χρήματα για το φάρμακο  της μάνας μου ! Είναι άρρωστη μέρες τώρα !Πουλάω αυτήν την εικόνα της Παναγίας μας ! Μη και σας ενδιαφέρει να την αγοράσετε ; Ψυχικό θα κάμετε !
Πήρε στα χέρια του την εικόνα ο Στάθης ! Σαστισμένος καθώς ήταν με τον πόνο του αδελφού ούτε που κοίταξε πάνω της !
-Παιδί μου πάρε αυτά τα χρήματα ! Δεν θέλω να σου πάρω την εικόνα ! Δεν χρειάζεται να την πουλήσεις ! Μακάρι να είχα και άλλα να σου έδινα ! Με αυτά τρία ψάρια αγοράζεις ! Που να σου εξηγώ τώρα ! Έτσι ήταν γραμμένο  απ τον Θεό να γίνει ! Αλλά δως τα τώρα να πάρεις το φάρμακο ! Και του έβαλε τα χρήματα στο χέρι !
-Όχι , όχι κύριε ! Αλλιώς δεν τα δέχομαι ! Θα πάρετε την εικόνα ! Σας ευχαριστώ πολύ κύριε…Στάθη ! Είπε και χωρίς να το καταλάβει ο Στάθης , σχεδόν τρέχοντας ο νέος  εξαφανίστηκε στην γωνία !
Έμεινε άφωνος εκείνος καταμεσίς του δρόμου ! Πού ήξερε ο μικρός το όνομά του ; Λες να ερχόταν στις παραστάσεις του; Αλλά και αυτή η γνώριμη φωνή του ; Μήπως … Κοίταξε την εικόνα ! Ίσα που τα κατάφερε να μην του πέσει από τα χέρια ! Μια Παναγιά Γαλακτοτροφούσα ! Πιο ζωντανή παράστασή Της δεν είχε ματαδεί ! Χρυσάφι απλωμένο πάνω της ! …
2016 μ.Χ…Πάνε 60 χρόνια και βάλε από τότε ! είπε η γερόντισσα η  Δεσπούλα , σε ένα δωμάτιο γηροκομείου ένα μεσημέρι μιας φθινοπωρινής Τετάρτης! Δυο φρυγανιές και ένα μήλο ήταν το φαί της εκείνο το μεσημέρι!Το καντήλι έκαιγε την φλογίτσα του και κείνη καθρεφτιζόταν στο χρυσό στίλβωμα της  Γαλακτοτροφούσας Παναγίας!
-Αυτή ήταν η μόνη προίκα μου παιδί μου , μου είπε… Τότε που παντρευτήκαμε με χίλιες δυο στερήσεις , με τον συγχωρεμένο τον Μηνά μου! Ο Θεός να τους αναπαύσει όλους τους ! Την μανούλα μου την γλυκιά , την αδελφή μου την μικρή την Φωτεινούλα μας , τον Πετρή μας …Τον Πατέρα μας τον Άγιο άνθρωπο …Ποτέ του ξέρεις , δεν έμαθε το όνομα εκείνου του ψηλόλιγνου παλικαριού με το κόκκινο πουκάμισο … Κάποτε τον άκουσα  που έλεγε μυστικά στην μάνα μας , πως ήταν βέβαιος ότι τότε ο ίδιος ο Άη Φανούριος του είχε δώσει και τα λεφτά και την εικόνα  …Τον είχε παρακαλέσει εξάλλου …θυμάσαι ; Να τον βοηθήσει , μετά από εκείνη την παράστασή του  στην πλατεία …να φέρει  στο σπίτι μας κάτι καλό …να χαρούμε όλοι !

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Της ψυχής το κέρασμα και από το  νέο  βιβλίο, στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας  με τίτλο : Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ;. 
Διήγημα βασισμένο σε αληθινό περιστατικό . Ευχαριστούμε από καρδιάς την αδελφή μας Αγγελική από το Ανάπλι που μας το εμπιστεύθηκε !
Στην μνήμη του παππούλη της του Καραγκιοζοπαίχτη Ευσταθίου  και της γιαγιάς της Αγγελικώς της ευλαβέστατης γυναίκας  


9 Αυγ 2019

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 3)


