Το καθήκον της στιγμής …Μια ψυχή επέστρεψε να το φωνάξει…

 

Αρχές δεκαετίας του 1980 . Πρωί Κυριακής στην Καλαμάτα. Η Άνοιξη πλέον παντού φανερώνεται ! Αρκεί τα μάτια των αισθήσεων σου να είναι ορθάνοιχτα για να ρουφούν  τα αρώματα και τις ανασαιμιές της , τις ζωγραφιές και τα ηχολογήματα που απόδημα επιστρέφουν και αυτά , σαν δεντροχελίδονα σε καλοσυνάδες και τόπους θαλπερούς . Οι καμπάνες της Υπαπαντής διαλαλούν πανηγυρικά ως τα βάθη του Μεσσηνιακού κόλπου το είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο ! Με την γεύση του Χριστού στο στόμα και στην ψυχή του ο Γιώργος περπατά στους πάντα αλλιώτικους Κυριακάτικους δρόμους μιας όμορφης πόλης. Λίγο πριν εκκλησιάστηκε για πρώτη φορά στην Μητρόπολη και σιγόψαλε και εκείνος απ το στασίδι του  το Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών… Μεγάλη μέρα η σημερινή ! Η Πρώτη του Κυριακή στην Καλαμάτα ! Πριν κληθεί μόνιμος Ανθυποσμηναγός,  ο τότε τριτοετής  Ίκαρος Γιώργος συνέχιζε σε αυτήν την πόλη την εκπαίδευσή του,  λίγο πριν ξεκινήσει  μια μεγάλη διαδρομή σαν επιφανής  αξιωματικός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πάντοτε πορευόμενος με εκείνα τα αξέχαστα  λόγια από τον κώδικα τιμής των Ικάρων , μεριμνώντας συνεχώς για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του  βίο με επίγνωση, ειλικρίνεια και συνέπεια.

 Πόσο είχαν χαραχτεί βαθιά του εκείνα τα λόγια και πόσο μοχθούσε πάντοτε να τα βιώνει μην υπολογίζοντας το όποιο κόστος : Σαν άνθρωπος υπεύθυνος, υπερήφανος κι ελεύθερος, δε θα κάνω ποτέ πράξη ποταπή, γεννημένη από μικρότητα ή φόβο … Όλα τούτα προσπαθούσε να  τα μπολιάζει  με την αγάπη του για τον Χριστό και την γνήσια πνευματική ζωή,  όπως του την δίδαξε ο ευλογημένος πνευματικός του. Ο τόσο σεβαστός και αγαπημένος  γέροντάς του ! Μαζί με τα λόγια του κώδικα τιμής είχε και μια ακόμα   φράση εκείνου,  να συνοδεύει αχώριστα όλη του την ζήση : -Φοβερόν είναι να σβησθεί τ’ όνομα του Χριστιανού από το βιβλίον της ζωής!  Εδώ που σεργιανά  ο Γιώργος  σήμερα,  περπατούσε κρατώντας το χέρι  της θείας του Αλεξάνδρας  και ο μικρός Ετεοκλής,  ο μετέπειτα μέγιστος εργάτης του Σωτήρος Χριστού πατήρ Επιφάνειος  Θεοδωρόπουλος. 

Μα και πόσοι ακόμα… σκεφτόταν καθώς βημάτιζε ο Γιώργος …Ο πατήρ Ιωήλ , ο πατέρας Χρυσόστομος ! Ξεκίνησε απ τις όχθες του Νέδοντα στην σκιά του πολυθρύλητου κάστρου αυτήν την λιόλουστη βόλτα του. Είχε αρκετό χρόνο ως το μεσημέρι και την συνάντησή του …Έφτασε και  στο προαύλιο των Αγίων Αποστόλων ! Ζωντάνεψαν μέσα του εικόνες και ιαχές των γενναίων!  Και έπειτα στην μεγάλη  πλατεία του Βασιλιά Γεωργίου, με όλα τις τα καφενεία να γεμίζουν απολείτουργα απ τους χαρούμενους Κυριακάτικους θαμώνες τους. Αριστομένους,  Ναυαρίνου , Πανελλήνιο στο λιμάνι… Έφτασε ως τον μεγάλο ναό της Αναστάσεως της παραλίας σε εκείνη την  μεγάλη του βόλτα . Μεριμνούσε είπαμε  για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του  βίο με επίγνωση… Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη ο Γιώργος . Από όλα ήθελε να βγαίνει ομορφιά αληθινή και ωφέλεια για την ψυχή του ! Σπάνια ωριμότητα για έναν άνθρωπο στην πειραστική νεότητα. Γι αυτό τον λόγο μια μέρα πριν έρθει στην Καλαμάτα,  επισκέφτηκε τον πατέρα Επιφάνειο στους  'Τρείς Ιεράρχες της οδού Μαινάνδρου'' .

–Πάτερ Επιφάνιε τώρα που θα πάω στην Καλαμάτα για την εκπαίδευση  δεν γνωρίζω κανέναν. Δεν θέλω τον ελεύθερο χρόνο μου να τον ξοδεύω ανούσια με παρέες και ανθρώπους που δεν θα μπορούμε να ανταλλάξουμε έναν ωφέλιμο λόγο,  μια καλήν ανησυχία !  Χάρηκε ο Γέροντας με τον ζήλο του και αμέσως έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί  και σημείωσε πάνω ένα όνομα και ένα τηλέφωνο !  -Μόλις φτάσεις και βρεις λίγο χρόνο κάλεσε αυτό το τηλέφωνο παιδί μου ! Θα μιλήσεις με ένα πνευματικοπαίδι μου που ζει  στην Καλαμάτα ! 

Ο Γεώργιος ο Π. . Δεν είναι στην ηλικία σου ! Έχει σχεδόν τα διπλά σου χρόνια ! Μα θα ωφεληθείς πολύ συναντώντας τον και αυτόν και την Αθανασία την γυναίκα του! Είναι ευλογημένοι άνθρωποι με μια όμορφη οικογένεια, με αγάπη και Χριστό μέσα τους παιδί μου ! Μην διστάσεις σε παρακαλώ ! Θα δεις πόσο θα σε αναπαύσουν ! Θα τον πάρω και εγώ τηλέφωνο να του πω για σένα Γεώργιε! Θα είστε ο Γεώργιος  ο μεγάλος και ο Γεώργιος ο μικρός !

Έτσι και έγινε λοιπόν! Δεν ήταν μόνο η υπακοή στον Γέροντά του,  μα και ο δικός του ασίγαστος πόθος,  σύντομα να αποκτήσει και εκείνος μια ευλογημένη οικογένεια με πολλά παιδιά. Και αυτή του η λαχτάρα  δυνάμωσε ακόμα περισσότερο μόλις βρέθηκε ανάμεσά τους εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι Κυριακής ! Με πόση ζεστασιά και χαρά τον υποδέχθηκαν στο ευωδιαστό και αγιασμένο σπιτικό τους!  Τέσσερα παιδιά με τις φωνές τα γέλια και τα παιχνίδια τους ! 

Ένα τραπέζι που έστρωσε η αγάπη και η αρετή της φιλοξενίας ! Είδες τον αδελφό σου , είδες τον Θεόν σου! Βίωναν τούτο το ρήμα των Πατέρων σε αυτήν την χαριτωμένη φαμίλια . Και ο Γιώργος το απήλαυσε όλα του τα επόμενα χρόνια στην Καλαμάτα ! Σαν παιδί τους τον είχαν ! Με πατρική στοργή πάντα τον νουθετούσαν ! Του έλεγαν πάντα με μια φωνή : Να κάνεις πάντα το καθήκον σου Γεώργιε ! Προς τον Θεό και τους αδελφούς σου ! Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ ! Καμιά στιγμή δεν είναι ασήμαντη! Κάθε μια μπορεί να φέρει τον Παράδεισο,  στο βιβλίο της ζωή σου  ! Και εκείνος τους είχε γονιούς και αντιπροσώπους του Γέροντά του στην καθοδήγηση και στην ορμήνεια…. Εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη  Κυριακή την ακολούθησαν αμέτρητες ακόμα ! Όλες αναστάσιμες και πανχαρμόσυνες! 

Και όταν έφυγε ο Γιώργος ο μικρός για άλλους τόπους του καθήκοντος και της ανδρείας,  ποτέ δεν αμελούσε να τηλεφωνήσει στον Γεώργιο τον μεγάλο και στην Αθανασία του,  να στείλει την αγάπη του και την άμετρη ευγνωμοσύνη του . Μαζί με την Ελπινίκη του πλέον την σύζυγό του και τα πέντε τους παιδιά ! Για όλα είχαν πάντα να λένε , μα καμάρωναν τόσο στα πρόσφατα χρόνια για την Μοναχή Σιλουανή και τον πατέρα Αντώνιο . Ένα παιδί απ την κάθε οικογένεια,  που αφιερώθηκε και ρασοφορέθηκε με την ευχή των …. γεωργών Γεωργίων και των μανάδων τους.

Μα  ήρθε κι ο καιρός των προσωρινών αποχαιρετισμών ! Και πρώτη έφυγε η κυρία Αθανασία ! Αυτή η γλυκύτατη γυναίκα,  που η μνήμη της γεννούσε πάντοτε εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη ημέρα του Κυρίου στην Καλαμάτα. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την κοίμησή της ! Ο μεγάλος Γιώργος στα ογδόντα του και κάτι  πλέον ,  του ακουγόταν κάπως βαρύς  και εξαιρετικά λιγομίλητος στο τηλέφωνο ! Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο ολόχαρος αυτός άνθρωπος ο λαλίστατος και τόσο ζωντανός  είχε βυθιστεί στην θλίψη για τον αποχωρισμό. Προσπαθούσε να του θυμίσει δικά του λόγια , μηνύματα αιωνίου ζωής από τον Γέροντά τους. –Ναι του απαντούσε εκείνος ..Έχεις δίκιο Γεώργιε , αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω…Να κάνεις προσευχή σε παρακαλώ να φύγει αυτός ο βράχος από πάνω μου …Είναι βλέπεις και 60 χρόνια που κύλησαν μαζί ! Η Αθανασία μου ! Η ψυχή μου !     

