Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 3)

Μια φορά την κάλεσαν για καφέ.  Επιστρέφοντας στο σπίτι γονάτισε μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας  κι έκλαψε!Μη με αφήσεις ξανά να βρεθώ σε τέτοιες παρέες Παναγία μου, έλεγε! Ο λόγος; Δεν άντεχε στην ιδέα πως το ανθρώπινο στόμα μπορεί να γίνει  κριτής των άλλων...Τη μάραινε το "κουτσομπολιό"!

Πήγαινα θυμάμαι ψωμί σε μια πολύ  ταλαιπωρημένη ψυχούλα  μα αρκετά δύστροπη....Την κυρά Μ.. εκοιμήθη και του λόγου της.. Πρώτα πήγαινα το ψωμάκι  της κυρά Μ κι έπειτα με την καρδία  αερικό ,  κατευθυνόμουν για το ακριτικό σπιτάκι της Παρασκευούλας …  Όταν με ρωτούσε  η κυρά Μ  εάν έχω κι αλλού να παραδώσω ψωμί της απαντούσα πως πρόκειται να πάω στην κυρά Παρασκευούλα.  Πω πω πω! Η κυρά Μ .. δυσφορούσε   μόνο στο άκουσμα του ονόματος της...Στην τέτοια  θα πας..Στην κομμουνίστρια  που το παίζει και θρησκευτικιά...κι άλλους …επαίνους ...Αντίθετα όταν πήγαινα έπειτα στην κυρά Παρασκευούλα  και με ρωτούσε  πως πήγαν οι διανομές  και που έτυχε να πάω πριν από αυτή, όταν της έλεγα πως ήμουν στην κυρά Μ, με τα καλύτερα λόγια μιλούσε για Αυτή! Με αγάπη που ξεχείλιζε! Μακροθυμία! Ανεξίκακο !

Γεροντικό δεν διάβασε. Το Ευαγγέλιο ήταν ο οδοδείκτης της. Η άμετρη αγάπη της για τον Χριστό, της ελάφρωνε τα φορτία που σήκωνε!

Όταν έφευγα από το σπιτάκι της, καθώς με ξεπροβόδιζε, μου έλεγε χαμηλώνοντας τα ματάκια της: Κι αν είπα κάτι που σε σκανδάλισε, συγχώρα με. Έκανε αγρυπνίες, ειδικά όταν χήρεψε ξανά . Το δωμάτιο της ήταν κανονικό κελί. Αγρυπνία, όχι αστεία! Παρακλήσεις, κομποσχοίνια,  μετάνοιες. Συνέχεια την ευχούλα!

Μου έκανε  πάντα μεγάλη εντύπωση  πως όταν είχε πειρασμούς...εξαφανιζόταν! Μόνη της τα περνούσε όλα ...προσευχόμενη. Με το πέρασμά τους ,  σαν ήλιος ζεστός πρόβαλε ξανά !

Είχε συναίσθηση.  Γνώριζε την αιτία για την οποία ο άλλος υποφέρει πνευματικά.  Πρώτα όμως έστελνε σε πνευματικούς.  Εκεί  στόχευε  η αγνή ψυχή της. Στο μυστήριο  της μετανοίας! Ιερείς  την ευλαβούντο! Κάποιοι πήγαιναν για ανακούφιση στο "Αρχονταρίκι " της. Κι αν τύχαινε να επικοινωνήσει  με κάποιον Αγιορείτη  και δη ηγούμενο  πετούσε! Όπως με τον Γέροντα της Αγίου Παύλου τον Γέροντα Παρθένιο με τον οποίο είχαν πνευματική σχέση !

Ήταν άνθρωπος που ήξερε να ακούει.  Να ακουμπάει στον πόνο σου. Να μη σε αποπαίρνει. Βάζοντας πάνω από όλα το λόγο του Πνευματικού  Πατρός! Ήθελε να χαίρομαι! Να χαίρομαι  και να ελπίζω. Ήξερε πως οι δυσκολίες είναι το φροντιστήριο  της ψυχής...Και τόνιζε πως όταν εκείνη τις βίωνε έπινε το πικρό ποτήρι  αλλά είχε και τη άφατη  χαρά  της Θεομητορικής  μεσιτείας!

Σε μια πληγωμένη ψυχούλα πολύ της στάθηκε! Χρόνια ήταν εκείνη  ακραία ασθενική. Της λέει μια μέρα: Δεν έχεις τίποτα! Άσε τους γιατρούς! Θα σε πάω εγώ σε ένα φίλο μου γιατρό. Όντως, την πήγε. Σε ιερέα!! Έσκουζε σα γουρούνι το δαιμόνιο που είχε η γυναίκα ! Η Ε…  δε "θεραπεύτηκε " τελείως.... Όμως χάριν  σε αυτή  την ψυχή , βαδίζει με σκληρό αγώνα και πόλεμο, τον  δρόμο του Σωτήρος  Χριστού.

Κάτι που χαρακτήριζε σίγουρα  την Κυρά Παρασκευούλα  ήταν η ελεημοσύνη! Παρόλο που δεν είχε, έδιδε! Δεν μπορούσες να φύγεις από εκείνο το φτωχικό σπιτάκι  χωρίς  να σου δώσει έστω κάτι. " Έχουμε και κεκοιμημένες ψυχούλες  "..έλεγε… Περιμένουν …! Υπερασπιζόταν την πίστη της! Πάντα έτρεχε σε όποιον την είχε ανάγκη.  Έναν παρηγορητικό λόγο  μια πρακτική  βοήθεια.  Αν και η υγεία της δεν της το επέτρεπε  μέχρι και τα 90 της  έτη νήστευε πολύ. Πόσο λυπήθηκε όταν στα τελευταία της έπρεπε κάνοντας υπακοή στον πνευματικό της  σε περιόδους νηστείας να καταλύσει γαλακτοκομικά! Υπέμενε  τα πάντα και τους πάντες! Στα παιδιά της έδωσε το παράδειγμα  της αγωνιστικής της πίστης.  Αξιώθηκε να λάβει πληροφορία πως θα περάσει 3 ασθένειες πριν την κοίμηση της ! Όσο διάστημα ήταν στο νοσοκομείο, λίγο πριν την κοίμηση  Της, αμετανόητους  τους έστρεψε στο πετραχήλι!

 Να εμπιστεύεσαι πολύ τον Θεό, έλεγε η κυρά Παρασκευούλα!! Χθες, μου αφηγούνταν, πονούσε η πλάτη μου, το κόκαλο το στραβό που ξέρεις...(μου έλεγε).Εδώ στην ερημιά που να βρεις άνθρωπο για να σε να τρίψει ανακουφιστείς..  Είχα το 4ε(εκκλησιαστική τηλεόραση).Βλέπω ξαφνικά τη φωτογραφία  του Παππούλη (Έτσι αποκαλούσε τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη) Α!! Εσύ Παππούλη θα φέρεις άνθρωπο!!Τώρα που έγινες κι Άγιος!(Το 4Ε είχε εκείνη την ώρα αφιέρωμα στην αγιοκατάταξη του Γέροντος). Το πίστεψε! Μετά από λίγο ακούει να χτυπά η πόρτα!!! Ήταν η βοηθός φαρμακοποιού του χωριού. Λυτρώθηκε ! Μέσα  στη νύχτα! Χωρίς λόγο αποστολής φαρμάκων...

Κάτι που θυμήθηκα  από την παιδική ηλικία  της κυρά Παρασκευουλας. Όπως  σου είχα πει, η μητέρα της ήταν εκείνη που αποτέλεσε  την πηγή  της πίστης  της. Την οποία  όμως στερήθηκε  νωρίς  σε ηλικία μόλις 8 ετών.  Θυμόταν τα νυχτέρια που κάνανε, αγρυπνίες, διαβάζοντας το ψαλτήρι, κάνοντας παρακλήσεις...

