main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

1 Απρ 2012

Πασχαλινό ..ονειροδρόμιο


Μεγάλη εβδομάδα στο ιερό του Ταξιάρχη ..

Την καρτέραγε , μικρό παιδάκι , αυτήν την Εβδομάδα , την Μεγάλη και
μακάρι έλεγε πάντα να μην τελείωνε ποτέ …τόσο πολύ τις αγάπαγε εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες τις πρώτες τις μεγάλες που άρχιζε να νυχτώνει αργά και ο αέρας να μυρίζει λουλούδια …Τότε στο αγαπημένο του χωριό το Νίκοβο Εξωχωρίου ζούσε την κάθε στιγμή μοναδική ,να χαράσσεται βαθιά μες στην αλώβητη ακόμα ψυχούλα του …
Από το πρωί του Σαββάτου που πόσο το πρόσμενε να φτάσει κάθε φορά που έκοβε ένα πόδι της Κυρά Σαρακοστής , του Σαββάτου του φίλου του Χριστού που έκλαψε ως τέλειος άνθρωπος όταν έμαθε πως εκείνος πέθανε , του τετραημέρου Λαζάρου που άκουγε πάντα τον παπά –Μιχάλη να τον μνημονεύει στην απόλυση , έπαιρνε την σταθερή του θέση στην γωνιά του ιερού στριμωγμένος μαζί με άλλα ευτυχισμένα παιδιά πάνω στο μεγάλο μπαούλο με τα άμφια και τα κειμήλια του Ταξιάρχη …θυμιατά , σκεύη και υφάσματα πολυλιβανισμένα …
Φορώντας το πορφυρό του παπαδάκι μαζί με όλα τα αγόρια της ηλικίας του αλλά και τα πιο μεγάλα που κρατούσαν το θυμιατό τους Σταυρούς και τα εξαπτέρυγα .Και έφτανε και η Κυριακή με τις δυο βαγίτσες της πλατείας να προσφέρουν το μυρωδάτο Ωσαννά στον Ερχόμενο Κύριο …Έναν ολόκληρο χρόνο πρόσμεναν να αγκαλιάσουν με τα φύλλα τους τα πρώτα μαρτυρικά βήματα του Θεανθρώπου …
Και ξεκίναγαν οι ακολουθίες …και στο πρώτο σουρούπωμα τα κεριά έμεναν μόνα να φωτίζουν τον Γλυκό και παραπονεμένο Νυμφίο ..
Κι αυτό που ένιωθε τότε σαν ανατριχίλα και σαν φόβο όταν όλοι τους στέκονταν πομπή βγαίνοντας απ το ιερό πίσω απ την μεγάλη εικόνα που ο παπά –Μιχάλης κρατούσε ψέλνοντας με σπαστή φωνή , αργότερα κατάλαβε πως ήτανε συγκίνηση … και μέσα του σκεφτόταν πότε θα μεγάλωνε να υψώνει και αυτός στο Σοφία Ορθοί αγγελόμορφο εξαπτέρυγο …Ώρες αμέτρητες που πάντα κύλαγαν σαν μια στιγμή μέσα του κάθε ιερή μέρα στην εκκλησία των Ταξιαρχών …
Συχνά έβγαζε απ την τσέπη του το μικρό εγκόλπιο με τον Εσταυρωμένο και την κόκκινη κορδέλα το απίθωνε μπροστά του και μέτραγε με το μάτι τις μέρες τις περασμένες και χαιρότανε άμα τις έβγαζε λιγότερες από αυτές που ήταν εμπρός τους …Στις ακολουθίες αλλά και στο συγύρισμα της λατρεμένης του εκκλησιάς πάντα έφτανε πρώτος ….Στα πένθιμα σκουρόχρωμα πανιά που σκεπάζουν οι Μανιάτες της Εικόνες του τέμπλου όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και στα αρώματα των ζουμπουλιών που στεφάνωναν του Εσταυρωμένου το πρόσωπο , ένιωθε την καρδιά του να πλημμυρίζει με ένα συναίσθημα που αργότερα έμαθε πως το λένε χαρμολύπη ….μα και στο στόλισμα του Επιταφίου απ τους νέους και όλα τα παιδιά με τα εύοσμα δεντρολίβανα να γίνονται στρώμα για τον νεκρό Δεσπότη πάντων … και στο κτύπημα το πένθιμο της βαριάς και της μικρής καμπάνας - επτά η μικρή μια η μεγάλη !!! τους φώναζαν απ την πλατεία του Ταξιάρχη άντρες και γυναίκες μιας και μόνο παιδιά χωρούσαν ν ανέβουν ψηλά απ το στενό καμπαναριό που σκέπαζε όλο το μανιάτικο χωριουδάκι .
Στιγμές που φώλιασαν μέσα του γλυκά και δεν τις ξερίζωσαν ποτέ του μάταιου κόσμου οι έννοιες …
Μ αυτές τις μνήμες μεγάλος πια με οικογένεια και παιδιά έπιασε μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ μετά τα μεσάνυχτα που γύρισε απ τον αγαπημένο του Ταξιάρχη , ένα λευκό χαρτί και άρχισε να γράφει ονόματα ψυχών κεκοιμημένων . Πάνω-πάνω ένας μικρός Σταυρός ζωγραφισμένος με μολύβι και τι ΙC XC NI KA βαλμένο με σπουδή στις τέσσερις γωνιές του. Δίπλα έγραψε αναστενάζοντας βαθιά το Υπέρ Αναπαύσεως , και από κάτω όσα περισσότερα ονόματα μπορούσαν να χωρέσουν . Το πρόσφορο το χε φτιάξει ο ίδιος απ το απόγευμα συντροφιά με τις θυγατέρες του , και ζυμώνοντάς το δίπλα στο αναμμένο κερί και το θυμιατήρι που’ καιγε φουζέρ αγιαννανίτικο , θυμόταν ψυχούλες που άλλοτε αντίκριζε κάθε φορά που έβγαινε παπαδάκι απ την πόρτα που φρουρούσε ο Αρχηγός Μιχαήλ και τώρα πια είναι ουρανοπολίτες …
Γέμισε το χαρτί με πρώτο το όνομα :Μιχαήλ Ιερέως αλλά και όσους ακόμα πέρασαν απ το ιερό των Ταξιαρχών και μετέλαβε απ το χέρι τους Άρτο ζωής αιωνιζούσης και Αίμα τίμιο …. : Επαμεινώνδα , Παναγιώτου , Αναστασίου, Ναπολέοντος,  πρεσβυτέρων …Πρόσθεσε όσους μπορούσαν ακόμα να χωρέσουν στα λιγοστά κενά τόσο που να μην περισσεύει ούτε εκατοστό λευκού στο πονεμένο χαρτί …Το τύλιξε και το ακούμπησε πάνω στο διπλωμένο πρόσφορο … Θα το΄ δινε την επομένη στον παπα- Γιάννη να μνημονεύσει τις ψυχές την νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής στην μεγάλη τους …γιορτή .
Στο ολοφώτιστο από κεριά και κατάγιομο από συγγενήδες κοιμητήρι του Ταξιάρχη θα γινόταν δέηση και Τρισάγιο γι αυτούς που αναπαύονταν στην γνώριμη και αγαπημένη τους μανιάτικη γη .
Έπεσε να κοιμηθεί …Το ξημέρωμα λίγο πριν ο θλιμμένος ήχος της πρώτης καμπάνας των παιδιών τον ξυπνήσει είδε στον ύπνο του έναν άντρα να κλαίει με παράπονο …Εμένα γιατί με ξέχασες ; Εμένα γιατί με ξέχασες ; επαναλάμβανε συνέχεια …. Σηκώθηκε ταραγμένος και έτρεξε στο τραπέζι όπου είχε αφημένο το πρόσφορο . Πήρε το χαρτί στα χέρια του και δάκρυσε …Συγχώρα με μπάρμπα –Χρήστο που σε λησμόνησα ψέλισσε και ξανάρχισε αμέσως να γράφει ονόματα σε καινούριο ψυχοχάρτι …
Ξημέρωμα Λαμπρής στις δύο μετά το μεσόνυχτο , και το ο Άδης Επικράνθη που τόσο δυνατά φώναξαν όλοι από βαθιά μέσα τους , εκείνο το Συγχώρα με έδωσε την θέση του στο Χριστός Ανέστη μπάρμπα –Χρήστο !!! Ξημέρωμα Αναστάσιμο στο κοιμητήρι του Ταξιάρχη …Κάπου από ψηλά ήταν σίγουρος πως ακούστηκε ένα χαρούμενο Αληθώς !!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)
και  την ραδιοφωνική εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς , με τίτλο Πασχαλινό Ονειροδρόμιο .

