Στην αυλή της Αναλήψεως ( μικρό διήγημα )

 

Στις γειτονιές της Παραλίας λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο και τις ανήλιαγες μέρες του αδερφικού μίσους  , τα χώματα  άρχισαν ξανά να μοσχοβολάνε τους ανθούς των δέντρων και να τους μπερδεύουνε με την αλμύρα της θάλασσας , που κάποτε έφτανε ως τις ρίζες τους . Ο μπάρμπα Λύσαντρος , Παραλιώτης από τα γεννοφάσκια του δεν σταμάτησε ποτέ του να περιδιαβαίνει ολημερίς στους δρόμους  της όμορφης πόλης τους και να μεριμνά για όλες τις Εκκλησιές και τα απόμερα   ξωκκλήσια . Ακόμα και στον πόλεμο δεν άφησε αφώτιστη Εκκλησιά ούτε μια νύχτα .

Δεν απόχτησε φαμίλια δικιά του . Από παιδάκι μικρό ορφάνεψε από τους Άγιους  γονιούς του  , τότες πεθαίνανε απ το τίποτα οι ανθρώποι ,  και έμενε μαζί με την αδερφή του και έπειτα με την δική της οικογένεια στο σπίτι  με το μεγάλο περιβόλι, με τις ελιές , τις  πορτοκαλιές ,  τις λεμονιές και τις ροδιές , τα ζωντανά και όλου του Θεού τα καλά. Αγρότες και οι δυο τους τα καταφέρανε καλά με την γη που τους άφησαν πίσω οι γονήδες τους . Τη σεβάστηκαν και εκείνη  τους σεβάστηκε χαρίζοντάς  τους  γενναία τον επιούσιο και την  μακαρία ελεημοσύνη που δεν την λησμόνησαν  ποτές τους.    Όλοι τον αγαπάγανε για την καλοσύνη του , την γαλήνια όψη του προσώπου του και την σιγανή του φωνή που δεν την ύψωσε ποτέ , ακόμα και όταν κάποιοι τον κοροϊδεύανε φωναχτά ένα απόγευμα στο καφενείο αλλοπαρμένο και αλλαφροΐσκιωτο . Ίσα- ίσα που αυτούς συνέχεια τους χαιρέτιζε με αγάπη απροσποίητη ,  όποτε κι όπου κι αν τους έβλεπε , που κάποια στιγμή σταματήσανε και δεν τον ξαναπειράξανε . Αυτό που χαιρότανε πολύ να το ακούει ο  μπάρμπα Λύσαντρος  ήτανε όμως  ένα προσωνύμι που του είχανε ταιριάξει  τα ανήψια του , της αδερφής του τα παιδιά που τον αγαπάγανε σαν τον Πατέρα τους , που τον χάσανε τα καψερά  άδικα από χέρι αδερφικό στα τρισκατάρατα του εμφυλίου τα χρόνια  . Τον φωνάζανε  Άγρυπνο , γιατί όσα χρόνια τον θυμόντουσαν δεν τον είχανε δει ποτέ του να κοιμάται . Στο κελάκι του , όπως το έλεγε , ένα δωμάτιο που έχτισε πίσω απο την Εκκλησία της Αναστάσεως, σε μια γωνιά στη βορεινή μεριά του κτήματος  ,  πάντα βλέπανε φως τη νύχτα . Ξέρανε πως όποτε και να πηγαίνανε εκεί θα τον βρίσκανε ξυπνητό να διαβάζει για τους Αγίους του και να καίει λιβάνι Αγιονορείτικο. Τα είχε καταφέρει  και ταξίδεψε από τον Πειραιά με το καράβι μια φορά και έμεινε για μέρες πολλές στο Άγιο Όρος στη Μονή του Γρηγορίου , που πήγαιναν πολύ οι Πελοποννήσιοι εκείνα τα χρόνια. Και από τότε που γύρισε , μια ήταν η λαχτάρα του και η ευχαρίστησή του . Να βρίσκει παπάδες φιλακόλουθους , και να πηγαίνει σε αγρυπνίες
 όπου και να γίνονταν . Και γίνονταν πολλές τότε , μιας και ο κόσμος είχε αληθινό φόβο Θεού και ευλάβεια πονεμένη . Ακόμα και στην πιο μακρινή μεριά  της πόλης έφτανε από νωρίς το απόγευμα στα πόδια πάντα , για να βοηθήσει όπως μπορούσε στις ετοιμασίες . Να βάλει στους άρτους τα κεριά  , να ανάψει όλα τα καντήλια , να αφήσει λαδάκι , νάμα , πρόσφορο και όλα τα απαραίτητα για του Θεού τη λατρεία . Κι άμα έβρισκε και κανέναν Ιερέα γραμματιζούμενο και ψάλτη που ήξεραν από τυπικό Μοναστηριού  και μεγάλωναν τις Αγρυπνίες ως το ξημέρωμα , πως το ευχαριστιότανε …. Εκείνος όρθιος για όλες τις ώρες,  βοήθαγε όπως μπορούσε στο ψαλτήρι , είτε διαβάζοντας ,είτε ψέλνοντας κανένα γνωστό  προσόμοιο του εσπερινού και του όρθρου . Και όλο με χαμηλωμένο το κεφάλι μπαινόβγαινε στο ιερό να διακονήσει τον Παπά …Πολλές φορές στο τελείωμα , αν με δική του παρότρυνση γινόταν η αγρύπνια κάποιου πιο «άγνωστου» Αγίου , θα έδινε και λίγα χρήματα στον Ιερέα να τα μοιραστεί με τον ψάλτη … -για την ψυχή των πεθαμένων μου … έλεγε και απομακρυνόταν βιαστικά ...