Ήταν παραμονή του Τιμίου Σταυρού, η Παρασκευούλα  μικρό κορίτσι , λίγο πριν φύγει η μητέρα της. Συγκεντρώθηκαν στο σπίτι τους ευλαβείς Χριστιανοί  και κάνανε αγρυπνία  έχοντας σε ένα βάζο βασιλικό  τον οποίο την επομένη  θα τον πήγαιναν στην εκκλησία  για τη Θεία Λειτουργία. Κατά την  διάρκεια των αναγνωσμάτων, ο βασιλικός άνθησε πανέμορφα ανθάκια !! Βαθιά  νύχτα ήταν όταν ξαφνικά  ακούστηκαν καμπάνες.  Πολλές πολλές καμπάνες!! Βγήκαν έξω. Κι όπως η ίδια θυμάται, μέσα στο κατασκόταδο  της νύχτας, άνοιξαν οι ουρανοί και έγιναν υπέρλαμπροι!Όταν έπεσε στα χέρια της μητριάς της , η οποία την κακομεταχειριζόταν έζησε ακόμα ένα θαύμα.  Την έστειλε να πάει στο πηγάδι να φέρει νερό. Μικρή  και  όπως ήταν, έπεσε μέσα στο γεμάτο  πηγάδι! Την έψαχναν.  Που να τη βρουν. Κι όταν  άκουσαν φωνές να έρχονται από το πηγάδι θαύμασαν.  Ο Θεός  την κράτησε στη ζωή!! Λογικά  θα έπρεπε να είχε πνιγεί!

Άρχισαν ξανά τα προβλήματα  τα σοβαρά με την καρδία της. Εγκεφαλικό επεισόδιο.  Ωστόσο  πάντα στο στόμα και στην καρδιά με το " Έλα Χριστέ και Παναγία μου"!!!

Το "Θεαγένειο" το Νοσοκομείο  το είχε πολύ Αγάπη!Μόνο στην ιδέα πως εκεί πήγαινε για θεραπείες ο Αγ. Παΐσιος αναπαυόταν !

Στο νοσοκομείο, τους δυο τελευταίους μήνες της επίγειας ζωής της, κι όπως έχει καταντήσει το τρέχον υγειονομικό  σύστημα...έγινε  παράδειγμα στους γιατρούς...οι οποίοι  στην κάποια αδιαφορία  για τη γριούλα Παρασκευή  πήραν το μάθημα τους...όταν σε ειρωνείες τους απάντησε με ταπείνωση μα και ομολογιακό σθένος μέσα από το Λόγο του Ευαγγελίου! Οι επιστήμονες...θαύμασαν...Την ζέση της " ξεχαρβαλομένης " κατά τα άλλα καρδιάς...Που χτυπούσε για τον Χριστό σε ομαλό ρυθμό ,γλυκά...ασχέτως αν το σαρκικό κομμάτι της την εγκατέλειπε...

Έκτοτε ότα ν την έβλεπαν της φιλούσαν  τα χεράκια της...Γιαγιούλα μας την αποκαλούσαν!!! Και Πόσο χαιρότανε!

Στο δωμάτιο του νοσοκομείου...σε κατάσταση έντονης προσευχής...κυρίως για τους συνασθενούντες  της....Όπως η εικόνα Του Δεσπότη Χριστού ήταν στον απέναντι τοίχο...Τον έβλεπε να αλλάζει μορφή....Να έρχεται στη μορφή της εικόνας κι έπειτα να παίρνει μια εξωκοσμική  διάσταση....

Τότε λάμβανε και την πληροφορία...

Πάντα μου έδινε να της ανάβω κεράκι στη Μονή της Αγίας Βαρβάρας!Το ένιωθε το κερί ....Το έλιωνε  στην ψυχή της πριν ακόμα ανάψει...

Και πάντα θυμόταν  την τιμή που της έκανε η Παντοχαρούλα μας, να "ανοίξει" εκκλησία  για Θεία Λειτουργία  προς ενίσχυση σε πειρασμούς που αντιμετώπιζε!

Πάντα τα μάτια της ήταν χαμογελαστά..υγρά και πονεμένα.  Τον τελευταίο καιρό  όμως..έτρεχαν  ασυγκράτητα...Ένιωθε τις τελευταίες μέρες της. Φοβόταν  μήπως δεν καταφέρει  να δει το πρόσωπό  Του Φωτός...Θλίψη γέμιζε...Και ικετευτικά μου ζητούσε να τη συγχωρέσω. Ποιά;; Την κυρα Παρασκευούλα  που χωρούσε  τους πάντες στην ψυχή της!!!!

4 Ιουλιου 2018!   Μου έφυγε η  Γερόντισσα Μου! Το χωριό στο οποίο ζω...εξορία! Εξορία χωρίς την παρουσία Της! Δεν ήθελε να κλαίω! Άσχετα αν τα δικά της μάτια ήταν πάντα μουσκεμένα!! Πάντα της φιλούσα τα χέρια..  Ήταν η Γεροντισσούλα  Μου!

Το νεκρικό της σώμα όμως  μου έδωσε παρηγοριά.  Ήταν χλιαρό. Μάγουλα ροδαλά  κι εύκαμπτο το κορμί της.  Έτσι πρέπει να έφυγε... με ένα "Έλα Χριστέ και Παναγιά " στο στόμα!

Καμιά  φορά τους ανθρώπους τους έχεις ήδη αθάνατους όταν βρίσκονται ακόμα στη ζωή...Ασθενούν και ενώ προς στιγμή  φοβάσαι την εξέλιξη, σε κρατάει κάτι στην πιο αιώνια στιγμή που φλερτάρει με τον εφήμερο βίο...Και δεν προλαβαίνεις να τους αποχαιρετήσεις! Ή δεν  θέλεις , αρνείσαι  να τους αποχαιρετήσεις.  Κάπως έτσι συνέβη και με την κυρά Παρασκευούλα!! Την είχα μέσα μου αθάνατη!!! Όπως ένα μικρό παιδί έχει τους γονείς του...

Δεν πρόλαβα  λοιπόν να την αποχαιρετήσω . Δεν πρόλαβα να πάρω την ευχή της για το υπόλοιπο του εξόριστου βίου μου …

Όταν φευγαλέα άκουσα πως το απόγευμα της 4ης Ιουλίου 2018 θα κηδευόταν η Παρασκευούλα, έσπασα  μέσα μου! Δεν έκλαψα. Δεν ήξερε κανείς  τι σήμαινε για μένα η γλυκιά μου γιαγιά Παρασκευούλα! Όταν απομονώθηκα  την αναζητούσα! Πνιγομουν στα δάκρυα! Πνιγότανε η ψυχή μου! Μα να μην προλάβω ! Όμως ο Θεός γρήγορα με παρηγορήσε με το βλέμμα της αιώνιας Αγάπης Του! Και έκανα ζευγάρι  τη χαρά με τη λύπη...

Το σπιτικό της όπως σου ανέφερα ήταν ένα μικρό Αρχονταρίκι.  Πολλές ψυχούλες  βρήκαμε τη ζεστασιά  εκεί. Στην κηδεία της κλαίγαμε με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Άνθρωποι που περισσότερο δεθήκαμε μαζί της πνευματικώ τω τρόπω!! Που γνωρίσαμε τον πιο κρυφό της θησαυρό! Πολλοί είναι ακόμα αυτοί που...συκοφαντούν...

Θα έλεγα πως είχε μια "Πορφυριακή " διάθεση απέναντι στην Αγάπη για τον Χριστό! Πίστευε πως η Αγάπη είναι ο δρόμος.  Ο πιο ουσιαστικός.  Είχε βαρεθεί βλέπεις...τους ξερούς κανόνες,  τους αναιμικούς  που γεννούν ίσως κι έπαρση!

Πριν κάποια χρόνια η Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, ήταν υπό σκέψιν να εκδώσει  ένα βιβλίο  αναφορά  σε απλές, ταπεινές  ψυχές  που ζουν στο κόσμο κι αγωνίζονται  ακαματα τον Καλόν Αγώνα.  Τότε, ανέφερα  στους πατέρες  την κυρά Παρασκευούλα. Τους εξέπληξε ο τρόπος ζωής της. Είχα όμως πολύ φόβο.  Ήταν εν ζωή. Κι αν τη Ρωτούσα εάν ήτο ευλογημένο κάτι τέτοιο έστω και μετά την κοίμησή της ...θα με αποκαλούσε  τρελό! Και θα σταματούσε να μου λέει…Η έκδοση, δεν πραγματοποιήθηκε.

