Τελευταία επιθυμία...Του ασώτου το σακί...

....Ο νέος Μοναχός μας ανοίγει το Κυριακό για να προσκυνήσουμε . Το προσκυνητάρι του Αγίου Προστάτη , ασημωμένο δέχεται τις ικεσίες μας . Το πρόσωπο του Ιαματικού Αγίου , έχει μια απερίγραπτη ζωντάνια , μια πρωτόγνωρη θέρμη ! Μας χαμογελά και μας ευλογεί ! Τα θαύματα που οι Πατέρες έχουν να εξιστορήσουν είναι αμέτρητα !
Τα προσμαρτυρούν τα τόσα τάματα που κρέμονται από το στήθος του !
Μα και ο Άγιος Χαραλάμπης που φρουρεί και που εδώ τιμάται όλως ιδιαιτέρως και ο Άγιος Γεράσιμος ο νεομάρτυρας Μοναχός , που τελειώθηκε υποφέροντας για την πίστη μας , δεσπόζουν στο γλυκοφωτισμένο Κυριακό .
Μπαίνουμε στο Ιερό . Εκεί , πίσω απ το Ιερό Βήμα , η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Χαιρετισμών και τα λείψανα πολλών Αγίων .
Προσκυνάμε τον Άγιο Αρέθα που μαρτύρησε υπέργηρος .Τον συμβούλεψαν να λυπηθεί τους χρόνους του και να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: "Στη διάρκεια της ζωής μου , διέπραξα πολλά αμαρτήματα.
Ο Ιησούς Χριστός με καθάρισε απ' αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από άνθρωπο απώλειας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιωνίου ζωής. Τώρα μου προσφέρει ακόμα μια τιμή.
Μου δίνει την ευκαιρία, από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι ή ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης" Έτσι μαρτύρησε ο γενναίος αθλητής του Θεού Αρέθας .
Μαζί και οι συν αυτώ μάρτυρες στις αρχές του 6ου αιώνα . Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά , μια ευωδία που κρατά από τότε απλώθηκε εκείνο το μεσημέρι στο Ιερό του Κυριακού .
-Από πού έρχεται πάτερ ; ρωτήσαμε .
-Είναι από τα λείψανα του Αγίου Νηπίου που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Αρέθα ! Ήταν στο μαρτύριο μαζί με την μάνα του . Της το πήραν απ την αγκαλιά και το πέταξαν στη φωτιά . Μόλις το αντίκρισε , έπεσε και εκείνη μέσα ! Ναι ! Ευωδιάζει συνεχώς το Άγιο Νήπιο!
Τι σημασία έχει η ηλικία μπροστά στου Θεού το μέτρημα ; Ακόμα κι αν ζήσει κανείς τα 969 έτη του Μαθουσάλα ή τις ελάχιστες μέρες του νηπίου του Αρέθα είναι το ίδιο μπροστά στα μάτια του Θεού . Είναι μια απειροελάχιστη σταγόνα μέσα στον ωκεανό της ατελευτήτου ζωής .
Αμάραντο , καλλίνικο στεφάνι αφθαρσίας κοσμεί όλους τους μάρτυρες του Θεοσύλεκτου στρατού. Τους μικρούς και τους μεγάλους …
-Ελάτε τώρα να προσκυνήσετε και στο οστεοφυλάκιο της σκήτης ! Μπαίνουμε μέσα . Ειρήνη, γαλήνη , τάξη και σιωπή καρτερούσα την κοινή Ανάσταση , την αιώνια ένωση σωμάτων και ψυχών .
Εκατοντάδες κάρες σκητιωτών μοναχών αγωνιστών , τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη . Λαμπερές και καθάριες , στραμμένες προς την Ανατολή , με τον μεγάλο ξύλινο σταυρό να τις ευλογεί .
Απέναντί τους στοιβαγμένα με θαυμαστή επιμέλεια τα οστά των πατέρων . Στο διπλανό δωμάτιο η τελευταία κλίνη πριν το χώμα . Νεκροκράβατο το λένε , μα δεν ταιριάζει τίποτα το νεκρό εδώ μέσα .
Εδώ φωλιάζει η αληθινή ζωή ! Νικήθηκε ο θάνατος ! Το τελευταίο στασίδι λοιπόν είναι αυτό!
Πριν η Αθωνική γη αγκαλιάσει τα αφιερωμένα σαρκία . Κοινό για όλους ανεξαιρέτως! Όλοι τους ακούμπησαν για λίγο πάνω του ! Δεν φτιάχτηκε κανένα ιδιαίτερο για κάποιον ! Και αγιάστηκε απ όλους ! Με τελευταίο τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη !
Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο …
-Τι είναι αυτό πάτερ ; ρωτάμε .
–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας !
Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος .
Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ ! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος !
Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός !
Προσευχόμαστε γι αυτόν !
Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε !

 

Μετρώ αιώνες κι ιάματα , στου Κυριακού το ημίφως
Την ικεσία μου ακουμπώ στο ασημωμένο στήθος !
Στο κοιμητήρι η σκιά κυπαρισσιού απλώνει
Και του ασώτου το σακί μετάνοια φανερώνει !
Νώντας Σκοπετέας. 

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος

Που αλλού να πάμε Κύριε ;

Ήταν κάποτε ένα παιδί, που σαν το ρωτούσαν τι ήθελε να  γίνει όταν μεγαλώσει , απαντούσε με μια μακαρία αφελότητα : Ή δεσπότης ή παπάς ! Αδελφός αγαπητός και συνοδοιπόρος όλα αυτά τα χρόνια των εκπομπών. Μεγάλωσε εκείνο το παιδί και λησμόνησε το παιδικό του όνειρο …Ζήτησε μάλιστα και αυτό το επιβάλλον μέρος της περιουσίας απ τον πατέρα του και απεδήμησεν εις χώραν μακράν ! Και συνάντησε εκεί  λοιμό και λιμό και έφαγε και ξυλοκέρατα, μα επέστρεψε κάποτε και είπε το ήμαρτον και ξαναφόρεσε την χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη του στολή την ξεχασμένη…Νεκρός ην και ανέζησε ! Απολωλός και ευρέθη ! Θυμόταν πάντοτε με μια αλλιώτικη νοσταλγία  εκείνο το παιδικό του ονείρατο , αλλά πλέον η κούπα για να κεράσει γλυκό ζεστό  κρασί τον  βασιλιά ήταν μεν  κολλημένη καλά και πάλι συμπαγής, αλλά πάνω της φανερώνονταν αμέτρητα ραγίσματα …Και κύλησαν τα χρόνια και  όλο γύριζαν οι σελίδες του Ευαγγελίου μέσα στην ζωή του  . Και γίνονταν σελιδοδείκτες της Αγίας Γραφής  τα φιλεπίστροφα πάθη,  μα και η λαχτάρα του για την ποθεινή πατρίδα. Ώσπου κάποια μέρα σημάδεψαν βιωματικά λίγους στίχους απ του ηγαπημένου μαθητή τα γραμμένα :   

Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;  εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει;  ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον;  τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν.  ἀλλ' εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν. ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν.  καὶ ἔλεγε· Διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου.  Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ' αὐτοῦ περιεπάτουν.  εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;  ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ Σίμων Πέτρος· Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·  καὶ ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.(Ιωάν.στ΄ , 60-69)  Ήρθε η στιγμή να ακουστεί φαινομενικά σκληρός και αποκρουστικό λόγος , δύσκολος, που δοκιμάζει την λογική , από τα χείλη του Κυρίου μας ! ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. Ιωάν.στ΄,  56) Και γόγγυσαν κάποιοι μαθητές (εκτός της χορείας των 12 εκλεκτών του) και σκανδαλίστηκαν και κλονίστηκαν .

Ήρθαν λοιπόν οι θύελλες και οι φουρτούνες σ’ εκείνο το… παιδί που  επέστρεψε ! Γιατί διαπίστωσε πως δεν ήταν όλα καλά καμωμένα στης …επιστροφής τα λημέρια ! Γιατί είδε πολλά στραβά σε κάποιους που έλαβαν την ευλογία να υπουργούν και να διακονούν τον Ουράνιο Πατέρα ! Και το πρώτο πράγμα που του ψιθύρισε ο μισόκαλος λογισμός ήταν : Φύγε πάλι , αποδήμησε ξανά ! Παράτα τους , δεν αξίζουν , γύρνα εκεί που ήσουν !Στα σκοτεινά , στα ανήλιαγα !  Εκεί τουλάχιστον  δεν είχε τέτοια υποκρισία , τέτοια διαβολή , τόση συκοφαντία, τόσο φθόνο ! Ύπαγε οπίσω μου σατανά , μονολόγησε ! Και θυμήθηκε τον Πέτρο ! Ω πόσο συγκλονιστικός ο λόγος του, μόλις ο Κύριος μ ένα γλυκό παράπονο κοιτά τους εναπομείναντες και τους αποκρίνεται : Μήπως θέλετε και εσείς να φύγετε ; Ναι, θυμήθηκε τον Πέτρο και έβαλε στο στόμα του εκείνη την δύσκολη πειραστική ώρα, τα δικά του αλησμόνητα λόγια και συνεχώς τα επαναλαμβάνει και δίνει και  έτσι απάντηση στον μυσαρό τον λογισμό : Πού αλλού να πάμε Κύριε; Προς τίνα απελευσόμεθα; Έχεις ρήματα ζωής αληθινής και αιώνιας ! Εσύ είσαι η Ζωή , η Ελπίδα το Φως και η Αλήθεια! Πού αλλού να πάμε;