Μια φορά την κάλεσαν για καφέ.  Επιστρέφοντας στο σπίτι γονάτισε μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας  κι έκλαψε!Μη με αφήσεις ξανά να βρεθώ σε τέτοιες παρέες Παναγία μου, έλεγε! Ο λόγος; Δεν άντεχε στην ιδέα πως το ανθρώπινο στόμα μπορεί να γίνει  κριτής των άλλων...Τη μάραινε το "κουτσομπολιό"!
Πήγαινα θυμάμαι ψωμί σε μια πολύ  ταλαιπωρημένη ψυχούλα  μα αρκετά δύστροπη....Την κυρά Μ.. εκοιμήθη και του λόγου της.. Πρώτα πήγαινα το ψωμάκι  της κυρά Μ κι έπειτα με την καρδία  αερικό ,  κατευθυνόμουν για το ακριτικό σπιτάκι της Παρασκευούλας …  Όταν με ρωτούσε  η κυρά Μ  εάν έχω κι αλλού να παραδώσω ψωμί της απαντούσα πως πρόκειται να πάω στην κυρά Παρασκευούλα.  Πω πω πω! Η κυρά Μ .. δυσφορούσε   μόνο στο άκουσμα του ονόματος της...Στην τέτοια  θα πας..Στην κομμουνίστρια  που το παίζει και θρησκευτικιά...κι άλλους …επαίνους ...Αντίθετα όταν πήγαινα έπειτα στην κυρά Παρασκευούλα  και με ρωτούσε  πως πήγαν οι διανομές  και που έτυχε να πάω πριν από αυτή, όταν της έλεγα πως ήμουν στην κυρά Μ, με τα καλύτερα λόγια μιλούσε για Αυτή! Με αγάπη που ξεχείλιζε! Μακροθυμία! Ανεξίκακο !
Γεροντικό δεν διάβασε. Το Ευαγγέλιο ήταν ο οδοδείκτης της. Η άμετρη αγάπη της για τον Χριστό, της ελάφρωνε τα φορτία που σήκωνε!
Όταν έφευγα από το σπιτάκι της, καθώς με ξεπροβόδιζε, μου έλεγε χαμηλώνοντας τα ματάκια της: Κι αν είπα κάτι που σε σκανδάλισε, συγχώρα με. Έκανε αγρυπνίες, ειδικά όταν χήρεψε ξανά . Το δωμάτιο της ήταν κανονικό κελί. Αγρυπνία, όχι αστεία! Παρακλήσεις, κομποσχοίνια,  μετάνοιες. Συνέχεια την ευχούλα!
Μου έκανε  πάντα μεγάλη εντύπωση  πως όταν είχε πειρασμούς...εξαφανιζόταν! Μόνη της τα περνούσε όλα ...προσευχόμενη. Με το πέρασμά τους ,  σαν ήλιος ζεστός πρόβαλε ξανά !
Είχε συναίσθηση.  Γνώριζε την αιτία για την οποία ο άλλος υποφέρει πνευματικά.  Πρώτα όμως έστελνε σε πνευματικούς.  Εκεί  στόχευε  η αγνή ψυχή της. Στο μυστήριο  της μετανοίας! Ιερείς  την ευλαβούντο! Κάποιοι πήγαιναν για ανακούφιση στο "Αρχονταρίκι " της. Κι αν τύχαινε να επικοινωνήσει  με κάποιον Αγιορείτη  και δη ηγούμενο  πετούσε! Όπως με τον Γέροντα της Αγίου Παύλου τον Γέροντα Παρθένιο με τον οποίο είχαν πνευματική σχέση !
Ήταν άνθρωπος που ήξερε να ακούει.  Να ακουμπάει στον πόνο σου. Να μη σε αποπαίρνει. Βάζοντας πάνω από όλα το λόγο του Πνευματικού  Πατρός! Ήθελε να χαίρομαι! Να χαίρομαι  και να ελπίζω. Ήξερε πως οι δυσκολίες είναι το φροντιστήριο  της ψυχής...Και τόνιζε πως όταν εκείνη τις βίωνε έπινε το πικρό ποτήρι  αλλά είχε και τη άφατη  χαρά  της Θεομητορικής  μεσιτείας!
Σε μια πληγωμένη ψυχούλα πολύ της στάθηκε! Χρόνια ήταν εκείνη  ακραία ασθενική. Της λέει μια μέρα: Δεν έχεις τίποτα! Άσε τους γιατρούς! Θα σε πάω εγώ σε ένα φίλο μου γιατρό. Όντως, την πήγε. Σε ιερέα!! Έσκουζε σα γουρούνι το δαιμόνιο που είχε η γυναίκα ! Η Ε…  δε "θεραπεύτηκε " τελείως.... Όμως χάριν  σε αυτή  την ψυχή , βαδίζει με σκληρό αγώνα και πόλεμο, τον  δρόμο του Σωτήρος  Χριστού.
Κάτι που χαρακτήριζε σίγουρα  την Κυρά Παρασκευούλα  ήταν η ελεημοσύνη! Παρόλο που δεν είχε, έδιδε! Δεν μπορούσες να φύγεις από εκείνο το φτωχικό σπιτάκι  χωρίς  να σου δώσει έστω κάτι. " Έχουμε και κεκοιμημένες ψυχούλες  "..έλεγε… Περιμένουν …! Υπερασπιζόταν την πίστη της! Πάντα έτρεχε σε όποιον την είχε ανάγκη.  Έναν παρηγορητικό λόγο  μια πρακτική  βοήθεια.  Αν και η υγεία της δεν της το επέτρεπε  μέχρι και τα 90 της  έτη νήστευε πολύ. Πόσο λυπήθηκε όταν στα τελευταία της έπρεπε κάνοντας υπακοή στον πνευματικό της  σε περιόδους νηστείας να καταλύσει γαλακτοκομικά! Υπέμενε  τα πάντα και τους πάντες! Στα παιδιά της έδωσε το παράδειγμα  της αγωνιστικής της πίστης.  Αξιώθηκε να λάβει πληροφορία πως θα περάσει 3 ασθένειες πριν την κοίμηση της ! Όσο διάστημα ήταν στο νοσοκομείο, λίγο πριν την κοίμηση  Της, αμετανόητους  τους έστρεψε στο πετραχήλι!
 Να εμπιστεύεσαι πολύ τον Θεό, έλεγε η κυρά Παρασκευούλα!! Χθες, μου αφηγούνταν, πονούσε η πλάτη μου, το κόκαλο το στραβό που ξέρεις...(μου έλεγε).Εδώ στην ερημιά που να βρεις άνθρωπο για να σε να τρίψει ανακουφιστείς..  Είχα το 4ε(εκκλησιαστική τηλεόραση).Βλέπω ξαφνικά τη φωτογραφία  του Παππούλη (Έτσι αποκαλούσε τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη) Α!! Εσύ Παππούλη θα φέρεις άνθρωπο!!Τώρα που έγινες κι Άγιος!(Το 4Ε είχε εκείνη την ώρα αφιέρωμα στην αγιοκατάταξη του Γέροντος). Το πίστεψε! Μετά από λίγο ακούει να χτυπά η πόρτα!!! Ήταν η βοηθός φαρμακοποιού του χωριού. Λυτρώθηκε ! Μέσα  στη νύχτα! Χωρίς λόγο αποστολής φαρμάκων...
Κάτι που θυμήθηκα  από την παιδική ηλικία  της κυρά Παρασκευουλας. Όπως  σου είχα πει, η μητέρα της ήταν εκείνη που αποτέλεσε  την πηγή  της πίστης  της. Την οποία  όμως στερήθηκε  νωρίς  σε ηλικία μόλις 8 ετών.  Θυμόταν τα νυχτέρια που κάνανε, αγρυπνίες, διαβάζοντας το ψαλτήρι, κάνοντας παρακλήσεις...
Ήταν παραμονή του Τιμίου Σταυρού, η Παρασκευούλα  μικρό κορίτσι , λίγο πριν φύγει η μητέρα της. Συγκεντρώθηκαν στο σπίτι τους ευλαβείς Χριστιανοί  και κάνανε αγρυπνία  έχοντας σε ένα βάζο βασιλικό  τον οποίο την επομένη  θα τον πήγαιναν στην εκκλησία  για τη Θεία Λειτουργία. Κατά την  διάρκεια των αναγνωσμάτων, ο βασιλικός άνθησε πανέμορφα ανθάκια !! Βαθιά  νύχτα ήταν όταν ξαφνικά  ακούστηκαν καμπάνες.  Πολλές πολλές καμπάνες!! Βγήκαν έξω. Κι όπως η ίδια θυμάται, μέσα στο κατασκόταδο  της νύχτας, άνοιξαν οι ουρανοί και έγιναν υπέρλαμπροι!Όταν έπεσε στα χέρια της μητριάς της , η οποία την κακομεταχειριζόταν έζησε ακόμα ένα θαύμα.  Την έστειλε να πάει στο πηγάδι να φέρει νερό. Μικρή  και  όπως ήταν, έπεσε μέσα στο γεμάτο  πηγάδι! Την έψαχναν.  Που να τη βρουν. Κι όταν  άκουσαν φωνές να έρχονται από το πηγάδι θαύμασαν.  Ο Θεός  την κράτησε στη ζωή!! Λογικά  θα έπρεπε να είχε πνιγεί!
Άρχισαν ξανά τα προβλήματα  τα σοβαρά με την καρδία της. Εγκεφαλικό επεισόδιο.  Ωστόσο  πάντα στο στόμα και στην καρδιά με το " Έλα Χριστέ και Παναγία μου"!!!