Ήρθε όμως η στιγμή αδελφέ μου ! Στα εμπιστεύτηκα όλα αυτά να ωφεληθούν ψυχές που θα ακούσουν , που θα διαβάσουν , που θα δακρύσουν με όλα αυτά τα φτωχά και πλούσια μαζί  θυμητάρια μου .   Τις ευχές όλων αυτών των ταπεινών ψυχών να έχουμε. Και ο Θεός να επιτρέπει  να μας φανερώνονται.  Το έχουμε πολλή ανάγκη! Ιδίως σε μια τέτοια  εποχή ισοπέδωσης  των πάντων...!

Νώντα μου,  αδελφέ μου! Εύχου! Θέατρο  είμαι  ενώπιον Θεού κι αγγέλων!Αναπολόγητος για την ευσπλαχνία  του Θεού!!Με εγωισμό που ξεχειλίζει .... Τίποτα δεν πήρα από εκείνη....

Είχε κι άλλα , είμαι σίγουρος να μας πει ο Γιώργης, ο …φούρναρης , ο γραφιάς , ο φιλομόναχος και φιλάγιος συναμαρτωλός αδελφός μας , με την ρομαντική ποιητική ψυχούλα την αφιερωμένη , που ζητεί και φρονεί μόνο τα άνω πλέον! Τώρα πια  γνωρίζει το γιατί επέστρεψε στα μέρη που πρωτανάσανε τον Θεό ! Όχι για να τον ανακαλύψει , μα για να του αποκαλυφθεί μέσα από ένα ταπεινό του πλάσμα ! Λίγες ώρες πριν τη συμπλήρωση 40 ημερών από την κοίμησή της , ήρθε και στάθηκε μπροστά μας και μας την σύστησε ! Φωτογραφία δεν πρόλαβε να βγάλει μαζί της …Η γλυκιά άρνηση για αποχαιρετισμού  που πιο πάνω μας περιέγραψε… Μόνο το φτωχό της μνημούρι , που ακόμα δεν φτιάχτηκε , να φανερώνει τόσο ταιριαστά την φτωχή και περιφρονημένη τούτη μορφή …Δεν είναι αμάρτυρη η εποχή μας ! Μέσα στον κόσμο τούτο  που βιάζεται να κρίνει , να στιγματίσει , να πληγώσει και να ονειδίσει , υπάρχουν της διπλανής πόρτας οι Άγιοι με διάπλατο το αρχονταρίκι της ψυχής τους, με σοφία δοσμένη απλόχερα από τον Κύριο μακριά από την απατηλή και ψευδώνυμη γνώση τούτου του κόσμου  ! Μια ψίχα από το περίσσευμά μας  χορταίνει το σαρκίο τους και ένα αστέγνωτο δάκρυ τους τον βράχο του εγώ μας διαπερνά …

Νώντας Σκοπετέας

 Απόσπασμα από υπό έκδοση νέο βιβλίο στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας...

 συνέχεια στο Δάκρυ στο Εγώ...

και από την εκπομπή με τίτλο : "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" ( μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο ...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας , της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …

Μαρία Τσούτσου ( Με αφορμή το βιβλίο –λεύκωμα 30 χρόνια πορείας σε φωτεινά μονοπάτια)

Πάντα στην συγγραφική και ραδιοφωνική μου πορεία ελέω Θεού, βλέπω τα χρόνια που κυλούν σαν μικρές ουρανόσταλτες δροσοσταλίδες , ριγμένες στο μεγάλο και ατελεύτητο πέλαγο της αιωνιότητας.

Είναι το αιώνιο που τα σημαδεύει αυτά τα γάργαρα και κελαρυστά, ασυγκράτητα  χρόνια !  Και αν τα αφήσεις έτσι απλά και ακούραστα να περάσουν από δίπλα σου,  φτάνει  μια στιγμή που ένας στεναγμός δυσβάσταχτος έρχεται να σε συναντήσει, για όσα έφυγαν δίχως την αγάπη του Χριστού, έτσι όπως την ανταμώνεις στο βλέμμα κάθε πονεμένου και αναγκεμένου ελαχίστου των αδελφών Του !

Είναι όμως και κάποια χρόνια που τα καταφέρνουν και σημαίνουν τόσο ανεξίτηλα το αιώνιο! 1989 -2019 ! Τριάντα χρόνια που κύλησαν γρήγορα, μα τόσο αληθινά !

Φωτεινά μονοπάτια που διάβηκαν πόδια και γόνατα ματωμένα μπροστά στο εικόνισμα της Μάνας Ελεούσας !

 Και εκείνος ο αναστεναγμός που βγήκε μόλις όλα αγκάλιασαν το χαρτί και το μελάνι , ήταν δοξολογία πανηγυρική που πέταξε με τα φτερά των αγγέλων ! 

Ο πρώτος που πρόλαβε και πήρε το πρώτο Δόξα Σοι,  ήταν ο Γιώργος του Γιατρού και της Μαρίας ! Το απόθεσε και αυτό μπροστά στα πόδια του Δίκαιου Κριτή,  μαζί με χιλιάδες δάκρυα που έσταξαν,  σαν εικόνες και μορφές ζωντάνεψαν και επέστρεψαν  για να θυμίσουν εκείνο το: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)

Αγαπημένη μας κυρία Μαρία , μητέρα και αδελφή  κάθε ξεχωριστού πλάσματος του κόσμου τούτου,  στο φωτεινό πρόσωπό σας ,  ανταυγάζονται όλοι εκείνοι που έμαθαν  να αγαπούν αληθινά !

 Όπου αλήθεια εκεί και θυσία !

Όπου θυσία εκεί και Η Αγάπη !

Σας φιλώ το χέρι !

Με υιικό σεβασμό και απέραντη εκτίμηση σε μια αιώνια διαδρομή !

Νώντας Σκοπετέας

Ναύπλιο  Αύγουστος 2019

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 2)

      

...Αχ...η Παρασκευούλα μου !Τί  να πρωτοθυμηθώ αδελφέ μου ! Σπάργανο ήμουν   ακόμα στα πνευματικά ! Βαφτισμένος μα ακατήχητος! Μετά από τόσα χρόνια στον κόσμο τον σκοτεινιασμένο , μετά από ζωή κοσμική , έντονη , αγχωμένη , σχεδόν απομακρυσμένη απ ό,τι το ουράνιο …Κριτικές  δίσκων κινηματογραφικής μουσικής σε μεγάλα περιοδικά της εποχής των παχιών…πλαστικών  Αγελάδων  …καταλαβαίνεις  για πότε σου μιλώ … Μετά από "δισκοθέτης " σε μπαρ ….ξενύχτια , κόσμο , ψυχές απότιστες .... Ήρθε και η Παρασκευουλα. 

 Η γνωριμία  μας έγινε με ένα ψωμάκι  που μου ζήτησε τηλεφωνικά. Δεν τη γνώριζα.  Δε γνώριζα και πολλούς στο χωριό! Έμενα και  σε απόσταση δύο-τριών  χιλιομέτρων.  Στην άκρια  του χωριού εκείνη. Μόνη σχεδόν.  Δίπλα σε εκτάσεις με καλλιέργειες  που σκεπάζονται  από τον ίσκιο  του όρους Μπελές!

 Όταν μου άνοιξε την πόρτα...με μιας γλύκανε  η ψυχή μου από την μορφή  της. Ολοφώτεινο το χαμόγελο Της! Βουρκωμένα διαρκώς τα "χαμογελαστά " της μάτια! Το σπίτι της, ένας ενιαίος χώρος   γεμάτος από αρχοντιά μοναστηριακής ζεστής φιλοξενίας! Στους τοίχους  όλοι οι "συγκάτοικοι" της...Οι Άγιοι! Μυρωδιά θυμιάματος..  Καντήλι ακοίμητο!

  Τότε , ζούσε κι ο δεύτερος της σύζυγος.  96 ετών κοιμήθηκε εκείνος. Ένας δύσκολος άνθρωπος.  Παρασυρόταν πολύ και από τους συγγενείς του ,  που του έβαζαν ψεύτικα λόγια και συκοφαντίες απίστευτες εναντίον  της Παρασκευούλας!