Και έπειτα πολύ του άρεσε  να επιστρέφει στο σπίτι περπατώντας αργά  , δίπλα απ τη   Θάλασσα και να οσφραίνεται του χαράματος τις μυρωδιές και να ακούει τους πρώτους ήχους του Θεού …Κι αυτός πάντα να έχει στα χείλη του έναν ύμνο γι Αυτόν που αγάπησε τόσο και Του αφιέρωσε τη ζωή του , ζώντας   σαν καλόγερος μες στον κόσμο  με τις μέριμνές του και  το μεγάλωμα των τριών ανεψιών του .Τί είναι αυτό που ψέλνεις συνέχεια Θείε Λύσαντρε  ; τον  ρώτησε ο Πότης ο μικρότερος μια μέρα που ήταν οι δυο τους στο κελάκι του . Και εκείνος βάλθηκε να του ψάλει όσο καλύτερα μπορούσε ένα κάθισμα από της Εβδομάδας τα  πρωινά του Πλαγίου του πρώτου στην Παρακλητική :   Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με…. Έψαλλε μπρος στο εικονοστάσι  και έπειτα γύρισε στον μικρό :  

-Έχω πει στον Παπα- Δημήτρη , αυτό που άκουσες να το λέμε στην αρχή της Αγρυπνίας και αυτός να λιβανίζει …Το θυμάμαι απ το Άγιον Όρος …τι όμορφα που ήτανε τότε μάνα μου !!  Πάντες αγρυπνήσωμεν  ! -Είδες γιατί  σε λέμε Άγρυπνο Θείε ;  Και εκείνος γέλασε απ την ψυχή του και τον αγκάλιασε όλο στοργή …

Κυλήσανε ευλογημένα τα χρόνια... Αρχές καλοκαιριού ήτανε  κι  ο Μπάρμπα-Λύσαντρος στα πρώτα του γεράματα ετοιμαζότανε από βραδύς για την μεγάλη μέρα που ξημέρωνε στον κόσμο . Δεν τα χε καταφέρει να βρει καμιά αγρυπνία να γίνεται για της Αναλήψεως. Άλλωστε η  παλιά Εκκλησιά στην μεγάλη πλατεία πανηγύριζε με μεγαλοπρέπεια . Ο Δεσπότης έκανε τον Εσπερινό και θα ήτανε και την επόμενη μέρα από  πρωί να ψάλει τις καταβασίες …Θείω καλυφθεὶς ο βραδύγλωσσος γνόφῳ….αλλά και την ενάτη της μεγάλης εορτής που τόσο συγκινούσε τον Μπαρμπα –Λύσαντρο  :  Ἄγγελοι, τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω….

Παραξενεύτηκε η αδερφή του μόλις τον άκουσε  έξω  τόσο αργά …

Βγήκε στην αυλή την μπροστινή και γλυκά του μίλησε όπως πάντα :

 -Για πού με το καλό τόσο αργά αδερφέ ; δεν έχει αγρυπνία πουθενά αποσπερού  …ρώτησα εγώ και έμαθα από τον κυρ- Θεοφάνη τον επίτροπο …

-Ναι δεν έχει αγρυπνία απόψε Παρασκευούλα μου , μα εγώ θα πάω στην Ανάληψη … - Από τώρα ; Άσε τουλάχιστον να ξημερώσει και πας…πέσε και λιγάκι να ξεκουραστείς …καλά σε λένε τα ανήψια σου Άγρυπνο  του είπε χαμογελώντας …Πλησίασε στο κεφαλόσκαλο και με ψιθυριστή φωνή μίλησε στην αδερφή του : -Η Μάνα μας  κάποτε , δεν στο χω πει ποτέ , μου χε διηγηθεί  , σαν σε όνειρο το θυμάμαι , πως πολλοί άνθρωποι πιστοί , την νύχτα πριν ξημερώσει  της Αναλήψεως  καρτερούν ξάγρυπνοι … και ξέρεις δεν πρέπει να κλείσουν μάτι …γιατί μόνο έτσι …- Πες μου γιατί σταμάτησες ; του είπε εκείνη συγκινημένη … Δεν τα κατάφερε κείνος να κρύψει τα δάκρυά του που κύλησαν απ τα μάτια του …γιατί μόνο έτσι Παρασκευούλα μου αν είναι και καθαροί  θα δουν το Χριστό να αναλήφεται στον ουρανό …Ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο μας , ανεβαίνει στα ψηλά και έπειτα χάνεται ….- Και εσύ το χεις δει ποτέ σου αδερφέ μου σαν την μανούλα μας  ; Εγώ ..εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοια Θεία οράματα .. Αλλά που ξέρεις μπορεί φέτος να με λυπηθεί ο Θεός και να μου δώσει λιγάκι απ τα θαυμάσιά του , να βρω και εγώ λίγη πίστη και να ελπίσω στον Παράδεισο ……Δεν του πε τίποτα …τον κοίταξε κατάματα  σαν να τον έβλεπε  για πρώτη της  φορά και έπειτα έκανε κάτι που τον άφησε άναυδο …χωρίς εκείνος  να προλάβει να κάνει κίνηση ,του  πήρε το χέρι και το φίλησε και άφησε και εκείνη δάκρυα να κυλήσουν απ τα δικά της τα μάτια… -Να πας στην ευχή του Χριστού μας αδερφέ μου και εύχομαι απόψε να Τον δεις να αναλήφεται …ξανά!

