Άνθρωπος και Θεάνθρωπος στου Ουρανού το στάδιο…(Άγ.Ιουστίνος Πόποβιτς)

Πάντοτε στους αγώνες τους αθλητικούς, στα παλαίσματα των αθλητών, εκείνοι πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις όταν έχουν κάποιον μπροστά τους να ανταγωνιστούν, ή να προφτάσουν…Ποτέ, σαν αθλείσαι μονάχος, δεν θα χεις την ίδια καλή επίδοση, όσο όταν συν αθλείσαι! Σαν μαγνήτης σε τραβά ο μπροστινός και εσύ πασχίζεις να τον φτάσεις, να τον μιμηθείς…Και στο τρέξιμο χρειάζεσαι κάποιον αξιομίμητο, μα και στο πέταγμα…Άλλα τα στάδια και τα σκάμματα του Ουρανού βέβαια, μα και εκεί πάντοτε χρειάζεσαι έναν πρωτοπόρο να μιμηθείς και να σε παρασύρει σε καλούς αγώνες, νίκες και διακρίσεις…Εκεί είναι που ακούγεται στην τόσο σημαντική του διάσταση το Παύλειο: Μιμηταί μου γίνεσθε! Στο στάδιο τούτο των αρετών την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αναζητάμε πάντοτε έναν διακεκριμένο αθλητή και παλαιστή! Του αποδόθηκε το αμάραντο στεφάνι της δόξης, της νίκης το βραβείο το ατίμητο! Μας παίρνει αυτός ο Χριστοφόρος αγωνιστής από το χέρι και συμπορεύεται μαζί μας, δίνοντάς μας κουράγιο και κυρίως αποτελώντας ο ίδιος και η βιωτή του ένα μάθημα και μια διδαχή αρετών και…τακτικών. Όλα εν Χριστώ και εν Αληθεία! Με αγωνοθέτη και Κριτή τον Θεάνθρωπο Ιησού! Τούτη την Σαρακοστή θα συμπορευθούμε με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς τον μεγάλο Άγιο και Ομολογητή της πίστης μας! Τον άξιο διάδοχο των Αγίων Αποστόλων, τον μύστη της Ευαγγελικής Σοφίας και της πατερικής διδασκαλίας! Ο Σέρβος που έγινε πιο Έλληνας από τους Έλληνες! «Τα αδέλφια μας, τους Έλληνες, πάντοτε να τους αγαπάτε σαν τους δικούς σας πνευματικούς γονείς και αναδόχους και ως παντοτινούς δασκάλους στην πίστη, την ευσέβεια και την εκκλησιαστικότητα» (+π.Αθανάσιος Γιέφτιτς Βίος του Οσίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς, εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2001)). Ο Πόποβιτς εξάλλου στην ελληνική μετάφρασή του λέγεται Παπαδόπουλος. Όνομα και πράγμα που λέμε! Ακίβδηλη η Ιεροσύνη του και Χριστομίμητη η ζωή του! Στο κέντρο της o Τριαδικός Θεός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, το Σταυρικό φρόνημα και ο διωγμός εκείνων που θέλουν να ζουν εν Αληθεία και ευσεβώς! Μαζί του θα συμπορευθούμε στο ξεκίνημα!  Ο πολύπαθος και τόσο αξιομίμητος βίος του αλλά και το αδαμάντινο συγγραφικό του έργο, τόσο μεστό από Χριστό και ανόθευτη Ορθοδοξία θα γίνουν οι οδοδείκτες μας, στου Ουρανού το στάδιο! 

Καλόν αγώνα!

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2023

Σειρά εκπομπών αφιερωμένες στον βίο και το έργο του μεγάλου Αγίου.

Οι της Αληθείας εισί της Εκκλησίας!

           

"...Στην Ορθοδοξία υπάρχει μόνο το ίνα ώσι έν! Και αυτοί που  ενώνονται στο καθώς ημείς και  στο όνομα του Τριαδικού Θεού θα πρέπει να ομολογούν την μια Αγία Καθολική και  Αποστολική Εκκλησία! Ούτε μίγματα, ούτε ετερόκλιτες συνθέσεις με σκοτασμένα στοιχεία, με θαμπωμένες ουσίες, με απροσδιόριστες ταυτότητες, αλλομορφές ενός ….κάποιου Θεού της αγάπης! Εγώ Θεός Ζηλωτής! Συναντάμε την φωνή του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη να αυτοπεριγράφεται ως Ζηλότυπος! Θέλει αποκλειστικότητα ο Θεός! Και στην Καινή Διαθήκη λέει ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος όταν αποκαλεί την γενεά των Εβραίων άπιστη και μοιχαλίδα μιλά για τις ερωτοτροπίες της με ποικίλους ψεύτικους θεούς και στις μέρες μας με τον θεό…κόσμο και το ολέθριο αποστατικό φρόνημά του!  Μία και μόνη η δύναμη συνοχής και συνάφειας! Η Ορθοδοξία! Η εν Τριάδι Θεώ, η εν Χριστώ και μόνο συμπόρευση! Ομοιοπολικοί οι δεσμοί του ίνα ώσι εν! Μακριά από τους ετεροπολικούς και τους ομοιόσχημους! Προσευχή μόνο για τον φωτισμό τους με το Φως της μόνης Αλήθειας! Μακριά από τους εθελουσίως τυφλωμένους! Πρώτη και Δευτέρα φορά…Και έπειτα μακριά…Δεν χρειάζεται πολύς διάλογος…Έλεγε ο π.Αθανάσιος ο Μυτιληναίος και πόσο δίκιο και φως έχουν τα λόγια του …Όταν αρχίζει η διαλεκτική, χάνεται το κριτήριο της Αληθείας!

Βέβαια το ακατήχητό μας,  είναι η μεγάλη και κύρια αιτία για το ευεπίφορο των αιρέσεων και των κακοδοξιών! Συνεχώς διαπιστώνουμε ότι έχουμε έλλειμμα κατήχησης…Αλλά μένουμε στις διαπιστώσεις και στους άμβωνες των Εκκλησιών το στρώμα από την σκόνη όλο και παχαίνει…σαν το σκοτάδι…

Αντί λοιπόν να ενταθεί  το κηρυκτικό και διαφωτιστικό έργο, προβάλλεται εδώ και καιρούς πολλούς το ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί η Εκκλησία να γίνει θελκτική, ενδιαφέρουσα, σαγηνευτική για τους νέους ανθρώπους ιδίως! Ναι τις είδαμε αυτές τις προσπάθειες εμπράκτως να εκδηλώνονται(δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε θαρρώ). Μια προσπάθεια ένταξης του Κόσμου στην Εκκλησία στο σώμα του Χριστού, παραβλέποντας όμως και αδιαφορώντας  παντελώς για  την Εκκλησιαστικοποίηση όλου αυτού του κόσμου που σαγηνεύσαμε…Και τι καταφέραμε; Εκκοσμικεύσαμε την Εκκλησία! Μικρές πτυχές της βασικής αιτίας γι’ αυτό που ζούμε όλοι μας σήμερα μέσα στην Εκκλησία θίξαμε σήμερα αδελφοί μου. Δεν θα μπορούσαμε παρά αδρομερώς να αναφερθούμε σε πολλές από τις παραφυάδες ενός δέντρου με πολύ βαθύ και ισχυρό ριζικό σύστημα! Πνευματικά άκαρπο αλλά φοβερά επιζήμιο αυτό το δέντρο! Το δέντρο της Εκκοσμίσκευσης! Αν με μια λέξη απαντούσαμε σε εκείνον τον απογοητευμένο αδελφό μας για το τι έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ , πέραν του πρωτεύοντος αμετανοήτου μας θα απαντούσαμε με αυτήν την λέξη! Εκκοσμίκευση!

 Η Εκκλησία δεν χρειάζεται ανανέωση με ακρωτηριασμούς και  περικοπές με  αυθαίρετους  νεωτερισμούς! ΕΜΕΙΣ πρέπει να γίνουμε νέοι άνθρωποι να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τον νέο!   Όσοι φυσικά αυτά δεν τα έχουν διόλου διαισθανθεί έστω συνεχίζουν να καταδεικνύουν και να καταγγέλουν μια   Δογματική ακαμψία, έναν Θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, μια μεσαιωνική απολυτότητα,  έναν σκυθρωπό εθνικισμό. Ο ουνιτικών καταβολών κατά τα άλλα Ορθόδοξος Θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν τα έλεγε αυτά αρθρογραφώντας την δεκαετία του 1980.  Ξέρετε ο Οικουμενισμός πρεσβεύει αυτήν την ανάμειξη αυτόν τον συγκερασμό (συγκρητισμός) συν+Κρης των πολλών αληθειών…Θεωρεί την αλήθεια κατακερματισμένη και ότι κάθε θρησκεία διαθέτει το προνόμιο να κατέχει ένα τμήμα αυτής της αλήθειας. Οπότε αν ενώσουμε όλες τις αλήθειες μαζί θα φτιάξουμε τη σύνολη Αλήθεια. Σχετικοποίηση…. Γράφει μια από τις κορυφές των κορυφών  ὁ μακαριστός  π. Δημήτριος Στανιλοάε: Dimitru Staniloae, Γιὰ ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἔκδ. ΑΘΩΣ, Πειραιεὺς 1976, σελ. 19-20. «Δημιουργεῖται κάθε τόσο, ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ ἕνωση, ἕνας εὔκολος ἐνθουσιασμός, ποὺ πιστεύει πῶς μπορεῖ μὲ τὴν συναισθηματική του θερμότητα νὰ ρευστοποίηση τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τὴν ξαναπλάση χωρὶς δυσκολία. Δημιουργεῖται ἀκόμα καὶ μία διπλωματικὴ συμβιβαστικὴ νοοτροπία, ποὺ νομίζει πῶς μπορεῖ νὰ συμφιλιώση μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις δογματικὲς θέσεις ἢ γενικώτερες καταστάσεις, ποὺ κρατοῦν τὶς ἐκκλησίες χωρισμένες. Οἱ δυὸ αὐτοὶ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετωπίζεται -ἢ παραθεωρεῖται- ἡ πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ἐλαστικότητα ἢ κάποια σχετικοποίηση τῆς ἀξίας ποὺ ἀποδίδεται σ᾿ ὡρισμένα ἄρθρα πίστεως…