Η Παρασκευούλα  δευτεροπαντρεύτηκε  μετά το θάνατο  του πρώτου της συζύγου στο Γράμμο επί εμφυλίου πολέμου.   Με νεογέννητο το παιδί τους  με θάρρος και μόνη της πήγε στην Κοζάνη για να αναγνωρίσει το πτώμα του . Επιστρέφοντας  όμως  ήρθε αντιμέτωπη  με το... προξενιό.  Την παντρέψανε άρον -άρον  με τον δεύτερο άντρα . Για να την ξεφορτωθούν. Την ίδια και το ορφανό.  Εκείνος ,  αδιάφορος  για όλα όπως ήταν ο καημένος  και ιδίως  για τη δουλειά... τους άφηνε σε σκληρή φτώχεια.  Οι συγγενείς τους κακομεταχειρίζονταν  και στις παρακλήσεις της Παρασκευούλας  , να της δίνουν εργασία στα ζώα και τα κτήματα αντιδρούσαν  με...ξυλοδαρμό!

Κομμουνίστρια  τη φώναζαν! Λόγω του πρώτου συζύγου που φονεύθηκε στον εμφύλιο! Βρωμερή κομμουνίστρια! Όμως η Παρασκευούλα  δε μιλούσε. Υπέμενε  τις ασχήμιες και τα ψέματα   γιατί  είχε  Χριστό μέσα της. Όπως της έμαθε η μανούλα της που την έχασε μόλις 8 χρονών.  Αφήνοντάς  τη μόνη με τον μικρό αδελφό της. Να σημειωθεί πως ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε. Η μητριά της όμως...Ούτε που να τα δει  τα ορφανά. Τα διώξανε  σε θείους  για ..δούλους! Πάντα όμως με το " Έλα Χριστέ  και Παναγία μου", προσπερνούσε τα δύσκολα. 

Τα χρόνια περνούσαν. Κι απέκτησε κι άλλους δύο γιους .  Πείνα μεγάλη εκείνα τα χρόνια .  Όμως η κυρά Παρασκευούλα με τη βοήθεια του Θεού  δεν τα άφησε νηστικά ποτέ .  Αφού, όπως η ίδια έλεγε  ήταν στην αποκλειστική  ανατροφή από τον ίδιο τον Πλάστη τους.

Αγαπούσε.  Αγαπούσε πολύ η κυρά Παρασκευούλα τους  πάντες . Τους φίλους μα πιο πολύ..τους εχθρούς. Πολλές ήταν οι φορές που συγγενείς του δεύτερου άντρα της   τη δέρνανε  στα κεντρικά του χωριού.  Την καθύβριζαν.  Γινότανε  θέατρο στα μάτια των περαστικών..Την θεωρούσαν μια  άθεη  κομμουνίστρια!

Όταν τα παιδιά της μεγάλωσαν ,  άρχισε  τα προσκυνήματα σε όλους τους ευλογημένους    τόπους. Όπου πόθησε  η ψυχούλα της. Έκλεινε λεωφορεία ,  μάζευε κόσμο κι οργώνανε τα γύρω μοναστήρια!Ωστόσο η υγεία της άρχισε να κλονίζεται. Ποτέ όμως δεν ξεχνούσε το Παύλειο  "Η δύναμις  μου εν ασθενεία τελειούται"!Ήρθε  ξαφνικά κι ο καρκίνος.  Χαρά μεγάλη  απέκτησε  στο άκουσμα της ιατρικής διάγνωσης! Αφού είπε  ας είναι θέλημα Θεού...στις επαναληπτικές  εξετάσεις...Όλα καθαρά. Κι ο τεράστιος  όγκος στο συκώτι που τον ένιωθε να πηγαίνει πέρα δώθε...προς Δόξαν Θεου, εξαφανίστηκε!

Ήρθε κι ένας άλλος σκώλοψ. Αδιευκρίνιστη πάθηση. Σχίζονταν τα πέλματα της και αιμορραγούσαν. Οι γιατροί δε βγάζανε  άκρη! Οργάνωσε προσκύνημα στον Όσιο Δαυίδ.  Μιλούσε με τον Γέροντα-Άγιο- Ιάκωβο  από τηλεφώνου  κι όταν πήγε  ο Άγιος την θεράπευσε!

Ήρθαν και Οι Άγιοι Τόποι! Γονατιστή παρακαλούσε Χρόνια την Παναγιά   να την αξιώσει  να βρεθεί εκεί.  Κι εφόσον  χρήματα δεν υπήρχαν  η ίδια να βρει τον τρόπο.  Μια των ημερών, έρχεται ο αδερφός  της στο σπιτάκι της. Είχε κάνει περιουσία  ζώντας στο εξωτερικό . Της έδωσε  ένα ποσό.  Ήταν ακριβώς όσα χρειάζονταν  για το προσκύνημα! Ο πονηρός όμως  κι εκεί δεν την άφησε ήσυχη ! Πάλι. Το δέρμα της άνοιγε.  Αίμα. Πόνος. Παρόλα  ταύτα, με ψαλμούς στα χείλη περπατούσε ματωμένη όπως ματωμένος ο Κύριος μας ανέβαινε  τον Γολγοθά!! Έπειτα στο Σινά.  Πόνος  μέγας η ανάβαση  στην κορυφή! Ο οδηγός  της ανάβασης όμως όταν είδε το χαλί της αρνήθηκε  να την πάρει μαζί τους! Προχώρησαν τα γκρουπ. Εκείνη πίσω. Από το πουθενά  δύο νέοι.  Μαυροφορεμένοι. Την αποκάλεσαν  με το όνομα της.

-Θα πάμε  μαζί  Παρασκευούλα!  Μόνο κράτα μας. Θα λέμε την Παράκληση στην Παναγία και θα ανεβαίνουμε!!

Όταν κατέβηκαν στη Μονή της Αγίας Αικατερίνας ,  όπου σημειωτέον  σε όνειρο είχε δει πριν πάει ακριβώς όπως είναι το μοναστήρι από άκρη σε άκρη. Χωρίς να έχει δει κάποια τουριστική  φυλλάδα  πριν. Έπειτα στο Κάιρο.  1992. Φανατικοί ισλαμιστές βομβαρδίζουν χριστιανικά λεωφορεία.  Ανάμεσα σε αυτά και το δικό της. Πτώματα.  Μόνη της. Κάνεις για βοήθεια..Και πάλι τα μαυροφορεμένα  παλικάρια  την οδήγησαν! Ο Μιχάλης και ο Γαβρίλης ….Έτσι της συστήθηκαν ξανά !

Κάθε φορά που γυρνούσα εγώ από τα Ιεροσόλυμα, με αγκάλιαζε σφιχτά! Τέτοια  απλότητα είχε που νόμιζε πως ο ίδιος εγώ ο τελευταίος  ήμουν ποτισμένος  από τη Χάρη των Προσκυνημάτων! Θυμάμαι πως στους Αγίους Τόπους, σε κάθε δικό της ταξίδι  ζούσε  έντονα τα γεγονότα με τα οποία συνδέονταν! Όπου πήγαινε δηλαδή , σε όποιο πανίερο προσκύνημα , σαν να μεταφερόταν πίσω στον χρόνο σε εκείνες τις συνταρακτικές στιγμές της Χριστιανοσύνης

Μέχρι τέλους  ήταν επιμελής  με όλα.  Κυρίως με την ψυχή της. Όμως η εργασία  ήταν αυτό που τη βοηθούσε να είναι σε πνευματική εγρήγορση!!Εργαζόταν  μέχρι τα 92  της σχεδόν που κοιμήθηκε ,  σαν  να ήταν μικρή κοπέλα! Ακόμα και σε πιο "αντρικές" δουλειές!

-Ο Χριστιανός  πρέπει να πετάει, έλεγε. Κι αυτό όταν έβλεπε το σκοτάδι στα μάτια μου!                    - Φτερά  να έχεις.  Αητόπουλο  να είσαι κι άλλα τέτοια! Πω πω! Τι μου φέρνει ο νους! Ακούω τώρα που στα διηγούμαι  αδελφέ μου την ισχνή φωνή της την ευγενική... Και το γουργουρητό της   από τους αρρωστημένους  της πνεύμονες ! Το άρωμα από το θυμίαμα που πότισε πιο πέρα κι από  τους τοίχους...