Υπάρχουν και στις μέρες μας τις τόσο σκοτεινές, λόγοι και ρήματα που βγαίνουν από χείλη ταπεινών τούτου του κόσμου, που κάνουν κάποιους να γογγύζουν και να δυσανασχετούν! Ένα παράδειγμα : Ακόμα και την σκόνη μόλις σαρώνουμε και σκουπίζουμε από το πάτωμα της Εκκλησίας πρέπει να μην την πετάμε μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια αλλά στο χωνευτήρι να την αδειάζουμε! Έλεγε μάλιστα  ένας αγιασμένος Γέροντας με αυτήν να αλειφόμαστε! Και κάποιος αδελφός μας  σχεδόν τον ειρωνεύτηκε αυτόν τον λόγο! Ας την καταπιούμε κιόλας …είπε! Άλλο προφανώς ήθελε να φανερώσει ο παππούλης …Όπως και ο Χριστός μας τότε με εκείνο το ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα …

Θα μείνουμε λοιπόν δίπλα στον Κύριο ! Στο Φως το αληθινό ! Ακόμα κι αν φύγουν οι περισσότεροι γογγύζοντας! Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί  (Προς Γαλατ. 5,9)   Μα και γιατί για Εκείνον δεν θα βρει κανείς να πει τίποτα! Ψεγάδι στον Τέλειο Θεό και άνθρωπο δεν υπάρχει το ελάχιστο ! Όσοι μυστηριακά τον υπηρετούν είναι άνθρωποι και το πίπτειν είναι ανθρώπινο ! Το μετανοείν δε Θεϊκό ! Θα θυμόμαστε πάντοτε τον Πέτρο! Την αυθόρμητη και γνήσια απόκρισή του ! Την ομολογία του Ορθοδόξου Τριαδικού Κυρίου! Του Χριστού μας ! Του Υιού του Ζώντος Θεού ! Μαζί Του έως εσχάτων ! Πού αλλού να πάμε Κύριε;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Φωτιά που καίει ...

  Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1967, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 3 μ.μ. ἐπῆγα στὰ Μετέωρα, γιὰ νὰ προσκυνήσω καὶ ὠφεληθῶ ψυχικά. Τὴν Κυριακὴ ἐλειτούργησα στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως καὶ τὴν Δευτέρα στὸν ῞Αγιο Στέφανο, νυκτερινή. Χαρὰ Θεοῦ καὶ εὐλογία Κυρίου. ᾿Αφοῦ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐπέστρεψα στὸ χωριό μου, μὲ εἰδοποίησαν ἀμέσως νὰ πηγαίνω νὰ κοινωνήσω τὴν γριά, Ζωὴ ᾿Αντωνίου Γκαγκαστάθη, ποὺ ἦταν ἀπὸ καιρὸ κατάκοιτη, περίπου 85 ἐτῶν. ᾿Επῆγα, καὶ μόλις τὴν κοινώνησα τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων, ἀμέσως ἐφώναξε: μὲ ἔκαψεν ἡ Κοινωνία, φωτιὰ ἔχω, δός τε μου νερὸ νὰ πιῶ, καίγομαι. Μὲ καίει μέσα... Στὶς λίγες ὧρες ποὺ ἔζησε φώναζε συνέχεια, κάηκα ἡ καϋμένη. Κατόπιν παρέδωκε τὸ πνεῦμα της. Αὐτὸ ἦταν θαῦμα, διότι αὐτὴ εἶχε καιρὸ νὰ ἐξομολογηθῆ καὶ εἶχεν ἄστατο χαρακτῆρα. Εἶχε τὸ δαιμόνιο τῆς καταλαλιᾶς. ῞Οπου πήγαινε, πάντα ἔλεγε διάφορα ἄσχημα λόγια γιὰ τὸ παιδί της, τὴν νύφη της κλπ. Πάντα καταλαλοῦσε. Δὲν σταματοῦσε καθόλου. ῞Ολοι τὴν ἔβλαπταν καὶ ἀπὸ κανένα δὲν ἔμενε εὐχαριστημένη. Εἶχε καὶ τὸ δαιμόνιο τῆς γαστριμαργίας. Μέχρι τῆς ὥρας τοῦ θανάτου της ἔλεγε συνέχεια καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἔδειξε ὁ Θεὸς τὸ θαῦμα. ᾿Αναξίως ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καὶ ἐφώναζε ὅτι μὲ ἔκαψε ἡ Θεία Κοινωνία. Καὶ μετὰ τὸν θάνατό της τὸ στόμα ἔστεκεν ἀνοικτόν, ὡσὰν νὰ ἤθελε νὰ λέγη ἀκόμη. – 2 – Αὐτὸ τὸ γράφω ὡς ἱερεὺς καὶ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ, γιὰ νὰ εὑρίσκεται γεγραμμένον καὶ ἀναγνωσθῆ ἀπὸ ἄλλους, πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωση, γιὰ νὰ περιοριζόμεθα καὶ ἔχουμε ἀγάπη μὲ τὰ παιδιά μας καὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα. Πρέπει νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός. Καὶ αὐτὴ πολλὲς φορὲς ἐξομολογήθη, ἀλλὰ ἐκεῖ φαίνεται τὰ ἄκουε καὶ ἐκεῖ ἔμεναν. ῾Ο Θεὸς θέλει καθαρὰ ἐξομολόγηση καὶ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, γιὰ νὰ μὴ πάθουμε καὶ ἐμεῖς σὰν τὴν ὡς ἄνω γραῖα καὶ τιμωρηθοῦμε αἰώνια εἰς τὴν κόλαση τοῦ διαβόλου. 

Μία καταγραφὴ - μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ῾Ιερέως π. Δημητρίου Γκαγκαστάθη († 1975)

Τούτες τις μέρες ο άνεμος της Θεομαχίας μας κυνηγά ! Δυστυχώς υπάρχουν φωνές ακόμα και ρασοφόρων που λυσσαλέα και απροκάλυπτα πλέον βάλλουν κατά της Ορθοδοξίας και της μυστηριακής και αταλάντευτα Χριστοκεντρικής θεώρησής της .

Τόσο λυπηρό το πρόσφατο παράδειγμα Ορθοδόξου ιερέα από τον ευλογημένο Νότο που μας μεταφέρθηκε μέσω αναδημοσίευσης …

Επιχειρηματολογεί υπέρ της αλλαγής στην μέθοδο της μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας δια της κοινής Αγίας Λαβίδος λόγω της σημερινής ασθένειας του κορονοϊού .
Ισχυρίζεται , ότι όταν καθιερώθηκε ο τωρινός τρόπος , υπήρχε άγνοια περί των υγειονομικών κανόνων !!
Επίσης ότι η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος δεν προεξοφλεί και το αμόλυντο , διότι παρουσιάζονται ζευγάρια που παντρεύονται με το Ορθόδοξο δόγμα και χωρίζουν, όπως επίσης υπάρχουν και ασθενείς που πεθαίνουν μετά το ευχέλαιο !!
Επομένως και όσοι μεταλαμβάνουν από την ίδια λαβίδα , φυσικά και θα κολλήσουν ο,τι το μεταδοτικό υπάρχει !!

Πλάνης σοφίσματα, με τα οποία πλήρως διαστρεβλώνεται το μυστήριο που υπηρετεί (θέλουμε να πιστεύουμε) εδώ και 25 έτη! Το τραγικό είναι ότι ο συγκεκριμένος λειτουργός του Υψίστου τελεύει κάθε ιεροπραξία του με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών …
Δεν θέλουμε να σκεφτούμε πως η ορθογραφία της δικής του ψυχής μάλλον εκείνο το η το αντικαθιστά με το υ …

Θαρρείτε όμως πάτερ ότι όποιος μεταλαμβάνει, είναι εξ ορισμού απρόσβλητος από την φωτιά που κατακαίει, όποιον αναξίως πλησιάζει τα θεία δώρα ;
Κρίμα και κατάκριμα θα είναι για εκείνον τα άχραντα μυστήρια !
Κανείς φυσικά δεν είναι άξιος ...
Με λαβωμένη πάντα την ψυχή και ως ασθενείς προσερχόμαστε να μεταλάβουμε τον Φιλάνθρωπο Ζωντανό Θεό και να θεραπεύσουμε τις πληγές μας!
Μα για τον βαπτισμένο Χριστιανό Ορθόδοξο που πλησιάζει χωρίς φόβο Θεού, ανεξαίρετη αγάπη, αμετανόητος και ανεξομολόγητος, χωρίς να πιστεύει ότι θα λάβει μέσα του ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ , θα επιτρέψει ο μόνος Ακήρατος Κύριος να μεταλάβει ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, όπως η γιαγιούλα που κοινώνησε κάποτε ο Άγιος παπά Δημήτριος Γκαγκαστάθης!

Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος.

Αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , μόνο όσοι εν μετανοία πιστεύουν και βιώνουν με γνήσιο φρόνημα την Ορθόδοξη πίστη του Χριστού μας , όπως την διεφύλαξαν οι Άγιοι Πατέρες και Πρόμαχοι θα μείνουν απρόσβλητοι από οτιδήποτε το μιαρό και νοσογόνο κυκλοφορεί εντός του Ναού –Σώματος Θεού.

