main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

4 Μαρ 2023

Οι της Αληθείας εισί της Εκκλησίας!

           

"...Στην Ορθοδοξία υπάρχει μόνο το ίνα ώσι έν! Και αυτοί που  ενώνονται στο καθώς ημείς και  στο όνομα του Τριαδικού Θεού θα πρέπει να ομολογούν την μια Αγία Καθολική και  Αποστολική Εκκλησία! Ούτε μίγματα, ούτε ετερόκλιτες συνθέσεις με σκοτασμένα στοιχεία, με θαμπωμένες ουσίες, με απροσδιόριστες ταυτότητες, αλλομορφές ενός ….κάποιου Θεού της αγάπης! Εγώ Θεός Ζηλωτής! Συναντάμε την φωνή του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη να αυτοπεριγράφεται ως Ζηλότυπος! Θέλει αποκλειστικότητα ο Θεός! Και στην Καινή Διαθήκη λέει ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος όταν αποκαλεί την γενεά των Εβραίων άπιστη και μοιχαλίδα μιλά για τις ερωτοτροπίες της με ποικίλους ψεύτικους θεούς και στις μέρες μας με τον θεό…κόσμο και το ολέθριο αποστατικό φρόνημά του!  Μία και μόνη η δύναμη συνοχής και συνάφειας! Η Ορθοδοξία! Η εν Τριάδι Θεώ, η εν Χριστώ και μόνο συμπόρευση! Ομοιοπολικοί οι δεσμοί του ίνα ώσι εν! Μακριά από τους ετεροπολικούς και τους ομοιόσχημους! Προσευχή μόνο για τον φωτισμό τους με το Φως της μόνης Αλήθειας! Μακριά από τους εθελουσίως τυφλωμένους! Πρώτη και Δευτέρα φορά…Και έπειτα μακριά…Δεν χρειάζεται πολύς διάλογος…Έλεγε ο π.Αθανάσιος ο Μυτιληναίος και πόσο δίκιο και φως έχουν τα λόγια του …Όταν αρχίζει η διαλεκτική, χάνεται το κριτήριο της Αληθείας!

Βέβαια το ακατήχητό μας,  είναι η μεγάλη και κύρια αιτία για το ευεπίφορο των αιρέσεων και των κακοδοξιών! Συνεχώς διαπιστώνουμε ότι έχουμε έλλειμμα κατήχησης…Αλλά μένουμε στις διαπιστώσεις και στους άμβωνες των Εκκλησιών το στρώμα από την σκόνη όλο και παχαίνει…σαν το σκοτάδι…

Αντί λοιπόν να ενταθεί  το κηρυκτικό και διαφωτιστικό έργο, προβάλλεται εδώ και καιρούς πολλούς το ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί η Εκκλησία να γίνει θελκτική, ενδιαφέρουσα, σαγηνευτική για τους νέους ανθρώπους ιδίως! Ναι τις είδαμε αυτές τις προσπάθειες εμπράκτως να εκδηλώνονται(δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε θαρρώ). Μια προσπάθεια ένταξης του Κόσμου στην Εκκλησία στο σώμα του Χριστού, παραβλέποντας όμως και αδιαφορώντας  παντελώς για  την Εκκλησιαστικοποίηση όλου αυτού του κόσμου που σαγηνεύσαμε…Και τι καταφέραμε; Εκκοσμικεύσαμε την Εκκλησία! Μικρές πτυχές της βασικής αιτίας γι’ αυτό που ζούμε όλοι μας σήμερα μέσα στην Εκκλησία θίξαμε σήμερα αδελφοί μου. Δεν θα μπορούσαμε παρά αδρομερώς να αναφερθούμε σε πολλές από τις παραφυάδες ενός δέντρου με πολύ βαθύ και ισχυρό ριζικό σύστημα! Πνευματικά άκαρπο αλλά φοβερά επιζήμιο αυτό το δέντρο! Το δέντρο της Εκκοσμίσκευσης! Αν με μια λέξη απαντούσαμε σε εκείνον τον απογοητευμένο αδελφό μας για το τι έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ , πέραν του πρωτεύοντος αμετανοήτου μας θα απαντούσαμε με αυτήν την λέξη! Εκκοσμίκευση!

 Η Εκκλησία δεν χρειάζεται ανανέωση με ακρωτηριασμούς και  περικοπές με  αυθαίρετους  νεωτερισμούς! ΕΜΕΙΣ πρέπει να γίνουμε νέοι άνθρωποι να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τον νέο!   Όσοι φυσικά αυτά δεν τα έχουν διόλου διαισθανθεί έστω συνεχίζουν να καταδεικνύουν και να καταγγέλουν μια   Δογματική ακαμψία, έναν Θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, μια μεσαιωνική απολυτότητα,  έναν σκυθρωπό εθνικισμό. Ο ουνιτικών καταβολών κατά τα άλλα Ορθόδοξος Θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν τα έλεγε αυτά αρθρογραφώντας την δεκαετία του 1980.  Ξέρετε ο Οικουμενισμός πρεσβεύει αυτήν την ανάμειξη αυτόν τον συγκερασμό (συγκρητισμός) συν+Κρης των πολλών αληθειών…Θεωρεί την αλήθεια κατακερματισμένη και ότι κάθε θρησκεία διαθέτει το προνόμιο να κατέχει ένα τμήμα αυτής της αλήθειας. Οπότε αν ενώσουμε όλες τις αλήθειες μαζί θα φτιάξουμε τη σύνολη Αλήθεια. Σχετικοποίηση…. Γράφει μια από τις κορυφές των κορυφών  ὁ μακαριστός  π. Δημήτριος Στανιλοάε: Dimitru Staniloae, Γιὰ ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἔκδ. ΑΘΩΣ, Πειραιεὺς 1976, σελ. 19-20. «Δημιουργεῖται κάθε τόσο, ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ ἕνωση, ἕνας εὔκολος ἐνθουσιασμός, ποὺ πιστεύει πῶς μπορεῖ μὲ τὴν συναισθηματική του θερμότητα νὰ ρευστοποίηση τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τὴν ξαναπλάση χωρὶς δυσκολία. Δημιουργεῖται ἀκόμα καὶ μία διπλωματικὴ συμβιβαστικὴ νοοτροπία, ποὺ νομίζει πῶς μπορεῖ νὰ συμφιλιώση μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις δογματικὲς θέσεις ἢ γενικώτερες καταστάσεις, ποὺ κρατοῦν τὶς ἐκκλησίες χωρισμένες. Οἱ δυὸ αὐτοὶ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετωπίζεται -ἢ παραθεωρεῖται- ἡ πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ἐλαστικότητα ἢ κάποια σχετικοποίηση τῆς ἀξίας ποὺ ἀποδίδεται σ᾿ ὡρισμένα ἄρθρα πίστεως…

Λύκοι βαρείς, ετεροδιδασκαλούντες! Επίδοξοι Νεκροθάφτες της Ορθόδοξης Πατερικής Παράδοσης έλεγε κάποιος με πόνο βαθύ! Ας το εκλεπτύνουμε κάπως. Ας μιλήσουμε για ανεπίγνωστους του πνευματικώς θανάσιμα επιληψίμου, κιβδηλοποιούς της Ορθοδοξίας! Εκφιλοσόφηση και εξ ακαδημαϊσμός της πίστης! Ό,τι πιο αποστασιοποιημένο από το Φωτοβόλο δόγμα και κυρίως από το μυστηριακό βίωμα της Ορθοδοξίας! Η Αγιότητα αδελφοί να είναι το θέλγητρο και ο μαγνήτης μας και όχι οι ατέρμονες φιλοσοφίες μας και τα ωραία λόγια που χαϊδεύουν τα πάθη.

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι βιβλιοθήκη  τήν ὁποία μπορεῖς νά μελετήσεις, ἀλλά βίωμα τό ὁποῖο καλεῖσαι νά ζήσεις…. έλεγε ο μέγας Ομολογητής η κεκρυμμένη συνείδηση της μαρτυρικής Ορθοδοξίας ο  Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.  Ας γρηγορούμε αδελφοί!   Η Ορθοδοξία είναι τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Χάριτος. Η Ορθοδοξία είναι ο Χριστός! Ο Χριστός είναι η αποκεκαλύμμένη πλήρης και ανόθευτη Αλήθεια. «Εγώ ειμι η αλήθεια» (Ιωάν. ιδ΄ 6). Ο  Θεάνθρωπος Ιησούς είναι η Ορθοδοξία μας! Αυτά να τα ακούνε και να μετανοούν και μαζί τους και εμείς (αυτός είναι ο προορισμός και η αποστολή μας η συνεχής μετάνοια και μόνο)  όσοι Νεοορθόδοξοι και Νεοχριστιανοί φανεροί και κρυφοί εκπροτεσταντιστές της Ορθοδοξίας,  αντι βιβλικοπατερικά και άκρως αντι ιεροκανονικά συνεχίζουν να δημιουργούν κάσες από κερκόπορτες και να ονειρεύονται  την άλωση της μόνης υπάρχουσας αληθινής πίστης! Αναρωτιέμαι πως έχουν σκεφτεί να  αντικαταστήσουν  εκείνο το τρέμω την φοβερά ημέρα της κρίσεως που ακούγεται στο όρθρο των Κυριακών του Τριωδίου μετά τον 50ο ψαλμό …

...Ίνα ώσι έν! Έτσι παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Αγίου Θεού ο μεγάλος Άγιος των ημερών μας! Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης , ο οποίος όσο ζούσε με ενθουσιασμό κήρυττε, πως μοναχά η Ορθοδοξία  έχει αυτό το βαθύτατο νόημα! Την σωτηρία και λυτρωτική ενότητα με κεφαλή και μπροστάρη τον Χριστό μας! Εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάζει και ανυμνείν Αυτόν και μόνο! Το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Τριαδικού Θεού! Αυτού που φανερώθηκε και φανερώνεται συνεχώς στους εν επιγνώσει ενωμένους πιστούς και πανελευθέρους δούλους Του!

Απανωτοί οι εμπτυσμοί και τα ραπίσματα στο ακόμα Σταυρωμένο πανακήρατο σώμα του Χριστού μας.