Πήρε εκείνος ο μακάριος αργά- αργά τον δρόμο για την Ανάληψη …Χάθηκε μέσα στης νοσταλγίας το όνειρο που τον ακολουθούσε σε ολάκερή  του τη ζωή και προχωρώντας πλάι στη θάλασσα , σκεφτόταν την μανούλα  του τη μακαρίτισσα που έφυγε νέα , μα τόσα άγια λόγια πρόλαβε και του είπε να τον συντροφεύουνε παντοτινά , τον πατέρα του που δεν τον πρόλαβε να τον χαρεί ,μα θυμότανε  πάντα το λεβέντικο παράστημά του και ότι έκανε ολοένα τον σταυρό του  , την αδερφή του την πονεμένη που όλο  του αγαλλίαζε  το μέσα του …Θυμήθηκε τότε κι όλες τις φορές που είχε αξιωθεί  στ αληθινά και όχι σ όνειρο  να αντικρύσει  εκείνη την υπέροχη λάμψη  δίχως ποτέ του να ξεστομίσει τίποτα  σε κανέναν μη και χάσει τη χάρη … 

Και ξημέρωσε το πρώτο φως της μεγάλης της Γιορτής …και ο μπαρμπα –Λύσαντρος καθισμένος στο ασβεστωμένο  πεζούλι στην  αυλή της Αναλήψεως αισθανόταν την χαρά των πρώτων Μαθητών όταν γεμίσανε οι ψυχές τους με Πνεύμα Άγιο και ένοιωσε ξανά την βεβαιότητά τους  για τον Υιό του Θεού , τον λυτρωτή του κόσμου….

  Δόξα τῇ καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ Ἀναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε….

Χρόνια πολλά μπάρμπα Λύσαντρε …και του χρόνου άξιος !

Καλό και ολόφωτο Παράδεισο !

                                                                   Νώντας Σκοπετέας

(απόσπασμα απο την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Στον Ουρανό της Αναλήψεως , στην αιώνια άνοιξη ...) 

Αφιερωμένο στην μνήμη των απλών και πτωχών τω πνεύματι απανταχού αγρυπνησάντων την παραμονή της μεγάλης Γιορτής …

Το πρώτο βήμα ...( Κυριακή του Παραλύτου )

Περνούν από δίπλα σου αδιάφοροι…

Μοιάζουν για δυνατοί, μα δεν είναι…

Τόσο καιρό καρτεράς και το παράπονό σου το πνίγεις μέσα σου καλά…

Να είναι τόσο σιμά σου η πηγή της γιατρειάς και τα πόδια σου να μην σε κρατάνε …

Ν' ακούς δίπλα σου να κυλά το ύδωρ το ζωήρυτον, του Θεού η ορμή, και να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να  νοτίσει τα άποτά  σου χείλη…

Ανήμπορος στέκεσαι και θωρείς τους άλλους με την παράλυτη ψυχή βιαστικά να πίνουν, να πίνουν μα να μην ξεδιψούν…

Και έπειτα να αναρωτιούνται το γιατί και το πώς …

Κι ήρθε αργά και στάθηκε δίπλα σου αδερφός…

Ένιωσες πως ήταν ο ίδιος ο Χριστός…

Σε βάσταξε με μια ματιά που έσταζε κουράγιο, με μια λέξη που έκανε την ξεχασμένη ελπίδα να σταθεί και πάλι ορθή…

Κι έκανες το πρώτο βήμα! 

Και βγήκε από μέσα σου φωνή δοξαστική, ψηλά να φτάσει! 

Κύριε Άνθρωπο Εσένα  έχω!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα αππο το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν 

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα της εκπομπής :

 Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ( 4 μέρη ) 

Λίαν Πρωί ...( Κυριακή Μυροφόρων Γυναικών )

 

Έγινε πιο αλαφριά κι  απ την πνοή του μνήματος, η πέτρα της πίστης… 

Φυλαχτάρι στο στήθος κρεμασμένο…

Ποτέ ξανά το  άδειο  δεν μπόρεσε να γιομίσει με έαρ τα σύμπαντα…

Οι Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …

Όντως ανέστη εκ τάφου Η πάντων Ζωή !

Έγινε ο ύμνος τους θερμός μυρωμένος  άνεμος που διαπερνά τον σφαλιστό τον φόβο  …

Στους Μαθητές  δύναμη δίνουν και παρρησία σκορπούν με της τόλμης τους την αδειλία, τη λαθραία τους ανδρεία …

Ο καιρός του θρήνου και οι  νεκροί λογισμοί  τώρα αλυσοδέθηκαν παντοτινά με τα σπασμένα  απομεινάρια του πικραμένου Άδη …

 Οι Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …

Πρώτες Αυτές  μετανίζουν μπρος  στον Ελευθερωτή !

Χορός αγαλλόμενος μαζί με Αποστόλους μυριάδες, 

καθώς προείπεν ο Αναστάς  …

Νώντας Σκοπετέας 

Μάης Αμάραντος ...

Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι !

Τριανταφυλλάς , ευωδιαστός , άλλος δεν τον εφτάνει !

Το έπλεξε με αγριολούλουδα σε κερασιάς το ξύλο

Σε πανηγύρι  κάλεσε τον ξεχασμένο φίλο !

Ανοίγει τις σελίδες του , χαρμόσυνο βιβλίο ,

Των ρόδων το Τριώδιο , Θεού το μεγαλείο !

Και εκείνο του φανέρωσε , Γιορτές και Κυριακάδες

Και Ουρανό πολύφωτο μ’ Ανάστασης λαμπάδες !

Μνημόνευσε  Ισαπόστολο με το Εν Τούτω Νίκα…

Και της  Αγίας Μητέρας του , Ζωοποιό την προίκα !

Επικαλέσου Υπομονή και Ιώβ δοκιμασμένο !