30 Μαρ 2012

Ω πανύμνητε Μήτερ !

Αυτή η Μητέρα της ζωής ....


Αυτή που ανάβλυσε την αληθινή ζωή και έγινε σκάλα που οδηγεί στον ποθητό ουρανό …Αυτή που κάνει αμέτρητα επιφωνήματα εκστάσεως να βγαίνουν ανεπιτήδευτα από τα εύλαλα χείλη των απανταχού ευσεβών, στην εκλαμπρότατη άνοδό της στα απλησίαστα ύψη του Δημιουργού…. Αυτή που δεν υπάρχει κτίσμα ορατό και αόρατο που να μην κλίνει ευλαβικά το γόνυ στην υπεράγια αύρα της … Αυτή που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο ,που δεν θα παύσει ούτε για μια στιγμή να παρηγορεί ,να μεσιτεύει , να διασώζει να είναι των πάντων η χαρά …. Αυτή ...από τα άνω βασίλεια στην πιο ταπεινή γωνιά αυτής της γης παίρνοντας στην αγκαλιά της τον πιο φτωχό τον πιο αδικημένο τον πιο πονεμένο ,τον ορφανό τον απελπισμένο… Η ίδια αγκαλιά που χώρεσε Εκείνον ,θα μας χωρά πάντα όλους , λυτρώνοντάς μας από τον αιώνιο χαμό … Αυτή η Μητέρα του Θεού …η Μάνα κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού.... «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα» ν.σ/Φιλαγιορείτης

15 Μαρ 2012

Με έναν μικρό Εσταυρωμένο ...


«Όστις θέλει οπίσω ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»
Μια αντωνυμία και δυο προστακτικές... να φανερώνουν την απέραντη αγάπη του Θεού Πατέρα που δεν προστάζει αλλά καλεί τα παιδιά του να τον συναντήσουν μέσα απο δρόμους ανηφορικούς και κακοτράχαλους μέσα απο στενά και τεθλιμμένα μονοπάτια που οδηγούν στα αιώνια άνω ...Σε εκείνο το όστις φαίνεται η μακροθυμία Του , η ατελεύτητη καρτερικότητά Του ...Και σε κείνες τις δυο προστακτικές που μοιάζουν περισσότερο να ρωτούν με πόνο πατρικό ...
Μακάρι να είμαστε έτοιμοι όταν όλοι μας αργά ή γρήγορα ερωτηθούμε να Του απαντήσουμε ...Ναι Κύριε θα απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και θα σηκώσουμε όποιο Σταυρό επιλέξεις Εσύ για την σωτηρία της ψυχής μας ...
Το παρακάτω βγαλμένο μέσα απο πόνο αδελφικό αφιερώνεται σε όσους κλήθηκαν απο νωρίς να απαντήσουν και τα κατάφεραν να ακολουθήσουν ...
Σε ένα δωμάτιο με μυρωδιές πόνου και αγωνίας σε σκέφτομαι , με έναν μικρό Εσταυρωμένο κάτω από τα σκεπάσματα, σφιγμένο δυνατά στις αδύναμες γροθιές σου …
Παλεύεις με τον ίδιο τον Θεό και προσεύχεσαι να σε νικήσει …
Πονάς στα βουβά και αποζητάς μόνο έναν άνθρωπο να κουβαλήσει έστω μια κραυγή σου στον έξω κόσμο…
Δεν σου ξέφυγε ποτέ η λέξη «γιατί» μέσα από τα στεγνά σου χείλη …μόνο το Δόξα τω Θεώ σε ακούω να λες πιότερο αληθινά από τον καθένα , και εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υποκριτικά να συμφωνώ μαζί σου …να συμφωνώ και να ξορκίζω εκείνο το γιατί που κάποια στιγμή στα σίγουρα θα με συναντήσει …
Αποζητάς έναν άνθρωπο να έχεις να μοιράζεσαι το φορτίο …
Δεν αντέχω να νοιώθω ότι και σήμερα δεν βρέθηκε ούτε ένας να σε ξεκουράσει έστω για μια στιγμή ….Εσύ όμως γνωρίζεις καλά ότι δίπλα στην προβατική κολυμβήθρα του ελέους στέκεται Εκείνος...
που θα σου γιατρέψει κάθε πληγή έστω και αν δεν σηκωθείς ποτέ από του πόνου το κρεβάτι
Νώντας Σκοπετέας/
Απόσπασμα απο την Ραδιοφωνική Εκπομπή: "Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς" με τίτλο "Μια αντωνυμία και δυο προστακτικές "

1 Μαρ 2012

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα Σου ...(Κυριακή της Ορθοδοξίας)


Είδα μια χάρτινη εικόνα της Μάνας της Γρηγορούσας να μυροβλύζει σε ασκητών κελί, κρυμμένο απ' τα πολλά τα μάτια.... 

Και μια ασημένια του Χριστού, να την κρατά με ευλάβεια Κυρά έξω από Αρχαγγέλου θύρα ...
Καρτέραγε εκεί, για να την παραδώσει στα εύοσμα απ΄ τον λιβανωτό χέρια Λευίτη ταπεινού, και κείνος στην πρόθεση την άφησε ευλαβώς, σιμά στα άγια δισκοπότηρα, να πάρει χάρη αγιαστική απ τον Θεό τον Ζώντα ...