....Εγώ μένω Γερμανία και την περασμένη Κυριακή της Ορθοδοξίας ήμουν σε μία ενορία με κάποιο Ιερομόναχο. Δεν γιορτάσαμε τις Εικόνες και κάποιος που προσπάθησε να του μιλήσει για το θέμα του επιτέθηκε. Οι Εικόνες του Θεού εμείς ήμαστε είπε ο Ιερομόναχος. Στο κήρυγμα του μίλησε μόνο για την εικονολατρεια και την 6η οικουμενική σύνοδο διαστρεβλώνοντας τα πράγματα. Ξέρω πως αυτός ο Ιερομόναχος δεν αποδέχεται τον λόγο του Παναγόπουλου ούτε και του Κόντογλου. (Που και γω αν δεν άκουγα τις εκπομπές δεν θα ήξερα ποιοί ήταν και το έργο τους). Μια φίλη μου που Δόξα τω Θεώ ακούει και αυτή τις εκπομπές είναι και πνευματικός τής. Στο τέλος μας έδωσε και κάτι παπικά βιβλία. Το είχα καταλάβει και γω από καιρό πως κάτι δεν πάει καλά χωρίς να θέλω να κρίνω και ίσως να έχω και λάθος). Όταν ρώτησα την Γερόντισσα μου σε ένα Μοναστήρι στην Κύπρο (από εκεί έρχομαι) μου είπε πως είναι μέρος της προσπάθειας να ενωθούν οι τάχα εκκλησίες. Όταν όμως διαβάσεις το βιβλίο του Παναγόπουλου Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός βλέπεις πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Συγνώμη που σε ενοχλώ με τα δικά μου (μας) απλα ψάχνω και γω λίγη παραμυθία αφού γυρίζω την Γερμανία ολόκληρη προσπαθώντας να βρω ένα ορθόδοξο Ναό χωρίς περιτύλιγμα εκκοσμίκευσης. Μου έστειλε και μια φωτογραφία από το βιβλίο που πήρε την Κυριακή της Ορθοδοξίας ως ευλογία ο αδελφός μας …Το best seller του κυρίου Peter Seewald με την βιογραφία του Πάπα Βενεδίκτου του 16ου! Ελπίζω μόνο να μην δίνω ιδέες για δώρο σε κάποιους τώρα που πλησιάζει και το Πάσχα…( Μήνυμα που έστειλε στην εκπομπή μας αδελφός μας που εργάζεται στην Γερμανία ως Ιατρός)

Η εναγώνια προσπάθεια για αποΧριστοποίηση και ουδετεροθρησκεία, που πλέον είναι ηλίου φαεινότερο οτι μεθοδεύεται στην Ελλάδα αλλά και όπου υπάρχει Ορθοδοξία  από ορατούς και αοράτους αντίμαχους-αντικειμένους  Της Αλήθειας, μας φέρνει στον νου εκείνο το αιώνιο ρήμα του Χριστού μας από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο.

Τον κατηγόρησαν οι Φαρισαίοι γιατί δεν επιτημούσε τον κόσμο που κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, Τον επευφημούσε αποκαλώντας Τον: Υιό Δαυίδ και Βασιλειά του Ισραήλ.

Και ο Θεάνθρωπος Κύριος, τους αποκρίθηκε με μια φράση που πόσο ταιριάζει και σε αυτούς, που στα σίγουρα χλεύασαν μόλις άκουσαν οτι και τα άψυχα... κρανία απάντησαν κάποτε το Αληθώς Ανέστη!

Τους απαντά ο Χριστός μας λοιπόν και σήμερα:

«Αν αυτοί σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται». (Λουκ. 19, 40).

Χριστός Ανέστη ...αδελφοί και πατέρες!

Προσδοκώντας τα άψυχα μα και τα έμψυχα να μιλήσουν...και να ομολογήσουν Χριστό στην πράξη! Ας θυμόμαστε πάντοτε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: Κύριε φώτισόν μου το σκότος μα κάτι ακόμα που είπε ο μεγάλος Άγιος: Οι της Αληθείας εισί της Εκκλησίας! Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί».

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από διαδικτυακή ομιλία στην Ε.Ρ.Ω Αγρινίου στις 3 Απριλίου 2021, η οποία πραγματοποιήθηκε με την ευλογία του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά.

25 Φεβ 2023

Ναι Κύριε Βασιλεύ....(Η λεπτή γραμμή του ορίζοντα)

                  

Ξεκινά το στάδιο των αρετών! Μαζί του τα παλαίσματα, οι υποσχέσεις, οι Θεόσδοτες διδαχές!  Μαζί του συμπορεύεται και η συγχώρεση! Ο πλατυσμός της καρδιάς! Η αύξηση του δοχείου της χάριτος και της αγάπης, από την άμετρη θάλασσα του Φιλεύσπλαχνου Δοτήρος Χριστού! Μαζί του και η προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου! Όλο το πνεύμα της προσευχής, αυτή η αύξηση, τούτος ο πλατυσμός! Πνεύμα Θεού αγαθού! Αυτομεμψία, αυτοκατάκριση και μη κρίση του αδελφού! Του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφό μου… σε θέματα βίου! Μεγάλη εδώ η προσοχή μας και η προσευχή μας! Να κρίνεις για να μην κρίνεις…λέει ένα γεροντικό απόφθεγμα!  «Τό, Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε, περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως» λέγει  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σε θέματα πίστεως οφείλουμε αταλάντευτα και ανυποχώρητα να εκφράζουμε την εν Αληθεία κρίση μας! Με προσευχή και με οικείο Εκκλησιαστικό φρόνημα! Γιατί τα σκοτάδια είναι πυκνά και οφείλουμε να τα διαλύουμε με τα όπλα του Φωτός και οδηγό την ανόθευτη Ευαγγελική Αλήθεια, την Ιερή μας Παράδοση και τις διδαχές των Αγίων Πατέρων! Δεν θα κρίνουμε τα κίνητρα όσων παρεκκλίνουν! Αυτή είναι η λεπτή γραμμή που πολλάκις  μας ρίχνει στην περί βίου κρίση, μα και αυτή  που κάποιες φορές, στην διαστρεβλωμένη της νόηση, μας οδηγεί στην εφάμαρτη σιωπή και στην ένοχη παράλειψη! Αυτό που οφείλουμε να  γνωρίζουμε είναι, πως  μόνο ο Καρδιογνώστης Κύριος, ο μόνος Δίκαιος και Κριτής, θα κρίνει τα πλήθη των πεπραγμένων μας! Αυτόν πρέπει να παρακαλάμε συνεχώς, να μην επιτρέψει το να πέσουμε εμείς οι… «ανεπίληπτοι» στο βαρύτατο αμάρτημα της κρίσης του βίου του αδελφού μας! Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση συμβουλεύει τους Κορινθίους ο Μέγας Παύλος, μα και όλους εμάς τους «νέους Ισραηλίτες», να μην πέσουμε όπως ο ευεργετηθείς με τις δωρεές του Πνεύματος, μα τόσο αγνώμων και πλανεμένος παλαιός Ισραήλ…Να το πούμε αλλιώς; Ο νομιζόμενος...εδραίος στην πίστη, μονομιάς μπορεί να γίνει άνομος και άπιστος Εβραίος...Μηδαμού ίστασθαι...μας προτρέπει και ο Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος! Να μη νιώσουμε ποτέ αυτήν την αλαζονεία της αρετής,   (Αγ.Αυγουστίνος) που μετατρέπει τον αχρείο  σύνδουλο σε κριτή των πάντων! Ακόμα και αν όλα είναι καταφανή και πρόδηλα ενώπιόν μας! 

Ναι Κύριε Βασιλεύ, Οδηγέ μου και Σωτήρα, δια πρεσβειών της Κυρίας Θεοτόκου, διάλυσε την αχλύν στου βίου μου την θάλασσα, για να μπορώ να βλέπω μόνο τα δικά μου πταίσματα και  κράτα τα μάτια της πλασμένης από Σε ψυχής μου ανοιχτά, να ξεδιαλύνω την λεπτή γραμμή του...ορίζοντα που χωρίζει το σκοτάδι από το Φως Σου!

Καλή Σαρακοστή! Καλό Στάδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Τεσσαρακοστή 2023

22 Φεβ 2023

Κυριακή της κρίσεως στέκομαι στο ψαλτήρι...

                           

Στέκομαι ξανά στο αναλόγι και παρατηρώ τους αδελφούς μου…Από τη μια ο απλός, ταπεινός λαός, οι «Θεούσοι και οι Θεούσες», μακάριοι ως ονειδιζόμενοι και πτωχοί τω πνεύματι, οι κερούδες γερόντισσες, τα ολιγογράμματα  μα πάνσοφα γεροντάκια βγαλμένα από τις  Σαρακοστές του Κόντογλου, αλλά και οι ολοφώτεινοι νέοι, κάποτε ασώτως βιούντες και πολιτευσάμενοι,  πλέον επιστρέψαντες στην αγκαλιά την φιλόστοργη, της Μάνας Εκκλησιάς. Ξεκινούν αχάραγα και Θεοσκότεινα για να προκάμουν τα λόγια του εξάψαλμου. Αψηφούν το κρύο, τη βροχή, την κάψα, για να απολαύσει η ψυχή τους τα θαύματα και τα θαυμάσια του προοιμιακού. Που ποτέ δεν βιάζονται να τελειώσει η ακολουθία, που δεν τους κουράζει η αγρύπνια και η ταλαιπωρία του σώματος,  μα μόνο να ανασαίνουν του Ουρανού τα θυμιάματα και να ονειρεύονται τον Θεϊκό Νυμφώνα  λαχταρά η ψυχούλα τους. Και πόσο πικραίνονται, όταν την Αναστάσιμη νύχτα ο Παπάς και ο ψάλτης αδιανόητα και έξαφνα από ανθεκτικοί, υπομονετικοί και αγωνιστές αθλητές μαραθωνοδρόμοι των 48 ημερών στο στάδιο των αρετών, μεταλλάσσονται  σε σπρίντερ και ταχύτατους κατοστάρηδες, που συναγωνίζονται ποιος θα τελέψει πρώτος και ποιος  θα κόψει το νήμα,  τσαλαπατώντας αριστουργηματικούς Αναστάσιμους Κανόνες του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και τους  Παιάνες της Αιωνίου Νίκης της Ζωής,  όχι φυσικά γιατί εκείνοι το θέλουν έτσι,  αλλά γιατί αναγκάζονται αφού  το ζητούν οι πολλοί, που πρέπει να ικανοποιηθούν για να ξανάρθουν και του χρόνου…Το βραβείο όλων μας…ένα πινάκιο  μαγειρίτσας. Και εκείνοι οι ευλογημένοι, οι βγαλμένοι από το συναξάρι της πλαϊνής πόρτας, ως συνήθως σιωπούν, χαμογελούν μάλλον μελαγχολικά  και μοιράζουν μόνο ευχές στους γύρω τους. Η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που παρατηρώ να περνούν μπροστά από το ψαλτήρι  είναι οι φρεσκοσιδερωμένοι, ευωδιαστοί, καλοντυμένοι, που συνήθως εμφανίζονται μέσα στον ενιαυτό,  μετρημένες φορές στα δάκτυλα των χεριών.

Λίγο πριν ή μετά το Χερουβικό, λίγο πριν ή μετά το Θεοτόκε Παρθένε της αρτοκαλασίας στον πανηγυρικό εσπερινό ή ακόμα και λίγο πριν το νυν απολύεις…Στέκονται πάντα τούτοι οι αδελφοί μας μπροστά–μπροστά, σε κοιτούν συνεχώς με νόημα και αδιακρίτως, ενοχλούνται για λόγους που μόνο εκείνοι και το παντογνωστικό εγώ μας γνωρίζει και παραπονούνται στους ιερείς ή και στον Δεσπότη ακόμα, που απολύσαμε  στις 10 και άργησε ο αμανεδιάρης ψάλτης, και -τι τα θέλετε τα μικρόφωνα; και-εγώ γι αυτό δεν πατάω, θέλω ησυχία για να κατανυχθώ! και άλλα τέτοια περίφημα. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα περί ψαλτικής και περιόδων της οκταήχου, είναι παντελώς ακατήχητοι για τη μυστηριακή ζωή,  αδιάφοροι για την λειτουργική τάξη και παράδοση, αλλά έχουν ισχυρή σαν ατσάλι άποψη, την οποία δυστυχέστατα, πάντα βρίσκουν ένα συνήθως παρασκηνιακό και με μπόλικες δόσεις συκοφαντικής δυσφήμισης τρόπο, να την κοινοποιούν και κάποτε–κάποτε να την επιβάλλουν, προς κατάπληξη και θλίψη των υπολοίπων.

Σκέφτομαι καμιά φορά πως εν τη δόξη του Κυρίου και  έμπροσθεν Αυτού, θα συναχθούν μαζί με τους λοιπούς  και όλοι οι ιεροψάλτες από καταβολής της Μάνας Εκκλησιάς.  Στη δικαιοσύνη του θα υπάρξουν τότε οι ευλογημένοι και οι κατηραμένοι, τα πρόβατα εκ δεξιών και τα ερίφια εξ ευωνύμων.

-Δεύτε οι ευλογημένοι Ιεροψάλτες ταπεινοί αναλογίου διάκονοι,  κληρονόμοι εσείς της ητοιμασμένης Βασιλείας θα πει τότε ο Χριστός μας.

Γιατί ψάλατε πρωτίστως από ανάγκη ψυχής και όχι ως Χριστέμποροι και αργυρώνητοι επαγγελματίες, σεβόμενοι τον ιερό μου πόθο, την φιλακολουθία μου, την αξεδίψαστη δίψα μου για τα αιώνια ρήματα, την ακόρεστη πείνα μου για μυστηριακή μέθεξη στον οίκο του Πατρός μου.  

Γιατί με βοηθήσατε να κατανυχθώ και να κυλήσουν όλα τα κρυμμένα και φυλαγμένα δάκρυα της καρδιάς μου.

 Γιατί γίνατε πρότυπα πιστού πάνω  στο ψαλτήρι,  με το να τυπώνετε στο σώμα σας  συνεχώς το σημείο του Σταυρού και με το να μεταλαμβάνετε συχνά των αχράντων μυστηρίων.

Γιατί ποτέ δεν βιαστήκατε, δεν παραλείψατε, δεν λαθέψατε ενσυνειδήτως, δεν αλλοιώσατε, δεν μεταλλάξατε, δεν καταλιμπάνατε  δημιουργώντας έθιμα και  παραδόσεις, μα ευλαβικά σεβαστήκατε όσα φυλαχτάρια η ιερή και αγία  παράδοση, σας εμπιστεύθηκε.

Γιατί ποτέ δεν με σκανδαλίσατε με αμετροέπειες και αλαζονείες, ποτέ δεν υποταχθήκατε με  δουλικό φρόνημα στο κοσμικό και παράταιρο θέλημα των ολίγων ή των πολλών, των  αδαών, της εξουσίας των ταγών…    

Γιατί πάντα μου ψάλατε με ύφος ταπεινό και συνάμα  μεγαλοπρεπές, δίχως να κοιτάτε ολοένα του ρολογιού τους δείκτες, μα μόνο των Χερουβίμ και των Σεραφείμ τα ουρανόσημα.


                   

Γιατί ποτέ σας  δεν εκμεταλλευθήκατε ψυχρά  τη λύπη μου, την αγωνία μου και την χαρά μου, μα κλάψατε με το κλάμα μου και χαρήκατε όταν χαιρόμουν.

-Πότε Κύριε, πότε στα πράξαμε όλα τούτα; 

-Εφ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων Εμοί εποιήσατε!

Δεν χρειάζεται θαρρώ να πλάσουμε και τον διάλογο του Κυρίου μας με τους εξ ευωνύμων Του ιεροψάλτες.

Εύχομαι ειλικρινώς και ανυποκρίτως κανείς απ’ όλους μας, να μην βρίσκεται στην αντίπερα όχθη για να ρωτήσει:

-Πότε Κύριε δεν πράξαμε για σένα όλα τούτα;

Ψαλώ τω αδελφώ μου! Ενί τούτων των ελαχίστων!

Τότε και μόνο τότε, αληθινά   θα  ψέλνουμε απερίσπαστοι και από τα βάθη της ψυχής μας, για τον Μονογενή Υιό και Αθάνατο Λόγο του Θεού!

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

 

19 Φεβ 2023

Ώρα ενδεκάτη και κάτι...(Καλησπέρα Χριστέ μου!)

 Δεν γνωρίζουμε πως θα κρίνει ο Κύριος…Ούτε να Τον συμβουλεύσουμε είμαστε ικανοί, εμείς τα περιψήματα τούτου του κόσμου! Άπαγε της βλασφημίας! -Κοίτα τα δικά σου κορδόνια αδελφέ μου και άσε τους άλλους που στραβοπατάνε…συμβούλευε ένας ταπεινός διαλεχτός με αδίσταχτη πίστη…Σκέφτομαι πολλές φορές, όλους εκείνους τους ανθρώπους, που δεν είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Χριστό μας, επειδή στο διάβα τους  βρέθηκαν μόνο σβησμένοι λύχνοι της αγνωσίας και της αδιαφορίας, που και εκείνοι με τη σειρά τους δεν συναντήθηκαν με ψυχές αναμμένες να τους μεταλαμπαδεύσουν το Φως του Χριστού, που φωτίζει όσους τα μάτια της καρδιάς τους όλο τρεμοπαίζουν και σφαλίζουν…Και έτσι πορεύτηκαν σε αυτό το πρόσκαιρο ως μη γνόντες, συντροφιά με μια θλιβερή άγνοια, χωρίς κανέναν γραμμένο ουράνιο νόμο να τους καθορίζει και τη δύναμη της συνήθειας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ευρύχωρους δρόμους, μακριά από το σταυρικό πνεύμα, που συνεχώς Γολγοθά ανεβαίνει…Φέρνω μπροστά μου τον αδελφό μας τον Β.,μια από τις πιο ευγενικές μορφές που έχω ποτέ μου συναντήσει. Ήσυχος και γαλήνιος οικογενειάρχης! Κοινωνικός και πρόσχαρος, έζησε για χρόνια πολλά στην όμορφη πόλη, αφήνοντας πίσω του συνεχώς  και σε κάθε του συναναστροφή, ένα άρωμα καλοσυνάδας και απειροκάκου! Τι κρίμα, τέτοιοι άνθρωποι να μην έχουν πολλά-πολλά με Τον αγαθό Θεάνθρωπο! Να κυλήσει μια ολόκληρη ζωή και εκείνοι να μην έχουν βιώσει στο ελάχιστο, μια στιγμή μυστηριακής ένωσης, με Εκείνον που τους έπλασε και σε κάθε τους βήμα ήταν παρΩΝ, στέκοντας πάντοτε έξω από την πόρτα της ψυχής τους, κρούοντας και περιμένοντας έως την ενδεκάτη ώρα, μέχρι την τελευταία αναπνοή τους, το θαύμα του...ανοίγματος και  της επιστροφής…Ένα ολότελα ξεχωριστό σχέδιο σωτηρίας έχει γραφτεί για τον καθένα μας από την Ουράνια διαιώνια γραφίδα! Και το βιβλίο της ζωής είναι ομοίως συμπληρωμένο! Και τα κρυφά του καθενός θα έρθει κάποτε η ώρα να δημοσιευθούν…Όμως και να το θυμόμαστε αδελφοί, οτι ο Κύριος γνωρίζει μα δεν προορίζει! Το σήμερα και το στερνό του καθενός, αυτόν τον προορισμό ελέγχουν απολύτως και παντοδυνάμως! Όσο πιο μαλακή και εύφορη είναι όμως η γη της καρδιάς σου, τόσο πιο δυνατό θα είναι για σένα, ακόμα και την τελευταία στιγμή, να κάνεις τον προορισμό σου αιώνια περιβαλλόμενο από το Φως του Χριστού μας! Αν σκλήρυνε τόσο, που να μην μπορεί να παρεισδύσει στο βραχώδες της ένα δάκρυ, ούτε μια ρανίδα έστω μετανοίας, τότε ο προορισμός είναι πάλι μεν το ίδιο Φως αλλά ως  ατελεύτητο πύρινο σκοτάδι…Και είναι αυτή η εθελούσια πώρωση τόσο αμετάλλαχτη, που έχει συμβεί σε πολυσεβάστους Ιερείς να υβρίζονται και να διώχνονται από ετοιμοθανάτους, όταν τους επισκέπτονταν κρατώντας τον ίδιο τον Χριστό, πάνω από την επιθανάτια κλίνη τους…Έξω ο Ναζωραίος! έσκουζε ένας Έλληνας πρώην  κυβερνήτης, λίγο μόλις πριν τον θάνατό του, όταν ένας πολιός Λευίτης με σπλάχνα οικτιρμών,  άνοιξε την πόρτα του κρατώντας το ιερό δισκοπότηρο… Φυσικά και όλα τούτα, ποτέ δεν τα είπε με αυτόν τον τρόπο στον πατέρα της τον Β. η θυγατέρα του η Λ. Θεωρούσε πως ο λατρεμένος της δεν θα κατανοούσε, μιας και ποτέ του  δεν κατηχήθηκε…Ήταν η αδιαφορία του, ήταν ότι περιστοιχιζόταν πάντοτε από αμέριμνους για τα πνευματικά οικείους ανθρώπους, ήταν…Σαν να είχε δίπλα της ένα μικρό παιδί, προσπαθούσε μόνο να τον πείσει, κάποια στιγμή να έρθει μαζί της στον πνευματικό της!

-Πατερούλη μου γλυκέ, σε παρακαλώ, έλα κάποια φορά που θα μπορείς να εξομολογηθείς και εσύ και να μεταλάβεις! Θα δεις πόσο υπέροχα θα νιώσεις! Έλα σε παρακαλώ μπαμπάκα μου! Εσύ που είσαι τόσο καλός άνθρωπος! Είναι κρίμα να έχεις μια τέτοια εκκρεμότητα!

Έτσι απαλά του μιλούσε και εκείνος ποτέ δεν της θύμωνε, μήτε τον ενοχλούσε διόλου τούτο της το νοιάξιμο…

-Κάποια στιγμή…θα γίνει και αυτό! Της απαντούσε χαμογελώντας της διάπλατα!

Και κύλησαν πολλοί καιροί! Και ο πιο πάνω διάλογος γινόταν ξανά και ξανά! Ακόμα και όταν ασθένησε ο Β. και παρά λίγο να φύγει…μα τα κατάφερε τότε με τρόπο θαυμαστό και έζησε για αρκετά ακόμα χρόνια.

Δεν πήγε τελικά ποτέ του να εξομολογηθεί…Αυτή η αίσθηση ότι υπήρχε πάντα χρόνος για αυτά και ότι ούτε ένα μυρμήγκι δεν θα βρει κάτι κακό να του καταλογίσει, τον είχε αποπροσανατολίσει από τον αιώνιο προορισμό…Έτσι σαν ήρθε η ώρα που βρέθηκε σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρώντας λίγες πλέον στιγμές ως το τέλος, η Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και θυμούμενη  τις τόσες φορές που δεν τα κατάφερε να τον πείσει…Τα’ βαζε με τον εαυτό της, που δεν μηχανεύτηκε κάποιον άλλον τρόπο, για να τον οδηγήσει στο λυτρωτικό πετραχήλι…Σκέφτηκε λοιπόν ακόμα και τώρα να τηλεφωνήσει στον πνευματικό της, να τον παρακαλέσει να έρθει στο νοσοκομείο…Κάτι να γίνει…Να μη φύγει αυτή η μαλαματένια χρυσή  ψυχή χωρίς γεύση Χριστού…Όμως ο πατέρας της είχε πέσει σε λήθαργο εδώ και πολλές ώρες! Οι γιατροί εξάλλου διαβεβαίωναν ότι ήταν πια θέμα ελαχίστων στιγμών…Και ο παππούλης της βρισκόταν ήδη σε εξομολόγηση με το κινητό του κλειστό…Συνέχισε να λέει προσευχές και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Έξαφνα στην πόρτα του δωματίου φάνηκε ο πατήρ Κ., ο εφημέριος και του Ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο προαύλειο του Νοσοκομείου. Είχε έρθει να επισκεφθεί κάποιους ασθενείς σε διπλανά δωμάτια!

-Πάτερ ευλογείτε! Ο Χριστός μας σας έστειλε! Σας παρακαλώ! Μήπως έχετε μαζί σας Θεία Κοινωνία; Ο πατέρας μου τελειώνει από λεπτό σε λεπτό!

-Είναι εξομολογημένος;

-Δυστυχώς όχι πάτερ μου! Αν και ποτέ δεν αρνήθηκε…μα δεν πρόλαβε…ίσως και εγώ φταίω που δεν επέμεινα…

-Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά παιδί μου! Να φέρω την Θεία Κοινωνία, μα έχει τις αισθήσεις του; Μπορεί να καταπιεί;

Έμεινε βουβή η Λ. και βουρκωμένη να τον κοιτά…

-Καλά κοπέλα  μου! Να κάνουμε μια προσπάθεια! Να βοηθήσει ο Κύριος! Πάω να φέρω τον Χριστό!

Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε στο δωμάτιο ο πατήρ Κ. κρατώντας το μικρό δισκοπότηρο. Στάθηκε για λίγο σιωπηλός πάνω από τον καρκινοπαθή Β. Φορούσε εκείνος μάσκα οξυγόνου, για να μπορεί ακόμα να αναπνέει! Σουρούπωνε έξω! Αρχές Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδόν 5 και κάτι  το απόγευμα! Ακριβώς η ενδεκάτη ώρα και κάτι… Ήταν μάλλον η ώρα να αλλάξει ο προορισμός του Β. Απρόσμενα, μα όχι απροσδόκητα, άνοιξε τα μάτια του! Αντίκρισε τον ιερέα που στεκόταν δίπλα του!

-Μπαμπούλη μου!  Ήρθε ο Χριστός! Θες να μεταλάβεις καλέ μου;

Κατέβασε μόνος του τη μάσκα οξυγόνου! Χαμογέλασε όπως ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί! Το πρόσωπό του ξαφνικά έγινε φωτεινό και υγιές!  Και έπειτα αργά, δυνατά και με καθαρή φωνή είπε:                                          - Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!

Άνοιξε το στόμα του και ο παπάς τον μετέλαβε το σώμα και το αίμα του Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον! Έπειτα ξαναέκλεισε τα μάτια του και ύστερα  από 2 μέρες κοιμήθηκε!

Συγκλονιστήκαμε σαν η θυγατέρα του μας τα μετέφερε όλα τούτα! Δεν είναι όλα τα παραπάνω ένα στρογγύλεμα και μια αμνήστευση της δεινής ραθυμίας! Μακάρι εκείνη η υποδοχή του αδελφού μας του Β., εκείνο το δυνατό του καλησπέρα να χώρεσε μέσα του όλη τη χρηστότητα και ευσπλαχνία του Αγαθού Πατρός, αλλάζοντας τον προορισμό κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή…Κάποτε θα  μάθουμε και εμείς! Ως τότε ας μνημονεύουμε κάθε ψυχή Χριστιανού Ορθοδόξου κεκοιμημένου αδελφού μας! Από εμάς περιμένουν! Ας σπεύσουμε όσο ακόμα η καρδιά χτυπά, να εξομολογηθούμε και να μεταλάβουμε στο ζωοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Να θυμόμαστε πως ο Κύριος μακροθυμεί αλλά κάποτε στις αποφάσεις του έχει και αποτομιά…

Ας ελπίζουμε τέλος ολόψυχα πως ο Β. που τον Χριστό καλωσόρισε, το αιώνιο το Φως προόρισε…Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε να επανορθώσει με  την ολόκαρδη υποδοχή του...Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι οτι η Θεία Χάρις τα ελλείποντα αναπληρώνει...Και ήταν τόσο χαριτωμένο εκείνο το καλησπέρα στο Χριστό...

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Αληθινή Ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα!

Στη μνήμη του Β.Κ.

 

 

 

 

 

16 Φεβ 2023

Έστω και την ενδεκάτην…(εκπλήξεις και...δηνάρια)

…καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. (Ματθ. 20,9)       

Όλοι μας έχουμε νοιώσει την ανακούφιση της τελευταίας στιγμής! Γίνεται κάτι στην καθημερινότητά μας, στα βιοτικά και εκεί που δεν το περιμένουμε και νιώθουμε πως όλα είναι χαμένα και οριστικά τελεσίδικα και αμετάκλητα, γίνεται επιτέλους αυτό που προσμέναμε καιρό, ή αυτό που είχαμε αποκλείσει…Στο παρά ένα που λένε…

Στης ψυχής τα μονοπάτια τώρα...Και εκεί θεωρούμε κάποιες φορές πως όλα χάθηκαν…Έρχεται η απελπισιά και μας το ψιθυρίζει με τέτοια σιγουριά, που κάποτε δεν βαστάμε και λυγάμε και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και πολλάκις και τους άλλους! Χαμένη υπόθεση! Χαμένος από χέρι! Είμαι για την κόλαση! Αυτός δεν σώζεται με τίποτα! Όσους Σταυρούς κι αν κάνει όσα κεριά και να ανάψει! Όλοι τα’χουμε πει λόγω ή διανοία και έχουμε καταδικάσει τους εαυτούς μας και  άλλους πολλούς! Είναι  και κάποιοι που από μικροί γαλουχήθηκαν με γράμματα ιερά! Εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου! Ψυχές Χριστοφόρες με βιοτή αψεγάδιαστη! Ήδη στις συνειδήσεις μας οικήτορες του Παραδείσου! Λεν πως όταν φύγουμε από τούτη τη ζωή θα δοκιμάσουμε 3 είδη εκπλήξεων! Όταν η ψυχή θα έχει πλέον αποκτήσει γνώση του ορατού και του αοράτου κόσμου! Στην πρώτη περίπτωση, θα συναντήσουμε σεσωσμένους, που τους είχαμε για χαμένους! Στη δεύτερη, θα απαντήσουμε θλιμμένους κατοίκους του Άδη,  που θεωρούσαμε σωσμένους, που είχαμε σπεύσει να συμμαρτυρήσουμε την καλοσύνη τους και την, άξια Παραδείσου, Αγία τους βιοτή! Στην τρίτη κατηγορία θα βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι! Ευχόμαστε ολοκαρδίως και ειλικρινώς αυτή η έκπληξη να συνίσταται στο πως εγώ εσώθην και όχι στο  πως έγινε και βυθίστηκα…Ας μην σπεύδουμε λοιπόν να δικαιώσουμε κανέναν και κυρίως, ας μην σπεύδουμε να καταδικάσουμε! Δεν ξέρουμε αν αυτός που αμαρτάνει ενώπιόν μας, το βράδυ στο ταμείον του μετανοεί με  καυτά δάκρυα μετανοίας! Δεν γνωρίσουμε, αν ο φαινομενικά αμετανόητος, έστω στο παρά ένα μετανοήσει και  την ενδεκάτη ώρα ληστέψει τον Παράδεισο, σαν τον εκ δεξιών του Κυρίου μας κακούργο…Την ενδεκάτη ώρα! Την ακούμε αυτήν την φράση και το βράδυ της Αναστάσεως στον κατηχητικό λόγο του Χρυσορρήμονος Αγίου Ιωάννου!…Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙

Ας ευχηθούμε για όλους ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας να μακροθυμεί   και να δίνει δηνάριο, σε όσους έστω και την ενδεκάτη ώρα, λίγο πριν εγκαταλείψουν τούτο το πρόσκαιρο, με ψυχή συντετριμμένη συνειδητά ενωθούν αιώνια μαζί Του!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από παλαιότερη ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάστηκε το συγκλονιστικό ομότιτλο επίσης βιβλίο του μακαριστού Δημ.Παναγοπούλου

14 Φεβ 2023

Το δηνάριον της ενδεκάτης ώρας...

 

Ο Παναγόπουλος 40 ετών, με τον πόθο της ιεραποστολής και της κατήχησης, με το ιερό καθήκον της νουθεσίας πλέον να τον οδηγεί, σε μια από τις αμέτρητες οδοιπορίες-«αλιείες» του, συναντά μέσα στο καμίνι ενός καταμεσήμερου του Ιούλη στα 1956, έναν ογδονταεπτάχρονο Γέροντα και ξεκινά διάλογο  μαζί του, παρουσιάζοντάς του άγνωστες ως εκείνη τη στιγμή αλήθειες του Ευαγγελίου! Μέσα σε λίγη μόλις ώρα ο Γέροντας, από εκεί που θεωρούσε τον εαυτό του ήδη σεσωσμένο και άξιο του Παραδείσου, με τη βοήθεια του κατηχητή Παναγόπουλου, συνειδητοποιεί συντετριμμένος, ότι είναι ένας ζωντανός νεκρός, όπως ο Κύριος παρουσιάζει (σε 3 σημεία μέσα στον αιώνιο λόγο του) όλους εκείνους, που έχουν απονεκρώσει κάθε ίχνος πνευματικής αίσθησης. Αποκαλύπτεται ενώπιόν του  πλήθος ανεξομολογήτων φριχτών αμαρτιών, τις οποίες είτε αγνοούσε είτε είχε αμνηστεύσει ο ίδιος! Προσπαθεί βέβαια συνεχώς να αντιτάξει στον Ιεροκήρυκα επιχειρήματα, δικαιολογίες και εύσχημες προφάσεις. Μα ο Παναγόπουλος, καθοδηγούμενος από την δύναμη του Παναγίου Πνεύματος, αντικρούει με αληθινά αδελφική αγάπη τούτες τις αντιστάσεις του…παλαιού ανθρώπου και πασχίζει να πείσει τον παππού να ακολουθήσει τον σωτήριο δρόμο της μετανοίας και της μυστηριακής βίωσης της Ορθόδοξης πίστης, έστω και την ενδεκάτη ώρα…

Τόσο μνημειώδες εκείνο το καταμεσήμερο στα μέσα του Ιουλίου του 1956! Η συνάντηση στο πηγάδι-φρέαρ ενός χωριού των Μεσογείων της Αττικής! Τίποτα τυχαίο! Ευλογημένοι οι συνειρμοί με το ύδωρ το αλλόμενον της αιωνίου Ζωής! Λίγες μέρες αργότερα στο εσπέρας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο γέροντας εξομολογημένος και κοινωνημένος στη Θεία Λειτουργία της μεγάλης Δεσποτικής εορτής, μετά από μια ολιγόλεπτη αδιαθεσία,  ταξίδεψε για τον Σωτήρα του Χριστό,  λαμβάνοντας το δηνάριον της μετανοίας του! Έστω αυτό  της ενδεκάτης ώρας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο: "Ώρα ενδεκάτη και κάτι…"όπου παρουσιάζεται και πάλι εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου: «Έστω την ενδεκάτην» (εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος)

10 Φεβ 2023

Ξαναγέμισε η Θάλασσα…(Κυριακή του Ασώτου)


Ατέρμονη περιπλάνηση  στα λασπερά χοιροστάσια της αμαρτίας και της πλάνης…

Γρυλίσματα και βόγκοι σπαρακτικοί,  σε μια ατέλειωτη νύχτα...

Σε εωθινό ονείρατο δραπέτευσε ο παλίνοστος νους σου  και κούρνιασε στη θαλπωρή την θαμμένη, απ΄της φριχτής ασωτίας τους χαμένους σου θανατωτές καιρούς…

Της αποδημίας σου οι δήμιοι...

Και αναστάς...

Ξανά στο σπίτι του Πατρός! 

Και έγινε ο νόστος σφιχταγκάλιασμα και τράχηλος καταφιλημένος!

Λερό το σώμα, μα η ψυχή πλυμένη, απαύγασε Τον αναβαλλόμενον το Φως,  σαν την έλουσε εκείνη η ρανίδα  που πότισε και χόρτασε τα διψασμένα της χώματα…

Αστραφτερός και ο χιτώνας σου...

Στον ξαναφόρεσαν οι άγγελοι, σαν βγήκες απ’ τον τάφο σου νιογέννητος για δεύτερη φορά… 

Δεύτερο βάπτισμα και πανηγύρι εκείνοι έστησαν ξανά στο άληστο γιορτάσι της επιστροφής σου!

Πλημμυρίδα ελεοσωτηρίας!

 Μια δάκρυνη στάλα  γέμισε με μιας τη θάλασσά Του!

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Μια ιστορία αληθινής επιστροφής γίνεται αφορμή για μύριες δόξες στον πολυεύσπλαχνο Κύριο! Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό Ζωής, μια "ματωμένη" διαδρομή μιας ψυχής, που αποδήμησε εις χώραν μακράν...Το μεγάλο θαύμα του γυρισμού στο σπίτι του Μακρόθυμου Πατέρα! Μια συνταρακτική εξιστόρηση και ένα βιβλίο δημοσιευμένο στο διαδίκτυο. Κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματά του στη σημερινή μας εκπομπή. Και ένα από καρδιάς ευχαριστώ στην αδελφή μας συγγραφέα, "ναυαγό" και επιστρέψασα! Πρώην άσωτη, νυν αναστημένη και αεί μετανοούσα και  δοξολογούσα! Με τις τόσο πολύτιμες θύμησες-δάκρυα, μας διαβεβαιώνει όπως μυριαρίθμητοι ακόμα παλινοστούντες στον πατρώο λιμένα, πως αρκεί μια ρανίδα μετανοίας για να ξεχειλίσει ξανά και μονομιάς η θάλασσα του Θείου ελέους...Έτσι πρωτοδιαβάζοντας ολόκληρο το βιβλίο της αδελφής μας στο διαδίκτυο, ξεπήδησαν μέσα απ' την ταλαίπωρη ψυχή μας οι παραπάνω λέξεις με το τίτλο της σημερινής μας εκπομπής: Ξαναγέμισε η θάλασσα...

Επιστροφή από τον Άδη!

https://epistrofeapotonade.wordpress.com 

Συγκλονισμός και δοξολόγημα!

4 Φεβ 2023

Κατάξερο το εγώ…

 

Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου  τα Ουράνια…

Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…

Τι κι αν ξεστόμισες ξανά  Εσύ το ιλάσθητί μοι…

Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω…

Σαν φτάσει για τους ακροατές του Θείου θελήματος, εκείνη η ώρα η τόσο δύσκολη και τις περισσότερες φορές αναπότρεπτη, η ώρα της εφαρμογής, της ορθής πράξης…Η ώρα των ποιητών!  Ω, σαν έρθει εκείνη η ώρα, πόσες δικαιολογίες, πόσες προφάσεις, πόσες διαστρεβλώσεις, πόσες ερμηνείες, πόσοι πνευματικοί στραβισμοί…Λες και ειπώθηκαν και γράφτηκαν όσα συναρμόζουν τον Θείο Λόγο μόνο για τους άλλους…Εσύ πάντοτε βρίσκεις τον τρόπο να συγκαταριθμείσαι με τους καλούς  και δίκαιους, τους υπάκουους εφαρμοστές του γράμματος του νόμου…Και αυτοδικαιώνεσαι και υψηγορώντας δεν τσαλακώνεσαι…Και επιτιμάς και αταπείνωτα δεν συγχωράς…Και αγνοείς, ή μάλλον δεν ασχολείσαι διόλου με το πνεύμα του νόμου…Με το πνεύμα του Θεού, που δεν αποζητά επίγειες δικαιώσεις και μισθούς, αλλά ουράνιες μισθαποδοσίες. Με την ουσία της διδασκαλίας του Θεανθρώπου, που μας προτρέπει  να προτιμάμε το να αδικούμαστε, να υποχωρούμε, να αμνησικακούμε…Εμείς όμως δεν δίνουμε τόπο στην οργή, μα μόνο στο εγώ μας…Άπλετο χώρο να ανθίσει εκείνο τα αυχμηρά ξερόκλαδά του, που ματώνουν όποιον περάσει σιμά από τις αγκαθιές του. Αυτή η παντοτινά  άγονη αυτοδικαίωση…Έχει έναν και μόνο πολέμιο φωτεινό! Την αυτογνωσία! Την ενδοσκόπηση στα βαθέα και γνοφερά του εσωτέρου είναι σου! 

Πικρές αλήθειες εκεί! Ανείπωτα στο πρώτο αντίκρισμά τους! Θέλει ανδρεία ψυχή για να τα ανακαλύψεις, μα κυρίως για να τα ξεριζώσεις! Να καθαρίσεις έπειτα  τα γειτνιάζοντα μέρη της καρδιάς! Αν μείνεις στα θολά  ρηχά, εκεί που συχνάζουν οι ορατοί και αόρατοι κόλακες και οι υμνητές σου, οι λασπεροί ποτιστές της άκαρπης συκιάς σου, ποτέ δεν θα τα καταφέρεις να δεις τον αληθινό σου εαυτό να κατοπτρίζεται, μα το φτιασιδωμένο αυτοείδωλό σου και μόνο!  Στα καθάρια και διαυγή της αυτογνωσίας και της αυτομεμψίας να καθρεφτιστείς! Πάρε τούτο το κατάξερο εγώ σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ξερίζωσέ το και πήγαινε να το φυτέψεις σε μια φράση χρυσή, που είπε του Χριστού μας το εκλεκτό σκεύος ο Θείος Παύλος και άστο εκεί παντοτινά να μείνει και να θάλλει εις τους αιώνες, σαν το ταπεινό ιλάσθητι του Αγίου Τελώνη! «Χριστός Ιησούς ήλθε εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ»( Α’ Τιμ. 1, 15)

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Τριώδιο 2023

3 Φεβ 2023

Δεκαπέντε χρόνια στον αχαμήλωτο Άθωνα...( Νέο βιβλίο)

                        

Δεν χαμηλώνει ο Ἅθωνας...
15 χρόνια ὁδοιπορίας, στα θαύματα και στα θαυμάσια τοῦ Περιβολιού τῆς Παναγίας.

Τέλος, τέρμα καὶ ἄκρια δὲν ἔχει τὸ Ἅγιον Ὄρος!
Ὅπου ὁδηγεῖ ἡ Παναγιά, γίνεσαι Χριστοφόρος!
Ἀνόθευτή του ἡ ὀμορφιά, θάλασσα ἡ εὐλογία,
ἀχείμαστή του ἡ ἄνοιξη, ζῶσα ἡ μαρτυρία!
Στῶν πρεσβευτῶν του τίς μορφές, θυσία τοῦ ἐλαχίστου!
Στῶν καντηλιῶν τους τίς φωτιές, ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἀπίστου!
Δὲν εἶναι ἀπόδημη ἡ καρδιὰ ποὺ γεύτηκε τὸ Θεῖο!
Νὰ μεγαλώσει σὰν ποθεῖ, τῆς χάρης τὸ δοχεῖο!
Μύρια ψηφιὰ δὲν μοῦ ἀρκοῦν μιὰ εἰκόνα του νὰ φτιάξω!
Σὲ εἰκονοστάσι ἀθωνικὸ νὰ βρῶ νὰ συνταιριάξω!
Καὶ μύριες λέξεις κι ἂν γραφτοῦν τὸ αἰώνιο δὲν τ᾿ ἀγγίζουν!
Ὄνειρο ἀχειροποίητο πλάθουν ψυχὲς ποὺ ἐλπίζουν!
Ξημέρωμα Ἁγιορείτικο, ζήσης μου λατρεμένο!
Ἠλιάτορα φανέρωμα πίσω ἀπὸ Ἐσταυρωμένο!
Μύριες εἰκόνες στὴ σειρά, προσμένουνε τίς λέξεις,
σὰν τρακοσάρι ἐργόχειρο, ποὺ σὲ ὄνειρο θὰ πλέξεις.
Φωτιστικαῖς πρεσβεῖες σου Πανάχραντη Μητέρα,
Μεσίτευσε γιὰ ἔλεος στὴ φοβερὴ τὴ μέρα...
Ἀνάδεψε τὰ δάκρυα μὲ ἐλπίδα καὶ μελάνι!
καὶ τοῦ ἀδελφοῦ μας τὴν ψυχὴ βοήθα ν᾿ ἀνασάνει!
Τὸ ροζιασμένο χέρι του, σταυροειδῶς εὐλόγησε!
Ἀγάπης τὸ χαμόγελο, ποτέ του δὲν ξεθώριασε!
Γέροντας ἔδωκε εὐχή, ποὺ διώχνει ὅ,τι πληγώνει
κι ὁ Ἄθωνας ἀγέρωχος ποτὲ δὲν χαμηλώνει...
Μετὰ ἀπὸ 15 χρόνια Ἀθωνικῶν περιπλανήσεων ὁ Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας, ἀνθολόγησε σὲ αὐτὸν τὸν τὸμο, κάποιες στιγμὲς ποὺ ἡ μάνα μνήμη ἔσπειρε καὶ γεώργησε, στῆς καρδιᾶς μας τὰ ἄγονα χώματα. Σὲ τοῦτο τὸ βιβλίο δὲν ἐπιζητοῦμε να μεταφέρουμε σημεῖα, θαύματα καὶ θαυμάσια, ἀναφορικὰ μὲ Ἁγιορεῖτες Ἀγγέλους ἐν σώματι, μὰ κυρίως συναισθήματα καὶ ἀφουγκρασμούς, ὅσων μὲ ὑπομονὴ ἐπὶ ὧρες πολλὲς περιμένουν στὶς αὐλὲς τῶν ταπεινῶν του γιὰ νὰ λάβουν μόνο τὴν εὐχή τους! Τὸ συναίσθημα κατὰ κύριο λόγο μοιράζεται, νὰ ἀναπαυθοῦν ψυχοῦλες, νὰ καταλάβουν πὼς ἡ ἐποχή μας δὲν εἶναι ἀμάρτυρη Χριστοῦ καὶ νὰ ἐλπίσουν ἐν Χριστῷ! Καὶ ἦταν χρέος μας ἱερὸ τοῦτο νὰ πράττουμε κάθε φορὰ ποὺ ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τὸ ὄνειρο! Εἶναι κατάσπαρτος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πνεῦμα! Βοηθᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον! Μὴν κρύβετε στὴ γῆ τὸ τάλαντο ποὺ σᾶς χάρισα! Γιατί εἶναι οὐρανόθεν δοσμένο τάλαντο τὸ νὰ γνωρίσεις ἕναν ταπεινὸ διαλεχτὸ τοῦ Κυρίου μας σὲ γῆ καὶ οὐρανό! Οὐρανοπολίτες Ἀθωνίτες... (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Πορφύριος, Γ. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης Ἀριζονίτης, Γ. Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης, Γ. Γρηγόριος Δοχειαρίτης, Γ. Ἀγάθων Κωνσταμονίτης, Γ. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Γ. Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης, Γ. Ἰωακεὶμ Προφητηλιάτης, Γ. Λουκᾶς Φιλοθεΐτης, Γ. Νικόδημος Μπιλάλης, Γ. Φιλόθεος Δοχειαρίτης), ἐν ζωῇ ποιμένες καὶ ὁδηγοί...(Γ. Γαβριὴλ Ἁγιορείτης, Γ. Φιλόθεος Καρακαλληνός, Γ. Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός, Γ. Ἐφραὶμ Σεραγιώτης) καὶ ἄλλοι ἀγαθοὶ καὶ ταπεινοὶ σκητιῶτες, κελλιῶτες, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βρέθηκαν μὲ τὸ σῶμα, μὰ πολλάκις πνευματικῷ τῷ τρόπῳ στὰ πανίερα ἐνδιαιτήματα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, σὰν τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο τὸν ἐν Εὐβοίᾳ καὶ τὸν ποιητὴ Γ. Βερίτη! Ὅλους αὐτοὺς τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἐπέτρεψε νὰ τοὺς «γνωρίσουμε» σὲ ἀξέχαστα οἰδοπορικὰ σὲ Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια καὶ νὰ θελχθοῦμε ἀπὸ τὸ ἀμετασάλευτο καὶ γνήσιο Ἁγιορείτικο πνεῦμα μὰ κυρίως βίωμά τους. Ὀφείλαμε λοιπὸν αὐτό μας τὸ συναίσθημα, μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ, νὰ τὸ πολλαπλασιάσουμε σὰν ἀντίδωρο μυριοκομμένο σὲ ἀδελφούς, ἀναζητητὲς τῆς μόνης Ἀλήθειας!

Νώντας Σκοπετέας/ Τριώδιο 2023
Έκδοση: Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἱεραποστολικὴ
Συναλληλία "Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας"
Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-
Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»
Σχεδιασμός εξωφύλλου-σελιδοποίηση:
Στράτος Πετροπαναγιωτάκης
Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.
Τηλ.επικοιν.: 2310 20 2600 & 6979 20 2600
Ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλες τὶς ἐκδόσεις τοῦ Προμάχου Ὀρθοδοξίας, ὅλα τὰ ἔσοδα
καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση τοῦ βιβλίου θὰ διατεθοῦν γιὰ τὶς Ἱεραποστολικὲς
Δράσεις τῆς Ὀρθόδοξης Συναλληλίας "ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"
καὶ κυρίως γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση
τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

1 Φεβ 2023

Τα στερνά μου λόγια...

Ὁλάνθιστη Ἀμυγδαλιά, χιόνι ἡ γῆ στρωμένη,
Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερὸ εἶναι γιομισμένη!
Τρύφωνας ἐκαμάτεψε Θεοῦ τὸ περιβόλι!
Στὸ Ναύπλιο Ἀναστάσιο τιμοῦν δεόντως ὅλοι...
Σιμόγιορτα ἔφτασαν ξανά, λαμπρὴ χοροστασία,
Στὴν Καλαμάτα νὰ βρεθεῖς, σὲ Θεία ὁλονυχτία!
Τὰ τρυγονοπερίστερα πετοῦν ἀπὰ στὸν Τροῦλο,
νῦν ἀπολύει ὁ Κύριος τὸ Δίκαιό Του δοῦλο.
Δικαιοσύνης ἥλιος σὲ ἀγκαλιὰ κρατιέται,
τὸ «Θεοτόκε ἡ Ἐλπὶς» μὲ δάκρυα τραγουδιέται.
Ἀξίωσέ με, Παπαντὴ καὶ μένα νὰ στὸ ψάλλω,
λαμπάδα σοῦ ὑποσχέθηκα στὸ πλάι σου νὰ βάλω...
Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...
Να το πεις, όταν νοιώσεις το πώς μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…
Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…
Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …
Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι…
Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από την πρόσφατη εκπομπή με τίτλο: Τα στερνά μου λόγια...

28 Ιαν 2023

Ας τον τρελό στην τρέλα του...

Αν κάποιους σκανδάλισε ο τίτλος της σημερινής εκπομπής, ας μας συγχωρέσουν.  Εμάς και εκείνον τον μακαρίτη τον Άκη Πάνου, που το πρωτόγραψε…Λίγη υπομονή και σε λίγο θα αποκαλυφθεί αυτή η σκανδαλιστική μας έμπνευση για τον τίτλο…

Είναι εκείνη η πρώτη στιγμή, της μετάβασης από το σκοτάδι στο Φως. Για σκέψου να είσαι τυφλός για χρόνια αμέτρητα και να έρθει η στιγμή, που να μπορείς να δεις την ομορφιά απλωμένη γύρω σου. Ω εκείνη η στιγμή, που αντικρίζεις για πρώτη φορά το Φως του Ποιητή και το απέραντο γαλάζιο Του, που τα πάντα σκεπάζει…Σαν εφιάλτης η σκέψη, ότι μπορεί όλα αυτά που σε μαγεύουν, να ξαναγίνουν σκοτάδι πυκνό! Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι, που προσπαθούν να σε πείσουν, ότι πρέπει να επιστρέψεις στο σκοτάδι… Οι …λογικοί …οι νοήμονες…

-Εκεί θα βρεις χαρά! Θα μας κάνεις και εμάς χαρούμενους! Να σε έχουμε κοντά μας!

 -Μα εκεί που μου λέτε να επιστρέψω έχει σκοτάδι, πηχτό,  βαθύ! Τώρα τα μάτια της ψυχής μου άνοιξαν για πρώτη φορά!

- Αχ παιδί μου! Ποιος σου έχει πάρει τα μυαλά! Εσύ που ήσουν συνέχεια μέσα στο κέφι, στους φίλους, στις παρέες, στα γλέντια και στα γέλια! Τώρα όλο δακρύζεις και νηστεύεις και μόνο στην Εκκλησία θες να πηγαίνεις! Σύνελθε παιδί μου, φίλε μου , αδελφέ μου! Τι έπαθες; Ποιος σου άλλαξε τα μυαλά;

-Ο Χριστός μάνα! Ο Χριστός πατέρα, αδελφέ, φίλε μου παλιέ! Ο Χριστός μου έδωσε το Φως Του! Με έβαλε στον δρόμο Του και είμαι αληθινά χαρούμενος! Θέλω μόνο Εκείνον να ευαρεστώ! Ελάτε και εσείς στο Φως, στη Ζωή! Αυτό που ζείτε είναι σκοτάδι! Αυτό που ζείτε είναι ψέμα και θάνατος!

Εκείνη τη στιγμή πολλοί θέλουν να στην κλέψουν! Να σε κάνουν να την ξεχάσεις! Να ξαναγίνεις όπως ήσουν!

-Μα τότε ήμουν χαμένος και νεκρός! 

-Τότε ήσουν μια χαρά! Έτσι σε θέλουμε εμείς!

-Μα διαβάστε το Ευαγγέλιο!

- Αυτά είναι για τους παπάδες! Για τους καλόγερους! Μη μου πεις πως θες και συ να  γίνεις! Να μη το ζήσω αυτό γιέ μου, κόρη μου! Καλύτερα να πεθάνω παρά να σε δω ντυμένο στα μαύρα!

-Μα αυτό το μαύρο είναι τόσο φωτεινό μάνα, πατέρα, αδέλφια μου! Μοιάζει σε κείνον το φωτεινό χιτώνα που φόρεσα κάποτε στην βάπτισή μου! Τον θυμάστε; Μα έπειτα τον λέρωσα και τον έχασα! Τώρα τον ξαναβρήκα! Τον ξαναφόρεσα! Δεν θέλω να τον ξεντυθώ ποτέ ξανά!

-Τι είναι όλα τούτα τα ακαταλαβίστικα που μας λες; Ποιος σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου;

-Την ψυχή μου έπλυναν, την ψυχή,  λίγο -λίγο να καθαριστεί από τον φοβερό ρύπο της αμαρτίας!

Πόσοι τέτοιοι διάλογοι αδελφοί μου σαν τον παραπάνω, υπήρξαν και πάντοτε θα υπάρχουν!

…εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. (Λουκ. 14,26)

Φοβερός ο λόγος του Χριστού μας! Ό,τι και όποιον ανεξαιρέτως γίνεται εμπόδιο στο Φως, οφείλουμε να το μισούμε! Αλλιώς, δεν μπορούμε να λεγόμαστε μαθητές Του!   Ευθέως άφησαν τα δίχτυα τους οι πρώτοι μαθητάδες Του! Θέλει σταθερή απόφαση δίχως αμφιταλάντευση και πισωγυρίσματα! Είναι δύσκολος ο δρόμος του Χριστού μας! Μα όποιος βρεθεί στο Φως, μόνο τρελός  θα  είναι για να θέλει να επιστρέψει στο σκοτάδι! Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς βέβαια, ακόμα και τους πιο κοντινούς, του έχει πραγματικά σαλέψει! Κατά μια άποψη έχουν δίκιο! Είναι τρελός, μα για τον Χριστό! Και όσοι είναι τρελοί και θέλουν να ζήσουν για την αγάπη του Χριστού και ευσεβώς, θα διωχθούν! Θα τους κυνηγήσουν, ακόμα και οι εξ αίματος δικοί τους. Eκείνοι που αγαπούν την δόξα των ανθρώπων, πιότερο από την δόξα του Θεού! Σε αυτήν την γενιά, την μοιχαλίδα και αμαρτωλή, προσβάλλονται και θεωρούν ανόητους και παράφρονες, όσους ακολουθούν τον Κύριο και όσους ομολογούν Χριστό και όσους καυχώνται για το Ευαγγέλιό Του! Αν δεν μπορείτε λοιπόν να τον μιμηθείτε, αφήστε τον στην τρέλα του και μην τον συνεφέρετε! Θέατρο εγεννήθη για τον κόσμο!  Μωρός για τον Χριστό! περιφρονούμενος, χλευαζόμενος, περίγελος, καταδιωκόμενος και καταδικασμένος! (Α΄Κορ.4,9-13)! Έστω και χωρίς νομολογία…Μακάρι να καταλάβουν κάποτε αυτοί οι κατήγοροι, οι ένδοξοι ισχυροί απιστούντες στο Ευαγγέλιο! Και μακάρι κάποτε, αυτή η τρέλα,  να αγκαλιάσει τις ψυχές όλων μας! Για άλλους αυτή η τρέλα  φοράει ράσα και το μοναχικό τριβώνιο, για άλλους είναι μια απίστευτη αλλαγή  με Χριστοκεντρικό προσανατολισμό για ανύμφευτους λαϊκούς, αλλά και εντός του συζυγικού βίου… Θέλει βεβαίως καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό ιχνηλάτη τούτη η τρέλα! Θέλει και πολύ αγάπη από τους γύρω! Μόνο αυτή η αγάπη αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και  γεμίζει τα πάντα  από την μόνη Αλήθεια!  Οι ήρωες της σημερινής μας εκπομπής αντίκρισαν το Φως του Φωτοδότη πλάστη μας και  μας προσκαλούν να τους μιμηθούμε! Τι λέτε θα τους ακολουθήσουμε; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2018.

Αφιερωμένο σε κάθε νέο..."τρελό".... 

..ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν...( Κολ.γ.10)

21 Ιαν 2023

Δεν θα ‘ρθει ο Χριστός αλλιώς…(Κυριακή του Ζακχαίου)

 

Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾽Ιησοῦς εἶδε αὐτόν, καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν΄

Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι΄ σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.

Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.

Λουκά. (19,5-6)

Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της  και  επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε  να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο…

Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο!

Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα…Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές  ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας!  Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας!

Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά…Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το υπεδέξατο Αυτόν χαίρων! Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ  με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο;

Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες  αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα!

Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί κατάβα αλλ’ ανάβα σοι λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20η του μηνός Απριλίου. Για να  ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά.

Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο! Αλλιώς…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ιανουάριος 2023

14 Ιαν 2023

Το 9 ο σκαλοπάτι...(Θα μιλήσει ο Ουρανός σαν έρθει η ώρα...)

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» 

(Ματθ. ε΄, 11-12)

Ομιλεί  ο Χριστός μας στο όρος των μακαρισμών και μας κατηχεί αιωνίως. Δείχνει τους δρόμους της αληθινής ευτυχίας τους δύσβατους και ανηφορικούς. Δείχνει την κλίμακα με τα 9 σκαλοπάτια που οδηγεί στην Ουράνια μισθοδοσία…Στου Ουρανού το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό το ένατο σκαλοπάτι…Πόσο δύσκολη η ανάβαση και η παραμονή σε αυτό…Απευθύνεται ο Χριστός μας στους Αποστόλους Του. Γι’ αυτόν τον λόγο αλλάζει το πρόσωπο της απεύθυνσής Του. Μα και πάλι μιλά σε όλους μας…τους εν δυνάμει νέους κήρυκες του Ευαγγελικού Του λόγου. Και γνωρίζει ο μόνος Καρδιογνώστης, ότι όσοι πορευθούν στη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την μόνη Αλήθεια, θα υποφέρουν. Θα κατακριθούν, θα κακολογηθούν, θα ονειδιστούν…Μας προτρέπει, αυτά που θλίβουν τις ψυχές μας, τα άδικα, τα φθονερά, τα τόσο πανουργικά σχεδιασμένα και ειπωμένα, να αποτελούν πηγή χαράς! Πόσο δύσκολο φαντάζει κάτι τέτοιο για το πανίσχυρο και άκαμπτο εγώ μας! Και πόσο εύκολο είναι ακόμα  συνεχώς οι…ρόλοι να εναλλάσσονται! Και από μακαριζόμενος ονειδιζόμενος, να βρεθείς αξιοκατάκριτος ονειδιστής. Χωρίς καν να το καταλάβεις, να πέσεις σε μια πλάνη ολέθρια για την ψυχή σου…Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που κατέφθαναν προσκυνητές στις Καρυές του Αγίου Όρους με προορισμό τους για πρώτη φορά την Παναγούδα και τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο.  Όπως ήταν φυσικό έσπευδαν να πληροφορηθούν για τον δρόμο, τη διαδρομή ως το ταπεινό του κελλίον! Ξέρετε ότι πολλοί από εκείνους που ρωτούσαν, ακόμα και ρασοφόροι ασκητές, τους απαντούσαν: Τι τον θέλετε αυτόν τον πλανεμένο; Μην πάτε εκεί! Θα ζημιώσετε τις ψυχές σας! Και αγαλλόταν  ο ταπεινός Άγιος μόλις μάθαινε τι γνώμη είχαν για αυτόν, γιατί είχε πατήσει καλά σε εκείνο το έννατο σκαλοπάτι και από εκεί ατένιζε το Φως και τα μεγαλεία των Ουρανίων μονών. Και πόσα ακόμα παραδείγματα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου με περισσή ευκολία καταδικάζουμε κάποιον ως πλανεμένο και επικίνδυνο (τις περισσότερες φορές χωρίς καν να τον γνωρίζουμε) είτε επειδή πρεσβεύει αντίθετα από το δικό μας «αλάνθαστο» πνεύμα, είτε γιατί το σαράκι της ζηλοφθονίας κατατρώει αθόρυβα το μέσα μας… Φυσικά, και σε μια αντίστροφη θεώρηση δεν θα πρέπει αβίαστα να αποδίδουμε αρετές και χαρίσματα  (ακόμα και αν αυτά είναι προφανή) με μια κακή ευπιστία,  αλλά με την καλή απιστία, κυρίως προσευχητικά  να καρτεράμε να μιλήσει ο Ουρανός! Και θα μιλήσει! Ω να είμαστε βέβαιοι για αυτό! Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό στις Πράξεις των Αποστόλων, αυτές που θα συνεχίζονται να γράφονται ως το τέλος της Ιστορίας! Στο 5ο κεφάλαιο, στον 17ο στίχο και στους επόμενους, όπου περιγράφονται τα περιστατικά που ακολούθησαν της 2ης φυλακίσεως του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Άγγελος Κυρίου στο μεσόνυχτο τους αποφυλακίζει και τους προτρέπει να συνεχίσουν απτόητοι να λαλούν τα ρήματα της αιωνίου Ζωής. Οι φθονεροί Αρχιερείς, έκπληκτοι πληροφορούνται το θαυμαστό γεγονός της απελευθέρωσής τους με το δεσμωτήριο κλειστό εν πάση ασφαλεία(Πραξ. 5,23) και ξαναφέρνουν τους 2 Αποστόλους ενώπιόν τους να  απολογηθούν, γιατί ενώ τους είχαν απαγορεύσει να κηρύττουν περί Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος, εκείνοι συνέχιζαν την φλογερή διδασκαλία τους.  Και εδώ στην συνέχεια,  πέραν της μνημειώδους απάντησης του Πέτρου: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις(Πραξ.5,29) συναντάμε μια σκέψη  από έναν πασίγνωστο νομοδιδάσκαλο της εποχής, τον Γαμαλιήλ, πνευματικό μέντορα του Αποστόλου Παύλου πριν την θαυμαστή επέμβαση του Χριστού μας και τον Φωτισμό του με το Πνεύμα το Άγιο. Δεν θα αναφερθούμε σε Θεονευστία του Γαμαλιήλ και άλλα παρόμοια που κάποτε επιπόλαια συντροφεύουν ανά τους αιώνες αυτήν του την απόκριση, αλλά θα κρατήσουμε μόνο κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο, προσαρτώντας το  στη σημερινή μας θεματολογία ….: καὶ τὰ νῦν λέγω ὑμῖν, ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο, καταλυθήσεται· εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μή ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε. (Πράξ. 5:38-39).

                         

Απελευθερώστε λέει ο Γαμαλιήλ τους Αποστόλους,  μη και την ημέρα της κρίσεως βρεθείτε να έχετε Θεομαχήσει. Φυσικά  στην καθαρή και ανόθευτη πίστη δεν χωράνε επιφυλάξεις και άπραγες αναμονές. Ιδίως όταν μπροστά μας τελούνται δυνάμει Παρακλήτου θαύματα και σημεία!  Μα το να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας και στους χαρακτηρισμούς μας είναι αυτό που πρέπει εν προκειμένω να συγκρατήσουμε και να εγκολπωθούμε! Γιατί το να απολογηθούμε ως Θεομάχοι έχοντας αμφισβητήσει και χλευάσει Θεοκλήτους Αποστόλους, ανθρώπους του Θεού, αυτό θα είναι κάτι ιδιαιτέρως βαρύ και δυσβάσταχτο για τις ψυχές μας εν ημέρα κρίσεως. 

Αυτήν την νέα χρονιά που ανέτειλε, η οποία θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας, αλλά και κάθε νέα μέρα που ο Κύριος μας ξημερώνει, ας γίνουμε πνευματικοί αναβάτες! Οι σωτήριες προτροπές δόθηκαν στων Μακαρισμών το Όρος! Η ταπείνωση, η χαρμολύπη,η πραότητα, η λαχτάρα για αγιότητα, η ελεημοσύνη, η καθαρή καρδιά, που ειρηνεύει τους γύρω και το σταυρικό πνεύμα που διώκεται, η ομολογία που ονειδίζεται. Αναβαθμοί αληθινής μακαριότητας από τη μια και το χαμερπές του κόσμου από την άλλη! Αυτό το 9ο σκαλοπάτι του ονειδισμού και της συκοφαντίας, πόσο στενό φαντάζει! Σαν την οδό του Κυρίου μας την τεθλιμμένη! Μα και όλα τα σκαλοπάτια στην κλίμακα της μακαριότητας είναι δυσπρόσιτα και στενά! Μόνο από εκεί όμως βλέπεις Ουρανό άκρυφτο και ανεμπόδιστο! Και κάτι τελευταίο. Δεν θα κατακριθούμε εν εκείνη τη ημέρα, αν δεν τα ανεβήκαμε τούτα τα σκαλιά...Είναι η αληθινή μετάνοια και το φιλάνθρωπο Θεοχαρίτωτο μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, που όλα τα θεραπεύει και τα αναπληρώνει! Γεμάτο το Άγιο συναξάρι! Θα κατακριθούμε αν δεν προσπαθήσαμε, έστω να προσεγγίσουμε τούτη τη σκάλα  κι αν άλλους ανα...βαθμούς ανεβήκαμε, που σε ...γκρεμό απωλείας οδηγούν. Το φιλότιμό μας το υψοποιό, θα μας κρίνει κάποτε αδελφέ μου,ταλαίπωρε εαυτέ μου! Καλή και Θεάρεστη χρονιά! Καλή ανάβαση!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  

7 Ιαν 2023

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό!


Πολλά τα αποφθέγματα, τα λόγια μεγάλων ανδρών και προσωπικοτήτων για τον χρόνο. Είναι και η φωνή της μάνας, που από τότε που η δεύτερη μάνα, η μνήμη την συγκρατά, αυτόν τον χρόνο κυνηγάει…Σαν να την ακούω: Ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς είμαστε φτωχοί, δεν είμαστε για έξοδα! Ο χρόνος που τον μετράμε, τον διανύουμε, τον προσπερνάμε…Τον προγραμματίζουμε ,τον χρησιμοποιούμε και τον δαπανάμε…Τον χάνουμε, τον νοσταλγούμε και τον σπαταλάμε…Στα όριά του πάντα ζούμε, προσανατολιζόμαστε, κινούμαστε…Επί του παρελθόντος χρόνου, επί του παρόντος και επί του μέλλοντος…Αρχέγονος χρόνος και έσχατος. Στην μέση ένας κόσμος! Εγώ και εσύ! Το μετά, άχρονο, αμέτρητο, αιώνιο, ασύλληπτο! Αδάμαστος ο πανδαμάτωρ! Τον είπανε και δραπέτη! Είναι αυτή η γνωστή σε όλους φιλοσοφική διάθεση, σαν ίωση εόρτιος, εκεί στις παρυφές του νέου έτους! Δεν περιμένουν οι καιροί έλεγε ο Θουκυδίδης! Οι καιροί ου μενετοί! Fugit inreparabile tempus ο Λατίνος Βιργίλιος! Φεύγει και δεν επιστρέφει ο χρόνος! Μα τίποτα από όλα τα σοφά που ακούστηκαν, μέσα στους βραχείς αιώνες που κύλησαν ως σήμερα, δεν μπορούν να μιλήσουν τόσο στην ψυχή , όσο αυτό που το χέρι του Χριστοστόμου Παύλου έγραψε στους Εφεσίους: «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι , αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί » (Εφ. 5. 15, 16).

Πολύτιμος ο χρόνος και ακριβός! Απρόβλεπτος, δυσεύρετος, σπάνιος και ταχύς σαν λεπτός ατμός, όπως λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην δική του Επιστολή! Ατμίδα ολίγον φαινομένη η ζωή και ο χρόνος που κυλά μαζί της! Παράταση! Στις πόσες παρατάσεις έχει φτάσει να «παίζεται» η ψυχή μου; Γιατί μια διαρκή παράταση ελέους βιώνουμε όλοι μας , μικροί μεγάλοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι! Δεν ξεχάστηκε το παραμικρό από όλα ως τα τώρα ζήσαμε! Σβήστηκαν όλα όσα εν μετανοία εξομολογηθήκαμε! Μόνα αυτά! Δεν υπάρχει χρόνος παραγραφής στην Θεία Δικαιοσύνη! Δεν ξέχασε, μα μακροθύμησε ο Κύριος! Τηλαυγής η εντολή Του , φωτίζουσα οφθαλμούς! Ο νόμος Του άμωμος!Η μαρτυρία Του πιστή σοφίζουσα νήπια! (Ψαλμ.18,8-9). Παράταση ελέους και χρόνου! Και εδώ έρχεται να μας συναντήσει το μεγάλο ερώτημα: Έχω άραγε χρόνο μπροστά μου; Όποιος το αναρωτηθεί τούτο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα των βεγγαλικών του γλεντιού και των 52 δαιμόνων στον… πράσινο βόρβορο , κάτι έχει καταλάβει…Εκείνη ακριβώς την ώρα που ένα αθώο τραγουδάκι παιδικό, φεύγει από όλων μας τα χείλη:…ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια και χαρά…Ξέρουμε όλοι τον πραγματικό συνθέτη και στιχουργό τούτου του τραγουδιού, με μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος όπως το: μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε …ή το : γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα θέλουν γη! Τώρα μιας και αναφερθήκαμε σε εργάτες του στίχου, να θυμηθούμε κι έναν πραγματικά αξεπέραστο. Τον μεγάλο Γκάτσο που μέσα σε πολλά ουράνια στιχουργήματα, έγραψε και ένα για τον χρόνο:….Χρόνε νυχτοπούλι παγερό, κόβεις με μαχαίρι τον καιρό, γρήγορα πετάς, πίσω δεν κοιτάς τον απάνω κόσμο το μεγάλο…
Είχαν κάποτε λέγεται συνέδριο οι μισόκαλοι δαίμονες ( σ.σ. διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου Δημ. Παναγόπουλου). Ημερίδα με κεντρικό θέμα : Αποτελεσματικότεροι τρόποι απώλειας της μισητής ανθρώπινης ψυχής. Λίγο πριν εκδοθούν τα τελικά συμπεράσματα του συνεδρίου, μίλησαν οι παλαιοί, οι έμπειροι με αμέτρητες επιτυχημένες αποστολές και αναρίθμητες χαμένες ψυχές στο δολιότατο ενεργητικό τους! Χειροκροτήθηκαν θερμά οι εισηγήσεις τους! Παλιές αλλά δοκιμασμένες συνταγές, εμπλουτισμένες όμως και ενταγμένες στις απαιτήσεις και στις συνθήκες του σήμερα ! Νεοδαιμονικές ή μεταδαιμονικές δηλαδή! -Να πείθουμε συνεχώς τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ώστε όλα έπειτα να επιτρέπονται, η μια βασική. Η δεύτερη θεμελιώδης εισήγηση: -Να πείθουμε τους άλλους, αυτούς που μας ξεφεύγουν απ την σπορά της Αθεϊας, ότι υπάρχει κάποιος Θεός, σαν ανώτερη δύναμη, αλλά ότι δεν υπάρχει ο αρχηγός μας ο διάβολος και η κόλαση! Ούτε δαιμόνια και πόλεμος αόρατος! Ότι αυτά είναι για τους φανατικούς και αμόρφωτους Χριστιανούς τους οπισθοδρομικούς τους παλαιοπατερικούς…Ότι μόνο η αγάπη θα τους σώσει και η χορεύουσα φιλανθρωπία τους…Ότι δεν είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας απαραίτητα! Ότι θα σωθούν μόνο με το κεράκι τους και την καλοσυνούλα τους! Ότι δεν χρειάζονται ούτε Εξομολόγηση -κυρίως αυτό- ούτε Θεία Κοινωνία… Σύνθημά μας πάντα : Όλα τα εφηύραν οι παπάδες για να κονομάνε! Βέβαια να μην ξεχνάμε να τους προτρέπουμε να κοινωνούν ανεξομολόγητοι για το καλό…
Τέλειωσαν κάποια στιγμή οι «βαριές» εισηγήσεις. Χειροκρότημα άφθονο, επευφημίες, ζητωκραυγές!
Από την γαλαρία της συνεδριακής στοάς, πετάχτηκε τότε ένας νέος σύνεδρος , νεόκοπος στην ψυχοφθορά και στην πανουργία…Ζήτησε –η αλήθεια με περίσσιο θράσος –τον λόγο αν και δεν ήταν στους εγγεγραμμένους εισηγητές !Έγιναν διαβουλεύσεις στο προεδρείο. Κάποιοι έφεραν αντιρρήσεις για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας παρέμβασης, αφού η ώρα ήταν ήδη περασμένη και οι σεβάσμιοι αρχιδαίμονες είχαν ήδη μιλήσει . Τελικώς αποφασίστηκε να δοθούν αυστηρά δύο λεπτά χαριστικώς και καταχρηστικώς προς τις διατάξεις του καταστατικού. Ανέβηκε λοιπόν στο βήμα ο νέος δαίμων. –Παγκάκιστοι και πανούργοι σύνεδροι, ξεκίνησε, κακά και ολέθρια όλα αυτά που ακούστηκαν και μπράβο στους προηγούμενους εισηγητές , αλλά εγώ έχω να προτείνω κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό και άμεσα δραστικό ! Δεν θα πούμε τίποτα από όλα αυτά που οι μεγάλοι μας καθοδηγητές εισηγήθηκαν ! Δεν θα ψυθυρίσουμε στους μισητούς ανθρώπους , ούτε ότι δεν υπάρχει Θεός , ούτε ότι δεν υπάρχει διάβολος, ούτε ότι δεν χρειάζονται τα μυστήρια του Μανώλη …Τουναντίον θα τους πούμε ότι όλα αυτά ασφαλώς και υπάρχουν ! Και Εξομολόγηση υπάρχει και Θεία Κοινωνία και είναι αναγκαία!
-Αίσχος , ντροπή σου! κατεβάστε τον κάτω! Άρχισαν με άγριες φωνές να φωνάζουν από τις πρώτες σειρές!Κάποιοι κινήθηκαν εναντίον του!
-Σταθείτε , δεν τελείωσα ! Αφήστε με να ολοκληρώσω! Ναι, θα τους πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν , μα θα προσθέσουμε με τρόπο που να τους πείσουμε κάτι ακόμα…Ότι έχετε χρόνο , έχετε άφθονο χρόνο μπροστά σας , για να τα κάνετε όλα αυτά!
Σείστηκε η αίθουσα από το χειροκρότημα! Άρχισε να ξαναγράφεται το τελικό συμπέρασμα του συνεδρίου. Ο τίτλος του: Έχετε χρόνο! Και ο νέος σύνεδρος…πλέον ανήκει στο Δ.Σ….
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για την ψυχή μας από αυτόν τον τίτλο! Έχεις χρόνο! Μα και από αυτά που γράφτηκαν στις μέσα σελίδες : Τώρα αγόρασε ηδονή και απόλαυση! Πρόσκαιρο και μάταιο γέμισε την σακούλα σου! Κάποια στιγμή θα τα δεις και αυτά, τα του Θεού! Έχεις χρόνο, νέος είσαι ακόμα! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα! Στιχάκι βγήκε πάλι ! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα, όχι τώρα!
Εξαγοραζόμενοι τον καιρό! Όχι ως άσοφοι μα ως σοφοί! Πονηρές οι μέρες! Και ο χρόνος γρήγορα πετάει , πίσω δεν κοιτάει! Καλή χρονιά! Καλή μετάνοια!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019.
Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.
Τηλ. επικοιν.: 231 020 2600 & 6979202600

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~