Και Ρώσο Άγιο Ολόσωμο , του Προκοπιού τον ξένο !

Πιάσε και στόλισε και συ , κι αγκάλιασε λουλούδια !

Θυμήσου όμως και κλάματα  και θλιβερά τραγούδια …

Να εξιστορούν πώς τούρκεψαν την Πόλη με σεφέρια …

Κρυμμένα δισκοπότηρα προσμένουν τα τζιέρια …

Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι !

Μην μαραθεί όμως πρόσεξε … το όνειρο μην πεθάνει …

Νώντας Σκοπετέας

Πρωτομαγιά 201..

Χαρισμένο με αγάπη Χριστού σε όλους τους αδελφούς που ανασαίνουν του Παραδείσου τ’ όνειρο …

Όχι ...και του χρόνου !

Ευχή ερασμία …Έχει μέσα της τόση αγάπη , τόση ελπίδα , τον Θεό τον ίδιο . Την προσμονή των θαυμασίων Του , των ζωοποιών , των Ιαματικών της ψυχής και του σώματος …

Και του χρόνου ! Πόσες φορές δεν την ακούμε , δεν την λέμε , δεν την ανταποδίδουμε …Εγκαρδίως , με συγκίνηση , με την ανυπόκριτη αγάπη και την ανόθευτη  αλήθεια μας …

Και του χρόνου ! Στην απόλυση του Πανηγυρικού Εσπερινού του προστάτη , πεφιλημένου Αγίου του Θεού , της Θεομητορικής Εορτής , της Δεσποτικής χαρμονής …

Και του χρόνου ! ανήμερα μετά το δι’ ευχών , με τον ουρανό του  λιβανωτού και τα σχήματά του , να γίνονται οξυγόνο που δονεί τα στήθη κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού , με τη χαρά την άφραστη της πνευματικής ζωής , την λειτουργική απαράμιλλη ομορφιά .   

Και του χρόνου ! μόλις ξεπνεύσει κάθε ασύγκριτη ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας . Μόλις καταλήξει ένα ανεπανάληπτης μεγαλοπρέπειας και αφάτου λυρισμού τροπάρι της ή Δοξαστικό της …Ερχόμενος ο Κύριος , Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου , Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις , Μυσταγωγών Σου Κύριε τους Μαθητάς , Εξέδυσάν με , Σε Τον Αναβαλλόμενον το φως  και τόσα άλλα …Μόλις τελέψουν σκέφτεσαι ότι ξανά του χρόνου θα ακουστούν ( τα περισσότερα τουλάχιστον από αυτά ) και γυρίζεις στον διπλανό σου με την σύνοψη και το ξοδεμένο κεράκι να την φωτίζει , στρέφεις το βλέμμα σου στους ψαλτάδες και φωνάζει η ψυχή σου που σαν γλυκά να μελαγχόλησε : Και του χρόνου ! Ν αξιωθούμε πάλι της συμπόρευσης , της συσταύρωσης , της συνανάστασης …Να νοιώσουμε , να ζήσουμε τον Κύριο .

Κάποτε- κάποτε όμως αυτή η ευχή ηχεί τόσο διαφορετικά , τόσο αλλιώτικη , ψυχρή βγαίνει μόνο μέσα από στόματα και όχι από ψυχές και φοβίζει και θλίβει και συννεφιάζει ξανά τον Ουρανό …  Είναι οι φορές που λέγεται τυπικά , από συνήθεια , διεκπεραιωτικά …Αντικαθιστώντας τα ευλογημένα και Ιερά …Λαμβάνοντας ένα χαρακτήρα καθαρά κοσμικό …Χρόνια Πολλά ! Να’  μαστε καλά ! Και του χρόνου !

Και ο Χριστός μας στέκει ακόμα εκεί …Αναστημένος με την Σταυρωμένη Του αγκαλιά πάντα διάπλατη , σπλαχνικά  χωρητική , προσμένοντας πότε η ευχή θα αναβγεί μέσα από καθαρή καρδιά και ψυχή μετανοημένη μα κυρίως εξομολογημένη … Χρόνια Πολλά ! Να μαστε καλά ! Και του χρόνου ! 

Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί , το Μεγάλο Σάββατο νωρίς λίγο μετά τον δοξολογικό  ύμνο των Τριών Παίδων , μόλις πάρουμε την σειρά μας στις τόσο μεγάλες και τόσο συνήθεις ουρές περιμένοντας να μεταλάβουμε σώμα και αίμα Χριστού …Για να πούμε στο τέλος βιαστικά φεύγοντας απ τον Ναό και κάπως ανακουφιστικά αφού τελείωσε η τόσο μεγάλη μας ταλαιπωρία , αναμονή και ορθοστασία μας : Χρόνια Πολλά ! Να’ μαστε καλά ! Και του χρόνου ! Και αυτό που πικραίνει τον Χριστό μας είναι ότι εκείνη η συγκεκριμένη ευχή βγαίνει τόσο αληθινή για τους περισσοτέρους από εμάς , μιας και σε ένα χρόνο θα ξαναπλησιάσουμε στα άχραντα Άγια …Το πόσο άξιοι , ανάξιοι , απερίσκεπτοι , αγνοούντες και αμαρτάνοντες είμαστε πλησιάζοντας τα φριχτά   μυστήρια του Χριστού μας  , το γνωρίζει μόνο Εκείνος και ο καθένας μας με την φώτιση , την άνωθεν πληροφορία και την ευλογημένη ορμήνεια του πνευματικού μας Πατέρα …αν έχουμε . Γιατί και σε αυτό το θέμα χωράει ο τίτλος της σημερινής μας εκπομπής …Γιατί οι περισσότεροι από εμάς συνηθίζουμε …για το καλό ,  γιατί η συνείδηση μας ελέγχει οξύτερα τις ημέρες του Πάσχα  ή για να μην στενοχωρήσουμε –μέρες που είναι –κάποιον δικό μας που καιρό μας πιέζει , να βρίσκουμε ένα διάλειμμα μέσα σε όλα τα πολύβουα των προετοιμασιών και να «πεταγόμαστε» ως τον Πνευματικό , βιαστικά , εντελώς απαίδευτοι και αμετάνιωτοι , να εξομολογηθούμε . Και αυτός ο μακάριος διάδοχος του Κυρίου μας και των εβδομηκοντάκις επτά συγχωρούντων μαθητών Του , ακούραστα μας περιμένει να μας αναπαύσει ,  φορώντας επί τον τράχηλό του τα κρίματα και την ολέθρια ακηδία μας …

