«Γιατί με εγκατέλειψες, ω άνθρωπε;
Γιατί αποστράφηκες από τον
αγαπήσαντά σε;
Γιατί πάλιν ενώθηκες με τον εχθρό
μου;…»
(Άγιος Τύχων Επίσκοπος Ζαντόνσκ)
Θα
μπορούσε αυτός ο τίτλος να συνοδεύσει μια σειρά αναριθμήτων εκπομπών, ως την τελευταία
που ο Κύριος θα μας επιτρέψει αδελφοί
μου. Πλέον όλα γυμνά και τετρχαχηλισμένα μπροστά μας. Αν έστω και ελάχιστα, τα
πνευματικά μας αισθητήρια λειτουργούν, καταλαβαίνουμε πως όλο και περισσότερο
βυθιζόμαστε…Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!! ήταν το σύνθημα ενός Θεομάχου ηγήτορος του
αρκετά προσφάτου παρελθόντος…Αχ και να το πράτταμε όλοι μας αυτό, στην αληθινή πνευματική του διάσταση...Ιδίως οι άρχοντές μας! Θεομάχοι ηγήτορες, σε μια παγκόσμια κλίμακα όλο και
πιο απροκάλυπτα και λυσσαλέα, βάλουν κατά του Εσφαγμένου Αρνίου…Πλέον μοιάζει να
μην χρειάζεται η παραμικρή προσπάθεια για να αποκρυπτογραφηθεί ή να
αποκωδικοποιηθεί αυτό το σχέδιο, στο οποίο αναζητούνται προς πείραμα και θυσία
αμέτρητες…απρόσωπες ψυχές…Το σίγουρο είναι οτι όπως κάθε... σωστός Θεομάχος,
έτσι και εκείνοι κινούνται, ή μάλλον έρπονται για να είμαστε ακριβείς, με
θαυμαστή εμβρίθεια όσον αφορά τις Γραφές...Και αυτό βέβαια το οφείλουν στο...αφεντικό τους, που είναι μέγιστος...Θεολόγος...Έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν από
αυτό το μικρόφωνο, πως δεν είμαστε αντιχριστοφοβικοί! Προσπαθούμε, έστω και αν αποτυγχάνουμε συνεχώς, να γίνουμε Θεοφοβούμενοι! Οι ψυχές μας να λαχταράνε τον Θεό! Εκείνος διψά
να τον διψάμε! Να θυμόμαστε τους παλιούς που εύχονταν αλλήλοις: Να σας βλέπει ο
Θεός! Οι Θεοφοβούμενοι παππούληδές μας, οι διαλεχτοί του Κυρίου! Να τους μοιάσουμε
αδελφοί! Δεν εγκατέλειψαν ποτέ τους τον Θεό! Είχαν συνεχώς την αίσθηση της ολοζώντανης
παρουσίας Του δίπλα τους! Και εμείς όλο και πιο συχνά πλέον, μονολογούμε στα
εγωιστικά μας παραληρήματα: Που είσαι Θεέ μου; Γιατί μας αφήνεις;Γιατί…Γιατί…Και
ο Θεάνθρωπος είναι ακόμα στον Σταυρό και απευθύνει τους λόγους του σε όλους μας!
Ο Ιησούς Χριστός! Ο Θεός Λόγος! Ο Αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνες!
Να κάτι όμως που καταφέραμε να αλλάξουμε εμείς οι σύγχρονοι αποστάτες που δεν
χορταίνουμε να Τον πικραίνουμε! Εκείνος ο λόγος του Θεανθρώπου πάνω στον Σταυρό, εκείνο το
ψαλμικό από τον 21ο: "…ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι· ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; μακρὰν ἀπὸ τῆς σωτηρίας μου οἱ
λόγοι τῶν παραπτωμάτων μου. " φαντάζει να αντιστρέφεται στις
Θεοστυγείς μέρες μας…Άνθρωπε γιατί με εγκατέλειψες;
Που ψάχνεις να βρεις αυτό που σου προσφέρεται άφθονο και περίσσιο από την πηγή της
Ζωής, της Υπομονής, της Ελπίδας; Ορίζοντας ορθάνοιχτος μπροστά στα μάτια σου το
αιώνιο και εκείνα αλλού κοιτούν, φτάνοντας ως της φαύλης ηδονής τα απροσπέλαστα
αδιέξοδα…Άνθρωπε γιατί με εγκατέλειψες;
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα
από ομότιτλη εκπομπή
ΥΓ: Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας, για την χωροταξική θέση του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας εντός του Ιερού Ναού. Μελετώντας ένα από τα σπάνιας ερμηνευτικής αρτιότητας ομιλήματα του μακαριστού Αγίου Γέροντος π.Αθανασίου Μυτιληναίου, με αφορμή κατηχητικό λόγο του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, σταθήκαμε σε ένα απόσπασμα από τον προφητικό λόγο του προφήτη Ησαϊα «Εξεπέτασα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα, οι ουκ επορεύθησαν οδώ αληθινή, αλλ’ οπίσω των αμαρτιών αυτών» (Ησ. 65:2). Το ίδιο απόσπασμα παραθέτει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του ( 10,21) όταν αναφέρεται όχι μόνο στους απειθούντες Ιουδαίους αλλά στους αποστατούντες όλων των αιώνων, επομένως και σε ΕΜΑΣ! Και πρός τον νέο Ισραήλ λοιπόν ο Σωτήρας του κόσμου απευθύνεται λέγοντας οτι σαν στοργικός πατέρας άπλωσα τα χέρια μου για να σας αγκαλιάσω! Όλους εσάς που απειθείτε και αντιλέγετε! Το... εξεπέτασα σημειώνει ο π.Αθανάσιος είναι μια εικόνα πολύ χαρακτηριστική! Όταν θέλουμε να πείσουμε και να παρακινήσουμε, να προσκαλέσουμε κάποιους ανθρώπους, χρησιμοποιούμε και κουνάμε τα χέρια μας. Τα έχουμε απλωμένα και προσπαθούμε να πείσουμε...Σας παρακαλώ...Πίσω από την εικόνα οτι ανοίγω τα χέρια μου και προσκαλώ συνεχώς έναν λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα, ακινητοποιώντας τα για μια στιγμή ..παρουσιάζεται ο Εσταυρωμένος...Ούτε ως σκάνδαλο , ούτε ως παράταιρος, αλλά ως καύχημα! Δεν είναι ο πεθαμένος Θεός ο Εσταυρωμένος μας!"…αλλ’ ο Θεός διηνεκώς έστηκεν αναµένων, ει τις ποτε κάλεσειεν αυτόν των οικετών… (Αγ.Ιω.Χρυσ.) Είναι ο φιλόστοργος και παντοτινά αναμένων την επιστροφή ΜΑΣ μακρόθυμος Θεάνθρωπος... Ένας ταπεινός συλλογισμός προέκυψε από αυτό το θαυμάσιο ομίλημα...Μακάρι να βρει τον τόπο του...«Οὐ γάρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μή Ἰησοῦν Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2)
