main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

11 Ιαν 2013

Η πίστη έρχεται με την συγκατάθεση της ψυχής μας ...


 
......Ἀθεΐα! Τίτλος μεγάλος κα καύχημα γι τν σημερινν νθρωπο. ποιος τν ποχτήσει (κα γι ν τν ποχτήσει, φτάνει ν χειροτονηθε μοναχός του πιστος),γίνεται παρευθς στ μάτια τν λλων σοφός, κι᾿ ς εναι μόρφωτος, σοβαρός, κι᾿ ς εναι γελοος, πίσημος κι᾿ ς εναι λογάριαστος, περάξιος κι᾿ ς εναι νάξιος, πιστήμονας κι᾿ ς εναι κουφιοκέφαλος.
Δν μιλ γι τν νθρωπο πο χει πόθο ν πιστέψει, μ δν μπορε, μ λο πο κατ βάθος πάντα ατία τς πιστίας εναι περηφάνεια, ατ χιά, πο κρύβεται τόσο πιτήδεια μέσα στν νθρωπο, πο δν μπορε ν τν καταλάβει.
πως κα νναι, ο νθρωποι πο γωνίζουνται κα πολεμνε μ τν πιστο αυτό τους, χουνε λη τη συμπόνεσή μας. Γι᾿ ατος παρακαλομε, σοι πιστεύουμε, ν τος βοηθήσει Θες ν πιστέψουνε, πως κανε σ κενον τν πατέρα πο εχε ρρωστο τ παιδί του, κα παρεκάλεσε τν Χριστ ν τ γιατρέψει. Κα Κενος το επε: «ν μπορες ν πιστέψεις, λα εναι δυνατ σ κενον πο πιστεύει». Κα τότε πατέρας το παιδιο κραξε μ δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τ πιστί», δηλαδ «χω πόθο ν πιστέψω, κι᾿ σύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».
Ο πιστοι, γι τος ποίους μιλομε, δν εναι τέτοιοι. χι μονάχα δν κλάψανε ποτέ, γι ν νοίξουνε μ τν πόνο κα μ τ συντριβ τν κλεισμένη πόρτα, τν πόρτα τς μετανοίας, πως κανε κενος δυστυχισμένος πατέρας πο γράφει τ Εαγγέλιο, λλ μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε ασθανθήκανε καμμι πίκρα γι τν πιστία τους, μήτε νοιώσανε πς χουνε γι᾿ ατ καμμι εθύνη, κανένα φταίξιμο. λο τ φταίξιμο εναι το Θεο, πο δν φανερώνεται μπροστ τος ν τος πε: «λάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλεστε μαζί μου πως μιλτε μεταξύ σας, ναλύσετέ με μ τ χημεία σάς, κομματιάστε με μ τ μαχαίρι τς νατομίας σας, ζυγίστε με, μετρεστε με, κανοποιήσετε τς πιστες ασθήσεις σάς, χορτάσετε τ᾿ χόρταγο λογικό σας!».
Ατο ο ατοτιτλοφορούμενοι πιστοι, σ καιρ πο πιδείχνουνε τν ξυπνάδα τους, φουσκωμένοι π τν κούφιον γέρα τς περηφάνειας κι᾿ π τν πονηρ εστροφία το μυαλο τους, δν εναι σ θέση ο δύστυχοι, ν νοιώσουνε πόσο νόητοι κα στενόψυχοι φαίνουνται σ κείνους πο πιστεύουνε. Γιατ, γι ν πιστέψουνε, ζητνε κάποιες ποδείξεις πο κάνουνε τν πιστ ν τος λεεινολογε γι τν περιορισμένη ντίληψη πο χουνε γι τ πνεμα κα γι τ πνευματικ ζητήματα.  
πιστς ξέρει πολ καλ ς πο μπορονε ν φτάξουνε ο διαλογισμο το πιστου, γιατί, κι᾿ ατός, σν νθρωπος, τος χει κείνους τος λογισμούς, τος λογισμος τς σάρκας, τος λογισμος τούτου το κόσμου. ν πιστος εναι νύποπτος γι σα χει μέσα το πιστός, κα γι ,τι βρίσκεται παραπέρα π τν πρακτικ γνώση του, δηλαδ γι τ μυστήρια πο εναι κρυμμένα π τ μάτια του, κα πο γι᾿ ατ θαρρε πς δν πάρχουνε. Κι᾿ π τν νοησία του κορδώνεται, κα μιλ μ καταφρόνεση γι κείνους πο εναι σ θέση ν νοιώσουνε τ βαθύτερη σύσταση το κόσμου, ν ατς δυστυχς εναι τυφλς κα κουφός, κα θαρρε πς τ κούει λα κα πς τ βλέπει λα. πιστς χει πνευματικ μάτια κα πνευματικ ατιά, καθς κα κάποια «πρ ασθησιν». πιστος πς ν πάρει εδηση π κενον τν μυστικν κόσμο μόνο μ τ χονδροειδ μέσα πο χει, δηλαδ μ τς σωματικς ασθήσεις; Πς ν πιάσει τ λεπτ κι᾿ λλόκοτα μηνύματα κείνου το κόσμου, φο δυστυχς δν χει τς κεραες πο χρειάζουνται γι ν τ πιάσει;
πόστολος Παλος γράφει στν Α´ πρς Κορινθίους πιστολή του, μ τν τρόπο πο γνωρίζει μονάχα ατός, γι τ τί εναι σ θέση ν νοιώσει πιστός, κα τί μπορε ν νοιώσει πιστος: Λαλομε, λέγει, τ σοφία το Θεο πο εναι μέσα σε μυστήριο, κα πο εναι κρυμμένη, τ σοφία πο τν προόρισε Θεός, πρν π τος αἰῶνες, γι δόξα δική μας, κα πο δν τ γνώρισε κανένας π τος ρχοντες τούτου το κόσμου (δηλ. τος σοφος τς κοσμικς σοφίας), κα πο ξεσκεπάζει ατ πού, κατ τ Γραφή, δν τ εδε μάτι, κα πο δν τ᾿ κουσε ατί, κα πο δν νεβήκανε στν καρδι κανενς νθρώπου, κενα πο τοίμασε Θες γι κείνους πο τν γαπονε. λλ σ μς τ φανέρωσε Θες μ τ Πνεμα του τ γιο. πειδή, τ γιο Πνεμα λα τ ρευν, κα τ βάθη το Θεο.
Γιατί, ποις νθρωπος γνωρίζει τ μέσα το νθρώπου, παρ μονάχα τ πνεμα το νθρώπου πο εναι μέσα στν νθρωπο; τσι κα τ μυστήρια του Θεο δν τ γνωρίζει κανένας παρ μονάχα τ Πνεμα το Θεο. Κι᾿ μες δν πήραμε τ πνεμα το κόσμου (δηλ. τ φιλοσοφία κα τν κοσμικ γνώση), λλ τ Πνεμα το Θεο, γι ν γνωρίσουμε σα χάρισε σ μς Θεός. Κι᾿ ατ χαρίσματα) δν τ κφράζουμε μ τ λόγια πο διδάσκεται νθρώπινη σοφία, λλ μ λόγια πο διδάσκει τ γιο Πνεμα, μιλώντας σ πνευματικος νθρώπους μ πνευματικν τρόπο. Πλήν, νθρωπος πο χει τν σαρκικ γνώση (τν ρθολογισμό), δν παραδέχεται σα διδάσκει τ Πνεμα το Θεο, γιατ τ νομίζει γι νοησίες, κα δν εναι σ θέση ν καταλάβει πς νακρίνεται πνευματικά. πνευματικς μως νθρωπος, νακρίνει κάθε νθρωπο, ν ατς π κανέναν δν νακρίνεται».
πιστία πρχε πάντα. Μ σήμερα, μ τν ποτρόπαια ματαιοδοξία πο μς τρώγει, τν πιδείχνουμε σν ν μς δίνει τ μεγαλύτερη ξία. ποιος χει πίστη στν Θε κα στν λήθεια πο φανέρωσε, εναι καταφρονεμένος, σν στενόμυαλος κι᾿ νόητος, κα τραβ πάνω του λα τ περιγελάσματα. Λογαριάζεται γι «βλαμμένος» π τν πολν κόσμο, μάλιστα π τν κόσμο πο ξέρει ν τ καταφέρνει στ ζωή, ν «πετυχαίνει», ν βγάζει λεφτά, ν καλοπερν, ν μ δίνει πεντάρα γι τίποτα, κατ τ ρητ πο λέγει: «Φάγωμεν κα πίωμεν, αριον γρ ποθνήσκομεν». Γι τοτο, χρειάζεται ν χει θάρρος κα ν περιφρον τν κτίμηση το κόσμου κα τ λικ συμφέρον του, ποιος λέγει πς χει πίστη στν Θεό.
ν κενον πο καυχιέται πς δν πιστεύει σ τίποτα, α) Τν χει κόσμος σ μεγάλη πόληψη κα σεβασμό, μάλιστα σο περισσότερο πιστος λέγει πς εναι, τόσο περισσότερη εναι κτίμηση κα σεβασμς πο φανερώνει ξυπνος κα σοβαρς κόσμος στ πρόσωπό του. τέτοιος νθρωπος εναι συνοφρυωμένος, μ λίγα κα βαρει λόγια, ράθυμος κι᾿ πότομος, «θετικς νθρωπος», «γερ μυαλό». β) λα το ρχουνται βολικά, κα δν σκοτίζεται, δν στενοχωριέται γι τίποτα. Δν χει εθύνες κα ζαλορες: δ κάτω, λέγει, εναι Κόλαση κι᾿ Παράδεισος. ζω εναι γι ν τν πολαβαίνουνε ο ξυπνοι. Ο κοιμισμένοι κι᾿ ο φιονισμένοι ς πεθάνουνε».
ξ λλου, δν πάρχει πι εκολο πράγμα π τ ν κάνεις τν πιστο! Πατς να μονάχα κουμπί, κι᾿ λα σο ρχονται βολικά. διάβολος επε στν Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, κα θ γίνουνε ο πέτρες ψωμιά, «ο λίθοι ρτοι».
Λέγει λοιπν ξυπνος : «Ν κάθεσαι, νθρωπος μ τετρακόσα μυαλά, ν χάνεις τν καιρό σου μ χαζομάρες, σν τς γρηές, μ θεούς, μ κόλαση κα μ παράδεισο, μ καντήλια, μ θυμιατά, μ δισκοπότηρα, μ παπάδες κα μ καλόγρηες! Κα σ ποι ποχή; Στν ποχή μας, πο πιστήμη στέλνει νθρώπους στος πλαντες! κος, φίλε μου, βλακεία πο χει ατς κόσμος;».
Ατ λένε γι τος πιστος ο ξυπνοι κα ο τιμημένοι τούτου το κόσμου, κα τος χειροκροτονε ο πολλοί, πο τος χουνε γι φρόνιμούς σε λα, πειδ δν κυνηγνε σκιους, λλ χουνε μυαλ γερό, κα πιτυχαίνουνε σ τι καταπιαστονε.
Ναί! πιτυχαίνουνε, γιατ, μ᾿ ναν λόγο, πιστία εναι « πλατεία πύλη κα ερύχωρος δός», πο δν πιστεύουνε πς εναι « πάγουσα ες τν πώλειαν», πως επε Χριστός, λλ «ες τν π γς εδαιμονίαν». ν πίστη εναι « στεν πύλη κα τεθλιμμένη δός», πο δν πιστεύουνε πς εναι « πάγουσα ες τν ζωήν», λλ «ες τν π γς δυστυχίαν κα περιφρόνησιν». «Πολλο εσιν ο εσερχόμενοι δι τς πλατείας πύλης» κατ τν λόγο το Κυρίου, «κα λίγοι εσιν ο ερίσκοντες τν στενν πύλην».
λοι ο πιστοι λένε πς ν βλέπανε να θαμα, θ πιστεύανε. Μ πίστη δν ρχεται μ τ βία, λλ μ τ συγκατάθεση τς ψυχς. Γι᾿ ατ σ σους ζητνε θαμα γι ν πιστέψουνε, δν δίνεται, κατ τν λόγο πο επε Χριστς στος Φαρισαίους: «Γενε πονηρ κα μοιχαλς σημεον πιζητε κα σημεον ο δοθήσεται ατή».
λλ κα θαμα ν δε νας πιστος, περηφάνεια δν τν φήνει ν πιστέψει, γι ν μ φανε εκολόπιστος κα καταφρονεθε.
 
Φώτης Κόντογλου - θεΐα, τ καύχημα τς ποχς μας
Απόσπασμα απο το βιβλίο Μυστικ νθη



3 Ιαν 2013

Εν Ιορδάνη ...( ταλαιπωρημένες ψυχούλες ανήμερα πρωτάγιασης ...)


 
Ξέρω πως τα λίγα λόγια που ακούγονται στην εκπομπή  κάθε εβδομάδα απ τα ραδιόφωνα στα ….ερτζιανά του Θεού , δεν μπορούν να εμποδιστούν από παγωμένους  τοίχους , ερμητικά κλειστά παράθυρα και σφαλισμένες πόρτες …Μπορούν να φτάσουν παντού …ακόμα κι εκεί που ο νους του ανθρώπου δεν βάνει …Κάποια μέρα περνάγαμε χωρίς να το καταλάβω καλά- καλά , με τ αυτοκίνητο μπροστά από τέτοια σπίτια  μ έναν Παππούλη…κι εκείνος έκαμε τον Σταυρό του …Έψαξα να βρω Εκκλησιάς καμπαναριό και προσκυνητάρι στο δρόμο μέχρι που κατάλαβα πως ο πάλλευκος Λευίτης προσευχόταν για τις πληγωμένες ψυχούλες …Κι ήταν η προσευχή του καρδιακή και ανυπόκριτη ..Αληθινή αγκαλιά σε ρημαγμένες υπάρξεις ….Γέφυρα παραδείσου ποτισμένη από δάκρυα μετανοίας και κρυφής ελπίδας …Και συλλογίστηκα  τότε πως στην κόλαση δεν πάνε οι αμαρτωλοί μα οι αμετανόητοι …Και θυμήθηκα τον γέροντα  Πορφύριο , τον ταπεινότατο Άγιο μύστη της αγάπης του Θεού Πατέρα , ανήμερα πρωτάγιασης πολλούς καιρούς πριν… ( ν.σ)     

Οι μακαριστοί Γέροντες Πορφύριος και Επιφάνιος εύχονται ...

.....Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ' εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων , μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..." Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα.. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ηταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...". Με σταματάει απότομα.  Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει.

- Να φύγεις , μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις , σε παρακαλώ.  Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:- Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω.- Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές- Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές η εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου"  Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:- Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές.  Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:- Παιδιά μου, χρόνια πολλά.

Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". (Ματθ. 5,45) Ολοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.  Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.- Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!
- Χρόνια πολλά, είπαν κ' εκείνες κι έφυγα... 
( Γέροντας Πορφύριος . Βίος και Λόγοι .εκδ.Χρυσοπηγής)

24 Δεκ 2012

Στη νύχτα των Χριστουγέννων βγαίνω να ανταμώσω τον Κυρ Αλέξανδρο....



Ξημερώνει Χριστούγεννα …Η βελέντζα βαριά θερμαίνει όσο γίνεται τα παιδικά ονείρατά μας . Το τρίξιμο της πόρτας ακούστηκε απ τις τέσσερις.Ήταν η μάνα με το μαγκάλι …Τ ΄άφησε πλάι στο παράθυρο να σπάσει λίγο το κρύο του μικρού μας δωματίου .Τα κεφάλια μας χωμένα, ούτε που τολμάνε να συναντηθούν με την παγωμένη ατμόσφαιρα ...
Ξημερώνει Χριστούγεννα …Σε λίγο η καμπάνα θα χτυπήσει πέντε .Κι αυτό ήταν το πιο καρτερικό μας σύνθημα …Από μικροί το προσμέναμε να μας πάρει ο πατέρας αχάραγα στην εκκλησιά .Και κείνη τη χρονιά θα πηγαίναμε μαζί του μέσα στη βαθιά νύχτα ,φορώντας τα κυριακάτικά μας ,τους μάλλινους σκούφους και τα γάντια .- -Άσε με λίγο ακόμα καλέ μάνα !!! Βγάλανε γάλα τα πόδια μου χθες βράδυ με τα κάλαντα !!!Τέσσερα χωριά γυρίσαμε !!! Ρούγα για ρούγα δεν αφήσαμε ατραγούδιστη …Και αυτή όλο καλοσύνη και χαρά γιορτινή αρχίνισε να λέει μια ιστορία .Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο της ….Για τον παπά Φραγκούλη έναν παπά νησιώτη που χρόνια πρίν με χιονοθύελλα και κύματα άγρια παραμονή Χριστουγέννων αψήφισε κινδύνους και τον χειμώνα τον βαρύ και πήρε την παπαδιά του και τον Σπύρο το παιδάκι του -12 χρονών σαν και σένα αγόρι μου!!! και άλλους αντρειωμένους δεκαπέντε νοματέους …την θειά το Μαλαμώ και τον Κυρ Αλεξανδρή τον ψάλτη …και πήγαν να λειτουργήσουν ένα εκκλησάκι του Χριστού πάνω σ ένα ψηλό κάστρο .-Και τα κατάφεραν και το λειτούργησαν την ημέρα της γιορτής του και ευχαρίστησαν τον Θεό !!! Σήκω και συ τώρα ακριβέ μου ..εσύ λίγα μέτρα έχεις να κάνεις ως την εκκλησιά …Άντε να πάρεις και συ τον μισθό σου !!! -Τι μισθό καλέ μάνα θα με πληρώσουν κιόλας ; -Αμή !!! και θα ναι διπλός ο μισθός σου άμα πάς και ακούσεις από τον Παπά μας το : Δετε δωμεν πιστοί, πο γεννήθη Χριστός …Άντε να τον δεις και συ εφέτος παληκάρι μου …Άντε και έρχομαι και γω ξωπίσω σας…
…………………………………………………………………………………………..
Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε ..
Ξημερώνει Χριστούγεννα …και εγώ σε αυτήν την όντως άγια νύχτα τους , θυμάμαι και αποζητώ τον Κυρ Αλεξανδρή τον ψάλτη ,τον περιθωριακό αυτόν εραστή του παραδείσου …τον γλυκύτατο και ταπεινό σαν τον Χριστό κοσμοκαλόγερο .Και ανεβαίνω με όλους τους περήφανους φτωχούς και ταλαιπωρημένους απ την ζωή ήρωές του στον Χριστό στο κάστρο …Κι ανάβω μαζί τους τα καντηλάκια να φωτιστούν οι …παραπονεμένοι Άγιοι των τοίχων και του περίτεχνου τέμπλου . Και σιγοψιθυρίζω τις κατανυκτικές καταβασίες …Εκεί δίπλα του …
Ξημερώνει Χριστούγεννα … Ο Κυρ Αλέξανδρος με περιμένει και φέτος .Σε λίγο θα βρεθεί σε κάθε μικρό ξεχασμένο και αλειτούργητο για καιρό εκκλησάκι του βλογημένου τούτου τόπου …Και θα ψάλλει σαν την πρώτη του φορά τότε που ήτανε παιδί και στο ιερό βρισκόταν ο παπάς πατέρας του, ο Αδαμάντιος Εμμανουήλ,για το πιο ξένο και παράδοξο μυστήριο της αγίας μας πίστης …Και όσο ο Θεός θα με αξιώνει να ξημερώνομαι στην γέννησή Του ,νύχτα βαθιά θα βγαίνω να συναντήσω τον…αλαφροϊσκιωτο Άγιο των Γραμμάτων μας. Χριστούγεννα χωρίς αυτόν μοιάζουν Χριστούγεννα δίχως Χριστό !!!
νώντας σκοπετέας .
Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"
(Απόσπασμα απο την ραδιοφωνική εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως αφιερωμένη στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη )
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους !

18 Δεκ 2012

Τω καιρώ εκείνω ...

Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη,τους Μάγους και τ ΄Αστέρι…
Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν, ζεσταίνονται, μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων. Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται…δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί…Γεννάται. Ο ενεστώς…διαρκείας. Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει, όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα.
Τα χρόνια κύλησαν και πήραμε και εμείς την θέση τους, εκεί δίπλα σε ένα μικρό κρεβάτι με ένα βιβλίο παραμυθάδων στο χέρι, με μια φωνή ψιθυριστή στο σκοτάδι να διηγείται ό,τι μπορεί να ταξιδέψει στο όμορφο, να γαληνέψει μια παιδική ψυχή στην αγκαλιά του φύλακα Αγγέλου της. Τούτες τις νύχτες τις καρτερικές τα βιβλία των παραμυθάδων ας πάνε στην άκρη. Και οι φωνές μας οι ψιθυριστές ας γίνουν πιστευτές και ας πιάσουν να διηγούνται αυτά που γίνηκαν τότε….Μα αν δεν τα πιστεύουμε εμείς στ΄αλήθεια πως θα νοιώσουν τις ιερές αλήθειες οι εύφορες παιδικές ψυχές; Αν εμείς δεν ξέρουμε όλες τις ιερές λεπτομέρειες εκείνης της συγκλονιστικής για τον άνθρωπο νύχτας, τι θα διηγηθούμε στα μικρά μας; Πόσοι γνωρίζουμε πως ο Χριστός γεννήθηκε Ξημέρωμα Κυριακής…Πόσοι γνωρίζουμε για το ταξίδι των μάγων μαζί με το αστέρι, τον συμβολισμό των δώρων…την Θεϊκή εμφάνιση στους αγραυλούντες ποιμένες…Ή καλύτερα πόσοι από εμάς πιστεύουμε, ότι όλα αυτά συνέβησαν πρσγματικά και ότι δεν αποτελούν απλά το σενάριο σε μια καλοσκηνοθετημένη σχολική γιορτούλα με τα παιδιά μας να υποδύονται ρόλους μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μας μηχανές;
Απόψε το βράδυ θα διηγηθώ την ιστορία με τον εκ δεξιών ληστή , αυτόν που…λήστεψε τον Παράδεισο με το Μνησθητί μου Κύριε. Είχε συναντήσει την Ιερή Οικογένεια κατά την φυγή της στην Αίγυπτο…μα μόλις αντίκρυσε τον Σωτήρα στην αγκαλιά της Παναγιάς έκανε πίσω και δεν προχώρησε στα σκληρά του σχέδια, λέγοντας πως αν ποτέ ο Θεός κατέβαινε στη γη, θα έπαιρνε την μορφή αυτού του μωρού…Την διάβασα σε έναν λόγο του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς. Αυτήν και πολλές άλλες θαυμαστές αλήθειες εκείνης της λυτρωτικής για το ανθρώπινο γένος Θεϊκής απόφασης…Να κατέβει ο Θεός επί γης και να ανέβει ο άνθρωπος στον ουρανό…
Όλα τα βράδια που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της του Χριστού Γεννήσεως,θα θυμάμαι μια τέτοια αληθινή Ιστορία να την λέω ψιθυριστά εκεί δίπλα στις αγγελικές ψυχούλες…Να μην ξεχάσω όμως, κάθε τέτοια αληθινή διήγηση να την ξεκινάω όχι με το Μια φορά και έναν καιρό, μα με την φράση Τω καιρώ εκείνω …
Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι…μα η πιο γλυκιά παραμυθία της ανθρώπινης ψυχής…
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : "Πόσα χωρᾶνε σὲ ἕνα Ἀμὴν"
Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2019

29 Νοε 2012

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ιβ΄)


ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει ...(Ἰωάν. Εὐαγ. Κεφ. 14 ,12)

 
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 XII & Τελευταίο 
Δεν υπήρξε μέρα απ όλες όσες κι αυτή τη φορά  αξιωθήκαμε να ζήσουμε στον Άθωνα ,  που να μην ακούσουμε ή να μην προφέρουμε το όνομά του. Συνώνυμο της ταπείνωσης και  της αγάπης για κάθε πλάσμα του Θεού , αέναο πλέον , παρήγορο άκουσμα για μοναχικούς και οδυνομένους ανθρώπους . Ο Γέροντας Παϊσιος , ο Άγιος Ασυρματιστής του Χριστού …     Σε όλες τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Όρος , αντάμωσα με  ανθρώπους Λαϊκούς και πολλούς Μοναχούς που αγάπησαν πιότερο τον Κύριο μέσα από αυτό το απλό  και φτωχό γεροντάκι . Δενθα ξεχάσω ποτέ τον αδερφό μου τον Ζ. που συνάντησα μια χιονισμένη μέρα στον αρσανά της Διονυσίου , πολύτεκνο Πατέρα έξι παιδιών , που γνώρισε τον Γέροντα , άγαμος ήτανε ακόμα , στα μέρη της Παναγούδας . Και εκείνος όταν πήγε δίπλα του , τον κέρασε έξι σοκολατάκια απ αυτά που συνήθιζε να κρεμάει σ ένα συρματόσχοινο στην αυλή . – Γιατί τόσα Γέροντα για μένα ; -Δεν είναι για σένα …είναι γι αυτά που θα ρθουν του είπε … Από τότε τον συνάντησε αρκετές φορές και πάντα γινόταν κάτι θαυμαστό να του τονώνει την πίστη , να του διαλύει έστω και προσωρινά την όποια  βασανιστική αμφιβολία . Γι αυτό και αποφάσισε να στήσει το σπιτικό του στα μέρη της Σουρωτής να ναι κοντά στον Γέροντα και να τον επισκέπτεται συχνά …και εκείνος ο Μακάριος  να τον κερνά την γλύκα του Θεϊκού Νυμφώνα , εκεί που μακάρι κάποτε όλοι μας  να βρεθούμε με ψυχές και σώματα . Σε λίγο θ αξιωνόμασταν και εμείς να προσκυνήσουμε στον Τάφο του ν αντικρύσουμε από κοντά το απέριττο μνήμα του , να διαβάσουμε τα τελευταία του λόγια χαραγμένα πάνω του : Εδώ τελειώνει η ζωή εδώ και η πνοή μου εδώ το σώμα θα θαφτεί θα χαίρει κι η ψυχή μου. Ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον λυτρωτή να ΄χω την Παναγιά μαζί μου..
Η λαχτάρα μας μεγάλη . Από την παρέα μόνο ο Αριστοτέλης είχε καταφέρει να επισκεφθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Σουρωτή , αυτήν την νοερή προέκταση του Άθωνα  , πριν από πολλά ωστόσο χρόνια . Όλοι χαιρόμασταν που το Άγιο Όρος δεν μας εγκατέλειπε . Σε λίγο θα συναντούσαμε έναν από τους πλέον γνήσιους εκφραστές του , ένα από τα ευλογημένα παιδιά της Παναγίας .
Μεσημέρι Παρασκευής 5 του Οκτώβρη η ώρα 12:30 … - Πάρε ένα τηλέφωνο να παρακαλέσεις να μας περιμένουν λίγο μου είπε ο Νικόλας  …Πες τους πως ερχόμαστε από Όρος και μένουμε τόσο μακριά …μην χάσουμε τον Γέροντα για τόσο λίγο …κρίμα είναι που κάναμε τόση προσπάθεια με δρομολόγια και ταχύπλοα για να μαστε μεσημέρι Σουρωτή … Πήρα τηλέφωνο στο Μοναστήρι …μα αυτό που άκουσα με απογοήτευσε …Το ησυχαστήριο παραμένει κλειστό κατά τις ημέρες Δευτέρα , Τετάρτη και Παρασκευή …η ήρεμη φωνή μιας μοναχής στον τηλεφωνητή δεν μου άφησε περιθώρια να παρακαλέσω, να ικετεύσω για μια και μοναδική ευλογημένη εξαίρεση …Όλοι μας βουβαθήκαμε για λίγα λεπτά …Μια σιωπή προσευχής στον Γέροντα , να κάνει ένα θαύμα , να μας αξιώσει να πάρουμε την ευχή του …- Δεν πειράζει παιδιά ας είναι και έτσι . -Πάμε ως την πύλη της Μονής να βάλουμε νοερώς μετάνοια και φεύγουμε …-Τι να κάνουμε ας είναι ευλογημένο … Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν  έξω από το ησυχαστήριο. Σε ψηφιδωτές εικόνες στα δεξιά μας ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και στ αριστερά ο Νονός του Γέροντα , ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τα λείψανα του οποίου  ο ίδιος ο Γερο Παϊσιος έφερε από την Κέρκυρα στο Μοναστήρι. Εκεί στην πύλη και η ανακοίνωση με τις μέρες και ώρες του προσκυνήματος . Βάλαμε καλό λογισμό και σκεφτήκαμε πως Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή είναι μέρες νηστείας και αυτές οι αφοσιωμένες στον Χριστό μας Μοναχούλες  ,έχουν ανάγκη από ησυχία , μιας και τις υπόλοιπες ημέρες χιλιάδες πιστών έρχονται να προσκυνήσουν σε αυτό το οικουμενικό μνημείο της πίστης μας .
Κύλησαν ήσυχα σχεδόν είκοσι λεπτά . Προσμέναμε κάτι να γίνει και να τα καταφέρουμε μα δεν φάνηκε κανείς για να μας ανοίξει …- Τόση ώρα θα μας είχαν δει …Ας φύγουμε ..έχουμε να πάμε και στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη ..είπε ο Μιχάλης που βρισκόταν ήδη στην θέση του οδηγού και είχε βάλει μπρος την μηχανή . Συμφωνήσαμε μαζί του και ετοιμαζόμασταν να μπούμε μέσα …Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου . Ήταν ο αδερφός μας ο Γιώργος από το Άργος . Πήρε να ρωτήσει τι κάνουμε και πότε επιστρέφαμε …Στάθηκα και  μίλησα μαζί του σχεδόν για  πέντε λεπτά …Ο Μιχάλης μου είπε να μπω μέσα και να συνεχίσω να μιλάω καθ οδόν γιατί αργούσαμε. Μα αυτή η καθυστέρηση  ήταν από κάποιον άλλον υποκινούμενη  .Αυτό το τηλεφώνημα που κάποιοι που τώρα διαβάζουν θα χαρακτηρίσουν τυχαίο γεγονός , έγινε από αλλού … Από κάποιον Ευλογημένο Μεσίτη του Χριστού μας που εντόπισε τα ισχνά σήματα της προσευχής μας και τα «διαβίβασε» ως Άγιος Ασυρματιστής στην Ουράνια Διοίκηση … Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν τον δρόμο μας… έφραξε ένα άλλο αυτοκίνητο …Στη θέση του συνοδηγού μια ηλικιωμένη Γερόντισσα και στην πίσω θέση άλλες δύο Μοναχές . Ο Μιχάλης βγήκε γρήγορα απ το αυτοκίνητο και πήγε στο παράθυρό της . Δεν ακούσαμε τον σύντομο διάλογο. Το ευτυχισμένο του χαμόγελο μαρτυρούσε το ποθούμενο …Η χαρά μας δεν περιγραφόταν  με λέξεις . Την μοιράστηκαν και οι Μοναχές που συγκινημένες πέρασαν από μπροστά μας . Έπειτα από λίγα λεπτά συνεπαρμένοι από αυτό τα θαυμαστό γεγονός γονατίζαμε μόνοι μας  μπροστά στον Γέροντα , σ ένα μικρό χαλάκι στο ύψος της τίμιας κάρας του . Δείγμα και αυτό της ταπείνωσής του. Δεν θέλει ο Γέροντας τα γόνατά μας να πονάνε όταν σκύβουμε μπρος του . Θέλει να ματώνουμε γόνατα και ψυχές μόνο μπρος τον Χριστό και τους Αγίους Του , στην Πάναγνη Μητέρα του . Θυμηθήκαμε τότε που ζούσε ,  που ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ο Γέρων Παΐσιος και εκείνος του απάντησε :
-Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο ο ένας, τον Παΐσιο ο άλλος... Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία...
Μα τους ταπεινούς μακάρισε ο Χριστός μας , τους ενάρετους ταπεινούς με την πάναγνη καρδιά θαυμάστωσε ,αυτούς  που ποδοπάτησαν τον εγωισμό και τα πάθη , όπως ο Ασκητής της Παναγούδας ο Άγιος Παππούς του Όρους. Φιλήσαμε το αγιασμένο χώμα και σταθήκαμε για λίγο στην ησυχία και στις μυρωδιές των λουλουδιών που στόλιζαν τον τάφο του  . Μύρισε Παράδεισος και πάλι !
Μια τέτοια μυρωδιά , μας έλουσε ξανά μόλις μετά από μια ώρα περίπου μπαίναμε μέσα στο επιβλητικό ιερό κουβούκλιο  του πολιούχου της Θεσσαλονίκης . Ο Άγιος Δημήτριος που ξεχύνει μύρο και το απλώνει στον αέρα του περικαλλούς Ναού του, μας συγκλόνισε με το ανδρειωμένο του παράστημα και την μαρτυρική του όψη . Ναι  ήταν και είναι διαρκώς εκεί , στο πλάι κάθε ευλαβικής ψυχής που τον επισκέπτεται να του εκφράσει την ανάγκη της για του Χριστού το έλεος . Συναισθήματα ανεπανάληπτα μας είχαν κυριεύσει… Λίγες μόλις μέρες πριν το μεγαλόπρεπο πανηγύρι του και εμείς ολοκληρώναμε ένα ταξίδι νοιώθοντας έστω και για ελάχιστα  ,ενδεείς  ουρανοβάμονες θεϊκώ  έρωτι πτερούμενοι .Θέλαμε να φωνάξουμε ευχαριστώ για όλα αυτά που αξιωθήκαμε να ζήσουμε,  να φέρουμε πλέον πάντα μέσα μας ως την τελευταία μας αναπνοή . Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρί;...
 Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν …    Η μυρωδιά του Παραδείσου έχει σφραγίσει τις ψυχές μας . Ανεξίτηλα να την αναβλύζουν κάθε φορά που θα σμίγουν το άρωμά του με δάκρυα μετανοίας. Αξεθώριαστα όποτε η μνήμη του Περιβολιού της Παναγιάς μας ,
αγκαλιάζει τα ζωντανά μας ονείρατα .

(Τέλος και τω Θεώ δόξα )
Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια . 
Στον Αριστοτέλη που με καρδιακή αγάπη , δεν άφησε λιβανισμένο χέρι αφίλητο. 
Στον Μιχάλη που  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε . 
Στον Νικόλα με την ζηλευτή καρδιά που δεν γνωρίζει του εγωισμού το λέρωμα .
Στις οικογένειες και στα παιδιά μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες . 
 Στην διψασμένη μας ψυχή .
νώντας σκοπετέας



        





Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~