Να μην πιάσει η ευχή που δώσαμε συναμαρτωλοί αδελφοί μου μόλις τέλειωσε η  εξομολόγηση του Φετινού Πάσχα … Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον , γιατί υπάρχουν και οι ευλογημένες εξαιρέσεις , η μικρή μα τόσο υπέροχη ζύμη , αυτοί που όταν πλησιάζουν το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ψιθυρίζουν συνεχώς :

 Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας ...

Όχι και του χρόνου ξανά στο πετραχήλι ! Όχι και του χρόνου ξανά ενδοσκόπηση , αυτομεμψία , εξομολόγηση ... Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει και του χρόνου …Ποιος από εμάς γνωρίζει ;  Ας ζήσουμε αληθινά …Όπως έλεγε ο Κυρ-Φώτης Κόντογλου : Καλό είναι το να υπάρχεις  …μα το να ζεις είναι άλλο πράγμα !

Εξομολόγηση τακτική , άπαυστη …Μια διαρκής κατάσταση σαν στερρή και ατράνταχτη γέφυρα προς την απέναντι όχθη , την Ουράνια αιώνια πόλη , τον ίδιο τον Δημιουργό των απάντων …Όχι και του χρόνου , μα τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία ας δεηθούμε στον Κύριο να τον διάγουμε ! Γιατί κάθε ημέρα , κάθε στιγμή που κυλά τόσο ακράτητα δεν επιστρέφει και κυρίως δεν μετατίθεται στο αύριο …είναι ξεχωριστή κι αυτή σαν την ψυχούλα μας .

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή της σειράς :

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

 Όχι και του χρόνου …

   

Ω Κύριε...

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό …

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει , το αιώνιο , το αληθινό …

Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες , που τις ξεχνάμε στην στιγμή …

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες , με το ανέσπερο κερί …

Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει , από φωτιές , βεγγαλικά …

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν , στου Χρυσοστόμου τα ρητά …

Πάσχα δεν είναι ο οβελίας , που θα ψηθεί στην εξοχή …

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!

Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου  κόσμου τα αδάκρυστα τα… χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι …

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό  ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε …πότε θα Σε ζήσουμε ;

Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός καί δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροί αὐ­τοῦ καί φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πό

προσώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν …­

Νώντας Σκοπετέας 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 

Ιστορίες Μεγαλοβδόμαδου (ενημ.)

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ :

Μ. ΤΡΙΤΗ :

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ :

Μ. ΠΕΜΠΤΗ :

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ :

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ :

Απριλιανή ψυχή μου ...

Λαμπριάτης μήνας σαν φανεί , Ανάσταση μυρίζει .

Κάνει το δάκρυ προσευχή , τον θρήνο λουλουδίζει .

Με μια Μαρία αρχινά , Άγγελο του Ιορδάνη …

Κι η Μάνα η Ανύμφευτη στο πλάι του Αη Γιάννη …

Έχει ένα ρόδο μέσα του χαρμόσυνο και ελπίδα

και νάμα Αγιωργίτικο , γλυκό σαν την πατρίδα

Στην κουπαστή γράφει Σταυρό , με αγιασμένη δάδα

Και αντιλαλεί στους ουρανούς Χριστός Ανέστη Ελλάδα !

 

Απριλιανή να χεις ψυχή γεμάτη να ναι αλήθεια…

Να πίνει η γη σου την βροχή χαρά να χεις στα στήθια.

Τον… Ξένο τον Θεάνθρωπο θωρεί και αναστενάζει…

Και Κείνος ο ανεξίκακος στα μάτια την κοιτάζει …

Απριλιανή να χεις ψυχή , με ψέμα μην την ντύνεις …

Απ τον ανθό της τον μικρό , μάθε ζωή να δίνεις …

Θα ρθει μια μέρα ανέσπερη στο φως θα ναι λουσμένη

Καρτέρα την σαν άνοιξη , γιορτή  αγκαλιασμένη …

του νώντα σκοπετέα 

Καλό Μήνα , Καλή Ανάσταση !!

Διαμάντι και Βασιλικός …Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός …

Το διαμάντι όσο και να το γυαλίσεις το ίδιο θα παραμείνει …

ενώ ο Βασιλικός που ποτίζεται όλο μεγαλώνει ,

αναπτύσσεται και ευωδιάζει γιατί έχει ζωή ….

Η εκπομπή αυτή έχει αποδέκτη . Αυτόν που εξωραϊζει τα πάθη του , λογικεύει τα λάθη του , πεισματικά υπερασπίζεται τον δίκαιο καλό του εαυτό , δικαιώνει σε κάθε ευκαιρία το δαιμονοκίνητο πείσμα του , που τον κρατά μακριά από το Θείο Δείπνο και του πετραχηλιού την λύτρωση ..