Λύκοι βαρείς, ετεροδιδασκαλούντες! Επίδοξοι Νεκροθάφτες της Ορθόδοξης Πατερικής Παράδοσης έλεγε κάποιος με πόνο βαθύ! Ας το εκλεπτύνουμε κάπως. Ας μιλήσουμε για ανεπίγνωστους του πνευματικώς θανάσιμα επιληψίμου, κιβδηλοποιούς της Ορθοδοξίας! Εκφιλοσόφηση και εξ ακαδημαϊσμός της πίστης! Ό,τι πιο αποστασιοποιημένο από το Φωτοβόλο δόγμα και κυρίως από το μυστηριακό βίωμα της Ορθοδοξίας! Η Αγιότητα αδελφοί να είναι το θέλγητρο και ο μαγνήτης μας και όχι οι ατέρμονες φιλοσοφίες μας και τα ωραία λόγια που χαϊδεύουν τα πάθη.

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι βιβλιοθήκη  τήν ὁποία μπορεῖς νά μελετήσεις, ἀλλά βίωμα τό ὁποῖο καλεῖσαι νά ζήσεις…. έλεγε ο μέγας Ομολογητής η κεκρυμμένη συνείδηση της μαρτυρικής Ορθοδοξίας ο  Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.  Ας γρηγορούμε αδελφοί!   Η Ορθοδοξία είναι τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Χάριτος. Η Ορθοδοξία είναι ο Χριστός! Ο Χριστός είναι η αποκεκαλύμμένη πλήρης και ανόθευτη Αλήθεια. «Εγώ ειμι η αλήθεια» (Ιωάν. ιδ΄ 6). Ο  Θεάνθρωπος Ιησούς είναι η Ορθοδοξία μας! Αυτά να τα ακούνε και να μετανοούν και μαζί τους και εμείς (αυτός είναι ο προορισμός και η αποστολή μας η συνεχής μετάνοια και μόνο)  όσοι Νεοορθόδοξοι και Νεοχριστιανοί φανεροί και κρυφοί εκπροτεσταντιστές της Ορθοδοξίας,  αντι βιβλικοπατερικά και άκρως αντι ιεροκανονικά συνεχίζουν να δημιουργούν κάσες από κερκόπορτες και να ονειρεύονται  την άλωση της μόνης υπάρχουσας αληθινής πίστης! Αναρωτιέμαι πως έχουν σκεφτεί να  αντικαταστήσουν  εκείνο το τρέμω την φοβερά ημέρα της κρίσεως που ακούγεται στο όρθρο των Κυριακών του Τριωδίου μετά τον 50ο ψαλμό …

...Ίνα ώσι έν! Έτσι παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Αγίου Θεού ο μεγάλος Άγιος των ημερών μας! Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης , ο οποίος όσο ζούσε με ενθουσιασμό κήρυττε, πως μοναχά η Ορθοδοξία  έχει αυτό το βαθύτατο νόημα! Την σωτηρία και λυτρωτική ενότητα με κεφαλή και μπροστάρη τον Χριστό μας! Εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάζει και ανυμνείν Αυτόν και μόνο! Το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Τριαδικού Θεού! Αυτού που φανερώθηκε και φανερώνεται συνεχώς στους εν επιγνώσει ενωμένους πιστούς και πανελευθέρους δούλους Του!

Απανωτοί οι εμπτυσμοί και τα ραπίσματα στο ακόμα Σταυρωμένο πανακήρατο σώμα του Χριστού μας.

....Εγώ μένω Γερμανία και την περασμένη Κυριακή της Ορθοδοξίας ήμουν σε μία ενορία με κάποιο Ιερομόναχο. Δεν γιορτάσαμε τις Εικόνες και κάποιος που προσπάθησε να του μιλήσει για το θέμα του επιτέθηκε. Οι Εικόνες του Θεού εμείς ήμαστε είπε ο Ιερομόναχος. Στο κήρυγμα του μίλησε μόνο για την εικονολατρεια και την 6η οικουμενική σύνοδο διαστρεβλώνοντας τα πράγματα. Ξέρω πως αυτός ο Ιερομόναχος δεν αποδέχεται τον λόγο του Παναγόπουλου ούτε και του Κόντογλου. (Που και γω αν δεν άκουγα τις εκπομπές δεν θα ήξερα ποιοί ήταν και το έργο τους). Μια φίλη μου που Δόξα τω Θεώ ακούει και αυτή τις εκπομπές είναι και πνευματικός τής. Στο τέλος μας έδωσε και κάτι παπικά βιβλία. Το είχα καταλάβει και γω από καιρό πως κάτι δεν πάει καλά χωρίς να θέλω να κρίνω και ίσως να έχω και λάθος). Όταν ρώτησα την Γερόντισσα μου σε ένα Μοναστήρι στην Κύπρο (από εκεί έρχομαι) μου είπε πως είναι μέρος της προσπάθειας να ενωθούν οι τάχα εκκλησίες. Όταν όμως διαβάσεις το βιβλίο του Παναγόπουλου Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός βλέπεις πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Συγνώμη που σε ενοχλώ με τα δικά μου (μας) απλα ψάχνω και γω λίγη παραμυθία αφού γυρίζω την Γερμανία ολόκληρη προσπαθώντας να βρω ένα ορθόδοξο Ναό χωρίς περιτύλιγμα εκκοσμίκευσης. Μου έστειλε και μια φωτογραφία από το βιβλίο που πήρε την Κυριακή της Ορθοδοξίας ως ευλογία ο αδελφός μας …Το best seller του κυρίου Peter Seewald με την βιογραφία του Πάπα Βενεδίκτου του 16ου! Ελπίζω μόνο να μην δίνω ιδέες για δώρο σε κάποιους τώρα που πλησιάζει και το Πάσχα…( Μήνυμα που έστειλε στην εκπομπή μας αδελφός μας που εργάζεται στην Γερμανία ως Ιατρός)

Η εναγώνια προσπάθεια για αποΧριστοποίηση και ουδετεροθρησκεία, που πλέον είναι ηλίου φαεινότερο οτι μεθοδεύεται στην Ελλάδα αλλά και όπου υπάρχει Ορθοδοξία  από ορατούς και αοράτους αντίμαχους-αντικειμένους  Της Αλήθειας, μας φέρνει στον νου εκείνο το αιώνιο ρήμα του Χριστού μας από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο.

Τον κατηγόρησαν οι Φαρισαίοι γιατί δεν επιτημούσε τον κόσμο που κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, Τον επευφημούσε αποκαλώντας Τον: Υιό Δαυίδ και Βασιλειά του Ισραήλ.

Και ο Θεάνθρωπος Κύριος, τους αποκρίθηκε με μια φράση που πόσο ταιριάζει και σε αυτούς, που στα σίγουρα χλεύασαν μόλις άκουσαν οτι και τα άψυχα... κρανία απάντησαν κάποτε το Αληθώς Ανέστη!

Τους απαντά ο Χριστός μας λοιπόν και σήμερα:

«Αν αυτοί σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται». (Λουκ. 19, 40).

Χριστός Ανέστη ...αδελφοί και πατέρες!

Προσδοκώντας τα άψυχα μα και τα έμψυχα να μιλήσουν...και να ομολογήσουν Χριστό στην πράξη! Ας θυμόμαστε πάντοτε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: Κύριε φώτισόν μου το σκότος μα κάτι ακόμα που είπε ο μεγάλος Άγιος: Οι της Αληθείας εισί της Εκκλησίας! Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί».

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από διαδικτυακή ομιλία στην Ε.Ρ.Ω Αγρινίου στις 3 Απριλίου 2021, η οποία πραγματοποιήθηκε με την ευλογία του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά.