Αλλά ας σκεφτούμε και κάτι τελευταίο .

Μόνο αυτοί, οι πλέον διωκόμενοι και λοιδωρούμενοι , θα προσέρχονται από εδώ και στο εξής στην Θεία μεταλαβιά.
Είναι οι ίδιοι -πόσο απέχεις από αυτούς ταλαίπωρε εαυτέ μου-που αντιλαμβάνονται τον πόνο και την ασθένεια στην ζωή τους ως στάδιο αρετών και ευλογία .
Είναι οι ίδιοι που εμπιστεύονται ολοκληρωτικά και απροϋπόθετα την πρόνοια του Αγίου Θεού!
Είναι οι ίδιοι που δεν ψελλίζουν μόνο, αλλά βιώνουν το οτι ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου είναι Ένας και μόνο !

Οι υπόλοιποι, αυτοδικαιούμενοι , διατυπώνοντας συχνά ασύλληπτους ακροβατισμούς μιας στεγνής και άγευστης Χριστού λογικής, ταμπουρωμένοι πίσω από τα προπετάσματα της παραμορφωμένης υπακοής και της μονοδιάστατης αγάπης προς τον πλησίον, θα μείνουν μακριά από το Άγιο Ποτήριο και από το οτιδήποτε βρύει την θεία Χάρη άχρι …εμβολίου…

Και έπειτα από πολλούς καιρούς, ίσως κατόπιν διαβεβαιώσεως των ειδικών και των στατιστικών αλγορίθμων … ξαναπλησιάσουν μια –δυο φορές τον χρόνο, έτσι για το καλό…

Νώντας Σκοπετέας

06-08-2020

Ο κύριος καθηγητής… ( Ανακοπή και ...όρθιοι)

Ο κύριος καθηγητής . Ο σεβάσμιος , ο συνεπής , ο ευκαίρως ακαίρως διδακτικός. Παράδειγμα προς μίμηση . Πρώτος στο νοσοκομείο . Μια ώρα πριν να αρχίσει η νέα μέρα. Ένα κερί στον Άγιο Παντελεήμονα απαραιτήτως και έπειτα στο γραφείο του. Σοβαρός , πράος , καταδεκτικός, αυστηρός και ευγενής συνάμα. Δεν σε διόρθωνε ποτέ χωρίς λόγο, μόνο για να σε επιπλήξει όπως σε κάποιους φαινόταν. Σε ανύποπτο χρόνο καταλάβαινες ότι πάσχιζε να μεταδώσει την πολύτιμη γνώση του. Να την πολλαπλασιάσει δωρίζοντάς την.    Καύχημα η συμπόρευση μαζί του στα πρώτα βήματα των νέων Ιατρών .  Η πρακτική τους περίοδος …Ο ακρογωνιαίος λίθος μιας συναρμογής με τον πόνο και τον άνθρωπο ως το τέλος και την αρχή του αιωνίου,   εκεί που πόνος και η λύπη , της χαράς ο όλεθρος  δεν θα υπάρχει… Τουλάχιστον έτσι το έβλεπε ο ειδικευόμενος Χρήστος και χαιρόταν τόσο που σε αυτήν την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του είχε να ρουφά αξεδίψαστα από την γνώση , την σοφία και την ανόθευτη πίστη του καθηγητή του . Μονάδες βραχείας νοσηλείας, εξωτερικά ιατρεία, άλγη , νοσήματα, σύνδρομα ,λοιμώξεις, , δυσπλασίες, διαταραχές , ανισορροπίες… Όλα αυτά τα οικεία στον πόνο  και ανοίκεια στην χαρά,    μέσα του να λαμβάνουν απερινόητες διαστάσεις. Αυτό που τότε  τον συνέπαιρνε,  ήταν ότι ένιωθε πως όλα αυτά θα προσπαθούσε με όλην την δύναμη της ψυχής του συνεχώς  να τα αντιστρέφει… Τότε που ήταν νέος και ο ενθουσιασμός του τον έκανε κάποτε-κάποτε να αισθάνεται σαν ένας μικρός Θεός,  για τον οποίο τα αδύνατα γίνονται δυνατά . Γι αυτό  και εκείνη την μέρα που ο κύριος καθηγητής βγήκε για λίγο απ τον ειρμό της διδαχής και τους μίλησε κοιτώντας τους έναν-έναν βαθιά μέσα στα μάτια, σάστισε κάπως …Δεν τον είχαν συνηθίσει τόσους μήνες τώρα να τους μιλά έτσι …

-Παιδιά μου , να γνωρίζετε πως εδώ μέσα θα συναντήσετε πολύ δύσκολες, μαρτυρικές περιπτώσεις πόνου …Ξέρετε , να το θυμάστε αυτό που σας λέω , θα έρθουν στιγμές που θα εύχεστε για εσάς τους ίδιους να φύγετε από ανακοπή και όρθιοι …

Ανακοπή και όρθιοι …Και έγινε αυτή η φράση του καθηγητή τους το συνθηματικό και το θυμητικό του. Ανακοπή και όρθιοι λέγαν μεταξύ τους και καταλάβαιναν ότι έρχεται ο κύριος καθηγητής ! Δεν πέρασε πολύς χρόνος για να εμπεδώσουν πλήρως αυτό το σύνθημα. Ο πόνος οντότητα ! Αψηλάφητος σαν την ψυχή μα κι αυτός  υπαρκτός και ακοίμητος!   Δεν είχε περάσει μέρα που ο Χρήστος να μην συλλογιστεί αυτό το…ανακοπή και όρθιοι . Δεν του ταίριαζε , ιδίως όταν θυμόταν εκείνη την επαναλαμβανόμενη ευχή στο νυχθήμερο της Εκκλησίας που την γνώριζε από στήθους… «Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι ….από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφύλιου πολέμου και αιφνίδιου θανάτου». Αιφνίδια η ανακοπή …αλλά μακάριος και όποιος γρηγορεί σκεφτόταν αμέσως  …Μόνο έτσι ανακοπή και όρθιοι… Νήφοντες και γρηγορούντες,  σαν τον κύριο καθηγητή !

Ένα πρωί καλοκαιριού έφεραν  στον όροφό του μια γερόντισσα γύρω στα 100 . Με υγρή γάγγραινα πολύ προχωρημένη η γιαγιούλα. Πόνος,  σήψη, νέκρωση …  Άκουσε δίπλα του έναν συνάδελφο. Απόρησε εκείνος  μαζί του:

 -Βρε …ανακοπή και όρθιοι …Καλά,  της  έκανες εισαγωγή ;

-Φυσικά , να ανακουφιστεί η ψυχούλα …Έτσι να την αφήσουμε ; 

Της έφτιαξε κανονικά την καρτέλα … Ήξερε πως μετρούσε λίγες ακόμα ώρες  …Απαγορευτικός ο ακρωτηριασμός . Δεν θ άντεχε ούτε δευτερόλεπτο …Της έβαλε ισχυρό παυσίπονο στον ορό …Ήρθε έπειτα από λίγο ο κύριος καθηγητής με τους υπόλοιπους …Διάβασε την καρτέλα …Κοίταξε την γριούλα με αληθινή αγάπη …Εκείνη την στιγμή είχε σηκώσει αυτή τα μάτια της ψηλά και άρχισε να φωνάζει …Πέτρο , Πέτρο ,  έλα που είσαι ; Γύρισε προς το μέρος τους …

-Μάλλον παιδιά  έχουμε κάτι υπέρλογο ενώπιόν μας … Κάποια μορφή ενόρασης …

Κρυφογέλασαν μερικοί …Τους επέπληξε εκείνος με μια ματιά ! Έκπληκτοι έμειναν όλοι,  όταν ύστερα από ελάχιστα ακούστηκε ξανά η φωνή της γιαγιούλας.

-Δεν φωνάζω τον Άη Πέτρο παιδί μου …Τον γιό μου , τον Πέτρο μου, φωνάζω που είναι έξω ! 

-Χρήστο , πήγαινε γρήγορα και  βρες τον γιό της γιαγιάς, αμέσως βρες τον και φερ τον εδώ  ! Πρώτη φορά τον είδαν έτσι …Αμήχανο , συγκλονισμένο …

Ήρθε έπειτα εκείνος, ο Πέτρος  . Σχεδόν στα 80 του . Ίσα που έσερνε τα βήματά του . Τον άφησαν μαζί της …Ως το βράδυ που κοιμήθηκε αυτή . Ως το τέλος,  με μια οξυδέρκεια και μια γαλήνη στην φωνή της . Έλεγε συνέχεια δόξα τω Θεώ !  Χριστιανά τέλη …σκέφτηκε ο Χρήστος , ο ειδικευόμενος τότε  γιατρός  . Το ανακοπή και όρθιοι του κυρίου καθηγητή  κλονίστηκε μπροστά της . Και εκείνου η όψη αυτό μαρτυρούσε το πρωί ! Την θαύμασε ο καθηγητής  την γερόντισσα . Μακάρισε το τέλος της . Την άσηπτη  ψυχή της !  Έκλαιγε σαν μωρό ο Πέτρος δίπλα της . Μαθήματα και διδαχές αλλεπάλληλες ! Τον άφησε όση ώρα ήθελε μέχρι να πει να την πάρουν για τα προβλεπόμενα . Δεν απόρησε μαζί του …Θυμήθηκε τον Γέροντα Τσαρούχη που έκλαιγε με αναφιλητά  μόλις κοιμήθηκε η αιωνόβια δική του μανούλα …Τον ρώτησαν κάποιοι τότε :

-Δάσκαλε γιατί κλαίς ; Τόσα χρόνια έζησε η μάνα σου . Μακάρι να πάρουμε όλοι τα χρόνια της!