Η εκπομπή αυτή έχει αποδέκτη . Αυτόν που διαφημίζει την καλοσύνη του , το φιλότιμό του , την ευσυνειδησία του , την πραότητά του , την αγαθοσύνη του και όλα αυτά που έστω και χωρίς Χριστό , του έχουν χαρίσει απροϋπόθετα ήδη τον Παράδεισο.

Αυτόν που δεν σκότωσε ,δεν έκλεψε , δεν απάτησε , δεν πείραξε μυρμήγκι.

Αυτόν που δεν έκανε ποτέ όσα οι άλλοι που ξημεροβραδιάζονται στις Εκκλησίες …οι υποκριτές …που τον έκαναν να απορρίπτει και να σιχαίνεται τη ρασοφόρα δήθεν θλίψη και τους …τάχα μου Θεοφοβουμένους ….

Αυτόν που χρόνια έχει ν ακούσει Δι ευχών και να λάβει δώρο αιώνιο και αντίδωρο ταπεινά  από Παπά τα χέρια , μα είναι πολύ καλύτερος από πολλούς άλλους που κάνουν τους μεγάλους τους Σταυρούς και  δεν έχουν λείψει ποτέ…

Έτσι λέει συνέχεια όποτε η σιωπηλή ή και η εκκωφαντική Του συνείδηση , συχνά είναι αλήθεια  ,  τον μέμφονται  …

Και εκείνος δεν έχει τίποτα να πει στον Πνευματικό ( που τον ξέρουμε δα και αυτόν τι είναι …)  , γιατί τίποτα δεν τον βαραίνει , τίποτα δεν τον ελέγχει …Άψογος σε όλα του ! Τίμιος και Άσπιλος …Όλοι το μαρτυρούν ! Βγείτε και ρωτήστε στην γειτονιά , στην πλατεία , στην αγορά ,στην εργασία του  …Όλοι θα σπεύσουν να «εκδώσουν»κι από ένα Πιστοποιητικό καλού ανθρώπου ! Κάποιος  ευλογημένος είπε κάποτε πως η κόλαση είναι γεμάτοι από ανθρώπους που κρατούν στα χέρια τους Πιστοποιητικά καλοσύνης . Το όνομά του : Δημήτριος Παναγόπουλος .

Πρόσφατα κάποιος οικείος μου , μου δήλωσε πολύ ενθουσιασμένος . Διάβασε το βιβλίο κάποιου που καιρό τώρα τον παρατηρώ να δυσκολεύεται να προφέρει και να γράψει την λέξη Χριστός …Μέσα στο βιβλίο του υπερτονιζόταν σχεδόν απομονωμένο από όλα τα υπόλοιπα Σωτήρια Ευαγγελικά ρήματα το ότι ο Θεός αγάπη εστί …Άφηνε να εννοηθεί ( εξ’ ου και ο ως άνω ενθουσιασμός του οικείου μου )   ότι αφού τόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός , θα κάνει τα πάντα και τελικά θα μας σώσει …Στο Ευαγγέλιο όμως υπάρχουν και τόσες άλλες Σωτήριες Θεϊκές λαλιές , που ναι έχουν την αγάπη θεμέλιο λίθο και ορμητήριο , μα απαιτούν , και την δική μας θέληση …Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν ..απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρό αυτού ….Στην στενή και τεθλιμμένη οδό , του Ιερού Αυγουστίνου ο λόγος φωτίζει τα υπέροχα αιώνια …

Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται άνευ σου σώσαι σε …

Υπάρχει μια βασική προϋπόθεση , το δικό μας θέλω  …  Το μεγάλο Ναι στον Χριστό μας ! Χωρίς ένωση με τον Χριστό δεν θα σωθεί κανείς ! Εξάλλου δεν θα ευωδιάσει   ποτέ το διαμάντι ! Θα παραμείνει άοσμο …νεκρό στον αιώνα !     

Αν ακούσουμε  αυτά που σήμερα  θα διαβαστούν και συνεχίσουμε να αυτοδιαφημιζόμαστε και αυτάρεσκα να προβάλλουμε την… Αγιοσύνη μας , τότε καλό θα ήταν να φέρουμε στο μυαλό μας τα χρυσά λόγια του Αγίου Χρυσοστόμου …Το πίπτειν ανθρώπινον , το εμμένειν εωσφορικόν , το μετανοείν Θείον …

Το ερωτάν  επίσης ανθρώπινο …Αμέτρητες απορίες  και ενστάσεις με ηθική πάντα  χροιά συνοδεύουν συνεχώς ,  το όποιο μας πλησίασμα στου Θεού τα απερινόητα τα μυστήρια ! Θα σωθούν μόνο οι βαπτισμένοι ; Τι θα γίνει με τα τόσα εκατομμύρια των αγνοούντων αλλοδόξων …Εγώ κάθομαι στο σπίτι ανάβω το καντηλάκι μου και προσεύχομαι στον Χριστό γιατί δεν μπορώ την υποκρισία ….ε λοιπόν εγώ δε θα σωθώ  ;  και άλλα πολλά που καθημερινά ακούμε γύρω μας  και νομιμοποιούν και βολεύουν και εξωραίζουν  και ποσφέρουν απλόχερα άλλοθι ισχυρά και  θεωρητικά ακλόνητα… Μα έχουν όλα απαντήσεις ..Δόξα τω Θεώ φώτισε ο Χριστός μας κάποιους και έτσι τίποτα δεν έμεινε στα  παγερά σκοτεινά,  στα μισόκαλα αναπάντητα.