Το "Θεαγένειο" το Νοσοκομείο  το είχε πολύ Αγάπη!Μόνο στην ιδέα πως εκεί πήγαινε για θεραπείες ο Αγ. Παΐσιος αναπαυόταν !
Στο νοσοκομείο, τους δυο τελευταίους μήνες της επίγειας ζωής της, κι όπως έχει καταντήσει το τρέχον υγειονομικό  σύστημα...έγινε  παράδειγμα στους γιατρούς...οι οποίοι  στην κάποια αδιαφορία  για τη γριούλα Παρασκευή  πήραν το μάθημα τους...όταν σε ειρωνείες τους απάντησε με ταπείνωση μα και ομολογιακό σθένος μέσα από το Λόγο του Ευαγγελίου! Οι επιστήμονες...θαύμασαν...Την ζέση της " ξεχαρβαλομένης " κατά τα άλλα καρδιάς...Που χτυπούσε για τον Χριστό σε ομαλό ρυθμό ,γλυκά...ασχέτως αν το σαρκικό κομμάτι της την εγκατέλειπε...
Έκτοτε ότα ν την έβλεπαν της φιλούσαν  τα χεράκια της...Γιαγιούλα μας την αποκαλούσαν!!! Και Πόσο χαιρότανε!
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου...σε κατάσταση έντονης προσευχής...κυρίως για τους συνασθενούντες  της....Όπως η εικόνα Του Δεσπότη Χριστού ήταν στον απέναντι τοίχο...Τον έβλεπε να αλλάζει μορφή....Να έρχεται στη μορφή της εικόνας κι έπειτα να παίρνει μια εξωκοσμική  διάσταση....
Τότε λάμβανε και την πληροφορία...
Πάντα μου έδινε να της ανάβω κεράκι στη Μονή της Αγίας Βαρβάρας!Το ένιωθε το κερί ....Το έλιωνε  στην ψυχή της πριν ακόμα ανάψει...
Και πάντα θυμόταν  την τιμή που της έκανε η Παντοχαρούλα μας, να "ανοίξει" εκκλησία  για Θεία Λειτουργία  προς ενίσχυση σε πειρασμούς που αντιμετώπιζε!
Πάντα τα μάτια της ήταν χαμογελαστά..υγρά και πονεμένα.  Τον τελευταίο καιρό  όμως..έτρεχαν  ασυγκράτητα...Ένιωθε τις τελευταίες μέρες της. Φοβόταν  μήπως δεν καταφέρει  να δει το πρόσωπό  Του Φωτός...Θλίψη γέμιζε...Και ικετευτικά μου ζητούσε να τη συγχωρέσω. Ποιά;; Την κυρα Παρασκευούλα  που χωρούσε  τους πάντες στην ψυχή της!!!!
4 Ιουλιου 2018!   Μου έφυγε η  Γερόντισσα Μου! Το χωριό στο οποίο ζω...εξορία! Εξορία χωρίς την παρουσία Της! Δεν ήθελε να κλαίω! Άσχετα αν τα δικά της μάτια ήταν πάντα μουσκεμένα!! Πάντα της φιλούσα τα χέρια..  Ήταν η Γεροντισσούλα  Μου!
Το νεκρικό της σώμα όμως  μου έδωσε παρηγοριά.  Ήταν χλιαρό. Μάγουλα ροδαλά  κι εύκαμπτο το κορμί της.  Έτσι πρέπει να έφυγε... με ένα "Έλα Χριστέ και Παναγιά " στο στόμα!
Καμιά  φορά τους ανθρώπους τους έχεις ήδη αθάνατους όταν βρίσκονται ακόμα στη ζωή...Ασθενούν και ενώ προς στιγμή  φοβάσαι την εξέλιξη, σε κρατάει κάτι στην πιο αιώνια στιγμή που φλερτάρει με τον εφήμερο βίο...Και δεν προλαβαίνεις να τους αποχαιρετήσεις! Ή δεν  θέλεις , αρνείσαι  να τους αποχαιρετήσεις.  Κάπως έτσι συνέβη και με την κυρά Παρασκευούλα!! Την είχα μέσα μου αθάνατη!!! Όπως ένα μικρό παιδί έχει τους γονείς του...
Δεν πρόλαβα  λοιπόν να την αποχαιρετήσω . Δεν πρόλαβα να πάρω την ευχή της για το υπόλοιπο του εξόριστου βίου μου …
Όταν φευγαλέα άκουσα πως το απόγευμα της 4ης Ιουλίου 2018 θα κηδευόταν η Παρασκευούλα, έσπασα  μέσα μου! Δεν έκλαψα. Δεν ήξερε κανείς  τι σήμαινε για μένα η γλυκιά μου γιαγιά Παρασκευούλα! Όταν απομονώθηκα  την αναζητούσα! Πνιγομουν στα δάκρυα! Πνιγότανε η ψυχή μου! Μα να μην προλάβω ! Όμως ο Θεός γρήγορα με παρηγορήσε με το βλέμμα της αιώνιας Αγάπης Του! Και έκανα ζευγάρι  τη χαρά με τη λύπη...
Το σπιτικό της όπως σου ανέφερα ήταν ένα μικρό Αρχονταρίκι.  Πολλές ψυχούλες  βρήκαμε τη ζεστασιά  εκεί. Στην κηδεία της κλαίγαμε με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Άνθρωποι που περισσότερο δεθήκαμε μαζί της πνευματικώ τω τρόπω!! Που γνωρίσαμε τον πιο κρυφό της θησαυρό! Πολλοί είναι ακόμα αυτοί που...συκοφαντούν...
Θα έλεγα πως είχε μια "Πορφυριακή " διάθεση απέναντι στην Αγάπη για τον Χριστό! Πίστευε πως η Αγάπη είναι ο δρόμος.  Ο πιο ουσιαστικός.  Είχε βαρεθεί βλέπεις...τους ξερούς κανόνες,  τους αναιμικούς  που γεννούν ίσως κι έπαρση!
Πριν κάποια χρόνια η Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, ήταν υπό σκέψιν να εκδώσει  ένα βιβλίο  αναφορά  σε απλές, ταπεινές  ψυχές  που ζουν στο κόσμο κι αγωνίζονται  ακαματα τον Καλόν Αγώνα.  Τότε, ανέφερα  στους πατέρες  την κυρά Παρασκευούλα. Τους εξέπληξε ο τρόπος ζωής της. Είχα όμως πολύ φόβο.  Ήταν εν ζωή. Κι αν τη Ρωτούσα εάν ήτο ευλογημένο κάτι τέτοιο έστω και μετά την κοίμησή της ...θα με αποκαλούσε  τρελό! Και θα σταματούσε να μου λέει…Η έκδοση, δεν πραγματοποιήθηκε.
Ήρθε όμως η στιγμή αδελφέ μου ! Στα εμπιστεύτηκα όλα αυτά να ωφεληθούν ψυχές που θα ακούσουν , που θα διαβάσουν , που θα δακρύσουν με όλα αυτά τα φτωχά και πλούσια μαζί  θυμητάρια μου .   Τις ευχές όλων αυτών των ταπεινών ψυχών να έχουμε. Και ο Θεός να επιτρέπει  να μας φανερώνονται.  Το έχουμε πολλή ανάγκη! Ιδίως σε μια τέτοια  εποχή ισοπέδωσης  των πάντων...!
Νώντα μου,  αδελφέ μου! Εύχου! Θέατρο  είμαι  ενώπιον Θεού κι αγγέλων!Αναπολόγητος για την ευσπλαχνία  του Θεού!!Με εγωισμό που ξεχειλίζει .... Τίποτα δεν πήρα από εκείνη....
Είχε κι άλλα , είμαι σίγουρος να μας πει ο Γιώργης, ο …φούρναρης , ο γραφιάς , ο φιλομόναχος και φιλάγιος συναμαρτωλός αδελφός μας , με την ρομαντική ποιητική ψυχούλα την αφιερωμένη , που ζητεί και φρονεί μόνο τα άνω πλέον! Τώρα πια  γνωρίζει το γιατί επέστρεψε στα μέρη που πρωτανάσανε τον Θεό ! Όχι για να τον ανακαλύψει , μα για να του αποκαλυφθεί μέσα από ένα ταπεινό του πλάσμα ! Λίγες ώρες πριν τη συμπλήρωση 40 ημερών από την κοίμησή της , ήρθε και στάθηκε μπροστά μας και μας την σύστησε ! Φωτογραφία δεν πρόλαβε να βγάλει μαζί της …Η γλυκιά άρνηση για αποχαιρετισμού  που πιο πάνω μας περιέγραψε… Μόνο το φτωχό της μνημούρι , που ακόμα δεν φτιάχτηκε , να φανερώνει τόσο ταιριαστά την φτωχή και περιφρονημένη τούτη μορφή …Δεν είναι αμάρτυρη η εποχή μας ! Μέσα στον κόσμο τούτο  που βιάζεται να κρίνει , να στιγματίσει , να πληγώσει και να ονειδίσει , υπάρχουν της διπλανής πόρτας οι Άγιοι με διάπλατο το αρχονταρίκι της ψυχής τους, με σοφία δοσμένη απλόχερα από τον Κύριο μακριά από την απατηλή και ψευδώνυμη γνώση τούτου του κόσμου  ! Μια ψίχα από το περίσσευμά μας  χορταίνει το σαρκίο τους και ένα αστέγνωτο δάκρυ τους τον βράχο του εγώ μας διαπερνά …