Είδα και μια ψηφιδωτή με προσευχή βαλμένη, Αγίου Μεγαλομάρτυρος να αναδίνει γλυκό φως μες στο σκοτάδι του μεσόνυχτου ...

Και ένα παιδί χαρούμενο και θαλερό στου χειμώνα το αγρίεμα, να λιτανεύει τον προστάτη του Άγιο Νίκωνα στης Μάνης τ΄ αγιομέρια ... 

Εικόνα της Ανάστασης είδα να κρατούν χέρια ζεστά ακόμα σκητιώτη καλογέρου, λίγο πριν αγιορείτικη γη τα αγκαλιάσει με στοργή...

Και μια μαυροντυμένη μάνα, να ακουμπά σε θαλασσινά δαρμένο κοιμητήρι, μια μικρή εικονίτσα του τετραημέρου  φίλου του Κυρίου...και να σταλάζει πόνο μαζί με προσμονή πάνω σε μνήμα αγγελικό ...

Αγάπης πνοή και θέρμη στην ψυχή μου, 
κάθε φορά που ανταμώνω με μιας Αγίας Εικόνας την λυτρωτική τη δύναμη...
νώντας σκοπετέας 

23 Φεβ 2012

Να ζήσουμε μια άλλη Σαρακοστή ...όχι άλλη μια ...


Κυριακή της Τυρινής …Λαχτάρα στην ψυχή του …Το στάδιο των αρετών ορθώνεται πνευματικά θελκτικότατο εμπρός του ….Κάθε αμαρτωλός όπως ωραία γράφτηκε κρύβει αλυσοδεμένο μέσα του έναν άγιο …Φέτος θέλει να τα καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του …Σκέψεις ,σχέδια για πνευματικά παλαίσματα για αμέτρητες πνευματικές σελίδες που φέτος θα αντικαταστήσουν την τηλεόραση , για πνευματικούς λόγους που θα πάρουν την θέση των ασμάτων και της μουσικής υπόκρουσης στις καθημερινές διαδρομές του με το αυτοκίνητο ….
Αρχίζουν και οι κατανυκτικοί εσπερινοί και οι Προϋγιασμένες και οι Χαιρετισμοί …δεν θα λείψει φέτος από καμία …θα ναι πάντα εκεί από την αρχή ….Και θα νηστέψει φέτος …Δόξα τω Θεώ δεν έχει προβλήματα υγείας και δεν είναι και ασθενικός για να του λείψει κάτι…και θα ναι λιγόλογος …όχι αργολογίες ανούσια ρήματα …κατακρίσεις για να περνά η ώρα και πάντα για το …καλό των άλλων…άλλωστε πόσες μέρες είναι μέσα στο χρόνο ….όπως πολύ εύστοχα κάποιος είπε :ένας πνευματικός δεκατισμός ….
Μα και όλες να τις μετρήσει μια-μια βγαίνουν σαράντα οκτώ μέχρι το βράδυ της Αναστάσεως …δεν θ αφήσει καμιά λοιπόν να περάσει χωρίς να βιώσει την ιερή χαρμολύπη την αγία κατάνυξη… φέτος θα διεκδικήσει με όλην του τη δύναμη τον αληθινό στέφανο από τον Παμβασιλέα Χριστό …. Και θα πολεμήσει αληθινά τον μισόκαλο εχθρό με θώρακα την προσευχή περικεφαλαία την ελεημοσύνη και μαχαίρι την νηστεία …
Και άρχισαν να κυλούν οι μέρες …και η τηλεόραση δεν έκλεισε …με το πρόσχημα της ενημέρωσης και της….χρεοκοπίας έμενε σταθερά ανοιχτή …Τα μόνα που έκλειναν ήταν τα μάτια όποτε το βράδυ πριν τον ύπνο διάβαζαν ελάχιστες γραμμές από την ουρανοδρόμο κλίμακα …Και η νηστεία έγινε …χημεία .
Νηστίσιμα πολλών λογιών …Θαλασσινά και περίτεχνες συνταγές χωρίς λάδι…Και το σαββατοΚύριακο το τραπέζι σαν γιορτινό …Και αντί να «βουτήξει» μέσα στον βυθό της ψυχής του βούτηξε πάλι στον βυθό της θάλασσας για οστρακοειδή και θαλασσινά … όσο για προσευχή όλα βιαστικά και όπως πάντα διεκπεραιωτικά …είναι και η νηστεία βλέπετε που εξουθενώνει …πρόλαβε βέβαια και άναψε το κεράκι του σε όλες τις ακολουθίες ώστε να μην τον ελέγχει ο αλυσοδεμένος άγιος που και εφέτος έμεινε δέσμιος εντός του …
Βράδυ Ανάστασης …και αυτός στέκεται μελαγχολικός περιμένοντας το άγιο φως …Πώς άφησε τόσες μέρες να περάσουν σαν μια ανάσα δίχως οξυγόνο ….Δεν τα κατάφερε και φέτος να την ζήσει όπως την είχε ονειρευτεί …
Τούτο το γεμάτο λύπη και αλήθεια όνειρο τον ξύπνησε χαράματα καθαροΔευτέρας …όνειρο που το χε ζήσει τόσες φορές ….Στέκεται εμπρός στο αναμμένο καντηλάκι της Παναγιάς …Είναι ώρα για υποσχέσεις ιερές ..αγιασμένες ..ώρα για δράση …Περιζωσάμενος την οσφύν….θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του ,θ αγαπήσει με πράξεις …θα νεκρώσει ό,τι το παλαιό προσφέροντας άσκηση και αφοσίωση…Φέτος θα τα καταφέρει να ζήσει όχι άλλη μια Σαρακοστή …μα μια άλλη Σαρακοστή …..
Καλό Στάδιο σε όλους !!!
ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ/νώντας σκοπετέας

15 Φεβ 2012

Ζωή δίπλα στα σκουπίδια ...


-Ευχαριστώ αφεντικό είπε η γυναίκα με το θλιμμένο πρόσωπο παίρνοντας στα χέρια της το διπλωμένο χαρτονόμισμα ….-Ο Θεός να σχωράει τα πεθαμένα σου
Αφεντικό δεν τον είχαν πει ποτέ ξανά ..πως θα μπορούσε άλλωστε ….Η γυναίκα με το τυλιγμένο στο κεφάλι μαντήλι και το θλιμμένο χαμόγελο , δίπλα στον ανοιχτό κάδο με τα σκουπίδια των …αφεντικών , έμεινε πίσω να αναζητά σπλάχνα οικτιρμών στο κρύο και στις σκισμένες σακούλες , με τα απομεινάρια της αδιαφορίας και της παγωμένης καρδιάς κάθε αφεντικού …Το βράδυ στο Απόδειπνο λέγοντας το Άσπιλε Αμόλυντε την θυμήθηκε και πάλι , όταν έφτασε στο : ν δέ τή φοβερά μέρα τς κρίσεως…
Σκέφτηκε τότε πως δίπλα σε κάθε ανοιχτό κάδο με σκουπίδια στέκεται ο ίδιος ο Χριστός και περιμένει όλους τους ευλογημένους του Πατρός του ,να χορτάσουν πεινασμένες, βασανισμένες ψυχές που γίνονται όλο και πιο αμέτρητες κάθε μέρα που ξημερώνει , και που σαν τον φτωχό Λάζαρο καρτερούν μερικά ψιχία αγάπης και ελέους από τους αδερφούς τους …
Ο Αφέντης Χριστός στην φοβερά ημέρα της κρίσεως …
Νώντας Σκοπετέας

10 Φεβ 2012

Γι αυτούς που πάντα θα επιστρέφουν ....