Η εκπομπή αυτή έχει αποδέκτη : Εσένα μα κυρίως εμένα ! Μπορεί να ναι η τελευταία εκπομπή που ο Θεός με αξιώνει να εκφωνώ …Μα κι αν γνώριζα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει , θα θελα αυτή να χει όλους αυτούς τους αποδέκτες . Ένα μικρό σε εμφάνιση και όγκο , μα τόσο γεμάτο από αλήθειες και απαντήσεις που φωτίζουν σκοτάδια , κρατώ στα χέρια μου βιβλίο . Αυτό θέλω να κρατώ και όχι του καλού το πιστοποιητικό …Μη θες να σου λένε πως είσαι άνθρωπος μάλαμα , παιδί διαμάντι …Μα πως ευωδιάζει η ψυχούλα σου απ΄ του βασιλικού το μύρισμα το αγιωτικό ….Αν ο Θεός επέλεγε να ναι αυτή η τελευταία εκπομπή , αυτό το άρωμα θα διάλεγα να ανασαίνει …

Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε πως το καλό αν δεν γίνει καλώς δεν είναι καλό …

Ο Ουρανός δεν συγκινείται μόνο με τις καλές πράξεις , την  προσευχή , την νηστεία και τόσα άλλα που συμπληρώνουν το Πιστοποιητικό σου …Σφραγίδα του Χριστού έχει βαλμένη πάνω του ;  Αν έχει τότε παίρνει άλλον χαρακτήρα …Και γίνεται ευλογημένο και αλλάζει η χρήση του και κρατάς έπειτα διαβατήριο στα χέρια σου που ανοίγει τις πόρτες της Άνω Πόλης και όχι αυτές της απώλειας …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την Εκπομπή του Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Διαμάντι και Βασιλικός …Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός …( 4 μέρη ) στην οποία διαβάστηκαν εκτενή αποσπάσματα από το σπουδαίο βιβλίο του Μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου  με τίτλο:

 Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός ….

Η Κυρά -Δασκάλα ...εις μνήμην .

Ήταν κείνα τα χρόνια τα γεμάτα από αθωότητα και αισθήματα  , που κανένα από τα χρώματα του σήμερα δεν μπορούν να ζωγραφίσουν …

Χρόνια που ευώδιαζαν  Θεό …

Μια Ελλάδα που από τα συντρίμμια και την θλίψη κατάφερνε λίγο –λίγο να κοιτάξει ουρανό , να ανασάνει φρέσκο αέρα , δίχως μυρωδιές από μίσος  και αίμα αδελφικό …

Ήταν κείνα τα χρόνια που τα παιδιά χαίρονταν με τα ελάχιστα και γιόρταζαν τη γύμνια τους και την ξυπολισιά τους …Δεν γνώρισαν τη λύπη και την μελαγχολία , μα τη χαρά του Θεού απολάμβαναν δίπλα στα γκρεμισμένα …

Ήταν κείνα τα χρόνια που ο δάσκαλος και η δασκάλα γίνανε πατέρας και μάνα , που χάριζαν το φως και που έσμιγαν στο είναι τους , την αυστηρότητα και την σκληράδα , με την τρυφερότητα , την έμπρακτη αγάπη , πολλές φορές και την αγιοσύνη …

Θέλανε όλα τα παιδιά τους «να γίνουνε άνθρωποι» όπως συνεχώς τους υπενθύμιζε η αέναη ,  άγρια μα τόσο αληθινή , φωνή του… Καπετάν –Μιχάλη …

Δεν τα έζησα ποτέ εκείνα τα χρόνια …μα πάντα θα τα νοσταλγώ …

Νοερώς μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο , κλείνω τα μάτια και πηγαίνω στην αυλή του σχολειού των γονήδων μου …

Πολύβουο μελίσσι διαλεχτό από ψυχούλες αμόλυντες …Ακούω το μικρό κουδούνι , ανεβαίνω  τα λίγα σκαλοπάτια και αντικρύζω την δασκάλα και τον δάσκαλο …

Τέλη    του 50 στο Εξωχώρι …Μυρίζει Άνοιξη στην Μάνη …

Στου Ταϋγέτου το απόσκιο ,δίπλα στις γραίες ελιές ανθοβολά η ομορφιά του Πλάστη .

Ποτισμένο το χώμα με του Ουρανού τα δάκρυα και αυτό μοσχοβολά την ελπίδα …

Τα παιδιά μαζεύονται μπροστά στη σημαία ...

Είναι Παρασκευή βουβή …Στις παρυφές του Θείου Πάθους …Θα πάνε στην Υπαπαντή …λίγα μέτρα πιο πάνω …Προηγιασμένη και Θεία Κοινωνία …Ο Δάσκαλος  τους είπε από τα χθες μήτε νερό να  πιούν το πρωί και να νηστέψουν ως και το λάδι …Δεν ήταν δα και δύσκολο …Όλη τους την μέχρι τώρα ζήση νηστεμένη την θυμούνται …

Ο Δάσκαλός  τους είναι όμορφος και αρχοντικός ..Έχει έναν τρόπο ξεχωριστό που τους μιλά …Ξέρει να αγαπά ακόμα και όταν μαλώνει …

Όλα τους τον αγαπούν μαζί και την γυναίκα του …Ήρθε νύφη στο χωριό τους …Και επειδή τον δάσκαλο τον έλεγαν Ζαχαρέα εκείνη έλαβε και το σχετικό προσωνύμι : Η Ζαχαρόνυφη …μα και ένα άλλο ακόμα …τι κι αν δεν ήτανε η ίδια  δασκάλα …όλοι την φώναζαν : Κυρά Δασκάλα !!! … Τι κι αν της Παναγίας είχε το υπέρλαμπρο το όνομα …Όλοι έτσι   την μάθανε την σεβάστηκαν ,και  την αγάπησαν …

Μόχθησαν οι δάσκαλοι τότε   πολύ για να διδάξουν  κυρίως την αγάπη και τον σεβασμό στον άνθρωπο …Κι όλα τους  τα παιδιά γινήκανε σπουδαίοι …όχι με κριτήριο την μόρφωση μα την καθαρότητα στα μάτια και τις ψυχές τους …

Το ποτάμι του χρόνου κύλησε και έτσι την γνώρισα και εγώ την Κυρά-Πότα την «Κυρά –Δασκάλα», είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα  …Εμένα η θύμισές  μου την φέρνουν  μπρος μου , τα Χριστούγεννα με την καλοσυνάτη της φωνή , να μας υποδέχεται την νύχτα των παραμονών και να μας μπάζει στο ευωδιαστό και ζεστό δωμάτιο δίπλα στην σκάλα … Σταμάταγε τα πάντα και μας πρόσεχε κοιτώντας μας συγκινημένη την ώρα που θαρρετά και ολόχαρα , της ψέλναμε τα κάλαντα …Έπειτα την Μεγάλη Εβδομάδα με εκείνη την υποβλητική της και ανυπόκριτη κατάνυξη, σε όλες τις ακολουθίες στον Ταξιάρχη μας και την Μεγάλη Παρασκευή στην απλωταριά του σπιτιού των Ζαχαρέων , απέναντι από τον Αη Χαραλάμπη , μαζί με τα υπέροχα παιδόγγονά της , να καίει θυμίαμα μπροστά στου Επιταφίου την πομπή , που ξαπόσταινε για λίγο , με το  τρισάγιο κάλεσμα  της μνήμης …

Μα και τα καλοκαίρια την θυμάμαι σε όλα τα ξωκκλήσια , που καρτερικά περίμεναν καιρούς για να λειτουργηθούν , πρώτη και αγέρωχη , ευγνωμόνως φιλακόλουθη , αενάως χαρμολυπημένη ,  να στέκεται σιμά στην χαμηλή είσοδο  και να δοξολογεί με εύλαλη σιωπή … Την ίδια απαράλλαχτη αρχοντική ψυχή συναντούσα πάντα και όταν τα χρόνια της γέρασαν το σώμα …Σπάνια μορφή που γνώριζε καλά τα μυστικά του Παραδείσου …ίσως γιατί τον ζούσε από τη γη …

Κοιμήθηκε προχθές το ξημέρωμα , αρχές Αγίας Σαρακοστής και ξεκίνησε ένα ταξίδι αιώνιο …Έχει πολλά να θυμηθεί όταν γυρίσει πίσω , μαζί με τον Φύλακα Άγγελο που θα την οδηγεί …Στα σίγουρα θα βρεθεί και στην αυλή του αγαπημένου της σχολείου να συναντήσει τον Δάσκαλο τον λατρεμένο της , να ξαναακούσει γέλια γλυκόλαλα , παιδικά … Και στις αυλές των Ξεχωρίτικων Εκκλησιών , σιμά σε άρτο ζωής αιωνιζούσης …

Καλό Παράδεισο Κυρά -Δασκάλα στην αγκαλιά του λατρευτού σου Νυμφίου …

Το σαρανταήμερό σου θα συμπέσει

με την Ανάσταση του Αφέντη Χριστού !!!

Θα καρτεράμε και το δικό σου Αληθώς απο εκεί ψηλά ...

Καλή αντάμωση !

νώντας σκοπετέας

απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ"  

εις μνήμην Παναγιώτας Ζαχαρέα 

11-03-2014

Πρώτη Προηγιασμένη , θύμησης ...θυμίαμα

Γονατισμένες ψυχές στο πέρασμα το Άγιο… Ἰδοὺ γὰρ εἰσπορεύεται... και μια ησυχία που όμοιά της ακόμα άνθρωπος του κόσμου τούτου δεν γεύτηκε…

Σκοτάδι γλυκό και χώμα δακρύων…

Δεν θες να υψώσεις αίσθηση καμιά …

Από δίπλα σου περνά του Παραδείσου η αύρα η Θεία , λεπτή και άξαφνη …

Το κεφάλι σιμά  στα αείροα πατήματα του Βασιλέως της δόξης…

Ἰδοὺ θυσία μυστική, τετελειωμένη, δορυφορεῖται. Πίστει καὶ πόθῳ προσέλθωμεν, ἵνα μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου γενώμεθα.

Και έπειτα η πρόσκληση στα επουράνια φριχτά, που πάντα θα ηχεί μέσα στα τρίσβαθά σου … Γεύσασθε καὶ ἴδετε, ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος….

Σώμα και αίμα Εκείνου σε διαλεχτό σουρούπωμα αιώνιο…

Τα προηγιασμένα Άγια είναι για τους Αγίους…

Θεράπευσε Χριστέ  της ψυχής μας τα τραύματα …

Ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τοὺς καταπίπτοντας, καὶ ἀνορθοῖ πάντας τούς κατερραγμένους. Οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων εἰς σὲ ἐλπίζουσι, καὶ σὺ δίδεις τὴν τροφὴν αὐτῶν ἐν εὐκαιρίᾳ. 

Του ψαλτηριού  η παρηγοριά και νιώσιμο  ανάστασης  λίγο πριν η πρώτη προηγιασμένη θυμιάσει την μνήμη…

Καλό Παράδεισο αδέλφια !

Και του χρόνου να ζήσουμε την μυστική βίωση του επουράνιου Βασιλέως … 

νώντας σκοπετέας