Αγαπούσε πολύ να κάνει την Παράκληση στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο! Και πάντα, μα πάντα  είχε να λαμβάνει τα μεσιτευτικά δώρα  Του! Μεγάλη αγάπη έτρεφε και για την Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντου. Πολλά  θαυμαστά  είδε  από την Αγία! Και πολλούς  προέτρεπε  να πάνε στη Λυκόβρυση  στο μοναστήρι  της γιατί  όπως επέμενε, σκανδαλωδώς ενεργεί και παρεμβαίνει   η Αγία! Λίγο πριν κοιμηθεί εν Κυρίω, μου τηλεφώνησε και με παρακάλεσε να πάω στο σπιτικό της. "Κάτι περίεργο έχω να σου πω που ζω τα δυο τελευταία βράδυα " μου είπε. " Ξέρεις κάποιον Ιωάννη Δαυίδ;", με ρώτησε.  Προσωπικά  δε γνώριζα.  Έρχεται στον ύπνο μου σαν ασκητής...σα ζητιάνος  και μου ζητάει πρόσφορα! Τη μια Ιωάννης λέγεται και την άλλη Δαυίδ! Η αλήθεια είναι πως αγάπησε  πολύ τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ....

Ήταν πολλές οι στιγμές που έβλεπε με τα καθαρά της μάτια τον Ιερέα με το Ευαγγέλιο στη Μικρά  Είσοδο, να ίπταται  κι άλλες να καίγεται  σε φλόγες.  Έπειτα μάθαινε  τους πειρασμούς  που κύκλωναν τον Παπά! Πολλές ήταν οι στιγμές που και η ίδια η Παναγία μας  της έκανε νεύμα  από το Θρονί  της κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Και τότε έπαιρνε  απάντηση  στις πονεμένες προσευχές Της!

Ήταν στο τέλος του ο δεύτερος άντρας της !   Και δαιμόνια διεκδικούσαν  την ψυχή του! Η Παρασκευουλα νοιάστηκε όπως πάντα φιλόστοργα . Φώναξε τον Παπά. 

-Θα εξομολογηθείς ψυχή μου !   Αλλιώς αιώνια η κόλαση ….του είπε.

Ο καημένος  για πρώτη φορά δέχτηκε.  Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.  Βίωνε ήδη  τον τρόμο των διεκδικητών δαιμόνων! Λίγο πριν αφήσει τα επίγεια, πήρε τα χεράκια της. Τα φίλησε. Την ευχαρίστησε  για όλα και προπάντων της ζήτησε να τον συγχωρήσει. Η Παρασκευούλα απόρησε ….Ποτέ , μα ποτέ της δεν αισθάνθηκε έχθρα για κανέναν !

Τα χρόνια μέχρι την δική της κοίμηση , της  έφεραν και αλλά μαρτυρία. Από τα ίδια της τα παιδιά.  Οι νύφες της κάπως την πίκραναν. Παρόλο  που ήταν έμπλεη  διακρίσεως  απέναντι τους και πάσχιζε να περνά απαρατήρητη ! Όταν με το ζόρι την πήρε στο σπίτι του ένα από τα παιδιά της  εφόσον και η κατάσταση της δεν επέτρεπε να είναι μόνη της, ήρθε αντιμέτωπη με μια ακόμα δυνατή λύπη. Κατάλαβε πως ήταν ανεπιθύμητη !Με  διάκριση  την άλλη μέρα ζήτησε να επιστρέψει στο σπίτι της.....

Με την πρόφαση πως της έλειπε το σπιτικό  της! Το σκυλάκι  της! Όταν την έφερε στο χωριό ο γιος της και μόλις την τακτοποίησε  κι έφυγε, εκείνη  κατέρρευσε! Ίσως  και για πρώτη φορά να αισθάνθηκε  έντονα τη μοναξιά! Ήταν όμως μια προσωρινή εγκατάλειψη,  αφού γνώριζε πως  πάλι πως ο Θεός  όλο αυτό το  παραχωρούσε  για ... το πτυχίο  της όπως έλεγε χαριτολογώντας!

Μου τόνιζε πάντοτε το πόσο καίει η κατάκριση την ψυχή . Τα πιο εξωπραγματικά να λένε για εσένα, σκύβε το κεφάλι. Και δέξου τα σαν να ισχύουν. Αυτό το έκανε πάντοτε πράξη!...Συνεχίζεται με το 3ο και τελευταίο μέρος 

Νώντας Σκοπετέας

 Απόσπασμα από υπό έκδοση νέο βιβλίο στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας...

 συνέχεια στο Δάκρυ στο Εγώ...

και από την εκπομπή με τίτλο : "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" ( μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο ...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας , της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …

Η γεροντισούλα μου …Η Παρασκευούλα μου( Μέρος 1)

Ξημέρωμα στην σκιά του ωραίου βουνού! Η Κερκίνη,  απέραντος καθρέφτης καρτερά τις πρώτες αντανακλάσεις της νέας μέρας…Ένα σμάρι από ζωηρά βαλτογλάρονα  με πετάνε ως τα εύφορα του Στρυμόνα! Πως τα φερε έτσι ο Θεός τούτη η σελίδα να με ξημερώσει δίπλα σε αλευρωμένες πινακωτές, πυρωμένους θόλους, ροδοαχνιστά καρβελάκια  σε μεγάλα κοφίνια και ζύμες απλωμένες,  να καρτερούν γροθιές και υπομονές  να τις παλέψουν…Ναι, σωστά το καταλάβατε , σε έναν φούρνο βρισκόμαστε, στον Νομό Σερρών, στα ευλογημένα βόρεια, τα απλησίαστα και  τα απείραχτα από του ανθρώπου το βλαβερό, τα σαγηνευτικά και  θελκτικά, για όποιον εκστατικός μόνο στέκεται μπροστά στου Πλάστη τα σοφά ποιήματα…

Ο Γιώργης θυμάται  τα παλιά, τα παιδικά του,  που ευωδιάζουν νοσταλγικά  πάντα  αρώματα μιας φύσης που ξυπνά,   μα και τις πρώτες μυρωδιές από της νέας  ημέρας τον κάματο! Στην οικογενειακή τους επιχείρηση την τόσο ευλογημένη, στον φούρνο που μεγάλωσε και έθρεψε  3 γενιές ανθρώπων βρίσκεται ξανά! Τώρα πια όχι ως επισκέπτης , μα ως συνεχιστής! Ποιος να του το λεγε πως θα γύριζε μόνιμα στον τόπο του τον αγαπημένο! Χρόνια πριν όταν έφυγε για τις σπουδές του , τούτο  του φαινόταν εξωπραγματικό! Δεν είχε  νιώσει ποτέ ως τώρα ότι αποδήμησε εις χώραν μακράν , ότι παρασύρθηκε ή παραδόθηκε  στο ανούσιο  και στο ψεύτικο, μα η αλήθεια είναι πως δεν νοσταλγούσε και τίποτα από όσα έζησε σχεδόν για δέκα χρόνια μακριά απ το χωριό του στην μεγάλη πόλη…Βέβαια έψαχνε να βρει εναγωνίως από τότε που επέστρεψε, την βαθύτερη αιτία αυτής της παλινόστησης…Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως ήταν η κρίση και η σιγουριά  της οικογένειας μα δεν τα κατάφερνε διόλου!  Κάτι άλλο ήταν , κάτι που περίμενε να τον συναντήσει! Το ένιωσε τούτο για πρώτη φορά μόλις εντελώς «τυχαία» και απρογραμμάτιστα επισκέφθηκε ένα άλλο όμορφο Όρος,αυτό των Αμώμων και αντάμωσε για πρώτη του φορά με τον Άγιο Εφραίμ! Σαν να ταν εκείνος που οδήγησε τα βήματά του στην επιστροφή! Κρατώντας το μεγάλο ξύλινο φτυάρι ξεφούρνιζε μια ακόμη παρτίδα από σταρένια  και τα σκεφτόταν όλα τούτα…

-Μάθε τέχνη κι άστηνε! Τον πείραξε για λίγο η μάνα του που στεκόταν δίπλα! Χαμογέλασε αυτός!

–Πες το ψέματα!  Βλέπεις μάνα, σαν να μην πέρασε μια μέρα!

- Καλά, πήγαινε τώρα μπροστά γιατί θα αρχίσουν να έρχονται οι πρωινοί και τα πιτσιρίκια πριν το σχολείο!  

Πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες στην νέα αυτή πραγματικότητα! Πολλούς ξαναθυμήθηκε , άλλους πρωτογνώρισε! Δέκα  χρόνια δεν ήταν και λίγα! Κάτι που του άρεσε πολύ, ήταν όταν έπαιρνε το αυτοκίνητο να παραδώσει τις παραγγελίες της ημέρας! Είναι μαγευτικά τα μέρη τους όλες τις εποχές, μα εκείνη η άνοιξη είναι ασύγκριτη στο ζωγράφισμά της μέσα του! Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει εκείνο το μεσημέρι μόλις χτύπησε το τηλέφωνο…Μια χαμηλή γερασμένη μα γλυκύτατη  φωνούλα ακούστηκε:

-Καλημέρα γιέ μου, στον φούρνο δεν έχω καλέσει;

-Καλημέρα σας! Σωστά έχετε πάρει ναι!

-Παιδί μου μήπως θα μπορούσατε να μου φέρετε κάτι που θα σας πω! Μένω  βέβαια λίγο μακριά ,περίπου στα 3 χιλιόμετρα,  μα δεν έχω τρόπο εγώ να έρθω!

-Φυσικά , κάνουμε παραδόσεις! Πείτε μου πόσα ψωμιά  θέλετε;

-Παιδί μου δεν θέλω ποσότητες εγώ ! Ένα ψωμάκι χρειάζομαι να βγάλω λίγες μέρες!

Πέρασε ο λογισμός ο ασέβαστος , να της απαντήσει πως για ένα ψωμί δεν γίνεται να διανυθούν τόσα χιλιόμετρα πήγαινε έλα …μα σχεδόν αστραπιαία της απάντησε:

-Πείτε μου που βρίσκεστε και θα σας το φέρω εγώ το ψωμάκι σας!

-Δόξα τω Θεώ παιδί μου! Σ ευχαριστώ που έχεις τόση αγάπη μέσα σου!

Φόρτωσε ο Γιώργης τα ψωμιά και ξεκίνησε! Θα παρέδιδε πρώτα όλα τα άλλα  στα  μαγαζιά  και στο τέλος θα άφηνε την κυρούλα που τηλεφώνησε! Ούτε το όνομά της δεν έμαθε! Μα σε λίγο  μόλις,  εκείνη η γερασμένη ισχνή φωνή στο ξανάκουσμά της,  θα του αποκάλυπτε τον λόγο για τον οποίον είχε επιστρέψει! Ήταν η Παρασκευούλα, η Γεροντισούλα του η μοναδική! Ο δικός του πνευματικός φάρος! Μια υπερκόσμια ύπαρξη! Ένα ταπεινό τούτου του κόσμου! Μια Αγία της πλαϊνής μας πόρτας! Θεοπτία και ταπείνωση! Θαύματα και θαυμάσια! Αποκαλύψεις και μυστικά του Παραδείσου! Έμαθε σχεδόν αμέσως μόλις την αντίκρισε την βαθιά αιτία της απρόσμενης για πολλούς επιστροφής του στο χωριό και στον φούρνο! Αμέσως μόλις έκλεισε  την πόρτα του …κελιού της, σε εκείνη την αξέχαστη πρώτη τους συνάντηση!  Όσο η Παρασκευούλα ζούσε , δεν τολμούσε ο Γιώργης να μιλήσει για εκείνην ανοιχτά! Στο Βατοπαίδι οι Πατέρες συγκινήθηκαν μόλις μυστικά τους τα διηγιόταν, κάθε φορά που στην Προστασία της Μάνας Παντανάσσης  ξαπόσταινε…Να βάλουμε, πρότειναν,  τον βίο της σε ένα βιβλίο με Αγίους του κόσμου του σημερινού που ετοιμάζουμε! Φοβόταν εκείνος μην την στενοχωρήσει και πάψει να του μιλά…Πώς έγινε και ακολούθησα εγώ ο ταλαίπωρος το σμάρι εκείνο απ του Ουρανού τα πετεινά,  και έγινε η γνωριμιά μας με τον Γιώργη! Δώρο Θεού!

-Να σου πω για την Παρασκευούλα, την Γεροντισούλα μου Νώντα αδελφέ μου! Κοιμήθηκε φέτος αρχές του Ιουλίου!

–Γράψε μου αδελφέ μου, στίψε την μνήμη σου να στάξει η μυρωμένη αγάπη!

Έγραψε ο Γιώργης …όσα εκείνη μυστικά του υπαγόρευσε …

Στέκεται αυτός εδώ μπροστά μας!

Ξεκίνα αδελφέ μου να μας γνωρίζεις την ψυχούλα της, την διαλεχτή απ τον Χριστό μας…Πάρε λευκό και χάραξε πάνω του τις θύμησες της Γεροντισούλας σου!...

(Συνεχίζεται  με το 2ο  μέρος.)

Νώντας Σκοπετέας

 Απόσπασμα από το βιβλίο:Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;

(εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019

και από την εκπομπή με τίτλο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" (μέρος 4ο )

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γιώργο Δ. για τις μοναδικές αλήθειες που με αγάπη υιική φώλιασε στο...Αμήν μας…

Εις μνήμην της κυρά-Παρασκευούλας, της κοσμοκαλόγριας που χάριτι Θεού συναντήσαμε ελάχιστα πριν κλείσει τούτο το βιβλίο …

Στων βράχων τα ιερά …φωλιάζει ο Αιμιλιανός

Όρθρος στο Όρος …Πριν από αρκετά χρόνια …Πρώτη φορά στην Σιμωνόπετρα. Ο παπάς μπροστά στην Άγια Τράπεζα , στο καθολικό της γεννήσεως του Χριστού . Μνημονεύει …

Υπέρ του πατρός ημών Αιμιλιανού και του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ελισσαίου Ιερομονάχου μετά της συνοδείας αυτού. Καταγράφηκε ανεξίτηλα στην μνήμη τότε. Δεν θυμόμουν αν το είχα ξανασυναντήσει αυτό κι αν συνέβαινε σε άλλο μοναστήρι από όσα η ευλάβεια και η ζωντανή πίστη  οικοδόμησε,   το να ακούγονται δηλαδή 2 ονόματα πατέρων εκείνη την στιγμή… Έλειπε ήδη τότε μια δεκαετία ο Αιμιλιανός τους !Τα τεκνία του, δεν παρέλειπαν ποτέ να εκμηδενίζουν την απόσταση Ορμύλια-Σιμωνόπετρα. Ο πατέρας τους , ακλόνητος στύλος της πίστεως δεν έφυγε ποτέ , ούτε και τώρα πρόκειται να λείψει από ακολουθία , προσευχή , παγκοινιά…Το φωτεινό του χαμόγελο και η ανεπιτήδευτη καλοσύνη και απαλάδα του , η αστείρευτη γλυκύτητά του , πάντοτε θα τους σκεπάζει ως στερέωμα  πολύφωτο και ολόχαρο. Και αυτόν που γράφει τούτες τις λέξεις,  μέσα από μια φωτογραφία,  βαλμένη στης ραδιοσυναλληλίας το δώμα,  γλυκά θα τον ελέγχει  που έχει την αναίδεια να τολμά να μιλά για τον Χριστό , προσπαθώντας και αυτός κάποτε από ακροατής του νόμου , να βιώσει και έστω και για μια στιγμή μονάχα , όσο κρατά ένα νυν απολύεις και  να γίνει ποιητής του . Εκείνος,  που όσο ακόμα ζούσε,  αβίαστα και ανυπόκριτα αμέτρητοι άνθρωποι τον προσδιόριζαν με επίθετα που ναι , μόνο στον Χριστό μας ανήκουν. Μα πόσο χαίρεται Αυτός μόλις κάποιο παιδί του τόσο Του μοιάζει ! Μεσιτεύει για όλους πλέον στην Άνω Πατρίδα ! Ένας σύγχρονος νηπτικός !Αιώνια υψιπέτης, θα φωλιάζει σε βράχους Ιερούς! Στο ιερό δάσος ων Μετεώρων και στην αετοφωλιά της λατρεμένης του Σιμωνόπετρας   Τι πανηγύρι στήθηκε στον Ουρανό από όλους , την χορεία των Αγιορειτών Πατέρων ! Πως τον καρτέραγαν οι συμμοναστές του !  Ο Ιερώνυμος και ο Γαλακτίωνας , ο Κατουνακιώτης Εφραίμ ! Ο ποιητής του Όρους , ο διαλεχτός του Μωυσής ! Ο Άγιος Σίμων και η Αγία Μαγδαληνή , μπροστάρηδες σε αυτήν την παραδείσια υποδοχή ! Έρχεται ο Αιμιλιανός μας ! Φτάνει ο γλυκύτατος Αιμιλιανός! Ο χαρούμενος , ο ευγενικός!