Νώντας Σκοπετέας
 Απόσπασμα από υπό έκδοση νέο βιβλίο στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας...
 συνέχεια στο Δάκρυ στο Εγώ...
και από την εκπομπή με τίτλο : "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" ( μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο ...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας , της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …

2 Αυγ 2019

Μαρία Τσούτσου ( Με αφορμή το βιβλίο –λεύκωμα 30 χρόνια πορείας σε φωτεινά μονοπάτια)


Πάντα στην συγγραφική και ραδιοφωνική μου πορεία ελέω Θεού, βλέπω τα χρόνια που κυλούν σαν μικρές ουρανόσταλτες δροσοσταλίδες , ριγμένες στο μεγάλο και ατελεύτητο πέλαγο της αιωνιότητας.
Είναι το αιώνιο που τα σημαδεύει αυτά τα γάργαρα και κελαρυστά, ασυγκράτητα  χρόνια !  Και αν τα αφήσεις έτσι απλά και ακούραστα να περάσουν από δίπλα σου,  φτάνει  μια στιγμή που ένας στεναγμός δυσβάσταχτος έρχεται να σε συναντήσει, για όσα έφυγαν δίχως την αγάπη του Χριστού, έτσι όπως την ανταμώνεις στο βλέμμα κάθε πονεμένου και αναγκεμένου ελαχίστου των αδελφών Του !
Είναι όμως και κάποια χρόνια που τα καταφέρνουν και σημαίνουν τόσο ανεξίτηλα το αιώνιο! 1989 -2019 ! Τριάντα χρόνια που κύλησαν γρήγορα, μα τόσο αληθινά !
Φωτεινά μονοπάτια που διάβηκαν πόδια και γόνατα ματωμένα μπροστά στο εικόνισμα της Μάνας Ελεούσας !
 Και εκείνος ο αναστεναγμός που βγήκε μόλις όλα αγκάλιασαν το χαρτί και το μελάνι , ήταν δοξολογία πανηγυρική που πέταξε με τα φτερά των αγγέλων ! 
Ο πρώτος που πρόλαβε και πήρε το πρώτο Δόξα Σοι,  ήταν ο Γιώργος του Γιατρού και της Μαρίας ! Το απόθεσε και αυτό μπροστά στα πόδια του Δίκαιου Κριτή,  μαζί με χιλιάδες δάκρυα που έσταξαν,  σαν εικόνες και μορφές ζωντάνεψαν και επέστρεψαν  για να θυμίσουν εκείνο το: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)
Αγαπημένη μας κυρία Μαρία , μητέρα και αδελφή  κάθε ξεχωριστού πλάσματος του κόσμου τούτου,  στο φωτεινό πρόσωπό σας ,  ανταυγάζονται όλοι εκείνοι που έμαθαν  να αγαπούν αληθινά !
 Όπου αλήθεια εκεί και θυσία !
Όπου θυσία εκεί και Η Αγάπη !
Σας φιλώ το χέρι !
Με υιικό σεβασμό και απέραντη εκτίμηση σε μια αιώνια διαδρομή !
Νώντας Σκοπετέας
Ναύπλιο  Αύγουστος 2019

31 Ιουλ 2019

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 2)


      
...Αχ...η Παρασκευούλα μου !Τί  να πρωτοθυμηθώ αδελφέ μου ! Σπάργανο ήμουν   ακόμα στα πνευματικά ! Βαφτισμένος μα ακατήχητος! Μετά από τόσα χρόνια στον κόσμο τον σκοτεινιασμένο , μετά από ζωή κοσμική , έντονη , αγχωμένη , σχεδόν απομακρυσμένη απ ό,τι το ουράνιο …Κριτικές  δίσκων κινηματογραφικής μουσικής σε μεγάλα περιοδικά της εποχής των παχιών…πλαστικών  Αγελάδων  …καταλαβαίνεις  για πότε σου μιλώ … Μετά από "δισκοθέτης " σε μπαρ ….ξενύχτια , κόσμο , ψυχές απότιστες .... Ήρθε και η Παρασκευουλα. 
 Η γνωριμία  μας έγινε με ένα ψωμάκι  που μου ζήτησε τηλεφωνικά. Δεν τη γνώριζα.  Δε γνώριζα και πολλούς στο χωριό! Έμενα και  σε απόσταση δύο-τριών  χιλιομέτρων.  Στην άκρια  του χωριού εκείνη. Μόνη σχεδόν.  Δίπλα σε εκτάσεις με καλλιέργειες  που σκεπάζονται  από τον ίσκιο  του όρους Μπελές!
 Όταν μου άνοιξε την πόρτα...με μιας γλύκανε  η ψυχή μου από την μορφή  της. Ολοφώτεινο το χαμόγελο Της! Βουρκωμένα διαρκώς τα "χαμογελαστά " της μάτια! Το σπίτι της, ένας ενιαίος χώρος   γεμάτος από αρχοντιά μοναστηριακής ζεστής φιλοξενίας! Στους τοίχους  όλοι οι "συγκάτοικοι" της...Οι Άγιοι! Μυρωδιά θυμιάματος..  Καντήλι ακοίμητο!
  Τότε , ζούσε κι ο δεύτερος της σύζυγος.  96 ετών κοιμήθηκε εκείνος. Ένας δύσκολος άνθρωπος.  Παρασυρόταν πολύ και από τους συγγενείς του ,  που του έβαζαν ψεύτικα λόγια και συκοφαντίες απίστευτες εναντίον  της Παρασκευούλας!
Η Παρασκευούλα  δευτεροπαντρεύτηκε  μετά το θάνατο  του πρώτου της συζύγου στο Γράμμο επί εμφυλίου πολέμου.   Με νεογέννητο το παιδί τους  με θάρρος και μόνη της πήγε στην Κοζάνη για να αναγνωρίσει το πτώμα του . Επιστρέφοντας  όμως  ήρθε αντιμέτωπη  με το... προξενιό.  Την παντρέψανε άρον -άρον  με τον δεύτερο άντρα . Για να την ξεφορτωθούν. Την ίδια και το ορφανό.  Εκείνος ,  αδιάφορος  για όλα όπως ήταν ο καημένος  και ιδίως  για τη δουλειά... τους άφηνε σε σκληρή φτώχεια.  Οι συγγενείς τους κακομεταχειρίζονταν  και στις παρακλήσεις της Παρασκευούλας  , να της δίνουν εργασία στα ζώα και τα κτήματα αντιδρούσαν  με...ξυλοδαρμό!
Κομμουνίστρια  τη φώναζαν! Λόγω του πρώτου συζύγου που φονεύθηκε στον εμφύλιο! Βρωμερή κομμουνίστρια! Όμως η Παρασκευούλα  δε μιλούσε. Υπέμενε  τις ασχήμιες και τα ψέματα   γιατί  είχε  Χριστό μέσα της. Όπως της έμαθε η μανούλα της που την έχασε μόλις 8 χρονών.  Αφήνοντάς  τη μόνη με τον μικρό αδελφό της. Να σημειωθεί πως ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε. Η μητριά της όμως...Ούτε που να τα δει  τα ορφανά. Τα διώξανε  σε θείους  για ..δούλους! Πάντα όμως με το " Έλα Χριστέ  και Παναγία μου", προσπερνούσε τα δύσκολα. 
Τα χρόνια περνούσαν. Κι απέκτησε κι άλλους δύο γιους .  Πείνα μεγάλη εκείνα τα χρόνια .  Όμως η κυρά Παρασκευούλα με τη βοήθεια του Θεού  δεν τα άφησε νηστικά ποτέ .  Αφού, όπως η ίδια έλεγε  ήταν στην αποκλειστική  ανατροφή από τον ίδιο τον Πλάστη τους.
Αγαπούσε.  Αγαπούσε πολύ η κυρά Παρασκευούλα τους  πάντες . Τους φίλους μα πιο πολύ..τους εχθρούς. Πολλές ήταν οι φορές που συγγενείς του δεύτερου άντρα της   τη δέρνανε  στα κεντρικά του χωριού.  Την καθύβριζαν.  Γινότανε  θέατρο στα μάτια των περαστικών..Την θεωρούσαν μια  άθεη  κομμουνίστρια!
Όταν τα παιδιά της μεγάλωσαν ,  άρχισε  τα προσκυνήματα σε όλους τους ευλογημένους    τόπους. Όπου πόθησε  η ψυχούλα της. Έκλεινε λεωφορεία ,  μάζευε κόσμο κι οργώνανε τα γύρω μοναστήρια!Ωστόσο η υγεία της άρχισε να κλονίζεται. Ποτέ όμως δεν ξεχνούσε το Παύλειο  "Η δύναμις  μου εν ασθενεία τελειούται"!Ήρθε  ξαφνικά κι ο καρκίνος.  Χαρά μεγάλη  απέκτησε  στο άκουσμα της ιατρικής διάγνωσης! Αφού είπε  ας είναι θέλημα Θεού...στις επαναληπτικές  εξετάσεις...Όλα καθαρά. Κι ο τεράστιος  όγκος στο συκώτι που τον ένιωθε να πηγαίνει πέρα δώθε...προς Δόξαν Θεου, εξαφανίστηκε!
Ήρθε κι ένας άλλος σκώλοψ. Αδιευκρίνιστη πάθηση. Σχίζονταν τα πέλματα της και αιμορραγούσαν. Οι γιατροί δε βγάζανε  άκρη! Οργάνωσε προσκύνημα στον Όσιο Δαυίδ.  Μιλούσε με τον Γέροντα-Άγιο- Ιάκωβο  από τηλεφώνου  κι όταν πήγε  ο Άγιος την θεράπευσε!
Ήρθαν και Οι Άγιοι Τόποι! Γονατιστή παρακαλούσε Χρόνια την Παναγιά   να την αξιώσει  να βρεθεί εκεί.  Κι εφόσον  χρήματα δεν υπήρχαν  η ίδια να βρει τον τρόπο.  Μια των ημερών, έρχεται ο αδερφός  της στο σπιτάκι της. Είχε κάνει περιουσία  ζώντας στο εξωτερικό . Της έδωσε  ένα ποσό.  Ήταν ακριβώς όσα χρειάζονταν  για το προσκύνημα! Ο πονηρός όμως  κι εκεί δεν την άφησε ήσυχη ! Πάλι. Το δέρμα της άνοιγε.  Αίμα. Πόνος. Παρόλα  ταύτα, με ψαλμούς στα χείλη περπατούσε ματωμένη όπως ματωμένος ο Κύριος μας ανέβαινε  τον Γολγοθά!! Έπειτα στο Σινά.  Πόνος  μέγας η ανάβαση  στην κορυφή! Ο οδηγός  της ανάβασης όμως όταν είδε το χαλί της αρνήθηκε  να την πάρει μαζί τους! Προχώρησαν τα γκρουπ. Εκείνη πίσω. Από το πουθενά  δύο νέοι.  Μαυροφορεμένοι. Την αποκάλεσαν  με το όνομα της.
