main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

27 Νοε 2022

Φώτισε τα μέσα μας σκοτάδια(+Γέρων Ισίδωρος Φιλοθεϊτης)

Στο δρόμο, μας αντάμωσε άφταστος ασκητής,
της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής…
Μια αγκαλιά από αρώματα πρόσφερε στις ψυχές,
Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινές ζέουσες προσευχές…
Πώς τις κρατούσε στοργικά σε σταυροκεντημένα υφάδια…
Έβλεπε ολοκάθαρα! Mε χάρη τη Φιλόθεη λάμψανε τα σκοτάδια…
Και ο Γέροντάς του, που ρχετε κρυφά για να τον δει…
Παρηγοράει πάντοτε όποιον τον χρειαστεί…
Νοιώσαμε πως τους σκέπαζε όλους με την ευχή του…
Κι ασίγητα πως ακούγεται η σαν παιδιού φωνή του,
να λέει το Κύριε Ιησού Χριστέ, έρχου κι ελέησέ με
κι η Φιλοθέου ν’ αντηχεί, κι όλοι μας να κλαίμε,
που είναι μακρόθυμος Αυτός και ακόμα υπομένει,
ύβρεις, ήλους, ραπίσματα και όλους μας περιμένει…
 
….Ο Γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Όρος ένα σημείο φωτεινής αναφοράς. Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει όταν ολιγόπιστα και με απογοήτευση τη ζωή σου παίρνεις λάθος , πολλές φορές και με ένα από τα πασίγνωστα σκαμπηλάκια του , που σαν χάδι τα’ νοιωσαν όσοι τα δέχτηκαν. Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως με το σκοτάδι των ματιών του . Είναι αυτό που τον κρατά στερρό και εδραίο, στον δικό του Γολγοθά ώσπου του Παραδείσου τ’ όνειρο να βγει αληθινό…Γι αυτό και όταν ήταν μικρό παιδί στην Πάτρα, και πουλούσε λαχεία για να ζήσει , όταν μια μέρα άρχισε να βλέπει θαμπά και να ξεχωρίζει μορφές και αντικείμενα, παρακάλεσε την Παναγία να μην επιτρέψει να βρει το φως του, γιατί αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε να γίνει Μοναχός!
Και αμέσως ξανατυφλώθηκε για πάντα…. 
Από μικρό παιδί ο Γέροντας κατάλαβε με την αγνή του καρδιά , αυτό που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός μας είπε στον εκλεκτό του Παύλο: Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται …Το χε πει πολύ όμορφα και ο Γέροντας Παϊσιος αυτό που ζει ο Πατήρ Ισίδωρος :Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Ο τυφλός ασκητής βέβαια και ένα άλλο διαβατήριο έχει πάντα και κρατά μαζί του. Αυτό που του επιτρέπει να επισκέπτεται τον αγαπημένο του Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα …
Ο δυνατός του πόθος και η τόσο ανθρώπινη χαρά του, να γιορτάζει τις μεγάλες μέρες της πίστης μας στο πλάι του Πατέρα του , είναι τόσο εμφανή! Αυτό μας έλεγε και αργότερα γεμάτος από ενθουσιασμό παιδιού…Έκανα Πάσχα το 12 και το 13 με τον Γέροντά μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός θα κάνω και Χριστούγεννα! Ταξίδι αμέτρητων ωρών και κούραση απερίγραπτη με έξοδα και θυσίες ποικίλες , για να βρεθεί απλά στο στασίδι πλάι του, απέναντι απ την Αριζονίτισσα την Παναγία ... Για άλλους, αυτό θα θεωρείται σκέτη τρέλα!Μα είναι τυφλός θα πουν ..τι πάει να δει;
Ναι , είναι τρελός για τον Θεό και θα ευγνωμονεί αιωνίως εκείνον που πότισε την ψυχή του με του γλυκού του Παραδείσου τα νάματα. Θείος έρως εν κεκαθαρμένη καρδία!
Είχαμε αγωνία για το αν θα καταφέρναμε να τον συναντήσουμε…Μας βρήκε εκείνος και μας υποδέχτηκε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά απ την μετάνοιά του! Εκεί και πιο κάτω, συνήθως ξεβγάζει τους προσκυνητές που φεύγουν για άλλα μέρη…Μα πως θα γυρίσετε πίσω Γέροντα ; τον ρωτούν εκείνοι απορημένοι …
-Μη νοιάζεστε παιδιά...πάτε εσείς στην ευχή της Παναγιάς μας και έχει ο Θεός! Και γυρίζει πίσω μόνος , και ανεβαίνει τους ορόφους και διασχίζει αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα την Φιλοθέου απ άκρη σ’ άκρη , σκορπώντας κουράγιο και ελπίδα σε όσους κατάπληκτοι τον θωρούν. Όλους τους νουθετεί με λόγους του Γέροντά του. Πάντα το προσθέτει αυτό στο τέλος των συμβουλών του: -Δεν είναι δικά μου αυτά παιδιά…Ο Γέροντας τα λέει…Του φιλήσαμε όλοι το χέρι και εκείνος άρχισε να μας ρωτά με ενδιαφέρον…. Αίφνης ακούστηκε… η φωνή του Γέροντος Εφραίμ: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με …ήχος κλήσης στο τηλέφωνο του τυφλού Μοναχού που δεν σταματά να χτυπά …Έτσι είναι σαν ο Γέροντάς κάθε φορά να του λέει: Σήκωσε το τηλέφωνο και παρηγόρησε την ψυχή που σε καλεί. Μη ραθυμείς, μην δυσανασχετείς , αυτό είναι το διακόνημά σου και το ευλογώ εγώ, κάνε αγάπη και υπακοή… Άρχισε να μιλά και να δίνει συμβουλές σε μια γυναίκα που τον κάλεσε…Έπειτα ήρθε ξανά προς το μέρος μας και μας είπε να πάμε να πάρουμε δωμάτια, να ξεκουραστούμε λίγο και θα ερχόταν εκείνος να μας βρει …Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με έκπληξη και εκείνος σαν να το κατάλαβε πρόσθεσε: Μην ανησυχείτε, θα έρθω!
Ο Αρχοντάρης ένας νέος ευγενέστατος και πράος Μοναχός, μας τακτοποίησε σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου απέναντι απ το καθιστικό με την βιβλιοθήκη, δίπλα ακριβώς στο πανέμορφο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Θα μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Λευκορώσους αδερφούς μας. Έναν πατέρα με τον γιό του που περιδιάβαιναν με τα πόδια όλο το Άγιο Όρος με πίστη και κατάνυξη ολόθερμη ν αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση.
Δεν είχε περάσει λίγη ώρα και ακούστηκε σχεδόν έξω απ την πόρτα μας η φωνή του Πατρός Ισιδώρου που μας αναζητούσε. Βάλαμε τον Γέροντα να καθίσει σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου. Και εμείς πήραμε θέση γύρω του νοιώθοντας πραγματικά ευλογημένοι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα . Έβγαλε ένα μεγάλο δέμα από μέσα . Αντικρίσαμε ένα πορφυρό πετραχήλι με χρυσοκέντητους Σταυρούς διπλωμένο να το τυλίγει σε σχήμα μαξιλαριού. -Τι είναι Γέροντα αυτό; τον ρωτήσαμε…-Έχει μέσα λείψανα του παππού Ιωσήφ του ησυχαστή, και διάφορα του Γέροντά μου…Τη φανέλα του, το μικρό χαλάκι που προσευχόταν…Με δέος το πήραμε στα χέρια μας και αρχίσαμε να το ασπαζόμαστε ευλαβικά . Δεν βρίσκαμε λέξεις για να περιγράψουμε το θείο άρωμα που ανέδυε…Τόσο, που ολιγόπιστοι και αδύναμοι μπροστά στου Θεού τα υπέρλογα, αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε αδιάκριτα και να ρωτάμε τον Γέροντα για το αν μέσα είχε και λιβάνι …
Ο Γέροντας χαμογέλασε και μας διαβεβαίωσε λέγοντας με τον απλό του τρόπο:- Αστεία θα λέμε τώρα; Κρατώντας στα χέρια μας ή καλύτερα στις αγκαλιές μας εκείνο το μικρό μυροβόλο δεματάκι αρχίσαμε να ακούμε λόγια μπολιασμένα με σοφία Θεϊκή, βγαλμένα απ την αγνή ψυχή του παιδιού της Παναγιάς. -Παιδιά ας μην τα βάζουμε με τον Θεό και τα… μαθηματικά Του …Ήρθε κάποιος και παραπονιόταν που ο Θεός πήρε νέο έναν δικό του. Και του λέω : Ξέρεις σε τι ηλικία πήρε ο Θεός τον Μέγα Βασίλειο ; 49 ετών! Λες να μην είχε να δώσει , να προσφέρει ακόμα αυτός ο μέγας Φωστήρας της Οικουμένης ; Ξέρει ο Θεός , μην ζητάμε εξηγήσεις …Έβγαλε τότε μια φωτογραφία. Εικονιζόταν ο ίδιος μαζί με τον Γέροντά του και την Αγγελική μορφή του Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Αγίου Καθηγουμένου της Ξηροποτάμου. - Παιδιά το 1979 ήμασταν εδώ 92 Μοναχοί. Έστειλε λοιπόν ο Γέροντάς μας τότε τον Φιλόθεο στην Καρακάλλου, τον Αγάθωνα στην Κωνσταμονίτου και τον Εφραίμ στην Ξηροποτάμου . Αυτός που λέτε παιδιά μαρτύρησε …Ο Θεός επέτρεψε να κοιμηθεί με μαρτυρικό τρόπο νεότατος μόλις 40 ετών….Ξέρετε γιατί ; Γιατί βάπτισε Χριστιανούς Ορθοδόξους πρώην Αλλοθρήσκους! Έκπληκτοι ακούσαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε …Είχαμε ακούσει ότι ο Ξηροποταμινός Εφραίμ είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό…μα τώρα το πράγμα έμπαινε στην αληθινή του διάσταση ….Σκέφτηκα πως στην Αμερική από τότε που πήγε ο Φιλοθεϊτης Εφραίμ έχουν βαπτιστεί οχτακόσιες χιλιάδες ψυχές …Γι αυτό τον λόγο ο Γέροντας δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και απίστευτες συκοφαντίες. Κι όμως συνεχίζει …Δεκαεννιά επίσημα καταγεγραμμένα Μοναστήρια! Δυο στο κέντρο του Διεθνούς Σιωνισμού την Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στον Καναδά…Και ετοιμάζονται δυο ακόμα….Στην Αριζόνα, το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου όπου εδρεύει ο Γέροντας φτιαγμένο μέσα στην έρημο μοιάζει με τον πιο πράσινο εύφορο τόπο του κόσμου. Φιλοξενεί μονίμως περίπου 500 προσκυνητές που φτάνουν από παντού αποζητώντας να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους. Με άφθονο νερό που με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε εκεί ποτίζονται χίλια και πλέον στρέμματα με 6000 ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια και άλλα μέχρι πρότινος αδιανόητα για το κλίμα της περιοχής. Μα τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό…Για όλα αυτά μας μιλά ο Γέροντας Ισίδωρος με αγάπη αληθινή και σπάνια . Μας λέει και άλλα που αποδεικνύουν το μεγαλείο του Θεού. Για τον αγιασμό που δεν χαλά ποτέ, για το όρος Θαβώρ και την Μεταμόρφωση του Χριστού μας. Εμάς μας αρκεί και που τον βλέπουμε … Μας δίνει ξεραμένο βασιλικό …-Βάλτε το πάνω στο προζύμι και θα δείτε πως θα φουσκώσει …Πάρτε και λαδάκι απ την Παναγία μας και αγίασμα απ του Αγίου Αθανασίου… Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε…Κρατούσαμε ακόμα το γεμάτο από Χριστό και την ευχή του μαξιλαράκι και ήταν σαν να αγκαλιάζαμε τα αχώρετα και απλησίαστά Του έστω για λίγες στιγμές…-Σε λίγες μέρες θα έρθω και κοντά στα μέρη σας, στο Ξυλόκαστρο, τον ακούσαμε έκπληκτοι να λέει …Πράγματι ο πάτερ Ισίδωρος «οργώνει» όλη την Ελλάδα. Πηγαίνει σε σπίτια αγαπημένων του παιδιών που έχει δει βαθιά μέσα τους, και εκείνα τον φιλοξενούν και μετατρέπουν το σπίτι τους σε αρχονταρίκι Αγιορείτικο καλώντας και άλλους αδερφούς που συνωστίζονται αγαπητικά ν’ ακούσουν και να ξαναθυμηθούν βιωματικά την αγάπη την άπειρη και την μακροθυμία του Θεού, μέσα απ τα απλά μα τόσο ψυχένδροσα λόγια του τυφλού ασκητή. - -Παιδιά εγώ φεύγω τώρα να ξεκουραστείτε για τις ακολουθίες. Θα σας βρω και έπειτα … Την ευχή του Χριστού μας και της Παναγιάς μας να έχετε!-Με τον Γέροντα μιλάτε στο τηλέφωνο; τον ρωτήσαμε. - Επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο είπε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο …Δεν χρειαζόταν. Ήμουν σίγουρος ότι συχνά τον επισκέπτεται όπως και όλα τα Φιλόθεα παιδιά του, όποτε και οπουδήποτε δυσκολεμένα ζητήσουν την ενισχυτική παρουσία του…Στην Φιλοθέου όταν η ησυχία σκεπάζει απόλυτα τον αγιασμένο τούτο τόπο, αν κλείσεις τα μάτια, σίγουρα θ ακούσεις από κάπου μακριά να φτάνει η απαλή φωνή του Πατρός Εφραίμ…Δίχως παύση να λέει την ευχή του Ιησού και να επικαλείται κάθε τόσο την Παναγία Μητέρα, με δάκρυα στα μάτια προσευχόμενος για τον κόσμο ολάκερο , παρατείνοντας το Θεϊκό έλεος. Τον φαντάστηκα εν τω μέσω της νυκτός ,σε μια χορεία σύγχρονων εν ζωή Γερόντων με παρρησία υιών Θεού και κρουνούς δακρύων να τρέχουν απ τα μάτια τους, σχεδόν να «κανοναναρχούν» την Σωτήρια Ευσπλαχνία, επαναλαμβάνοντας ο ένας μετά τον άλλον: Ὅτι Θεὸς ἐλέους, οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας ὑπάρχεις… .
Ο Γέρων Ισίδωρος έφυγε όπως ήρθε…Μόνος του χωρίς βοήθεια από κανέναν…
Όσοι τον υποβαστάζουν ενίοτε , νομίζουν ότι τον βοηθούν. Βλέπει
ολοκάθαρα με της φωτεινής ψυχούλας του τα μάτια τα αμόλυντα , με το όμμα της καρδίας του… Όσο ζούμε θα θυμόμαστε εκείνη την τόσο συγκινητική του επίσκεψη.
Η φωτογραφία που βγάλαμε στο πλάι του κρατώντας το ευλογημένο μαξιλάρι της Αγάπης του, θα φωταγωγεί πάντα τα μέσα μας σκοτάδια…
 
Νώντας Σκοπετέας
Εις μνήμην Γ. Ισιδώρου Φιλοθεϊτη
Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ 2013 )
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"
(Eκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

26 Νοε 2022

Απ’ τα ξεφτίδια του Θείου ελέους…

…εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν… (Λουκ. 18,25)

Να περάσει η καμήλα από το κεφάλι της βελόνας είναι ευκολότερο, από έναν πλούσιο στη βασιλεία των Ουρανών! Το είπε ο Κύριος! Ο Κύριος της αγάπης, ο Ποιμήν ο καλός, λέγει συχνά μέσα στο Ευαγγέλιό Του ρήματα που μας πονούν μα και μας κάνουν να απορούμε! Βέβαια υπάρχει μια μετάφραση(η οποία παρουσιάζεται από κάποιους ομοίως ορθή)  του συγκεκριμένου χωρίου, που μιλά για κάμιλον, δηλαδή για το καραβόσχοινο  που δένει τα καράβια στην προκυμαία. Και έτσι θέλουμε να φανταζόμαστε  αυτό το χοντρό σχοινί, να ξεφτίζει λίγο- λίγο κάθε φορά που ένας πλούσιος ελεεί, μέχρι να αποσυντεθεί  ολότελα  σε μυριαρίθμητες  λεπτές τριχιές και μια-μια να περνάνε όλες δια τρυμαλιάς  ραφίδος… Μόνο που πρέπει κάθε τέτοιο λεπτό νήμα, να το βοηθά να τρυπώσει η καθαρή ελεημοσύνη, η αψεγάδιαστη αγαθοεργία, η έμπονη συμπαράσταση, η εν Χριστώ ορθοπραξία μας…Διαφορετικά θα έχουμε ενώπιόν μας, ένα εξάμβλωμα Χριστιανικής τάχα αρετής…Την χορεύουσα φιλανθρωπία, για την οποία είχαμε ακούσει να μιλά ο μέγας Ιεροκήρυκας του Παραδείσου(σ.σ.Δημήτριος Παναγόπουλος)…Να δώσουμε ελεημοσύνη για τους αναγκεμένους, αλλά να συνδυάζεται το ποσό με ένα γλεντάκι, έναν φιλανθρωπικό χορό, με φωτογράφους, με  δημοσιεύσεις και εντυπωσιακές εμφανίσεις στο χαλί των… φιλανθρώπων ευεργετών…Και εκείνο το μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου  (Ματθ. 6,3) πως άραγε θα συζευχθεί; Ο Ποιμήν ο καλός το είπε και αυτό! Και άντε να κάνουμε οικονομία και να προβάλλουμε τους ελεήμονες, ως παράδειγμα προς μίμηση…Αν οι εισφορές τους προέρχονται από έργα αγαθά, θα μας απασχολήσει άραγε; Γιατί θέλουμε να πιστεύουμε  ότι κανείς δεν θα επιθυμούσε να ελεηθεί από έσοδα που προέρχονται από έργα φαύλα και Θεομίσητα…Το καλό δεν είναι καλό αν δεν γίνεται καλώς! Το καλόν ούκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται  λέγει ο Μέγας Βασίλειος! Δεν αγιάζει ο σκοπός τα μέσα! Το Παύλειο: τοις πάσι γέγονα τα πάντα αγιάζεται μόνο όταν τελείται εν Χριστώ και εν αληθεία και όχι εν αναισχυντία! Μα από αυτά τα φαύλα χρήματα συντηρούνται τόσα ευαγή ιδρύματα της Μητροπόλεως, τόσοι άνθρωποι καθημερινά τρώνε, τόσοι γέροντες στεγάζονται, τόσα ορφανά τρέφονται και  σπουδάζουν! Αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, θαρρείς πως είναι δύσκολο για τον Άγιο Θεό, τον μέγα Προνοητή να οικονομήσει όλους αυτούς  τους παραπάνω εμπεριστάτους;  Είπε ποτέ όχι, αρνήθηκε ποτέ κανείς από όλους αυτούς, μια γενναία δωρεά προερχόμενη από ανθρώπους που εγνωσμένα Θεομαχούν; Ο Άγιος Νεκτάριος σαν έχτιζε το μοναστηράκι της Αγίας Τριάδας στην Αίγινα(από διήγηση Δ. Παναγόπουλου)ως συνήθως αναζητούσε χρήματα για να πληρώσει τους μάστορες και τα υλικά! Σε μια τέτοια περίσταση αν και πολύ είχε ανάγκη τα χρήματα είδε να πλησιάζει στην πύλη της Μονής μια καλοβαλμένη κυρία. Πριν εκείνη προλάβει καν να του μιλήσει ο Άγιος της λέει: -Καλώς ήρθατε κυρία Ελένη με τις 3000 δραχμές στην τσάντα σας! Όντως η πλούσια εκείνη γυναίκα ανέβηκε για να προσφέρει αυτό το τεράστιο για τότε ποσό στο Γέροντα για τις εργασίες!  

Και συνέχισε ο Άγιος Νεκτάριος: -Δεν γίνονται αποδεκτά τα χρήματά σου, γιατί συνεχίζεις να έχεις μίσος και να μη μιλιέσαι με κοντινούς σου ανθρώπους! Πήγαινε λοιπόν πρώτα να συγχωρεθείς με αυτούς και έπειτα ξανάρχεσαι εδώ! Έφυγε το λοιπόν η κυρία Ελένη και ξαναεπέστρεψε στην Μονή μετά από μήνες! Την υποδέχτηκε και πάλι  ο Άγιος και αυτή την φορά βλέποντας την διόρθωσή της,  της υπέδειξε να ρίξει  τα χρήματα της δωρεάς στο παγκάρι του Ναού. Μεγάλο το μάθημα από τούτο το περιστατικό! Και από ένα ακόμα, που είναι αρκετά γνωστό: Μια από τις πλέον διάσημες εταίρες της αρχαίας Θήβας ήταν η Φρύνη. Αυτή κάποτε προθυμοποιήθηκε να πληρώσει αποκλειστικά τα έξοδα για την ανοικοδόμηση όλων  των τειχών της πόλης, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Μέγα Αλέξανδρο! Απαίτησε μόνο σαν αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς της, να αναγραφεί σε σημείο εμφανές πάνω στα τείχη η φράση:  «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα». Η πρότασή της απορρίφθηκε από τους Θηβαίους! Μοιάζει κι αυτό το περιστατικό,  με εκείνο το  ψαλμικό που ακούγεται σε κάθε εσπερινό, το…Έλεον δεν αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου…(Ψαλμ.140)

Ιλαρός μα και άμωμος πρέπει να ναι ο δότης! Ούτε για να προβληθεί, ούτε για να φωτογραφηθεί, ούτε καν  για να φοροελαφρυνθεί… Δεν είναι μόνο ο άπληστος πλούτος που αποτελεί εμπόδιο για εν Χριστώ ζωή και τήρηση πάσης δικαιοσύνης…Είναι και ο ιδρώτας και ο κόπος και η καθαρή καρδιά  που τον συνοδεύει και κυρίως η καθαρή καρδιά και το Θεάρεστο που η ελεημοσύνη και η προσφορά του πλουσίου μα και του καθενός μας κουβαλά! Για να περάσουμε απέναντι, γαντζωμένοι έστω απ’ τα ξεφτίδια  του Θείου ελέους…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. Με αφορμή μια φράση από το Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΓ Λουκά.

25 Νοε 2022

Μετανοείτε! Τίποτα πιο επίκαιρο! (Άγιος Νίκων)


 Να ψάξουμε να βρούμε ένα πρωτότυπο θέμα! Ξέρετε, κάνει παράπονα καμιά φορά ο κόσμος, με τους ομιλητές που έρχονται…Είναι μερικοί, που επιλέγουν πανομοιότυπα θέματα… Σε κάποια ενορία, κάπου στην Ελλάδα μας, αυτήκοοι  μάρτυρες, μας μετέφεραν τον παραπάνω διάλογο μιας συντονιστικής ομάδας, που προσπαθούσε να καταρτίσει ένα πρόγραμμα ομιλιών, για την περίοδο "πνευματικής σποράς" που ξεκινούσε. Κάθε 15 ημέρες, ένας ομιλητής   ανέπτυσσε  ένα  θέμα. Καταρτίστηκε λοιπόν μετά από λίγο το πρόγραμμα. Είχε ωραίους τίτλους, που ταίριαζαν ενίοτε στην εκκλησιαστική επικαιρότητα, κάποιοι  πρωτότυποι  στα αλήθεια! Έχουμε ξαναμιλήσει στην εκπομπή μας για το ζήτημα της πρωτοτυπίας. Να το ξαναπούμε! Κάθε ομιλία, κάθε κείμενο, κάθε εκπομπή, σε ορθόδοξα χριστιανικά πεδία και μετερίζια, οφείλει, επί ποινή απαραδέκτου, να είναι Χριστοκεντρική! Και για να είναι έτσι, ένα και μόνο είναι το κριτήριο! Κριτήριο ασφαλές και Θεοδίδακτο! Να καταλήγει και να οδηγεί, να προτρέπει σε μετάνοια! Καλά είναι όλα τα θέματα που κατανύγουν,  γαληνεύουν, ηρεμούν, μα μόνο όταν κάπου σε κατευθύνουν…Κάθε ομίλημα, κάθε κείμενο, κάθε εκπομπή, οφείλουν να οδηγούν στο εξομολογητήριο όλους τους μετανοημένους συναμαρτωλούς ακροατές και αναγνώστες! Αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι πρωτότυπος ο Χριστός μας μόλις ξεκίνησε το δημόσιο βίο του και τη διδασκαλία του με τα ρήματα της αιωνίου ζωής; Τι επαναλάμβανε;  Ένα ρήμα  μόνο: Μετανοείτε!   Πρόσταζε τη μετάνοια!  Την είχε κηρύξει ο Πρόδρομός Του! Μετανοείτε βοούσε και εκείνος! Ποια σελίδα του συναξαριού δεν βοά για μετάνοια; Ποιος άγιος δεν μας καλεί; Ποιος βίος του Ιερού Συναξαριστή δεν είναι κατάγιομος;  26 Νοεμβρίου! Γύρισε η σελίδα στις έμψυχες εικόνες του Θεού! Μνήμη οικεία για τον γράφοντα! Απ' τα μικράτα του άκουγε για αυτόν τον Άγιο με το παράξενο όνομα! 

                             

Κυριακή στην μανιάτικη εκκλησία του Νικόβου...στον Ταξιάρχη της Μάνης στα πόδια του περήφανου Ταϋγέτου...Ο ιερέας κάνει απόλυση...Γυναίκες με κατάνυξη και το βλέμμα πάντα στραμμένο στο τέμπλο, στις εικόνες της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας και του οικήτορα Αρχαγγέλου να ξεθηκαρώνει το σπαθί, επαναλαμβάνουν και αυτές μαζί με τον παπά τα λόγια στην απόλυση...Δεν γνωρίζουν οτι αυτό κανονικά δεν επιτρέπεται…Μα το θεωρούν μια δική τους προσευχή, μια γλυκιά συνήθεια, μια ευλαβή ανεκτίμητη κληρονομιά, μια δική τους μυσταγωγία...Τα ξέρουν όλα απ’  έξω! Δεν κάνουν επίδειξη! Τα λόγια τούτα κουβαλούν πάνω τους αμέτρητες Κυριακές και γιορτάδες, που τις συνάντησαν ακριβώς στο ίδιο σημείο να στέκουν...Ασταμάτητα σταυροκοπιούνται  στο άκουσμα κάθε Αγίου που εξαιρέτως μνημονεύει ο παπάς μαζί με της αυτής ημέρας τους τιμημένους...Μικρό παιδί, πορφυροντυμένο παπαδάκι από την πόρτα του ιερού, στέκομαι και  παρατηρώ τα πρόσωπά τους!Σαν να φωτίζονται ιδιάιτερα μόλις ακούγεται το: Του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, προστάτου και φωτιστού της Μάνης...Σήμερα λοιπόν που την μνήμην επιτελούμεν  του  προστάτης της αδούλωτης αυτής γης, τον ξαναανακαλύπτουμε ως Ταπεινό Γίγαντα, στις σελίδες του βλογημένου κυρ-Φώτη του Κόντογλου ...Και αυτός ο άγιος ποτέ δεν προσπάθησε να πρωτοτυπήσει! Όπως όλοι οι διαλεχτοί τού Θεού, ζουν ανάμεσά μας, στο σήμερα,στο παρόν,στο αιώνιο! Το μετανοείτε του οδοιπόρου της μετάνοιας είναι εδώ! Εδώ και η χρονική του αναγνώριση! Ο ευλογημένος και λυτρωτικός ενεστώς διάρκειας της Αγίας πίστης μας!

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα  από ομότιτλο κείμενο και εκπομπή του 2010

 

18 Νοε 2022

Το προηγούμενο βράδυ…



                                                        εἶπε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θεός·
ἄ­­φρον, ταύτῃ τῇ νυ­­­κτὶ τὴν ψυχήν σου ­ἀ­­­παιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·
                                                                                                                                                             ἃ δὲ ἡτοίμα­σας τίνι ἔσται; 
                                                                                                                                                                                 (Λουκ. 12-20)

Κυλάει ο χρόνος και εμείς μαζί του ή ανεβαίνουμε ή κατρακυλάμε στο Φως ή στο σκοτάδι αντίστοιχα! Από εδώ ο Παράδεισος και η αιώνια κόλαση! Όχι εδώ, αλλά από εδώ…

Άρχισες πάλι τα μακάβριά σου, τα πεσιμιστικά σου, θα πουν οι γνωστοί μας φίλοι, οι παλιοί…Βρε έλα από εδώ στο ταβερνάκι μας, να σε κεράσουμε ένα κρασί,  που είναι και η παλιοπαρέα και άσε τις επιστροφές και τις  καταστροφές…Δες το ολόγιομο φεγγάρι, την όμορφη νύχτα με τα αρώματα από τα αγιοκλήματα, την ησυχία  και μην αγχώνεσαι συνέχεια…Μια ζωή την έχουμε και χρήμα έχουμε για να την καλοπεράσουμε!

Κι αν αδελφέ μου, ταλαίπωρε άφρονα εαυτέ μου η αποψινή νυχτιά είναι η τελευταία σου,…τότε τι γίνεται; Αν ακόμα- ακόμα, γιατί αυτό είναι άδηλο και μόνο ο Θεός το γνωρίζει, τούτες οι μέρες είναι οι τελευταίες της ιστορίας μας; Είσαι έτοιμος αδελφέ μου, ταλαίπωρε άνου εαυτέ μου; Εκείνη η ρανίδα από δάκρυ ήρθε να σε καθαρίσει ποτέ; Εκείνο το ειλικρινές συγγνώμη, βγήκε κάποτε από τα χείλη σου; Εκείνος ο παππουλάκος, που από όλους έχεις ακούσει τα καλύτερα και όλο λες πως κάποτε θα πας να τον βρεις,  τι απόγινε; Ακόμα σε περιμένει, αύριο κιόλας,  μόλις ξημερώσει, στη γνωστή του θέση, με κρεμασμένο το πετραχήλι…Βλέπω τον δικό σου τράχηλο τώρα που σου μιλώ…Ξεροκαταπίνεις…Βρε μπας και…Μήπως να…Σου περνά η ιδέα από το μυαλό, αδελφέ μου, ταλαίπωρε άσκεφτε εαυτέ μου, βλέπεις τα σημάδια των καιρών, βλέπεις τον κόσμο να καταρακυλά, νόμους και καιρούς να διαστρέφονται θεοστυγώς…

Είσαι άραγε έτοιμος; Κι όσα θαρρείς πως ετοίμασες, χωράνε στις τσέπες σου; Μα δεν έχουν τσέπες τα σάβανα! Συγκόμισε ουρανού τα αγαθά! Αποταμίευσε θησαυρούς αδαπάνητους! Έχε για να δίνεις και δίνε για να έχεις! Ετοιμάσου με ετοιμασία αληθινή των Νινευιτών και όχι της εύφορης και πλανεμένης χώρας, ή συνέχισε να λοιδωρείς κάθε Ιωνά και κάθε Νώε των ημερών σου, που σε καλεί σε μετάνοια…120 χρόνια τον έβλεπαν όλοι τον «τρελόγερο» να φτιάχνει την κιβωτό…Κάθε μέρα πλήρωνε τα μεροκάματα των κατασκευαστών…Αυτοί κι αν τον κορόιδευαν…Κανείς τους δεν σώθηκε από εκείνους τους μάστορες…Κανείς τους δεν ήταν έτοιμος…Το προηγούμενο βράδυ ευφραινόμενοι και ξένοιαστοι, τρωγόπιναν και γλένταγαν με την παλιοπαρέα…

Σαφές το ερώτημα λοιπόν: Ποιος είναι έτοιμος; Στα τόσα χρόνια των εκπομπών το θέμα αυτό αποτελεί τον πυρήνα των περισσοτέρων, αν όχι όλων. Φυσικά εμείς ομοιάζουμε περισσότερο με τον άφρονα και χορτάτο πλούσιο της παραβολής, με τους  ασόφους μάστορες που βυθίστηκαν στης αγνοίας τον βυθό και όχι με τους φωτισμένους εν γνώσει σοφούς και νουνεχείς κατά Θεόν προπάτορες…Άσε δε, που τα χρόνια τούτης της εκπομπής είναι μόλις 14 και όχι τα 120, που ο Άγιος Προπάτωρ καλούσε τους αδελφούς του σε μετάνοια και σωσμό…

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω! Και ὁ ἀναγινώσκων νοείτω!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

15 Νοε 2022

Θυμήσου τα έσχατά σου ! (Δυο Σταυροί περιμένουν…)

"…Δάκρυα και πάθη στα πόδια της Κυράς . Πίστη στην οικονομία της .

Και αν τα πάθη αρέσκονται στο να επιστρέφουν, θα ναι η δική μας η μετανοημένη  επιστροφή,  που πάντα ελεώ Θεού θα νικά! Το νίκος και το έλεος θα ανοίξουν την μεγάλη πόρτα της αληθινής Ζωής. Και εκεί πυλωρός βρίσκεται ήδη,  η Οδηγούσα προς το Φως  Πορταϊτισσα!  Ένα τελευταίο χαίρε πριν βγούμε από την πύλη της . Αξίωσέ μας ξανά! Σπλαχνίσου μας Μητροπάρθενε! Μην αποστρέψεις ούτε για ελάχιστα το πρόσωπό σου , θα χαθούμε αλλιώς!

Κατεβαίνουμε στην θάλασσα και περιμένουμε το λεωφορείο για Καρυές . Ένας νεότατος Ιβηρίτης μοναχός, μάγειρος και ψάλτης στα διακονήματα, συνομιλεί ιδιαιτέρως  με ένα σχεδόν αμούστακο παληκαράκι , που συμπορεύεται με τον Πατέρα του στο Όρος.

 Στα μάτια του παιδιού, τόσο καθαρά καθρεφτίζεται ο Θεϊκός πόθος. Τους παρατηρώ και σκέφτομαι ότι μοιάζουν πάρα πολύ και ίσως να είναι αδέλφια κατά σάρκα. Να αξιωθούν κάποτε άραγε, να γίνουν και συμμοναστές και παραδελφοί κάτω από την σκέπη Της; Αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό η ευλογία που θα λάβει η μάνα τους, αν με πίστη και χαρά εμπιστευθεί και τα δυο  σπλάχνα της στην Μάνα του κόσμου!

Εμένα η μάνα μου στην αρχή δεν το καλοπήρε που έγινα Ιερομόναχος! Τώρα μετά τόσα χρόνια λέει: Μακάρι να γινόταν και ο άλλος μου ο γιός! Γνωριζόμαστε με τον  Χαλκιδαίο πάτερ Σ. και τους  δυο νεοτάτους  συντοπίτες και συνοδοιπόρους του, παπαδοπαίδια της Αγίας Παρασκευής λατρευτά, με πρόσωπα ιλαρότατα και την προσδοκία  της ιεροσύνης και της αφιέρωσης,  ζωγραφισμένη σε κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους. Ευβοϊκά χώματα ευλογημένα!

Μας έφερε αυτή η ολιγόλεπτη κουβέντα, δίπλα στο ξυλουργείο και στους στοιβαγμένους κορμούς της Ιβήρων,  μέσα από κοινούς γνωστούς και αναφορές, ξανά κοντά μας όλα τα εκλεκτά τεκνία του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία! Είχε ασκητέψει, διάκος ήταν ακόμα ,  για καιρό στην Μεγίστης  Λαύρας  ο Όσιος Δαυίδ! Έχει αφήσει ίχνη θαυμαστά στα μέρη του Αγίου Αθανασίου!  Κουρά του μακαριστού πατρός Κυρίλλου προηγουμένου του Μοναστηριού του,  ο πατήρ. Σ. με τον οποίον μιλάμε. Τον ακούσαμε σε όλες τις ακολουθίες στην Πορταϊτισσα, να ψέλνει με υπέροχο καλογερικό ύφος! Σε λίγο ένα αγροτικό αυτοκίνητο από διπλανό κελλί , ήρθε να τους παραλάβει. Συνοδηγός ένας επίσης Ευβοιώτης στην καταγωγή Αγιορείτης Μοναχός. Στο παρμπρίζ, κολλημένο ένα αυτοσχέδιο προσκυνητάρι και  ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης!  - Δική του κουρά είμαι εγώ!  μας είπε ο Γέροντας όταν μας είδε να κοιτάζουμε! Τι κι αν δεν ήρθε ποτέ του στο Όρος,  ο Όσιος με συγχωρείτε ! Οι σπόροι και της δικής του…αγιοκαλλιέργειας , ολοένα και καρπίζουν καλώς  και βλαστάνουν άνθη ευθαλέστατα , ιδιαιτέρως σε τούτο το περιβόλι, κάποτε να τα συγκομίσει ο Γεωργός Κύριός μας...

....Ξηροποτάμου! Πρώτη μας επίσκεψη σε ένα Μοναστήρι, που δεν υπάρχει φορά στην είσοδο ή στο φευγιό μας, που να μην το έχουμε από μακριά έστω  θαυμάσει. Άλλη μια πύλη ιστορικού κοινοβίου  προστίθεται σε αυτές που έχουμε διαβεί. Λίγα μέτρα πριν,  στις  κληματοσκέπαστες πέργολες της εισόδου, συναντάμε τον αδελφό μας Αντώνη,  τον πέμπτο φετινό συνοδίτη μας, που ήδη  μας περίμενε, αφού είχε μπει κι αυτός με το πρωινό πλοίο.

Μαζί του και δυο Σέρβοι νεαροί προσκυνητές. Πρώτη του φορά στο Όρος. Μονή της μετανοίας του,  το περίβλεπτο φρούριο της Ξηροποτάμου! Βλέποντάς τον, σκέφτομαι πως όπως πανηγύρι γίνεται στον Ουρανό «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», έτσι και τούτες τις στιγμές,  μια  παν χαρμόσυνη γιορτή θα έχει στηθεί στην ουράνια χορεία των εν σώματι Αγγέλων Πατέρων του Άθω, για τους σημερινούς νιοφερμένους, όπως ο Αντώνιος! Γιορτή  όμως μόνο για εκείνους,  που προσεγγίζουν τούτο το ταξίδι,  όχι εκδρομικά, σαν μια από τις πολλές ταξιδιωτικές  εμπειρίες, μα έχοντας στην ψυχή τους το ψαλμικό: «Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός». Μόνο έτσι στήνεται το πανηγύρι στον…Άνω Άθωνα. Αιώνια αφορμή η μετάνοια! Σημερινή ο αδελφός μας!

Όπως στο διάβα της ζωής συναντάς  διαφορετικά είδη ομορφιάς, παράξενης και  πρωτόγνωρης, έτσι και εδώ στον χιλιόχρωμο τούτο λειμώνα,  συνειδητοποιούμε και ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν και διαφορετικά είδη σιωπής και γαλήνης!  Όλα εδώ σε κελεύουν να ειρηνέψεις , να γίνεις φειδωλός στους λόγους  που θα αρθρώσεις, ακόρεστος σε όλα αυτά που άφατα θα νιώσεις. Ξηροποταμινή ησυχία! Άμοιαστη με όλες τις άλλες και απερίγραπτη με κοινές λέξεις! Μόνο ο σοφός παροιμιαστής μπορεί να σε εξυμνήσει!  “Ἀνήρ δέ φρόνιμος, ἡσυχίαν ἄγει” (Παρ. 11,12»1.)

Το πιστοποιούμε αμέσως,  μόλις συναντάμε τον αρχοντάρη Μοναχό. Ούτε ένας παραπανήσιος  λόγος από το στόμα του. Τα απολύτως αναγκαία! Πόσο δύσκολο τούτο το πάλαισμα! Και πόσο αγνοούμε και ενίοτε παρεξηγούμε και λοιδορούμε  την έκφρασή του. Κριτήριο και αυτό εν εκείνη τη ημέρα…Κακό ασυγκράτητο, γεμάτη από δηλητήριο του θανάτου η γλώσσα , κατά τον αδελφόθεο Άγιο Ιάκωβο. Εν αυτή ευλογούμεν και εν αυτή καταρώμεθα… Χαλινό και πηδάλιο έχουν οι Ξηροποταμινοί στην γλώσσα!   Από αυτήν την πηγή να  ρέει μόνο το γλυκό, το ξεδιψαστικό  νερό και όχι το  αλυκόν!

Δωμάτιο στον πρώτο όροφο δίπλα στην ξακουστή βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο της Ξηροποτάμου. Εκεί υπέροχα βιβλιοδετημένα όλα τα αμέτρητα βιβλία. Ως και το πλέον μικρό στο σχήμα . Προστατεύονται έτσι από την φθορά τα άφθαρτα και ανόθευτα  λόγια των Πατέρων και των Γερόντων. Δείγμα απέραντου σεβασμού και τάξης υποδειγματικής. Στις δυο ώρες που έχουμε ως την προσκύνηση των τιμίων λειψάνων,  παίρνουμε τον ανήφορο από την Ξηροποτάμου, ως το μακρινό κελί με τους 2 Γέροντες,   που υπολογίσαμε ότι  βρισκόταν  σε απόσταση περίπου μισής ώρας με τα πόδια .

Ο Αντώνης δεν σταματά να θαυμάζει και να «εγκλωβίζει» τις πρώτες του Αθωνικές παραστάσεις. Όσο ανεβαίνουμε, τόσο περισσότερο ενθουσιάζεται από την ακίβδηλη φυσική καλλονή. Έτοιμες οι χρυσές χονδρολιές για το μάζεμά τους. Συκιές με σύκα μεγάλα και ώριμα , μια στροφή πριν την είσοδο του κελιού. Δεν έχει ευλογία όμως να κόψουμε. Ή τουλάχιστον, δεν βλέπουμε κάποιον για να ζητήσουμε.

Το «έχει ευλογία» είναι μια πολύ συνηθισμένη φράση στο Άγιο Όρος. Σημαίνει ότι έχεις την άδεια για να κάνεις κάτι , το οτιδήποτε, το πλέον φυσιολογικό,  όπως το να κόψεις για να φας  ένα σύκο, από μια  έρμη και κατάφορτη από καρπούς  συκιά στις πλαγιές της Ξηροποτάμου ένα μεσημέρι Οκτώβρη . Μα όταν τα καταφέρεις, έστω στιγμιαία,  να  υποτάξεις την λογική και το θέλω σου  σε έναν άγραφο μα πολυσέβαστο Αθωνικό νόμο και  δεν κόψεις έναν καρπό από δέντρο αγλαόκαρπο,  επειδή δεν πήρες ευλογία για αυτό, είναι σαν να αφανίζεις  από τη ρίζα, ένα από τα αναρίθμητα δέντρα στον… αχανή αγρό του εγώ σου!

- Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς… Καρτεράμε να ακουστεί το Αμήν μέσα από το κελί. Επαναλαμβάνουμε το γνωστό Αγιορείτικο … χτύπημα στην πόρτα, μα απόκριση δεν παίρνουμε. Έτσι , είπαμε εμείς το…Γένοιτο και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τον χώρο. Πανέμορφο εκκλησάκι στην αυλή πιο μεγάλο από τα συνήθη κελιώτικα.

Μπαλκονάκια κρεμαστά και απλωταριές, με ανεμπόδιστη γαλάζια θέα στην Δάφνη και στον υπέροχο Αθωνικό νότο.  Κήποι σε διαφορετικά επίπεδα , με άφθονα φυτέματα και μποστανικά της εποχής. Και εκεί δίπλα, αντικριστά σχεδόν στο ιερό της καλύβης,  φυτεμένοι στο χώμα δυο Σταυροί. Μπροστά τους μόνο χώμα , μετρημένο όσο για να χωρέσουν  μέσα του δυο σαρκία . Δεν υπήρχαν ονόματα πάνω στους Σταυρούς ούτε η εν Κυρίω κοίμηση κανενός αναγραφόταν, το εν ΚΩ δηλαδή που πολλούς έχει μπερδέψει στέλνοντας τον λογισμό τους στα…Δωδεκάνησα. Αυτοί οι Σταυροί, είναι των 2 γερόντων του κελιού τα χαλινάρια, τα δικά τους πηδάλια και η ξεχωριστή εξ ουρανού φωνή και παραίνεση: «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσης εις τον αιώνα» ( Σοφία Σειράχ 8΄36.)

Νώντας Σκοπετέας

(Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας Άγιο Όρος 2017)

Αποσπάσματα.

10 Νοε 2022

Τώρα που ακόμα είναι μέρα!

...ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. (Ιω. 9,4).
Μια φράση μόνο από το Ευαγγέλιο είναι ικανή να λαλήσει μέσα στις ψυχές μας αναρίθμητα ρήματα, σαν σαλπίσματα εγέρσεως Θεόσταλτα! Στο Ευαγγέλιο του Φωτός, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και στην εξιστόρηση της Θεραπείας του εκ Γενετής Τυφλού, σε τούτο το Θεοκατασκεύαστο περιβολάκι βρισκόμαστε, όπως θα έλεγε και ο μακαριστός π.Δανιήλ Γούβαλης. Ο Χριστός μας, ο Πλάστης και Δημιουργός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ομματώνει τον εκ γενετής τυφλό, αλλά και όλους μας! Κάθε φράση που βγήκε από τα χείλη του Σωτήρος μας, είναι ικανή να ομματώσει την απονεκρωμένη πνευματική ζωή μας, την τυφλή ψυχή μας! Έρχεται νύχτα κατά την οποία κανείς δεν θα μπορεί να εργαστεί…Δούλοι Κυρίου, εργάτες στον αμπελώνα Του τον ασύνορο, γίναμε όλοι μας όταν κατά την Ανάληψη του Θεανθρώπου στους Ουρανούς, μας έδωσε την πιο συνταρακτική προτροπή που ποτέ ακούστηκε!…πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·(Μτθ.28,19-20) Σε εκείνο το υμίν, όλοι εμείς οι εργάτες Του! Πριν έρθει όμως η νύχτα! Τότε δεν θα μπορείς αδελφέ μου να πορευθείς, να διδάξεις, να φωτίσεις, να νουθετήσεις, να σπείρεις, να πολλαπλασιάσεις αυτό το ανεκτίμητο τάλαντο! Γιατί είναι τάλαντο δοσμένο και χάρη ανεκτίμητη ότι βαπτίστηκες Χριστιανός Ορθόδοξος!...εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·...(Ρωμ.13,11) Κάθε λεπτό που περνά μας πλησιάζει πιο κοντά στην απολύτρωση.
 Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. 13, 12). Δεν είναι μόνο η αποκαραδοκία για την Δευτέρα του Χριστού μας  παρουσία. Είναι η προσμονή της μελλούσης ζωής, για τον καθένα μας ξεχωριστά,δια της τελευτής μας σε αυτό το πρόσκαιρο, όπως θαυμάσια ερμηνεύει μεταξύ άλλων ο μακαριστός Π.Τρεμπέλλας. Εγερτήριο ας σαλπίσουν οι γρηγορούσες ψυχές μας και πάραυτα ας αφαιρέσουμε της ράθυμης ψυχής τα νυχτερινά ενδύματα, του σκοταδιού τα πανωφόρια, της αμαρτίας τις στολές…Λάμπρυνόν μου την στολή της ψυχής φωτοδότα Νυμφίε, ίνα εισέλθω στον κεκοσμημένο Νυμφώνα Σου!
 Όσο ακόμα είναι μέρα! Ακούραστα, αγόγγυστα, ανύστακτα! Τρόπος του λέγειν είναι για τους περισσοτέρους από εμάς αυτά τα τροπικά επιρρήματα! Κι όμως! Υπάρχουν κάποιοι έστω λίγοι, που με αυτόν τον τρόπο στην κυριολεξία πορεύθηκαν στον παρόντα βίο τους! Ακούραστοι, δίχως γογγυσμό και παράπονο, άυπνοι, εργαζόμενοι συνεχώς κάτω από το Φως του Χριστού μας και μιας μεγάλης ανύχτωτης μέρας! Αψηφώντας επαίνους, αξιώματα, μισθούς και πρωτοκαθεδρίες! Με πόθο να φωτίσουν εκείνοι με το τάλαντο της γνώσης και της ερμηνείας των γραφών, τα σκοτάδια της θλιβερής αγνωσίας!
Έργο ανυπολόγιστης αξίας η ερμηνεία του Ακαθίστου ύμνου, ή εκείνη των ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδας! Αμέτρητα νυχθήμερα συνεχούς μελέτης και συγγραφής! Δίχως ύπνο! Ο μακαριστός Άγιος Γέροντας π.Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος!(+10 Νοεμβρίου 1989). Γεννήθηκε σχεδόν με το ράσο, όπως χαρακτηριστικά και θαυμάζοντας έλεγε για εκείνον η αγαπημένη του θεία Αλεξάνδρα. όσο ζούσε από μωρό παιδί και έως την τελευταία του αναπνοή αγωνιούσε μην και χάσει τον Παράδεισο, μήπως δεν γραφτεί το όνομά του στο βιβλίο της Ζωής! Απέφευγε τις τιμές, τις διακρίσεις,το επισκοπικό αξίωμα που πολλάκις του προτάθηκε και μάλιστα επίμονα! Μα εκείνος δεν λάμβανε ούτε μισθό! Άμισθος εργάτης του Μεγάλου Γεωργού και Σπορέα, έμεινε ως το νυν απολύεις του!  Άμισθος και ακάματος! Το πρόγραμμά του και ο κανόνας του, απλησίαστα για τις ανθρώπινες δυνάμεις! Μόνο η εξ' ύψους δύναμη έκανε κατορθωτά τα παλαίσματά του! Δεν κοιμόταν σχεδόν ποτέ! Από ελάχιστα λεπτά έως καθόλου! Αναφέρεται πως υπέφερε από αϋπνίες. Και αυτό  το χρησιμοποίησε σαν δώρο εκ Θεού για να ωφελεί ψυχές! Αστειευόμενος ο ίδιος έλεγε κάποτε: Να γράψετε πάνω στο μνήμα μου: Επιτέλους εκοιμήθη! Είμαστε βέβαιοι, πως  δεν ήθελε να αφήσει ούτε λεπτό αυτής της ζωής των 59 ετών που μας τον χάρισε ο Κύριος, χωρίς να εργαστεί, έχοντας πάντοτε ενώπιόν του αυτή τη φράση από το κατά Ιωάννην:.. ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. (Ιω. 9,4)
Και εμείς να το έχουμε αδελφοί μου αυτό το ευαγγελικό ρήμα μπροστά μας! Να εργαζόμαστε συνεχώς τη γνώση της αλήθειας, αδιαλείπτως τη μετάνοια!
Στον Άδη και στη νύχτα του δεν θα μπορούμε!

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή( 2 μέρη)

4 Νοε 2022

Ποιoς μου έλυσε τα χέρια;


«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω…  

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!

                  

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…

…Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο! 

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο 'Δεμένα τα χέρια του Θεού" και  το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021

29 Οκτ 2022

Χάσμα μέγα και αγεφύρωτο…(Άσπλαχνοι και Χριστομάχοι)


...εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.(Λουκ. 16, 27-31) 

Είναι αυτή η παραβολή κατάγιομη από νοήματα, η εμβάθυνση στα οποία, ρίχνει φως άπλετο στις ψυχές μας, εφόσον βέβαια τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν ολότελα απονεκρωθεί…Αλλιώς και νεκρό να δούμε να ανασταίνεται, δεν πρόκειται να καταλάβουμε το ελάχιστο. Το βέβαιο είναι, όπως διδάσκουν οι πατέρες, πως έχουν υπάρξει αναρίθμητες ψυχές κεκοιμημένων αδελφών μας, που θέλουν να μας προειδοποιήσουν για αυτόν τον τόπον της βασάνου. Και αυτός ο τόπος δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που κοχλάζουν…μακάρι να ταν έτσι! ακούγαμε πρόσφατα έναν άγιο των ημερών μας να κηρύττει(σ.σ. π.Αθανάσιος Μυτιληναίος). Ας μην απορούμε! Ας αφουγκραστούμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που θέλουν να μας γνωστοποιήσουν, όσα ο λόγος ο Άγιος της Γραφής, δια των προφητών και των Αγίων Πατέρων, όντας τόσο προσβάσιμος, ιδίως σήμερα, μας φανερώνει! Ο τόπος της βασάνου, είναι η θέα του Θείου Φωτός ως πυρ…ως φωτιά, που δεν αντέχεται και σε καίει! Το ίδιο Φως που για τον φτωχό, βασανισμένο και περιφρονημένο Λάζαρο αλλά και για όσους μετανοημένους και ενωμένους με τον Ζωντανό Θεό πορευθούν εις Ανάστασιν Ζωής είναι αιώνια φωτιστικό και υπέροχα ευχάριστο, …ὁ ἐγείρων ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψῶν πένητα τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ ἀρχόντων, μετὰ ἀρχόντων λαοῦ αὐτοῦ (Ψαλ. 112.7-8), το ίδιο ακριβώς Φως θα είναι χωρίς τέλος καυστικό και βασανιστικό για όσους φαύλους αμετανόητους, πλεονέκτες, ανοικτίρμονες, υβριστές, αποστατούντες και βλασφημούντες το Άγιο Όνομα του εν Τριάδι Θεού  θα πορευθούν εις Ανάστασιν κρίσεως. Και σε αυτό το σημείο θα σταθούμε ιδιαιτέρως.

(ακολουθεί απόσπασμα  από κείμενο του γράφοντος με τίτλο:"Το αιωνιώς ασυγχώρητο" Ιούνιος 2020).... Αναρωτιόμαστε πολλές φορές τι είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και τι εννοεί ο Χριστός μας, όταν λέει ότι είναι η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται . Η ψυχή του κεκοιμημένου κατ αρχάς δεν μπορεί να μετανοήσει και να συγχωρεθεί, αφού εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια . Την ψυχή του κεκοιμημένου όμως που εν ζωή βλασφήμησε το Πανάγιο Πνεύμα και δεν το εξομολογήθηκε ειλικρινώς, δεν μπορούν να την βοηθήσουν οι πράξεις της στρατευομένης Εκκλησίας. Όταν δηλαδή κάποιος αμφισβητήσει τον Τριαδικό Θεό και τις ενέργειές Του , όταν κάποιος λοιδορήσει απαξιώσει και βλασφημήσει τον Θεό Πνεύμα, τότε αν φύγει ανεξομολόγητος για αυτό του το έγκλημα, τα μνημόσυνα τα σαρανταλείτουργα οι ελεημοσύνες και οι προσευχές των περιλειπομένων δεν θα μπορέσουν να του προσφέρουν καμιά όνηση, περισσότερο Φως και αλλαγή της θέσης της ψυχής του, όπως μπορεί να συμβεί με μια ψυχή που δεν εξομολογήθηκε μια σοβαρή αμαρτία εν ζωή . Είναι βεβαίως πολύ λεπτά και δυσδιάκριτα τα όρια και πολλές φορές απλησίαστα, αλλά πολλοί αναρωτιούνται ιδίως στις μέρες μας . Δεν είναι να βλάψω λεκτικά την φήμη του Αγίου Πνεύματος. Ένοχοι αιωνίου κατακρίσεως και τιμωρίας ( Μαρκ. γ/28,29)όσοι συκοφαντούν το Άγιο Πνεύμα. Η συκοφαντία έχει αμέτρητες εκφάνσεις . Από το να πεις ότι ένα θαύμα του Θεού έγινε με την συνδρομή του διαβόλου, όπως οι πωρωμένοι και εθελουσίως τυφλωμένοι , οι εμπαθείς Φαρισαίοι έκαναν με τον Χριστό μας, ή να πεις στις μέρες μας (πόσο πύκνωσε αυτός ο τραγικός λόγος)ότι το Πανάγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ενεργήσει και να καταστήσει απρόσβλητη από οποιονδήποτε μολυσμό την Θεία Κοινωνία….» 

                  

Τι γίνεται λοιπόν με όσους βλασφήμησαν εν ζωή την αδιαίρετη Αγία Τριάδα και έφυγαν αμετανόητοι χωρίς ορθή πίστη και έργα εν Χριστώ αγάπης; Τώρα που πλέον γνωρίζουν, θα επιθυμούσαν σφόδρα να επιστρέψουν για να φωνάξουν το ημάρτομεν ή έστω να στείλουν έναν απεσταλμένο…Λάζαρο στους αγαπημένους τους! Τούτο όμως δεν το επιτρέπει η δικαιοσύνη του Κυρίου!  "…ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος" (Ἰακ. 2,13). Η κρίσις χωρίς έλεος  επίσης, για όσους ακόμα και σήμερα με τα εναπομείναντα έργα  τους, παρασύρουν στο σκοτάδι της αθεϊας και της βλασφημίας τους εν ζωή αδελφούς. Το βιβλίο με τα πεπραγμένα μας, είναι και παραμένει ανοιχτό, συνεχώς συμπληρούμενο, ως την ημέρα την τελική της κρίσεως! Προστίθενται και τα καλά, που οδηγούν νέες ψυχές στον Χριστό και την αλήθεια Του, ανεβάζοντας τις ψυχές αυτών των αγαθών κεκοιμημένων προς τα πιο φωτεινά και υψηλά αλλά και τα άσχημα θεοστυγή,  πραχθέντα και λεχθέντα,  που απομακρύνουν από τον Κύριο και σπέρνουν το δαιμονικά ανέλπιδο στις ψυχές όσων αναζητούν εναγώνια την αλήθεια. Αυτά βυθίζουν ακόμα περισσότερο στα αιώνια ερέβη, όσους θλιβερά και εμμονικά ούτως ασέβησαν. Όλα σημειώνονται αδιαλείπτως! Ας ακούσουμε τη φωνή της Ευαγγελικής Αλήθειας που ηχεί ακόμα στα αυτιά μας και ας μη μιμηθούμε το άσπλαχνο και Χριστομάχο, όσων χωρίζονται εθελούσια  με χάσμα μέγα και αγεφύρωτο από τον Φωτοδότη Κύριο.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Οκτώβριος 2022

Μια από τις πολλές πτυχές και διαστάσεις τούτης της περιάκουστης παραβολής του Κυρίου μας. Στο μεγαλύτερο μέρος της  εκπομπής, διαβάζεται ένα Θεόπνευστο ομίλημα του Χρυσοστόμου των ημερών μας π.Αθανασίου Μυτιληναίου, κατά  την Ε Κυριακή του Ευαγγελιστού Λουκά το 1995.


23 Οκτ 2022

Σύμβουλος γάμου μυρωμένου…(Άγιος Δημήτριος)

   

Αν υπάρχει αγάπη αληθινή όλα τα υπόλοιπα έρχονται! Αν έχει ομόνοια το ζευγάρι, τότε όλα τα αδύνατα γίνονται μπορετά! Κοινότυπα ακούγονται και τα δυο, σαν γνωμικά, αποστάγματα πείρας συνοδοιπόρων και συναθλητών στης συζυγίας το σκάμμα. Τούτοι οι παλευτές οι ευλογημένοι, όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Τα κριτήρια μπορεί να τα αλλάξαμε, όχι όμως και του Θεού τις κρίσεις. Εκείνες και χθες και σήμερα και εις τον αιώνα θα είναι οι ίδιες και απαρασάλευτες! Έγινε η ύλη και η ευωχία κριτήριο ένωσης! Αλίμονο! Και εκείνο το …γνωμικό το ανέγνωμο και άσοφο γίνηκε επίκαιρο, θέσφατο χωρίς Θεό. Σαν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ το παράθυρο! Κανείς δεν αρνήθηκε βέβαια την αυτάρκεια και όλα εκείνα τα αγαθά τα επίγεια, που συντηρούν και φροντίζουν το σώμα. Να έχεις για να χρησιμοποιείς, μα κυρίως για να δίνεις σε όσους είναι αναγκεμένοι! Να ζητάς όμως και εκείνα τα ουράνια, που άφθονα μπορεί να χορηγήσει η ευδοκία και η χάρη Του. Γιατί σαν αυτά δεν τα ζητήσεις, θα πτωχεύσεις στ' αλήθεια αδελφέ μου. Και έπειτα θα αναζητάς ψυχολόγους και συμβούλους και θα μιλάς για ασυμφωνία χαρακτήρων και για αταίριαστα που οδήγησαν τελικά σε διάλυση. Ναι, μα τα μυστήρια της Εκκλησίας, δεν διαλύονται κι αυτά εις τον αιώνα αδελφέ μου. Κι ο γάμος (μιλάμε για τον μόνο που ο Ουρανός αναγνωρίζει κι όχι για όλες αυτές τις θλιβερές και άνομες νομικές επινοήσεις) είναι ένα μεγάλο μυστήριο που τον Παράδεισο ανοίγει. Θυμήσου λοιπόν εκείνες τις ευχές που διάβαζε ο ιερέας! Και αν τότε δεν τις πρόσεξες αναζήτησέ τις τώρα. Και σαν βρεις ευλογημένους συζύγους, που ζουν αυτόν τον αγαπητικό δεσμό που πόσο μοιάζει στον έρωτα τον Θείο, προσπάθησε να τους μοιάσεις! Ομόνοια ψυχών και σωμάτων δεήθηκε ο παπάς στο γάμο σου! Ειρηνική ζωή, και σωφροσύνη! Σύνδεσμος η ειρήνη, που κρατά άσπιλες και αρυτίδωτες τις ψυχές τους, σαν το σώμα παραδίδεται στου χρόνου τη φθορά! Απολείτουργα τους καμάρωνα δυο τέτοιους χαρούμενους ενωμένους σε ένα. Ο Θ. και η Φ., με τα 4 παιδιά τους. Άμπελος ευκληματούσα αυτή η οικογένεια, με κέρασε νάμα απ’ τις υδρίες ψυχές της. Δεν μου μίλησαν καθόλου με τα λόγια! Παρά μόνο με αυτήν την πνευματική λαλιά της αγάπης, που όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ξεπερνά σε πλούτο και νοήματα! Ευωδία πνευματική αναδύουν αυτές οι μορφές των ανθρώπων, που παλεύουν με τις βιωτικές δυσκολίες, με τα εμπόδια που συνεχώς ορθώνονται μπροστά τους, από εκείνους που συνεχώς προσπαθούν λάθρα να ανοίξουν το…παράθυρο να διωχθεί η αγάπη… Δεν είναι ρόδινοι οι δρόμοι! Στρωμένοι από αγκάθια είναι! Φίδια και σκορπιοί στο διάβα τους, των πειρασμών ο κλύδωνας στο λιμανάκι τους…Μα αρκεί μια ματιά στο προσκυνητάρι να φέρει τη γαλήνη! Εκεί φωτοβολά σε μια σπιθίτσα καντηλιού η νύφη Εκκλησία και η δόξα του Νυμφίου Κυρίου, όπως πρωτοφανερώθηκε θαυμαστά κάποτε σε έναν Γάμο, να διώξει κάθε τι πικρό και να ξαναγεμίσει με το πιο γλυκόπιοτο κρασί το κοινό ποτήρι της αγάπης, που πάντοτε αντέχει υπομένει και ελπίζει! Και ένα μικρό κομμάτι από βαμβάκι στο δικό τους προσκυνητάρι. Σφούγγισε κάποτε το μυρόβλητο θαύμα του Αη Δημήτρη! Και από τότε έγινε ο οδηγός τους ο άγρυπνος. Ήταν τα μόνα λόγια που μου είπαν για το δικό τους σκάμμα.

-Ξέρεις αδελφέ μου, όποτε φεύγει η ειρήνη και έχουμε μαλώματα και σκοτεινιές αυτό το μπαμπακάκι ξεραίνεται! Μα σαν μονιάσουμε και θυμηθούμε τα όσα κάποτε ευλογηθήκαμε, εκείνο αρχίζει να ευωδιάζει και να στάζει… Μπορείς να το πιστέψεις;

Θυμήθηκα τότε το στεφάνι των αθλητών που δόθηκε σε όλους μας στο γάμο μας, μα σε ελάχιστους ήταν ανθισμένο! Κι όμως ένα δάκρυ μετανοίας το κάνει τώρα δα, αυτοστιγμεί να ξανανθίσει! Έτσι κι εκείνο το μπαμπάκι του Μυροβλήτη Αγίου, σαν αμαράντινος στέφανος δόξης, καρτερά κάποτε να φορεθεί στα κεφάλια των αθλητών. Ως την απονομή εν τη ημέρα της κρίσεως, θα στέκεται εκεί στο μικρό τους προσκυνητάρι, ολοζώντανο θαύμα, σύμβουλος γάμου μυρωμένου…

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ενθάρρυνέ μας Άγιε Δημήτριε!

ΥΓ: Σε ένα τόσα δα κομμάτι από μπαμπάκι μπορεί να χωρέσει όλο το υπέρ Λόγον του Αγίου Θεού μας! Μόνο όσοι το έχουν οσφρανθεί με της ψυχής την όσφρηση, όπως ο Θ. και η Φ.,  μπορούν να μιλήσουν για τούτο το μεγάλο θαύμα! Δεν μοιάζει αυτό το μύρο με τίποτα άλλο το υγρό, μα μόνο με τα αληθινά δάκρυα της μετανοίας! Μόνο με εκείνα μπορεί να συγκριθεί και να συμμιχθεί…να μείνει άσωστη τούτη η ευωδία, που λυτρώνει και λευτερώνει απ τα δεσμά των σκοτεινών φυλακών της αμαρτίας. 17 αιώνες αναβλύζει τα της χάριτος μύρα ο Οκτώβριος! Θεοφρούρητες ψυχές τον επικαλούνται μπροστά σε κάθε δαιμονοκίνητη χάρυβδη! Ιδίως σε εκείνην της απελπισίας! Βοήθησέ μας Άγιε Δημήτριε! Ενθάρρυνέ μας! Δαυίδ και Νέστορας εγώ ο ταλαίπωρος!

20 Οκτ 2022

Το φαρμακείο της ψυχής...

Ήταν πολύ περήφανος για τον μοναχογιό του ο κ. Μιχάλης ο φαρμακοποιός. Καλός στα γράμματα από μικρός, φιλομαθής, φιλόδοξος και υπάκουος. Γι αυτό και δεν τα λυπήθηκε τα τόσα χρήματα που ξόδεψε για να τον σπουδάσει έξω. Βλέπετε, εκείνα τα χρόνια ήταν καλύτερα να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό, γι αυτό και δεν νοιάστηκε. Με όλη του την καρδιά κάθε μήνα του έστελνε τα χρειαζούμενα. Και δεν λάθεψε. Ο γιος του τέλειωσε τις σπουδές του στη φαρμακευτική και επέστρεψε στην πατρίδα με το πτυχίο στο χέρι.
Χαρά, δάκρυα ευτυχίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύριο.
Αυτό το ευχαριστώ ήταν αλλιώτικο.
Κάθε μέρα έστρεφε τα μάτια του έστω και για λίγες στιγμές στην εικόνα του αγκαθοστεφανωμένου Χριστού, αυτή που 30 χρόνια τώρα έστεκε πάνω από τον πάγκο του, μα τώρα το ένοιωθε πιότερο από κάθε άλλη φορά αυτό το ευχαριστώ.
Μπορούσε τώρα να αποσυρθεί ο κ. Μιχάλης και να περιμένει και άλλες χαρές. Ίσως και κανένα εγγονάκι.
Το φαρμακείο του, αυτό που έφτιαξε με πολύ μόχθο και λαχτάρα για προσφορά στους συνανθρώπους του, θα το αναλάμβανε πλέον ο γιος του.
-Μόνο μην ξεχάσεις τούτο παιδί μου, να νοιάζεσαι τον άλλον σαν τον εαυτό σου και τον φτωχό πάντα να τον διευκολύνεις.
-Εντάξει πατέρα μόνο που θα κάνω κάποιες αλλαγές στο φαρμακείο. Έχω κάποιες ιδέες να το κάνουμε πιο σύγχρονο.
-Ό,τι εσύ κρίνεις σωστό, γιε μου, αυτό να κάνεις. Δικό σου είναι τώρα, εσύ αποφασίζεις.
Έτσι κι έγινε.
Μιά καινούρια φωτεινή επιγραφή παραγγέλθηκε, καινούρια ράφια, καινούριο γραφείο και μιά αναπαυτική δερμάτινη πολυθρόνα για τις διανυκτερεύσεις.
Μιά χαρούμενη αναστάτωση επικρατούσε στο φαρμακείο.
Πολύτιμος βοηθός του νέου της ιστορίας μας, ο Ανέστης. Από μικρό παιδί τον είχε πάρει ο πατέρας του βοηθό στο φαρμακείο. Είχε μάθει καλά τη δουλειά και πολλές φορές τον άφηνε στο πόδι του, αλλά και πόσο τον ξεκούραζε έχοντας αναλάβει όλες τις εξωτερικές δουλειές, αποθήκες, ταμεία, φάρμακα σε ηλικιωμένους κατ’ οίκον. Πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος.
-Ανέστη, μόλις τελειώσεις με τα ράφια, θέλω να κάνεις ακόμα μιά δουλειά.
Αυτήν την εικόνα του Χριστού, σε παρακαλώ, ξεκρέμασε την και βάλε στη θέση της αυτόν εκεί τον πίνακα που έφερα απ τη Ρώμη.
Σάστισε ο βοηθός.
-Μα, κύριε Δημήτρη, αυτήν την εικόνα ο πατέρας σας την έχει εκεί 30 χρόνια...
Θα στενοχωρηθεί.
-Ο πατέρας δεν έχει πρόβλημα.
Άλλωστε τον άκουσες, είπε να κάνω ό,τι εγώ κρίνω σωστό.
Λοιπόν, αυτά είναι ξεπερασμένα, Ανέστη.
Είπαμε, θα το κάνουμε σύγχρονο το φαρμακείο, αυτά ήταν για πριν 30 χρόνια, αστεία θα λέμε;
Τώρα ο κόσμος έχει προχωρήσει.
Καλά, εσύ που ζεις; Δεν το βλέπεις πώς αλλάξαμε;
Δεν είπε τίποτα ο βοηθός. Ανέβηκε στη σκάλα και με τρεμάμενα χέρια έκανε αυτό που πρόσταξε το νέο αφεντικό.
-Που να τη βάλω, ψέλλισε.
-Βάλ την εκεί, στο κάτω συρτάρι, που δεν το χρησιμοποιούμε.
Έτσι κι έγινε.
Όλα λοιπόν άλλαξαν, έγιναν μοντέρνα.
-Λοιπόν, πατέρα, πως σου φαίνεται; Αγνώριστο δεν έγινε;
-Ναι, γιε μου, είπε ευτυχισμένος ο πατέρας μπαίνοντας στο φαρμακείο, και θέλησε πάλι να ευχαριστήσει «Εκείνον» για όλα, όπως πάντα το συνήθιζε.
Μα δεν Τον βρήκε στη θέση του...
Ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του, μα μόνο ο Ανέστης το κατάλαβε. Δεν μίλησε, δεν είπε κουβέντα.
Βρήκε μια καλή πρόφαση κι έφυγε πικραμένος για το σπίτι. Εκεί τουλάχιστον, το εικονοστάσι του θα του απάλυνε για λίγο τον πόνο...
Κύλησε ο καιρός. Το φαρμακείο δούλευε καλά και η πελατεία είχε αυξηθεί αρκετά.
Μόνο κάτι τον στενοχωρούσε τον Δημήτρη. Ο πατέρας του σπάνια ερχόταν, όλο κάποια δικαιολογία έβρισκε και δεν ερχόταν.
-Σε ζητούν οι παλιοί σου πελάτες πατέρα, του έλεγε ο Δημήτρης, προσπαθώντας να τον κάνει να έρχεται.
-Έχουν εσένα τώρα, απαντούσε ο κυρ-Μιχάλης με εκείνο το γνωστό πικρό χαμόγελο, που μόνο ο Ανέστης μπορούσε να καταλάβει το τι το γεννούσε.
-Διανυκτέρευση σήμερα Ανέστη, πήγαινε σπίτι σου, θα μείνω εγώ, είπε ο Δημήτρης και κάθισε στην αναπαυτική του πολυθρόνα, αφού πρώτα κλείδωσε την πόρτα.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να ξεκουραστεί από τον φόρτο της ημέρας. Αποκοιμήθηκε και μόνο ένας παρατεταμένος χτύπος τον ξύπνησε κάπως απότομα.
Ήταν ένα μικρό κορίτσι, δεν θα ταν πάνω από 12 χρόνων. Ήταν αναστατωμένη, τα μάτια της κλαμένα και μιλούσε βιαστικά.
-Γρήγορα κύριε, η μητέρα μου είναι άρρωστη, πρέπει να της φτιάξετε αυτό το φάρμακο! Να η συνταγή. Μόνο βιαστείτε!
-Ηρέμησε κορίτσι μου, θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Να ορίστε, έτοιμο!
-Αφήνω τα χρήματα και τρέχω, είπε το κορίτσι.
-Τα ρέστα σου, μόλις που πρόλαβε να πει ο Δημήτρης, μα το κορίτσι είχε εξαφανιστεί. Τι ήταν κι αυτό, σκέφτηκε κλειδώνοντας την πόρτα. Ευτυχώς που δεν ήταν ο Ανέστης, ήταν δύσκολη η συνταγή.
Στη σκέψη αύτη πάγωσε, και σχεδόν τρέχοντας πήγε στο εργαστήριο.
Η αναπνοή του κόπηκε, μόλις συνειδητοποίησε το λάθος του...
Δεν είχε χρησιμοποιήσει το σωστό μπουκάλι και είχε ρίξει... αλίμονο... δηλητήριο στο φάρμακο!
Βγήκε έξω φωνάζοντας, έτρεξε απεγνωσμένα, μήπως και έβρισκε το κοριτσάκι μα τίποτα...
Ήταν καταδικασμένος. Πάνε τα όνειρα του για τη ζωή, το φαρμακείο.
Τώρα, μιά εφιαλτική σκέψη κυριαρχούσε. Φόνος εξ αμελείας, φυλακή, απόγνωση...
Χριστέ μου, είπε κι ένιωσε μεγάλη έκπληξη σε αυτή τη φράση. Δεν θυμόταν ποτέ να την είχε ξαναξεστομίσει.
Θυμήθηκε τότε το κάτω συρτάρι...
Σε λίγο αυτός ο σύγχρονος επιστήμων, με τις φρέσκιες ιδέες και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, μιλούσε σε μιά εικόνα...
-Χριστέ μου, κάνε ένα θαύμα, σε παρακαλώ, κι εγώ θα σε πιστέψω. Απόδειξε μου ότι υπάρχεις, σε ικετεύω...
Έμεινε εκεί να κοιτά «Εκείνον» και, προσμένοντας απάντηση, τρόμαξε όταν απότομα η πόρτα άνοιξε.
Ήταν πάλι το κοριτσάκι, πιο αναστατωμένο από πριν και κλαίγοντας ασταμάτητα τώρα.
-Τι, τι συνέβη, ρώτησε τρέμοντας ο Δημήτρης. Το... το... πήρε η μητέρα σου το φάρμακο;...
-Όχι κύριε, δεν το πήρε... Εκεί που έτρεχα να της το πάω, σκόνταψα χωρίς να καταλάβω το πώς κι έπεσα. Το μπουκαλάκι μου έσπασε και άλλα χρήματα δεν έχω... Φτιάξτε μου ένα καινούριο και θα σας τα φέρω αύριο, σας το υπόσχομαι!
-Κορίτσι μου, αν ήξερες τι ήταν αυτό που μου είπες!... Δεν θέλω χρήματα, περίμενε, στο φτιάχνω αμέσως, και στρέφοντας το βλέμμα του σ’ «Εκείνον», είπε κι αυτός νοερά ---για πρώτη φορά--- στη ζωή του ένα ευχαριστώ στην αγαπημένη εικόνα του πατέρα του...
Την άλλη μέρα παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα του και του λέει:
-Πατέρα, σε περιμένω σήμερα, σου έχω μιά έκπληξη, δεν δέχομαι κουβέντα. Να πάρε και τον Ανέστη.
-Ναι κύριε Μιχάλη, πρέπει να ‘ρθείτε σήμερα, σας περιμένουμε, οπωσδήποτε πρέπει να ‘ρθείτε, εγώ σας παρακαλώ!
Μετά από την επίσκεψη αυτή πικρό χαμόγελο δεν ξαναζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του πατέρα. Πλέον δεν περνούσε μέρα χωρίς να περάσει από το φαρμακείο.
Και πάντα μπαίνοντας έλεγε το μεγάλο του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κοιτάζοντας με λαχτάρα πάνω από τον αγαπημένο του πάγκο.
Ο γιος του είχε κάνει τόσες αλλαγές- μα άλλη μιά τώρα τελευταία τον έκανε πιο ευτυχισμένο από ποτέ.
Ένα μικρό καντηλάκι φώτιζε πλέον ακοίμητο το άκρως ταπεινό και αγκαθοστεφανωμένο πρόσωπο τού Χριστού.«Εκείνου» που πάντα έχει το φάρμακο για όλες τις ψυχές…


Νώντας Σκοπετέας
Από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2018
Διασκευή από διήγηση μακαριστού Μητροπολίτη Νικαίας κ. Γεωργίου.
Εις μνήμην της μακαριστής συγγραφέως Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη στης οποίας τη ραδιοφωνική εκπομπή έγινε πλέον γνωστό αυτό το αληθινό περιστατικό.

17 Οκτ 2022

Στου Παραδείσου τα λιοστάσια…

Η θειά η Κατίνα η Παυλέισα!
Μια γυναίκα που βάπτισε τον πόνο στην κολυμβήθρα της υπομονής! Νεότατη χήρεψε και ασκήθηκε γενναία όσο ελάχιστοι, στο σκάμμα της σωφροσύνης και της πολυώνυμης αρετής! Αφιερωμένη ψυχή! Διακόνισσα της Παναγίας!
Επιτρόπισσα για χρόνια αμέτρητα στην Εκκλησία της Κοίμησης, στο αγνάντι το περίβλεπτο της Χώρας! Σιμά στο Ιερό της Παναγίας το ταπεινό σπιτάκι της! Θαρρείς πως όποτε έγερνε το σώμα της να ξαποστάσει από τον συνεχή κάματο της γης που δούλεψε δίχως βαρυγκώμια σε όλη της τη ζήση, το προσκέφαλό της φωτιζόταν από το ακοίμητο φως της Άγιας Τράπεζας! Πέρασμα δρόσου η αυλή της, για όσους ανηφόριζαν προς τα αντιλαλήματα της χαράδρας και του Βιρού τα αγιοφάραγγα! Λιγόλογη, σεμνή, μετρημένη μα καταδεκτική και πρόσχαρη για τον καθένα! Πόνεσε, συμπόνησε και κοινώνησε όλα τα νάματα που την ψυχή γεωργούν και καρπίζουν. Τα δρωτάρια της εργασίας, τα δάκρυα της πίστης, την μεταλαβιά από τα χέρια όσων Ιερέων-υπουργών του Υψίστου διακόνησε ανιδιοτελώς και με πνεύμα θυσιαστικής αγάπης!
Τα παιδιά της Χώρας την ένιωθαν όλα ανεξαιρέτως δικιά τους γιαγιά! Είχε μια ανεπιτήδευτη σοφία και μια έτοιμη ορμήνια πάντοτε να δώσει, ανεξίτηλη στις μνήμες όσων από εμάς πέρασαν αμέτρητα απογεύματα Θέρους, Άνοιξης, Επιταφίου και Ανάστασης στην πλατεία της Παναγίας! Παιχνίδια, τρεχαλητά, ματωμένα γόνατα, αθώα μαλώματα, ολόχαρες φωνές και το εμείς που πάντοτε πανηγύριζε στη σκιά της Μεγαλόχαρης!
Η γιαγιά η Κατίνα με το πέρας των χρόνων έμοιαζε σαν μια μορφή αθάνατη! Ίσως γιατί έφτασε σχεδόν έναν αιώνα επιγείου βιωτής! Ίσως γιατί ήταν τέτοια η δύναμη που η υπομονή της ανταπέδωσε σε σώμα και ψυχή...Έτσι νιώσαμε έκπληξη σαν ακούσαμε χθες πως έφυγε! Με τέλος Χριστιανό ανώδυνο και ειρηνικό! Έως το τέλος με τον ηγεμόνα νου να κυριεύει απόλυτα τις αισθήσεις και τις λέξεις της! Σε ημέρα του Κυρίου αναχώρησε! Κυριακή του Σπορέως! Απολείτουργα, όπως είμαι βέβαιος ότι επιθυμούσε σε όλη της την… Κυριακή ζωή! Κι αν έσπειρε και αυτή στο μέσα μας, σπόρους ανδρείας ψυχής αθάνατης!
Πλέον από ένα άλλο αγνάντι θα μας ορμηνεύει και θα μας εύχεται! Στο κοιμητήρι που ο Προφήτης σκεπάζει με θέα την κορυφή του την αδούλωτη!
Καλό Παράδεισο θειά Κατίνα Παυλέισα!
Καλή αντάμωση σε Παραδείσου λιοστάσια!
Να εύχεσαι για όλους μας!

Νώντας Σκοπετέας
17-10-2022

16 Οκτ 2022

Αμαρτίας ταλαίπωροι δεσμώτες...


…βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου

ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου

 καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας

 τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. (Ρωμ. 7,23)

Φιλαμαρτήμων εγενόμην, ως ουδείς εν βίω πώποτε, 

καί εδαπάνησα τήν σήν, μακροθυμίαν ο ταλαίπωρος,

 καί έτι δέ υπάρχω αναισθητών, 

επίστρεψόν με τή σή ευσπλαγχνία.

(Παρακλητική ήχος γ΄Δευτέρας)

Πόσο ελεύθερος θαρρείς πως είσαι αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου; Πόσο ανεξάρτητος; Το αυτεξούσιο, το αυτοδιοίκητο της υπάρξεώς σου, που σαν ευλογία και δώρο, σαν συνθήκη ζωής απαραβίαστη σου χαρίστηκε, η ισόθεος αυτή τιμή (Αγ.Γρηγόριος Νύσσης), πού στ’ αλήθεια…πού σε έχει φέρει ως τώρα και πού σε οδηγεί; Φιλελεύθερος είσαι στ’ αλήθεια;

Μήπως είναι ψευδώνυμη και κίβδηλη τούτη η …ατέλειωτη ελευθερία σου; Μήπως αντί για φιλελεύθερος, φίλος της ελευθερίας, να αυτοχαρακτηριζόσουν ως φιλαμαρτήμων, φίλος της αμαρτίας; Πως μέλλω των εχθρών ρυσθήναι, φιλαμαρτήμων υπάρχων; Είναι γραμμένο τούτο και στους αναβαθμούς της Παρακλητικής στον πλάγιο του δευτέρου ήχου….Αναβαθμούς υψοποιούς έχει η αληθινή ελευθερία! Ανήφορο, διωγμό, Σταυρό, νόμο και δικαιώματα Θεού…Κατήφορο, ηδονολατρεία, σκοτάδι, Άδου βυθό και έναν Θεό στα μέτρα και στα θέλω μου, έχει ο νόμος της αμαρτίας, που αντιστρατεύεται τον νόμο της ιερής συνείδησης, τον ασκόταστο και ανεξίτηλο νόμο του έσω ανθρώπου.

Το Φως και το σκοτάδι! Το αγαθόν και το φαύλο! Η κρίση και η καταδίκη από τη μια και η Ανάσταση της Ζωής από την άλλη, την ολοφώτεινη πλευρά! Αναρωτιούνται πολλοί και κάποιοι ίσως δυσανασχετούν (αυτοί γνωρίζουν το γιατί) με εκείνον τον συνήθη αυτοπροσδιορισμό μας που ακούγεται στις εκπομπές…Ταλαίπωρε εαυτέ μου!  Ταλαίπωρος ο τραυματισμένος από την αμαρτία άνθρωπος με την εθελότρεπτη ψυχή, που αναζητά θεραπεία από τον γλυκύτατο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων.

Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου Πολυέλεε δέομαι, Ιησού Σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος. Θεράπευσον, Ιησού μου ψυχής μου τα τραύματα, Ιησού μου δέομαι, και της χειρός με εξάρπασον, Ιησού μου εύσπλαχνε, του ψυχοφθόρου Βελίαρ, και διάσωσον. Ημάρτηκα, Ιησού μου γλυκύτατε εύσπλαχνε, Ιησού μου σώσον με, τον προσφυγόντα τη σκέπη σού, Ιησού μακρόθυμε, και βασιλείας της σής με καταξίωσον. Ούχ ήμαρτεν, Ιησού μου ουδείς ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο ταλαίπωρος∙ νυν δε προσπίπτω δεόμενος∙ Ιησού μου σώσον με, και την ζωήν Ιησούν μου κληροδότησον. (Απόσπασμα από Ικετήριο κανόνα εις τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό(Ποίημα Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου)

Ταλαίπωρος αυτοχαρακτηρίζεται με αληθινή και ανυπόκριτη ταπείνωση ο Θείος Παύλος, εκεί στο «έγκλημα και τιμωρία» της Καινής Διαθήκης. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του: Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; (Ρωμ. 7,24)

Αμαρτίας ταλαίπωροι δεσμώτες, που φρενοβλαβώς σχεδόν εξακολουθούν να υποκύπτουν στις απάτες των δαιμόνων (διαβάζεται στον πρώτο ήχο της Παρακλητικής), όσοι αυταπατώνται και αυτοπροσδιορίζονται ως ελεύθεροι και αδούλωτοι από τον "αναχρονιστικά δογματικό" και "ζηλωτικό" δήθεν ηθικισμό που μας πάει πίσω! Πού στ’αλήθεια μας επιστρέφει τούτη η θεληματική υποταγή; Μήπως στον νόμο του Αγαθού Θεού; Και όχι στον νόμο της αμαρτίας; Αρκεί να το θελήσουμε!

Δεν μπορεί αυτός που σε έπλασε χωρίς  να σε ρωτήσει να σε σώσει δίχως εσύ να το θελήσεις και να εργαστείς στην πράξη γι’  αυτό! Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται άνευ σου σώσαι σε! Ακούγεται στο γνωστό πατερικό ρήμα! Θα έχεις πολλές ευκαιρίες για να πεις το μεγάλο ναι! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; Ποιος θα με σώσει από εμένα που με σκλάβωσε η αμαρτία; Μόνο η ένωσή μου με τον Θεό στο Θεοποιητικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας! Προϋπόθεση το 2ο βάπτισμα της Μετανοίας και της Ιεράς εξομολόγησεως!

Το πνεύμα θα καθοδηγεί και θα φωτίζει τότε! Όχι η σάρκα!

Αποδυναμωμένη εκείνη  από τη δύναμη, την άλλοτε ακατανίκητη της αμαρτίας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~