Χαραγμένα μονοπάτια...

Αμέτρητες οι ιστορίες επιστροφής , αναγέννησης και μετανοίας . Έχουμε και εμείς και ο καθένας να διηγηθούμε το προσωπικό μας βίωμα . Να θυμηθούμε τότε που ένα πυκνό σκοτάδι μας εμπόδιζε να δούμε καθαρά , όταν τα λέπια ακόμα τύφλωναν τα μάτια της ψυχής να μην μπορεί εκείνη να αντικρίσει το Φως . Έρχεται στη μνήμη  σου  εκείνη την εποχή της αποδημίας εις χώραν μακράν . Συνταράσσεσαι όταν θυμάσαι πως τότε  είχες εντελώς  απονεκρωμένα τα πνευματικά σου αισθητήρια . Αηδιάζεις και θλίβεσαι με εκείνον τον παλιό εαυτό σου , τον παλαιό άνθρωπο. Απορείς που μπορούσες και ζούσες χωρίς Χριστό, Το Φως , Την Χαρά , Την Ελπίδα και έπειτα δοξολογείς την μακροθυμία Του , το πανευμήχανό Του. Θαυμάζεις το σχέδιο που άνωθεν εξεπονήθη για τον σωσμό της ψυχής σου .

Θυμήθηκες την Δαμασκό και το δικό σου θαύμα και ξανατύπωσες Σταυρό στην αμαρτίας το τραύμα …

Ως το νυν απολύεις όμως και την τελευταία ανάσα , αυτή η πληγή θα μένει ανοιχτή και θα χρειάζεται φροντίδα και φάρμακο  ακεσώδυνο αιωνίας ζωής να χορηγείται, για να μην ξαναφορμίσει. Γιατί τα έλκη και τα πάθη, αγαπούν να επιστρέφουν . Είναι φιλεπίστροφα ! Το μονοπάτι της προηγούμενης ζωής της παλαιάς, είναι σημασμένο από τα βήματα των παθών και της αμαρτίας . Χαραγμένο και ευδιάκριτο πολλές φορές ! Κι όπως υπάρχουν αμέτρητες διηγήσεις επιστροφής στο Φως , υπάρχουν και αμέτρητες ιστορίες επιστροφής στο σκοτάδι . Και ένα οικοδόμημα πίστης , πνευματικότητας , μετανοίας και αναζήτησης Της Αλήθειας , που έχτισες πετραδάκι –πετραδάκι , γκρεμίζεται σε μια στιγμή μόνο ! Τεράστια σημασία λοιπόν εκτός από την Επιστροφή στην αγκαλιά του Ευσπλαχνικού Πατέρα, έχει και η παραμονή και η διατήρηση αυτής της θεάρεστης ζέσης .

Υπάρχουν άνθρωποι αδελφοί μου που αξιώθηκαν της Ιερατικής κλήσης και της θείας Χάριτος δια του μυστηρίου της Ιεροσύνης , έχοντες ορθώς και υγιώς περί την πίστη , που θεώρησαν το μοναχικό τριβώνιο και το τιμημένο ράσο ως φόρμα εργασίας και την Ιεροσύνη ως επάγγελμα, του οποίου ο κύκλος κάποτε έκλεισε, επανερχόμενοι       (νομική εδώ η ορολογία) στην τάξη των λαϊκών αυτοβούλως ! Αυτή η επάνοδος , αυτή η επιστροφή , πρέπει να μας προκαλεί θλίψη . Να προσευχόμαστε γι αυτούς τους αδελφούς μας . Μην μου ζητάς να σε αποκαλώ με το όνομά σου, χωρίς να προηγείται το πάτερ…πάτερ μου ! Δεν είναι  επάγγελμα η Ιεροσύνη , είναι σαν το δέρμα πια . Δεν θα την αποχωριστείς ποτέ ! Κι αν γκρέμισες αυτό που κοπιωδώς έχτισες , χτυπά η καρδούλα σου ακόμα! Κι αυτό είναι τρανή απόδειξη, ότι ο Κύριος σε περιμένει . Γύρισε πάλι ! Ξαναφόρεσε το ράσο ! Έχει κι ο δρόμος της μετανοίας χαραγμένο μονοπάτι ευδιάκριτο και φωτισμένο ανέσπερα απ του Αγίου Πνεύματος τις λαμπηδόνες, που ακόμα δεν έχουν σκοταστεί μέσα σου !

Ένας Άγιος των ημερών μας θα μιλήσει σε όλους μας , (ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος) γιατί όλοι μας λοξοδρομούμε και γκρεμίζουμε αδελφοί μου ! Και θηριάλωτοι υπό του νοητού λύκου γινόμαστε ! Για την αγάπη του Χριστού μας , ας φροντίζουμε αυτό το νέο οικοδόμημα , τον  νέο άνθρωπο !  Πετραδάκι –πετραδάκι για τα ΣΕΝΑ ( Χριστέ μου)  το χτισα!  Μην ξαναγυρίσουμε στα συντρίμμια του παλαιού οικοδομήματος , του παλαιού ανθρώπου , να ξαναχτίσουμε με τα ερείπια και τα απομεινάρια, εκείνο το παλαιό οικοδόμημα το ανήλιαγο! Για να θυμηθούμε …έχει και συνέχεια εκείνο το στιχούργημα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου ( Αχ αυτή η Θεολογία των τραγουδιών και η Αγία Μεταστρεψιμότητα …όλα μα όλα ,  στα άνω  να στρέφουν το βλέμμα τους)…

Φλόγες άναψα ένα βράδυ , το τσαρδάκι το καψα …

Κι ύστερα πάνω στη στάχτη , μοναχός μου έκλαψα ! 

Το μόνο φωτεινό μονοπάτι Σωτηρίας, το μόνο που θα τον φτάσει στο Θεό ,  για εκείνον που κάποτε αξιώθηκε της Ιεροσύνης ή του μοναχικού σχήματος , είναι  αυτό της ισόβιας αφιέρωσης . Δεν θα κρίνουμε σε θέματα βίου ! Δεν θα γίνουμε ποτέ σύμβουλοι του Κυρίου στην κρίση Του αδελφοί . Θα προσευχόμαστε πάντοτε για την επιστροφή όλων όσων απαρνήθηκαν την Ιεροσύνη που έλαβαν, δια του μυστηρίου του μεγίστου !

Αυτό όμως που μας πονά, είναι να συναντάμε ανθρώπους, ακόμα και κληρικούς, που θωπευτικά και αγαπολογικά ενισχύουν τέτοιες αποφάσεις και τέτοια γκρεμίσματα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι ρασοφόροι που πολεμούνται από τον πονηρό και τους πλανά ο μυσαρός ο λογισμός να πετάξουν το ράσο  και αμφιταλαντεύονται και αναζητούν στηριγμό και πατρική νουθεσία! Αν επικρατήσει η άποψη ότι όλα είναι καλά , αφού έκλεισε ένας …κύκλος Ιερέως ή Ιερομονάχου ή Μοναχού και τώρα βάζουμε πλώρη για άλλες πολιτείες (με εμπειρίες διόλου λυτρωτικές και αληθινές , για να θυμηθούμε ακόμα ένα γνωστό άσμα, αλλά ολέθριες και ψεύτικες ) , αυτούς τους ανθρώπους –νέους Ιερείς και Μοναχούς  στην πλειονότητά τους- θα τους οδηγήσουμε να επιστρέψουν στα δικά τους ερείπια και θα έχουμε κι εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης και συναυτουργίας …

Δεν είναι λοιπόν προσωπικό το  ζήτημα, αλλά καθαρά δογματικό ! Αφού έχει να κάνει με αυτό το ασύλληπτης ιερότητας μυστήριο , το Θεοπαράδοτο της Ιεροσύνης ! Το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να μην εξωραϊζουμε και να μην διαφημίζουμε έστω και χωρίς πρόθεση τέτοιες πράξεις . Να προσευχόμαστε μόνο ! Να μην αμνηστεύουμε ! Και να ελέγχουμε όσους εξομοιώνουν την Ιεροσύνη με δημοσιοϋπαλληλίκι και το τιμημένο εκ Θεού ράσο με φόρμα και στολή  εργασίας.

Το έβγαλες …πάτερ μου  και συνεχίζεις στα ερείπια της ψυχής σου, μα και άλλων ψυχών, που θα σπεύσουν να σε μιμηθούν και να γίνουν πολίτες αυτού του κόσμου,  χωρίς το πάτερ πλέον να συνοδεύει το όνομά τους. Όμως , ποτέ δεν θα είναι σκέτο αυτό το όνομα ! Η πατρότητα που επέρχεται με την Ιεροσύνη δια Πνεύματος Αγίου , δεν είναι ψηλαφητή  ουσία που αποβάλλεται,  αλλά ουσία και υπόσταση  που άπαξ και δια παντός πλέον μεταδόθηκε μυστηριακώς, δια του διανέμοντος της Χάριτος,  Ομοουσίου και Ομοθρόνου Τρίτου Προσώπου της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας !

Πάμε ξανά σε μνήμες του Άθωνα…

Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο …

-Τι είναι αυτό πάτερ ; ρωτάμε .

–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας !

Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος .

Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ ! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος !

Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός !( Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2015  με τίτλο : «Ψυχή Ορθρία» , Μέρος 11^ο)

Εκείνος που επέστρεψε εκεί όπου ετάχθη , ελπίζοντας στο έλεος του Κυρίου και στο αέναο θαύμα της ενδεκάτης ώρας , είναι εδώ , ήρθε… πάτερ μου , ναι , είπαμε πάντοτε πάτερ θα σε προσφωνούμε και γυρεύει να σε συναντήσει,  γλυκά να σ ορμηνέψει :

Να επιστρέψεις παιδί μου ! Μην λογαριάσεις όλους εκείνους τους μεγάλους αδελφούς  που ποτέ δεν θα μπουν ξανά μαζί σου στην πατρική οικία ! Να επιστρέψεις ! Μην λησμονάς ότι όσα ρούχα χρωματιστά κι αν φορέσεις , κι ας έκοψες την γενειάδα σου και τα μαλλιά σου τα μακριά , εκείνες οι μέρες  της μοναχικής σου κουράς ,της χειροτονίας σου,  εκείνες οι ευχές που ο Ουρανός απήγγειλε , δεν πρόκειται ποτέ να απαλειφθούν  απ του Δικαιοκρίτη τα κατάστιχα . Μην προσπαθήσεις να τα σβήσεις όλα τούτα,  γιατί θα σβηστεί και το ωραίο όνομα το αγιασμένο , που διάλεξε για σένα ο Γέροντάς σου απ το Βιβλίο της Ζωής και θα πτωχεύσει η καρδιά σου ! Να επιστρέψεις παιδί μου . Κι όταν θα ψελλίσεις στον Πατέρα μας το ήμαρτον σώσον με και το ποίησόν με ως έναν των μισθίων Σου, να ξέρεις πως Εκείνος , ναι ο Θεός , θα κλάψει και πάλι θα σε χωρέσει η φιλόστοργη αγκαλιά Του . Να το θυμάσαι αδελφέ μου ! Έχει επιστροφή και τούτος ο δρόμος που διάλεξες ! Η οδός της μετανοίας πάντα θα φωτίζεται από όλα τα καθαρά κεριά που ανάβουν για σένα,  όσοι επιμένουν να σε αποκαλούν με εκείνο το παντοτινό νέο σου όνομα …

Πως εκλήθης αδελφέ ;

                         Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

 

Των ψυχών το ευχαριστώ …

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα τους θυμάται όλους !

Κανέναν δεν ξεχνά από εκείνους που έφυγαν πρώτοι…

Όχι πως και τις υπόλοιπες μέρες σταματά να μνημονεύει !

Ιδίως κάθε σουρούπωμα στου θυμιάματος τα συναπαντήματα και στου καντηλιού το ιλαρό το δοξολόγημα .

Εκεί θα θυμηθεί στο μετά των Αγίων , όσες περισσότερες ψυχές μπορεί,  με πρώτες εκείνες των γονιών και των αδελφών της. Όσα από τα 12 αδέλφια της έχουν ήδη ταξιδέψει ! Έρχονται τούτων οι μορφές και στέκονται δίπλα της να της πουν το ευχαριστώ !

Ξέρει πλέον καλά,  πως και μόνο μια φευγαλέα έστω θύμησή τους και ένας αναστεναγμός,  πηγαίνει και τους συναντά  όλους στον τόπο  που βρίσκονται και προγεύονται πριν την κατάταξή τους την αιώνια, την αμετάκλητη .

Τον Πατέρα της τον ευλαβή τον Παναγιώτη που ξυπνούσε μέσα στο μεσόνυχτο με ό,τι καιρό κι αν είχε,  να πάει ως την Παναγία των Εισοδίων που ήταν επίτροπος  να μετανάψει το καντήλι της μήπως και σβήσει …

Πως τους θυμάται πάντα τα λόγια  του … Όλοι γύρω από ένα καντήλι και μια ακοίμητη προσευχή .

Η αλήθεια και η αρετή  έλεγε  πλέουν πάντοτε όπως το λάδι στο νερό !  Θα έρθει σίγουρα κάποτε  η ώρα,  έστω και αργά που και τα δυο θα βγούν στην επιφάνεια !

 Με αυτό το λαδάκι του Φιλευσπλάχνου και Πανοικτίρμονος Πατρός  γιάτρευαν κάθε πληγή σώματος και ψυχής αυτοί οι διδαχτοί Του.  

Και πήρε την ευχή τους η Μιχαήλα και συνέχισε με πίστη αδίσταχτη τον δρόμο τους !

Πάρε ευχή γονιού και στο βουνό ανέβα συνηθίζει να λέει !  

Σαν ξημερώνει Ψυχοσάββατο,  ψάχνει   χώματα εύφορα για να σπείρει πάνω τους δύο ιστορίες αληθινές,  της μνήμης της ψυχόφιλους  σπόρους,    να βλαστήσει προσευχή για λησμονημένες  ψυχούλες  που από εμάς περιμένουν .

-Ήμουνα νιόπαντρη , Ιούνιος με πολύ ζέστη θυμάμαι ! Μάιο τότε είχε η Λαμπρή !  Καθόμασταν ένα πρωί Παρασκευής παραμονή των ψυχών στην Πεντηκοστή ,  με την μάνα μου την Μαρία και την αδελφή μου την μεγάλη την Ποθητή  και ετοιμάζαμε τα  κόλλυβα και το  πρόσφορο…

-Πιάσε Μιχαήλα μου χωρίς άργητα  χαρτί  και το μολύβι , να γράψουμε τα ονόματα για τον παπά  να μνημονέψει,  μου είπε η μάνα  …

Φτιάξε απάνω-απάνω έναν Σταυρό και αρχίνα …Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου , Ιωάννου, Ιωάννου…

Βρε μάνα να σε ρωτήσω κάτι την διέκοψα … Που θα γνωρίζουν οι πεθαμένοι ποιόν Ιωάννη μνημολογάει ο παπάς μας; Μήπως να  βάζουμε δίπλα και το παρανόμι του να καταλαβαίνουν;

-Ξέρει παιδί μου ο Θεός!  της αποκρίθηκε εκείνη με ήρεμη φωνή …Μην αμαρτάς !

Κατέβασε το κεφάλι και δεν   γύρεψε πιο πειστική απάντηση η Μιχαήλα …

Το ίδιο βράδυ όμως έστειλε κι ο Ουρανός το μήνυμά του, σαν είδε ένα τόσο ζωντανό όνειρο  που δεν ξεθώριασε ποτέ,  παρ όλο που έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε ! Βρισκόταν στο νησί της την Ηρακλειά, την Ηρακλείτσα της την λατρεμένη ,  στον Άγιο Αθανάσιο εκεί που είχανε τα χωράφια τους …Το ένα ήτανε γεμάτο από φίδες και σκηνάρια . Στην πλαγιά από πάνω ανάμεσα στα πολλά δέντρα ξεπρόβαλλαν πολλοί στρατιώτες με τις στολές τους. Στρατιώτες του Χριστού μας Σε ένα σπηλιαράκι  ξέβγαινε φως πολύ από το στόμιο του. Στεκόταν εκεί ο αδελφός μου ο Γιάννης που είχε κοιμηθεί νέος , 33 χρονώ ! Με κοίταξε και μου είπε : Σε ευχαριστώ για το ψωμί που μου έστειλες …Μου είπε ο πεθερός σου ότι και εκείνος περιμένει να του στείλεις ..Τον ξέχασες !  Κι όντως δεν τον είχε γράψει τότε σε εκείνο το ψυχοχάρτι ! Το διηγήθηκε στην μάνα της ζητώντας της με δάκρυα συγγνώμη για το ολιγόπιστό της …Και εκείνη  παρηγόρησε την τόσο ευαίσθητη ψυχή της,  εξιστορώντας κάτι που συντάραξε την κόρη της  ακόμα περισσότερο …

-Παιδί μου δεν πάνε πολλά χρόνια που η κυρά Ευδοκία από την Χώρα είχε πάει στο κοιμητήρι με την θυγατέρα της την Άννα,  να κάνουν έπειτα από χρόνια που είχαν περάσει την ανακομιδή της μάνας της μακαρίτισσας ! Στεκόταν λοιπόν δίπλα στον τάφο της γιαγιάς της  συνονόματης  η μικρή και παρακολουθούσε την κυρά Ευδοκία μόλις τέλεψε ο παπάς το τρισάγιο,   πως έβγαζε με προσοχή τα κόκκαλα της μανούλας της και με σεβασμό ένα- ένα τα ξέπελενε πρώτα με νερό να φύγει το χώμα και ύστερα με κρασί μαύρο,  προτού τα ακουμπήσει πάνω στο λευκό σεντόνι  . Για μια στιγμή σαν έγειρε το βλέμμα της στην μικρή της θυγατέρα της λέει : Άννα μου φύγε από εκεί που πατάς παιδί μου ! Είναι μνήμα ! Είναι τόσο παλιό που δεν φαίνεται με τα χόρτα και τα λουλούδια,  αλλά αχνοθυμάμαι από πολύ μικρή  που ήμουν,  πως είχε Σταυρό εκεί  …Τώρα ξεχάστηκε φαίνεται αυτός που είναι μέσα,  αλλά είναι αμαρτία για την ψυχούλα …μακάρι να ξέραμε ποιος είναι να τον μνημονεύουμε κιόλας …-Συγνώμη μαμά , μίλησε η μικρή και απομακρύνθηκε από κεί που πατούσε και είπε  …Όποιος και να ναι όμως , ο Θεός να τον συγχωρέσει!  Το ίδιο βράδυ παιδί μου είδε το Αννιώ στον ύπνο της μια γυναίκα …Σε ευχαριστώ παιδί μου ! Σ ευχαριστώ ! Περίμενα τόσα χρόνια να βρεθεί άνθρωπος να συγχωρέσει και για την δική μου ψυχή ! Πόσο αναπαύτηκα παιδί μου  ! Σ ευχαριστώ !

Σαν έρχεται κάθε  ψυχοσάββατο η κυρά  Μιχαήλα θυμάται και εκείνη την ορφανή ψυχούλα στο ξεχασμένο μνημούρι ! 

Λίγα σπυριά σιτάρι , ένα πρόσφορο και ένα Θεός σχωρέστον …Αυτά περιμένουν οι ψυχές ! Θα ρθει η ώρα που κι εμείς μόνο αυτά θα λαχταράμε και τίποτε άλλο …Διαβατάρικα πουλιά είμαστε λέει συνέχεια των μικρών κυκλάδων αυτή η διαλεχτή ύπαρξη ! Έρχονται και φεύγουν, ας το σκεφτούμε …μόνο ψυχές να συγχωρούμε κάποτε και εμείς ανάπαυση να βρούμε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και το βιβλίο :"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"(εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

Ευχαριστούμε από καρδιάς την συνοδοιπόρο μας και Λαϊκή ποιήτρια κυρά Μιχαήλα Μελανίτου για τις αγιασμένες της αληθινές θύμησες !

Επιστροφή στη Ζωή...

 

Στο Ευαγγέλιο του Φωτός . Στο κατά Ιωάννην ! Δεν είναι ότι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα . Αλίμονο ! Είναι που όποια λέξη του κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις το Φως του κόσμου ! Είναι που ο συγγραφέας του ακολούθησε τον Κύριο μέχρι τον φριχτό Γολγοθά , ως του Σταυρού τον ίσκιο τον πανάχραντο. Είναι η αποκαλυπτική γραφή, που παρουσιάζει από την πρώτη κιόλας λέξη, τον προαιώνιο Υιό και Λόγο του Θεού , τον Δημιουργό , το Φως και την Ζωή των ανθρώπων ! Τον Χριστό ! Πόσες αλήθειες ! Πόσες απαντήσεις ! Πόσες κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις !

Κεφάλαιο 8^ο στίχος 51: Ο Ιησούς διακηρύσσει : ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Ερμηνεύει ο Π.Τρεμπέλας : Σας διαβεβαιώνω, ότι όποιος φυλάξει και εφαρμόσει τα λόγια μου εις την ζωήν του, δεν θα αντικρύσει ποτέ τον αιώνιον  πνευματικόν θάνατον , δηλαδή τον χωρισμόν του από τον Θεόν, την αιώνια κόλασιν”.

Πνευματικός θάνατος ! Πάνε στην άκρη οι φυσικοί νόμοι ! Είναι αλυσίδα φωταυγής ο θείος λόγος ! Η παραμικρή λέξη συνδέεται αναπόσπαστα με μια άλλη! Για αυτήν  την αιτία εξάλλου οι αιρετικοί, φροντίζουν επιμελώς να απομονώνουν και να αποσπασματοποιούν τις Ευαγγελικές λαλιές. Κάθε λέξη λοιπόν, γεννά συνειρμούς  που σε οδηγούν στις υπόλοιπες Θεοφώτιστες Ευαγγελικές γραφίδες ! Κατά Ματθαίον , κεφάλαιο 8 στίχος 22…Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς. Κάποιος εκ των μαθητών ζητά την άδεια του Διδασκάλου πρώτα να κηδέψει τον πατέρα του και έπειτα να τον ακολουθήσει . Και ο Χριστός μας : Απροσδόκητα για εκείνον δεν του το επιτρέπει , μιλώντας και διαχωρίζοντας και αυτούς τους ίδιους τους νεκρούς ! Οι νεκροί της ζωής και οι νεκροί του θανάτου. Εκείνοι που πέθαναν δίχως χτύπο στην καρδιά και αναπνοή και εκείνοι που πεθαίνουν κάθε στιγμή, διατηρώντας μεν παλμό κι ανάσα, αλλά έχοντας νεκρώσει πλήρως το πνεύμα , την ψυχή τους …

Ο κόσμος των ζωντανών νεκρών …Ο κόσμος μας …

Την θυμόσαστε εκείνη την παλαιότερη εκπομπή μας με τίτλο : «Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;» Σχεδόν τέσσερα χρόνια κύλησαν από τότε . Λες και κάθε μέρα που έχει περάσει ως σήμερα , βάζει ένα ολοδικό της ερωτηματικό δίπλα στων υπολοίπων που συνεχώς προστίθενται ! Δεν έχει εξαλειφθεί ούτε ένα αδελφοί μου ! Μαζί με των ημερών που φεύγουν και τα δικά μας ερωτηματικά ! Με πρώτο και πιο έντονο το ερωτηματικό του γράφοντος ! Ξεγυμνωμένα ερωτηματικά ! 

Η καρδιά μας ακόμα χτυπά και είναι εγγύηση μακροθυμίας αυτός ο παλμός ! Να οδηγεί αυτή η χρηστότητα όμως σε μετάνοια ! Γιατί τόσους καιρούς τώρα οδηγεί στην νέκρωση και στην αναισθησία! Πάνε πλέον πολλά χρόνια ( σχεδόν πενήντα) από τότε που μια μεγάλη οσιακή μορφή των ημερών μας, μίλησε και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον πνευματικό μας αφανισμό και την νέκρωσή μας ! Είμαστε ακόμα ζωντανοί αδελφοί με ενεργοποιημένα τα πνευματικά μας αισθητήρια, εκείνα που μόνο μπορούν να αντιληφθούν το τι πραγματικά είναι αιώνιο και τι όντως αληθινό ; Βλέπει , ακούει , γεύεται η ψυχή μας την χρηστότητα του Κυρίου , ή κάθε στιγμή που περνά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι , στην νεκρική της σιγή και στο άγευστο της Αγνωσίας Του;    

Ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος . Ο βαθύς Αγιοπνευματικός και αποκαλυπτικός λόγος, σαν επομβρία ουράνια πέφτει πάνω στους σπόρους του Μεγάλου Σπορέως που ο καθένας μας κουβαλά  στο χωράφι της ψυχής του. Ας είναι εύφορη τούτη η γη,  να σταλάξουν πάνω της οι σταγόνες των θεoπνεύστων διδαχών του!   Ένα δικό του από τα αμέτρητα σπουδαία ομιλήματα, μας θέτει νου Χριστού ! Θα μας οδηγήσει ως νους Νοϊ !Ως άλλος Χρυσόστομος  Χρυσορρήμων και Θεορρήμων Παλαμάς ! Και ο πατήρ Αθανάσιος, Θεολόγων στόμα , διδασκάλων ακρότης , πέλαγος των θείων ρημάτων! Θα προσπαθήσει και πάλι για την ψυχική μας ανάσταση και την Χριστοειδή μας μεταμόρφωση ! Το ζωντάνεμά μας και την επιστροφή στην ζωή !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας!(Στον τάφο του Δ. Παναγόπουλου)

Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που για πρώτη μου φορά γνωρίστηκα με τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο. Σχεδόν δεν είχα πάει ακόμα σχολείο .

Καλοκαίρι ήταν και είχαμε κατέβει στο χωριό στην Μάνη.

Μια νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένος !

Γύρεψα την αγκαλιά της μάνας μου . Στο διπλανό δωμάτιο βρισκόταν ο μακαρίτης ο αδελφός του πατέρα μου !

Της προσευχής και της θείας μεταλαβιάς χαρμολυπημένος οδοιπόρος , ο μακαρίτης ο θείος μου ο Παναγιώτης.

Εμένα τότε με ξύπνησε μια φωνή που μιλούσε έντονα, σχεδόν κραύγαζε! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει μες την νύχτα: Βρε Πότη , χαμήλωσέ το, ξύπνησαν τα παιδιά ! και έπειτα …Μην φοβάσαι Νώντα μου ο θείος σου ακούει κήρυγμα …ακούει Παναγόπουλο ! Μεσονυχτικού η ώρα και ο θείος ( που πήγαινε πολύ συχνά και στα εν Αθήναις κηρύγματα του μακαριστού) , είχε βάλει μια από τις περίφημες κασέτες ( κάπου 600 και πλέον) με ομιλία του κυρ Δημήτρη.

Για πολλούς κατοπινούς καιρούς δεν ξανάκουσα για εκείνον .

Ξέχασα την τρομάρα μου , ξεχάστηκε ο …νυχτερινός Παναγόπουλος , ξεχάστηκαν οι κασέτες του, όπως και πολλά ακόμα ψυχοβλαβώς για τον γράφοντα… Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε «αισίως» κάποτε στην λεγόμενη ψηφιακή εποχή , που έχει και κάποια καλά …Ένα από αυτά : Χώρεσαν οι 600 τόσες κασέτες του Παναγόπουλου σε έναν και μόνο ψηφιακό δίσκο ! Και αυτός μπήκε σε ένα πανεράκι ταπεινό με μια ταμπέλα από πάνω του που έγραφε : Πάρτε ευλογία , δωρεάν ! Πάνε πολλά χρόνια πλέον από τότε !

Μονή του Φιλοθέου στο Άγιο Όρος ! Εμείς πρώτη μας φορά εκεί προσκυνητές ! Πήραμε στα χέρια μας το αρχείο. Πάνω του σημειωμένο : Ομιλίες μακαριστού Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου .

Κάτι μου θύμισε ! Εκείνο το μεσονυχτικό στην Μάνη ….

Ποιός να μου το λεγε ( δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε !) πως θα ακολουθούσα και εγώ «μανιωδώς» εκείνη την παράξενη , την… αλλόκοτη συνήθεια του θειού μου ! Να ακούω Παναγόπουλο μες στην νύχτα ! Και να τρομάζω ακόμα ! Τώρα απ τις συνταρακτικές για την ψυχή μου αποκαλύψεις , απ την ζέουσα πίστη , απ τους πύρινους λόγους και απ την έντονη φωνή του, που πάσχιζε να θέσει νου και να μεταδώσει Φως Χριστού ! (απόσπασμα από κείμενό μας με τίτλο : Δεν Ορθοδοξούν όσοι αγαπολογούν. 2020)

Εκείνους που σε ευεργετούν πνευματικά πάντοτε έχει χρέος η ψυχή να τους θυμάται .

Δοξάζει η ψυχή μου τον παντευεργέτη και πανευμήχανο Άγιο Θεό μας που έστειλε στον δρόμο μου τον Ιεροκήρυκα του Παραδείσου ! Χρόνια έχουν κυλήσει πια από τότε που σαγηνεύτηκα από τον Θείο λόγο του ! Μέρα νύχτα , ευκαίρως ακαίρως με ένα ακουστικό στο αυτί και την φωνή του Ιεροκήρυκα να με συγκλονίζει! Υποβολέας αχώριστος στα κηρύγματά του ο Χριστός μας ! Τίποτε δικό του ! Δεν κράτησε ούτε ένα ευχαριστώ από τα αμέτρητα που καθημερινά προσπαθούσαν να του αντιδωρίσουν οι μυριαρίθμητες ψυχές, που άλλαξαν τον νου και τη ζωή τους από το πρώτο κιόλας ομίλημά του. Τα επέστρεφε όλα , ή μάλλον τα έστρεφε στον Χριστό ! Διηγείται ο ίδιος :

-Κύριε Παναγόπουλε σας ευχαριστώ ! Σας χρωστάω τόσα …μου είπε μια γυναίκα που με συνάντησε την ώρα που ερχόμουν για την ομιλία …Μου αλλάξατε την ζωή !Μου κόπηκε η χολή αδελφοί μου ! Μου κόπηκε η χολή ! Δεν μου λέτε …της είπα …Αν ξεδιψάσετε και δροσιστείτε, την βρύση θα πάτε να ευχαριστήσετε ή τον Μαραθώνα ;;; Την βρύση ή το Νερό;

Πόσα τέτοια περιστατικά , πόσες αναφορές, από τον ίδιο στα κηρύγματά του, για το βίωμά του , για την καθημερινότητά του, την αταλάντευτα προσαρμοσμένη σε έναν μόνο σκοπό : Την ευαρέστηση του Κυρίου ! Έγινα και εγώ λοιπόν με τον καιρό , όπως αμέτρητοι άλλοι απανταχού της γης , οικείοι του ! Οικογένεια του Παναγόπουλου , που έγινε όργανο εκλεκτό Εκείνου που γεφύρωσε το μεσότοιχον του φραγμού ! (Ἐφ. β΄ 14)

Ήμουν βέβαιος πως θα με επέπληττε με τον γνώριμο και ανυπόκριτο τρόπο του ( που πόση αγάπη έκρυβε όμως) όταν στα 100 χρόνια από την γέννησή του έγραψα ένα ποίημα που έμοιαζε με απολυτίκι…

Εκ της γης του Αιγίου ιεροκήρυξ ανεβλάστησας, του Ευαγγελίου ο λύχνος και Χριστού δούλος έμπιστος . Αλίευσας ψυχάς εκ του βυθού, του σκότους και ανύψωσας αυτάς , εις λειμώνα Παραδείσου, διαπρυσίοις λόγοις και παραδείγμασι εκ του άμβωνος . Δόξα Τω ενισχύσαντι ημάς , Δόξα Τω μακροθυμήσαντι, Δόξα Τω ενεργούντι δια σου σωτήριον διαφώτισιν .

Και έκανα ένα τάμα εκείνη την ημέρα . Να με αξιώσει ο Θεός να το διαβάσω στο μνήμα του . Και ο μακρόθυμος Κύριος έστειλε μέσα από διαλεχτή ψυχή που βαδίζει σταθερά στα χνάρια του κυρ Δημήτρη, πληροφορία για το που βρίσκεται το ταπεινό του μνημούρι !

Σάββατο πρωί , Σάββατο των ψυχών , Σάββατο μέσα στο Τριώδιο των ρόδων , στο τρισευλογημένο Πεντηκοστάρι , ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με τον πεφιλημένο αδελφό και συνοδοιπόρο Ηρακλή για τον πευκόφυτο προορισμό μας . Προσκύνημα στον τάφο του Παναγόπουλου .

Το κοιμητήρι με τον πανέμορφο Ναϊσκο της Αγίας Αικατερίνης στην είσοδο ! Και έπειτα εκατοντάδες μνήματα ! Κάπου ανάμεσα και του κυρ Δημήτρη ! Ξεκινήσαμε να τον ψάχνουμε και να περιδιαβαίνουμε τα μονοπάτια ανάμεσα σε όσους γνωρίζουν πλέον τον ορατό και αόρατο κόσμο , σε όσους κατέχουν απόλυτα την γνώση του πόσο αξίζει ένα λεπτό πάνω σ αυτήν τη γη …
Ο Ηρακλής με έναν αλλιώτικο ενθουσιασμό με φώναξε να τον πλησιάσω…Εδώ είναι, το βρήκαμε !Δεν θα μπορούσε να έχει ο κυρ Δημήτρης αλλιώτικο τάφο είπε …

Ένα ταπεινό μνήμα που αγκαλιάζει τα ανακομισμένα λείψανά του ! Όλα γραμμένα απο του Ουρανού το λεξιλόγιο, εκείνο που έχει αντικαταστήσει θριαμβευτικά και διαπαντός την λέξη θάνατος με την λέξη ύπνος…

Δημήτριος Α. Παναγόπουλος . Εκοιμήθη 13-2-1982. Ένα μάρμαρο στην βάση με γραμμένο το : Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών ! Μια φωτογραφία του σε στάση προσευχής! Ένα μικρό εικόνισμα του λατρεμένου του Αγίου Νεκταρίου δίπλα! Το καντηλάκι του με αγνό λυχναράκι, φιτίλι νερομβαβακιάς . Θυμίαμα Αγιορείτικο και ένα κομποσκοινάκι τριμμένο από ψυχή που αγάπησε Το Φως ! Όλα γαλήνια και ατάραχα ! Όλα του Θεού ! Πεταλούδες, της μεταμόρφωσης θυμίσματα, ψυχάρια απειρόκακα, πετούν αδιάκοπα από Σταυρό σε Σταυρό ! Κελαηδιστές του Ουρανού ψέλνουν ευλογητάρια χωρίς σταματημό και υμνολογούν απερίγραπτα Τον και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν Έχοντα...»

Χριστέ μου, αν τέτοια ομορφιά δεν βαστά η καρδιά να αντέξει, πως είναι ο Παράδεισός Σου ;

Ψάλαμε από την επιμνημόσυνη δέηση ! Κάποιες φράσεις εδώ που πατάμε τονίζονται ανεπαισθήτως…

Μακαρία ζωή , η κατάπαυση του Κυρίου και η ανάπαυση τον Αγίων, η λύτρωση εκ των οδυνών !

Σαν να ακούμε την φωνή του κυρ Δημήτρη να ξεκινά εδώ να μας νουθετεί εν Χριστώ Αναστάντι :

…Η μεγαλύτερη Φιλοσοφία, η μεγαλύτερη Θεολογία βρίσκεται εις την Νεκρώσιμον Ακολουθίαν, την οποία θα έπρεπε να ξέρει ο καθένας μας απ’ έξω και να μην περιμένει να του την ψάλλουν, αλλά να την ψάλλει αυτός καθημερινά. Θα μπορούσε μ’ αυτήν την ακολουθία να κατανύγεται τόσο και να έρχεται τόσο στον εαυτό του, που να μην φοβάται τον θάνατο.

Μια ώρα έχει ήδη περάσει ! Ο ήλιος μεσουρανεί ! Το τάμα πραγματοποιήθηκε ! Σε έναν διπλανό τάφο βρίσκουμε σκιά και καθόμαστε σιωπηλοί ! Μετά από λίγο τον αποχαιρετάμε προσευχόμενοι να μεσιτεύσει την παράταση στο έλεος …Ψέλνουμε το Χριστός Ανέστη ! Ευλογητός ο Θεός ημών !

Αργά –αργά σέρνουμε τα βήματά μας προς την έξοδο . Μια τελευταία ματιά στο κοιμητήρι το ευλογημένο . Ο άμωμος εδώ δεν παύει ποτέ ! Κάποιοι στίχοι του πόσο πρέπει να μας ελέγχουν …Σε εκείνα τα 600 τόσα κηρύγματα μια σειρά δεκαπέντε ωριαίων ομιλημάτων για την νεκρώσιμο ακολουθία …Κι άλλο τάμα θυμόμαστε …Κάποτε να μεταφέρουμε εκείνα τα άξεχαστα λόγια του Παναγόπουλου στην εκπομπή.

«Επεπόθησεν η ψυχή μου του επιθυμήσαι τα κρίματά σου εν παντί καιρώ» Αχ κυρ Δημήτρη, πάντοτε με όλην την δύναμη της ψυχής σου θα κηρύττεις την επιστροφή , την διαρκή μετάνοια , το ότι ο Θεός έχει δυο ποδάρια …Την αγάπη μα και την δικαιοσύνη !
Επεπόθησεν η ψυχή μου…Πάλι μας μιλάς , στις μέρες μας πιο επίκαιρος από ποτέ!

….Θα μπορούσαμε να φωνάξουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας ΨΕΜΑΤΑ!!! Ουδέποτε επιποθήσαμε, ουδέποτε επιδιώξαμε και ουδέποτε ηθελήσαμε να κάνουμε έστω μίαν ημέρα Αγίαν. Όχι εν παντί καιρώ, αλλά ούτε μίαν ημέρα! Αυτός ο ψαλμός για πολλούς από εμάς είναι φωτιά!!!

Δεήσου στρατιώτη του Χριστού αγαπημένε !
Φωνή μετανοίας ασίγαστη έως το τέλος της Ιστορίας!
Ιεροκήρυκα του Παραδείσου εκλεκτέ από τον Αναστημένο Ναζαρηνό ! Πρέσβευε να μην καούμε στην γέενα του πυρός , εκεί που το ανέσπερο Φως του Χριστού, θα βιώνεται σαν πυρ και σκοτάδι αιώνιο !
Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας !

Νώντας Σκοπετέας

23-05-2021

Κυριακή του Παραλύτου 

 

Να ξαναγεννηθούμε…

Κάθε δευτερόλεπτο της τριετούς επιγείου δράσεως του Χριστού μας , είχε μια απροσμέτρητη ουσία και αξία. Τίποτε δε μέσα στα Ιερά γράμματα και στα Ευαγγελικά ρήματα, δεν έχει τοποθετηθεί δίχως ουσιαστικό και κεφαλαιώδη σκοπό, μα και το παραμικρό από αυτά δεν έχει ειπωθεί καθ υπερβολήν.

 Υπάρχει μια φράση, που φαντάζει  όμως έτσι. Ότι δηλαδή, για να δοθεί έμφαση, έχει χρησιμοποιηθεί μια υπερβολή στα όρια της ποιητικής αδείας και εκφράσεως, η οποία πρέπει να συγχωρεθεί στον Θεολόγο συγγραφέα της , ιδίως αν λάβουμε υπόψιν  μας και την απέραντη αγάπη του για τον Κύριο . Κι όμως δεν είναι διόλου έτσι!

Ας μεταφερθούμε στις τελευταίες γραμμές του Ευαγγελίου του Φωτός:

  ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία.( Ιω.21,25).

Υπάρχουν δε και πολλά άλλα(ερμ. Π.Τρεμπέλα) που έκαμε ο Ιησούς, τα οποία εάν γράφονταν λεπτομερώς ένα-ένα, νομίζω ότι και αυτός ο κόσμος με όλες τις βιβλιοθήκες του, δεν θα χωρέσει τα βιβλία που θα γράφονται … Και είναι ακριβώς έτσι! Χωρίς ουδεμία υπερβολή! Απλησίαστο για την κοινή λογική κάτι τέτοιο! Κι όμως, δεν υπάρχει ίχνος ακρότητας σ αυτήν την φράση! Όλα δε, κατέχουν μια ισοστάσια σημαντικότητα για την πίστη μας. Αυτή η  Θεοπνευστία γίνεται αντιληπτή από όσους αναζητούν και βρίσκουν απαντήσεις σε οτιδήποτε τους «βασανίζει» στις σελίδες του Ευαγγελίου και στις αιώνιες λαλιές της αιωνίου Ζωής! Υπάρχει όμως κάτι ακόμα εξίσου σπουδαίο σε αυτά τα άσβεστα ρήματα  Μπορούν, όχι αποσπασματοποιώντας (εδώ ελοχεύει η δαιμονική παραπλάνηση), αλλά με γνώση του πνεύματος του Νέου Νόμου, κάποια χωρία από μόνα τους να «μιλήσουν» με απόλυτα επαρκή τρόπο για την Αλήθεια την Ζωή και το Φως! Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η παραβολή του σπλαχνικού Πατέρα! Και αν αυτή μόνο διασωζόταν,  θα ήταν ικανή από μόνη της, να διδάξει διαφωτιστικά και να κατηχήσει ευλογημένα!

Στην σημερινή εκπομπή θα βρεθούμε στο πλάι του Αγίου Νικοδήμου και θα επισκεφθούμε νύχτα τον Κύριό μας! Οι απαντήσεις που δίνει στον νυχτερινό μαθητή είναι συνταρακτικές! 

 Το πνεύμα εναργές! 

Να καίει μέσα μας ο Θεός Πνεύμα! 

Όταν αποστρεφόμαστε την αμαρτία και μας σαγηνεύει το ενάρετο και ο,τι το αληθινά υψοποιό, το Άγιο Πνεύμα μένει μέσα μας ενεργοποιημένο, απομακρύνοντας κάθε δαιμονόσπαρτη  ανασφάλεια και απελπισία! Με το πνεύμα αναμμένο, θα υπερισχύσει εντός μας η βεβαιότητα της Αθανασίας και η χαρά της Αναστάσεως!

 Όλα αυτά εφόσον ο άνθρωπος ξαναγεννηθεί!

Οξύμωρο φάνηκε αρχικά στον Άγιο Νικόδημο! Όπως και σε όσους τυφλωμένους πνευματικά, μα με καλή προαίρεση αναζητούν το Φως που θα οδηγήσει στην απέκδυση του παλαιού ανθρώπου!

Το πνεύμα μη σβέννυτε! (Α΄Θεσ. 5,19).

Ποταμοί ύδατος Ζώντος θα ρέουν από αυτόν τον αναγεννημένο άνωθεν νέο άνθρωπο!

Με το ύδωρ το Ζων και το πυρ της Χάριτος!

Να αγαπήσουμε μόνο το Φως!

Να διψάμε το ζωντανό νερό της πίστης!

Να μετανοούμε συνεχώς!

Με το αείρροο λουτρό της μετανοίας όλο  να ξαναγεννιόμαστε!

Όσες φορές κι αν πέσουμε πάλι θα σηκωθούμε…

Το Πνεύμα σαν ζωπυρωθεί, θα ξαναγεννηθούμε !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Της ψυχής το σαράκι ...

Ήταν  τα χρόνια που το σαράκι  θέριζε …

Η φθίση που έλιωνε τα σώματα και έθλιβε τις ψυχές ! Οι άνθρωποι οι θεόφτωχοι μοιάζαν καταδικασμένοι αν τους συναντούσε το κακό. Ένας πυρετός , ένας βήχας , ένας ιδρώτας νυχτερινός και ο εφιάλτης ξεκινούσε…Στην θέα του αίματος  ξεπρόβαλλε και η απελπισία,  μα και η θυσιαστική αγάπη της μάνας του γονιού και  του αδελφού,  που παρέστεκαν στον φθισικό τους. Στα ελατόφυτα και πευκοσκέπαστα  βουνά  κατέφευγαν οι ορεινοί,  να βρουν ανακούφιση και καθάριες αναπνοές  . Έμεναν εκεί με τους δικούς τους, να τους φροντίζουν με την ελπίδα να αδειάσει ένα κρεβάτι στο φθισιατρείον , στο σανατόριο …Πόσο  αποκρουστική για κάποιους αυτή η λέξη στο άκουσμά της , έστω κι αν η ρίζα της φανερώνει γιατρειά και θεραπεία…

Για τους περισσότερους τότε,  γεννούσε λέξεις καταδικαστικές και μόνο… Χτικιό και βάσανο και θάνατο… Μα για τον παπά Στάμο,  τούτοι οι άνθρωποι ήταν αγιασμένοι !

 Στην όψη τους δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά τον αδελφό τον σταλμένο από τον  Υιό του ανθρώπου, εν τη δόξη αυτού… εν ημέρα Κρίσεως… ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με…οι ευλογημένοι του Πατρός μου…

Τέτοια ρήματα αιωνίου Ζωής  του έρχονταν στο νου,  κάθε φορά που επισκεπτόταν αυτόν τον καταραμένο για τους πολλούς τόπο…το σανατόριο ,μια φορά τουλάχιστον τον μήνα για να εξομολογήσει και να αναστήσει από της αμαρτίας την νέκρωση , για  να λειτουργήσει στον όμορφο Ναῒσκο του και έπειτα να περάσει απ τους θαλάμους,  να μεταδώσει τον Ζωντανό Θεό και να θεραπεύσει τραύματα ψυχής και σώματος.

Έτσι  έγινε κι εκείνο το Σάββατο, μέσα στο κατανυκτικό Τριώδιο,  παραμονές Κυριακής  της Κρίσεως το 193…Απολείτουργα ενημερώθηκε από την νοσοκόμα και μαζί της , κρατώντας τα άχραντα μυστήρια ξεκίνησε να επισκέπτεται τους αρρώστους,  που δεν βαστούσαν να σταθούν πριν στην ακολουθία. Εκείνοι, εξασθενημένοι και κάτωχροι, ανασηκώνονταν απ τα κρεβάτια τους  και υποδέχονταν με ανείπωτη ευλάβεια και δέος  Τον Χριστό ! Στο πρόσωπο του παπά Στάμου αντίκριζαν το Φως και την Ελπίδα ! Ζωή τους μετέδιδε αιώνια και οξυγόνο του Αθανάτου Βασιλέως !

  Πρόσμενε τον παπά  και ο Μανώλης,  ο νεαρός φθισικός από τα Τρίκαλα! Πως λυτρωνόταν  κάθε φορά με  τούτη την ουράνια επίσκεψη !Εικοσιεφτά χρονώ,  πεντάρφανος,  από οικογένεια που ξεκληρίστηκε από την φυματίωση ! Ο πατέρας σκοτωμένος στον πόλεμο ! Έμεινε ο νέος,  προστάτης  ως το τέλος,  με αυταπάρνηση  να φροντίζει την μάνα του πρώτα  και ύστερα τους δυο  μικρότερους  αδελφούς  του ! Τους έθαψε και έπειτα ξεκίνησαν να φανερώνονται και  τα πρώτα δικά του συμπτώματα …Άρχισε έπειτα  να ακούει  τους γύρω του απάνθρωπα να τον αποστρέφονται και  να τον λέν στα μυστικά φυματικό και χτικιάρη… Ο Θεός μερίμνησε κι η Παναγιά η Φανερωμένη η προστάτιδά του  και βρέθηκε στο σανατόριο ο Μανώλης ! Βρήκε φροντίδα και αγάπη εδώ ! Και τον παπά Στάμο που όλοι τον σέβονταν τόσο   και τον θαύμαζαν για την πίστη του την ατρόμητη.

 Εκείνο το πρωινό ο Μανώλης με λαχτάρα μετέλαβε από τα χέρια του . Μα δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα απ την μεταλαβιά   και τον Μανώλη τον κυρίευσε ένας πολύ  δυνατός βήχας ! Δεν μπόρεσε να κρατηθεί ο καψερός και ένα απόχρεμμα έχοντας πάνω του τον Θείο Μαργαρίτη,  έκανε τον Μανώλη να ουρλιάζει και να κλαίει  κοιτώντας το  ! Χωρίς να χάσει καιρό και με ατάραχες κινήσεις  ο παπά Στάμος σήκωσε το σεντόνι το έφερε στο στόμα του και κατέλυσε τον Χριστό ! Έπειτα και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχε μείνει το παραμικρό ίχνος πάνω στο σκέπασμα ζήτησε να του δοθεί το σεντόνι προκειμένου να κάψει το κομμάτι εκείνο του υφάσματος ! Σιωπή απλώθηκε  στο μικρό δωμάτιο ! Με δέος ο Μανώλης  και η κυρία Ιωάννα η νοσοκόμα παρακολουθούσαν τον παππούλη έντρομοι και τόσο ξαφνιασμένοι από το θέαμα τούτο το υπέρλογο …Επέστρεψε ο παπά Στάμος στην Θεία πρόθεση να καταλύσει τα περισσεύματα από το Άγιο Ποτήριο . Και έπειτα γύρισε και κάθισε στο προσκέφαλο του Μανώλη !

– Παπά μου ! Τι έκανα ο άθλιος ! Δεν ήμουν άξιος να μεταλάβω …Γι αυτό δεν τον κράτησα τον Χριστό ! Πολλά τα κρίματά μου φαίνεται ! Να με ξαναεξομολογήσεις !

–Παιδί  μου καλό , τον Χριστό τον έλαβες ! Ολόκληρο ! Μπορείς να το καταλάβεις ; Δεν είναι θέμα ποσότητας…Και μια απειροελάχιστη ρανίδα να δεχθείς …Όλον τον Χριστό έλαβες ! Ήθελε μόνο  ο πονηρός να σε πειράξει γιατί σε είδε τακτοποιημένο και χαρούμενο …

–Αλήθεια παπά μου ; Πόσο με ανακούφισες με αυτό που άκουσα ! Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα …και να με συμπαθάς… Δεν φοβάσαι …να τώρα που έρχεσαι συνέχεια εδώ  … καταλαβαίνεις… μήπως και κολλήσεις την αρρώστια …πριν …με την Θεία Κοινωνία…που…

-Αχ Μανώλη μου …μην και μολύνεται ο Χριστός ή μήπως μολύνει  ; Βλασφημία μεγάλη  παιδί μου και μόνο που το σκεφτόμαστε αυτό …Ξέρεις , έρχομαι εδώ τακτικά εδώ και πολλά χρόνια …Κάποτε ο Δεσπότης μας ο Άγιος, ίσως και  για να τον… δοκιμάσει,   έστειλε μαζί μου να λειτουργήσουμε  τον Διάκο του …Ήταν στην πανήγυρη της Εκκλησούλας  της Ζωοδόχου Πηγής ανήμερα. Χριστός Ανέστη έψελναν όλοι και κλαίγανε ! Την θυμάμαι καλά εκείνη την Αναστάσιμη Λειτουργία ! Μόλις τελείωσε,  όπως ορίζει η τάξη της Εκκλησίας μας , είπα στον Διάκο να καταλύσει ο,τι είχε μείνει μέσα στο  Άγιο Ποτήριο ! Εκείνος ξαφνιάστηκε και  έντρομος …αρνήθηκε …λέγοντάς μου :

-Πάτερ μου , αφήστε να το ρίξουμε στο χωνευτήρι …Δεν θα το πετάξουμε δα και  στα σκουπίδια… Σας παρακαλώ ..τόσοι άρρωστοι, φυματικοί ,κοινώνησαν ...

-Αμαρτία μεγάλη παιδί μου ! Μην φοβάσαι διάκο μου ! Εγώ χρόνια τώρα , τόσες φορές , αμέτρητες έχω έρθει εδώ να λειτουργήσω και πάντοτε καταλύω …Ποτέ δεν έπαθα τίποτα! Ούτε σε εκείνους που κοινωνάω στην ενορία μου ,ούτε στο σπίτι μου σε κανέναν δεν μετέδωσα τίποτα από εδώ… Μην σε κυριεύουν τέτοιοι λογισμοί του δαίμονα ! Φυλάει ο Χριστός μας ! Προστατεύει κι η Παναγιά μας !

 Αυτά του είπα …Μα εκείνος συνέχισε…

–Δεν μπορώ πάτερ μου  ! Είναι πάνω απ τις δυνάμεις μου !  Συγχωρέστε με !

 Και έτσι κατέλυσα εγώ παιδί μου Μανώλη εκείνη την μεγάλη μέρα  ! Πολύ πικράθηκα τότε ! Δεν είπα βέβαια τίποτα στον Δεσπότη μας  ποτέ! Προσευχήθηκα μόνο να δώσει ο Κύριος και να κατανοήσει ο Διάκος αυτό το μέγιστο θαύμα που δεν εξηγείται και δεν υπακούει στην λογική μας… Θα μου πεις τώρα  ..γιατί σου ανέφερα ειδικά τούτη την ιστορία απ τα παλιά …Πάνε δυο χρόνια   περίπου ..Ακόμα εσύ δεν είχες έρθει εδώ και δεν τον γνώρισες …Τώρα είναι στην Αθήνα στο Σωτηρία και πάει καλύτερα …Ένα πρωί που ήμουν πάλι εδώ και λειτουργούσα,  βγήκα από το ιερό  με τα άχραντα μυστήρια να μεταλάβω τους ανθρώπους …και τότε είδα…αχ Θεέ μου ! είδα  να πλησιάζει για να μεταλάβει  ο τότε διάκος…ο παπά Σωτήρης …ως ασθενής πλέον φυματικός! Μόλις είχε πρωτοέρθει εδώ!

Μιλήσαμε για ώρες μετά… Εκείνος με δάκρυα στα μάτια και εγώ επίσης , να δοξολογούμε τον Θεό   για τα μεγαλεία Του ! Μου έκανε εντύπωση η αλλοίωσή του και  που ποτέ δεν κατηγόρησε τον Κύριο ως τιμωρό.

- Αν δεν γινόμουν φθισικός παπά Στάμο έτσι θα συνέχιζα μου είπε…Χλιαρός και άπιστος χωρίς φόβο Θεού και την αγάπη μου για Εκείνον …Αν δεν αρρώσταινα δεν θα κατανοούσα ποτέ  την βλασφημία που ξεστόμισα εκείνη την Παρασκευή της Ζωοδόχου Μάνας… Τώρα πια γνωρίζω καλά πως ο μοναδικός μολυσμός που μπορεί να υπάρξει μέσα στην μητέρα Εκκλησία , είναι εκείνος της αμετανόητης αμαρτίας ! Να προσεύχεσαι για την ψυχή μου σε παρακαλώ !  

Νώντας Σκοπετέας .

Διήγημα βασισμένο σε αληθινές ιστορίες .

Ο παπά Στάμος ο Κονταξής, κοιμήθηκε οσιακά  94 χρονών ! Έζησε υγιής  για ακόμα  35 χρόνια,  μετά από εκείνη την υπέρλογη , για τους πολλούς και άλογη,  κατάλυση …

Μυριάδες τέτοιες ιστορίες για το Θεοποιητικό και Ζωοποιητικό αμόλυντο μυστήριο των μυστηρίων , την καρδιά της καρδιάς της πίστης μας , έχουν να διηγηθούν όσοι τις έζησαν και ακόμα τις βιώνουν…

Από έναν τέτοιον Άγιο Γέροντα , διαλεχτό υπουργό του Υψίστου ακούστηκαν όσα διασκευάσαμε σε αυτό το μικρό διήγημα ! Από τον Χρυσόστομο των ημερών μας των εσχάτων , τον μακαριστό  Άγιο Γέροντα π.Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Οι λόγοι του συνεχώς αποκαλύπτουν και κατηχούν .

                           Κάθε λέξη του γεμάτη από Φως Χριστού και ανυποχώρητη Ορθόδοξη πίστη !

                                                                                  Αφιερωμένο στην Ιερή τους μνήμη !  

 

 

Δικέ μας …( π.Ανανίας Κουστένης)

Το Ευαγγέλιο στην πράξη…

Απ το δικό του στόμα πρωτακούσαμε τούτη την φράση !

Δεν τον ανταμώσαμε ποτέ κι όμως… είναι και θα είναι ένας απ τους προσφιλέστερους Πατέρες μας μετά τον Φιλανθρωπότατο και Σπλαχνικό.

Γιατί γεννούσε συνεχώς τον Χριστό μέσα μας !

Κι αυτή η φράση ακουσμένη τόσες φορές από το στόμα του, όπως τόσες άλλες που τον κατέστησαν τόσο αναγνωρίσιμο και  οικείο.

Ο παππούλης Ανανίας που συνδύασε θεαρέστως το μειλίχιο με το αυστηρό, το πνευματώδες και το οξυδερκές , που προσαρμοζόταν άψογα στις ανάγκες και το ιδιοσυγκρασιακό προφίλ κάθε… ασθενούς, που προσερχόταν στο θεραπευτήριο των ψυχών, που έστησε για χρόνους πολλούς , συνεταιρικά μαζί με τον Άγιο της υπομονής και της καρτερίας στην συκοφαντία, τον αγαπημένο του Άγιο Νεκτάριο !

Εκεί στα Εξάρχεια, πολλές ψυχές συνάντησαν στο πρόσωπό του μια κρυμμένη ομορφιά ένα σκεπασμένο απ την ψυχρότητα και την αδιαφορία του "καλού κόσμου"… κάλος!

Γινόταν ένα μαζί τους , μιλούσε την γλώσσα τους, χωρίς να διστάζει ακόμα και να τσαλακωθεί με τρόπο ασύμβατο φαινομενικά για το σχήμα του.

Ένας αναρχικός που αγάπησε εξ όλης καρδίας τον Άναρχο Θεό και τον αιώνιο άνθρωπο.

Πόσο πρέσβευε με το βίωμά του εκείνο το Παύλειο : τοις πάσι γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσω…και πόσο το εφήρμοσε με μια ζηλευτή σαλότητα δια Χριστόν , την ένσαρκη Ελπίδα της Ορθοδοξίας, την οποία τόσο υπερασπίστηκε αταλάντευτα και αφτιασίδωτα μέχρι το τέλος.

Πρόμαχος της Ορθοδοξίας και κήρυκας του αμώμου ! Ο ψαλμός πέλαγος-σαν την μνήμη του- που συνεχώς ο πατήρ Ανανίας βουτούσε μέσα του, να εξερευνήσει τον βυθό των θείων εντολών και με ζήλο ζηλευτό να υποσχεθεί ξανά και ξανά κοιτώντας στον Ουρανό, το Αστέρι το Εωθινό , τον γλυκύ Ιησού, θαρρετά και κατάματα :

Φυλάξω τους λόγους Σου Κύριε !

Και σε αυτόν τον ευλογημένο ( και ραδιοφωνικό) μηρυκασμό της Αγίας μας Πίστης, είχε συνεχώς δίπλα του ΖΩΝΤΑΝΟ τον Άγιο της ημέρας, επίσημο προσκαλεσμένο, εκεί στο πλάι του !

Ω πως γινόταν σήμερα το ένδοξο και ηρωϊκό παρελθόν, με την υπέροχη αφήγησή του !

Και πόσο αντίθετα πήγαινε με κάθε μελετημένο κανόνα ρητορικής και ειρμού σε αυτήν του την εξιστόρηση .

Αγαπήσαμε εκείνες τις, αξέχαστες παντοτινά, αλλεπάλληλες παρεκβάσεις του!

Έμπλεκε μοναδικά το ένα θέμα με το άλλο …

και το ένα και το άλλο …

Και εκεί που ξεκινούσε να αφηγείται μνήμες από το συναξάρι άλλης μιας Εβδομάδας που οδηγεί προς της Ιστορίας το τέλος , αναμενόμενα και αναπάντεχα συνάμα , έστελνε με τρόπο ολοδικό του και δια Πνεύματος Αγίου, να συναντηθούν στις σελίδες του συναξαριού και στου Παραδείσου τα λημέρια τα ανέσπερα λιόλουστα, η Αγία Φιλοθέη, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Θοδωράκης του ο λατρεμένος ο Κολοκοτρώνης, ο Παύλος Μελάς, ο Άγιος Πορφύριος, ο μέγας Μακρυγιάννης, οι Γρηγόριοι ο Ε΄ και ο Παλαμάς , ο Καποδίστριας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, οι τρεις Ιεράρχες …

Να , μια από τις αμέτρητες χορείες αγίων και ηρώων που δημιούργησε ο πατήρ Ανανίας στις τόσες φορές που μας ξενάγησε όλα αυτά τα χρόνια στο ποθεινό λιμάνι της Άνω Πατρίδας !

Άγιοι και ήρωες που θυσίασαν τον νυν αιώνα για την Πίστη και το Γένος και για τον Σταυρό του Χριστού, την μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο όπως συνήθιζε να λέει .

Ξημερώνοντας Ανάσταση ο Κύριος κάλεσε πάνω ακόμα έναν εκλεκτό του .

Κάποιοι τέτοιες στιγμές θυμούνται του Αγίου Πορφυρίου τα λόγια, ότι τώρα που θα φύγω θα είμαι πιο κοντά σας και θα σας ακούω αμέσως και θα σπεύδω στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού!

Κάποιοι άλλοι φέρνουν στην μνήμη τους τον μακαριστό Παναγόπουλο που έλεγε :

Άμα βλέπετε ότι ο Θεός μαζεύει τους “δικούς” Του, να περιμένετε “ξύλο” (δοκιμασίες μεγάλες). Και τους μαζεύει ο Θεός, για να μην βρεθούν άνθρωποι να Τον συγκρατήσουν στη “οργή” Του.

Ολόκαρδα ευχόμαστε οι μεσιτείες του πατρός Ανανία να γίνουν σήμερα ακαταγώνιστες . Να διαψευστεί ο Κύριος ακόμα μια φορά, δια φιλανθρωπία !

Ο ευμήχανος Άγιος παπάς της διπλανής πόρτας, να μεσιτεύσει προς τούτο…

Δικέ μας, βρες τον τρόπο να δυσωπήσεις την αγαθότητά Του, να κανοναρχήσεις το Θείο Του έλεος….

Χριστός Ανέστη !

Νώντας Σκοπετέας

16-05-2021

Κυριακή των Μυροφόρων

Υγ: Για να εμπεδώσουμε το οτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΣΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ και να προσθέσουμε πίστη στο θλιβερά και εμμονικά βλάσφημα ολιγόπιστο των ημερών μας, σπουδαία και συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του αγαπητού πατρός Δημητρίου Μ.Τ .
Πνευματικοπαίδι εδώ και χρόνια του παπά Ανανία !
Λίγο καιρό πριν σε μια από τις τελευταίες του εξομολογήσεις άκουσε τον αγαπημένο παππούλη να του λέει :
Άντε παπά Μήτσο ! Χριστός Ανέστη !
Μαζί με τις Μυροφόρες !!!....