-Θα πάμε  μαζί  Παρασκευούλα!  Μόνο κράτα μας. Θα λέμε την Παράκληση στην Παναγία και θα ανεβαίνουμε!!
Όταν κατέβηκαν στη Μονή της Αγίας Αικατερίνας ,  όπου σημειωτέον  σε όνειρο είχε δει πριν πάει ακριβώς όπως είναι το μοναστήρι από άκρη σε άκρη. Χωρίς να έχει δει κάποια τουριστική  φυλλάδα  πριν. Έπειτα στο Κάιρο.  1992. Φανατικοί ισλαμιστές βομβαρδίζουν χριστιανικά λεωφορεία.  Ανάμεσα σε αυτά και το δικό της. Πτώματα.  Μόνη της. Κάνεις για βοήθεια..Και πάλι τα μαυροφορεμένα  παλικάρια  την οδήγησαν! Ο Μιχάλης και ο Γαβρίλης ….Έτσι της συστήθηκαν ξανά !
Κάθε φορά που γυρνούσα εγώ από τα Ιεροσόλυμα, με αγκάλιαζε σφιχτά! Τέτοια  απλότητα είχε που νόμιζε πως ο ίδιος εγώ ο τελευταίος  ήμουν ποτισμένος  από τη Χάρη των Προσκυνημάτων! Θυμάμαι πως στους Αγίους Τόπους, σε κάθε δικό της ταξίδι  ζούσε  έντονα τα γεγονότα με τα οποία συνδέονταν! Όπου πήγαινε δηλαδή , σε όποιο πανίερο προσκύνημα , σαν να μεταφερόταν πίσω στον χρόνο σε εκείνες τις συνταρακτικές στιγμές της Χριστιανοσύνης
Μέχρι τέλους  ήταν επιμελής  με όλα.  Κυρίως με την ψυχή της. Όμως η εργασία  ήταν αυτό που τη βοηθούσε να είναι σε πνευματική εγρήγορση!!Εργαζόταν  μέχρι τα 92  της σχεδόν που κοιμήθηκε ,  σαν  να ήταν μικρή κοπέλα! Ακόμα και σε πιο "αντρικές" δουλειές!
-Ο Χριστιανός  πρέπει να πετάει, έλεγε. Κι αυτό όταν έβλεπε το σκοτάδι στα μάτια μου!                    - Φτερά  να έχεις.  Αητόπουλο  να είσαι κι άλλα τέτοια! Πω πω! Τι μου φέρνει ο νους! Ακούω τώρα που στα διηγούμαι  αδελφέ μου την ισχνή φωνή της την ευγενική... Και το γουργουρητό της   από τους αρρωστημένους  της πνεύμονες ! Το άρωμα από το θυμίαμα που πότισε πιο πέρα κι από  τους τοίχους...
Αγαπούσε πολύ να κάνει την Παράκληση στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο! Και πάντα, μα πάντα  είχε να λαμβάνει τα μεσιτευτικά δώρα  Του! Μεγάλη αγάπη έτρεφε και για την Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντου. Πολλά  θαυμαστά  είδε  από την Αγία! Και πολλούς  προέτρεπε  να πάνε στη Λυκόβρυση  στο μοναστήρι  της γιατί  όπως επέμενε, σκανδαλωδώς ενεργεί και παρεμβαίνει   η Αγία! Λίγο πριν κοιμηθεί εν Κυρίω, μου τηλεφώνησε και με παρακάλεσε να πάω στο σπιτικό της. "Κάτι περίεργο έχω να σου πω που ζω τα δυο τελευταία βράδυα " μου είπε. " Ξέρεις κάποιον Ιωάννη Δαυίδ;", με ρώτησε.  Προσωπικά  δε γνώριζα.  Έρχεται στον ύπνο μου σαν ασκητής...σα ζητιάνος  και μου ζητάει πρόσφορα! Τη μια Ιωάννης λέγεται και την άλλη Δαυίδ! Η αλήθεια είναι πως αγάπησε  πολύ τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ....
Ήταν πολλές οι στιγμές που έβλεπε με τα καθαρά της μάτια τον Ιερέα με το Ευαγγέλιο στη Μικρά  Είσοδο, να ίπταται  κι άλλες να καίγεται  σε φλόγες.  Έπειτα μάθαινε  τους πειρασμούς  που κύκλωναν τον Παπά! Πολλές ήταν οι στιγμές που και η ίδια η Παναγία μας  της έκανε νεύμα  από το Θρονί  της κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Και τότε έπαιρνε  απάντηση  στις πονεμένες προσευχές Της!
Ήταν στο τέλος του ο δεύτερος άντρας της !   Και δαιμόνια διεκδικούσαν  την ψυχή του! Η Παρασκευουλα νοιάστηκε όπως πάντα φιλόστοργα . Φώναξε τον Παπά. 
-Θα εξομολογηθείς ψυχή μου !   Αλλιώς αιώνια η κόλαση ….του είπε.
Ο καημένος  για πρώτη φορά δέχτηκε.  Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.  Βίωνε ήδη  τον τρόμο των διεκδικητών δαιμόνων! Λίγο πριν αφήσει τα επίγεια, πήρε τα χεράκια της. Τα φίλησε. Την ευχαρίστησε  για όλα και προπάντων της ζήτησε να τον συγχωρήσει. Η Παρασκευούλα απόρησε ….Ποτέ , μα ποτέ της δεν αισθάνθηκε έχθρα για κανέναν !
Τα χρόνια μέχρι την δική της κοίμηση , της  έφεραν και αλλά μαρτυρία. Από τα ίδια της τα παιδιά.  Οι νύφες της κάπως την πίκραναν. Παρόλο  που ήταν έμπλεη  διακρίσεως  απέναντι τους και πάσχιζε να περνά απαρατήρητη ! Όταν με το ζόρι την πήρε στο σπίτι του ένα από τα παιδιά της  εφόσον και η κατάσταση της δεν επέτρεπε να είναι μόνη της, ήρθε αντιμέτωπη με μια ακόμα δυνατή λύπη. Κατάλαβε πως ήταν ανεπιθύμητη !Με  διάκριση  την άλλη μέρα ζήτησε να επιστρέψει στο σπίτι της.....
Με την πρόφαση πως της έλειπε το σπιτικό  της! Το σκυλάκι  της! Όταν την έφερε στο χωριό ο γιος της και μόλις την τακτοποίησε  κι έφυγε, εκείνη  κατέρρευσε! Ίσως  και για πρώτη φορά να αισθάνθηκε  έντονα τη μοναξιά! Ήταν όμως μια προσωρινή εγκατάλειψη,  αφού γνώριζε πως  πάλι πως ο Θεός  όλο αυτό το  παραχωρούσε  για ... το πτυχίο  της όπως έλεγε χαριτολογώντας!
Μου τόνιζε πάντοτε το πόσο καίει η κατάκριση την ψυχή . Τα πιο εξωπραγματικά να λένε για εσένα, σκύβε το κεφάλι. Και δέξου τα σαν να ισχύουν. Αυτό το έκανε πάντοτε πράξη!...Συνεχίζεται με το 3ο και τελευταίο μέρος 


