Όχι ...και του χρόνου !

Ευχή ερασμία …Έχει μέσα της τόση αγάπη , τόση ελπίδα , τον Θεό τον ίδιο . Την προσμονή των θαυμασίων Του , των ζωοποιών , των Ιαματικών της ψυχής και του σώματος …

Και του χρόνου ! Πόσες φορές δεν την ακούμε , δεν την λέμε , δεν την ανταποδίδουμε …Εγκαρδίως , με συγκίνηση , με την ανυπόκριτη αγάπη και την ανόθευτη  αλήθεια μας …

Και του χρόνου ! Στην απόλυση του Πανηγυρικού Εσπερινού του προστάτη , πεφιλημένου Αγίου του Θεού , της Θεομητορικής Εορτής , της Δεσποτικής χαρμονής …

Και του χρόνου ! ανήμερα μετά το δι’ ευχών , με τον ουρανό του  λιβανωτού και τα σχήματά του , να γίνονται οξυγόνο που δονεί τα στήθη κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού , με τη χαρά την άφραστη της πνευματικής ζωής , την λειτουργική απαράμιλλη ομορφιά .   

Και του χρόνου ! μόλις ξεπνεύσει κάθε ασύγκριτη ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας . Μόλις καταλήξει ένα ανεπανάληπτης μεγαλοπρέπειας και αφάτου λυρισμού τροπάρι της ή Δοξαστικό της …Ερχόμενος ο Κύριος , Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου , Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις , Μυσταγωγών Σου Κύριε τους Μαθητάς , Εξέδυσάν με , Σε Τον Αναβαλλόμενον το φως  και τόσα άλλα …Μόλις τελέψουν σκέφτεσαι ότι ξανά του χρόνου θα ακουστούν ( τα περισσότερα τουλάχιστον από αυτά ) και γυρίζεις στον διπλανό σου με την σύνοψη και το ξοδεμένο κεράκι να την φωτίζει , στρέφεις το βλέμμα σου στους ψαλτάδες και φωνάζει η ψυχή σου που σαν γλυκά να μελαγχόλησε : Και του χρόνου ! Ν αξιωθούμε πάλι της συμπόρευσης , της συσταύρωσης , της συνανάστασης …Να νοιώσουμε , να ζήσουμε τον Κύριο .

Κάποτε- κάποτε όμως αυτή η ευχή ηχεί τόσο διαφορετικά , τόσο αλλιώτικη , ψυχρή βγαίνει μόνο μέσα από στόματα και όχι από ψυχές και φοβίζει και θλίβει και συννεφιάζει ξανά τον Ουρανό …  Είναι οι φορές που λέγεται τυπικά , από συνήθεια , διεκπεραιωτικά …Αντικαθιστώντας τα ευλογημένα και Ιερά …Λαμβάνοντας ένα χαρακτήρα καθαρά κοσμικό …Χρόνια Πολλά ! Να’  μαστε καλά ! Και του χρόνου !

Και ο Χριστός μας στέκει ακόμα εκεί …Αναστημένος με την Σταυρωμένη Του αγκαλιά πάντα διάπλατη , σπλαχνικά  χωρητική , προσμένοντας πότε η ευχή θα αναβγεί μέσα από καθαρή καρδιά και ψυχή μετανοημένη μα κυρίως εξομολογημένη … Χρόνια Πολλά ! Να μαστε καλά ! Και του χρόνου ! 

Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί , το Μεγάλο Σάββατο νωρίς λίγο μετά τον δοξολογικό  ύμνο των Τριών Παίδων , μόλις πάρουμε την σειρά μας στις τόσο μεγάλες και τόσο συνήθεις ουρές περιμένοντας να μεταλάβουμε σώμα και αίμα Χριστού …Για να πούμε στο τέλος βιαστικά φεύγοντας απ τον Ναό και κάπως ανακουφιστικά αφού τελείωσε η τόσο μεγάλη μας ταλαιπωρία , αναμονή και ορθοστασία μας : Χρόνια Πολλά ! Να’ μαστε καλά ! Και του χρόνου ! Και αυτό που πικραίνει τον Χριστό μας είναι ότι εκείνη η συγκεκριμένη ευχή βγαίνει τόσο αληθινή για τους περισσοτέρους από εμάς , μιας και σε ένα χρόνο θα ξαναπλησιάσουμε στα άχραντα Άγια …Το πόσο άξιοι , ανάξιοι , απερίσκεπτοι , αγνοούντες και αμαρτάνοντες είμαστε πλησιάζοντας τα φριχτά   μυστήρια του Χριστού μας  , το γνωρίζει μόνο Εκείνος και ο καθένας μας με την φώτιση , την άνωθεν πληροφορία και την ευλογημένη ορμήνεια του πνευματικού μας Πατέρα …αν έχουμε . Γιατί και σε αυτό το θέμα χωράει ο τίτλος της σημερινής μας εκπομπής …Γιατί οι περισσότεροι από εμάς συνηθίζουμε …για το καλό ,  γιατί η συνείδηση μας ελέγχει οξύτερα τις ημέρες του Πάσχα  ή για να μην στενοχωρήσουμε –μέρες που είναι –κάποιον δικό μας που καιρό μας πιέζει , να βρίσκουμε ένα διάλειμμα μέσα σε όλα τα πολύβουα των προετοιμασιών και να «πεταγόμαστε» ως τον Πνευματικό , βιαστικά , εντελώς απαίδευτοι και αμετάνιωτοι , να εξομολογηθούμε . Και αυτός ο μακάριος διάδοχος του Κυρίου μας και των εβδομηκοντάκις επτά συγχωρούντων μαθητών Του , ακούραστα μας περιμένει να μας αναπαύσει ,  φορώντας επί τον τράχηλό του τα κρίματα και την ολέθρια ακηδία μας …

Να μην πιάσει η ευχή που δώσαμε συναμαρτωλοί αδελφοί μου μόλις τέλειωσε η  εξομολόγηση του Φετινού Πάσχα … Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον , γιατί υπάρχουν και οι ευλογημένες εξαιρέσεις , η μικρή μα τόσο υπέροχη ζύμη , αυτοί που όταν πλησιάζουν το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ψιθυρίζουν συνεχώς :

 Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας ...

Όχι και του χρόνου ξανά στο πετραχήλι ! Όχι και του χρόνου ξανά ενδοσκόπηση , αυτομεμψία , εξομολόγηση ... Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει και του χρόνου …Ποιος από εμάς γνωρίζει ;  Ας ζήσουμε αληθινά …Όπως έλεγε ο Κυρ-Φώτης Κόντογλου : Καλό είναι το να υπάρχεις  …μα το να ζεις είναι άλλο πράγμα !

Εξομολόγηση τακτική , άπαυστη …Μια διαρκής κατάσταση σαν στερρή και ατράνταχτη γέφυρα προς την απέναντι όχθη , την Ουράνια αιώνια πόλη , τον ίδιο τον Δημιουργό των απάντων …Όχι και του χρόνου , μα τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία ας δεηθούμε στον Κύριο να τον διάγουμε ! Γιατί κάθε ημέρα , κάθε στιγμή που κυλά τόσο ακράτητα δεν επιστρέφει και κυρίως δεν μετατίθεται στο αύριο …είναι ξεχωριστή κι αυτή σαν την ψυχούλα μας .

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή της σειράς :

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

 Όχι και του χρόνου …