–Δεν θρηνώ τον θάνατό της …τους απάντησε

-Κλαίω γιατί έφυγε ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη που με φώναζε παιδί μου … 

Δυο δεκαετίες μετά , ο κύριος καθηγητής έφυγε και αυτός . Ούτε από ανακοπή ούτε όρθιος ! Δεν ξαναακούστηκε από τα χείλη του το γνωστό σύνθημα …Ως την τελευταία στιγμή του θυμόταν εκείνο το περιστατικό .Μια από τις αλησμόνητες μέρες στην ειδίκευση των μαθητών του . Ένα αξέχαστο, ίσως το πιο πολύτιμο μάθημα που εκείνη η γιαγιούλα με το …ογδοντάχρονο παιδί της τους πρόσφεραν.  Ένας ο καθηγητής όλων τους . Ο μεγαλύτερος και αστείρευτος διδάχος …Ο πόνος …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινό περιστατικό διασκευασμένο σε διηγηματική μορφή .

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιατρό και αγαπητό αδελφό Χρήστο Δ. που μας το εμπιστεύθηκε .

Στης Μεγαλόχαρης την αποσκιάδα (2 παιδιά στην Τήνο παραμονή της Παναγίας)

Μόνο το δάκρυ μπορεί να περιγράψει κάπως αυτό που η καρδιά αισθάνεται σαν βρίσκεσαι στην Τήνο. Ένας μαγνήτης που διαρκώς την τραβά νύχτα και μέρα είναι η Μεγαλόχαρη Μάνα . Ένας ύμνος που δεν σταματά ούτε ελάχιστα να σε συγκλονίζει , καθώς ανεβαίνεις τον ανήφορό της : Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην . Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν !

Στα δεξιά σου ο στενός διάδρομος , αναμένει τα γόνατα της ψυχής σου να συρθούν πάνω του . Αμέτρητα μάτια  σε κοιτούν κι όμως δεν θα νοιώσεις ποτέ πιο μόνος σου με την Μεσίτρια του κόσμου . Σαν φτάσεις μπροστά της και κλίνεις την κεφαλήν σου , καρτεράς το πιο γλυκό , μητρικό της χάδι και ένα δροσερό φύσημα ανακουφιστικό από τα πάνσεμνα χείλη της . Και μόλις απομακρυνθείς , αμέσως αρχίζεις να συλλογάσαι το πότε θα σε ξαναξιώσει και να βιώνεις τόσο μοναδικά και ανεπανάληπτα το παύλειο εκείνο ρήμα :

…τη ελπίδι χαίροντες͵ τη θλίψει υπομένοντες͵ τη προσευχή προσκαρτερούντες…

Στις αυλές της , στα βαπτιστήρια , στις δροσερές στοές των παρεκκλησιών , στα εξομολογητήρια , μαρτυρείται το μεγαλείο της πίστης μας . Της Ορθοδοξίας η μόνη θαυμαστή αλήθεια η θεραπευτική !

Νόσους ιάται και υγείαν δίδωσιν ψυχής και σώματος η πλούσια χάρις η ως ύδωρ άφθαστον εκ της Εικόνος βλύζουσα της Αγνής Θεοτόκου δεύτε προσέλθωμεν άνθρωποι ίνα λυτρωθώμεν του χείρονος!

Μέρες πολλές  βαστά  το γιορτάσι της Παναγιάς τον Αύγουστο  ! Από τα προεόρτια,  ως τα εννιάμερα της Αειπαρθένου!  Εσπερινοί , παρακλήσεις στις αυλές της ! Δεήσεις για της τορπιλισμένης Έλλης τις ψυχούλες! Παιάνες , εμβατήρια ,στεφάνια , στολισμοί , ανεμισμένα σύμβολα της πίστης και της πατρίδας ,φωταψίες,  μοσχομυριστός αέρας από ασίγαστη πύρα που λιβάνι λιώνει  σε αμέτρητα περβάζια !  Ολοχρονίς τα θαύματα ! Μα εκείνο το εσπέρας της παραμονής και έπειτα το ξημέρωμα της προσμονής της μετάστασης της Μάνας ! Μόνο την  σκιά της λαχταράς να απλωθεί πάνω απ τον καημό σου. Την αποσκιάδα της Μεγαλόχαρης που όσοι την ένιωσαν, δεν βαστάει πλέον η καρδιά τους εκείνη να  πικραίνουν,  και όλο και πιο αγνοί την ξαναπλησιάζουν. Δυο παιδιά ήρθαν γλυκά και μας συνάντησαν στο καλοκαιρινό θυμίαμα τούτου του βιβλίου , μας διηγήθηκαν τις θαυμαστές ιστορίες τους  και πήραμε τόση ευλογία, που φτιάχτηκαν λέξεις μνήμες σαν αντίδωρα σε πανέρια κατάγιομα , έτοιμα να μοιραστούν σε πιστές ψυχές άδολες ταπεινές  και ευλαβείς χωρίς υπόκριση. 

Η Ευπραξούλα απ το Αιτωλικό και ο Γιώργος απ την Αθήνα  ! Μικρή παιδούλα εκείνη στα χέρια της μανούλας της  κυρά Γιαννούλας. Πλήθος αμέτρητο , της ζέουσας πίστης ο συνωστισμός , ο συνέχων και συνθλίβων όχλος,  ο αψάμενος του Κυρίου,  που δεν αφήνει ούτε μια σπιθαμή γης ελεύθερη και που μόνο καρτερά να γονατίσει μπροστά στο πέρασμα της Μητέρας της Ζωής  το πανίερο.  Άρρωστη βαριά η κόρη  κι η μάνα ώρες τώρα με υπομονή προσμένει  να ακούσει το : θάρσει θύγατερ η πίστη σου σε έσωσε. Δάκρυα κυλούν ολοένα,  σαν από μακριά Την θωρεί να πλησιάζει μέσα στο θολωτό προσκυνητάρι της. Μέσα δεκαετίας του 1980 , απόγευμα παραμονής της Κοιμήσεώς της! Ναι , ήρθε και στάθηκε δίπλα της ! Μια γυναίκα με μια υπερκόσμια γαλήνια όψη,  ντυμένη στα  μαύρα ! Το άκουσε απ τα δικά της χείλη το θάρσει , μα και το ότι το παιδί θα έφευγε μετά από λίγο καιρό, αγιασμένο και έτοιμο για τα μέρη της ατελεύτητης χαράς. Όπως και έγινε , έπειτα από κάποιους αξέχαστους μήνες ! Θαύμα και θαυμάσιο του Αγίου Θεού μας αυτή η θύμηση ! Δεν είναι θαύμα μόνο η ίαση του σώματος ! Θαύμα είναι η κάθε φορά που η ελπίδα του αιωνίου,  ασφαλής και βέβαιη έρχεται να φωλιάσει μέσα μας . Ποτέ της δεν παραπονέθηκε στην Παναγία η κυρά Γιαννούλα που δεν θεραπεύθηκε η μικρή . Πάντοτε Την δοξολογεί που την αξίωσε να βρεθεί σιμά Της , να την πληροφορήσει η ίδια η Δέσποινα του κόσμου, για την αλλιώτικη χαρά,  την αναδεμένη με την λύπη,  που θα μπόλιαζε ολάκερη την ζωή της  και για τον προσωρινό αποχωρισμό με την Ευπραξία της .

Σχεδόν δέκα χρόνια  μετά, στην αυλή της Μεγαλόχαρης,  ένα ίδιο απόγευμα παραμονής , ο  Δημήτρης αρχηγός  τιμητικής φρουράς . Σπάνια η περίσταση,  να βρεθεί στην Τήνο για τους εορτασμούς τμήμα Καταδρομέων. Πόσο περήφανος αισθάνεται και πόσο ευλογημένος που αξιώνεται τέτοια μέρα να δίνει και αυτός την φροντίδα του να μην βρεθεί ψεγάδι που να προσβάλει  το μεγαλοπρεπές και το πανηγυρικό . Όλα στην εντέλεια ! Ο σχηματισμός υποδειγματικός , οι κορμοστασιές να σκορπούν περηφάνεια και συγκίνηση ! Όλα υπολογισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια ! Νικητήρια και Ευχαριστήρια ! Σώμα και ψυχή προσφερόμενα στην αποστολή της υψίστης τιμής . Κι όμως υπήρξε κάτι εκείνο το απόγευμα που κανείς τους δεν είχε λογαριάσει ! Να εγκαταλείψει ο επικεφαλής  την θέση του ! Αδύνατον ! Ο Θεός ο ίδιος μόνο αν το ζητούσε… Έτσι κι έγινε !  Είδε με την άκρη του ματιού του να πλησιάζει με δυσκολία  ένα αναπηρικό καροτσάκι με ένα παλικαράκι πάνω του . Το καρότσι μεγάλο παλιάς τεχνολογίας , βαρύ και δυσκίνητο ! Οι σκάλες γεμάτες από κόσμο ! Αδύνατο να ανέβει ! Η μάνα του δίπλα του ,  σαν να το έχει πάρει απόφαση ! Ως εδώ…πιο πάνω δεν βαστώ  αγόρι μου να σε οδηγήσω ! Πρόσταξε ο Κύριος των δυνάμεων τον Δημήτρη ! Άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη την θέση του ! Σάστισαν οι υπόλοιποι του αγήματος!  Πλησίασε αποφασιστικά   και σήκωσε στα χέρια του  το αγόρι ! Άνοιξαν όλοι δρόμο για να περάσουν  ! Ο εσπερινός σε λίγο θα  ξεκινούσε ! Φτάσαν μαζί ως το προσκυνητάρι ! Το βοήθησε να περάσει από κάτω ! Έπειτα το ξαναπήρε αγκαλιά  και το κατέβασε ως το καρότσι του !