 Μνήμες και Φως ! Βαθιά νοήματα, κελαρυστές πηγές από τα λόγια του !Οι συμβουλές του , δρόμοι φωτεινοί και σωτήριοι!Η σιωπή του , υπομονής μαθητεία! Ταπεινοί προσκυνητές στο στερνό του επίγειο ησυχαστήριο...Ασπαζόμαστε τον ξύλινο Σταυρό του ! Τον σήκωσε αγόγγυστα ως την τελευταία ευωδιαστή πνοή του, εκεί στην Ορμύλια την λατρεμένη του .  

Ο διδάχος της νήψης , της ησυχίας και της χαράς που κατατροπώνει την λύπη !

Της αληθινής αγάπης ο καθηγητής !

Εκείνης που δικαιώνει πάντα τον άλλον …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 3 εκπομπών

αφιερωμένων στην ιερά μνήμη του Αγίου Γέροντος Αιμιλιανού του Σιμωνοπετρίτου .

Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί...

 ῾Ξένον τόκον ἰδόντες ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου,

τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες᾽.

Περνά ο χρόνος από μπροστά μας βιαστικός και αμείλικτος . Δεν γυρνά πίσω να σε κοιτάξει . Τρέχεις να τον προλάβεις,  μα μάταια καταλαβαίνεις ότι προσπαθείς.  Τον παρατηρείς να κυλά,  άλλοτε μονότονα επαναλαμβανόμενος  κουράζοντάς σε και  άλλοτε με ανακούφιση να σου γιατρεύει τις πληγές .  Τον συνηθίζεις κάποτε και πλέον δεν σου κάνει εντύπωση,  έτσι όπως τον συναντάς συνεχώς να κουβαλά στιγμές και ανθρώπους . Πόσοι άνθρωποι δεν περνούν καθημερινά από μπροστά μας ! Άλλους απλά , σχεδόν αδιάφορα τους βλέπεις  και άλλους λιγότερους έως ελαχίστους , τους παρατηρείς,  γιατί έχουν κάτι  το ιδιαίτερο , το ασυνάντητο . Σου προκαλούν την περιέργεια , το ενδιαφέρον , την προσοχή . Πότε  με θετικό πρόσημο και πότε με τρόπο αρνητικό . Υποκειμενικά εδώ τα κριτήρια . Για παράδειγμα, συναντάς κάποιον που δακρύζει εύκολα ! Ο ένας θα τον πει κλαψιάρη και αδύναμο ,  άλλος θα τον πει ευαίσθητο και συναισθηματικό ,ενώ κάποιοι θα σκεφτούν,  πως αυτός ο άνθρωπος έχει συλλάβει την ανεκτίμητη αξία των δακρύων  της μεταστροφής του νοός ! Κάτι το ασυνήθιστο , το ιδιαίτερο , το ιδιόμορφο ,  έχουμε την τάση όλοι μας να το παρατηρούμε λίγο παραπάνω απ΄ότι το σύνηθες , το οικείο , το ομοιόμορφο , το πολύ ιδωμένο. Έχουμε επίσης την τάση , ό,τι ξεφεύγει από τον συρμό , την μόδα και τον μέσο όρο να το κατατάσσουμε σε μια δική του κατηγορία ! Το λατινικό sui generis! Ιδίως αν δεν μπορεί να το δεχθεί και η λογική μας ! Τότε το ασύνηθες χαρακτηρίζεται παράξενο , παράδοξο ! Σαν τα υπερφυή μυστήρια της Αγίας μας πίστης ! Όσα ανατρέπουν την φύση και την ξεπερνούν ! Όλη η πίστη μας ένα ξένο και παράδοξο μυστήριο,  αθέατα να τελείται με την μετάδοση της αοράτου χάρης του Αγίου Πνεύματος ! Ξένα όλα στην λογική μας ! Γι αυτό και οι ορθολογικοί άνθρωποι , οι κατά κόσμον ευφυέστατοι , αρνούνται να την υποτάξουν σε ό, τι ξένο εκείνη απορρίπτει ! Οι περισσότεροι από αυτούς,   οι της υψηλής διανόησης πανεπιστήμονες ( λέμε οι περισσότεροι  , γιατί δόξα τω Θεώ υπάρχουν και οι,  έστω ελάχιστες,  ευλογημένες εξαιρέσεις) μαζί με τα μυστήρια τα ξένα και παράδοξα , έχουν την τάση να μην δέχονται , να μην αποδέχονται , παραδέχονται και καταδέχονται όσους ανθρώπους έχουν δουλώσει το εγώ τους και ως πανελεύθεροι δούλοι Χριστού ζουν μέσα στο Φως Του ! Αυτούς τους ανθρώπους όλοι οι υπόλοιποι , οι πολλοί  υπόλοιποι σπεύδουν –σπεύδουμε,  να τους χαρακτηρίσουμε ως παράξενους ! Είναι οι παράξενοι Χριστιανοί ! Αμέτρητες οι παραξενιές τους ! Τις τηρούν όλες στο ακέραιο, εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας ( Πραξ.β,46)! Βρίσκουν καμιά φορά και μιμητές ! Έχουν όμως και πολλούς επικριτές! Μα εκείνοι δεν ζουν στον δικό τους …παράξενο κόσμο για να αρέσουν στους πολλούς μα για να αρέσουν στον Ένα ! Στον Αναστημένο Ναζαρηνό ! Και έχουν πάντοτε ενώπιόν τους εκείνο το υπέροχο Παύλειο ρήμα από την προς Γαλάτας επιστολή : ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην.( Γαλ.1,10) . Όπως ο μέγας Παύλος δεν επιζητά να είναι αρεστός στους ανθρώπους παρά μόνο στον Χριστό μας , έτσι και εκείνοι ! Γιατί αν επιζητούσαν το ανθρωπάρεσκο δεν θα ήταν δούλοι του Χριστού ! Μα αυτό είναι το μόνο που αξιώνουν και διεκδικούν ! Αυτόν τον τίτλο θέλουν μόνο να φέρουν ! Έτσι να επιγράφεται τούτο το σύντομο πέρασμά τους πριν το αιώνιο Φως !

Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί που συνεχίζουν να συμπληρώνουν τις ατελεύτητες πράξεις των Αποστόλων,  που αναζητούν συνεχιστές και μια μνήμη που μας γεμίζει με Αναστάσιμη Χαρά ! Το Ξ από τον Ξένο,  τον Παράξενο,  μας φέρνει στον νου εκείνο το Ξ από τους 24 οίκους των Χαιρετισμών της Κυρίας Θεοτόκου ! Ο Ιερός υμνογράφος μας προτρέπει να αποξενωθούμε από τον κόσμο,  όπως κάνουν  και τούτοι οι παράξενοι ήρωές μας,  που μετέθεσαν ολόκληρο το είναι τους στον Ουρανό ! Μακάριοι και μάρτυρες ως ονειδιζόμενοι ! Δεν ακολουθούν τον …απατεώνα κόσμο και θυμούνται όσα Θεοπαράδοτα κληρονόμησαν από το τρισευλογημένο τους παρελθόν ! Διδακτοί πνεύματος Αγίου που τους ψιθυρίζει τις Χρισταγάπητες παραξενιές τους ! Πνευματικοί και όχι ψυχικοί , περνούν και πάλι σήμερα από δίπλα μας …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών  

Το κτηματολόγιο του Θεού...

Τρία χρόνια τώρα  αμίλητοι μεταξύ τους. Κουβέντα δεν άλλαζαν εκείνοι που κάποτε  ήταν αγκαλιασμένοι και αχώριστοι για εννιά μήνες στην κοιλιά της κυρά Σταθούλας και έπειτα σαν παιδιά  και σαν δίδυμες  χαρές για τους γονήδες τους. Μα έφτασε εκείνη η στιγμή που,  πως τους ήρθε και αρχίνησαν να δουλεύουν σε δυο κυρίους . Στον Χριστό μα και στον μαμμωνά !