(Αληθινή ιστορία:)
Ο Π ήταν ένα παιδί ολόχαρο έξω καρδιά που λένε.... Πάντα με το χαμόγελο κάπως αινιγματικό ,κάπως πικραμένο ...Δεν είχε πολλά- πολλά με τα αγιωτικά...έτσι τουλάχιστον έλεγε...Ωστόσο όποτε τον ρωτούσε κανείς πότε γιόρταζε εκείνος απαντούσε : Του Ασώτου !!!Και το εννοούσε μιας και κείνη την Κυριακή πάντα περνούσε από την εκκλησιά του χωριού για κερί και έπειτα κερνούσε άπαντες στο καφενείο της πλατείας ....
Για χρόνια πολλά γινόταν αυτό και του χε βγει και το προφανές προσωνύμιο ...ο Άσωτος...
Ο Π. φέτος δεν θα περάσει για κερί ούτε θα κεράσει τους φίλους του την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου ...
Ξημέρωμα του Ασώτου έφυγε για τις γειτονιές του σπλαχνικού Πατέρα του ...Ξημερώνοντας η γιορτή του ...
Το παρακάτω μικρό ...άμετρο είναι αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να επιστρέφουν ....
Ο πόνος φυλαχτό...παιδί μου αναστημένο ...
Απο μικρό παιδί με φώναζες Πατέρα ...
και ήταν τόσο γλυκός ο ήχος της ανόθευτης αγάπης ...
Μα κι όταν έπαψες να με κοιτάς κατάκαρδα, τότε ο πόνος έγινε φυλαχτό που αγκάλιασα σφιχτά προσμένοντάς σε...
Δέν μέτρησα το πόσο σε καρτέρησα... μα δεν μετριέται η αγάπη μου παιδί μου αναστημένο ...
Κι η αγκαλιά μου η άκλειστη , μια θάλασσα από δάκρυα ,που ανταμώνει μές ' στα σπλάχνα της εσέ κι όλα τα αδέρφια σου , που στέγνωσε η ψυχή τους ...
Παρ ' τους απ το χέρι και ελάτε ...
Οι άγγελοι στο σπίτι μας έστησαν πανηγύρι...
Νώντας Σκοπετέας

3 Φεβ 2012

Αγκαλιάζοντας το Τριώδιο ...


Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών· επιστράφητε προς με εξ όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ· και διαρρήξατε τα καρδίας υμών και μη τα ιμάτια υμών και επιστράφητε προς Κύριον τον Θεόν υμών, ότι ελεήμων και οικτίρμων εστί, μακρόθυμος και πολυέλεος και μετανοών επί ταις κακίαις» (Ιλ. β’ 12-13).
Ο θείος μου στο χωριό μου στην Μάνη …Ένα πρόσωπο που κουβαλά τις πιο γλυκές παιδικές μου θύμισες . Βαπτισμένος με το όνομα της Μητέρας του Θεού …Γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα με το ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής , αυτής που ξεδιψά ανθρώπους σαν κι αυτόν . Απλούς , ταπεινούς που κάποιοι σπεύδουν να τους προσδώσουν προσωνύμια χλεύης και υποτιμήσεως , αγνοώντας βέβαια πως έτσι τους ευεργετούν παρασημοφορώντας τους αιωνίως και καθιστώντας τους εκλεκτούς για τον κλήρο των δικαίων όπου χαρούμενοι και αγαλλόμενοι θα εισέλθουν …εις παστάδα αιώνιον …
Μικροί κρεμόμασταν από τα χείλη του όταν αυτός έπιανε να μας αφηγείται βίους Αγίων και θαύματα που μας συνέπαιρναν πιότερο και από τα πιο ξακουστά παραμύθια …Κι έπειτα όταν τα χρόνια κύλησαν κι εμείς μεγαλώσαμε και κάπου ξεχαστήκαμε ασώτως βιούντες και πολιτευσάμενοι , αμαρτίαις σχολάζοντες…,εκείνος συνέχιζε να μας μιλά με την σιωπή του και την υψοποιό ταπείνωσή του , προσμένοντας καρτερικά την στιγμή που θα τον ξαναπαρακαλάγαμε σαν παιδιά να μας αφηγηθεί ένα μεγάλο θαύμα της Παναγιάς μας…
Ασκητής μέσα στον κόσμο ..Στο ερημωμένο πλέον χωριό που άλλοτε μετρούσε 4 ενορίες με αντίστοιχους λειτουργούς του Υψίστου , λαχταρά πλέον κάποιον Παππούλη από γειτονικό χωριό να ρθει να τον μεταλάβει αληθινό Σώμα και αίμα Χριστού στο Κυριακό Μυστήριο μια φορά τον μήνα …Τις υπόλοιπες μέρες του Κυρίου αν δε βρει κάποιο μέσο από βραδύς για να τον μεταφέρει , θ ακούσει τις τόσο ποθητές γι αυτόν αναστάσιμες ακολουθίες της Κυριακής από το ραδιόφωνο στο παλιό κομοδίνο σιμά στο κρεβάτι του ..Εκεί πάνω ακουμπούν τα λιγοστά αγιωτικά βιβλία του , που θα λεγε και ο Κυρ Φώτης , και μια παλιά Καινή Διαθήκη του Τρεμπέλα με τα πολυδιαβασμένα και κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα του Λόγου της Ζωής …Εκεί και ένα τεράστιο σε μέγεθος βιβλίο που από μικροί το βλέπαμε πάντα στην ίδια θέση να στηρίζει τα υπόλοιπα …
Αρκετά χρόνια πριν , καλοκαίρι ήτανε στα τελειώματά του…Ετοιμαζόμασταν για την επιστροφή στην πόλη από το χωριό ... Φορτώναμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο , όταν ο θείος μας πλησίασε για να μας χαιρετίσει κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα στην αγκαλιά του εκείνο το τεράστιο γνώριμο βιβλίο …- Αυτό στο χαρίζω , να το έχεις βοήθημα και να με θυμάσαι κάποτε όταν θα φύγω …μου ψιθύρισε …
Ήταν ένα Τριώδιο…Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο της Εκκλησίας μας κατανυκτικόν- περιέχον άπασαν την ανήκουσαν αυτώ ακολουθίαν της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής από της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου… Μια έκδοση της δεκαετίας του 60. Τον ευχαρίστησα για εκείνο το απρόσμενο για μένα τότε δώρο, το οποίο πήρε την σταθερή του θέση στην βιβλιοθήκη της …άγνοιάς μου για πολλούς καιρούς…
Μα τα ευλόγησε έτσι ο Θεός, και κάποια στιγμή κατέβηκε από εκείνη την ..σταθερή του θέση…Και το πήρα και εγώ στα χέρια μου , ή καλύτερα στην αγκαλιά μου….
Και ήταν σαν να αγκάλιασα εβδομήντα ευωδιαστές μέρες με τους όρθρους , τους εσπερινούς , τα μεσονυκτικά, τα μεγάλα απόδειπνα, τις Προηγιασμένες τα γονατίσματα , τις στρωτές μετάνοιες, τους ασύγκριτα πολυύμνητους Χαιρετισμούς της Μείζονος Αγίας των Αγίων και τον ακατάληπτο Ευαγγελισμό της , την πιο Μεγάλη Εβδομάδα της πίστης μας, την χαρμολύπη, την ελπίδα , τον πόνο που εξαγνίζει, την μετάνοια που δείχνει τον Γολγοθά που οδηγεί στα αιώνια άνω, το λυτρωτικά επαναλαμβανόμενο Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…
Και ήταν σαν να αγκάλιασα και Μορφές αγιασμένες. Τον όσιο Τελώνη και τον Άγιο Άσωτο, μα και όσους στα κρυφά χόρτασαν τους πεινασμένους, δρόσισαν τους νεροδιψώντες, ντύσαν τους κουρελήδες, συμπόνεσαν με πράξεις αρρώστους και φυλακισμένους.