-Μαμά , θέλω να περπατήσω !

-Το ξέρω αγόρι μου , το ξέρω !

-Όχι μαμά , δεν κατάλαβες …νιώθω ότι μπορώ !

Ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην θέση του ο Δημήτρης ! Με κατάπληξη άκουσε τον μικρό ! Τον βοήθησε να σταθεί μετά από 10 χρόνια όρθιος ! Μπροστά σε πλήθος κόσμου που σπάραζε από συγκίνηση έκανε τα πρώτα του βήματα ! Ο Δημήτρης συγκλονισμένος έβγαλε τον μπερέ του και του τον πρόσφερε ! -Από εμένα του είπε και του παρουσιάστηκε στρατιωτικά ! Γύρισε ασκεπής στην θέση του κλαίγοντας  ! Κανείς δεν τον έψεξε για το μη προβλεπόμενο ! Το αντίθετο μάλιστα ! Βρέθηκε γρήγορα ένας άλλος πράσινος μπερές και φόρεσε ! Μέσα στις χιλιάδες του κόσμου  έχασε τον Γιωργάκη και τους δικούς του ! Τους θυμόταν πάντοτε μα ιδίως σε αυτό το τόσο  ξεχωριστό απόγευμα της πίστης ξαναγύριζε νοερώς  στο προαύλιο της Μεγαλόχαρης να ξανααγκαλιάσει εκείνο το ανήμπορο παιδί . Πέρασαν περίπου δέκα χρόνια από τότε ! Στο τηλέφωνο μια άγνωστη ανδρική νεανική φωνή τον ζητούσε !

-Κύριε Μ. κύριε Δημήτρη εσείς; Eίμαι ο Γιώργος …απ την Τήνο αν θυμάστε  , που με βοηθήσατε τότε το 95…. , που με ανεβάσατε στην Μεγαλόχαρη !

–Γιώργη μου , παιδί μου καλό …φυσικά και σε θυμάμαι , πως με βρήκες ;

-Δεν ήταν και πολύ  δύσκολο ! Μην ξεχνάτε ότι τότε μας  είχατε δώσει πλήρη στοιχεία ! Σας έψαξα και σας βρήκα,  γιατί θέλω να σας καλέσω στην ορκωμοσία μου μεθαύριο στον στρατό! Θα ήταν μεγάλη μου η τιμή να έρθετε ! Ορκίζομαι στις ειδικές δυνάμεις !

Ήταν εκεί ! Και έκλαψε όπως τότε… Είδε τον Γιώργο να ορκίζεται,  φορώντας με καμάρι  τον δικό του χαρισμένο μπερέ ! Έμαθε τότε  περισσότερα για εκείνο το μεγάλο θαύμα της Παναγίας ! Κανείς δεν έδινε την παραμικρή πιθανότητα τότε να περπατήσει ποτέ στην ζωή του ο μικρός ! Μόνο αν πρόσταζε ο Κύριος θα το κατόρθωνε …

Μεσίτευσε γι αυτό η Μεγαλόχαρη  Μητέρα της Ζωής !

Των απίστων το αμφίβολον άκουσμα …
Των πιστών το αναμφίβολο καύχημα !
Η αποσκιάδα, ὑφ ἧς σκέπονται πολλοί …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινές ιστορίες διασκευασμένες σε διηγηματική μορφή .

Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό μας Φώτη Κ. και Δημήτριο Ζ.Μ που μας τις εμπιστεύθηκαν προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Κάντε κομποσχοίνι να με πάρει ο Χριστός !

Πάντοτε η οσιακή τελευτή ενός ανθρώπου, μένει ανεξίτηλη στην μνήμη όσων αξιώθηκαν να παρευρεθούν στις στερνές εκείνες ώρες που όλα τα φυσιολογικά και τα συνηθισμένα , παραχωρούν την θέση τους αυτοδίκαια στα υπερφυή και στα ασυνάντητα. Οι στιγμές της μετάβασης εκ του Θανάτου εις την Ζωήν . Φοβερή η ώρα τούτη ! Όσο κι αν έχουμε εξοικειωθεί με αυτήν την διαδρομή,  όταν καλούμαστε να την  βιώσουμε δίπλα σε δικούς μας ανθρώπους, κάνουμε τα πάντα έστω  για μια μικρή  αναστολή .  Παλεύουμε για λίγες μέρες , ώρες , για λίγες ακόμα ανάσες! Σκεφτόμαστε τα οσιακά τέλη αγίων των προσφάτων αιώνων σε κάποιες πρόσφατες σελίδες του συναξαριού , και διαπιστώνουμε πως κάποιοι ακόμα και από εκείνους τους επιγείους αγγέλους  πάλεψαν να κρατηθούν στην ζωή μέσα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με την βοήθεια φαρμάκων και ιατρών.

Πώς θα μας φαινόταν αδελφοί μου αν κάποιος μας παρακαλούσε να προσευχηθούμε , ένδακρυς και θλιμμένος , γιατί ενώ η Παναγία του είχε υποσχεθεί να κοιμηθεί στην μεγάλη εορτή της , περνούσε η ώρα και εκείνος ακόμα ανάσαινε ; Αυτό κι αν είναι ασύνηθες και υπερκόσμιο ! Κι όμως αυτή η ανήκουστη περίπτωση, είναι μια από τις τελευταίες σελίδες που προστέθηκαν μόλις προσφάτως στο ευλογημένο συναξάρι της Ορθόδοξης πίστης μας . Φαινόμενο παγκόσμιο ! Το οσιακό τέλος ενός προσφάτως αγιοκαταταχθέντος Αγίου ! Εν ζωή Άγιος ! Εδώ και 60 χρόνια αβίαστα μνημονεύεται έτσι από όλους ! Άγιος στις συνειδήσεις όσων απειραρίρθμων γαλούχησε και  ευεργέτησε πνευματικά . Όσων ενδύθηκαν το μοναχικό τριβώνιο γιατί τους έθελξε αυτός ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Ιωσήφ ο ησυχαστής και Σπηλαιώτης . Πρώτος Αύγουστος με την δική του μνήμη να πλουτίζει ακόμα περισσότερο της πίστης μας τους αδαπάνητους θησαυρούς ! Οι κρυστάλλινες , οι ολοκάθαρες ψυχές , όχι μόνο δεν φοβούνται τον θάνατο αλλά τον βιώνουν ως πέρασμα στην αληθινή Ζωή και στο αιώνιο! Τούτη  είναι η μεγάλη διδαχή αυτής της ανεπανάληπτης οσιακής τελευτής ! Όσο περισσότερο εξαγνίζεται η ψυχή του Ορθοδόξου Χριστιανού , τόσο πιο άτρομος θα στέκεται μπροστά στο μέγα μυστήριο του θανάτου . Τόσο πιο έτοιμος θα αισθάνεται να συναντηθεί με την δικαιοσύνη του Θεού, όταν από εδώ Τον συναντήσει αγαπώντας Τον εξ όλης καρδίας, ψυχής , δυνάμεως και διανοίας ! Έλεγε  ένας άλλος Άγιος των ημερών μας με εξ ίσου οσιακό τέλος,  ( σ.σ π.Σεραφείμ Ρόουζ) πως αν δεν συναντήσουμε τον Χριστό από αυτήν την ζωή δεν θα συναντηθούμε μαζί Του και στην άλλη . Μια διαρκής συνάντηση μαζί Του αυτό το πρόσκαιρο . Ένα με τον ακήρατο Κύριο,  συνεχώς μέσα από το μυστήριο των μυστηρίων ! Αυτό που μεταδίδει Ζωή και ενώνει μαζί Του !

 

Σωστικό εφόδιο για το μεγάλο ταξίδι ! Να γιατί ο Άγιος Ιωσήφ παραπονιόταν και έκλαιγε επειδή κυλούσε εκείνος ο δεκαπενταύγουστος και αυτός ακόμα ανέπνεε! Να και το γιατί εμείς αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , τρέμουμε στην ιδέα πως κινδυνεύουμε να πεθάνουμε και γινόμαστε αρρωστημένα αρρωστοφοβικοί  και σηπτικά αντισηπτικομανείς !

Μνήμη Αγίου , μίμησις Αγίου ! Να μιμηθείς τον Άγιο Σπηλαιώτη ! Τον καθηγητή της Ερήμου τον νέο!  Ουτοπικό ακούγεται για κάποιους …τους περισσότερους , ιδίως αυτούς που βρίσκονται με νου αμετακίνητο εντός του κόσμου που την ψυχή μανιωδώς εχθρεύεται . Κι όμως 5 λεξούλες …Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με , 3 λεπτά στο πετραχήλι , η αυτογνωσία , η αυτομεμψία , η Αγία μετάνοια, ο Άρτος της Αιωνιζούσης Ζωής ! Χιλιάδες πλέον τα πνευματικά του τέκνα , τα εγγόνια , τα δισέγγονα… Άλλοι φορούν ράσο , άλλοι μέσα στον κόσμο παλεύουν κάποτε να αξιωθούν στα τέλη τους να φωνάξουν με πασίχαρη την ψυχή το Έρχου Κύριε ! Άνθισαν σαν εύοσμα άνθη σε άνυδρα και εγκαταλελειμμένα χώματα μετατρέποντάς τα σε λειμώνες ελπίδας του Παραδείσου ! Ένα Άγιο Όρος ολόκληρο με ερημωμένες τις περισσότερες μονές στα μέσα του περασμένου αιώνα , μια Αμερική με 19 μοναστήρια οδηγούμενα από δικά του παιδιά, ακόμα ανασαίνουν και σκορπάνε Φως Αληθινό σε αυτούς τους σκοτεινούς  καιρούς!

Φανταστείτε να μην υπήρχαν αυτές οι οάσεις να δροσίζουν και να στέλνουν αμόλυντο  οξυγόνο Χριστού σε όλους μας ; Έζησε 62 επίγεια χρόνια ευαρεστώντας τον Κύριο ! Η υπερβάλλουσα αγάπη του για τον Χριστό και την Παναγία μητέρα μας έλαβε τον μισθό της εκείνον τον Δεκαπενταύγουστο του 1959. Ημέρα πανχαρμόσυνη   . Το Πάσχα του καλοκαιριού και το όνομα ενός Αγίου προστίθεται δίπλα στο συγκλονιστικό γεγονός της πίστης μας ! Στην μετάσταση της Αειπαρθένου Μαρίας και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου ! Κράτησε η Μάνα την υπόσχεσή της !    

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 3 εκπομπών

Δεύτερο κύμα …

Ο τζίτζηκας που αξημέρωτα ξεκινά το ορθρινό του εγερτήριο δεν φιμώνεται …

Οι κελαηδιστές του ουρανού που σε κάθε ηλίου δύση παρουσιάζονται στον Αθάνατο Πατέρα να του δώσουν την αναφορά άλλης μιας Θεοδώρητης μέρας, δεν φυλακίζονται …

Ο γητευτής γρύλος, που θα σημάνει με το νυχτερινό τραγούδισμά του την καταλλαγή της ψυχής με ο,τι πάλεψε να την φτωχύνει , δεν στομώνεται …

Του Θεού οι διδαχτοί και  διαλεχτοί -πόσο απέχεις από αυτούς ταλαίπωρε εαυτέ μου-  που Τον αγαπούν εξ ΄όλης καρδίας ψυχής διανοίας και ισχύος , όσοι με πάσα τους πνοή θέλουν να Τον υμνολογούν , ποτέ δεν θα τον βλασφημήσουν τον Θεό Πνεύμα ,Την πανταχού Παρούσα Αλήθεια , Εκείνον που μόνο Ζωή προσθέτει στο ξέψυχο ολίγον μας …

Ξεκινά το Πάσχα του Καλοκαιριού .

Ξεκινούν και οι παρακλήσεις Εκείνης που έτεκε τον Κυβερνήτην του παντός.

Να κατευνάσεις Παναγία μας τον κλύδωνα …

Κυρίως αυτό το …δεύτερο κύμα ολιγοπιστίας που γυρεύει να μας καταπιεί …

Νώντας Σκοπετέας

01/08/2020

Της Αγιάς Παρασκευής το αμπέλι …

Είναι γη η ψυχή των παιδιών . Να σπείρεις και κάποτε να συγκομίσεις καρπούς , να τους ανταποδώσεις στον Κύριο που στα εμπιστεύθηκε . Μοιάζει στ αλήθεια με αμπελοχώραφο! Βλαστοί και κληματίδες,  φύλλα και καρπίσματα , περιμένουν κάποτε  τον τρύγο και το γραδάρισμά τους,  να φανερώσουν  την ωρίμανσή τους και εκείνη την γεύση που θα οδηγήσει στην συγκομιδή.   Και καρτερά αυτούς τους γλυκύτατους καρπούς ο Μέγας Γεωργός . Και στην δικαιοσύνη Του θα είναι αμείλικτος με εκείνους τους  αμπελοκόμους γονείς-διαχειριστές   που δεν μερίμνησαν για το γλυκύ … Μα θαρρούμε πως θα βρει και ελαφρυντικές περιστάσεις ο Κύριος,  αν κοιτάξει ξανά σε κείνες τις κληματόβεργες των προγόνων , που σαν να κληροδότησαν πάθη ,   ασθένειες βλαπτικές  και πληγές -μύκητες να εκφυλίσουν κάθε παιδική ψυχή –βότρυν γλυκύτατο…

Ο Αποστόλης είναι μια τέτοια περίπτωση καρπού…

Μεγαλωμένος σε μια πολυσύχναστη γειτονιά της Θεσσαλονίκης , προσπαθούσε πάντοτε να ανακαλεί στην μνήμη του μόνο χαρούμενες στιγμές από την οικογενειακή τους ζωή .

Μα δυσκολευόταν τόσο και εκείνος και τα αδέλφια του,  αφού από τις πρώτες θύμησές του , μόνο μια εικόνα κατατρόπωνε κάθε ψήγμα γαλήνης και αληθινής αγάπης μέσα στο σπίτι τους . Σκηνές ανατριχιαστικές συνεχώς να διαδραματίζονται μπροστά τους . Ένας πατέρας κυριευμένος από ένα μεγάλο πάθος , από ένα τόσο μυσαρό πνεύμα , αυτό της ζήλειας . Δηλητήριο,  που αχόρταστα ρούφαγε η ψυχή του,  κάθε φορά που μια ασήμαντη αφορμή τον μετέτρεπε σε άγριο και τον αποκτήνωνε χωρίς υπερβολή.

Το να βλέπει ένα παιδί μπροστά του τέτοια φαινόμενα δαιμονοκίνητης  βίας του πατέρα απέναντι στην μάνα,   είναι μια πληγή που μένει ανοιχτή και αγιάτρευτη προσδοκώντας μόνο στην θαυμαστή της  ίαση . Ως τότε βέβαια , πολλές φορές κληρονόμος γίνεται στο πάθος μα και στο κτηνώδες…

-Δεν ελέγχω τον νου μου αδελφέ μου ! Κάθε φορά θολώνω τόσο πολύ που έπειτα δεν θυμάμαι σχεδόν τι έκανα και τι είπα !

-Μα είναι η Μάρθα σου τόσο αγνή ψυχή ! Ποτέ δεν θα σε πρόδιδε ! Είναι άγγελος η γυναίκα σου Απόστολε ! Και κάνει τόση υπομονή μαζί σου,  όπως η μάνα σου η καψερή με τον πατέρα σας….

-Λες να μην το ξέρω ;  Σε παρακαλώ όμως αν θες να συνεχίσουμε να μιλάμε και να μην μαλώσουμε,   μην μου ξαναπείς κουβέντα σχετικώς  !

Δεν ξαναμίλησε ο Βασίλης από τότε ! Ήταν εκείνο το βλέμμα το τόσο σκληρό που σχηματίστηκε στο πρόσωπο του αδελφού,  στην τελευταία αυτή φράση !

 Πέρασαν πολλά χρόνια για  να ξαναδεί τον παλιό του φίλο ! Έβλεπε μόνο τον πατέρα του  Αποστόλη,  που ακόμα και στα 75 του,  συνέχιζε να κακομεταχειρίζεται την τόσο υπομονετική του γυναίκα. Μια μεσοτοιχία τους χώριζε και συνεχώς άκουγε φριχτές καταστάσεις !  Δαιμόνιο μεγάλο  !

Μάθαινε  για τον φίλο του που εντωμεταξύ είχε μετακομίσει σε διπλανή πόλη και χαιρόταν κάθε φορά που αποκτούσε και ένα παιδί εκείνος με την Μάρθα ! Ευχόταν ολόκαρδα μόνο να μην δουν ποτέ τα 4 πλέον παιδιά τους,  τις σκηνές που ο Αποστόλης με θλίψη πάντοτε θυμόταν από τα δικά του μικράτα . Ευχόταν επίσης το μαρτύριο της Μάρθας να μην συνεχιζόταν .

Έλαβε λοιπόν  απρόσμενα μια μέρα ένα προσκλητήριο για την βάπτιση της μικρότερης κόρης του Αποστόλη !  Δίστασε αρχικά ! Δεν ήθελε να ξαναδεί εκείνο το άγριο πρόσωπο , να καταλάβει πως το μαρτύριο και για τους 2 συνεχιζόταν …Πήγε στην βάπτιση με την γυναίκα του και τα 3 τους παιδιά ! Χάρηκαν τόσο και οι δυο τους !

-Πόσο γαλήνεψες αδελφέ μου ! Θεέ μου , άλλος άνθρωπος μου φαίνεσαι!

-Τόσο εμφανές , έτσι ; Έχεις δίκιο ευλογημένε ! Πόσο δίκιο είχες πάντοτε βρε Βασίλη μου ! Αλλά εγώ που να καταλάβω τότε ! Όλα άλλαξαν όμως αδελφέ μου ! Έχουμε τόσον καιρό να ειδωθούμε ..Είχα μια κρυφή λαχτάρα να σε δω από κοντά να στα διηγηθώ ! Για αυτό καταχάρηκα που ήρθατε !

