main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

24 Ιουλ 2019

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 1)



Ξημέρωμα στην σκιά του ωραίου βουνού! Η Κερκίνη,  απέραντος καθρέφτης καρτερά τις πρώτες αντανακλάσεις της νέας μέρας…Ένα σμάρι από ζωηρά βαλτογλάρονα  με πετάνε ως τα εύφορα του Στρυμόνα! Πως τα φερε έτσι ο Θεός τούτη η σελίδα να με ξημερώσει δίπλα σε αλευρωμένες πινακωτές, πυρωμένους θόλους, ροδοαχνιστά καρβελάκια  σε μεγάλα κοφίνια και ζύμες απλωμένες,  να καρτερούν γροθιές και υπομονές  να τις παλέψουν…Ναι, σωστά το καταλάβατε , σε έναν φούρνο βρισκόμαστε, στον Νομό Σερρών, στα ευλογημένα βόρεια, τα απλησίαστα και  τα απείραχτα από του ανθρώπου το βλαβερό, τα σαγηνευτικά και  θελκτικά, για όποιον εκστατικός μόνο στέκεται μπροστά στου Πλάστη τα σοφά ποιήματα…
Ο Γιώργης θυμάται  τα παλιά, τα παιδικά του,  που ευωδιάζουν νοσταλγικά  πάντα  αρώματα μιας φύσης που ξυπνά,   μα και τις πρώτες μυρωδιές από της νέας  ημέρας τον κάματο! Στην οικογενειακή τους επιχείρηση την τόσο ευλογημένη, στον φούρνο που μεγάλωσε και έθρεψε  3 γενιές ανθρώπων βρίσκεται ξανά! Τώρα πια όχι ως επισκέπτης , μα ως συνεχιστής! Ποιος να του το λεγε πως θα γύριζε μόνιμα στον τόπο του τον αγαπημένο! Χρόνια πριν όταν έφυγε για τις σπουδές του , τούτο  του φαινόταν εξωπραγματικό! Δεν είχε  νιώσει ποτέ ως τώρα ότι αποδήμησε εις χώραν μακράν , ότι παρασύρθηκε ή παραδόθηκε  στο ανούσιο  και στο ψεύτικο, μα η αλήθεια είναι πως δεν νοσταλγούσε και τίποτα από όσα έζησε σχεδόν για δέκα χρόνια μακριά απ το χωριό του στην μεγάλη πόλη…Βέβαια έψαχνε να βρει εναγωνίως από τότε που επέστρεψε, την βαθύτερη αιτία αυτής της παλινόστησης…Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως ήταν η κρίση και η σιγουριά  της οικογένειας μα δεν τα κατάφερνε διόλου!  Κάτι άλλο ήταν , κάτι που περίμενε να τον συναντήσει! Το ένιωσε τούτο για πρώτη φορά μόλις εντελώς «τυχαία» και απρογραμμάτιστα επισκέφθηκε ένα άλλο όμορφο Όρος,αυτό των Αμώμων και αντάμωσε για πρώτη του φορά με τον Άγιο Εφραίμ! Σαν να ταν εκείνος που οδήγησε τα βήματά του στην επιστροφή! Κρατώντας το μεγάλο ξύλινο φτυάρι ξεφούρνιζε μια ακόμη παρτίδα από σταρένια  και τα σκεφτόταν όλα τούτα…
-Μάθε τέχνη κι άστηνε! Τον πείραξε για λίγο η μάνα του που στεκόταν δίπλα! Χαμογέλασε αυτός!
–Πες το ψέματα!  Βλέπεις μάνα, σαν να μην πέρασε μια μέρα!
- Καλά, πήγαινε τώρα μπροστά γιατί θα αρχίσουν να έρχονται οι πρωινοί και τα πιτσιρίκια πριν το σχολείο!  
Πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες στην νέα αυτή πραγματικότητα! Πολλούς ξαναθυμήθηκε , άλλους πρωτογνώρισε! Δέκα  χρόνια δεν ήταν και λίγα! Κάτι που του άρεσε πολύ, ήταν όταν έπαιρνε το αυτοκίνητο να παραδώσει τις παραγγελίες της ημέρας! Είναι μαγευτικά τα μέρη τους όλες τις εποχές, μα εκείνη η άνοιξη είναι ασύγκριτη στο ζωγράφισμά της μέσα του! Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει εκείνο το μεσημέρι μόλις χτύπησε το τηλέφωνο…Μια χαμηλή γερασμένη μα γλυκύτατη  φωνούλα ακούστηκε:
-Καλημέρα γιέ μου, στον φούρνο δεν έχω καλέσει;
-Καλημέρα σας! Σωστά έχετε πάρει ναι!
-Παιδί μου μήπως θα μπορούσατε να μου φέρετε κάτι που θα σας πω! Μένω  βέβαια λίγο μακριά ,περίπου στα 3 χιλιόμετρα,  μα δεν έχω τρόπο εγώ να έρθω!
-Φυσικά , κάνουμε παραδόσεις! Πείτε μου πόσα ψωμιά  θέλετε;
-Παιδί μου δεν θέλω ποσότητες εγώ ! Ένα ψωμάκι χρειάζομαι να βγάλω λίγες μέρες!
Πέρασε ο λογισμός ο ασέβαστος , να της απαντήσει πως για ένα ψωμί δεν γίνεται να διανυθούν τόσα χιλιόμετρα πήγαινε έλα …μα σχεδόν αστραπιαία της απάντησε:
-Πείτε μου που βρίσκεστε και θα σας το φέρω εγώ το ψωμάκι σας!
-Δόξα τω Θεώ παιδί μου! Σ ευχαριστώ που έχεις τόση αγάπη μέσα σου!
Φόρτωσε ο Γιώργης τα ψωμιά και ξεκίνησε! Θα παρέδιδε πρώτα όλα τα άλλα  στα  μαγαζιά  και στο τέλος θα άφηνε την κυρούλα που τηλεφώνησε! Ούτε το όνομά της δεν έμαθε! Μα σε λίγο  μόλις,  εκείνη η γερασμένη ισχνή φωνή στο ξανάκουσμά της,  θα του αποκάλυπτε τον λόγο για τον οποίον είχε επιστρέψει! Ήταν η Παρασκευούλα, η Γεροντισούλα του η μοναδική! Ο δικός του πνευματικός φάρος! Μια υπερκόσμια ύπαρξη! Ένα ταπεινό τούτου του κόσμου! Μια Αγία της πλαϊνής μας πόρτας! Θεοπτία και ταπείνωση! Θαύματα και θαυμάσια! Αποκαλύψεις και μυστικά του Παραδείσου! Έμαθε σχεδόν αμέσως μόλις την αντίκρισε την βαθιά αιτία της απρόσμενης για πολλούς επιστροφής του στο χωριό και στον φούρνο! Αμέσως μόλις έκλεισε  την πόρτα του …κελιού της, σε εκείνη την αξέχαστη πρώτη τους συνάντηση!  Όσο η Παρασκευούλα ζούσε , δεν τολμούσε ο Γιώργης να μιλήσει για εκείνην ανοιχτά! Στο Βατοπαίδι οι Πατέρες συγκινήθηκαν μόλις μυστικά τους τα διηγιόταν, κάθε φορά που στην Προστασία της Μάνας Παντανάσσης  ξαπόσταινε…Να βάλουμε, πρότειναν,  τον βίο της σε ένα βιβλίο με Αγίους του κόσμου του σημερινού που ετοιμάζουμε! Φοβόταν εκείνος μην την στενοχωρήσει και πάψει να του μιλά…Πώς έγινε και ακολούθησα εγώ ο ταλαίπωρος το σμάρι εκείνο απ του Ουρανού τα πετεινά,  και έγινε η γνωριμιά μας με τον Γιώργη! Δώρο Θεού!
-Να σου πω για την Παρασκευούλα, την Γεροντισούλα μου Νώντα αδελφέ μου! Κοιμήθηκε φέτος αρχές του Ιουλίου!
–Γράψε μου αδελφέ μου, στίψε την μνήμη σου να στάξει η μυρωμένη αγάπη!
Έγραψε ο Γιώργης …όσα εκείνη μυστικά του υπαγόρευσε …
Στέκεται αυτός εδώ μπροστά μας!
Ξεκίνα αδελφέ μου να μας γνωρίζεις την ψυχούλα της, την διαλεχτή απ τον Χριστό μας…Πάρε λευκό και χάραξε πάνω του τις θύμησες της Γεροντισούλας σου!...
(Συνεχίζεται  με το 2ο  μέρος.)


Νώντας Σκοπετέας
 Απόσπασμα από το βιβλίο:Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;
(εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019
και από την εκπομπή με τίτλο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" (μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας, της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …



Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~