Να ψηλαφάς την πίστη σου ( Κυριακή του Θωμά )

Να γεννιέσαι και να πιστεύεις πως είσαι εικόνα του Ποιητή Θεού….

Τα χρώματα που επέλεξε να πιστεύεις πως πρέπει να μένουν αναλλοίωτα …

Να ζεις και να πιστεύεις πως κάθε μέρα που περνά είναι δώρο δικό Του ….

Αν  σκεφτείς πως αυτή η μία και μόνη μέρα μπορεί να σώσει την ψυχή σου , να πιστεύεις πως πρέπει για αυτό το ανεκτίμητο δώρο να Τον ευχαριστείς αδιαλείπτως…

Να πονάς και να πιστεύεις πως ο Χριστός σε επισκέπτεται ….

Να αγκαλιάζεις τον Σταυρό που σου προσφέρει και να πιστεύεις πως όλα σου τα δάκρυα κυλούν μπροστά στα ηλότρητα πόδια Του …

Να πεθαίνεις και να πιστεύεις πως και εσύ θα αναστηθείς και θα ζήσεις αιώνια ,ατενίζοντας το αληθινό Φως .

Να πιστεύεις πως δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή στην μέχρι τώρα ζήση σου , που να πίστεψες σε Αυτόν 

και σε όλα αυτά της ψυχής τα αλυσσοδεμένα προστάγματα αληθινά και να Τον παρακαλάς να σε αξιώσει να την ζήσεις ….

Μια στιγμή αληθινής πίστης που θα φέρει στο στόμα της καρδιάς σου , την πιο υπέροχη προσφώνηση που ακούστηκε ποτέ …

 Ο Κύριος μου και Θεός μου …

Να ψηλαφάς την πίστη σου …άμποτε να αισθανθείς και εσύ μακάριος …

νώντας σκοπετέας 

Μην μελαγχολείς ....Το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !

Βραμπά 1980 . Ιερέας π.Επαμεινώνδας Κιτρινιάρης . ( Φωτο. από αρχείο Μιχαήλ Κιτρινιάρη ) 

 Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό σχεδόν δακρυσμένο να ρωτά τον πατέρα του :

-Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;

Kαι εκείνον  με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά :-Τελείωσε λέει ...ακόμα δεν άρχισε!

 Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας παιδί μου είναι Πάσχα   ! Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ απο την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά ...

Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε ,κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό μιας και σχεδόν όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και οι Νικοβιανοί Ξεχωρίτες  γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο ,στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή ,στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί και περισσότερο  μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα , τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .

Και ερχόταν η Παρασκευή του Πάσχα  … Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα παπαδάκια , τους ψάλτες και αυτούς του δυο –τρείς που πάντα τον ΄ χαν τάμα να ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας …

Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω , ησύχιοι  στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις παραδείσιες  μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του Θεού μνήμες αλλοτινών εποχών , μετρώντας ο καθένας τους  πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο το ευλογημένο ξέφωτο , και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω...

Ο Ταϋγετος , ακόμα χιονισμένος μανιάτικος ουρανός ,  έστελνε  τα τελευταία του υγροστόλιστα σεβάσματα να μπλεχτούν αγιαστικά με το ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής …

Τα παιδιά ντυμένα με τις στολές τους τις πορφυρές , και  μια  κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι , άλλοτε για να ανάψουν κάρβουνο για  το θυμιατό , άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή καμπάνα κρεμασμένη απ την μουριά  στην ενάτη , για να κρατήσουν το κερί στο πλούσιοι επτώχευσαν , που γνώριζαν και το ψαλαν όλοι μαζί , για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα .   

                                                                                                                                                                                                                         Με το δι ευχών του Παπά η ίδια πάντα ερώτηση :-         Τώρα τελείωσε το Πάσχα ; Απάντηση δεν έπαιρνε παρά μόνο ένα νεύμα που κατηύθυνε το βλέμμα του στο λουλουδοστόλιστο εικονοστάσι με τις εικόνες του Αναστάντος Χριστού και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής της δικής μας Παναγιάς της Βραμπάς μαρτυρούσε πως το δικό μας ...Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ!

Εις μνήμην των Ιερέων του Υψίστου που αξιώθηκαν να λειτουργήσουν στην χάρη της Ζωοδόχου Μάνας  την Αγία Τράπεζα της Βραμπάς : Παναγιώτου , Επαμεινώνδα , Μιχαήλ , Αναστασίου

και των Ιεροψαλτών που είχαν στο πλάι τους : Παναγιώτου   ( εορτάζοντος ) Χρήστου , Δημητρίου , Σωκράτους , Χρήστου .... Αυτών που έζησα και όσων δεν συνεόρτασα μα πάντα θα νοσταλγώ την φωνή τους στο Μεγαλυνάριο της απόλυσης : Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον,  τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας /2019)

Μέρα Λαμπρής στο πασχαλινό τραπέζι με μυρωδιές Θεού και Αγίων …

Αν σε ρωτήξουν σήμερα γιάντα δεν εφοβάσαι , πέστους ανάσταση Χριστού σημαίνει μη λυπάσαι !!(Ιερομον.Ε.Π)

....Καθισμένοι όλοι χαρούμενοι και γελαστοί γύρω απ το πασχαλινό τραπέζι .Ημέρα αξέχαστη για πάντα...Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει …Μικροί και μεγάλοι , όλοι αγάλλονται …Πλούσια τα ελέη ακόμα και σε σπίτια που το τσουκάλι δύσκολα αχνίζει τον υπόλοιπο καιρό …Μυρωδιές λαχταριστές μα μια μυρωδιά είναι αυτή που θα μείνει ανεξίτηλη τούτες τις ώρες τις Αναστάσιμες …η μυρωδιά του λιβανιού της κάθε Εκκλησιάς που λίγες ώρες πριν πανηγύρισε την αιώνια νίκη της Ζωής …Αυτή η εύοσμη ατμόσφαιρα κάθε Αναστάσιμου Ναού ας είναι αυτή που θα κυριαρχήσει στην αίσθηση της οσμής μας τούτες τις ώρες τις πανηγυρικές …Κι αν δυσκολευτούμε ας φέρουμε στην μνήμη μας μορφές ασκητικές που τούτες τις ανεπανάληπτες στιγμές συνεχίζουν τον αγώνα μα και άλλες που αγάλλονται στην ουράνια Πατρίδα …τέτοιες μορφές αναζητά η μνήμη μας και η ψυχή ποθεί να πλημμυρίσει με μυρωδιές Θεού και των Αγίων Του …

Χριστός Ανέστη !!

....-Καθίστε μαζί μας στην τράπεζα!!! Έχουμε πατάτες στον φούρνο !!! είπε ο Γέροντας ταπεινού ασκητικού κελιού στο Άγιον Όρος॥ Πάνε χρόνια από τότε που για πρώτη φορά ο Π.πατούσε τα αγιασμένα χώματα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου …Πρώτη και αλησμόνητη φορά ... και τα ευλόγησε έτσι ο Θεός να ναι στην πιο μεγάλη γιορτή της πίστης μας .Πάσχα έκανε στο Πρωτάτο και το πρωί οι συνοδοιπόροι του τον πήγαν στο κελί του αγαπημένου τους Γέροντα …Ξαφνιάστηκε λοιπόν όταν άκουσε την πρόσκληση …Πάσχα.. τέτοια μέρα είχε ακούσει πως το ψάρι κυριαρχούσε σε όλες τις αναστάσιμες τράπεζες ή σχεδόν σε όλες ….

Κι αυτοί εδώ οι αληθινά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι ασκητές θα φάνε σκέτες πατάτες στον φούρνο !!!! Μα δεν τον ξάφνιασε μόνο αυτό μα και το πως ο Γέροντας πρόφερε το φτωχό αυτό φαγάκι …Με τόση έμφαση...λες και περιέγραφε το πιο περίτεχνο και ξακουστό φαγητό του κόσμου !!! Έχουμε πατάτες στον φούρνο !!!Ακόμα ηχεί στ αυτιά του ... Ναι γι αυτόν τον ασκητικό , γεμάτο καλοσύνη και αναστάσιμη αγάπη Γέροντα , το πιο αδιάφορο και ταπεινό για εμάς φαγητό ήταν στ αλήθεια δώρο Θεού . Το λάδι , που μόνο τα καντηλάκια του τέμπλου , του στενάχωρου σε μέγεθος μα απέραντου σε Θεϊκή παρουσία παρεκκλησιού δεν στερήθηκαν και εκείνη την Σαρακοστή ,αυτό και μόνο έδωσε στην τράπεζα τον χαρακτήρα της πανηγυρικής …Τα αυγά και το μετρημένο τυρί έφεραν στα μάτια του Γέροντα και των αδερφών του δάκρυα δοξολογικά . Η νοστιμιά του φαγητού θα μείνει σε όλους εκείνους τους ιλαρούς συνδαιτημόνες για πάντα αξέχαστη . Μπροστά σ εκείνο το Αναστάσιμο φαγητό , τις πατάτες στον φούρνο , εκείνη την ανέσπερα φωτεινή ημέρα της Λαμπρής στο Όρος , δεν μπορούν πλέον να σταθούν οι πιο καλομαγειρεμένες και ευφάνταστες συνταγές …Η προσευχή τις έκανε τόσο νόστιμες …Η ταπείνωση τόσο αρκετές …Η χαρά της Ανάστασης χόρτασε τις ψυχές !!!

Νώντας Σκοπετέας /Απόσπασμα απο την Ραδιοφωνική Εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς με τίτλο: Μέρα Λαμπρής στο πασχαλινό τραπέζι με μυρωδιές Θεού και Αγίων …

Πασχαλινό ..ονειροδρόμιο

Μεγάλη εβδομάδα στο ιερό του Ταξιάρχη ..

Την καρτέραγε , μικρό παιδάκι , αυτήν την Εβδομάδα , την Μεγάλη και

μακάρι έλεγε πάντα να μην τελείωνε ποτέ …τόσο πολύ τις αγάπαγε εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες τις πρώτες τις μεγάλες που άρχιζε να νυχτώνει αργά και ο αέρας να μυρίζει λουλούδια …Τότε στο αγαπημένο του χωριό το Νίκοβο Εξωχωρίου ζούσε την κάθε στιγμή μοναδική ,να χαράσσεται βαθιά μες στην αλώβητη ακόμα ψυχούλα του …

Από το πρωί του Σαββάτου που πόσο το πρόσμενε να φτάσει κάθε φορά που έκοβε ένα πόδι της Κυρά Σαρακοστής , του Σαββάτου του φίλου του Χριστού που έκλαψε ως τέλειος άνθρωπος όταν έμαθε πως εκείνος πέθανε , του τετραημέρου Λαζάρου που άκουγε πάντα τον παπά –Μιχάλη να τον μνημονεύει στην απόλυση , έπαιρνε την σταθερή του θέση στην γωνιά του ιερού στριμωγμένος μαζί με άλλα ευτυχισμένα παιδιά πάνω στο μεγάλο μπαούλο με τα άμφια και τα κειμήλια του Ταξιάρχη …θυμιατά , σκεύη και υφάσματα πολυλιβανισμένα …

Φορώντας το πορφυρό του παπαδάκι μαζί με όλα τα αγόρια της ηλικίας του αλλά και τα πιο μεγάλα που κρατούσαν το θυμιατό τους Σταυρούς και τα εξαπτέρυγα .Και έφτανε και η Κυριακή με τις δυο βαγίτσες της πλατείας να προσφέρουν το μυρωδάτο Ωσαννά στον Ερχόμενο Κύριο …Έναν ολόκληρο χρόνο πρόσμεναν να αγκαλιάσουν με τα φύλλα τους τα πρώτα μαρτυρικά βήματα του Θεανθρώπου …

Και ξεκίναγαν οι ακολουθίες …και στο πρώτο σουρούπωμα τα κεριά έμεναν μόνα να φωτίζουν τον Γλυκό και παραπονεμένο Νυμφίο ..

Κι αυτό που ένιωθε τότε σαν ανατριχίλα και σαν φόβο όταν όλοι τους στέκονταν πομπή βγαίνοντας απ το ιερό πίσω απ την μεγάλη εικόνα που ο παπά –Μιχάλης κρατούσε ψέλνοντας με σπαστή φωνή , αργότερα κατάλαβε πως ήτανε συγκίνηση … και μέσα του σκεφτόταν πότε θα μεγάλωνε να υψώνει και αυτός στο Σοφία Ορθοί αγγελόμορφο εξαπτέρυγο …Ώρες αμέτρητες που πάντα κύλαγαν σαν μια στιγμή μέσα του κάθε ιερή μέρα στην εκκλησία των Ταξιαρχών …

Συχνά έβγαζε απ την τσέπη του το μικρό εγκόλπιο με τον Εσταυρωμένο και την κόκκινη κορδέλα το απίθωνε μπροστά του και μέτραγε με το μάτι τις μέρες τις περασμένες και χαιρότανε άμα τις έβγαζε λιγότερες από αυτές που ήταν εμπρός τους …Στις ακολουθίες αλλά και στο συγύρισμα της λατρεμένης του εκκλησιάς πάντα έφτανε πρώτος ….Στα πένθιμα σκουρόχρωμα πανιά που σκεπάζουν οι Μανιάτες της Εικόνες του τέμπλου όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και στα αρώματα των ζουμπουλιών που στεφάνωναν του Εσταυρωμένου το πρόσωπο , ένιωθε την καρδιά του να πλημμυρίζει με ένα συναίσθημα που αργότερα έμαθε πως το λένε χαρμολύπη ….μα και στο στόλισμα του Επιταφίου απ τους νέους και όλα τα παιδιά με τα εύοσμα δεντρολίβανα να γίνονται στρώμα για τον νεκρό Δεσπότη πάντων … και στο κτύπημα το πένθιμο της βαριάς και της μικρής καμπάνας - επτά η μικρή μια η μεγάλη !!! τους φώναζαν απ την πλατεία του Ταξιάρχη άντρες και γυναίκες μιας και μόνο παιδιά χωρούσαν ν ανέβουν ψηλά απ το στενό καμπαναριό που σκέπαζε όλο το μανιάτικο χωριουδάκι .

Στιγμές που φώλιασαν μέσα του γλυκά και δεν τις ξερίζωσαν ποτέ του μάταιου κόσμου οι έννοιες …

Μ αυτές τις μνήμες μεγάλος πια με οικογένεια και παιδιά έπιασε μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ μετά τα μεσάνυχτα που γύρισε απ τον αγαπημένο του Ταξιάρχη , ένα λευκό χαρτί και άρχισε να γράφει ονόματα ψυχών κεκοιμημένων . Πάνω-πάνω ένας μικρός Σταυρός ζωγραφισμένος με μολύβι και τι ΙC XC NI KA βαλμένο με σπουδή στις τέσσερις γωνιές του. Δίπλα έγραψε αναστενάζοντας βαθιά το Υπέρ Αναπαύσεως , και από κάτω όσα περισσότερα ονόματα μπορούσαν να χωρέσουν . Το πρόσφορο το χε φτιάξει ο ίδιος απ το απόγευμα συντροφιά με τις θυγατέρες του , και ζυμώνοντάς το δίπλα στο αναμμένο κερί και το θυμιατήρι που’ καιγε φουζέρ αγιαννανίτικο , θυμόταν ψυχούλες που άλλοτε αντίκριζε κάθε φορά που έβγαινε παπαδάκι απ την πόρτα που φρουρούσε ο Αρχηγός Μιχαήλ και τώρα πια είναι ουρανοπολίτες …

Γέμισε το χαρτί με πρώτο το όνομα :Μιχαήλ Ιερέως αλλά και όσους ακόμα πέρασαν απ το ιερό των Ταξιαρχών και μετέλαβε απ το χέρι τους Άρτο ζωής αιωνιζούσης και Αίμα τίμιο …. : Επαμεινώνδα , Παναγιώτου , Αναστασίου, Ναπολέοντος,  πρεσβυτέρων …Πρόσθεσε όσους μπορούσαν ακόμα να χωρέσουν στα λιγοστά κενά τόσο που να μην περισσεύει ούτε εκατοστό λευκού στο πονεμένο χαρτί …Το τύλιξε και το ακούμπησε πάνω στο διπλωμένο πρόσφορο … Θα το΄ δινε την επομένη στον παπα- Γιάννη να μνημονεύσει τις ψυχές την νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής στην μεγάλη τους …γιορτή .

Στο ολοφώτιστο από κεριά και κατάγιομο από συγγενήδες κοιμητήρι του Ταξιάρχη θα γινόταν δέηση και Τρισάγιο γι αυτούς που αναπαύονταν στην γνώριμη και αγαπημένη τους μανιάτικη γη .

Έπεσε να κοιμηθεί …Το ξημέρωμα λίγο πριν ο θλιμμένος ήχος της πρώτης καμπάνας των παιδιών τον ξυπνήσει είδε στον ύπνο του έναν άντρα να κλαίει με παράπονο …Εμένα γιατί με ξέχασες ; Εμένα γιατί με ξέχασες ; επαναλάμβανε συνέχεια …. Σηκώθηκε ταραγμένος και έτρεξε στο τραπέζι όπου είχε αφημένο το πρόσφορο . Πήρε το χαρτί στα χέρια του και δάκρυσε …Συγχώρα με μπάρμπα –Χρήστο που σε λησμόνησα ψέλισσε και ξανάρχισε αμέσως να γράφει ονόματα σε καινούριο ψυχοχάρτι …

Ξημέρωμα Λαμπρής στις δύο μετά το μεσόνυχτο , και το ο Άδης Επικράνθη που τόσο δυνατά φώναξαν όλοι από βαθιά μέσα τους , εκείνο το Συγχώρα με έδωσε την θέση του στο Χριστός Ανέστη μπάρμπα –Χρήστο !!! Ξημέρωμα Αναστάσιμο στο κοιμητήρι του Ταξιάρχη …Κάπου από ψηλά ήταν σίγουρος πως ακούστηκε ένα χαρούμενο Αληθώς !!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

και  την ραδιοφωνική εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς , με τίτλο Πασχαλινό Ονειροδρόμιο .

Ω πανύμνητε Μήτερ !

Αυτή η Μητέρα της ζωής ....

Αυτή που ανάβλυσε την αληθινή ζωή και έγινε σκάλα που οδηγεί στον ποθητό ουρανό …Αυτή που κάνει αμέτρητα επιφωνήματα εκστάσεως να βγαίνουν ανεπιτήδευτα από τα εύλαλα χείλη των απανταχού ευσεβών, στην εκλαμπρότατη άνοδό της στα απλησίαστα ύψη του Δημιουργού…. Αυτή που δεν υπάρχει κτίσμα ορατό και αόρατο που να μην κλίνει ευλαβικά το γόνυ στην υπεράγια αύρα της … Αυτή που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο ,που δεν θα παύσει ούτε για μια στιγμή να παρηγορεί ,να μεσιτεύει , να διασώζει να είναι των πάντων η χαρά …. Αυτή ...από τα άνω βασίλεια στην πιο ταπεινή γωνιά αυτής της γης παίρνοντας στην αγκαλιά της τον πιο φτωχό τον πιο αδικημένο τον πιο πονεμένο ,τον ορφανό τον απελπισμένο… Η ίδια αγκαλιά που χώρεσε Εκείνον ,θα μας χωρά πάντα όλους , λυτρώνοντάς μας από τον αιώνιο χαμό … Αυτή η Μητέρα του Θεού …η Μάνα κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού.... «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα» … ν.σ/Φιλαγιορείτης

Με έναν μικρό Εσταυρωμένο ...

«Όστις θέλει οπίσω ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»

Μια αντωνυμία και δυο προστακτικές... να φανερώνουν την απέραντη αγάπη του Θεού Πατέρα που δεν προστάζει αλλά καλεί τα παιδιά του να τον συναντήσουν μέσα απο δρόμους ανηφορικούς και κακοτράχαλους μέσα απο στενά και τεθλιμμένα μονοπάτια που οδηγούν στα αιώνια άνω ...Σε εκείνο το όστις φαίνεται η μακροθυμία Του , η ατελεύτητη καρτερικότητά Του ...Και σε κείνες τις δυο προστακτικές που μοιάζουν περισσότερο να ρωτούν με πόνο πατρικό ...

Μακάρι να είμαστε έτοιμοι όταν όλοι μας αργά ή γρήγορα ερωτηθούμε να Του απαντήσουμε ...Ναι Κύριε θα απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και θα σηκώσουμε όποιο Σταυρό επιλέξεις Εσύ για την σωτηρία της ψυχής μας ...

Το παρακάτω βγαλμένο μέσα απο πόνο αδελφικό αφιερώνεται σε όσους κλήθηκαν απο νωρίς να απαντήσουν και τα κατάφεραν να ακολουθήσουν ...

Σε ένα δωμάτιο με μυρωδιές πόνου και αγωνίας σε σκέφτομαι , με έναν μικρό Εσταυρωμένο κάτω από τα σκεπάσματα, σφιγμένο δυνατά στις αδύναμες γροθιές σου …

Παλεύεις με τον ίδιο τον Θεό και προσεύχεσαι να σε νικήσει …

Πονάς στα βουβά και αποζητάς μόνο έναν άνθρωπο να κουβαλήσει έστω μια κραυγή σου στον έξω κόσμο…

Δεν σου ξέφυγε ποτέ η λέξη «γιατί» μέσα από τα στεγνά σου χείλη …μόνο το Δόξα τω Θεώ σε ακούω να λες πιότερο αληθινά από τον καθένα , και εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υποκριτικά να συμφωνώ μαζί σου …να συμφωνώ και να ξορκίζω εκείνο το γιατί που κάποια στιγμή στα σίγουρα θα με συναντήσει …

Αποζητάς έναν άνθρωπο να έχεις να μοιράζεσαι το φορτίο …

Δεν αντέχω να νοιώθω ότι και σήμερα δεν βρέθηκε ούτε ένας να σε ξεκουράσει έστω για μια στιγμή ….Εσύ όμως γνωρίζεις καλά ότι δίπλα στην προβατική κολυμβήθρα του ελέους στέκεται Εκείνος...

που θα σου γιατρέψει κάθε πληγή έστω και αν δεν σηκωθείς ποτέ από του πόνου το κρεβάτι …

Νώντας Σκοπετέας/

Απόσπασμα απο την Ραδιοφωνική Εκπομπή: "Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς" με τίτλο "Μια αντωνυμία και δυο προστακτικές "

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα Σου ...(Κυριακή της Ορθοδοξίας)

Είδα μια χάρτινη εικόνα της Μάνας της Γρηγορούσας να μυροβλύζει σε ασκητών κελί, κρυμμένο απ' τα πολλά τα μάτια.... 

Και μια ασημένια του Χριστού, να την κρατά με ευλάβεια Κυρά έξω από Αρχαγγέλου θύρα ...
Καρτέραγε εκεί, για να την παραδώσει στα εύοσμα απ΄ τον λιβανωτό χέρια Λευίτη ταπεινού, και κείνος στην πρόθεση την άφησε ευλαβώς, σιμά στα άγια δισκοπότηρα, να πάρει χάρη αγιαστική απ τον Θεό τον Ζώντα ...

Είδα και μια ψηφιδωτή με προσευχή βαλμένη, Αγίου Μεγαλομάρτυρος να αναδίνει γλυκό φως μες στο σκοτάδι του μεσόνυχτου ...
Και ένα παιδί χαρούμενο και θαλερό στου χειμώνα το αγρίεμα, να λιτανεύει τον προστάτη του Άγιο Νίκωνα στης Μάνης τ΄ αγιομέρια ... 

Εικόνα της Ανάστασης είδα να κρατούν χέρια ζεστά ακόμα σκητιώτη καλογέρου, λίγο πριν αγιορείτικη γη τα αγκαλιάσει με στοργή...

Και μια μαυροντυμένη μάνα, να ακουμπά σε θαλασσινά δαρμένο κοιμητήρι, μια μικρή εικονίτσα του τετραημέρου  φίλου του Κυρίου...και να σταλάζει πόνο μαζί με προσμονή πάνω σε μνήμα αγγελικό ...

Αγάπης πνοή και θέρμη στην ψυχή μου, 
κάθε φορά που ανταμώνω με μιας Αγίας Εικόνας την λυτρωτική τη δύναμη...
νώντας σκοπετέας 

Να ζήσουμε μια άλλη Σαρακοστή ...όχι άλλη μια ...

Κυριακή της Τυρινής …Λαχτάρα στην ψυχή του …Το στάδιο των αρετών ορθώνεται πνευματικά θελκτικότατο εμπρός του ….Κάθε αμαρτωλός όπως ωραία γράφτηκε κρύβει αλυσοδεμένο μέσα του έναν άγιο …Φέτος θέλει να τα καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του …Σκέψεις ,σχέδια για πνευματικά παλαίσματα για αμέτρητες πνευματικές σελίδες που φέτος θα αντικαταστήσουν την τηλεόραση , για πνευματικούς λόγους που θα πάρουν την θέση των ασμάτων και της μουσικής υπόκρουσης στις καθημερινές διαδρομές του με το αυτοκίνητο ….

Αρχίζουν και οι κατανυκτικοί εσπερινοί και οι Προϋγιασμένες και οι Χαιρετισμοί …δεν θα λείψει φέτος από καμία …θα ναι πάντα εκεί από την αρχή ….Και θα νηστέψει φέτος …Δόξα τω Θεώ δεν έχει προβλήματα υγείας και δεν είναι και ασθενικός για να του λείψει κάτι…και θα ναι λιγόλογος …όχι αργολογίες ανούσια ρήματα …κατακρίσεις για να περνά η ώρα και πάντα για το …καλό των άλλων…άλλωστε πόσες μέρες είναι μέσα στο χρόνο ….όπως πολύ εύστοχα κάποιος είπε :ένας πνευματικός δεκατισμός ….

Μα και όλες να τις μετρήσει μια-μια βγαίνουν σαράντα οκτώ μέχρι το βράδυ της Αναστάσεως …δεν θ αφήσει καμιά λοιπόν να περάσει χωρίς να βιώσει την ιερή χαρμολύπη την αγία κατάνυξη… φέτος θα διεκδικήσει με όλην του τη δύναμη τον αληθινό στέφανο από τον Παμβασιλέα Χριστό …. Και θα πολεμήσει αληθινά τον μισόκαλο εχθρό με θώρακα την προσευχή περικεφαλαία την ελεημοσύνη και μαχαίρι την νηστεία …

Και άρχισαν να κυλούν οι μέρες …και η τηλεόραση δεν έκλεισε …με το πρόσχημα της ενημέρωσης και της….χρεοκοπίας έμενε σταθερά ανοιχτή …Τα μόνα που έκλειναν ήταν τα μάτια όποτε το βράδυ πριν τον ύπνο διάβαζαν ελάχιστες γραμμές από την ουρανοδρόμο κλίμακα …Και η νηστεία έγινε …χημεία .

Νηστίσιμα πολλών λογιών …Θαλασσινά και περίτεχνες συνταγές χωρίς λάδι…Και το σαββατοΚύριακο το τραπέζι σαν γιορτινό …Και αντί να «βουτήξει» μέσα στον βυθό της ψυχής του βούτηξε πάλι στον βυθό της θάλασσας για οστρακοειδή και θαλασσινά … όσο για προσευχή όλα βιαστικά και όπως πάντα διεκπεραιωτικά …είναι και η νηστεία βλέπετε που εξουθενώνει …πρόλαβε βέβαια και άναψε το κεράκι του σε όλες τις ακολουθίες ώστε να μην τον ελέγχει ο αλυσοδεμένος άγιος που και εφέτος έμεινε δέσμιος εντός του …

Βράδυ Ανάστασης …και αυτός στέκεται μελαγχολικός περιμένοντας το άγιο φως …Πώς άφησε τόσες μέρες να περάσουν σαν μια ανάσα δίχως οξυγόνο ….Δεν τα κατάφερε και φέτος να την ζήσει όπως την είχε ονειρευτεί …

Τούτο το γεμάτο λύπη και αλήθεια όνειρο τον ξύπνησε χαράματα καθαροΔευτέρας …όνειρο που το χε ζήσει τόσες φορές ….Στέκεται εμπρός στο αναμμένο καντηλάκι της Παναγιάς …Είναι ώρα για υποσχέσεις ιερές ..αγιασμένες ..ώρα για δράση …Περιζωσάμενος την οσφύν….θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του ,θ αγαπήσει με πράξεις …θα νεκρώσει ό,τι το παλαιό προσφέροντας άσκηση και αφοσίωση…Φέτος θα τα καταφέρει να ζήσει όχι άλλη μια Σαρακοστή …μα μια άλλη Σαρακοστή …..

Καλό Στάδιο σε όλους !!!

ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ/νώντας σκοπετέας

Ζωή δίπλα στα σκουπίδια ...

-Ευχαριστώ αφεντικό είπε η γυναίκα με το θλιμμένο πρόσωπο παίρνοντας στα χέρια της το διπλωμένο χαρτονόμισμα ….-Ο Θεός να σχωράει τα πεθαμένα σου …

Αφεντικό δεν τον είχαν πει ποτέ ξανά ..πως θα μπορούσε άλλωστε ….Η γυναίκα με το τυλιγμένο στο κεφάλι μαντήλι και το θλιμμένο χαμόγελο , δίπλα στον ανοιχτό κάδο με τα σκουπίδια των …αφεντικών , έμεινε πίσω να αναζητά σπλάχνα οικτιρμών στο κρύο και στις σκισμένες σακούλες , με τα απομεινάρια της αδιαφορίας και της παγωμένης καρδιάς κάθε αφεντικού …Το βράδυ στο Απόδειπνο λέγοντας το Άσπιλε Αμόλυντε την θυμήθηκε και πάλι , όταν έφτασε στο : ἐν δέ τή φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως…

Σκέφτηκε τότε πως δίπλα σε κάθε ανοιχτό κάδο με σκουπίδια στέκεται ο ίδιος ο Χριστός και περιμένει όλους τους ευλογημένους του Πατρός του ,να χορτάσουν πεινασμένες, βασανισμένες ψυχές που γίνονται όλο και πιο αμέτρητες κάθε μέρα που ξημερώνει , και που σαν τον φτωχό Λάζαρο καρτερούν μερικά ψιχία αγάπης και ελέους από τους αδερφούς τους …

Ο Αφέντης Χριστός στην φοβερά ημέρα της κρίσεως …

Νώντας Σκοπετέας

Γι αυτούς που πάντα θα επιστρέφουν ....

(Αληθινή ιστορία:)

Ο Π ήταν ένα παιδί ολόχαρο έξω καρδιά που λένε.... Πάντα με το χαμόγελο κάπως αινιγματικό ,κάπως πικραμένο ...Δεν είχε πολλά- πολλά με τα αγιωτικά...έτσι τουλάχιστον έλεγε...Ωστόσο όποτε τον ρωτούσε κανείς πότε γιόρταζε εκείνος απαντούσε : Του Ασώτου !!!Και το εννοούσε μιας και κείνη την Κυριακή πάντα περνούσε από την εκκλησιά του χωριού για κερί και έπειτα κερνούσε άπαντες στο καφενείο της πλατείας ....

Για χρόνια πολλά γινόταν αυτό και του χε βγει και το προφανές προσωνύμιο ...ο Άσωτος...

Ο Π. φέτος δεν θα περάσει για κερί ούτε θα κεράσει τους φίλους του την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου ...

Ξημέρωμα του Ασώτου έφυγε για τις γειτονιές του σπλαχνικού Πατέρα του ...Ξημερώνοντας η γιορτή του ...

Το παρακάτω μικρό ...άμετρο είναι αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να επιστρέφουν ....

Ο πόνος φυλαχτό...παιδί μου αναστημένο ...

Απο μικρό παιδί με φώναζες Πατέρα ...

και ήταν τόσο γλυκός ο ήχος της ανόθευτης αγάπης ...

Μα κι όταν έπαψες να με κοιτάς κατάκαρδα, τότε ο πόνος έγινε φυλαχτό που αγκάλιασα σφιχτά προσμένοντάς σε...

Δέν μέτρησα το πόσο σε καρτέρησα... μα δεν μετριέται η αγάπη μου παιδί μου αναστημένο ...

Κι η αγκαλιά μου η άκλειστη , μια θάλασσα από δάκρυα ,που ανταμώνει μές ' στα σπλάχνα της εσέ κι όλα τα αδέρφια σου , που στέγνωσε η ψυχή τους ...

Παρ ' τους απ το χέρι και ελάτε ...

Οι άγγελοι στο σπίτι μας έστησαν πανηγύρι...

Νώντας Σκοπετέας

Αγκαλιάζοντας το Τριώδιο ...

Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών· επιστράφητε προς με εξ όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ· και διαρρήξατε τα καρδίας υμών και μη τα ιμάτια υμών και επιστράφητε προς Κύριον τον Θεόν υμών, ότι ελεήμων και οικτίρμων εστί, μακρόθυμος και πολυέλεος και μετανοών επί ταις κακίαις» (Ιλ. β’ 12-13).

Ο θείος μου στο χωριό μου στην Μάνη …Ένα πρόσωπο που κουβαλά τις πιο γλυκές παιδικές μου θύμισες . Βαπτισμένος με το όνομα της Μητέρας του Θεού …Γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα με το ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής , αυτής που ξεδιψά ανθρώπους σαν κι αυτόν . Απλούς , ταπεινούς που κάποιοι σπεύδουν να τους προσδώσουν προσωνύμια χλεύης και υποτιμήσεως , αγνοώντας βέβαια πως έτσι τους ευεργετούν παρασημοφορώντας τους αιωνίως και καθιστώντας τους εκλεκτούς για τον κλήρο των δικαίων όπου χαρούμενοι και αγαλλόμενοι θα εισέλθουν …εις παστάδα αιώνιον …

Μικροί κρεμόμασταν από τα χείλη του όταν αυτός έπιανε να μας αφηγείται βίους Αγίων και θαύματα που μας συνέπαιρναν πιότερο και από τα πιο ξακουστά παραμύθια …Κι έπειτα όταν τα χρόνια κύλησαν κι εμείς μεγαλώσαμε και κάπου ξεχαστήκαμε ασώτως βιούντες και πολιτευσάμενοι , αμαρτίαις σχολάζοντες…,εκείνος συνέχιζε να μας μιλά με την σιωπή του και την υψοποιό ταπείνωσή του , προσμένοντας καρτερικά την στιγμή που θα τον ξαναπαρακαλάγαμε σαν παιδιά να μας αφηγηθεί ένα μεγάλο θαύμα της Παναγιάς μας…

Ασκητής μέσα στον κόσμο ..Στο ερημωμένο πλέον χωριό που άλλοτε μετρούσε 4 ενορίες με αντίστοιχους λειτουργούς του Υψίστου , λαχταρά πλέον κάποιον Παππούλη από γειτονικό χωριό να ρθει να τον μεταλάβει αληθινό Σώμα και αίμα Χριστού στο Κυριακό Μυστήριο μια φορά τον μήνα …Τις υπόλοιπες μέρες του Κυρίου αν δε βρει κάποιο μέσο από βραδύς για να τον μεταφέρει , θ ακούσει τις τόσο ποθητές γι αυτόν αναστάσιμες ακολουθίες της Κυριακής από το ραδιόφωνο στο παλιό κομοδίνο σιμά στο κρεβάτι του ..Εκεί πάνω ακουμπούν τα λιγοστά αγιωτικά βιβλία του , που θα λεγε και ο Κυρ Φώτης , και μια παλιά Καινή Διαθήκη του Τρεμπέλα με τα πολυδιαβασμένα και κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα του Λόγου της Ζωής …Εκεί και ένα τεράστιο σε μέγεθος βιβλίο που από μικροί το βλέπαμε πάντα στην ίδια θέση να στηρίζει τα υπόλοιπα …

Αρκετά χρόνια πριν , καλοκαίρι ήτανε στα τελειώματά του…Ετοιμαζόμασταν για την επιστροφή στην πόλη από το χωριό ... Φορτώναμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο , όταν ο θείος μας πλησίασε για να μας χαιρετίσει κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα στην αγκαλιά του εκείνο το τεράστιο γνώριμο βιβλίο …- Αυτό στο χαρίζω , να το έχεις βοήθημα και να με θυμάσαι κάποτε όταν θα φύγω …μου ψιθύρισε …

Ήταν ένα Τριώδιο…Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο της Εκκλησίας μας κατανυκτικόν- περιέχον άπασαν την ανήκουσαν αυτώ ακολουθίαν της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής από της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου… Μια έκδοση της δεκαετίας του 60. Τον ευχαρίστησα για εκείνο το απρόσμενο για μένα τότε δώρο, το οποίο πήρε την σταθερή του θέση στην βιβλιοθήκη της …άγνοιάς μου για πολλούς καιρούς…
Μα τα ευλόγησε έτσι ο Θεός, και κάποια στιγμή κατέβηκε από εκείνη την ..σταθερή του θέση…Και το πήρα και εγώ στα χέρια μου , ή καλύτερα στην αγκαλιά μου….
Και ήταν σαν να αγκάλιασα εβδομήντα ευωδιαστές μέρες με τους όρθρους , τους εσπερινούς , τα μεσονυκτικά, τα μεγάλα απόδειπνα, τις Προηγιασμένες τα γονατίσματα , τις στρωτές μετάνοιες, τους ασύγκριτα πολυύμνητους Χαιρετισμούς της Μείζονος Αγίας των Αγίων και τον ακατάληπτο Ευαγγελισμό της , την πιο Μεγάλη Εβδομάδα της πίστης μας, την χαρμολύπη, την ελπίδα , τον πόνο που εξαγνίζει, την μετάνοια που δείχνει τον Γολγοθά που οδηγεί στα αιώνια άνω, το λυτρωτικά επαναλαμβανόμενο Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…
Και ήταν σαν να αγκάλιασα και Μορφές αγιασμένες. Τον όσιο Τελώνη και τον Άγιο Άσωτο, μα και όσους στα κρυφά χόρτασαν τους πεινασμένους, δρόσισαν τους νεροδιψώντες, ντύσαν τους κουρελήδες, συμπόνεσαν με πράξεις αρρώστους και φυλακισμένους.

Και αγκάλιασα και άλλους πολλούς μα και Αγίους…Τον Άγιο Νικόλα τον Πλανά και τις χιλιάδες ψυχούλες που μνημόνευε αργά και υπομονετικά κάθε χάραμα στις Αγίες Τράπεζες της όμορφης τότε Αθήνας. Τον νέο Θεολόγο τον Άγιο Συμεών που έλεγε πως εκείνων που το μυαλό σκοτίστηκε από πάθη, νίβεται μόνο με της μετανοίας τα δάκρυα . Και τον Άγιο Αλέξιο και τόσους ακόμη που άξια και δίκαια τους είπανε ανθρώπους του Θεού . Και τον Άγιο Ανδρέα της Κρήτης και τον μεγάλο θρήνο του, που κραυγάζει για έλεος στον σπλαχνικό Πατέρα έτσι όπως σπαρακτικά θρηνώντας στην Έρημο του Ιορδάνη ζητούσε την άφεση η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, που την παρακαλώ κάθε βράδυ να μου χαρίσει ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας από τον μισό αιώνα της ηλιοκαμμένης δικής της….
Και αγκάλιασα το Τριώδιο και ένιωσα την δύναμη που φωλιάζει στις ευλογημένες του σελίδες…Και ήταν σαν να αγκάλιασα κάθε αδερφό μου ξεχωριστά, και έπειτα να πήραμε μαζί τον δρόμο τον ανηφορικό σιγοψέλνοντας το«μη προσευξώμεθα Φαρισαϊκώς…» και όλα τα αμέτρητα επόμενα θεία ερωτικά …τραγούδια. Και συνεχίζοντας στα δύσκολα και τεθλιμμένα πατήματα των Δικαίων να φτάσουμε λίγο πριν την Ανάσταση να ψάλουμε το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»,χαρούμενα προσμένοντας το ανέσπερο Φώς της Ζωής…

Όταν ανοίγει το Τριώδιο ανοίγει η αγκαλιά του Θεού Πατέρα . Ας τρέξουμε με την λαχτάρα του πληγωμένου Ασώτου και ας μην την αποχωριστούμε ποτέ ξανά !!!

Θείε θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτό το ευλογημένο αγκάλιασμα …Καλό Τριώδιο …Καλό Παράδεισο !

Νώντας Σκοπετέας .
Στην ιερή  μνήμη του θείου Παναγιώτη .
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 

Απόσπασμα από ομότιτλη  εκπομπή 

Νυν απολύεις τον δούλο Σου ...

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...

Να το πεις, όταν νοιώσεις  το πώς  μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του  σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…

Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος  στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…

Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …

Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι….  

Νώντας Σκοπετέας

...η ταπεινοφροσύνη Αντώνιε ...

• Είπε ο αββάς Αντώνιος στον αββά Ποιμένα: «Αυτό είναι το μέγα έργο του ανθρώπου, να παίρνει το σφάλμα επάνω του ενώπιον του Θεού και να περιμένει πειρασμό έως την τελευταία αναπνοή».
• Ο ίδιος είπε: «Κανένας δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών, αν είναι απείραστος. Διότι, λέγει, αφαίρεσε τους πειρασμούς και κανένας δεν σώζεται».
• Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες επάνω στη γη και είπα στενάζοντας: “ποιος τάχα τις διαπερνά;” Και άκουσα φωνή να μου λέγει· “η ταπεινοφροσύνη Αντώνιε”».
• Στον αββά Αντώνιο αποκαλύφθηκε στην έρημο ότι: «στην πόλη υπάρχει κάποιος όμοιός σου, ιατρός στην επιστήμη, που προσφέρει το περίσσευμά του σε όσους έχουν ανάγκη και καθημερινώς ψάλλει τον τρισάγιο ύμνο μαζί με τους αγγέλους».
• Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Θα έλθει καιρός που οι άνθρωποι θα γίνουν μανιακοί και όταν ιδούν κάποιον λογικό, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: “εσύ είσαι μανιακός” για το λόγο ότι δεν είναι όμοιος μ’ αυτούς।

πηγή

Αδιαλείπτως ως παιδία ελπίζετε !

Όποιου η καρδιά για τον Χριστό έχει μεριά αφήσει , μαράζι δεν τον ακουμπά , τον εφοβάται η κρίση ! ( π.Εφ.Π) Ας μην πανηγυρίζουμε τον ερχομό άλλης μιας νέας χρονιάς .Ας Γιορτάσουμε το μοναδικό και ανεκτίμητο δώρο του Θεού στον άνθρωπο :την ΕΛΠΙΔΑ ! Σε αυτήν την τόσο σκοτεινή εποχή που η απελπισία μας χτυπά την πόρτα ας θυμηθούμε τον λόγο του μακαριστού γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου ...Τότε μπορούμε να βρούμε την ελπίδα μας στον Θεό , όταν απελπισθούμε τελείως απο τον εαυτό μας ... Έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα .Να μην ελπίζουμε στους ανθρώπους σωτήρες και στα οικονομικά συστήματά τους ....Επιστροφή στην δραχμή λένε κάποιοι για να σωθούμε , παραμονή αντιτείνουν άλλοι στο ευρώ για να μην καταστραφούμε εντελώς ...Επιστροφή στο Θεό και σταθερή πίστη στο θέλημά του ας... φωνάξουμε εμείς με το σιωπηλό παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής μας . Επιστροφή στην ελπίδα που τόσο απλόχερα μας έχει δωρίσει . Δεν υπάρχει κανένα πράγμα βαρύ και κουραστικό που να μην γίνεται εύκολο και και ανάλαφρο με την ελπίδα λέει το μελίρρυτο στόμα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου για να συμπλήρώσει ο έτερος φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος Άγιος Βασίλειος ...Μακάριος εκείνος που απομάκρυνε τον εαυτό του απο κάθε ελπίδα των αγαθών του παρόντος κόσμου και έχει ως μοναδική του ελπίδα το Θεό Την ελπίδα την συναντάμε στα μάτια των μικρών παιδιών। Αυτά είναι οι κύριοι εκφραστές της , με εκείνο το αφίετε τα παιδία ελθείν προς εμέ του Χριστού μας , αιώνια να τα συνοδεύει . Εμάς τα... μεγαλύτερα παιδιά ας μας ακολουθεί πάντα το :εάν μη στραφήτε και γέννησθε ως τα παιδία , ου μη εισέλθητε εις την Βασιλεία των Ουρανών Η μαντινάδα ενός Θεοφωτίστου σύγχρονου γέροντα , που υπάρχει στο ξεκίνημα της ανάρτησης ας μην λείψει ποτέ φέτος απο τα χείλη και τις ψυχές μας .... Αδιαλείπτως ελπίζετε ! Χρόνια καλά και ευλογημένα σε όλους ! Νώντας Σκοπετέας