Έκαναν όλοι τους προσευχή και για τους δυο τους ! Για την ψυχή της Αθανασίας και την θλίψη του Γεωργίου του μεγάλου…  Κάθε φορά που ο μικρός τον καλούσε,  καρτέραγε  να ακούσει εκείνη την γνώριμη την αναστάσιμη χροιά της φωνής του ! Μα δεν την άκουγε ! Μια σβησμένη φωνή ίσα που ακουγόταν στην άλλη μεριά του τηλεφώνου !

Κυριακή ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνό τους στην νέα πατρίδα τους την Αργολίδα . Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιώργος σαν περάτωσε την μεγάλη του διαδρομή σαν στρατιώτης,  ηγέτης, ατρόμητος και ελεύθερος,  έφτιαξε μια νέα στέγη για το όνειρο του Παραδείσου προσπαθώντας ακοίμητα να μένουν αξεθώριαστα τα ονόματα της μεγάλης του οικογένειας , με τα πολλά παιδιά και τα ακόμα περισσότερα εγγόνια,  στης Ζωής το βιβλίο. Μια γνώριμη αναστάσιμη φωνή τον έκανε να χαρεί σαν παιδί! Ήταν ο Γιώργος από την Καλαμάτα! –Παιδί μου Γεώργιε , Χριστός Ανέστη ! Συγχώρα με παιδί μου αν σε σκανδάλισα τόσον καιρό με την μαυρισμένη μου ψυχή και την απιστία μου! Σήμερα,  τέτοια μέρα πανηγυρική,   σε κάλεσα για να σου αναγγείλω και εγώ ο ταλαίπωρος σαν τον αναστάσιμο Άγγελο στο μνήμα του Κυρίου μας ! Γεώργιε , θρήνου ο καιρός πέπαυται ! Έχω χαρά παιδί μου πια ! Μόνο χαρά και προσμονή ! Ήρθε παιδί μου …Ήρθε και με συνάντησε ! –Ποιος κύριε Γιώργο ; -Η Αθανασία μου παιδί μου , αδελφέ μου ! Μην βιαστείς να σκεφτείς πως τα έχασα ο ταλαίπωρος! Δεν είναι φαντασία , ούτε πλάνη …Θα σου πω κάτι προς δόξαν Θεού παιδί μου ! Να το ακούσουν πολλοί θα ήθελα,  να αποκτήσουν βεβαία ελπίδα ! Και να μην απελπίζονται ! Βυθίστηκα πολύ καιρό παιδί μου στην λύπη ! Δεν μπορούσα ούτε ελάχιστα να σηκώσω της καρδιάς μου τα μάτια στον ουρανό!  Ανίκανος να βιώσω έστω κάτι ελάχιστο  από όλα αυτά που τόσα χρόνια πρέσβευα ο άθλιος! Πριν λίγες μέρες λοιπόν καθόμουν στην πολυθρόνα που έχουμε όπως μπαίνεις στο σπίτι προς την κουζίνα ! Ήμουν μόνος, απόγευμα ήταν και με είχε πιάσει πάλι το παράπονο και έκλαιγα! Ήρθε η Αθανασία Γιώργο …Και στάθηκε μπροστά μου! Στ αλήθεια ! Όχι σε όραμα !

-Μην κλαίς …Μην κλαίς μου είπε …ακούς ;  …βαραίνεις την ψυχή μου ! Κοίτα με ! Είμαι καλά και αναπαυμένη στο Φως !Μόλις θα έρθεις και εσύ εδώ που είμαι , θα καταλάβεις ότι όλο αυτό που ζούμε σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών ! Τόσο ακριβώς θα σου φανεί ! Μην ξανακλάψεις ! Να έχεις χαρά ! Και μην ξεχνάς να αγιάζεις την κάθε σου μέρα ! Και να κάνεις πάντοτε το καθήκον της στιγμής !  Αυτά παιδί μου , μου είπε και έπειτα την έχασα στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου! Να το πεις αυτό παιδί μου σε όλους ! Να μην ξεχνιούνται …να μην λυπούνται ! Σε χαιρετώ ευλογημένε μου φίλε και αδελφέ ! Την ευχή του παπά Αντώνη !

Λίγες μέρες μετά ο Γιώργος ο μικρός,  συνάντησε εκείνον που γράφει τούτες τις λέξεις. Του εξιστόρησε αυτήν την αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή ! Ήταν απόγευμα χειμωνιάτικο στα κανόνια του Ναυπλίου. Άνοιξη μες στον Χειμώνα! Και μια στιγμή,  να μιλήσει αλησμόνητα  για το αιώνιο …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διηγηματική μορφή.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον κ.Γεώργιο Φ. και τον κ.Γεώργιο Π. που μας την εμπιστεύθηκαν προς δόξαν Θεού και ελπίδα ψυχών.

 

Πρώτη ανάσα στον Παράδεισο …( Το τελευταίο αλληλούια)

Ηλιοπράσινες Ελιές ριζωμένες στου Πολιτικού τα αιματοστόλιστα χώματα . Στης Αρχαίας Ταμασσού τα φανερά και για αιώνες ολάκερους κρυμμένα , που πάντα την σαγήνευαν βρέθηκε και απόψε ! Χρυσοκεντημένο όνειρο για λίγο την σκεπάζει , από του πόνου το ρίγος ,που ξεπνέει σε κάθε ανασασμό της ! Μαζί με τις αδελφές της , βρίσκεται λέει , σε αγρύπνια για τον Άγιο , παραμονές της χάρης του , στου πρώτου Φθινοπώρου την ακόμα λιόπυρη νυχτιά. Σε τούτο το μικρό δωμάτιο,  ξημερώνει κάθε τόσο του Αγίου Ηρακλειδίου η γιορτή ! Το πανηγύρι τους ! Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο!Παυσίλυπο και παυσίπονο ψάλμα , στον δεξί χορό του καθολικού ! Μετάνοια μπροστά στην λάρνακα και στην κάρα του προστάτη τους !

Φιλί , ευγνωμοσύνης , τάμα πάντοτε οφειλόμενο, στα ευωδιαστά λείψανα του Μάρτυρα πρωτοΧριστιανού, του διαδόχου του Αποστόλου Βαρνάβα, του μαθητή του Αποστόλου των Εθνών , του διδάχου και μεγίστου Κυπρίου Ιεραποστόλου , του Εφόρου τους και Πατέρα τους,   του λατρεμένου ! Και αυτός , ο Άγιος Ηρακλείδιος , συνέχεια δίπλα στο κρεβάτι της , στοργικά  να της σκουπίζει τον ιδρώτα , να της δίνει κουράγιο στις τελευταίες αυτές αναβάσεις ως του ποθητού Παραδείσου τον πρόναο !

Έκλεισε τόσες μέρες , που πια δεν τα καταφέρνει να μετρήσει στο Νοσοκομείο ! Η μοναχή Μακαρία , που όλοι την θυμούνται, με τις πιο γλυκές και ευωδιαστές μνήμες, πότε να τους κερνά αμύγδαλο γλυκό , πότε τα περίφημα κεράσματα του Μοναστηριού να τους προσφέρει με τρόπο απλό και απροσποίητη αγάπη ! Οι πάντες σχεδόν την επισκέφτηκαν , μα και όλες οι αδελφές της εκ περιτροπής ποτέ δεν φεύγουν από δίπλα της ! Η Προδρόμη , η Ξένη , η Θεοφίλη , Θεοδούλη , η Κλεονίκη, η Σεβαστιανή, η Προσδόκη, η Μεθοδία,η Παϊσία, η Εὐπραξία, η Συγκλητική, η Ἀνυσία, η Χρυσοστόμη, η Φιλοθέη, η Ἐμμέλεια, η Καταφυγή, η Ἡρακλειδία, η Εὐστολία, η Συνεσία, η Χριστίνα, η Γρηγορία, η Ἄννα, η Ἀρίστη, η Χαριθέα, η Ἀντωνία, η Ἰωσηφία, η Βηθλεέμ, η Θεοφανώ, η Ὑπομονή, η Χριστονύμφη, η Σιλουανή, η Εἰρήνη, η Νεκταρία, η Πορφυρία, η Ἐφραιμία, η Σωφρονία.