Ξέρεις αδελφέ μου,  τι είναι να βλέπει μικρό παιδί , τον πατέρα του να σηκώνει το μαχαίρι και να απειλεί την μάνα του , να σπάει την βέργα στην πλάτη της, να την διαπομπεύει συνεχώς …Θεέ μου ….και εγώ μόλις παντρεύτηκα να αρχίσω να φαντάζομαι συνέχεια και να βασανίζω την Μαρθούλα μου …Πόση υπομονή είχε μαζί μου αυτή η ψυχή! Μόνο με θαύμα αδελφέ μου θα γινόμουν καλά ! Τόσο βαθιά ριζωμένο αυτό το πάθος μέσα μου !Χωρίς να το καταλάβω ποτέ πως δημιουργήθηκε …Ή μάλλον τώρα πια έχω καταλάβει απόλυτα …και κλαίω και προσεύχομαι για την ψυχή του πατέρα μου μα και για του παππού μου του Αποστόλη που και εκείνος τα ίδια ακριβώς έκανε στην γιαγιά μου !! Σε μια τέτοια περίσταση λοιπόν , έχοντας χτυπήσει  την γυναίκα μου ,έγκυο τότε στον μεγάλο μας,  βγήκα σαν τρελός στον δρόμο και περπάταγα ώρες εδώ απέναντι από το σπίτι μας στο δασάκι. Δεν ξέρω πως βρέθηκα έξω από ένα ξωκκλήσι και μπήκα μέσα ! Έκλαιγα συνέχεια θυμάμαι ! Καλοκαίρι ήταν …Αύγουστος μήνας ! Μόλις είχαν αρχίσει να μαραίνονται τα λουλούδια στο εικονοστάσι της Αγίας Παρασκευής ! Σε μια στιγμή , πήρα την εικόνα της στην αγκαλιά μου , λες και αγκάλιαζα άνθρωπο ! Και άρχισα να της μιλάω ! Αγία μου Παρασκευή , σε παρακαλώ , σε ικετεύω βοήθησέ με ! Πάρε μου αυτό που έχω ! Μην αφήσεις Αγία μου το παιδί μας που έρχεται να δει  αυτά τα αίσχη που είδα και εγώ σαν παιδί ! Και δεν την άφηνα από τα χέρια μου! 

Είχε ξημερώσει  σχεδόν μόλις την τοποθέτησα  ξανά στο προσκυνητάρι ! Βγήκα έξω ! Αδελφέ μου δροσιά στο σώμα , δροσιά και στην ψυχή ! Σαν να πήρε ένα μαχαίρι η Αγία και ξερίζωσε τα πάντα από μέσα μου ! Από εκείνο το ξημέρωμα όλα άλλαξαν στην ζωή μας ! Έμαθα την άλλη μέρα πως θεραπεύει τις ασθένειες των ματιών ! Μόλις πήγα για πρώτη φορά να εξομολογηθώ στον Γέροντά μας , μου είπε πως η Αγία θεραπεύει και από όλα τα ακάθαρτα πάθη!

Έκλαψαν και οι δυο παλιοί φίλοι!  Δόξασαν τον Θεό και την μεγάλη Αγία που μεσίτευσε ! Τους είδε η Μάρθα από μακριά και κατάλαβε και συγκινήθηκε και εκείνη τόσο ! Από τότε κύλησαν  κι άλλα χρόνια ! Κάθε Ιούλη στις 26 του ο Βασίλης στο ψαλτήρι αναζητά με λαχτάρα  εκείνο το τροπάρι της  στους αίνους….   

 Ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Κυρίου, χοροβατοῦσα σεμνή, ἅμα Παρθένοις Μάρτυς, ταῖς φρονίμοις ἐκείναις, ἐκεῖθεν ἐκομίσω χάριν σοφή, τοῦ ἰᾶσθαι νοσήματα, ἀποδιώκειν τε πνεύματα μυσαρά, ἐκ τῶν πίστει προσιόντων σοι.

Κρατά πάντοτε κρυφό τον λυγμό του  μόλις ακούγεται και θυμάται όλα εκείνα τα παιδιά-αμπελάκια  με τις γλυκύτατες ψυχές καρπίσματα … Κάνει ευχή με όση δύναμη έχει μέσα του,  η Αγία Παρασκευούλα  απρόσβλητες να τις φυλά και να τις θεραπεύει από κάθε πνεύμα μυσαρό…

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία . Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ε.Β που μας την εμπιστεύθηκε προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Μωυσέως κυπάρισσος…

…Προσκύνημα στο Κυριακό της Κουτλουμουσιανής σκήτης το θαυμάσιο και στον τάφο του Γέροντα Μωυσή του Αγιορείτη! Στον πηγαιμό, θυμάμαι και λέω στους υπόλοιπους ένα μικρό ποιηματάκι, που πριν λίγο καιρό βγήκε απ την ψυχή μου, όταν ετοιμαζόταν ένα αφιέρωμα μνήμης στον Γέροντα Γεώργιο Καψάνη και στον Μοναχό Μωυσή!

Τον έναν είπαν ποιητή! Πολλοί τον αγαπούσαν!
Τους γιάτρευαν τα λόγια του, του πόνου τις ωδίνες!
Τον άλλον είπανε σοφό ! Τη γνώμη του ζητούσαν!
Μόλις σκοτάδι κάλυπτε του Ήλιου τις ακτίνες!

Κοιμήθηκαν με διαφορά μιας εβδομάδας! Και οι δυο την πάνσεπτη και Αναστάσιμη Κυριακή! Και οι δυο σημάδεψαν τόσο την Αθωνική Ιστορία μα και το φετινό μας ταξίδι.
Έτσι, είχε έρθει η ώρα να συνδέσουμε τις ολοζώντανες μνήμες τους. Λίγο πριν το μεσημέρι βρεθήκαμε έξω από το Κυριακό .

Ο τεράστιος κυπάρισσος, αγέρωχος μέσα στην μοναξιά και την ταπείνωσή του, υποδέχεται με την αθάνατη φυλλωσιά και το θρόισμά του, σκεπάζει προστατευτικά τα αγαπημένα παιδιά της σκήτης του, όταν εκείνα επιστρέφουν στη γη εξ ης ελήφθησαν. Τώρα η αλώβητη σκιά του, πέφτει πάνω στο μνήμα του ποιητή Μοναχού.
Αμέτρητες θα ναι οι λέξεις που θα βγήκαν από τα μέσα του Αγιορείτη, μόλις εκείνος για πρώτη φορά θα το πρωταντίκρισε. Αβίαστα βγαλμένες απ την τόσο ευαίσθητη καρδιά του, που δεν έπαψε στιγμή να χτυπά και να μιλά για τον Ποιητή του παντός. Σαν βάλσαμο πάνω στου πόνου τις πληγές τα λόγια του ποιητή λεξιπλάστη.
Πόνεσε όσο λίγοι και παρηγόρησε όσο ελάχιστοι . Το τάλαντό του , το πολλαπλασίασε σε μυριαρίθμητες σελίδες- παραμυθίες , σε λόγους που μίλησαν για το αληθινό νόημα του πόνου , σε εικόνες που αξεθώριαστες θα παραστέκονται παντοτινά δίπλα σε κλίνες ωδινών και βασάνων .
Ο Μοναχός Μωυσής ήταν ένας σύγχρονος Ανάργυρος Ιατρός , που θεράπευσε μέσα απ την αλήθεια και την ομορφιά της πίστης μας χιλιάδες νοσούσες ψυχές . Γι αυτό και ήταν τόσο ταιριαστή η επιλογή του να εγκαταβιώσει στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος .
Και έγινε το κελάκι του θεραπευτήριο , και τα μολύβια του ιατρικά εργαλεία και το μελάνι βότανο ιαματικό και οι λέξεις του ελιξίρια ουράνια και τα ραδιοκύματα που ταξίδευαν την αδύναμη φωνή του, ανάλγησης στρωμνές ανακουφιστικές.
Στεκόμαστε αμίλητοι μπροστά του.

Τον ευχαριστούμε που αγάπησε τόσο τον Άθωνα, που τον υπηρέτησε αταλάντευτα, που τον ταξίδεψε παντού , που το μόνο που θέλησε ως αντίδωρο στον αλγεινό αγώνα του, ήταν το να φέρει ως τιμητικό του προσωνύμιο το Αγιορείτης!

Τον ευγνωμονούμε που μοιράστηκε το εράσμιο Όρος του με τον κάθε πονεμένο αδελφό του, ενί των ελαχίστων…

Ο νέος Μοναχός μας ανοίγει το Κυριακό για να προσκυνήσουμε. Το προσκυνητάρι του Αγίου Προστάτη , ασημωμένο δέχεται τις ικεσίες μας. Το πρόσωπο του Ιαματικού Αγίου , έχει μια απερίγραπτη ζωντάνια, μια πρωτόγνωρη θέρμη! Μας χαμογελά και μας ευλογεί! Τα θαύματα που οι Πατέρες έχουν να εξιστορήσουν είναι αμέτρητα!
Τα προσμαρτυρούν τα τόσα τάματα που κρέμονται από το στήθος του!