Νώντας Σκοπετέας
 Απόσπασμα από υπό έκδοση νέο βιβλίο στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας...
 συνέχεια στο Δάκρυ στο Εγώ...
και από την εκπομπή με τίτλο : "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" ( μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο ...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας , της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …


24 Ιουλ 2019

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 1)



Ξημέρωμα στην σκιά του ωραίου βουνού! Η Κερκίνη,  απέραντος καθρέφτης καρτερά τις πρώτες αντανακλάσεις της νέας μέρας…Ένα σμάρι από ζωηρά βαλτογλάρονα  με πετάνε ως τα εύφορα του Στρυμόνα! Πως τα φερε έτσι ο Θεός τούτη η σελίδα να με ξημερώσει δίπλα σε αλευρωμένες πινακωτές, πυρωμένους θόλους, ροδοαχνιστά καρβελάκια  σε μεγάλα κοφίνια και ζύμες απλωμένες,  να καρτερούν γροθιές και υπομονές  να τις παλέψουν…Ναι, σωστά το καταλάβατε , σε έναν φούρνο βρισκόμαστε, στον Νομό Σερρών, στα ευλογημένα βόρεια, τα απλησίαστα και  τα απείραχτα από του ανθρώπου το βλαβερό, τα σαγηνευτικά και  θελκτικά, για όποιον εκστατικός μόνο στέκεται μπροστά στου Πλάστη τα σοφά ποιήματα…
Ο Γιώργης θυμάται  τα παλιά, τα παιδικά του,  που ευωδιάζουν νοσταλγικά  πάντα  αρώματα μιας φύσης που ξυπνά,   μα και τις πρώτες μυρωδιές από της νέας  ημέρας τον κάματο! Στην οικογενειακή τους επιχείρηση την τόσο ευλογημένη, στον φούρνο που μεγάλωσε και έθρεψε  3 γενιές ανθρώπων βρίσκεται ξανά! Τώρα πια όχι ως επισκέπτης , μα ως συνεχιστής! Ποιος να του το λεγε πως θα γύριζε μόνιμα στον τόπο του τον αγαπημένο! Χρόνια πριν όταν έφυγε για τις σπουδές του , τούτο  του φαινόταν εξωπραγματικό! Δεν είχε  νιώσει ποτέ ως τώρα ότι αποδήμησε εις χώραν μακράν , ότι παρασύρθηκε ή παραδόθηκε  στο ανούσιο  και στο ψεύτικο, μα η αλήθεια είναι πως δεν νοσταλγούσε και τίποτα από όσα έζησε σχεδόν για δέκα χρόνια μακριά απ το χωριό του στην μεγάλη πόλη…Βέβαια έψαχνε να βρει εναγωνίως από τότε που επέστρεψε, την βαθύτερη αιτία αυτής της παλινόστησης…Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως ήταν η κρίση και η σιγουριά  της οικογένειας μα δεν τα κατάφερνε διόλου!  Κάτι άλλο ήταν , κάτι που περίμενε να τον συναντήσει! Το ένιωσε τούτο για πρώτη φορά μόλις εντελώς «τυχαία» και απρογραμμάτιστα επισκέφθηκε ένα άλλο όμορφο Όρος,αυτό των Αμώμων και αντάμωσε για πρώτη του φορά με τον Άγιο Εφραίμ! Σαν να ταν εκείνος που οδήγησε τα βήματά του στην επιστροφή! Κρατώντας το μεγάλο ξύλινο φτυάρι ξεφούρνιζε μια ακόμη παρτίδα από σταρένια  και τα σκεφτόταν όλα τούτα…
-Μάθε τέχνη κι άστηνε! Τον πείραξε για λίγο η μάνα του που στεκόταν δίπλα! Χαμογέλασε αυτός!
–Πες το ψέματα!  Βλέπεις μάνα, σαν να μην πέρασε μια μέρα!
- Καλά, πήγαινε τώρα μπροστά γιατί θα αρχίσουν να έρχονται οι πρωινοί και τα πιτσιρίκια πριν το σχολείο!  
Πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες στην νέα αυτή πραγματικότητα! Πολλούς ξαναθυμήθηκε , άλλους πρωτογνώρισε! Δέκα  χρόνια δεν ήταν και λίγα! Κάτι που του άρεσε πολύ, ήταν όταν έπαιρνε το αυτοκίνητο να παραδώσει τις παραγγελίες της ημέρας! Είναι μαγευτικά τα μέρη τους όλες τις εποχές, μα εκείνη η άνοιξη είναι ασύγκριτη στο ζωγράφισμά της μέσα του! Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει εκείνο το μεσημέρι μόλις χτύπησε το τηλέφωνο…Μια χαμηλή γερασμένη μα γλυκύτατη  φωνούλα ακούστηκε:
-Καλημέρα γιέ μου, στον φούρνο δεν έχω καλέσει;
-Καλημέρα σας! Σωστά έχετε πάρει ναι!
-Παιδί μου μήπως θα μπορούσατε να μου φέρετε κάτι που θα σας πω! Μένω  βέβαια λίγο μακριά ,περίπου στα 3 χιλιόμετρα,  μα δεν έχω τρόπο εγώ να έρθω!
-Φυσικά , κάνουμε παραδόσεις! Πείτε μου πόσα ψωμιά  θέλετε;
-Παιδί μου δεν θέλω ποσότητες εγώ ! Ένα ψωμάκι χρειάζομαι να βγάλω λίγες μέρες!
Πέρασε ο λογισμός ο ασέβαστος , να της απαντήσει πως για ένα ψωμί δεν γίνεται να διανυθούν τόσα χιλιόμετρα πήγαινε έλα …μα σχεδόν αστραπιαία της απάντησε:
-Πείτε μου που βρίσκεστε και θα σας το φέρω εγώ το ψωμάκι σας!
-Δόξα τω Θεώ παιδί μου! Σ ευχαριστώ που έχεις τόση αγάπη μέσα σου!
Φόρτωσε ο Γιώργης τα ψωμιά και ξεκίνησε! Θα παρέδιδε πρώτα όλα τα άλλα  στα  μαγαζιά  και στο τέλος θα άφηνε την κυρούλα που τηλεφώνησε! Ούτε το όνομά της δεν έμαθε! Μα σε λίγο  μόλις,  εκείνη η γερασμένη ισχνή φωνή στο ξανάκουσμά της,  θα του αποκάλυπτε τον λόγο για τον οποίον είχε επιστρέψει! Ήταν η Παρασκευούλα, η Γεροντισούλα του η μοναδική! Ο δικός του πνευματικός φάρος! Μια υπερκόσμια ύπαρξη! Ένα ταπεινό τούτου του κόσμου! Μια Αγία της πλαϊνής μας πόρτας! Θεοπτία και ταπείνωση! Θαύματα και θαυμάσια! Αποκαλύψεις και μυστικά του Παραδείσου! Έμαθε σχεδόν αμέσως μόλις την αντίκρισε την βαθιά αιτία της απρόσμενης για πολλούς επιστροφής του στο χωριό και στον φούρνο! Αμέσως μόλις έκλεισε  την πόρτα του …κελιού της, σε εκείνη την αξέχαστη πρώτη τους συνάντηση!  Όσο η Παρασκευούλα ζούσε , δεν τολμούσε ο Γιώργης να μιλήσει για εκείνην ανοιχτά! Στο Βατοπαίδι οι Πατέρες συγκινήθηκαν μόλις μυστικά τους τα διηγιόταν, κάθε φορά που στην Προστασία της Μάνας Παντανάσσης  ξαπόσταινε…Να βάλουμε, πρότειναν,  τον βίο της σε ένα βιβλίο με Αγίους του κόσμου του σημερινού που ετοιμάζουμε! Φοβόταν εκείνος μην την στενοχωρήσει και πάψει να του μιλά…Πώς έγινε και ακολούθησα εγώ ο ταλαίπωρος το σμάρι εκείνο απ του Ουρανού τα πετεινά,  και έγινε η γνωριμιά μας με τον Γιώργη! Δώρο Θεού!
-Να σου πω για την Παρασκευούλα, την Γεροντισούλα μου Νώντα αδελφέ μου! Κοιμήθηκε φέτος αρχές του Ιουλίου!
–Γράψε μου αδελφέ μου, στίψε την μνήμη σου να στάξει η μυρωμένη αγάπη!
Έγραψε ο Γιώργης …όσα εκείνη μυστικά του υπαγόρευσε …
Στέκεται αυτός εδώ μπροστά μας!
Ξεκίνα αδελφέ μου να μας γνωρίζεις την ψυχούλα της, την διαλεχτή απ τον Χριστό μας…Πάρε λευκό και χάραξε πάνω του τις θύμησες της Γεροντισούλας σου!...
(Συνεχίζεται  με το 2ο  μέρος.)