Και αγκάλιασα και άλλους πολλούς μα και Αγίους…Τον Άγιο Νικόλα τον Πλανά και τις χιλιάδες ψυχούλες που μνημόνευε αργά και υπομονετικά κάθε χάραμα στις Αγίες Τράπεζες της όμορφης τότε Αθήνας. Τον νέο Θεολόγο τον Άγιο Συμεών που έλεγε πως εκείνων που το μυαλό σκοτίστηκε από πάθη, νίβεται μόνο με της μετανοίας τα δάκρυα . Και τον Άγιο Αλέξιο και τόσους ακόμη που άξια και δίκαια τους είπανε ανθρώπους του Θεού . Και τον Άγιο Ανδρέα της Κρήτης και τον μεγάλο θρήνο του, που κραυγάζει για έλεος στον σπλαχνικό Πατέρα έτσι όπως σπαρακτικά θρηνώντας στην Έρημο του Ιορδάνη ζητούσε την άφεση η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, που την παρακαλώ κάθε βράδυ να μου χαρίσει ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας από τον μισό αιώνα της ηλιοκαμμένης δικής της….
Και αγκάλιασα το Τριώδιο και ένιωσα την δύναμη που φωλιάζει στις ευλογημένες του σελίδες…Και ήταν σαν να αγκάλιασα κάθε αδερφό μου ξεχωριστά, και έπειτα να πήραμε μαζί τον δρόμο τον ανηφορικό σιγοψέλνοντας το«μη προσευξώμεθα Φαρισαϊκώς…» και όλα τα αμέτρητα επόμενα θεία ερωτικά …τραγούδια. Και συνεχίζοντας στα δύσκολα και τεθλιμμένα πατήματα των Δικαίων να φτάσουμε λίγο πριν την Ανάσταση να ψάλουμε το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»,χαρούμενα προσμένοντας το ανέσπερο Φώς της Ζωής…
Όταν ανοίγει το Τριώδιο ανοίγει η αγκαλιά του Θεού Πατέρα . Ας τρέξουμε με την λαχτάρα του πληγωμένου Ασώτου και ας μην την αποχωριστούμε ποτέ ξανά !!!
Θείε θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτό το ευλογημένο αγκάλιασμα …Καλό Τριώδιο …Καλό Παράδεισο !

Νώντας Σκοπετέας .
Στην ιερή  μνήμη του θείου Παναγιώτη .
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
Απόσπασμα από ομότιτλη  εκπομπή 

24 Ιαν 2012

Νυν απολύεις τον δούλο Σου ...


Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...

Να το πεις, όταν νοιώσεις  το πώς  μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του  σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…

Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος  στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…

Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …

Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι….  
Νώντας Σκοπετέας

17 Ιαν 2012

...η ταπεινοφροσύνη Αντώνιε ...


  • Είπε ο αββάς Αντώνιος στον αββά Ποιμένα: «Αυτό είναι το μέγα έργο του ανθρώπου, να παίρνει το σφάλμα επάνω του ενώπιον του Θεού και να περιμένει πειρασμό έως την τελευταία αναπνοή».
  • Ο ίδιος είπε: «Κανένας δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών, αν είναι απείραστος. Διότι, λέγει, αφαίρεσε τους πειρασμούς και κανένας δεν σώζεται».
  • Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες επάνω στη γη και είπα στενάζοντας: “ποιος τάχα τις διαπερνά;” Και άκουσα φωνή να μου λέγει· “η ταπεινοφροσύνη Αντώνιε”».
  • Στον αββά Αντώνιο αποκαλύφθηκε στην έρημο ότι: «στην πόλη υπάρχει κάποιος όμοιός σου, ιατρός στην επιστήμη, που προσφέρει το περίσσευμά του σε όσους έχουν ανάγκη και καθημερινώς ψάλλει τον τρισάγιο ύμνο μαζί με τους αγγέλους».
  • Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Θα έλθει καιρός που οι άνθρωποι θα γίνουν μανιακοί και όταν ιδούν κάποιον λογικό, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: “εσύ είσαι μανιακός” για το λόγο ότι δεν είναι όμοιος μ’ αυτούς।

3 Ιαν 2012

Αδιαλείπτως ως παιδία ελπίζετε !


Όποιου η καρδιά για τον Χριστό έχει μεριά αφήσει , μαράζι δεν τον ακουμπά , τον εφοβάται η κρίση ! ( π.Εφ.Π) Ας μην πανηγυρίζουμε τον ερχομό άλλης μιας νέας χρονιάς .Ας Γιορτάσουμε το μοναδικό και ανεκτίμητο δώρο του Θεού στον άνθρωπο :την ΕΛΠΙΔΑ ! Σε αυτήν την τόσο σκοτεινή εποχή που η απελπισία μας χτυπά την πόρτα ας θυμηθούμε τον λόγο του μακαριστού γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου ...Τότε μπορούμε να βρούμε την ελπίδα μας στον Θεό , όταν απελπισθούμε τελείως απο τον εαυτό μας ... Έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα .Να μην ελπίζουμε στους ανθρώπους σωτήρες και στα οικονομικά συστήματά τους ....Επιστροφή στην δραχμή λένε κάποιοι για να σωθούμε , παραμονή αντιτείνουν άλλοι στο ευρώ για να μην καταστραφούμε εντελώς ...Επιστροφή στο Θεό και σταθερή πίστη στο θέλημά του ας... φωνάξουμε εμείς με το σιωπηλό παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής μας . Επιστροφή στην ελπίδα που τόσο απλόχερα μας έχει δωρίσει . Δεν υπάρχει κανένα πράγμα βαρύ και κουραστικό που να μην γίνεται εύκολο και και ανάλαφρο με την ελπίδα λέει το μελίρρυτο στόμα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου για να συμπλήρώσει ο έτερος φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος Άγιος Βασίλειος ...Μακάριος εκείνος που απομάκρυνε τον εαυτό του απο κάθε ελπίδα των αγαθών του παρόντος κόσμου και έχει ως μοναδική του ελπίδα το Θεό Την ελπίδα την συναντάμε στα μάτια των μικρών παιδιών। Αυτά είναι οι κύριοι εκφραστές της , με εκείνο το αφίετε τα παιδία ελθείν προς εμέ του Χριστού μας , αιώνια να τα συνοδεύει . Εμάς τα... μεγαλύτερα παιδιά ας μας ακολουθεί πάντα το :εάν μη στραφήτε και γέννησθε ως τα παιδία , ου μη εισέλθητε εις την Βασιλεία των Ουρανών Η μαντινάδα ενός Θεοφωτίστου σύγχρονου γέροντα , που υπάρχει στο ξεκίνημα της ανάρτησης ας μην λείψει ποτέ φέτος απο τα χείλη και τις ψυχές μας .... Αδιαλείπτως ελπίζετε ! Χρόνια καλά και ευλογημένα σε όλους ! Νώντας Σκοπετέας 

19 Δεκ 2011

(Χριστούγεννα του 81) Τριάντα χρόνια μετά στο απέναντι μπαλκόνι …..


Φίλοι από τόσο δα παιδάκια . Συμμαθητές , αχώριστοι παντού …Στα παιχνίδια ,στις αταξίες στις εκδρομές και τις χαρές …Σαν αδέλφια …Ο Χρίστος και ο Σώτος …Ένα σφύριγμα και πετάγονταν έξω στα μπαλκόνια των σπιτιών τους ,εκεί στην πολύβουη γειτονιά της Αθήνας , να συναντηθούν οι ματιές τους , να συζητήσουν για τα αυριανά μαθήματα να κανονίσουν επίσκεψη ο ένας στο σπίτι του άλλου . Μόνο μια μέρα της εβδομάδας χωρίζονταν ..Τα πρωινά της Κυριακής …Ο ένας παπαδάκι στο ιερό της ενορίας και έπειτα στο κατηχητικό με τον παπά- Φώτη …Ο άλλος με σφαλισμένα τα μπατζούρια στο κρεβάτι ή στην συνηθισμένη εκδρομή με τους γονείς και την αδελφή του… Πόσες φορές δεν του το ζήτησε ..-Έλα Σώτο αύριο στην εκκλησία , να ΄ρθείς στο ιερό με τα άλλα παιδιά …είναι και ο Μανώλης απ το άλλο τμήμα ... και έπειτα θα πάμε στο κατηχητικό …εκεί να δεις παιχνίδι και πόσο ωραία πράγματα μαθαίνουμε …είναι πολύ όμορφα έλα να δεις …Και εκείνος πάντα έλεγε : Nαι θα έρθω ! θα πω στην μητέρα μου να με ξυπνήσει αύριο …να με περιμένεις …και ποτέ δεν ήρθε …ή μάλλον ήρθε μια και μοναδική φορά , αλλά σε άλλο ιερό ..στο ιερό του Ταξιάρχη στο χωριό του πάνω στο βουνό , στης Κορίνθου τα ορεινά που τον κάλεσε εκείνα τα Χριστούγεννα του 81 , με τους γονείς του και την αδελφή του … Πόσο ευτυχισμένοι ήταν οι δυο φίλοι εκείνα τα Χριστούγεννα και πόσο θαύμασαν όλοι οι μουσαφίρηδες τα πολλά έθιμα που με μεγάλη ευλάβεια τηρούσε η οικογένεια του …Φτάσανε απόγευμα προπαραμονής κατάκοποι από τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο …Τα μαγκάλια ήδη θέρμαιναν το μεγάλο δωμάτιο που θα τους φιλοξενούσε ...Βελέντζες βαριές στα κρεβάτια και μια υπέροχη ζεστή ατμόσφαιρα με μυρωδιές τζακιού ενθουσίασαν μικρούς και μεγάλους …Εκείνο το βράδυ κύλησε όμορφα γύρω απ τη φωτιά με πρόβες στα κάλαντα της παραμονής …-Εδώ στο χωριό τα κάλαντα τα λέμε το βράδυ της παραμονής φίλε ….Σου χω έτοιμο φακό και τριγωνάκι ! Θα δεις θα ναι σπουδαία ! Το πρωί το χιόνι έπεφτε αραιό …-Μακάρι να το στρώσει είπε ο Χρίστος …να πάμε στην εκκλησία αύριο τα ξημέρωμα και να ναι στρωμένο το χιόνι …και πέρυσι έτσι ήταν !! Το σπίτι το πλημμύριζαν μυρωδιές από τα Χριστόψωμα που η μάνα του Χρίστου έβαλε νωρίς στο φούρνο ..ένα για την μεγάλη μέρα και ένα για τον γιό της που γιόρταζε . Και ήρθε το βράδυ της παραμονής …Τα πέντε παιδιά 3 ο Χρίστος με τους αδελφούς του και 2 ο Σώτος με την αδελφή του δεν άφησαν ρούγα για ρούγα ατραγούδιστη ….και η είσπραξη τους ενθουσίασε και άρχισαν να λογαριάζουν τι θα έκαναν με το μερίδιό τους ο καθένας -Ελάτε όλοι στο τραπέζι φώναξε με ενθουσιασμό ο πατέρας του Χρίστου . Και πήρε τα Χριστόψωμα και τα βαλε στην μέση του σοφρά ,και πήρε το θυμιατήρι που ΄ έκαιγε λιβάνι αγιορείτικο και τα θυμίασε και έπειτα πέρασε απ τον καθένα μπροστά και τον λιβάνισε με το μοσχομυριστό θυμίαμα …Ο Σώτος και οι δικοί του ξαφνιασμένοι , μα χαρούμενοι και καταδεκτικοί έκαναν τον σταυρό τους και κοιτάζονταν χαμογελαστά απορημένοι βλέποντας τον πατέρα του Χρίστου να θυμιάζει όλο το σπίτι και έπειτα να βγαίνει στην αυλή και στα άλλα μέρη του χωριατόσπιτου …Και έπειτα ήρθε με ένα τεράστιο κούτσουρο και το έριξε μέσα στη φωτιά και εκείνη δυνάμωσε πολύ ..-Όλη την νύχτα θα καίει δυνατά είπε ο Χρίστος στον φίλο του ..να ρθει ο Χριστούλης και να μας βρει καλούς νοικοκυραίους να ζεσταθεί και αυτός που θα ναι κρυωμένος …Και άρχισε μετά η μάνα του να φτιάχνει λαλάγγια στο τηγάνι στο τζάκι -Αυτά τα φτιάχνει η μάνα μου για να βοηθήσουμε την Παναγιά μας στη λεχωνιά της που θέλει ζέστη και άφθονη τροφή να μην κοπεί το γάλα της ….
Το ξημέρωμα τους βρήκε όλους στην παγωμένη εκκλησιά , που την ζέσταιναν τόσο όμως τα αναμμένα κεράκια και οι ολόθερμες προσευχές όλων των χωριανών που σαν να συναγωνίστηκαν ποιός θα φτάσει πιο νωρίς να ακούσει το απολυτίκιο της γέννησης που τριτώνει στον όρθρο … //
Πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια από εκείνο το ξημέρωμα …Οι δυο φίλοι χάθηκαν σε σπουδές , νέες ζωές και οικογένειες… ο Χρίστος έφυγε στην επαρχία και έκανε οικογένεια με τέσσερα μικρά αγγελούδια... Σπάνια βλέπονταν λοιπόν και στα μπαλκόνια τους δεν έβγαιναν πια …Τριάντα χρόνια κύλησαν με τους δρόμους τους να μην συναντιόνται ποτέ ξημέρωμα Χριστουγέννων …Ο Χρίστος πάντα θυμόταν με νοσταλγία εκείνο το ξημέρωμα του 81 και στενοχωριόταν που δεν τα κατάφερε τα κατοπινά χρόνια να μετατρέψει εκείνο τον Χριστουγεννιάτικο ενθουσιασμό του φίλου του σε αγάπη για τον Χριστό και την ωραία πνευματική ζωή των απλών Χριστιανών , ζωή που εκείνος ακολούθησε ενώ ο Σώτος ….
Ξημέρωμα Χριστουγέννων τριάντα χρόνια μετά …Φέτος ο Χρίστος θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα στην πόλη , στους γονείς του , τον παππού και την γιαγιά πλέον , στην ενορία των παιδικών του χρόνων ….Αχάραγα ξύπνησε τα παιδιά του και με την γυναίκα του βγήκαν από το πατρικό στην παλιά του γειτονιά κοιτάζοντας κρυφά πάνω… στο μπαλκόνι του φίλου του-Χρίστο χρόνια πολλά!!! άκουσε μια φωνή από ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά τους ..-Σώτο εσύ είσαι ;!!! Τι κάνεις φίλε μου που πας τέτοια ώρα; ρώτησε με μια μικρή ελπίδα …-Δεν πάω… έρχομαι ..επιστρέφω από ρεβεγιόν Χριστουγέννων είπε χαμηλώνοντας κάπως το βλέμμα…και αλλάζοντας απότομα διάθεση άρχισε να ρωτάει τα ονόματα των παιδιών του φίλου του …-Έλα μαζί μας στην εκκλησία !!! Θυμάσαι τότε στο χωριό ; -Αν θυμάμαι λέει ..τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου !!! -Έλα φίλε ..πάρκαρε το αυτοκίνητο και έλα να πάμε μαζί σήμερα ..τώρα !!
-Ναι θα έρθω !! Πηγαίνετε εσείς και έρχομαι …-Εντάξει είπε ο Χρίστος μελαγχολικά θυμούμενος τις αμέτρητες φορές που καρτερούσε τον φίλο του μα εκείνος δεν φάνηκε εκεί στο ιερό της ενορίας τους … Με το ίδιο καρτερικό βλέμμα τον περίμενε και αυτό το ξημέρωμα των Χριστουγέννων στον Άγιο Δημήτρη που σχεδόν είχε γεμίσει ήδη απο κόσμο … Είχε κρατήσει και ένα κάθισμα δίπλα του .Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά και ο παιδικός του φίλος ήρθε και κάθισε σιμά του. -Επιτέλους ήρθες !!! ψιθύρισε... Ξέρεις πόσα χρόνια το περίμενα αυτό ;; Και εκείνος με μάτια κατακόκκινα απ το ξενύχτι μα με πρόσωπο που έλαμπε από χαρά δεν είπε τίποτα ..μόνο έσφιξε δυνατά το χέρι του φίλου του …ευχαριστώντας τον που πάντα τον περίμενε …
( ίσως μια αληθινή ιστορία ...) Φιλαγιορείτης /νώντας σκοπετέας

5 Δεκ 2011

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι....


Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη ,τους Μάγους και τ ΄Αστέρι …
Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν , ζεσταίνονται , μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων . Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται …δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί …Γεννάται . Ο ενεστώς …διαρκείας . Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει , όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα .
Τα χρόνια κύλησαν και πήραμε και εμείς την θέση τους , εκεί δίπλα σε ένα μικρό κρεβάτι με ένα βιβλίο παραμυθάδων στο χέρι , με μια φωνή ψιθυριστή στο σκοτάδι να διηγείται ό,τι μπορεί να ταξιδέψει στο όμορφο , να γαληνέψει μια παιδική ψυχή στην αγκαλιά του φύλακα Αγγέλου της . Τούτες τις νύχτες τις καρτερικές τα βιβλία των παραμυθάδων ας πάνε στην άκρη . Και οι φωνές μας οι ψιθυριστές ας γίνουν πιστευτές και ας πιάσουν να διηγούνται αυτά που γίνηκαν τότε ….Μα αν δεν τα πιστεύουμε εμείς στ ΄ αλήθεια πως θα νοιώσουν τις ιερές αλήθειες οι εύφορες παιδικές ψυχές ; Αν εμείς δεν ξέρουμε όλες τις ιερές λεπτομέρειες εκείνης της συγκλονιστικής για τον άνθρωπο νύχτας , τι θα διηγηθούμε στα μικρά μας ; Πόσοι γνωρίζουμε πως ο Χριστός γεννήθηκε Ξημέρωμα Κυριακής …Πόσοι γνωρίζουμε για το ταξίδι των μάγων μαζί με το αστέρι , τον συμβολισμό των δώρων …την Θεϊκή εμφάνιση στους αγραυλούντες ποιμένες …Ή καλύτερα πόσοι από εμάς πιστεύουμε, ότι όλα αυτά συνέβησαν πρσγματικά και ότι δεν αποτελούν απλά το σενάριο σε μια καλοσκηνοθετημένη σχολική γιορτούλα με τα παιδιά μας να υποδύονται ρόλους μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μας μηχανές ;
Απόψε το βράδυ θα διηγηθώ την ιστορία με τον εκ δεξιών ληστή , αυτόν που …λήστεψε τον Παράδεισο με το Μνησθητί μου Κύριε . Είχε συναντήσει την Ιερή Οικογένεια κατά την φυγή της στην Αίγυπτο …μα μόλις αντίκρυσε τον Σωτήρα στην αγκαλιά της Παναγιάς έκανε πίσω και δεν προχώρησε στα σκληρά του σχέδια , λέγοντας πως αν ποτέ ο Θεός κατέβαινε στη γη , θα έπαιρνε την μορφή αυτού του μωρού …Την διάβασα σε έναν λόγο του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς . Αυτήν και πολλές άλλες θαυμαστές αλήθειες εκείνης της λυτρωτικής για το ανθρώπινο γένος Θεϊκής απόφασης …Να κατέβει ο Θεός επί γης και να ανέβει ο άνθρωπος στον ουρανό…
Όλα τα βράδια που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της του Χριστού Γεννήσεως ,θα θυμάμαι μια τέτοια αληθινή Ιστορία να την λέω ψιθυριστά εκεί δίπλα στις αγγελικές ψυχούλες …Να μην ξεχάσω όμως , κάθε τέτοια αληθινή διήγηση να την ξεκινάω όχι με το Μια φορά και έναν καιρό , μα με την φράση Τω καιρώ εκείνω …
Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι …μα η πιο γλυκιά παραμυθία της ανθρώπινης ψυχής …
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

30 Νοε 2011

Τον εαυτό μου να δώσω ....


Έπρεπε νάμαστε τρεις. Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι, θα καταλάβαινα ίσως, γιατί έχω μείνει τόσο μονάχος. Πόσο έχω ξεχάσει. Πρέπει απ' αρχής πάλι το ταξίδι ν' αρχίσει. Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις; Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει... Μαζύ πορευτήκαμε ένα διάστημα, όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό. Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ τίποτα πια να δω δεν μπορώ; Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό, σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο, εγώ, ανήσυχος, βιαστικός. Μήπως κι' η ώρα πλησίασε; Πού να το ξέρω! Πού είναι τα δώρα; είχαμε τότε τοιμάσει δώρα ήμερα, ήσυχα δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν λίβανον και σμύρναν άλλοτε με θαυμασμό κι' ευλάβεια τού φέρναμε. Τώρα σ' αυτόν τον καιρό σίδερο, κεραυνό και φωτιά. Ήμασταν τρεις, τώρα κανέναν άλλον δε βλέπω κι' αισθάνομαι τα χέρια μου πότε άδεια, πότε βαρειά. Βασιλείς τότε προς τον βασιλέα του κόσμου, τώρα κανείς δε βασιλεύει με βεβαιότητα. Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ' οδηγεί; Δίχως συντροφιά, δίχως άστρο κανένα πηγαίνω. Μόνη προσφορά, η μεγάλη που γνωρίζω, συμφορά της στέρησής Του. Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας κι' υποταγής; Εμείς, άνθρωποι της παράφορης τούτης εποχής, τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς να Του δώσουμε; Είναι ανάγκη να βρούμε την προσφορά. Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας ο τόσος αγώνας. Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν άλλοτε, δώρα απλά. Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά. Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι, χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος, δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω. Εν συντριβή βαδίζοντα.

Ζωή Καρέλλη . Το ταξίδι των μάγων .Από τη συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955)

29 Νοε 2011

Η Προσευχή των Χριστουγέννων ...


Η προσευχή μας κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια μόνο λέξη: "Έρχου!" Είναι το "Έρχου, Κύριε Ιησού!" με το οποίο τελειώνει η Αποκάλυψη. Αν προφέρουμε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια. Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας. Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το "Ερχου!" μας γεμίζει όλο και περισσότερο, προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση, και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού. Αυτό το "Έρχου!" μας καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να προφέρουμε το κάλεσμα μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή!" "Το άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη"....
Απόσπασμα από το βιβλίο :
''Εγεννήθη Χριστός'' του π. Λεβ Ζιλέ (Εκδόσεις Ακρίτας)

15 Νοε 2011

Ευλογημένο Σαρανταλείτουργο ...


Κάποτε, ένας χριστιανός, ενώ έσκαβε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τους καταπλάκωσε η στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία Αργυρώ, έδωσε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμη 40 Λειτουργίες για την ψυχή του άνδρα της σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε δυστύχημα, διότι επίστεψε ότι είναι νεκρός. Καθημερινά μάλιστα πήγαινε ένα πρόσφορο, ένα μπουκάλι με κρασί και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν.
Όταν έφθασε ο ιερέας στις 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρά Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε: – Ξέρεις; Ο παπάς δεν πήγε στην Εκκλησία γιατί είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μην κοπιάζεις. Αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε ο διάβολος τρεις φορές στο διάστημα των 40 Λειτουργιών.
Εν τω μεταξύ, έγινε μεγάλη προσπάθεια ν’ ανοίξουν στοά στο ορυχείο, για να μπορέσουν να βγάλουν τα πτώματα, τα οποία ήσαν πάρα πολλά. Ήσαν όλοι τους νεκροί. Είχαν ήδη περάσει 40 ημέρες. Σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, έφθασαν σ’ ένα μέρος, όπου άκουσαν μία φωνή! Ανθρωπινή φωνή που τους έλεγε: – Προσέξτε, ζω! Σκάψτε με προσοχή, γιατί επάνω μου είναι δύο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν.
Αυτοί θαύμασαν και πράγματι, σκάβοντας με πολλή προσοχή από τα πλάγια, βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν χαρούμενοι στην γυναίκα του. Απορούσαν όλοι πώς αυτός ο άνθρωπος έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Κι αυτός τους είπε: – Κάθε μέρα μου έδινε κάποιος – αοράτως, δεν ξέρω πώς – ένα ψωμί και ένα μικρό δοχείο με κρασί, ενώ μία λαμπάδα αναμμένη ήταν μπροστά μου, και έτσι έτρωγα.
Εκτός από τρεις φορές, όπου δεν έφαγα τίποτε ούτε φως είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος για τις αμαρτίες μου, γιατί νόμισα ότι έπαψε πλέον να με βοηθά αυτό το αόρατο χέρι του Θεού. Και ήμουν έτοιμος πλέον να πεθάνω από πείνα και δίψα.
Κατόπιν, είδα και πάλι την αναμμένη λαμπάδα, και δίπλα το ψωμί και το κρασί, όπως και πριν, και εδόξασα τον Θεό που δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλους και έτσι επέζησα και σώθηκα θαυματουργικά.
Όλοι βέβαια δοξολόγησαν τον Θεό, διότι ήσαν χριστιανοί και έμειναν με την απορία του μεγάλου αυτού θαυμαστού γεγονότος. Αυτή, χριστιανοί μου, είναι η πίστις μας! Αυτή είναι η ορθοδοξία μας.
Πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου agia-varvara2.blogspot.com

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~