Μα και ο Άγιος Χαραλάμπης που φρουρεί και που εδώ τιμάται όλως ιδιαιτέρως και ο Άγιος Γεράσιμος ο νεομάρτυρας Μοναχός, που τελειώθηκε υποφέροντας για την πίστη μας, δεσπόζουν στο γλυκοφωτισμένο Κυριακό.
Μπαίνουμε στο Ιερό . Εκεί , πίσω απ το Ιερό Βήμα, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Χαιρετισμών και τα λείψανα πολλών Αγίων .
Προσκυνάμε τον Άγιο Αρέθα που μαρτύρησε υπέργηρος .Τον συμβούλεψαν να λυπηθεί τους χρόνους του και να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: "Στη διάρκεια της ζωής μου , διέπραξα πολλά αμαρτήματα.
Ο Ιησούς Χριστός με καθάρισε απ' αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από άνθρωπο απώλειας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιωνίου ζωής. Τώρα μου προσφέρει ακόμα μια τιμή.
Μου δίνει την ευκαιρία, από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι ή ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης" Έτσι μαρτύρησε ο γενναίος αθλητής του Θεού Αρέθας.
Μαζί και οι συν αυτώ μάρτυρες στις αρχές του 6ου αιώνα. Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά , μια ευωδία που κρατά από τότε απλώθηκε εκείνο το μεσημέρι στο Ιερό του Κυριακού.
-Από πού έρχεται πάτερ ; ρωτήσαμε .
-Είναι από τα λείψανα του Αγίου Νηπίου που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Αρέθα! Ήταν στο μαρτύριο μαζί με την μάνα του. Της το πήραν απ την αγκαλιά και το πέταξαν στη φωτιά. Μόλις το αντίκρισε, έπεσε και εκείνη μέσα! Ναι! Ευωδιάζει συνεχώς το Άγιο Νήπιο!

Τι σημασία έχει η ηλικία μπροστά στου Θεού το μέτρημα; Ακόμα κι αν ζήσει κανείς τα 969 έτη του Μαθουσάλα ή τις ελάχιστες μέρες του νηπίου του Αρέθα είναι το ίδιο μπροστά στα μάτια του Θεού . Είναι μια απειροελάχιστη σταγόνα μέσα στον ωκεανό της ατελευτήτου ζωής .
Αμάραντο , καλλίνικο στεφάνι αφθαρσίας κοσμεί όλους τους μάρτυρες του Θεοσύλεκτου στρατού. Τους μικρούς και τους μεγάλους …
-Ελάτε τώρα να προσκυνήσετε και στο οστεοφυλάκιο της σκήτης! Μπαίνουμε μέσα. Ειρήνη, γαλήνη, τάξη και σιωπή καρτερούσα την κοινή Ανάσταση , την αιώνια ένωση σωμάτων και ψυχών.
Εκατοντάδες κάρες σκητιωτών μοναχών αγωνιστών , τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη. Λαμπερές και καθάριες , στραμμένες προς την Ανατολή , με τον μεγάλο ξύλινο σταυρό να τις ευλογεί.

Απέναντί τους στοιβαγμένα με θαυμαστή επιμέλεια τα οστά των πατέρων. Στο διπλανό δωμάτιο η τελευταία κλίνη πριν το χώμα . Νεκροκράβατο το λένε , μα δεν ταιριάζει τίποτα το νεκρό εδώ μέσα .
Εδώ φωλιάζει η αληθινή ζωή! Νικήθηκε ο θάνατος! Το τελευταίο στασίδι λοιπόν είναι αυτό !
Πριν η Αθωνική γη αγκαλιάσει τα αφιερωμένα σαρκία . Κοινό για όλους ανεξαιρέτως! Όλοι τους ακούμπησαν για λίγο πάνω του ! Δεν φτιάχτηκε κανένα ιδιαίτερο για κάποιον ! Και αγιάστηκε απ όλους ! Με τελευταίο τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη!
Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο…
-Τι είναι αυτό πάτερ; ρωτάμε .
–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας!
Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος.
Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος!
Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός!
Προσευχόμαστε γι αυτόν!
Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε!

Μετρώ αιώνες κι ιάματα , στου Κυριακού το ημίφως
Την ικεσία μου ακουμπώ στο ασημωμένο στήθος!
Στο κοιμητήρι η σκιά κυπαρισσιού απλώνει
Και του ασώτου το σακί μετάνοια φανερώνει!

Νώντας Σκοπετέας Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος

Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι…

...Την πόρτα του κελιού άνοιξε ένας χαμογελαστός Ρασοφόρος , γύρω στα 55, ο πατήρ Βασίλειος!

Φτωχό το κελάκι του Τιμίου Προδρόμου , με πολλές εικόνες και φωτογραφίες Γερόντων στους τοίχους του !

Βλέπουμε μια μεγάλη κορνίζα στο κέντρο του εισαγωγικού μεγάλου δωματίου . Το καταλαβαίνει ο πάτερ και μας κατατοπίζει!

-Ήμασταν 3 πριν , με την χάρη των 3 Ιεραρχών …Τώρα έμεινα μόνος μου ! Υπήρχε εδώ που λέτε και Χρυσόστομος και Γρηγόριος ! Αλλά έφυγαν για πάνω ! Ο Κύριος να τους αναπαύσει στους πατρικούς του κόλπους! Να έχουμε την ευχή τους ! Και την ταπεινότητά τους να μιμηθούμε ! Αχ αυτή η αρετή που υψώνει ! Αχ και εκείνο το εγώ που σε κατακρημνίζει !

Ήταν κάποτε παιδιά ένας Γέροντας που έζησε όλην του τη ζωή με τρόπο Θεάρεστο !Αγώνες πολλούς , μετάνοιες , δάκρυα , την ευχή συνέχεια ! Μιλούσε στον Θεό και ακουγόταν !

Ήρθε λοιπόν κάποτε η ευλογημένη ώρα να αναχωρήσει για την Άνω Πατρίδα μας !

Τον παρέλαβε λοιπόν ο Άγγελός του και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι !

Έφτασε κάποτε λοιπόν έξω από την πόρτα του Δεσπότη Χριστού !

Είναι παραβολικός και ανθρωπομορφικός ο τρόπος που σας στο διηγούμαι παιδιά , μα έχει σημασία σπουδαία αυτή η ιστορία ! Χτύπησε ο Γέροντάς μας λοιπόν την πόρτα !

Ακούστηκε από μέσα η γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας ! -Ποιός είναι;

-Εγώ Κύριε ! απάντησε ο Γέροντας !

Ούτε αποκρίθηκε ο Χριστός μας , ούτε και η πόρτα άνοιξε διόλου!

Στενοχωρήθηκε πολύ ο πάτερ !

Να μην με αναγνωρίσει ο Κύριος ! Εμένα που τόσα χρόνια ήμουν δούλος αγαθός και πιστός Του ! Τι να συνέβη άραγε ! Μήπως αμάρτησα σε κάτι και δεν το εξομολογήθηκα; Όχι , είμαι βέβαιος παρεκτός τα εν αγνοία και όσα δεν μπορούσα να θυμηθώ, ότι όλα τα έχω εξαγορεύσει στον πνευματικό μου ! Η πόρτα εντωμεταξύ ακόμα Θεόκλειστη …κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Ξαναχτυπά ο Γέροντας! Ακούστηκε από μέσα ξανά η ίδια γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας!

- Ποιός είναι;

-Εγώ είμαι Κύριε ! απάντησε ο Γέροντας αυτήν την φορά με πιο χαμηλή φωνή και με πιο ταπεινωμένο τρόπο …με ψαλιδισμένα τα φτερά …

Ξανά απόκριση δεν έλαβε ! Ούτε η πόρτα σάλεψε ! Σαν να απελπίστηκε τότε η ψυχή του …Έκλαιγε , έκλαιγε και δεν σταματούσε ! Έβαζε τώρα όμως όχι το μυαλό μα την καρδιά του , την δοσμένη στον Χριστό, να σκεφτεί , σε τι μπορεί να έφταιξε, ώστε ο πάντοτε Δίκαιος Κύριος να τον αποδοκιμάζει με τέτοιο απρόσμενο τρόπο !Και ξαφνικά ξαναπλησίασε την πόρτα ! Χτύπησε πάλι και πήρε την συνήθη απάντηση !

-Ποιός είναι;

Με όσο κουράγιο και φωνή του είχε απομείνει είπε :

-Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι …

Και η Ουράνια πόρτα ορθάνοιξε αμέσως μπρός του!

Ταπείνωση παιδιά μου , έως εσχάτων όμως ! Μην νιώσουμε έστω και ελάχιστα ότι κάτι κάναμε ! Αχρείοι δούλοι είμαστε ! Εσύ μόνο ξέρεις Κύριε ποιος και τι είμαι ! Ταπείνωση ! Αυτή μόνο θα νικήσει του Πανούργου τις μεθοδίες και θ ανοίξει την Ουράνια πύλη !

Αν δεν χτυπάγαμε και εμείς την πόρτα σου Γέροντα δεν θα ακούγαμε αυτήν την τόσο συνταρακτική ιστορία ! Ο παραβολικός τρόπος που δίδαξε ο Κύριος στα αιώνια ρήματά του πάντα μιλά στο μέσα μας . Εισχωρεί όπως το δάκρυ πάνω στο πέτρινο εγώ μας και πως το σμιλεύει κάθε φορά που ένας Αγιορείτης θα αφήσει δίχως καθυστέρηση την ποθητή του ησυχία, να στάξει στα άνυδρά μας έναν λόγο αγαθό ! ....

Nώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί/

Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος 2018 με τίτλο :

Όσο ανασαίνω θα διψώ!