Κάθε μιας το όνομα,  μια αρετή , μια ανάμνηση του ομοθυμαδόν , μια προτροπή για δοξολογία ! Και εκείνες οι ευλογημένες , την αγκαλιάζουν με χρυσοκεντημένα βλέμματα παραμυθίας και μιας χαρμολύπης , που ελάχιστοι μπορούν να νοήσουν,  μα κυρίως να βιώσουν ! Δώρα είναι τούτες οι στιγμές της διακονίας στην βαριά ασθενούσα αδελφή τους ! Δώρα τα δάκρυα και οι προσευχές απ το ψαλτήρι και το προσευχητάρι,  που δεν σταματούν ποτέ να ακούγονται σε τούτο το δωμάτιο ! Δώρο και η επίσκεψη του πατρός Αθανασίου , του τότε πνευματικού της Μονής τους ,του πάντα Αγιορείτη και Μαχαιριώτη , εκείνο το αξέχαστο πρωινό … Πλησίασε εκείνος την άρρωστη και πήγε αυτή να σηκωθεί λίγο για να τον υποδεχθεί !-Στάσου ευλογημένη , μην σηκώνεσαι ! Πως είσαι αδελφή Μακαρία ;
- Τώρα καμιά ώρα κάπως έχω ησυχάσει !Μου κάναν πάλι ένεση ! Αλλά πάτερ Αθανάσιε, τι να σας πω …Χθες το βράδυ πολύ υπέφερα ! Φριχτός ο πόνος ! Αβάσταγος κάποιες στιγμές ! Ευτυχώς , είναι εδώ οι αδελφές μου κα με δυναμώνουν ! Μα , να σας πω …είπε σχεδόν ψιθυριστά κάνοντάς του νόημα , λίγο να έρθει πιο κοντά της …Του μίλησα χθες το βράδυ …. την ώρα του μεγάλου πόνου …προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο Ηρακλείδιο να με βοηθήσει! Του είπα : Άγιέ μου σε παρακαλώ …πάρε με μαζί σου να αναπαυθώ …
-Θα σε οικονομήσει αδελφή μου ο Άγιος , να μην πονείς πολύ …κάμε υπομονή ! Μην αποκάμνεις ! Ό,τι πει ο Θεός! Εμείς μόνο να ευχόμαστε συνέχεια , να ναι τα τέλη όλων μας Χριστιανά !
-Να ναι ευλογημένο είπε εκείνη …
-Να πάω λίγο έξω αδελφή μου , να μην σε ταλαιπωρώ …είπε  εκείνος  και βγήκε από το δωμάτιο …Εκείνη την ώρα περνούσε από τον διάδρομο ο γιατρός της μοναχής …Γνωρίζονταν καλά !
-Γέροντα  , ευλογείτε !
-Ο Κύριος να μας ευλογεί γιατρέ !Πως είναι η αδελφή Μακαρία ;
-Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος ! Καρκίνος και στους 2 πνεύμονες …Επιθετικός , μεταστατικός, μη ιάσιμος …κάνουμε ότι μπορούμε να την ανακουφίσουμε γιατί έχει πολύ πόνο !
-Ναι , μου το είπε η ίδια πριν λίγο …Δηλαδή δεν υπάρχει επιστροφή …Πόσο καιρό έχει ακόμη γιατρέ ¨
-Το καλό αλλά και επώδυνο ταυτόχρονα για την ίδια είναι ότι ο οργανισμός της είναι πολύ γερός ! Αν δείτε κάποιες εξετάσεις θα καταλάβετε …Τουλάχιστον άλλους 6 μήνες έχει ζωή …αλλά και πόνο …Τι να πω , εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε με ενέσεις και φάρμακα να τον μετριάζουμε…

Επέστρεψε ο πάτερ Αθανάσιος στο δωμάτιο ύστερα από λίγο για να αποχαιρετίσει …Εκείνη την ώρα , οι 3 μοναχές που βρίσκονταν μαζί με την Μακαρία έλεγαν τους Χαιρετισμούς ! Η άρρωστη δρόσιζε τα στεγνά της χείλη με τα εφύμνια της πίστης και της αιώνιας άνοιξης ! Κάθε που ένα γράμμα τέλειωνε , οι άλλες σιγούσαν να ακουστεί από εκείνη το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε και το Αλληλούια …Εκείνος σιωπηλός και δακρυσμένος μετείχε σε αυτήν την ανεπανάληπτη ουράνια μέθεξη …Έφτασαν στο Ω που πάντα αφετηρία είναι για παράκληση και μεσιτεία … Ὤ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἀγίων ἁγιώτατον Λόγον δεξαμενή τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντάς· καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τούς συμβοῶντας...Παύση μετά από αυτό το υπέροχο συν …

Συμβοώντες , συμπάσχοντες , συνάλληλοι στου πόνο την διαδρομή που αλλοίμονο για την Μοναχή Μακαρία, έχει να μετρήσει ακόμα πολλούς μήνες …όπως πριν μόλις ο σπουδαίος γιατρός προέβλεψε… Παύση να ακουστεί το αλληλούια , από την Μακαρία την Μοναχή την ασθενούσα και κατάκλιτη …
-Ἀλληλούϊα …είπε εκείνη και πρόσθεσε κάτι ακόμα …Μνήσθητί μου Κύριε …Έκαμε τον Σταυρό της και σταύρωσε τα δυο της χέρια …Έμοιασε τότε τόσο με την ΜητρόΘεο, τρανώς ηπλωμένη υπτία, στην πανίερή της μετάσταση ! Τούτη την φορά δεν ήταν όνειρο του Αγίου της η παρουσία …

Έσπευσε εκείνος να μεσιτεύσει , να διαβιβάσει τάχιστα την παράκλησή της και ήρθε έπειτα εκεί , για να την παραλάβει μαζί με τον Άγγελό της …Λίγο μετά το τελευταίο της επί γης Ἀλληλούϊα , το ξέπνεμά της το τελειωτικό,   ή μάλλον την πρώτη ανάσα της , στου Παραδείσου το δίκαιο άνοιγμα… Όπως ακριβώς του το ζήτησε την προηγούμενη πονεμένη και στερνή επί γης νύχτα της …

Νώντας Σκοπετέας 

Διασκευή από προφορική διήγηση του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ.Αθανασίου
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Το Αμήν της Ζωής μου ( μέρος 2ο ) 

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Όλο μαθαίνουμε , όλο γνωρίζουμε το νέο σε τούτην τη ζωή . Το νέο που θέλγει και σαγηνεύει , που προκαλεί το ενδιαφέρον και την αναζήτηση . Μα πόσο τούτο το νέο μπορεί να κρατήσει το άφθορό του  ; Πόσο θ αντέξει η φρεσκάδα του ; Πόσο θα κρατηθεί καθάριο το πρόσωπό του , από της λήθης την σκόνη και τα νεκρά κύτταρά της ; Μήπως σε χρόνο ελάχιστο θα γίνει και αυτό το νέο παρωχημένο και παλιό ; Μήπως ξεχαστεί τόσο γρήγορα εκείνος ο ενθουσιασμός του πρώτου συναπαντήματος ; Όπως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται όπως είπε ο Σέρβος  Άγιος Νικόλαος  , έτσι και ό,τι εμπεριέχει Θεό ποτέ δεν θα παλιώσει , θα παραμείνει για πάντα αγέραστο και  φαεινό ! Κάθε φορά που φυλλομετράμε τον Ιερό Συναξαριστή το αντιλαμβανόμαστε αυτό ! Όσα αμέτρητα χρόνια κι αν κύλησαν από το ειρηνικό ή το μαρτυρικό τέλος των ηρώων του ,εκείνοι κρατούν το ευλογημένο σφρίγος της πρώτης τους άνοιξης . Εκπέμπουν την ισχύ της ομολογίας , την ακμή του Θεοκινήτου τους  πνεύματος. Και εμείς όλο τους αποζητούμε , συμπαραστάτες  συνοδίτες ,  ιχνηλάτες   και πλοηγούς,  στους τεθλιμμένους δρόμους του Ουρανού μεσίτες ακαταγώνιστους . Δόξα τω Θεώ , ποτέ δεν στερεύει το συναξάρι με τους θαλερούς  της πίστης μας . Νέες σελίδες όλο και προστίθενται ! Νέοι γενναίοι ξεπροβάλλουν και μας συστήνονται  αναζητώντας την θέση τους στην τρομαγμένη μας ψυχή  !Να δίνει ο Θεός να γίνεται όλο και χωρητικότερη !

        Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έγινε η πρώτη γνωριμιά του Ελληνορθοδόξου κόσμου με έναν νέον Άγιο ! Τον Άγιο Λουκά τον νέο , Ιατρό και Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως Κριμαίας τον Θαυματουργό ! Είκοσι χρόνια διαρκούς και θαυμαστής αποκάλυψης,  μιας συγκλονιστικής μορφής της Ορθοδοξίας ! Και πλέον ο Άγιος είναι παγκόσμιος ! Σπεύδει και παρηγορεί  όπου τον καλούν ! Μα και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως ! Τόσοι  μεγάλοι ναοί ανεγείρονται στην χάρη του  , από την Κύπρο ως τον Άθωνα και από την Αθήνα ως την Μακεδονία ! Και πόσα κλίτη ναών και πόσα μικρά ξωκκλήσια καθημερινά δεν του αφιερώνονται ! Σχεδόν μετά από 7 μήνες , από τότε που οσιακά κοιμήθηκε ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδας κυρός Ιάκωβος , εξελέγη νέος ποιμενάρχης της  ο πατήρ Νεκτάριος Αντωνόπουλος . Ο άνθρωπος που είχε εκ μέρους όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων  την πρώτη συνάντηση με τον Άγιο στα μέρη της μαρτυρικής Κριμαίας . Αυτόν οικονόμησε ο Θεός να τον κάνει πανελληνίως γνωστό και τόσο αγαπητό . Πολλοί σκέφτηκαν τότε πως μαζί με τον πατέρα Νεκτάριο , στην Αργολίδα θα «ερχόταν» και ο Άγιος Λουκάς μιας και τόσα χρόνια συμπορεύτηκαν . Αυτονόητος σχεδόν τούτος ο  συλλογισμός . Την ημέρα της ενθρόνισής του ήταν Κυριακή !Ενδέκατο Εωθινό το πρωί στον όρθρο !

Συνειρμός αξέχαστος γεννήθηκε τότε ! Αυτό το Ευαγγέλιο συγκλόνιζε πάντα τον Άγιο Λουκά όπως ο ίδιος μαρτυρούσε ! Ήταν αυτό που έλαμψε και διατράνωσε  μέσα του , την  τόσο δύσκολη απόφαση να εκδαπανηθεί στη διαποίμανση ενός πολυβασανισμένου λαού . Λίγοι στίχοι ξεπήδησαν τότε απ την ψυχή του γράφοντος :  

Με του Ιωάννου τη Γραφή , που ρώταγε ο Χριστός μας τον Πέτρο αν Τον αγαπά ,

 ανέβηκε στο θρόνο του Αη Γιωργιού ο εκλεκτός Επίσκοπος του Ιατρού Λουκά …

Για να ποιμάνει μ’  έλεος Θεού τον κάθε διψασμένο ,

να στρέψει  στα αιώνια , έστω στης ενδεκάτης τη στιγμή   κάθε ξεστρατισμένο …

Άξιος ακούγεται παντού και είναι η αλήθεια !