Νώντας Σκοπετέας
 Απόσπασμα από το βιβλίο:Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;
(εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019
και από την εκπομπή με τίτλο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" (μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας, της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …



15 Ιουν 2019

Στων βράχων τα ιερά …φωλιάζει ο Αιμιλιανός


Όρθρος στο Όρος …Πριν από αρκετά χρόνια …Πρώτη φορά στην Σιμωνόπετρα. Ο παπάς μπροστά στην Άγια Τράπεζα , στο καθολικό της γεννήσεως του Χριστού . Μνημονεύει …
Υπέρ του πατρός ημών Αιμιλιανού και του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ελισσαίου Ιερομονάχου μετά της συνοδείας αυτού. Καταγράφηκε ανεξίτηλα στην μνήμη τότε. Δεν θυμόμουν αν το είχα ξανασυναντήσει αυτό κι αν συνέβαινε σε άλλο μοναστήρι από όσα η ευλάβεια και η ζωντανή πίστη  οικοδόμησε,   το να ακούγονται δηλαδή 2 ονόματα πατέρων εκείνη την στιγμή… Έλειπε ήδη τότε μια δεκαετία ο Αιμιλιανός τους !Τα τεκνία του, δεν παρέλειπαν ποτέ να εκμηδενίζουν την απόσταση Ορμύλια-Σιμωνόπετρα. Ο πατέρας τους , ακλόνητος στύλος της πίστεως δεν έφυγε ποτέ , ούτε και τώρα πρόκειται να λείψει από ακολουθία , προσευχή , παγκοινιά…Το φωτεινό του χαμόγελο και η ανεπιτήδευτη καλοσύνη και απαλάδα του , η αστείρευτη γλυκύτητά του , πάντοτε θα τους σκεπάζει ως στερέωμα  πολύφωτο και ολόχαρο. Και αυτόν που γράφει τούτες τις λέξεις,  μέσα από μια φωτογραφία,  βαλμένη στης ραδιοσυναλληλίας το δώμα,  γλυκά θα τον ελέγχει  που έχει την αναίδεια να τολμά να μιλά για τον Χριστό , προσπαθώντας και αυτός κάποτε από ακροατής του νόμου , να βιώσει και έστω και για μια στιγμή μονάχα , όσο κρατά ένα νυν απολύεις και  να γίνει ποιητής του . Εκείνος,  που όσο ακόμα ζούσε,  αβίαστα και ανυπόκριτα αμέτρητοι άνθρωποι τον προσδιόριζαν με επίθετα που ναι , μόνο στον Χριστό μας ανήκουν. Μα πόσο χαίρεται Αυτός μόλις κάποιο παιδί του τόσο Του μοιάζει ! Μεσιτεύει για όλους πλέον στην Άνω Πατρίδα ! Ένας σύγχρονος νηπτικός !Αιώνια υψιπέτης, θα φωλιάζει σε βράχους Ιερούς! Στο ιερό δάσος ων Μετεώρων και στην αετοφωλιά της λατρεμένης του Σιμωνόπετρας   Τι πανηγύρι στήθηκε στον Ουρανό από όλους , την χορεία των Αγιορειτών Πατέρων ! Πως τον καρτέραγαν οι συμμοναστές του !  Ο Ιερώνυμος και ο Γαλακτίωνας , ο Κατουνακιώτης Εφραίμ ! Ο ποιητής του Όρους , ο διαλεχτός του Μωυσής ! Ο Άγιος Σίμων και η Αγία Μαγδαληνή , μπροστάρηδες σε αυτήν την παραδείσια υποδοχή ! Έρχεται ο Αιμιλιανός μας ! Φτάνει ο γλυκύτατος Αιμιλιανός! Ο χαρούμενος , ο ευγενικός!
 Μνήμες και Φως ! Βαθιά νοήματα, κελαρυστές πηγές από τα λόγια του !Οι συμβουλές του , δρόμοι φωτεινοί και σωτήριοι!Η σιωπή του , υπομονής μαθητεία! Ταπεινοί προσκυνητές στο στερνό του επίγειο ησυχαστήριο...Ασπαζόμαστε τον ξύλινο Σταυρό του ! Τον σήκωσε αγόγγυστα ως την τελευταία ευωδιαστή πνοή του, εκεί στην Ορμύλια την λατρεμένη του .  
Ο διδάχος της νήψης , της ησυχίας και της χαράς που κατατροπώνει την λύπη !
Της αληθινής αγάπης ο καθηγητής !
Εκείνης που δικαιώνει πάντα τον άλλον …
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 3 εκπομπών
αφιερωμένων στην ιερά μνήμη του Αγίου Γέροντος Αιμιλιανού του Σιμωνοπετρίτου .

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~