Ναι Κύριε Βασιλεύ....(Η λεπτή γραμμή του ορίζοντα)

                  

Ξεκινά το στάδιο των αρετών! Μαζί του τα παλαίσματα, οι υποσχέσεις, οι Θεόσδοτες διδαχές!  Μαζί του συμπορεύεται και η συγχώρεση! Ο πλατυσμός της καρδιάς! Η αύξηση του δοχείου της χάριτος και της αγάπης, από την άμετρη θάλασσα του Φιλεύσπλαχνου Δοτήρος Χριστού! Μαζί του και η προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου! Όλο το πνεύμα της προσευχής, αυτή η αύξηση, τούτος ο πλατυσμός! Πνεύμα Θεού αγαθού! Αυτομεμψία, αυτοκατάκριση και μη κρίση του αδελφού! Του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφό μου… σε θέματα βίου! Μεγάλη εδώ η προσοχή μας και η προσευχή μας! Να κρίνεις για να μην κρίνεις…λέει ένα γεροντικό απόφθεγμα!  «Τό, Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε, περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως» λέγει  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σε θέματα πίστεως οφείλουμε αταλάντευτα και ανυποχώρητα να εκφράζουμε την εν Αληθεία κρίση μας! Με προσευχή και με οικείο Εκκλησιαστικό φρόνημα! Γιατί τα σκοτάδια είναι πυκνά και οφείλουμε να τα διαλύουμε με τα όπλα του Φωτός και οδηγό την ανόθευτη Ευαγγελική Αλήθεια, την Ιερή μας Παράδοση και τις διδαχές των Αγίων Πατέρων! Δεν θα κρίνουμε τα κίνητρα όσων παρεκκλίνουν! Αυτή είναι η λεπτή γραμμή που πολλάκις  μας ρίχνει στην περί βίου κρίση, μα και αυτή  που κάποιες φορές, στην διαστρεβλωμένη της νόηση, μας οδηγεί στην εφάμαρτη σιωπή και στην ένοχη παράλειψη! Αυτό που οφείλουμε να  γνωρίζουμε είναι, πως  μόνο ο Καρδιογνώστης Κύριος, ο μόνος Δίκαιος και Κριτής, θα κρίνει τα πλήθη των πεπραγμένων μας! Αυτόν πρέπει να παρακαλάμε συνεχώς, να μην επιτρέψει το να πέσουμε εμείς οι… «ανεπίληπτοι» στο βαρύτατο αμάρτημα της κρίσης του βίου του αδελφού μας! Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση συμβουλεύει τους Κορινθίους ο Μέγας Παύλος, μα και όλους εμάς τους «νέους Ισραηλίτες», να μην πέσουμε όπως ο ευεργετηθείς με τις δωρεές του Πνεύματος, μα τόσο αγνώμων και πλανεμένος παλαιός Ισραήλ…Να το πούμε αλλιώς; Ο νομιζόμενος...εδραίος στην πίστη, μονομιάς μπορεί να γίνει άνομος και άπιστος Εβραίος...Μηδαμού ίστασθαι...μας προτρέπει και ο Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος! Να μη νιώσουμε ποτέ αυτήν την αλαζονεία της αρετής,   (Αγ.Αυγουστίνος) που μετατρέπει τον αχρείο  σύνδουλο σε κριτή των πάντων! Ακόμα και αν όλα είναι καταφανή και πρόδηλα ενώπιόν μας! 

Ναι Κύριε Βασιλεύ, Οδηγέ μου και Σωτήρα, δια πρεσβειών της Κυρίας Θεοτόκου, διάλυσε την αχλύν στου βίου μου την θάλασσα, για να μπορώ να βλέπω μόνο τα δικά μου πταίσματα και  κράτα τα μάτια της πλασμένης από Σε ψυχής μου ανοιχτά, να ξεδιαλύνω την λεπτή γραμμή του...ορίζοντα που χωρίζει το σκοτάδι από το Φως Σου!

Καλή Σαρακοστή! Καλό Στάδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Τεσσαρακοστή 2023

Ώρα ενδεκάτη και κάτι...(Καλησπέρα Χριστέ μου!)

 Δεν γνωρίζουμε πως θα κρίνει ο Κύριος…Ούτε να Τον συμβουλεύσουμε είμαστε ικανοί, εμείς τα περιψήματα τούτου του κόσμου! Άπαγε της βλασφημίας! -Κοίτα τα δικά σου κορδόνια αδελφέ μου και άσε τους άλλους που στραβοπατάνε…συμβούλευε ένας ταπεινός διαλεχτός με αδίσταχτη πίστη…Σκέφτομαι πολλές φορές, όλους εκείνους τους ανθρώπους, που δεν είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Χριστό μας, επειδή στο διάβα τους  βρέθηκαν μόνο σβησμένοι λύχνοι της αγνωσίας και της αδιαφορίας, που και εκείνοι με τη σειρά τους δεν συναντήθηκαν με ψυχές αναμμένες να τους μεταλαμπαδεύσουν το Φως του Χριστού, που φωτίζει όσους τα μάτια της καρδιάς τους όλο τρεμοπαίζουν και σφαλίζουν…Και έτσι πορεύτηκαν σε αυτό το πρόσκαιρο ως μη γνόντες, συντροφιά με μια θλιβερή άγνοια, χωρίς κανέναν γραμμένο ουράνιο νόμο να τους καθορίζει και τη δύναμη της συνήθειας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ευρύχωρους δρόμους, μακριά από το σταυρικό πνεύμα, που συνεχώς Γολγοθά ανεβαίνει…Φέρνω μπροστά μου τον αδελφό μας τον Β.,μια από τις πιο ευγενικές μορφές που έχω ποτέ μου συναντήσει. Ήσυχος και γαλήνιος οικογενειάρχης! Κοινωνικός και πρόσχαρος, έζησε για χρόνια πολλά στην όμορφη πόλη, αφήνοντας πίσω του συνεχώς  και σε κάθε του συναναστροφή, ένα άρωμα καλοσυνάδας και απειροκάκου! Τι κρίμα, τέτοιοι άνθρωποι να μην έχουν πολλά-πολλά με Τον αγαθό Θεάνθρωπο! Να κυλήσει μια ολόκληρη ζωή και εκείνοι να μην έχουν βιώσει στο ελάχιστο, μια στιγμή μυστηριακής ένωσης, με Εκείνον που τους έπλασε και σε κάθε τους βήμα ήταν παρΩΝ, στέκοντας πάντοτε έξω από την πόρτα της ψυχής τους, κρούοντας και περιμένοντας έως την ενδεκάτη ώρα, μέχρι την τελευταία αναπνοή τους, το θαύμα του...ανοίγματος και  της επιστροφής…Ένα ολότελα ξεχωριστό σχέδιο σωτηρίας έχει γραφτεί για τον καθένα μας από την Ουράνια διαιώνια γραφίδα! Και το βιβλίο της ζωής είναι ομοίως συμπληρωμένο! Και τα κρυφά του καθενός θα έρθει κάποτε η ώρα να δημοσιευθούν…Όμως και να το θυμόμαστε αδελφοί, οτι ο Κύριος γνωρίζει μα δεν προορίζει! Το σήμερα και το στερνό του καθενός, αυτόν τον προορισμό ελέγχουν απολύτως και παντοδυνάμως! Όσο πιο μαλακή και εύφορη είναι όμως η γη της καρδιάς σου, τόσο πιο δυνατό θα είναι για σένα, ακόμα και την τελευταία στιγμή, να κάνεις τον προορισμό σου αιώνια περιβαλλόμενο από το Φως του Χριστού μας! Αν σκλήρυνε τόσο, που να μην μπορεί να παρεισδύσει στο βραχώδες της ένα δάκρυ, ούτε μια ρανίδα έστω μετανοίας, τότε ο προορισμός είναι πάλι μεν το ίδιο Φως αλλά ως  ατελεύτητο πύρινο σκοτάδι…Και είναι αυτή η εθελούσια πώρωση τόσο αμετάλλαχτη, που έχει συμβεί σε πολυσεβάστους Ιερείς να υβρίζονται και να διώχνονται από ετοιμοθανάτους, όταν τους επισκέπτονταν κρατώντας τον ίδιο τον Χριστό, πάνω από την επιθανάτια κλίνη τους…Έξω ο Ναζωραίος! έσκουζε ένας Έλληνας πρώην  κυβερνήτης, λίγο μόλις πριν τον θάνατό του, όταν ένας πολιός Λευίτης με σπλάχνα οικτιρμών,  άνοιξε την πόρτα του κρατώντας το ιερό δισκοπότηρο… Φυσικά και όλα τούτα, ποτέ δεν τα είπε με αυτόν τον τρόπο στον πατέρα της τον Β. η θυγατέρα του η Λ. Θεωρούσε πως ο λατρεμένος της δεν θα κατανοούσε, μιας και ποτέ του  δεν κατηχήθηκε…Ήταν η αδιαφορία του, ήταν ότι περιστοιχιζόταν πάντοτε από αμέριμνους για τα πνευματικά οικείους ανθρώπους, ήταν…Σαν να είχε δίπλα της ένα μικρό παιδί, προσπαθούσε μόνο να τον πείσει, κάποια στιγμή να έρθει μαζί της στον πνευματικό της!

-Πατερούλη μου γλυκέ, σε παρακαλώ, έλα κάποια φορά που θα μπορείς να εξομολογηθείς και εσύ και να μεταλάβεις! Θα δεις πόσο υπέροχα θα νιώσεις! Έλα σε παρακαλώ μπαμπάκα μου! Εσύ που είσαι τόσο καλός άνθρωπος! Είναι κρίμα να έχεις μια τέτοια εκκρεμότητα!

Έτσι απαλά του μιλούσε και εκείνος ποτέ δεν της θύμωνε, μήτε τον ενοχλούσε διόλου τούτο της το νοιάξιμο…

-Κάποια στιγμή…θα γίνει και αυτό! Της απαντούσε χαμογελώντας της διάπλατα!

Και κύλησαν πολλοί καιροί! Και ο πιο πάνω διάλογος γινόταν ξανά και ξανά! Ακόμα και όταν ασθένησε ο Β. και παρά λίγο να φύγει…μα τα κατάφερε τότε με τρόπο θαυμαστό και έζησε για αρκετά ακόμα χρόνια.

Δεν πήγε τελικά ποτέ του να εξομολογηθεί…Αυτή η αίσθηση ότι υπήρχε πάντα χρόνος για αυτά και ότι ούτε ένα μυρμήγκι δεν θα βρει κάτι κακό να του καταλογίσει, τον είχε αποπροσανατολίσει από τον αιώνιο προορισμό…Έτσι σαν ήρθε η ώρα που βρέθηκε σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρώντας λίγες πλέον στιγμές ως το τέλος, η Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και θυμούμενη  τις τόσες φορές που δεν τα κατάφερε να τον πείσει…Τα’ βαζε με τον εαυτό της, που δεν μηχανεύτηκε κάποιον άλλον τρόπο, για να τον οδηγήσει στο λυτρωτικό πετραχήλι…Σκέφτηκε λοιπόν ακόμα και τώρα να τηλεφωνήσει στον πνευματικό της, να τον παρακαλέσει να έρθει στο νοσοκομείο…Κάτι να γίνει…Να μη φύγει αυτή η μαλαματένια χρυσή  ψυχή χωρίς γεύση Χριστού…Όμως ο πατέρας της είχε πέσει σε λήθαργο εδώ και πολλές ώρες! Οι γιατροί εξάλλου διαβεβαίωναν ότι ήταν πια θέμα ελαχίστων στιγμών…Και ο παππούλης της βρισκόταν ήδη σε εξομολόγηση με το κινητό του κλειστό…Συνέχισε να λέει προσευχές και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Έξαφνα στην πόρτα του δωματίου φάνηκε ο πατήρ Κ., ο εφημέριος και του Ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο προαύλειο του Νοσοκομείου. Είχε έρθει να επισκεφθεί κάποιους ασθενείς σε διπλανά δωμάτια!

-Πάτερ ευλογείτε! Ο Χριστός μας σας έστειλε! Σας παρακαλώ! Μήπως έχετε μαζί σας Θεία Κοινωνία; Ο πατέρας μου τελειώνει από λεπτό σε λεπτό!

-Είναι εξομολογημένος;

-Δυστυχώς όχι πάτερ μου! Αν και ποτέ δεν αρνήθηκε…μα δεν πρόλαβε…ίσως και εγώ φταίω που δεν επέμεινα…

-Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά παιδί μου! Να φέρω την Θεία Κοινωνία, μα έχει τις αισθήσεις του; Μπορεί να καταπιεί;

Έμεινε βουβή η Λ. και βουρκωμένη να τον κοιτά…

-Καλά κοπέλα  μου! Να κάνουμε μια προσπάθεια! Να βοηθήσει ο Κύριος! Πάω να φέρω τον Χριστό!

Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε στο δωμάτιο ο πατήρ Κ. κρατώντας το μικρό δισκοπότηρο. Στάθηκε για λίγο σιωπηλός πάνω από τον καρκινοπαθή Β. Φορούσε εκείνος μάσκα οξυγόνου, για να μπορεί ακόμα να αναπνέει! Σουρούπωνε έξω! Αρχές Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδόν 5 και κάτι  το απόγευμα! Ακριβώς η ενδεκάτη ώρα και κάτι… Ήταν μάλλον η ώρα να αλλάξει ο προορισμός του Β. Απρόσμενα, μα όχι απροσδόκητα, άνοιξε τα μάτια του! Αντίκρισε τον ιερέα που στεκόταν δίπλα του!

-Μπαμπούλη μου!  Ήρθε ο Χριστός! Θες να μεταλάβεις καλέ μου;

Κατέβασε μόνος του τη μάσκα οξυγόνου! Χαμογέλασε όπως ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί! Το πρόσωπό του ξαφνικά έγινε φωτεινό και υγιές!  Και έπειτα αργά, δυνατά και με καθαρή φωνή είπε:                                          - Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!

Άνοιξε το στόμα του και ο παπάς τον μετέλαβε το σώμα και το αίμα του Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον! Έπειτα ξαναέκλεισε τα μάτια του και ύστερα  από 2 μέρες κοιμήθηκε!

Συγκλονιστήκαμε σαν η θυγατέρα του μας τα μετέφερε όλα τούτα! Δεν είναι όλα τα παραπάνω ένα στρογγύλεμα και μια αμνήστευση της δεινής ραθυμίας! Μακάρι εκείνη η υποδοχή του αδελφού μας του Β., εκείνο το δυνατό του καλησπέρα να χώρεσε μέσα του όλη τη χρηστότητα και ευσπλαχνία του Αγαθού Πατρός, αλλάζοντας τον προορισμό κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή…Κάποτε θα  μάθουμε και εμείς! Ως τότε ας μνημονεύουμε κάθε ψυχή Χριστιανού Ορθοδόξου κεκοιμημένου αδελφού μας! Από εμάς περιμένουν! Ας σπεύσουμε όσο ακόμα η καρδιά χτυπά, να εξομολογηθούμε και να μεταλάβουμε στο ζωοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Να θυμόμαστε πως ο Κύριος μακροθυμεί αλλά κάποτε στις αποφάσεις του έχει και αποτομιά…

Ας ελπίζουμε τέλος ολόψυχα πως ο Β. που τον Χριστό καλωσόρισε, το αιώνιο το Φως προόρισε…Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε να επανορθώσει με  την ολόκαρδη υποδοχή του...Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι οτι η Θεία Χάρις τα ελλείποντα αναπληρώνει...Και ήταν τόσο χαριτωμένο εκείνο το καλησπέρα στο Χριστό...

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Αληθινή Ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα!

Στη μνήμη του Β.Κ.

 

 

 

 

 

Έστω και την ενδεκάτην…(εκπλήξεις και...δηνάρια)

…καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. (Ματθ. 20,9)       

Όλοι μας έχουμε νοιώσει την ανακούφιση της τελευταίας στιγμής! Γίνεται κάτι στην καθημερινότητά μας, στα βιοτικά και εκεί που δεν το περιμένουμε και νιώθουμε πως όλα είναι χαμένα και οριστικά τελεσίδικα και αμετάκλητα, γίνεται επιτέλους αυτό που προσμέναμε καιρό, ή αυτό που είχαμε αποκλείσει…Στο παρά ένα που λένε…

Στης ψυχής τα μονοπάτια τώρα...Και εκεί θεωρούμε κάποιες φορές πως όλα χάθηκαν…Έρχεται η απελπισιά και μας το ψιθυρίζει με τέτοια σιγουριά, που κάποτε δεν βαστάμε και λυγάμε και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και πολλάκις και τους άλλους! Χαμένη υπόθεση! Χαμένος από χέρι! Είμαι για την κόλαση! Αυτός δεν σώζεται με τίποτα! Όσους Σταυρούς κι αν κάνει όσα κεριά και να ανάψει! Όλοι τα’χουμε πει λόγω ή διανοία και έχουμε καταδικάσει τους εαυτούς μας και  άλλους πολλούς! Είναι  και κάποιοι που από μικροί γαλουχήθηκαν με γράμματα ιερά! Εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου! Ψυχές Χριστοφόρες με βιοτή αψεγάδιαστη! Ήδη στις συνειδήσεις μας οικήτορες του Παραδείσου! Λεν πως όταν φύγουμε από τούτη τη ζωή θα δοκιμάσουμε 3 είδη εκπλήξεων! Όταν η ψυχή θα έχει πλέον αποκτήσει γνώση του ορατού και του αοράτου κόσμου! Στην πρώτη περίπτωση, θα συναντήσουμε σεσωσμένους, που τους είχαμε για χαμένους! Στη δεύτερη, θα απαντήσουμε θλιμμένους κατοίκους του Άδη,  που θεωρούσαμε σωσμένους, που είχαμε σπεύσει να συμμαρτυρήσουμε την καλοσύνη τους και την, άξια Παραδείσου, Αγία τους βιοτή! Στην τρίτη κατηγορία θα βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι! Ευχόμαστε ολοκαρδίως και ειλικρινώς αυτή η έκπληξη να συνίσταται στο πως εγώ εσώθην και όχι στο  πως έγινε και βυθίστηκα…Ας μην σπεύδουμε λοιπόν να δικαιώσουμε κανέναν και κυρίως, ας μην σπεύδουμε να καταδικάσουμε! Δεν ξέρουμε αν αυτός που αμαρτάνει ενώπιόν μας, το βράδυ στο ταμείον του μετανοεί με  καυτά δάκρυα μετανοίας! Δεν γνωρίσουμε, αν ο φαινομενικά αμετανόητος, έστω στο παρά ένα μετανοήσει και  την ενδεκάτη ώρα ληστέψει τον Παράδεισο, σαν τον εκ δεξιών του Κυρίου μας κακούργο…Την ενδεκάτη ώρα! Την ακούμε αυτήν την φράση και το βράδυ της Αναστάσεως στον κατηχητικό λόγο του Χρυσορρήμονος Αγίου Ιωάννου!…Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙

Ας ευχηθούμε για όλους ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας να μακροθυμεί   και να δίνει δηνάριο, σε όσους έστω και την ενδεκάτη ώρα, λίγο πριν εγκαταλείψουν τούτο το πρόσκαιρο, με ψυχή συντετριμμένη συνειδητά ενωθούν αιώνια μαζί Του!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από παλαιότερη ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάστηκε το συγκλονιστικό ομότιτλο επίσης βιβλίο του μακαριστού Δημ.Παναγοπούλου

Ξαναγέμισε η Θάλασσα…(Κυριακή του Ασώτου)

Ατέρμονη περιπλάνηση  στα λασπερά χοιροστάσια της αμαρτίας και της πλάνης…

Γρυλίσματα και βόγκοι σπαρακτικοί,  σε μια ατέλειωτη νύχτα...

Σε εωθινό ονείρατο δραπέτευσε ο παλίνοστος νους σου  και κούρνιασε στη θαλπωρή την θαμμένη, απ΄της φριχτής ασωτίας τους χαμένους σου θανατωτές καιρούς…

Της αποδημίας σου οι δήμιοι...

Και αναστάς...

Ξανά στο σπίτι του Πατρός! 

Και έγινε ο νόστος σφιχταγκάλιασμα και τράχηλος καταφιλημένος!

Λερό το σώμα, μα η ψυχή πλυμένη, απαύγασε Τον αναβαλλόμενον το Φως,  σαν την έλουσε εκείνη η ρανίδα  που πότισε και χόρτασε τα διψασμένα της χώματα…

Αστραφτερός και ο χιτώνας σου...

Στον ξαναφόρεσαν οι άγγελοι, σαν βγήκες απ’ τον τάφο σου νιογέννητος για δεύτερη φορά… 

Δεύτερο βάπτισμα και πανηγύρι εκείνοι έστησαν ξανά στο άληστο γιορτάσι της επιστροφής σου!

Πλημμυρίδα ελεοσωτηρίας!

 Μια δάκρυνη στάλα  γέμισε με μιας τη θάλασσά Του!

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Μια ιστορία αληθινής επιστροφής γίνεται αφορμή για μύριες δόξες στον πολυεύσπλαχνο Κύριο! Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό Ζωής, μια "ματωμένη" διαδρομή μιας ψυχής, που αποδήμησε εις χώραν μακράν...Το μεγάλο θαύμα του γυρισμού στο σπίτι του Μακρόθυμου Πατέρα! Μια συνταρακτική εξιστόρηση και ένα βιβλίο δημοσιευμένο στο διαδίκτυο. Κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματά του στη σημερινή μας εκπομπή. Και ένα από καρδιάς ευχαριστώ στην αδελφή μας συγγραφέα, "ναυαγό" και επιστρέψασα! Πρώην άσωτη, νυν αναστημένη και αεί μετανοούσα και  δοξολογούσα! Με τις τόσο πολύτιμες θύμησες-δάκρυα, μας διαβεβαιώνει όπως μυριαρίθμητοι ακόμα παλινοστούντες στον πατρώο λιμένα, πως αρκεί μια ρανίδα μετανοίας για να ξεχειλίσει ξανά και μονομιάς η θάλασσα του Θείου ελέους...Έτσι πρωτοδιαβάζοντας ολόκληρο το βιβλίο της αδελφής μας στο διαδίκτυο, ξεπήδησαν μέσα απ' την ταλαίπωρη ψυχή μας οι παραπάνω λέξεις με το τίτλο της σημερινής μας εκπομπής: Ξαναγέμισε η θάλασσα...

Επιστροφή από τον Άδη!

https://epistrofeapotonade.wordpress.com 

Συγκλονισμός και δοξολόγημα!

Κατάξερο το εγώ…

 

Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου  τα Ουράνια…

Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…

Τι κι αν ξεστόμισες ξανά  Εσύ το ιλάσθητί μοι…

Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω…

Σαν φτάσει για τους ακροατές του Θείου θελήματος, εκείνη η ώρα η τόσο δύσκολη και τις περισσότερες φορές αναπότρεπτη, η ώρα της εφαρμογής, της ορθής πράξης…Η ώρα των ποιητών!  Ω, σαν έρθει εκείνη η ώρα, πόσες δικαιολογίες, πόσες προφάσεις, πόσες διαστρεβλώσεις, πόσες ερμηνείες, πόσοι πνευματικοί στραβισμοί…Λες και ειπώθηκαν και γράφτηκαν όσα συναρμόζουν τον Θείο Λόγο μόνο για τους άλλους…Εσύ πάντοτε βρίσκεις τον τρόπο να συγκαταριθμείσαι με τους καλούς  και δίκαιους, τους υπάκουους εφαρμοστές του γράμματος του νόμου…Και αυτοδικαιώνεσαι και υψηγορώντας δεν τσαλακώνεσαι…Και επιτιμάς και αταπείνωτα δεν συγχωράς…Και αγνοείς, ή μάλλον δεν ασχολείσαι διόλου με το πνεύμα του νόμου…Με το πνεύμα του Θεού, που δεν αποζητά επίγειες δικαιώσεις και μισθούς, αλλά ουράνιες μισθαποδοσίες. Με την ουσία της διδασκαλίας του Θεανθρώπου, που μας προτρέπει  να προτιμάμε το να αδικούμαστε, να υποχωρούμε, να αμνησικακούμε…Εμείς όμως δεν δίνουμε τόπο στην οργή, μα μόνο στο εγώ μας…Άπλετο χώρο να ανθίσει εκείνο τα αυχμηρά ξερόκλαδά του, που ματώνουν όποιον περάσει σιμά από τις αγκαθιές του. Αυτή η παντοτινά  άγονη αυτοδικαίωση…Έχει έναν και μόνο πολέμιο φωτεινό! Την αυτογνωσία! Την ενδοσκόπηση στα βαθέα και γνοφερά του εσωτέρου είναι σου! 

Πικρές αλήθειες εκεί! Ανείπωτα στο πρώτο αντίκρισμά τους! Θέλει ανδρεία ψυχή για να τα ανακαλύψεις, μα κυρίως για να τα ξεριζώσεις! Να καθαρίσεις έπειτα  τα γειτνιάζοντα μέρη της καρδιάς! Αν μείνεις στα θολά  ρηχά, εκεί που συχνάζουν οι ορατοί και αόρατοι κόλακες και οι υμνητές σου, οι λασπεροί ποτιστές της άκαρπης συκιάς σου, ποτέ δεν θα τα καταφέρεις να δεις τον αληθινό σου εαυτό να κατοπτρίζεται, μα το φτιασιδωμένο αυτοείδωλό σου και μόνο!  Στα καθάρια και διαυγή της αυτογνωσίας και της αυτομεμψίας να καθρεφτιστείς! Πάρε τούτο το κατάξερο εγώ σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ξερίζωσέ το και πήγαινε να το φυτέψεις σε μια φράση χρυσή, που είπε του Χριστού μας το εκλεκτό σκεύος ο Θείος Παύλος και άστο εκεί παντοτινά να μείνει και να θάλλει εις τους αιώνες, σαν το ταπεινό ιλάσθητι του Αγίου Τελώνη! «Χριστός Ιησούς ήλθε εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ»( Α’ Τιμ. 1, 15)

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Τριώδιο 2023

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη…

Μεγάλη Εβδομάδα έφτασε πάλι! Των Αγίων Παθών η Εβδομάδα! Του Θείου Δράματος! Της καρτερίας! Της προσμονής! Ιερή αποκαραδοκία! Ψυχής συγκλονισμός! Πόσο κρατά; Πότε λήγει; Πότε θα επανέλθουμε στη θλιβερή κανονικότητά μας; Υπάρχουν ψυχές αδελφοί μου που διάγουν συνεχώς μια ατέλειωτη Εβδομάδα των Παθών! Τα προσωρινά δάκρυα της συγκίνησης για τον Χριστούλη που σταυρώσανε, αυτά που υγραίνουν τα δικά ΜΑΣ τα μάτια, σ΄εκείνων μένουν αστέγνωτα, γιατί συνεχώς αντικρίζουν έναν μόνιμα Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο,  γιατί δεν παύει ποτέ να ξεβγαίνει από τα διψασμένα Του χείλη, εκείνο το παράπονο, που δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ακούγεται διάχυτο ανάμεσα στα 12 Ευαγγέλιά Του! Ω μνήμη και ανδρεία αυτομεμψία! Αλήθεια θλιβερή,  σαν πλησιάζει ο Κύριος προς το Εκούσιον Πάθος! Όλους ΕΜΑΣ ρωτά…

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; 

τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ 

ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε.

 Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· 

κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».

( Αντίφωνο Μ.Πέμπτης)

Στη μέση ο Εσταυρωμένος. Καρφωμένη η αγκαλιά Του! Γερμένη η κεφαλή Του! Όπου κι αν σταθείς, το παραπονεμένο Του βλέμμα  σε ακολουθεί. Προσπαθείς να το  αποφύγεις…Του φοράς στεφάνι με λουλούδια, του ανάβεις κεριά και θυμίαμα! Δακρύζεις στο Σήμερον κρεμάται και στο εξέδυσάν με…Λίγο πριν όμως Τον άκουσες να σε ρωτά! Ναι, για σένα αδελφέ  μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ΕΙΝΑΙ αυτές οι ερωτήσεις! Το παράπονο Εκείνου που δωρεάν εμίσησες! Εσύ τέκνο του Νέου Ισραήλ αντί να Τον αγαπήσεις ευγνωμόνως εξ όλης καρδίας ακόμα τον προσηλώνεις στον Σταυρό . Βρες επιτέλους την τόλμη να Του μιλήσεις και εσύ! Βάλε αρχή τούτο το σουρούπωμα της Μεγάλης Πέμπτης! Κοίταξέ Τον λοιπόν και πες Του:

Είμαι όλοι εκείνοι για τους οποίους είπες το ου γαρ οίδασι Κύριε!

 Παράνομος προδότης  έγινα μέσα σε λίγες μέρες από του Ωσαννά κραυγαστής και μαθητής σου…

Εγώ ο αιχμάλωτος, απόλυσα  τον Βαρραβά και καταδίκασα εσένα τον Ελευθερωτή μου!

Απύλωτο το στόμα μου, σε φτύνει και σε βλαστημά  και Εσύ Κύριε δεν αποστρέφεις το πρόσωπό σου!

Σε ράπισα με τα χέρια και σε αντίκρισα φθονερά με τα μάτια που εσύ Εσταυρωμένε μου Φωτοδότη  έπλασες!

Σε πότισα χολή βγαλμένη από πηγάδι συντετριμμένο, εγώ ο αχάριστος  που χόρτασα με το θρέμμα σου το ουράνιο και γεύτηκα  από το αστείρευτο Ζωντανό  νερό σου.

Κέντησα την πλευρά σου με λόγχη εγώ ο αμνήμων φονευτής,  που την Ερυθρά διέσχισα με της ράβδου σου τον Σταυρό!

Τόσες ατιμίες, τόσα αγκάθια , τόσα φραγγέλια …εγώ βαστώ και Εσύ ακόμα υπομένεις…

 Δεν έγινα νέος όπως με ευλόγησες…Έμεινα παλιός, τυφλοπάνι φορώντας πάνω στης ψυχής μου τα όμματα…

Δεν είμαι Κύριε ο Άγιος Ληστής, μηδέ ο Πέτρος Σου!

Καμώνομαι μόνο,  κάθε Μεγάλη Πέμπτη μόλις  ακούω τα δώδεκα καρφιά στα άρθρα σου τα άχραντα!

Δοξάζω τη μακροθυμία Σου Κύριε για  όσο βαστά ο χτύπος τους…

Και έπειτα συνεχίζω να σεργιανώ στον λογικό σου Παράδεισο, τριήμερους αιώνες σπαταλώντας…  

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Εβδομάδα 2022

 

 

Για κάθε ναυάγιο και ένας Ζωσιμάς…

Για κάθε βδελυρό πάθος, για κάθε ρυπαρό λάθος, για κάθε έκλυτη αποστασία από το Θείο θέλημα στέλνει ο Κύριος παραμυθία και ελπίδα να συντρίψει την χάρυβδη της απόγνωσης και της λύπης, σαν η λυσσασμένη δίνη της απελπισίας γυρεύει αχόρταγα να καταπιεί την άσωτη ψυχή σου. Είναι ο μετανοημένος μαθητής που πρόδωσε και αρνήθηκε τρις, μα αποκαταστάθηκε σαν έκλαψε πικρά και τριπλά ξανακαινούργιωσε την αγάπη του και την αφοσίωσή του στον Υιό του Θεού του Ζώντος! Είναι ο Θωμάς που δεν τον κατάπιε ο κλύδωνας της απιστίας, μα  γύρεψε το βίωμα και η  καρδιά του  να πιστέψει! Όχι μόνο τα μάτια του και τα αυτιά του! Ελέω Θεού, εντός του έψαξε και βρήκε την Βασιλεία των Ουρανών! Είναι τόσοι ληστές, πόρνοι, μοιχοί, φονιάδες ανελεήμονες, σκληρόκαρδοι,  των κάθε λογής  ειδώλων   πρώην δεσμώτες, που ναι, είναι αλήθεια θαυμαστή , μπήκαν τιμητικά στο συναξάρι και στο Ευαγγέλιο και στο βιβλίο της ζωής το αθάνατο! Για κάθε πάθος, για κάθε λάθος, για κάθε φριχτή αποστασία και ένας Άγιος που ξαναγεννήθηκε μόλις τα λέπια έπεσαν από τα μάτια του στο άληστο ταξίδι προς της Δαμασκού την λύτρωση, προς του Ιορδάνη την απαράκλητη μα τόσο εξιλεωτική έρημο…Εκείνη που πάντοτε θα νεκρώνει τον κόσμο και θα ανασταίνει τους πρώην χαμένους στην διαφθορά των Θεόσδοτων αρετών.   

 

….«Και τώρα Αββά μου, εκπλήσσομαι, πως η θάλασσα ανέχθηκε τις ασέλγειές μου! Πως δεν άνοιξε η γη το στόμα της, για να με καταπιεί ζωντανή ο Άδης, που παγίδεψα τόσες πολλές ψυχές! Αλλά, καθώς φαίνεται ο Θεός ζητούσε τη μετάνοιά μου, γιατί δεν θέλει το θάνατο αμαρτωλού, αλλά περιμένει με μακροθυμία για να δεχτεί την επιστροφή του. Έτσι λοιπόν με τόση πολλή βία, φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα. Όσες δε μέρες πριν τη γιορτή έμεινα στην πόλη, η ζωή μου υπήρξε η ίδια, μάλλον δε χειρότερη, γιατί δεν αρκέστηκα μόνο σ' αυτούς τους νέους που μαζί τους ασελγούσα στο πλοίο, αλλά και πολλούς πολίτες και ξένους μόλυνα». «Πίστευε, Αββά Ζωσιμά, ότι πέρασα 17 χρόνια σ' αυτή την έρημο παλεύοντας εναντίον των παραλόγων επιθυμιών μου, γιατί κάθε φορά που γευόμουν τροφή, επιθυμούσα τα κρέατα και τα ψάρια, που υπήρχαν στην Αίγυπτο, ως και το κρασί που μου άρεσκε, όταν ήμουν στον κόσμο. Ενώ εδώ, ούτε νερό είχα να πιώ και γι' αυτό υπόφερα φοβερά από την έλλειψή του. Επίσης μου ερχόταν η επιθυμία για τα αισχρά τραγούδια, που πάντοτε μ' αναστάτωνε και μ' έσπρωχνε για να τραγουδώ τα τραγούδια των δαιμόνων, που είχα μάθει. Αμέσως όμως, με δάκρυα στα μάτια και με κτυπήματα στο στήθος, έφερα στη σκέψη μου τη συμφωνία που υπόγραψα πηγαίνοντας στην έρημο. Παρευρισκόμουνα νοερά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου, της αναδόχου μου και την παρακαλούσα με δάκρυα να διώξει τους λογισμούς, που βασάνιζαν την άθλια μου ψυχή. Όταν δε δάκρυζα πολλήν ώρα και κτυπούσα το στήθος μου, έβλεπα από παντού να λάμπει γύρω μου φως και από τότες, μετά την τρικυμία, βασίλευε ειρήνη μέσα μου»…..

….«Τους λογισμούς δε που με ωθούσαν και πάλι στην πορνεία, πώς να σου τους διηγηθώ, Αββά; Μια φωτιά άναβε μέσα στην ταλαίπωρη καρδιά μου, που μ' εφλόγιζε ολόκληρη και ερέθιζε την επιθυμία της πορνείας. Αμέσως δε μόλις με πρόσβαλλε τέτοιος λογισμός, έπεφτα στη γη και έβρεχα με δάκρυα το έδαφος, επειδή νόμιζα ότι, αυτή που μου εγγυήθηκε, παρευρισκόταν ενώπιον μου, σαν προστάτης και μου επέβαλλε τιμωρίες για την παραβίαση».

….«Δεν σηκωνόμουνα από τη γη, έστω κι' αν περνούσε το εικοσιτετράωρο, μέχρις ότου το φως εκείνο, το γλυκό, έλαμπε γύρω μου και έδιωχνε τους λογισμούς που μ' ενοχλούσαν. Τα μάτια λοιπόν, της ψυχής μου είχα συνεχώς στραμμένα προς την εγγυήτριά μου, από την οποία ζητούσα να με βοηθήσει στο πέλαγος αυτό της ερήμου που βρισκόμουνα. Πραγματικά είχα αυτή τη βοήθεια και έτσι πέρασα το διάστημα αυτό των δεκαεπτά χρόνων παλεύοντας εναντίων εκατομμυρίων κινδύνων. Από τότε δε μέχρι τώρα η Βοηθός μου παραστέκεται σ' όλα και με κάθε τρόπο με καθοδηγεί»…. Αποσπάσματα από το βιβλίο «Βίος Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας του Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων », εκδ. 2002 Ι.Μ Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.

Όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς τούτα τα σπαρακτικά λόγια μετανοίας δεν θα χορτάσει η ψυχή του! Ακόμα εκείνα τα 3 καρβέλια της, κομμένα αντίδωρα μυριοπλάσια,  μοιρασμένα τόσους αιώνες τώρα, περιμένουν να ψωμίσουν με ελπίδα αληθινή όσους η απελπισία έφερε στο χείλος του γκρεμού και καταμεσίς του μανιασμένου πελάγου.

Μα πριν το αντίδωρο λάβουμε,  να προηγηθεί το ατίμητο δώρο! Για κάθε τρικυμία του πανούργου μισόψυχου σαλευτή και ένα απάνεμο λιμάνι του Γαληνευτή Θεανθρώπου Ιησού! Για κάθε μετανοημένη ψυχή και ένας Ζωσιμάς που θα σε ψάξει και θα σε  βρει να στο προσφέρει! Ακεσώδυνο φάρμακο και εφόδιο Ζωής αιωνίου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Αντιγενεά ελπιζόντων…

…ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν;

 ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…( Ματθ.ιζ΄,17).

Όσοι σταμάτησαν να θεωρούν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως Κυριεύοντα Ζωής και θανάτου, όσοι την πάσαν ελπίδα τους, την αναθέτουν αποκλειστικά και μόνο στην πολύτιμη μα εσχάτως  ειδωλοποιημένη επιστήμη, στην λογική  και  στους Υιούς των ανθρώπων, διαστρέφουν σφόδρα το παντοδύναμο του Σωτήρος. Και είτε απαξιώνουν και εκδιώκουν τον Χριστό, είτε Τον θεωρούν και Εκείνον ως μια επικουρική κάποια  λύση,  σε όσα με αυθεντία και νοσούσα διάνοια προκρίνουν ως θεραπεία και σωσμό. Και εμείς,  αντί να εμπιστευθούμε τον Ελευθερωτή των ψυχών και των σωμάτων, φυλακιζόμαστε σε μια αυτάρεσκη αυτοδικαίωση, δουλοπρεπώς, άβουλα και ασύνετα, υποτασόμενοι σε ο,τι το Αντίχριστο και επηρμένο. Άπιστοι και διεστραμμένοι, συνεχίζουμε απαθώς να ακούμε τον Κύριο:   

ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…

Απόσπασμα από κείμενό μας με τίτλο: Ως πότε θα μας ανέχεται;( Ιούλιος2021)

Παραμονές Δ΄Κυριακής των Νηστειών,  στο άληστο ως το τέλος της Ιστορίας σωτήριον έτος 2022. Ακούγοντας ένα ομίλημα του μακαριστού Αγίου Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, εκείνο το…διεστραμμένη φωτίστηκε διαφορετικά μέσα μας! Ιδίως όταν ο Θεόκλητος και Θεόπνευστος Ερμηνευτής, αναφέρθηκε στο 5^ο κεφάλαιο του 5^ου Ευαγγελιστή Ησαϊα και στον 20^ο του στίχο:

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.

Στ’ αλήθεια, υπάρχει κανείς που να μην φορά τυφλοπάνι στα μάτια της ψυχής του και να μην αντικρίζει τούτην την θλιβερή πνευματική διαστρέβλωση; Το σκοτάδι βαπτίζεται φως και Το Φως σκοτάδι! Το πονηρό και το δόλιο ανακηρύσσονται πανηγυρικά ως  άγια, το πικρό βαπτίζεται γλυκό…Και όλα αυτά με το Ευαγγέλιο ανοιχτό μπροστά μας!

Διαστρεβλώνουμε την Ευαγγελική Αλήθεια συστηματικά αδελφοί και πατέρες!

Δυο παραδείγματα για τούτο, βγαλμένα από την δική μας γενεά…

Δεν μπορούμε να υποφέρουμε πλέον, όποιον στέκεται μέσα στον Οίκο του Κυρίου έτσι ακριβώς όπως ο Ίδιος ο Θεός προστάζει:  μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού. Και αρχίζουμε να μιλάμε για…Φαρισαίους και μεγάλους Σταυρούς και ηθικισμούς. Μα αδελφέ μου, έτσι πρέπει να τελείται ο Σταυρός! Μεγάλος! Σημείο είναι! Που ενώνει Ουρανό και γη και την ποθεινή Βασιλεία την αιώνια! Λοιδορείς αυτό που εσύ δεν κάνεις και κακοποιείς ως άλλος οργανοπαίχτης εγχόρδων…Και έπειτα ακόμα λες: Κοίτα αυτόν που στέκεται και δεν είναι σαν κι εμάς τους…υπάκουους στα κελεύσματα του απατεώνα ανθρωπάρεσκου  κόσμου…

Τι ήρθε να μας παραστήσει; Tον καλό Χριστιανό; Σε ευχαριστώ Κύριε που δεν είμαι σαν αυτούς τους λίγους…τους Φαρισαίους τους υποκριτές…

Μα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού στέκεται τούτη η ψυχούλα,  που όλο την λοιδορείς και όλο έξω θες να την εκβάλλεις… Ξέρεις ότι εκείνη την ώρα διαστρέφεις το πνεύμα του Ευαγγελίου; Τον ίδιο τον Χριστό και την διδασκαλία Του; Λοιδορείς όλους εκείνους για τους οποίους επαινετικά και ευλογητικά μίλησε! Λοιδορείς αυτούς τους έστω λίγους «οτι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7:14),  αποστρέφεσαι  το λείμμα, «ούτως ουν και εν τω νυν καιρώ λείμμα κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν» (Ρωμ. 11,5) απαξιώνεις και διώκεις το μικρό ποίμνιο, «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν  την Βασιλείαν».  (Λουκ. 12:29-32) Και συνεχίζεις να ονειδίζεις και να διαστρέφεις,  όταν αυτόν τον αδελφό σου, πλέον αβίαστα τον αποκαλείς Φαρισαίο μα και ζηλωτή! Ναι, στα μάτια σου είναι ένας ακραίος φανατικός ζηλωτής με ζήλο ου κατ’ επίγνωσιν, επειδή προσπαθεί πάντοτε να  στέκεται μετά πίστεως, ευλαβείας, και φόβου Θεού εκπληρώνοντας…πάσαν δικαιοσύνην με ολόγιομο το πνεύμα της  Θεαρέσκειας! Φτάσαμε στο σημείο να προβάλλουμε ως πρότυπο το τι κάνουν οι πολλοί! Ηχεί ακόμα η φωνή του Παύλου άραγε; Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω» (Ρωμ. 12.1-2) Και διαστρέφεις εκείνη την ώρα και αυτήν την ιερή λέξη, που το Πνεύμα το Άγιο έβαλε δίπλα σε Αυτόν τον ίδιο Τον Θεό! Θεὸς ζηλωτὴς…(Ναούμ 1,2). Είναι ο ίδιος  ο Θεός μας ζηλωτής λοιπόν! Αγαπά και καρτερά την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας! Δεν μπορεί να την μοιράζεται με κανένα είδωλο είτε αυτό είναι πρόσωπο, είτε ιδέα, είτε επιστήμη, είτε, είτε…Εκείνο το εξ’ όλης της  αγάπης  και εκείνο το πάσαν της εμπιστοσύνης στην Θεία πρόνοια χλευάζεις, μα να ξέρεις στεφάνι του πλέκεις και δρόμο μακάριο του ανοίγεις…Γιατί αυτός προσπαθεί να μείνει στα κελεύσματα του Θείου Παύλου,  του στόματος του Χριστού και να είναι μέλος μιας φωτοβόλας…αντιγενεάς, άδολης και ακατηγόρητης, απέναντι στην  μοιχαλίδα και αποστατούσα  γενεά κάθε εποχής, γενεά διεστραμμένη και σκοτεινιασμένη!    

... ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καὶ ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ, ( Φιλιπ. 2,15).

Ας μετανοούμε και ας αντιστεκόμαστε! Στην αντιγενεά μας αυτή,  το σύνθημα ας γίνει το:  Παράτεινον…γένοιτο  Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ…

Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

                 Κυριακή Δ΄Νηστειών 2022              

 

 

Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Κρυφοκοιτάγματα Παραδείσου...

Φεύγουν από δίπλα μας και είναι πιο κοντά μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνοδοιπορήσαμε μοιραστήκαμε τον κοινό πόθο της αγέραστης ευτυχίας. Δεν έχει σημασία αν με κάποιους από εκείνους δεν ανταμώσαμε ποτέ και δεν αγκαλιαστήκαμε. Τους νιώσαμε αδελφούς και ομοαίματους με έναν Χριστό Πατέρα να ευλογεί αυτές τις σχέσεις ζωής τις αμάραντες. Σαν ήρθε το μαντάτο για το φευγιό των αδελφών μας κλάψαμε, μα και ζηλέψαμε που έφυγαν έτοιμοι για την μεγάλη συνάντηση με τον Δεσπότη Χριστό. Όχι, δεν είναι που έφυγαν εξομολογημένοι και κοινωνημένοι…Είναι που γεννήθηκαν για αυτήν ακριβώς την συνάντηση…Και σε ολάκερη την ζήση τους για αυτήν ετοιμάζονταν. Έβλεπαν αυτά που εμείς δεν βλέπαμε, άκουγαν εκείνα που εμείς αδυνατούσαμε να ακούσουμε. Τα πνευματικά αισθητήριά τους σε μια ανέκπτωτη ενάργεια. Φαινομενικά ανήμποροι να κάνουν ένα βήμα μα οι ψυχές τους όλο να φτερακίζουν σε ποθεινά λιμάνια Παραδείσου. Είναι οι μπροστάρηδές μας…Ναι καλά τους καταλάβατε! Κι είναι τόσοι πολλοί που σκανδαλωδώς ελέησε ο Κύριος να γίνουν γνωστοί και αγαπημένοι μας, προσφέροντάς μας αφειδώλευτα την πιο όμορφη αγάπη μετά την θυσιαστική , την ανυστερόβουλη αυτήν που κουβαλά Σταυρό! Σήμερα θέλουμε να θυμηθούμε δυο ζεύγη αυταδέλφων αγαπημένα! Τον π.Κοσμά τον Επίσκοπο και την αδελφή του την Ελένη. Ο Σεβασμιώτατος έγινε για χρόνους πολλούς η βακτηρία και οι σωματικοί οφθαλμοί της αδελφής του με την πολυόμματη ψυχούλα! Εκείνη κοιμήθηκε ξημερώνοντας του Αγίου Ευστρατίου .

 

Μεγάλη ημέρα! Ανήμερα των ονομαστηρίων του κατά σάρκα πατρός τους , του μακαριστού Ιερέως και Αγιασμένου Πατρός Ευστρατίου Παπαχρήστου! Μα και τον Νικόλαο και την Βασιλική Μπαζώνη τους Αγρινιώτες θυμόμαστε σήμερα ! Δεν τους ανταμώσαμε ποτέ από κοντά! Ο κυρ Νίκος μας με την αγαθή και απειρόκακη ψυχούλα του, που φρόντιζε αγόγγυστα την καθηλωμένη από τον πόνο αδελφή του. Ο μύστης της ησυχίας και λάτρης του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου . Εκεί στο αρχονταρίκι του που δεν προλάβαμε να πάμε, εξιστορούσε στους αδελφούς του με εκείνη την υπέροχη απαλάδα στην φωνή και στις κινήσεις του τα αθωνικά του προσκυνήματα ! Έγραψε και ένα θαυμάσιο βιβλίο : Το Άγιο Όρος όπως το γνώρισα ! Μας το έστειλε πριν χρόνια! Θαρρώ πως είναι μέσα στα πιο ευλογημένα βιβλία που κράτησα ποτέ στα χέρια μου με θύμησες Άθωνα! Κι ύστερα μας έστειλε και τις υπέροχες ζωγραφιές του! Μια από αυτές εδώ απέναντι! Το καθολικό της Γλυκοφιλούσας στην Φιλοθέου. Και έπειτα ένα αρχείο ηχητικό με σπάνιες ηχογραφήσεις Αγίων Αγγέλων εν σώματι. Μόλις τον παίρναμε στο τηλέφωνο να τον ευχαριστήσουμε ούτε που αντιδρούσε…Απάθεια…Πάθος ζηλευτό! Κοιμήθηκε ήσυχα όπως έζησε ! Πιστός δούλος Κυρίου με πίστη αμετασάλευτη και υπακοή στον Ευαγγελικό Λόγο. Λίγες μόλις μέρες μετά τον ακολούθησε και η αγαπημένη του αδελφή! Δοξάσαμε τον προνοητή Θεό μας σε τούτο το άγγελμα! Ο κυρ Νίκος μας, η Βασιλική και όλοι οι μπροστάρηδές μας, έζησαν πάντοτε με του Θεού την θέα να συνεπαίρνει τις αισθήσεις τους. Όσα αξιώθηκαν να δουν από εδώ τα κράτησαν φυλαχτάρια και σπάνια προς δόξαν Θεού και μόνο τα μοιράστηκαν με άλλους για να τους γιατροπορέψουν τις τραυματισμένες ψυχές. Μα η όψη τους η γαλήνια και τα υγρά τους μάτια φανέρωναν άθελά τους το πλήθος των υπερκοσμίων καταστάσεων που συνεχώς βίωναν. Το κατά Θεό πένθος οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες που σμίλεψαν το πέρασμά τους από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο γίνονταν συνεχώς κλειδιά του Παραδείσου. Εκεί συνεχώς έμπαιναν λίγο να κρυφοκοιτάξουν και να επιστρέψουν, με το δώρο της βεβαίας ελπίδας, να καθηλωθούν και πάλι από τον σμιλευτή πόνο. Σε κάθε κλινάρι δοκιμασίας τους, δίπλα και πάντοτε καθισμένος ο Χριστός! Ποτέ η καρέκλα άδεια! Μιλούσαν μαζί Του και Τον άκουγαν να τους διαβεβαιώνει συνεχώς! Τεκνία μου αγαπημένα! Ιδού Εγώ μεθ υμών ειμί… Κάθε Σταυρός και μια καρέκλα! Αγιασμένο και το δικό της ξύλο!

Μια εκπομπή αφιερωμένη στην Ιερή μνήμη των αυταδέλφων, π.Κοσμά και Ελένης, Νικολάου και Βασιλικής! Όσα σήμερα ακουστούν έχουμε έναν λογισμό πως ιεροκρυφίως και τα έζησαν και τα άκουσαν μα δεν μας το φανέρωσαν ποτέ…Ας πρεσβεύουν για όλους μας στον Μακρόθυμο Κύριο .

Νώντας Σκοπετέας.

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. 

Ο τίτλος και το περιεχόμενό της ελέω Θεού επηρεασμένος από ένα θαυμάσιο κείμενο Γιούρι – Γιώργου Κλυαγίν με τίτλο:«Η καρέκλα δεν ήταν άδεια παιδί μου !»

Το ηλιέλαιο ας τελειώσει...

                                                                                                  “Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου
                                                                                                                                               Θεόνυμφε...”.

Είναι της αμετανόητης αμαρτίας και της αποστασίας η αχλύς, που θολώνει τον Ήλιο μεσούσης της ημέρας και φορά τυφλοπάνι στα μάτια μας! Αυτό που δυστυχώς δεν διανοούμαστε, είναι ότι σε όλην αυτήν την ζοφερή και θεοστυγή μακρόχρονη περίοδο της ευμάρειας, της ευημερίας και του αχόρταστου κορεσμού(και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτήν την θλιβερή διετία, αλλά στα τελευταία τουλάχιστον 40 έτη) είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συναυτουργοί, συνευδοκώντας σε απανωτά εγκλήματα κατά του Παντευεργέτη μας, διαστρεβλώνοντας και μεταλάσσοντας την αλήθεια του Θεού εν τω ψεύδη…

Ανασταυρώνουμε συνεχώς τον Αναστάντα! Ζούμε ακριβώς και χωρίς σταματημό, αυτό που περιέγραψε ο Μέγας Παύλος στο: «Έγκλημα και τιμωρία» της Αγίας Γραφής στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Η εθελούσια αγνωσία και αποστασία μας, οδηγεί τον Κύριο και το κατά παραχώρησιν θέλημά Του, στο να μας παραδώσει σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθές και το ορθό. Και έτσι οδηγούμαστε μωροί, ανόητοι και βραδείς τη καρδία, σε αυτό το θλιβερό επαίσχυντο σημερινό πνευματικό μας κατάντημα! Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν πως είναι δυνατό να μην μπορούμε να διακρίνουμε τα τόσο ευαντίληπτα που διαδραματίζονται μπροστά μας! Το κολλύριο για την πνευματική μας τύφλωση, το φάρμακο για την πνευματική μας απονέκρωση, είναι η αληθινή και συνεχής μετάνοια! Μα ας προηγηθεί η αυτογνωσία και η αυτομεμψία! Και ας γκρεμίσουμε ένα-ένα όλα τα είδωλα που στήσαμε και προσκυνάμε βλάπτοντας τη φήμη του Κτίσαντος! Εκατοντάδες εκτρώσεις καθημερινά! Διαστρέβλωση, νομιμοποίηση και προώθηση του παρά την φύσιν και κάθε πάθους ατιμίας-διαστροφής, προσκύνηση και θεοποίηση κάθε προωθούμενου συγχρόνου ειδώλου, είτε αυτό λέγεται σάρκα, ανηθικότητα, είτε η επαιρόμενη ως πλήρως αυτάρκης άθεη επιστήμη, είτε…

Εσύ όμως πάτερ μου και αδελφέ μου και ταλαίπωρε εαυτέ μου, που όλα αυτά τα θωρείς ως ένας ατσαλάκωτος και «υπάκουος» παρατηρητής και δεν τα στηλιτεύεις και τα αμνηστεύεις αγαπολογώντας για να είσαι αρεστός στους ανθρώπους, αξιοθρήνητα αυτοδικαιούμενος, να ξέρεις ότι είσαι συμμέτοχος, άρα και της απειθείας τέκνο, επίχαρμα του διαβόλου που θα δεχτείς την συνέπεια και την παιδαγωγία ακόμα και αυτής της Θείας εγκατάλειψης!

Όλοι πλέον μιλούν για τα επερχόμενα πρωτόγνωρα! Τώρα που όλα αυτά που κάποτε μας ένωναν πτώχευσαν και σίγασαν και αποκαλύφθηκε η κρυμμένη τους ασχήμια, έμεινε μόνο Ο Ένας που πάντοτε θα είναι της Ζωής ο αδαπάνητος θησαυρός και η Φωνή η αιώνια και το κάλλος το άρρητον, και αϊδιον! Το ηλιέλαιο ας τελειώσει! Ο Ήλιος της δικαιοσύνης να μην αποστρέψει το πρόσωπό Του και το έλεός Του ας μην αποσυρθεί! Το αλεύρι ας εκλείψει! Το ουράνιο πνευματικό μάννα να μην στερέψει! Γιατί τότε…δύναμη δεν θα χεις, μηδέ φωνή, να φτάσει πάνω, το καταδικό σου: «Λιμώ απόλλυμαι»…

Καλή μετάνοια! Καλή Ανάσταση!

Νώντας Σκοπετέας

Μ.Τεσσαρακοστή 2022