-Καλός , καλός  και Χριστιανός ! Μα είπαμε , όχι και έτσι ! Με αδίκησε ο αδελφός μου ! Το χε πει ο πατέρας ότι το δικό μου το κτήμα θα βγαίνει ως την άνω μερέα ! Και κείνος πήγε και έχτισε παραέξω την μάντρα του ! Εκείνη  η λαχίδα  που πήρα εγώ , πάππου προς πάππου έβγαινε ως πάνω !

-Ά…όλα κι όλα ! έλεγε ο Θοδωρής, ο  άλλος δίδυμος …Μου το χε πει χίλιες βολές ο πατέρας , ότι το δικό μου ως εκεί πάντοτε το καμάτευαν και το έσπερναν , ως  τον απάνω αρμακά ! Πως του ρθε του άλλου τώρα να λέει σ όλους ότι είναι δικό του εκείνο το μπασίδι …

Και έτσι μείναν ξέμακρα τα αδέρφια τόσον καιρό και υποχρέωσαν μάλιστα και τις γυναίκες τους να μην αλλάζουνε ούτε ματιά  …

-Βρε, τους μήνυσε ένας πρώτος τους ξάδερφος που χανε μεγαλώσει μαζί και πιανότανε η ψυχή του με τούτην την άχαρη κατάσταση ,  γιατί δεν ρωτάτε τον μπάρμπα Αριστείδη τον σοφό , που είναι παλιός και τα γνωρίζει , αλλά έχει και φως στα λόγια του και όλους τους βοηθάει όποτε σ εκείνον προστρέχουν ; Αυτόν να ρωτήσετε να σας πει , να δώσει λύση ,να πάψετε να κακιώνετε και να αγαπήσετε σαν πρώτα !

Έτσι κι έγινε ! Ύστερα από λίγες μέρες πήραν τον μπάρμπα –Αριστείδη και τον πήγαν στα διαφιλονικούμενα  σύνορα, μεριστής και δικαστής(Λουκ.12,14) αυτός να γίνει…

-Λοιπόν μωρέ  λεβέντες μου τι σας βαραίνει τις καρδιές ; Τι είναι αυτό που δεν μπορείτε μονάχοι σας να λύσετε και φωνάξατε εμένα τον ξεκουτιασμένο να σας δώκω ορμήνεια;

-Να ,μπάρμπα Αρίστείδη , είναι αυτό το μπάσιμο από το  δώθε λαχίδι που ο καθένας μας λέει πως του ανήκει ! Εσύ θα θυμάσαι απ τα παλιά τα όρια… Αλλά και σαν γνωστικός που είσαι , να μας πεις σε ποιόν ανήκει τούτο το κομμάτι της γης !

-Αυτό είναι όλο ; Σταθείτε λίγο, μια στιγμή να ρωτήσουμε την ίδια τη γη λοιπόν ! Γονάτισε μπροστά στα δυο αποσβολωμένα αδέλφια ο παράξενος τούτος γέροντας ! Κάτι ψέλλισε πρώτα, ύστερα ακούμπησε το κεφάλι του στη γη και έγειρε να αγγίξει το αυτί του στο χώμα ! Τους κρυφοπήρανε  τα γέλια εκείνους !Πάει ξεμωράθηκε ολότελα ο παππούς , σκέφτηκαν κι οι δυο τους !

-Λοιπόν μπάρμπα Αριστείδη , ρώτησε ο Χρύσανθος με προσποιητό ενδιαφέρον , την άκουσες ; σου μίλησε η γη ; Τι σου αποκρίθηκε ;

-Ναι , στ αλήθεια μου δωκε απάντηση η γης , μόλις την ρώτησα να μου πει σε ποιόν άραγες ανήκει ! Μου είπε λοιπόν …μου είπε …πες τους ότι εκείνοι μου ανήκουν !

Του φίλησαν το χέρι και μόνιασαν για πάντα !

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο:" Αυτοί οι παράξενοι χριστιανοί" ( 2ο μέρος)

Διασκευασμένο διήγημα  από ομιλία  του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου .

Πριν και μετά την Ανάσταση . (Χρόνος είναι ο Χριστός)

Χωρίζεται ο χρόνος. Σε μονάδες, σε περιόδους, σε γεγονότα που υπάρχουν στο παρελθόν, στο παρόν, στο μέλλον. Βιολογικός, φυσικός, μυθικός…Δεν σταματάει, δεν διακόπτεται, δεν αντιστρέφεται. Λέει ένας ορισμός του: «Χρόνος είναι ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές, στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη».

Βέβαια στην πίστη μας (όσοι βιωματικά την προσεγγίζουν) συναντούν αυτό το μη αναστρέψιμο να καταρρίπτεται θαυμαστά και πανηγυρικά. Να ισχύει δηλαδή ένας άλλος, γενικός  ορισμός  που υπερκαλύπτει κάθε έννοια τούτου του κόσμου: «Όπου Θεός βούλεται , νικάται φύσεως τάξις.»

Είναι μια λαλιά του Χριστού μας που μας πονά και μας ελέγχει διαρκώς. Εκείνο το «αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Συνεχώς μιλά για νεκροζώντανους ανθρώπους ο Κύριός μας. Και όλοι αυτοί φανερώνονται συνήθως τις παραμονές ή την επαύριον των μεγάλων γιορτάδων , με τον τρόπο που εύχονται: Καλές γιορτές! Καλά να περάσετε! Χρόνια πολλά! Να μαστε καλά! Σπάνια ακούς: Καλά Χριστούγεννα, Καλό δωδεκαήμερο, Καλή Ανάσταση, Χριστός Ανέστη  και Αληθώς Ανέστη ο Κύριος! Βέβαια (το λέει σε ένα από τα πολλά πύρινα κηρύγματά του ο κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος), όλοι εμείς οι νεκροζώντανοι, (ας μην αυτοδικαιωνόμαστε αδελφοί μου, είναι μια κάποια αρχή μετανοίας η προσπάθεια έστω για ειλικρινή αυτομεμψία) άθελά μας έστω και με αυτές τις ευχές,  κάτι σπουδαιότατο ομολογούμε! Γιατί γιορτάζεις αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου,  ιδίως τούτες τις μέρες, εσύ που μονότονα, σχεδόν πεισματικά επαναλαμβάνεις μόνο το χρόνια πολλά; Γιατί έχεις αργία, λαμβάνεις και δίνεις δώρα, φτιάχνεις γιορτές, κάνεις επισκέψεις…Και ξανά χρόνια πολλά …μόνο λες! Τι ομολογείς ανεπίγνωστα έστω , όταν λες το Καλή Χρονιά; Την πρώτη του χρόνου! Ότι δηλαδή άλλος ένας χρόνος κύλησε…2018,2019,2020 χρόνια πέρασαν …από πότε ; Από γεννήσεως Χριστού! Γεννήθηκε ο Χριστός μας και χωρίστηκε στα δυο  ο χρόνος! Προ Χριστού και μετά Χριστόν! Δεν κατόρθωσε ούτε ένας να αλλάξει τούτο το μέτρημα! Παγκοσμίως όλοι  εκόντες άκοντες ομολογούν τον Θεάνθρωπο Ιησού! Σταυρώθηκε έπειτα  ο Χριστός μας και Αναστήθηκε! «…οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς»(Λουκ. 9,55) λέγει ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλάζει η διαθήκη , μεταβαίνει από την Παλαιά στην Νέα, στην Καινή! Αλλάζει και πάλι ο χρόνος το μέτρημά του! Προ Αναστάσεως και μετά την Ανάσταση! Πριν ο Άδης αιχμαλώτιζε και ήταν το κράτος του θανάτου,  ένα μπαλαούρο ψυχών,  όπως έλεγε ένας Γέροντας! Μετά έγινε εκείνος αιχμάλωτος, συντριμμένος, πικραμένος! Προς Αναστάσεως αρκούσε ένα μνήσθητι στον εκ δεξιών ληστή! Μετά την Ανάσταση είναι εκείνες οι αείρροες πηγές της Ζωής, οι κρουνοί του ύδατος και του αίματος από την ακήρατη πλευρά του Δεσπότη που οδηγούν στην γέννηση του βαπτίσματος και στην παλιγγενεσία της μετανοίας,  της εξομολογήσεως  και της Θείας Ευχαριστίας! Χρόνος είναι ο Χριστός! Η αρχή και το τέλος! Το Α και το Ω ! Ο Ων ο Ην και Ο Ερχόμενος! Ο Παντοκράτωρ!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή