main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

29 Νοε 2012

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ιβ΄)


ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει ...(Ἰωάν. Εὐαγ. Κεφ. 14 ,12)

 
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 XII & Τελευταίο 
Δεν υπήρξε μέρα απ όλες όσες κι αυτή τη φορά  αξιωθήκαμε να ζήσουμε στον Άθωνα ,  που να μην ακούσουμε ή να μην προφέρουμε το όνομά του. Συνώνυμο της ταπείνωσης και  της αγάπης για κάθε πλάσμα του Θεού , αέναο πλέον , παρήγορο άκουσμα για μοναχικούς και οδυνομένους ανθρώπους . Ο Γέροντας Παϊσιος , ο Άγιος Ασυρματιστής του Χριστού …     Σε όλες τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Όρος , αντάμωσα με  ανθρώπους Λαϊκούς και πολλούς Μοναχούς που αγάπησαν πιότερο τον Κύριο μέσα από αυτό το απλό  και φτωχό γεροντάκι . Δενθα ξεχάσω ποτέ τον αδερφό μου τον Ζ. που συνάντησα μια χιονισμένη μέρα στον αρσανά της Διονυσίου , πολύτεκνο Πατέρα έξι παιδιών , που γνώρισε τον Γέροντα , άγαμος ήτανε ακόμα , στα μέρη της Παναγούδας . Και εκείνος όταν πήγε δίπλα του , τον κέρασε έξι σοκολατάκια απ αυτά που συνήθιζε να κρεμάει σ ένα συρματόσχοινο στην αυλή . – Γιατί τόσα Γέροντα για μένα ; -Δεν είναι για σένα …είναι γι αυτά που θα ρθουν του είπε … Από τότε τον συνάντησε αρκετές φορές και πάντα γινόταν κάτι θαυμαστό να του τονώνει την πίστη , να του διαλύει έστω και προσωρινά την όποια  βασανιστική αμφιβολία . Γι αυτό και αποφάσισε να στήσει το σπιτικό του στα μέρη της Σουρωτής να ναι κοντά στον Γέροντα και να τον επισκέπτεται συχνά …και εκείνος ο Μακάριος  να τον κερνά την γλύκα του Θεϊκού Νυμφώνα , εκεί που μακάρι κάποτε όλοι μας  να βρεθούμε με ψυχές και σώματα . Σε λίγο θ αξιωνόμασταν και εμείς να προσκυνήσουμε στον Τάφο του ν αντικρύσουμε από κοντά το απέριττο μνήμα του , να διαβάσουμε τα τελευταία του λόγια χαραγμένα πάνω του : Εδώ τελειώνει η ζωή εδώ και η πνοή μου εδώ το σώμα θα θαφτεί θα χαίρει κι η ψυχή μου. Ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον λυτρωτή να ΄χω την Παναγιά μαζί μου..
Η λαχτάρα μας μεγάλη . Από την παρέα μόνο ο Αριστοτέλης είχε καταφέρει να επισκεφθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Σουρωτή , αυτήν την νοερή προέκταση του Άθωνα  , πριν από πολλά ωστόσο χρόνια . Όλοι χαιρόμασταν που το Άγιο Όρος δεν μας εγκατέλειπε . Σε λίγο θα συναντούσαμε έναν από τους πλέον γνήσιους εκφραστές του , ένα από τα ευλογημένα παιδιά της Παναγίας .
Μεσημέρι Παρασκευής 5 του Οκτώβρη η ώρα 12:30 … - Πάρε ένα τηλέφωνο να παρακαλέσεις να μας περιμένουν λίγο μου είπε ο Νικόλας  …Πες τους πως ερχόμαστε από Όρος και μένουμε τόσο μακριά …μην χάσουμε τον Γέροντα για τόσο λίγο …κρίμα είναι που κάναμε τόση προσπάθεια με δρομολόγια και ταχύπλοα για να μαστε μεσημέρι Σουρωτή … Πήρα τηλέφωνο στο Μοναστήρι …μα αυτό που άκουσα με απογοήτευσε …Το ησυχαστήριο παραμένει κλειστό κατά τις ημέρες Δευτέρα , Τετάρτη και Παρασκευή …η ήρεμη φωνή μιας μοναχής στον τηλεφωνητή δεν μου άφησε περιθώρια να παρακαλέσω, να ικετεύσω για μια και μοναδική ευλογημένη εξαίρεση …Όλοι μας βουβαθήκαμε για λίγα λεπτά …Μια σιωπή προσευχής στον Γέροντα , να κάνει ένα θαύμα , να μας αξιώσει να πάρουμε την ευχή του …- Δεν πειράζει παιδιά ας είναι και έτσι . -Πάμε ως την πύλη της Μονής να βάλουμε νοερώς μετάνοια και φεύγουμε …-Τι να κάνουμε ας είναι ευλογημένο … Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν  έξω από το ησυχαστήριο. Σε ψηφιδωτές εικόνες στα δεξιά μας ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και στ αριστερά ο Νονός του Γέροντα , ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τα λείψανα του οποίου  ο ίδιος ο Γερο Παϊσιος έφερε από την Κέρκυρα στο Μοναστήρι. Εκεί στην πύλη και η ανακοίνωση με τις μέρες και ώρες του προσκυνήματος . Βάλαμε καλό λογισμό και σκεφτήκαμε πως Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή είναι μέρες νηστείας και αυτές οι αφοσιωμένες στον Χριστό μας Μοναχούλες  ,έχουν ανάγκη από ησυχία , μιας και τις υπόλοιπες ημέρες χιλιάδες πιστών έρχονται να προσκυνήσουν σε αυτό το οικουμενικό μνημείο της πίστης μας .
Κύλησαν ήσυχα σχεδόν είκοσι λεπτά . Προσμέναμε κάτι να γίνει και να τα καταφέρουμε μα δεν φάνηκε κανείς για να μας ανοίξει …- Τόση ώρα θα μας είχαν δει …Ας φύγουμε ..έχουμε να πάμε και στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη ..είπε ο Μιχάλης που βρισκόταν ήδη στην θέση του οδηγού και είχε βάλει μπρος την μηχανή . Συμφωνήσαμε μαζί του και ετοιμαζόμασταν να μπούμε μέσα …Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου . Ήταν ο αδερφός μας ο Γιώργος από το Άργος . Πήρε να ρωτήσει τι κάνουμε και πότε επιστρέφαμε …Στάθηκα και  μίλησα μαζί του σχεδόν για  πέντε λεπτά …Ο Μιχάλης μου είπε να μπω μέσα και να συνεχίσω να μιλάω καθ οδόν γιατί αργούσαμε. Μα αυτή η καθυστέρηση  ήταν από κάποιον άλλον υποκινούμενη  .Αυτό το τηλεφώνημα που κάποιοι που τώρα διαβάζουν θα χαρακτηρίσουν τυχαίο γεγονός , έγινε από αλλού … Από κάποιον Ευλογημένο Μεσίτη του Χριστού μας που εντόπισε τα ισχνά σήματα της προσευχής μας και τα «διαβίβασε» ως Άγιος Ασυρματιστής στην Ουράνια Διοίκηση … Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν τον δρόμο μας… έφραξε ένα άλλο αυτοκίνητο …Στη θέση του συνοδηγού μια ηλικιωμένη Γερόντισσα και στην πίσω θέση άλλες δύο Μοναχές . Ο Μιχάλης βγήκε γρήγορα απ το αυτοκίνητο και πήγε στο παράθυρό της . Δεν ακούσαμε τον σύντομο διάλογο. Το ευτυχισμένο του χαμόγελο μαρτυρούσε το ποθούμενο …Η χαρά μας δεν περιγραφόταν  με λέξεις . Την μοιράστηκαν και οι Μοναχές που συγκινημένες πέρασαν από μπροστά μας . Έπειτα από λίγα λεπτά συνεπαρμένοι από αυτό τα θαυμαστό γεγονός γονατίζαμε μόνοι μας  μπροστά στον Γέροντα , σ ένα μικρό χαλάκι στο ύψος της τίμιας κάρας του . Δείγμα και αυτό της ταπείνωσής του. Δεν θέλει ο Γέροντας τα γόνατά μας να πονάνε όταν σκύβουμε μπρος του . Θέλει να ματώνουμε γόνατα και ψυχές μόνο μπρος τον Χριστό και τους Αγίους Του , στην Πάναγνη Μητέρα του . Θυμηθήκαμε τότε που ζούσε ,  που ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ο Γέρων Παΐσιος και εκείνος του απάντησε :
-Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο ο ένας, τον Παΐσιο ο άλλος... Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία...
Μα τους ταπεινούς μακάρισε ο Χριστός μας , τους ενάρετους ταπεινούς με την πάναγνη καρδιά θαυμάστωσε ,αυτούς  που ποδοπάτησαν τον εγωισμό και τα πάθη , όπως ο Ασκητής της Παναγούδας ο Άγιος Παππούς του Όρους. Φιλήσαμε το αγιασμένο χώμα και σταθήκαμε για λίγο στην ησυχία και στις μυρωδιές των λουλουδιών που στόλιζαν τον τάφο του  . Μύρισε Παράδεισος και πάλι !
Μια τέτοια μυρωδιά , μας έλουσε ξανά μόλις μετά από μια ώρα περίπου μπαίναμε μέσα στο επιβλητικό ιερό κουβούκλιο  του πολιούχου της Θεσσαλονίκης . Ο Άγιος Δημήτριος που ξεχύνει μύρο και το απλώνει στον αέρα του περικαλλούς Ναού του, μας συγκλόνισε με το ανδρειωμένο του παράστημα και την μαρτυρική του όψη . Ναι  ήταν και είναι διαρκώς εκεί , στο πλάι κάθε ευλαβικής ψυχής που τον επισκέπτεται να του εκφράσει την ανάγκη της για του Χριστού το έλεος . Συναισθήματα ανεπανάληπτα μας είχαν κυριεύσει… Λίγες μόλις μέρες πριν το μεγαλόπρεπο πανηγύρι του και εμείς ολοκληρώναμε ένα ταξίδι νοιώθοντας έστω και για ελάχιστα  ,ενδεείς  ουρανοβάμονες θεϊκώ  έρωτι πτερούμενοι .Θέλαμε να φωνάξουμε ευχαριστώ για όλα αυτά που αξιωθήκαμε να ζήσουμε,  να φέρουμε πλέον πάντα μέσα μας ως την τελευταία μας αναπνοή . Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρί;...
 Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν …    Η μυρωδιά του Παραδείσου έχει σφραγίσει τις ψυχές μας . Ανεξίτηλα να την αναβλύζουν κάθε φορά που θα σμίγουν το άρωμά του με δάκρυα μετανοίας. Αξεθώριαστα όποτε η μνήμη του Περιβολιού της Παναγιάς μας ,
αγκαλιάζει τα ζωντανά μας ονείρατα .

(Τέλος και τω Θεώ δόξα )
Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια . 
Στον Αριστοτέλη που με καρδιακή αγάπη , δεν άφησε λιβανισμένο χέρι αφίλητο. 
Στον Μιχάλη που  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε . 
Στον Νικόλα με την ζηλευτή καρδιά που δεν γνωρίζει του εγωισμού το λέρωμα .
Στις οικογένειες και στα παιδιά μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες . 
 Στην διψασμένη μας ψυχή .
νώντας σκοπετέας



        





Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~