Και μια ευχή στα μυστικά στέλνεται για βοήθεια …

Όπως ο Ρώσος Άγιος δάκρυζε όταν λεγόταν

το βόσκε τα αρνία μου , τα πρόβατά μου ποίμαινε  και αυτός συγκλονιζόταν ,

έτσι και Συ πάτερ Νεκτάριε πάντα να έχεις στην καρδιά , 

μπρος στην Θαβώρεια Τράπεζα , εκεί στο Σαγματά ,

το άληστο το πρωινό …

και ασίγαστα να σε ακολουθεί πριν το Ελέησόν με ο Θεός ,  

το ενδέκατο Eυαγγέλιο το Άγιο Εωθινό … 

-Ν.Σκ. 25-11-2013-

Σύμπτωση θα πει κανείς …Μα από τότε και τα τελευταία 4 χρόνια  όλο  θαυμαστές «συμπτώσεις» συμβαίνουν στην Αργολίδα ! Η πλέον τρανταχτή : Σχεδόν δίχως κανείς να το καταλάβει , σε χρόνο ανεπανάληπτα σύντομο , πλέον λίγο έξω από το Ναύπλιο λειτουργείται ένας μοναδικά υπέροχος Ναός του Αγίου Λουκά του Ιατρού ! Με χάλκινους τρούλους , που θαρρείς  πως τον ολάνοιχτο ουρανό τους αγγίζουν με τα ακροδάχτυλα των περίτεχνων Σταυρών τους . Γλυκείς ήχοι από βαριές καμπάνες φτερακίζουν χωρίς σταματημό , με προορισμό τους κάθε πονεμένη και καρτερούσα ψυχή αυτού του πρόσκαιρου κόσμου , σκεπάζοντας  τις κραυγές της απαράκλητης απελπισίας . Στο κάτω μέρος του μεγαλόπρεπου Ναού ένα ονειρεμένο μουσείο ξεπροβάλλει . Ο Άγιος παρών ! Όλα του τα Θεόσδοτα τάλαντα τόσο απέριττα και μεστά αποτυπωμένα σε μόλις λίγα τετραγωνικά χώρου ! Άμφια του Αγίου και η μήτρα του η αρχιερατική με την οποία ετάφη ! Το ευωδιαστό χώμα που ακόμα κρατά πάνω της , μοιάζει με σχέδιο αχειροκέντητο , πιο λαμπερό και από τον πιο πολύτιμο λίθο …Και έπειτα τα χαρακτηριστικά στρογγυλά του γυαλιά που κρατούν ακόμα το θάμπος των αστείρευτων δακρύων του πόνου και της παράκλησης . Εδώ και το στηθοσκόπιό του , ακόμα να καρτερά καρδίες συντετριμμένες και τεταπεινωμένες , ζέουσες απ την αγάπη του Πατρός , να λαχταρούν μόνο την Ένωση μαζί Του . Να και το μικρό δισκοπότηρο που την επιτελούσε , αυτό με το οποίο κοινωνούσε τους ασθενείς στην εξορία ! Και ένα μικρό εικονάκι που πάντα κουβαλούσε ο Άγιος μαζί του και μετέτρεπε κάθε σπιθαμή του τόπου του μαρτυρίου του,  σε ουράνιο προσευχητήριο ! Σαν εισέρχεσαι στον νέο του Ναό , στο κέντρο μέσα στην ασημωμένη του λειψανοθήκη , ένα τμήμα από την καρδιά του . Είμαι σίγουρος πως κάποιοι αξιώνονται με την χάρη του Θεού να ακούνε τους χτύπους της ! Δεν έλιωσε ποτέ αυτή η καρδιά ! Εκείνος που την είχε , έλιωνε σαν καθαρό κερί , δεόμενος στον Ύψιστο για κάθε ελάχιστο των αδελφών Του . Και έμεινε αναλλοίωτη! Νέα ! Να μας μεταδίδει τον παλμό της , να μας παρηγορεί στα δύσκολα , να θεραπεύει τα ποικίλα μας    ασθενήματα …

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Μάιος 2017

Η παγκοινιά της Παναγιάς … ( Να ρθεις όταν θα καθαρίζουν …) Σύγχρονο θαύμα της Παναγίας μας

 

Το Μοναστηράκι μας ! Η Παναγιά μας ! Το καύχημα , το καταφύγιο , το κραταίωμα , το ιερό μας ορμητήριο …Τέτοια λόγια ξεπηδούσαν μέσα από τις εύλαλες σιωπές και τα ολόχαρα πρόσωπα των διακονητών της Παναγίας  , εκεί στο Πολυδένδρι …Όλα από καρδιάς γίνονται εδώ ! Τίποτα επειδή πρέπει , τίποτα γιατί κάποιος είπε να γίνει …Μια διαρκής Παντευλόγητη παρουσία , τείχος και οχύρωμα , που τόσο ταιριάζει με το κάστρο της Χρυσοπηγής τους το ευλογημένο , δίνει συνεχώς τα γλυκύτατα προστάγματα  , τις κατευθύνσεις… Φανερώνει τις ανάγκες , οικονομεί στις δυσκολίες , σκουπίζει τον ιδρώτα , δροσίζει στις καυτές ημέρες , θερμαίνει στο αγριεμένο χειμώνιασμα …Η Παναγία πάντα εκεί ! Την νιώθουν , Την ανασαίνουν , αφουγκράζονται το θρόισμα από τα μαύρα Της ράσα , Την επικαλούνται να πλατύνει τις καρδιές τους όταν η κόπωση και το εγώ ξεκινά να τις στενεύει …

Είναι η ευλογημένη ομάδα από τους άντρες και τις γυναίκες , που έχουν κάνει το Μοναστήρι , το δεύτερό τους σπίτι , που φροντίζουν πάντα ο οίκος  τούτος του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του να λάμπει και να ευωδιάζει …-Πάστρα στο έξω εμείς …Πάστρα στο μέσα εσείς Γέροντες ! έλεγε ο κυρ-Γιάννης γελώντας εκείνο το λιόλουστο υπέροχο εαρινό πρωινό στα σύνορα της Σαρακοστής με την Μεγάλη Εβδομάδα . Χρόνια αμέτρητα τούτη εδώ η παγκοινιά  είχε γίνει μια τόσο αγαπημένη συνήθεια , που αν κάποιος δεν τα κατάφερνε να έρθει για να συμμετάσχει στην καθαριότητα της Βουβής Εβδομάδας , πόσο πολύ στενοχωριόταν …

Ο Ασβέστης σε αφθονία ! Ω , μοιάζει με λουλουδιού μοσχομύριστου τούτη η μυρωδιά του ασβέστη ! Το αστραποβόλημά του το ευλογημένο στις πεζούλες , τα πλατύσκαλα , τις γλάστρες και τους γέρικους κορμούς , έχει κάτι από τις άπυρες βολίδες  που φωτίζουν το ανηφόρι του Γολγοθά …Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη , όλα περιμένουν την φροντίδα σου γιατί όλα έχουν να σου μιλήσουν για τον Θεό σε τούτο το ευλογημένο απάγκιο .

Μόλις τελειώσαν με τον περίβολο , την φιάλη και τις εισόδους , όλοι κατευθύνθηκαν στο Καθολικό . Σήκωσαν  και μάζεψαν τα βαριά στρωσίδια  , σάρωσαν και το παραμικρό ίχνος χώματος και  το πέταξαν στο χωνευτήρι , μιας και ό,τι εισέρχεται εδώ μέσα , ακόμα και τα σκουπίδια αγιάζονται ! Έπειτα οι γυναίκες   γυάλισαν με επιμέλεια και το τελευταίο εκατοστό στα μανουάλια ,ενώ οι άντρες ανέβηκαν σε σκάλες για να λαμποκοπήσει …η θριαμβεύουσα Εκκλησία !  Ύστερα περιποιήθηκαν το ξυλόγλυπτο τέμπλο , τις εικόνες και τα καντήλια του , άλλαξαν τα υφάδια στα προσκυνητάρια και στην Ωραία Πύλη  με τα χαρμολυπημένα  χρώματα  της άνοιξης και της Αναστάσιμης καρτερίας .

Είχε μεσημεριάσει όταν ο Παπά Εφραίμ στάθηκε στην Λιτή και με μια ματιά τους αγκάλιασε όλους και όλα ! Δόξα τω Θεώ ! είπε και έκανε τον Σταυρό του . Όπως κάθε φορά  ,  στην αρχή όλα φαίνονταν σαν απρόσιτη κορφή  , μα όταν η καρδιά δίχως βαρυγκόμια ζώνεται  το λέντιό της και γίνεται πάντων διάκονος , τα πάντα παίρνουν χάρη και σαν από μόνα τους έρχονται σε τάξη ! Βγήκε έξω να ανασάνει το ανοιξιάτικο αεράκι , να κλείσει τα μάτια και να μυρίσει αυτό το ηδύπνοο άρωμα που μαρτυρά το δίχως άλλο , ότι ζυγώνει η πιο συγκλονιστική Εβδομάδα της πίστης μας… Ανάμεσα σε χιλιάδες αρώματα τούτο μπορούσε να το ξακρίσει και πάλι να το φυλάξει σαν πολύτιμο μύρο στο δοχείο το ακένωτο της μνήμης του . Οι υμνολόγοι της Κυρίας Θεοτόκου , τα ευλογημένα στρουθία του Θεού , πετούσαν ζωηρά και όλο κελαηδούσαν σαν να θελαν να διακηρύξουν με το τραγούδι τους , πως καμιά μέρα τούτης εδώ της πρόσκαιρης ζήσης δεν πρέπει να μένει άλαλη και βουβή , δίχως μια ωδή , ένα ελέησον , ένα βλέμμα στον Ουρανό …Τα σκεφτόταν όλα τούτα ο Πάτερ και ένιωθε τα τριάντα του χρόνια εδώ μέσα σαν μια ανάσα ευωδιαστή ,σαν  έναν αστείρευτο γλυκασμό που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να περιγράψουν . Μια φωνή διέκοψε αυτό το πανηγύρι της ψυχής του . Μια φωνή που έβγαινε μέσα από λυγμό και κλάμα γοερό …Μια γυναίκα άγνωστή του , μεσόκοπη με ολοκόκκινα από το κλάμα μάτια . –Πάτερ …Παππούλη πότε έχει ακολουθίες την Μεγάλη Εβδομάδα εδώ ;

Σάστισε ο Παπάς και μηχανικά της απάντησε : -Εφτά και εφτά …Δηλαδή εφτά το πρωί και εφτά το απόγευμα ! Δεν πρόλαβε έπειτα να αρθρώσει άλλη κουβέντα …Η γυναίκα χωρίς να μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα τα σπαρακτικά τον ξαναρώτησε : -Μπορώ να ανάψω ένα κερί στην Παναγία ; -Βέβαια αδελφή μου ! Να εκεί είναι η είσοδος του Καθολικού …Πήγαινε να ανάψεις το κερί σου και μην νοιαστείς που θα δεις μέσα ανθρώπους …καθαρίζουμε σήμερα το Μοναστήρι ενόψει των ημερών που έρχονται ! Σαν να την ηλέκτρισαν τούτα τα τελευταία λόγια του Παπά ! Πιο έντονο τώρα το κλάμα της γυναίκας !  Έφυγε εκείνη σχεδόν τρέχοντας για το καθολικό  .   Ο πάτερ Εφραίμ δεν πήρε το κατόπι της  …Είχε σαστίσει από το ξαφνικό αυτό θέαμα , μα δεν ήθελε να την δυσκολέψει και πιότερο …Λογάριασε πως κάποια περίσταση σοβαρή θα συνέτρεχε , κάποιο πρόβλημα, μια αρρώστια , όλα εκείνα που φέρνουν μπροστά μας τον …ξεχασμένο Θεό , που άπαυστα  όμως καρτερά με την σταυρωμένη του αγκαλιά διάπλατη,  τον γυρισμό στον εαυτό μας …Έτσι λοιπόν δεν θέλησε να την ακολουθήσει … Οι υπόλοιποι όμως της παγκοινιάς , εκείνο το μεσημέρι  της βουβής Εβδομάδας έζησαν του Θεού τα θαύματα και τα θαυμάσια χάρη σε εκείνη την οδυρομένη γυναίκα …Αυτή μόλις άναψε το κερί της και προσκύνησε την Βρεφοκρατούσα Παναγία , σχεδόν σωριάστηκε σε μια καρέκλα πίσω απ το προσκυνητάρι των Ταξιαρχών  . Όλοι έσπευσαν να την βοηθήσουν αφού νόμισαν ότι λιποθύμησε …-Καλά είμαι , μην νοιάζεστε …καλά είμαι δεν έχω τίποτα …Παναγιά μου τι ήταν αυτό που μου έκανες ; τι ήταν αυτό που μου έκανες ;Επαναλάμβανε συνέχεια με λυγμούς σπαρακτικούς σχεδόν ,  τέτοια λόγια απευθυνόμενη στην Παναγία , λες και την είχε εκεί απέναντί της ! Πήρε τον λόγο κάποια γυναίκα απ την ομάδα της παγκοινιάς …-Τι σου συμβαίνει αδελφή μου; Πες μας αν μπορούμε σε κάτι να σε βοηθήσουμε …-Θα σας πω γιατί  πρέπει να μάθετε ! Γιατί αξίζει να μάθετε ειδικά εσείς ! –Πες μας αδελφή μου σε ακούμε είπε ο κυρ-Γιάννης και όλοι που είχαν ήδη μαζευτεί γύρω της , έκαναν ησυχία να την ακούσουν . 

-Εμένα πρώτη φορά με βλέπετε εδώ …μα είμαι γειτόνισσα …ξέρετε μένω είκοσι λεπτά από εδώ στο Καπανδρίτι …Κι όμως δεν είχα αξιωθεί τόσα χρόνια να έρθω ..Ούτε στη χάρη της , ούτε Κυριακή , ούτε ποτέ …-Ε θα εκκλησιάζεστε αλλού ! που το κακό ; πετάχτηκε η Αγγελική για να την ξαλαφρώσει κάπως …Χαμογέλασε λίγο η γυναίκα με νόημα και συνέχισε …-Πριν λίγες μέρες είδα στον ύπνο μου κάτι που με τάραξε … Αυτό που λέμε , ένα ζωντανό , ολοζώντανο όνειρο …Βρισκόμουν στην Εθνική Οδό και οδηγούσα κάπου εδώ κοντά,  όταν  ξαφνικά βρίσκομαι σε μια διχάλα , σε έναν παράδρομο …-Και λοιπόν ; -Εκεί μου έκανε νόημα να σταματήσω μια γυναίκα μαυροφορεμένη …Με πλησίασε και μου λέει : Τόσα χρόνια να μένεις τόσο κοντά μου και να μην έχεις έρθει μια φορά να με επισκεφτείς στο σπίτι μου …

-Που να έρθω Κυρούλα μου ; της απάντησα τότε εγώ ..Δεν ξέρω που μένεις ! Έλα να σε πάω τότε !  μου είπε …Και χωρίς να το καταλάβω , βρέθηκα να ανεβαίνουμε μαζί σε έναν στενό διάδρομο που κατέληγε σε μια μεγάλη διπλή σιδερένια μαύρη πόρτα …Από πάνω της μια μικρή ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας με ένα φαναράκι  …-Η πόρτα του Αγίου Διονυσίου ! Είπαν όλοι με μια φωνή ! -Από εκεί που μπαίνουν  οι προσκυνητές !  Συνέχισε μέσα στα δάκρυά της η γυναίκα να μιλά … -Τώρα εσείς θα νομίζετε ότι μπορεί να τα φαντάστηκα όλα τούτα …Όταν είπα στην μαυροφορεμένη Κυρά να μπούμε μέσα στο σπίτι της εκείνη μου είπε :- Όχι δεν θα έρθεις σήμερα στο σπίτι μου ..Θα ρθεις μόνη σου την ημέρα που θα καθαρίζουν ! Όλοι την κοίταζαν σαν αποσβολωμένοι…  

 -Αυτό έγινε πριν αρκετές μέρες , δεν θυμάμαι και καλά …Το σκεφτόμουν συνέχεια και προσπαθούσαν να βρω μια απάντηση , μια ερμηνεία …Σήμερα λοιπόν εκεί που οδηγούσα για το σπίτι μου  , βλέπω μπροστά μου ολοζώντανο εκείνο το σημείο που με σταμάτησε η μαυροφορούσα …εκείνη την διχάλα που σας έλεγα  …Πήρα αμέσως τον δρόμο και δίχως να το καταλάβω βγήκα στο Μοναστήρι σας   … Συγκλονίστηκα μόλις είδα την μαύρη πόρτα,  μα έπειτα όταν ο πάτερ έξω μου είπε ότι σήμερα έχετε καθαριότητα …τότε ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω απ τα πόδια μου .…

Τα δάκρυα πλέον έλουζαν όλων τα πρόσωπα …Χαρά , δοξολογία , ελπίδα , σιωπή … Ου σθένει γλώσσα Δέσποινα υμνολογήσαι Σε !

Τα θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού ! Η συνεχής παρουσία Του στη ζωή μας …Το ασταμάτητο κελάρυσμα της Χρυσοπηγής αποστάζει δρόσους στις ξερικές μας ψυχές …Σημείο για την δυσπιστία μας , φανέρωμα και στήριγμα των καταφευγόντων υπό την   σκέπη Της . Όλοι πλέον γνώριζαν πως η παγκοινιά τους ευαρεστούσε την Μάνα τους …Και πως ακόμη,άλλο ένα μέλος είχε πλέον προστεθεί στην ευλογημένη συντροφιά τους , στην ποθητή δούλεψη της Πλατυτέρας των Ουρανών … 

Καλή Ανάσταση !

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία η οποία συνέβη στις παραμονές

της Μ.Εβδομάδας του 2016.

Ευχαριστούμε από ψυχής τον Πατέρα Εφραίμ Παναούση που την βίωσε και μας την εμπιστεύθηκε προς Δόξαν Θεού και στήριγμα ψυχών...

Κράτα το φως αναμμένο ! ( Αληθινή ιστορία για την άσβεστη μνήμη των ψυχών.)

Μικρό κορίτσι με εικονίτσες Αγίων  και την μικρή Αγία Γραφή  κάτω απ το μαξιλάρι να συναντά στα όνειρά της το Φως …Μόνο αυτό της έρχεται από τα περασμένα κάθε ξημέρωμα όταν πλαγιάζει μετά τον κανόνα της ως το πρώτο τάλαντο …Δεν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν …Δεν νιώθει την ανάγκη να νοσταλγήσει το χθες …Την κάνει χαρούμενη το σήμερα ,  το σήμερον του επιούσιου  άρτου της Ζωής , την μόνη μέριμνά της …Έχει βέβαια και τα διακονήματα εδώ στο Μοναστήρι , το εργόχειρό της με τα κομβοσκοίνια , τα ζωντανά , τους κήπους …μα αυτά άσκεφτα τα κάνει , δεν σπαταλά ψυχή για δαύτα , μόνο το σώμα και τον κόπο της αφιερώνει , όλο το υπόλοιπο είναι της , το χάρισε σε Εκείνον , την αληθινή Ζωή και την Μητέρα Της  την Κεχαριτωμένη…Δεν λησμονά τους δικούς της βέβαια , που έρχονται να την δουν μα είναι αλλιώτικη τούτη η αγάπη και δεν διαφέρει από αυτήν που καίει μέσα της για κάθε αδελφό της που θα διαβεί την πύλη της μετανοίας της . Έτσι όταν την ειδοποίησαν για τον πατέρα της που κοιμήθηκε απρόσμενα, δεν θρήνησε , δεν έκανε όλα αυτά που γίνονται συνήθως με τα μοιρολόγια , και τους κοπετούς  …

Δάκρυσε όπως ο Κύριος και έφερε τον πατέρα της  στην μνήμη,   συγχωρώντας τον για κάθε φορά που την πίκρανε  ιδίως όταν έλαβε την μεγάλη απόφαση της αφιέρωσης …

Ένιωσε τώρα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια την ανάγκη να ψάξει στο παρελθόν για κείνες τις στιγμές της πατρικής αγκαλιάς , το χαμόγελό του , την καλόκαρδη ματιά του , την καλοσύνη του …Όχι σαν ελαφρυντικά μα σαν απάντηση στην ξαφνική αγωνία που την κυρίευσε για τον αγώνα που μόλις εκείνος ξεκινούσε … Δεν ήταν σίγουρη αν είχε φροντίσει για την ..τακτοποίησή του …Κάθε φορά βέβαια που ερχόταν στο μοναστήρι μεριμνούσε με διάκριση να του υπενθυμίζει την μακαρία  εγρήγορση στους χρόνους της χρηστότητος και της μακροθυμίας,  το σωτήριο μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως…  Μα πάντοτε εκείνος πήγαινε την κουβέντα αλλού …-Μην ανησυχείς , ξέρω εγώ ! της έλεγε …

Μακάρι να ήταν έτοιμος  ο Πατέρας , να έχει καλήν απολογία! Σκέφτηκε και έπιασε αμέσως το κομποσκοίνι της το διακοσάρι…

Ξεκίνησε να δέεται στον πολυεύσπλαχνο Δεσπότη των πάντων για την ψυχή του …Χιλιάδες μνήσθητι έφυγαν για τον Θρόνο του Δίκαιου Κριτή μαζί με δάκρυα και νηστεία και αγρυπνία…

Ζήτησε και από τις αδελφές της να προσευχηθούν και απ την Γερόντισσά τους την αγαπημένη …

-Προσευχηθείτε Γερόντισσα για τον δούλο του Θεού Ελευθέριο …Ζητήστε αν είναι ευλογημένο πληροφορία για την ψυχούλα του ...

-Ναι παιδί μου θα κάνουμε όλες προσευχή και θα πάρουμε τηλέφωνο και στον Γέροντα στο Όρος να κάνουν σαρανταλείτουργο !

Κύλησαν έτσι οι σαράντα ημέρες …Προσπαθούσε να καταλάβει κάθε φορά που συναντούσε την Ηγουμένη, από την έκφραση του προσώπου της,  αν είχε ανοίξει καθόλου ο Ουρανός , αν υπήρχε καλή είδηση για την ψυχούλα του Πατέρα της … Δεν ρώτησε βέβαια ξανά …Μα η σιωπή της σοφής Μητέρας  την γέμιζε με λύπη,  αφού λογισμοί απωλείας της ψυχής του πατέρα της την κυρίευαν κάθε τόσο …

Δεν σταμάτησε να προσεύχεται κάθε νύχτα για την ανάπαυσή του …Τι κι αν είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγε …Με  επιμονή και πίστη προσευχόταν …

Αυτό  το νύχτωμα σκέφτηκε λίγο πριν την προσευχή να μελετήσει τους Αγίους Πατέρες , τους Αγγέλους εν σώματι …

Πήρε να διαβάσει του Χρυσοστόμου τους Θείους λόγους …

Πάντα της άρεσαν τα ρητά του…Σταμάτησε μόλις διάβασε :  Κλαύσον τους αμετανοήτους, κλαύσον τους μηδέποτε μετανοήσαντες…. Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια….

Ο μισόκαλος που πάντα απεργάζεται την αιώνια συντριβή μας , έγειρε και της επανέλαβε αυτό το τελευταίο ρητό : Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…. Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…Αρέσκεται ο επίβουλος της ψυχής μας να μεταχειρίζεται ακόμα και Αγιογραφικά αποσπάσματα προκειμένου να μας σαλέψει την διάνοια,  να μας θολώσει την σκέψη …Εδώ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την Αγία Γραφή στο Σαραντάριο Όρος όταν πείραζε τον Θεάνθρωπο …Αν είσαι Υιός του Θεού Του είπε πέσε κάτω. Άραγε  θα διατάξει ο Θεός τους αγγέλους του να σε σηκώσουν στα χέρια, ώστε να μη χτυπήσεις στις πέτρες, όπως λένε οι Γραφές; . Και ο Κύριος του απάντησε: «Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή ότι δεν πρέπει να προκαλούμε τον Θεό με τις πράξεις μας».

Πάλι Τον πήρε έπειτα  και Τον μεταφέρει σε πολύ ψηλό βουνό, απ’ όπου φαίνονταν όλα τα βασίλεια της πλάσης  μ’ όλα τα πλούτη και τη δόξα τους και του λέει: Αν με προσκυνήσεις, όλ’ αυτά θα σου τα χαρίσω. Κι ο Χριστός μας  του είπε αυστηρά: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. Στη Γραφή είναι γραμμένο: Μόνο τον Κύριό σου να προσκυνήσεις και μόνο Αυτόν να λατρέψεις».

Νικημένος ο διάβολος έφυγε μακριά από τον Ιησού. Τότε ήρθαν άγγελοι του Θεού και Τον υπηρετούσαν.

Δεν μπόρεσε να τα σκεφτεί όλα τούτα η Ανθία η Μοναχή  ,  αν και από μικρό παιδί τα διάβαζε ,  μόλις επαναλαμβανόταν συνεχώς  κείνη την νύχτα  το : Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια…. Έξαφνα της φαινόταν ανώφελο το να προσεύχεται για την ψυχή του πατέρα της …Μόνο ευχήθηκε την Σωτηρία , μα ένιωσε πλέον ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα …Όσες φορές και αν το μετέφρασε όσες κι αν το ερμήνευσε δεν μπορούσε να βρει λόγο για να συνεχίσει …Σκοτείνιασαν απότομα όλα μέσα της. Ξεκίνησε να λέει μόνο την ευχή του Ιησού την μονολόγιστη...

Θα ρωτήσω αύριο την Γερόντισσα σκέφτηκε . Δεν πέρασε πολύ ώρα και βλέπει απ το παράθυρό της κάποιον από μακριά  να πλησιάζει με ένα φως …της φάνηκε φακός …

Παραξενεύτηκε γιατί πλησίαζαν μεσάνυχτα …Κάτι θα συνέβη  σκέφτηκε , ίσως με την ηλικιωμένη Μακρίνα που την περίμεναν τούτες τις μέρες …Άνοιξε την πόρτα του κελιού της και προσπάθησε να διακρίνει την μορφή …

-Ποιος είναι  ;  Ποιος είναι  ; 

Δεν πήρε απόκριση και περίμενε να πλησιάσει …

-Ακυλίνα εσύ είσαι ; Ευλόγησον !

 Πάλι δεν ακούστηκε φωνή …Ήταν πυκνό το σκοτάδι εκείνης της νύχτας , αφέγγαρο σχεδόν . Σε λίγο αντιλήφθηκε πως δεν ήταν φακός αυτό που κρατούσε η φιγούρα μα ένα μικρό φανάρι …Περίεργο σκέφτηκε …Που το βρήκε αυτό , δεν ήξερα πως έχουμε ...Έφτασε σιμά της η λεπτή φιγούρα κρατώντας το φανάρι …Το σήκωσε ψηλά και φωτίστηκε το πρόσωπό της …

-Θεέ μου ! Πατέρα εσύ ! μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει ….Ακούστηκε η γνώριμη φωνή του αδύναμη και παραπονεμένη …

-Ένα φως είχα και αυτό  μου το έσβησες !

Άνοιξε τα μάτια μετά από ώρες  …Την βρήκαν σχεδόν λιπόθυμη πριν το μεσονυκτικό , όταν ήρθαν γιατί ανησύχησαν που δεν την είδαν στο καθολικό  …

Η Γερόντισσα της μίλησε και γαλήνεψε την ψυχή της , της φώτισε και πάλι τον εσκοτισμένο , τον πρόσκαιρα πλανεμένο νου της  …Η μορφή του Πατέρα της και το παράπονό του δεν την εγκατέλειψαν ποτέ από τότε  …

Έδωσε υπόσχεση στην ψυχή του αλλά και σε όλες τις αναγκαιμένες ψυχούλες , ποτέ να μην τις λησμονήσει…Εκείνες δεν μπορούν να κάνουν τίποτε , ούτε να αλλάξουν μόνες την κατάστασή τους …

Αυτοί που μένουν πίσω όμως μπορούν και δεν πρέπει να λησμονούν , διαρκώς να κρατούν το φως αναμμένο …

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ 

και  εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη )

Διασκευασμένη σε διήγημα ,  αληθινή Ιστορία από προφορική εξιστόρηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )

Ευχαριστώ πολύ ! Πάντων ένεκεν ! (Αληθινή Ιστορία για την ανάπαυση της αιώνιας ψυχής.)

Ούτε το κατάλαβε πως έφτασε από το Πέραμα στο Κερατσίνι... Ελάχιστα του φάνηκε πως περπάτησε …Δεν του κόλλαγε ύπνος με τίποτα …Προσπάθησε να ηρεμήσει από την ένταση , από την κούραση από την θλίψη που ξαφνικά τον αντάμωσε …Δεν τα κατάφερε και πάλι …Έτσι μόλις αχνοχάραξε βγήκε έξω και ξεκίνησε για την αγαπημένη τους βόλτα  …Αποζητούσε  μόνο να ανασάνει για λίγο , να ξεπνεύσει το γιατί που θρόνιασε μέσα του και δεν τον άφηνε σε ησυχία …Θύμισες , φωνές παιδικές , αγκαλιές στοργικές με ένα γιατί μπλεγμένα …Σταματούσε ολοένα και έστρεφε ψηλά το βλέμμα , όχι για να δει τον ουρανό τον καθαρό , τον ανοιξιάτικο μα για να στείλει ξανά το γιατί του ψηλά …Σ ΄Εκείνον που αγάπησε από μικρό παιδί , που ως τώρα μόνο δοξολογούσε  , μόνο ευχαριστούσε για όλα …και τα καλά και τα δυσκολεμένα …Μα για αυτό εδώ , όσο κι αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε να στείλει ευχαριστώ και δόξα Σοι ψηλά …Ένα γιατί μονάχα  έφευγε από μέσα του τούτες τις ώρες , τούτες τις μέρες και πέταγε ψηλά …Έψαχνε να βρει μια  απάντηση , να νιώσει  πως υπήρχε λόγος και αιτία , σχέδιο σωτηρίας , πρόνοια πατρική …Και έπειτα έρχονταν εκείνες οι θύμισες που γλύκαιναν για λίγο τον πόνο και ύστερα γίνονταν παράπονο και πάλι απορία  …Μην ήτανε θυμός ;  -Όχι δεν είναι θυμός , δεν είναι  ! Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως δεν ήταν θυμός μα δεν τα κατάφερνε όποτε σήκωνε το βλέμμα …Κύριε ήταν μόνο 19 χρονώ ! Η Κατερίνα μας η μονάκριβη η ανεψιά μου ! Κόρη του αδελφού μου , δική μου κόρη …Εγώ την μεγάλωσα , την διάβαζα , την καμάρωνα …Έμεινα μόνος,  μα είχα και εγώ ένα παιδί , ένιωθα του γονιού την αγωνία , τη χαρά , τον ενθουσιασμό από τα νιάτα της …Να μην έμπαινε ποτέ σε εκείνο το αμάξι …Να την προλάβαινα , να την έπαιρνα μαζί μου στην βόλτα μας την αγαπημένη …Πέραμα –Κερατσίνι με τα πόδια …Να μου πει ξανά τα νέα της , τα όνειρά της , να την ορμηνέψω,  να την παρακινήσω πάντα να κοιτά ψηλά και να δοξολογεί Εσένα για όλα !

-Πάντων ένεκεν έτσι θείε ; Η φωνή της ακούστηκε μέσα του …

 Ούτε το κατάλαβε πως έφτασε από το Πέραμα στο Κερατσίνι …Στο λιμανάκι στάθηκε και πάλι …Έκλεισε τα μάτια , πήρε βαθιές  αναπνοές… Τον διέκοψε μια χαρούμενη δυνατή φωνή …

-Πατριώτη καλημέρα ! Τώρα τα φερα ! Διάλεξε πριν εξαφανιστούν ! Μυλοκόπι που σαλεύει  ,ζωντανό είν ακόμα ! Να διες τα μάτια του, ολόφρεσκο ,πρωινό –πρωινό !  Για σούπα για ψητό όπως θέλεις !

-Συγγνώμη!  δεν σε άκουσα …έχω αλλού τον νου μου …

-Και γω που νόμιζα πως έχω φωνή καμπάνα ! Λέω έχω ψαράκι διαλεχτό που μοσχοβολάει θάλασσα ! Δεν θα ξαναβρεις τέτοιο ψάρι …Πάρε αυτό και θα με θυμηθείς ! Να,  ένα οχτακόσια , βαριά -βαριά  ! Θα βγάλει μια σούπα αριστούργημα  ! Πάρε το  πατριώτη ! Να μου κάνεις και σεφτέ ! Άντε να βγει το μεροκάματο …

Τι να το κάνω το ψάρι σκέφτηκε μέσα του ! Αλλά και πάλι , αυτός ο άνθρωπος αγώνα κάνει ! Ας το πάρω …για την ψυχή της Κατερινούλας ! Να το πάω στην Κυρά –Βασιλικούλα με τα έξι  παιδιά  που μένει δίπλα μας  …Θα το ευχαριστηθεί πολύ η καψερή ! Αυτοί  κι αν δίνουν  μάχη για να τα φέρουν βόλτα  !

–Εντάξει βάλτο να το πάρω αδελφέ  !

-        Έτσι ντε να σε χαρώ !  Τέτοιο ψαράκι ολόφρεσκο  να το αφήσεις ….αμαρτία απ το Θεό  !

Έκανε όντως  μεγάλη χαρά η Κυρά –Βασιλικούλα !Δεν της είπε κουβέντα ! Μόνο της άφησε το μεγάλο ψάρι και έφυγε !

Στάθηκε εκείνη στην πόρτα και τον γέμισε  με αμέτρητες  ευχές και γαλήνεψε έπειτα από τόσο καιρό ! Δεν φανταζόταν πως ένα ψάρι θα κατάφερνε να απαλύνει τον πόνο του τόσο …Μετά από μέρες δεν έστειλε γιατί στον Ουρανό και δάκρυα απαράκλητα , μα ένα χαμόγελο , έστω μελαγχολικό …

-Βοήθησε Κύριε να καταλάβουμε το σχέδιό Σου ! Ανάπαυσε την Κατερίνα μας !

Άλλαξαν μέσα του πολλά μετά την χθεσινή βόλτα…Σαν να νιωθε μια θαλπωρή συνέχεια , μια ξαφνική ζεστασιά που δεν τον άφηνε να απελπίζεται , μα μόνο με προσευχή  και αγαλλίαση γέμιζε την καρδιά του …

Λίγες μέρες ύστερα περπατώντας στις ανηφορικές  γειτονιές  με την  πνοή και το χρώμα της θάλασσας κάπου στο βάθος να ομορφαίνουν τον κόσμο του , αναπολούσε τα χρόνια που κύλησαν κι αυτά που αγάπησε  ...Μα ήταν διαφορετικές  τώρα οι θύμισες…αλλιώτικα χαρούμενες …

-Ξάδελφε !  Βρε καλώς τον ! Πως απ τα λημέρια μας ;

-Γειά σου Θόδωρα αδελφέ μου ! Έτσι έναν περίπατο κάνω , να θυμηθώ τα παλιά , τα παιδικά μας , τα ανέμελα !

-Ωραίες εποχές ! Και τώρα καλά είναι ! Ευτυχώς κρατήσαμε εμείς ! Δεν μας σκέπασαν κι ακόμα οι πολυκατοικίες ! Είναι κι η θάλασσα που πάντα θα μας ομορφαίνει, έστω κι αν την κατάντησαν έτσι  !

-Ναι όμορφα είναι πάντα εδώ !Με τις αυλές , τις λεμονίτσες σας !  Συνοικίες το όνειρο  !

-Μακάρι να μπορούσαμε να το βλέπαμε όλοι σαν όνειρο …μα είναι κι οι δυσκολίες , κι η ανεργία κι η φτώχεια που το κάνουν καμιά φορά εφιάλτη… Αφού τα ξέρεις …Όλοι οι Περαμιώτες τα βλέπουμε εκτός απ τα παιδιά …Αυτά μπορούν και ονειρεύονται …Δόξα τω Θεώ ! Γερά να ναι μόνο ! Θα κάτσεις να σε κεράσω ένα τσίπουρο;

-Μετά χαράς  Θόδωρά μου ! Μην σε βάζω σε φασαρία όμως ! Έχεις και τα κουτσούβελα  !

-Σπουδαία τα λάχανα!  Άλλωστε η Λένη και τα παιδιά  έχουνε πάει σε κάτι γενέθλια μιανού συμμαθητή της μικρής …Ευκαιρία να ηρεμήσει και λίγο η γειτονιά ! Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ κάθε απόγευμα τώρα που καλοκαίριασε ! Δεν σταματάνε ως που να νυχτώσει για τα καλά !Μήπως και μεις τα ίδια δεν κάναμε !

Έφερε το τσίπουρο και  φιστίκια αράπικα  ο Θοδωρής ! Μαζί από παιδάκια στο Πέραμα, ξαδέλφια αγαπημένα …Τα μανιατάκια ! Έτσι τους λέγανε σαν γυρνούσαν όλες τις γειτονιές παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους !

-Θυμάσαι  βρε ξάδελφε που μας είχανε χάσει ένα Σαββατόβραδο ; Που μας ήρθε να πάμε Κερατσίνι με τα πόδια τόσο δα πιτσιρίκια  ; Τι λαχτάρα που τους κάναμε !!

-Αν θυμάμαι ! Χθες είχα πάει την βόλτα μας ! Είναι η αγαπημένη μου ! Την έκανα και με την Κατερινούλα την συγχωρεμένη !

-Η Κατερινούλα μας  ! είπε ο Θόδωρας και σώπασε ! Ήθελα να στο πω …Ξέρεις πάνε κανα δυο βράδια που την είδα στον ύπνο μου την Κατερίνα μας !

-Αλήθεια ; Εγώ δεν έχω αξιωθεί να την δω ! Πες μου Θόδωρα πως την είδες ;

-Χαρούμενη πολύ ήταν, και όλο φως  ! Συνέχεια  χαμογελούσε ! Μα μου πε κάτι περίεργο για σένα  που δεν το κατάλαβα …Ήθελα μάλιστα να ρθω να σε βρω για να στο πω …Ξέρεις πιστεύω πολύ στις ψυχούλες , πως είναι εδώ μαζί μας , κοντά μας …απλά δεν μπορούμε να τις δούμε εμείς με τα μάτια μας !

-Πες μου σε παρακαλώ τι σου είπε ;

- Να , εκεί που την έβλεπε έτσι να λάμπει και να γελά  , γυρίζει και μου λέει : Να πεις στον θείο μου τον Γιώργη ότι το έλαβα το ψαράκι του και τον ευχαριστώ πολύ ! 
Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει με αυτό μα … Ξάδελφε τι έπαθες ; Είσαι καλά ; Τι συμβαίνει ; Δεν έπρεπε να στο πω ! Μα νόμισα πως θα χαρείς που είναι καλά η Κατερινούλα μας !

-Όχι ! δεν είναι …δεν είναι στενοχώρια ! Σ ευχαριστώ Θόδωρα ! Να ξερες τι μου είπες ..να ξερες μόνο ! Ο πανταχού παρών ! Η ελεημοσύνη ! Μια σκέψη έκανα , δεν την είπα σε κανέναν  και πήγε πάνω ! 

Σκέψου τα τόσα  γιατί μου , πόσο Τον έχουν πικράνει …

 

Δεν πολυκαταλάβαινε ο Θοδωρής τον ξάδελφό του ! Μόνο όταν εκείνος ξεκίνησε να του αφηγείται  την ιστορία  με το ψάρι , σείστηκε η ψυχή του ,  τον αγκάλιασε σφιχτά και ο Γιώργης   έκλαψε πάνω του για ώρα πολύ   …

Όχι από λύπη μα από λύτρωση ευχαριστιακή  που ανέβηκε ψηλά και σκέπασε σαν νεφέλη φωτεινή όλα τα θλιμμένα γιατί που κάποτε  σκοτείνιασαν τον Ουρανό του ! Σήκωσε τότε ξανά το βλέμμα του και είπε δυνατά :

-Πάντων ένεκεν Κατερίνα μου ! Πάντων ένεκεν !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα απο εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ...

Διασκευασμένη σε διήγημα αληθινή Ιστορία από προφορική διήγηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )

Της ψυχής η αλμύρα… ( Αληθινή ιστορία για τον αγώνα της ψυχής )

Φωτ.αρχείο.Θωμά Στ.Γκίνη.

 Ο Παπά –Γιάννης από τας Σέρρας ,   ο απλός και ταπεινός ο ολιγογράμματος και πράος , ο ησύχιος και σοφός κατά Θεόν …Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια διακόνησε , συμπόνεσε , παρηγόρησε , έκλαψε μετά κλαιόντων και χάρηκε με τις χαρές κάθε αδελφού του –συγχωριανού του , στον τόπο των γονιών και των παππούδων του,  τον βουνήσιο τον ελατοστολισμένο που δεν τον αποχωρίστηκε σχεδόν ποτέ του  …Ακόμα και στα βαθιά γεράματα όταν του λεγαν τα παιδιά του να τον πάρουν έστω για  λίγο καιρό να ξεχειμωνιάσει στην μεγάλη την πρωτεύουσα εκείνος τους απαντούσε : -Και να λείψω την Κυριακή από την Εκκλησία μου ; Και μόνο κτητικότητα δεν φανέρωνε εκείνο του μου , μα όλη του την στοργή και την έννοια για τον λατρευτό του οίκο , που τον φρόντισε και τον παρέδωσε στολίδι ουράνιο 

στον νέο εφημέριο που ήρθε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωρίο τους …Να αγαπάς τον Κύριο και  την Εκκλησία μας!  του είπε μόνο και σώπασε συγκινημένος εκείνη την πρώτη και τελευταία  Κυριακή που λειτούργησαν μαζί …Δεν θέλησε να μπλέκεται στα πόδια του …Μόνο μια γωνιά στο ιερό , απέναντι από την Αγία πρόθεση  ήθελε ,  να κάθεται εκεί με κλειστά τα μάτια και να νιώθει τα θροΐσματα τα Αγγελικά , να οσφραίνεται τις ευωδίες που ανέβαιναν στον Θόλο του κόσμου  … Τον  καρτέραγαν οι επίτροποι , όρθρου βαθέος να  αργοσύρει  τα βήματά του ως το δεξί κλίτος , να ασπαστεί τον Αρχηγό Μιχαήλ το ταξιαρχούδι του  και έπειτα από λίγο να κλίνει ευλαβικά  τον γέρικο κορμό του στην Τράπεζα , το μνημείο το κενό της Αναστάσεως …

-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Περνούσαν όλοι μετά την απόλυση  από κοντά του και με αυτά τα ανυπόκριτα λόγια του έδιναν τα πολυτίμητα βραβεία της καρδιάς τους , ευχαριστώντας τον για όλα αυτά που τους έδειξε όχι με τα λόγια του μα με την ζωή του την παραδομένη στο θέλημα του εν υψίστοις Πατρός…

Την ημέρα της κοίμησής του  όλοι το ίδιο του είπαν δίνοντάς του τον τελευταίο ασπασμό στα χέρια του , που ευλογώντας  αγκάλιαζαν το ασημωμένο ευαγγέλιο…

-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Τρείς μέρες πέρασαν …Τρείς μέρες που όλο το χωριό προσευχόταν όπως τους είχε διδάξει ο παππούλης τους …Δεν ξέχασαν ότι εκείνος δεν άφησε κανέναν λησμονημένο …Αμέτρητα σαρανταλείτουργα για ψυχούλες , και μνημόσυνο ατελεύτητο ..Ειδικά στις πρώτες σαράντα μέρες …Βοήθεια λαχταράνε   ! Έτσι τους έλεγε …Μην τους ξεχνάμε ποτέ ! Έχουν μεγάλο αγώνα ! Από εμάς περιμένουν ! Έτσι και εκείνοι του ανταπόδιδαν το ελάχιστο από όλα αυτά που δίχως αντάλλαγμα και βαρυγκόμια τους χάρισε σε όλη του την Χριστοφόρα  ζωή…

Στο τριμέρι του γέμισε και πάλι η Εκκλησιά ! Και έπειτα όλοι πάνω απ το μνήμα του  …σε ένα μακρύ τρισάγιο που μοιαζε με νεκρώσιμη !  

Στο σπίτι σιωπηλές η Άννα και η Γεωργία οι γειτόνισσες , ετοίμαζαν τους καφέδες και το κέρασμα για όλους . Ο Γιαννάκης το μικρότερο παπαδογγόνι ήταν μαζί τους …Κοιμόταν το πρωί και τον άφησαν πίσω να μην τον ξυπνήσουν …Τριγύριζε και κείνος και αναρωτιόταν που πήγαν όλοι …

-Στην εκκλησία στον παππού πήγαν του είπαν …Όπου να ναι θα ρθουν …

-Και μένα γιατί δεν με πήραν μαζί ; παραπονέθηκε ψευτοκαλαίγοντας εκείνος …

Αφού έχει ήλιο σήμερα , δεν βρέχει ..Και αφού  ο παππούς πέθανε ! Τον είδα που κοιμόταν στην Εκκλησία !

- Καλά –καλά του είπαν μέσα στη φούρια τους οι γυναίκες …Γιαννάκη για πήγαινε κάτω να δεις ποιος χτυπάει χαρά μου …Μήπως άρχισαν να έρχονται !  

Κατέβηκε ο μικρούλης την σκάλα και κοντοστάθηκε πριν την πόρτα …

-Παππού !!! Τι κάνεις εσύ εδώ ; Δεν πέθανες ;

-Γιαννάκη μου να έχεις την ευχή μου !

-Δεν πέθανες παππού; Ρώτησε ξανά  ο μικρός με την μακάρια αθωότητά του , με την παιδική του αφέλεια …Αφού σε είδα προχθές ! Γιατί στάζουν παππού τα ρούχα σου;  … Λιακάδα έχει σήμερα! δεν βρέχει …Σε κατάβρεξε κανείς ; 

Τα ράσα του παπα-Γιάννη , το καλιμαύχι του , το πετραχήλι του , τα γένια του , το πρόσωπό του ,έσταζαν συνέχεια…Στα πόδια του μια μικρή λιμνούλα άρχισε να σχηματίζεται …

-Δεν είναι νερό αυτό παιδάκι μου ! Είναι ιδρώτας ! Πες σε όλους παιδί μου τώρα που θα ρθουν , πως τους  ευχαριστώ πάρα πολύ ! Τώρα λυτρώθηκα , τώρα γλίτωσα μετά από τρείς ολόκληρες μέρες που τυραννήθηκα ! Ιδρώτας είναι παιδί μου από την αγωνία μου , μήπως και δεν τα καταφέρει   η ψυχή μου να ανέβει   ! Σας ευχαριστώ πολύ ! Να το πεις σε όλους αυτό !

Σαν φως που έσβησε χάθηκε από μπροστά του ..

Ο Γιάννης το παπαδογγόνι ,  έξι χρονώ τότε , μεγάλος άντρας σήμερα δεν ξέχασε ποτέ του όλους εκείνους που έσκυψαν στην λιμνούλα της αγωνίας  και έφεραν έπειτα το δάχτυλό τους  στο στόμα …

Γεύτηκαν την αλμύρα της καρτερίας του Παραδείσου , κατανόησαν τον αγώνα του χωρισμού της ψυχής εκ του σώματος  , ήλπισαν με άληστο τρόπο  στην αληθινή ζωή …

Θυμάται ακόμη τους περισσότερους  που τότε μονολογούσαν:

 -Αν δυσκολεύτηκε και ο Παππούλης μας ,  τότε πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς!  Πόσο πρέπει να αγωνιστούμε από εδώ  …

Παπά –Γιάννη  πρέσβευε υπέρ ημών !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Από εμάς περιμένουν ...

Διασκευασμένη σε διήγημα  αληθινή Ιστορία από προφορική διήγηση

Γέροντος Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου

(ομιλία :  η ζωή μετά την ζωή )